Άλλο Αλβανοί και άλλο Αρβανίτες - Tjetër shqiptarët dhe tjetër Arvanitët.

του Κων/νου Χολέβα, Πολιτικού Επιστήμονος              Άγνοια η και διαστρέβλωση της Ιστορίας προδίδει η καινοφανής άποψη που ακούσθηκε ότι δηλαδή μεγάλοι ήρωες του 1821 και των μετέπειτα εθνικών αγώνων υπήρξαν Αλβανοί.              Γίνεται σύγχυση με τους Αρβανίτες, τους αρβανιτόφωνους Έλληνες. Άλλο, όμως, Αλβανοί και άλλο Αρβανίτες. Υπάρχει μεγάλη διαφορά. Και εξηγούμεθα :   Ο Μάρκος Μπότσαρης, στην μνήμη του οποίου ασεβούν πολλοί, ήταν Έλλην αρβανιτόφωνος, όπως όλοι οι Σουλιώτες. Η ελληνική του συνείδηση φαίνεται και από την περίφημη φράση που είπε όταν πρωτοπάτησε στα Επτάνησα : Ο Έλλην δεν μπορεί να αισθάνεται ελεύθερος εκεί όπου κυματίζει η Βρεττανική σημαία". Το δε Λεξικό που έγραψε ήταν της αρβανίτικης  - όχι αλβανικής - και ρωμαίικης απλής  (νεοελληνικής). Άλλωστε δεν θα μπορούσε να έχει αλβανική εθνική συνείδηση, διότι κάτι τέτοιο εμφανίζεται μόλις το 1878 με την Λίγκα της Πριζρένης - Κοσσυφοπεδίου και μάλιστα ως τεχνιτό κατασκεύασμα ξένων δυνάμεων και θρησκευτικών προπαγανδών. Κατά την Τουρκοκρατία δεν υπήρχε έθνος Αλβανών. Οι κάτοικοι της σημερινής Αλβανίας διεκρίνοντο με κριτήριο την θρησκεία τους. Οι Ορθόδοξοι ήσαν Ρωμιοί, εντεταγμένοι στο ίδιο Γένος με τους υπόλοιπους Έλληνες. Οι Μουσουλμάνοι ένοιωθαν Τούρκοι, εξ ου και ο όρος  Τουρκαλβανοί.  Εάν μιλούμε για αλβανική συμμετοχή στην Ελληνική Επανάσταση δεν πρέπει να αναφερόμαστε στους Μποτσαραίους, την Μπουμπουλίνα και τους Κουντουριώτηδες, αλλά στους Τουρκαλβανούς που χρησιμοποιήθηκαν από την άλλη πλευρά ως σφαγείς των Ελλήνων.              Οι Βυζαντινοί πρόγονοί μας δεν ανέφεραν Αλβανούς στην Βαλκανική. Ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος ονομάζει Αλβανούς μία φυλή του Καυκάσου. Ο Γεώργιος Καστριώτης  -  Σκεντέρμπεης, που θεωρείται εθνικός ήρωας των σημερινών Αλβανών, ονόμαζε εαυτόν Ορθόδοξον Ηπειρώτη (15ο αιών). Σε έγγραφα της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας στα τέλη του 15ου αιώνος η λέξη "Αλβανός" ερμηνεύεται  " Έλληνες από την Ήπειρο  και την Πελοπόννησο" χωρίς να αμφισβητείται η ελληνική συνείδησή τους. Η αλβανική συνείδηση είναι οπωσδήποτε ξενόφερτο κατασκεύασμα όπως αποδεικνύουν και μαρτυρίες των ιδίων των ενδιαφερομένων , τις οποίες κατέγραψε ο σύγχρονός μας διαπρεπής Βαλκανιολόγος Αχιλλεύς Λαζάρου.              Όταν η Ιταλία και η Αυστροουγγαρία για δικούς τους λόγους προσπαθούσαν να κατασκευάσουν αλβανικό κράτος ώστε να ελέγχουν την είσοδο της Αδριατικής, οι Τουρκαλβανοί ύψωναν στο Δυρράχιο την οθωμανική σημαία !              Προτιμούσαν την τουρκική παρά την άγνωστη σ' αυτούς αλβανική εθνική συνείδηση. Άλλωστε και στους Βαλκανικούς πολέμους οι Μουσουλμάνοι της Αλβανίας πολέμησαν, και μάλιστα δυναμικά, στις τάξεις του Οθωμανικού στρατού. Μετά το 1908 πολλά από τα μέλη του Νεοτουρκικού κομιτάτου, το οποίο σχεδίασε και ξεκίνησε τον διωγμό των Ελλήνων ήταν Τουρκαλβανοί.              Η λέξη Αλβανία, σημαίνει Λευκή Χώρα από το λατινικό ΑΛΜΠΑ : λευκή. Είναι όρος με γεωγραφική και όχι εθνολογική σημασία.              Ο όρος Αρβανίτης που αφορά τους Σουλιώτες, τους Υδραίους, τους Σπετσιώτες και πολλούς κατοίκους των Μεσογείων, προέρχονται από τελείως διαφορετική ρίζα. Συγκεκριμένα από τη λέξη"Άρβανον", τοπωνύμιο της Βορείου Ηπείρου, που το βρίσκουμε ήδη από τον 11ο αιώνα στα κείμενα της Άννας Κομνηνής. Από το Άρβανον, δηλαδή από την Ελληνικοτάτη Βόρειο Ήπειρο, κατέβηκαν σε πόλεις και νησιά της Νοτίου Ελλάδος ελληνικοί πληθυσμοί που μιλούσαν αρβανίτικα. Δηλαδή μία διάλεκτο ανάμικτη με αρχαία ελληνικά, λατινικά, τουρκικά και εντόπια βαλκανικά γλωσσικά στοιχεία. Οι αρβανιτόφωνοι Έλληνες ουδέποτε είχαν διαφορετική συνείδηση από τους υπόλοιπους Έλληνες. Παρεμφερές παράδειγμα μας δίδουν οι σλαβόφωνοι Μακεδονομάχοι Κώττας, Κύρου, Νταλίπης και άλλοι, οι οποίοι πολέμησαν υπέρ της Ελλάδος κατά των Βουλγάρων κομιτατζήδων. Καθώς και οι τουρκόφωνοι Ορθόδοξοι της Καππαδοκίας που κράτησαν μέσω της Εκκλησίας την ελληνικότητά τους αν και έχασαν την ελληνική γλώσσα. Οι δίγλωσσοι Έλληνες αρβανιτόφωνοι, βλαχόφωνοι, σλαβόφωνοι, κ.λ.π. μας προσφέρουν χαρακτηριστικές αποδείξεις ότι στα Βαλκάνια κατά τους τελευταίους πέντε τουλάχιστον αιώνες η Ορθόδοξη πίστη - και γενικότερα η θρησκεία - διαμορφώνει την εθνική συνείδηση πολύ περισσότερο και από το γλωσσικό ιδίωμα.              Η σύγχυση μεταξύ των λέξεων Αλβανός και Αρβανίτης δημιουργείται μόνον στην ελληνική γλώσσα, διότι φαίνονται να μοιάζουν οι δύο όροι ηχητικά. Η ομοιότης είναι μόνο επιφανειακή. Στην ουσία διαφέρουν κατά πολύ. Άλλωστε οι ίδιοι οι Αλβανοί αποκαλούν εαυτούς Σκιπετάρ και την χώρα τους Σκιπερία : χώρα των Αετών. Τι κοινό μπορούν να έχουν ένας Σκιπετάρ και ένα Έλλην αρβανιτόφωνος ; Ίσως ο ένας να μπορεί να καταλαβαίνει κάποιες λέξεις από τον άλλο. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είχαν η έχουν την ίδια εθνική συνείδηση... Μην ξεχνούμε ότι Σέρβοι, Κροάτες και Βοσνιομουσουλμάνοι μιλούν ακριβώς την ίδια γλώσσα, παρά ταύτα συγκρούσθηκαν μεταξύ τους  με οδυνηρές συνέπειες.              Σέβομαι και κατανοώ τις προσπάθειες πολιτικών και δημοσιογράφων να περιορίσουν τα ενδεχόμενα φαινόμενα ρατσισμού και ξενοφοβίας - αν και οι ρίζες των προβλημάτων δεν έχουν μελετηθεί σωστά  - στην κοινωνία μας. Όμως κάτι τέτοιο δεν γίνεται με άγνοια η παραποίηση της ιστορικής αλήθειας. Ας μάθουμε καλά την Ιστορία μας ώστε και τους Έλληνες Αρβανίτες να τιμούμε για την εθνική τους προσφορά και με τον γείτονα αλβανικό λαό να διατηρούμε σχέσεις καλής γειτονίας, χωρίς βεβαίως να λησμονούμε την ελληνική κοινότητα της Βορείου Ηπείρου.   πηγή

Nga Konstandin Holeva Shkencëtar Politik. Mosnjohje por dhe shtrembërim të Historisë tregon mendimi në dukje i ri se heronjtë e 1821 dhe të betejave të më vonta kombëtare ishin shqiptarë. Ngatërrohen me Arvanitët, grektë arvanitofolës. Por tjetër gjë Shqiptarët dhe tjetër Arvanitët. Ekziston një ndryshim i madh. Po e shpjegojmë: Marko Bocari, në kujtimin e të cilit shumë kryejnë sakrilegj, ishte një Helen arvanitofolës, si shumë Suliotë. Ndërgjegjia e tij helene duket nga fraza e tij e famshme, që tha kur shkeli për herë të parë në Eptanisa: Heleni nuk mund të ndjehet i lirë atje ku valvitet flamuri Birtanik”. Ndërsa Fjalori që shkroi ishte arvanishtesh – jo shqipes-dhe romaishtes së thjeshtë(=greqishtja moderne). Megjithatë nuk do të mund të kishte ndërgjegjie kombëtare shqiptare, sepse diçka e tillë shfaqet vetëm më 1878 me Lidhjen e Prizrenit-Fushëkosovë dhe bile si një krijim artificial i fuqive të mëdha dhe propagandave fetare. Gjatë pushtimit turk nuk ekzistone  komb Shqiptarësh. Banorët e Shqipërisë së sotme dalloheshin me kriter fenë e tyre. Orthodhoksët ishin romioi (bizantinë=helenë) të instaluar në i njejti Jenos-Fis me Helenët e tjerë. Myslymanët ndjeheshin Turq, këtu mund të kuptoni përkufizimin Turkoshqiptarë. Ndërsa flasim për pjesmarrjen shqiptare në Kryengritjen Helene nuk duhet ti rreferohemi tek Bocarenjtë, Bubulinës, dhe Kunduriotët, por tek Turkoshqiptarët që u përdorën nga krahu i atyre që therrnin Helenët. Paraardhësit tanë Bizantinë nuk përmendën Shqiptarë në Ballkan. Konstandin Porfirogjeni quan shqiptarë një fis të Kaukazit. Gjergj Kastrioti – Skenderbeu që konsiderohet dhe heroi kombëtarë i shqiptarëve të sotëm, e quante veten e tij Epirot Orthodhoks (shek i 15-të). Në shkresa të Republikës Galinotati të Venecias në fund të shek të 15-të fjala “Shqiptar=Alban” interpretohet “Grekë nga Epiri dhe Peloponezi” pa u diskutuar ndërgjegjia e tyre helene. Ndërgjegjia shqiptare është me patjetër një ndërtim i huaj siç tregojnë dëshmitë e vetë të interesuarve, të cilat i rregjistroi Ballkanologu i mirënjohur dhe i nderuar i kohëve tona  Ahilea Lazaru. Kur Italia dhe Austrohungaria për arsyet e tyre u përpoqën që të ndërtojnë një shtet shqiptar në mënyrë që të kontrollojnë hyrjen në Adriatik, Turkoshqiptarët ngritën në Durrës flamurin otoman! Preferonin më tepër gjuhën turke  se sa ndërgjegjien shqiptare të panjohur për ta deri atëhere. Ndër të tjera dhe në luftërat Ballkanike Myslymanët e Shqipërisë luftuan, bile me forcë në rradhët e ushtrisë Osmane. Pas 1908 shumë anëtarë të komitetit Neoturk, i cili planifikonte që të fillonte përndjekjen e Helenëve ishin turkoshqiptarë. Fjala Shqipëri=Albania do të thotë Vend i Bardhë nga fjala latine ALBA: e bardhë. Është përkufizim gjeografik dhe jo me kuptim kombëtar. Përkufizimi Arvanit që i përket Suliotëve, Idrenjëve, Speciotëve dhe shumë banorëve të Mesdheut, vjen nga një fjalë plotësisht me rrënjë tjetër. Konkrretisht nga fjala “Arvanon”, toponim i Epirit të Veriut, që gjejmë që prej shek të 11-të në tekstet e Anna Komninës. Nga Arvanon, dmth nga Epiri Verior i cili është tërësisht Helen, zbritën në qytete dhe ishuj të Greqisë Jugore popullate helene që flisnin gjuhën arvanitase. Dmth një dialekt të miksuar  me greqishte të vjetër, latinishte, turqishte dhe elementë gjuhorë ballkanikë. Grekët arvanitofolës asnjëherë nuk kishin ndërgjegjie tjetër nga Helenët e tjerë. Një shembull të përafërt na japin luftëtarët partizanë në Maqedoni që ishin sllavofonë, si Kotta, Qirou, Dalipi dhe të tjerë, të cilët luftuan për Greqinë kundër bullgarëve komitaxhinj. Si dhe orthodhoksët turkofolës të Kapdokisë që ruajtën nëpërmjet Kishës origjinën e tyre helene mgjth se humbën gjuhën greke. Helenët dygjuhësh, arvanitofonë, vlahofonë, slavofonë etj na ofrojnë vërtetime karakteristike se në Ballkan gjatë pesë shekujve të fundit besimi Orthodhoks – dhe në përgjithësi feja-  formon ndërgjegjien kombëtare shumë më tepër se sa veçantia gjuhore. Ngatërresa ndërmjet fjalëve Shqiptar dhe Arvanit krijohet vetëm në gjuhën greke, sepse duket sikur ngjajnë të dyja përkufizimet nga ana tingullore. Ngjashmëria është vetëm sipërfaqësore. Në esencë ndryshojnë shumë. Bile vetë Albanët e quajnë veten e tyre Shqiptar dhe vendin e tyre Shqipëri: vendi i Shqiponjave. Çfarë të përbashkët mund të ketë një Shqiptar dhe një Helen arvanitofolës? Ndoshta njëri të mundet të kuptojë disa fjalë nga tjetri. Por kjo nuk do të thotë që kishin apo kanë të njejtën ndërgjegjie kombëtare... Mos harrojmë se Serbët, Kroatët dhe Bosnjakët myslymanë flasin të njejtën gjuhë, mgjth se u përplasën ndërmjet tyre me rrjedhime të tmerrshme. Respektoj dhe kuptoj përpjekjet e politikanëve dhe të gazetarëve që të izolojnë mundësitë për fenomenin e racizmit dhe ksenofobisë – mgjth se rrënjët  e problemeve nuk janë studiuar drejt – në shoqërinë tonë. Por diçka e tillë nuk bëhet me padituri dhe deformim të së vërtetës historike. Le të mësojmë mirë Historinë tonë në mënyrë që Helenët Arvanitë ti nderojmë për kontributin e tyre kombëtare dhe me popullin fqinj shqiptar që të ruajmë marrdhëniet e fqinjësisë së mirë, sigurisht pa harruar komunitetin helen të Epirit të Veriut.

Οἱ πεμπτοφαλαγγίτες διαστρεβλωτὲς τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων τῆς Ἠπείρου. Ποιοὶ πολεμοῦν τοὺς Σουλιῶτες καὶ τοὺς Ἀρβανίτες; -Propaganduesit në krah të armikut si shtrembërues të Historisë Greke kundrejt Helenëve të Epirit. Cilët luftojnë Suliotët dhe Arvanitët?

Vdekja e Marko Bocarit

Ἕνα ἀπὸ τὰ συμπτώματα τῆς ἐποχῆς ποὺ βιώνουμε τὶς τελευταῖες δεκαετίες εἶναι καὶ αὐτὸ τῆς συνειδητῆς ἀλλοίωσης τῆς Ἑλληνικῆς ἱστορίας. Πρόκειται γιὰ μία συστηματικὴ συμπεριφορὰ ποὺ ἔχει ἀποκτήσει προκλητικὲς διαστάσεις. Πολλοὶ καταλογίζουν σὲ αὐτὴν τὴν νοοτροπία τὴν τάση κάποιων σκοτεινῶν Κέντρων νὰ ἰσοπεδωθεῖ ἡ Ἱστορικὴ συνείδηση τοῦ Λαοῦ μας καὶ τὴν μετατροπή μας σὲ ἕναν ἄβουλο Λαὸ καταναλωτῶν-πελατῶν τοῦ Πολιτικοῦ συστήματος. Στὸ παιχνίδι αὐτὸ ἐντάσσεται ἡ σκόπιμη ἀλλοίωση τῆς Ἱστορίας ποὺ ἀφορᾶ μεγάλες στιγμὲς τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὅπως εἶναι ἡ παρουσία καὶ ἡ προσφορὰ μεγάλων ὁμάδων τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, ὅπως οἱ Σουλιῶτες. Οἱ Σουλιῶτες, σύμφωνα μὲ τὰ τελευταῖα ἀντεπιστημονικὰ ἐπιχειρήματα πολλῶν, δὲν εἶναι Ἕλληνες ἀλλὰ …Ἀλβανοὶ ποὺ …ἔτυχε νὰ συμμετάσχουν στὴν Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση καὶ νὰ …ἐξελληνιστοῦν! Χρησιμοποιοῦν ὡς …ἀπόδειξη γιὰ αὐτὸ τὸ ὅτι ἦταν δίγλωσσοι Ἕλληνες, δηλαδὴ μιλοῦσαν καὶ «ρωμαίικα» (ὅπως λέγονταν τὰ ἑλληνικὰ σὲ πολλὲς περιοχὲς τῆς Ἑλλάδος, κατὰ τὴν Τουρκοκρατία) μαζὶ μὲ τὰ ἀρβανίτικα (μία μικτὴ γλώσσα ποὺ καὶ σήμερα δὲν χαρακτηρίζει κάποια ἐθνικὴ ὁμάδα). Καὶ τὸ ὅτι μιλοῦσαν μία ἄλλη διάλεκτο, σημαίνει ὅτι δὲν αἰσθάνονταν Ἕλληνες; Μία  «πολιτικῶς ὀρθὴ» ἐπιστημονικὴ ἀντίληψη προσπαθεῖ νὰ ἐπιβληθεῖ ὡς ἡ …μόνη σωστή. Ἐπικεφαλῆς αὐτῶν τῶν ἀντιλήψεων εἶναι Πανεπιστημιακοὶ ποὺ συνηθίζουν νὰ μετέχουν σὲ κοινὰ ἐπιστημονικὰ σχήματα ποὺ χρηματοδοτοῦνται ἀπὸ  «Ἰδρύματα» καὶ ΜΚΟ, ἐγχώριων καὶ ξένων συμφερόντων. Αὐτὴν τὴν ἀντίληψη, φυσικά, τὴν διαψεύδει πανηγυρικὰ ἡ Ἱστορικὴ πραγματικότητα. Οἱ ἴδιοι οἱ Σουλιῶτες πίστευαν ὅτι ἀνήκουν στὸ μεγάλο Ἑλληνικὸ Ἔθνος καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸν βρίσκονταν σὲ συνεχῆ πολεμικὴ ἀντιπαράθεση μὲ τοὺς Ὀθωμανούς, ὅπως τὸν Ἀλὴ πασὰ (ἀπὸ τὸν ὁποῖο τελικὰ μὲ ὕπουλο τρόπο ἡττήθηκαν τὸ 1803 μέσα σὲ σκηνὲς αὐτοθυσίας). Ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τῆς ἔκρηξης τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821 οἱ Σουλιῶτες βρέθηκαν στὸν ἀγώνα νὰ ἀνακαταλάβουν τὰ χωριὰ τους στὸ Σούλι, ἀλλὰ παρὰ τὸν ἡρωισμό τους ἡ ἐξέλιξη τῶν γεγονότων στράφηκε ἐναντίον τους. Μετά, μὲ κορυφαίους τους ἐκπροσώπους τῶν οἰκογενειῶν Τζαβέλα καὶ Μπότσαρη, οἱ Σουλιῶτες ἐνίσχυσαν τὸν Ἑλληνικὸ Ἀγώνα. Ἀπόδειξη αὐτοῦ εἶναι οἱ δεκάδες μάχες καὶ οἱ νεκροὶ ποὺ ἔδωσαν σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα, γιὰ νὰ τὴν ἐλευθερώσουν. Παρόμοια στοχοποίηση δέχονται καὶ οἱ Ἀρβανίτες, οἱ δίγλωσσοι αὐτοὶ μαχητὲς τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Δυστυχῶς τὴν προπαγάνδα ποὺ υἱοθετοῦν οἱ Ἀλβανοὶ στὰ σχολικά τους βιβλία (τολμώντας νὰ ποῦνε μάλιστα ὅτι …χάρη στοὺς Ἀλβανοὺς ἔγιναν ἐλεύθεροι οἱ Ἕλληνες!) ἀποδέχονται καὶ …Ἕλληνες πανεπιστημιακοί, ποὺ πολλὲς φορὲς μὲ κρατικὰ χρήματα ἢ κονδύλια ἀπὸ ξένες Πρεσβεῖες (ἢ Ἱδρύματα σὰν τοῦ Σόρος) ἐπαναλαμβάνουν τὶς ἀνιστόρητες ἀλλὰ καὶ ἐθνικὰ αἰσχρὲς θέσεις τους. Τὸ εὐχάριστο εἶναι πὼς ἔχουν πληθύνει καὶ οἱ φωνὲς τῆς Ἀλήθειας, ποὺ τολμοῦν νὰ ξεγυμνώσουν τοὺς ἀνιστόρητους πεμπτοφαλαγγίτες. Πλέον ἔχουν γνώση οἱ φύλακες καὶ τοὺς βάζουν στὴν θέση τους…. Γεώργιος Διον. Κουρκούτας, Καθηγητὴς φιλόλογος

Një prej simptomat e priudhës që jetojmë 10 vjeçarin e fundit është ajo e deformimit të ndërgjegjshëm të historisë Helene. Bëhet fjalë për një sjellje sistematike që ka marrë dimensione provokative. Shumë ja ngarkojnë këtë mentalitet dhe tendencë disa Qëndrave të errëta që të sheshohet ndërgjegjia Historike e Popullit tonë dhe shndërrimit tonë në një Popull pa dëshirë, konsumator-klientelist të sistemit politik. Në këtë lojë rënditet dhe deformimi i Historisë e cila i përket çasteve të mëdha të Helenizmit, siç është prezenca dhe oferta e grupimeve të mëdha të Kombit Helen, si Suliotët. Suliotët sipas argumenteve antishkencore të shumë personave, nuk janë Grekë, por ... Shqiptarë që ... rastisën të marrin pjesë në Kryengritjen Helene dhe të .... helinizoheshin! Përdorin si ... vërtetim për këtë se ishin Helenë dygjuhësh, dmth flisnin dhe “romaishten” (siç quheshe greqishtja në shumë zona të Greqisë gjatë pushtimit osman) bashkë me arvanitasen (një gjuhë që sot nuk karakterizon ndonjë grupim etnik). Dhe që flisnin një dialekt tjetër, do të thotë që nuk ndjeheshin Helenë? Një koncept shkencor “politikisht i drejtë” përpiqet që të mbizotërojë si e vetmja e saktë. Në krye të këtyre opinioneve janë Profesorë Universitetesh që kanë si zakon të marrin pjesë në format publike shkencore që financohen nga “Institucione” dhe OJQ, të interesave të brendshme dhe të jashtme. Këtë mendim, natyrisht, e përgënjeshtron  në mënyrë panigjirike realiteti Historik. Vetë Suliotët besonin se i përkisnin Kombit Helen dhe për këtë arsye ndodhen në një përplasje luftarake të vazhdueshme me Osmanët, si me Ali Pashën (nga i cili si përfundim me dinakëri u mundën më 1803 në skena vetësakrifikimi). Nga çasti i parë i shpërthimit të Kryengritjes të 1821 Suliotët u gjendën në betejë që të rifitojnë fshatrat e tyre në Sul, por mgjth heroizmin e tyre zhvillimi i ngjarjeve u kthye kundër tyre. Më pas, me kryesorë përfaqësuesit e Xavellës dhe Bocarit, Suliotët, përforcuan Betejën Helene. Vërtetim i kësaj janë me mijëra beteja dhe të vdekurit që dhuruan jetën në të gjithë Greqinë për ta çliruar. Një shënjestrim të ngjashëm pësuan dhe Arvanitët, këta luftëtarë dygjuhësh të Helenizmit. Fatkeqësisht propagandën që adoptojnë Shqiptarët në librat e tyre shkollorë (duke guxuar që të thonë se ... falë Shqiptarëve u çliruan Helenët!) pranojnë dhe profesorët Helenë, që shpesh herë me para shtetërore ose buxhete nga Ambasada të huaja (ose Institucione si ai i Soros-it) përsëritin pozicionet e tyre antihistorike dhe kombëtarisht të turpshme. Por të kënaq fakti se janë shtuar dhe zërat e së Vërtetës, që guxojnë që të zhveshin këta propagandues të paaftë historikisht. Tashmë e dinë mbrojtësit e vërtetë dhe i vendosin ata në vendin që ju takon. Gjeorgjio Dhion. Kurkuta, Profesor Filolog.

Η επίσκεψη του Πάπα στην Αλβανία: αξίες και προκλήσεις

Ιορδάνης Γιώργης
Jordan Jorgji

Η αναμενόμενη μονοήμερη επίσκεψη του Πάπα Φραγκίσκου στην Αλβανία, στις 21 Σεπτεμβρίου, αποτελεί, για την άνω χώρα, τη σημαντικότερη εξέλιξη της χρονιάς. Από την ίδρυση του αλβανικού κράτους, ένας άλλος πάπας έχει επισκεφθεί τα Τίρανα, ο Ιωάννης Παύλος Β’, το 1993, ενώ στο παρελθόν, πέντε παπικοί ηγέτες  κατάγονται από την περιοχή της σημερινής Αλβανίας.

Η επίσκεψη του Πάπα, εγείρει, κυρίως, δύο προσδοκίες. Πρώτον, να προβάλει το αλβανικό πρότυπο της διαθρησκευτικής συμβίωσης σε περιοχές όπου σήμερα εκδηλώνονται θρησκευτικές συγκρούσεις, κυρίως στη Μέση Ανατολή. Δεύτερον, να καταδικάσει την κρατική καταπίεση της θρησκείας, κατά τη σοσιαλιστική περίοδο του Ενβέρ Χότζα. Το 1967, η καταπίεση κορυφώθηκε σε συνταγματικό καθεστώς αθεϊσμού, το οποίο διήρκησε μέχρι το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Εν ολίγοις, οι κατεξοχήν αξίες που ενδέχεται να προβάλονται, σχετίζονται με την ελεύθερη και δημοκρατική συνύπαρξη των θρησκειών, καθώς και την ειρηνική συμβίωση μεταξύ τους.

Εντούτοις, ο χαρακτήρας των αξιών αυτών, δύναται να τεθεί υπό αμφισβήτηση από διάφορες προκλήσεις, παλιές και καινούργιες.

Σχετικά πρόσφατα, εκδηλώθηκε το φαινόμενο των “στρατιωτών του Αλλάχ”. Οργανωμένοι μουσουλμάνοι, μετέβησαν στη Συρία και αργότερα στο Ιράκ, για να πολεμήσουν στο πλευρό των πυρήνων του ριζοσπαστικού Ισλάμ, Αλ Νούσρα και ISIS. Ένα μέρος των πολεμιστών, αποτελούν Αλβανοί, κυρίως από το Κόσσοβο και τα Σκόπια. Σε μερικές περιπτώσεις, οι άνδρες, στη θρησκευτική τους αποστολή, παίρνουν μαζί και τα παιδιά τους, για να πολεμήσουν και να γαλουχηθούν στις μάχες, οι οποίες χαρακτηρίζουν σήμερα τις ασταθείς χώρες της Μέσης Ανατολής. Φοβούμενες μία πιθανή “εισαγωγή τρομοκρατίας”, οι αρχές στην Αλβανία, καθώς και στο Κόσσοβο, επέβαλαν μέτρα κατά των “ιερών πολεμιστών” που επιστρέφουν από τις εστίες συγκρούσεων. Η πιθανή επιστροφή τους, ενδεχομένως, να αποτελέσει, δύσκολο έργο για την αναπροσαρμογή τους στο παλαιό τρόπο ζωής, καθώς επίσης, μπορεί να θεωρηθεί πρόκληση για το ίδιο το κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον. Όπως έχει αναφερθεί και άλλες φορές, το ριζοσπαστικό Ισλάμ, όπως και η φανατική εκδοχή κάθε άλλης θρησκείας, αποτελούν πρόκληση για τη διαθρησκευτική βάση της αλβανικής εθνικής ταυτότητας.

Για την ενίσχυση του θρησκευτικού φανατισμού δεν ευθύνονται μονάχα οι διάφορες οργανώσεις από το εξωτερικό, οι οποίες εξυπηρετούν διαφορετικές σκοπιμότητες. Η αποτυχία του πολιτικού κατεστημένου ως προς την εκπροσώπευση του λαού, καθώς και τη διαχείριση της εξουσίας με τέτοιον τρόπο ώστε να εξυπηρετεί το εκλογικό σώμα και όχι μία πολιτικο-οικονομική ολιγαρχία, οδηγεί το λαό στο να μην αποδοκιμάζει διάφορες εκδηλώσεις θρησκευτικού, πολιτικού ή κοινωνικού φανατισμού. Η διαφθορά δρα ως καρκίνος για την Αλβανία, καθώς και για άλλες περιοχές των Βαλκανίων. Η πλειοψηφία του λαού, ο οποίος γίνεται πιο φτωχός ή παραμένει φτωχός, μπορεί μία μέρα να χάσει την ελπίδα στο πολιτικό καθεστώς που επικρατεί σήμερα σε αυτές τις χώρες. Οι “ευρωπαϊκές ιδέες” ενστερνίζονται μόνο επιφανειακά, ενώ στην έμπρακτη καθημερινή ζωή, κυριαρχεί ο άτυπος κανόνας, ο οποίος ισχύει εδώ και αιώνες. Σε μία ασθενή Ευρωπαϊκή Ένωση, η ιδέα του εκσυγχρονισμού των βαλκανικών κοινωνιών, αποτελεί, σχεδόν, αυταπάτη.

Τα διάφορα ριψοκίνδυνα πολιτικά παιχνίδια από ανεύθυνες προσωπικότητες μπορεί, επίσης, να απειλήσουν τη διαθρησκευτική συνοχή. Πρόσφατα, ο Αλβανός πρώην πρωθυπουργός Σαλί Μπερίσα, κατηγόρησε το νέο πρωθυπουργό Έντι Ράμα ως αντιμουσουλμάνο, εξαιτίας της καθυστέρησης για την ανοικοδόμηση του μεγάλου τζαμιού στα Τίρανα.

Μία άλλη πρόκληση εντοπίζεται στο αναδυόμενο αλβανικό εθνικισμό. Η κομμουνιστική παράδοση της καταπίεσης της θρησκευτικής συνείδησης από την εθνική ταυτότητα, η οποία, ταυτόχρονα, ήταν και σοσιαλιστική-χοτζαϊκή, δεν πέθανε οριστικά. Παρόλο το γεγονός της εξασφάλισης της θρησκευτικής ελευθερίας μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, το κοσμικό κράτος δρά υπό την επιρροή του πατριωτισμού. Το τελευταίο, αντιμετωπίζει ως βασική απειλή το ιστορικό και τωρινό φιλελληνισμό ενός ποσοστού Αλβανών ορθόδοξων, καθώς στρέφεται συχνά κατά του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου, κυρίως, εξαιτίας της ελληνικής καταγωγής του. Στον Αρχιεπίσκοπο αποδίδεται, αδίκως, η ευθύνη για πολλά προβλήματα στις ελληνο-αλβανικές σχέσεις. Λέγεται ότι ο Αναστάσιος “κρατάει υπό ομηρία” την Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας, η οποία έγινε “εθνική” από τον πρωτεργάτη του αλβανικού εθνικού κινήματος Φαν Νόλι. Η απέχθεια προς το πρόσωπο του Αναστασίου, έχει φθάσει στο έσχατο επίπεδο της “θεωρίας της συνωμοσίας”. Τελευταία, κάποιος μού είπε ότι «ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος ελέγχει και κατευθύνει όλους τους Αλβανούς πολιτικούς, την ηγεσία της χωράς, την εσωτερική και εξωτερική πολιτική. Ως αποτέλεσμα, ο Αρχιεπίσκοπος ευθύνεται για όλα που συμβαίνουν σήμερα στην Αλβανία!!!».

Ο κρατικός και κοινωνικός ανθελληνισμός μπορεί να αποτελέσει παράγοντα για πιθανή αμέλεια στην ετοιμότητα κατά του ισλαμικού φανατισμού, καθώς επίσης, μπορεί να δικαιολογήσει προσωρινά το τελευταίο, στο όνομα της “ασφάλειας της πατρίδας κατά της επιρροής και των διεκδικήσεων εκ μέρους της Ελλάδας”. Μπορεί επίσης, να οδηγήσει στη δημιουργία ενός πατριωτικού Ισλάμ, φανατικού ή μη.

Επιπλέον, μία σειρά από περιφερειακές εξελίξεις, όπως για παράδειγμα, η μη αναγνώριση του Κοσσόβου ή η ένταση στα εθνοτικά και θρησκευτικά προβλήματα στα Σκόπια, ενδέχεται να ενισχύουν τον εθνικισμό, καθώς και το θρησκευτικό φανατισμό.

Η ηγεσία της Αλβανίας, δεν πρέπει να δει την επίσκεψη του Πάπα, μόνο ως ευκαιρία για την προβολή της χώρας διεθνώς. Χρειάζεται σημαντική προσπάθεια, ώστε η διαθρησκευτική συνύπαρξη και ανεκτικότητα να μην θεωρηθούν ωραία πρόσοψη στην ανάγνωση της αλβανικής πραγματικότητας, αλλά να αποτελέσουν αληθινές αξίες· ισχυρή και σταθερή βάση για την κοινωνία και το κράτος.

*Υποψήφιος Διδάκτωρ

Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών

Πάντειο Πανεπιστήμιο

____________________________

Ο Εθνικός Σύλλογος Βόρειος Ήπειρος 1914 τίμησε τα 200 χρόνια από την ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας

Αντιπροσωπεία του Εθνικού Συλλόγου "Βόρειος Ήπειρος 1914" παραβρέθηκε την Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2014 στην επιμνημόσυνη δέηση που τελέστηκε στον Ιερό Ναό Παμμεγίστων Ταξιαρχών στο κέντρο της Αθήνας για τους ιδρυτές της Φιλικής Εταιρείας και τον Αρχηγό της Αλέξανδρο Υψηλάντη, με αφορμή την συμπλήρωση 200 ετών (14 Σεπτεμβρίου 1814) από την ίδρυση της μυστικής οργάνωσης που προετοίμασε την Ελληνική Επανάσταση του 1821.

Στη συνέχεια η αντιπροσωπεία του Συλλόγου κατέθεσε στεφάνι στο Μνημείο των Ιδρυτών Αθανασίου Τσακάλωφ, Νικολάου Σκουφά και Εμμανουήλ Ξάνθου στην Πλατεία Φιλικής Εταιρείας, όπως είναι η επίσημη ονομασία της πλατείας Κολωνακίου. 

Την εκδήλωση διοργάνωσαν η Εταιρεία Ελλήνων Ευεργετών και η Πανελλήνια Ένωση Ποντίων Αξιωματικών "Αλέξανδρος Υψηλάντης".

Ως Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός ερχόμαστε να επιβεβαιώσουμε με την παρουσία μας και την συνέχιση του αγώνα για την εθνική μας αποκατάσταση, ότι η αποστολή της Φιλικής Εταιρείας δεν εξετελέσθη μέχρι στιγμής στο ακέραιο.

Επίσης η εφετινή 14η Σεπτεμβρίου έχει μία επιπλέον συμβολική σημασία για τον Ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου, αφού την ημέρα αυτή συμπληρώνονται 100 έτη από την απελευθέρωση του Βερατίου, γεγονός που αποτέλεσε την τελευταία επιτυχία του Στρατού της Αυτονόμου Βορείου Ηπείρου. 

Ο Εθνικός Σύλλογος Βόρειος Ήπειρος 1914 θα είναι παρών στις εκδηλώσεις μνήμης που αφορούν την Ιστορία του Ελληνισμού και ειδικά αυτές που αφορούν την αλύτρωτη Ήπειρο, ενώ θα λαμβάνει και τις ανάλογες πρωτοβουλίες για την ανάδειξη της ιστορικής μνήμης. 

ΕΘΝΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ 1914
esvh1914@gmail.com  

Κατάθεση στεφάνου εκ μέρους του Εθνικού Συλλόγου Βόρειος Ήπειρος 1914 

  

Η αντιπροσωπεία του Εθνικού Συλλόγου Βόρειος Ήπειρος 1914 με τους διοργανωτές της εκδήλωσης, τον πρόεδρο της Πανελληνίου Ενώσεως Ποντίων Αξιωματικών "Αλέξανδρος Υψηλάντης" Γιώργο Τσαλουχίδη, τον "Γέρο του Μοριά", τον αντιπρόεδρο του Ομίλου Απογόνων Αγωνιστών 1821 Ανδρέα Ζαϊμη και τον πρόεδρο της Εταιρείας Ελλήνων Ευεργετών Ανάστο Δημητρόπουλο.

Το στεφάνι του Εθνικού Συλλόγου Βόρειος Ήπειρος 1914 στην πλατεία Φιλικής Εταιρείας