Μεραρχία Άκουι:71 χρόνια μετά τη σφαγή των Ιταλών στην Κεφαλονιά

Πριν 71 χρόνια, στις 13.09.1943, μετά την ανατροπή του Μουσολίνι από το στρατάρχη Μπαντόλιο και την αλλαγή στρατοπέδου της Ιταλίας στο συνεχιζόμενο μεγαλύτερο ως τότε ιμπεριαλιστικό πόλεμο της Ιστορίας, με την εκατέρωθεν αποδοχή της ανακωχής μεταξύ Ιταλίας και Αγγλο-αμερικάνων στις 8.09.1943, και τις κάποιες μικροαψιμαχίες αυτού του πενθημέρου, στ' Αργοστόλι, την αυγή της 13ης, τρεις γερμανικές φορτηγίδες, με στρατό, βαρύ οπλισμό και τεθωρακισμένα αυτοκίνητα, μπήκανε στο λιμάνι τ' Αργοστολιού, με πρόθεση να αποβιβάσουν στην πόλη άνδρες και πολεμικό υλικό, και δέχονται ταυτόχρονα πυρά-ομοβροντίες από τις ιταλικές πυροβολαρχίες, 1η του Παμπαλόνι, 3η του Απολώνιο και 5η του Αμπροζίνι, εγκατεστημένες κατά σειρά, η 1η στους Μύλους / Αγία Βαρβάρα, η 3η στον Κούταβο (Παλιόκαστρο) και η 5η στα Μαυράτα του Ελιού της Νότιας Κεφαλονιάς, όπως και των ιταλικών ναυτικών πυροβολίων του Φαραώ.

Την ίδια μέρα έγινε επίθεση και κατάληψη στο σπίτι του Μελά, που ήταν κοντά στη σημερινή μητρόπολη, από Ιταλούς ναύτες και φαντάρους και Έλληνες Επονίτες, με επικεφαλής το Γεράσιμο Στεφανίτση.

Σ'αυτό μένανε οκτώ Γερμανοί αξιωματικοί που παραδοθήκανε και ο επικεφαλής τους αυτοκτόνησε. Όλο το πενθήμερο που είχε προηγηθεί, μεταξύ 8 και 13 του Σεπτέμβρη του 1943, χαρακτηρίζεται από μαζικές κινητοποιήσεις του Αργοστολιώτικου και όχι μόνο λαού, που υπό την καθοδήγηση του ΕΑΜ, καλεί τους Ιταλούς φαντάρους και αξιωματικούς, να μην παραδώσουν τα όπλα και να πολεμήσουν μαζί τους το ναζισμό.

Αυτό το γεγονός με τις φορτηγίδες, που οι δύο βυθίστηκαν, με μεγάλες ανθρώπινες απώλειες των Γερμανών και η τρίτη με σοβαρές ζημιές καλύφθηκε πίσω από το φανάρι των Αγίων Θεοδώρων, που συνέβη σαν σήμερα πριν από 71 χρόνια, είναι η πρώτη πράξη της ιταλο-γερμανικής σύρραξης στο νησί μας. Επίσης καταρρίφθηκε ένα γερμανικό αεροπλάνο που εμφανίστηκε στον ουρανό στη διάρκεια των πυρών των πυροβολαρχιών. Στο βιβλίο μου: "ΜΕΡΑΡΧΙΑ ΆΚΟΥΙ: Η σφαγή των Ιταλών στην Κεφαλονιά. Η αντίσταση" γράφω:

« Όμως τον ίδιο καιρό, στα υπόγεια της καγκελαρίας στο Βερολίνο, ο "φαντασμένος αυτοδίδαχτος", που παρά τη μηδαμινότητα και τη γελοιότητα της φιγούρας του, οι συνθήκες και τα αντιδραστικά συμφέροντα που συναθροίστηκαν και διαθλάστηκαν στο πρόσωπό του, συντελέσανε ώστε, να σημαδέψει η ασήμαντη αυτή φιγούρα ανεξίτηλα και για πολύν καιρό την πορεία της ιστορίας του κόσμου, ο Αδόλφος Χίτλερ, πληροφορείται τα γεγονότα και διατάζει:

- Να σβήσει από το χάρτη, το ωραίο νησί του Κέφαλου, του προπάππου του Οδυσσέα.

Από την ώρα εκείνη φτάνουνε στην Κεφαλονιά τουλάχιστο 300 στούκας την ημέρα και καίνε κάθε πόλη  και κάθε χωριό που μέσα βρίσκονται Ιταλοί. Κι οι διοικητές αυτού του στρατού, από ανθρωπισμό, για να προφυλάξουνε τον άμαχο πληθυσμό αλλά και το στρατό τους από τις βόμβες του Χίτλερ, παίρνουμε μαζί με το στρατό τους τα βουνά.

Έτσι, διαρκώς πιεζόμενοι, από τις γερμανικές δυνάμεις, που έχουν αυ-ξηθεί σημαντικά με αποβιβάσεις από την ηπειρωτική Ελλάδα στην Παλική, στον Κόλπο της Αγίας Κυριακής, και στο Μύρτο, διά των Προκοπάτων, Ραζάτων, Φαρακλάτων, Δειλινάτων -εκεί εξοντώθηκε και η πυροβολαρχία Παμπαλόνι- και του όρους της Αγίας Ευμορφίας, καταλήγουνε στα βουνά της Φάλαρης, βουνά άδεντρα, αφιλόξενα και πετρώδη, καλοκαίρι καιρό, Σεπτέμβρη μήνα, χωρίς νερό και χωρίς τρόφιμα, και τα πυρομαχικά να τελειώνουν, εκτεθειμένοι ολημερίς στον ήλιο και στα στούκας, που μόλις χάραζε φτάνανε κύματα-κύματα από τον Άραξο, τον Πάπα της Πάτρας, το Αγρίνιο και το Τατόι, χαμηλώ-νανε και θερίζανε με τα πολυβόλα τους και με τις βόμβες τους ακάλυπτους Ιταλούς, ανανεωνόμενα διαρκώς από άλλα κύματα, μέχρι που νύχτωνε.

Από το χωριό του Μήλιου, που δεν ήτανε πολύ μακριά από τον τόπο του μακελειού, ακουγότανε ο θόρυβος και οι πολυβολισμοί τους ολημερίς.

Λέγανε ότι οι διοικητές των εξεγερμένων ιταλικών δυνάμεων αποκαταστήσανε επαφή και επικοινωνία με τους Άγγλους στη Σικελία και τους ζητήσανε βοήθεια.

Κι οι Άγγλοι, πάντα πλουσιοπάροχοι σε υποσχέσεις, τους συγχαρή-κανε για τον αγώνα τους, τους προτρέψανε σε αντίσταση μέχρις εσχάτων, και τους διαβεβαιώσανε ότι σύντομα καταφτάνουνε εφοδιοπομπές τους, καράβια κι αεροπλάνα τους για βοήθειά τους, που όμως, σ' όλη τη διάρκεια αυτού του πολέμου, δε φάνηκε ούτε ένα αεροπλάνο τους, έστω για δείγμα. »

[Σελίδες 66-67 της Α' έκδοσης (1993) 

και 72-73 της Β' έκδοσης (2002)]

Προηγούμενα, όταν στις 14.09.1943 η Μεραρχία Άκουι αποφάσισε τη σύγκρουση και όχι την παράδοση των όπλων, ύστερα από ομόφωνο δημοψήφισμα, οι ιταλικές δυνάμεις τ' Αργοστολιού συλλάβανε τις γερμανικές δυνάμεις της πόλης, περί τους 500 άνδρες. Τους είχαν μαζί τους σ' όλη τη διάρκεια της σύγκρουσης και τους μεταχειριστήκανε ως αιχμαλώτους πολέμου, σεβόμενοι όλα τα δικαιώματά τους.

Κι όμως, στη σφαγή των 631 Ιταλών, 600 στρατιωτών και 31 αξιωματικών μέσα στο χωράφι, στα Τρωγιανάτα της Λειβαθούς, αυτοί οι αιχμάλωτοι που κρατούνταν ως τότε από τους Ιταλούς στο διπλανό χωράφι, υπήρξαν οι πιο αδίστακτοι δήμιοι, που οργίασαν κατά των ανυπεράσπιστων θυμάτων τους.

Παραθέτω εδώ κάποια ακόμα αποσπάσματα από προαναφερόμενο το βιβλίο μου: "ΜΕΡΑΡΧΙΑ ΆΚΟΥΙ: Η σφαγή των Ιταλών στην Κεφαλονιά. Η αντίσταση":

«Ένα μεσημέρι φάνηκε πέρα στου Λεωνίδη ένα Ιταλικό φορτηγό αυτοκίνητο καμουφλαρισμένο με κλαριά.

Στάθηκε κάτου από τις μουριές του δημόσιου δρόμου μπροστά στα τρία συνεχόμενα λεωνιδέικα σπίτια, για το φόβο των αεροπλάνων, κι ο κόσμος έτρεξε να δει γιατί πρόκειται. Ήτανε ένα ιταλικό απόσπασμα, που μετέφερε τον οπλισμό μιας γερμανικής πυροβολαρχίας που υπήρχε στ' Αντιπάτα της Ερύσσου κοντά στο Φισκάρδο, και τους είχανε πιάσει αιχμάλωτους.

Οι Ιταλοί δείχνανε με καμάρι τα γερμανικά όπλα που είχανε πάρει. Ένας χωριανός στενοχωριότανε, όταν έφυγε το φορτηγό, γιατί δεν είπε του Ιταλού να του δώσει ένα. Αν και αργότερα αυτός απόχτησε γερμανικό όπλο κι όχι με τρόπο που να τον τιμάει.

Στο μεταξύ η σφαγή της Φάλαρης συνεχιζότανε όλο και με μεγαλύτερη ένταση. Με το χάραμα της αυγής αρχίζανε να φαίνονται τα μαύρα κοράκια, που όσο πλησιάζανε, ξεχωρίζανε τα φτερά, οι ουρές, οι κεραίες και οι φιγούρες των αεροπόρων τους.

Μετά κρυβόντανε πίσω από τις κορυφές του Καλού όρους, τις Μακραίσαρες, τον Κουκιαπά και την Αργιά, κομητάτικα και νιοχωρίτικα βουνά, χαμηλώνανε μέσα στην κοιλάδα της Πυλάρου, που στους πρόπο-δες της Φάλαρης και πάνω σ' αυτή ήτανε οι σημαντικότερες ιταλικές δυνάμεις, κι αρχίζανε το θέρισμα με τα πολυβόλα, τα μυδράλια και τους βομβαρδισμούς.

Όπως είπαμε ήδη, στην αρχή βομβαρδίζανε τις πόλεις και τα χωριά και γι' αυτό οι Ιταλοί για την προστασία τους αλλά και για την προστασία του άμαχου πληθυσμού, πήρανε τα βουνά, αν και το Αργοστόλι και τα γύρω χωριά, είχαν στο μεταξύ σχεδόν καταστραφεί.

Στη Φάλαρη και στην κοιλάδα της Πυλάρου, τα κύματα των χάλκινων πουλιών, αφού εξαντλούσανε ό,τι θανατηφόρο είχανε μαζί τους, αποχωρούσανε για να αντικατασταθούνε από άλλα, και τ' άλλα πάλι απ' άλλα, σ' όλη τη διάρκεια της ημέρας, μέχρι που σουρούπωνε.

Είπαμε: Ο "φαντασμένος αυτοδίδαχτος" είχε διατάξει: "ή Κεφαλονιά να σβήσει από το χάρτη".

Βλέποντας τ' αεροπλάνα ο Μήλιος θυμότανε τα "σιδερομύτικα".

Κάτι είχε ακούσει ακόμα και για τον Αγαθάγγελο, που προφήτευε αφάνταστες καταστροφές και για την "Αποκάλυψη του Ιωάννη", που έγραφε, λέγανε, τρομερά πράγματα, και πως στη "Δευτέρα Παρουσία", που φαίνεται πως δεν είναι μακριά, η κατάσταση θα 'ναι τέτοια, τόσο ανυπόφορη, που οι ζωντανοί θα παρακαλάνε τους πεθαμένους με την επίκληση:

— Εβγάτε οι πεθαμένοι να μπούμε οι ζωντανοί!

Όλα αυτά, άρχιζε να αντιλαμβάνεται πως είναι φοβέρες των παπά-δων στους πιστούς, με την επίκληση της κόλασης, των βασανιστηρίων της και της "Δευτέρας Παρουσίας", για να μην παραβιάζουνε τους κανόνες του δικαίου των ισχυρών σε τούτη τη ζωή, που υποπτεύεται πως είναι και ή μοναδική.

— Ναί, αλλά, εξακολουθούσε τους συλλογισμούς του, τούτη ή ζωή δεν είναι τίποτ' άλλο από βάσανα, πόνους κι οδύνες. Μόλις πήγε να γνωρίσει τον εαυτό του, ακριβώς μέσα στα δέκα του χρόνια, πόλεμος, πείνα, αρρώστιες, σκοτωμοί, καταστροφές.

— Γιατί όμως όλ' αυτά, ενώ νομίζει πως ο άνθρωπος θα μπορούσε να ζει ειρηνικά και λεύτερα, μια ζωή αξιοπρεπή, που θα πρέπει ν' αποτελεί δικαίωμα για όλους;

— Κάτι φταίει, σκεφτότανε. Κι αυτό που φταίει δεν τ' αφήνουνε να φανεί.

— Νομίζω πως το κρύβουνε μ' επιμέλεια από τον κόσμο. Κάτι βαθύτερο. Ουσιαστικό.

Στο μεταξύ, στη γειτονική κοιλάδα της Πυλάρου το μακελειό συνεχίζεται. "Από Ανατολής μέχρι Δύσεως Ήλιου" κι ακόμα πιο πολύ, από το γλυκοχάραμα μέχρι το βαθύ σκοτάδι, τα "σιδερομύτικα" τη δουλειά τους, σύμφωνα πάντα με τη διαταγή τού Φύρερ, "έγκυρου" κι αυτού εκπρόσωπου, της... "Θείας Πρόνοιας" σε τούτον τον κόσμο.

Η κοιλάδα βογγάει. Τα ιταλικά νιάτα, πριν ακόμα γνωρίσουνε κι απολαύσουνε τις χαρές της ζωής, αφήνουνε την τελευταία τους πνοή πάνω στις σκληρές κι αφιλόξενες πέτρες της Φάλαρης, φωνάζοντας "άκουα" στο δροσερό πρωινό τού γλυκού κεφαλονίτικου Σεπτέμβρη ή στο σκληρό καταμεσήμερό του, όταν τα φίδια βγαίνουνε αλαφιασμένα από τις τρύπες τους μέσα από τους θάμνους, τρελά από την έξαψη της δίψας, ή στο γλυκό δειλινό, όταν το μαϊστράλι αρχίζει να σχηματίζει τα καθημερινά του κύματα μέσα στο αιώνιο κανάλι.

Κι όταν τα βράδια βγαίνει ή "αργυρά Σελήνη" των παλιών ποιητών, τα κατάσπαρτα στη Φάλαρη κουφάρια την κοιτάνε με απορία με τα θολά ορθάνοιχτα μάτια τους.

Κι όταν θα γλυκοχαράζει, κι ύστερα θα βγει ο Ήλιος του γλυκού φθινοπωρινού πρωινού, τότε, μαζί με τα "σιδερομύτικα" θα εμφανιστού-νε και τα όρνια που τρώνε τα πτώματα. Έρχονται κι αυτά από τη Ρούμε-λη οδηγημένα από την όσφρηση τους. Τα κοράκια είναι γηγενή στο νησί.

Αυτά σκέφτεται, μονάχος καθώς είναι, μέσα στην αηπάνου κάμαρα του παλιού πατρογονικού σπιτιού της μάνας του ο Μήλιος, ενώ τα μυδράλια των στούκας κροταλίζουνε ασταμάτητα, κι ίσως το κάθε κροτάλισμά τους να είναι και το τέλος μιας ζωής.

Έτσι περνάνε οι μέρες εκείνου τού μαύρου Σεπτέμβρη, μαύρες κι άραχλες για τα ιταλικά νιάτα, που αφήνουνε τα κόκκαλά τους στη Φάλαρη και στις γειτονικές της χαράδρες, αλλά και για το λαό της Κεφαλονιάς.

Στο μεταξύ οι γερμανικές δυνάμεις ξηράς που έχουνε ενισχυθεί, πιέζουνε και περισφίγγουνε από κοντά τους Ιταλούς, και με τη βοήθεια της καθημερινής ισχυρής αεροπορικής παρουσίας, τους έχουνε φέρει σε πολύ άσχημη θέση. Τους έχουνε περιορίσει πάνω στα γυμνά βουνά της Φάλαρης, χωρίς επισιτισμό και νερό και τους αποδεκατίζουνε,  εξοντώνοντάς τους μεθοδικά.

Αυτό κρατάει ακόμα μερικές μέρες.

Η αναμενόμενη υποσχεμένη βοήθεια της γηραιάς Αλβιώνος δε φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα. Ούτε στον ουρανό ούτε στη θάλασσα.

Λένε μάλιστα πως ο υπολοχαγός Γαλιατσάτος, ο ίδιος που είχε πάρει με σήμα από το Κάιρο τη διαταγή για άμεση επίθεση και την είχε μεταφέρει στους 'Ιταλούς, τώρα που μετέδιδε στο Κάιρο τις λεπτομέρειες της σφαγής, αναφέροντάς τους την εξέλιξη και ζητώντας τους οδηγίες, πήρε από το στρατηγείο την απάντηση:

«ΜΗΝ ΑΣΧΟΛΗΘΕΙΤΕ ΠΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ, ΤΕΛΟΣ»!

Στο μεταξύ το ηθικό τού ιταλικού στρατού σπάει, κι από κει και πέρα αρχίζουνε οι ομαδικές παραδόσεις τους και προπαντός μετά την άνευ όρων παράδοσή τους οι ομαδικές εκτελέσεις τους.

Έτσι φτάσαμε στο φαινόμενο των άβουλων μαζών, που οδηγούνται στο θάνατο χωρίς αντίδραση, "ως πρόβατα επί σφαγήν", ίσως γιατί ο θάνατος, αποτελεί στις δοσμένες συνθήκες μια κάποια μορφή λύτρωσης».

[Σελίδες 72-75 της Α' έκδοσης και 78-81 της Β΄]

Και παρακάτω:

«Στις 22 Σεπτεμβρίου, υπογράφεται στις Κεραμειές, ένα χωριό της Λειβαθούς, από την ηγεσία των Ιταλών, η παράδοσή τους χωρίς όρους. Κι ο Γερμανός ταγματάρχης Harald von Hirschfeld, χορηγεί με διαταγή του στους Γερμανούς απόλυτη ελευθερία δράσης "κατά βούληση" για 48 ώρες. "Το επόμενο 48ωρο", έλεγε η διαταγή, "ανήκει στους Γερμανούς ολοκληρωτικά, απεριόριστα". Και οι "ήρωες" της μεραρχίας Εντελβάις, πέσανε με "ιερό μένος" πάνω στους ανυπεράσπιστους Ιταλούς αιχμαλώτους και τους εξολοθρεύανε μαζικά και με κάθε τρόπο. Ολα τα λαγκάδια, οι χαράδρες, οι κάμποι και τα οροπέδια από τ' Αργοστόλι μέχρι την Πύλαρο, μεταβληθήκανε σε μαζικά σφαγεία, όπου ηθικά και σωματικά εξουθενωμένοι άνθρωποι πηγαίνανε ομαδικά στον Άδη, χωρίς καμιά αντίδραση, ούτε αυτή της αγέλης, υπνωτισμένοι και αδρανείς, ενώ αυτό, για τους χιτλερικούς φονιάδες ήτανε το υπέρτατο γλέντι, ή εντονότερη απόλαυση! Το Αυλάκι του ποντικού, ανάμεσα Φάρσα και Κουρουκλάτα γέμισε πτώματα.

Οι σφαγές των Ιταλών αιχμαλώτων είναι μαζικές ακόμα και μέσα στα χωριά. Στα Τρωιανάτα οι δήμιοι βάλανε φωτιά στο σωρό των πτωμάτων κι ή ατμόσφαιρα φλόμωσε από μυρουδιά ψημένου ανθρώπινου κρέατος. Με την άδεια των δημίων οι κάτοικοι ρίξανε τα μισοκαμένα κορμιά μέσα στα πηγάδια τους και τα σκεπάσανε με χώμα.

Τους αιχμάλωτους Ιταλούς αξιωματικούς οι δήμιοι του Χίτλερ τους εχτελέσανε στις 24.9.1943, μέσα σε μια σπηλιά στους πρόποδες του λόφου στους Αγίους Θεοδώρους, για αντίποινα της εκεί ήττας τους στις 15 Σεπτεμβρίου.

Σκοτώσανε 136 ως τις 11 η ώρα, που έληξε ή προθεσμία του 48ωρου, λήξη που είχε σα συνέπεια να γλυτώσουνε 39. Από το γλυκοχάραμα τους οδηγούσανε εκεί και τους εκτελούσανε σε μικρές ομάδες».

[Σελίδες 70-71 της Α' έκδοσης του 1993, στα 50 χρόνια της σφαγής 

και 76-77 της Β' του 2002.]

 Η παράδοση άνευ όρων έγινε από την ηγεσία της Άκουι, ύστερα και από το εξής τηλεγράφημα, που είχε ληφθεί στην Ιταλική Ναυτική Διοίκηση Αργοστολίου, από το ΓΕΣ της Ιταλίας:

«Αδυνατούμε να αποστείλουμε αιτηθείσα βοήθεια. Επιφέρετε στον εχθρό τις κατά το δυνατόν σοβαρότερες απώλειες. Κάθε θυσία σας θα ανταμειφθεί. Στρατηγός Ambrosio».

Αυτό περιέχεται σε μελέτη του Τάσου Νοδάρου, σε ένθετο στο περιοδικό "Η Κεφαλονίτικη πρόοδος", τεύχος 9, Γενάρης-Μάρτης 2014, σελίδες 81-96.

Ο διοικητής της Μεραρχίας, στρατηγός Antonio Gardin εκτελέστηκε κι αυτός μαζί με τους 136 Ιταλούς αξιωματικούς στο "Κόκκινο Σπίτι" των Αγίων Θεοδώρων. Η σωρός του αναγνωρίστηκε από το γιο του, από την οδοντοστοιχία του και τη στολή του.

Αν οι Ιταλοί δεν αφήνανε το εναπομείναν φαρμακευτικό υλικό τους στις τοπικές αρχές, για να εμβολιαστούμε όλος ο πληθυσμός με αντιτυφικό εμβόλιο, θα είχαμε πεθάνει όλοι από τύφο, με τόσες χιλιάδες άθαφτα πτώματα πάνω στο νησί.

Είναι γνωστό, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, πως η κυβέρνηση Badolio ανακοί-νωσε στις 19.45 της 8ης 9ου 1943 στη Ρώμη, την ανακωχή με τους Αγγλοαμερικά-νους, που ουσιαστικά σήμαινε την αποχώρηση της Ιταλίας από τον Άξονα. Όμως η Ιταλία κήρυξε επίσημα τον πόλεμο στη Γερμανία στις 13.10.1943, όταν η σφαγή της Κεφαλονιάς είχε ολοκληρωθεί, γεγονός που επικαλέστηκε στη δίκη των εγκληματιών πολέμου της Νυρεμβέργης ο διοικητής του 22ου Σώματος Στρατού Ορεινών Κυνηγών (Gebirgsjeger) στρατηγός Hubert Lanz, ισχυριζόμενος πως οι στρατιώτες της Άκουι δεν είχαν το status των αιχμαλώτων πολέμου για να ισχύσουν οι διεθνείς συμβάσεις περί αιχμαλώτων και γι'αυτούς, αλλά ήταν "προδότες της γερμανοϊταλικής συμμαχίας" και "ελεύθεροι σκοπευτές".

Ο Lanz, που στη δύναμη του Σώματος Στρατού που διοικούσε ανήκε και η περιβόητη Μεραρχία "Edelweis" που στις δυνάμεις της ανήκαν και οι σφαγείς της Κεφαλονιάς, του Κομένου της Άρτας, της Νότιας Αλβανίας και άλλων μερών της Βαλκανικής -κατά τον Παμπαλόνι αυστριακή, τυρολέζικη μεραρχία- (σελ. 192 του βιβλίου μου), δικάστηκε τότε 12 χρόνια φυλακή ως εγκληματίας πολέμου, εξέτισε μόνο τα 5, βγαίνοντας έγραψε απομνημονεύματα και διορίστηκε Σύμβουλος Ασφαλείας στο κόμμα του Γκέντσερ, το FDP, που διέλυσε τη Γιουγκοσλαβία.

Φυσικά αυτό ήταν σκέτη πρόφαση, γιατί ξέρουμε πως, οι ναζί "σεβάστηκαν", σε άλλες περιπτώσεις τις διεθνείς συνθήκες.

Μετά τη μεγάλη κόντρα μου με τον Mr. De Bernier για το "μαντολίνο" του, βιβλίο και φίλμ και το θόρυβο που δημιουργήθηκε διεθνώς -Ελλάδα, Ιταλία, Αγγλία- επενέβη το 2005 ο ανώτερος εισαγγελέας, διευθυντής, της Υπηρεσίας Δίωξης Εγκλημάτων Πολέμου της Γερμανίας στην Εισαγγελία του Ντόρτμουντ της Βεστφαλίας Dr. Ulrich Maas και έκαμε διώξεις εναντίον επιζώντων σφαγέων. Ήρθε στην Κεφαλονιά, πήρε καταθέσεις από Κεφαλονίτες, συνέντευξή του μαζί μου δημοσιεύτηκε δισέλιδη στην "Ελευθεροτυπία" της 1ης 8ου 2005 και κλήθηκα και κατέθετα για το θέμα επί μέρες στην Αστυνομία Καισαριανής. Ο Dr. Ulrich Mass, ως διευθυντής της Κεντρικής Υπηρεσίας επεξεργασίας των μαζικών εθνικοσοσιαλιστικών εγκλημάτων στην Εισαγγελία του Dortmund είχε κάμει χρήση της σύμβασης αμοιβαίας δικαστικής αρωγής του 1904. Όμως οι παραπομπές που έκαμε δεν ελήφθησαν υπόψη από τους κατά τόπους εισαγγελείς των Ομόσπονδων χωρών, με το πρόσχημα πως σε μια τέτοια πολεμική κατάσταση δεν ήταν εύκολος ο προσδιορισμός της προσωπικής ευθύνης και έθεσαν τις υποθέσεις στο Αρχείο - Παράδειγμα, ο εισαγγελέας Στερν του Μονάχου, εναντίον του οποίου έγιναν και κινητοποιήσεις, από Γερμανούς και ξένους αντιφασίστες.

Εγώ τηλεφώνησα στον Dr. Mass και του ζήτησα εξηγήσεις. Μου απάντησε με ένα φαξ, που μου περιγράφει τα προεκτεθέντα και το οποίο δημοσιεύω στα γερμανικά και σε μετάφραση στο βιβλίο μου "Κεφαλονιά 1943. Το μεγάλο έγκλημα του ναζισμού. Η σφαγή του Μεραρχίας Άκουι. Ντοκουμέντα και κείμενα", που έβγαλαν το 2008 οι εκδόσεις της Βιβλιοφιλίας του Κώστα Σπανού. Σελίδες 87-89.

Και στο ίδιο βιβλίο, σελίδα 97, κάτω από τον τίτλο REQUIEM γράφω:

REQUIEM

Χιλιάδες οι νεκροί, κανένας ένοχος!

Έτσι τα κανόνισαν οι κρατούντες, νικητές και ηττημένοι, αυτοί που στέλνουνε στα πολεμικά σφαγεία τις ζωτικές δυνάμεις των λαών για να αλληλοεξοντώνονται και έτσι να διατηρείται, να διασφαλίζεται και να διαιωνίζεται η κυριαρχία τους.

Το έγκλημα της Κεφαλονιάς, ένα από τα μεγαλύτερα του δεύτερου παγκοσμίου ιμπεριαλιστικού πολέμου, έμεινε ουσιαστικά, τυπικά και ηθικά ατιμώρητο και σ' αυτό συντελέσανε ως φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί και οι τρεις κυβερνήσεις των τότε εμπολέμων χωρών.

Η γερμανική, ως διάδοχος του Γ' Ράιχ που στηρίχθηκε βασικά στον κρατικό μηχανισμό του και αξιοποίησε τα στελέχη του, η ελληνική και λόγω πολιτικής καταγωγής και προέλευσης, («η Αριστερά είναι προδόται και προτιμώ τους εγκληματίας πολέμου από τους κομμουνιστάς», είπε ο υπουργός Εσωτερικών της κυβέρνησης Καραμανλή Δ. Μακρής σε συζήτηση στην τότε Βουλή), και η ιταλική «για να μην ενοχληθεί η γερμανική παρουσία στην ατλαντική συμμαχία», το αμαρτωλό ΝΑΤΟ.

Δηλαδή, μπροστά στα γενικά καπιταλιστικά συμφέροντα που αυτές οι κυβερνήσεις εκπροσωπούσαν και υπηρετούσαν και οι διάδοχές τους εξακολουθούν να εκπροσωπούν και να υπηρετούν, η σφαγή κάποιων χιλιάδων ανυπεράσπιστων Ιταλών στρατιωτών αιχμαλώτων πολέμου -και τόσων άλλων- είναι ασήμαντες λεπτομέρειες.

Τα ιταλικά νιάτα γεμίσανε με τα κουφάρια τους τις πόλεις, τα χωριά, τα βουνά, τα διάσελα, τα λαγκάδια και τις ακτές της Κεφαλονιάς, δείχνοντας απαράμιλον ηρωισμό και εν γνώση τους βαδίζοντας σε βέβαιο θάνατο, όταν διαμήνυσαν στους διοικητές τους: «πεθαίνει κανείς με το όπλο τον μα δεν το παραδίνει». Και αποφάσισαν ομόφωνα να αντισταθούνε στη ναζιστική βαρβαρότητα.

Ο λαός της Κεφαλονιάς έδειξε την πιο υψηλή πολιτική ωριμότητα και την ανώτατη ανθρώπινη αλληλεγγύη, όταν αγκάλιασε, με μύριους κινδύνους, τον χθεσινό κατακτητή και συμπολέμησε μαζί του ενάντια στο ναζισμό.

Ο μαύρος Σεπτέμβρης της Κεφαλονιάς του 1943, είναι το όνειδος της ναζιστικής κτηνωδίας και βαρβαρότητας, η υποκρισία και η διπροσωπία των "συμμάχων" του στρατηγείου Μέσης Ανατολής, που συντέλεσαν στην εξέγερση και εσκεμμένα εγκατέλειψαν τους εξεγερμένους στη σφαγή, αλλά και η καταισχύνη της μετέπειτα εσκεμμένης συγκάλυψης του εγκλήματος.

Είναι όμως και η υψηλότερη εκδήλωση πολιτικής ωριμότητας και ανθρώπινης και διεθνιστικής αλληλεγγύης Ιταλών και Ελλήνων.

Αιώνια η μνήμη σ' εσάς αδελφοί 

στον τίμιο που πέσατ'  αγώνα!

Καισαριανή, 13.12.2007

Οι αντιφασίστες Ιταλοί που θέλανε να πολεμήσουνε τους ναζί, διαπεραιωνόταν μέσω Ιθάκης στη Ρούμελη από τα δικά μας Κομητάτικα και Νιοχωρίτικα πόρτα, την Αγιά Σοφιά, τα Χοργωτά και τα Γαγιάνα, κυρίως από τα Χοργωτά, από τις Τσιμέικες εαμίτικες βάρκες, των Σπύρου, Ζήσιμου και Κώστα Τσιμά, γιών του Ηλία Τσιμά (Λιούδη) και Αναστάση Τσιμά. Απόγονοί τους παραβρίσκονται απόψε εδώ.

Τους έβγαλαν στη δυτική Ιθάκη, στο σημείο με τη μικρότερη απόσταση από την ανατολική ακτή, απ' όπου τους παραλάμβανε το καΐκι "Αη-Δημήτρης", η ναυαρχίδα του ΕΛΑΝ Ιονίου και τους μετέφερε στο 2/39 σύνταγμα του ΕΛΑΣ Ρούμελης, περιοχή Ξηρόμερου, από τις γραμμές του οποίου πολέμησαν ηρωικά εναντίον του φασισμού. Στη Ρούμελη και στο 2/39 έδρασε ως αξιωματικός του ΕΛΑΣ και ο επιζήσας της εκτέλεσής του, που εκτελέστηκε μαζί με την πυροβολαρχία του πάνω απ' τα Δειλινάτα Άμος Παμπαλόνι, που διετέλεσε και μέλος του επιτελείο της 7ης Ταξιαρχίας του ΕΛΑΣ και πήρε μέρος στη μάχη της Αμφιλοχίας που έγινε στις 12-14.07.1944 και τιμήθηκε επ' ανδραγαθία.

Ήρθε με το 2/39 στην Κεφαλονιά και έπαιξε αποφασιστικό ρόλο κατά την αποχώρηση των Γερμανών από το νησί, κερδίζοντας με την πλευρά του ΕΛΑΣ τα ιταλικά πυροβολεία των Δειχαλιών της Σάμης, που στη σύγκρουση του Σεπτέμβρη του 1943 δεν είχαν αφοπλιστεί από τους Γερμανούς, αλλά είχαν ταχτεί μαζί τους, τα οποία όμως έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο υπό την καθοδήγηση του Παμπαλόνι και του ΕΛΑΣ, στις συγκρούσεις κατά την αποχώρηση των Γερμανών.

Ο Άμος Παμπαλόνι πέθανε πλήρης ημερών, στη Φλωρεντία στις 12.06.2006, σε ηλικία 96 ετών. Τον νεκρολόγησα από τον ιταλικό τύπο.

Μετά την καταστροφή της Άκουι, μια ομάδα 40 ανταρτών του ΕΛΑΣ, του 2/39 υπό τον καπετάν Φουρτούνα, ήλθε στο Βαρύ της Άνω Ερύσσου, και διά των κορυφών του Καλού Όρους πήγε στη Φάλαρη για τη συλλογή των όπλων της εξοντωθείσας Μεραρχίας.

Το μεγαλύτερο μέρος του ΕΛΑΣ της Δυτικής Ελλάδας εξοπλίστηκε πλήρως ή συμπλήρωσε τον οπλισμό του από τα όπλα της Άκουι της Κεφαλονιάς.

Στις διμοιρίες του 2/39, όλοι οι πολυβολητές με τις ιταλικές Μπρέντες ήταν Ιταλοί.

Και ήταν σκληροτράχηλοι πολεμιστές, γιατί τότε υπήρχε το ιδεολογικό κίνητρο, ο αντιφασισμός, ενώ στην Αλβανία δεν υπήρχε γι'αυτούς κανένα ιδεολογικό κίνητρο.

Οι μετέπειτα συνεργάτες των Γερμανών ταγματασφαλίτες της Π.Ο.Κ. σφάξανε και ληστέψανε τους Νιοχωρίτες βαρκάρηδες Λάμπρο Σακκάτο (Σολέλη), Χρήστο Τσαγκαράτο (Διαμαντή) και Γιώργο Δενδρινό (Φακίνο) και από τα Κομητάτα τον Ηλία Παπαθεοδωράτο και τον ανεψιό του Νίκο Παπαθεοδωράτο. Στα γεγονότα της Λευκάδας, τον Ιούλιο του 1944, σφάχτηκαν από τη συμμορία του Γάκια, που του τους παραδώσανε οι Γερμανοί, οι Νιοχωρίτες Γιάννης Δομένικος και Παναγής Αλυσανδράτος, συγγενής του Γάκια (Φωκίωνα Αλυσανδράτου) και σώγαμπρος στο Νιοχώρι και ο Κόμητας Ξενοφών Παπαστεφανάτος. Γι'αυτά τα εγκλήματα δεν έγινε ποτέ λόγος και δεν ζητήθηκαν από κανέναν ευθύνες. Για πρώτη φορά έκαμα εγώ λόγο, στο τριεθνές (ελληνο-ιταλο-γερμανικό) συνέδριο για την σφαγή της Άκουι το 2003, σ'αυτήν εδώ την αίθουσα, στα 60 χρόνια της σφαγής και δημοσιεύτηκαν στα πρακτικά του συνεδρίου.

Τέλος, οι Έλληνες Αγωνιστές, Μαχητές του ΕΛΑΣ, που πέσανε συμπολεμώντας με την Άκουι, είναι οι εξής:

1. Γεωργόπουλος Γεράσιμος του Δημητρίου, ετών 44

2. Γεωργόπουλος Κωνσταντίνος του Ιακώβου, ετών 22

3. Κακούρης Διονύσιος του Γεράσιμου, ετών 28

4. Ποδηματάς Γεράσιμος του Μιχαήλ, ετών 32

5. Καραγιώργος Ηλίας, ετών 30

Οι παραπάνω σκοτώθηκαν από τους Γερμανούς στη Φάλαρη, μέσα σε μια χαράδρα, πάνω απ'τη στάνη του Λάλα, όπου δέχτηκαν πλαγιοκόπημα.

6. Θεοφυλάτος Γεράσιμος του Κωνσταντίνου, ετών 25

7. Μήλας Κωνσταντίνος του Γεωργίου, ετών 20

Σκοτώθηκαν από τους Γερμανούς κοντά στο νερόμυλο των Γριζάτων, ενώ επέστρεφαν στην περιοχή τους από υπηρεσία στο πλευρό της Άκουι.

8. Γαλιατσάτος Λυκούργος ετών 55

Σκοτώθηκε επιστρέφοντας από υπηρεσία στην Άκουι κοντά στα Βαλτσαμάτα.

9. Σαουλής Ευάγγελος του Γεράσιμου, ετών 24

Σκοτώθηκε από τους Γερμανούς επιστρέφοντας από υπηρεσία στην Άκουι κοντά στα Πουλάτα της Σάμης στις 19.09.1943.

Ο εφεδρικός ΕΛΑΣ είχε συγκροτήσει τρεις ομάδες υποστήριξης των Ιταλών της Άκουι, συνολικής δύναμης 50 ανδρών, μία με έδρα τα Ομαλά, μία με έδρα την Άνω Λειβαθώ και τα χωριά Μουσάτα και Ποριετάτα και μια τρίτη ομάδα με έδρα τη Σάμη.

Ας είναι αιωνία τους η μνήμη!

(Τα στοιχεία από την ΠΕΑΕΑ Κεφαλονιάς - Ιθάκης και τον αείμνηστο πρόεδρό της Γεράσιμο Γαλιατσάτο (Λαέρτη), Γραμματέα της ΕΠΟΝ Κεφαλονιάς-Ιθάκης στην Κατοχή.) Ο Λαέρτης είχε δικαστεί σε θάνατο (6 φορές) και έζησε 30 χρόνια εκτός Ελλάδας, πως δήθεν είχε σκοτώσει το Θέμη Μαρίνο. Και ο Θ.Μ. εδώ και λίγα χρόνια έκαμε ομιλία μαζί με τον Μανώλη Γλέζο σ' ένα Λύκειο στην Αθήνα για την Αντίσταση.

Το  σύνολο  των  Ιταλών  που  πέσανε  στην  Κεφαλονιά  ανέρχεται  σε  9.640. 5.000 εκτελεστήκανε ομαδικά. 3.000 τους πνίξανε μέσα σε δύο βυθισμένα πλοία και 1.250 πέσανε στις μάχες.

Και κλείνοντας αυτή τη διεξοδική αναφορά μου στα τραγικά και ηρωϊκά γεγονότα του Σεπτέμβρη του 1943 στο νησί μας, δηλώνω απερίφραστα πως ο ηρωϊσμός και η θυσία της Άκουι έσωσε την Τιμή της Ιταλίας και αποτέλεσε την πρώτη μεγάλη πράξη της Ιταλικής Αντίστασης στο ναζισμό, στο ηρωϊκό παρτιζάνικο κίνημα της Ιταλίας, που ανάμεσα στις μεγάλες πράξεις του είναι και το κρέμασμα του Μουσολίνι.

Και από ελληνικής-κεφαλονίτικης πλευράς, έχουμε την εκδήλωση της πιο θαυμαστής πολιτικής ωριμότητας και της μεγαλύτερης έκφρασης ανθρώπινης αλληλεγγύης, των ανώτερων ανθρώπινων αισθημάτων στην πλήρη τους εκδήλωση μέσα σε τρομερές συνθήκες.

Ο Σεπτέμβρης του 1943 στην Κεφαλονιά είναι η έκφραση της πιο άγριας βαρβαρότητας και κτηνωδίας των ναζιστών δημίων και ο αγώνας κατά του φασισμού-ναζισμού, με εκδηλώσεις ανώτερου ανθρωπισμού και αυτοθυσίας, με τη συναδέλφωση στον αγώνα για υψηλά ιδανικά Ελλήνων και Ιταλών.

Και μια ακόμα σημαντική πληροφορία:

Ένα email από το μεταφραστή του βιβλίου μου για τη σφαγή της Άκουι στα ιταλικά, τον ελληνιστή και καθηγητή της ιστορίας Massimo Rapetti, από 27.10.2013 μου αναγγέλλει την πρώτη καταδίκη, μετά από 70 χρόνια, για τη σφαγή της Κεφαλονιάς.

Το στρατιωτικό δικαστήριο της Ρώμης επέβαλε ισόβια κάθειρξη στον Alfred Stock, ενενηντάχρονο ναζί, που είχε ομολογήσει πως συμμετείχε στους τουφεκισμούς των αξιωματικών της Άκουι στο "Κόκκινο Σπίτι" στις 24 Σεπτεμβρίου 1943, στους Αγίους Θεοδώρους τ' Αργοστολιού της Κεφαλονιάς.

Ο νομικός εκπρόσωπος του ιταλικού κράτους Luca Ventrelli δήλωσε: "Είναι η πρώτη δικαστική απόφαση για την Κεφαλονιά που βγήκε από οποιοδήποτε δικαστήριο".

Και ο εισαγγελέας De Polis: "Στην πραγματικότητα είναι, μετά τη δίκη της Νυρεμβέργης, η πρώτη στην Ευρώπη (δικαστική απόφαση) σχετικά με τα γεγονότα της Κεφαλονιάς".

Φυσικά η απόφαση αυτή βγήκε πολύ αργά, γιατί στο μεταξύ, σχεδόν όλοι οι ναζί μακελάρηδες της Κεφαλονιάς, λόγω ηλικίας, θα αναπαύονται στους απλόχωρους σκιερούς παραδείσους του 3ου Ράιχ.

https://tvxs.gr/

ΕΝΑ ΓΕΓΟΝΟΣ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑ ΠΟΛΛΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

Το Κόμμα των Ελλήνων «Εθνική Ελληνική Μειονότητα για το Μέλλον», τιμώντας χθες την 28η Οκτώβρίου 2018,  στην Κλεισούρα και στους Βουλιαράτες τη μνήμη των Ελλήνων Πεσόντων της ηρωικής εποποιίας του 1940, έζησε αυτή την ημέρα και την αρνητική εξέλιξη μιας αστυνομικής επιχείρησης για τη σύλληψη του νεαρού Κωνσταντίνου Κατσίφα από το χωριό Βουλιαράτες του Δήμου Δερόπολης, η οποία είχε ένα τραγικό τέλος. Ο νεαρός έπεσε νεκρός από τις σφαίρες των ειδικών δυνάμεων της χώρας στο λόφο δίπλα στο χωριό του και σήμερα θρηνεί η οικογένειά του, οι συγγενείς του και όλη η Εθνική Ελληνική Μειονότητα.

Πρόκειται για ένα γεγονός που σημάδεψε αρνητικά την ιστορική ημέρα του ΟΧΙ, αλλά μια κατάληξη που γεννά πολλά ερωτήματα.

Οι  πολλαπλάσιες αστυνομικές δυνάμεις που κατέκλεισαν από τις πρώτες πρωινές ώρες, μέσω αέρος και ξηράς, το χωριό και την περιοχή, είχαν τη δυνατότητα να ακινητοποιήσουν και να συλλάβουν αναίμακτα τον άτυχο νεαρό, αποφεύγοντας έτσι το μοιραίο και καταλαγιάζοντας το σύνολο των παρευρισκόμενων στην τελετή αυτής της σημαδιακής μέρας. Υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες όμως σε ένα σημείο μακριά από το πλήθος και το χωριό, ο νεαρός εκτελείται από απόσταση από τις ειδικές δυνάμεις πριν ακόμα καταναλωθούν όλα τα μέσα διαπραγμάτευσης και διαλόγου.

Υπό αυτές τις αδιευκρίνιστες συνθήκες, το Κόμμα των Ελλήνων εκφράζει την οδύνη, την οργή και τη θλίψη του για την τραγική κατάληξη αυτή και συμπαραστέκεται στον πόνο της οικογένειας του νεαρού, αλλά ταυτόχρονα ζητάει από την αλβανική και ελληνική πολιτεία να ριχτεί άπλετο φως στην υπόθεση, χρησιμοποιώντας ανεξάρτητη επιτροπή εμπειρογνωμόνων για την εξερεύνηση του γεγονότος και την επίρριψη ευθυνών  σε πρόσωπα και αρχές που διέπραξαν αυτή την αδικαιολόγητη δολοφονία.

Σε καμία περίπτωση εμείς ως κόμμα δε στηρίζουμε οποιαδήποτε μορφή βίας και ένοπλης αντιπαράθεσης, αλλά και ούτε καμία ενέργεια που δυναμιτίζει την ειρηνική συνύπαρξη δύο εθνών που ιστορικά και γεωγραφικά συμβίωσαν και συμβιώνουν μεταξύ τους, αλλά ποτέ δε θα επιτρέψουμε σαν αλβανοί, έλληνες και ευρωπαίοι πολίτες να απαξιώνεται τόσο εύκολα το αναφαίρετο δικαίωμα στη ζωή και να υποβαθμίζονται άλλα δικαιώματα και ελευθερίες που τις παρέχουν διεθνείς και ευρωπαϊκές συμβάσεις για τις μειονότητες, όπως είναι αυτό της μη συμμετοχής των Ελλήνων της Αλβανίας στο σώμα της αστυνομίας και άλλων δημοσίων υπηρεσιών που διασφαλίζουν την τάξη και τη δικαιοσύνη.

Επίσης καταδικάζουμε την ανεξέλεγκτη επίθεση των ΜΜΕ των Τιράνων και κυρίως ενδεδειγμένων δημοσιογράφων και υποτιθέμενων μελετητών που, παραποιώντας την αλήθεια και τα γεγονότα, παροτρύνουν εξτρεμιστικές δυνάμεις και κυρίως δηλητηριάζουν την νεολαία της χώρας με τον μισελληνισμό, ο οποίος κάθε άλλο παρά θετικός είναι για την πορεία των δύο λαών.

Το τραγικό αυτό γεγονός δεν πρέπει να σταθεί στην πορεία του Ελληνισμού της Αλβανίας ως ένα αποθαρρυντικό σημείο για τη συνέχιση του διαχρονικού αγώνα μας για την απόκτηση των δικαιωμάτων και ελευθεριών που παρέχουν οι διεθνείς και ευρωπαϊκές συμβάσεις. Η Εθνική Ελληνική Μειονότητα είναι το καλύτερο παράδειγμα ειρηνικής συμπεριφοράς σε όλα τα Βαλκάνια και ευρύτερα και δεν αξίζει εκτός από σεβασμό και μέριμνα ώστε να ζήσει ελεύθερα και προκομμένα  στα πατρώα της εδάφη.

ΠΡΟΕΔΡΕΙΟ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Άγιοι Σαράντα 29/10/2018

https://www.mega-eemm.com/

Δημοκρατική Ένωση Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας «ΟΜΟΝΟΙΑ» - ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΥΠΟΥ

Δημοκρατική Ένωση Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας 

«ΟΜΟΝΟΙΑ»

Αγ. Σαράντα,    28 Οκτωβρίου 2018  

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΥΠΟΥ

Θλίψη για εκτέλεση Κωσταντίνου Κατσίφα. Ανησυχία για την Εθνική Ελληνική Μειονότητα μετά το βαρύ συμβάν με την έξαρση ανθελληνικής προπαγάνδας.

Θλίψη και αγανάκτηση είναι τα αισθήματα που χαρακτηρίζουν την ΕΕΜ μετά το θλιβερό τέλος της επιχείρησης των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας στην οποία έμεινε νεκρός ο Βουλιαρατινός Κωνσταντίνος Κατσίφας.

Σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις οι αστυνομικές δυνάμεις παραβλέποντας κανόνες ακινητοποίησης μεμονωμένου ατόμου οδηγήθηκαν στην εκτέλεση του.

Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι όλα συνέβησαν ενώ συνεχιζόταν οι εκδηλώσεις για την Εθνική Επέτειο του ΟΧΙ και στην Τελετή Μνήμης στους Βουλιαράτες υπήρχε επίσημη εκπροσώπηση Ελληνικής και Αλβανικής Κυβέρνησης. Προφανώς δεν είναι μόνο  ζήτημα παραβίασης του βασικού δικαιώματος του ανθρώπου, αυτό της ζωής. Είναι το όλο ψυχολογικό κλίμα βίας που συντελείται εις βάρος της ΕΕΜ.

Ελπίζουμε το όλο ανθελληνικό κλίμα που προπαρασκευάζονταν προπαγανδιστικά  απ’ την ώρα του πρώτου διαξιφισμού του συγχωρεμένου με την τοπική αστυνομία, οι εκκλήσεις άμεσα ανθελληνικών κομμάτων και οργανώσεων, αλλά και η αγωνιώδης προσπάθεια αλλαγής πολιτικής ατζέντας στα Τίρανα να μην ήταν λόγοι που επηρέασαν τη συμπεριφορά των δυνάμεων που κατέφθασαν απ’ την πρωτεύουσα.

Το μήνυμα προς την εδώ διαβίωσα ΕΕΜ και τους εκατοντάδες φιλοξενούμενους σήμερα απ’ την Ελλάδα είναι δυστυχώς δυσάρεστο.

Εμείς όμως στην ΟΜΟΝΟΙΑ θα συνεχίσουμε να επιμένουμε ότι δεν θα πτοηθούμε στην καταγγελία της αδικίας απ’ την ασφυκτική πίεση που ασκείται απ’ τα ΜΜΕ λειτουργώντας δυστυχώς ως βενζίνη στη φωτιά. 

Συλλυπητήρια στους οικείους του Κωνσταντίνου! Ο Θεός να τον συγχωρεί και αναπαύει στους ουρανούς!

Εκ του Γραφείου Τύπου και Επικοινωνίας 

Πρώην Πρόεδρος «Ομόνοιας»: Ο Κωνσταντίνος Κατσίφας δεν ήταν τρελός όπως λένε οι Αλβανοί

Μιλώντας στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Star, ο πρώην πρόεδρος της βορειοηπειρωτικής οργάνωσης «Ομόνοια», Λεωνίδας Λάππαςς, διέψευσε τους αλβανικούς ισχυρισμούς ότι ο 35χρονος Κωνσταντίνος Κατσίφας, που έπεσε νεκρός από πυρά της αλβανικής Αστυνομίας ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου στο χωριό Βουλιαράτες, ήταν «τρελός» και «εξτρεμιστής».

«Δεν ήμουν μπροστά στο περιστατικό αλλά γνωρίζω πολύ καλά τον Κωνσταντίνο.

»Πλήρωσε με την ζωή του την υπερβολική αγάπη που είχε για την Ελλάδα και την ιδιαίτερη πατρίδα του την Βόρεια Ήπειρο.

»Ακούγονται πολλά στις τηλεοράσεις και αισθανόμαστε άσχημα να λένε ότι είχε ψυχολογικά προβλήματα ή ότι συμμετείχε σε ακραίες οργανώσεις. Δεν προκάλεσε ποτέ πρόβλημα».

Νωρίτερα με ανάρτησή του στο Twitter ο Αλβανός πρωθυπουργός Έντι Ράμαάφησε να εννοηθεί ότι ο Έλληνας που σκότωσε η Αστυνομία του ήταν τρελός και εξτρεμιστής.

Δείτε στο βίντεο τη δήλωσε στο δελτίο του Star ο Λεωνίδας Λάππας:

https://www.tribune.gr/

Η βρετανίδα πρέσβυς παραθέτει γνωστή δήλωση Τσόρτσιλ για την 28η Οκτωβρίου

Tο μήνυμα της πρέσβειρας της Βρετανίας στην Αθήνα για την εθνική επέτειο της 28η Οκτωβρίου


Την εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου χαιρέτισε η βρετανίδα πρέσβειρα στην Αθήνα Κέιτ Σμιθ, παραθέτοντας περίφημη δήλωση του Ουίνστον Τσόρτσιλ για το ελληνικό θάρρο, αλλά και πρωτοσέλιδο δημοσίευμα βρετανικής εφημερίδας της εποχής, της Evening Standard. 

«"Στο εξής δεν θα λέμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες, αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες" δήλωσε ο Winston Churchill αναγνωρίζοντας την ανδρεία των Ελλήνων. Μετά το ΟΧΙ, η Ελλάδα και η Βρετανία μόνες στα άκρα της Ευρώπης συνέχιζαν να αντιστέκονται στη ναζιστική πλημμυρίδα» τόνισε στο λογαριασμό της στο twitter η κ. Σμιθ. 

«Η ΙΤΑΛΙΑ & Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΠΟΛΕΜΟ: Ο ΜΕΤΑΞΑΣ ΛΕΕΙ ‘’ΠΟΛΕΜΗΣΤΕ’’ ΚΑΙ ΖΗΤΑ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΜΑΣ» αναφέρει η βρετανική εφημερίδα για την κήρυξη του πολέμου από τη φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι. 



Πηγή: http://www.skai.gr/
Follow us: @skaigr on Twitter | skaigr on Facebook

Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΟΧΥΡΩΝ

Αναφορά στο έπος του ’40

(Τότε που οι ήρωες μιμούνταν τους Έλληνες)

Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΟΧΥΡΩΝ

π. Δημητρίου Μπόκου

(Από τη σειρά μαθημάτων των παιδικών συναντήσεων της ενορίας μας του έτους 2013)

Στις 6 Απριλίου 1941 τα γερμανικά στρατεύματα, χωρίς να προηγηθεί κανένα τελεσίγραφο, πριν ακόμα ξημερώσει, επιτέθηκαν απροειδοποίητα στην Ελλάδα από τη μεριά των ελληνο-βουλγαρικών συνόρων. Τα προκεχωρημένα φυλάκια του ελληνικού στρατού με φωτοβολίδες έδωσαν αμέσως το σήμα συναγερμού και πάραυτα όλα τα οχυρά της γραμμής «Μεταξά» τέθηκαν επί ποδός πολέμου. Οι λίγοι Έλληνες (σε αναλογία 1 προς 10 με τους εχθρούς) όρθωσαν το ανάστημά τους και έφραξαν, όπως και στην Ήπειρο, τον δρόμο στον αλαζονικό εισβολέα. Νέα επικά κατορθώματα γράφτηκαν, κάστρα άπαρτα αναδείχτηκαν τα λιγοστά οχυρά. Ρούπελ, Περιθώρι, Ιστίμπεη, Παλιουριώνες, είναι μερικά μόνο από τα νέα θρυλικά ονόματα που πέρασαν με χρυσά γράμματα στην Ιστορία.

Στο βουνό Μπέλες, θέση Δεμίρ Καπού, πάνω απ’ τη Ροδόπολη, ένα οχυρωματικό συγκρότημα προκάλυψης του οχυρού Ποποτλίβιτσα, το σκυρόδετο πολυβολείο Π9, κρατάει μια ολόκληρη μέρα καθηλωμένο ολόκληρο γερμανικό επίλεκτο τάγμα αλπινιστών. Με ένα και μοναδικό πολυβόλο ο έφεδρος λοχίας από τα Άνω Πορόια Σερρών Δημήτριος Ίντζος και η ολιγάριθμη ομάδα του στρώνουν τις πλαγιές με σωρούς από τα πτώματα των Γερμανών. Πάνω από 200 Γερμανοί καταδρομείς κείτονται νεκροί. Η αντίσταση σταμάτησε μόνο όταν τελείωσαν οι 33.000 σφαίρες και όλες οι χειροβομβίδες τους, και μόνο όταν οι επιτιθέμενοι κατάφεραν με πυροβόλα, τανκς και βομβαρδιστικά καθέτου εφορμήσεως - στούκας - ν’ ανατινάξουν την οροφή.

Οργισμένος από την τρομερή φθορά του τάγματός του ο Γερμανός διοικητής, πρόσταξε να βρουν ποιος διοικούσε το πολυβολείο. Μα πόση ήταν η έκπληξή του, όταν παρουσιάστηκε μπροστά του αγέρωχος ένας απλός έφεδρος λοχίας! Ο Γερμανός του έδειξε το μακάβριο θέαμα του πεδίου της μάχης.

-  Τούτο το μακελειό, είπε, είναι δικό σου έργο, λοχία! Σκότωσες τους καλύτερους άντρες μου.

-  Ναι, για την πατρίδα μου! απάντησε ατρόμητος ο Έλληνας.

Ο Γερμανός, αναγνωρίζοντας τον ηρωισμό και την αξία του γενναίου Έλληνα, άπλωσε το χέρι του και τον συνεχάρη. Μα την επόμενη στιγμή δίνει εντολή να τον εκτελέσουν, αφήνοντας άφωνους και Γερμανούς και Έλληνες στρατιώτες.

Η εν ψυχρώ δολοφονία του ήρωα Δημήτρη Ίντζου ήταν το πρώτο στυγνό και απάνθρωπο έγκλημα των Γερμανών δημίων εναντίον της Ελλάδας, μια κυνική παραβίαση της συνθήκης της Γενεύης του 1929, περί αιχμαλώτων πολέμου, που την είχε αποδεχτεί και υπογράψει και η Γερμανία.

Οι Έλληνες όμως έκαμαν κάτι εντελώς διαφορετικό, κάτι αληθινά μεγάλο. Την πρώτη νύχτα της επίθεσης (6 προς 7 Απριλίου) οι τραυματιοφορείς του οχυρού Παλιουριώνες, βγήκαν έξω, ενώ διαρκούσαν ακόμα τα πυρά, περισυνέλεξαν τους Γερμανούς τραυματίες, τους έφεραν μέσα στο οχυρό και τους περιποιήθηκαν. Έδειξαν ότι είναι δυνατόν να αγαπάς την πατρίδα σου, χωρίς να χρειάζεται να είσαι ρατσιστής.

Τρεις ολόκληρες μέρες τα οχυρά στέκονταν απόρθητα μέσα σε φοβερή κόλαση πυρός. Οι Γερμανοί παραδέχτηκαν πως η γραμμή «Μεταξά» αποδείχτηκε ανώτερη από την περίφημη γραμμή «Μαζινό» της Γαλλίας. Μα στο ίδιο χρονικό διάστημα που εδώ δεν μπόρεσαν να προχωρήσουν ούτε βήμα, έθεσαν εκτός μάχης ολόκληρη τη Γιουγκοσλαβία. Ο στρατός της κατέρρευσε. Από τα ελληνο-σερβικά σύνορα οι Γερμανοί προήλασαν ανενόχλητοι πλέον προς τη Θεσσαλονίκη. Ο ελληνικός στρατός αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει. Τα οχυρά έλαβαν εντολή να σταματήσουν την αντίσταση.

Οι Γερμανοί θαύμασαν τον μεγαλειώδη αγώνα των Ελλήνων και υποκλίθηκαν μπροστά τους. Ομολόγησαν ότι αισθάνονται περήφανοι, που είχαν αντίπαλο έναν τόσο ηρωικό στρατό. Εξέφρασαν τη λύπη τους που οι περιστάσεις θέλησαν να έχουν αντίπαλο και όχι σύμμαχο έναν τέτοιο στρατό. Απέδωσαν τιμές στους μαχητές των οχυρών, στο Ρούπελ και αλλού. Δεν κράτησαν κανένα αιχμάλωτο. Κατέβασαν την ελληνική σημαία από τα οχυρά, μόνο όταν και ο τελευταίος Έλληνας στρατιώτης αποχώρησε και χάθηκε στον ορίζοντα. Ο ίδιος ο αιμοσταγής δικτάτορας της Γερμανίας Χίτλερ, δήλωσε στις 4 Μαΐου 1941:

-  Ενώπιον της Ιστορίας είμαι υποχρεωμένος να αναγνωρίσω, ότι, από τους μέχρι τώρα αντιπάλους μας, ο Έλληνας στρατιώτης πολέμησε με εξαιρετική γενναιότητα, απαράμιλλο θάρρος και ύψιστη περιφρόνηση προς τον θάνατο. Δεν συνθηκολόγησε, παρά μόνο όταν κάθε περαιτέρω αντίστασή του ήταν αδύνατη και απολύτως μάταιη.

Ο ραδιοφωνικός σταθμός της Μόσχας μετέδωσε στις 27 Απριλίου 1942:

-  Πολεμήσατε άοπλοι εναντίον πανόπλων και νικήσατε. Μικροί εναντίον μεγάλων και επικρατήσατε. Δεν ήταν δυνατόν να γίνει αλλιώς, γιατί είστε Έλληνες. Ως Ρώσοι και ως άνθρωποι, σας ευγνωμονούμε.

Και ο Στάλιν, μετά τη νίκη του στο Στάλιγκραντ, είπε από το ραδιόφωνο της Μόσχας στις 31 Ιανουαρίου 1943:

-  Λυπάμαι, γιατί δεν θα ζήσω επί μακρόν, για να ευγνωμονώ τον ελληνικό λαό, του οποίου η αντίσταση έκρινε τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Πώς κατάφεραν οι λίγοι Έλληνες με τα πενιχρά τους εφόδια να μεγαλουργήσουν απέναντι στη φονικότερη πολεμική μηχανή της εποχής τους;

Δυο πράγματα διαθέτει ο Έλληνας: Αγάπη στην πατρίδα και πίστη στον Θεό. Αντίθετα με όσα λένε οι σημερινοί απάτριδες, προδότες και εθνομηδενιστές, τη φιλοπατρία του δεν τη θεωρεί ρατσισμό, φυλετική διάκριση. Αγαπάει την πατρίδα του, χωρίς να μισεί κανένα λαό. Θυσιάζεται για το έθνος, το γένος του, τη λευτεριά του, όταν αυτά τα επιβουλεύονται άλλοι λαοί. Ξέρει να πεθαίνει για την πατρίδα του, χωρίς αυτός να επιβουλεύεται ποτέ τα άλλα έθνη. Έχει φιλότιμο και μεγαλείο ο Έλληνας.

Αλλά πιστεύει και στον Θεό. Τον έχει σύμμαχο και βοηθό του σε κάθε δίκαιο αγώνα. Γνωρίζει πως με τη δύναμη του Θεού μπορεί να πετύχει το αδύνατο. Θυμάται πάντα τα λόγια Του: «Εις διώξεται χιλίους και δύο μετακινήσουσι μυριάδας» (Δευτ. 32, 39). «Να μη φοβάστε, γιατί Κύριος ο Θεός σας, αυτός ο ίδιος, θα πολεμήσει για σας» (Δευτ. 3, 22).

Και είχαν να λένε οι Έλληνες, πως στον πόλεμο του ’40 πολεμούσε γι’ αυτούς ο Θεός και η Υπέρμαχος Στρατηγός, η Παναγία.

Αμφιβάλλεις; Διάβασε την παρακάτω ιστορία.

Η ΣΙΓΟΥΡΗ ΒΟΗΘΕΙΑ

Τα οχυρά της Μόροβας υψώνονταν απειλητικά πάνω απ’ τα κεφάλια τους. Ο φοβερός χειμώνας τα έκανε απόρθητα. Τυλιγμένοι στις χοντρές χλαίνες τους οι στρατιώτες, σκυφτοί στο μισοσκόταδο, σφίγγοντας με δάχτυλα παγωμένα το όπλο τους, κοίταζαν τον χιονισμένο κατάλευκο όγκο σκεφτικοί, ενώ περίμεναν το σύνθημα για την επίθεση. Θα επιχειρούσαν το ακατόρθωτο, ενάντια στην ασυνήθιστα εχθρική φύση και στην ανώτερη πολεμική μηχανή που ’ταν στημένη απέναντί τους.

Στη ζοφερή εκείνη περίσταση, στιγμές πριν δοθεί το σύνθημα, κάτι συγκλονιστικά απροσδόκητο τους έκαμε να κοκκαλώσουν. Δέκα μέτρα μπροστά τους μια ψηλή μορφή ντυμένη στα μαύρα πρόβαλε ξαφνικά απ’ το πουθενά και στάθηκε ακίνητη.

-  Τίς ει; ούρλιαξε απ’ την τρομάρα του ο σκοπός.

Μα απάντηση δεν πήρε.

-  Τίς ει; φώναξε πιο δυνατά θυμωμένος.

Και πάλι τσιμουδιά. Οι φαντάροι κοίταζαν καθηλωμένοι. Και ξαφνικά, σαν το παγωμένο αγέρι που μαστίγωνε τα πρόσωπά τους, ένα μουρμουρητό διέτρεξε απ’ άκρη σ’ άκρη το χαράκωμα και τους έκαμε ν’ ανατριχιάσουν: Η Παναγία!

Στη στιγμή η ψηλή μαυροφόρα όρμησε μπροστά σαν αητός. Σαν ένας άνθρωπος οι στρατιώτες την ακολούθησαν. Στη θέα της πλημμύριζαν αντρειοσύνη. Τα φοβερά οχυρά της απόρθητης γραμμής Ιβάν - Μόροβας, μετά από σκληρούς αγώνες μιας ολόκληρης βδομάδας, έπεσαν το ένα μετά το άλλο στα χέρια τους. Κι όταν, νικητές πλέον, ροβόλησαν προς την ανυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε η Υπέρμαχος Στρατηγός έγινε ατμός, νέφος απαλό και χάθηκε.

(Ελεύθερη διασκευή απ’ το βιβλίο, «Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας», εκδ. «ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ», σελ. 174).

Αγάπη για την πατρίδα και πίστη στον Θεό λοιπόν!

Μήπως είναι καιρός ν’ αναθερμάνουμε κι εμείς τις δυό αυτές ανίκητες δυνάμεις, που χάλκεψαν τα θαυμαστά μεγαλουργήματα της φυλής μας; Ας μη φανεί πως είμαστε ανάξιοι της ελευθερίας, για την οποία θυσιάστηκαν οι υπέροχοι εκείνοι αθάνατοι Έλληνες του ’40.

(Και τώρα, το ανέκδοτό μας)

Αλλά μια και το ’φερε η κουβέντα για πολέμους και βομβαρδισμούς, ας γελάσουμε και λίγο με ένα ανέκδοτο για μια διαφορετική κατάρριψη αεροσκάφους!

ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ!!!

Σε μια άτυχη πτήση των ποντιακών αερογραμμών (ας μας συγχωρέσουν οι συμπαθέστατοι Πόντιοι), καθώς το αεροπλάνο πετούσε πάνω ακριβώς απ’ το νεκροταφείο μιας πόλης, αναφλέγεται από ξαφνική βλάβη ο μοναδικός του κινητήρας και η ισχύς του πέφτει απότομα στο μηδέν. Το αεροσκάφος χάνει την άντωσή του, περιέρχεται σε κατάσταση απώλειας στήριξης, αρχίζει μια ανεξέλεγκτη σπειροειδή βύθιση και τελικά ακυβέρνητο, αφήνοντας φλόγες και πυκνό καπνό πίσω του, πέφτει στο έδαφος, στη μέση του νεκροταφείου.

Ακολουθεί μια φοβερή έκρηξη, το αεροπλάνο τυλίγεται στις φλόγες, η φωτιά απλώνεται ακαριαία σε μεγάλο κύκλο και όλη σχεδόν η γύρω περιοχή καίγεται. Τα συνεργεία διάσωσης σπεύδουν για τυχόν επιζώντες, αλλά εις μάτην. Οι συγγενείς των θυμάτων που εν τω μεταξύ καταφθάνουν, θρηνούν και οδύρονται απαρηγόρητοι. Σαν να μην έφταναν αυτά, την επομένη διαβάζουν εμβρόντητοι στα «Ποντιακά Νέα»:

«Πρωτοφανής τραγωδία από την πτώση αεροσκάφους στο νεκροταφείο της πόλης μας. Μέχρι στιγμής από τα σωστικά συνεργεία έχουν ανασυρθεί 5.000 νεκροί»!!!

Α ν τ ι ύ λ η

Dyqanxhinjtë e patriotizmit

Në politikë thonë se vota është lakmuesi më i mirë. Që ndan egjrën nga kashta. Mund të biesh dakord me këtë shprehje, por mundet edhe mos të jesh. Në çdo rast, asnjë politikan nuk mund të tërheqë për hunde shoqërinë pafundësisht. Ky është rasti me Shpëtim Idrizin, që pasi u degdis me vota jashtë Parlamentit, së fundmi ka nisur të rihapë dyqanin e patriotizmit në stendat e të cilit shpall patriotë dhe tradhëtarë. 

Një ngjarje e sotme në Gjirokastër i ka dhënë shansin Idrizit që të flasë edhe ditën e diel, duke u shprehur se teksa “patriotët” ndalohen të protestojnë në Këlcyrë ku po zhvilloheshin ceremoni për të rënët grekë në luftën italo-greke, një ekstremist që qëlloi me armë ndaj forcave policore në Bularat lejohej të bridhte i lirë në Shqipëri. Me këtë përrallë, entuziasti Idrizi ia hodhi edhe vetes kur doli e bëri zëdhënësin e emocioneve të ndrydhura shqiptare. U përgënjeshtrua shpejt, pasi siç raportohet, ekstremisti grek është vrarë nga forcat e RENEA-s, duke lënë me gisht në gojë zotin Idrizi që pasi ia dhuruan partinë e çështjes çame, bëri çmos që ta çonte në fund. 

Zotëria bën mirë që të tregohet – bashkë me patriotët e çquar që ngjallen në kësi rastesh – që të protesojë para Parlamentit për varrezat e grekëve, jo para varrezave. Të shkojë dhe të protestojë edhe para Parlamentit grek për të kërkuar varreza për të rënët e Çamërisë, në mënyrë që edhe nderi për të cilin bërtet të vihet në vend, por edhe ne të shpëtojmë veshët nga kjo llomotitije e bezdisshme që përherë do të na tregojë se kush është patriot, se çfarë bën një patriot, se kush lëfton për mëmëdhenë e të tjera mrrokulla si këto. Jemi vend i vogël dhe në fund të fundit, z. Idrizi nuk duhet të ketë iluzionin e gabuar se e njohin vetëm pëmes konferencave për shtyp.

http://www.respublica.al/

Italia do t'i kërkojë falje Greqisë për shpalljen e luftës në vitin 1940

Italia do të kërkojë formalisht ndjesë ndaj Greqisë për shpalljen e luftës në vitin 1940. Lajmi bëhet i ditur nga gazeta konservatore greke “Kathimerini” sipas së cilës akti formal do të bëhet nga presidenti italian, Sergio Mattarella gjatë vizitës së tij më 28 tetor në Selanik.

Në këtë ditë, që në Greqi njihet si ”Dita e Jo-së”, në përkujtim të refuzimit që ish-diktatori grek, Ioannis Metaxas bëri ndaj ultimatumit të Mussolinit, autoritetet greke do të organizojnë ceremoni të posaçme. Mattarella pritet të kërkojë falje gjatë paradës ushtarake në Selanik për të vijuar vizitën në shoqërinë e presidentit grek, Prokopis Pavlopoulos, në Qefaloni, për të nderuar ushtaratë italianë të divizionit “Acqui” që u ekzekutuan nga trupat gjermane në vitin 1943 pas kapitullimit të Italisë.

Kjo është hera e parë që Italia kërkon falje për ngajrjet e LIIB, ndërkohë që ndaj vendit tonë, Shqipërisë, nuk dihet të ketë ndonjë shenjë të kësaj natyre. Këtu do përjashtuar fjala e ish-presidentit italian, Napolitano në parlamentin shqiptar, gjatë së cilës ai përmendi ndihmën e popullit shqiptar për ushtarët e çmobilizuar italianë pas 8 shtatorit 1943.

Situata e krijuar është interesante edhe në një plan tjetër. Pavlopoulos është një president që shpesh ka akuzuar shqiptarët e Çamërisë si bashkëpunëtorë me gjermanët dhe italianët dhe nuk është çudi që të kërkojë nga Shqipëria që edhe kjo e fundit të kërkojë falje për faktin se më 28 tetor 1940 u angazhua zyrtarisht në operacionet ushtarake ndaj vendit të tij.  

http://www.respublica.al/

Ambasadorja Eleni Sourani: Varrimin e eshtrave të të rënëve tanë, sukses i mardhënieve Shqiptaro-Greke

Në ceremoninë përkujtimore  për nder të Ushtarakëve  Grekë, të rënë gjatë  luftës Italo – Greke (1940 – 1941) që u  zhvillua  ditën e Diel  më 28 Tetor në Bularat, në bashkëpunim  me palën shqiptare, ashtu siç parashikohet në Marrëveshjen Ndërshtetërore të Bashkëpunimit Greqi – Shqipëri, Ambasadorja e Greqisë në Shqipëri znj. Eleni Sourani , në fjalën e saj, midis të tjerave, theksoi:

28  Tetor 1940 në të gdhirë. Duke i thënë JO ultimatumit italian, sapo kishte filluar një prej historive më emocionuese dhe më të lavdishme  të Luftës së dytë Botërore.

Sulmi italian fillon para se të gdhijë mirë dita.

Kombi si një  trup i vetëm, në Greqi dhe në diasporë, ngrihet  në këmbë  me një  vendim  të vetëm ‘’Rezistencë deri në fund’’.  JO-ja, si një shprehje  moderne e së famshmes spartane ‘’Mολών λαβέ – Mollon llave  – Në ta mban, eja t’i marrësh’’, u kthye në simbol të vendosmërisë së një populli  për të mbrojtur deri në fund, deri  tek njeriu i fundit, lirinë dhe dinjitetin e Atdheut.

Në këto male, prej komandantëve  lokalë, u dëgjua shumë herë urdhëri ‘’rezistencë deri në fund ‘’Ishte ky vendim por edhe angazhim, që krijoi mrekullinë e epopesë së 1940-s.

Në sajë të atyre,  të cilët ndër shekuj  zgjodhën  sakrificën dhe vdekjen në vend të një jete  nën skllavëri, ekzistojmë sot, atyre ua kemi borxh.

Erdhëm edhe sivjet këtu, në vendin e sakrificës, për t’u  transmetuar  Djemve të Greqisë,   mirënjohjen  shekullore të  kombit.

Atyre, që ngritën  në supet e tyre të ngrira, dinjitetin e popujve të  Europës të nëpërkëmbur prej fashizmit  dhe poshtëruan  arrogancën e diktatorit.

Rëndësia e veçantë e JO-së  Greke, ka të bëjë me momentin historik në të cilin ajo u tha. Domethënë, ajo u tha në momentin  kur Boshti ndihej i pamposhtur  dhe çdo rezistencë ngjante e kotë. Me të vërtetë, lufta ishte për liri dhe dinjitet.

Këtë brez të vitit 1940  nderon Helenizmi sot, në çdo cep të botës. Ky brez, që është kaq   afër  brezit tonë, na frymëzon që të ecim në rrugën e detyrës kundrejt  Atdheut. Të ruajmë paqen, dinjitetin dhe lirinë. Të ndërtojmë marrëdhënie miqësie dhe bashkëpunimi me fqinjët tanë.

Duke ecur me këtë frymë edhe në marrëdhëniet tona  me Shqipërinë mike dhe aleate, po shohim që  po korrin  sukses  përpjekjet diplomatike 40vjeçare për gjetjen dhe varrimin e eshtrave të të rënëve tanë. Një element  i qytetërimit tonë të përbashkët europian , është që të rënët në luftë të prehen  në  vendin   e sakrificës së tyre. Varreza ushtarake  të aleatëve por edhe të armiqve, janë shpërndarë kudo nëpër Europë. Në tokën greke prehen  jo vetëm mijërat e ushtarëve aleatë nga  Lufta e Parë dhe e Dytë Botërore, por edhe 15.000 ushtarë Gjermanë  që humbën jetën e tyre në Greqi, gjatë invazionit dhe pushtimit të Atdheut  tonë, në periudhën  1941 – 1944. Ndaj këtyre Djemve trima të  Greqisë që sakrifikuan  për  idealet njerëzore të  lirisë dhe të dinjitetit dhe që prehen  këtu, përkulemi  me respekt ne sot.

Si një aureolë, u qëndron mbi krye lavdia dhe pavdekësia. I përjetshëm qoftë  kujtimi i tyre, i përjetshëm  kujtimi ndaj sakrificave të tyre.
http://telegraf.al/

ΟΜΙΛΙΑ ΠΡΕΣΒΕΩΣ κ. ΕΛΕΝΗΣ ΣΟΥΡΑΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ (Βουλιαράτες 28.10.2018)

Ξημερώματα 28ης Οκτωβρίου 1940. Με το ΟΧΙ στο ιταλικό τελεσίγραφο, μια από τις πιο συγκινητικές και ένδοξες ιστορίες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου μόλις έχει αρχίσει. Ο Αμερικανός Πρόεδρος Φραγκλίνος Ρούσβελτ θα πει για εκείνη τη δραματική νύχτα "Σας έδωσαν προθεσμία τριών ωρών για να αποφασίσετε για πόλεμο ή για ειρήνη, αλλά ακόμα κι αν δίνονταν τρεις ημέρες ή τρεις εβδομάδες ή τρία έτη, η απάντηση θα ήταν η ίδια. Οι Έλληνες ανά τους αιώνες δίδαξαν αξιοπρέπεια».

Πριν ακόμη χαράξει, εξαπολύεται η ιταλική επίθεση. «Αι ημέτεραι δυνάμεις προκαλύψεως αμύνονται του πατρίου εδάφους» αναφέρει το πρώτο πολεμικό ανακοινωθέν του Γενικού Επιτελείου. Σύσσωμο το έθνος, στην Ελλάδα και στη διασπορά, ξεσηκώνεται με μία απόφαση «Αντίσταση μέχρις εσχάτων». Το ΟΧΙ, σαν σύγχρονο «Μολών λαβέ», έγινε σύμβολο της αποφασιστικότητας ενός λαού να υπερασπιστεί, μέχρι τέλους, μέχρι και τον τελευταίο, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια της Πατρίδας.

Στην ημερήσια διαταγή του ο Στρατάρχης Παπάγος αναφέρει: «Η υπόθεση του αγώνα τον οποίο μας επέβαλε ο αχαλίνωτος ιμπεριαλισμός μιας μεγάλης δυνάμεως, η οποία ουδέν είχε ποτέ να φοβηθεί από εμάς, είναι η δικαιότερη υπόθεση την οποία είναι δυνατόν να υπερασπιστεί ένας στρατός. Πρόκειται περί αγώνος υπάρξεως. Έλληνες αξιωματικοί και οπλίτες φανείτε ήρωες». Κι εκείνοι υπάκουσαν μέχρις εσχάτων. «Η λέξη ηρωισμός φοβάμαι ότι δεν αποδίδει το ελάχιστον εκείνων των πράξεων αυτοθυσίας των Ελλήνων, που ήταν καθοριστικός παράγων της νικηφόρας έκβασης του κοινού αγώνα των εθνών, κατά το Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, για την ανθρώπινη ελευθερία και αξιοπρέπεια», δήλωσε, μετά τη νίκη, στο Βρετανικό Κοινοβούλιο ο Ουίστων Τσώρτσιλ.

Και ο Στρατηγός Κατσιμήτρος, Διοικητής της 8ης Μεραρχίας στην ημερησία διαταγή του, την 28η Οκτωβρίου, προς τους υπερασπιστές των συνόρων τονίζει δύο φορές ότι η αντίσταση θα είναι μέχρις εσχάτων.

Θέλω να σταθώ στο σημείο αυτό «Μέχρις εσχάτων», μέχρι το τέλος, μέχρι και τον τελευταίο στρατιώτη. Σε τούτα τα βουνά, ακούστηκε πολλές φορές από τους τοπικούς διοικητές η εντολή «αντίσταση μέχρις εσχάτων». Κι ήταν αυτή η απόφαση αλλά και η δέσμευση που δημιούργησε το θαύμα της εποποιίας του ’40. «Μέχρις εσχάτων», ΟΧΙ, «Το την Πόλι σοι δούναι ουκ εμόν εστί», «Ελευθερία ή Θάνατος», «Ή ταν ή επί τας» είναι εκφράσεις του ίδιου αδούλωτου πνεύματος που συνδέει γενιές Ελλήνων πάνω από 2.500 χρόνια. Και σ’ αυτό το πνεύμα οφείλουμε την ύπαρξή μας και την διαφύλαξη της εθνικής μας ταυτότητας. Χάρη σ’ αυτούς, που ανά τους αιώνες, επέλεξαν τη θυσία και τον θάνατο από μια υπόδουλη ζωή, υπάρχουμε. Και σε αυτούς χρωστάμε.

Ήλθαμε και εφέτος εδώ, στον τόπο της θυσίας, να μεταφέρουμε την αιώνια ευγνωμοσύνη του έθνους στα Παιδιά της Ελλάδος. Σ’ εκείνους, που με το χαμόγελο στα χείλη, έπεσαν στη φωτιά και προασπίστηκαν, μέχρις εσχάτων, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια της Πατρίδας, δείχνοντας απόλυτη περιφρόνηση στον θάνατο. Σ’ εκείνους που σήκωσαν στους παγωμένους ώμους τους την ποδοπατημένη από το φασισμό αξιοπρέπεια των λαών της Ευρώπης και ταπείνωσαν την αλαζονεία του δικτάτορα. Που απέτρεψαν με τη θυσία τους τα σχέδια διαμελισμού της Ελλάδος που σχεδίαζε ο Άξονας. Ο αγώνας τους άλλαξε την πορεία του πολέμου και οι νίκες τους σκόρπισαν ελπίδα. «Όλοι οι ελεύθεροι άνθρωποι είναι βαθιά εντυπωσιασμένοι από το κουράγιο και την προσήλωση του Ελληνικού έθνους που αμύνεται τόσο γενναία» δηλώνει ο Αμερικανός Πρόεδρος Φραγκλίνος Ρούσβελτ.

Η ιδιαίτερη αξία του ΟΧΙ των Ελλήνων έγκειται στην ιστορική στιγμή που ελέχθη. Όταν δηλαδή ο άξονας ήταν αήττητος και κάθε αντίσταση φαινόταν μάταιη. Πράγματι, ο αγώνας ήταν για ελευθερία και αξιοπρέπεια. Οι Έλληνες είμαστε λαός φιλειρηνικός που αγαπά τη ζωή. Αγωνίζεται για την ελευθερία και την αξιοπρέπειά του και σέβεται την ελευθερία και αξιοπρέπεια όλων των λαών. Τον πόλεμο μας τον επέβαλε η μεγαλομανία ενός παρανοϊκού δικτάτορα, που οδήγησε στην καταστροφή και στην ταπείνωση τον ίδιο του τον λαό. Έφερε αντιμέτωπους στο πεδίο της μάχης δύο λαούς, Έλληνες και Ιταλούς, που η ιστορία τους είχε ενώσει ως τους δύο φορείς του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Η ιταλική επίθεση την Ελλάδα δεν ήταν απλώς αδικαιολόγητη. Ήταν εγκληματική. Στο τηλεγράφημά του προς την ελληνική κυβέρνηση την 28η Οκτωβρίου, ο Βρετανός Πρωθυπουργός αναφέρει «Η Ιταλία ανακάλυψε ότι οι απειλές της ήταν άχρηστες ενώπιον του ήρεμου θάρρους σας».

Ο πόλεμος στην Αλβανία δεν ήταν το τέλος του μαρτυρίου. Ακολούθησε η γερμανική επίθεση, η μέχρις εσχάτων μάχη των οχυρών, η μάχη της Κρήτης, η συμμετοχή των ελληνικών δυνάμεων στα μέτωπα της Μέσης Ανατολής και στη μάχη του Ατλαντικού. Οι ελεύθεροι Έλληνες δεν σταμάτησαν να μάχονται μέχρι την τελική νίκη κατά του Άξονα. Στην κατεχόμενη Πατρίδα, η εθνική αντίσταση αντιμετώπισε τα φρικαλέα εγκλήματα πολέμου των ναζί ενώ η πείνα θέριζε τον άμαχο πληθυσμό. Σ’ όλα αυτά, η γενιά του ’40 στάθηκε όρθια, περήφανη, ελεύθερη. Ο μεγάλος Γάλλος ηγέτης Μορίς Σουμάν δηλώνει «Η Ελλάδα είναι το σύμβολο της μαρτυρικής, υποδουλωμένης, ματωμένης αλλά ζωντανής Ευρώπης».

Αυτή τη γενιά ο Ελληνισμός τιμά σήμερα σε κάθε γωνιά της γης. Αυτή η γενιά, η τόσο κοντά στη δική μας, μας εμπνέει να πορευθούμε στον δρόμο του χρέους προς την Πατρίδα. Να διαφυλάξουμε την ειρήνη, την αξιοπρέπεια και την ελευθερία. Να οικοδομήσουμε σχέσεις φιλίας και συνεργασίας με τους γείτονές μας. Να προστατεύουμε την αξιοπρέπεια του κάθε ανθρώπου που βρίσκεται στον ευλογημένο μας τόπο. Αυτή την Ελλάδα υπερασπίστηκαν με τη ζωή τους αυτοί που σήμερα τιμούμε. Και αυτή είναι η δική μας Ελλάδα. Και η Ελλάδα των παιδιών μας.

Πορευόμενοι σ’ αυτό το πνεύμα και στις σχέσεις μας με την φίλη και σύμμαχο Αλβανία, βλέπουμε να τελεσφορεί μία διπλωματική προσπάθεια 40 ετών για τον εντοπισμό και την ταφή των οστών των πεσόντων μας. ‘Ένα εθνικό χρέος, που η ελληνική πολιτεία ποτέ δεν λησμόνησε, άρχισε να εκτελείται εφέτος τον Ιανουάριο, με τις εκταφές στο Ντραγκότ, όπου ανευρέθησαν και ετάφησαν στα δύο στρατιωτικά κοιμητήρια 673 πεσόντες. Το έργο είναι τεράστιο καθώς πρόκειται να πραγματοποιηθούν έρευνες σε 129 σημεία, όπου διεξήχθησαν μάχες. Από τη μέχρι σήμερα διαδικασία, δύο σημεία πρέπει να τονισθούν. Η άριστη συνεργασία των δύο ομάδων, ελληνικής και αλβανικής, στη περιοχή των εκταφών, που με πνεύμα σεβασμού και προσοχής στις συμφωνημένες διαδικασίες, ολοκλήρωσαν το έργο στο Ντραγκότ σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα, παρά τον εφετινό βαρύ χειμώνα. Το δεύτερο σημείο, που θα ήθελα να τονίσω, είναι το γεγονός ότι οι πεσόντες ανευρέθησαν σε ατομικούς τάφους και την ένδειξη «Έλληνας στρατιώτης», όπου είχαν ταφεί από τις ιταλικές υπηρεσίες, στην 10ετία του ’60, όταν οι ιταλικές αρχές αναζήτησαν και έλαβαν τα οστά των Ιταλών πεσόντων. Ο σεβασμός και η μέριμνα, με την οποία μεταχειρίσθηκαν οι ιταλικές υπηρεσίες τις σορούς των δικών μας νεκρών, είναι δείγμα του κοινού μας ευρωπαϊκού πολιτισμού. Στοιχείο, επίσης, του κοινού μας ευρωπαϊκού πολιτισμού είναι οι πεσόντες σε πόλεμο να αναπαύονται στον τόπο της θυσίας τους. Στρατιωτικά νεκροταφεία συμμάχων αλλά και εχθρών υπάρχουν διάσπαρτα σε όλη την Ευρώπη. Στην ελληνική γη αναπαύονται όχι μόνον οι χιλιάδες σύμμαχοι από τον Α΄και τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά και οι 15.000 Γερμανοί που έχασαν τη ζωή τους στην Ελλάδα, κατά την εισβολή και την κατοχή της Πατρίδας μας, την περίοδο 1941-44.

Με την ευκαιρία αυτή, θέλω να κάνω έκκληση στους εξ αίματος συγγενείς των πεσόντων να δώσουν δείγμα DNA στη βάση δεδομένων που τηρείται στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο. Όπως γνωρίζετε, οι στρατιώτες μας, την εποχή εκείνη, δεν είχαν μεταλλικές ταυτότητες, με αποτέλεσμα όλοι όσοι έχουν ανευρεθεί μέχρι σήμερα να είναι άγνωστοι. Μόνον οι εξ αίματος συγγενείς μπορούν να διευκολύνουν την αναγνώρισή τους. Η πατρίδα κάνει το χρέος της και, σε συνεργασία με τις αλβανικές αρχές, προχωρά στις έρευνες και τις εκταφές. Η εκκλησία προσφέρει τις επικήδειες προσευχές. Αλλά το όνομα πάνω στην πλάκα μόνον εσείς, οι εξ αίματος συγγενείς, μπορείτε να το δώσετε.

Θέλω να κλείσω με ένα απόσπασμα από το Άσμα Ηρωικό και Πένθιμο του νομπελίστα ποιητή μας Οδυσσέα Ελύτη για τον χαμένο ανθυπολοχαγό

«Ήταν γενναίο παιδί.Με την εκδίκηση της αδικίας μπροστά του ―Φωτιά στην άνομη φωτιά!―Με τ αίμα πάνω από τα φρύδια. Tα βουνά της Αλβανίας βροντήξανεΎστερα λιώσαν χιόνι να ξεπλύνουν Tο κορμί του, σιωπηλό ναυάγιο της αυγήςΒρόντηξαν τα βουνά της Αλβανίας Δεν έκλαψαν Γιατί να κλάψουν; Ήταν γενναίο παιδί!»

Σε αυτούς τους γενναίους, κλείνουμε σήμερα ευλαβικά το γόνυ. Τους τύλιξε η αθανασία και η δόξα. Αιωνία τους η μνήμη και αιώνια η ανάμνηση της θυσίας τους.

http://tachydromos.org/