Η Αλβανία, η Ελλάδα και η Εθνική Ελληνική Μειονότητα

Ένα τρίγωνο ανισόπλευρο  με  διαφορετικά πρότυπα, κοινούς, όμως, στόχους.

Η Αλβανία βγαίνοντας από ένα άγριο δικτατορικό καθεστώς, κουβάλησε μέσα της νοοτροπίες και πρότυπα του καθεστώτος αυτού.

Αν και πέρασαν δυο δεκαετίες δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε ν’ απαλλαγεί από την διαφθορά, το οργανωμένο έγκλημα, την διεφθαρμένη δικαιοσύνη, την επίλυση του περιουσιακού, την αναγνώριση των περιουσιακών στοιχείων των εκκλησιών και μοναστηριών κι άλλα τέτοια τεχνάσματα που αναγκάζουν πάρα πολλούς Αλβανούς να εγκαταλείπουν τη χώρα και να ζητούν άσυλο σε Ευρωπαϊκές χώρες.

Όπως την εποχή του αλήστου μνήμης Ενβέρ, που κάθε αποτυχία στην οικονομία και κάθε ύφεση, που μάστιζε τη χώρα, την δικαιολογούσε με τον εξωτερικό παράγοντα και ιδίως με τους επεκτατικούς σκοπούς της μοναρχοφασιστικής Ελλάδας, προσπαθώντας ν’ ανεβάσει το ηθικό των Αλβανών, να σφυρηλατήσει την επαγρύπνηση και να εντείνει το μίσος κατά του γείτονα «ταραχοποιού», η ίδια νοοτροπία, οι ίδιοι μέθοδοι και στην μετακομμουνιστική Αλβανία. Τις άνωθεν πληγές τους προσπαθούν ξανά να τις δικαιολογήσουν με τη Γείτονα, προσθέτοντας στο πλαίσιο αυτό και την Ε.Ε. Μειονότητα, την οργάνωσή της  Ομόνοια. Σκοπός, η προσοχή των Αλβανών να αποσπαστεί από τα εσωτερικά καυτά προβλήματα της χώρας και να επικεντρωθεί σ’ αυτούς.

Όπλο τους ο εθνικισμός.  Ένας άγριος εθνικισμός που έγινε μπούμερανγκ και για την ίδια τη χώρα και τους πολίτες της, απομονώνοντας τους και κάνοντας πιο θαμπό το μέλλον και τους στόχους τους.

Ο άγριος αυτός εθνικισμός, ενθαρρυμένος και από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, ανοίγει το δρόμο για την υφαρπαγή των περιουσιών των Βορειοηπειρωτών, τις εν ψυχρώ δολοφονίες πολιτών,  την βία, τις λίστες ανεπιθύμητων Βορειοηπειρωτών,  τις κλοπές, την ανασφάλεια στο χώρο, με οδοιπόρο το φόβο, το σβήσιμο καθετί ελληνικού στοιχείου, με ανιστόρητες ανθελληνικές εκπομπές, που όλα μαζί έχουν ένα και μόνο στόχο: Την φοβία και την εγκατάλειψη του χώρου.

Η Ελλάδα, ως χώρα με δημοκρατικό πνεύμα, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πάντα έχει υποστηρίξει την γείτονά της, ιδίως σε δύσκολες στιγμές. Ποτέ δεν προσπάθησε να πραγματοποιήσει επεκτατικά σχέδια, κι ας είχε ευκαιρίες. Ζητά ειρήνη, καλή γειτονία και καλή συνεργασία μεταξύ χωρών και λαών. Υποδέχτηκε, στέγασε και φιλοξενεί κοντά  ένα εκατομμύριο Αλβανούς, οι οποίοι έχουν τις δικές τους δουλειές, τις δικές τους Αδελφότητες, μιλούν ελεύθερα την δική τους γλώσσα, μέρος των οποίων εντάχτηκε και στην ελληνική κοινωνία.

Για χάρη των καλών σχέσεων, της καλής γειτονίας, αν και η μειονότητα στην Αλβανία περνούσε δύσκολες φάσεις, η Ελλάδα κρατούσε χαλαρή και ήπια στάση. Δηλώσεις και ανακοινωθέν ακολουθούσαν το ένα του άλλου, που σου θυμίζουν την «458^η προειδοποίηση της Κίνας προς τις παραβιάσεις των Αμερικανών», τις δεκαετίες του 70-80. Έφτασαν Έλληνες πολιτικοί να εκφραστούν για μια «αλβανική κοινότητα μου μιλάει ελληνικά», «έχουμε άλλα προβλήματα και δεν μπορούμε ν’ ασχοληθούμε με αυτούς» κι άλλα τέτοιου είδους μαργαριτάρια.

Ύστερα από πολλά χρόνια και με μεγάλες προσπάθειες της οργάνωσης Ομόνοια, κατόρθωσε η Ελληνική Κοινότητα ν’ αποκτήσει την ελεύθερη επικοινωνία και την ελληνική ιθαγένεια.

 Δόθηκε, επί ΝΔ, το δικαίωμα  οι Βορειοηπειρώτες ν’ απολαύσουν την σύνταξη του ΟΓΑ, πράγμα που άλλαξε ριζικά τα χωριά μας, τους εδώ εναπομείναντες και όλον τον Βορειοηπειρωτικό χώρο. Οι Βορειοηπειρώτες δόξαζαν και στέκονταν με το κεφάλι ψηλά, υπερήφανοι για την Μητέρα Πατρίδα τους.

Ξανά επί ΝΔ, ο κ. Σαμαράς, με μια τσεκουριά, αφαίρεσε αυτό το αγαθό. Νέους αυστηρούς όρους, ένας εκ των οποίων να έχεις 40 χρόνια παραμονή στην Ελλάδα, (όταν τα σύνορα άνοιξαν το 1991) κοινοποίησε και εφάρμοσε  ο νόμος Κατρούγκαλου, που σήμαινε κανένας Βορειοηπειρώτης ν’ απολαύανε το αγαθό αυτό. Όροι, νόμος που προετοιμάζει να φέρει στη Βουλή και ο νέος Υπουργός Εργασίας ο κ. Βρούτσης, σε αντίθεση με αυτά που εκλαΐκευσε προεκλογικά η ΝΔ και που σημαίνουν άλλη μια μαχαιριά για τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό, που κλείστηκε ξανά στο καβούκι του με μαρασμό.

Η Ε. Ε. Μειονότητα, με την οργάνωσή της Ομόνοια, υποστήριζε και υποστηρίζει την ενταξιακή πορεία της Αλβανίας στην Ευρωπαϊκή Οικογένεια, στόχος κοινός τόσο των Αλβανών όσο και της Ελλάδας. Ζητάει, όμως, την διεκπεραίωση όλων των δικαιωμάτων της ως μια Εθνική Μειονότητα, κατοχυρωμένη, κι όχι ως μια γλωσσική, την οντότητά της, το είναι της ζητάει.

Ζητάει από τους δικούς της φορείς ν’ αφήσουν τις ζήλιες και την διχόνοια και να βάλουν ως στόχο την επιβίωση του χώρου, της γενέτειρας, της κοινότητας, των εδώ εναπομεινάντων. Κι αυτό με την καλή θέληση, την αγάπη, την ενότητα, τον αγώνα όλων προς πάσα κατεύθυνση, για το καλό αυτού του τόπου και κόσμου.

Ζητάει από την Ελλάδα την ΑΜΕΣΗ συμπαράσταση με πράξεις κι όχι με λόγια, διότι   βρίσκεται στα πρόθυρα αφομοίωσης και αφάνισης.

Γι’ αυτό κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, που κάποιος πρέπει να εισακούσει.

Βαγγέλης Παπαχρήστος

https://www.sfeva.gr/

Μία Ελληνίδα από την Συρία!

With a #Greek mother of a Syrian Martyr ... Speaking Greek in #Syria. #Greece #Cyprus pic.twitter.com/DHVa5r513n

— dimpenewscom1 (@dimpenewscom1) February 1, 2020

Οι Τρεις Ιεράρχες ως πρότυπα γνώσεως και αρετής- Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου Φλώρινα.

Σταυρός και ντουφέκι. Αυτά τα δύο είναι η Ελλάδα

Σταυρός και ντουφέκι.  Αυτά τα δύο είναι η Ελλάδα

Τον  Οκτώβριο του 1964, ο Ηλίας Βενέζης, ο σπουδαίος λογοτέχνης μας και ακαδημαϊκός, εκφώνησε λόγο στην Ακαδημία Αθηνών με τίτλο «το πάθος των Φιλικών».

Στον επίλογο της ομιλίας του αναφέρθηκε στον θάνατο ή, καλύτερα, στην «οσιακή κοίμηση» του Αλέξανδρου Υψηλάντη, του αθάνατου αρχηγού της Φιλικής Εταιρείας.

Διαβάζω:

«Όταν οι Αυστριακοί αποφυλάκισαν τον πρίγκηπα ήταν πια αργά.  Λίγες μέρες μετά την αποφυλάκισή του ο Αλέξανδρος Υψηλάντης πέθανε στην Βιέννη, στις 9 Ιανουαρίου του 1828.  Ετοιμοθάνατο τον βρήκε ο συμπολεμιστής του του Ιερού Λόχου, ο Λασάνης. Του έφερε την εφημερίδα του τόπου, τον “Αυστριακόν Παρατηρητήν”.

-         Τι νέα γράφουν; ρώτησε αργά τον Λασάνη ο πρίγκηψ.

-         Ο Καποδίστριας έφθασε στην Μάλτα. Μια φρεγάδα αγγλική τον περιμένει να τον μεταφέρει στην Ελλάδα, του αποκρίθηκε.

-         Ας έχει δόξαν ο Θεός, μουρμούρισε ο Αλέξανδρος Υψηλάντης.

Άρχισε να ψελλίζει το Πάτερ Υμών.  Αλλά πριν τελειώσει την προσευχή του, είχε ξεψυχήσει». (Ακαδημία Αθηνών, Πανηγυρικοί Λόγοι Ακαδημαϊκών για την 28^η Οκτ. 1940, σελ. 399).

Τι διαβάζουμε εδώ; Το οσιακό τέλος ενός πραγματικού Έλληνα, ενός αληθινού Ορθοδόξου Χριστιανού.  Το διαβάζεις και μουρμουρίζεις «την ευχή σου να έχουμε, αρχηγέ», όπως αυθόρμητα λέμε όταν αναχωρούν, για την αιωνιότητα περιώνυμοι για την αρετή και την αγιότητά τους Γέροντες, όπως πρόσφατα ο οσιακής μνήμης Γέροντας Εφραίμ ο Φιλοθεϊτης. 

Δοξάζει τον Θεό, όταν ακούει πως ο Καποδίστριας, άλλος φιλόθεος και φιλόπατρις Έλληνας, κατέρχεται να την κυβερνήσει. Συγκινείται. Η εύθραυστη καρδιά του – 7 χρόνια σάπιζε στην φυλακή, στην υγρή και φρικτή ειρκτή του κάστρου Μούνκατς της Αυστροουγγαρίας – δεν αντέχει. Αισθάνεται το τέλος.  Δεν κλαίει, δεν οδύρεται,  δεν καταριέται.  Όχι.  Είναι αητός υψιπέτης, η γενιά του Εικοσιένα.  «Για του Χριστού την πίστη την αγία και της Πατρίδος την ελευθερία». Αγιασμένη Επανάσταση, αγιασμένοι και οι πολεμιστές της. Έκλεισε τα μάτια του, ψιθυρίζοντας το «Πάτερ ημών». Δοξολογώντας τον Θεό για τις ευεργεσίες του στην αιματοκυλισμένη Πατρίδα, παρακαλώντας το έλεός Του για την βασανισμένη ψυχή του.  Οι σπουδαίοι, οι γενναίοι, οι υψηλόφρονες, δείχνουν την λεβεντιά τους ενώπιον του θανάτου, όταν τον αντικρίζουν. Τότε αποκαλύπτεται η μεγαλοσύνη τους, η παλληκαριά, η εμπιστοσύνη στον δικαιοκρίτη Σωτήρα του κόσμου.  (Υπάρχουν και σήμερα κάποιοι «μεγαλομάρτυρες» με ανίατες, βαριές και επώδυνες ασθένειες που “φεύγουν” αλύγιστοι, όρθιοι, αγογγύστως. «Ο υπομείνας χρόνιον ασθένειαν αγογγύστως ως μάρτυς παραλειφθήσεται» λέει ο άγιος Διάδοχος Φωτικής).

Αυτήν την αγέρωχη και ηρωική στάση μπροστά στον θάνατο, διαβάζουμε στους βίους πολλών αγωνιστών του Γένους.

Στο βιβλίο «Τελευταίες ώρες, τελευταία λόγια των αγωνιστών του ΄21», του Κ. Παπαδημητρίου, διαβάζουμε για κάποιους επιφανείς της Ιστορίας μας. Ο Ρήγας Φερραίος, πριν εκπνεύσει, από τις σφαίρες των Τούρκων, είπε τα εξής:  «Έτσι πεθαίνουν τα παλληκάρια.  Αρκετό σπόρο έσπειρα και θα έρθει η ώρα που άλλοι θα θερίσουν». (Το διηγήθηκε Τούρκος στο Βελιγράδι, που υπήρξε δήμιος του Ρήγα, στον γλύπτη Ιω. Κόσσο που έφτιαξε τον ανδριάντα του ήρωα που κοσμεί τον προαύλιο χώρο του Πανεπιστημίου Αθηνών).

Οι τρομεροί Κατσαντωναίοι, που μαρτύρησαν στα χέρια του κτηνώδους Αλή πασά, πέθαναν, έχοντας το όνομα του αγίου Κοσμά του Αιτωλού στα χείλη τους.  (Ήταν πνευματικοπαίδια του).

Ο Εμμανουήλ Ξάνθος, που τον ποδοπάτησαν στην Βουλή, το 1852, και τραυματίστηκε, πέθανε στο νοσοκομείο «δεόμενος του Υψίστου να δικάσει ευμενώς τα παραπτώματα αυτού».

Ο Παπαφλέσσας, στο Μανιάκι, θα πει σε όσους δειλόψυχους τον προτρέπουν να κρυφτεί στα βουνά:

-         «Καθίστε εδώ να πεθάνουμε σαν αρχαίοι Έλληνες».

Και πέθανε, ο νέος Λεωνίδας, με σπασμένο το γιαταγάνι του….

Ο Καραϊσκάκης, ο φόβος και τρόμος της Τουρκιάς, «έσβησε», παρακαλώντας τους αγωνιστές «να γλιτώσουν την Αθήνα», δηλαδή την Πατρίδα.

Ο Δημ. Μακρής, ο αρματολός του Ζυγού, ο ήρωας της Εξόδου του Μεσολογγίου, έβαλε την γερόντισσα γυναίκα του, λίγο πριν «κοιμηθεί», να του τραγουδήσει το αναστάσιμο, κλέφτικο μοιρολόι:

«Να ‘μουν πουλί να πέταγα, να πήγαινα τ’ αψήλου,

ν’ αγνάντευα τη Ρούμελη, το έρμο Μεσολόγγι

πώς πολεμά με την Τουρκιά με τέσσερις πασάδες.

Πέφτουν κανόνια στη στεριά και μπόμπες του πελάγου

πέφτουν τα λιανοντούφεκα σαν άμμος, σα χαλάζι.

Και ο Μακρής τους φώναζε και ο Μακρής φωνάζει:

Παιδιά βαστάτε τ’ άρματα και τα βαριά ντουφέκια….». 

Το άκουσεε και βασίλεψαν τα μάτια του.  Αυτός που όταν ο Όθων τον ζήτησε για υπασπιστή του,   του απάντησε:  «Δεν έμαθα εγώ να τσακάω τ’ μέση μ’».

Ο Κανάρης, ο μπουρλοτιέρης των Αγαρηνών, γέροντας πια, εκοιμήθη λέγοντας σε μια τελευταία συνομιλία, με ξένο ιστορικό, που τον ρώτησε, που οφείλονται τα κατορθώματα του ‘21. Απάντησε ο ήρωας απεικονίζοντας την γενιά μας, του «φάγωμεν, πίωμεν». «Τότε μεγαλουργούσαν οι καρδιές, τώρα μεγαλουργούν τα χρήματα».  Κατεβάζω από το Εικονοστάσι του Γένους και άλλους.  Ο Παύλος Μελάς, ο αητός της Μακεδονίας μας, ψυχορραγούσε λέγοντας: «Τον σταυρό να τον δώσεις στην γυναίκα μου και το τουφέκι του Μίκη και να τους πεις ότι το καθήκον μου έκαμα».

Σταυρός και ντουφέκι.  Αυτά τα δύο είναι η Ελλάδα.  Πίστη στον Χριστό και την Θεομάνα μας και .. ντουφέκια στους αντίχριστους Κιουταχήδες, τους Ερντογάνηδες που απειλούν, όπως έκαναν οι πρόγονοί του, με αιματοχυσίες και δηώσεις.  (Και ο Δράμαλης απειλούσε ώσπου γνώρισε το κολοκοτρωναίικο ντουφέκι).

Και σπεύδω στους ήρωες της Κύπρου, τα λιοντάρια της ΕΟΚΑ, τους αθλητές της αγχόνης.  Αποσπώ από το “Συναξάρι”  τους, το πολυτίμητο βιβλίο του Σπύρου Παπαγεωργίου «Διά χειρός ηρώων», μιαν επιστολή του Ιακώβου Πατάτσου.  (Τον κρέμασαν οι τρισάθλιοι Άγγλοι, όταν ήταν βασίλισσα η εσχατόγρια Ελισσάβετ).

Διαβάζω και «προσκυνώ» τα πάθη του λαού μας.  Γράμμα στην μάνα του, στις 8 Αυγούστου του 1956:

«Χαίρε. Ευρίσκομαι μεταξύ των αγγέλων. Τώρα απολαμβάνω τους κόπους μου. Το πνεύμα μου φτερουγίζει γύρω από τον θρόνο του Κυρίου. Θέλω να χαρείς, όπως κι εγώ.  Αν κλαις, θα λυπούμαι. Το όνομά σου θα γραφεί στην ιστορία, γιατί εδέχθης να θυσιασθεί το παιδί σου για την Πατρίδα. Είναι καιρός τώρα να καμαρώσεις το παιδί σου.  Ευρίσκεται εκεί ψηλά όπου ψάλλουν οι αγγέλοι.  Χαίρε αγαπημένη μου μητέρα.  Μη κλαίς για να ακούσεις την αγγελική φωνή μου που ψάλλει:  Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ. Ψάλλε και συ μαζί μου. Ψάλλε, προσεύχου, δόξαζε τον Θεόν  σ’ όλη σου την ζωήν».  Αυτό δεν είναι επιστολή, είναι δοξαστικό αθλητού του Έθνους μας. Ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ο ελεύθερος πολιορκημένος του Μαχαιρά, βροντοφώναζε «μολών λαβέ».

Τούτος ο λαός, στις μεγάλες του ώρες, είχε παλληκαρίσια ψυχή. Και σήμερα κάτω από τα μπάζα που μας έριξαν ο καντιποτένιοι, ίσως σιγοκαίει η φλόγα, το πύρωμα της καρδιάς…

Δημήτρης Νατσιός

δάσκαλος-Κιλκίς

Το Βάπτισμα Δ΄ Βάπτισις , Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου, Φλώρινα!

Σε αυτόν έρχεσαι και του φέρνεις φαγητό; Όχι φαγητό, αλλά δηλητήριο να τού δώσεις...

 Κατά την διάρκεια του εμφυλίου πολέμου συνέλαβαν από τα βουνά κάποιον αντάρτη 

— τον ξέρουν οι παλαιοί Κοζανίτες — και δεμένο τον έσερναν μέσα στην πόλη. Κάποιοι άνανδροι Κοζανίτες, που όταν εκείνος ήταν στα πράγματα κάθονταν κλαρίνο μπροστά του, τώρα βλέποντάς τον σαν χτυπημένο σκυλί να τον μεταφέρουν στην πόλη, τον έφτυναν. 

Τον πιάσανε λοιπόν και σε άθλια κατάσταση τον έριξαν στη φυλακή. 

Όταν το έμαθα στενοχωρήθηκα (παρόλο που με είχε πολεμήσει άγρια). Πήγα στις φυλακές για να τον δω. Οι υπεύθυνοι των φυλακών δεν με επέτρεπαν να μπω. 

— Σε αυτόν έρχεσαι και του φέρνεις φαγητό; Όχι φαγητό, αλλά δηλητήριο να τού δώσεις, μου είπαν.

— Όπως ερχόμουν σε εσάς και έφερνα φαγητό στη φυλακή και όχι δηλητήριο, το ίδιο θα κάνω και σε αυτόν τον φυλακισμένο, 

τους απάντησα. 

Με άφησαν και μπήκα. 

Όταν άνοιξε η πόρτα και με είδε, έκλαψε. 

Ήταν σε άθλια κατάσταση. Και είπε:

— Πάτερ Αυγουστίνε, εσύ ήλθες να με δεις! Ούτε η γυναίκα μου, ούτε τα παιδιά μου δεν με επισκέφτηκαν. 

Τώρα πιστεύω, ότι υπάρχει Χριστός!

Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης

Το Βάπτισμα Γ΄ Κατήχησις - Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου Φλώρινα !

Γιάννης Πάριος και άλλοι Έλληνες Καλλιτέχνες στην Αλβανία του Ε Χότζα! (Ελληνικούς Υπότιτλους)

Η σελίδα μας σας προσφέρει ένα μοναδικό ιστορικό βίντεο με ελληνικούς υπότιτλους από το Αλβανικό Αρχείο- Ταινιοθήκη. 2 Ιουλίου 1978. Ομάδα Ελλήνων Καλλιτεχνών επισκέπτονται την Αλβανία στα πλαίσια βελτίωσης των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών. Χορευτές και τραγουδιστές αποτελούν την ομάδα. Μεταξύ αυτών, ο Γιώργος Κατσαρός, ο Γιάννης Πάριος, η Πολίνα, Θεόδωρο Κρίτα, Στυλιανός Μπέλλος και τον Θανάση Πολυκανδριώτη  κ.α. Η περιοδεία ξεκίνησε από τους Αγίους Σαράντα και συνεχίστηκε στο Αργυρόκαστρο, Δρόπολη, στην υπόλοιποι Αλβανία και έκλεισε στην Κορυτσά. Φυσικά την διαδρομή αυτή το Κομμουνιστικό Καθεστώς το χρησιμοποίησε προπαγανδιστικά στο εσωτερικό της χώρας καθώς σε κάθε πόλη πήγαιναν τους επισκέπτες σε διάφορα σημεία όπως μουσεία κ.α για να θαυμάσουν τα θαύματα και τα επιτεύγματα του κομμουνισμού. Την ίδια στιγμή ο κόσμος υπέφερε. Αυτή είναι η όψη του κομμουνισμού δεν υπάρχει χειρότερο πολιτικό σύστημα και πρέπει να εξαφανιστεί από προσώπου γης αυτή η ιδεολογία που στρέφεται ενάντια στον ίδιο τον άνθρωπο και την ελευθερία του. Εμείς το βιώσαμε σε κανέναν δεν το ευχόμαστε να το βιώσει.

Faqja jonë ju ofron një video historike me titra greqisht nga Arkvi i Filmit Shqiptar. Në dt 2 Korrik 1978, një grup artistësh Grek vizituan Shqipërinë në kontekstin e përmirësimit të marrdhënieve ndërmjet dy vendeve. Kërcimtarë dhe këngëtarë janë pjesë të këtij grupi. Ndër ta Jorgo Kacaros, Jani Parios, Polina, Theodhor Krita, Stilianos Bello , Thanasi Polikandhrioti etj. Kjo vizitë filloi në Sarandë dhe vazhdoi në Gjirokastër, Dropull në të gjithë Shqipërinë me stacion të fundit Korçën. Natyrisht ky udhëtim u përdor për propagandë të brendshme nga sistemi. Në çdo qyteti vizistorët vizitonin pika të rëndësishme si muzeun etj me qëllim që vizitori të mrekullohej me mrekullitë e komunizmit. Në të njejëtn kohë populli vuante. Ky është aplikimi dhe fytyra e vërtetë e komunizmit  i cili është sistemi më i keq politik dhe do të ishte mirë të zhdukej nga faqja e dheut kjo ideologji antihumane që kthehet kundër njeriut dhe lirisë së tij. Ne e jetuam, urojmë që askush tjetër të mos e jetojë.