22 Δεκεμβρίου 1940: Η απελευθέρωση της Χιμάρας στον Ελληνο-ιταλικό Πόλεμο

Έλληνες Στρατιώτες στην Χιμάρα τον Δεκέμβριο του 1940 με φόντο τα Ακροκεραύνια Όρη

Μετά την απελευθέρωση των Αγίων Σαράντα στις 6 Δεκεμβρίου 1940, κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο, του Λουκόβου στις 7 και του Πικέρασι (Πικέρνι) στις 8 του ίδιου μήνα, η 3^η Μεραρχία του Ελληνικού Στρατού κινήθηκε βόρεια και στις 13 Δεκεμβρίου είχε φθάσει δυτικά και βορειοδυτικά του Μπόρσι, στην άριστα οχυρωμένη γραμμή, ύψωμα 613 – Μάλι ε Κηπαρόιτ – Μάλι ε Τζόρετ – αυχένας Κούτσι – Μάλι Ιτέρας που υπεράσπιζε η ιταλική μεραρχία Σιένα.  

Το απόσπασμα  Τσακαλώτου προώθησε το Ι/42 τάγμα στην περιοχή Φτέρα – Τζόρα για να αντικαταστήσει την Α΄ Ομάδα Αναγνωρίσεως, το δε ΙΙ/40 στον ορεινό όγκο Μάλι Ιτέρας για να εκβιάσει δι’ υπερκεράσεως τον αυχένα Κούτσι, με κατάληψη του όγκου της Παπαθιάς. 

Στις 15 Δεκεμβρίου οι πρώτες επιθέσεις του 12^ου Συντάγματος Πεζικού (Σ.Π.) κατά των υψωμάτων του Κηπαρού απέτυχαν. 

Το ύψωμα 613 καταλήφθηκε  τελικά, μέσα σε χιονοθύελλα και  πολύνεκρο αγώνα εκ του συστάδην, στις 17 Δεκεμβρίου, με αποτέλεσμα ο εχθρός να εγκαταλείψει και το Μάλι Βάριτ βορειότερα. Στις 19 Δεκεμβρίου κατελήφθησαν, με βαριές απώλειες, από το 6^ο Σ.Π. το στρατηγικής σημασίας ύψωμα Γκιάμι (βόρεια του Πανόρμου) και το ύψωμα Τσίπι (βόρεια του Πύλιουρι). Ανατολικότερα καταλαμβάνεται από το απόσπασμα Τσακαλώτου το ισχυρά οργανωμένο ύψωμα Μάλι ε Τζόρετ και ο αυχένας Κούτσι μετά από τριήμερο σκληρό αγώνα που απέφερε στη σημαία του 4^ου Σ.Π. χρυσό αριστείο ανδρείας.  

Το 6^ο Σύνταγμα που ήλεγχε τις ανατολικές προσβάσεις του ορεινού όγκου του Κηπαρού (Μάλι Κηπαρόιτ) πριν προχωρήσει προς Χιμάρα, έταξε ένα τάγμα στο ύψωμα Τσίπι για να ελέγχει την οδό προς Πύλιουρι ενώ το δεύτερο τάγμα του βάδισε προς απελευθέρωση του χωριού. 

Με τη διάνοιξη της κοιλάδας Σουσίτσα και του υψώματος Τσίπι (βορειοδυτικά της Χιμάρας) στις 21 Δεκεμβρίου, οι Ιταλοί αναγκάστηκαν να εκκενώσουν την πόλη της Χιμάρας το ίδιο βράδυ ενώ λίγο μακρύτερα απελευθερώνονταν το Πύλιουρι. Πλήθος αιχμαλώτων (ανάμεσα τους δύο αντισυνταγματάρχες) και άφθονο υλικό περιέρχονταν στα ελληνικά χέρια αν και οι Ιταλοί είχαν δηώσει και καταστρέψει φεύγοντας ότι μπορούσαν. 

Τη νύχτα του  Σαββάτου 22 Δεκεμβρίου 1940, ελληνικά τμήματα  εισέρχονταν στο κάστρο του Ελληνισμού της Ηπείρου, στην αδούλωτη Χιμάρα και προχωρούσαν προς το Σκουταρά όπου οι Ιταλοί θα προβάλουν σθεναρή αντίσταση. 

Ο Ελληνικός Στρατός εισήλθε στη Χιμάρα με οδηγούς πολλούς ντόπιους Έλληνες: Θανάσης Κούστας, Αντώνης Κοκκαβέσης, Σάββας Πρίφτης, Πολυμέρης Κολιάκης, Π. Μπολάνος, Ν. Μπελέρης, Γ. Δημογιάννης, Σ. Λυκόκας, Γ. Μπρίγκος, Γ. Δήμας, Δ. Ζώτος, Ν. Ντούκος, Γρ. Πρίφτης, Π. Γκόρος κ.α.  

Παράλληλα Χιμαριώτες πήραν τα όπλα και ενίσχυσαν δυναμικά τον Ελληνικό Στρατό στις επιχειρήσεις. 

Την Κυριακή  το πρωί, μετά την πρώτη δοξολογία στην παλιά μονή του Αγίου Κοσμά, λαός και στρατός έψαλαν το «Χριστός Ανέστη» στους Άγιους Πάντες και ας ήταν παραμονές Χριστουγέννων. Ένας μεγάλος χορός αγκάλιασε ντόπιους και ελευθερωτές.

(από το βιβλίο του Κώστα Χατζηαντωνίου: Χιμάρα - Το άπαρτο κάστρο της Βορείου Ηπείρου, στη φωτογραφία από το ψηφιακό αρχείο της ΕΡΤ: Έλληνες στρατιώτες στη Χιμάρα τον Δεκέμβριο 1940)

Ο Ελληνικός Τύπος τον Δεκέμβριο του 1940 για την απελευθέρωση της Χιμάρας

Με μια ασυγκράτητη προέλαση του Στρατού μας η πόλη της Χειμάρας απελευθερώνεται στις 22 Δεκεμβρίου 1940. 

Ο Παύλος Παλαιολόγος στέλνει από την Χειμάρρα στην εφημερίδα «Αθηναϊκά Νέα» (24-12-1940) ανταπόκριση με τον εύγλωττο τίτλο: «Ο στρατός μας εις Χειμάρραν. Η συγκινητική υποδοχή των κατοίκων. Η γιγαντομαχία που κατέληξε εις την κατάληψιν».

Στον ίδιο τόνο αναγγέλλουν το ευχάριστο γεγονός και άλλες εφημερίδες:

Η «Νέα Ελλάς» (24 Δεκεμβρίου 1940): Η Χειμάρρα ελευθέρα! Κατελήφθη προχθές υπό του στρατού μας. Οι Χειμαρριώτες ενηγκαλίζοντο και κατεφίλουν τους στρατιώτες».

Η «Καθημερινή» (24 Δεκεμβρίου 1940): «Τα ελληνικά στρατεύματα κατέλαβον χθες την Χειμάρραν».

από το ιστολόγιο ΤΟ ΟΡΑΜΑ

Μήνυμα Εθνικού Συλλόγου "Βόρειος Ήπειρος 1914"

Ο μήνας Δεκέμβριος αποτελεί αναμφίβολα τον πιο ιστορικό για την Χιμάρα.

Ήταν 22 Δεκεμβρίου 1940 όταν ο Ελληνικός Στρατός απελευθέρωνε για τρίτη και τελευταία φορά έως τώρα την ηρωική ελληνόψυχη πόλη.

Ήταν 2 Δεκεμβρίου 1945 όταν σύσσωμος ο λαός της Χιμάρας απείχε από το νόθο δημοψήφισμα που είχε σκοπό την εγκαθίδρυση κομουνιστικού καθεστώτος, με αποτέλεσμα η κυβέρνηση Χότζα να αφαιρέσει από τους Χιμαραίους την ελληνική εθνικότητα από τις ταυτότητες και τα πιστοποιητικά τους αλλά όχι και από τις καρδιές τους και τις συνειδήσεις τους.

Ο Δεκέμβριος του 1940 και του 1945 μας δίνει τη δύναμη ώστε να συνεχίζουμε πάντα πιστοί στις αρχές και τα ιδανικά μας τον αγώνα για πλήρη δικαίωση του Ελληνισμού της Χιμάρας με την αναγνώριση της εθνικότητας των αυτοχθόνων κατοίκων της σε πρώτη φάση και φυσικά ολόκληρης της κατεχόμενης Ηπείρου. 

ΥΓ.: Πέρασαν 75 ολόκληρα χρόνια και η Χιμάρα και όλη η Βόρειος Ήπειρος περιμένουν την εκπλήρωση της υπόσχεσης του Ελληνικού Στρατού: << Θα ξαναγυρίσουμε!>>.
πηγή

Επίθεση Αλβανικών ΜΜΕ κατά του Τμήματος Ελληνικής Γλώσσας του Πανεπιστημίου Αργυροκάστρου (βίντεο)

Για άλλη μια φορά το Τμήμα Ελληνικής Γλώσσας, Λογοτεχνίας & Ελληνικού Πολιτισμού στο Πανεπιστήμιο Αργυροκάστρου έγινε στόχος επίθεσης από μερίδα του Αλβανικού τύπου με αφορμή το ντοκιμαντέρ που ετοίμασε με θέμα τον Ελληνικό-Ιταλικό πόλεμο.

«Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες», έτσι ονομάζετε το ντοκιμαντέρ που έχει αναρτηθεί στο Youtube από τα τέλη του Οκτώβρη. Το αφιέρωμα κάνει σαφείς αναφορές για την εξέλιξη του Ελληνικού Έπους και ενόχλησε αρκετούς Αλβανούς αποκαλύπτοντας πικρές αλήθειες για την εμπλοκή και τον ρόλο του Αλβανικού κράτους και των τσάμηδων.

Ο Αλβανός δημοσιογράφος Πύρρο Νάσε γράφει, σε μακροσκελές άρθρο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Panorama, πως πρόκειται για σκάνδαλο καθώς το ντοκιμαντέρ έχει δημιουργηθεί από το Τμήμα Ελληνικής Γλώσσας του Πανεπιστημίου Αργυροκάστρου και με τεχνική υποστήριξη της κρατικής τηλεόρασης. Ο εν λόγω δημοσιογράφος κατηγορεί ευθέως τον Πρόεδρο του τμήματος Ελληνικής Γλώσσας, Λογοτεχνίας & Ελληνικού Πολιτισμού Πανεπιστήμιο Αργυροκάστρου, Παναγιώτη Μπάρκα ως τον άνθρωπο που έγραψε και εκφωνεί το κείμενο του ντοκιμαντέρ.

Ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αργυροκάστρου Γκεζίμ Σάλα, πηγαίνει ένα βήμα παρά πέρα ζητώντας την παρέμβαση των δικαστικών αρχών.

Τα τελευταία χρόνια γίνονται συντονισμένες προσπάθειες κατάργησης του Τμήματος της Ελληνικής Γλώσσας απ' το Πανεπιστήμιο Αργυροκάστρου με διάφορες κατά καιρούς δικαιολογίες όπως έλλειψη ενδιαφέροντος από σπουδαστές για αυτό το τμήμα, έλλειψη πόρων κλπ.

Πιστεύουμε ότι η συγκεκριμένη επίθεση που δημοσιεύτηκε σήμερα στον Αλβανικό τύπο εξυπηρέτεί αυτό τον σκοπό, το κλείσιμο του Τμήματος της Ελληνικής Γλώσσας, Λογοτεχνίας & Ελληνικού Πολιτισμού του Πανεπιστημίου Αργυροκάστρου.

Πηγή: http://www.himara.gr

ΟΙ ΑΜΦΙΔΡΟΜΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ

Εισήγηση του κ. Θεόκλητου Ρουσάκη  Αντιστράτηγου εν αποστρατεία- Επίτιμου Διοικητή Β΄Σώματος Στρατού, σε ανοιχτή ημερίδα με θέμα: «Ελληνοαλβανικές Σχέσεις (Σημασία και αξιολόγησή τους)» που πραγματοποιήσε 10 Δεκεμβρίου η Ένωση τέως βουλευτών-Ευρωβουλευτών στο αμφιθέατρο «Κρανιδιώτης» του Υπουργείου Εξωτερικών .

ΟΙ ΑΜΦΙΔΡΟΜΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ

Υπό Αντιστρατήγου (εα) Θεοκλήτου Ρουσάκη

Επιτίμου Διοικητή Β΄ Σώματος Στρατού

ΓΕΝΙΚΑ

Είναι προφανές ότι οι σχέσεις της κάθε χώρας με τις γειτονικές της επηρεάζουν άμεσα τα ζωτικά της συμφέροντα, κυρίως στον τομέα της οικονομίας και της ασφάλειας. Έτσι και στην περίπτωση της χώρας μας, οι σχέσεις με τις γειτονικές μας χώρες εξασφαλίζουν ή απειλούν τα ζωτικά μας συμφέροντα στην περιοχή, δημιουργώντας στα ασταθή Βαλκάνια, είτε προϋποθέσεις για ένα ντόμινο δυσάρεστων εξελίξεων, είτε ένα παράγοντα ασφαλείας με την αξιοποίηση των προφανών γεωπολιτικών πλεονεκτημάτων μας.

Να διευκρινίσουμε εξ αρχής ότι λέγοντας ελληνοαλβανικές σχέσεις εννοούμε τις σχέσεις της Ελλάδος, κυρίως με τους Αλβανούς της Αλβανίας, του Κοσσόβου και της πΓΔΜ. Θεωρούμε λοιπόν ότι θα πρέπει, οι σχέσεις αυτές να συνεξετάζονται μέσα από ένα πολυσχιδές πλέγμα σχέσεων που περιλαμβάνει εκτός από τις προαναφερθείσες χώρες, τις Μεγάλες Δυνάμεις( κυρίως ΗΠΑ και Ρωσία), το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, αλλά και την Τουρκία, που προσπαθεί να καταστεί ένας βασικός παίκτης με δυναμική επιστροφή και παρουσία στο γεωστρατηγικό χώρο Βαλκανίων.

ΑΣΤΑΘΕΙΑ- ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ

Σε αυτό το γεωστρατηγικό περιβάλλον, οι λόγοι οι οποίοι ιστορικά αποδεικνύεται ότι αποτελούν παράγοντες αστάθειας είναι ποικίλοι και δυνάμεθα να τους συνοψίσουμε στους κυριότερους όπως παρακάτω:

Η σύγκρουση των συμφερόντων των μεγάλων και περιφερειακών δυνάμεων διαχρονικά

1. Ο τρόπος με τον οποίο μέσα από συσχετισμούς δυνάμεων και συμφερόντων κάποιων εποχών, χαράχτηκαν τα σύνορα των κρατών

2. Η ύπαρξη μιας ή περισσοτέρων μειονοτήτων με τις συνιστώσες τους, σχεδόν σε όλες τις χώρες των Βαλκανίων και τέλος

3. Η ιστορικά τεκμηριωμένη τάση των λαών της βαλκανικής, να έχουν μια έμφυτη θα μπορούσαμε να πούμε ροπή για σύγκρουση παρά για διαπραγμάτευση για την επίλυση των διαφορών τους

Αν η Βουλγαρία αναγεννήθηκε το 1878 για να υπηρετήσει τα σχέδια του τσάρου της Ρωσίας μέσα από τον πανσλαβισμό, το ίδιο έτος ο Αλβανικός Σύνδεσμος της Πρισρένης που προκήρυξε το Αλβανικό Έθνος, αφιέρωσε μεγάλο μέρος της διακήρυξής του σε ένα λίβελο κατά των Ελλήνων, ο οποίος επί 100 χρόνια οδηγεί όλες τις κυβερνήσεις των Τιράνων υπό όλα τα καθεστώτα.

Έτσι σε αυτό το κλίμα δημιουργήθηκε μέσα από τους βαλκανικούς πολέμους του 1912 - 13, το νεοϊδρυθέν Αλβανικό Κράτος ως δυτικό ανάχωμα των Βαλκανίων. Εμπνευστές η Αυστρία και η Ιταλία που είδαν το νέο κράτος ως τη μόνη λύση για να εμποδίσουν τη Σερβία να βγει στην Αδριατική. Με όπλο τον εκβιασμό των μεγάλων δυνάμεων, οι Αλβανοί εισέπραξαν από το Μαυροβούνιο την περιοχή της Σκόδρας, από τη Σερβία όλα τα εδάφη που κυρίευσε ως το Δυρράχιο και από την Ελλάδα τη Βόρεια Ήπειρο.

Μετά όμως την πτώση του Σοβιετικού καθεστώτος στα Βαλκάνια , η πολιτική κατάσταση στις χώρες αυτές δημιούργησε ένα ασταθές πεδίο πολιτικής και οικονομικής αντιπαράθεσης. Μέσα σε ένα σκηνικό ημι-ανάπτυξης, δημοσιονομικής

διαφθοράς και έλλειψης ανεκτικότητας στην διαφορετικότητα του άλλου, αναβιώνουν ιστορικές αντιπαλότητες και πάθη, με κυρίαρχο το πρόβλημα του αλβανικού αλυτρωτισμού και των επιδιώξεών του για τη δημιουργία της μεγάλης Αλβανίας ή της μεγάλης Ιλλυρίας ή της Φυσικής Αλβανίας, που είναι ο πιο καινούργιος όρος.

Πώς λοιπόν μπορεί να εξηγηθεί το φαινόμενο της «έκρηξης» του αλβανικού εθνικισμού; Από την μελέτη της ιστορία των Βαλκανικών λαών διαπιστώνουμε ότι, η ιδέα της δημιουργίας ενός μεγάλου και ισχυρού κράτους, αποτέλεσε σημαντικό σταθμό σε κάποια χρονική στιγμή για κάθε κράτος της περιοχής,πλην του Αλβανικού.

Η αποτυχία της θεμελίωσης της «Μεγάλης Ιδέας» και οι αρνητικές συνέπειες που ακολούθησαν για κάθε Βαλκανικό κράτος, κατάφεραν να δημιουργήσουν αυξημένα εθνικά αντανακλαστικά σε όλους του Βαλκανικούς λαούς. Εθνικά αντανακλαστικά τα οποία τους προέτρεψαν να εγκαταλείψουν την επιδίωξη της δημιουργίας μια «Μεγάλης Πατρίδας» για την αποφυγή μιας νέας εθνικής καταστροφής. Πλην του Αλβανικού κράτους. Η Αλβανοί μετά από αρκετά χρόνια απομονωτισμού και αιώνες μη συγκεκριμένης εθνικής προέλευσης, αναζητούν απεγνωσμένα εθνικούς μύθους αναφορικά με την φυλετική τους καθαρότητα, όπως ακριβώς το έπραξαν στο παρελθόν και οι υπόλοιποι Βαλκανικοί λαοί. Η μόνη διαφορά είναι ότι η γένεση των Βαλκανικών εθνικισμών συνέπεσε χρονικά δημιουργώντας ένα ιδιόμορφο modus vivendi στην περιοχή, ενώ οι Αλβανοί ανακαλύπτουν το επικίνδυνο «παιχνίδι» του εθνικισμού τώρα, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει σε μια πολύ εμπεριστατωμένη μελέτη του ο καθ. Κ Σπ. Λίτσας.

Ο κίνδυνος που ελλοχεύει για την χώρα μας, βέβαια, δεν είναι άμεσος αλλά έμμεσος και αφορά στην περιθωριοποίηση και σταδιακή εξαφάνιση της ελληνικής μειονότητας της Βορείου Ηπείρου, ή στην πλήρη αποσταθεροποίηση του κράτους της πΓΔΜ. Και τα δύο είναι σοβαρά και αφορούν στο μέλλον της περιοχής.

Ο σημαντικότερος κίνδυνος όμως για τα Βαλκάνια είναι η ονομαζόμενη «Ιρλανδοποίηση» ή «Βασκοποίηση» του αλβανικού αλυτρωτισμού. Δηλαδή η μεταφορά του πυρήνα δράσης του UCK και των υποομάδων του στο εσωτερικό των Βαλκανικών μητροπόλεων, με τη μορφή αντάρτικου των πόλεων ως ασύμμετρη απειλή. Μπορεί το συγκεκριμένο σενάριο να ηχεί λίγο περίεργα και ίσως να σκεφτεί κάποιος ότι οι χρονικές συγκυρίες δεν ευνοούν ένα τέτοιο εγχείρημα. Όπως όμως προαναφέραμε, ο αλβανικός εθνικισμός, χρονικά, δεν ζει ούτε κινείται στον 21ο αιώνα και δεν έχει δοκιμάσει ακόμα, όπως οι υπόλοιποι βαλκανικοί λαοί, μια «μεγάλη» εθνική ήττα λόγω των αλυτρωτικών συναισθημάτων και μεθοδεύσεων.

Η ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ

Αυτός όμως ο εθνικιστικός κίνδυνος πρέπει να συνεξεταστεί και να συνδεθεί και με την όλο και πιο αυξημένη τουρκική νεο-οθωμανική επιστροφή στην περιοχή, η οποία είναι πολυσχιδής και στην έκφρασή της ιδιαίτερα προκλητική.

Συγκεκριμένα, η Τουρκία εκμεταλλευόμενη την πολιτική και οικονομική καχεξία της Βουλγαρίας , της πΓΔΜ, αλλά κυρίως της Αλβανίας στη δεκαετία του ΄90, άδραξε στην κυριολεξία την ευκαιρία παρέμβασης στην περιοχή. Η απορία αλλά και η θλίψη επ’ αυτού αυξάνεται όταν αναλογιστούμε ότι, η Ελλάδα μετά το 1990 είχε το στρατηγικό πλεονέκτημα στα Βαλκάνια σε κάθε τομέα και μπορούσε να είναι σημαιοφόρος της ευρωπαϊκής προοπτικής των χωρών αυτών αναβαθμίζοντας και τον δικό της ρόλο. Δυστυχώς όμως η πολιτική(ες) που εφαρμόσαμε ή δεν εφαρμόσαμε στα Βαλκάνια και κυρίως προς τις συγκεκριμένες γειτονικές χώρες Αλβανία, πΓΔΜ και Κόσσοβο δεν αξιοποίησαν την ιστορική ευκαιρία αλλά οδήγησαν την Ελλάδα στην οικονομική και πολιτική χρεωκοπία περιθωριοποιώντας την σε μεγάλο βαθμό

Έτσι κατορθώνει η Τουρκία να αξιοποιήσει τον αλβανικό παράγοντα (Τιράνων, Σκοπίων και Πρίστινας ) στρατηγικά σε όλους τους τομείς, χρησιμοποιώντας ως Δούρειο Ίππο, τις δήθεν ιστορικές σχέσεις του οθωμανισμού με την περιοχή μετά την πτώση της βυζαντινής αυτοκρατορίας, το ομόθρησκο με ένα μέρος του πληθυσμού της περιοχής, τις τουρκογενείς μειονότητες, την οικονομική ισχνότητα των χωρών και την ανάγκη τους για ανάπτυξη, αλλά κυρίως την ανάγκη τους για την υποστήριξή τους στις εθνικιστικές συμπεριφορές και επιδιώξεις που προαναφέραμε.

Τους στόχους της Τουρκίας με τις κινήσεις αυτές, δεν τους φανταζόμαστε, ούτε τους εκτιμούμε αλλά τους διαβάζουμε στη στρατηγική σκέψη του Αχμέτ Νταβούτογλου, όπως αυτή αναλύεται εκτενώς στο γνωστό βιβλίο του με τίτλο «Στρατηγικό Βάθος- Η Διεθνής θέση της Τουρκίας». Στις σελίδες 440-485 (αλλά και σε άλλα σημεία) ο συγγραφέας αναφέρεται ειδικότερα στα Βαλκάνια και μιλά ξεκάθαρα για την ανάγκη της Τουρκίας να περικυκλώσει την περιοχή, χρησιμοποιώντας τις μουσουλμανικές χώρες και μειονότητες. Το μουσουλμανικό τόξο που πρέπει να τεθεί στην υπηρεσία του νεο-οθωμανισμού περιγράφεται αυτολεξεί στη σελίδα 477 ως εξής: «Η ζώνη που εξικνείται βορειοδυτικά και μέσω του άξονα Μπίχατς-Κεντρική Βοσνία-Ανατολική Βοσνία-Σαντζάκ (σ.σ. Νοτίου Σερβίας) -Κόσσοβο-Αλβανία-Μακεδονία-Κίρτζαλι (σ.σ. Βουλγαρίας) -Δυτική Θράκη και καταλήγει στην Ανατολική Θράκη, έχει από τη σκοπιά της Τουρκίας τον χαρακτήρα ζωτικής αρτηρίας για τη βαλκανική γεωπολιτική και τον γεωπολιτισμό της».

Συμπερασματικά ο Τούρκος Πρωθυπουργός προτείνει την αξιοποίηση της διπλωματικής και στρατιωτικής εμπειρίας των Σελτζούκων και Οθωμανών Τούρκων, αλλά με ειρηνικό τρόπο και προτείνει τη Διεθνή Οικονομία, ως μέσο προβολής της τουρκικής ισχύος. Όμως η ευρύτερη ανάλυση των απόψεών του δείχνει ότι πιστεύει ακράδαντα στον ρόλο των ισχυρών Ενόπλων Δυνάμεων και της Αμυντικής Βιομηχανίας.

Για την υλοποίηση λοιπόν αυτής της ζωτικής αρτηρίας για την Βαλκανική γεωπολιτική της, παρακολουθούμε τα τελευταία μόνο χρόνια από πλευράς Τουρκίας σε επίπεδο πρωθυπουργού-υπουργού εξωτερικών τα παρακάτω:

Τον κ. Νταβούτογλου σε ομιλία του, (18-20 Οκτωβρίου 2009) στο Σαράγεβο να λέει: «Επιθυμούμε μια νέα Βαλκανική, που θα θεμελιώνεται στις πολιτικές αξίες, την οικονομική αλληλεξάρτηση, τη συνεργασία και την πολιτική αρμονία. Όλα αυτά εξασφαλίζονταν στα Οθωμανικά Βαλκάνια »,και συμπληρώνει: «Εμείς θα αναβιώσουμε την εποχή αυτή, τα Βαλκάνια ήταν μια πετυχημένη ιστορία και τώρα πρέπει να αναγεννηθούν».

Τον Οκτώβριο του 2013 ο κ. Ερντογάν επισκέφθηκε επίσημα το Κόσσοβο και σε ομιλία στην πόλη Πρίζρεν ( Αλβανικός Σύνδεσμος 1878) δήλωσε πως ''το Κόσοβο είναι Τουρκία'' ενώ λίγο αργότερα στην Πρίστινα είπε: «Είμαστε όλοι μέρος κοινής ιστορίας και κοινού πολιτισμού. Μην ξεχνάτε, Κόσσοβο σημαίνει Τουρκία και Τουρκία Κόσσοβο».

Ας εστιάσουμε τώρα την προσοχή μας στον τομέα των Ενόπλων Δυνάμεων και της Στρατιωτικής Διπλματίας. Με βάση τη Συμφωνία Συνεργασίας με την Αλβανία του Μαρ. 1998, κατάφερε να πετύχει η Τουρκία να υπηρετούν σήμερα μόνιμα στην Αλβανία, πλέον των 60 Αξκων - Μ. Υπαξκων που δραστηριοποιούνται στις κύριες στρατιωτικές βάσεις των Αλβανικών Ενόπλων Δυνάμεων όπως παρακάτω:

(1) Στη Ναυτική Βάση Αυλώνας (PASHALIMAN) όπου στην ουσία δημιούργησαν μια τούρκικη ναυτική βάση μέσα στην ναυτική βάση των Αλβανών.

(2) Στην Αεροπορική Βάση KUCOVA (110 χλμ νοτίως Τιράνων) που εκσυγχρονίστηκε από τουρκική τεχνική εταιρεία με χρηματοδότηση της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας 5 εκ $ συν 1,3 εκ $ για εξοπλισμό.

(3) Στο Σύνταγμα Καταδρομών και στο Τάγμα Ειδικών Επιχειρήσεων ως Εκπαιδευτές στα πρότυπα των Τουρκικών Ειδικών Δυνάμεων.

(4) Στη Μόνιμη Τουρκική Επιτροπή Συνεργασίας και Συντονισμού στα Τίρανα η οποία συντονίζει το όλο έργο της στρατιωτικής τους συνεργασίας. Εκεί διοργανώνονται μεταξύ των άλλων κάθε 6 έως 12 μήνες, τελετές παράδοσης δωρεάν στρατιωτικού τεχνικού υλικού και εξοπλισμού από την Τουρκία στις Αλβανικές Ένοπλες Δυνάμεις.

Οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις όμως, πολύ έξυπνα, έχουν θέση ως πρώτη προτεραιότητα την διαμόρφωση της νεοοθωμανικής κουλτούρας στο στρατιωτικό προσωπικό του Αλβανικού Στρατού. Περίπου 100 Αλβανοί Αξιωματικών ετησίως εκπαιδεύονται στην Τουρκία στις στρατιωτικές σχολές όλων των βαθμίδων, διαμορφώνοντας έτσι ανάλογη παιδεία, αγωγή, αντίληψη και άποψη υπέρ των συμφερόντων και των στόχων της Τουρκίας στην περιοχή. Από αυτούς αναδεικνύεται λίγο αργότερα και η Στρατιωτική Ηγεσία της Αλβανίας η οποία δεν μπορεί παρά να είναι φιλοτουρκική.

Πέραν αυτών, είναι σε εξέλιξη ένα μεγάλο, ιδιαίτερα ελκυστικό πρόγραμμα δωρεάν παροχών υπηρεσιών υγείας υψηλού επιπέδου στα Στρ. Νοσοκομεία της Τουρκίας για το Στρατιωτικό Προσωπικό της Αλβανίας και τις οικογένειές τους, το οποίο ανανεώνεται ετησίως. Καταλήγοντας για να δώσουμε μια τάξη μεγέθους στο κόστος της τουρκικής στρατιωτικής βοήθειας στην Αλβανία να πούμε ότι το 2004 ανήλθε σε 62 εκατ. δολάρια ΗΠΑ ενώ το 2005 ξεπέρασε τα 100 εκατ. δολ. ΗΠΑ.

Στον αντίποδα αυτής της συνεργασίας και για να υπάρχει στον τομέα της στρατιωτικής διπλωματίας ένα συγκριτικό μέγεθος με την δική μας στρατιωτική παρουσία στην Αλβανία, κρίνεται σκόπιμο να αναφερθούν τα παρακάτω:

Η διμερής στρατιωτική συνεργασία της Ελλάδος με την Αλβανία βρίσκεται σε φθίνουσα κατάσταση και η μόνη συμφωνία που εξακολουθεί να λειτουργεί είναι αυτή της παροχής υποτροφιών σε αποφοίτους Λυκείου αλβανούς για την φοίτησή τους σε στρατιωτικές σχολές σε περίπου 10 άτομα ετησίως. Συνολικά έχουν αποφοιτήσει από Ελληνικές Στρατιωτικές Σχολές 210 Στελέχη των Αλβανικών ΕΔ από το 1998 και μετά, έναντι 2500- 3000 Στελεχών που έχουν αποφοιτήσει αντίστοιχα από τις Τουρκικές Στρατιωτικές Σχολές.

Στα πλαίσια συμφωνίας της Αλβανίας με το ΝΑΤΟ η Ελλάδα και η Ιταλία έχουν αναλάβει εναλλάξ ανά 15νθήμερο το Air Policing-AP της Αλβανίας διαθέτοντας 2 Α/Φ αεράμυνας και 2 πτητικά μέσα Έρευνας- Διάσωσης.

Τέλος για την Συμφωνία για Στρατ. Κοιμητήρια και για την ανεύρεση των πεσόντων του Ε/Ι Πολέμου που υπογράφηκε μεν το 2009, δεν εφαρμόσθηκε δε, θα κάνουμε μια μικρή ιδιαίτερη αναφορά στο τέλος.

Μέσα λοιπόν από αυτές τις πολιτικές συμπεριφορές και σχέσεις διαπιστώνουμε ότι :

1η Διαπίστωση

Από ιδρύσεως του αλβανικού κράτους και μέχρι πριν από λίγα χρόνια η Αλβανία έβλεπε με φόβο και καχυποψία την Ελλάδα, ενώ τώρα ο φόβος μετατράπηκε σε υπεροψία που ενθαρρύνεται από την αποδοχή της συμπεριφοράς της κατ΄ αρχήν από τις ΗΠΑ και εν συνεχεία από την Τουρκία και Ιταλία.

2η Διαπίστωση

Το κράτος αυτό θεμελιώθηκε επί μιας ανθελληνικής ιδεολογίας, και υπό το Σταλινικό και Μαοϊκό κομμουνιστικό μανδύα, γαλούχησε δύο γενεές με τα νάματα του ανθελληνισμού με αποτέλεσμα, η φαντασίωση της «Μεγάλης Αλβανίας», να αφορά και την Ελλάδα.

3η Διαπίστωση

Στις αμοιβαίες σχέσεις μας, οι Αλβανοί διέπραξαν λάθη σοβαρά κατά των Ελλήνων, αλλά πρέπει να παραδεχτούμε ότι και εμείς κάναμε πολλά λάθη και έχουμε και εμείς μεγάλο μέρος της ευθύνης για τις ΄΄ παγωμένες σχέσεις ΄΄

4η Διαπίστωση

Οι θερμότατες διπλωματικές σχέσεις Τιράνων - Άγκυρας αναβαθμίζονται διαρκώς χρόνο με το χρόνο, με πολύ καλό συντονισμό των δύο Υπουργείων Εξωτερικών σε κρίσιμα σημεία και εναντίον της Ελλάδας.

5η Διαπίστωση

Αξιολογώντας τις διευκολύνσεις που έχει από τώρα εξασφαλίσει στην Αλβανία για το Ναυτικό της και την Αεροπορία της η Τουρκία, θα πρέπει να επισημάνουμε ιδιαίτερα ότι, σε περίοδο κρίσης, θα μεταστάθμευση εκεί ένα μέρος του πολεμικού δυναμικού της. Η επιχειρησιακή απαίτηση που θα πρόκυψη για τις Ένοπλες Δυνάμεις μας, για την αντιμετώπιση αυτής της απειλής από βορρά και από δυσμάς, θα μας δημιουργήσει μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση, η οποία μπορεί να εκδηλωθεί, είτε ως μια συμβατική απειλή από άλλη κατεύθυνση, είτε και ως ασύμμετρη απειλή, που θα είναι και το χειρότερο σενάριο.

6o Συμπέρασμα ή ρητορικό ερώτημα

Μήπως ο πραγματικός λόγος που με τόση προθυμία η κυβέρνηση Ράμα υιοθέτησε τα ψευδο-αλυτρωτικά συνθήματα των υποτιθέμενων Τσάμηδων, είναι το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο του Ιονίου; Μήπως η Αλβανία επιχειρεί να δημιουργήσει συνθήκες αμφισβήτησης της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας και στο Ιόνιο, ώστε να κατασκευάσει εκεί «γκρίζες ζώνες», όπως προσπάθησε να κάνει η Τουρκία στο Αιγαίο μετά την κρίση των Ιμίων το 1996; ( κ. Μάζης ως αρμόδιος και ειδικός θα μας αναλύσει πλήρως το θέμα)

Από την άλλη πλευρά βέβαια, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε, έστω και τις λίγες συμβολικές κινήσεις σωφροσύνης που προέρχονται από υγιώς σκεπτόμενους παράγοντες της Αλβανίας. Έτσι θα πρέπει να αναφέρουμε τις σοβαρές αντιδράσεις που εκφράστηκαν εκεί, από συγγραφείς, δημοσιογράφους, και ακαδημαϊκούς ( μεταξύ αυτών και ο επιφανής Αλβανός λογοτέχνης Ισμ. Καντερέ ), από όλα τα κράτη όπου ζουν Αλβανοί, μετά από το αίτημα της τουρκικής κυβέρνησης προς τις αρχές της Πρίστινας και των Τίρανων, για την αφαίρεση, από τα βιβλία της Ιστορίας τους, των κεφαλαίων όπου περιγράφονται «αρνητικά γεγονότα» - κατά την τουρκική πλευρά - από την περίοδο της κατοχής από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Κλείνοντας τα διδάγματα όμως, νομίζω πως θα πρέπει να γίνει μια αναφορά και σε τομείς που μας ενώνουν με την Αλβανία και θα μπορούσαμε να αναπτύξουμε περαιτέρω σχέσεις λόγω κοινών συμφερόντων όπως π.χ. στον οικονομικό τομέα.

Η Τράπεζα της Αλβανίας, δήλωσε ότι για το 2014 το 26% των μετοχών, ή περίπου 1,1 δισ. ευρώ, ανήκουν σε ελληνικές εταιρείες, καθιστώντας την Ελλάδα τον μεγαλύτερο επενδυτή στη χώρα αυτή. Ομοίως θα μπορούσαμε να αναφερθούμε στον στρατιωτική συνεργασία, τουρισμό, στις επικοινωνίες, υγεία, στις κατασκευές, στη μεταφορά τεχνογνωσίας κλπ

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Κατόπιν αυτών και ενώ οι σχέσεις μας με τον Αλβανικό παράγοντα των Βαλκανίων είναι στην κυριολεξία τελματωμένες, μου έρχεται στο νου ο Ν. Μακιαβέλι, που είπε περίπου ότι για να προοδεύσει μια χώρα θα πρέπει να έχει ΄΄ και ισχυρούς συμμάχους και ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις. Κανένας από τους δύο παράγοντες μόνος του δεν αρκεί΄΄. Για τον λόγο αυτό ας καταλάβουμε επιτέλους ότι πρώτα εμάς, που έχουμε μια αναμφισβήτητη απειλή από Τουρκία, δεν συμφέρει να έχουμε τον Αλβανικό παράγοντα απέναντί μας, όταν μπορούμε να τον έχουμε δίπλα μας.

Με δεδομένη αυτή την κατάσταση και με δεδομένη την Φιλανδοποίηση των σχέσεών μας όπως αυτές μας επιβλήθηκαν ή ανεχθήκαμε και διαμορφώθηκαν από το 1974 και μετά με την Τουρκία, η μόνη διέξοδος από την κρίση είναι η ανάληψη από κοινού με την Αλβανία αλλά και με τις άλλες χώρες των Βαλκανίων, μιας μεγάλης και οργανωμένης προσπάθειας για την ανασυγκρότηση του ζωτικού χώρου των Βαλκανίων που ιστορικά κινείτο το έθνος μας.

Σκοπός της προτεινόμενης ανασυγκρότησης είναι, να δημιουργηθεί κατ΄ αρχήν μια βάση διαβαλκανικής συνεννόησης με προοπτική τη δημιουργία μιας Συμμαχίας στα πλαίσια της Ε.Ε, όπου:

- Μέσα από την ισότιμη συνεργασία, την συναντίληψη περί των απειλών και του κοινού συμφέροντος, θα εξασφαλίσει την σταθερότητα στη περιοχή,

* Θα αποτελέσει την αντίρροπη δύναμη του νέο οθωμανισμού και ισλαμισμού που είναι το ζητούμενο όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για τα Βαλκάνια και την Ευρώπη

* Θα εξασφαλίσει τις ικανές και αναγκαίες συνθήκες για οικονομική ανάπτυξη και ασφάλεια στην διακίνηση των ενεργειακών πόρων,

- Θα καταστήσει τη χώρα μας κομβικό παράγοντα ήπιας ισχύος αλλά και σημαντικό γεωστρατηγικό φορέα, που διαθέτει τις θαλάσσιες και οδικές υποδομές ως αναμφισβήτητο στοιχείο της υπεραξίας της στην πολιτική σκακιέρα της περιοχής.

Η ιστορική επιβεβαίωση επ΄ αυτού είναι προφανής και παραπέμπει στην διεξαγωγή και την εξέλιξη του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου που οι Τούρκοι υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν το μεγαλύτερο μέρος των Βαλκανίων όταν οι βαλκανικοί λαοί τους αντιμετώπισαν από κοινού.

Έτσι, αφού επιτευχθεί η ισορροπία δυνάμεων, θα δημιουργηθούν πλέον οι προϋποθέσεις για να επιτευχθεί εν συνεχεία, ειρήνη ισορροπίας και όχι ειρήνη υποταγής, για να θυμηθώ ένα καταπληκτικό κείμενο του συγγραφέα Γ. Καραμπελιά.

Ειρήνη ισορροπίας για το κοινό συμφέρον Ελλήνων και Αλβανών , Σέρβων και Κοσοβάρων που θα εξακολουθούν να είναι γείτονες και στο διηνεκές, που δεν έχουν μόνο θέματα που τους χωρίζουν αλλά και θέματα που τους ενώνουν, που αυτά πρέπει να λειτουργήσουν ως γέφυρες για την συνεργασία τους. Με την αξιοποίηση λοιπόν των κοινών συμφερόντων και έχοντας ως πρώτο μέσον για την επίτευξη αυτής της ειρήνης-ισορροπίας τη δύναμη της Ορθοδοξίας, θα μπορούσαμε να βγούμε όλοι από την οικονομική, κοινωνική και πολιτική ασφυξία.

Και τούτο διότι, όπως λέει και ο μεγάλος ιστορικός και συγγραφέας της εποχής μας Σαράντος Καργάκος «η Ορθοδοξία...δεν προκαλεί επιθετικούς πολέμους και εθνοτήτων περιπέτειες και καθάρσεις, ούτε βεβαίως εξαπολύει ηπειρωτικές πειρατικές επιχειρήσεις υπό το πρόσχημα της δόξας του Σταυρού>>

Απόδειξη αναμφισβήτητη, το έργο του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου, που μόνο με ένα θαύμα θα μπορούσε να συγκριθεί, τόσο στον πνευματικό όσο και στον κοινωνικό τομέα, για την παιδεία, την υγεία, την αγροτική ανάπτυξη, την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς, την οικολογική προστασία κλπ

Είναι όμως δομημένο το πολιτικό μας σύστημα κατάλληλα; Διαθέτει τις διαδικασίες λήψεως τόσο σοβαρών αποφάσεων; Πολιτική βούληση υπάρχει για να δομηθεί Εθνική Στρατηγική και Σχεδίαση με προοπτική, που δεν θα αλλάζει με κάθε αλλαγή κυβέρνησης; Έχει γίνει η σωστή αξιολόγηση και προτεραιοποίση των εθνικών θεμάτων και στόχων;

Υπάρχει το θεσμικό εκείνο όργανο, που για όλα τα εθνικά μας ζητήματα με τις γεωπολιτικές διαστάσεις τους, συλλέγει όλες τις πληροφορίες, αναλύει όλα τα δεδομένα, συνθέτει κύριες αλλά και εναλλακτικές προτάσεις λύσεων ή χειρισμών προς την πολιτική ηγεσία και συντονίζει τους εμπλεκόμενους φορείς και υπουργεία; Συμμαχίες υπάρχουν ή μήπως και αυτές που υπήρχαν χάνονται με τους αδέξιους χειρισμούς μας ;

Έχουμε την δυνατότητα να σταματήσουμε την παρακμιακή συμπεριφορά μας, τον ατομισμό, τον κομματισμό, την διαίρεση, την εσωστρεφή πολεμική, τον καταγγελτικό λόγο, την δημαγωγία και να συνεννοηθούμε και να συμπράξουμε με τους ετέρους και γειτόνους μας για την υπέρβαση των μικρών και του μέρους, προς επίτευξη των πολλών και του μείζονος;

Μέχρι όμως να επιτευχθούν αυτά στον τομέα των διεθνών σχέσεων, σε μια επιστημονικά οργανωμένη βάση και ενόψει του κινδύνου για πλήρη ανατροπή του αμυντικού ισοζυγίου στην περιοχή, οφείλουμε διατηρήσουμε ακμαίες και με υψηλό ηθικό και φρόνημα τις Ένοπλες Δυνάμεις μας και το λαό μας.

Τούτο διότι αυτά τα δύο στοιχεία θα πρέπει να λειτουργήσουν καταλυτικά αν οδηγηθούμε στο χειρότερο σενάριο. Ας σταματήσουμε λοιπόν άμεσα τον αφελληνισμό και την αποχριστιανοποίηση της παιδείας μας και ας επανασυνδεθούμε με τις ζωογόνες πνευματικές, ιστορικές και πολιτισμικές πηγές του έθνους μας, που θα συνεχίσουν να είναι ο θώρακας αλλά και η εθνική πυξίδα μας προς τον μέλλοντα χρόνο.

πηγή

Ημερίδα του ΚΕΑΔ με θέμα:«Δικαιώματα των μειονοτήτων, δημοκρατία και η ενσωμάτωση»

Το Κόμμα Ένωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων διοργάνωσε ημερίδα στα πλαίσια της Παγκόσμιας Ημέρας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (10 Δεκεμβρίου) με θέμα «ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΩΝ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ Η ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ», με προσκεκλημένους και συμμετέχοντες ακτιβιστές για τα ανθρώπινα δικαιώματα και εκπροσώπους των εθνικών, γλωσσικών και πολιτιστικών μειονοτήτων στην Αλβανία.

Ο Πρόεδρος του ΚΕΑΔ, Ευάγγελος Ντούλες επεσήμανε μεταξύ άλλων την έλλειψη ακόμη αξιόπιστης απογραφής πληθυσμού στην Αλβανία κατά τα πρότυπα και τις παραμέτρους του Συμβουλίου της Ευρώπης και αναφέρθηκε στο γεγονός ότι η Αλβανία είναι η μόνη χώρα που φιλοδοξεί την ένταξη στην ευρωπαϊκή οικογένεια και δεν έχει ακόμη έναν ολοκληρωμένο νόμο για τα δικαιώματα των μειονοτήτων.

Περαιτέρω το λόγο την πήρε η ακτιβίστρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κα Kόζαρα Κάτι η οποία μίλησε για την πολύχρονη εμπειρία της στο πεδίο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα μας.

Στην συνέχεια εκπρόσωποι της «Ομόνοιας» (για την Εθνική Ελληνική Μειονότητα), της «Ένωσης Βλάχων» (για τους Ελληνοβλάχους), «Moraca-Rozafa» (Μαυροβουνίους της Σκόδρα), «Jedinstvo»(σύλλογος Σέρβων στην Αλβανία) , «Sfinksi»( Εθνικός Μειονοτικός Σύλλογος των Αιγυπτίων στην Αλβανία) κ.ά. μίλησαν για την κατάσταση του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των αντίστοιχων προβλημάτων των κοινοτήτων τους. Τις εργασίες της ημερίδας παρακολούθησαν επίσης ξένοι διπλωματικοί αντιπρόσωποι διαπιστευμένοι στα Τίρανα.

Πηγή: http://www.himara.gr

ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΒΡΕΦΟΥΣ

Χριστουγεννιάτικες  Ἱστορίες, ἀρ. 15

π. Δημητρίου Μπόκου

Ἀκούμπησε τὸ φορτίο μὲ τὰ ξύλα στὸν ὀγκόλιθο ποὺ ἐξεῖχε στὴν ἄκρη τοῦ δρόμου. Ὁ ἀνήφορος τῆς ἔκοψε τὰ πόδια. Κοντοστάθηκε νὰ πάρει ἀνάσα, σκούπισε μὲ τὴν ποδιὰ τὸ ξαναμμένο της πρόσωπο. Ἀμνοεριφάκια παιχνιδιάρικα, λιγοστά, μετρημένα στὰ δάχτυλα τῆς μιᾶς χειρὸς – τὸ μικρό της ποίμνιο - τὴν προσπέρασαν ἀνυπόμονα κι ἔτρεξαν βιαστικὰ γιὰ τὸ στέκι τους. Ὁ ἥλιος, ξεφεύγοντας γιὰ μιὰ μονάχα στιγμὴ ἀπ’ τὰ πυκνὰ σύννεφα, ἔστειλε τὸ τελευταῖο χάδι του στὴ γῆ καὶ βούτηξε πρὸς τὴ δύση χλωμός.

Ἕνα κλάμα διέκοψε τὴ σιγαλιὰ τῆς βραδιᾶς. Ἡ λιγνὴ σιλουέτα της ἔγειρε πρὸς τὸ φορτίο. Ἀνασήκωσε ἀπ’ τὸν σωρό, τυλιγμένο προσεκτικὰ στὰ σπάργανά του, τὸ μωρό της. Τὴν εἶχε τυραννήσει σήμερα. Ἀνήμπορο ἦταν; Πεινοῦσε; Τρόμαξε ἀπὸ κάτι; Δὲν ἦταν σίγουρη. Τὸ κούνησε ἁπαλά, τό ’σφιξε στὴν ἀγκαλιά της, πάλεψε νὰ τὸ ἡσυχάσει. Τό ’βαλε γιὰ λίγο στὸν μαστό της νὰ τὸ ξεγελάσει.

Ἦταν τὸ μόνο ποὺ τῆς ἀπόμενε στὴ ζωή. Ὁ πόνος τὴν εἶχε τιμήσει μὲ τὴν παρουσία του πολλὲς φορές. Τρεῖς γόνοι της εἶχαν χαθεῖ χωρὶς νὰ δοῦν τοῦ ἥλιου τὸ φῶς. Σ’ αὐτὸ τὸ τέταρτο μονάχα, φαίνεται, τὴ θυμήθηκε ὁ Θεὸς καὶ τὸ παιδὶ γεννήθηκε καλά. Τὸ φτωχικό τους ἔλαμψε. Ἦταν ὁ γιός της, ὁ μονογενής, ὁ ἥλιος πού ’κανε μέρα φωτεινὴ τὴ νύχτα τῆς ζωῆς της.

Μὰ τὸ μικρὸ καλύβι τους ποὺ εἶχε γίνει παλατάκι, δὲν ἄργησε πολὺ νὰ ξανασκοτεινιάσει. Πᾶνε τρεῖς μῆνες τώρα ποὺ ὁ σύντροφός της ὁ ἀγαπημένος ἔσβησε. Τὸ πολύτιμο στήριγμά της χάθηκε. Ἡ χαρά της ἔφυγε ξανά. Ἔρημο δεντρὶ στὸν ἄνεμο, πολεμάει μόνη της πιά. Σφίχτηκε πάνω στὸν μικρό της γιό. Ὅλο της τὸ εἶναι μαζεύτηκε στὸ ἀδύναμο ἐκεῖνο πλασματάκι, τὸ τόσο εὔθραυστο, μὰ καὶ τόσο πολύτιμο. Ἦταν τὸ μόνο φῶς ποὺ ἔφεγγε ἀκόμα στὴν ψυχή της…

Ἀκούμπησε τὸ βρέφος μαλακὰ πάνω στὰ ξύλα καὶ ξαναπῆρε τὸ φορτίο της στὴν πλάτη. Ἔφτασε μὲ βήματα ἀργὰ στὸ φτωχικό της, ἕνα καλύβι ἔρημο, σὲ ἀπόσταση ἀπ’ τὸ ὑπόλοιπο χωριό, μοναχικὸ κι αὐτὸ σὰν τὴν κυρά του. Ταχτοποίησε τὰ λίγα ζωντανὰ στὸ στάβλο τους κι ἔκατσε κάποτε κι αὐτή, νὰ βολευτεῖ, νὰ συγυρίσει τὸ μικρὸ νοικοκυριό, νὰ ξανασάνει.

…Ἡ κρύα νύχτα ἁπλώθηκε γιὰ τὰ καλά, ὅταν μὲ τὰ πολλὰ κατάφερε νὰ βάλει τὸ μωρὸ νὰ κοιμηθεῖ κι ἔγειρε δίπλα του κατάκοπη κι αὐτή. Δὲν θά ’χαν κλείσει γιὰ καλὰ τὰ μάτια της, ὅταν τῆς φάνηκε πὼς κάποιος χτύπησε τὴν πόρτα. Ἔστησε αὐτὶ μὲ προσοχή, ἐνῶ ἡ καρδιά της σκίρτησε ἀπὸ φόβο. Καὶ νά, ποὺ κάποιος ξαναχτύπησε σιγανά, διακριτικά. Φαινόταν πώς, ὅποιος κι ἂν ἦταν, δὲν ἤθελε νὰ τοὺς τρομάξει. Μὰ τί συνέβαινε; Ποιὸς χτύπαγε νυχτιάτικα; Ἀνήσυχο τὸ βλέμμα της ἀναζήτησε τὸ μωρό της. Εὐτυχῶς κοιμόταν ἥσυχα.

Σηκώθηκε περπατώντας στὰ νύχια καὶ πῆγε ὣς τὴν πόρτα.

-  Ποιὸς εἶναι; φώναξε σιγανά.

-  Ἄνοιξε, γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ! μίλησε μιὰ γλυκειὰ γυναικεία φωνή. Ἔχω μικρὸ παιδί, χρειάζομαι φωτιὰ νὰ τὸ ζεστάνω.

Ἄνοιξε παραξενεμένη.

Μιὰ νεαρὴ μητέρα, σχεδὸν δεκαπεντάχρονο κορίτσι, στεκόταν στὴν πόρτα της. Ἕνα βρέφος μὲ μάτια κλειστὰ ἔγερνε ἥσυχα τὸ κεφαλάκι του πάνω στὸ στῆθος της. Στὸ πλευρό της παράστεκε ἕνας σεβάσμιος πρεσβύτης.

Ἡ γυναίκα στάθηκε γιὰ λίγο ἀμήχανη, μὰ σὰν ἀντίκρυσε τὸ βλέμμα τῆς βρεφοκρατούσας, παραμέρισε ἀμέσως. Τοὺς ἔβαλε γρήγορα στὸ φτωχικό της. Ἔβγαλε ὅ,τι εἶχε νὰ τοὺς περιποιηθεῖ. Ἔφερε ψωμὶ νὰ φᾶνε καὶ ζέστανε γάλα φρεσκοαρμεγμένο ἀπὸ τὰ ζωντανά της γιὰ τὴ νεαρὴ μητέρα νὰ τονωθεῖ. Κατέβασε μάλλινα σκεπάσματα, ὑφασμένα μὲ τὸ χέρι της στὸν ἀργαλειό, τοὺς ἔστρωσε ζεστὰ νὰ κοιμηθοῦν. Λίγο θὰ ξεκουράζονταν, τῆς εἶπαν καὶ θά ’φευγαν ξανὰ μὲς στὴ νυχτιά.

-  Ὁ δρόμος μας εἶναι μακρὺς καὶ δύσκολος, εἶπε ἡ νεαρὴ μητέρα, καθὼς ἔγερνε τὸ κουρασμένο σῶμα της στὸ στρῶμα νὰ ξεκουραστεῖ.

 Ἀκούμπησε τὸ βρέφος της δίπλα στὸ ἄλλο βρέφος, ποὺ ἐδῶ καὶ ὥρα πιὰ κοιμόταν ἥσυχο. Στὸ ἄγγιγμα τοῦ ξένου βρέφους πάνω του, ἀνακινήθηκε τὸ κοιμισμένο βρέφος ζωηρά. «Ἐσκίρτησεν ἐν ἀγαλλιάσει». Ἄνοιξε παρευθὺς ὁλόχαρο τὰ μάτια του. Τὰ δυὸ παιδιὰ κοιτάχτηκαν μὲ τὰ καθαρὰ ἀπονήρευτα μάτια τους, προνόμιο μόνο τῶν παιδιῶν, καὶ χαμογέλασαν σὰν γνώριμα ἀπὸ παλιά. Οἱ γυναῖκες κοιτάχτηκαν μὲ τὴν κατανόηση ποὺ μόνο οἱ μητέρες μποροῦν νὰ ἔχουν καὶ χαμογέλασαν κι αὐτές.

…Ἡ νύχτα ἀγκάλιασε τὰ πάντα ξανά. Τίποτα δὲν ἀκουγόταν στὴν παγωμένη σκοτεινιά, πέρ’ ἀπ’ τ’ ἀπόμακρο, ἀραιό, πένθιμο κρώξιμο μιᾶς ξεμοναχιασμένης κουκουβάγιας…

…Μὰ ἡ βαθειὰ σιγὴ ἔγινε κομμάτια ξαφνικά, ὅταν μιὰ τρομερὴ σπαραχτικὴ κραυγὴ ἔσκισε ὣς πέρα τὴν ὁμίχλη τῆς νύχτας. Κι ἀμέσως ἄλλη κραυγὴ… καὶ ἄλλη… καὶ ἄλλη…, ὥσπου ἀμέτρητοι θρῆνοι σπαραχτικοὶ καὶ ἄγριες προσταχτικὲς φωνὲς βύθισαν τὸ μικρὸ χωριὸ σὲ μιὰ θανάσιμα λυπητερὴ μελωδία.

Στὸ φτωχικὸ τῆς χήρας ὅλοι τινάχτηκαν ὀρθοί.

-  Γιὰ μᾶς εἶναι! εἶπε ἀλαφιασμένη ἡ νεαρὴ μητέρα. Ἐμᾶς ψάχνουν. Τὸ παιδί μου θέλουν, νὰ τὸ θανατώσουν! Δὲν θὰ προλάβουμε νὰ τοὺς ξεφύγουμε.

-  Στὸν στάβλο γρήγορα! εἶπε ἡ γυναίκα ἀποφασιστικά, χωρὶς νὰ ρωτήσει περισσότερα. Δὲν θὰ σᾶς βροῦν ἐκεῖ. Θὰ σᾶς κρύψω καλά.

Καθὼς φωνὲς καὶ ποδοβολητὰ πλησίαζαν γρήγορα πρὸς τὴ μεριά τους, ἡ νεαρὴ μητέρα ἅρπαξε τὸ βρέφος της καὶ ἔτρεξαν ὅλοι πρὸς τὸν στάβλο. Μὰ πρὶν ἀκόμα προλάβουν νὰ μποῦν, δυὸ στρατιῶτες ἔφιπποι μὲ γυμνωμένα τὰ σπαθιὰ φάνηκαν νὰ καλπάζουν στὸ μονοπάτι. Οἱ καρδιὲς σφίχτηκαν στὴν παγερὴ ἀνάσα τοῦ τρόμου, καθὼς οἱ ὁπλὲς ἀντήχησαν βαριὰ καὶ πένθιμα στὸ παγωμένο καλντερίμι. Τὰ ἄλογα σηκώθηκαν στὰ δυό τους πόδια χλιμιντρίζοντας ἄγρια καὶ τὰ κρύα τους πέταλα πέταξαν σπίθες στὸ πλακόστρωτο, καθὼς οἱ ἀναβάτες τράβηξαν βίαια τὰ χαλινάρια καὶ πήδηξαν βιαστικὰ στὴ γῆ.

Ἔκαναν νὰ τρέξουν πρὸς τὸν στάβλο, ὅταν ἀπὸ τὸ φτωχικὸ καλύβι ἀκούστηκε φωνὴ παιδιοῦ. Μόνο του στὸ σκοτάδι τῆς νύχτας, ἀλαφιασμένο ἀπ’ τὴ μακάβρια συναυλία τῶν θρήνων, τὸ βρέφος τῆς φτωχειᾶς τινάχτηκε ἀπὸ τὸν ὕπνο του, ξέσπασε σὲ ἄγριο κλάμα χωρὶς συγκρατημό. Οἱ στρατιῶτες χωρίστηκαν. Ὁ ἕνας μπῆκε στὸ καλύβι τῆς χήρας. Ὁ ἄλλος τράβηξε γιὰ τὸν στάβλο.

Ἔσπρωξε βίαια τὴν ξύλινη πόρτα μὲ τὸ πόδι του κι ἀμέσως βρέθηκε μπροστὰ στὴ νεαρὴ μητέρα. Κατάλαβε πὼς ἦταν αὐτὴ ποὺ ἀναζητοῦσε. Δὲν εἶχε προλάβει νὰ κρυφτεῖ. Καθόταν σ’ ἕνα δεμάτι ἄχυρο καὶ τὸν κοιτοῦσε ἀτάραχη. Ὁ φόβος εἶχε φύγει ἐντελῶς ἀπὸ τὸ βλέμμα της. Μιὰ ὑπέρλαμπρη χάρη φώτιζε τὸ πρόσωπό της. Τὸ γέμιζε ἐκπληκτικὴ ὀμορφιά. Ἕνα φῶς μυστικὸ ξεχυνόταν ἀπὸ τὰ γλυκά της μάτια, ἀντιφέγγιζε στὸ σκοτάδι τῆς νύχτας. Στὴν ἀγκαλιά της ἀναπαυόταν τὸ βρέφος της, γερμένο πάντα ἥσυχα στὸ στῆθος της, σὰν νὰ μὴ συνέβαινε τίποτε.

Ὁ στρατιώτης στάθηκε συνεπαρμένος ἀπ’ τὴν ὀμορφιά, τὴ γλυκύτητα καὶ τὴ γαλήνη τῆς μικρῆς κόρης μπροστά του. Ποτὲ δὲν εἶχε ξαναδεῖ παρόμοιο κάλλος. Θυμήθηκε ὅμως τὴν ἀποστολή του γρήγορα καὶ πάσχισε ν’ ἀπαγκιστρώσει τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὴ γοητεία τοῦ μυστηρίου ποὺ τὸν τύλιγε. Δὲν τοῦ εἶχαν ἀφήσει περιθώρια γιὰ τέτοια. Ὁ τρομερὸς βασιλιάς τους εἶχε δώσει ἀμετάκλητη προσταγή: Νὰ πεθάνει τὸ βρέφος αὐτό. Ἡ στιγμὴ λοιπὸν ἔφτασε. Θὰ ἦταν μεγάλη τιμή του νὰ γίνει αὐτὸς ποὺ θὰ φέρει εἰς πέρας τὴν ἐντολὴ τοῦ βασιλιᾶ.

Ἅπλωσε τὸ χέρι γιὰ ν’ ἀποσπάσει τὸ βρέφος ἀπ’ τὴ μητέρα του, ἐνῶ ὕψωνε τὸ σπαθί του μὲ τὸ ἄλλο. Μὰ τὴ στιγμὴ ἐκείνη ἀκριβῶς τὸ βρέφος ἄνοιξε τὰ μάτια του, τὰ ἔστρεψε ὁλόισια πάνω του. Ὁ στρατιώτης ἔνοιωσε νὰ συνταράζεται ὁλόκληρος. Ξαφνικὸς ἀνεξήγητος τρόμος παρέλυσε τὰ μέλη του. Τὸ βλέμμα ἐκεῖνο φαινόταν νὰ εἰσορμᾶ μέσα του «ἐν στύλῳ πυρὸς καὶ νεφέλης», σὰν νὰ ξεχυνόταν ἀπ’ τὴν καρδιὰ ἑνὸς νέφους γεμάτου φωτιά. Φοβερὸ καὶ συνάμα μεγαλειῶδες μυστήριο ξετυλιγόταν μπροστά του. Ἄκουσε στὰ κατάβαθά του, χωρὶς νὰ μιλήσει κανένας, μιὰ φωνὴ σὰν βροντή:

-  Κοπιάζεις ἄδικα! Δὲν ἦρθε ἀκόμα ἡ ὥρα μου. «Ὁ καιρὸς ὁ ἐμὸς οὔπω πάρεστι».

Στάθηκε ἀδύνατο νὰ ἀντέξει τὸ βλέμμα τοῦ βρέφους. Τρέμοντας ὁλόκληρος, ράκος ἐλεεινό, πανικόβλητος, βγῆκε τρικλίζοντας μὲ μεγάλη προσπάθεια γιὰ νὰ βρεῖ τὸν σύντροφό του. Ἡ φτωχειὰ γυναίκα ἔμεινε κατάπληκτη. Ποιὰ ἦταν ἡ νεαρὴ αὐτὴ κόρη καὶ τὸ παράξενο βρέφος ποὺ γαλακτοτροφοῦσε; Τί ἀνεξήγητα μυστήρια ἔκρυβε ἡ νύχτα ἐκείνη; Κατάλαβε πὼς ἕνας κόσμος διαφορετικὸς εἶχε εἰσβάλει ξαφνικὰ στὸν κόσμο ποὺ ἤξερε, τὸν μίζερο, τὸν ταλαιπωρημένο.

…Ἔφερε ξανὰ τὴ συνοδία ἀπὸ τὸν στάβλο στὸ καλύβι της. Μὰ εὐθὺς ὡς ἔβαλε τὸ πόδι της στὸ κατώφλι του, ἦταν αὐτὴ ποὺ τώρα τράνταξε τὴ νύχτα μὲ τὴν κραυγή της τὴ σπαραχτικὴ καὶ μόνο ποὺ δὲν σωριάστηκε λιπόθυμη. Τὸ βρέφος της, ὁ γιός της ὁ μονογενής, στὸ ἀθῶο του αἷμα βουτηγμένος, κειτόταν μπρός της ἄψυχος, νεκρὸς ἀπ’ τὸ σπαθὶ τοῦ δεύτερου στρατιώτη.

Γιὰ μιὰ στιγμὴ ἔχασε τὸν κόσμο της. Ἡ ζωή της ἄδειασε ξαφνικά. Γιατί νὰ τῆς συμβεῖ καὶ αὐτό; Λίγες συμφορὲς τὴ βρῆκαν μέχρι τότε; Τί τῆς ἔμενε πλέον γιὰ νὰ κρατηθεῖ ἀκόμα στὴ ζωὴ αὐτή; Καὶ δὲν θὰ μποροῦσε τὸ παράξενο ἐκεῖνο βρέφος νὰ σώσει καὶ τὸ δικό της παιδί, ὅπως ἔσωσε τὸν ἑαυτό του ἀπ’ τὸ σπαθὶ τοῦ στρατιώτη; Γιὰ χάρη του δὲν σφάχτηκαν ἄλλωστε τόσα παιδιά, μαζὶ καὶ τὸ δικό της; Γιατί δὲν ἔκαμε κάτι; Ἔβγαζαν ἐπιτέλους κάποιο νόημα ὅλα αὐτά;

Ἔσταξε αἷμα, σπάραξε, χίλια κομμάτια ἔγινε ἡ καρδιά της.

-  Θέ μου, γιατί;… ἀνέβηκε ὁ λυγμός, χωρὶς ὀργή, ἀλλὰ πνιγμένος στὸ παράπονο, τὴν ἀπορία καὶ τὸν πόνο.

Στράφηκε πρὸς τὸ βρέφος μὲ τὸ νεκρό παιδί της ἀγκαλιά. Τὰ μάτια της κλαμένα γύρεψαν τὴν ἀπάντηση. Μὰ ναί! Τὸ βρέφος εἶχε κιόλας στραμμένο πάνω της τὸ βλέμμα του. Τὴν ἀγκάλιαζε ὁλόκληρη, ἔριχνε φέγγος ἱλαρὸ στὴ σκοτεινιά της. Ἔνοιωσε παρευθὺς νὰ θέλγεται ἀνεξήγητα ἀπὸ τὸ βλέμμα ἐκεῖνο καὶ τὴν καρδιά της ἀπροσδόκητα νὰ ἀλαφρώνει. Τὴν ψυχή της νὰ γεμίζει γαλήνη. Τὸ βρέφος ἔπαιρνε τὸν πόνο ἀπὸ μέσα της. Τραβοῦσε τὴ ματιά της μὲς στὸ βλέμμα του. Καὶ μέσα ἐκεῖ τὰ μάτια της ἀντίκρυσαν εὐθὺς ἕναν καινούργιο κόσμο, μυστικό, μὲ τέτοια γοητεία κι ὀμορφιά, ποὺ ὣς τότε δὲν ξανασυνάντησε στὴ γῆ. Τὸ βρέφος τὴν καλοῦσε μυστικὰ νὰ δεῖ «τὰ μὴ βλεπόμενα», ὄχι τὰ πρόσκαιρα, μὰ τὰ αἰώνια.

Τὰ πάντα βρίσκονταν ἐκεῖ, στὸ βλέμμα ἐκεῖνο μέσα. Ὁ οὐρανός, ἡ θάλασσα, ἡ γῆ «καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτοῖς». Ὅσα εἶχαν συμβεῖ ἀπ’ ἀρ­χῆς, ἀπὸ κτίσεως κόσμου. Ὅσα τὴν ὥρα ἐκείνη γίνονταν. Ὅσα ἦταν μελλούμενο νὰ ’ρθοῦν. Καὶ ἦταν ὅλα ἀληθινά, καινούργια, ὄμορφα, μιὰ νέα πλάση. Καὶ ζοῦσαν ὅλοι ἐκεῖ πραγματικά. Ἀνεξάντλητο πέλαγος ἡ ἀγάπη ἀναπηδοῦσε ἀπ’ τὸ βλέμμα τοῦ βρέφους καὶ πλημμύριζε τὰ πάντα. Ἔβλεπε ἐκεῖ τὸν ἄντρα της. Ἐκεῖ καὶ τὰ παιδιά της ποὺ εἶχαν χαθεῖ ἀγέννητα. Ἐκεῖ καὶ τὸ βρέφος της, ποὺ τὸ νεκρό του σῶμα ἔσφιγγε ἀκόμα πάνω της. Ἐκεῖ καὶ ὅσα βρέφη θερίστηκαν τὴ νύχτα ἐκείνη ἄωρα, γιὰ χάρη τοῦ βρέφους ἐκείνου τοῦ μοναδικοῦ, ποὺ ἦταν μπροστά της. Ὅλα ἐκεῖ χαρούμενα, εὐτυχισμένα ζωντανά. Μὰ ἦταν καὶ ἡ ἴδια ἐκεῖ. Παρέα μὲ τοὺς ἀγαπημένους της, μιὰ ἀγκαλιὰ ἀτέλειωτη μαζί τους.

Τὰ μάτια τῆς γυναίκας ἄνοιξαν, ἔβλεπε πιὰ τὰ πράγματα σὲ βάθος, «τὴν φύσιν τῶν ὄντων» ἀτένιζε καθαρά. Τί ὑπέροχο, νὰ εἶναι κι αὐτὴ μέσα στὸ βλέμμα ἐκεῖνο! Ὅσα ἤθελε, βρισκόντουσαν ὅλα μέσα ἐκεῖ. Εἶδε πὼς τὸ νὰ ζεῖ κανεὶς ἐδῶ στὴ γῆ ἢ νὰ πεθαίνει, δὲν εἶχε τὴ μεγάλη σημασία ποὺ νόμιζε. Ἀλλοῦ ἦταν ἡ οὐσία, τὸ ὄντως πρωταρχικό: Ν’ ἀποτελοῦν ὅλοι παντοτινὰ μέρος τοῦ κόσμου ἐκείνου, αἰώνια «ἐν χειρὶ Θεοῦ» νὰ ζοῦν εἰρηνικά. Σ’ αὐτὸ τὸ βλέμμα ἔλαμπε ὁ κόσμος τοῦ Θεοῦ, ἀσύλληπτα διαφορετικὸς ἀπὸ τὴν κόλαση τοῦ κόσμου τῶν ἀνθρώπων!

Στὸ βρέφος ἀναγνώρισε τὸν Κύριο καὶ Θεό της. Μπροστά της εἶδε τὴ μητέρα τοῦ Θεοῦ, τὴν προφητευμένη μοναδικὴ παρθενομήτορα. Τὴν ὥρα αὐτὴ γινόταν μέτοχος μεγάλων, ἀκαταλήπτων μυστηρίων. Πόσο μετάνοιωσε ποὺ στιγμιαῖα ἄφησε ν’ ἀναταράξουν τὴν καρδιά της τά, ἔστω, δίκαια παράπονά της! Μικρές, ἀσήμαντες τῆς φάνηκαν οἱ βραχυπρόθεσμες ἐδῶ ἐπιδιώξεις της, μπρὸς στὶς ἀπίστευτες προοπτικὲς ἀπέραντης ζωῆς ποὺ ἀνοίχτηκαν μπροστά της. Αὐτὸ λοιπὸν καὶ μόνο ἄξιζε, ποτὲ νὰ μὴ χαθεῖ ἀπὸ τὸ βλέμμα αὐτοῦ τοῦ βρέφους. Μὴν πάψει νὰ τὴ βλέπει ὁ Θεός.

Ἡ ἀλλαγὴ μέσα της ἦρθε σαρωτική. Ἔγειρε τὸ κεφάλι ταπεινά. Μὲ συντριβὴ προσκύνησε «μυστήριον ξένον καὶ παράδοξον».

-  Συχώρεσέ με, Κύριε! ψιθύρισε. Πῶς καταδέχτηκες νὰ δῶ ἐγώ, τόσο μικρή, τὸ μεγαλεῖο σου; Ποτὲ δὲν ἤμουν καὶ δὲν θά ’μαι ἄξια, «ἵνα μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθῃς». Πῶς μοῦ ἔγινε τέτοια τιμή, νὰ ’ρθεῖ ὁ Κύριός μου καὶ «ἡ μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρός με»; Καὶ πῶς ξενίζω τώρα στὸ καλύβι μου ἐγὼ «τὸν ἐκ βρέφους ὡς ξένον ξενωθέντα ἐν κόσμῳ» Θεό;

Γαληνεμένη ὣς τὰ κατάβαθά της, αὐτοπαραδομένη ἐντελῶς στὸ θεῖο θέλημα, σηκώθηκε. Μὰ τότε, σὰν νὰ τέλειωσε μ’ αὐτήν, τὸ βρέφος ἔριξε τὸ βλέμμα του πάνω στὰ σφαλισμένα βλέφαρα τοῦ ἄψυχου παιδιοῦ της. Ἐκεῖνα ἀμέσως ἄνοιξαν. Τὸ μικρὸ σωματάκι του σκίρτησε ζωηρά, σὰν νὰ ξυπνοῦσε ἀπὸ τὸν ὕπνο, ζωντάνεψε. Τὰ δυὸ βρέφη, ὅπως καὶ νωρίτερα, κοιτάχτηκαν μεταξύ τους καὶ χαμογέλασαν πάλι. Ἕνα ἀσύλληπτο κύμα χαρᾶς διαπέρασε τὴν καρδιὰ τῆς γυναίκας, φούσκωσαν εὐγνωμοσύνη τὰ στήθη της. Τὴ στιγμὴ ποὺ ἔπαψε νὰ ζητάει ὁτιδήποτε, τῆς δόθηκαν τὰ πάντα ξανά.

-  Ὤ, Κύριε!... κατάφερε μονάχα νὰ ψελλίσει καὶ ξανάπεσε στὰ γόνατα, ἀγκαλιάζοντας, φιλώντας καὶ βρέχοντας μὲ ποταμοὺς δακρύων τὰ πόδια τῆς ταπεινῆς κόρης, ποὺ βάσταζε πάνω της βρέφος τὸν Ὕψιστο.

Ὁ ποταμὸς εὐλογίας καὶ ζωῆς ποὺ πήγαζε ἀπὸ τὸ βλέμμα τοῦ βρέφους, ἀπὸ τὸν κόσμο τοῦ Θεοῦ, συνεπῆρε τὰ πάντα. Πλημμύρισε τὸ μικρό της φτωχικό, παράδεισο τό ’κανε, παλάτι ὁλόφωτο, γαλάζιο οὐρανό…

…Ἡ μικρὴ συνοδία ἑτοιμάστηκε γιὰ ἀναχώρηση. Ἡ γυναίκα ἀνάσυρε ἀπ’ τὸ σεντούκι της τὸ μοναδικὸ πολύτιμο ροῦχο ποὺ εἶχε, ἀκριβὸ δῶρο-ἐνθύμιο τοῦ ἄντρα της. Ἕνα ἀφόρετο μαφόριο. Τὸ ἔριξε στοργικὰ στὸ κεφάλι καὶ τοὺς ὤμους τῆς νεαρῆς μητέρας. Νὰ τὴν προστατεύει ἀπ’ τὴ νυχτερινὴ παγωνιά. Τὸ πέρασε μπροστά της σταυρωτὰ καὶ τὸ ξανάριξε πίσω, ἀφήνοντάς το νὰ πέσει πλούσιο στὸ παρθενικό της κορμί. Τυλιγμένη στὸ βαθὺ κόκκινο βασιλικό του χρῶμα ἡ κόρη, ὁλοφώτεινη «ἔσωθεν, πεποικιλμένη» ἀπ’ ἔξω μὲ τὰ χρυσά του κρόσσια, ἔπεμπε ἀχτινοβόλα ὀμορφιά, ἀληθινὰ ἀγαπημένη «θυγάτηρ τοῦ Βασιλέως».

Ἀντιύλη Ἱ. Ν. Ἁγ. Βασιλείου, 481 00  Πρέβεζα Τηλ. 26820-23075/25861/6980-898.504 e-mail: antiyli.gr@gmail.com

Τότε «ἠσπάσαντο ἀλλήλας αἱ μητέρες», φίλησαν ἡ μιὰ τὴν ἄλλη τρυφερὰ καὶ χωρίστηκαν. Στὴν ἄκρη τῆς αὐλῆς, σὰν νὰ μὴν εἶχε τίποτε συμβεῖ, τὸ ταπεινὸ ὀνάριο περίμενε ἥσυχο. Μὲ τὴ βοήθεια τοῦ γηραιοῦ πρεσβύτη ἡ κόρη ἀνέβηκε στὴ ράχη του, πάντα κρατώντας ἀγκαλιὰ τὸ βρέφος της, μὲς στὴ δική του γῆ κατατρεγμένο προσφυγόπουλο. Ἡ ἱερὴ συνοδία ξεκίνησε σιωπηλά…

Καὶ ὅσο ξεμάκραιναν οἱ τρεῖς μὲς στὴ νυχτιά, τοὺς ἔβλεπε ἡ καλότυχη φτωχειὰ σὲ οὐράνιο φῶς, …ποὺ τό ’χαν βλογημένη συντροφιά, …ἔδιωχνε κύκλο τὸ βαθὺ σκοτάδι γύρω τους, …τὰ βήματά τους φώτιζε ἁπαλά… Μὰ ὣς νὰ χαθοῦν ἀπ’ τὴ ματιά της ἐντελῶς, …ἦρθε καὶ φώλιασε τὸ φῶς μὲς στὴν καρδιά της…

Τί νύχτα ἀπόψε, Θέ μου, καὶ τούτη!...

Χριστούγεννα 2015

Διαδίδω τὴν «Ἀ ν τ ι ύ λ η»

Ἐ­κτυ­πώνω/προ­ω­θῶ σὲ φι­λι­κά μου e-mails

Γιορτή Χριστουγέννων Ελληνικού Νηπιαγωγείου Όμηρος Κορυτσάς 19 12 2015 - Festa e Krishtlindjes në Kopshtin Greko-Shqiptar Omiros.

Όπως κάθε χρόνο το Ελληνοαλβανικό Νηπιαγωγείο "Όμηρος" παρουσίασε μια ωραία γιορτή Χριστουγέννων. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στην νέα αίθουσα του Λυκείου Πλάτων (η συνέχεια του Όμηρος). Τίμησαν με την παρουσία τους ο Συντονιστής Εκπαίδευσης κ Βασίλειος Σωτηρούδας, και η εκπρόσωπος του Ελληνικού Προξενείου Κορυτσάς, κ Άννα Μαρία Παπαθανάση. Πλήθος γονέων παρακολούθησαν την γιορτή και καμάρωσαν τα παιδιά τους. Χρόνια πολλά σε όλους και Ευλογημένα Χριστούγεννα. 

Τ ὸ ἄ σ τ ρ ο τ ο ῦ Ἰ α κ ὼ β

π. Δη­μη­τρί­ου Μπό­κου

       Οἱ Ἰσ­ρα­η­λί­τες ὑ­πὸ τὴν ἀ­σφα­λῆ κα­θο­δή­γη­ση τοῦ θε­ο­φώ­τι­στου καὶ ἐ­κλε­κτοῦ τους ἡ­γέ­τη Μω­υ­σῆ, ἔ­χον­τας κα­τα­νι­κή­σει τοὺς Ἀ­μορ­ραί­ους καὶ ἄλ­λους λα­οὺς τῆς Χα­να­άν, ἔ­φτα­σαν μπρο­στὰ στὴ χώ­ρα τῶν Μω­α­βι­τῶν. Τὰ νέ­α γιὰ τὶς σα­ρω­τι­κές τους νί­κες εἶ­χαν δι­α­δο­θεῖ σὰν ἀ­στρα­πή.

 Πα­νι­κό­βλη­τος ὁ Βα­λάκ, βα­σι­λιὰς τῆς Μω­άβ, ἀ­να­ζή­τη­σε τρό­πους νὰ ἀ­πο­σο­βή­σει τὸν κίν­δυ­νο ἀ­πὸ τὴ χώ­ρα του. Ἔ­στει­λε καὶ κά­λε­σε κον­τά του ἀ­πὸ τὸν Εὐ­φρά­τη πο­τα­μὸ τὸν με­γά­λο μάν­τη Βα­λα­ὰμ καὶ μὲ τὴν ὑ­πό­σχε­ση με­γά­λης ἀ­μοι­βῆς τοῦ ζή­τη­σε νὰ κα­τα­ρα­σθεῖ τοὺς Ἰσ­ρα­η­λί­τες.

        Με­τὰ ἀ­πὸ ἕ­να πε­ρι­πε­τει­ῶ­δες τα­ξί­δι, κα­τὰ τὸ ὁ­ποῖ­ο ὁ Θε­ὸς χρη­σι­μο­ποί­η­σε ἀ­κό­μα καὶ τὸ γα­ϊ­δού­ρι τοῦ Βα­λα­ὰμ γιὰ νὰ τὸν νου­θε­τή­σει, ὁ μάν­της ἔ­φτα­σε στὸν βα­σι­λιὰ τῆς Μω­άβ, μὲ ρη­τὴ ἐν­το­λή ἀ­πὸ τὸν Θε­ό, νὰ πεῖ μό­νο ὅ,τι  Αὐ­τὸς θὰ τοῦ ἔ­βα­ζε στὸ στό­μα του.

Ἀ­φοῦ πρό­σφε­ρε θυ­σί­ες στὸ εἴ­δω­λο τοῦ Βά­αλ ποὺ λα­τρευ­ό­ταν ἀ­πὸ τοὺς Μω­α­βί­τες, ἄ­νοι­ξε τὸ στό­μα του καὶ εὐ­λό­γη­σε τὸν λα­ὸ τοῦ Ἰσ­ρα­ήλ, πα­ρὰ τὴν ἐ­πί­μο­νη αἴ­τη­ση τοῦ Βα­λὰκ νὰ τὸν κα­τα­ρα­σθεῖ. Τρεῖς φο­ρὲς σὲ τρί­α δι­α­φο­ρε­τι­κὰ μέ­ρη προ­σφέρ­θη­καν θυ­σί­ες γιὰ τὸν ἴ­διο σκο­πό, μὰ καὶ τὶς τρεῖς ὁ Βα­λα­ὰμ ἀ­νοί­γον­τας τὸ στό­μα του, πα­ρὰ τὴν ὀρ­γὴ τοῦ Βα­λάκ, εὐ­λο­γοῦ­σε, ἀν­τὶ νὰ κα­τα­ρι­έ­ται, τοὺς Ἰσ­ρα­η­λί­τες.

Ἀ­πο­γο­η­τευ­μέ­νος οἰ­κτρὰ ὁ Βα­λάκ, χτυ­πών­τας μὲ φο­βε­ρὸ θυ­μὸ τὰ χέ­ρια του, ἐ­ξα­πέ­στει­λε τὸν μάν­τη στὴ χώ­ρα του, χω­ρὶς νὰ τοῦ δώ­σει τί­πο­τα. Μὰ ὁ Βα­λα­ὰμ πρὶν φύ­γει τοῦ ἔ­δω­σε τὴ χα­ρι­στι­κὴ βο­λὴ μὲ μί­α ἐ­πι­πλέ­ον βα­ρυ­σή­μαν­τη προ­φη­τεί­α:

        «“Ἄ­στρον ἀ­να­τε­λεῖ ἐξ Ἰ­α­κώβ…” Σοῦ ἀ­ναγ­γέλ­λω κά­ποι­ον, ποὺ τώ­ρα βέ­βαι­α δὲν ἦρ­θε ἀ­κό­μα. Τὸν μα­κα­ρί­ζω, ἂν καὶ εἶ­ναι μα­κριά μας. Θὰ ἀ­να­τεί­λει ἄ­στρο ἀ­π’ τοὺς ἀ­πο­γό­νους τοῦ Ἰ­α­κὼβ καὶ θὰ φα­νε­ρω­θεῖ ἄν­θρω­πος ἀ­π’ τὸν λα­ὸ τοῦ Ἰσ­ρα­ήλ, ὁ ὁ­ποῖ­ος θὰ συν­τρί­ψει τοὺς ἀρ­χη­γοὺς τῆς Μω­ὰβ καὶ θὰ λα­φυ­ρα­γω­γή­σει ὅ­λους τοὺς ἀ­πο­γό­νους τοῦ Σὴθ» (Ἀ­ριθμ. 24, 17).

Ἡ Ἐκ­κλη­σί­α, ἀλ­λὰ καὶ οἱ Ἑ­βραῖ­οι θε­ώ­ρη­σαν τὴν προ­φη­τεί­α αὐ­τὴ ὡς ἀ­ναγ­γε­λί­α τῆς ἐ­ναν­θρω­πή­σε­ως τοῦ Χρι­στοῦ, εἴ­δη­ση γιὰ τὸν ἐρ­χο­μὸ τοῦ Μεσ­σί­α.

        Στὸν κα­νό­να τῶν Χρι­στου­γέν­νων ἀ­να­φέ­ρε­ται ἀ­κρι­βῶς τὸ γε­γο­νὸς αὐ­τό. Λέ­γει τὸ β΄ τρο­πά­ριο τῆς δ΄ ᾠ­δῆς («Τοῦ μάν­τε­ως πά­λαι Βα­λα­άμ»), ὅ­τι ὁ δε­σπό­της Χρι­στὸς ἀ­νέ­τει­λε ὡς ἀ­στέ­ρας ἀ­πὸ τὸ γέ­νος τοῦ Ἰ­α­κὼβ καὶ γέ­μι­σε χα­ρὰ τοὺς σο­φοὺς ἐ­κεί­νους πού, ἔ­χον­τας ὑ­π’ ὄ­ψη τους τὰ λό­για τοῦ Βα­λα­άμ, πα­ρα­τη­ροῦ­σαν προ­σε­κτι­κὰ τὰ ἄ­στρα γιὰ τὴν ἐ­πα­λή­θευ­σή τους. Γι’ αὐ­τὸ καὶ ὅ­ταν εἶ­δαν τὸν ἀ­στέ­ρα στὸν οὐ­ρα­νό, τὸ ση­μεῖ­ο ποὺ τοὺς πα­ρέ­πεμ­πε στὸ λαμ­πρὸ ἄ­στρο τοῦ Χρι­στοῦ, στὸν νο­η­τὸ ἥ­λιο τῆς δι­και­ο­σύ­νης, «ἐ­χά­ρη­σαν χα­ρὰν με­γά­λην σφό­δρα» (Ματθ. 2, 10).

Λέ­γει ἐ­πί­σης τὸ τρο­πά­ριο, ὅ­τι ὁ Χρι­στὸς δέ­χτη­κε τοὺς σο­φοὺς αὐ­τοὺς νὰ τὸν προ­σκυ­νή­σουν καὶ νὰ τοῦ προ­σφέ­ρουν τὰ δῶ­ρα τους, «χρυ­σὸν καὶ λί­βα­νον καὶ σμύρ­ναν», για­τὶ αὐ­τοὶ ἀν­τι­προ­σώ­πευ­αν τὰ ἔ­θνη ποὺ θὰ εἰ­σέρ­χον­ταν, ὡς νέ­ος ἐ­κλε­κτὸς λα­ός, στὴ Βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ. Ἦ­ταν ἡ ἀ­παρ­χὴ τῶν ἐ­θνῶν. Ὅ­πως προ­σφέ­ρον­ταν στὸν Θε­ὸ οἱ ἀ­παρ­χὲς τῶν καρ­πῶν, τὰ πρω­το­γεν­νή­μα­τα δηλ. ἀ­πὸ τὰ ἀμ­πέ­λια, τὰ χω­ρά­φια, τὰ πα­τη­τή­ρια καὶ τὰ ἁ­λώ­νια (πρβλ. Ἐξ. 23, 16, Ἀ­ριθμ. 18, 12-13), ἔ­τσι καὶ οἱ τρεῖς σο­φοὶ μά­γοι ἔ­γι­ναν δε­κτοὶ ὡς ἐμ­προσθο­φυ­λα­κὴ τῶν ἀν­θρώ­πων, ποὺ ἀ­πὸ ὅ­λα τὰ ἔ­θνη θὰ ἀ­ποδέ­χον­ταν γιὰ Σω­τή­ρα τους τὸν Χρι­στό.

        Ὁ Βα­λα­άμ, ἂν καὶ λά­τρης τῶν εἰ­δώ­λων, εἶ­χε εὐ­χη­θεῖ νὰ συγ­κα­τα­ριθ­μη­θεῖ με­τὰ τὸν θά­να­τό του με­τα­ξὺ τῶν δι­καί­ων τοῦ Ἰσ­ρα­η­λι­τι­κοῦ λα­οῦ (Ἀ­ριθμ. 23, 10).

        Ἐ­σέ­να καὶ ἐ­μέ­να τί μᾶς ἐμ­πο­δί­ζει νὰ ὁ­μο­λο­γή­σου­με μο­να­δι­κό μας Σω­τή­ρα τὸν Κύ­ριό μας Ι­η­σοῦ Χρι­στὸ καὶ νὰ συγ­κα­τα­λε­χθοῦ­με στὸν νέ­ο ἐ­κλε­κτὸ λα­ό του, ποὺ ἁ­γί­α ἀ­παρ­χή του ἀ­πο­τέ­λε­σαν «οἱ ἀ­κρι­βεῖς γνῶ­στες τῶν λό­γων τοῦ Βα­λα­ὰμ σο­φοὶ ἐ­κεῖ­νοι με­λε­τη­τὲς τῶν ἄ­στρων»;

(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 365, Δεκ. 2013)