|
Μέχρι Πότε Προοδεύουν Οι Άδικοι;
Μέχρι πότε προοδεύουν; Και τί συμβαίνει στο τέλος σ΄ αυτούς και στους απογόνους
τους; Αναρωτήθηκες ποτέ; Να μη σκοντάφτουν οι σκέψεις σου όταν βλέπεις ότι
κάποιος καυχιέται με τη δύναμη και ξεχνά το Δωρητή της δύναμης.
Θυμήσου πως ο υπερήφανος και καυχόμενος Γολιάθ σκοτώθηκε από τη
σφεντόνα ενός αγοριού, του Δαβίδ. Να μη συγχύζεται η καρδιά σου όταν βλέπεις
πως κάποιος πλουτίζει με άδικο τρόπο.
Θα τρώει και δεν θα χορταίνει, θα αρπάζει και δεν θα του φτάνουν.
Θυμήσου τους πλούσιους πολίτες στα Σόδομα, πως σε μία στιγμή ρίχτηκε
πάνω τους φωτιά και έγιναν στάχτη μ’ όλο τους τον πλούτο.
Εσύ είσαι χριστιανός, και ο χριστιανός παρατηρεί τα γεγονότα στην
άλλη γραμμή, στην ολότητα, και όχι επί μέρους. Την πρόοδο του αδίκου ο
χριστιανός δεν εκτιμά σαν κάποιο τετελεσμένο γεγονός αλλά περιμένει να δει τι
ακολουθεί. Αυτός ξέρει πως ο άδικος δεν προοδεύει ούτε με τη δική του δύναμη
ούτε με το δικό του μυαλό αλλά μόνο επειδή ο Θεός του επιτρέπει να προοδεύει,
μπας και κάποια στιγμή θυμηθεί το Θεό.
Αφού είναι ανείπωτα ελεήμων ο Θεός μας, και επιτρέπει στους αδίκους
εκείνο που αυτοί επιθυμούν, μπας και κάποια στιγμή σκεφθούν, ότι αυτό είναι
από το Θεό και ντραπούν για την αδικία τους και διορθωθούν. Στο Θεό είναι
αγαπητοί οι μετανοούντες, είναι πολύ αγαπητοί σ’ Αυτόν όσοι μετανοούν ταπεινά
για τις άδικες πράξεις τους.
Ο Δημιουργός δεν θέλει πάντα να τιμωρήσει αμέσως μόλις κάποιος
ξεκινήσει σε λάθος δρόμο. Εκείνος περιμένει τον πλανημένο να γυρίσει μόνος
του στον σωστό δρόμο. Εκείνος βλέπει και σιωπά. Περιμένει και δεν αργεί.
Είναι θαυμαστός στη σοφία, πανθαύμαστος στο έλεός Του. Γι’ αυτό ο προορατικός
Ψαλμωδός ενθουσιασμένα λέει στον Κύριο: «Τα κρίματά σου ωσεί άβυσσος πολλή»
(Ψαλμ. 35,7). Ποιός θα ερευνήσει όλο το βάθος της πρόνοιας του Θεού;
Οι ανόητοι θυμώνουν επειδή ο Θεός δεν διοικεί τον κόσμο κατά τη δική
τους λογική, και οι λογικοί κοπιάζουν ασταμάτητα να μπουν στη λογική του
Θεού. Είναι δύσκολο καμιά φορά και στο λογικότατο να κατανοήσει το γιατί σ’
έναν άνθρωπο συμβαίνει έτσι, ενώ στον άλλον αλλιώς· γιατί ο νέος που επιθυμεί
τη ζωή πεθαίνει, ενώ ο γέρος που επιθυμεί τον θάνατο ζει – γιατί ο ευσεβής
βασανίζεται, ενώ ο άθεος καλοπερνά. Και οι αγιότατες ψυχές καμιά φορά
βρίσκονται σε αμηχανία μπροστά στο αίνιγμα των γεγονότων. Στην Ιερά παράδοση
υπάρχει γραμμένη η εξής περίπτωση: πέθανε κάποιος αμαρτωλός πλούσιος, του
οποίου οι αμαρτίες ήταν γνωστές σε όλους, και ο ενταφιασμός του ήταν
πανηγυρικός, με τον επίσκοπο και πολλούς Ιερείς. Λίγο μετά απ’ αυτό επιτέθηκε
ύαινα σ’ έναν ασκητή στην έρημο και τον κατασπάραξε.
Κάποιος μοναχός, ο οποίος είχε δει εκείνη την πανηγυρική νεκρώσιμη
πομπή του αμαρτωλού και τα ματωμένα υπολείμματα του δίκαιου, στη σύγχυση του
άρχισε να κλαίει και φώναξε: «Κύριε, πώς έγινε αυτό και γιατί; Πώς εκείνος ο
αμαρτωλός είχε και απαλή ζωή και απαλό θάνατο, ενώ αυτός ο δίκαιος πικρή ζωή
και πικρό θάνατο;».
Σ’ αυτό του εμφανίστηκε άγγελος του Θεού και εξήγησε: «Εκείνος ο
κακός πλούσιος είχε στη ζωή του μόνο μία καλή πράξη, ενώ αυτός ο ασκητής είχε
στη ζωή του μόνο μία πιο βαριά αμαρτία. Με την εορταστική και τιμητική
νεκρώσιμη πομπή ο Ύψιστος ήθελε στον κακό πλούσιο να ξεπληρώσει εκείνο το
καλό έργο, ώστε να μην περιμένει τίποτα άλλο σ’ εκείνον τον κόσμο, ενώ με τον
φρικτό θάνατο του ασκητή ήθελε να τον απαλλάξει από εκείνη τη μία αμαρτία,
ώστε να του δώσει πλήρες βραβείο στους ουρανούς».
Γι’ αυτό εσύ να σκέπτεσαι περί των κρίσεων του Θεού και τοποθέτησε
όλη την ελπίδα στον Δημιουργό σου. «Μη φθονείς την ευτυχία εκείνων που
σκέφτονται το πονηρό και μη ζηλεύεις εκείνους που κάνουν το κακό» (Ψαλμ.
36,1). Έτσι γράφει ο δίκαιος βασιλιάς Δαβίδ, τον οποίον για πολύ καιρό
βασάνιζε εκείνο που βασανίζει και σένα, ώσπου ο Κύριος του αποκάλυψε το λόγο
για να καταλάβει. Ο ίδιος λέει και αυτή την παρήγορη εμπειρία του: «Ήμουν
νέος και τώρα γέρασα και δεν είδα δίκαιο να εγκαταλείπεται από το Θεό, ούτε
τα παιδιά του να ζητιανεύουν ψωμί» (Ψαλμ. 36,25). Διάβαζε συχνά το Ψαλτήρι,
και θα καταλάβεις και θα παρηγορηθείς.
Ειρήνη και η ευλογία από τον Κύριο!
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
|
Deri Kur Përparojnë të Padrejtët?
Deri kur përparojnë? Çfarë ndodh në fund tek ata
dhe pasardhësit e tyre? Pyete ndonjëherë veten? Të mos pengohen mendimet e
tua kur dikush krenohet me forcën dhe harron Dhuruesin e Forcës.
Kujto se si Goliathi krenar dhe mburracak u vra
nga llastiku i një djali, Davidit. Të mos ngatërrohet zemra jote kur shikon
se si dikush pasurohet në mënyrë të padrejtë.
Do të hajë dhe nuk do të ngopet, do të rrëmbejë
dhe nuk do t’i mjaftojnë.
Kujto qytetarët e pasur në Sodomë, se si në një
çast u ra zjarri dhe u bënë hi, me të gjithë pasurinë e tyre.
Ti je i krishter, dhe i krishteri vëren ngjarjet
në një linjë tjetër, në tërësi, jo pjesërisht. Përparimin e pardrejtësisë i
krishteri nuk e konsideron si një fakt të përfunduar por pret që të shohë se
çfarë do të pasojë. Ai e di se i padrejti nuk përparon as me forcën e tij as
me mendjen e tij por vetëm sepse Zoti e lejon të përparojë, se mos ndoshta në
një çast kujton Zotin.
Mqs Zoti është mëshirëplotë dhe ju lejon të padrejtëve atë që ata
dëshirojnë, se mos ndoshta në ndonjë çast mendohen, se të mirat e tyre janë
nga Zoti dhe ju vjen turp për pardrejtësinë e bërë dhe korrigjohen. Zoti i do
të penduarit, është shumë i dashur
me ata sa pendohen duke u përulur për
veprimet e tyre të padrejta.
Zoti nuk dëshiron që të ndëshkojë menjëherë sapo
dikush fillon rrugën e gabuar. Ai pret të mashtruarin që të kthehet vetëm në
rrugën e drejtë. Ai shikon dhe hesht. Pret dhe nuk vonon. Është i
mrekullueshëm në mençurinë e tij, i pakufijshëm në mëshirën e Tij. Për këtë
dhe psaltshkruesi me aftësi profetike i thotë Zotit me entuziazëm: “ Gjykimi yt i drejte sa abisi i madh” (psalm 35,7).
Kush është ai i cili do të hulumtojë të gjithë thellësinë e providencës
Hyjnore?
Mendjelehtët zemërohen sepse Zoti nuk e
administron botën sipas llogjikës së tyre, dhe të llogjikshmit përpiqen
pandalim që të hyjnë në llogjikën e Zotit. Është e vështirë nganjëherë dhe tek ai që është shumë i llogjikshëm që
të kuptojë se përse tek një njeri ndodh kështu dhe tek një tjetër ndryshe,
përse i riu që dëshiron jetën vdes, ndërsa plaku që dëshiron vdekjen jeton-
pse besimtari torturohet, ndërsa ateisti kalon mirë. Shpirtërat e shenjtë
ndonjëherë qëndrojnë si të ngrirë para enigmave që krijonë ngjarjet. Në
traditën e Shenjtë ekziston e shkruar rasti i mëposhtëm: Vdiq një i pasur
mëkatar, mëkatet e të cilit ishin të njohura për të gjithë dhe varrimi i tij
ishte madhështor, me dhespotin e shumë klerikë. Pak më vonë nga vdekja e tij
një çakall sulmoi një asket në shkrretëtirë dhe e copëtoi.
Një murg, i cili kishte parë ceremoninë
madhështore mortore të mëkatarit dhe copërat e gjakosura të të drejtit, në
zemërim e sipër filloi të qante dhe të thërriste: “O Zot, si u bë kjo dhe
përse? Si ai mëkatari kishte një jetë të qetë dhe vdekje të butë, ndërsa i
drejti, jetë dhe vdekje të hidhur?”
Atij ju shfaq një ëngjëll i Zotit dhe shpjegoi: “
Ai i pasuri i keq kishte në jetën e tij vetëm një vepër të mirë, ndërsa
asketi në jetën e tij një mëkat të rëndë. Me ceremoninë mortore madhështore
Zoti i shpërbleu atij veprën e vetme
të mirë, në mënyrë që të mos presë asgjë nga Ai në botën tjetër ndrësa me
vdekjen e tmerrshme të asketit donte që ta çlironte nga ai një mëkat, në
mënyrë që ti jepte të plotë kurorrën në qiell”.
Prandaj të mendosh mbi gjykimet e Zotit dhe
vendose të gjithë shpresën tënde tek Krijuesi tënd: “Mos kesh zili lumturinë
e atryre që mendojnë gjërat e këqija dhe mos kesh xhelozi ata që bëjnë keq”
(Psalmi 36,1)
Kështu shkruan mbreti i drejtë David, të cilin
për shumë kohë e torturonte ajo që të torturon dhe ty, derisa Zoti i zbuloi
arsyen që ta kuptonte. Ai vetë thotë dhe këtë eksperiencë ngushëlluese: “Isha
i ri dhe tani u plaka dhe nuk pashë të drejtë të braktisej nga Zoti, as
fëmijët e tij të vuanin për bukë” (Psalmi 36,25.
Lexohe shpesh psaltirin dhe do të kuptosh e e do
të ngushëllohesh.
Bekimi dhe Paqja nga Zoti!
Shën Nikolla Velimiroviç
|
