Η ιστορία της Αλβανίας (Ιλλυρία) από το 2500 π.Χ.

Γιατί κ. Κοτζιά σε τελευταία μοίρα τα θέματα των Βορειοηπειρωτών;

Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος

Με αφορμή δημοσίευμα του Epiruspost για την πρόκληση των Αλβανών εθνικιστών και του UCK και τη στοχοποίηση των προσκυνητών από την Ελλάδα για τη γιορτή του Αγίου Κοσμά, δημιουργούνται εύλογα ερωτήματα σχετικά με τις «χλιαρές» αντιδράσεις του υπουργείου Εξωτερικών σε μια σειρά προκλητικών ενεργειών της γειτονικής μας χώρας, που δεν αφορούν μόνο στις διμερείς σχέσεις αλλά και στην ασφάλεια και ευημερία των Βορειοηπειρωτών ως μειονότητα αλλά και ως μεμονωμένα άτομα.

Είναι απολύτως αντιληπτό οτι το κέντρο βάρους της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής ήταν το τελευταίο διάστημα το Κυπριακό. Πράγματι, η open-ended διαδικασία που υιοθετήθηκε από τις δύο κοινότητες και η προσέγγιση σε μια σειρά θεμάτων δημιούργησε μια δυναμική τόσο στη Γενεύη όσο και στο Κραν Μοντανά. Παρά την αποτυχία επίτευξης τελικής συμφωνίας η ελληνική πλευρά φάνηκε να έχει εποικοδομητική προσέγγιση, το οποίο είναι και το ζητούμενο σε ότι έχει να κάνει με τη διεθνή παρουσία της χώρας.

Ωστόσο, η εξωτερική πολιτική δεν μπορεί να είναι μονοδιάστατη, ούτε φυσικά να αναλώνει πολύτιμο διπλωματικό κεφάλαιο σε ένα μόνο θέμα, τη στιγμή που υπάρχει μια βεντάλια ζητημάτων σε οτι αφορά την περιοχή μας, τα οποία μάλιστα τυχαίνει να συνδέονται οργανικά. Διότι, το Κυπριακό δεν είναι το μόνο μας θέμα με την γείτονα χώρα. Έχουμε συνηθίσει η τουρκική επιθετικότητα να εκτονώνεται σε παραβιάσεις και αερομαχίες στο Αιγαίο σε μια προσπάθεια προβολής ισχύος για εσωτερική κατανάλωση.  Πόσο μάλλον τη στιγμή που η Τουρκία εξελίσσεται διεθνώς σε έναν απρόβλεπτο παίκτη, με ασταθή συμπεριφορά και μια ρητορική η οποία έχει αποξενώσει σχεδόν το σύνολο των συμμάχων της, τόσο στην Ευρώπη όσο και στη Μέση Ανατολή. Ωστόσο, φαίνεται οτι η ατζέντα δεν εξαντλείται μόνο σε αυτά τα «παραδοσιακά» μέσα.

Σε όλο αυτό διάστημα έχουμε δει να εξελίσσεται μια σειρά γεγονότων και προκλήσεων η οποία αυτή τη φορά αφορά σε ένα άλλο μείζον εθνικό μας ζήτημα, αυτό των Βορειοηπειρωτών. Τους τελευταίους μήνες υπό το πρόσχημα της νομιμότητας ή των αστικών αναπλάσεων η αλβανική κυβέρνηση επιμένει να φέρνει σε δύσκολη θέση τους Βορειοηπειρώτες, είτε κατεδαφίζοντας χώρους λατρείας είτε απαλλοτριώνοντας σπίτια, με αποκορύφωμα την υπόθεση στις Δρυμάδες Χειμάρρας. Ακόμα και αν κάποιος ήταν εξαιρετικά καλόπιστος και πίσω από αυτές τις ενέργειες έβλεπε μια προσήλωση της Αλβανίας στη νομιμότητα και την οικιστική ανάπτυξη, η διαρκής κλιμάκωση αυτών των πράξεων σε συνδυασμό με τις θέσεις της χώρας για μια σειρά θεμάτων, δεν αφήνουν περιθώρια εφησυχασμού, πόσο μάλλον αντιμετώπισης ενός τόσο σοβαρού ζητήματος με όρους δεύτερης διαλογής.

Πριν από μερικές ημέρες το ισλαμοφασιστικό αλβανοτσάμικο κόμμα PDIU (Για τη Δικαιοσύνη, Ενσωμάτωση και Ενότητα), το οποίο διατηρεί στενές σχέσεις με την Άγκυρα, ζήτησε από την αλβανική Δικαιοσύνη την αφαίρεση της αλβανικής υπηκοότητας σε Βορειοηπειρώτες ως τιμωρία και αντίποινα γιατί είπαν το αυτονόητο – οτι η ευρωπαϊκή πορεία της Αλβανίας περνά μέσα από τον σεβασμό των δικαιωμάτων της μειονότητας και πως η τήρηση των συνθηκών που προβλέπουν την αναγνώριση και τη διασφάλισή της θα θεωρηθούν ως προαπαιτούμενα από την Ελλάδα και την Κύπρο προκειμένου να ψηφίσουν θετικά.

Είναι προφανές οτι η μεταστροφή των Τιράνων σε μια σειρά θεμάτων που άπτονται των διμερών μας σχέσεων δεν είναι ούτε τυχαία ούτε αποσπασματική. Η αναφορά του πρώην πρωθυπουργού και προέδρου της Αλβανίας Σαλί Μπερίσα από το βήμα της Βουλής πως ο πρωθυπουργός  Έντι Ράμα μπλόκαρε την ελληνοαλβανική συμφωνία του 2009 για οριοθέτηση ΑΟΖ «λειτουργώντας για λογαριασμό τρίτης δύναμης» είναι ενδεικτική των μεγάλων στρατηγικών προκλήσεων που βρίσκονται μπροστά μας. Η Ελλάδα πρέπει να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις διάσπασης του τόξου Άγκυρας-Τιράνων, το οποίο μπορεί να απειλήσει ουσιαστικά την ενεργειακή, οικονομική και στρατιωτική ασφάλεια της χώρας μας. 

Δυστυχώς για πολλά χρόνια η εξωτερική μας πολιτική παρέμεινε προκλητικά ανενεργή στο ζήτημα της διαβίωσης των Βορειοηπειρωτών και της εξασφάλισης των δικαιωμάτων τους, τα οποία αφορούν μειονότητα διεθνώς αναγνωρισμένη και κατοχυρώμένη με βάση το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας του 1914. Είναι προφανές πως οι ρηματικές ανακοινώσεις, οι διαμαρτυρίες και η έκκληση για σεβασμό των δικαιωμάτων αυτών αποτελούσαν και αποτελούν σταθερά εργαλεία άσκησης της εξωτερικής πολιτικής. Δεν αρκούν όμως.

Συνεπώς υπουργέ βρείτε τον δρόμο σας στα ζητήματα των Βορειοηπειρωτών. Kαι βρείτε τον γρήγορα.

http://www.rizopoulospost.com

Ένα ακόμη δώρο του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου: Γενικό Λύκειο «Πνοή Αγάπης» στο Αργυρόκαστρο

Παρουσία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας κ. κ. Αναστάσιου έγιναν σήμερα τα εγκαίνια έναρξης του νέου Γενικού Λυκείου «Πνοή Αγάπης», στο Αργυρόκαστρο. Πρόκειται στην ουσία για τη συνέχεια του ομώνυμου 9 – χρόνου Ελληνο – Αλβανικού Σχολείου που ξεκίνησε προ δεκαετίας στο Αργυρόκαστρο και ολοκληρώνοντας το Γυμνάσιο οι μαθητές του έχουν πλέον αυτή την ευλογημένη δυνατότητα συνέχειας.

Από το καλοκαίρι το Υπουργείο Παιδείας είχε εγκρίνει τη σχετική άδεια και ήδη οι πρώτοι μαθητές του έχουν ξεκινήσει τα μαθήματα.

Το Λύκειο «Πνοή Αγάπης» έχει εγκατασταθεί και λειτουργεί σε ένα σύγχρονο και προηγμένων προδιαγραφών εκπαιδευτικό συγκρότημα, το «Εμμαούς», όπως από χρόνια του είχε ονοματίσει ο Αρχιεπίσκοπος σε προνομιακή τοποθεσία λίγο έξω απ’ το Αργυρόκαστρο.

Στη σπουδαία αυτή μέρα για την παιδεία των νέων του Αργυροκάστρου και ειδικά για τους εκπαιδευτικούς και μαθητές του νέου Λυκείου μετείχαν επίσης ο Μητροπολίτης Αργυροκάστρου κ. Δημήτριος, ο Μητροπολίτης Αμαντίας κ. Ναθαναήλ, η Περιφερειακός Διευθυντής Παιδείας κ. Λιντίτα Ρόβα, ο Γενικός Πρόξενος της Ελλάδας στο Αργυρόκαστρο κ. Βασίλης Τόλιος, συνεργάτες και στελέχη του Ιδρύματος «Πνοή Αγάπης», ιερείς, γονείς κ.α.

Στο Παρεκκλήσι του Συγκροτήματος (αφιερωμένο στους Αγίους Τρεις Ιεράρχες) τελέστηκε ο Αγιασμός των Εγκαινίων ενώ ακολούθησε σε ιδιαίτερα χαρμόσυνη και οικογενειακή ατμόσφαιρα εκδήλωση στην Αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του Σχολείου. Ο Διευθυντής του Λυκείου κ. Θ. Κέσκος προσφώνησε το Μακαριώτατο εκφράζοντας τη βαθιά ευγνωμοσύνη και αφιερώνοντας το Σχολείο αυτό στη συμπλήρωση 25 ετών απ’ την Ενθρόνιση του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου. Ευγνωμοσύνη, μαρτυρία και ελπίδα τα βασικά χαρακτηριστικά των στόχων του νέου εκπαιδευτηρίου. Σκοπός του να καταρτίσει προσωπικότητες που θα ακτινοβολήσουν στην κοινωνία και θα συμβάλουν στην ανάπλαση της. Οι συνθήκες που με τόσους κόπους και θυσίες δημιουργεί ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος (Πρόεδρος του Ιδρύματος «Πνοή Αγάπης» είναι ουσιαστικός συντελεστής που μαζί με τη θέληση του εκπαιδευτικού προσωπικού καθιστούν εφικτό ώστε το Λύκειο να είναι στην πρωτοπορία κατάρτισης και πνευματικής ανάπλασης των νέων της περιοχής.

Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος στο χαιρετισμό του εξέφρασε τα συγχαρητήρια για τα όσα έχουν γίνει στη σωστή κατεύθυνση απ’ την ίδρυση κιόλας του Σχολείου. Με λόγο θερμό έδωσε τις δικές του πατρικές συμβουλές και τις παροτρύνσεις ενός έμπειρου δασκάλου και παιδαγωγού όπως εκείνος ούτως ώστε το Σχολείο να καταφέρει και να πετύχει τους στόχους για τους οποίους δημιουργήθηκε. Όπως όλη μας η Εκκλησία ευχήθηκε να είναι παράθυρο ανοικτό που θα ακτινοβολεί σε όλη την περιοχή και όλη την τοπική κοινωνία. Επεσήμανε ότι όπως η Ορθοδοξία είναι συνυφασμένη και έκφραση τριών βασικών χαρακτηριστικών: της αγάπης, της αλήθειας και του κάλους έτσι και μαθητές και εκπαιδευτικοί και αυτού του Λυκείου να είναι διαρκώς εμπνεόμενοι την πηγή και αρχηγό της πίστεως μας, τον Ιησού Χριστό : την αγάπη διότι Εκείνος είναι η Ενσαρκωμένη Αγάπη, την αλήθεια διότι είναι η Απόλυτη Αλήθεια και το κάλος διότι είναι το Άπειρο Κάλος. Συμβούλεψε τα παιδιά να χαρακτηρίζονται πάντοτε απ’ την αγάπη μεταξύ τους, την αδελφική αλληλεγγύη και την ευγενή άμιλλα ώστε στο Σχολείου τους να μην κολλήσουν ποτέ μικρόβια συνηθισμένα των σχολικών περιβαλλόντων όπως η ζήλια, η κακία, ο άρρωστος εγωισμός.

Ο Μακαριώτατος και οι άλλοι παρευρισκόμενοι επισκέφθηκαν τους χώρους του Εκπαιδευτηρίου και τα εργαστήρια που παρά το περιορισμένο χρόνο έχουν καταφέρει να στηθούν και να ανταποκρίνονται ήδη στις εκπαιδευτικές ανάγκες.

Η χορωδία του 9-Χρόνου Σχολείου για άλλη μια φορά γέμισε το περιβάλλον με ιδιαίτερα χαρούμενες παιδικές νότες αισιοδοξίας και ελπίδας.

 

http://tachydromos.org/

Απλοποιήστε την ζωή σας! - Thjeshtësoni jetën tuaj!

Απλοποιήστε την ζωή σας! (Γέρ. Παΐσιος Αγιορείτης) Οι κοσμικοί λένε: “Καλότυχοι αυτοί που ζουν στα παλάτια και έχουν όλες τις ευκολίες”. Αλλ’ όμως μακάριοι είναι αυτοί που κατόρθωσαν να απλοποιήσουν την ζωή τους και ελευθερώθηκαν από την θηλεία της κοσμικής αυτής εξελίξεως των πολλών ευκολιών, ίσον των πολλών δυσκολιών, και απαλλάχθηκαν από τον φοβερό άγχος της σημερινής εποχής μας. Αν δεν απλοποιήσει την ζωή του ο άνθρωπος, βασανίζεται. Ενώ, αν την απλοποιήσει, δεν θα έχει αυτό το άγχος. Ένας Γερμανός μια φορά στο Σινά είπε σε ένα Βεδουϊνάκι που ήταν πανέξυπνο: “Εσύ είσαι έξυπνο, μπορείς να μάθεις γράμματα”. “Και μετά;” τον ρωτάει εκείνο. “Μετά θα γίνεις μηχανικός”. “Και μετά;” “Μετά θ’ ανοίξεις ένα συνεργείο αυτοκινήτων”. “Και μετά;” “Μετά θα το μεγαλώσεις”. “Και μετά;” “Μετά θα πάρεις και άλλους να δουλεύουν και θα έχεις πολύ προσωπικό”. “Δηλαδή, του λέει, να έχω έναν πονοκέφαλο, να βάλω άλλον έναν πονοκέφαλο και μετά να βάλω και έναν άλλον; Δεν είναι καλύτερα τώρα που έχω ήσυχο το κεφάλι μου;” Ο περισσότερος πονοκέφαλος είναι από αυτές τις σκέψεις, να κάνουμε αυτό, να κάνουμε εκείνο. Αν ήταν πνευματικές οι σκέψεις, θα ένιωθε κανείς πνευματική παρηγοριά και δεν θα είχε πονοκέφαλο. Τώρα και στους κοσμικούς τονίζω πολύ την απλότητα. Γιατί πολλά από αυτά που κάνουν, δεν χρειάζονται και τους τρώει το άγχος. Τους μιλάω για την λιτότητα και την ασκητικότητα. Συνέχεια φωνάζω: “Απλοποιήστε την ζωή σας, για να φύγει το άγχος”. Και τα περισσότερα διαζύγια από ‘κει ξεκινούν. Πολλές δουλειές, πολλά πράγματα έχουν να κάνουν οι άνθρωποι και ζαλίζονται. Δουλεύουν και οι δύο, πατέρας και μάνα, αφήνουν και τα παιδιά εγκαταλελειμμένα. Κούραση, νεύρα – μικρό θέμα, μεγάλος καυγάς – αυτόματο διαζύγιο μετά, εκεί φθάνουν. Αν απλοποιούσαν όμως την ζωή τους, θα ήταν και ξεκούραστοι και χαρούμενοι. Αυτό το άγχος είναι καταστροφή! Μια φορά βρέθηκα σε ένα σπίτι που ήταν όλο πολυτέλεια και, καθώς συζητούσαμε, μου είπαν: “Ζούμε στον Παράδεισο, ενώ άλλοι άνθρωποι στερούνται”. “Ζείτε στην κόλαση, τους λέω. “Άφρον, ταύτη τη νυκτί”(8), είπε ο Θεός στον πλούσιο. Αν ο Χριστός με ρωτούσε: “Πού θέλεις να σε βάλουμε, σε μια φυλακή ή σε ένα σπίτι σαν αυτό;” θα έλεγα: “Σε μια σκοτεινή φυλακή”. Γιατί η φυλακή θα με βοηθούσε. Θα μου θύμιζε τον Χριστό, θα μου θύμιζε τους αγίους Μάρτυρες, θα μου θύμιζε τους ασκητές που ήταν στις οπές της γης, θα μου θύμιζε καλογερική. Η φυλακή θα έμοιαζε και λίγο με το κελί μου και θα χαιρόμουν. Αυτό το δικό σας τι θα μου θύμιζε και σε τι θα με βοηθούσε; Γι’ αυτό οι φυλακές με αναπαύουν καλύτερα όχι μόνον από ένα σαλόνι κοσμικό αλλά και απ’ ένα ωραίο κελί μοναχού. Χίλιες φορές στην φυλακή παρά σε ένα τέτοιο σπίτι”. Κάποτε που είχα φιλοξενηθεί στην Αθήνα σ’ έναν φίλο μου, με παρακάλεσε να δεχθώ έναν οικογενειάρχη πριν φωτίσει, γιατί άλλη ώρα δεν ευκαιρούσε. Ήρθε λοιπόν χαρούμενος και συνέχεια δοξολογούσε τον Θεό. Είχε και πολλή ταπείνωση και απλότητα και με παρακαλούσε να εύχομαι για την οικογένειά του. Ο αδελφός αυτός ήταν περίπου τριάντα οκτώ ετών και είχε επτά παιδιά. Δύο το ανδρόγυνο και άλλοι δύο οι γονείς του, εν όλο έντεκα ψυχές, και έμεναν όλοι σε ένα δωμάτιο. Μου έλεγε με την απλότητα που είχε: “Όρθιους μας χωράει το δωμάτιο, αλλά, όταν ξαπλώνουμε, δεν μας παίρνει, είναι λίγο στενόχωρα. Δόξα τω Θεώ, τώρα κάναμε ένα υπόστεγο για κουζίνα και βολευτήκαμε. Εμείς έχουμε και στέγη. Πάτερ μου, ενώ είναι άλλοι που μένουν στην ύπαιθρο”. Η εργασία του ήταν σιδερωτής. Έμενε στην Αθήνα και έφευγε πριν φωτίσει, για να βρεθεί εγκαίρως στον Πειραιά όπου εργαζόταν. Από την ορθοστασία και τις πολλές υπερωρίες τα πόδια του είχαν κιρσούς και τον ενοχλούσαν, αλλά η πολλή αγάπη του προς την οικογένειά του τον έκανε να ξεχνά τους πόνους και τις ενοχλήσεις. Ελεεινολογούσε μάλιστα τον εαυτό του συνέχεια και έλεγε ότι δεν έχει αγάπη, γιατί δεν κάνει καλοσύνες σαν Χριστιανός, και επαινούσε την γυναίκα του ότι εκείνη κάνει καλοσύνες, γιατί εκτός από τα παιδιά και τα πεθερικά της που φρόντιζε, πήγαινε και έπαιρνε τα ρούχα από τους γέρους της γειτονιάς, τα έπλενε, τους συγύριζε και τα σπίτια, τους έφτιαχνε και καμιά σούπα. Έβλεπε κανείς στο πρόσωπο του καλού αυτού οικογενειάρχη ζωγραφισμένη την θεία Χάρη. Είχε μέσα του τον Χριστό και ήταν γεμάτος χαρά και το δωμάτιό του γεμάτο από παραδεισένια χαρά. Ενώ αυτοί που δεν έχουν μέσα τους τον Χριστό, είναι γεμάτοι από άγχος, και δύο άνθρωποι να είναι, δεν χωράνε μέσα σε έντεκα δωμάτια. Ενώ οι έντεκα αυτοί άνθρωποι με τον Χριστό, χωρούσαν μέσα σ’ ένα δωμάτιο. Ακόμη και πνευματικοί άνθρωποι, όσους χώρους και να έχουν, βλέπεις να μη χωρούν, γιατί μέσα τους δεν έχει χωρέσει ο Χριστός ολόκληρος. Αν οι γυναίκες που ζούσαν στα Φάρασα έβλεπαν την πολυτέλεια που υπάρχει σήμερα, ακόμη και σε πολλά Μοναστήρια, θα έλεγαν: “Θα ρίξη ο Θεός φωτιά να μας κάψη! Εγκατάλειψη Θεού!” Εκείνες μάζευαν τις δουλειές τάκα-τάκα. Πρωί-πρωί έπρεπε να βγάλουν τα γίδια, μετά να συμμάσουν το σπίτι. Ύστερα πήγαιναν στα εξωκκλήσια ή μαζεύονταν στις σπηλιές, και μια που ήξερε λίγα γράμματα διάβαζε το Συναξάρι του Αγίου της ημέρας. Μετά δωσ’ του μετάνοιες, έλεγαν και την ευχή. Και δούλευαν, κουράζονταν. Μια γυναίκα έπρεπε να ξέρη να ράβη όλα τα ρούχα του σπιτιού. Και τα έρραβαν με το χέρι. Μηχανές του χεριού λίγες είχαν σε καμμιά πόλη, στα χωριά δεν είχαν. Αν υπήρχε στα Φάρασα όλο και όλο μια μηχανή του χεριού. Έρραβαν ακόμη και του άνδρα τα ρούχα και ήταν πιο άνετα, και τις κάλτες τις έπλεκαν στο χέρι. Είχαν γούστο, μεράκι, αλλά τους περίσσευε και χρόνος, γιατί τα είχαν όλα απλά. Οι Φαρασιώτες δεν κοιτούσαν λεπτομέρειες. Ζούσαν την χαρά της καλογερικής. Και αν, για παράδειγμα, η κουβέρτα δεν ήταν καλά στρωμένη και κρεμόταν λίγο από την μια μεριά και έλεγες: “Σιάξε την κουβέρτα”, θα σου έλεγαν: “Σε εμποδίζει στην προσευχή σου;” Αυτήν την χαρά της καλογερικής οι άνθρωποι σήμερα δεν την γνωρίζουν. Νομίζουν ότι δεν πρέπει να στερηθούν, να ταλαιπωρηθούν. Αν σκέφτονταν οι άνθρωποι λίγο καλογερικά, αν ζούσαν πιο απλά, θα ήταν ήσυχοι. Τώρα βασανίζονται. Άγχος και απελπισία στην ψυχή. “Ο τάδε πέτυχε που έφτιαξε δυο πολυκατοικίες ή που έμαθε πέντε γλώσσες κ.λπ.! Εγώ δεν έχω ούτε ένα διαμέρισμα, δεν ξέρω ούτε μια ξένη γλώσσα. Ωχ, χάθηκα!” Έχει κάποιος ένα αυτοκίνητο και αρχίζει: “Ο άλλος έχει καλύτερο. Να πάρω και εγώ”. Παίρνει το καλύτερο, ύστερα μαθαίνει ότι άλλοι έχουν αεροπλάνα ατομικά και πάλι βασανίζεται. Τελειωμό δεν έχουν. Ενώ άλλος που δεν έχει αυτοκίνητο, όταν δοξάζει τον Θεό, χαίρεται: “Δόξα τω Θεώ, λέει, ας μην έχω αυτοκίνητο, έχω γερά τα πόδια μου και μπορώ να περπατήσω. Πόσοι άνθρωποι είναι με κομμένα πόδια, δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν, να βγουν έναν περίπατο, θέλουν έναν άνθρωπο να τους υπηρετεί, ενώ εγώ έχω τα πόδια μου!” Και ένας κουτσός που λέει: “Και άλλοι που δεν έχουν και τα δύο πόδια;” και αυτός χαίρεται. Η αχαριστία και η απληστία είναι μεγάλο κακό. Ο κυριευμένος από υλικά πράγματα είναι κυριευμένος πάντα από στενοχώρια και άγχος, γιατί πότε τρέμει μην του τα πάρουν και πότε μην του πάρουν την ψυχή. Μια μέρα ήρθε ένας πλούσιος από την Αθήνα και μου λέει: “Πάτερ, έχασα την επαφή με τα παιδιά μου, έχασα τα παιδιά μου”. “Πόσα παιδιά έχεις;” του λέω. “Δύο, μου λέει. Τα μεγάλωσα με το πουλιού το γάλα. Τι ήθελαν και δεν το είχαν! Ακόμη και αυτοκίνητο τα πήρα”. Από την συζήτηση βγήκε ότι είχε και αυτός δικό του αυτοκίνητο και η γυναίκα του δικό της και τα παιδιά δικό τους. “Ευλογημένε, του λέω, εσύ, αντί να λύσης τα προβλήματά σου, τα μεγάλωσες. Τώρα θέλεις ένα μεγάλο γκαράζ για τα αυτοκίνητα, έναν μηχανικό να τον πληρώνεις τετραπλάσια, για να τα διορθώνεις, χώρια που κινδυνεύετε και οι τέσσερις κάθε στιγμή να σκοτωθείτε. Ενώ, αν είχες απλοποιήσει την ζωή σου, θα ήταν ενωμένη η οικογένειά σου, θα καταλάβαινε ο ένας τον άλλο και δεν θα είχες αυτά τα προβλήματα. Δεν φταίνε τα παιδιά σου τώρα, εσύ φταις που δεν φρόντισες να δόσης άλλη αγωγή στα παιδιά σου”. Μια οικογένεια τέσσερα αυτοκίνητα, ένα γκαράζ, έναν μηχανικό κ.λπ.! Ας πάει ο άλλος λίγο αργότερα. Όλη αυτή η ευκολία γεννάει δυσκολίες. Άλλη φορά ήρθε ένας άλλος οικογενειάρχης στο Καλύβι -ήταν πέντε άτομα η οικογένειά του- και μου λέει: “Πάτερ, έχουμε ένα αυτοκίνητο και σκέφτομαι να πάρουμε άλλα δύο. Θα μας διευκολύνει”. “Και πόσο θα σας δυσκολέψει το σκέφτηκες; του λέω. Το ένα το βάζεις εκεί σε μια τρύπα, τα τρία πού θα τα βάλης; Θα θέλεις ένα γκαράζ και μια αποθήκη για καύσιμα. Θα διατρέχετε τρεις κινδύνους. Καλύτερα να έχετε ένα και να περιορίσετε τις εξόδους σας. Θα έχετε χρόνο να δείτε τα παιδιά σας. Θα έχετε την ηρεμία σας. Η απλοποίηση είναι το παν”. “Δεν το σκέφθηκα αυτό”, μου λέει. - Γέροντα, μας είπε κάποιος ότι δύο φορές δεν μπορούσε να σταματήσει τον συναγερμό του αυτοκινήτου. Την μια φορά, γιατί είχε μπει μια μύγα, και την άλλη, γιατί είχε μπει ο ίδιος αντικανονικά στο αυτοκίνητο. - Μαρτυρική είναι η ζωή τους, γιατί δεν απλοποιούν τα πράγματα. Οι περισσότερες ευκολίες δυσκολίες προξενούν. Οι κοσμικοί πνίγονται από τα πολλά. Έχουν γεμίσει ευκολίες-ευκολίες και έκαναν την ζωή τους δύσκολη. Αν δεν απλοποιήσει κανείς τα πράγματα, μια ευκολία γεννάει ένα σωρό δυσκολίες. Όταν ήμασταν μικρά, κόβαμε το καρούλι στις άκρες, βάζαμε μια σφήνα μέσα και κάναμε ένα ωραίο παιχνίδι και χαιρόμασταν μ’ αυτό. Τα μικρά παιδιά χαίρονται με ένα αυτοκινητάκι πιο πολύ από ό,τι ο πατέρας τους, όταν αγοράζει μερσεντές. Αν ρωτήσεις ένα κοριτσάκι: “Τι θέλεις, ένα κουκλάκι ή μια πολυκατοικία;” να δεις, θα σου πη: “Ένα κουκλάκι”. Και τελικά τα μικρά παιδιά γνωρίζουν την ματαιότητα του κόσμου. - Γέροντα, τι βοηθάει περισσότερο, για να καταλάβει κανείς αυτήν την χαρά της λιτότητας; - Να συλλάβει κανείς το βαθύτερο νόημα της ζωής. “Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού…”(9) Από εκεί ξεκινά η απλότητα και κάθε σωστή αντιμετώπιση. (8) Λουκ. 12, 20 (9) Ματθ. 6, 33

Thjeshtësoni jetën tuaj! (Atë Paisi Agjiortiti) Njerëzit e sotëm thonë: “ Me fat ata që janë në pallate  dhe kanë lehtësira”. Por, të lumtur janë ata që ja dolën mbanë dhe thjeshtësuan jetën e tyre dhe u çliruan nga laku i këtij zhvillimi botëror  dhe të shumë lehtësirave, që barazohet me shumë vështirësi, dhe u çliruan nga stresi i tmerrshëm  i kohës që jetojmë. N.q.s nuk thjeshton jetën e tij njeriu, torturohet. Ndërsa n.q.s e thjeshtëson nuk do të ketë këtë  stres, ankth. Një gjerman njëherë në Sina i tha një beduini të vogël që ishte shumë i zgjuar: “ Ti je i zgjuar, mund të studiosh”. “ E pastaj?” iu përgjigj ai. “Pastaj do të hapësh një servis makinash “. “E, pastaj” “Pastaj do të marrësh e të tjerë të punojnë dhe do të kesh shumë veta personel”. “Dmth, i tha, do të kem një dhimbje koke, do të shtoj dhe një tjetër dhimbje koke, dhe pastaj do të vendos dhe një tjetër? Nuk është më mirë tani që e kam kokën e qetë?” Shumica e dhimbjes së kokës është nga këto mëndime, të bëjmë këtë pastaj atë. Nqs  ishin këto mendime shpirtërore, do të ndjehej dikush  një ngazëllim shpirtëror dhe nuk do të kishte dhimbje koke. Tani, tek njerzit modernë iu përmënd vazhdimisht rëndësinë e thjeshtësisë. Sepse shumë nga ato që bëjnë, nuk duhen dhe për këtë arsye i ha stresi. Ju flas për thjeshtësinë dhe ushtrimin e vazhdueshëm. Vazhdimisht thërres : “Thjeshtësoni jetën tuaj, që t’iu ikë stresi”.  Shumica e divorceve që atje fillojnë. Shumë punë, shumë gjëra kanë për të bërë njerëzit dhe ju ikën mendja. Punojnë që të dy, baba e mama, i lenë fëmijët të braktisur. Lodhje nevrash – për çështje të vogla bëhet sherr i madh- pastaj automatikisht divorc, atje arrijnë. Por nqs  thjeshtësonin jetën e tyre, do të ishin të çlodhur dhe të lumtur. Ky stres është shkatërrues! Njëherë shkova në një shtëpi që ishte plot lluks dhe duke biseduar më thanë: “ Jetojmë në Parajsë, ndërsa njerëz të tjerë nuk kanë”. “ Jetoni në ferr, iu thashë . “I mjerë , në këtë natë” (8), i tha Perëndia të pasurit. Nqs Krishti më pyeste : “ Ku do të të vendosim në një burg apo në një shtëpi si kjo?” do të thesha: “Në një burg të errët”. Sepse burgu do të më ndihmonte. Do të më kujtonte Krishtin, do të më kujtonte Dëshmorët e shënjtë, do të më kujtonte asketët që jetonin në vrimat e tokës, do të më kujtonte murgërinë. Burgu do të ngjiste më shumë me dhomën time dhe do të gëzohesha. Po kjo e juaja çfarë do të më kujtonte dhe si do të më ndihmonte? Prandaj burgjet më çlodhin më tepër  jo vetëm se një sallon modern por edhe nga një dhomë murgu e bukur, një mijë herë më mirë në burg se sa në një shtëpi të tillë. Dikur isha mik në një shoku im në Athinë, mu lut të pranoja një familjar para se të gdhihej sepse nuk mundej në orë tjetër. Erdhi pra i gëzuar dhe vazhdimisht lavdëronte Perëndinë. Ishte dhe shumë i përulur dhe i thjeshtë dhe më lutej që të unë të lutesha për familjen e tij. Ky vëlla më Krishtin ishte afërsisht 38 vjeç dhe kishte shtatë fëmijë. Dy vetë ishte çifti e dy vetë ishin prindërit e tij, të gjithë 11 frymë dhe banonin të gjithë në një dhomë. Më thoshte me gjithë thjeshtësinë e mundshme që kishte : “ Më këmbë na nxë dhoma, por kur shtrihemi nuk na merr është pak ngushtë. Lavdi Perëndisë, tani bëmë një strehë dhe një guzhinë dhe u rregulluam. Ne kemi dhe çati. Ati im, ndërsa të tjerët banojnë në qiell të hapur”. Puna e tij ishte të hekuroste rroba. Banonte në Athinë dhe ikte më të gëdhirë që të arrinte në kohë në Pire ku punonte. Nga e ndenjura në këmbë dhe puna me orar të zgjatur i kishin dalë variçet dhe e shqetësonin, por dashuria e madhe për familjen e bënte të harronte dhimbjet dhe shqetësimet. Shante bile veten e tij dhe thoshte vazhdimisht që nuk ka dashuri, sepse nuk bën mirësi si i krishter, lavdëronte gruan e tij që ajo bën mirësi, sepse përveç fëmijëve mban dhe vjerrin dhe vjerrën për të cilët kujdesej, shkonte merrte rrobat nga të moshuarit e mallës, i lante, kujdesej për shtëpitë e tyre, ju bënte dhe ndonjë supë. Shikonte dikush në fytyrën e këtij familjari të mirë të pikturuar hirin hyjnor. Kishte dhe brenda tij Krishtin dhe ishte plot me gëzimin e parajsës. Ndërsa ata që nuk kanë brenda tyre Krishtin janë plot me stres dhe dy njerëz të jenë nuk nxënë në 11 dhoma. Ndërsa këta 11 njerëz me Krishtin nxinin në një dhomë. Akoma dhe njerzit shpirtërorë sado vënde që të kenë shikon që nuk nxënë sepse brënda tyre nuk ka nxënë Krishti i tëri. Nqs gratë që jetonin në Farasa shikonin luksin që ekziston sot, akoma dhe në shumë nga manastiret, do të thoshin: “ Do të hedhë Perëndia zjarr e do të na djegë! Braktisja e Zotit!”  Ato i mblidhnin punët shpejt e shpejt . Herët në mëngjes duhet të nxirrnin dhitë, pastaj të mbledhin shtëpinë. Pastaj shkonin në kishat e vogla jahtë fshatit ose mblidheshin jashtë në shpellat dhe një nga ato që dinte pak shkrim lexonte jetën e Shënjtit të ditës. Pastaj nisin përuljet dhe thoshin uratën (Mëshiro o Zot). Punonin, lodheshin. Një nga gratë duhet të dinte të qepte të gjitha rrobat e shtëpisë. I qepnin me dorë. Vetëm disa nga gratë që ishin në qytet kishin makinë qepëse, në fshat s’ kishte. Nqs kishte në të gjithë zonën e Farasas një makinë dore. Qepnin rrobat e burrit dhe ishin më rehat dhe çorapet i punonin me dorë. Kishin shije, merak, por ju tepronte  dhe kohë, sepse i kishin të gjitha të thjeshta. Banorët e Farasave nuk shikoni hollësira. Jetonin në gëzimin e ushtrimit murgëror dhe nqs psh kuverta nuk ishte e shtruar mirë dhe varej nga njëra anë dhe thoshe: “Rregullo kuvertën”, do të përgjigjej: “ Të pengon ndoshta gjatë lutjes?”. Këtë lloj gëzimi të ushtrimit murgëror sot njerëzit nuk e njohin. Kujtojnë që nuk duhet t’ iu mungojë gjë, e të mundohen. Po të mendoheshin pak njerëzit si murgjër, nqs jetonin më thjesht do të ishin rehat. Tani torturohen. Ankthi dhe dëshpërimi në shpirt. “ Filani bëri dy pallate dhe  mësoi 5 gjuhë etj! Unë s’ kam as një hyrje, nuk di asnjë gjuhë të huaj. Bo,bo, do të humbas!” Ka njëri psh një makinë dhe fillon e thotë : “ Tjetri e ka më të mirë. Do të marr e një unë”. Merr më të mirën, më pas mëson që kanë të gjithë avionë privatë dhe prap nis tortura. Nuk kanë fund. Ndërsa dikush tjetër që nuk ka makinë kur lavdëron Perëndinë Gëzohet: “ Lavdi Perëndisë, thotë, le të mos kem makinë kam këmbë të forta dhe mund të ec. Sa njerëz kanë këmbë të prera, nuk mund të vetëshërbehen, nuk dalin dot shëtitje. Kanë nevojë për njeri që t’ iu shërbejë, ndërsa unë i kam këmbët e mia!”. Një çalaman që thotë: “ Po ata që si kanë të dyja këmbët?! Dhe ai gëzohet. Mosmirënjohja dhe pangopësia janë të këqia të mëdha. Ai që është i poseduar nga të mirat materiale është i pushtuar gjithmonë nga shqetësimet dhe ankthi, sepse  dridhet mos ja marrin ato  por kurrë se mos i marrin shpirtin.  Një ditë erdhi një i pasur nga Athina e më thotë: “At humba kontaktin tim me fëmijët, humba fëmijët e mi”. “ Sa fëmijë ke?” e pyeta “ Dy më thotë. I rrita me qumësht dallëndyshe. Çfarë deshin dhe nuk e patën! Akoma dhe makinë ju mora”. Nga biseda doli që dhe ai kishte makinë të tijën dhe gruaja të sajën dhe fëmijët të tyren! “ I bekuar i thashë ti në vënd që ti zgjidhësh problemet e tua  i zmadhove. Tani të duhet një garazhd i madh për makinat, një mekanik që ta paguash katërfish në mënyrë që t’ i rregullosh plus që secili nga ju rrezikohet në çdo moment të vriteni që të katërt. Ndërsa po të kishe thjeshtuar jetën tënde, do të ishte e bashkuar familja jote , do të kuptonte njëri tjetrin dhe nuk do ti kishe këto probleme. Nuk e kanë fajin fëmijët tënd  tani por e ke fajin ti që nuk u përkujdese t’ iu japësh edukatë tjetër fëmijëve të tu”.  Një familje katër makina, një garazhd, një mekanik etj.!  Le të shkojë njeri nga ju pak më vonë. Gjithë kjo lehtësi pjell vështirësi. Njëherë tjetër më erdhi një familjar tjetër në kasolle – familja e tij kishte pesë anëtarë- dhe më tha: “ At, kemi një makinë dhe mendohem të marrim e dy të tjera. Do të na lehtësojë”. “ Po sa do të vështirësojë e mendove?- i thashë.  Atë një që ke e vendos atje në një vrimë, të treja ku do ti vësh? Do të të duhet një garazhd dhe një magazinë me karburant. Do të merrni përsipër tre rreziqe.  Më mirë të kini një e të zvogëloni numrin e të dalave. Do të kini qetësi. Thjeshtësia është gjithçka”. “ Nuk e mendova këtë” – më tha. -         Gjerond më tha  dikush që dy herë nuk mundej të ndalonte alarmin e makinës së tij, njëherë sepse i kishte hyrë një mizë, e herën tjetër sepse kishte hyre vetë në mënyrë të parregullt në makinë. -         Jeta e tyre është një martirizim sepse nuk i thjeshtojnë gjërat. Shumica e lehtësirave sjellin vështirësi. Njerëzit modernë mbyten nga të shumtat. E kanë mbushur jetën vetëm me lehtësira dhe e bënë të vështirë. Nqs dikush nuk thjeshëson gjërat, një lehtësi lindën një grumbull me probleme. Kur ishim të vegjël i prisnim skajet e rotës mbështjellëse (të perit) i futniim një peronë nga njëri krah te tjetri dhe bënim një lojë të bukur e gëzoheshim me të. Fëmijët gëzohen me një makinë më shumë se babai i tyre kur ble Mercedes. Nqs pyet një çupkë : “ Çfarë do një kukull apo një pallat me shumë hyje” do të shohësh që do të përgjigjet një “kukull”. Si përfundim fëmijët e dinë kotësinë e kësaj  bote. -         Gjerond çfarë ndihmon më tepër për që të kuptojë dikush gëzimin e thjeshtësisë? -         Të arrijë dikush të hyjë në kuptimin më të thellë të jetës. “Kërkoni  në fillim Mbretërinë e Perëndisë” (9). Që atje fillon thjeshtësia dhe çdo përballim i drejtë e jetës dhe të problemeve të saj. (8) Lukait 12,20,  (9) Mateut 6, 33 Përgatiti Përktheu Pelasgos Koritsas

Γέρ. Παΐσιος: Η διαφορά της ανθρώπινης και της θείας δικαιοσύνης- Atë Paisi: Ndryshimi nëdrmjet drejtësisë njerëzore dhe asaj hyjnore!!

Γέρ. Παΐσιος: Η διαφορά της ανθρώπινης και της θείας δικαιοσύνης Η θεία δικαιοσύνη είναι ενάντια στο ανθρώπινο δίκαιο. Το ανθρώπινο δίκαιο είναι ισότης του μέτρου, διότι δίνει στον καθένα το δίκαιο και δεν παρεκκλίνει σε ένα ή άλλο μέρος, ούτε προσωποληπτεί, όταν πρόκειται να αποδώσει το δίκαιο. Η θεία δικαιοσύνη, όμως, παρεκκλίνει και χαρίζεται μετά συμπαθείας σε όλους και τον μεν άξιο τιμωρίας δεν τον παιδεύει, τον δε άξιον επαίνου τον γεμίζει με κάθε αγαθό. Μια μέρα ένας προσκυνητής ρώτησε το γέροντα τι είναι η θεία δικαιοσύνη κι εκείνος απάντησε μ' ένα χαριτωμένο παράδειγμα. - Να, πες πως κάθονται δυο άνθρωποι σ' ένα τραπέζι για να φάνε, κι έχουν μπροστά τους ένα πιάτο με δέκα βερίκοκα. Αν λοιπόν ο ένας φάει από λαιμαργία επτά και αφήσει τρία στον άλλον, τότε αυτός έχει αδικία και αδικεί τον άλλον αυτό είναι το άδικο. Αν τώρα αυτός πει: - Ε, είμαστε δύο και τα βερίκοκα είναι δέκα - άρα μας αναλογούν από πέντε- και φάει αυτός τα πέντε κι αφήσει για τον άλλον τα άλλα πέντε, τότε αυτός ο άνθρωπος εφαρμόζει το ανθρώπινο δίκαιο και έχει την ανθρώπινη δικαιοσύνη. Γι' αυτό, το ανθρώπινο δίκαιο, πολλές φορές τρέχουμε στα δικαστήρια για να το βρούμε. Αν όμως αυτός δει πως στον άλλο αδελφό αρέσουν τα βερίκοκα και προσποιηθεί πως σ' αυτόν δεν αρέσουν -και φάει μόνον ένα για το λογισμό- και λέει στον άλλο: "αδελφέ, φάε εσύ τα άλλα βερίκοκα, γιατί εμένα δεν μου πολυαρέσουν", τότε αυτός έχει τη θεία δικαιοσύνη με την οποία προτιμά ανθρωπίνως να αδικηθεί. Με τη θεία όμως, αμοίβεται για τη θυσία του. Ο Κύριος εφάρμοσε πρώτος τη θεία αυτή δικαιοσύνη. "Ούτε όταν Τον κατηγορούσαν, δικαιολόγησε τον εαυτό του, ούτε όταν Τον έφτυναν, διαμαρτυρόταν, ούτε όταν έπασχε απειλούσε, αλλά όλα τα υπέμεινε καρτερικά και σιωπηλά, χωρίς να αντιδράσει καθόλου. Το σπουδαιότερο όμως όλων ήταν ότι Εκείνος όχι μόνο δε ζητούσε βοήθεια από τους ανθρώπινους νόμους, αλλά αντίθετα δικαιολογούσε τους διώκτες του στον πατέρα Του κι ευχόταν γι' αυτούς, ώστε να συγχωρηθούν: ...Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γάρ οίδασι τι ποιούσι (Λουκ. ΚΓ', 34) Πάντα η δικαιοσύνη του θεού βασιλεύει. Γι' αυτό το λόγο ο Κύριος μας προτρέπει και μας λέει πως πρέπει να περισσεύει η δικαιοσύνη η δική μας από εκείνη των Φαρισαίων, διότι εκείνοι αποσκοπούσαν στην ανθρώπινη δικαιοσύνη. Γι' αυτό και τιμωρούσαν, δίκαζαν, φυλάκιζαν, φιλονικούσαν, υπερασπιζόντουσαν τα δίκαια τους, δεν μπορούσαν να δεχτούν την αρπαγή των υπαρχόντων τους ή την κάθε αδικία που γινόταν σε βάρος τους. Ενώ ο Κύριος διαβεβαίωσε τον καθένα μας ότι: Λέγω γαρ υμίν ότι εάν μη περισσεύση η δικαιοσύνη υμών πλείον των γραμματέων και Φαρισσαίων, ου μη εισέλθητε εις τήν Βασιλείαν των ουρανών.(Ματθ. Ε', 20) Καλό είναι κι εμείς να υπομένουμε τη βία εκείνων, που θέλουν να μας αδικούν, και να προσευχόμαστε γι' αυτούς, ώστε να απαλλαγούν από το παράπτωμα της πλεονεξίας με τη μετάνοια. Αυτό είναι και το μόνο που θέλει η δικαιοσύνη του θεού, το να ξαναπάρουμε κάποτε τον πλεονέκτη -όχι τα "πλεονεκτήματα" πράγματα- ελεύθερο από την αμαρτία, δια της μετάνοιας.

Atë Paisi: Ndryshimi  nëdrmjet drejtësisë njerëzore dhe asaj hyjnore!! Drejtësia hyjnore  me është në kundërshtim me atë njerëzore  Drejësia njerëzore bazohet në barazinë e masës ose të sasisë, sepse jep tek secili drejtësi në mënyrë të barabartë dhe nuk varet nga personi. Drejtësia hyjnore përshtatet dhe i fal të gjithë me dashuri, atë që është i denjë i dënimit nuk e mundon ndersa atë që meriton lavderimin  e mbush me te gjithë të mirat. Dikur një visitor pyet Shën Paisin cila është drejtësia hyjnore dhe ai  u përgjigj me një shëmbull të këndshëm. -        Ja zëre se  dy njerëz janë ulur  në një tavolinë  për të ngrënë dhe kanë para tyre një pjatë me dhjetë kajsi. N.q.s dikush nga ata ha nga grykësia e tij  shtatë dhe i le tjetrit tre atëherë ai është i padrejtë dhe kryen një padrejtësi kundrejt tjetrit dhe kjo është padrejtësia. Nqs ai tani thotë: që jemi dy dhe kajsitë janë dhjetë, dmth na takon të marrim nga pesë,  dhe ai ha pesë nga ato, dhe i le tjetrit pesë të tjerat, atëherë ai njeri vepron sipas drejtësisë njerëzore dhe është i drejtë si njeri. Prandaj shpesh shkojmë të gjejmë drejtësinë njerëzore  nëpër gjykata. Por nqs ai shikon që vëllait tjetër i pëlqejnë kajsitë dhe shtiret sikur atij vetë nuk i pëlqejnë kajsitë – dhe ha vetëm një që të largojë mendimin – dhe i thotë personit tjetër : « vëlla merri ti kajsitë e tjera se mua nuk para më pëlqejnë», atëhere ky ka drejtësi  hyjnore e cila e ndihmon të preferojë e të pranojë padrejtësinë njerëzore. Ndërsa nga drejtësia e hyjnore ai shpërblehet për sakrificën e tij. Zoti Jesu Krisht ishte i pari që praktikoi drejtësinë hyjnore. As kur e akuzonin nuk u justifikua, as kur e pështynin u ankua, as kur kalonte pësimet nuk kërcënoi, por të gjitha i pranoi me durim dhe heshtje pa rreaguar fare.  Më e rëndësishme është që  Ai jo vetëm që nuk kërkonte ndihmë nga ligjet njerëzore por në kundërshtim ai arsyetonte ndjekësit e tij tek Ati i Tij dhe lutej për ta që të falen: .... At, fali ata se nuk dinë ç’ bëjnë. (Lluk. 23, 34). Gjithmonë drejtësia e Zotit triumfon dhe mbretëron. Për këtë arsye  Zoti na propozon dhe na thotë që drejtësia jonë duhet të jetë më  e madhe se ajo e farisenjëve, sepse ata i jepnin rëndësi drejtësisë njerëzore. Për këtë arsye ata ndëshkonin, dënonin, burgosnin, grindeshin, mbroni të drejtën e tyre, nuk mund të pranonin  rrëmbimin e gjërave të tyre ose ndonjë tjetër padrejtësi  që mund të bëhej tek ata.  Zoti e bëri të qartë tek të gjithjë ne: Po ju them se nëse nuk kini drejtësi më tepër se gramatenjtë e farisenjtë, atëherë nuk do të hyni në Mbretërinë e qiellit. ( Mateut 5, 20) E mira është që dhe ne të durojmë dhunën e atyre që duan të kryjnë padrejtësi në kurrizin tonë dhe të lutemi për ta në mënyrë që të çlirohen nga mëkati i   babëzisë nëpërmjet pendimit. Kjo është dhe e vetmja gjë të cilën kërkon drejtësia e Zotit  që të rimarrim dikur personin e pushtuar nga babëzia të cliruar nga mëkati, nëpërmjet pendimit. Përktheu përgatiti Pelasgos Koritsas

Καστοριά: Παρουσίαση του βιβλίου «Ο Ξύλινος Σταυρός»

Σας προσκαλούμε να τιμήσετε με την παρουσία σας, την πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση με θέμα τον βορειοηπειρωτικό ελληνισμό.
Μέσα από την παρουσίαση του ιστορικού μυθιστορήματος «Ο ΞΥΛΙΝΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ» της Σταματίας Καραγεωργίου-Πάπιστα θα ανατρέξουμε στην τραγική διαδρομή της ιστορίας της Βορείου Ηπείρου και τα δεινά της από την διχοτόμηση της ενιαίας Ηπείρου μέχρι σήμερα.
Καιρός να γνωρίσουμε τους αδελφούς μας βορειοηπειρώτες που ζουν ακόμα στις πατρογονικές μας εστίες και τα προβλήματά τους.
Η παρούσα διάλεξη εντάσσεται στο πλαίσιο μιας γενικότερης προσπάθειας ενημέρωσης του κοινού της πόλεως Καστοριάς και των περιχώρων.

Ο Πρόεδρος                                      Ο Γεν. Γραμματέας
Χρυσόστομος Παπασταύρος               Μάρκος Λάτσιος

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
ΔΡΑΣΕΩΝ ΣΠΟΥΔΑΣΤΗΡΙΟΥ ΤΟΠΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
(Είδος Ανοιχτού Πανεπιστημίου)
Β΄ ΕΞΑΜΗΝΟΥ 2017

Θέμα: Διάλεξη και παρουσίαση του βιβλίου με τίτλο:
“O ξύλινος σταυρός» της της Σταματίας Καραγεωργίου-Πάπιστα
Ομιλητές:
– Ο κ. Κεμεντζετζίδης Φιλόθεος – Φιλόλογος,
Εκδότης του βιβλίου, Πρόεδρος του Σ.Φ.Ε.Β.Α.
Θεσσαλονίκης.
– Η κ. Σόνια Ευθυμιάδου – Συγγραφέας- Η Βόρειος
Ήπειρος και εμείς».
– Η κ. Καραγεωργίου Σταματία – Συγγραφέας
– Ο κ. Λεωνίδας Παπάς – Πρόεδρος Δ.Ε.Ε.Ε.Μ.
«ΟΜΟΝΟΙΑ»

Ακολουθεί δεξίωση.

Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου 2017, ώρα 5:30 – 7:30 μ.μ.

Αίθουσα Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα

Υπεύθυνος Προγράμματος: Χρυσόστομος Παπασταύρος

Πληροφορίες :

ΤΗΛ.: 24670 21144 & 6973626676 & 6981877632

ΦΑΞ: 2467021144

E-mail: sfmmagona@hotmail.gr

Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου

“Είναι κάποιες μνήμες που δεν ξεχνιούνται… Γιατί δε γράφονται στο νου. Σα πυρωμένο σίδερο πληγώνουν την καρδιά ως να αφήκουν πάνω της ανεξίτηλο σημάδι. Υπάρχουν μνήμες που, άδικα προσπαθείς, ποτέ δε θα μπορέσεις να τις σβήσεις…
Το ξέρω, φούλα μου, γιατί κι εγώ μία τέτοια κουβαλώ. Αυτή είναι που οδηγάει τη ζωή μου. Όσο κι αν θέλω να το κρύψω, δεν μπορώ. Το πυρωμένο της αχνάρι στην καρδιά πάντα θα μαρτυρεί για με, ποια είμαι, πού ανήκω…”
Μέσα από τις περιπέτειες των ηρώων, με πρωταγωνιστή έναν ξύλινο σταυρό, αργά-αργά ξεδιπλώνεται ένα άγνωστο σχεδόν κομμάτι της Ιστορίας. Η τρισχιλιόχρονη διαδρομή της Βορείου Ηπείρου, που λιμνάζει μπερδεμένη στα γρανάζια των διπλωματικών σκοπιμοτήτων και της πολιτικής, παραμένοντας ατελείωτη. Ίσως γι’ αυτό και η διήγηση αυτού του βιβλίου μοιάζει να μην έχει τέλος, αφήνοντας στον αναγνώστη ένα ζωντανό δίλημμα και μαζί, την ευθύνη της προσωπικής του επιλογής. Αν οι ήρωες θα δικαιωθούν ή θα παραμείνουν θλιβερά ξεχασμένοι. Ο καθένας ας αποφασίσει για το τέλος που θα ‘θελε να δώσει, όχι τόσο στο βιβλίο, όσο στην ίδια την Ιστορία…

https://fouit.gr/