Κυριακή 4 Φεβρουαρίου 2018
Prangat dhe Liria
“Të gjitha më lejohen, por jo të gjitha sjellin dobi; të gjitha më lejohen, por unë nuk sundohem prej ndonjë gjëje” v. 12.
Trupi ynë është një mrekulli e strukturës arkitektonike. Të gjithë sa e studiojnë, dëshmojnë dhe shpallin urtësinë e Krijuesit. Por, shumë më i lartë dhe i pakrahasueshëm se trupi, është shpirti ynë, sepse është i paprishshëm dhe i përjetshëm. Që të dy këta, përbëjnë njeriun, që është kulmi i veprave të Perëndisë. Dhe të mendojë dikush se Perëndia, si Atë i dhembshur, na pajisi me shumë dhunti të shkëlqyera dhe unike! Nuk do ta tepronim nëse do të thoshim, se më e larta nga të gjitha këto dhunti është vullneti ynë i lirë. Domethënë, Gatuesi ynë, ka vendosur brenda nesh aftësinë të zgjedhim të lirë dhe pa dhunë, atë që gjykojmë të drejtë dhe të dobishme. Dhe këtë aftësinë tonë ka parasysh dhe shën Pavli, në pjesën e sotme të apostullit, kur thotë: “Të gjitha më lejohen, por jo të gjitha sjellin dobi; të gjitha më lejohen, por unë nuk sundohem prej ndonjë gjëje”. Dhe këto fjalë të urta të Apostullit, duhet t’i studiojmë tani, që të zgjidhim shumë dilema tona dhe të të tjerëve.
I
E gjithë struktura e krishterë mbështet mbi themelin, që quhet vullnet i lirë. Perëndia nuk detyron asnjë të bëjë të mirën. Prandaj dhe në Dhiatën e Vjetër thotë: “Unë marr sot si dëshmitarë para jush qiellin dhe tokën, që unë ju kam vënë përpara jetës dhe vdekjes, bekimit dhe mallkimit; zgjidhni, pra, jetën që të mund të jetoni të lumtur ju dhe pasardhësit tuaj” Ligji i Përtërirë 30, 19. Dhe në Dhiatën e Re, vetë Zoti Krisht thotë: “Kush të dojë të vij pas meje...” Matheu 16, 24.
Ngaqë jemi të lirë të zgjedhim dhe të bëjmë të mirën apo të keqen, prandaj dhe do të shpërblehemi për virtytet tona ose do të dënohemi për të këqijat tona. Përndryshe, nëse e bënim të mirën ose të keqen të detyruar, si qenie të pavullnetshme, do të ishte e padrejtë të na shpërblejë ose të na dënojë Perëndia.
Pra, t’i bëjmë të gjitha të lirë. Por, të gjitha sa janë të lejuara nga ana e etikës. Të lirë të hamë, të pimë, të flemë, të punojmë, të vëmë pasuri, të informohemi me të rejat nga gazeta apo nga radioja, të argëtohemi, të kemi miq, etj.
* * *
Po, kam mundësinë të bëjë çfarë të dua, çfarë të mundem. Por nuk është e dobishme t’i bëj të gjitha, sepse ka edhe gjëra të padobishme dhe të dëmshme për mua, ndoshta dhe për të tjerët. Dhe këto janë, gënjeshtra, betimi, paragjykimi, shpifja, sharja, argjenddashja dhe pangopësia, dehja, imoraliteti, dhe të gjitha mëkatet në përgjithësi.
Do të dalin, ndoshta, disa të cilët do të shfaqin kundërshtimin, se shumë nga të këqijat e ndaluara, që përmendëm më lartë, janë të dobishme për njeriun. Do mbështesin mendimin se, pa gënjeshtrën tregtari nuk mund të bëj pasuri. Dhe betimi është i domosdoshëm, që të bëhemi të besueshëm. Se akuza dhe sharja duhen, që të dënojmë të këqijtë, se dehja dhe dëfrimi përbëjnë një lloj çlodhjeje dhe argëtimi për njeriun e munduar.
Por të gjitha këto janë sipërfaqësore dhe nuk i shërbejnë interesit tonë të vërtetë. Dhe i vërtetë është interesi shpirtëror dhe i përjetshëm, i cili as që krahasohet me atë materialist dhe të përkohshëm. Sepse u pyes: Ç’ dobi do të kenë paratë, që i fitova me paudhësi, kur, për shkak të tyre, rrezikoj të humbas thesaret qiellorë? Ç’ dobi do të kenë pozitat e larta të botës, të cilat i fitova në mënyrë të paudhë, kur, me këto, mund të humbas Mbretërinë e Perëndisë? Të gjitha janë të lejuara. Por të gjitha sa nuk i ndalon Ligji i Perëndisë dhe ndërgjegjja. Sepse të ndaluarat, nuk janë të dobishme as për mua, as për të tjerët.
Ajo që lejohet është njësi matëse. Hamë që të jetojmë, nuk jetojmë që të hamë. E lejueshmja është shkalla e parë që, nëse nuk do kujdesemi, do kalojmë në të ndaluarën. Na duhet një rrip sigurimi. Ka njerëz, të cilët bëhen skllevër të ushqimit, dhe bien në mëkatin vdekjeprurës të pangopësisë. Shën Joani Shkallës, ndez dritën e kuqe, dhe na vë para përgjegjësisë: “Të ngrënit pa masë, është babai i kurvërisë”. Të tjerë pinë deri sa velen, dhe dehen e tregohen skllevër të pijes; kështu bien në mëkatin e dehjes, i cili është fatal dhe shkatërrues.
II
Por, ja që edhe njëherë tjetër na e vërteton shën Pavli: “të gjitha më lejohen, por unë nuk sundohem prej ndonjë gjëje”. Njeri i lirë me të vërtetë, ishte apostull Pavli. Dhe në pranga, dhe në burgje, shpirti i tij mbetej i lirë, vullneti i tij ishte i lirë. Bashkimi i tij me Zotin dhe Perëndinë e tij, e bënte të ndjehej i lirë nga sundimi i njërit apo tjetrit.
“Ku është Shpirti i Zotit, atje ka liri” 2 Korinthianëve 3, 17. “Në ju çliroftë pra Biri, me të vërtetë do të jeni të lirë” Joani 8, 36. Jisu Krishti Perëndinjeri është i vetmi, që na dhuron lirinë e vërtetë. Brenda etikës së krishterë farkëtohen trupa të fortë dhe shpirtra të fortë. Atëherë njeriu jeton lirinë brenda bindjes së Ligjit të Perëndisë.
Kjo është rruga e vetme për njeriun e epokës sonë. Vetëm kur të ndjejë dhe të besojë ku ekziston liria e vërtetë, atëherë do të shikojë të mënjanen pushtuesit, që e mbanin nën këmbët e tyre. Kjo nuk është e lehtë. Është nga arritjet e vështira shpirtërore... Me Hirin hyjnor dhe fuqinë hyjnore dhe vendosmërinë e tij, lufton kundër pasioneve dhe mënjan idhujt e mëkatit...
Brenda një bote të robëruar nga “hyjnitë e reja”: moda, ndonjë sistem apo ndonjë teori -dhe ekzistojnë shumë idhuj, që nga fundi i shekullit që kaluam dhe në fillim të shekullit që po ecim: aktorë, futbollistë dhe aq të tjerë- besimtari e ngre i lirë kokën e tij, lëviz i lirë, jeton dhe vepron si një personalitet i lirë.
Lum, që këtë trumbetim të lirisë, ta dëgjonin të gjithë njerëzit, të cilët, ndërkohë që dëshirojnë të jenë pa kufij, katandisen robër të varësive të tmerrshme: të alkoolit, të duhanit, të drogës apo në zakone të tjera mëkatare dhe ndikime të botës. Le të mos na ndikojnë, pra, parrullat e botës, që na ftojnë të jetojmë të lirë nga “jo-ja” dhe “duhet”, të çlirohemi gjoja nga kufizimet që vendos Ligji i Perëndisë. Ligji i Perëndisë, jo vetëm që nuk na e privon lirinë, por në realitet, është ai, që e ruan lirinë tonë dhe na siguron.
Shën Pavli, me të gjithë fuqinë e shpirtit të tij të shenjtë, godet mëkatet e tmerrshme të trupit, të kurvërisë, të kurorëshkeljes... dhe kërkon t’i rrëmbejë të krishterët nga flakët e këtyre pasioneve të mjerueshme. Trupi juaj, thotë, “është tempull i Shpirtit të Shenjtë, që rri në ju, të cilin e keni nga Perëndia, dhe nuk jeni të vetvetes” 1 Korinthianëve 6, 19. Trupi është prona e Perëndisë. Si e rrëmbeni trupin e Perëndisë dhe e vërvisni në baltë? Ejani në vete, pra, o të krishterë, kujdesuni, kini frikë, dhe ndaloni çdo vepër mëkatare dhe hidhni tej çdo dëshirë të keqe.
* * *
Vëllezërit e mi të dashur më Krishtin!
Ka ardhur koha të fillojmë të jetojmë sipas dëshirës së Perëndisë. Të bashkojmë dëshirën tonë me dëshirën e Perëndisë. “Ai që bashkohet me Zotin është një shpirt me atë” v. 17. Kështu, me të vërtetë i lirë është ai që jeton si rob i Jisu Krishtit. Një klerik i shquar bashkëkohor thoshte:
“I çlodhur ndjehesha, kur punoja pa ndërprerë për lavdi të Perëndisë, dhe i lirë u ndjeva nga momenti, që u bëra skllav i Jisu Krishtit”. I krishteri, që lufton fortë, është i vetmi i lirë nga tiranët e brendshëm dhe të jashtëm. Dhe kështu mund të thotë bashkë me Apostullin e madh: “Të gjitha më lejohen, por jo të gjitha sjellin dobi; të gjitha më lejohen, por unë nuk sundohem prej ndonjë gjëje”.
U bëftë!
Me Urime të Përzemërta dhe Bekime të Shumta:
Mitropoliti i Beratit, Vlorës dhe Kaninës
† IGNATI
Berat me 04.02.2018
E Diela e Djalit Plangprishës
Për të pritur së më mirë periudhën e Kreshmëve të mëdha që fillon pas dy javësh, Kisha e Shenjtë ka caktuar një periudhë parapërgatitore që ka filluar të dielën e kaluar ku kujtuam Paravolinë e “Tagrambledhësit dhe Fariseut”, ndërsa këtë të diel na kujton një paravoli tjetër shumë të rëndësishme, atë të “Djalit Plangprishës”. Të dy këto paravoli na jepen në Ungjillin sipas Llukait dhe përmbajnë mësime shumë të vyera shpirtërore dhe morale.
Një atë i Kishës ka thënë se edhe po të humbte i gjithë Shkrimi i Shenjtë dhe të shpëtonte vetëm kjo paravoli, do të ishte e mjaftueshme për të kuptuar dhe për të ndjerë madhështinë e Atit qiellor, mirësinë dhe madhështinë e tij. Kjo paravoli konsiderohet edhe si Ungjilli i Ungjijve.
Një njeri kishte dy bij. Edhe më i vogli nga ata i tha të atit: Atë, jepmë pjesën e pasurisë që më takon të marr. Edhe ai ua ndau pasurinë. Edhe pas pak ditësh më i vogli mblodhi gjithë ç’pati, e iku në dhe të huaj në një vend të largët; dhe atje shpërndau pasurinë e tij duke shkuar jetë plangprishësi. Edhe si i prishi ai të gjitha, u bë një zi e madhe në atë vend, dhe ai zuri të mos kishte më. Atëherë shkoi e u ngjit pas një qytetari të atij vendi; dhe ky e dërgoi në arat e tij të kulloste derra. Edhe dëshironte të mbushte barkun e tij me lendet që hanin derrat; po askush nuk i jepte. Edhe si erdhi në vete, tha: Sa punëtorëve të tim eti u tepron bukë e unë po humbas nga uria! Do të ngrihem e do të shkoj tek im atë, dhe do t’i them: O atë, mëkatova në qiell dhe përpara teje, edhe nuk jam më i denjë të quhem biri yt. Më bëj si një nga punëtorët e tu. Edhe u ngrit e erdhi tek i ati. Edhe kur ai ishte ende larg, i ati e pa dhe i erdhi keq, dhe u sul dhe e përqafoi atë, dhe e puthi. Edhe i biri i tha: O atë, mëkatova në qiell dhe përpara teje, dhe nuk jam më i denjë të quhem biri yt. Po i ati u tha shërbëtorëve të tij: Nxirrni jashtë stolinë e parë dhe vishjani, dhe i vini unazë në dorë dhe këpucë në këmbët. Edhe sillni viçin e ushqyer dhe thereni, edhe le të hamë e të gëzohemi. Sepse ky biri im qe i vdekur, e u ngjall përsëri; dhe qe i humbur, e u gjet. Edhe zunë të gëzoheshin. Edhe djali më i madh ishte në arë; dhe kur erdhi e u afrua në shtëpi, dëgjoi këngë e valle. Edhe thirri një nga shërbëtorët dhe e pyeste: Ç’janë këto. Edhe ai i tha se ka ardhur yt vëlla, dhe yt atë theri viçin e ushqyer, sepse e priti të shëndoshë. Edhe ai u zemërua dhe nuk donte të hynte brenda. I ati pra doli, e i lutej. Edhe ai u përgjigj e i tha të atit: Ja tek po të shërbej kaq vjet, dhe kurrë nuk dola nga urdhëri yt; dhe kurrë nuk më dhe një kec, që të gëzohem bashkë me miqtë e mi. Po kur erdhi ky yt bir që hëngri pasurinë bashkë me të përdalat, i there viçin e ushqyer. Edhe ai i tha: O djalë, ti je përherë bashkë me mua, dhe gjithë të miat janë të tuat. Edhe duhej të gëzoheshim e të ngazëlloheshim, sepse ky yt vëlla qe i vdekur, e u ngjall përsëri; dhe qe i humbur, e u gjet (Llk. 15:11-32).
Në këtë histori marrin pjesë tre personazhe, babai dhe dy djemtë e tij, të cilët do t’i analizojmë duke filluar nga më i vogli.
I ri, i fortë, me ëndrra për jetën, me guxim dhe frymë revolucionare nga ata që duan të ndryshojnë botën, si edhe shumë prej nesh që jemi të pranishëm në Kishë. Por, duke qenë i ri e pa përvojë ra shumë lehtë në gabim, madje në gabime të njëpasnjëshme: u largua nga familja, pasurinë e harxhoi duke bërë një jetë imorale, mbeti i vetëm, i zhveshur, i uritur, pa shtëpi. Ajo që mendoi se do t’i sillte liri, gëzim, përparim dhe vetë parajsën i sollën të kundërtën, varfëri, skamje, uri dhe vetë ferrin për së gjalli.
Por çfarë i ndodhi djalit të vogël?
Në këtë moment shumë kritik të jetës së tij, i ndodhur në një mejrim të skajshëm ai erdhi në vete dhe vendosi të shkojë përsëri tek Ati e t’i kërkojë të falur. “O atë, mëkatova në qiell dhe përpara teje, edhe nuk jam më i denjë të quhem biri yt. Më bëj si një nga punëtorët e tu” (Llk. 15:18-19). Këtu shohim pendimin e sinqertë dhe të thellë të djalit të vogël sepse nuk kërkoi që i ati ta pranonte si bir, por si punëtor. Nëpërmjet pendimit të vërtetë ai fitoi lavdinë që kishte më parë si bir i Atit duke i veshur rrobën më të mirë, duke i vënë unazën në dorë dhe duke bërë një festë të madhe.
Personazhi i dytë është djali i madh, i cili ishte i mirë, i urtë, punëtor, pa fjalë, pa pretendime, i bindur ndaj Atit, nuk qe larguar asnjëherë nga familja. Një djalë të tillë, me kaq virtyte kushdo do të donte ta kishte të tijin. Por kur mori vesh se vëllai i vogël qe kthyer dhe po bëhej festë, u revoltua dhe nuk donte të hynte në shtëpi.
Ndërsa Ati që është edhe personazhi i tretë i paravolisë së sotme tregohet i dhembshur, i dashur, i gatshëm të falë gabimet e bijve të tij. Ai madje qëndronte në pritje dhe shpresonte që djali i vogël të kthehej një ditë dhe kur e pa të kthehej, pavarësisht moshës së thyer, vrapoi që ta përqafojë e ta pranojë përsëri në shtëpinë atërore. Gjithashtu edhe djalin e madh e këshilloi që të gëzohej dhe të merrte pjesë edhe ai në gëzimin familjar për kthimin e vëllait më të vogël.
Të dashur besimtarë
Kisha është familja jonë e madhe. Ati është Perëndia ynë dhe të gjithë ne sipas veprave që kryejmë i ngjasojmë djalit të madh ose atij të vogël. Kur ne largohemi nga Perëndia për të kënaqur dëshirat tona egoiste, i ngjajmë djalit të vogël dhe shumë shpejt konstatojmë se kemi mbetur vetëm larg Perëndisë, të zhveshur nga hiri i tij hyjnor dhe të uritur për ushqimin shpirtëror.
Por edhe djali i madh, me gjithë virtytet që e karakterizonin, kishte edhe ai të metat e tij. Ai gjykoi gabim. Ai kishte qëndruar gjithmonë pranë Atit, por nuk kishte mësuar nga dashuria e tij, madje ungjillor Llukai nuk na thotë nëse hyri në shtëpi apo jo megjithëse Ati e ftoi.
Edhe ne vazhdimisht jemi në shtëpinë e Zotit, por edhe ne gjykojmë keq, gjykojmë të tjerët që janë pranë nesh si njerëz mëkatarë, në një kohë që edhe bëjmë të njëjtat gabime e mëkate. Shumë prej nesh fatkeqësisht i ngjajmë djalit të madh.
E megjithatë, Ati, Perëndia ynë na mëson t’i duam dhe t’i pranojmë të gjithë me dashuri e dhembshuri.
Të dashur besimtarë
Paravolia e sotme na mëson se Ati është Perëndia, shtëpia është Kisha, djali i madh dhe ai i vogël jemi të gjithë ne sipas veprave që kryejmë.
Perëndia është i gatshëm të na pranojë të gjithëve në shtëpinë e tij të shenjtë, të marrim pjesë në gëzimin e tij, në festën e tij që janë misteret e shenjtë që kryhen në Kishë. Mjafton që ne të jetojmë me pendim dhe të mos gjykojmë vëllezërit tanë. Të gjithë ne jemi të mëdhenj e të vegjël jemi bij të të njëjtit Atë dhe Perëndia pret me durim që të gjithë ne të kthehemi tek Ai.
Le të përgatitemi të dashur vëllezër e motra, që të jetojmë me pendim të sinqertë në zemrat tona, duke kërkuar falje dhe duke falur njëri-tjetrin, që të hyjmë edhe ne në gëzimin e Atit. Amin.
Një atë i Kishës ka thënë se edhe po të humbte i gjithë Shkrimi i Shenjtë dhe të shpëtonte vetëm kjo paravoli, do të ishte e mjaftueshme për të kuptuar dhe për të ndjerë madhështinë e Atit qiellor, mirësinë dhe madhështinë e tij. Kjo paravoli konsiderohet edhe si Ungjilli i Ungjijve.
Një njeri kishte dy bij. Edhe më i vogli nga ata i tha të atit: Atë, jepmë pjesën e pasurisë që më takon të marr. Edhe ai ua ndau pasurinë. Edhe pas pak ditësh më i vogli mblodhi gjithë ç’pati, e iku në dhe të huaj në një vend të largët; dhe atje shpërndau pasurinë e tij duke shkuar jetë plangprishësi. Edhe si i prishi ai të gjitha, u bë një zi e madhe në atë vend, dhe ai zuri të mos kishte më. Atëherë shkoi e u ngjit pas një qytetari të atij vendi; dhe ky e dërgoi në arat e tij të kulloste derra. Edhe dëshironte të mbushte barkun e tij me lendet që hanin derrat; po askush nuk i jepte. Edhe si erdhi në vete, tha: Sa punëtorëve të tim eti u tepron bukë e unë po humbas nga uria! Do të ngrihem e do të shkoj tek im atë, dhe do t’i them: O atë, mëkatova në qiell dhe përpara teje, edhe nuk jam më i denjë të quhem biri yt. Më bëj si një nga punëtorët e tu. Edhe u ngrit e erdhi tek i ati. Edhe kur ai ishte ende larg, i ati e pa dhe i erdhi keq, dhe u sul dhe e përqafoi atë, dhe e puthi. Edhe i biri i tha: O atë, mëkatova në qiell dhe përpara teje, dhe nuk jam më i denjë të quhem biri yt. Po i ati u tha shërbëtorëve të tij: Nxirrni jashtë stolinë e parë dhe vishjani, dhe i vini unazë në dorë dhe këpucë në këmbët. Edhe sillni viçin e ushqyer dhe thereni, edhe le të hamë e të gëzohemi. Sepse ky biri im qe i vdekur, e u ngjall përsëri; dhe qe i humbur, e u gjet. Edhe zunë të gëzoheshin. Edhe djali më i madh ishte në arë; dhe kur erdhi e u afrua në shtëpi, dëgjoi këngë e valle. Edhe thirri një nga shërbëtorët dhe e pyeste: Ç’janë këto. Edhe ai i tha se ka ardhur yt vëlla, dhe yt atë theri viçin e ushqyer, sepse e priti të shëndoshë. Edhe ai u zemërua dhe nuk donte të hynte brenda. I ati pra doli, e i lutej. Edhe ai u përgjigj e i tha të atit: Ja tek po të shërbej kaq vjet, dhe kurrë nuk dola nga urdhëri yt; dhe kurrë nuk më dhe një kec, që të gëzohem bashkë me miqtë e mi. Po kur erdhi ky yt bir që hëngri pasurinë bashkë me të përdalat, i there viçin e ushqyer. Edhe ai i tha: O djalë, ti je përherë bashkë me mua, dhe gjithë të miat janë të tuat. Edhe duhej të gëzoheshim e të ngazëlloheshim, sepse ky yt vëlla qe i vdekur, e u ngjall përsëri; dhe qe i humbur, e u gjet (Llk. 15:11-32).
Në këtë histori marrin pjesë tre personazhe, babai dhe dy djemtë e tij, të cilët do t’i analizojmë duke filluar nga më i vogli.
I ri, i fortë, me ëndrra për jetën, me guxim dhe frymë revolucionare nga ata që duan të ndryshojnë botën, si edhe shumë prej nesh që jemi të pranishëm në Kishë. Por, duke qenë i ri e pa përvojë ra shumë lehtë në gabim, madje në gabime të njëpasnjëshme: u largua nga familja, pasurinë e harxhoi duke bërë një jetë imorale, mbeti i vetëm, i zhveshur, i uritur, pa shtëpi. Ajo që mendoi se do t’i sillte liri, gëzim, përparim dhe vetë parajsën i sollën të kundërtën, varfëri, skamje, uri dhe vetë ferrin për së gjalli.
Por çfarë i ndodhi djalit të vogël?
Në këtë moment shumë kritik të jetës së tij, i ndodhur në një mejrim të skajshëm ai erdhi në vete dhe vendosi të shkojë përsëri tek Ati e t’i kërkojë të falur. “O atë, mëkatova në qiell dhe përpara teje, edhe nuk jam më i denjë të quhem biri yt. Më bëj si një nga punëtorët e tu” (Llk. 15:18-19). Këtu shohim pendimin e sinqertë dhe të thellë të djalit të vogël sepse nuk kërkoi që i ati ta pranonte si bir, por si punëtor. Nëpërmjet pendimit të vërtetë ai fitoi lavdinë që kishte më parë si bir i Atit duke i veshur rrobën më të mirë, duke i vënë unazën në dorë dhe duke bërë një festë të madhe.
Personazhi i dytë është djali i madh, i cili ishte i mirë, i urtë, punëtor, pa fjalë, pa pretendime, i bindur ndaj Atit, nuk qe larguar asnjëherë nga familja. Një djalë të tillë, me kaq virtyte kushdo do të donte ta kishte të tijin. Por kur mori vesh se vëllai i vogël qe kthyer dhe po bëhej festë, u revoltua dhe nuk donte të hynte në shtëpi.
Ndërsa Ati që është edhe personazhi i tretë i paravolisë së sotme tregohet i dhembshur, i dashur, i gatshëm të falë gabimet e bijve të tij. Ai madje qëndronte në pritje dhe shpresonte që djali i vogël të kthehej një ditë dhe kur e pa të kthehej, pavarësisht moshës së thyer, vrapoi që ta përqafojë e ta pranojë përsëri në shtëpinë atërore. Gjithashtu edhe djalin e madh e këshilloi që të gëzohej dhe të merrte pjesë edhe ai në gëzimin familjar për kthimin e vëllait më të vogël.
Të dashur besimtarë
Kisha është familja jonë e madhe. Ati është Perëndia ynë dhe të gjithë ne sipas veprave që kryejmë i ngjasojmë djalit të madh ose atij të vogël. Kur ne largohemi nga Perëndia për të kënaqur dëshirat tona egoiste, i ngjajmë djalit të vogël dhe shumë shpejt konstatojmë se kemi mbetur vetëm larg Perëndisë, të zhveshur nga hiri i tij hyjnor dhe të uritur për ushqimin shpirtëror.
Por edhe djali i madh, me gjithë virtytet që e karakterizonin, kishte edhe ai të metat e tij. Ai gjykoi gabim. Ai kishte qëndruar gjithmonë pranë Atit, por nuk kishte mësuar nga dashuria e tij, madje ungjillor Llukai nuk na thotë nëse hyri në shtëpi apo jo megjithëse Ati e ftoi.
Edhe ne vazhdimisht jemi në shtëpinë e Zotit, por edhe ne gjykojmë keq, gjykojmë të tjerët që janë pranë nesh si njerëz mëkatarë, në një kohë që edhe bëjmë të njëjtat gabime e mëkate. Shumë prej nesh fatkeqësisht i ngjajmë djalit të madh.
E megjithatë, Ati, Perëndia ynë na mëson t’i duam dhe t’i pranojmë të gjithë me dashuri e dhembshuri.
Të dashur besimtarë
Paravolia e sotme na mëson se Ati është Perëndia, shtëpia është Kisha, djali i madh dhe ai i vogël jemi të gjithë ne sipas veprave që kryejmë.
Perëndia është i gatshëm të na pranojë të gjithëve në shtëpinë e tij të shenjtë, të marrim pjesë në gëzimin e tij, në festën e tij që janë misteret e shenjtë që kryhen në Kishë. Mjafton që ne të jetojmë me pendim dhe të mos gjykojmë vëllezërit tanë. Të gjithë ne jemi të mëdhenj e të vegjël jemi bij të të njëjtit Atë dhe Perëndia pret me durim që të gjithë ne të kthehemi tek Ai.
Le të përgatitemi të dashur vëllezër e motra, që të jetojmë me pendim të sinqertë në zemrat tona, duke kërkuar falje dhe duke falur njëri-tjetrin, që të hyjmë edhe ne në gëzimin e Atit. Amin.
Përgatiti:
+ Atë Spiro Kostoli
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
