|
Του
Παναγιώτη Μπάρκα
Στο δεύτερο μισό του Αυγούστου, στη Χιμάρα,
μεταξύ των άλλων, ιθύνοντες της ΟΜΟΝΟΙΑΣ-ΚΕΑΔ οργάνωσαν διαμαρτυρίες με
σημείο αναφοράς τα προβλήματα σε σχέση
με τις ιδιοκτησίες και τις ακίνητες περιουσίες των Χιμαριωτών. Δε θέλω
να αμφισβητήσω ότι τα προβλήματα αυτά στη Χιμάρα είναι πολύ έντονα σε σχέση
με κάθε άλλο τμήμα της χώρας. Θίγουν κυρίως τους αυτόχθονες Χιμαριώτες υπό
την ευρύτερη γεωγραφική έννοια από την πόλη της Χιμάρας. Επίσης, η παραβίαση
των δικαιωμάτων επί του περιουσιακού τυχαίνουν ιδιαίτερης ευαισθησίας, όταν
πρόκειται για άτομα ελληνικής εθνικότητας.
Αναμφίβολα, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί σε
κανέναν το δικαίωμα διαμαρτυρίας, ως ένα δημοκρατικό μέσο για την επίλυση του
προβλήματος. Απεναντίας!
Όμως,
οι διαμαρτυρίες και οι στάσεις σ΄αυτές μπορεί να κριθούν, μάλιστα και να
καταδικαστούν όταν επικαλούνται ένα θεμελιώδες δικαίωμα αλλά, ή
χρησιμοποιείται για να εκφέρουν στάσεις σε αντίθεση με τη βούληση της εθνικής
ελληνικής μειονότητας, την ηθική, κοινωνική, πολιτιστική, πολιτική και εθνική
ακεραιότητά της, (όπως ήταν η δήλωση της ηγετικής αυτής ομάδας ότι η Ελλάδα
και η Κύπρος δε θα επιτρέψουν την ένταξη της Αλβανίας στην Ε. Ένωση, ή την
άσκηση βίας πρόσφατα για την παρεμπόδιση της σύσκεψης του δημοτικού
συμβουλίου της Χιμάρας),
Ή,
για να καλυφτούν οι πραγματικοί ένοχοι του μακελειού παραβιάσεων των
περιουσιακών δικαιωμάτων στη Χιμάρα, ή για να δημιουργηθούν
αποπροσανατολιστικές καταστάσεις που θα τηρήσουν ζωντανό και σε δράση το
κλίμα των καταχρήσεων και παραβιάσεων και στο μέλλον. (Μαρτυρεί γι΄αυτό και
το γεγονός ότι ο δήμαρχος Γκόρος, παρά
το ότι βρίσκεται υπό εκστρατεία επιθέσεων της ΟΜΟΝΟΙΑΣ-ΚΕΑΔ, δεν καταγγέλλει
τις βαριές παραβάσεις των προκατόχων του!!)
Ή,
για πολιτικούς λόγους, που σημαίνει προσπάθεια ανόδου των πεσμένων πολιτικών
μετοχών του πολιτικού παράγοντα της ΟΜΟΝΟΙΑΣ-ΚΕΑΔ.
Τονίζουμε
λοιπόν ότι, θα ήταν λάθος να σκεφτεί κανείς ότι στη Χιμάρα δεν υπάρχουν
περιουσιακά προβλήματα, μάλιστα με βαθύτερες σκοπιμότητες και υστεροβουλίες.
Τόσο το χειρότερο, θα ήταν λάθος να δετείς ότι σ΄αυτές τις υστεροβουλίες και
σκοπιμότητες, τα συμφέροντα των εγκληματικών ομάδων και του μαύρου χρήματος
δε χαίρουν τη στήριξη της πολιτικής και τμημάτων του κράτους. Θα ήσουν
κοντόφθαλμος αν δεν έβλεπες ότι οι ενέργειες αυτές, δημοσίως ή μη, νομιμοποιούνται
εξ ονόματος του ανθελληνικού εθνικισμού.
Στην
προκειμένη όμως περίπτωση φαίνεται ότι πρόκειται για ενέργειες που
προσβλέπουν περισσότερο στην πολιτική επιβίωση της ηγετικής ομάδας
ΟΜΟΝΟΙΑ-ΚΕΑΔ. Καθετί φαίνεται ότι έχει αφετηρία σε έναν πολιτικό θυμό της
ηγετικής αυτής ομάδας προς τον πρωθυπουργό Ράμα, ο οποίος, στις γνωστές
πιέσεις της ηγεσίας αυτής για την
αύξηση χωρίς αντίκρισμα των ποσοστών συμμετοχής της στο ταψί της εξουσίας,
απάντησε με ολοκληρωτική εξαίρεση από αυτό το ταψί. (Για να είμαστε περισσότερο
αντικειμενικοί, εκτός αυτού, ο Ράμα έλαβε μια τέτοια απόφαση και για να
δείξει πυγμή προς την Αθήνα, μπερδεύοντας άστοχα αυτά τα δύο πράγματα). Όπως όμως και να έχουν τα πράγματα, η
αποχώρηση της ηγεσίας αυτής από την 15-χρονη συμμετοχή στην πίτα της εξουσίας
είναι σαν η μπουκιά του Μιγκένι. (δλδ που δεν καταπίνεται εύκολα).
Η
επιλογή της Χιμάρας ως μέσο για την επίτευξη του σκοπού αυτού, αφορά την
κατάχρηση των ιστορικών και παρουσών ευαισθησιών της Χιμάρας στην Ελλάδα και
πιο πέρα. Λοιπόν, για να παρασύρουν στο σκοπό τους διάφορους ελληνικούς
κύκλους και γιατί όχι και την επίσημη
ελληνική πολιτική. (Είναι γεγονός ότι η κοινότητα της εθνικής ελληνικής
μειονότητας στους Δήμους Φοινίκης και Δρόπολης ή Δελβίνου, Αγ. Σαράντα κλπ,
αντιμετωπίζει περιουσιακά προβλήματα και προβλήματα δημογραφικής και
οικονομικής αλλοίωσης της ταυτότητάς της
πολλές φορές εντονότερα απ΄ ό, τι στη Χιμαρα. Όμως η ηγεσία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ-ΚΕΑΔ αποφεύγει την
πραγματικότητα αυτή διότι δεν παράγει ελληνικές ευαισθησίες όσο η Χιμάρα) .
Στο
πλαίσιο αυτό, η ηγεσία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ-ΚΕΑΔ θα πρέπει καταρχήν να διαμαρτυρηθεί
εναντίον της, λόγω του ότι ο Μπολάνος για 8 χρόνια δήμαρχος Χιμάρας και
πρόεδρος ΟΜΟΝΟΙΑΣ δεν κατέβαλε καμιά προσπάθεια για την επιστροφή των
περιουσιών στους Χιμαριώτες. Η ηγεσία αυτή, πριν κατηγορήσει το Ράμα για πολιτική αλλοίωσης της Χιμάρας, θα
πρέπει να πει την αλήθεια που τόσο καλά γνωρίζει, σχετικά με τη δήλωση του
πρωθυπουργού ότι επί Μπερίσια τα ξεφτέρια του υφάρπαξαν στο Μπρεγκντέτ πάνω
από 50 000 εκτάρια γης, η πλειοψηφία της οποίας στην περιοχή της
Χιμάρας.
Επίσης,
νομίζω ότι δεν πρόκειται απλώς γι΄ αυτή την αντινομία της Ηγεσίας αυτής στη
διεκδίκηση αποκατάστασης δικαιοσύνης όσον αφορά τους νόμιμους ιδιοκτήτες στη
Χιμάρα, που καθορίζει εξαρχής και την αποτυχία στον διακηρυγμένο στόχο
της. Υπάρχει και ένας επιπλέον λόγος.
Τα πολιτικά πρόσωπα επικεφαλής του «κινήματος» αυτού προέρχονται από ένα
αμφίβολο παρελθόν, το οποίο το αλβανικό κράτος (και το ελληνικό) το γνωρίζει.
Τα άτομα αυτά συνεχίζουν να πράττουν ποινικά αδικήματα διαφορετικού μεγέθους,
αλλά ο νόμος δεν δρα. (Κατά την παρεμπόδιση της σύσκεψης του δημοτικού
συμβουλίου της Χιμάρας, φάνηκε ξεκάθαρα ότι οι υποστηρικτές τους περίμεναν με
αγωνία να υπάρξουν συλλήψεις, για να κηρύξουν ήρωες τους συλληφθέντες, αλλά
δε συνέβη !!!) Επίσης και
τις περιουσίες τους στη Χιμάρα ή αλλού
δεν τις αγγίζει κανείς (και καλώς κάνουν), αλλά κατά περίεργο
τρόπο αυτές αυξαίνουν και ανθούν, όταν
την ίδια στιγμή οι κτήτορές τους μιλούν για κρατικό πογκρόμ εναντίον των
Χιμαριωτών.
Υπό
την οπτική αυτή γωνία προσβάλλει την πολιτιστική και κοινωνική ακεραιότητα
της κοινότητας των Χιμαριωτών και της εθνικής ελληνικής μειονότητας, η
συμπεριφορά της ηγεσίας αυτής και των ελάχιστων οπαδών της στην παρεμπόδιση
της σύσκεψης του δημοτικού συμβουλίου την προηγούμενη βδομάδα. Σε περίπτωση
που οι ιθύνοντες του δημοτικού συμβουλίου
δεν επέτρεψαν την ελεύθερη παρουσία της κοινότητας στη σύσκεψη, αυτό
είναι λάθος. Όμως, είναι ασυγχώρητο η χρήση σωματικής και στοματικής βίας για
την παρεμπόδιση της σύσκεψης ενός επίσημου θεσμού.
Από
την άλλη πλευρά πρόκειται για το πολεοδομικό σχέδιο όλου του δήμου της
Χιμάρας αποτελούμενο από 25 μονάδες και όχι του τμήματος που αποτελούν οι
Έλληνες. Το πολεοδομικό σχέδιο είναι γνωστό ότι αποτελεί το βασικό εργαλείο
για την ρυθμισμένη ανάπτυξη του συνόλου του δήμου και δεν αποτελεί σχέδιο ανάπλασης μιας
συγκεκριμένης περιοχής που μπορεί να θίξει συγκεκριμένα συμφέροντα. Το
πολεοδομικό σχέδιο ποτέ δεν αρνείται και δεν εμποδίζει την επίλυση των
περιουσιακών προβλημάτων. Το αντίθετο όμως εμποδίζει πραχτικά την ανάπτυξη
του δήμου και επιτρέπει περιθώρια για καταχρήσεις.
Ταυτοχρόνως,
τη μελέτη για το πολεοδομικό σχέδιο της Χιμάρας έχει εκπονίσει μια ελληνική
εταιρία και, ούτε κατά τη διαδικασία της μελέτης, ούτε μετά από τη δημοσίευσή
της, ούτε μετά την ανακοίνωση του σχεδίου στις ενδιαφερόμενες πλευρές, δεν
παρουσιάστηκαν παράπονα, παρατηρήσεις, προτάσεις. Τότε γιατί περίμεναν την ημέρα της ψήφισης
από το δημοτικό συμβούλιο για να αντιδράσουν με τον τρόπο αυτό, διόλου
πολιτισμένου, κοινωνικού, αλλά πολύ προκλητικό;!
Στο
πλαίσιο αυτό συμφερόντων θα πρέπει να
κριθεί και η στάση της ηγεσίας
αυτής ότι θα επηρεάσει την Ελλάδα και την Κύπρο για να εμποδίσουν την
ένταξη της Αλβανίας στην Ε. Ε.
Αυτή
δεν αποτελεί θέση που εκφράζει την πολιτική βούληση της εθνικής ελληνικής
μειονότητας στην Αλβανία και πιστεύω ούτε της Αθήνας και Λευκωσίας. Η εθνική
ελληνική μειονότητα στην Αλβανία, και όταν της σκότωναν τα παιδιά στα σύνορα,
και όταν της παραβιάζονταν βίαια τα εκπαιδευτικά και θρησκευτικά δικαιώματα,
και όταν καταπατιόνταν τα περιουσιακά και αστικά δικαιώματα, ποτέ δεν ήταν
και ούτε είναι κατά της ευρωατλαντικής ένταξης της χώρας και του κράτους όπου
ζει. Μάλιστα, η ιστορία γεγονότων και τα ντοκουμέντα μιλούν για το αντίθετο.
Ότι από το 1991, ήταν ο εμπνευστής αυτής της πορείας για την Αλβανία και τη
στάση αυτή υπαγορεύει στην εθνική ελληνική μειονότητα, ο δυτικός της
πολιτισμός και η πεποίθηση ότι μόνο στην ευρωπαϊκή οικογένεια, (τμήμα της
οποίας είναι στην πράξη η εθνική ελληνική μειονότητα, ως η πρωτοποριακή
ένταξη της Αλβανίας) η εθνική ελληνική μειονότητα θα χαίρει πλήρως και με
αξιοπρέπεια όλων των δικαιωμάτων της.
Η ηγεσία αυτή θα πρέπει να κατανοήσει ότι, άλλο πράγμα είναι οι
υποχρεώσεις που θέτουν οι θεσμοί της Ε.Ε προς το αλβανικό κράτος για τον
σεβασμό των ανθρωπίνων και μειονοτικών δικαιωμάτων, ως όρο για την ενταξιακή
της πορεία στην Ε.Ε και εντελώς άλλο πράγμα είναι η τοποθέτηση της εθνικής
ελληνικής μειονότητας ότι θα εμποδίσει την ενταξιακή πορεία της στο όνομα των
δικαιωμάτων της.
Καταδικασθαία
είναι επίσης και η προσπάθεια αυτής
της ηγεσίας, η οποία για λόγους πολιτικής της επιβίωσης, πράττει το αντίθετο
της φυσιολογικής αποστολής της.
Χάνοντας
η ηγεσία αυτή κάθε είδος στήριξης του εκλογικού της σώματος, απαιτεί τώρα να
επιβληθεί σ΄αυτό με εισαγόμενο κύρος, το οποίο επιδιώκει να κερδίσει
αναλαμβάνοντας ρόλο υπερασπιστή των συμφερόντων της Ελλάδας με την Αλβανία.
(Καταχράστηκε αρκετά τις ανθελληνικές και προτουρκικές θέσεις του Ράμα καθώς
και το υποτιθέμενο θέμα των τσάμιδων).
Ένας τέτοιος ρόλος είναι διπλά επιζήμιος, τόσο για τις ελληνοαλβανικές
σχέσεις, όσο και για την ίδια την μειονότητα. Ο ρόλος της μειονότητας
δεν είναι εκείνος της αρνητικής επίδρασης στις σχέσεις αυτές, αλλά
είναι υπέρ της θετικής επίδρασης, των ειρηνικών σχέσεων, των σχέσεων
συνεργασίας και σε ευρωπαϊκό πνεύμα.
Από
την άλλη πλευρά, η προσπάθεια της ηγεσίας αυτής, η οποία για να δικαιολογήσει
το κλίμα αντιπαλότητας μεταξύ των δύο χωρών, επιδιώκει να επιδεινώσει τις
σχέσεις της εθνικής ελληνικής μειονότητας
με την κυβέρνηση της χώρας της, είναι προσπάθειες λανθασμένες και
επιζήμιες. Η μειονότητα, ανεξαρτήτως
της εθνικής ελληνικής ταυτότητας αποτελεί μια ξεχωριστή οντότητα, που
ζει στην Αλβανία και διατηρεί τις γνωστές σχέσεις με το μητρικό έθνος. Υπό
την οπτική αυτή γωνία οι σχέσεις της με το κράτος στο οποίο ζει διατηρούν μια
διπλή διάσταση, αλλά ποτέ ταυτισμένη πλήρως με εκείνη που το έθνος κορμός
έχει με το αλβανικό κράτος, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για αρνητικές σχέσεις
μεταξύ τους. ΤΕΛΟΣ
Του
Παναγιώτη Μπάρκα
Αργυρόκαστρο
27.08.2017
|
Nga Panajot Barka
Në gjysmën e dytë të gushtit në Himarë, midis të tjerësh,
drejtues të OMONIA – PBDNJ-së organizuan protesta me pikë referimi
problemet e pronësisë dhe të pasurive të patundshme të himarioteve. Nuk dua
kursesi të vë në dyshim se këto probleme në Himarë janë më shumë evidente se
në çdo pjesë tjetër të vendit. Ato kanë prekur sidomos himariotet autoktonë, me
kuptimin gjeografik më të gjerë se qyteti i Himarës. Po ashtu, shkeljet e të
drejtave pronësore fitojnë një sensibilitet më të madhë kur bëhet fjalë për
banorët me përkatësi etnike greke.
Nuk ka
dyshim se nuk mund t’i mohohet askujt e drejta e protestës, si një mjet
demokratik për zgjidhjen e problemit. Përkundrazi!
Por,
protestat dhe qëndrimet në to mund të gjykohen, madje edhe të denohen, kur
ato nisen nga një e drejtë bazike dhe, ose përdoren për të shprehur qendrime
që bien ndesh me vullnetin e minoritetit etnik grek, integritetin e vet
moral, civil, kulturor e politike, (siç qe deklarata e këtij lidërshipi se
Greqia dhe Qipro nuk do të lëjojnë hyrjen e Shqipërisë në BE, apo edhe aplikimi
i dhunës së vërbër për të prishur së fundmi mbledhjen e këshillit
bashkiak të Himarës)
Ose për
të fshehur shkaktarët e vërtetë të batërdisë së shkeljeve pronësore në
Himarë, ose për të krijuar korelacione çorientuese për të mbajtur të gjallë
dhe në efektivitet klimën e abuzimeve dhe shkeljeve edhe në të ardhmën, (flet
për këtë edhe fakti që kryebashkiaku Goro, edhe pse i ndodhur nën ofensivën e
sulmeve të OMONIA-PBDNj-së, nuk denoncon shkeljet e renda të paraardhësve të
vet!!),
Ose për
qëllime politike, që do të thotë përpjekje për rritje të kredibilitetit
të renë të faktorit politik të OMONIA-PBDNj-së.
Pra e
theksojmë, do të ishte gabim të mendoje se në Himarë nuk ka probleme të kësaj
natyre, madje dhe me prapamendime e prapaveprime më të thella e më të renda
se aq. Aq me keq do të ishte gabim të pranoje se në këto prapaveprime
interesat e grupeve kriminale e të parave të pista nuk mbështetn nga politika
e segmentë të shtetit. Do të ishte miopi nëse nuk do të shikoje se këto
veprime publikisht ose jo, legjitimohen në emër të nacionalizmit antihelen.
Por, në
rastin konkret bëhet fjalë për një veprim për mbijetësë politike të
lidershipit të OMONIA-PBDNj-së. Gjithçka duket se e ka zanafillën tek një
zemëratë politike e këtij lidershipi ndaj kryeministrit Rama, i cili,
presioneve të njohura të tij për të rritur pa arsye përqindjen e pjesëmarrjes
në tepsinë e pushtetit, iu përgjigj me përjashtimin e tij total nga kjo
tepsi. (Për të qenë sa më objektiv, përveç kësaj Rama e mori këtë vendim edhe
për të treguar forcë ndaj Athinës duke lidhur gabimisht këto dy gjera).
Sidoqoftë, për këtë lidership ky dëbim, pas 15 vjetesh në tepsinë e
pushtetit, është si kafshata e Migjenit.
Përzgjedhja
e Himarës si instrument për arritjen e këtij qëllimi lidhet me abuzimin e
sensibiliteteve historike dhe aktuale të Himarës në Greqi dhe më gjerë. Pra,
me tërheqjen pas vetës të qarqeve të ndryshme helene dhe pse jo edhe të
politikës zyrtare greke. (Eshtë fakt që komuniteti i minoritetit etnik grek
në bashkitë Finiq dhe Dropull, apo në Delvinë e Sarandë, ka probleme
pronësore dhe shpërbërjeje të homogjenitetit demografik dhe ekonomik shumë
herë më të theksuara se në Himarë. Por, lidershipi i OMONIA-PBDNj-së e
anashkalon këtë fakt se nuk prodhon nacionalitet helen aq sa Himara)
Në këtë
kuptim lidershipi i OMONIA-PBDNj-së duhet të protestojë ndaj vetës për faktin
se Bollano për tetë vjet kryetar i Bashkisë së Himarës dhe Kryetar i OMONIA-s
nuk bëri asgjë për kthimin e pronave himarioteve. Ky lidership, para se të
akuzojë Ramën për politikë zhbërjeje të Himarës, duhet të tregojë të vërtetën
që e njeh mirë, lidhur me deklaratën e kryeministrit se në kohën e Berishës
skifterët e tij rrembyen në Bregdet, mbi 50 mijë hektarë tokë, pjesa dermuese
në Himarë.
Gjithashtu
besoj se nuk është thjeshtë ky iligjitimet i lidertshipit të OMONIA-PBDNj-së,
në kërkim të vendosjës së drejtësisë për pronarët e ligjshëm në Himarë, që e
paracakton që në embrion dështimin e “kauzës” së tij të deklaruar. Ka edhe
një arsye tjetër. Personazhet politikë në krye të kësaj “kauze” kanë një të
shkuar të dyshimtë që shteti shqiptar (dhe ai grek) e njeh mirë. Prej tyre
vijohet të konsumohen vepra penale në masë të ndryshme, por ligji nuk vepron.
(Në prishjen e mbledhjës së kësh. Bashkiak të Himarës, u duk qartë se nga
pala tjetër pritej në agoni që të kishte arestime, për t’i shpallur “të
arestuarit” heronj, por nuk ndodhi!!!) Por, edhe pronat e tyre në
Himarë apo gjetkë nuk i cenon njeri (dhe mirë bën), por edhe çuditërisht
shtohen e lulezojnë ndërkohë që ata flasin për raprezalje shtetërore ndaj
Himarioteve
Në këtë
kendveshtrim ishte fyese për kredibilitetin kulturor e civil të komunitetit
himariot dhe të minoritetit etnik grek sjellja e këtij lidershipi dhe
pasuesve të tij të paktë ndaj mbledhjes së këshillit bashkiak të javës së
kaluar. Nëse drejtuesit e këshillit bashkiak nuk lëjuan pjesëmarrjen e lirë
të komunitetit në takim është e gabuar. Por, është e pafalshme ushtrimi i
dhunës fizike dhe verbale për ta penguar e prishur një mbledhje
institucionale.
Nga ana
tjetër bëhet fjalë për studimin urbanistik të të gjithë bashkisë së Himarës
të përberë prej 25 njesish dhe jo për pjesën e pretenduar nga komuniteti grek
në Himarë. Ky plan dihet se përbën instrumentin bazë për një zhvillim të
rregulluar të bashkisë dhe jo një studim pjesor urbanistik që mund të prek
interesa të caktuara. Plani urbanistik kurresesi nuk mohon dhe nuk pengon
zgjidhjen e problemeve pronësore, por e kundërta, pengon realisht zhvillimin
e bashkisë dhe lëjon hapësira për abuzime.
Po
ashtu, studimin urbanistik të bashkisë së Himarës e kishte marrë përsipër një
studjo greke dhe, as në procesin e studimit, as pasi ky studim u publikua dhe
iu komunikua paleve të interesuara, nuk u paraqiten ankesa, propozime e
vërrejtje. Përse atëherë, u prit dita e aprovimit për të reaguar në këtë
mënyrë, aspak civile, aspak të kulturuar, por shumë provokuese?!
Në këtë
kuadër interesah duhet gjykuar qëndrimi i këtij lidershipi se do të ndikojë
te Greqia dhe Qiproja që të pengojnë anëtarësimin e Shqipërisë në BE. Ky nuk
është aspak qëndrim që shpreh vullnetin politik të minoritetit etnik grek në
Shqipëri dhe besoj as të Athinës apo të Nikosias. Minoriteti etnik grek, edhe
kur i vriteshin anëtarët e vet në kufi, edhe kur prekeshin dhunshëm të
drejtat e tij arsimore e fetare, edhe kur shkelëshin të drejtat e tij
pronësore e civile, kurrë nuk ka qenë dhe nuk do të jetë kundër integrimit
euroatllandik të vendit e të shtetit ku jeton. Madje historia e fakteve dhe
dokumentave tregon të kundërtën. Se që nga 1991 ishte aspiranti i parë i kësaj
rruge për Shqipërinë dhe këtë qëndrim minoritetit grek ia dikton kultura e
tij perendimore dhe bindja se vetëm në familjen evropiane, (pjesë e të cilës
është realisht minoriteti etnik grek, si pararojë e gjithë shoqërisë
shqiptare) ai do të gezojë në mënyrë të plotë e me dinitet të gjitha të
drejtat. Ky lidership duhet ta kuptojë se, tjetër gjë është detyrimi prej
institucioneve të BE-së i shtetit shqiptar për respektimin e të drejtave të
njeriut dhe të minoriteteve si kusht për anatërësimin e Shqipërisë në BE, dhe
krejt tjetër gjë është deklarimi i vet minortetit për t’u kthyer në pengësë
të këtij procesi në emër të të drejtave të tij.
Po aq e
denueshme është përpjekja e këtij lidershipi, i cili, për mbijetesën e vet
politike, bën të kundërtën e misionit të vet të natyrshëm. Ky lidership duke
humbur çdo lloj mbështetje të elektorati i vet kërkon tani t’i imponohet atij
me kredibilitet të importuar, që kërkon ta fitojë duke tentuar të marrë
përsipër rolin e mbrojtësit të interesave të Greqisë në Shqipëri. (Abuzoi
mjaft me qëndrimet antihelene dhe pro turke të Ramës, si edhe me të
ashtuquajturin problemin çam). Ky rol është dyfish i dëmshëm si për
marrëdhëniet greko shqiptare, ashtu edhe për vetë minoritetin. Roli i
minoritetit nuk është ai i ndikimit negativ në këto marrëdhënie, por i
ndikimit pozitiv, i marrëdhënieve paqësore, bashkëpunuese e në frymë
evropiane.
Nga ana
tjetër, përpjekja e këtij lidershipi, i cili për të justifikuar klimën
konfrontuese midis dy vendeve kërkon të armiqësojë marrëdhëniet e minoritetit
etnik grek me qeverinë e vendit të tij, është sa e gabuar aq edhe e demshme.
Minoriteti, pavarësisht identitetit të tij etnik grek, përbën në vetvete një
idividualitet me vete, që jeton në Shqipëri dhe ka marrëdhënie të caktuara
etnike me kombin am. Në këtë kendveshtrim marrëdhëniet e tij me shtetin ku
jeton kanë një përmasë të dyfishtë por kurrsesi të identifikuar plotësisht me
kombin am, sidomos kur bëhet fjalë për marrëdhënie negative midis tyre
|
