Τα Πρωτόκολλα της Φλωρεντίας (1913 και 1924) και τα 14 χωριά της Μακεδονίας που παραχωρήσαμε στην Αλβανία το 1924

Από τη Συνθήκη του Λονδίνου στο Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας – Το πλήρες κείμενό του – Η οριστική διευθέτηση των ελληνοαλβανικών συνόρων με το Δεύτερο Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας – Τα χωριά της Φλώρινας που παραχωρήσαμε στην Αλβανία το 1924 και τα ζητήσαμε πίσω (!) λίγα χρόνια αργότερα – Τι έγραψαν ξένοι διπλωμάτες.

Οι ελληνοαλβανικές σχέσεις, βρίσκονται διαρκώς στο προσκήνιο τα τελευταία χρόνια, κυρίως με τις ανιστόρητες και επικίνδυνες κορόνες των γειτόνων αλλά και τα οράματά τους για τη δημιουργία της λεγόμενης «Μεγάλης Αλβανίας».

Θα χαρακτηρίζαμε την Αλβανία, ένα «μικρό ταραξία των Βαλκανίων». O «μεγάλος ταραξίας των Βαλκανίων» βέβαια είναι χωρίς αντίπαλο η Τουρκία, υποκινητής και αρωγός συχνά των Αλβανών στα επεκτατικά σχέδιά τους.

Πώς όμως έγινε η χάραξη της ελληνοαλβανικής μεθορίου;

Από ποια έγγραφα καθορίζονται τα ελληνικά και τα αλβανικά εδάφη στην Ήπειρο;

Το Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας (17/12/1913), ίσως για πρώτη φορά κάνει την εμφάνισή του στο διαδίκτυο. Για να ξέρουμε πού πατάμε και να βλέπουμε ότι για μία ακόμη φορά η Ελλάδα βρέθηκε «ριγμένη» και έγινε έρμαιο των διαθέσεων των, τότε, ισχυρών...

             Η ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΟΥ ΛΟΝΔΙΝΟΥ (30/5/1913) – ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΩΣ ΤΟ 

                          ΠΡΩΤΌΚΟΛΛΟ ΤΗΣ ΦΛΩΡΕΝΤΊΑΣ (17/12/1913)  

Η Ιταλία και η Αυστροουγγαρία, μεγάλες δυνάμεις των αρχών του 20ου αιώνα, έδειχναν έντονο ενδιαφέρον για τις εξελίξεις στη Χερσόνησο του Αίμου κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων.

Στις 31 Δεκεμβρίου 1912, υπόγραψαν μυστική συμφωνία για το διαμοιρασμό της Αλβανίας σε σφαίρες επιρροής. Αυτή η συμφωνία, επαναβεβαιώθηκε στη Ρώμη με τη σύμβαση της 8ης Μαΐου 1913. Η Αυστροουγγαρία, θεωρούσε την Αλβανία «ειδική ζώνη επιρροής», ενώ η Ιταλία έδειχνε ζωηρότατο ενδιαφέρον και για το στρατηγικής σημασίας λιμάνι της Αυλώνας που δεσπόζει στην Αδριατική και απέχει 100 χλμ από τις ιταλικές ακτές.

Με βάση τη Συνθήκη Ειρήνης του Λονδίνου, της 30ης Μαΐου του 1913, ανατέθηκε στις Μεγάλες Δυνάμεις η ρύθμιση των συνόρων της Αλβανίας και στις 29 Ιουλίου του ίδιου χρόνου, η πρεσβευτική συνδιάσκεψη κατέληξε με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου στην ανακήρυξη της Αλβανίας σε ανεξάρτητο κράτος, χωρίς όμως να καθορίσει τα όριά της.

Η Ελλάδα, αν και αρχικά αιφνιδιάστηκε και δεν παρουσίασε ολοκληρωμένες προτάσεις, επέμεινε στη συνέχεια για την άμεση ρύθμιση των ζωτικών εθνικών θεμάτων της Βορείου Ηπείρου. Τελικά, υπέκυψε στον στυγνό εκβιασμό του Υπουργού Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας Edward Grey (1862-1913), ο οποίος, όπως γράφει ο Σ. Αντωνόπουλος στο βιβλίο του «Οι Συνθήκες Λονδίνου, Βουκουρεστίου και Αθηνών», «... είπεν εις τους Βαλκανικούς πληρεξούσιους ότι όσοι εξ αυτών επιθυμούν να υπογράψουν, ως έχει, την Συνθήκην πρέπει να το πράξουν άνευ αργοπορίας. Οι μη διατεθειμένοι να υπογράψουν, το καλύτερο που μπορούν να κάνουν είναι να εγκαταλείψουν το Λονδίνο, διότι είναι ανωφελές να παραμένουν και να παρατείνουν τη συζήτηση, της οποίας το μόνο αποτέλεσμα είναι αναβολή ατέρμων. Όσοι υπογράψουν θα έχουν την ηθική ημών (ενν. των Βρετανών) συνδρομήν... »:

(Προσαρμόσαμε το κείμενο στα νέα ελληνικά).

Μπροστά στον κίνδυνο να δημιουργηθεί ανεξάρτητο αλβανικό κράτος σε βάρος βορειοηπειρωτικών εδαφών, οι κάτοικοι των περιοχών (της Β. Ηπείρου), κατέκλυσαν το Συνέδριο στο Λονδίνο με χιλιάδες τηλεγραφήματα διαμαρτυρίας. Σχετικό υπόμνημα, κατατέθηκε στη Συνδιάσκεψη του Λονδίνου από αντιπροσώπους των Βορειοηπειρωτών και συγκεκριμένα τους: Θεμιστοκλή Μπαχίμα (Δέλβινο), Βλάση Λέκκα (Χειμάρρα), Βασίλειο Ζούστη (Αργυρόκαστρο), Ιωσήφ Μπένια (Πρεμετή) και Πέτρο Ζάππα (Τεπελένι).

Βαρυσήμαντα υπομνήματα, έστειλαν ακόμα οι εκπρόσωποι των περιοχών: Δυρραχίου, Αυλώνας, Κορυτσάς, Βιγλίστας, Μοσχόπολης και Κολωνίας Βορείου Ηπείρου. 

Οι Βορειοηπειρώτες ζήτησαν να παρουσιάσουν οι ίδιοι το υπόμνημα, κάτι που δεν έγινε δεκτό, μετά από επίμονη άρνηση του Ιταλού και του Βρετανού εκπροσώπου. Στο υπόμνημα, οι Βορειοηπειρώτες αποδείκνυαν με ατράνταχτα στοιχεία την ελληνικότητα της Ηπείρου και πέρα από την Αυλώνα και επισήμαιναν τον κίνδυνο μελλοντικών περιπλοκών από τη δημιουργία αλβανικού κράτους σε βάρος ελληνικών εδαφών.

Οι εκπρόσωποι των «μεγάλων δυνάμεων», δεν έλαβαν υπόψη τους για ευνόητους λόγους, την εθνική ταυτότητα του ντόπιου πληθυσμού αλλά μόνο τη γλωσσική του σύνθεση, με αποτέλεσμα περιοχές που κατοικούνταν από Έλληνες βλαχόφωνους, αλβανόφωνους κλπ. να

δοθούν στο (μελλοντικό) αλβανικό κράτος. Στο πλευρό της Ιταλίας και της Αυστροουγγαρίας σε βάρος της χώρας μας, τάχθηκε και η Ρουμανία, ο πρεσβευτής της οποίας ζήτησε από τη Συνδιάσκεψη «... όπως πάσαι αι μεταξύ Ιωαννίνων, Μετσόβου, Γρεβενών, του όρους Γράμμου και Κορυτσάς χώρες, συσσωματωθούν μετά της Αλβανίας...». Τις θέσεις αυτές υποστήριξαν επίσης η Τουρκία και η Βουλγαρία...

Παράλληλα, η συνδιάσκεψη, αρνήθηκε την ελληνική πρόταση για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος στις περιοχές της Β. Ηπείρου, προκειμένου ν' αποφασίσουν οι ίδιοι οι κάτοικοι για το μέλλον τους. Δέχτηκε μόνο τη σύσταση επιτροπής έρευνας για τη σύνθεση του πληθυσμού με κριτήριο τη γλώσσα και αποκλειστικά για το νομό Αργυροκάστρου. Παράλληλα, ξεκίνησε το έργο της η Επιτροπή για τον ακριβή καθορισμό των ελληνοαλβανικών συνόρων. Τα μέλη της, ήταν οι:

Tierry (Γερμανία), Billinsky και Buchberger (Αυστροουγγαρία), Lallemand και Krayer (Γαλλία), Doughty – Wylle και King (Αγγλία), Labia και Gastoldi (Ιταλία) και Goudim Len Kovitch (Ρωσία), η οποία θα τελείωνε τις εργασίες της στις 30 Νοεμβρίου.

Ανάμεσα στα μέλη της επιτροπής, υπήρχαν διαφωνίες για τον τρόπο εργασίας και την επιθεώρηση των καθορισμένων τόπων. Απ' όπου περνούσαν τα μέλη της Επιτροπής, οι κάτοικοι Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι, ελληνόγλωσσοι, δίγλωσσοι και βλαχόφωνοι διαδήλωναν την ελληνικότητα και την επιθυμία για ένωσή τους με την Ελλάδα.

Κατά το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Σεπτεμβρίου 1913, τα μέλη της Επιτροπής συγκεντρώθηκαν στο Μοναστήρι (σημ. Bitola της Fyrom) της Μακεδονίας για να πάρουν τις οριστικές αποφάσεις τους. Εκεί, προσπάθησαν να τους συναντήσουν αντιπροσωπείες από διάφορα μέρη της Β. Ηπείρου, όμως τα μέλη της Επιτροπής με το πρόσχημα ότι η αποστολή τους ήταν πολύ λεπτή, δεν δέχτηκαν καμία ελληνική αντιπροσωπεία.

Αντίθετα, δεν ήταν το ίδιο «λεπτή» η αποστολή της Επιτροπής, όταν επρόκειτο για αλβανικές αντιπροσωπείες. Συγκεκριμένα, ο Ιταλός Bittorio Labia, δέχτηκε τρεις φορές Αλβανούς με επικεφαλής τον τουρκικής καταγωγής Σουλεϊμάν Ντελβίνα (26, 28 και 29/9/1913), ενώ ο εκπρόσωπος της Αυστροουγγαρίας Billinsky, συναντήθηκε με την ίδια αντιπροσωπεία όπως και με δύο επιτροπές Τούρκων ψευτοαλβανών της περιοχής Κορυτσάς, υπό τον Σελίμ Μουσάι, απόγονο εξισλαμισμένων Σλάβων.

Την 1η Οκτωβρίου 1913, έφτασε στην Κορυτσά ο πρόεδρος της Επιτροπής, Άγγλος Doughty – Wylle και δύο μέρες αργότερα, πήγαν στην πόλη και οι υπόλοιποι συνάδελφοί του. Η Κορυτσά είχε ήδη επιδικαστεί στην Αλβανία και τα μέλη της Επιτροπής αποφάσισαν να συνεχίσουν την έρευνά τους στην περιοχή της Κολώνιας.

Οι κάτοικοι της Κορυτσάς, αντιλήφθηκαν τις προθέσεις τους και τους ζήτησαν να παραμείνουν έστω μια μέρα για να εξετάσουν την εθνική τους συνείδηση. Οι αντιπρόσωποι, προσπάθησαν να φύγουν εγκαταλείποντας τις αποσκευές τους! Περικυκλώθηκαν όμως από αδιαπέραστο τείχος γυναικόπαιδων και κατευθύνθηκαν στο Διοικητήριο, όπου τους υποδέχθηκε ο στρατιωτικός και πολιτικός διοικητής Παναγιώτης Κοντούλης.

Μπροστά από τον χώρο του Διοικητηρίου, στις 5/10/1913, παρά τις σφοδρές αντιδράσεις του Ιταλού και του Αυστριακού αντιπροσώπου, τα μέλη της παρακολούθησαν την παρέλαση των 3.500 περίπου μαθητών των ελληνικών σχολείων της Κορυτσάς και στη συνέχεια την εντυπωσιακή παρέλαση 2.500 ενόπλων. Την ίδια μέρα όμως, οι εκπρόσωποι της Ιταλίας και της Αυστροουγγαρίας, ξέφυγαν από την προσοχή του κόσμου και πήγαν στην Ερσέκα. Λίγες μέρες αργότερα και τα υπόλοιπα μέλη της Επιτροπής, συνοδευόμενα από τον Έλληνα ίλαρχο Βασίλειο Μελά, έφτασαν στην Ερσέκα, όπου συνέχισαν τις εργασίες τους από τις 16/10/1913. Εκεί, τα μέλη της ίδιας Επιτροπής, βρέθηκαν μπροστά σε εκδηλώσεις χριστιανών και μουσουλμάνων που ζητούσαν την ένωσή τους με την Ελλάδα.  

Την ίδια περίοδο, μεγάλα συλλαλητήρια έγιναν σ' όλες τις μεγάλες πόλεις της Βόρειας Ηπείρου για ένωση με την Ελλάδα, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Πολλά μέλη της Διεθνούς Επιτροπής, εξέφραζαν την αγανάκτησή τους για τη συμπεριφορά και τις επιδιώξεις των εκπροσώπων της Ιταλίας και της Αυστροουγγαρίας, οι οποίοι είχαν αποφασίσει να δημιουργήσουν μια «μεγάλη» (για τα δεδομένα του 1913) Αλβανία, η οποία δεν υπήρξε ποτέ στο παρελθόν ούτε ως έθνος, ούτε ως φυλή, ούτε ως κράτος. Ο Άγγλος συνταγματάρχης Murray, στις 25/11/1913 στην Κορυτσά, είπε προς τα μέλη της Επιτροπής, αγανακτισμένος και αηδιασμένος απ' όσα συνέβαιναν: «Δεν θέλω να γελοιοποιήσω τους κυρίους της Διεθνούς Επιτροπής, γιατί το σφάλμα δεν ήταν δικό τους αλλά των Μεγάλων Δυνάμεων, οι οποίες τους έφεραν σε τόσο δύσκολη κατάσταση».

Στις 27/11/1913, τα μέλη της Επιτροπής, συνεδρίασαν για τελευταία φορά στο Αργυρόκαστρο και στις 28/11/1913, αναχώρησαν για το Μπρίντεζι κι από εκεί για τη Φλωρεντία, όπου πάρθηκαν οι τελικές αποφάσεις για τη χάραξη των ελληνοαλβανικών συνόρων.

Εκεί, οι εκπρόσωποι της Γαλλίας και της Ρωσίας, οι οποίοι είχαν πειστεί για την τεράστια αδικία σε βάρος της Ελλάδας αντέδρασαν έντονα. Όμως, η επιμονή της Αυστροουγγαρίας και της Ιταλίας με τη συνδρομή της Γερμανίας και η ανοχή της Μεγάλης Βρετανίας, είχαν σαν αποτέλεσμα να υπογραφτεί το περιβόητο Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας, το οποίο παραθέτουμε αυτούσιο στη συνέχεια, ίσως για πρώτη φορά στο διαδίκτυο.

  Πρωτόκολλον Φλωρενδίας, τη 17η Δεκεμβρίου 1913:

       «Περιγραφή: Η οροθετική γραμμή αναχωρεί εκ του σημείου (επί του Αυστριακού Χάρτου υψόμετρον 1738 Β.Α της Μάνδρας Νικολιτσάς), ένθα η μεσημβρινή μεθόριος του Καζά Κορυτσάς ενούται με την οφρύν του Γράμμου μέχρι Μαύρης Πέτρας. Κατόπιν διέρχεται δια των υψομέτρων 2.538 και 2.019 και φθάνει εις Γόλο. Εκείθεν αφού ακολουθήσει την διανομήν των υδάτων μέχρι του υψομέτρου 1.740, διέρχεται μεταξύ των χωρίων Ραδάτα και Κουρσάκα, διευθύνεται εις λόφον τον ευρισκόμενον ΒΑ του Κούκεσι, όθεν καταβαίνει όπως φθάσει εις Σαρανταπόρον. Ακολουθεί την κοίτην του ποταμού τούτου μέχρι της εκβολής του εις τον Αώον, όθεν φθάνει εις την κορυφήν του όρους Τούμπα, διερχομένη μεταξύ των χωρίων Δεπαλίτσα και Μεσσαρία και δια των υψομέτρων 1956 και 2.000.

      «Από της κορυφής του όρους Τούμπα η γραμμή διευθύνεται προς ανατολάς επί του υψομέτρου 1621, διερχομένη βορείως των Δρυμάδων.

      Κατόπιν ακολουθεί την διανομήν των υδάτων μέχρι του υψώματος του ευρισκομένου ΒΑ του χωρίου Επισκοπή. Εκείθεν διευθύνεται προς ανατολάς, ακολουθούσα την οφρύν μεταξύ Ραδάτης όπερ μένει εις την Αλβανίαν και Γεδοχάρ, όπερ μένει εις την Ελλάδα, καταβαίνει εις την Κοιλάδα του Δρίνου και, διαπερώσα του ποταμού, αναβαίνει επί του λόφου Κακαβιά, χωρίου, όπερ μένει εις την Αλβανίαν. Ακολουθεί αύθις την διανομήν των υδάτων, αφίνουσα την Βάλτιστα (σημ. Χαραυγή) και Καστάνιανην εις την Ελλάδα, την δε Κοσσοβίτσαν εις την Αλβανίαν και φθάνει εις Μουργκάναν, υψόμετρου 2.124. Εκείθεν φθάνει εις το όρος Στουγάρα και δια Βερτόη και του υψομέτρου 750 αφήνουσα την Γιανναρήν και Βέρβαν εις την Αλβανίαν, διέρχεται δια την υψομέτρων 1014, 675, 839 μ. διευθύνεται ΒΔ, αφήνουσα δε την Κονίσπολην εις την Αλβανίαν, ακολουθεί την οφρύν των λόφων Στύλου και Όρμπα, πριν ή δε φθάσει εις το υψόμετρον 254 μ. στρέφεται νοτίως και φθάνει εις τον όρμον της Πτελέας (Φτελιάς)».

Με το Πρωτόκολλο αυτό της Φλωρεντίας της 17/12/1913, οι Βόρειες περιοχές της Ηπείρου μετονομάστηκαν «Νότιος Αλβανία», οι δε Έλληνες Ηπειρώτες «Ελληνική Μειονότητα». Αξίζει να επισημάνουμε ότι την εγκληματική αυτή απόφαση των Μ. Δυνάμεων κατεδίκασε και ο ίδιος ο – τότε πρεσβευτής της Γερμανίας – Πρίγκηπας Λιχνόβσκι και μέλος της Πρεσβευτικής Διάσκεψης του Λονδίνου, ο οποίος στα απομνημονεύματά του, που δημοσιεύτηκαν το 1918, μεταξύ των άλλων αναφέρει και τα εξής:  

«Εις το μεγαλύτερο μέρος της Αλβανίας ο πολιτισμός είναι ελληνικής προελεύσεως. Εις το νότιο τμήμα της χώρας (Β. Ήπειρος), αι πόλεις είναι απολύτως ελληνικαί. Η προσάρτησις συνεπώς των «Αλβανών» τούτων, κατά το πλείστον Ορθοδόξων ή μουσουλμάνων εις την Ελλάδα ήτο η καλυτέρα και φυσικοτέρα λύσις».

Το βορειοηπειρωτικό ζήτημα, τα επόμενα χρόνια, θα το εξετάσουμε σε ξεχωριστό άρθρο. Ωστόσο, πρέπει να αναφέρουμε, ότι η αμφισβήτηση των ελληνοαλβανικών συνόρων, συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια.

Στις 9/11/1921, η Πρεσβευτική Διάσκεψη αποφάσισε την οριστική ενσωμάτωση της Β. Ηπείρου στην Αλβανία. Η απόφαση υπογράφτηκε από τους αντιπροσώπους των κυβερνήσεων Μ. Βρετανίας, Ιταλίας, Γαλλίας και Ιαπωνίας, οι οποίοι «αναγνώρισαν ένα συρφετό ληστών, δολοφόνων και παντοειδών κακούργων» (έτσι τους αποκαλούσε μέχρι το τέλος της Διάσκεψης ο Γάλλος αντιπρόσωπος), ως «συντεταγμένον, κυρίαρχον και ανεξάρτητον κράτος», με βάση το Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας (17/12/1913).

Με την απόφαση της ίδιας Πρεσβευτικής Διάσκεψης, αποφασίστηκε η σύσταση διασυμμαχικής τετραμελούς επιτροπής για τη διαχάραξη των νοτίων και νοτιοανατολικών συνόρων της Αλβανίας.

Η επιτροπή αυτή, είχε επικεφαλής τον Ιταλό στρατηγό Tellini (Τελίνι). Η δολοφονία του Τελίνι και της ακολουθίας του από αγνώστους κοντά στην Κακαβιά στις 27/8/1923 (σχετικό άρθρο στο protothema.gr στις 28/8/2016), είχε σαν αποτέλεσμα να διακοπούν οι εργασίες της.

Στα τέλη Μαρτίου 1924, η επιτροπή τελικά ολοκλήρωσε τις εργασίες της και υπέβαλε το πόρισμά της στην Πρεσβευτική Διάσκεψη, η οποία, μετά από πιέσεις της Ιταλίας, στις 19/4/1924, ανακοίνωσε στον Έλληνα πρεσβευτή στο Παρίσι, ότι η Ελλάδα έπρεπε να δώσει στην Αλβανία, εκτός της Βορείου Ηπείρου, και πρόσθετο ελληνικό έδαφος κοντά στις Πρέσπες!

                ΤΑ 14 ΧΩΡΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΊΑΣ ΠΟΥ ΔΟΘΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ

                ΤΟ 1924 – Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΠΟΥ «ΕΙΣΕΠΡΑΞΕ» Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ 

                 ΕΛ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ΟΤΑΝ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΖΗΤΗΣΕ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΑΦΟΥΝ 

                                            ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΑ ΧΩΡΙΑ ΑΥΤΑ

Η περιοχή αυτή, που με υπόδειξη της Ιταλίας δόθηκε στην Αλβανία, βρίσκεται, όπως είπαμε  κοντά στις Πρέσπες. Έτσι, 14 ελληνικά χωριά που από το 1912 βρισκόταν υπό ελληνική διοίκηση, παραχωρήθηκαν στην Αλβανία.

Το εντυπωσιακό είναι, ότι στο διαδίκτυο ΜΟΝΟ στο florina-history.blogspot.gr, βρήκαμε πρόσθετα στοιχεία. Στα, αρκετά, βιβλία που διαθέτουμε, γραμμένα από διαπρεπείς ιστορικούς, δεν υπάρχει αναφορά σ' αυτή την παραχώρηση, εκτός από το «ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ», η συνεχιζόμενη ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ του ΒΑΣ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ (Χρήστου Ρήγα).

Στο σάιτ λοιπόν που αναφέραμε παραπάνω, διαβάζουμε ότι: 

«Την ίδια εποχή (1924), παραχωρήθηκαν από την Ελλάδα, τα παρακάτω 14 χωριά της περιοχής Φλώρινας – Καστοριάς με αμιγή μουσουλμανικό πληθυσμό στην Αλβανία για διόρθωση (sic) των συνόρων των δύο χωρών: Άνω Γκορίτσα, Βερνίκι, Γκλομποτσάνη, Ζαγραδέτσι, Ζαρόσκα, Καπέστιτσο, Κάτω Γκορίτσα, Λέσκα, Πούστετς, Ρακίτσα, Σούλεν, Σούετς, Τέρστενικ και Τσέριε.

Με λίγα λόγια δηλαδή, επειδή δεν κατοικούσαν σε αυτά τα χωριά καθόλου χριστιανικοί πληθυσμοί, τα ... χαρίσαμε στην Αλβανία!!!».

Επειδή κάποιοι θα σκεφτούν ότι τα περισσότερα από τα χωριά αυτά δεν έχουν ελληνικά ονόματα, να σημειώσουμε ότι πάρα πολλά χωριά της Θράκης, της Μακεδονίας και της Ηπείρου, που ενσωματώθηκαν στην Ελλάδα μετά τους Βαλκανικούς πολέμους, είχαν ξενικά ονόματα. Το 1928, τα ονόματα αυτά άλλαξαν και αντικαταστάθηκαν από ελληνικά. Πάντως, σε καμία περίπτωση η γλώσσα ή το θρήσκευμα των κατοίκων κάποιων περιοχών, δεν μπορούν να αποτελούν κριτήριο για τον καθορισμό των συνόρων μεταξύ δύο χωρών.

Τα χωριά που αναφέραμε παραπάνω, καταλήφθηκαν από τα στίφη Τουρκαλβανών που συγκροτούσαν τον αλβανικό στρατό στις 30/10/1924.

Μερικά χρόνια αργότερα, ο Ανδρέας Μιχαλακόπουλος, ως Υπουργός Εξωτερικών επιδιώκοντας την επανάκτησή τους, μετά από εντολή του πρωθυπουργού, τότε, Ελευθέριου Βενιζέλου, απευθύνθηκε στον Γάλλο Υπουργό Εξωτερικών Μπριάν (Aristide Briand), τιμημένο με Νόμπελ Ειρήνης το 1926 μάλιστα, και πήρε την εξής κυνική απάντηση:

«Μην ανησυχείτε κύριε Μιχαλακόπουλε! Ασφαλώς θα βρεθεί κάποια λύση. Ή θα δοθούν τα χωριά σε εσάς και οι κάτοικοι τους εις τους Αλβανούς ή θα δοθούν τα χωριά στους Αλβανούς και σε εσάς οι κάτοικοι»...

Ο Βασ. Γεωργίου, στο βιβλίο που αναφέραμε παραπάνω, γράφει ότι αυτό έγινε στις 20/8/1927. 

Όμως τότε δεν υπήρχε κυβέρνηση Βενιζέλου. Πιθανότατα, αυτό έγινε το 1929, όταν πρωθυπουργός ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος, Υπουργός Εξωτερικών (από 6/7/1929) ο Ανδρέας Μιχαλακόπουλος και ο Μπριάν ήταν Υπουργός Εξωτερικών. (Μάλιστα από 29/7/1929 ως 22/10/1929, ο Μπριάν ήταν και πρωθυπουργός).

Η οριστική επιδίκαση της Β. Ηπείρου στην Αλβανία, επικυρώθηκε στις 27/11/1925 με το Δεύτερο Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας, που υπογράφτηκε από τους:

Στρατηγό Pietro Cazzera (Ιταλός), Συνταγματάρχη I.A. Ordioni (Γάλλος), Αντισυνταγματάρχη F. Giles (Βρετανός) και τον Έλληνα  Αντισυνταγματάρχη Χρήστο Αβραμίδη.

                    ΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ

Η παραχώρηση της Βορείου Ηπείρου στην Αλβανία, πυροδότησε σφοδρές αντιδράσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Είναι γνωστή η κήρυξη της Αυτονομίας της Β. Ηπείρου τον Φεβρουάριο του 1914, ο ένοπλος αγώνας των Βορειοηπειρωτών εναντίον του νεοσύστατου αλβανικού στρατού ο οποίος κατευθυνόταν από Ιταλούς και Ολλανδούς αξιωματικούς και το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας που υπογράφτηκε στις 5 Μαΐου 1914. Τα γεγονότα που ακολούθησαν θα τα εξετάσουμε, όπως αναφέραμε, σε μελλοντικό άρθρο.

Ας δούμε όμως τι έγραψαν κάποιοι ξένοι για την προσάρτηση της Β. Ηπείρου στην Αλβανία.

Ο Γάλλος διπλωμάτης και δημοσιογράφος Ρενέ Πιό (1883-1951), γνωστός μας κι από το άρθρο για το «Κρυφό Σχολειό», στον πρόλογο του βιβλίου του «Η Δυστυχισμένη Ήπειρος», γράφει: 

«Η Ευρώπη πρόκειται να επιτρέψει τη διάπραξη ενός εγκλήματος και η τύχη των μερών της Β. Ηπείρου θα έχει ήδη κανονιστεί. Οι Μεγάλες Δυνάμεις, υποκλινόμεναι προ των ιταλικών ορέξεων θα έχουν παραχωρήσει εις το υποθετικό βασίλειον της Αλβανίας εδάφη κατοικημένα από Έλληνες πατριώτες, παραδίδουσαι αυτούς εις την τυραννίαν των Αλβανών... Η Ιταλία ζητούσα να κάμει την Αλβανίαν όσο το δυνατόν μεγάλην, προς μόνον σκοπόν να τη μοιραστεί αργότερα με την Αυστροουγγαρίαν, νομίζοντας ότι η συνένοχός της θα την αφήσει να εγκατασταθεί εις τον Αυλώνα και να τον κάμει πρωτεύουσα της «Ιταλικής αποικίας εις Αλβανίαν».

 

Ο Γάλλος, τότε πρωθυπουργός , Κλεμανσό, έγραφε στην παρισινή εφημερίδα «L' Homme Libre» («Ελεύθερος Άνθρωπος»), τα εξής συγκλονιστικά: 

«Ιδού 350.000 αληθινοί Έλληνες διανεμόμενοι εις χωρία των οποίων και μόνο τα ονόματα δηλώνουν την ελληνικήν καταγωγήν. Κατόρθωσαν να κρατήσουν την εθνικότητα των εναντίον των Τούρκων και όταν έφθασαν τα ελληνικά στρατεύματα προς απελευθέρωσίν των εκ του Οθωμανικού ζυγού, τους είπον και τους επανέλαβον ότι τώρα ήτο οριστική η αποκατάστασίς των εις την πατρίδα. Διότι αρχικώς θέμα της κυβερνήσεως των Αθηνών και της διπλωματίας της ήτο η επιστροφή ολοκλήρου της Ηπείρου στην Ελλάδα. Και ξαφνικά, χωρίς καμιά προπαρασκευήν, χωρίς να λάβουν δια τους δυστυχείς αυτούς πληθυσμούς καμίαν εγγύησην ...  καληνύχτα σας, αγαπητοί συμπατριώται και καλήν τύχην με τους ληστάς Αλβανούς!!»

Ζορζ Κλεμανσό, Γάλλος πολιτικός (1841-1929)

Κλείνοντας, αναφέρουμε το Υπόμνημα της 11/23.9.1828, που υπέβαλε ο Ιωάννης Καποδίστριας, επωφελούμενος κι από τον ρωσοτουρκικό πόλεμο. Μ' αυτό, ο Κυβερνήτης, έθετε το ζήτημα των συνόρων σε «μάλιστα συνεσταλμένα όρια» από τον κόλπο του Βόλου (Παγασητικός) ως τις Σαγιάδες (Θεσπρωτίας), παρότι φυσικότερη και προσήκουσα οροθεσία  θα ήταν από τον Θερμαϊκό έως τον Πάνορμο της Χειμάρρας, στην Αδριατική, βάσει γεωφυσικών, δημογραφικών και πολεμικών επιχειρημάτων.

(D.C. Fleming, John  Capodistrias and the Conference of London, 1828-1831 IMXA, Θεσσαλονίκη 1970).

Το υπόμνημα έφερε αποτελέσματα, καθώς προς τον Βορρά, η ελληνική μεθόριος καθοριζόταν από τη λεγόμενη γραμμή Αμβρακικού – Παγασητικού. Μετά από 85 χρόνια και δύο νικηφόρους πολέμους, πανηγυρίζαμε γιατί τα σύνορα της χώρας μας έφτασαν στα βορειοδυτικά, εκεί που βρίσκονται μέχρι σήμερα...

ΠΗΓΕΣ: K.A. Βακαλόπουλου, «ΗΠΕΙΡΟΣ», εκδ. ΑΔΕΛΦΩΝ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗ,ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1992

Βασ. Γεωργίου, «ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ, η συνεχιζόμενη ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ», εκδόσεις Ε. ΡΗΓΑ

«Ο ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ», Γιώργος Γεωργής (επιμέλεια), εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ 2015

Η Αποχώρηση Του Ελληνικού Στρατού Από Την Β Ήπειρο Και Οι Προετοιμασίες Για Τον Αγώνα- Ελευθερία Μαντά

Η Αποχώρηση Του Ελληνικού Στρατού Από Την Β Ήπειρο Και Οι Προετοιμασίες Για Τον Αγώνα- Ελευθερίας Μαντά by Pelasgos Koritsas on Scribd

Οι Άγιοι μας: Ο θρύλος της εικόνας και τα θαύματα της Αγίας Βαρβάρας Αλύκου

H παλιά εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας χτίστηκε τέλη του 5ου αρχές του 6ου αιώνα και έπαψε να στέκει όρθια από το βάρος των αιώνων, είτε από κάποια άλλη αιτία: καταστροφή από φωτιά, από επιδρομές βαρβάρων ή από σεισμό, στα τέλη του 17ου αιώνα. Στη διάρκεια των 12 αιώνων η εκκλησία επισκευάστηκε μερικές φορές. Μας το επιβεβαίωσε ο αρχαιολόγος κ. Τσιόντης από τα ευρήματα οικοδομικών υλικών διαφόρων περιόδων. Στην τελευταία ερείπωση η εικόνα της Αγίας Βαρβάρας βρέθηκε από τους χωρικούς στην κορυφή του λόφου. Την πήραν και την τοποθέτησαν ξανά στην μισογκρεμισμένη εκκλησία. Την επομένη η εικόνα βρέθηκε ξανά στην κορυφή του λόφου και αφού αυτό το θαυματουργό γεγονός επαναλήφθηκε, τότε οι χωρικοί των χωριών Αλύκο, Τσαούσι και Τρέμουλη αποφάσισαν και έκτισαν την εκκλησία στην κορυφή του λόφου, στο μέρος όπου επέλεξε η Αγία, εκεί όπου η θέα ήταν εξαιρετική, στο μέρος όπου βρίσκεται και σήμερα.

Τοn θρύλο της φυγής της εικόνας τον συναντάμε συχνά όπως: «Η θαυματουργή “Παναγία η Καναλιώτισσα” εργασμένη από το χέρι του Αγίου Λουκά, εικόνα που έφευγε μόνη της από το χωριό Κανάλια της Καρδίτσας και ανέβαινε στη Μεταμόρφωση που προτιμούσε να μείνει. Όσες φορές τη γύριζαν στη θέση της, τόσες ξανάφευγε, ώσπου την άφησαν ήσυχη να μένει 11 μήνες στα Μετέωρα κι ένα μήνα στο χωριό». Και άλλα παραδείγματα όπως: του Π. Αραβαντινού στο βιβλίο του: «Χρονογραφία της Ηπείρου», τόμος δεύτερος σελ. 185, όπου αναφέρει την μετάσταση της εικόνας της Υπεραγίας Θεοτόκου. Ο Βασίλης Μπαράς στο βιβλίο του: «Το Δέλβινο …» γράφει: «Την πήραν την εικόνα της Αγίας Τριάδος με δώδεκα παπάδες ιεροφορεμένους και την έβαλαν στο προσκυνητάρι της εκκλησίας της Πέπελης, για να προσκυνάει ο κόσμος. Η εικόνα, όμως, έφυγε από κει και ξαναβρέθηκε στην πρώτη θέση της. Εκεί χτίστηκε η ονομαστή Μονή της Πέπελης». Όσο για τα θαύματα:

1. Όταν το χωριό Τρέμουλη έγινε τσιφλίκι, όπως μας μετέφερε η παράδοση, ο αγάς, ο ονομαζόμενος Μέτο, στο κέντρο του χωριού έχτισε το σαράι του με Έλληνες μαστόρους από την Κόνιτσα. Όταν φτάσανε στη σκεπή ρώτησαν τον αγά το πού θα έβρισκαν την ξυλεία. «Για ορέ», τους είπε και τους έδειξε το όμορφο δασάκι που βρίσκονταν γύρω στα 300 μ. ΒΑ του χωριού. Ένα μοναχικό δασάκι με αιωνόβια δέντρα, σ’ ένα λοφίσκο στους πρόποδες του μεγάλου λόφου. «Δε γίνεται, αγά μας, είναι βακούφι και είναι αμαρτία», του απάντησαν οι μαστόροι και άλλοι χωριανοί. Αντέδρασε δυναμικά και ο παπα-Γιώρης. «Δε γίνεται αυτό, αγά, δεν μπορείς να χαλάσεις την εκκλησιά». Ο αγάς οργισμένος, πήδηξε πάνω στο άλογό του και βρόντηξε: «Me ndiqni, ore” (ακολουθείσθε με, ορέ). Σε λίγα λεπτά όλοι τους βρέθηκαν στο δασάκι. Στο εσωτερικό του πύργοι. Άλλοι στέκονταν ακόμα όρθιοι και άλλοι είχαν γίνει σωροί από μαυρισμένες πέτρες. Βλέποντας το τοπίο ο αγάς, αφού είχε κατέβει από το άλογο, το οποίο όρμησε ορεξάτο στο παρθένο περιβόλι για βοσκή, βροντοφώναξε με ύφος θριάμβου: «Πού είναι η εκκλησιά, βρε παππά;. Εγκώ δε αλάω εκκλησιά, εδώ αλάσματα είναι, μπρε». «Δεν επιτρέπετε, αγά, είναι η εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας, είναι μεγάλη αμαρ…». Δεν πρόκανε να τελειώσει τη φράση ο παππάς, όταν ακούστηκε η αγριοφωνάρα του αγά. «Τι φοβάστε, μπρε γκιαούρηδες, από μια γκυναίκα; Αν έχει δύναμη ας κάνει ένα θαύμα, μπρε και τότε να την πιστέψω κι εγκώ». Άπλωσε το χέρι του να πάρει ένα τσεκούρι, για να ’ριχνε αυτός τις πρώτες τσεκουριές, αλλά για μεγάλη του έκπληξη το χέρι του δεν υπάκουγε, ήταν παράλυτο. Κρύος ιδρώτας έλουσε το σώμα του και οι χτύποι της καρδιάς του έμοιαζαν με χτύπους τσεκουριάς όπου γκρέμιζε το δέντρο. «Όχι δεν είναι δυνατόν», ψέλλισε με τρεμάμενη φωνή ο αγάς. Μετά από λίγο ακούστηκε το σπαραχτικό χλιμίντρισμα του αλόγου. Όλοι κοίταξαν προς τα κει. Το άλογο σπάραζε καταγής από φρικτούς πόνους. Είδαν ένα τεράστιο φίδι όπου το είχε δαγκώσει στο στόμα και του είχε ζωθεί στο λαιμό. Τότε ήταν που ο αγάς έπεσε καταγής και ψέλλισε: «Συγχώρα με, Παναγιά μου! Συγχώρα με, Αγία Βαρβάρα μου!». Λιποθύμησε για μια στιγμή και συνειδητοποίησε το τι είχε συμβεί όταν άκουσε τον παπα-Γιώρη να ψάλλει το: «Άγιος ο Θεός, Άγιος ισχυρός, Άγιος αθάνατος, ελέησον ημάς». Στα χέρια μετέφεραν τον αγά οι υπηρέτες του στο σπίτι του μουχτάρη του χωριού όπου τον έπλυναν, γιατί είχε λερωθεί και βραχεί για τα καλά. Ο Μέτος, ο αγάς, βοήθησε να χτιστεί η νέα εκκλησία και άφησε παρακαταθήκη στα παιδιά του να μην πειράξουν ποτέ την εκκλησία και τα βακούφια, αν και το χέρι του έμεινε παράλυτο για όλη του τη ζωή, για να θυμίζει στους απογόνους του να σέβονται το Θεό και τους Αγίους των Ελλήνων Χριστιανών.

2. Ένα άλλο θαυματουργό γεγονός συνέβη στις ημέρες του Δεκέμβρη του 1912 (λίγο μετά το χαλασμό του 12). Μετά τη σφαγή των τεσσάρων Αλυκιωτών και δεκάδων άλλων από τα γύρω χωριά από τους Τουρκαλβανούς, (28-29.11.1912) οι μέρες που ακολούθησαν στόχευαν στο πλιατσικολόγημα και σε ολοκληρωτικές καταστροφές σε κατοικίες, σχολεία και εκκλησίες. Μια ομάδα Κουρβελέσηδων, αφού είχε τελειώσει το μακάβριο έργο της με το χωριό Αλύκο, έβαλε φωτιά και στο σχολείο που βρίσκονταν δίπλα στην εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας. Με αναμμένο πυρσό, ένας νεαρός Κουρβελεσιώτης, όρμησε προς την εκκλησία φωνάζοντας: «Τώρα θα δεις τι θα πάθεις». Κλώτσησε την μισάνοιχτη πόρτα και μπήκε μέσα. Μετά από λίγο, οι άλλοι απ’ έξω, άκουσαν βογκητό και σπαρακτικές φωνές που ζητούσαν βοήθεια. Έτρεξαν και τον βρήκαν καταγής με τον πυρσό σβησμένο κοντά στα μάτια του, μπροστά στην εικόνα της Αγίας Βαρβάρας. «Τι έπαθες;» «Τι έπαθες;», του είπαν κι αυτός κλαίγοντας με λυγμούς τους απάντησε: «Δε βλέπω! Τυφλώθηκα, τυφλώθηκα».

Το Μάρτη του 1913, όταν επέστρεψαν οι διωγμένοι δια της βίας κάτοικοι του Αλύκου, αφού είδαν τα καμένα και ρημαγμένα σπίτια τους, επισκέφτηκαν την εκκλησία και το σχολείο. Το σχολείο ήταν ένα ερείπιο με αποκαΐδια και μισογκρεμισμένους τοίχους. Για απορία όλων η πόρτα της εκκλησίας ήταν ανοιχτή και η εκκλησία άθικτη. Μπροστά από την εικόνα της Αγίας Βαρβάρας ένας μισοκαμένος πυρσός. Η εκκλησία δεν είχε πάθει ούτε την παραμικρή ζημιά. «Μυστήριο, μυστήριο! Θαύμα, θαύμα!», έλεγαν οι χωριανοί. Μετά από χρόνια ένας αυτόπτης μάρτυρας, χωριανός του δράστη από το Κουρβελέσι, ομολόγησε το θαυματουργό συμβάν.

3. Πολλά θαύματα της Αγίας Βαρβάρας μάς είναι γνωστά, άλλα πολύ περισσότερα είναι άγνωστα για μας. Θ’ αναφερθώ στην ομολογία της άτυχης Κ. λίγο πριν φύγει απ’ τη ζωή: «Γέννησα το γιο μου με σοβαρά προβλήματα υγείας. Τον έτρεξα, για χρόνια, στους καλύτερους γιατρούς. Τον πήγα και ως την πρωτεύουσα στα Τίρανα και όλοι μου έλεγαν ό,τι δε γίνεται τίποτε με το γιο σου και ό,τι θα μείνει φυτό. Τότε έτρεξα στην εκκλησία και προσκύνησα την Αγία Βαρβάρα. Κάθισα στα γόνατα μπροστά στην εικόνα της και ζήτησα συγχώρεση και έλεος για το γιο μου. «Βοήθα τον, Αγία μου, να σηκωθεί στα πόδια του», έλεγα και τα δάκρυά μου έπεφταν βροχή. Κάποια στιγμή ένιωσα ένα χέρι στα μαλλιά μου και άκουσα μια φωνή να μου λέει: «Πήγαινε, ο γιος σου θα περπατήσει». Και το ’κανε το θαύμα η Αγία Βαρβάρα. Ο γιος μου περπάτησε».

Βασίλης Ιωάννου, τέως έπαρχος Αλύκου

http://www.sfeva.gr/

ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΗΠΕΙΡΟΥ, ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Οι μεγάλες επιτυχίες του Ελληνικιύ Στρατού κατά του Μουσσολίνι από τον Οκτώβριο του  1940 μέχρι και την άνοιξη του 1941 (επιχείρηση Primavera) έλαβαν χώραν στη Βόρειο Ήπειρο, δηλαδή στην περιοχή της Αλβανίας, η οποία κατοικείται κυρίως από την Ελληνική Εθνική Κοινότητα. Πήραμε το Αργυρόκαστρο, νικήσαμε στο Τεπελένι, απελευθερώσαμε την Κορυτσά, ήσαν τα πρωτοσέλιδα των αθηναϊκών εφημερίδων που σκορπούσαν ρίγη συγκινήσεως. Οι Βορειοηπειρώτες περίμεναν με ελληνικές σημαίες τον Στρατό μας και όλοι μαζί, άνδρες και γυναίκες, μοιρολόγησαν τους νεκρούς.

Οφείλουμε πολλά στον Βοειοηπειρωτικο Ελληνισμό. Όχι μόνον για τη συνεισφορά του στη νίκη κατά της Φασιστικής Ιταλίας, αλλά και γενικότερα. Μέσα από πολλές κατακτήσεις και καταπιέσεις κράτησε την Ορθόδοξη Πίστη και, διαφύλαξε την ελληνική συνείδηση. Ακόμη κι όταν χανόταν η ελληνική γλώσσα και τη θέση της έπαιρναν διάλεκτοι, όπως τα Βλάχικα, οι Βορειοηπειρώτες παρέμεναν στενά προσηλωμένοι στο Ελληνορθόδοξο Γένος.

Σήμερα τα προβλήματα των ομοεθνών μας στην Αλβανία είναι πολλά και έρχονται να προστεθούν στο βεβαρημένο κλίμα των ελληνοαλβανικών σχέσεων.

Θυμίζω τα κυριώτερα σημεία διαφωνίας μεταξύ Αθηνών και Τιράνων.

Α) Η αμφισβήτηση από το αλβανικό κράτος των ιδικτησιακών δικαιωμάτων των Ελλήνων της Χειμάρρας.

Β) Η απαγόρευση καθόδου στις εκλογές αυτονόμου ελληνικού κόμματος, διότι ο εκλογικός νόμος τούς αναγκάζει να ενταχθούν σε συνασπισμό με αλβανικά κόμματα ακόμη και με ανθέλληνες Τσάμηδες.

Γ) Η κυκλοφορία σχολικών βιβλίων, τα οποία παρουδσιάζουν ελληνικά εδάφη να εντάσσονται στη «Φυσική Αλβανία» .

Δ) Η άγνοια του ακριβούς αριθμού των Βορειοηπειρωτών λόγω μη υπάρξεως αντικειμενικής απογραφής.

Ε) Η άρνηση λειτουργίας μειονοτικών Δημοτικών Σχολείων σε μεγάλες πόλεις. Τόσα χρόνια μετά την πτώση του Κομμουνισμού οι αλβανικές κυβερνήσεις αναγνωρίζουν ως Έλληνες μόνον τις 58.000 που αναγνώριζαν ο Χότζα και ο Αλία.

Στ) Η προπαγάνδα περί δικαιωμάτων των Τσάμηδων- συνεργατών των Γερμανο-ιταλών στην Κατοχή- και ο χαρακτηρισμός ης Θεσπρωτίας ως «Τσαμουριάς».

Ζ) Η προπαγάνδα των Τιράνων ότι οι Έλληνες Αρβανίτες είναι Αλβανοί.

Η) Η αμφισβήτηση από την κυβέρνηση Ράμα της συμφωνίας μεταξύ Κώστα Καραμανλή και Σάλι Μπερίσα για την οροθέτηση των θαλασσίων ζωνών μεταξύ των δύο χωρών.

Θ) Ο νέος νόμος περί μειονοτήτων που ψήφισε το Αλβανικό Κοινοβούλιο, ο οποίος περιορίζει τα δικαιώματα της Ελληνικής Μειονότητος.

Ι) Η πρόκληση εμποδίων απέναντι στο ελληνικό αίτημα για την περισυλλογή των οστών και τον Χριστιανικό ενταφιασμό των Ελλήνων στρατιωτών του 1940- 41.

Ο εορτασμός της επετείου του ΟΧΙ ας οδηγήσει όλους μας, Κυβέρνηση, κόμματα και πολίτες, να σταθούμε εμπράκτως στο πλευρό των Βορειοηπειρωτών. Αν δεν σεβασθούν τους Βορειοηπειρώτες και τα ιστορικά δίκαια του Ελληνισμού,  τα Τίρανα δεν πρόκειται να προσεγγίσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Άρθρο στην ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, Σάββατο 28 – Κυριακή 29 Οκτωβρίου 2017

http://konstantinosholevas.gr/

Η ξεχασμένη Βόρειος Ήπειρος

Αν και το 2018 σημαδεύτηκε από την αναζωπύρωση του «σκοπιανού», που, με αποκλειστική ευθύνη του συνόλου των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, έφθασε στην εθνικά επιζήμια συμφωνία των Πρεσπών και στο απίστευτο ενδοκυβερνητικό «τσίρκο» που την επικύρωσε, ωστόσο, ταυτοχρόνως είχαμε και την επανεμφάνιση του Βορειοηπειρωτικού.

Μάξιμος Χαρακόπουλος

Αφορμή για το τελευταίο ήταν από τη μία οι υπόγειες διεργασίες για μια ελληνο-αλβανική συμφωνία και από την άλλη η όξυνση του αλβανικού εθνικισμού που εκδηλώθηκε με αυθαιρεσίες εναντίον των βορειοηπειρωτών. Η αλβανική επιθετικότητα κορυφώθηκε ανήμερα την 28η Οκτωβρίου, με τη δολοφονία του ομογενούς Κωνσταντίνου Κατσίφα στους Βουλιαράτες.

Η αλήθεια είναι ότι ο ελληνισμός της περιοχής αυτής έως πρόσφατα, είχε λησμονηθεί σχεδόν εντελώς από τη μητρόπολη. Κι αυτό δεν οφειλόταν μόνον στην παρατεταμένη οικονομική κρίση, που μας κατάντησε «ομφαλοσκόπους». Το κακό είχε ξεκινήσει πολύ πιο πριν, καθώς ως κοινωνία εκδηλώσαμε συμπτώματα απώλειας της ιστορικής μας μνήμης αλλά και αδιαφορίας για τον μείζονα ελληνισμό. Πιο εύκολα έβλεπε κανείς διαδήλωση για τη Νικαράγουα, παρά για τις καταπατήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Βόρειο Ήπειρο. Παραδόξως, η αριστερά κατάφερε σε μεγάλο βαθμό να στιγματίσει ως ακροδεξιούς όσους αγωνιούσαν για τον βορειοηπειρωτικό ελληνισμό, καθώς βρίσκονταν υπό το φιλικό τους κομμουνιστικό καθεστώς Χότζα. 

Το βορειοηπειρωτικό, λοιπόν, περιθωριοποιήθηκε και ξεχάστηκε. Εξαίρεση αποτέλεσαν οι προσπάθειες λίγων πολιτικών που όλα αυτά τα χρόνια «τσιγκλούσαμε», στο μέτρο του δυνατού, την ελληνική πολιτεία για να πιέσει την αλβανική πλευρά και να δώσει επιτέλους την άδεια για να ταφούν οι χιλιάδες στρατιώτες μας που έδωσαν τη ζωή τους στο έπος του 40-41. Και είναι ευχής έργο που βρήκαν ανάπαυση τα οστά κάποιων απ’ αυτούς, 77 χρόνια μετά, έστω και χωρίς την παρουσία συγγενών τους. 

Ωστόσο, στην Αλβανία είναι προφανές ότι εδώ και καιρό ηχούν τα τύμπανα ενός ακραίου εθνικισμού, που στοχεύει στη δημιουργία της Μεγάλης Αλβανίας. Κι αυτό είναι κάτι που δεν το κρύβουν οι γείτονές μας. Στον πρόσφατο ανασχηματισμό που έκανε ο «σοσιαλιστής» Έντι Ράμα πρότεινε για υπουργούς του και δύο Κοσοβάρους -τον έναν μάλιστα για υπουργό Εξωτερικών, χωρίς να τα καταφέρει λόγω αντίδρασης του προέδρου Ιλίρ Μέτα. 

Δυστυχώς, το αλβανικό σχέδιο φαίνεται ότι προβλέπει άσχημες εξελίξεις και για τους Έλληνες της Βορείου Ηπείρου. Ο στόχος είναι ούτε λίγο ούτε πολύ ο εκτοπισμός των ομογενών από τις προγονικές τους εστίες. Ήδη από το 2014, με τη νέα διοικητική διαίρεση της χώρας, προωθήθηκαν αυθαίρετες συνενώσεις δήμων, ώστε να χαθούν οι ελληνικές πλειοψηφίες. Το 2015, με κυβερνητική απόφαση, που θυμίζει εποχές Χότζα, κατεδαφίζεται ο Ναός του Αγίου Αθανασίου στο χωριό Δρυμάδες. Τελευταίο κτύπημα, μετά τα γεγονότα στους Βουλιαράτες, ήταν η κυβερνητική απόφαση του Νοεμβρίου, με την οποία περίπου 14 χιλιάδες στρέμματα σε όλη την ακτογραμμή του Ιονίου, από τη Χειμάρρα μέχρι τα Εξαμήλια, ελληνικής κατά βάση ιδιοκτησίας, απαλλοτριώνονται παρανόμως, δήθεν για αξιοποίηση. 

Πρόκειται για αναμφίβολη κλοπή, που δεν συνάδει με κράτος δικαίου, το οποίο, υποτίθεται, ότι επιδιώκει να εισέλθει στην ΕΕ. Οι παραπάνω αποφάσεις συνοδεύονται από μια σκληρή ανθελληνική ρητορική τόσο από την κυβέρνηση, όσο και από πολιτικούς της αντιπολίτευσης, όπως ο Μπερίσα, που δεν ταιριάζει σε καμία περίπτωση σε χώρα που επιδιώκει φιλικές σχέσεις με τους γείτονές της. Ελπιδοφόρο στοιχείο η συντονισμένη, απέναντι στις αλβανικές προκλήσεις, αντίδραση από τους Έλληνες της Βορείου Ηπείρου και ιδιαιτέρως της Χειμάρρας.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, ο βορειοηπειρωτικός ελληνισμός για να επιβιώσει στις εστίες του χρειάζεται τη βοήθεια του εθνικού κέντρου. Και αυτό δεν μπορεί να συμβεί με την στάση που έχει τηρήσει η παρούσα κυβέρνηση και σ’ αυτό το ζήτημα. Οι παρασκηνιακές διαβουλεύσεις του πρώην υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά με την Αλβανία, που έμειναν στη μέση, λόγω των αντιδράσεων στο «μακεδονικό», αν ήταν όπως αυτές με τα Σκόπια, είναι λογικό να τροφοδοτούσαν ακόμη περισσότερο την αλβανική θρασύτητα. Στο ίδιο συνετέλεσε, δυστυχώς, και η στάση του ελληνικού υπουργείου Προστασίας του Πολίτη με τη δολοφονία Κατσίφα, για την οποία, παρά τις ερωτήσεις μας, σαφείς απαντήσεις δεν λάβαμε. 

Τα Τίρανα πρέπει να κατανοήσουν ότι θα έχουν κόστος για τη συμπεριφορά τους. Η Ευρώπη δεν είναι μια «ζούγκλα» χωρίς κανόνες. Η Ελλάδα οφείλει να αναδείξει με μεγαλύτερη ένταση τις αλβανικές αυθαιρεσίες, σε όλα τα ευρωπαϊκά και διεθνή όργανα. Επιπλέον, δεν είναι δυνατόν η αλβανική οικονομία να επιβιώνει, εκτός από τα κέρδη της εκτεταμένης εγκληματικότητας -όπως καταγγέλλεται διεθνώς-. από τα εμβάσματα των μεταναστών στην Ελλάδα και να δεχόμαστε τέτοιου είδους επιθέσεις. Για τον λόγο αυτό, τώρα, περισσότερο από ποτέ, η Ελλάδα χρειάζεται μια άλλη κυβέρνηση, που με σοβαρότητα και αίσθημα ευθύνης θα υπερασπιστεί τα εθνικά της δίκαια, χωρίς επιζήμιες συμφωνίες που μας οδηγούν σε εθνικές υποχωρήσεις. 

* Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι τομεάρχης Προστασίας του Πολίτη της Νέας Δημοκρατίας, βουλευτής Λαρίσης.

https://www.protothema.g

Πώς η Βόρεια Ήπειρος παραχωρήθηκε στην Αλβανία με αντάλλαγμα τα νησιά του Αιγαίου. Πόσες φορές ο ελληνικός στρατός την απελευθέρωσε. Δείτε το οδοιπορικό στα ξεχασμένα χωριά (βίντεο)

Η Βόρεια Ήπειρος δημιουργήθηκε πριν από περίπου έναν αιώνα μετά τη διχοτόμηση της Ηπείρου από της Μεγάλες Δυνάμεις.

Όλα ξεκίνησαν με το Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας που υπογράφηκε στις 13 Φεβρουαρίου του 1914 στην ιταλική πόλη από τις Μεγάλες Δυνάμεις και με το οποίο χαράζονταν τα αλβανικά σύνορα. Η περιοχή της Βόρειας Ηπείρου παραχωρούνταν στην Αλβανία, η οποία είχε αναγνωριστεί επίσημα ως ανεξάρτητο κράτος με τη Συνθήκη του Λονδίνου. Σύμφωνα με την απόφαση το Αργυρόκαστρο, το Βουθρωτό, το Δέλβινο, η Κορυτσά, η Χειμάρα, οι Άγιοι Σαράντα και η νήσος Σάσων ήταν πλέον αλβανικά εδάφη. Οι Μεγάλες Δυνάμεις, οι οποίες μετείχαν στη συνδιάσκεψη ήταν η Αγγλία , η Γαλλία, η  Ιταλία, η  Ρωσία, η Γερμανία, και η Αυστροουγγαρία. Η συμμαχία της Ιταλίας και της Αυστρίας, ήθελε ένα ανεξάρτητο κράτος στην περιοχή για να αποτελεί μία ζώνη ουδέτερη που να μπορεί να μετατραπεί εύκολα σε προγεφύρωμα σε πολεμική φάση.

Η επίσημη ανακήρυξη της βορειοηπειρωτικής αυτονομίας στο Αργυρόκαστρο, την 1η Μαρτίου 1914. Σε πρώτο πλάνο, ο Γεώργιος Χρηστάκης – Ζωγράφος, μέλη της κυβέρνησης, του κλήρου και του στρατού. Πηγή: Εθνικό και Ιστορικό Μουσείο, Αθήνα.

Μέσα σε μια νύχτα οι ελληνικοί πληθυσμοί της περιοχή ανήκαν σε διαφορετικό έθνος. Αρχικά ο Ελευθέριος Βενιζέλος αρνήθηκε να παραχωρήσει την περιοχή, καθώς εκεί ο ελληνικός στρατός μετά την απελευθέρωση των Ιωαννίνων από τους Οθωμανούς (21 Φεβρουαρίου 1913) είχε απελευθερώσει και όλες πόλεις της Βορείου Ηπείρου. Ωστόσο, τον Φεβρουάριο του 1914 οι Μεγάλες Δυνάμεις έστειλαν υπόμνημα στο ελληνικό κράτος στο οποίο διαμήνυαν ότι αν δεν αποχωρούσαν οι ελληνικές δυνάμεις δεν θα γινόταν αναγνώριση των νησιών του Αιγαίου.

Η σημαία της «Αυτόνομης Δημοκρατίας της Βορείου Ηπείρου» σε γραμματόσημο

Τελικά, η Ελλάδα έκανε πίσω όμως σύντομα ξέσπασαν αναταραχές ανάμεσα στους Βορειοηπειρώτες και τους Αλβανούς. Ακολούθησε το πρωτόκολλο της Κέρκυρας, με το οποίο η Βόρεια Ήπειρος αναγνωρίστηκε ως αυτόνομη περιοχή υπό αλβανική κυριαρχία. Όμως η κατάσταση άλλαξε όταν ξεκίνησε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Στις 14 Οκτωβρίου 1914 ο ελληνικός στρατός προήλασε για δεύτερη φορά στη Βόρεια Ήπειρο, όμως πάλι με τη λήξη του πολέμου οι Σύμμαχοι επιδίκασαν τα εδάφη στην Αλβανία, με αποτέλεσμα πολλά ελληνικά σχολεία να κλείσουν και η ελληνική μειονότητα να περιοριστεί από το αλβανικό κράτος.

Οι Έλληνες κατάφεραν για τρίτη φορά να καταλάβουν ξανά τα εδάφη στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο όταν αντεπιτέθηκαν στον ιταλικό στρατό και μπήκαν θριαμβευτές στα ελληνικά χωριά της Β. Ηπείρου. Ωστόσο, μετά την επίθεση των Γερμανών, ο Ελληνικός Στρατός εγκατέλειψε και πάλι την περιοχή.
Τα χρόνια της κατοχής η αγγλική κυβέρνηση προέβη σε ευνοϊκές δηλώσεις για το βορειοηπειροτικό ζήτημα στη Βουλή των Κοινοτήτων, αλλά η κατάσταση παρέμεινε ίδια. Όταν ο πόλεμος τελείωσε, ο στρατηγός Ν. Ζέρβας εισηγήθηκε να ενσωματωθεί η Βόρειος Ήπειρος στην Ελλάδα. Στις 19 Οκτωβρίου 1944 ο Γεώργιος Παπανδρέου ως πρωθυπουργός, διακήρυξε ότι η Βόρειος Ήπειρος είναι αναπόσπαστο τμήμα της Ελληνικής επικράτειας. Ωστόσο, το 1945 ο Ενβέρ Χότζα ανέλαβε την εξουσία και υπήρξαν αντιδράσεις από τους σοβιετικούς αξιωματούχους.
Οι Βορειοηπειρώτες υπέστησαν καταπίεση και πολλοί αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στα αστικά κέντρα. Σημειώνεται ότι σύμφωνα με τη νομοθεσία μόνο όσοι κατοικούσαν στη μειονοτική ζώνη θεωρούνταν Έλληνες. Εκείνο το διάστημα η ελληνική γλώσσα απαγορεύτηκε και ο πληθυσμός διδάσκονταν πλέον την αλβανική ιστορία.

Η Αλβανία συγκροτήθηκε ως Κράτος με τη Συνθήκη του Λονδίνου τον Μάιο του 1913 και τα σύνορά της καθορίστηκαν με το Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας στις 17 Δεκεμβρίου 1913. Οι τότε μεγάλες δυνάμεις συμπεριέλαβαν στο νεοσύστατο αλβανικό κράτος και το κομμάτι της Βορείου Ηπείρου. Στη φωτογραφία το αρχηγείο των Ηπειρωτών στους Αγίους Σαράντα τον Απρίλιο του 1914.

Τον Ιούνιο του 1960 ο Γεώργιος Παπανδρέου σε ομιλία του στη Βουλή επανέφερε το ζήτημα της Βόρειας Ηπείρου:
«Εκείνο πάντως το οποίο οφείλουν όλαι αι Ελληνικαί Κυβερνήσεις να γνωρίζουν, είναι ότι το θέμα της Βορείου Ηπείρου υφίσταται. Και εκείνον το οποίον απαγορεύεται εις τον αιώνα, είναι δι΄ οιονδήποτε λόγον η απάρνησις του ιερού αιτήματος…..Καθ΄ όσον αφορά την Βόρειο Ήπειρο… η διεκδίκησις είναι ιερά και απαράγραπτος». Στο τέλος της ομιλίας του ανέφερε: «Αλλ’ εκτός της εθνικής διεκδικήσεως, υπάρχει και κάτι άλλο καθημεριvόν, επείγον θέμα: Η προστασία του πληθυσμού της Βορείου Ηπείρου. Η προστασία της ζωής, της τιμής και της περιουσίας του. Εις το σημείον αυτό, έχομεν χρέος να διεξαγάγωμεν συνεχώς αγώνας. Οι μάρτυρες αδελφοί μας, ζητούν από την Μητέρα πατρίδα μόνον συνεχή στοργικήν συμπαράστασιν. διότι ζουν, υπό το κράτος της αφορήτου τυραννίας. Και αυτήν την στοργήν, οφείλομεν να τους παράσχωμεν!».

Τη δεκαετία του ’60 η αλβανική κυβέρνηση ακολούθησε μια πολιτική αφελληνισμού της ελληνικής μειονότητας και τον Μάρτιο του 1984 ο ΟΗΕ εξέδωσε απόφαση με την οποία καταδικαζόταν διεθνώς η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την Αλβανία, σε βάρος των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου.
Τα επόμενα χρόνια οι σχέσεις των δύο χωρών άρχισαν να βελτιώνονται, αν και κατά καιρούς υπήρξαν επεισόδια που καλλιέργησαν εθνικιστικοί κύκλοι.

Σήμερα υπολογίζεται ότι υπάρχουν 99 χωριά όπου ζουν Έλληνες, εκ των οποίων οι περισσότεροι μιλούν την ελληνική γλώσσα και ζουν αρμονικά με τους Αλβανούς.

Όλες οι πτήσεις drone ανεβαίνουν με την υποστήριξη του καταστήματος myhelis που διαθέτει και υποστηρίζει με επίσημο σέρβις τα κορυφαία μοντέλα Phantom και Mavic. Μάθε να πετάς στην Σχολή εκπαίδευσης Drone pilot school

Δείτε βίντεο με οδοιπορικό των  WanderLads στην ξεχασμένη Ήπειρο του Up Drones:

Ρενέ Πυώ – Η Ήπειρος ανακηρύσσεται αυτόνομη

Η είδηση της ανακήρυξης της αυτονομίας εκείνου του μέρους της Ηπείρου το οποίο οι Μεγάλες Δυνάμεις αποφάσισαν να ενσωματώσουν στο νεοϊδρυθέν αλβανικό κράτος, δεν εξέπληξε κανέναν απ’ όσους έχουν παρακολουθήσει την πορεία των γεγονότων στη βαλκανική χερσόνησο.

Οι αναγνώστες της < <ΙΛΙΣΤΡΑΣΙΟΝ>> θυμούνται ίσως τις σελίδες που αφιέρωνε, το Μάιο του 1913 στο ταξίδι που έκανα τότε στην Ήπειρο και ιδιαίτερα στις περιοχές που εκείνη την εποχή ήταν απλώς σε αμφισβήτηση και σήμερα έχουν επίσημα αποσπαστεί από την Ελλάδα με τη βούληση των ευρωπαϊκών καγκελαριών. Από την περασμένη άνοιξη οι πληθυσμοί αυτοί, συνειδητοποιώντας τον κίνδυνο που τους απειλούσε, είχαν πάρει τα αναγκαία μέτρα για να μην παραδοθούν ανυπεράσπιστοι στους Αλβανούς, τους προαιώνιους εχθρούς τους τόσο λόγω φυλής, θρησκείας και εθίμων όσο και λόγω των αλβανικών συνηθειών της αρπαγής, των οποίων οι ορθόδοξοι στάθηκαν πάντα θύματα.

Ο Μητροπολίτης Βασίλειος, ο διοικητής Τρουπάκης, ο κ. Ζωλίδης και ο κ. Χ. Ζωγράφος, στο Αργυρόκαστρο.

Οι Ηπειρώτες νέοι σχημάτισαν «Ιερούς Λόχους», στους οποίους έχει στερρός αποφασίσει να στρατολογηθεί όλος ο ακμαίος πληθυσμός, που σ’ αυτόν συμπεριλαμβάνονται και γυναίκες θαρραλέες. Ο ακριβής αριθμός αυτών των συνεισφορών είναι πολύ δύσκολο να δοθεί, μιας και καμία επίσημη απογραφή δεν είναι δυνατό να γίνει. Όταν το έθνος είναι στα όπλα, ξεφεύγει από τις στατιστικές. Πρέπει, πραγματικά, να υπάρχουν καμιά δεκαριά χιλιάδες άνδρες συγκροτημένοι σε στρατιωτικό σχηματισμό και καμιά εικοσαριά χιλιάδες ελεύθεροι σκοπευτές κάθε ηλικίας συνολικά 30.000 περίπου ντουφέκια.

Οι ομάδες των ομογενών έχουν πυροβολικό, είτε από παλιά κανόνια τουρκικά, μοντέλο Κρουπ, εγκαταλελειμμένα κατά την εσπευσμένη υποχώρηση της φρουράς των Ιωαννίνων ή των αποσπασμάτων που επιτηρούσαν την πλαγιά ανάμεσα στο Δέλβινο και τους Αγίους Σαράντα, είτε από καινούργια κανόνια εκστρατείας, του τύπου Κρέζο – Σνάιντερ με το τηλεβολοστάσιο τους πλήρες, δώρα Ηπειρωτών εκατομμυριούχων εγκατεστημένων στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίοι συνεισφέρουν έτσι, από μακριά, αλλά αποτελεσματικά, στην υπεράσπιση των ελευθεριών της πατρίδας της καταγωγής τους.

Αυτά τα στρατεύματα κρατούν τα βορειοδυτικά σύνορα από τη Χειμάρρα ως το Τεπελένι, δηλαδή την ακτή και το βόρειο τμήμα τη μεγάλης κοιλάδας του Αργυροκάστρου . Έχουν αρχηγό έναν αξιωματικό που έχει παραιτηθεί από τον ελληνικό στρατό, το λοχαγό Σπύρο Σπυρομήλιο*. Αυτός ο άνθρωπος, νέος ακόμα, έχει μια ενεργητικότητα και μία τόλμη χωρίς όρια. Είναι ο Ντερουλέντ** της Ηπείρου. Πέρασα κοντά του, στη Χειμάρρα, την πατρίδα του, αρκετές ώρες που μου επιτρέπουν να καταλάβω την τυφλή αφοσίωση με την οποία τον ακολουθούν για την ώρα στον απελπισμένο του αγώνα κατά της αλβανικής τυραννίας. Μου έλεγε, την περασμένη άνοιξη, πως, τον δέκατο πέμπτο αιώνα, οι Χειμαρριώτες σχημάτιζαν, έχοντας ένα λάβαρο μπλε και άσπρο, τα ελληνικά χρώματα, ένα επίλεκτο σώμα των στρατευμάτων του Γεωργίου Καστριώτη που αγωνίζονταν κατά των σουλτάνων.

Οι Αργυροκαστρίτες την ήμερα της Αυτονομίας κρατώντας   ελληνικές σημαίες

«Έχουμε, πρόσθετε, στο πέρασμα των αιώνων, με τη δύναμή μας μόνο, πετύχει από την Υψηλή Πύλη το προνόμιο να οπλοφορούμε, να μην πληρώνουμε έγγειο φόρο, ούτε φόρο στον καπνό, να είμαστε απαλλαγμένοι από δικαιώματα τελωνείου, κυβερνιόμαστε μόνοι μας, οι γιοί μας στο εξωτερικό εγγράφονται στα προξενεία της Ελλάδας και θα ΄πρεπε σήμερα να υποταχθούμε στον έλεγχο των Αλβανών ληστών!!! Είμαστε Έλληνες και θα παραμείνουμε Έλληνες!!!»

Δεν είναι άξιο απορίας ότι μαθαίνοντας πως, παρά τις εκκλήσεις της κυβέρνησης της Αθήνας στις Μεγάλες Δυνάμεις, υπήρχε πίεση στο βασιλιά Κωνσταντίνο να τους εγκαταλείψει στην τύχη τους, οι Χειμαρριώτες ανακήρυξαν, στις 25 του περασμένου Φεβρουαρίου, στην καθεδρική τους εκκλησία, την ανεξαρτησίας τους και ορκίστηκαν να την υπερασπίσουν. Η ημερομηνία αυτής της ανακήρυξης δεν επελέγη αυθαίρετα. Πραγματικά, μετά από τέσσερις μέρες, την πρώτη Μαρτίου, έπρεπε να αρχίσει η εκκένωση από τα ελληνικά στρατεύματα της ζώνης που παραδόθηκε στην Αλβανία. Ήταν το τελευταίο χρονικό όριο για να σταθεί δυνατό στον κ. Ζωγράφο (Ηπειρώτη κι αυτόν, πρώην υπουργό Εξωτερικών την Ελλάδας, γενικό κυβερνήτη της Ηπείρου μετά την απελευθέρωση των Ιωαννίνων, ο οποίος παραιτήθηκε πρόσφατα από τα υψηλά καθήκοντα, για να έχει ελευθερία δράσης και να τεθεί στην υπηρεσία της πατρίδας της καταγωγής του) να προειδοποιήσει επίσημα τις αλβανικές αρχές για την απόφαση των συμπατριωτών του, για να μην μπορέσει να πει κανείς ότι οι Ηπειρώτες είχαν υποδεχθεί προδοτικά, με πυρά, τους ειρηνικούς Αλβανούς, χωροφύλακες, που έρχονταν να πάρουν στην κατοχή τους, τους τόπους που πρόσφερε η Ευρώπη στον ηγεμόνα τους.

Το σύνθημα έφυγε από τη Χειμάρρα. Την ίδια μέρα, στο Αργυρόκαστρο ανακηρύσσεται επίσης η αυτονομία. Ξέρω πως η ψυχή της αντίστασης στο Αργυρόκαστρο, είναι ο μητροπολίτης αυτής τη πόλης, ο πανιερότατος Βασίλειος – αν και τα τηλεγραφήματα δεν τον αναφέρουν παρεμπιπτόντως , μία από της προσωπικότητες τις πιο συγκλονιστικές που έτυχε να συναντήσω στο ταξίδι μου στην Ήπειρο.

Στη φωτογραφία που τον παρουσιάζει εδώ και που τον τράβηξα τη στιγμή που έβγαινε από την Αρχιεπισκοπή, είναι περοιτιχισμένος από το διοικητη Τρουπάκη, διοικητή του στρατού στο Αργυρόκαστρο, τον κ. Ζωτίδη, τον πιο μεγάλο Έλληνα φιλανθρωπό της πόλης, του οποίου όλο το σπίτι και τα αγαθά έχουν κληροδοτηθεί με διαθήκη για τη δημιουργία παρθεναγωγείου Ελληνίδων στο Αργυρόκαστρο και τον κ. Σωτηριάδη, συντηρητή του μουσείου της Ακρόπολης, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Αισθάνομαι ακόμα συγκίνηση με την οποία ο σεβάσμιος μητροπολίτης μας έλεγε τη χαρά του που είδε επιτέλους την ελληνική σημαία να κυματίζει στην ακρόπολη του Αργυροκάστρου, αυτό το παλιό βυζαντινό φρούριο του Αλεξίου Κομνηνού, που ο Αλή πασάς το είχε σα γυποφωλιά της τυραννικής του βασιλείας. Πίστευε τότε πως εκέινη η αποθέωση ήταν οριστική.Ο Μητροπολίτης Βασίλειος, ο διοικητής Τρουπάκης, ο κ. Ζωλίδης και ο κ. Χ. Ζωγράφος, στο Αργυρόκαστρο. Οι Αργυροκαστριώτες σήμερα είναι συναθροισμένοι γύρω από τον ποιμένα τους, όπως στις χειρότερες ώρες της τουρκικής κυριαρχίας. Εάν δεν συμβεί κάποια καταστροφή των Μεγάλων Δυνάμεων και δε δοθούν σοβαρές εγγυήσεις, ο αγώνας θα αρχίσει και το πένθος θα εξαπλωθεί ακόμα μια φορά πάνω σ’ αυτή την ελληνική Αλσατία – Λωραίννη.

ΡΕΝΕ ΠΥΩ

Πρόκειται για τον εγγονό του ομώνυμου Χειμαρριώτη αγωνιστή του ’21, που βάδιζε στα ίχνη του παππού του.

** Ντερουλέντ (Παύλος): Γάλλος ποιητής και πολιτικός. Γεννήθηκε στο Παρίσι, όπου και πέθανε (1846 – 1914). Χρημάτισε πρόεδρος της: Λίγκας των πατριωτών. Έγραψε «Άσματα του στρατιώτη».

Πηγές – έρευνα – προσαρμογή από: “Δυστυχισμένη Βόρειος Ήπειρος” (Οδοιπορικό 1913-Απελευθέρωση- Αυτονομία) Ρενέ Πυώ.

http://dervitsani.gr/

Β.Ηπειρος:O ιστορικός Ναός της Παναγίας στην Επισκοπή..."ξαναγεννιέται"! (βίντεο)

Ένα από τα σημαντικότερα μνημεία της περιοχής Αργυροκάστρου και  της Β.Ηπείρου είναι η Παναγία της Επισκοπής (μεταξύ Άνω και Κάτω),4 χλμ   βορειοδυτικά της Κακαβιάς .

 Σημειώνεται ότι κάποτε , δίπλα ακριβώς από αυτή  την εκκλησία, ήταν τοποθετημένα τα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα των συνόρων.
Οι εκκλησίες της Επισκοπής, του Λαμπόβου, ο Αγ. Νικόλαος Μεσοποτάμου και ενδεχομένως κάποιες της Χειμάρρας, είναι οι μοναδικές εκκλησίες στην Μητρόπολη Αργυροκάστρου από την Μεσοβυζαντινή Περίοδο (8ος – 12ος αιων.) και οι παλαιότερες που σώζονται μέχρι σήμερα όρθιες.
Ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία της Παναγίας της Επισκοπής είναι το σύνθρονο στην κόγχη του Ιερού. Τους πρώτους αιώνες του χριστιανισμού, ο επισκοπικός θρόνος τοποθετούνταν στο εσωτερικό του ιερού, στο κέντρο της κόγχης, ακριβώς πίσω από την Αγ, Τράπεζα.

Ο συγκεκριμένος  ιστορικός ναός δυστυχώς επι σειρά ετών ήταν παραδομένος στο έλεος του χρόνου  και της φθοράς που  αυτός επιφέρει .
Οι πολλές ρωγμές σε διάφορα σημεία της εκκλησίας αλλά και  τα δέντρα που είχαν φυτρώσει στη στέγη επιβάρυναν τη στατικότητά της .

Η τελευταία φορά που  έγιναν εργασίες ανακαίνισης ήταν το 1938 και το 1942 τοποθετήθηκε το ανώφλι στην εξωτερική σιδερένια πόρτα.

Τον Σεπτέμβρη του 2014 το epirus-tv-news είχε  επισκεφθεί στην περιοχή προκειμένου να καταγράψει την κατάσταση του ναού που κινδύνευε με κατάρρευση ,με τους  κατοίκους  να απευθύνουν έκκληση   για την έναρξη εργασιών ανάπλασης πριν  να είναι αργά για το εν λόγω σύμβολο χριστιανοσύνης.
Δείτε στο βίντεο που ακολουθεί  την εικόνα που παρουσίαζε ο ναός και τι είχαν πει  οι κάτοικοι  στις 23 Σεπτεμβρίου 2014.

Σήμερα  4 χρόνια μετά ,  τα νέα είναι αισιόδοξα για τον ιστορικό ναό της Παναγιάς στην Επισκοπή αφού το Ινστιτούτο Μνημείων της Αλβανίας ενέκρινε επιτέλους ένα κονδύλι και έτσι ξεκίνησαν οι εργασίες αποκατάστασης,όπως γνωστοποίησε  και ο πρώην πρόεδρος της Ομόνοιας ,αρχιτέκνων -πολιτικός μηχανικός κ.Λεωνίδας Παππάς ,  ο οποίος  μαζί με τον πρόεδρο της  κοινότητας  Επισκοπής και Δημοτικό Σύμβουλο του Δήμου Δρόπολης, κ.Παναγιώτη Μάντη, επισκέφθηκε χθες  την ιστορική εκκλησιά προκειμένου να δει  απο κοντά την πρόοδο των εργασιών ανάπλασης .

Η εξέλιξη αυτή  ,αν και με καθυστέρηση ετών, χαροποίησε   ιδιαίτερα τους  πιστούς της περιοχής, όπως είπε στο epirus-tv-news ο κ.Μάντης .
Σημειώνεται  ότι η μελέτη αποκατάστασης έγινε από αξιόλογη επιστημονική ομάδα, έχοντας ως συμβούλους τους πιο καταρτισμένους σε αυτόν τον τομέα στην Αλβανία, τον Αλεξ. Μέξη και Πύρρο Θώμο,  μόνο που οι εργασίες δεν παρακολουθούνται από εξειδικευμένους , όπως  διαπίστωσε  ο κ.Λεωνίδα Παππάς.
"Είναι οδυνηρό να βλέπεις  τους  αμφορείς που βρέθηκαν στα σφαιρικά τρίγωνα όπου βρίσκονταν τοποθετημένοι  για  την καλή ηχητική  του ναού ,να είναι τσουβαλιασμένοι στο έδαφος  προκειμένου να μεταφερθούν κάπου αλλού" επισημαίνει  ο  κ.Παππάς   ,υπογραμμίζοντας παράλληλα πως τέτοιου είδους επεμβάσεις πρέπει να γίνονται παρουσία εξειδικευμένων αρχαιολόγων και μηχανικών .

Ετσι   κρίνεται απαραίτητο   να ζητηθεί ο συνδρομή Ελλήνων  επιστημόνων τόσο για την πλούσια τεχνογνωσία που διαθέτουν στις επεμβάσεις των μνημείων, όσο και για την τεκμηρίωση των νέων δεδομένων που προκύπτουν κατά τη διάρκεια των εργασιών.
Ωστόσο παρά τα λάθη που εντοπίζονται ,οι  κάτοικοι της περιοχής με "μπροστάρη" τον πρόεδρο της Επισκοπής τον κ.Μάντη αισθάνονται δικαιωμένοι βλέποντας τον αγώνα  που έδωσαν όλα αυτά τα χρόνια για τη συγκεκριμένη εκκλησιά να πιάνει τόπο ,με τον πρόεδρο του χωριού να  ευελπιστεί πως του χρόνου 8  Σεπτεμβρίου   ημέρα που γιορτάζει  ιστορικός ναός οι εργασίες θα έχουν ολοκληρωθεί και ο χώρος θα "αναστηθεί" και  θα κατακλυστεί απο πιστούς  !