Σταθεροὶ στὴν ὁμολογία μας!- Të qëndrueshëm në pohimin tonë!

Σταθεροὶ στὴν ὁμολογία μας «Καὶ ἐβόησε λέγων· Ἰησοῦ υἱὲ Δαυΐδ, ἐλέησόν με» (Λουκ. 18,38) O Ἰησοῦς, ἀγαπητοί μου, βαδίζει πρὸς τὴν Ἰεριχώ. Ὅταν πλησίασε στὴν πόλι, ἐκεῖ ἕvας  τυφλὸς ζητιάνος, μόλις πληροφορήθηκε ἀπὸ τὸ πλῆθος ὅτι ἐκεῖ μπροστά του περνάει ὁ Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος, ἄρχισε νὰ φωνάζῃ· «Ἰησοῦ υἱὲ Δαυΐδ, ἐλέησόν με» (Λουκ. 18,38). Ἀλλὰ οἱ ὄχλοι, ποὺ δὲν μποροῦσαν νὰ νιώσουν τὸν πόνο αὐτοῦ τοῦ δυστυχισμένου ἀνθρώπου, δυσφοροῦν γιὰ τὶς φωνές του, τὸν παρατηροῦν καὶ τὸν διατάζουν νὰ σωπάσῃ. Νὰ σωπάσῃ! Ἀλλὰ σωπαίνει τὸ βρέφος ὅ - ταν εἶνε ἡ ὥρα του νὰ θηλάσῃ καὶ πεινασμέ-νο ζητάῃ τὸ μαστὸ τῆς μητέρας; σωπαίνει ὁ ναυαγὸς ὅταν παλεύῃ μὲ τὰ κύματα καὶ κινδυνεύῃ νὰ πνιγῇ καὶ βλέπῃ στὴν ἀκτὴ κάποιον ποὺ μπορεῖ νὰ τὸν σώσῃ; Ἄλλο τόσο μποροῦσε νὰ σωπάσῃ καὶ ὁ τυφλὸς αὐτός, ποὺ ἤξερε ὅτι τόσο κοντά του, σὲ μικρὴ ἀπόστασι ἀπ᾿ αὐτόν, βρισκόταν ὁ Φωτοδότης τοῦ παντός, ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου. Φωνάζει λοιπὸν τὸν Ἰησοῦ δυνατά, ἐπανειλημμένα, καὶ ἀδιαφορεῖ ἂν οἱ θερμὲς παρακλήσεις του προκαλοῦν τὴ δυσαρέσκεια, τὸ θυμό, τὴν ἀγανάκτησι τοῦ κόσμου. Ομολογεί μὲ τὰ λόγια ποὺ λέει φωνάζοντας  τὸν Ἰησοῦ «υἱὸ τοῦ Δαυΐδ», ἀπόγονο δηλαδὴ τοῦ ἐνδόξου βασιλέως Δαυΐδ. Μὲ τὴν προσφώνησί του αὐτή,«υἱὲ Δαυΐδ», τί φανερώνει· φανερώνει ὅτι θεωρεῖ τὸν  Ἰησοῦ Μεσσία, γιατὶ γιὰ τὸ Μεσσία προέλεγαν οἱ προφητεῖες ὅτι θὰ καταγόταν ἀπὸ τὸ γένος τοῦ Δαυΐδ. Τὸ «υἱὲ Δαυῒδ» λοιπὸν σημαίνει «Μεσσία». «Ἐλέησόν με» , τοῦ φωνάζει. Καὶ μὲ τὸ αἴτημα αὐτό, μὲ τὴ θερμὴ αὐτὴ παράκλησι, τὴν ἔντονη καὶ σταθερή, φανερώνει ὅτι πιστεύει στὴ θεότητα τοῦ ταπεινοῦ Ἰησοῦ. Αὐτὸ συμπεραίνει· κανεὶς ἂν κάνῃ τὴν ἀκόλουθη σύγκρισι ὅπως κάποτε ὁ Δαυῒδ μὲ τὸ «Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέ γα ἔλεός σου…» ἄρχιζε τὸ γνωστὸ ψαλμό του, τὸν ψαλμὸ τῆς μετανοίας (Ψαλμ. 50,3), ἔτσι τώρα καὶ ὁ τυφλὸς αὐτός, ποὺ νιώθει ὅτι βρίσκεται ἤδη μπροστὰ στὸν ἐνανθρωπήσαντα Θεό, ζητάει τὸ ἔλεός του λέγοντας τὸν ἴδιο· ἐκεῖνο θεόπνευστο λόγο, «Ἐλέησόν με» ἀπευθύνει στὸν Ἰησοῦ τὴν ἴδια παράκλησι μὲ τὸ Δαυΐδ, ποὺ σημαίνει ὅτι τὸν πιστεύει ὡς Θεὸ ἀληθινὸ ποὺ ἐνανθρώπησε καὶ ἦρθε στὸν κόσμο γιὰ νὰ μᾶς σώσῃ. * * *      Ἂς θαυμάσουμε, ἀγαπητοί μου, τὴ σταθερότητα τοῦ τυφλοῦ. Στὴ μέση τοῦ δρόμου κι ἀνάμεσαν σὲ κόσμο μὲ ἐχθρικὲς διαθέσεις ἀπέναντί του, δὲν διστάζει· πρῶτον μὲν νὰ ὁμολογήσῃ τὸ Χριστό καὶ δεύτερον μὲ ταπείνωσι, σὰν ἐλάχιστος δοῦλος τῆς Θείας Μεγαλωσύνης, νὰ ζητήσῃ τὸ ἔλεός του. Στερεὸς σ᾽ αὐτὴ τὴν ὁμολογία του ὁ τυφλός, διδάσκει ὅτι παρόμοια σταθερότητα πρέπει νά ᾽χουμε κ᾽ ἐμεῖς ὅταν πρόκειται νὰ ὁμολογήσουμε τὸ Χριστὸ μέσα στὴ σημερινὴ γενεά μας. Γιατὶ μήπως καὶ σήμερα ὁ κόσμος δὲν ἐνοχλεῖται ὅταν ἀκούῃ τὰ παιδιὰ τοῦ Θεοῦ ν᾿ ἀναφέρουν τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ, νὰ ὑποστηρίζουν τὴν πίστι τους; Χαμόγελα, μορφασμοί, εἰρωνεῖες, ἠχηρὰ γέλια καὶ καγχασμοί, νά τί τὸ λιγώτερο περιμένουν τὸ Χριστιανὸ ποὺ θὰ τολμήσῃ π.χ. μέσα σ᾽ ἕνα κοσμικὸ κέντρο νὰ σηκωθῇ ὄρθιος καὶ νὰ κάνῃ τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, ἢ σὲ μιὰ ὁποιαδήποτε συνάντησι νὰ πῇ δυὸ θρησκευτικὲς λέξεις, ν᾿ ἀναφέρῃ τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ. Ὁ κόσμος ποὺ ζῇ μακριὰ ἀπὸ τὸν Κύριο θὰ ἐπιθυμοῦσε νὰ μὴν ἀκούγεται πουθενὰ ἡ λέξι «Χριστός» καί, ἂν εἶχε τὸ δικαίωμα, θὰ ἔβαζε φίμωτρο· στὰ στόματα ὅλων τῶν ἱεροκηρύκων γιατὶ δὲν μπορεῖ ν᾿ ἀκούῃ ἀλήθειες ποὺ ταράζουν τὴν ἡσυχία του, τὴν ἀνάπαυσί του. Ὁ κόσμος τῆς ἀπιστίας καὶ τῆς πλάνης δὲν διστάζει νὰ χρησιμοποιήσῃ ἀκόμη καὶ μέσα βίας γιὰ νὰ κλείσῃ τὰ στόματα τῶν Χριστιανῶν, ὥστε νὰ μὴν ἀκούγεται ἡ φωνὴ τῆς ἀληθείας. Αὐτὸ δὲν γινόταν ἀνέκαθεν στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας; Ὅταν οἱ ἀπόστολοι Πέτρος καὶ Ἰωάννης μετὰ τὴν Πεντηκοστὴ κήρυτταν μὲ μεγάλη δύναμι τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ στὰ Ἰεροσόλυμα, οἱ κοσμικοὶ καὶ θρησκευτικοὶ ἄρχοντες τῶν Ἰουδαίων ἀνησύχησαν. Ταράχτηκαν βλέποντας τὴν ταχεῖα διάδοσι τῆς νέας πίστεως «καὶ καλέσαντες αὐτοὺς παρήγγειλαν αὐτοῖς τὸ καθόλου μὴ φθέγγεσθαι,· μηδὲ διδάσκειν ἐπὶ τῷ ὀνόματι τοῦ Ἰησοῦ» ἀπηγόρευσαν δηλαδὴ αὐστηρὰ στοὺς δύο ἀποστόλους νὰ μιλοῦν καὶ νὰ διδάσκουν γιὰ τὸν Ἰησοῦ, τοὺς εἶπαν οὔτε κἂν ν᾽ ἀνοίγουν τὸ στόμα τους νὰ ποῦν τὸ ὄνομά του, οὔτε κἂν ἡ γλῶσσα τους νὰ προ φέρῃ τὴν γλυκύτατη λέξι· «Ἰησοῦς». Ἀλλὰ οἱ ἀπόστολοι τί ἀπαντοῦν: Ἄρχοντες τοῦ Ἰσραήλ, τί λέτε; σᾶς φαίνεται σωστὸ μπροστὰ στὸ Θεό, νὰ ὑπακοῦμε περισσότερο σ᾽ ἐσᾶς παρὰ σ᾽ Ἐκεῖνον; Ἐμεῖς πάντως δὲν μποροῦμε νὰ μὴ λέμε αὐτὰ ποὺ εἶδαν τὰ μάτια μας κι αὐτὰ ποὺ ἄκουσαν τ᾽ αὐτιά μας. «Εἰ δίκαιόν ἐστιν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὑμῶν ἀκούειν μᾶλλον ἢ τοῦ Θεοῦ, κρίνατε. οὐ δυνάμεθα γὰρ ἡμεῖς ἃ εἴδομεν καὶ ἠκούσαμεν μὴ λαλεῖν», δὲν μποροῦμε ἐμεῖς νὰ μὴν κηρύττουμε ὅσα εἴδαμε κι ἀκούσαμε (Πράξ. 4,18-20). Καὶ πράγματι, ἀντὶ νὰ κλείσουν τὸ στόμα τους καὶ νὰ σωπάσουν, αὐτοὶ ἐπαναλαμβά-νουν τὸ κήρυγμα μὲ μεγαλύτερο ζῆλο. Ἔκα-ναν, δηλαδή, ὅ,τι ἔκανε καὶ ὁ τυφλὸς τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου, ὁ ὁποῖος, στὶς φωνὲς τοῦ ὄχλου ποὺ τοῦ ᾽λεγε νὰ σωπάσῃ, αὐτὸς διπλασίαζε καὶ τριπλασίαζε τὴ φωνή· του καὶ δυνάμωνε τὴν ἔντασί της λέγονας το «Ἰησοῦ υἱὲ Δαυΐδ, ἐλέησόν με». Τέτοια σταθερότητα στὴν ὁμολογία πρέπει νά ᾽χουμε ὅλοι οἱ πιστοί. Μακριὰ ἀπὸ μᾶς ἡ δειλία. Κι ὅλος ὁ κόσμος ἂν φωνάζῃ καὶ δια-μαρτύρεται ἐναντίον μας γιατὶ ὁμολογοῦμε τὸ Χριστό, ἐμεῖς θὰ ὑψώσουμε τὴ φωνὴ τῆς πίστεώς μας τόσο ἔντονη καὶ τόσο θερμὴ καὶ τόσο σταθερή, ὥστε μέσα στὴ σύγχυσι τοῦ αἰῶνος τούτου ν᾿ ἀκούγεται καθαρὰ ἡ ὁμο-λογία τῆς πίστεώς μας. Ἂν ἡ πίστι ἔπιασε καλὰ καὶ καίῃ σταθερὰ μέσα μας σὰν τὴ φωτιά, καμιά δύναμι δὲν θὰ μπορέσῃ νὰ μᾶς τὴ σβήσῃ οἱ πειρασμοὶ καὶ οἱ ἀντιδράσεις τοῦ κόσμου ἀντὶ νὰ τὴν καταστέλλουν θὰ τὴ γιγαντώνουν περισσότερο, ὅπως ὅταν σὲ ὥρα πυρκαγιᾶς τύχῃ νὰ φυσάῃ σφοδρὸς ἄνεμος καὶ τότε, ἀντὶ νὰ σβήνῃ τὴ φλόγα, τὴν κάνει ν᾽ ἀναρριπίζεται, νὰ φουντώνῃ περισσότερο καὶ νέες πύρινες γλῶσσες νὰ ξεπηδοῦν ἀπὸ τὴν ἀρχικὴ ἑστία. Ἂν ἡ πίστι ῥιζώσῃ βαθειὰ στὴν καρδιά, καμμιά δύναμι δὲν θὰ μπορέσῃ νὰ τὴν ξερριζώσῃ· ἡ θύελλα τῆς ἀπιστίας, μὲ ὅλες τὶς εἰρωνεῖες της καὶ μ᾽ ὅλες τὶς ἀπειλές της, μὲ τὰ γελοῖα ἐπιχειρήματά της καὶ μὲ τὰ ψεύτικα φόβητρά της, θὰ δυναμώνῃ πιὸ πολὺ τὸ δέντρο τῆς πίστεως· ὅπως ὁ ἄνεμος πού, ὅταν τὸ δέντρο κάνῃ γερὲς ῥίζες, τότε μὲ τὸ φύσημά του ἀντὶ νὰ τὸ ξερριζώνῃ, τὸ σταθεροποιεῖ ἀκόμη περισσότερο, κάνει τὶς ῥίζες του νὰ πηγαίνουν πιὸ βαθειά, νὰ βγαίνουν νέα κλαδιὰ ποὺ ἀντλοῦν χυμὸ ἀπὸ τὴ ῥίζα, καὶ νὰ φυτρώνουν νέα ἄνθη ποὺ στολίζουν τὸ δέντρο. Ἡ στερεὰ καὶ ἀκλόνητη ὁμολογία εἶνε καρ- πὸς τῆς πίστεως. Ἂς τὸ παραδεχτοῦμε, ἀγα- πητοί μου· δὲν μποροῦμε ἐμεῖς νὰ ὁμολογή- σουμε τὸ Χριστὸ μὲ τὸ θάρρος καὶ τὴν παρ- ρησία ποὺ εἶχαν οἱ μάρτυρες τοῦ Χριστιανι- σμοῦ, οἱ παλαιότεροι καὶ οἱ νεώτεροι, γιατί; διότι δὲν ὑπάρχει μέσα μας ζωντανὴ ἡ πίστι ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶνε ὁ Μεσσίας, ὁ Λυτρωτής, ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου. Μόνο ἀπὸ μιὰ τέτοια πίστι ξεπηδᾷ μόνη της ἡ ὁμολογία, ὅπως ξε- πιδᾷ τὸ νερὸ ἀπὸ τὴν πηγή. Ἡ πίστι μας, ἐφ᾿ ὅσον εἶνε βαθειὰ καὶ εἰλικρινής, θὰ ξεχειλίσῃ, θὰ ἐξωτερικευθῇ, θὰ ξεπηδήσῃ σὰν μία διάπυρη ὁμολογία τοῦ γλυκυτάτου ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.             * * * «Ἐπίστευσα, διὸ ἐλάλησα», λέει ὁ προφή- της Δαυῒδ καὶ τὸ ἐπαναλαμβάνει ὁ ἀπόστο- λος Παῦλος (Ψαλμ. 115,1 = Β΄ Κορ. 4,13)· πίστεψα δηλαδή, καὶ γι᾽ αὐτὸ μίλησα· ὅταν ἔνιωσα δυνατὴ τὴν πίστι μου, τότε ἄνοιξα τὸ στόμα μου καὶ τὴν ἐξέφρασα· τὰ λόγια μου δὲν ἔχουν ἄλλο κίνητρο ἐκτὸς ἀπὸ τὴν πίστι. Ὁ τυφλὸς ἔξω ἀπ᾽ τὴν Ἰεριχὼ μίλησε ὅπως μίλησε, γιατὶ πίστευε στὸ Χριστό. Δὲν ἐξη- γεῖται ἀλλιῶς ὁ τολμηρός του λόγος. Οἱ μάρτυρες διὰ μέσου τῶν αἰώνων ὕψωσαν τὴ φωνή τους μπροστὰ στὰ δικαστήρια καὶ μέσα στὰ ἀμφιθέατρα καὶ μέσα στὶς φυλακὲς – γιατί; διότι πίστευαν στὸ Χριστό. Καὶ ἐμεῖς τότε θὰ ὁμολογήσουμε μὲ παρρησία, μὲ σταθερότητα καὶ μὲ ἀνδρεία τὸ Χριστό, ἐὰν πιστέψουμε σ᾽ αὐτὸν καὶ σὰν τὸν τυφλὸ τῆς Ἰεριχοῦς συναισθανθοῦμε κ᾽ ἐμεῖς τὴν τύφλωσί μας καὶ στείλουμε σ᾽ αὐτὸν τὴν προσευχή μας· «Ἰησοῦ υἱὲ Δαυΐδ, ἐλέησόν μας».           (†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Të qëndrueshëm në pohimin tonë “Dhe thirri duke thënë: Jesu biri i Davidit, mëshiromë” (Sipas Llukait 18,38) Jesui, të dashurit e mi, ecën drejt Ierihosë, kur u afrua në qytet atje një lypës i verbër , sapo mori vesh nga populli se atje para tij po kalonte Jezu Nazareasi, filloi të thërriste “Jesu biri i Davidit, mëshiromë” (Lluka 18,38). Por turmat, që nuk mundeshin të ndjenin dhimbjen e këtij njeriu të mjeruar, sikletosen për të thirrurat e tij, i bëjnë vërejtje dhe e urdhërojnë që të heshtë Të heshtë! Por, a mund të heshtë foshnja kur vjen çasti për të pirë qumësht dhe e uritur kërkon gjirin e nënës? Mund të heshtë dikush kur lufton me dallgët dhe ka rrezik që të mbytet dhe shikon në breg dikë që mund ta shpëtojë? Kaq mund të heshte dhe ky i verbër i cili e dinte se kaq pranë tij, në një distancë shumë të vogël nga ai, gjendej Dritëdhënësi i  gjithësisë, Shpëtimtari i botës. Thërret pra Jesuin fort, në mënyrë të përsëritur dhe nuk i bëhet vonë nëse këto lutje të forta të tij shkakëtojnë sikletosje, zemërim, indinjim të popullatës. Pohon me fjalët që thotë duke thirrur Jesuin “birin e Davidit”, pasardhës pra të mbretit të lavdishëm David.  Me këtë emërtim, “biri i Davidit”, çfarë tregon, tregon se e konsideron Jesuin, Mesia, sepse për Mesian flisnin dhe porfecitë se do ishte nga fisi i Davidit. “Biri i Davidit”, pra, do të thotë “Messia”. “Mëshiromë”, i thërret. Me këtë kërkesë, me këtë lutje të tij të ngrohtë, të fortë dhe të qëndrueshme, tregon se beson tek hyjnia e Jesuit të përulur. Këtë nxjerr si konkluzion dikush dhe nëse bën krahasimin e mëposhtëm ashtu si dikur Davidi “Mëshiromë o Zot, me përdëllimin tënd të madh..” fillon psalmi i tij, psalmi i pendimit (Psalm 50, 3) kështu  tani dhe ky i verbër , i cili ndjen se është përpara Zotit të trupëzuar, kërkon mëshirën e tij duke thënë të njejtën, ato fjalë të frymëzuar nga hyjnia, “Mëshiromë”, i drejton Jesuit të njejtën lutje me Davidin, që do të thotë se e beson si Zot të vërtetë i cili u trupëzua dhe erdhi në botë për të na shpëtuar. ***** Le të admirojmë, të dashurit e mi, qëndrueshmërinë e të verbërit. Në mes të rrugës dhe ndër të gjithë njerëzit me predispozita negative përballë tij, nuk ngurron, e para që të pohojë Krishtin dhe e dyta me përulësi, si një shërbëtor shumë i vogël i Madhështisë Hyjnore, të kërkojë mëshirën e tij. I qëndrueshëm në këtë pohim të tij, i verbëri, mëson se stabilitet të ngjashëm duhet të kemi dhe ne kur bëhet fjalë për të pohuar Krishtin në brezin tonë të sotëm. Se mos ndoshta dhe sot bota nuk shqetësohet, kur dëgjon fëmijët e Zotit të përmendin emrin e Jesuit, dhe kur mbështetin besimin e tyre? Buzëqeshje, mimika, ironi, të qeshura të forta dhe të gajasura, ja, çfarë më pak e presin të Krishterin që do të guxojë psh, brenda një qëndre laike të ngrihet në këmbë dhe të bëjë shenjën e kryqit, ose në çfarë do lloj takimi të thotë dy fjalë fetare, të përmendë emrin e Zotit. Bota që jeton larg nga Zoti do të dëshironte që të mos dëgjohet askund fjala “Krisht” dhe nëse do të kishte këtë të drejtë, do të vendoste mbyllse goje, në gojët e të gjithë predikuesve sepse nuk mundet të dëgjojë të vërteta të cilat i prishin qetësinë e tij, prehjen e tij. Bota e pabesisë dhe e mashtrimit nuk ngurron që të përdorë akoma dhe mjete dhune që të mbyllë grykët e të Krishterëve, në mënyrë që të dëgjohet zëri i së vërtetës. Kjo nuk ndodhte gjithmonë në historinë e Kishës? Kur apostujt Petro dhe Joan pas Pentikostisë predikonin me forcë të madhe fjalën e Zotit në Jeruzalem, udhëheqësit fetarë dhe politikë të Judenjëve u shqetësuan. U tronditën kur panë përhapjen e shpjetë të besmit të ri dhe “pasi i thirrën ata i prositën që të mos flasin fare, as të mos mësojnë në emër të Jesuit” i ndaluan pra rreptësisht të dy apostujt që të flasin dhe të mësojnë për Jesuin dhe ju thanë se nuk duhet të hapnin as gojën e tyre që të thonë emrin e tij, as gjuha e tyre të mos e belbëzojë fjalën e ëmbël “Jesu”. Por apostujt çfarë u pëgjigjën: Arkondë të Israelit, çfarë po thoni? Ju duket e drejtë  para Zotit, t’iu dëgjojmë më shumë juve se sa ATË? Ne nuk mund të mos themi ato sa panë sytë tanë dhe ato që dëgjuan veshët tanë.  “ Në është e udhës përpara Perëndisë t’ju dëgjojmë ju më tepër se Perëndinë, gjykoni. Sepse ne nuk mund të mso flasim për sa pamë e dëgjuam”, nuk mundemi ne të mos predikojmë ato sa pamë e dëgjuam. (Veprat 4, 18-20). Dhe me të vërtetë, në vend që të mbyllnin gojën e tyre dhe të heshtin, ata pësërisnin predikimin e tyre me zell më tëmadh. Bënë dmth ato sa bëri i verbëri i ungjillit të sotëm, i cili në zërat e turmës që i thoshte të heshte, ai dyfishonte apo trefishonte zërin e tij dhe forconte volumin e tij  duke thënë “Jesu biri i Davidit, mëshiromë”. Të tillë qëndrueshmëri në pohim duhet ta kemi dhe ne besimtarët. Larg nesh frika dhe ngurrimi. E gjithë bota të thërrasë dhe të ankohet për ne, sepse pohojmë Krishtin, ne të ngremë zërin e besimit tonë, kaq fort, kaq lart, kaq të qëndrueshëm sa brenda rrëmujës së këtij shekulli të dëgjohet pastër pohimi i besimit tonë. Nëse besimi ka zënë vend mirë dhe djeg brenda nesh si zjarr, asnjë fuqi nuk mundet që të na i shuajnë, ngacmimet dhe reagimet e botësnë vend që ta ndalojnë do ta rritin më tepër, ashtu si në çastet e një zjarri ndodh të fryjë erë e fortë dhe atëhere në vend që ta shuajë zjarrin e bën që të rindizet, të marrë vrull më tepër dhe flakë të reja kërcejnë nga vatra e parë. Nëse besimi zë thellë rrënjë në zemër, asnjë forcë nuk do të mundet që ta shkulë. Stuhia e pabesisë, me të gjitha ironitë e saj, me argumentat e saj qesharakë, dhe me mjetet e saj frikësuese të gënjeshtra do ta forcojë më tepër pemën e besimit, si atëhere kur era e fortë në vend që të shkulë një pemë me rrënjë të forta, e bën atë më të qëndrueshme dhe rrënjët e saj shkojnë akoma dhe më thellë, dalin degë të rreja që marrin ushqim nga ato rrënjë dhe lule të reja lulëzojnë. Pohimi i qëndrueshëm dhe i palëkundshëm është frut i besimit. Le ta pranojmë, të dashurit e mi, nuk mundemi ne të pohojmë Krishtin me guximin dhe forcën që kishin dëshmitarët e Krishtërimit, më të vjetrit por dhe të rinjtë, pse? Sepse nuk është brenda nesh i gjallë besimi se Jesui është Mesia, Shpëtimtari, Përdëllimtari i botës. Vetëm me një besim të tilë del vetë pohimi, si del uji nga burimi. Besimi ynë përderisa është i thellë dhe i sinqertë, do të derdhet, do të dalë jashtë, do të kërcejë si një pohim i zjarrtë i emrit të stërëmbël të Zotit tonë Jesu Krisht. **** “Besova prandaj fola” thotë profeti David dhe e përsërit Apostull Pavlli (Psalmet 115, 1 = Korinthasit 4,13), besova pra dhe për këtë fola. Kur ndjeva të fortë besimin tim, atëhere hapa gojën dhe e shpreva. Fjalët e mia nuk kanë tjetër motiv përveç se besimit. I verbëri jashtë Ierihosë foli ashtu siç foli, sespe besoi tek Krishti. Nuk shpjegohet ndryshe kjo fjalë e guximshme. Dëshmorët ndër shekuj ngrinin zërin e tyre në gjykata dhe në amfiteatre dhe në burgje- pse? Sepse besuan tek Krishti. Ne atëhere do ta pohojmë me kurajo, me qëndrueshmëri dhe me burrëri Krishtin, nëse besojmë tek ai dhe si i verbëri i Ierihosë do të ndjejmë dhe ne verbërinë tonë dhe  dhe ta dërgojmë tek ai lutjen tonë. “Jesu biri i Davidit, mëshiromë”. (†) Episkop Avgustini

Πόντιος Πιλάτος: Το συγκλονιστικό χειρόγραφο που έστειλε τον Ιησού στη σταύρωση - Ponti Pilat: Dorëshkrimi i vendimit për kryqëzimin e Jezu Krishtit!

Το συγκλονιστικό αυτό έγγραφο, το οποίο υπέγραψε ο Πόντιος Πιλάτος για την απόφαση της Σταύρωσης του Ιησού Χριστού παρέμεινε μέχρι το 1309 μ..Χ. τελείως άγνωστο, οπότε βρέθηκε στη γνωστή σε όλους σήμερα για τον καταστροφικο σεισμό πόλη (L’Aquila) της Κεντρικής Ιταλίας, κοντά στην οποία έχει ανακαλυφθει η αρχαία ρωμαϊκή πόλη του Αμιτερνο, όπου βρέθηκε το σπίτι του Πόντιου Πιλάτου. Το συγκεκριμένο έγγραφο που υπογράφει ο Πόντιος Πιλάτος, το 1381 μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη επί των ημερών του Πατριάρχου Ιερεμίου. Μεταφράστηκε δε από τον Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη Διονύσιο, κατά το έτος 1643: Δείτε τη μετάφραση του συγκλονιστικού εγγράφου: «Τω εβδόμω και δεκάτω Τιβερίου Καίσαρος, Βασιλέως Ρωμαίων, μονάρχου ανικήτου, Ολυμπιάδος διακοσιοστής πρώτης, Ηλιάδος ογδόης από κτίσεως κόσμου, κατά τον ημέτερον μερισμόν των Εβραίων τετράκισχίλια και εκατόν εβδομήκοντα τέσσερα έτη και καταβολής των Ρωμαίων βασιλείας έτη εβδομήκοντα τρία και από της ελευθερίας της δουλωσύνης Βαβυλώνος έτη πεντακόσια εβδομήκοντα και καταστροφής του ιερού βασιλείου έτη εννενήκοντα και επτά, επί υπάτου του λαού των Ρωμαίων Λουκίου Ζιζονίου και Μάρκου Συννίου και ανθυπάτου του Ιλλιρικού Παλιστέρα, κοινού διοικητού της χώρας των Ιουδαίων Κουίντου Φλαβίου, επί της διοικήσεως Ιερουσαλήμ ηγεμόνος κρατίστου Ποντίου Πιλάτου, επιστάτου της Κάτω Γαλιλαίας Ηρώδου του Αντιπάτρου, της άκρας αρχιερωσύνης Άννα και Καιάφα Αλλιάσου και Ματίλ μεγιστάνων εις τον ναόν, Ραμπάλ Αμαμπέλ Πιοκτένου εκατόνταρχου υπάτου Ρωμαίων της πόλεως Ιερουσαλήμ Σουμπιμασάξιου Ποπιλίου Ρούφου. Εγώ Πόντιος Πιλάτος, ηγεμών δια της βασιλείας των Ρωμαίων, επί του Πραιτωρίου της αρχιηγεμονίας, κρίνω και κατακρίνω και καταψηφίζω εις θάνατον σταυρικόν τον Ιησού λεγόμενον υπό του πλήθους Χριστόν, και από πατρίδος Γαλιλαίας, άνθρωπον στασιώτη κατά τον Νόμο του Μωσαϊκού και εναντίον του μεγαλοπρεπούς βασιλέως Ρωμαίων Τιβερίου Καίσαρος και ορίζω και αποφαίνομαι τον θάνατον αυτού σταυρικόν μετά των άλλων κατά το συνήθες των καταδίκων, επεί συνοίθρησεν αυτός πλήθος ανθρώπων πλουσίων και φτωχών, ουκ έπαυσε θορύβους εγείρων, ενοχλείν την Ιουδαίαν ποιών εαυτόν Υιόν Θεού και βασιλέα της Ιερουσαλήμ, απειλών φθοράν της Ιερουσαλήμ και του Ιερού Ναού, απαρνούμενος τον φόρον του Καίσαρος και τολμήσας εισελθείν μετά βαϊων θριαμβευτής και πλείστου όχλου ώσπερ τις Ρήξ εντός της πόλεως Ιερουσαλήμ ως τον Ι. Ναόν και διορίζομεν τον ημέτερον πρώτον εκατόνταρχον Κουϊντον Κορνήλιον περιάξαι τούτον παρρησία εις την χώραν Ιερουσαλήμ δεδεμένον, μαστιζόμενον και ενδεδυμένον πορφύραν, εστεφανωμένον ακάνθινω στεφάνω και βαστάζοντα τον ίδιον σταυρόν επί ώμου αυτού, ίνα ει παράδειγμα τοις άλλοις και πάσι τοις κακοποιοίς μεθ’ ού βούλομαι συνάγεσθαι δύο ληστάς φονείς και εξέρχεσθαι δια της πύλης Γιαμπαρόλας, της νυν Αντωνιανής, αναχθήναι δε Αυτόν τον Χριστόν παρρησία επί το όρος των κακούργων ονόματι Κολβάριον, ούτινος σταυρωθέντος μείναι το σώμα εν τω σταυρώ εις κοινόν θεώρημα πάντων των κακούργων, και άνω του σταυρού τίτλου τεθήναι γεγραμμένου τρισί γλώσσας τον ΙΗΣΟΥΣ ΑΛΟΝ Ο ΙΛΗΣ ΙΟΔΑΜ (Εβραϊστί) ΙΗΣΟΥΣ Ο ΝΑΖΩΡΑΙΟΣΒΑΣΙΛΕΥΣ ΙΟΥΔΑΙΩΝ (Ελληνιστί) ΙΕΖΟΥΣ ΝΑΖΩΡΑΙΟΥΣ ΡΕΞ ΙΟΥΔΑΙΟΡΟΥΜ (Ρωμαϊστί). Ορίζομεν ουν μηδένα των ηστινοσούν τάξεις και ποιότητος τομήσαι απερισκέπτως της τοιαύτην εμποδίσαι δίκην, ως υπ’ εμού ωρισμένην μετά πάσης σεμνότητος εις ποινήν της αυτομολίας τούτου, Εβραίου όντος κατά τα ψηφίσματα και τους Νόμους της των Ρωμαίων Βασιλείας. ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΗΜΕΤΕΡΑΣ ΑΠΟΦΑΣΕΩΣ – Από της φυλής Ισραήλ: Ρωδιέ, Δανιήλ, Ραμπινήλ, Ιονακείν, Μπανικάν, Ροτάμ, Ιουταβέλ και Περκουλάμ. – Από της Βασιλείας και ηγεμονίας Ρωμαίων: Λούκιος, Σεξτίλιος και Μαξιμίλιος. – Από των Φαρισσαίων: Μπαρμπάς Συμεών και Μπονέλη. – Από των υπάτων και δικαστών των Ρωμαίων: Λούκιος, Μπαντάνης, και Μακαρόλας. – Από της αρχιερωσύνης: Ρωάν, Ιουάδους και Μπουκασόλης. – Νομικός δημόσιος από των εγκλημάτων των Εβραίων: Μπουτάν». dogma.gr

Ky dokument impresionues, të cilin e ka nënshkruar Ponti Pilat për vendimin e Kryqëzimit të Jezu Krishtit mbeti deri në vitin 1309 pas Krishtit, plotësisht i panjohur, kur dhe u gjend në qytetin L’ Aquila  të Italisë Qëndrore, që për ne është i njohur për shkak të tërmetit të madh,  pranë të cilit është zbuluar qyteti i lashtë Amiterndo, ku u gjet dhe shtëpia e Pontit Pilat. Ky dokument  që mban firmën e Pontit Pilat, në vitin 1381 u transferua në Konstandinupojë në ditët e Patrikut Jeremia. U përkthye nga Patriku i Tërëshenjtë Ikumenik Dhionis, gjatë vitit 1643: Lexoni Përkthimin nga Latinishtja në Greqisht dhe tashmë dhe në shqip nga faqja jonë: “Tiverin Çezarian të shtatë dhe të dhjetë, Mbretit të Romakëve dhe monarkut të pamundshëm, e dyqindenjëta e Olimpiadës, të tetën e Iliadës nga ndërtimi i botës, sipas ndarjes së Romakëve katërmijë e njëqind e shtatëdhjetë e katër vjet, dhe nga fillimi i mbretërisë së Romakëve shtatëdhjetë e tre vjet, dhe nga dita e çlirimit nga skllavëria Babilonase pesëqind e shtatëdhjetë dhe nga shkatërrimi i mbretërisë së shenjtë nëntëdhjetë e shtatë vjet,  në kohën e guvernatorit të popullit të Romakëve Lukiu Zizoniu dhe Marko Sinniu dhe zv/guvernatorit të Ilirikut Palistrea, udhëheqësit e përbashkët të vendit të Judenjëve Kuintu Flaviu, në kohën e sundimtarit të lartë të Jeruzalemit Pontio Pilato, mbikqyrësit të Galilesë së Poshtme Herodit të Antipatros, të  kryepiftërisë së Anas dhe Kajafas,  të madhështorëve Aliaso dhe Matil në tempull, të Rabal Amabel Piocentit njëqindëshisht, dhe të Romakëve të qytetit Jerusalim Sumbisaksio dhe Popilio Rufu. Unë Pondi Pilat, sundimtar nëns sundimin e Romakëve,në kohën e kryesundimtarit Pretoriu, gjykoj dhe paragjykoj dhe votoj në vdekje me  kryq Jezuin i qujaturi nga  turma Krisht,  i cili ka për atdhe Galilean, një njeri kryengritës ndaj ligjit të Moisiut dhe kundër madhështisë së mbretërve Romakë Tiverio Çezarit dhe  caktoj dhe vendos vdekjen  e tij me kryq sipas dënimeve të tjera të zakonshme, sepse mblodhi turma njerëzish të pasur dhe të varfër, nuk ndaloi së krijuari zhurmë, duke shqetësuar Judenë pasi bëri veten e tij Bir Perëndie dhe mbret të Jeruzalemit, duke kërcënuar rrënimin e Tempullit të Shenjtë të Jeruzalemit, mohoi pagesën e taksës së Çezarit dhe guxoi që të hyjë në mënyrë triumfale dhe me plama duke e pritur shumë popull si një mbret brenda qytetit të Jeruzalemit deri në Tempullin e Shenjtë dhe caktojmë njëqindëshin tonë të parë Kuinto Kornilio ta shëtisë atë në prezencën e tij në qytetin e Jerusalemit të lidhur, të kamxhikosur dhe të veshur me të purpurt, të kurorëzuar me një kurorë me gjëmba dhe ta mbajë ai vetë kryqin në shpatullat e tij që të bëhet shembull për të tjerët dhe për këdo keqbërës, më të cilin dëshiroj të vras dhe dy hajdutë dhe të dalë nga hyrja e Giambarolas, të Antonianisë së sotme, dhe ta ngjitin Atë Krishtin në malin e keqbërësve me emrin Kolvarion, ku trupi i tij i kryqëzuar të mbetet në publik bashkë me të gjithë keqbërësit , dhe mbi kryq të vendoset mbishkrimi  i shkruar në tre gjuhë ISUS ALON O ILIS IODAM (HEBRAISHT) ISUS NAZOREOS VASILEVS JUDEON (GREQISHT) JEZUS NAZOREUS REX(KS) JUDEORUM (LATINISHT) Caktojmë gjithashtu se askush nga çdo nivel apo klasë të mos guxojë në mënyrë të pamend të ndalojë këtë gjykim, i cili u dha nga unë duke pasur çdo respekt, si ndëshkim për dezertimin e këtij Çifuti, dhe që është sipas rregullave dhe Ligjeve të Mbretërisë së Romakëve. DËSHMITARË TË VENDIMIT TONË -         Nga fisi i Izraelit: Rodhie, Dhaniil, Rabinil, Jonakin, Banikan, Rotam, Jutavel dhe Perkulam. -         Nga Mbretëria dhe sundimi i Romakëve: Lukios, Sekstilios dhe Maksimilios. -         Nga Farisenjtë: Barbas Simeon dhe Boneli -         Nga guvernatorët dhe gjykatësit e Romakëve: Lukios, Bandais dhe Makarolas. -         Nga kryepriftërinjtë: Roan, Juadus dhe Bukasoli -         Jurist publik nga krimet e Hebrenjëve: Butan”             Përktheu, Përgatiti, Përpunoi:                            ©Pelasgos Koritsas             Ndalohet ripublikimi pa lejën e krijuesit ose pa iu referuar burimit.         Respektoni të drejtën e autorit.