Ενίσχυση του έργου!

Ενίσχυση του έργου!
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα κήρυγμα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα κήρυγμα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 18 Φεβρουαρίου 2018

Κυριακὴ της Τυροφάγου - Δὲν συγχωρείς; Χριστιανὸς δεν είσαι! του μακαριστού Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου--E Diela e të Lidhurit të Djathit – Nuk Fal? Nuk je i krishter! Nga Mitropoliti i Follorinës Atë Avgustin Katioti




«Ἐὰν ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν,

ἀφήσει καὶ ὑμῖν πατὴρ ὑμῶν οὐράνιος» (Ματθ. 6,14)

Εἶνε, ἀγαπητοί μου, σήμερα Κυριακὴ τῆς Τυρινῆς. Αὔριο ἀρχίζει μία νέα περίοδος στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ποὺ ὀνομάζεται Μεγάλη Τεσσαρακοστή.

Τί εἶνε ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή;

Εἶνε διάστημα 40 ἡμερῶν. Ὅσοι πιστεύουν, αἰσθάνονται χαρὰ ποὺ ἔφτασε ὁ καιρὸς αὐτός. Εἶνε μία ἐξαιρετικὴ περίοδος τοῦ ἔτους.

Πιὸ ἁπλᾶ, Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ εἶνε μιὰ προθεσμία. Ὅσοι εἶνε ἔμποροι καὶ συναλλάσσονται, καταλαβαίνουν. Εἶνε προθεσμία, ἴσως ἡ τελευταία ποὺ μᾶς δίνει ὁ Μεγαλοδύναμος, γιὰ νὰ ἐξοφλήσουμε τὰ χρέη μας. Τὸ δὲ μεγαλύτερο χρέος εἶνε τὰ ἁμαρτήματά μας. Μεγάλη Σαρακοστὴ προθεσμία γιὰ ἐξόφλησι ἁμαρτιῶν.

Τί ἄλλο εἶνε ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή; Εἶνε ἀγώνας. Ἔφτασε ἡ ὥρα, ἀνοίγει τὸ στάδιο, γιὰ νὰ λάβουμε μέρος ὅλοι σὲ πνευματικὸ ἀγῶνα. Ὄχι νὰ κλωτσᾶμε μπάλλες, ἀλλὰ νὰ πολεμήσουμε τοὺς τρεῖς μεγάλους ἐχθρούς μας. Κι αὐτο οὶ εἶνε· ὁ διεφθαρμένος ἑαυτός μας, ὁ κόσμος ποὺ μᾶς περιβάλλει μὲ τὰ θέλγητρα καὶ ὅλη τὴ γοητεία του, καὶ ὁ σατανᾶς ἢ ἑωσφόρος. Καλούμεθα λοιπὸν νὰ ἀγωνιστοῦμε ἐναντίον αὐτῶν, νὰ νικήσουμε, καὶ νικηταὶ νὰ φθάσουμε στὴν Κυριακὴ τῶν Βαΐων, νὰ κρατήσουμε στὰ χέρια τὰ βάϊα, νὰ προσκυνήσουμε τὸ Χριστὸ καὶ νὰ ποῦμε κ᾽ ἐμεῖς «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου»(Μᾶρκ. 11,9).

Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ τί ἄλλο εἶνε; Εἶνε μιὰ σκάλα μὲ 40 σκαλοπάτια. Τὸ πρῶτο σκαλοπάτι εἶνε αὔριο, μὲ τὴν προσευχὴ τῆς Ἐκκλησίας μας ποὺ λέει «Κύριε, τῶν δυνάμεων μεθ᾿ἡμῶν γενοῦ…»(Μέγ. Ἀπόδ.), καὶ τὸ τελευταῖο σκαλοπάτι εἶνε τὸ Μέγα Σάββατο ποὺ φωνάζουμε «Ἀνάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν…»(Ψαλμ. 81,8· Τριῴδ. Μ. Σάβ. ἑσπ.). Μεγάλη Σαρακοστή· χαρὰ τῶν ἀγγέλων, τραῦμα τῶν δαιμόνων, ἀγαλλίασις τῶν ὀρθοδόξων.

Τὴν περίοδο αὐτὴ ἔχουμε ἱερὰ χρέη. Ἀπ᾿ ὅλα τὰ χρέη, ποὺ πρέπει νὰ ἐκτελέσουμε, θέλω νὰὑπενθυμίσω στὴν ἀγάπη σας ἕνα, ποὺ δυστυχῶς τὸ παραμελοῦμε. Ποιό εἶν᾽ αὐτό; Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ ἴσον – τί; ἱερὰ ἐξομολόγησις.

Ἱερὰ ἐξομολόγησις, ἀγαπητοί μου! Καταλα-βαίνετε; Πῶς νὰ σᾶς τὸ ἐξηγήσω; Ἂν θέλῃ κανεὶς νὰ καταλάβῃ τί εἶνε ἡ ἐξομολόγησις, νὰ πάῃ στὸ σπίτι του, νὰ πάρῃ τὸ συναξάρι – μὴν κοροϊδεύουμε· τὰ συναξάρια εἶνε γεμᾶτα σοφία, στάζουν οὐράνιο νάμα – καὶ νὰ διαβάσῃ τὸν βίο τῆς ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας. Νὰ δῆτε ἐκεῖ πῶς ἐξωμολογήθηκε αὐτὴ ἡ ἁγία στὸν Ζωσιμᾶ τὸν πνευματικό της πατέρα καὶ εἶπε μὲ δάκρυα ὅλα τὰ ἁμαρτήματα ποὺ εἶχε διαπράξει.

Ἐξομολόγησις εἶνε, ν᾽ ἀνοίξῃς τὴν καρδιά σου καὶ νὰ πῇς τὰ ἁμαρτήματά σου· νὰ τὰ πῇς μὲ εἰλικρίνεια, μὲ κατάνυξι, μὲ δάκρυα. Νὰ τὰπῇς μὲ πίστι. Ποια πίστι; Ὅτι γιὰ τὴ σωτηρία χρειάζονται δύο σταγόνες. Ἡ μία εἶνε τὸ δάκρυ τῆς μετανοίας· κάθε δάκρυ ποὺ πέφτει ἀπ᾽ τὰ μάτια τοῦ ἁμαρτωλοῦ γίνεται – τί; ἕνας Ἰορδάνης, ποὺ πλένει ὅλα τὰ ἁμαρτήματά του, καὶ τὰ μεγαλύτερα ἀκόμη. Καὶ ἡ ἄλλη σταγόνα ποὺ λυτρώνει τὸν ἁμαρτωλὸ εἶνε τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Ὅλη ἡ Ἐκκλησία ἐκεῖ στηρίζεται. Ὅλη ἡ ζωή μας δυὸ δάκρυα εἶνε· ἅμα δὲν τά ᾿χῃς αὐτά, τὰ ἄλλα τί νὰ τὰ κάνῃς; Ἂν πιστεύῃς στὴ θυσία - στὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ καὶ στὴ δύναμι τῆς ἐξομολογήσεως - στὸ δάκρυ τῆς μετανοίας, νά ἡ πραγματικὴ χαρὰ καὶ εὐτυχία.Νὰ ἐξομολογηθοῦμε λοιπὸν στὸν πνευματικό. Οἱ καλοὶ πνευματικοὶ εἶνε σπάνιοι καὶ γιὰ νὰ τοὺς βρῇς πρέπει νὰ ψάξῃς. Βρῆκες πνευματικὸ πατέρα σεβάσμιο ν᾿ ἀνοίξῃς τὴν καρδιά σου νὰ πῇς τὰ μυστικά σου; Ὁ πνευματικὸς εἶνε ὁ ἀντιπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος εἶπε στοὺς ἁγίους ἀποστόλους καὶ διὰ τῶν ἀποστόλων ἡ φωνή του φτάνει στοὺς σημερινοὺς κληρικοὺς καὶ λέει· «Ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας ἀφίενται αὐτοῖς»· σὲ ὅσους δηλαδὴ συγχωρήσετε ἐσεῖς τὶς ἁμαρτίες, εἶνε συγχωρημένες(Ἰω. 20,23).

Ὁ πνευματικὸς δίνει τὴ συγχώρησι, ἀλλὰ ἡ ῥίζα τῆς ἐξομολογήσεως εἶνε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Μαζὶ μὲ τὴ συγχώρησι ὁ πνευματικὸς δίνει καὶ συμβουλὲς - ὑποδείξεις, καὶ μαζὶ μ᾽ αὐτὲς δίνει καὶ φάρμακα. Ὅπως ὁ γιατρὸς δίνει στὸν ἄρρωστο συνταγή, τοῦ λέει τί νὰ κάνῃ, ἔτσι κι ὁ πνευματικὸς δίνει τὰ φάρμακά του ποὺ λέγονται ἐπιτίμια  ἤ, ὅπως τὰ λέει ὁ λαός, κανόνες. Πῆγα, λέει, στὸν πνευματικὸ καὶ μοῦ ἔβαλε κανόνα … Τί θὰ πῇ κανόνας ;

Φάρμακο, συνταγὴ ποὺ πρέπει νὰ ἐκτελέσῃς. Ἀνάλογα μὲ τὴν ψυχικὴ ἀσθένεια εἶνε καὶ τὰ φάρμακα, οἱ κανόνες. Ἔρχεται ἕνας καὶ λέει· –Παππούλη, ἔχω πάθος μὲ τὸ πιοτό. Ὁ πνευματικὸς τοῦ λέει· –Ὁ κανόνας σου, παιδί μου, εἶνε νὰ μὴν ξαναπιάσῃς ποτήρι· θὰ κόψῃς τὸ κρασί, ὅλα τὰ οἰνοπνευματώδη. Ἔρχεται ὁ ἄλλος· –Ἐγώ, πάτερ, εἶμαι χαρτοπαίχτης. –Ὁ κανόνας σου εἶνε, δὲ θὰ ξαναπιάσῃς τράπουλα. Ἔρχεται ὁ ἄλλος· –Ἐγὼ βλέπω αἰσχρὰ ἔργα. –Ὁ κανόνας σου εἶνε νὰ μὴ ξαναδῇς· για προσπάθησε ἔτσι μέχρι τὸ Πάσχα. Ὁ ἄλλος λέει· –Ἐγὼ διαβάζω αἰσχρὰ περιοδικά. –Ὁ κανόνας σου εἶνε, σταμάτα νὰ τὰ διαβάζῃς γιὰ νὰ σοῦ ἐπιτρέψω νὰ κοινωνήσῃς· ἂν εἶνε ἁμαρτία νὰ τρῶς κρέας τὴ Σαρακοστὴ καὶ Τετάρτη καὶ Παρασκευή, πιὸ βαρὺ εἶνε νὰ τρῶς σάρκες μὲ τὰ ἔντυπα αὐτά. Ὁ ἄλλος λέει· –Ἐγὼ ἀγαπῶ τὰ λεφτά. Ἄ, ἐδῶ θὰ μπῇ ἄλλος κανόνας·  – «Πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς…»(Ματθ.19,21), νὰ τὰ δώσῃς ὅλα στοὺς φτωχούς. –Μμ δὲν μπορῶ… –Ἔ, τότε τὰ μισά. –Δὲν μπορῶ. –Δῶσε τὸ ἓν τέταρτον. –Δὲν μπορῶ… Ἄ, τὸ ἕνα δὲ μπορεῖς, τ᾽ ἄλλο δὲν μπορεῖς· πῶς θὰ γίνῃ λοιπόν;

Καθένας θέλει τὸν κανόνα του. Γι᾽ αὐτὸ ὁ πνευματικὸς πρέπει νά ᾽νε σοφός, νὰ ξέρῃ τί φάρμακο θὰ δώσῃ. Σήμερα τὰ πράγματα εἶνε δύσκολα.Ἐγὼ ἔπαυσα νὰ ἐξομολογῶ. Ἔρχεται μιὰ γυναίκα ποὺ τὰ χέρια της στάζουν αἷμα, σκότωσε ἄνθρωπο. Ποιόν; Τὸ παιδί της, τὸ σπλάχνο της! Πῆγε σὲ γιατροὺς ἀναξίους κ᾽ ἔκανε ἔκτρωσι, ξερρίζωσε μέσ᾽ ἀπ᾽ τὰ σπλάχνα της τὸ ἄνθος, τὸ λουλούδι τ᾽ οὐρανοῦ. Καὶ ὁ πνευματικὸς σκέπτεται· Τί νὰ κάνω μὲ τὴ γυναῖκα αὐτή;… Ἐγὼ εἶμαι ἁμαρτωλός, ὑπερβαίνει τὴ σοφία μου, ξεπερνᾷ τὴν καρδία μου, δὲ βρίσκω τί νὰ τῆς πῶ· διαβάζω τὰ βιβλία, δὲ βρίσκω κατάλληλο κανόνα γι᾽ αὐτὸ τὸ ἁμάρτημα· ἂς πάῃ αὐτὴ νὰ βρῇ κανέναν ἀσκητὴ ἀπ᾽ τὸ Ἅγιο Ὄρος, ἀπὸ ᾽κείνους ποὺ γονατίζουν καὶ προσεύχονται, ποὺ τρῶνε χορτάρια κ᾽ εἶνε σκελετοί, νὰ τῆς ὁρίσῃ τί κανόνα νὰ κάνῃ. –Βαρειά, θὰ πῆτε, εἶν᾽ αὐτά· πῶς νὰ τὰ σηκώσουμε;… Ἔ, ἐγὼ νὰ σοῦ πῶ ἕναν εὔκολο κανόνα, ποὺ κι αὐτὸν ὅμως δὲν τὸν δέχονται. Ἂν πῇς σὲ μιὰ γυναῖκα, «Ἄντε ν᾽ ἀνοίξῃς τὴν ἐκκλησιὰ καὶ νὰ κάνῃς 40 λειτουργίες», τὸ κάνει· ἂν τῆς πῇς νὰ νηστεύῃ, νὰ κάνῃ μετάνοιες, νὰ πηγαίνῃ πρωὶ -βράδυ στὴν ἐκκλησιά, τὰ κάνει.Μὰ ἂν τῆς πῇς «–Δὲ μοῦ λές, εἶσαι μὲ κανένα μαλωμένη, ἔχεις ἔχθρα; τώρα ποὺ ἀρχίζει ἡ σαρακοστὴ πήγαινε νὰ συγχωρηθῆτε», σοῦ ἀπαντᾷ· –Ὤ, ὄχι! ἔχεις τίποτ᾽ ἄλλο νὰ μοῦ πῇς, παππούλη; –Δὲν ἔχω. –Ὄχι, δὲν πάω γιὰ συγχώρησι. –Κ᾽ ἐγὼ δὲν ἔχω τίποτε ἄλλο νὰ σοῦ πῶ· σοῦ λέω, ὅτι πρέπει νὰ συγχωρηθῆτε.

Τὸ λέει καθαρὰ σήμερα τὸ εὐαγγέλιο· «Ἐὰν δώσετε συγχώρησι, θὰ πάρετε συγχώρησι· ἐὰν δὲν δώσετε, δὲν θὰ λάβετε συγχώρησι» (βλ. Ματθ. 6,14-15). –Παπᾶ, λένε, διάβασέ μου μιὰ συγχωρητικὴ εὐχή. Κ᾽ ἐμεῖς δὲ ρωτᾶμε· –Μὲ ποιόν εἶσαι μαλωμένος; ἄντε πρῶτα νὰ συγχωρηθῆτε καὶ μετὰ νὰ ᾽ρθῇς νὰ σοῦ διαβάσω τὴν εὐχή· γιατὶ ἂν εἴμαστε μέσ᾽ στὸ μῖσος, κοροϊδεύουμε τὸ Θεό.

Ἂν πάρῃς ὅλα ὅσα γράφουν τὰ βιβλία τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὰ στύψῃς, στὸ τέλος τί θὰ βγῇ;μία λέξι, ἀγάπη! Ἂν δὲν ἔχῃς ἀγάπη, τί νὰ τὰ κάνῃς τ᾽ ἄλλα; Τὸ εὐαγγέλιο λέει· «Ἐὰν ἀφῆτε  τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν», θ᾽ ἀφήσῃ καὶ ὁ Θεὸς τὰ δικά σας· ἐὰν δὲν συγχωρήσετε ἐσεῖς τοὺς ἄλλους, οὔτε «ὁ πατὴρ ὁ οὐράνιος» θὰ συγχωρήσῃ ἐσᾶς (ἔ.ἀ.) .Τὸ συμπέρασμα ποιό εἶνε; Ἔχεις μέσα σου αὐτὸ τὸ φίδι τοῦ μίσους; Ὄχι ἕνας παπᾶς, ὄχι ἑκατὸ παπᾶδες –τί λέω;–, πατριάρχης νὰ σοῦ διαβάσῃ εὐχή, τὰ ἁμαρτήματά σου εἶνε ἀσυγχώρητα. Πρέπει νὰ ζητήσῃς καὶ νὰ δώσῃς συγχώρησι μὲ ὅλη σου τὴν καρδιά. Δὲν τὸ κάνεις αὐτό; δὲν εἶσαι Χριστιανός!

* * *

Ἀδελφοί μου, ὁ ἅγιος Ἀντώνιος ἔχει μιὰ προφητεία. –Θά ᾽ρθουν χρόνια κατηραμένα. –Πῶς θὰ τὸ καταλάβουμε; –Ὅταν, λέει, οἱ ἄνθρωποι θὰ βλέπουν κάποιον νὰ κρατάῃ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ θὰ λένε πὼς τρελλάθηκε, ἔφτασε τὸ τέλος. Καὶ σήμερα, ἂν π.χ. στὸ ἀεροπλάνο δοῦν μιὰ κοπέλλα νὰ διαβάζῃ Εὐαγγέλιο, οἱ πολλοὶ τί λένε; Δὲν εἶνε καλὰ στὰ μυαλά της…

Ἐκεῖ φτάσαμε. Ἂς φύγουμε πιὰ ἀπ᾽ τὴ βρωμιά. Γιατὶ –νὰ τὸ θυμᾶστε–, θὰ πέσῃ «σκούπα ἠλεκτρική», θὰ καθαρίσῃ ὁ Θεὸς τὴ βρωμιὰ ὁπωσδήποτε,θὰ τὴν καθαρίσῃ ἐν πυρὶ φοβερῷ! Προθεσμία μᾶς ἔδωσε νὰ ἐξοφλήσουμε χρέη, νὰ σβήσουμε ἁμαρτήματα. Αὐτὴ τὴ σαρακοστὴ ἂς κά- νουμε φτερὰ ἀγγελικὰ νὰ πετάξουμε ψηλά.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος-



Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Γεωργίου Ν. Ἰωνίας - Ἀθηνῶν τὴν 28-2-1960.



«Nëse ju falni njerëzve gabimet e tyre, do t’ia u falë dhe juve ati jua qiellor” (Mattheu 6,14).

  Të dashurit e mi sot është e Diela e të Lidhurit të Djathit. Nesër fillon një periudhë e re në jetën e Kishës e cila quhet Kreshma e Madhe.

Por çfarë është Kreshma e Madhe

·        Është periudhë 40 ditore. Ata që besojnë, ndjejnë gëzim që erdhi kjo kohë. Është një periudhë e shkëlqyer e vitit.
·        Më thjesht, Kreshma e Madhe është një afat. Të gjithë ata që janë tregtarë dhe këmbejnë mallra me njëri- tjetrit e kuptojnë. Është afat,  ndoshta i fundit që na jep i Gjithëpushtetshmi, që të shlyejmë detyrimet tona. Ndërsa borxhi më i madh janë mëkatet tona. Kreshma e madhe është një periudhë me afat të caktuar për të shlyer mëkatet.


·        Por çfarë tjetër është Kreshma e Madhe? Është një betejë. Erdhi çasti, hapet një palestër, që të marrim pjesë të gjithë në betejën shpirtërore. Jo që të godasim topa, por që të luftojmë tre armiqtë tanë të mëdhenj. Këta janë: vetja jonë korruptuar , bota që na rrethon me tërheqjet  dhe joshjen e saj, dhe satanain ose luciferin.  Thirremi pra që të luftojmë kundër tyre, të fitojmë, dhe fitues të arrijmë të Dielën e Dafinave, të mbajmë në duar dafinat, dhe ti falemi Krishtit dhe të themi dhe ne “Osana, i bekuar është ai që vjen në emrin e Zotit” (Marku 11, 9).


·        Çfarë është tjetër Kreshma e Madhe? Është një shkallë me 40 shkallë. Shkalla e parë është nesër, me lutjen në Kishë që na thotë “ Zoti i fuqive qëndro pranë nesh..” (Mbrëmësorja e Madhe) , dhe shkallën e fundit është e Shtuna e Madhe ku thërresim “U Ngjall Zoti duke gjykuar botën...” (Psalmi 81,8 Triodhi i së Shtunës së Madhe, mbrëmësorja). Kreshma e Madhe, gëzimi i ëngjëjve, plagë e demonëve, ngazëllim i orthodhoksëve.

Gjatë kësaj periudhe kemi detyrime të shenjta. Nga të gjitha detyrimet që duhet të kryejmë dua që t’i kujtoj dashurisë suaj vetëm njërën, që fatkeqësisht e anashkalojmë. Cila është ajo? Kreshma e Madhe baraz –çfarë? Rrëfimin e shenjtë.

Rrëfimin e shenjtë të dashurit e mi! E kuptoni? Si t’ia u shpjegoj? Nëse dëshiron dikush që të kuptoj se çfarë është rrëfimi, le të shkojë në shtëpinë e tij, të marrë sinaksarin-të mos tallemi, sinaksaret janë plot meçuri, kullojnë ushqim qiellor –dhe të lexojë jetën e oshënares Marias Egjiptianes. Të shikoni atje se si u rrëfye kjo shenjtore tek Zosimai, ati i saj shpirtëror dhe i tha me lot të gjitha mëkatet që kishte kryer.


Rrëfim është, të hapësh zemrën tënde dhe të thuash mëkatet e tua, t’i thuash me sinqeritet, përulësi, me lot.  T’i thuash me besim. Cilin besim? Që për shpëtimin na duhen dy pika. Një nga ato është loti i pendimit, çdo lot që bie nga sytë e mëkatarit bëhet-çfarë? Një Jordan, që lan të gjitha mëkatet e tij, dhe ato më të mëdhatë. Pika tjetër që shpëton mëkatarin është gjaku i Krishtit.  E gjithë Kisha atje mbështetet. E gjithë jeta jonë është dy lotë, nëse nuk i ke këto, të tjerat çfarë t’i bësh? Nëse beson tek sakrifica- tek gjaku i Krishtit dhe forcën e rrëfimit- në lotin e pendimit, ja pra gëzimi i vërtetë dhe lumturia. Të rrëfehemi pra tek ati ynë shpirtëror.

Etërit shpirtërorë të mirë janë të rrallë dhe që t’i gjesh  duhet që t’i kërkosh. Gjete një Atë shpirtëror të respektueshëm që të hapësh zemrën tënde që ti thuash sekretet e tua? Ati shpirtëror është përfaqësuesi i Krishtit, i cili iu tha apostujve të shenjtë dhe nëpërmjet apostujve zëri i tij arriti në klerikët e sotëm dhe iu thotë: “Nëse dikujt do t’i falni mëkatet do t’iu falen” dmth tek të gjithë ata sa ju do t’iu falni mëkatet do t’iu falen (Joani 20,23).


Ati shpirtëror jep faljen, por rrënja e rrëfimit është vetë Krishti. Së bashku me faljen ati shpirtëror jep dhe këshilla – orientime, dhe bashkë me këto jep dhe ilaçe. Ashtu siç mjeku i jep të sëmurit recetë, i thotë se çfarë të bëjë, kështu dhe ati shpirtëror i jep ilaçet e tij që quhen vërejtje ose siç thotë populli, kanone/rregulla. Shkova thotë dikush tek ati shpirtëror dhe më vuri rregull... Çdo të thotë rregull?


Ilaç, recetë që duhet ta kryesh. Sipas sëmundjes tënde shpirtërore është dhe ilaçi, kanonet. Vjen njëri dhe thotë- Ati im, kam pasion pijen. Ati shpirtëror i thotë :- Rregulli/Detyra tënde biri im është të mos zësh më me dorë gotë, të presësh verën, të gjitha sa përmbajnë alkool. Vjen dikush tjetër – Unë, o Atë luaj me letra. – Rregulli yt është të mos zësh me dorë më letra bixhozi. Vjen tjetri: - Unë shikoj filma të pamoralshëm.  Rregulli ytë është të mos shikosh më, provoje kështu deri për Pashkë. Tjetri thotë: - Unë lexoj revista të pamoralshme- Rregulli yt është, ndali së lexuari që të të lejoj të kungosh, nëse është mëkat të hash mish në Kreshmë dhe të Mërkurë dhe të Premte, është më e rëndë që të hash trupat në këto revista. Tjetri thotë: - Unë i dua paratë. Epo, këtu do të vendoset tjetër rregull. – “Shiti të gjitha sa ke dhe ja u jep të varfërve...” (Mattheu 19, 21). Mmm, nuk mundem.... – Atëhere gjysmat... – Nuk mundem.- Jep një të katërtën. – Nuk mundem...... Epo njërën se bën dot, tjetrën se bën dot, atëhere çfarë do të bëhet?


Secili do një rregull. Për këtë arsye Ati shpirtëror duhet të jetë i mençur, që të dijë se çfarë ilaçi të japë. Sot gjërat janë të vështira. Unë ndalova së rrëfyeri. Vjen një gura që duart e saj rrjedhin gjak, vrau njeri. Cilin? Fëmijën e saj, trupin e saj! Shkoi tek mjekë të padenjë dhe kreu një abort, shkuli nga trupi i saj lulen, gonxhen e qiellit. Ati shpirtëror mendon: Çfarë të bëjë me këtë grua?.... Unë jam mëkatar, kjo e tejkalon mençurinë time, zemrën time, nuk gjej dot fjalët që duhet të them, lexoj librat, nuk gjej dot një rregull për këtë mëkat, le të shkojë të gjejë ndonjë asket nga Mali i Shenjtë, nga ata që gjunjëzohen  dhe luten, që hanë barishte dhe janë skelet, që t’i vendos rregullin që duhet të bëjë. – Të rënda janë do të thoni këto, si ti mbajmë në kurriz?..... Unë do të them një rregull të lehtë, të cilin nuk e pranojnë. Nëse thua tek një grua “Shko hap një kishë dhe bëj dyzet meshë” e bën, nëse i thua që të kreshmojë, të bëjë metani të shkojë dite e natë në Kishë e bën. Po nëse i thua “ Nuk më thua, je  grindur me ndonjë, ke armiqësi? Tani që filloi kreshma shko që të ndjeheni”,  përgjigjet: Jo! Ke ndonjë gjë tjetër për të më thënë? – Nuk kam- Jo nuk shkoj që të kërkoj ndjesë. – Epo dhe unë nuk kam ndonjë gjë tjetër për të të thënë, të them se duhet të ndjeheni, të falni njëri-tjetrin.


E thotë qartë ungjilli i sotëm “Nëse nuk ndjeheni, nuk do të faleni, nëse nuk jepni nuk do të merrni falje”.(Mattheu 6,14-15).

-         Papu, thonë, na lexo ndonjë uratë ndjese. Dhe ne nuk pyesim:- Më kë je grindur? Shko ndjehu me të dhe më pas eja që të të lexoj uratën, sepse nëse jemi në mes të urrejtjes, tallemi me Zotin.



Nëse merr të gjitha ato sa shkruhen në librat e Kishës dhe i shtrrydh, në fund  do të dalë një fjalë “Dashuria”!  Nëse nuk ke dashuri, çfarë t’i bësh të tjerat? Ungjilli thotë: “Nëse ju falni njerëzve fajet e tyre”, do t’iu falë dhe Zoti fajet tuaja, nëse nuk falni ju të tjerët, atëhere as “ati qiellor” nuk do t’iu falë. Cili është konkluzioni? Ke nga brenda vetes gjarpërin e urrejtjes? Jo një prift, po dhe njëqind priftërinj- çfarë them?- patriku të të lexojë uratën , mëkatet e tua  janë të pafalshme. Duhet të kërkosh dhe të japësh falje me gjithë zemër. Nuk e bërë këtë? Nuk je i krishter!




Vëllezërit e mi, Shën Andoni, kishte thënë një profeci – Do të vijnë vite të mallkuar. – Si do ta kuptojmë? – Thotë që kur njerëzit të shikojnë dikë që mban Ungjillin dhe do të thonë se u çmend, arritu në fundin e tij. Sot, nëse psh në aeroplan shikojnë një vajzë që lexon Ungjillin, të shumtët thonë? Nuk është mirë nga mendtë e saj....


Atje arritëm. Të ikim nga qelbësirllëku. Sepse – mbajeni mend- do të bjerë “fshesë elektrike”, do të pastrojë Zoti qelbësirllëkun me patjetër, do të pastrojë me zjarr të tmerrshëm! Na dha kohë, afat që të shlyejmë mëkatet. Këtë kreshmë le të bjëmë krahë ëngjëllorë dhe të fluturojmë lart.

† Episkop Avgustini.


Përktheu përgatiti Pelasgos Koritsas.

Κυριακή 4 Φεβρουαρίου 2018

Prangat dhe Liria

 
 Αποτέλεσμα εικόνας για κυριακή ασώτου
“Të gjitha më lejohen, por jo të gjitha sjellin dobi; të gjitha më lejohen, por unë nuk sundohem prej ndonjë gjëje” v. 12.
Trupi ynë është një mrekulli e strukturës arkitektonike. Të gjithë sa e studiojnë, dëshmojnë dhe shpallin urtësinë e Krijuesit. Por, shumë më i lartë dhe i pakrahasueshëm se trupi, është shpirti ynë, sepse është i paprishshëm dhe i përjetshëm. Që të dy këta, përbëjnë njeriun, që është kulmi i veprave të Perëndisë. Dhe të mendojë dikush se Perëndia, si Atë i dhembshur, na pajisi me shumë dhunti të shkëlqyera dhe unike! Nuk do ta tepronim nëse do të thoshim, se më e larta nga të gjitha këto dhunti është vullneti ynë i lirë. Domethënë, Gatuesi ynë, ka vendosur brenda nesh aftësinë të zgjedhim të lirë dhe pa dhunë, atë që gjykojmë të drejtë dhe të dobishme. Dhe këtë aftësinë tonë ka parasysh dhe shën Pavli, në pjesën e sotme të apostullit, kur thotë: “Të gjitha më lejohen, por jo të gjitha sjellin dobi; të gjitha më lejohen, por unë nuk sundohem prej ndonjë gjëje”. Dhe këto fjalë të urta të Apostullit, duhet t’i studiojmë tani, që të zgjidhim shumë dilema tona dhe të të tjerëve.
I
E gjithë struktura e krishterë mbështet mbi themelin, që quhet vullnet i lirë. Perëndia nuk detyron asnjë të bëjë të mirën. Prandaj dhe në Dhiatën e Vjetër thotë: “Unë marr sot si dëshmitarë para jush qiellin dhe tokën, që unë ju kam vënë përpara jetës dhe vdekjes, bekimit dhe mallkimit; zgjidhni, pra, jetën që të mund të jetoni të lumtur ju dhe pasardhësit tuaj” Ligji i Përtërirë 30, 19. Dhe në Dhiatën e Re, vetë Zoti Krisht thotë: “Kush të dojë të vij pas meje...” Matheu 16, 24.
Ngaqë jemi të lirë të zgjedhim dhe të bëjmë të mirën apo të keqen, prandaj dhe do të shpërblehemi për virtytet tona ose do të dënohemi për të këqijat tona. Përndryshe, nëse e bënim të mirën ose të keqen të detyruar, si qenie të pavullnetshme, do të ishte e padrejtë të na shpërblejë ose të na dënojë Perëndia.
Pra, t’i bëjmë të gjitha të lirë. Por, të gjitha sa janë të lejuara nga ana e etikës. Të lirë të hamë, të pimë, të flemë, të punojmë, të vëmë pasuri, të informohemi me të rejat nga gazeta apo nga radioja, të argëtohemi, të kemi miq, etj.
* * *
Po, kam mundësinë të bëjë çfarë të dua, çfarë të mundem. Por nuk është e dobishme t’i bëj të gjitha, sepse ka edhe gjëra të padobishme dhe të dëmshme për mua, ndoshta dhe për të tjerët. Dhe këto janë, gënjeshtra, betimi, paragjykimi, shpifja, sharja, argjenddashja dhe pangopësia, dehja, imoraliteti, dhe të gjitha mëkatet në përgjithësi.
Do të dalin, ndoshta, disa të cilët do të shfaqin kundërshtimin, se shumë nga të këqijat e ndaluara, që përmendëm më lartë, janë të dobishme për njeriun. Do mbështesin mendimin se, pa gënjeshtrën tregtari nuk mund të bëj pasuri. Dhe betimi është i domosdoshëm, që të bëhemi të besueshëm. Se akuza dhe sharja duhen, që të dënojmë të këqijtë, se dehja dhe dëfrimi përbëjnë një lloj çlodhjeje dhe argëtimi për njeriun e munduar.
Por të gjitha këto janë sipërfaqësore dhe nuk i shërbejnë interesit tonë të vërtetë. Dhe i vërtetë është interesi shpirtëror dhe i përjetshëm, i cili as që krahasohet me atë materialist dhe të përkohshëm. Sepse u pyes: Ç’ dobi do të kenë paratë, që i fitova me paudhësi, kur, për shkak të tyre, rrezikoj të humbas thesaret qiellorë? Ç’ dobi do të kenë pozitat e larta të botës, të cilat i fitova në mënyrë të paudhë, kur, me këto, mund të humbas Mbretërinë e Perëndisë? Të gjitha janë të lejuara. Por të gjitha sa nuk i ndalon Ligji i Perëndisë dhe ndërgjegjja. Sepse të ndaluarat, nuk janë të dobishme as për mua, as për të tjerët.
Ajo që lejohet është njësi matëse. Hamë që të jetojmë, nuk jetojmë që të hamë. E lejueshmja është shkalla e parë që, nëse nuk do kujdesemi, do kalojmë në të ndaluarën. Na duhet një rrip sigurimi. Ka njerëz, të cilët bëhen skllevër të ushqimit, dhe bien në mëkatin vdekjeprurës të pangopësisë. Shën Joani Shkallës, ndez dritën e kuqe, dhe na vë para përgjegjësisë: “Të ngrënit pa masë, është babai i kurvërisë”. Të tjerë pinë deri sa velen, dhe dehen e tregohen skllevër të pijes; kështu bien në mëkatin e dehjes, i cili është fatal dhe shkatërrues.
II
Por, ja që edhe njëherë tjetër na e vërteton shën Pavli: “të gjitha më lejohen, por unë nuk sundohem prej ndonjë gjëje”. Njeri i lirë me të vërtetë, ishte apostull Pavli. Dhe në pranga, dhe në burgje, shpirti i tij mbetej i lirë, vullneti i tij ishte i lirë. Bashkimi i tij me Zotin dhe Perëndinë e tij, e bënte të ndjehej i lirë nga sundimi i njërit apo tjetrit.
“Ku është Shpirti i Zotit, atje ka liri” 2 Korinthianëve 3, 17. “Në ju çliroftë pra Biri, me të vërtetë do të jeni të lirë” Joani 8, 36. Jisu Krishti Perëndinjeri është i vetmi, që na dhuron lirinë e vërtetë. Brenda etikës së krishterë farkëtohen trupa të fortë dhe shpirtra të fortë. Atëherë njeriu jeton lirinë brenda bindjes së Ligjit të Perëndisë.
Kjo është rruga e vetme për njeriun e epokës sonë. Vetëm kur të ndjejë dhe të besojë ku ekziston liria e vërtetë, atëherë do të shikojë të mënjanen pushtuesit, që e mbanin nën këmbët e tyre. Kjo nuk është e lehtë. Është nga arritjet e vështira shpirtërore... Me Hirin hyjnor dhe fuqinë hyjnore dhe vendosmërinë e tij, lufton kundër pasioneve dhe mënjan idhujt e mëkatit...
Brenda një bote të robëruar nga “hyjnitë e reja”: moda, ndonjë sistem apo ndonjë teori -dhe ekzistojnë shumë idhuj, që nga fundi i shekullit që kaluam dhe në fillim të shekullit që po ecim: aktorë, futbollistë dhe aq të tjerë- besimtari e ngre i lirë kokën e tij, lëviz i lirë, jeton dhe vepron si një personalitet i lirë.
Lum, që këtë trumbetim të lirisë, ta dëgjonin të gjithë njerëzit, të cilët, ndërkohë që dëshirojnë të jenë pa kufij, katandisen robër të varësive të tmerrshme: të alkoolit, të duhanit, të drogës apo në zakone të tjera mëkatare dhe ndikime të botës. Le të mos na ndikojnë, pra, parrullat e botës, që na ftojnë të jetojmë të lirë nga “jo-ja” dhe “duhet”, të çlirohemi gjoja nga kufizimet që vendos Ligji i Perëndisë. Ligji i Perëndisë, jo vetëm që nuk na e privon lirinë, por në realitet, është ai, që e ruan lirinë tonë dhe na siguron.
Shën Pavli, me të gjithë fuqinë e shpirtit të tij të shenjtë, godet mëkatet e tmerrshme të trupit, të kurvërisë, të kurorëshkeljes... dhe kërkon t’i rrëmbejë të krishterët nga flakët e këtyre pasioneve të mjerueshme. Trupi juaj, thotë, “është tempull i Shpirtit të Shenjtë, që rri në ju, të cilin e keni nga Perëndia, dhe nuk jeni të vetvetes” 1 Korinthianëve 6, 19. Trupi është prona e Perëndisë. Si e rrëmbeni trupin e Perëndisë dhe e vërvisni në baltë? Ejani në vete, pra, o të krishterë, kujdesuni, kini frikë, dhe ndaloni çdo vepër mëkatare dhe hidhni tej çdo dëshirë të keqe.
* * *
Vëllezërit e mi të dashur më Krishtin!
Ka ardhur koha të fillojmë të jetojmë sipas dëshirës së Perëndisë. Të bashkojmë dëshirën tonë me dëshirën e Perëndisë. “Ai që bashkohet me Zotin është një shpirt me atë” v. 17. Kështu, me të vërtetë i lirë është ai që jeton si rob i Jisu Krishtit. Një klerik i shquar bashkëkohor thoshte: “I çlodhur ndjehesha, kur punoja pa ndërprerë për lavdi të Perëndisë, dhe i lirë u ndjeva nga momenti, që u bëra skllav i Jisu Krishtit”. I krishteri, që lufton fortë, është i vetmi i lirë nga tiranët e brendshëm dhe të jashtëm. Dhe kështu mund të thotë bashkë me Apostullin e madh: “Të gjitha më lejohen, por jo të gjitha sjellin dobi; të gjitha më lejohen, por unë nuk sundohem prej ndonjë gjëje”.
U bëftë!
Me Urime të Përzemërta dhe Bekime të Shumta:
Mitropoliti i Beratit, Vlorës dhe Kaninës
IGNATI
Berat me 04.02.2018

Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου 2017

Κυριακή μετά την ύψωση - E djela pas lartësimit të Kryqit.

Αποτέλεσμα εικόνας για κυριακη μετα την υψωση

Κυριακή μετά την ύψωση

Να σηκώνουμε το σταυρό μας

Την Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, στο ευαγγελικό ανάγνωσμα ο Κύριος καλεί όλους τους πιστούς να σηκώνουμε με πίστη τον δικό μας σταυρό λέγοντας: Εκείνος που θέλει να με ακολουθεί ως μαθητής μου, ας διακόψει κάθε σχέση με τον διεφθαρμένο από την αμαρτία εαυτό του και ας πάρει τη σταθερή απόφαση να σηκώνει καθημερινά τον σταυρό του, και τότε ας με ακολουθεί. Διότι, όποιος θέλει να σώσει την πρόσκαιρη ζωή του, θα χάσει την αιώνια ζωή. Όποιος όμως χάσει και θυσιάσει τη ζωή του για μένα και το Ευαγγέλιό μου, αυτός θα σώσει την ψυχή του και θα κερδίσει την αιώνια μακαριότητα.

Τι νόημα έχουν τα λόγια αυτά του Κυρίου; Γιατί ο Κύριος ζητά από όλους τους μαθητές του να σηκώνουν διαρκώς ένα σταυρό; Για να κατανοήσουμε το νόημα των λόγων αυτών του Κυρίου θα πρέπει να δούμε πότε ο Κύριος είπε τα λόγια αυτά. Τα είπε ακριβώς μετά από την ώρα εκείνη που ο απόστολος Πέτρος με έντονο τρόπο προέτρεψε τον Κύριο να μην πάει στην Ιερουσαλήμ, να άνηθοι το Πάθος και το σταυρικό θάνατο. Τότε ο Κύριος μπροστά στους μαθητές επέπληξε τον Πέτρο και του είπε: «ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ» (Ματθ. ις’ 23). Διότι ο Πέτρος δεν μπορούσε να κατανοήσει εκείνη την ώρα ότι χωρίς τον σταυρικό θάνατο του Κυρίου δεν θα σωζόταν το ανθρώπινο γένος.

Αμέσως λοιπόν μετά ο Κύριος προσκαλεί τους μαθητές του και τα πλήθη και μπροστά σε όλους λέει ότι όχι μόνον ο ίδιος πρέπει να σταυρωθεί, αλλά και ότι κανείς δεν μπορεί να σωθεί παρά μόνον αν σηκώσει ο καθένας τον δικό του σταυρό και Τον ακολουθήσει όπως το πρόβατο τον ποιμένα, όπως ο δούλος τον κύριό του, όπως ο στρατιώτης τον βασιλέα, ακολουθώντας τον ίδιο δρόμο.

Αλλά τι σημαίνει να σηκώνουμε τον σταυρό μας; Όπως οι κατάδικοι σήκωναν τον σταυρό τους μέχρι τον τόπο της θανατικής τους εκτελέσεως, με τη βεβαιότητα ότι σε λίγο θα πέθαιναν, έτσι κι εμείς: να ζούμε καθημερινά ως μελλοθάνατοι, έχοντας διακόψει οριστικά κάθε δεσμό με τη ζωή αυτή, με τον κόσμο, την αμαρτία, τον παλαιό εαυτό μας. Με την απόφαση κάθε στιγμή, αργά η γρήγορα, να πεθάνουμε.

Σημαίνει ακόμη να σηκώνουμε αγόγγυστα τον σταυρό της κάθε ημέρας. Δηλαδή τις θλίψεις και τις δοκιμασίες που θα επιτρέψει ο Θεός στη ζωή μας, κάθε στενοχώρια και πόνο, κάθε δυσκολία στον αγώνα για την κατανίκηση των παθών μας και την απόκτηση των αρετών. Με τη βεβαιότητα ότι ο σταυρός, ο πόνος και οι θλίψεις είναι η κοινή κληρονομιά των παιδιών του Θεού· και ότι ο Κύριος επιτρέπει στον καθένα μας ξεχωριστό και μοναδικό για την περίπτωσή μας κατάλληλο σταυρό, και αυτόν οφείλουμε να τον σηκώνουμε όχι με γογγυσμό και ταραχή, με αντίδραση και διαμαρτυρία. Ούτε καταναγκαστικά, επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Αλλά με χαρά, με την πεποίθηση ότι αυτός ο σταυρός θα μας οδηγήσει στη σωτηρία.

Πόσο αξίζει μια ψυχή

Ο Κύριος στη συνέχεια κάνει μία σύγκριση ανάμεσα στην εγκοσμιότητα και στην αιωνιότητα. Τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο, λέει, εάν κερδίσει όλο αυτόν τον υλικό κόσμο, και στο τέλος χάσει την ψυχή του, η οποία επειδή είναι πνευματική και αιώνια δεν συγκρίνεται με κανένα από τα υλικά αγαθά του φθαρτού κόσμου; Και, εάν ένας άνθρωπος χάσει την ψυχή του, τι θα δώσει ως αντάλλαγμα, για να την εξαγοράσει απ’ την αιώνια απώλεια;

Οποιοσδήποτε ντραπεί εμένα, συνέχισε ο Κύριος, επειδή φοβόνται τις περιφρονήσεις των ανθρώπων της αποστατημένης αυτής γενιάς, αυτόν θα τον αποκηρύξει και ο Υιός του ανθρώπου κατά τη μέλλουσα κρίση. Αυτός δηλαδή θα χάσει την ψυχή του για πάντα!

Με δύο λόγια δηλαδή ο Κύριος μας εξηγεί ποιο είναι το μεγαλύτερο κακό που μπορούμε οι άνθρωποι να πάθουμε: να χάσουμε την αθάνατη ψυχή μας. Διότι, μας λέει, η ψυχή μας αξίζει περισσότερο απ’ όλα τα αγαθά του κόσμου αυτού. Έχει μεγαλύτερη αξία απ’ όλα τα πλούτη, τις τιμές και τις απολαύσεις του κόσμου. Γι’ αυτό άλλωστε, για την πολύτιμη αυτή ψυχή μας ο Χριστός μας έδωσε το πλέον ατίμητο λύτρο, το τίμιο αίμα του. Εξαγόρασε την ψυχή μας απ’  τη σκλαβιά της αμαρτίας, διότι γνωρίζει ο Θεός την πραγματική αξία της ψυχής μας. Εμείς λίγο καταλαβαίνουμε την αιωνία αξία της. Λίγο κατανοούμε ότι η απώλεια της ψυχής είναι το μεγαλύτερο κακό που μπορούμε να πάθουμε. Διότι αν χάσουμε την ψυχή μας, αν χωρισθούμε δηλαδή αιωνίως απ’ τον Θεό και βυθισθούμε στο αιώνιο σκοτάδι, η απώλεια αυτή θα είναι οριστική και αμετάκλητη. Μήπως έχουμε δύο ψυχές, να δώσουμε τη μία στην αμαρτία και την άλλη στον Χριστό; Χρήματα και περιουσίες μπορούμε να ανταλλάξουμε. Την ψυχή μας όμως αν την χάσουμε, χάσαμε τα πάντα, χάσαμε κάθε αγαθό, χάσαμε τον αιώνιο Παράδεισο, χάσαμε τον Θεό. Την ψυχή μας λοιπόν και τα μάτια μας! Την ψυχή μας και τη σωτηρία μας! Πάνω απ’ όλα, και πρώτα απ’ όλα!
E djela pas lartësimit të Kryqit.
Të ngrejmë kryqin tonë.

Të djelën pas Lartësimit të Kryqit të Nderuar, në leximin ungjillor të ditës së sotme Zoti na bën thirrje të gjithëve ne besimtarëve që të ngrejmë kryqi duke na thënë: Ai që do të ndjekë nxënësit e mi, le të ndalojë çdo marrdhënie me veten e tij të korruptuar nga mëkate dhe të marrë një vendim të qëndrueshëm që të ngrerë çdo ditë kryqin e tij dhe atëhere le të më ndjekë. Sepse, ai që do të shpëtojë jetën e tij të përkohëshme, do të humbasë jetën e përjetëshme. Ai i cili do të humbasë dhe do të sakrifikojë për mua dhe Ungjillin tim, ai do të shpëtojë shpirtin e tij dhe do të fitojë lumturinë e përjetëshme.

Çfarë kuptimi kanë këto fjalë të Zotit? Pse Zoti kërkon nga të gjithë nxënësit e tij që të ngrenë vazhdimisht kryqin? Që të kuptojmë këto fjalë të Zotit do të duhet të shikojmë kur Zoti i tha këto fjalë. I tha pikërisht pas atij çasti që apostull Petro me mënyrë tepër intesive i propozoi Zotit që të mos shkonte në Jerusalem, të mohojë Pësimin dhe vdekjen në kryq. Atëhere Zoti para nxënësve të tjerë i bëri vërejtje Petros dhe i tha:


“shko prapa meje , satana” (Mattheu 16,23). Sepse Petroja nuk mund të kuptonte në ato çaste se pa vdekjen me kryq të Zotit nuk do të shpëtonte njeriu.


Menjëherë më pas Zoti fton nxënësit e tij, popullin dhe para të gjithëve thotë që jo vetëm ai vetë duhet të kryqëzohet, por dhe se askush nuk mund të shpëtojë nëse nuk ngre secili kryqin e tij dhe Ta ndjekë ashtu si delja bariun, ashtu si shërbëtorin të zotin e tij, ashtu si ushtari mbretin, duke ndjekur të njejtën rrugë.



Por çfarë do të thotë që të ngremë kryqin tonë? Ashtu si të dënuarit ngrinin kryqin e tyre deri në vendin e ekzekutimit të vendimit të ekzekutimit me vdekje, me sigurinë se pas pak do të vdisnin, kështu dhe ne: të jetojmë çdo ditë sikur jemi të dënuar me vekje, duke ndërprerë përfundimisht çdo lidhje me këtë jetë, me botën, me mëkatin, me veten tonë të vjetër. Me vendimin në çdo çast, herët a vinë të vdesim.


Do të thotë gjithashtu që të ngremë kryqin e çdo dite. Dmth hidhërimet dhe provat që do të lejojë Zoti në jetën tonë, çdo shqetësim dhe dhimbje, çdo vështirësi në betejën tonë për mundjen e pasioneve tona dhe pronësimin e virtyteve. Me sigurinë që kryqi, dhimbja dhe hidhërimet janë trashëgimia e përbashkët e fëmijëve të Zotit, dhe se Zoti lejon për secilin prej nesh një kryq të veçantë, unikal dhe të përshtatshëm, dhe këtë ne kemi detyrë që nga ngrejmë jo me ankesë dhe tronditje, as duke reaguar apo ankuar. As me detyrim, sepse  skemi rrugë tjetër.


Por me gëzim dhe bindjen që ky kryq do të na çojë drejt shpëtimit.


Sa vlen një shpirt.


Zoti në vazhdim bën një krahasim ndërmjet botës dhe përjetësisë.

Thotë, çfarë do të fitonte njeriu nëse fitonte të gjithë këtë botë materiale dhe në fund do të humbiste shpirtin e tij,  e cili mqs është frymë dhe i përjetshëm nuk mund të krahasohet me asnjë ngat të mirat materiale? Dhe nëse njeriu humbet shpirtin e tij, çfarë do të japë për këmbim, që ta blerë nga humbja e përjetëshme?



Ai do të ketë turp nga unë vazhdoi Zoti, mqs ka frikë nga fyerjet e njerëzve të këtij brezi të shthurrur të njerëzve, atë do ta mohojë dhe Biri i njeriut në gjykimin e fundit. Ky pra do të humbas shpirtin pëgjithmonë!




Me dy fjalë pra Zoti na shpjegon se cila është e keqja më e madhe që mundet të pësojmë ne njerëzit: të humbasim shpirtin tonë të pavdekshëm. Sepse na thotë, shpirti ynë vlen më shumë nga të gjitha të mirat e kësaj bote. Ka më tepër vlerë nga të gjitha pasuritë, nderimet dhe shijimet e kësaj bote. Për këtë dhe dpër shpirtin e çmuar Krishti ynë dha për këmbim të paçmueshmen, gjakun e tij të nderuar. Bleu shpirtin tonë nga skllavëria e mëkatit, sepse Zoti e di vlerën e vërtetë të shpirtit tonë. Ne pak kuptojmë nga vlera e tij e përjetëshme.

Pak kuptojmë se humbja e shpirtit është e keqja më e madhe që mund të pësojmë. Sepse nëse humbasim shpirtin tonë, nëse ndahemi përjetësisht nga Zoti dhe fundosemi në errësirën e përjetëshme, kjo humbje do të jetë përfundimtare dhe e pakthyeshme.
Mos kemi dy shpirtra që t’ ja japim njërin mëkatit dhe tjetrin Krishtit? Para dhe pasuri mund të këmbejmë. Shpirtin tonë, ama, nëse e humbim, e humbasim përgjithmonë, humbim çdo të mirë, humbasim Parajsën e përjetëshme, humbasim Zotin. Shpirtin tonë pra duhet ta ruajmë si sytë tonë! Shpirtin tonë dhe shpëtimin tonë! Mbi të gjitha dhe para së gjithash.

U përgatit dhe u përkthye nga Pelasgos Koritsas.