Για πρώτη φορά στην ιστορία της η Ομόνοια χωρίς δήμαρχο.

Όπως είχαμε αναφέρει και σε προηγούμενο άρθρο τρεις ήταν οι Δήμοι στους οποίους η μειονότητα διεκδικούσε την θέση του δημάρχου. Σε γενικές γραμμές τα αποτελέσματα σε αυτούς τους Δήμους μας έδειξαν δύο πράγματα, πρώτον ότι η μειονότητα εξελίσσεται σαν εκλογική ομάδα, παίρνει πλέον έμπρακτα αποφάσεις και καταψηφίζει ανθρώπους που δεν θεωρεί άξιους, και δεύτερον ότι η Αλβανική κυβέρνηση, κάθε τετραετία εξελίσσει τον ανθελληνισμό της όσο περισσότερο μπορεί.

Για τον Δήμο Δερόπολης:

Σε αυτό το Δήμο οι Δεροπολίτες έδειξαν για ακόμα μια φορά αυτό που είχαν αισθανθεί γρηγορότερα από όλη την υπόλοιπη μειονότητα, απέχθεια στο πρόσωπο του Ντούλε. Για καιρό τώρα, δεν χάνουν ευκαιρία να καταψηφίσουν το ΚΕΑΔ χάριν του αρχηγού του, Βαγγέλη Ντούλε, ο οποίος παραδόξως κατάγεται και από την περιοχή της Δερόπολης. Δήμαρχος για αυτή την τετραετία εδώ θα είναι ο Αχιλλέας Ντέτσικας ο οποίος κατέβαινε με το Δημοκρατικό Κόμμα (PD). Όσο στενάχωρο και να φαίνεται, το γεγονός ότι δήμαρχο σε αμιγώς Ελληνικά χωριά έβγαλε αλβανικό κόμμα, ελπίζουμε να κυβερνήσει τον Δήμο με αξιοπρέπεια όπως διαφήμιζε προεκλογικά και όχι ως συνιστώσα του PD.

Για τον Δήμο Φοινίκης:

                Δεν ξέρουμε άμα μιλάμε για νίκη ή για ήττα της Ομόνοιας σε αυτό το Δήμο, πάντως το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτό το αποτέλεσμα ήταν η σφραγίδα που διασφάλισε το «κλείσιμο» της ομάδας του Ντούλε. Δήμαρχος εδώ είναι ο Λεωνίδας Χρήστου ο οποίος ήταν υποψήφιος με το ΜΕΓΚΑ. Με αυτό το αποτέλεσμα το ΜΕΓΚΑ έκανε την πρώτη πολιτική του νίκη από την ίδρυση του πριν 5 χρόνια, πράγμα που κατά την άποψη μας δεν οφείλεται σε αποδοτικότερο προεκλογικό αγώνα ή  ότι κάποιος συμπάθησε περισσότερο το κόμμα, αλλά στο μίσος του κόσμου προς τον Ντούλε κυρίως και στο Γιάννη Μπάμπη στη συνέχεια. Χωρίς τον δήμαρχο Φοινίκης με το μέρος του, ο Ντούλες είναι πλέον πολύ δύσκολο να επανεκλεγεί βουλευτής. Συγχαρητήρια στον κ. Χρήστου, ελπίζουμε σε μια καλή διακυβέρνηση του δήμου.

Για τον Δήμο Χειμάρρας:

                Εδώ παρατηρήθηκε πως ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός μπορεί να μαζευτεί σύσσωμος σε δύσκολους καιρούς. 1500 άτομα περίπου ανεβήκαν να στηρίξουν τον Έλληνα υποψήφιο Φρέντι-Διονύση Μπελέρη σε μια προσπάθεια ρήξης του ανθελληνικού κατεστημένου στην Χειμάρρα. Μάταια όμως καθώς στην προεκλογική εκστρατεία του αντιπάλου, του Γιώργου Γκόρου,  επιστρατεύτηκε ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας που χρησιμοποίησε κάθε λογής «βρόμικο παιχνίδι» ξεκινώντας με μία εντελώς άδικη διοικητική διαίρεση, στη συνέχεια άρχισε να απειλεί ότι θα κόψει το νερό και ότι δεν θα συνεργαστεί με κανέναν άλλο υποψήφιο, μετά άρχιζε να μοιράζει κατάρες και να σκίζει αφίσες, και τέλος μια σειρά παρατυπιών κατά την εκλογική διαδικασία. Παρόλο που εδώ ο Δήμος χάθηκε, έγινε αισθητή η παρουσία του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού στο χώρο και στο εσωτερικό της Αλβανίας αλλά και γενικότερα στην Ευρώπη.

Τέλος οφείλουμε να τονίσουμε την νίκη του Αναστάσιου Γκούντα, υποψήφιου του ΚΕΑΔ για τον δήμο Κονίσπολης, στην περιοχή της Τζάρας. Ομοίως με τη Χειμάρρα παρόλο που δεν είχαμε νίκη σε ολόκληρο το Δήμο η Ελληνική παρουσία ήταν σημαντική.

Εν κατακλείδι, η Ομόνοια δεν κατάφερε να εκλέξει Δήμαρχο κάποιον επίσημο εκπρόσωπο της για πρώτη φορά από τότε που ιδρύθηκε.Για αυτό ο κ.Ντούλες πρέπει να αναλάβει επιτέλους τις ευθύνες του. Ελπίζουμε η «ήττα» της Ομόνοιας να την βοηθήσει να ανανεωθεί και να αναγεννηθεί από τις στάχτες της.
πηγή

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΆ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΛΑΣΓΌΣ: Απειλούν την Αλβανία τα ελληνικά του Αρχιεπίσκοπου; - A përbën greqishtja e kryepeshkopit kërcënim për Shqipërinë?

Jordan Jorgji (Ιορδάνης Γιώργης) Ωθούμενος από το άρθρο του κ. Μπεν Μπλούσι, όπου εκείνος ασκεί κριτική στον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο για τον «εκ προθέσεως αποκλεισμό» - όπως το αποκαλεί – της αλβανικής γλώσσας κατά τη διάρκεια του Πάσχα, καθώς και σε άλλες θρησκευτικές τελετές, έχω ως στόχο την αποδόμηση των επιχειρημάτων του προαναφερθέντος άρθρου, όσον αφορά δύο κυρίως όψεις, τις οποίες τονίζει ο κ. Μπλούσι: πρώτον, την αντίληψη ως απαράδεχτο γεγονός ότι ο Αρχιεπίσκοπος δεν ομιλεί μόνο αλβανικά και δεύτερον, το συνδυασμός αυτού του γεγονότος με ενδεχόμενο γεωπολιτικό στόχο της εκκλησίας να υιοθετήσει την ελληνική ως ανώτερη γλώσσα και την παράλειψη της αλβανικής γλώσσας ως κατώτερης. Πρωτύτερα, είναι πρέπον να παρατηρηθεί πως η σύνταξη του άρθρου του κ. Μπλούσι έχει εμπνευστεί από σχεδόν αθεϊστικές θέσεις όπου δεν αρκεί μονάχα ο διαχωρισμός κράτος-θρησκείας – φαινόμενο που χαρακτηρίζει τα έθνη-κράτη – αλλά αμφισβητείται η ίδια η ύπαρξη του Θεού. Αυτή η αγνωστική και σχεδόν αθεϊστική αντίληψη συνδυάζεται με την άλλη, παλαιά αντίληψη, εκείνη της άρνησης της αλβανικής ταυτότητας και γλώσσας από την ελληνική, η οποία έρχεται να επιβληθεί ακριβώς για αυτό το στόχο. Η υποβληθείσα πραγματικότητα θυμίζει την περίοδο της εθνικής αφύπνισης, συγκεκριμένα σε σχέση με τα εμπόδια ως προς την ανάπτυξη της αλβανικής εθνικής ταυτότητας, τα οποία σχετίζονταν με τις ξένες γλώσσες καθώς και με τη θρησκεία, η οποία σταθερά έχει αντιμετωπιστεί ως ξένο φαινόμενο. Αυτή η ανασφάλεια ή η απειλή κατά της εθνικής ταυτότητας, μαζί και με το κομμουνιστικό δόγμα, επηρέασαν αργότερα τη γέννηση της διαδικασίας του σοσιαλιστικού αθεϊσμού. Η θρησκεία καθ’αυτή συνιστά μία πρωτοεθνική ιδεολογία. Δεν υπήρχαν έθνη κατά την περίοδο της γέννησης της θρησκείας. Οι θρησκευτικές κοινότητες διέθεταν ετερογενή χαρακτήρα όσον αφορά τη σύσταση τους, δηλαδή τις πολλαπλές εθνοτικές ομάδες και κοινότητες. Αρκεί να αναφερθεί ότι επί της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η ορθόδοξη κοινότητα ή μιλέτ, συμπεριλάμβανε μαζί Έλληνες, Αλβανούς, Βούλγαρους, Σέρβους, Αρμένιους κτλ. Κατά συνέπεια, οι θρηκευτικές οδηγίες γράφτηκαν σε μία συγκεκριμένη γλώσσα: η Παλαιά Διαθήκη στα αραμαϊκά, η Καινούργια Διαθήκη στα ελληνικά, το Κοράνι στα αραβικά και ούτω καθεξής. Αργότερα, η ίδρυση του έθνους-κράτους οδήγησε στην ‘κρατικοποίηση’ ή ‘εθνικοποίηση’ των θρησκευτικών θεσμών, απειλώντας και περιορίζοντας την οικουμενικότητα της θρησκείας. Δίπλα στην κίτρινη σημαία του Βυζαντίου με το δικέφαλο αετό, τοποθετήθηκαν οι εθνικές σημαίες, ενώ τα ιερά κείμενα μεταφράστηκαν στις εθνικές γλώσσες. Ωστόσο, η εθνική πλευρά δεν μπορεί να εξαφανίσει εντελώς την οικουμενική. Οι μουσουλμάνοι σ΄όλο τον κόσμο απευθύνονται στο Θεό απαραίτητα σε μερικές, τουλάχιστον, εκφράσεις στα αραβικά, ενώ μία φορά στη ζωή τους, είναι πρέπον να επισκέπτονται τη Μέκκα και τη Μεδίνα, ως ιερούς τόπους. Οι καθολικοί διατηρούν ιεραρχικές σχέσεις τους με τον Πάπα και το Βατικανό, ενώ σχεδόν σε όλες τις ορθόδοξες εκκλησίες στον κόσμο, ακόμη και στην Αφρική που αναφέρει ο κ. Μπλούσι, κατά τη διάρκεια της τελετής της ανάστασης του Χριστού, ακούγονται οι λέξεις «Χριστός ανέστη, αληθώς ανέστη». Επίσης, είμαι βέβαιος ότι ο κ. Μπλούσι, τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του, έχει ακούσει τον ιμάμη να προφέρει τα ξημερώματα πρωί, τις λέξεις στα αραβικά “Bismillah ir rahman ir rahim”, που σημαίνουν «Εις το όνομα του Αλλάχ, του ελεήμονος, του οικτίρμονος». Ως εκ τούτου, όσο και αν το ελληνικό κράτος χρησιμοποιεί την ορθοδοξία για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του, παντού στον κόσμο θα προφέρονται ιερά κείμενα επίσης και στην ελληνική γλώσσα. Εν αναφορά προς τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο, αποτελεί γνωστό γεγονός ότι εις βάρος του διοχετεύεται συσσωρευμένη αντιπάθεια του ανθελληνισμού καθώς και της αντι-ορθοδοξίας. Το τελευταίο παρατηρείται σε σημαντικό μέρος των Αλβανών του Κοσσόβου και της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, οι οποίοι, έχοντας ταυτίσει την ορθοδοξία με το σλαβικό στοιχείο, δεν μπορούν να αποδείξουν ουσιαστική συμπάθεια ως προς τους ορθόδοξους ομοεθνείς τους. Εάν οι εθνικιστές και οι άθεοι της Αλβανίας βλέπουν την ορθοδοξία ως απειλή για την εθνική ταυτότητα, την ανεξαρτησία και την κυριαρχία, οι Αλβανοί που έμειναν εκτός συνόρων το 1912, τη χαρακτηρίζουν ως ‘σλαβορθόδοξη’ απειλή. Αυτό όμως, σταδιακά μπορεί να ενισχύσει ένα νέο είδος εθνικής ταυτότητας, μουσουλμανικής καθαρά φύσεως, θέτοντας σε κίνδυνο τις εύθραυστες ισορροπίες που διαθέτει η σημερινή διαθρησκευτική εθνική ιδέα. Ο Αρχιεπίσκοπος ιερουργεί στην αλβανική γλώσσα, εντός και εκτός της Αλβανίας. Τα θρησκευτικά κηρύγματα στην ελληνική, δεν απειλούν καθόλου ούτε την ορθοδοξία, ούτε την Αλβανία. Εάν οι ομιλίες στα ελληνικά του Αναστασίου κρύβουν μέσα τους το στόχο της μεταβολής των ορθόδοξων Αλβανών σε Έλληνες, τότε γιατί άραγε δεν τα έχει καταφέρει, παρόλο που είναι ιδιαίτερα μορφωμένος άνθρωπος; Εάν στην εκκλησία ο Αναστάσιος υιοθέτησε τα ελληνικά ως ανώτερη γλώσσα και τα αλβανικά ως κατώτερη, τότε γιατί άραγε η συντριπτική πλειοψηφία των Αλβανών ορθόδοξων δεν γνωρίζουν ούτε μία λέξη στην ελληνική γλώσσα, παρόλο που ο Αρχιεπίσκοπος διαθέτει σημαντική ακαδημαϊκή πορεία; Εάν ο Αρχιεπίσκοπος συνειδητά και πεισματικά αρνείται τη χρήση της αλβανικής γλώσσας στην εκκλησία, καθώς και την αυτοκεφαλία της ιδίας της εκκλησίας, τότε γιατί άραγε σε δημόσιες συνεντεύξεις του στην Ελλάδα καταδίκασε ρητά το ρατσισμό και τις διακρίσεις, απευθύνοντας έκκληση για ισότητα και αδελφικότητα ανάμεσα στους Έλληνες και τους Αλβανούς; Ο ισχυρισμός ότι ο Αρχιεπίσκοπος πρέπει να ομιλεί μόνο αλβανικά αποτελεί έκφραση της επιθυμίας για τη τοποθέτηση της θρησκείας υπό τον απόλυτο έλεγχο του κράτους και της εθνικής ιδεολογίας. Επίσης, εκφράζει την επιθυμία για τον περιορισμό του κάθε τύπου θρησκευτικού οικουμενισμού, αν και κάθε μέρα αναζητάμε τον οικουμενισμό εις τις κοινές αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και του ευρω-ατλαντισμού. Επιπροσθέτως, το να αρνείσαι τη μητρική γλώσσα σε ένα ξένο κληρικό, δείχνει έλλειψη ανεκτικότητας, θρησκευτικής και ευρύτερης, φαινόμενο που χαρακτηρίζει το πολιτικό γίγνεσθαι αλλά και την αλβανική κοινωνία γενικά. Στη συνέχεια, ο κ. Μπλούσι συνδέει τη σταθερή συμπεριφορά του Αρχιεπίσκοπου με την υπερτόνιση των υπαρχόντων διακρίσεων και στερεοτύπων που χαρακτηρίζουν τους ορθόδοξους Κορυτσαίους ως Έλληνες. Ωστόσο, αυτές οι διακρίσεις υπάρχουν δεκαετίες και αιώνες πριν καν γεννηθεί ο Αναστάσιος. Η ενδυνάμωση της συλλογικής, εθνικής ταυτότητας δεν εξαφάνισε εντελώς, μέχρι σήμερα, την ιστορική ετερογένεια της αλβανικής κοινωνίας. Το 19ο αιώνα, όταν ένας ξένος περιηγητής πήγε στο βορρά της σημερινής Αλβανίας και ρώτησε έναν κάτοικο τί άποψη είχε για τους ορθόδοξους και τους τόσκηδες (tosk), έλαβε την απάντηση πως αυτοί δεν είναι Αλβανοί αλλά Έλληνες. Επίσης, οι Αρβανίτες, θεωρούσαν τους Αλβανούς μουσουλμάνους ως τούρκους, ενώ συγκρούστηκαν κατά τη διάρκεια της ελληνικής επανάστασης. Ως εκ τούτου, είναι γνωστό ότι οι πρωτοεθνικές ταυτότητες προϋπήρχαν του Αναστασίου και δεν ευθύνεται ο τελευταίος για αυτές, ούτε για την αποτυχία εξαφάνισής τους. Αυτές οι διακρίσεις μπορούν να ελαχιστοποιηθούν μονάχα μέσω ενός τουλάχιστον μηχανισμού και μεθόδου: της ενδυνάμωσης της εθνικής ταυτότητας καθώς και της οικονομικής και κοινωνικής ευημερίας του λαού. Είναι ευρέως γνωστό ότι πολλοί Αλβανοί μετανάστες στην Ελλάδα, όχι μόνο μιλούν την ελληνική γλώσσα και συνεννοούνται σ’αυτήν, όπως εξηγεί ο κ. Μπλούσι, αλλά πηγαίνουν μέχρι το άκρο της απόκρυψης και άρνησης της αλβανικής καταγωγής τους. Προσωπικά έχω γνωρίσει παρόμοιες περιπτώσεις. Γι’αυτό, όμως, δεν ευθύνονται τα ελληνικά που ο Αναστάσιος χρησιμοποιεί σε θρησκευτικά κηρύγματα, αλλά η παντελή έλλειψη ηθικής και ανεκτικότητας στους Αλβανούς πολιτικούς, καθώς και η κοινωνικο-οικονομική αποτυχία. Εάν στην Αλβανία σημειώνονται καθημερινά φόνοι, εάν ο λαός δεν έχει να φάει ενώ μία μικρή ολιγαρχία υπερπλουτίζεται, ελέγχοντας παράνομα όλη τη χώρα, αυτά είναι ακριβώς που αποδυναμώνουν την εθνική ταυτότητα και όχι η ορθοδοξία ή ο Αναστάσιος. Η φτώχεια, η εγκληματικότητα, η διαφθορά, αποτελούν αληθινές και σημαντικές προκλήσεις και απειλές που πρέπει να μάς απασχολούν όλους!

Jordan Jorgji Marr shkas nga kritika e z. Ben Blushi në shtypin shqiptar ndaj kryepeshkopit Anastas për “mospraktikimin e qëllimshëm”-siç e quan ai-të gjuhës shqipe gjatë Pashkës apo dhe ceremonive të tjera fetare. Qëllimi im është kundërargumentimi i shkrimit të lartpërmendur për sa i përket dy aspekteve kryesore që ngre z.Blushi: së pari, aspektit të cilësimit si të papranueshëm të faktit që kryepeshkopi nuk flet vetëm shqip dhe së dyti në lidhjen e këtij “fakti” me ndonjë qëllim gjeopolitik të kishës për ta bërë gjuhën greke superiore mbi atë shqiptare dhe në këtë mënyrë të greqizojë besimtarët ortodoksë shqiptarë. Paraprakisht, nevojitet të vëzhgohet se shkrimi formulohet nga pozita pothuajse ateiste, ku nuk mjafton që feja të jetë vetëm e ndarë nga ideologjia politike-fenomen që karakterizon shtetet kombëtare-por ku vihet në dyshim vetë ekzistenca e Zotit. Ky aspekt agnostik, pothuajse ateist, kombinohet me aspektin tjetër, atë të mohimit të identitetit kombëtar dhe gjuhës shqipe nga greqishtja, duke u imponuar, për këtë qëllim, kjo e fundit. Ky realitet i paraqitur, të kujton periudhën e rilindjes kombëtare në lidhje me pengesën e zhvillimit të identitetit kombëtar shqiptar nga gjuhët e huaja si dhe nga feja, e cila gjithashtu është paraqitur si një fenomen i huaj. Kjo pasiguri apo kërcënim për identitetin kombëtar ndikoi më vonë te procesi i ateizmit socialist, në përputhje edhe me doktrinën komuniste. Feja në vetvete përbën një ideologji paranacionale. Nuk ekzistonin kombet në periudhën e lindjes së fesë. Vetë komunitetet fetare ishin heterogjene për sa i përket grupeve apo komuniteteve etnike. Mjafton të përmendet se te perandoria osmane, komuniteti ose mileti ortodoks përmblidhte së bashku grekë, shqiptarë, bullgarë, serbë, armenë etj. Si rrjedhoj, udhëzimet fetare u shkruajtën në një gjuhë të caktuar: testamenti i vjetër në aramaikisht, testamenti i ri në greqisht, kurani në arabisht e kështu me radhë. Formimi i shtetit kombëtar më vonë çoi vetvetiu në shtetëzimin ose kombëtarizimin e institucionit fetar, duke kërcënuar dhe kufizuar aspektin ekumenik që karakterizonte fenë. Pranë flamurit të verdhë me shqiponjën dykrenare të perandorisë bizantine, i cili simbolizonte organizimin e fesë ortodokse, u vendosën flamujt kombëtarë, ndërsa shkrimet fetare u përkthyen në gjuhët kombëtare. Megjithatë, aspekti nacional nuk mund ta shuajë plotësisht atë ekumenik. Myslimanët e të gjithë botës nevojitet që ti drejtojnë Zotit të paktën disa fjalë në arabisht, ndërsa një herë në jetën e tyre duhet të vizitojnë Mekën dhe Medinën si vende të shenjta. Katolikët ruajnë lidhje hierarkike me Papën dhe Vatikanin, ndërsa te pothuajse të gjitha kishat ortodokse të botës, qoftë dhe në Afrikën që përmend z. Blushi, gjatë ceremonisë së Pashkës dëgjohen fjalët në greqisht “Hristos anesti, alithos anesti”, që do të thotë “Krishti u ngjall, vërtet u ngjall”. Gjithashtu, jam i sigurt se z. Blushi e ka dëgjuar të paktën një herë në jetën e tij hoxhën në mëngjes, i cili citon fjalët në arabisht “Bismillah ir rahman ir rahim”, që në shqip do të thotë “Në emër të Allahut mëshiruesit, mëshirëbërësit”. Prandaj, sado që shteti grek ta përdorë fenë ortodokse për interesat e tij, gjatë predikimeve kudo në botë do të dëgjohet edhe ndonjë fjalë greke. Për sa i përket kryepeshkopit Anastas, është e ditur tashmë se në kurriz të tij mund të shprehet shumë lehtë delli i akumuluar i anti-greqizmit por edhe i anti-ortodoksisë. Kjo e fundit vihet re te një pjesë e mirë e shqiptarëve të Kosovës dhe të Ish-Republikës Jugosllave të Maqedonisë, të cilët, duke e lidhur ortodoksinë me elementin sllav, ndihen të rezervuar në simpatinë e tyre karshi ortodoksëve shqiptarë. Nëse nacionalistët apo ateistët e Shqipërisë e shohin aspektin ekumenik të ortodoksisë si kërcënim për identitetin kombëtar, pavarësinë dhe sovranitetin, Shqiptarët e mbetur jashtë kufijve i vendosin ortodoksisë etiketën e “kërcënuesit sllavo-ortodoks”. Veprimi i fundit, mund të forcojë gradualisht një lloj identiteti të ri kombëtar, atë mysliman, duke vënë në rrezik ekuilibrat e brishta të identitetit ekzistues, i cili disponon karakter ndërfetar. Kryepeshkopi meshën e mban në gjuhën shqipe, si brenda ashtu dhe jashtë Shqipërisë. Predikimet e mbajtura nga ai në gjuhën greke nuk e kërcënojnë aspak ortodoksinë dhe as Shqipërinë. Nëse ndonjë fjalim i Anastasit në greqisht fsheh si qëllim kryesor kthimin e ortodoksëve shqiptarë në grekë, atëherë përse ai nuk ja ka arritur qëllimit, edhe pse është njeri i mirëshkolluar? Meqënëse Anastasi e paska kthyer greqishten në gjuhë superiore dhe shqipen në gjuhë inferiore në aspektin kishtar, atëherë përse pjesa dërmuese e ortodoksëve shqiptarë nuk dinë pothuajse asnjë fjalë greqisht, edhe pse kryepeshkopi disponon eksperience akademike? Në qoftë se ky kryepeshkop e mohon me vetëdije dhe kokëfortësi gjuhën shqipe në kishë dhe si pasojë autoqefalinë e vetë kishës, atëherë përse në intervistat e tij publike në Greqi ka dënuar ashpër racizmin, diskriminimin dhe ka bërë thirrje për barazi dhe vëllazërim midis grekëve dhe shqiptarëve? Kërkesa që kryepeshkopi të flasë vetëm shqip përbën shprehje të vendosjes së fesë nën kontrollin e plotë të shtetit apo ideologjisë kombëtare, të kufizimit të çdo lloj ekumenizmi fetar, edhe pse ekumenizmin e kërkojmë çdo ditë te vlerat e përbashkëta të BE-së apo te ato euro-atlantike. Gjithashtu, ti mohosh një kleriku të huaj gjuhën e tij të origjinës, tregon mungesë tolerance, fetare por edhe më gjerë, fenomen që karakterizon klasën politike por edhe shoqërinë shqiptare më përgjithësi. Në vazhdim, z. Blushi e lidh sjelljen e kryepeshkopit me forcimin e dallimeve dhe stereotipeve ekzistuese ndaj ortodoksëve korçarë si grekë. Mirëpo ndarjet përbëjnë një fenomen që ekziston disa dhjetëvjeçarë deri në shekuj përpara se të lindte Anastasi. Forcimi i identitetit kolektiv kombëtar nuk e ka zhdukur plotësisht, akoma edhe sot, heterogjenitetin historik të shoqërisë shqiptare. Kur një udhëtar i huaj shkoi në veri të Shqipërisë së sotme gjatë fundit të shekullit të 19 dhe pyeti një banor se çfarë mendimi kishte për ortodoksët apo toskët, banori iu përgjigj se ata nuk ishin shqiptarë por grekë. Gjithashtu, vetë arvanitasit i konsideronin myslimanët shqiptarë si turq dhe u ndeshën me ta në luftë gjatë revolucionit grek. Prandaj, identitetet parakombëtare ekzistonin kohë më parë dhe nuk i solli Anastasi. Ato mund të minimalizohen vetëm me anën e të paktës një mekanizmi dhe të një metode: forcimin e identitetit kombëtar dhe rritjes së mirëqenies ekonomike dhe sociale të shoqërisë. Duhet të dihet se shumë emigrantë shqiptarë në Greqi, jo vetëm që flasin e merren vesh në greqisht, siç përmend z. Blushi, por kalojnë deri në mohimin e origjinës së së vendlindjes së tyre. Personalisht kam ndeshur disa raste të tilla. Dhe fajin për këtë, nuk e ka fjalimi në greqisht nga Anastasi te predikimet fetare, por imoraliteti i klasës politike shqiptare, intoleranca dhe dështimi ekonomikosocial. Në qoftë se në Shqipëri vrihet e prihet çdo ditë, nëse populli s’ka të hajë bukë ndërsa një oligarki e vogël mbytet në pasuri dhe kontrollon në mënyrë të pistë vendin, kjo është ajo që dobëson identitetin kombëtar dhe jo ortodoksia apo Anastasi. Varfëria, kriminaliteti, korrupsioni janë kërcënimet e mëdha të cilat duhet të na shqetësojnë të gjithëve. shekulli

Βαλκάνια 2015: Η τουρκική προσπάθεια για δημιουργία ισχυρής ζώνης επιρροής - Ballkani 2015: Pëpjekja turke për krijimin e një zone të fortë ndikimi.

Τα Βαλκάνια αποτελούσαν ανέκαθεν το πιο όμορφο αλλά παρατημένο παιδί της Ευρώπης. Μια περιοχή εμποτισμένη με εθνικισμούς, διχασμούς και θρησκευτικές συγκρούσεις. Μια περιοχή που βίωνε , όπως και οι κάτοικοι τους στις προσωπικές τους ζωές, σε υπερθετικό βαθμό τα πάντα. Το 2015 βρίσκει τα Βαλκάνια , σε καλύτερη μοίρα από ό,τι στις αρχές του αιώνα μας αλλά με τις ίδιες προσλαμβάνουσες και συνισταμένες. Μια εξ αυτών είναι η διαχρονική προσπάθεια της Τουρκίας να δημιουργήσει μια ισχυρή ζώνη επιρροής στην περιοχή των Βαλκανίων με δούρειο ίππο την Θρησκεία. Είναι γνωστή και η πολιτική στόχευση των ηγετών της γειτονικής χώρας, Ερντογάν και Νταβούτογλου , για την δημιουργία ενός νεο-οθωμανικού τόξου που θα περιλαμβάνει όλες τις Βαλκανικές χώρες με ισχυρό το Μουσουλμανικό στοιχείο όπως η Αλβανία και η Βοσνία, Η στόχευση της Τουρκίας γίνεται ολοένα και πιο ξεκάθαρη. Σύμφωνα με δημοσίευμα της Σέρβικης εφημερίδα «Πολίτικα», η Τουρκία μέσω του ιδρύματος θρησκευτικών υποθέσεων χτίζει στην πρωτεύουσα της Αλβανίας, Τίρανα, το μεγαλύτερο Μουσουλμανικό τέμενος στην περιοχή των Βαλκανίων. Το τζαμί θα μπορεί να φιλοξενεί 4,500 πιστούς. Στις εγκαταστάσεις περιλαμβάνονται εκτός από το τζαμί και αίθουσα ομιλιών, βιβλιοθήκη όπως και μουσείο με αναφορά στην ιστορία των Βαλκανίων, έχοντας ως σκοπό την επανανοηματοδότηση της ιστορίας των Βαλκανίων μέσα από μια νεο-οθωμανική σκοπιά. Στην Αλβανία που το 70% του πληθυσμού είναι μουσουλμάνοι και ο Αλβανός Πρωθυπουργός Έντι Ράμα , έχει πολλές φορές κατηγορηθεί ότι προωθεί μια φιλοτουρκική ατζέντα στην περιοχή έχοντας ως αναφορά τις συνεχείς προκλήσεις στο Κόσοβο αλλά και την γενικότερη πολιτική αντιμετώπισης των θρησκευτικών μειονοτήτων. Ήδη η Τουρκία , μέσω του ιδρύματος, κατασκευάζει χώρους λατρείας στην Βοσνία, τα Σκόπια και το Κόσοβο θέλοντας να δημιουργήσει θύλακες επιρροής μέσω αυτού του μοντέλου «θρησκευτικής διπλωματίας». Αξίζει όμως να σημειωθεί ότι το μοντέλο αυτό δράσης δημιουργεί αντιδράσεις από άλλες χώρες όπως η Σερβία που βλέπουν με μεγάλη δυσπιστία να επαναλαμβάνεται ένα τραγικό έργο που μερικά χρόνια οδήγησε σε μια ανείπωτη τραγωδία με θύματα και από τις δύο πλευρές. huffingtonpost

Ballkani përbën prej kohësh fëmijën më të bukur por më të braktisur të Evropës. Një zonë e mbushur me nacionalizma, përçarje dhe përplasje fetare. Një zonë që përjetonte, si dhe banorët e saj në jetën e tyre personale, në një nivel të hiperboluar gjithçka. 2015- a e gjen Ballkanin,në një pozicion mjaft më të mirë se ato të fillimeve të shekullit por me të njejtat të shenja dhe të dhëna. Një prej tyre është dhe përpjekja e vazhdueshme e Turqisë që të krijojë një zonë ndikimi të fortë në zonën e Ballkanit me Kalë të Trojës Fenë. Është e njohur dhe qëllimi politik i udhëheqësve të vendit fqinj, Erdogan dhe Davutoglu, për krijimn e një ylberi neo-otomanist i cili përfshin vendet e Ballkanit me element të fortë myslyman siç është Shqipëria dhe Bosnja. Qëllimi i Turqisë bëhet gjithmonë dhe më i qartë. Sipas publikimi të gazetës Serbe “Politika”, Tuqia nëpëmjet institucionit të çështjeve fetare ndërton në kryeqytetin Shqiptar, Tiranën, xhaminë më të madhe Myslymane në zonën e Ballkanit. Xhamia do të mundet të mirëpresë 4500 besimtarë. Në këtë kompleks përfshihen përveç xhamisë, sallë konferencash, bibliotekë si dhe muzeu referuar historisë së Ballkanit, duke pasur si qëllim rikompozimin e një historie me kuptim tjetër të Ballkanit nëpëmjet një këndvështrimi neo-otoman. Në Shqipërinë me shumicë myslymane dhe vetë Kryeministri E Rama është akuzuar shumë herë se po vepron mbi baza të një axhende filoturke në zonë duke pasur si pikë referimi gjithmonë provokimet në Kosovë por dhe mënyrën se si përballon minoritetet fetare. Tashmë Turqia, nëpërmjet një institucioni, ndërton vende adhurimi në Bosnjë, Shkup dhe Kosovë duke dashur të krijojë qëndra ndikimi nëpërmjet këtij modeli të “dipllomacisë fetare”. Por ja vlen të shënohet se modeli i këtij aktiviteti ka krijuar reagime në vende të tjera si Serbia që shohin me dyshim të madh të përsëritet e njejta vepër tragjike që para disa vitesh çoi në një tragjedi të papërshkrueshme me viktima nga të dyja anët. huffingtonpost

Πως οι αλβανικές αυθαιρεσίες πλήττουν Ορθοδοξία και Ελληνισμό...

Διαπιστώσεις...

 Γράφει ο ΝΙΚΟΣ Θ. ΥΦΑΝΤΗΣ

•  Δεν πέρασε χρόνος από τότε που έγιναν τα επίσημα εγκαίνια (1 Ιουλίου 2014) του περίλαμπρου Ιερού Ναού της Αναστάσεως του Χριστού στα Τίρανα από τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο και οι Αλβανοί βάλθηκαν να τον καταστρέψουν. Πέρασαν 22 χρόνια από την κανονική ανασύσταση της Ορθοδόξου Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Αλβανίας με την εκλογή του Αρχιεπισκόπου Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας κ. Αναστασίου. Η Ορθόδοξος Εκκλησία η οποία είχε διαλυθεί εντελώς από τον 45/χρονο διωγμό, ανασυγκροτήθηκε και αναπτύχθηκε. Κατά τα χρόνια αυτά της Αρχιερατείας του Αρχιεπισκόπου κ. Αναστασίου αναδιοργανώθηκε η Ορθόδοξη Εκκλησία και ελήφθησαν και άλλες εκκλησιαστικές, κοινωνικές και εκπαιδευτικές πρωτοβουλίες. Ανεγέρθηκαν 150 νέοι ναοί, αναστηλώθηκαν άλλα 60 πολιτιστικά μνημεία και επισκευάστηκαν πάρα πολλοί άλλοι ναοί, διασκορπισμένοι στην αλβανική Επικράτεια. Με την εργώδη αυτή δράση η Ορθόδοξη Εκκλησία συνέβαλε στην πνευματική και κοινωνική ανάπτυξη της Αλβανίας.

Η αλβανική ηγεσία θεώρησε σκόπιμο, με σκοπό δήθεν την ανασυγκρότηση της χωροταξίας στο Κέντρο της αλβανικής πρωτεύουσας, να ξηλώσει το περίφραγμα του περιβάλλοντος χώρου του συγκροτήματος (ένα πραγματικό κόσμημα). Πράξη αυθαίρετη, κατά παραβίαση των κανόνων της ηθικής τάξης, ωμή κατάχρηση εξουσίας, χωρίς να ληφθούν καθόλου υπόψη τα δικαιώματα των άλλων, στην προκείμενη περίπτωση, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της Αρχιεπισκοπής των Τιράνων. Να σημειωθεί ακόμη ότι δεν πρόκειται για δημόσιο χώρο, αλλά για ιδιόκτητη περιοχή.

Η καταστροφή του αρχιτεκτονικού αυτού αριστουργήματος, σύμφωνα με τον εκπρόσωπο τύπου της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας, εγκυμονεί κινδύνους για την ασφάλεια όλου του εκκλησιαστικού συγκροτήματος.

Η Ορθοδοξία και η μειονότητα δέχονται συνεχή πλήγματα. Κατά τη διάρκεια του προηγούμενου καθεστώτος στην Αλβανία και μετά την αποκατάσταση της «Δημοκρατίας» Αλβανοί από τη Μέση και τη Βόρεια Αλβανία εγκαθίστανται στους μειονοτικούς χώρους. Είναι ένα φαινόμενο που μαστίζει τα ελληνοχώρια και τους δημιουργεί τεράστια προβλήματα. Αλβανοί παρουσιάζουν πλαστά έγγραφα και υφαρπάζουν παράνομα βοσκήσιμες εκτάσεις που ανήκουν στις ελληνικές κοινότητες.

Η εγκατάσταση ξενόφερτων στα ελληνοχώρια είναι συχνό φαινόμενο. Σε πολλά χωριά μάλιστα, όπως γράφει ο Βαγγέλης Παπαχρήστου (Το Όραμα – Μάρτιος 2015) «μπαίνει στην αρχή μια οικογένεια και κουβαλάει μετά όλο το συγγενολόι».

Ένα τέτοιο κραυγαλέο επεισόδιο παρατηρήθηκε πρόσφατα στο ελληνικό αρχοντοχώρι του Πωγωνίου, την Πολύτσανη. Το γεγονός επέσυρε την προσοχή του Προέδρου της «ΟΜΟΝΟΙΑΣ», ο οποίος απέστειλε προς τον αρμόδιο υπουργό των Εσωτερικών της Αλβανίας και σε άλλους αρμόδιους κυβερνητικούς φορείς της από 26-01-2014 έγγραφο, διαμαρτυρόμενος για την αυθαίρετη εγκατάσταση εξαμελούς οικογένειας από τους Λαζαράτες Αργυροκάστρου στην Πολυτσάνη και την εγγραφή της στα δημοτολόγια του Ληξιαρχείου της Επαρχίας.

Όπως αναφέρεται στο έγγραφο πρόκειται περί στοχευμένης και μεθοδευμένης καταστρατήγησης και παραβίασης διατάξεων νόμου Σύμβασης – Πλαίσιο του Συμβουλίου της Ευρώπης. Ο Πρόεδρος της «ΟΜΟΝΟΙΑΣ» επισημαίνει ότι το άρθρο 16 του νόμου που ψηφίστηκε και από το αλβανικό Κοινοβούλιο αναφέρει ρητά: «Τα μέλη απέχουν από τη λήψη μέτρων, τα οποία μεταβάλλουν τις πληθυσμιακές αναλογίες σε μια γεωγραφική περιοχή που κατοικούν πρόσωπα που ανήκουν σε εθνικές μειονότητες».

Τέτοια φαινόμενα ανθελληνισμού παρατηρούνται σε όλον τον βορειοηπειρωτικό χώρο. Οι εκάστοτε αλβανικές κυβερνήσεις νόμους που αφορούν την προστασία και της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας, τους καταπατούν ασύστολα, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.

Ασφαλώς, ο απώτερος σκοπός των αλβανικών ενεργειών είναι η συρρίκνωση, αποδυνάμωση και απογύμνωση των ελληνικών κοινοτήτων και η αφομοίωση των κατοίκων τους.

πηγή

Ανάγκη... ΟΜΟΝΟΙΑΣ στις δημοτ. εκλογές της Αλβανίας!

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΠΑΡΚΑ

• Το παρόν σημείωμα αφορά τις δικαιολογημένες εθνικές ανησυχίες των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών για τις δημοτικές εκλογές του Ιουνίου τρέχοντος στην Αλβανία.  Σε πρώτη γραμμή αφορά το γεγονός ότι οι υποψήφιοι δήμαρχοι θα παράγουν την ρεάλ πολιτική στις περιοχές με συμπαγή ελληνικό πληθυσμό στην ε.ε. Μειονότητα. 

Όμως, η πολιτική στρατηγική που επέλεξε να ακολουθήσει η Μειονότητα (επίσημοι και μη παράγοντες) νομίζω ότι οδηγεί στα ίδια λάθη του παρελθόντος. Κάνουμε εκκλήσεις, όταν χρειάζονται πράξεις. Αναζητούμε να εκλέξουμε τους καλύτερους, όταν δεν μπορούμε να θέσουμε κριτήρια που θα θέτουν το πλαίσιο του ποθούμενου καλύτερου. Βλέπουμε ότι οι άλλοι έχουν στόχους που είναι σε βάρος μας και εμείς αρκούμαστε με τη διαπίστωση. 

Μιλούμε για ενότητα (σε προφορικό λόγο) και καθημερινά εξυπηρετούμε τη διάσπαση. Στο πολυσχιδή σχήμα διάσπασης που μαστίζει από χρόνια το εξασθενισμένο κορμί της Μειονότητας, τελευταία φαίνεται να καταγράφεται και μια νέα διάσταση. Αυτή μεταξύ του θεσμού του προέδρου της ΟΜΟΝΟΙΑΣ και του κατεστημένου του Ντούλε. Πρόκειται για αντιπαραθέσεις στο δίδυμο ΟΜΟΝΟΙΑ - ΚΕΑΔ, υπεύθυνο μέχρι ενοχής για τον κατακερματισμό των δυνάμεων στην Εθνική Ελληνική Μειονότητα και για τον προσανατολισμό των ενεργειών της στην καλλιέργεια εσωστρέφειας. (Ταραχοποιοί με ύποπτο και επικίνδυνο εθνικά παρελθόν, ταυτισμένοι άμεσα με το περιβάλλον του Ντούλε, επιδιώκουν να θέσουν σε ομηρία τον πρόεδρο της ΟΜΟΝΟΙΑΣ και το Γενικό της Συμβούλιο. Ταυτόχρονα, ο Β. Ντούλες με τη… σφραγίδα του ΚΕΑΔ στη τσέπη ψάχνει λύσεις που θα ενισχύουν το δικό του κατεστημένο).

Βασικό αδύνατο σημείο της προσπάθειας που εστιάζεται στο «να εκλέξουμε τους καλύτερους δημάρχους», είναι ότι κινούμαστε στις επιλογές του κατεστημένου, δηλαδή, στην ανάγκη να βρούμε τη λύση στις συμμαχίες με τα αλβανικά κόμματα που δρουν στο χώρο της Μειονότητας. Στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές αποφάσισε για τη νίκη του ΚΕΑΔ στις περιοχές με αμιγή ελληνικό πληθυσμό η συμμαχία με το Σοσιαλιστικό Κόμμα Αλβανίας. Στη Χιμάρα που δεν λειτούργησε η συμμαχία αυτή το ΚΕΑΔ έχασε, μάλιστα με υποψήφιο τον πρόεδρο της ΟΜΟΝΟΙΑΣ και μέχρι τότε δήμαρχο Χιμάρας. Επιβεβαιώνεται ότι οι απλοί Έλληνες που στήριξαν αλβανικά κόμματα στις περιοχές με αμιγή ελληνικό πληθυσμό είχαν καταλάβει ότι οι ομογενείς θεσμοί ήταν εθνικά περισσότερο επικίνδυνοι από τους άλλους. Έτσι, από κοινού με την ψήφο διαμαρτυρίας εναντίον τους πέταξαν στην τελευταία εκλόγιμη θέση τους εκπροσώπους αυτών. Συνεπώς, η όποια λύση για επιλογή του καλύτερου Έλληνα με τη λογική αυτή, θα οδηγήσει σε σχεδόν ταυτόσημα με τα μέχρι τώρα αποτελέσματα.  

Θα συμβάλλει σ’ αυτό και το γεγονός ότι οι άκαρποι εγωισμοί και συμφέροντα κάποιων δικών μας επιχειρηματιών, δε θα τους εμποδίσουν ούτε αυτή τη φορά να επιδείξουν τη δύναμή τους, ενώ είναι συνυπεύθυνοι για το καταστρεπτικό φαινόμενο της εξαγοράς ψήφου. 

Η πρότασή μου έχει ως εξής: Από τη στιγμή που οι παράγοντες, που πιο πάνω ανέφερα, με τις τόσο αρνητικές επιπτώσεις στα κοινά εθνικά συμφέροντα είναι ελληνικής καταγωγής, τότε προτείνω στην ηγεσία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ να αναλάβει πρωτοβουλία για να καθίσουν σε κοινό τραπέζι όλοι αυτοί -πολιτικοί, οικονομικοί πολιτιστικοί και λοιποί παράγοντες. Επιτρέπει την υλοποίηση της πρωτοβουλίας το γεγονός ότι τα φτερά των παλιών «γερακιών» του κατεστημένου έχουν ξεφτίσει και τα νύχια και το ράμφος τους έχουν γυρίσει προς τα μέσα! Η τράπεζα αυτή να έχει βασικό στόχο, ώστε οι παράγοντες από μέρος του προβλήματος να μετατραπούν σε μέρος της λύσης του, για να θέσουμε από κοινού τα εθνικά συμφέροντα που μας ενώνουν όλους, πάνω από τα ιδεολογικά και προσωπικά. 

Χρειάζεται ανάπτυξη διαλόγου με βάση, ας υποθέσουμε, δέκα συγκεκριμένους εθνικούς στόχους, καθορισμό πλαισίων που πρέπει να εκπληρώνει ο εκάστοτε υποψήφιος και συμμαχίες που θα επιτρέπουν την επίτευξη του στόχου μας.  Έτσι, θα ανατρέψουμε τη ζυγαριά από το να επιλέγουμε υποψήφιους με το σκεπτικό να εξυπηρετούν πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα ενός συγκεκριμένου κύκλου και του κατεστημένου σε βάρος των εθνικών, στο αντίθετο. Από το να επιλέγουμε συμμαχίες με κόμματα τα οποία θα αποφασίζουν ουσιαστικά τους υποψήφιους και εμείς θα έχουμε απλώς την ταμπέλα, (όπως μέχρι σήμερα), σε συμμαχίες που θα εξυπηρετούν τους δικούς μας κοινούς σκοπούς και θα θέσουν σε σωστές βάσεις τη συνεργασία με τους συμμάχους αυτούς. Από στείρες εκκλήσεις για ενότητα, σε ζωτικές και αποφασιστικές πράξεις ενότητας.  

Πιστεύω ότι η ώρα δεν έχει φτάσει απλώς... έχουμε πιάσει πάτο και με την κακία που μας χαρακτηρίζει είμαστε ικανοί να διαλύσαμε και το ισχυρό εθνικό μας στερέωμα... Η ΟΜΟΝΟΙΑ, η οποία δεν είναι μόνο ο πρόεδρος και ούτε το Γενικό της Συμβούλιο το οποίο διορίστηκε για να υποστηρίξει το κατεστημένο και να εγκλωβίσει τον πρόεδρο, πρέπει να κατανοηθεί πολύ πιο πέρα από το στεγνό αυτό σχήμα. Στην προκειμένη περίπτωση, η ΟΜΟΝΟΙΑ έχει την ιστορική ευθύνη να κάνει το άνοιγμα προς κάθε κατεύθυνση και όχι να αρκεστεί με την έκκληση να ενσκήψουν «όλοι» σ’ αυτη. Το πρώτο είναι εφικτό διότι αποτελεί επιτακτική ιστορική αναγκαιότητα. Το δεύτερο αποτελεί μια λαϊκίστικη νοοτροπία που μοιάζει με ρόλο Πιλάτου, δηλαδή σημαίνει ότι εγώ έκανα το χρέος μου...

Όμως, κάθε λεπτό είναι χρυσός. Κάθε καθυστέρηση εξυπηρετεί το κατεστημένο που δρα με την τακτική του τετελεσμένου γεγονότος: «λόγω χρονικών περιθωρίων θα επιλέξετε αυτό που σας προτείνω…», δηλαδή την πλήρη καταστροφή!

www.proinoslogos.gr

Αποκλειστικά για τον Πελασγό Κορυτσάς: Η “ΟΜΟΝΟΙΑ” των Ελλήνων της Αλβανίας και οι προκλήσεις της

Αποκλειστικά για τον Πελασγό Κορυτσάς 

Η “ΟΜΟΝΟΙΑ” των Ελλήνων της Αλβανίας και οι προκλήσεις της

 Τον Ιανουάριο του 2015 διεξήχθησαν οι εκλογές της “Ομόνοιας”, συλλόγου της εθνικής ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία, όπου ο νεοεκλεγείς πρόεδρος κ. Λεωνίδας Παππάς διαδέχθηκε στο αξίωμα τον κ. Βασίλη Μπολλάνο, πρώην δήμαρχο της Χειμάρρας.

Η οργάνωση “Ομόνοια” αποτελεί δημόσια έκφραση των Βορειοηπειρωτών, ενώ συνδέεται άρρηκτα με τη λειτουργία του κόμματος “Ένωση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα” (ΚΕΑΔ), το οποίο εκπροσωπεί την εθνική ελληνική μειονότητα καθώς και άλλες μειονότητες στο πολιτικό γίγνεσθαι της Αλβανίας. Αξίζει να αναφερθεί ότι ο πρόεδρος του ΚΕΑΔ, κ. Ευάγγελος Ντούλες, έχει διατελέσει πρόεδρος της “Ομόνοιας”. Θα ήταν πρέπον να μελετηθούν ορισμένα από τα πιο φλέγοντα προβλήματα που ταλανίζουν την οργάνωση αυτή, τα οποία θα αποτελέσουν πρόκληση για το νέο πρόεδρο.

Το ιδιαίτερο ύφος του απερχόμενου προέδρου – κυρίως κατά τη διάρκεια της δημαρχίας του – όσον αφορά την αμφισβήτηση του αλβανικού εθνικισμού, καθώς και την αντίσταση απέναντι στις εθνικιστικές τάσεις των Αλβανών, ήγειρε την ευαισθησία πολλών Ελλήνων της μειονότητας. Το γεγονός αυτό ενδεχομένως  προκάλεσε εκ νέου τη δραστηριοποίηση ορισμένων μελών της “Ομόνοιας”. Από την άλλη, η δίψα ορισμένων για εξουσία, καθώς και η πολιτική των “αλβανικών” κομμάτων να αντλούν ψήφους από την ελληνική μειονότητα, διέσπασε την τελευταία σε τουλάχιστον δύο πολιτικά κόμματα, στο φιλο-Ραμαϊκό ΚΕΑΔ, καθώς και στο φιλο-Μπερισικό κόμμα του ΜΕΓΑ. Η διάσπαση της μειονότητας οδήγησε τους περισσοτέρους να συσπειρώνονται και να ψηφίζουν μη μειονοτικά κόμματα, ανήκοντα κυρίως στο κεντροαριστερό πολιτικό φάσμα. Αυτό ήλθε ως αποτέλεσμα της πολιτικοποίησης της ελληνικής μειονότητας προς όφελος των “αλβανικών” κομμάτων, και, πολύ περισσότερο, της απογοήτευσης σημαντικού μέρους αυτής της μειονότητας προς τους εκπροσώπους της, είτε μελών της “Ομόνοιας” είτε του ΚΕΑΔ.

Πολλοί “την ψώνισαν” μόλις απέκτησαν ένα αξίωμα στο κόμμα, ενώ σχεδόν εξαφανίστηκαν, όταν ανέλαβαν κάποιο υπουργείο, κάποια διεύθυνση ή εν πάση περιπτώσει κάποια θέση στη δημόσια διοίκηση. Το φαινόμενο της “γραφειοκρατικοποίησης”, είχε ως αποτέλεσμα, σχεδόν πάντα, την αποστασιοποίηση των εκλεγμένων από τους ψηφοφόρους μόλις την επαύριο των εκλογών.

Η ανάδειξη υποψηφίων με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο και με μοναδικό κριτήριο την επιχειρηματική τους δράση ναι μεν διευκολύνει χρηματικά την εκάστοτε εκλογική εκστρατεία, αλλά έχει ως συνέπεια το κυνήγι του χρηματικού κέρδους και όχι την εκπροσώπευση των αιτημάτων της μειονότητας. Επιπλέον, οι εκπρόσωποι αυτοί αδυνατούν να ανταποκριθούν στο έργο της διαπραγμάτευσης με την κεντρική εξουσία προς όφελος της μειονότητας.

Η διαφθορά αποτελεί μελανή σελίδα όχι μόνο για το κοινωνικο-πολιτικό γίγνεσθαι της Αλβανίας και της Ελλάδας, αλλά είναι παρούσα και στην ίδια την ελληνική μειονότητα. Η διαφθορά εντείνει την ουσιαστική αποστασιοποίηση των εκλεγμένων από τη μειονότητα, πολλαπλασιάζει τα πλούτη τους, καθώς και αυξάνει το οικονομικό χάσμα μεταξύ αυτών και του απλού λαού.

Επίσης, οι αργοί ρυθμοί στη διαδοχή των γενεών ενισχύουν περαιτέρω την αναποτελεσματικότητα της “Ομόνοιας”. Η ασθενής συμμετοχή των νέων σε συνδυασμό με τη “μονοπωλιακή” θέση των μεγαλύτερων σε ηλικία προσώπων στερεί από την οργάνωση αυτή ενέργεια, δυναμικότητα, διάλογο, μεγαλύτερη κοινοτική επιδοκιμασία και νομιμοποίηση. Ο σεβάσμιος ρόλος των προσωπικοτήτων μεγάλης ηλικίας έχει ανάγκη να εμπλουτιστεί από την προοδευτική σκοπιά της νεολαίας. Επιπρόσθετα, εξίσου σημαντική είναι η διαπαιδαγώγηση της τελευταίας. Ως εκ τούτου, ο νεοεκλεγείς πρόεδρος Λεωνίδας Παππάς με την επιπρόσθετη εμπειρία ως πρώην πρόεδρος της νεολαίας μπορεί να προσφέρει πολλά.

Συμπερασματικά, προκειμένου η “Ομόνοια” να κατορθώσει να επηρεάσει τις αποφάσεις της αλβανικής κυβέρνησης, καθώς και της ελληνικής, θα πρέπει πρώτα να υπερπηδήσει τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει στο εσωτερικό της. Πρέπει να βρεθούν περισσότερο λειτουργικοί μηχανισμοί για την αποτελεσματικότερη και δημοκρατικότερη οργάνωση της “Ομόνοιας”, έτσι ώστε η μειονότητα να διατηρήσει την ταυτότητά της.

Μόνο με αυτό τον τρόπο θα καταφέρει να διαπραγματευτεί με σημαντικότατες προκλήσεις που η κοινωνία αντιμετωπίζει καθημερινά, όπως η ανεργία, η φτώχεια, το περιβάλλον, το θέμα των συντάξεων, τις σχέσεις με την εκκλησία και τους συλλόγους Βλάχων και ούτω καθεξής. 

                                                   Ιορδάνης Γιώργη

(Jordan Jorgji)

Απόφοιτος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών *Μεταπτυχιακό στο Διεθνείς Σχέσεις και Στρατηγικές Σπουδές του Παντειου Πανεπιστημίου Αθηνών * Διδάκτωρ Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Παντειου Πανεπιστημίου Αθηνών

Παρακαλούμε όσοι αναδημοσιεύσουν το άρθρο να βάλουν την πηγή.