Τέλος τα διδασκαλεία στη Βόρεια `Ηπειρο

 

Γράφει ο Νεκτάριος Κατσιλιώτης 
Ιστορικός-Εκδότης

Το καμάρι της βαλκανικής ομογένειας…
τα διδασκαλεία που έφτιαξαν οι εξαίρετοι ομογενείς, όπως ο Ζάππας, στη Βόρεια `Ηπειρο, έκλεισαν κάτω από την εντολή της Αλβανικής κυβέρνησης.

Φυσικά,προηγήθηκαν επεισόδια-διαμαρτυρίες εγκάθετων για προνομιακή μεταχείριση των Ελλήνων ως προς το επίπεδο σπουδών.

Το μυστικό ήταν ότι αν οι `Ελληνες αποφοιτούσαν το διδασκαλείο θα μπορούσαν να λάβουν μέρος στις εξετάσεις για να μπούν στο αλβανικό δημόσιο.

Αυτό δεν το επιτρέπει η αστική τους τάξη γιατί ενοχλούνται οι εργάτες,το κοινωνικό τους στήριγμα. 

Πηγή

«Απλώς ξεροκατάπια. Είναι κι αυτό μια πράξη αντίστασης»

Οι Χριστιανοί, οι Ορθόδοξοι δεν είναι κότες, γι’ αυτό σ’ όλους τους αγώνες του Έθνους για ελευθερία ήταν στην πρώτη γραμμή. (Δέχεσαι προσβολές και ειρωνείες από τους ψευτοπροοδευτικούς του τύπου είσαι φασίστας, σκοταδιστής και λοιπά. Αν απαντήσεις δυναμικά ακούς την γνωστή επωδό: «Και το παίζεις και χριστιανός». «Αν δεν ήμουν δεν θα έμενα στα λόγια, θα σου είχα σπάσει το κεφάλι», όπως απάντησε σε ανάλογη περίπτωση, ευφυώς, αγαπητός φίλος και αδελφός)

Δημ. Νάτσιος, Δάσκαλος–Κιλκὶς

Θέτω στους αναγνώστες τον εξής προβληματισμό: Είσαι Έλληνας και πηγαίνεις μετανάστης, και όχι λαθρομετανάστης, ας πούμε στην Σουηδία. Βρίσκεις δουλειά και γνωρίζεις μια κοπέλα, ντόπια, ιθαγενή, και βγαίνεις μαζί της. Ένα βράδυ κάθεσαι σ’ ένα «μπαρ» με το κορίτσι. Κάποια στιγμή παρουσιάζεται ένας μεγαλόσωμος Σουηδός, ορμά στο τραπέζι σου πιάνει «με μεγάλη οικειότητα» τον ώμο του κοριτσιού και σε δείχνει με αποτροπιασμό λέγοντάς της: «Αυτό εδώ πού το βρήκες;».

Ερωτώ: Πώς θα αντιδρούσε ένας αξιοπρεπής, ένας σωστός και πραγματικός άντρας; Ή, αν ήταν αψύς και οξύθυμος, θα άρχιζε στις σφαλιάρες και τις κλοτσιές τον βλαμμένο και αγενή Σουηδό, ή μετά από ένα λαμπρό… ξεχεστήριο, θα έφευγε και κοιτούσε την δουλειά του. Υπάρχει και φιλότιμο να πάρει η ευχή.  

Εξηγώ την προαναφερόμενη ιστορία για τον διαπληκτισμό στο... «μπαρ».

Κάποιος γονέας, οργισμένος, με παρέπεμψε σε κείμενο, το οποίο φιλοξενείται στο «Τετράδιο Εργασιών» της Νεοελληνικής Γλώσσας της Β’ Γυμνασίου (σελ. 26), με τίτλο «...Γιατί ήμουν ξένος».

Παραθέτω το κείμενο ως έχει, για να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε.

 «Δεν ξεχνώ ένα επεισόδιο από τα πρώτα χρόνια στη Σουηδία. Μόλις είχα συναντήσει την κοπέλα, της οποίας θα γινόμουν σύζυγος, όπως αποδείχθηκε, κι ένα όμορφο καλοκαιρινό βράδυ καθόμασταν σ’ ένα μπαρ προσπαθώντας να προσανατολιστούμε ο ένας στα χωρικά ύδατα του άλλου. Εκείνη πήρε ένα ποτήρι άσπρο κρασί, εγώ μία μπίρα.

Τότε παρουσιάζεται ένας άντρας της ηλικίας μου, ανάμεσα είκοσι πέντε και τριάντα, στέκεται στο τραπέζι μας και με μεγάλη οικειότητα την πιάνει από τον ώμο, μετά δείχνει εμένα και τη ρωτάει: “Αυτό εδώ πού το βρήκες;”.

Εκείνη κοκκίνισε, προσπάθησε να ξεπεράσει την αμηχανία της μ’ ένα γελάκι. Εγώ δεν είπα τίποτα. Τότε ζύγιζα πενήντα έξι κιλά κι εκείνος σίγουρα πάνω από ογδόντα. Απλώς ξεροκατάπια. Είναι κι αυτό μία πράξη αντίστασης.

Ύστερα από λίγο φύγαμε. Τη ρώτησα αν τον γνώριζε και η απάντηση με αιφνιδίασε. Όχι. Ιδέα δεν είχε ποιός ήταν.

Τι σημασία είχαν τέτοιες ή παρόμοιες σκηνές; Τι σήμαινε για κείνη να διαλέξει έναν άντρα, που όλοι, απολύτως όλοι, μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να τον αμφισβητήσουν; Γονείς κι αδέλφια, φίλοι και φίλες, γνωστοί και άγνωστοι. Πόση δύναμη έχει ξοδέψει για να υπερασπιστεί την εκλογή της; Πόσες φορές αμφέβαλλε αν έκανε σωστά, αν άξιζε τον κόπο; Όχι γιατί ήμουν εγώ, αλλά γιατί ήμουν ξένος». ( Tι ωραίο κείμενο για παιδιά! Ιστορίες για …μπαρόβιους. Εύγε στα σαϊνια του υπουργείου που το ανακάλυψαν).

 Έχω ακούσει πολλούς τα τελευταία χρόνια να διαμαρτύρονται, να οδύρονται μάλλον, διότι έλλειψε το αντιστασιακό ήθος του λαού μας, η λεβεντιά. Είναι υπερβολικοί! Μπορεί να μην βλέπουμε γύρω μας πράξεις αντίστασης, να είναι οι περισσότεροι «απραγέστεροι των βατράχων και αφωνότεροι των ιχθύων», αλλά καμμιά ανησυχία δεν πρέπει να μας κατέχει. Τα σχολικά βιβλία ετοιμάζουν την νέα γενιά των Καραϊσκάκηδων, των ατρόμητων και άφοβων αντιστασιακών του μέλλοντος. Ιδού, λοιπόν, η νέα μορφή αντίστασης, την οποία, αν είχαν ανακαλύψει οι πρόγονοί μας, θα αποφεύγαμε ποταμούς αιμάτων και θυσιών!

Όταν φτύνουν κατάμουτρα την αξιοπρέπειά σου, τον ανδρισμό σου (τώρα θα θιχτούν οι... «συμφωνημένες»), όταν σε ποδοπατούν σαν ελεεινό σκουλήκι και σε εξευτελίζουν, αντιδράς, κατά το σχολικό βιβλίο, με την εξής απροσμέτρητη ηρωϊκή πράξη: ξεροκαταπίνεις, βάζεις την ουρά στα σκέλια και φεύγεις κατησχυμμένος. (Θα την ονομάζαμε και μνημονιακή αντίδραση).

Διαβάζουμε στο κείμενο ότι το δειλό και ευτελές αυτό ανθρωπάριο-ο κιοτής, ο καντιποτένιος για να χρησιμοποιήσω γλώσσα του Εικοσιένα-κατάπιε την προσβολή  του Σουηδού, γιατί σκέφτηκε ότι ζύγιζε 56 κιλά κρέας. Ο Καραϊσκάκης δεν ζύγιζε παραπάνω. Ισχνός, ασθενής - τα παλληκάρια του πολλές φορές τον κουβαλούσαν στις μάχες για να τους ορμηνεύει, ξαπλωμένο σ’ ένα πρόχειρο φορείο, σε ξυλοκρέβατο - όμως «ήτο το φόβητρον των Τούρκων και των Ελλήνων το περιτείχισμα» (Περραιβός), ο ηρωικώς αθλήσας, «Αχιλλέας της Ρωμηοσύνης» κατά τον Παλαμά. (Είχε κι ένα γυναικείο παλιόβρακο, γράφει ο Φωτιάδης, με τ’ όνομα «το βρακί της Κατερίνας» που το φορούσε στους χέστηδες. Αλίμονο σ’ όποιον δείλιαζε. Ντροπιαζόταν όλη η οικογένειά του).

Μικρόσωμος ήταν και ο Κολοκοτρώνης, αλλά κι αυτός φόβος και τρόμος των Τούρκων. Πήγε κάποτε κάποιος να δει από κοντά τον φοβερό πολέμαρχο. Περίμενε να δει κανένα θεριό, κάποιον γίγαντα. Μόλις τον είδε, είπε απορών: «αυτός είναι ο Κολοκοτρώνης;». Και είπε ο θυμόσοφος Γέρος του Μοριά το εξής νόστιμο: «Καλύτερα να μας ακούν, παρά να μας βλέπουν».

Όσο για το ξυλοκόπημα παραπέμπω σ’ έναν άλλο απροσκύνητο λιοντάρι της Επανάστασης, τον Μακρυγιάννη, που συνήθιζε να δέρνει ανηλεώς κάτι απολειφάδια της κακιάς ώρας.

Διαβάζω στα απομνημονεύματά του και αγαλλιώ:

«Αφού είμουνα εις την Αρκαδιά, άκουγα τον πρόβοδον των Αράπηδων, ντρεπόμουν να καθήσω με τις γυναίκες, με τρακόσιους άντρες διαλεχτούς οπούχα. Το λέγω του διοικητή της Αρκαδιάς, να του αφήσω έναν αξιωματικόν με πενήντα ανθρώπους και να πάγω με τους άλλους εις την ανάγκη της πατρίδας. Μ’ αποκρίνεται: “Δεν έχεις να πας πουθενά, ότι εγώ είμαι από κείνους που κατεβάζω κι ανεβάζω στρατηγούς”. Είταν ένας μπαρμπέρης, φίλος του αρχηγού Κολοκοτρώνη και του Πρωτοσύγκελου κι αλλουνών. Εγώ ‘λεγα να πάγω να σκοτωθώ με τους οχτρούς, αυτός γύρευε να μου γκρεμίσει τον βαθμό μου. Του μίλησα δι’ αυτό, του κακοφάνη. Είπε ενού ανηψιού του, οπούχε εις το ψωμί και γεμεκλίκια και μας τάκοψε. Πήγα και τον έπιασα και τόδωσα ένα ξύλο διά πεθαμόν, κι αν δεν πήδαγε από το παλεθύρι κάτου ο διοικητής, δεν ξέρω αν έμενε ζωντανός».

Το διαβάζεις και σου έρχεται να φωνάξεις: Δώσ’ του κι άλλη μια, για μας, του κοπρίτη....

Ο Μακρυγιάννης ήταν γνήσιος και βαθύτατα ορθόδοξος, «η ανδρεία του, η τόσο επιβλητική λεβεντιά του, η μέχρις αυτοθυσίας αγάπη του για την πατρίδα, την θρησκεία, την ηθική και την δικαιοσύνη, επήγαζαν και ενισχύονταν από την ζωντανή πίστη του στην πρόνοια του Θεού και από τις συχνές προσευχές του», γράφει ο μακαριστός Γέροντας Θεόκλητος ο Διονυσιάτης στο βιβλίο του για τον Μακρυγιάννη. (εκδ. «Ο Άθωνας», σελ. 10). Όμως όταν χρειαζόταν το ξυλοκόπημα, το έριχνε και «διά πεθαμόν» μάλιστα.

Οι Χριστιανοί, οι Ορθόδοξοι δεν είναι κότες, γι’ αυτό σ’ όλους τους αγώνες του Έθνους για ελευθερία ήταν στην πρώτη γραμμή. (Δέχεσαι προσβολές και ειρωνείες από τους ψευτοπροοδευτικούς του τύπου είσαι φασίστας, σκοταδιστής και λοιπά. Αν απαντήσεις δυναμικά ακούς την γνωστή επωδό: «Και το παίζεις και χριστιανός». «Αν δεν ήμουν δεν θα έμενα στα λόγια, θα σου είχα σπάσει το κεφάλι», όπως απάντησε σε ανάλογη περίπτωση, ευφυώς, αγαπητός φίλος και αδελφός).

Στο κείμενο του σχολικού βιβλίου, ο λαγόκαρδος Γραικύλος, ξεροκατάπιε από φόβο και αυτό ήταν «πράξη αντίστασης». Αυτό είναι το είδος αντίστασης που διδάσκει το υπουργείο παιδείας, διότι «έκαστος κρίνει τα πράγματα κατά το ίδιον νόσημα». Όταν σε κυβερνούν, εδώ και δεκαετίες, δουλοπρεπείς και υποταγμένοι στους ξένους Νενέκοι, τι περιμένεις;

Πηγή

Ένα βίντεο για την εκπαίδευση στην Ιαπωνία! - Një video për arsimin në Japoni!

Η προσφυγή των Βορειοηπειρωτών το 1934 στη Χάγη για το Σχολικό Ζήτημα

Η αλβανική κυβέρνηση τον Απρίλιο 1933, δια του άρθρου 206 του αλβανικού Συντάγματος, απαγόρευσε τελείως την λειτουργία όλων των ιδιωτικών σχολείων. Στα ιδιωτικά σχολεία η αλβανική κυβέρνηση συμπεριέλαβε και τα σχολεία της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας. Με αυτή την απόφαση η Αλβανία επιδίωκε να απαλλαγεί οριστικά ως κράτος από τη χρήση της ελληνικής γλώσσας στις περιοχές της Βορείου Ηπείρου.

Ως αντίδραση σε αυτή την πρόκληση του αλβανικού κράτους οι Έλληνες Βορειοηπειρώτες, το Δεκέμβριο του 1933 ιδρύουν στο Αργυρόκαστρο τη «Νέα Φιλική Εταιρεία». Σκοπός της «Νέας Φιλικής Εταιρείας», ήταν να ενθαρρύνει την Εθνική Ελληνική Μειονότητα και να την προετοιμάσει για τους μελλοντικούς αγώνες κατά των Τιράνων και την εκ νέου αναγνώριση των διεθνώς αναγνωρισμένων σχολικών προνομίων της μειονότητας. Η οργάνωση αυτή λειτουργούσε τότε στα πρότυπα της «Φιλικής Εταιρείας». Με σύνεση, απόλυτη πειθαρχία και με άκρως μυστικότητα κατάφερε με τις τοπικές εκλογές να ελέγξει την τοπική εξουσία στην περιοχή της Ελληνικής Μειονότητας. Σε κάθε χωριό υπήρχε και ο τομεάρχης που είχε αναλάβει την οργάνωση των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών. Ιδρυτής και ηγέτης της «Νέας Φιλικής Εταιρείας» ήταν ο Βασίλειος Σαχίνης.

Στις 10 Σεπτεμβρίου 1933, οι τομεάρχες της «Νέας Φιλικής Εταιρείας» συγκεντρώνονται κάτω από πλήρη μυστικότητα στη Δερβιτσιάνη, όπου αποφάσισαν πως έως ότου η Κοινωνία των Εθνών επιληφθεί του σχολικού ζητήματος, ο αγώνας θα έπρεπε να συνεχιστεί. Έτσι αποφάσισαν την κήρυξη σχολικής απεργίας. Οι Έλληνες μαθητές στη Βόρειο Ήπειρο, μετά την απόφαση της «Νέας Φιλικής Εταιρείας», αρνούνται να προσέλθουν στα αλβανικά σχολεία και το καθεστώς των Τιράνων απαντά στην απεργία με διώξεις κατά των οργανωτών, με τρομοκρατία, συλλήψεις και εκτοπισμούς δασκάλων και με βασανιστήρια.

Στις 18 Σεπτεμβρίου 1933 άρχισε από τους Βορειοηπειρώτες, ο σταδιακός... Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ...

Λειτούργησε εδώ το πρώτο ελληνικό πανεπιστήμιο;

 7 φωτογραφίες και η ιστορία του κρητικού μοναστηριού που ξαναζωντάνεψε, έπειτα από 600 χρόνια!

 Το Σάββατο που μας πέρασε στο μοναστήρι αυτό έγινε Θεία Λειτουργία μετά από 600 χρόνια. 

Ο αρχιτέκτονας και μηχανικός Ηρακλής Πυργιανάκης αφηγείται την ιστορία του: 

«Στα 1400μ.Χ. κυνηγημένος από το φανατικό Καθολικό Λατινικό Ιερατείο του Χάνδακα (Ηράκλειο), ο Ιωσήφ Φιλάγρης, ορθόδοξος μοναχός, καταφεύγει στα Αστερούσια και ιδρύει την Μονή των Τριών Ιεραρχών στο Λουσούδι Καπετανιανών. Εδώ, στην Κρήτη, διδάσκει Αριστοτέλη – Πλάτωνα και τους λοιπούς Έλληνες φιλοσόφους μαζί με τα κείμενα των Πατέρων της εκκλησίας  και αντιγράφει τα έργα όλων των μεγάλων της ελληνικής φιλοσοφίας.

Σήμερα, τα συγγράμματα αυτά βρίσκονται σε όλες τις μεγάλες βιβλιοθήκες του κόσμου, δηλαδή, πολύ απλά, εδώ λειτούργησε το πρώτο Ελληνικό πανεπιστήμιο. Από τότε πέρασαν 600 χρόνια, το μοναστήρι ρήμαξε, έγινε μάντρα. Τα τελευταία χρόνια έγιναν αρχαιολογικές ανασκαφές από τον μακαρίτη καθηγητή Αθανάσιο Παλιούρα και έφερε στο φως το μοναστήρι. Πέρυσι και φέτος αναστηλώθηκε ο Ναός των Τριών Ιεραρχών. Όλα αυτά έγιναν με δαπάνες της Ιεράς Μονής Κουδουμά, προεξέχοντος του Ηγουμένου Μακαρίου Σπυριδάκη. Η επίβλεψη έγινε από την Αρχαιολογική Υπηρεσία και τον Αρχιτέκτονα Ηρακλή Πυργιανάκη. Όλη η οικοπεδική έκταση που βρίσκεται  το μοναστήρι δωρήθηκε στην Μονή Κουδουμά από τον μοναχό Ιλαρίωνα Σταματάκη.

Το Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2016 λειτούργησε ξανά ο Ναός για πρώτη φορά μετά από  600 χρόνια και τα θυρανοίξια θα γίνουν εκτός απροόπτου την πρώτη εβδομάδα μετά το Πάσχα του 2016.»

Όταν το 2013 η ανασκαφή είχε αποκαλύψει αυτό το μοναστήρι, τα ΜΜΕ της εποχής είχαν γράψει:

«Ένα σπουδαίο κέντρο γραμμάτων και παιδείας των βυζαντινών χρόνων, που θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως πρώτο ελληνικό πανεπιστήμιο, ανέσκαψε ο καθηγητής Αθ. Παλιούρας στην τοποθεσία Λουσούδι των Αστερουσίων, σε υψόμετρο 880 μ., κάτω από την κορυφή του Κόφινα! Πρόκειται για το μοναστήρι των Τριών Ιεραρχών που ίδρυσε στα μέσα του 14ου αιώνα ο λόγιος μοναχός Ιωσήφ Φιλάγρης, ένας από τους πιο σημαντικούς σχολιαστές του Αριστοτέλη. Τον σημαντικό ρόλο του Φιλάγρη είχε αναδείξει το 1979 ο καθ. Γ. Παπάζογλου, στη διδακτορική διατριβή του με επιβλέποντα τον αείμνηστο καθηγητή Νίκο Παναγιωτάκη. Το ερειπωμένο μοναστήρι, που συνέχιζε να παραμένει άγνωστο, εντόπισε το 1992 ο δημοσιογράφος-συγγραφέας Νίκος Ψιλάκης και το περιέλαβε στο έργο του "Μοναστήρια και Ερημητήρια της Κρήτης". 

 Τα εντυπωσιακά στοιχεία της ανασκαφικής έρευνας παρουσιάστηκαν σήμερα [23 Σεπτεμβρίου 2013] από τον καθηγητή κ. Παλιούρα, παρόντων του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Γορτύνης & Αρκαδίας Μακαρίου, του Περιφερειάρχη Κρήτης Σταύρου Αρναουτάκη, της αντιπεριφερειάρχη Κρήτης Θεανώς Βρέντζου, του Ηγούμενου της Μονής Κουδουμά Αρχιμανδρίτη Μακάριου, του π. Ιλαρίωνα, του αρχιτέκτονα Ηρακλή Πυργιαννάκη, που ανάλαβε τη μελέτη αναστήλωσης του ημιερειπωμένου καθολικού, και των αρχαιολόγων συνεργατών της ανασκαφής Μαρίας Σηφάκη και Στυλιανής Καλλεντάκη.

Όπως αναφέρθηκε στη συνέντευξη τύπου, ο λόγιος μοναχός και αριστοτελικός σχολιαστής Ιωσήφ Φιλάγρης δραστηριοποιήθηκε σε μια έρημη περιοχή της Νότιας Κεντρικής Κρήτης (αναφέρεται και ως Ερημούπολις), όπου υπήρχαν διάσπαρτα μονύδρια, ασκηταριά και σπήλαια -χώροι διαμονής των ερημιτών, που συνέχιζαν τη μακραίωνη πορεία του ασκητικού βίου. Στην ευρύτερη περιοχή, άλλωστε, βρίσκεται το Αγιοφάραγγο, ιερός τόπος ασκητών και αγίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

 Ο κ. Παλιούρας αναφέρθηκε αναλυτικά όχι μόνο στο "Διδακτήριο - Πανεπιστήμιο" του Φιλάγρη, αλλά και σε μια τελευταία του ανακάλυψη: στο μοναστήρι των Τριών Ιεραρχών, στα ερημικά Αστερούσια, υπήρχε κέντρο αντιγραφής χειρογράφων. Εκεί, ο Ιωσήφ Φιλάγρης αντέγραφε κώδικες, χειρόγραφα και περγαμηνές, όχι μόνο των πατερικών κειμένων, αλλά και αρχαίων συγγραφέων, ιδιαίτερα, μάλιστα του Αριστοτέλη. Αξίζει να σημειωθεί, όπως επεσήμανε ο καθηγητής Παλιούρας, ότι την εποχή εκείνη ο Αριστοτέλης ήταν σε διωγμό σε ολόκληρη την Ευρώπη "λόγω του ότι ήταν ο θεμελιωτής των θετικών επιστημών.  Η Καθολική Εκκλησία είχε εξαπολύσει ένα φοβερό διωγμό των έργων του. Οι κώδικες του Φιλάγρη μαρτυρούν μια πρώιμη πνευματική αναγέννηση και τα χειρόγραφά του διασώζονται σήμερα σε μεγάλες βιβλιοθήκες του Λονδίνου, της Βιέννης, του Παρισιού, του Βουκουρεστίου, κ.α."

Μιλώντας για το βιβλιογραφικό εργαστήριο ο κ. Παλιούρας τόνισε: "Ανασκάπτοντας τον χώρο της μονής εντοπίσαμε ένα παραλληλόγραμμο δωμάτιο που έχει ακριβώς την τυπολογία των σκριπτορίων. Είναι το πρώτο βιβλιογραφικό εργαστήριο που ανακαλύπτουμε σε ολόκληρο τον Ελλαδικό χώρο».

Η αρχαιολογική έρευνα άρχισε πέρυσι [2012] και αφού πρώτα η οικογένεια Γρ. Σταματάκη από τα Καπετανιανά, στην οποία ανήκει ο χώρος, πρόσφερε το ναό και τον περίβολό του στη Μονή Κουδουμά. 

Ιστορικά στοιχεία: Ο Ιωσήφ Φιλάγρης, επειδή είχε να αντιμετωπίσει την απαγόρευση της διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας από τους Βενετούς κατακτητές και την καταπίεση της προπαγάνδας των ρωμαιοκαθολικών της Κρήτης, βρήκε πρόσφορο έδαφος στον απομακρυσμένο χώρο του Κόφινα, όπου έστησε το Μοναστήρι του, και με τους φοιτητές του, στους οποίους δίδασκε ελληνική φιλολογία, Πατέρες της Εκκλησίας, Μαθηματικά και Ιατρική, ανέπτυξε σε τρία σημεία τη δράση του:

α. Διδασκαλία της Ελληνικής Γλώσσας σε υψηλό επίπεδο.

β. Αντιρρητική Θεολογία, όπου μαζί με τους σύγχρονούς του σπουδαίους θεολόγους Ιωσήφ Βρυέννιο και Νείλο Δαμιλά ανασκεύαζαν τις κακοδοξίες των καθολικών.

γ. Αντέγραφε κώδικες με πατερικά κείμενα, αλλά και με έργα του Αριστοτέλη, το έργο του οποίου βρισκόταν σε διωγμό από την καθολική Εκκλησία. Σώζονται έργα του Αριστοτέλη που εγράφησαν «διά χειρός Ἰωσήφ Φιλάγρη, μοναχοῦ τοῦ Κρητός καί τῶν αὐτοῦ φοιτητῶν ἐν τῇ μονῇ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, κάτωθι Κωφηνίου Ὄρους εἰς θέσιν Λουσούδι», στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στη Ρώμη, στο Βουκουρέστι, στο Άγιον Όρος κλπ.

Η ανασκαφή, κάτω από δυσμενείς καιρικές συνθήκες, ευτύχησε να αποκαλύψει ως σήμερα σειρά κελιών, το μαγκιπείον (κουζίνα), την Τράπεζα, αποθηκευτικούς χώρους, το Αρχονταρίκι και το σημαντικότερο όλων: το Scriptorium, δηλαδή το βιβλιογραφικό εργαστήριο, όπου ο Φιλάγρης και οι φοιτητές του αντέγραφαν τα χειρόγραφα, έργα των Πατέρων και ιδιαίτερα έργα του Αριστοτέλη, τον οποίο μάλιστα ο ίδιος ο Φιλάγρης σχολίαζε. 

Πηγή

Η Αλβανία εξοβέλισε τα Ελληνικά από Εκπαίδευση-Δημόσια Διοίκηση

Δεν υπάρχει διεθνής σύμβαση που να αφορά τα δικαιώματα της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας, την οποία δεν έχει καταστρατηγήσει η Αλβανία! Τελευταίο παράδειγμα, η χρήση της Μητρικής γλώσσας των Ομογενών.

Όπως αναφέρει σε ανακοίνωσή της η Δημοκρατική Ένωση Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας «ΟΜΟΝΟΙΑ»- με αφορμή την Διεθνή Ημέρα Μητρικής Γλώσσας που έχει οριστεί η 21η Φεβρουαρίου-  το Αλβανικό κράτος υπέγραψε μεν, τις «ξέγραψε» δε, τις διεθνείς συμβάσεις για την προστασία των μειονοτικών γλωσσών. «Η χρήση της μητρικής μας γλώσσας όχι μόνο δεν ανταποκρίνεται στις προβλεπόμενες συμβάσεις, αλλά πολλές φορές διώκεται άμεσα με την ανοχή του κράτους. Αποκορύφωμα αυτής της δίωξης ήταν το τραγικό περιστατικό της δολοφονίας του Αριστοτέλη Γκούμα στη Χειμάρρα στις 13 Αυγούστου 2010», σημειώνει η «ΟΜΟΝΟΙΑ».

Η Οργάνωση της Εθνικής Μειονότητας αναφέρει σειρά παραδειγμάτων, με τα οποία στοιχειοθετείται η Αλβανική σταθερή πολιτική γραμμή εναντίωσης στη χρήση της Ελληνικής γλώσσας:

«Η χρήση των Ελληνικών στην εκπαίδευση της ΕΕΜ στην Αλβανία, είναι πολύ περιορισμένη σε σχέση με τα προβλεπόμενα. Στη Δημόσια Διοίκηση ανύπαρκτη, ενώ οι ελάχιστες πινακίδες στα Ελληνικά παραμένουν για χρόνια μουντζουρουμένες, για να μας θυμίζουν το άγριο περιβάλλον στο οποίο επιβιώνει».
Καταλήγοντας η «ΟΜΟΝΟΙΑ» απευθύνει έκκληση προς την Αλβανική Κυβέρνηση για την κατάρτιση «Νόμου για τις Μειονότητες» στον οποίο θα προβλέπεται με σαφήνεια η χρήση της μητρικής γλώσσας, να λάβει τα κατάλληλα μέτρα για την προστασία της και παράλληλα να καλλιεργήσει κλίμα ειρηνικής συμβίωσης της πλειοψηφίας με τις μειονότητες.

aftonomi.gr 

Αλβανός Φιλόσοφος: Τα αλβανικά πανεπιστήμια "Συμμορίες Κακοποιών που πουλούν πτυχία" - Fuga: universitetet, këto banda keqbërësish që shesin diploma

Nga Parisi ku jep mësim prof. Artan Fuga, është treguar shumë i ashper me sistemin e lartë të arsimit shqiptar. Ne një intervistë të gjatë për gazetat Express, ai ka fshikulluar edhe universitetet private. "Privatët ta harrojnë se misioni i tyre është të shesin diploma pa dije dhe se detyra e tyre është të diplomojnë, por jo të krijojnë kushte edukimi për lehtësim punësimi. Të mos harrojnë se një shkollë nga një sipërmarrje keqbërëse e ndan vetëm një fletë cingari. U merr jetën dhe të ardhmen të rinjve nëse nuk je ku duhet. Fiton para duke gënjyer e ushqyer iluzione te rinia, i mashtron ata. Unë njoh universitete që janë në fakt, realisht, “banda keqbërësish të njohura dhe pranuara nga ligji”. Por, ministritë përkatëse të arsimit nuk kanë sy t’i shohin. Kurrikulat e një pjese të këtyre shkolla vijnë era myk, të vjetra, me tema propagandistike, gjithë ideologjizma. Unë kam guximin dhe kurajën qytetare të pohoj se arsimi shqiptar në fushat humane dhe sociale e ekonomike ende nuk e ka kaluar fazën e parë dhe të dytë të evolucionit të ndërgjegjes kolektive, po t’i mbahemi skemës madhore të Ogyst Kontit. Pra jemi akoma në fazën fetishiste, të shpjegimit sipas bindjes ndaj autoritetit, citatit, pra besimit të verbër, në fazën e filozofimeve të kota dhe ideologjisë, pa arritur ende në kurse lëndësh që të jenë shkencore dhe teknike e profesionale. Kur shoh ndonjë profesor pa diplomë në fushën ku hiqet si profesor më vjen të qesh, qaj, çirrem, shkul flokët, grindem, tallem, trishtohem, thërras, ulërij, por ja që kështu është. Ne jetojmë fazën e superpozimit, të klonimit, të departamenteve të njëjta, të fakulteteve të njëjta, dhe ky është krimi ynë për edukimin kombëtar. Ne prodhojmë të papunë sepse prodhojnë të diplomuar të klonuar, të gjithë njësoj, dhe me dije e aftësi profesionale, të tejkaluara qysh nga vitet ‘60. Por, si nuk pati kjo hapësirë mbarëkombëtare një ministër arsimi t’i thotë ndal kësaj gjëje, dhe pastaj po të mos e dëgjonin t’ua hidhet çelësat e zyrës në këmbë atyre që s’e kuptonin dhe të hynte në histori!" lapsi.al

Από το Παρίσι όπου και διδάσκει ο αλβανός καθηγητής της φιλοσοφία Αρτάν Φούγκα, έχει εκφραστεί πολύ αυστηρά για το ανώτατο Αλβανικό σύστημα εκπαίδευσης . Σε μια μεγάλη συνέντευξη του για την εφημερίδα Εξπρες, επιτέθηκε  και  στα ιδιωτικά πανεπιστήμια. «Οι ιδιώτες να ξεχάσουν πως η αποστολή τους είναι να πουλήσουν πτυχία χωρίς γνώσεις και πως το καθήκον τους  είναι να δίνουν διπλώματα, και όχι να δημιουργούν μορφωτικές προϋποθέσεις για την διευκόλυνση της εργασίας. Να μην ξεχάσουν πως ένα σχολείο από μια   εγκληματική επιχείρηση την χωρίζει μία τρίχα. Παίρνει την ζωή και το μέλλον των παιδιών εάν δεν είσαι εκεί που πρέπει.  Κερδίζει χρήματα λέγοντας ψέματα και προσφέροντας ψευδαισθήσεις στην νεολαία, τους εξαπατά. Εγώ γνωρίζω πανεπιστήμια που   είναι στην πραγματικότητα «εγκληματικές συμμορίες αναγνωρισμένα και αποδεκτά από το νόμο». Αλλά τα αρμόδια Υπουργεία δεν έχουν μάτια να τα δουν.  Τα αναλυτικά προγράμματα μέρους αυτών των σχολείων μυρίζουν μούχλα, παλαιά, με προπαγανδιστικά θέματα και ιδεολογισμούς. Εγώ έχω το θάρρος και την δύναμη να αποδεχτό πως η αλβανική εκπαίδευση τις ανθρωπιστικές, κοινωνιολογικές και οικονομικές σπουδές ακόμη δεν έχει ξεπεράσει την πρώτη φάση της ομαδικής συνείδησης, εάν κρατήσουμε το σχεδιάγραμμα του Ογκουστ Κόντι. Άρα είμαστε ακόμα στο φετιχιστικό στάδιο, της ερμηνείας μετά από την  υπακοή στην εξουσία, αποσπάσματος, δηλαδή της τυφλής πίστης, στην φάση των άχρηστων φιλοσοφημάτων και κενής ιδεολογίας, χωρίς να φτάσουμε ακόμη σε φροντιστήρια μαθημάτων που είναι επιστημονικά , τεχνικά και επαγγελματικά. Όταν βλέπω κάποιων καθηγητή χωρίς πτυχίο στο πεδίο που το παίζει καθηγητής μου έρχεται να γελάσω, να κλάψω, να ουρλιάξω, να τραβήξω τα  μαλλιά μου, να γκρινιάξω, να κοροϊδέψω, να πικραθώ, να φωνάξω, να αλλά να που έτσι είναι τα πράγματα. Εμείς ζούμε στην φάση της υπερπαραγωγής, της κλωνοποίησης , των παρόμοιων τμημάτων, των ίδιων σχολών και αυτό είναι το έγκλημα μας για την εθνική εκπαίδευση. Εμείς παράγουμε άνεργους γιατί παράγουμε κλωνοποιοιμένους  διπλωματούχους, όλους το ίδιο, και με επαγγελματικές γνώσεις και ικανότητες ξεπερασμένες από την δεκαετία του 60. Αλλά πως δεν είχε αυτό το έθνος παντού στο κόσμο έναν υπουργό Παιδείας ώστε να μπορεί να κάνει κάτι γι’ αυτό και έπειτα αν δεν τον άκουγαν να έριχνε τα κλειδιά στα πόδια αυτών που δεν τον καταλάβαιναν και να έμπαινε στην ιστορία!».