Γρηγόρης Καραμέλιος απαντά στην δήθεν "Συντονιστική Επιτροπή Ομόνοιας Κορυτσάς"....(βίντεο)

 

Με δήλωσή του στην εκπομπή "Περπατώντας στον τόπο μας" απάντησε ο βουλευτής της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας στην Κορυτσά, Γρηγόρης Καραμέλιος, στην επίθεση που δέχθηκε από την ΔΕΕΕΜ ΟΜΟΝΟΙΑ μέσω ανακοίνωσης τύπου.

Ο κύριος Καραμέλιος, αφού εκφράζει την λύπη του για την ανακοίνωση της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, δηλώνει πως αποδέχθηκε την έδρα του βουλευτή μετά από ομόφωνη απόφαση του Γενικού Συμβουλίου του Παραρτήματος ΟΜΟΝΟΙΑΣ Κορυτσάς, ενώ, επαναλαμβάνει την πρόταση του για ένωση όλων των παραγόντων της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας και την συμμετοχή στις επόμενες εκλογές ενωμένοι και ανεξάρτητοι από τα αλβανικά κόμματα. από την ιστοσελίδα

Εμείς ως ιστοσελίδα απαξιώνουμε να δημοσιεύουμε ανακοινώσεις παρωδία, χαμηλού επιπέδου, τύπου λίβελο,  διακοσμημένου με ωραίες εκφράσεις για να δείξουν "βάθος" (λες και αν βάλεις στην λάσπη μαργαριτάρια παίρνει αξία), από μια Ομόνοια που μόνο Ομόνοια δεν είναι. Από μια Ομόνοια που κατάντησε "κατάστημα" ενός ανθρώπου που ψωνίζει όποτε θέλει από εκεί ανθρώπους, ψήφους και ό,τι άλλο θέλει και μόλις τελειώνει την δουλειά του, τους πετάει όλους και τα ξεχνάει όλα. 

«Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω»

Αλλά που ώτα.. εδώ δεν έχουν νου. 

Ακόμη και αν υπήρχε μια συντονιστική επιτροπή, ποιος την όρισε, με ποιους ψήφους, πότε και που! Αν ρωτήσεις την κοινότητα εδώ για την "Ομόνοια" θα σας πουν πως δεν υπάρχει. Άσε που για συντονιστική επιτροπή φάντασμα, ξέρουν μόνο όσοι αποφάσισαν μόνοι τους να οριστούν ως μέλη. 

Έπειτα "οι γαμπροί" και "οι νύφες" για το προεδρείο είναι τα ίδια πρόσωπα που "χαίρονται την ιδιαίτερη εκτίμηση του κόσμου" και που έτσι και λάβουν το προεδρείο θα παραμείνουν "τρεις και ο κούκος" συνολικά και θα λέμε πως υπάρχει "Ομόνοια" ενώ δεν θα υπάρχει.

Λυπούμαστε για την κατάντια μας αυτή. Όλοι φταίμε και ιδιαίτερα ο γνωστός αιώνιος πρόεδρος που εδώ σε μάς (και όχι μόνο) βάζει το χέρι του μόνο για να ανακατώνει και να βγάζει στην επιφάνεια τα απορρίμματα που πάντα επιπλέουν. 

Ζητούμε την ενότητα αλλά μια γνήσια ενότητα που δεν μπορεί να την χρησιμοποιήσουν οι ίδιοι άνθρωποι που μας έχουν διαλύσει τόσα χρόνια και κοντεύουν να μας εξαφανίζουν εντελώς.

Ώρα για πραγματική αλλαγή και όχι αλλαγή προβιάς. 

Πελασγός Κορυτσάς

 

 

Ανοιχτή επιστολή στον Κυριάκο Μητσοτάκη: Η Πολιτεία να δείξει μέριμνα και για τους Βορειοηπειρώτες

 

Παραμελημένοι διαχρονικά νιώθουν οι Βορειοηπειρώτες, το πολύπαθο αυτό κομμάτι του Ελληνισμού που τις τελευταίες δεκαετίες έχει περάσει μέσα από πολλές «τρικυμίες».

Αυτό ισχύει και πάλι σήμερα. Όσοι άντεξαν και παρέμειναν στις εστίες τους είναι ξανά αποκομμένοι από τη μητέρα πατρίδα, αυτή τη φορά όχι από ηλεκτροφόρα σύρματα, αλλά λόγω της πανδημίας και της υποχρέωσης να υποστούν ένα ακριβό τεστ στην Αλβανία για να τους επιτραπεί να περάσουν τα σύνορα προς την Ελλάδα. Γεγονός που τους κάνει να αισθάνονται τουλάχιστον άβολα, όπως τονίζει ο Βαγγέλης Παπαχρήστος σε ανοιχτή επιστολή του προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Ο κ. Παπαχρήστος, τ. Γενικός Γραμματέας της «Ομόνοιας», ένας εκ των πέντε ηγετών της στη δίκη των Τιράνων, δημοσιογράφος του ομογενειακού Τύπου, ζητάει παρέμβαση του Πρωθυπουργού όχι μόνο για να επιτραπεί ξανά η διέλευση των ομογενών μας από τα σύνορα μόνο με το τεστ που επί τόπου ο ΕΟΔΥ, αλλά και για να επανεξεταστούν τα κριτήρια που έχουν τεθεί για την απονομή στους ηλικιωμένους Β/ηπειρώτες σύνταξης του ΟΓΑ.

Η επιστολή

Ο κ. Παπαχρήστος στην ανοιχτή του επιστολή προς τον Κυρ. Μητσοτάκη αναφέρει τα ακόλουθα χαρακτηριστικά για τους Βορειοηπειρώτες:

Κύριε Πρωθυπουργέ,

Μην μπορώντας και μην έχοντας τη δυνατότητα να ταχυδρομήσω αυτήν την επιστολή, λόγω αποκλεισμού που υπέστη ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός από την πανδημία του κορωνοϊού, σας την διαβιβάζω διαμέσου της αξιόλογης εφημερίδας, «Πρωινός λόγος» της Ηπείρου, που σίγουρα οι σύμβουλοί Σας την διαβάζουν και Σας ενημερώνουν.

Αγωνιούσαμε κι εμείς οι Βορειοηπειρώτες να σας δούμε Πρωθυπουργό. Βάλαμε κι εμείς ένα χέρι, το καράβι βρήκε τον κατάλληλο τιμονιέρη και η χώρα το ταίρι που της αρμόζει.

Παρακολουθούμε με καρδιοχτύπι τις δικές σας, όσο και της Κυβέρνησής σας κινήσεις. Νιώσαμε ικανοποίηση που μπορέσατε να ράψετε και να φορέσετε το κοστούμι του Πρωθυπουργού και να μην μείνει στο ράφτη, όπως διαμήνυε ο τέως πρωθυπουργός.

Νιώσαμε ικανοποίηση που αντιμετωπίσατε με τόση εξυπνάδα και στρατηγική την ορμητικότητα χιλιάδων εισβολέων στον Έβρο, αναβαθμίζοντας το κύρος της Ελλάδος. Νιώθουμε υπερηφάνεια που βάζετε στη θέση του, με τις διπλωματικές ενέργειές Σας, τον απερίσκεπτο «Σουλτάνο» και η φωνή της Ελλάδος εισακούεται.

Νιώθουμε υπερηφάνεια που η Πατρίδα μας βρίσκεται ανάμεσα στις χώρες με τον χαμηλότερο αριθμό κρουσμάτων της πανδημίας του covid 19 κι αυτό χάρη στα μέτρα της δικής Σας κυβέρνησης.

Νιώθουμε πίκρα που η χώρα πλήττεται από δυσμενή καιρικά φαινόμενα και συμπονούμε τους πληγέντες. Νιώθουμε οδύνη που ορισμένοι επιχειρούν ν’ αμαυρώσουν το όνομα και το κύρος της χώρας και να την πληγώνουν.

Κύριε Πρωθυπουργέ,

Έχοντας μέσα μας και κρατώντας αυτά τα εγκαλλωπίσματα, νοιώθουμε και απελπισμένοι. Νιώθουμε απελπισμένοι διότι μέλη της Κυβέρνησής σας ή σύμβουλοί σας, ακόμα δεν μπορούν να το καταλάβουν πως εμείς δεν είμαστε αλλοδαποί, ούτε μετανάστες στην Μητέρα μας, αλλά γνήσιοι Έλληνες από αρχαιοτάτων χρόνων, εδώ στα προγονικά μας μέρη. Νιώθουμε απελπισμένοι διότι ο Βορειοηπειρωτικός χώρος αδειάζει και σ’ αυτό συντελεί και η ίδια η Ελλάδα. Είχα την ευκαιρία, σε παλαιότερη επίσκεψη του Γενικού Προεδρείου της οργάνωσης ΟΜΟΝΟΙΑ στο Μέγαρο Μαξίμου, να συναντήσω τον αείμνηστο πατέρα σας, τον εξαίρετο Πρωθυπουργό και Πολιτικό της Ελλάδος, Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, και να βουίζει ακόμα στ’ αφτιά μου η παραγγελία του: «Να παραμείνετε στα πάτρια εδάφη σας κι εμείς θα σας βοηθήσουμε».

Πώς μπορούμε λοιπόν εμείς, ως Έλληνες πολίτες, που παραμένουμε στα πάτρια εδάφη, για να λάβουμε κάποιο επίδομα ή την σύνταξη του ΟΓΑ να έχουμε μόνιμη κατοικία στην Ελλάδα, που σημαίνει ότι πρέπει να ξεκληριστούμε;

Πώς μπορεί να περιπαίζεται η νοημοσύνη μας, με ανόητες ανεκπλήρωτες υποσχέσεις των δικών σας υπουργών και συμβούλων; Είναι σαν να σπαράζουν τα οστά όλων εκείνων που θυσιάστηκαν στα αλβανικά κάτεργα με μόνο τους αμάρτημα ότι ήταν Έλληνες και αγαπούσαν την Ελλάδα.

Πώς μπορεί να ξαναδημιουργούνται «ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα» με πρόσχημα τον covid 19 για να χωριστούν στα ζώντα οι από δω με τους απ’ εκεί οικογένειες; Διότι, όπως αρχίζω και την επιστολή μου, δεν έχουμε την δυνατότητα να ’ρθουμε στην Ελλάδα, αφού πρέπει να κάνουμε το τεστ του κορωνοϊού που ισοδυναμεί με 100 ευρώ, ή με μια μηνιαία σύνταξή μας (και που ένας Θεός γνωρίζει πόσο έγκυρο είναι) όταν οι ειδικοί του ΕΟΔΥ ξανακάνουν τα τεστ στις συνοριακές διαβάσεις. Όλα αυτά είναι χρήματα εξ ουρανού στις τσέπες των Αλβανών οι οποίοι νίβουν τα χείρας τους γι’ αυτό το θεϊκό δώρο. Ας πληρώνουμε το συμβολικό ποσό των 20 ευρώ στις συνοριακές διαβάσεις και τα χρήματα αυτά να πηγαίνουν προς το ελληνικό δημόσιο.

Όπως πληροφορηθήκαμε, όλες οι γειτονικές χώρες με την Αλβανία κατάργησαν το μέτρο αυτό. Στην δε Ελλάδα μπορούν να εισέρχονται μόνον αυτοί που έχουν ελληνικές ταυτότητες και άδεια παραμονής. Οι περισσότεροι είναι ομογενείς Βορειοηπειρώτες, άρα τα μέτρα είναι γι’ αυτούς.

Γνωρίζουμε, κύριε Πρωθυπουργέ, τα μέγιστα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Πατρίδα μας και συμμεριζόμαστε την ανησυχία σας και τον προβληματισμό σας. Είμαστε σίγουροι πως θα τα βγάλετε εις πέρας. Όπως είμαστε σίγουροι πως κι εμείς θα είμαστε στην ατζέντα Σας, και θα υλοποιήσετε την υπόσχεσή σας υπέρ υμών.

Με την ευχή της Παναγίας όλα να πάνε καλά, να σας ευχηθώ μακροζωία, και να προσαράξετε το μεγάλο Καράβι, στην τωρινή φουρτουνιασμένη θάλασσα, με επιτυχία στην Στεριά.

Με θερμούς πατριωτικούς χαιρετισμούς

https://apenadi.blogspot.com/

Πού πήγαν οι μανάδες; - Ku shkuan nënat?

 

Πού πήγαν οι μανάδες; Εκείνες που φρόντιζαν τα παιδιά τους μέχρι να μεγαλώσουν... που τα συμβούλευαν, όχι μόνο να είναι καλά παιδιά αλλά και γιατί να είναι καλά παιδιά... Πού πήγαν οι μανάδες; Εκείνες που μάθαιναν στα παιδιά τους τον κόσμο: το μαγείρεμα στην κατσαρόλα, το ράψιμο και το μπάλωμα, την υπομονή και την απαντοχή, την τιμή και το όραμα, την αξιοπρέπεια και το φιλότιμο... Πού είναι οι μανάδες μας; Εκείνες που νοιάζονταν όχι μόνο αν κρυώσαμε ή αν θέλουμε λίγο φαγητό ακόμα, αλλά και αν πονέσαμε, ή αν μας πόνεσαν... Εκείνες που μας φρόντιζαν σε κάθε πτυχή της ζωής μας: υλική ή πνευματική, συγκεκριμένη ή αφηρημένη... Μας κοίταγαν μέσα στα μάτια και καταλάβαιναν αμέσως αν κάποιος μας πλήγωσε... Πού πήγαν οι μανάδες που μας οδηγούσαν στην εκκλησία και το κατηχητικό; Οι μανάδες που μας μάθαιναν πώς να φτιάχνουμε τον καφέ, πώς να ντυνόμαστε (όχι πώς να γδυνόμαστε), πώς να είμαστε καθαροί και περιποιημένοι, όχι ατημέλητοι ή απεριποίητοι... Μας μάθαιναν να πηγαίνουμε στο σχολείο, όχι να κάνουμε καταλήψεις... Μας μάθαιναν να προσευχόμαστε, όχι να κατηγορούμε τους παπάδες... Μας μάθαιναν να σεβόμαστε, όχι να υποτιμάμε... Μας μάθαιναν να εκτιμούμε, όχι να ποδοπατούμε... Μας μάθαιναν να είμαστε άνθρωποι και όχι ζώα δίποδα... Μας μάθαιναν να ζούμε με όσα έχουμε, και όταν έχουμε παραπάνω να μην κάνουμε επίδειξη... Αυτές οι μανάδες πού είναι;   Γιατί εγώ βλέπω μανάδες στα γραφεία να δουλεύουν ατελείωτες ώρες, μην γνωρίζοντας πού ακριβώς βρίσκονται τα παιδιά τους όταν περνάνε τα δώδεκα χρόνια τους (είναι πια μεγάλα, βλέπετε)... Βλέπω μανάδες να αδιαφορούν και άλλες να προτρέπουν τα παιδιά τους να γίνουν ακτιβιστές με το ζόρι, να καταλαμβάνουν δημόσια κτίρια, να αυθαδιάζουν στους καθηγητές τους, να ντύνονται έξαλλα και να συμπεριφέρονται προς όλους (συνομιλήκους και μη) ωσάν να πάσχουν από κάποια ανίατη τρέλα... Βλέπω μανάδες να βοηθούν τις κόρες τους να βρουν boyfriend, χωρίς ποτέ να τους μιλήσουν για την χαρά της αγνότητας... Και άλλες που οδηγούν τα κορίτσια τους στον γιατρό για άμβλωση... Ρωτάω μανάδες για τα παιδιά τους, και αποφεύγουν να μου απαντήσουν γιατί δεν ξέρουν... Μανάδες που αποχαιρετούν τα παιδιά τους που πάνε να σπουδάσουν κάπου μακριά και είναι ακόμα παιδιά... Μανάδες που έχουν παρκάρει τα παιδιά τους στη γιαγιά ή σε ένα καλό σχολείο... μανάδες που δεν γνωρίζουν τα παιδιά τους, παρά μόνον στην όψη...   Πού είστε μανάδες; Εσείς οι αληθινές, οι original, εκείνες που αγαπούσατε τα παιδιά σας, όχι τον εαυτό σας... Πού είστε; Πού πήγατε; https://ntasiou.blogspot.com

Ku shkuan nënat? Ato që kujdeseshin për fëmijët e tyre deri sa të rriteshin.... që i këshillonin jo vetëm të ishin fëmijë të mirë... Ku shkuan nënat? Ato që iu mësonin fëmijëve të tyre botën, gatimin në tenxhere, qepjen dhe arnen, durimin dhe shpresën, nderin dhe vizionin, dinjitetin dhe sedrën... Ku janë nënat tona? Ato që interesoheshin jo vetëm nëse ftoheshim apo nëse deshim dhe pak ushqim më tepër, por dhe nëse shkaktuam dhimbje apo na shkaktuan dhimbje... Ato që kujdeseshin për çdo aspekt të jetës sonë, shpirtëror apo material, konkrret apo abstrakt.. Na shikonin drejt e në sy dhe kuptonin menjëherë nëse dikush na lëndoi... Ku shkuan nënat që na udhëzonin në kishë dhe katekizëm? Nënat që na mësonin se si të bënim kafe, si të vishemi (jo si të zhvishemi), si të jemi të pastër e të rregullt dhe jo të shkujdesur apo të çrregullt... Na mësonin të shkonim në shkollë dhe jo t’i uzurponim ato... Na mësonin që të luteshim, e jo që të akuzonim priftërinjtë... Na mësonim që të respektonim e jo të nënvleftësonim... Na mësonin të vlerësonim, jo të shkelim të tjerët....Na mësonin që të jemi njerëz dhe jo kafshë me dy këmbë.... Na mësonin që të jetonin me ato që kemi dhe kur kishim më shumë mos bënim demostrim.... Këto nëna ku janë?   Sepse unë po shikoj nëna në zyra që punojnë pafund, duke mos ditur ku ndodhen fëmijët e tyre kur ata kanë kaluar moshën prej 12 vjeç ( u rritën, siç e shikoni)... Shikoj nëna që janë indiferente e të tjera që shtyjnë fëmijët e tyre të bëhen aktivistë me detyrim, që uzurpojnë ndërtesa shtetërore, të jenë arrogantë para profesorëve të tyre, të vishen për turp dhe të sillen me të gjithë (bashkëmoshatarë dhe jo) sikur të vuajnë nga ndonjë çmenduri e pashërueshme. ...   Shikoj nënat që ndihmojnë vajzat e tyre që të gjejnë boyfriend, pa ju folur kurrë për gëzimin që ofron qashtëria.      E të tjera që i çojnë vajzat e tyre tek mjeku për abort... Pyes nënat për fëmijët e tyre, dhe i shmangen përgjigjes pasi nuk dinë... Nëna që përshëndesin fëmijët e tyre që ikin diku larg për të studiuar dhe janë akoma fëmijë.... Nëna që i kanë parkuar fëmijët e tyre tek gjyshet  ose në një shkollë të mirë.... nëna që nuk i njohin fëmijët e tyre veçse nga jashtë....   Ku jeni nëna? Ju të vërtetat, origjinalet, ato që i donit fëmijët tuaj dhe jo veten tuaj... Ku jeni? Ku shkuat?

Το μυστήριον του Χρίσματος-Αρχιμανδρίτης Επιφάνιος Χατζηγιάγκου.

 

Πόλεμος; Τρέξε να σηκώσεις τα λεφτά από την τράπεζα…

 

Επί τη ευκαιρία της Εθνικής Επετείου του «ΟΧΙ», που πλησιάζει, θα ακουστούν και πάλι οι ίδιο τετριμμένοι «δεκάρικοι», περί ομοψυχίας και ομονοίας του τότε λαού, θα τα περδικλώσουν οι «αριστεροί» με την εθνική αντίσταση, θα καρυκευτούν τα μηνύματα «της πολιτικής και πολιτειακής ηγεσίας» και με ολίγον κορωνοϊό και θα… σβήσουν τα φώτα. Βεβαίως θα διατρανωθεί και η κοσμοξάκουστη αποφασιστικότητα των πολιτικών, να υπερασπιστούν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα έναντι της Τουρκίας, η οποία αλωνίζει ανενόχλητη το Αιγαίο.

Θα πρότεινα φέτος να πρωτοτυπήσουν και, αντί για τα χιλιοειπωμένα διαγγέλματα, να διαβάσουν το τι μαθαίνουν τα Ελληνόπουλα στα σχολεία για το «Σαράντα».

 Είμαι δάσκαλος της Ε’ Δημοτικού. Στην σελίδα 44 του α’ τεύχους του βιβλίου Γλώσσας, περιέχεται κείμενο-επίκαιρο για την επέτειο. Οπότε ο πρωθυπουργός της χώρας, μπορεί να αναγνώσει το κείμενο που διδάσκονται τα Ελληνόπουλα, «για να νιώσουν περήφανα για τον ηρωισμό της γενιάς του ’40, για την πατρίδα μας»:

«Συμπολίτες μου». (Αν προσέξουμε δεν χρησιμοποιεί πια την παραδοσιακή προσφώνηση «Ελληνίδες, Έλληνες», αλλά το αόριστο «συμπολίτες μου». Είναι ντροπή και δείχνει το προσκύνημά τους στην δημογραφική αλλοίωση που μας επέβαλλε η νεοταξική δυσωδία). Θα ακουστούν, λοιπόν, τα παρακάτω, «αντάξια της μεγαλειώδους θυσίας του λαού μας»:

«Η Ιταλία, συμπολίτες μου, την 28η Οκτωβρίου του 1940, μας κήρυξε τον πόλεμο! Κι εμείς πήγαμε στα υπόγεια και κρυφτήκαμε». (Ο τίτλος)

Οι οικογένειες της εποχής, εκείνης όταν άκουσαν τις σειρήνες, τρομαγμένες και… λερωμένες από τον φόβο τους, πανικοβλήθηκαν. Σας μεταφέρω μια εικόνα, σύμφωνα με το σχολικό βιβλίο.

Κάποια στιγμή γύρισε ο μπαμπάς στη μαμά και της είπε πως θα τρέξει στην τράπεζα να σηκώσει λεφτά. Δεν έχουμε δραχμή, είπε κι έφυγε τρέχοντας στη σκάλα…

Όταν ο μπαμπάς γύρισε από την τράπεζα λερωμένος πολύ και σκισμένος και χωρίς το καπέλο του, είπε ότι η τράπεζα ήταν κλειστή και δεν μπόρεσε να σηκώσει λεφτά. Τότε πήγαμε σ’ ένα υπόγειο, στης κυρίας Γιαννοπούλου, γιατί το σπίτι της έχει υπόγειο και το λιακωτό της είναι τσιμεντένιο και δεν μπορούν να το τρυπήσουν οι μπόμπες. Και ο μπαμπάς πήρε στην αγκαλιά του τον αφηγητή, παιδί μικρό και του είπε:

-Άκη, από σήμερα θα γίνεις άντρας. Και ο Άκης, εμπνεόμενος από την γενναιότητα του πατέρα του, απάντησε:

Εγώ τότε φοβήθηκα πάρα πολύ, γιατί δεν ήθελα να γίνω σήμερα άντρας…».

 (Πριν σχολιάσω να τονίσω τα εξής: Όλοι οι ειδικοί επιστήμονες που ασχολούνται με την γλώσσα και την διδακτική της, γνωρίζουν ότι δεν υπάρχουν αθώα παραμυθάκια και ότι κάθε γλωσσικό κείμενο, ακόμα και ένα πρόβλημα μαθηματικών, προάγει συγκεκριμένες αξίες και στάσεις ζωής).  

Ας προσέξουμε τρία ύπουλα μηνύματα που κρύβονται στο προδοτικό κείμενο.

Πρώτον: Κρυφτήκαμε στα υπόγεια. Δηλαδή, δειλία, ηττοπάθεια, αφιλοπατρία, καλλιέργεια στα μικρά παιδιά αισθήματος υποταγής και υποτέλειας στους εχθρούς μας. Οι Τούρκοι αλυχτούν, ίσως κληθεί ο λαός να υπερασπιστεί όσια και ιερά, όμως εμείς, θα κρυφτούμε στα υπόγεια και θα γλιτώσουμε. Η αντίσταση στα… υπόγεια σώζει πατρίδες και όχι το «Ελευθερία ή Θάνατος».

Δεύτερον: Τρέχει ο πατέρας, πρώτη του σκέψη και αντίδραση στο άκουσμα του πολέμου, στην τράπεζα «να σηκώσει λεφτά». Υπάρχει μια συγκινητικότατη φωτογραφία της εποχής. Μια μαυροφορεμένη μάνα, η Ελληνίδα που ανέθρεψε λεβέντες, αποχαιρετά τον στρατιώτη γιο της, βάζοντάς τον να φιλήσει την εικόνα του στρατιώτη του Χριστού, του Άη-Δημήτρη. Μέσω του σχολικού κειμένου εξευτελίζεται η ελληνική οικογένεια, ο θεσμός του πατέρα, συκοφαντούνται οι 14.000 περίπου ήρωες, που δεν έτρεξαν στις τράπεζες, αλλά στις αετοράχες της Πίνδου για να πεθάνουν -και όχι να σκοτώσουν- για την πατρίδα. Και βέβαια προβάλλεται, όχι η αρετή της φιλοπατρίας, αλλά η λέπρα της ψυχής, η φιλαργυρία.

Τρίτον: Εγώ τότε φοβήθηκα πάρα πολύ, γιατί δεν ήθελα να γίνω σήμερα άντρας…

Βεβαίως, γιατί οι πραγματικοί άντρες στρατεύονται και πολεμούν! Ενώ όσοι δεν θέλουν να γίνουν άντρες, παίρνουν ένα Ι5 (γιώτα πέντε) χαρτί απόλυσης ή εξαγοράζουν την θητεία τους και σπεύδουν σαν λαγοί στα υπόγεια και άσε τα κορόιδα να κατασκοτώνονται για την τιμή της έθνους! Αν προβάλλεις το αντρικό πρότυπο, κινδυνεύεις από τις «κυρακατίνες» της πολιτικής ορθότητας να κατηγορηθείς για… σεξισμό.

Ένας πρωθυπουργός που θα απευθυνόταν στους Έλληνες και τις Ελληνίδες και όχι στους συμπολίτες του, θα διάβαζε, την ημέρα της 28ης, αυτό που διέσωσε ο Στρατής Μυριβήλης.

Στον πανηγυρικό λόγο που εκφώνησε στην Ακαδημία Αθηνών, στις 27 Οκτωβρίου του 1960, μεταξύ των άλλων σπουδαίων ανέφερε και ένα συγκλονιστικό γεγονός, που διαδραματίσθηκε, όχι «στο διάσελο της Ιστορίας» (Βρεττάκος), αλλά στα μετόπισθεν, όπου ο απόλεμος πληθυσμός της πατρίδας μας, συναγωνιζόταν την ανδρεία των μαχητών. Το μεταφέρω:

«Είχε οργανωθή, κατά τη διάρκεια του αγώνα υπηρεσία μεταγγίσεως αίματος, απ’ τον Ερυθρό Σταυρό της Ελλάδος. Είχα και ένα φίλο γιατρό, σ’ αυτή την υπηρεσία, λοιπόν πήγαινα κάπου-κάπου να τον δω και να τα πούμε. Ο κόσμος έκαμε ουρά κάθε μέρα για να δώση το αίμα του για τους τραυματίες μας. Ήταν εκεί νέοι, κοπέλες, γυναίκες, μαθητές, παιδιά που περίμεναν τη σειρά τους. Μια μέρα, λοιπόν, ο επί της αιμοδοσίας φίλος μου γιατρός, είδε μέσα στην σειρά των αιμοδοτών που περίμεναν, να στέκεται και ένα γεροντάκι.

-Εσύ, παππούλη, του είπε ενοχλημένος, τι θέλεις εδώ;

Ο γέρος απάντησε δειλά:

-Ήρθα κι εγώ, γιατρέ, να δώσω αίμα.

Ο γιατρός τον κοίταξε αυστηρά με απορία και συγκίνηση. Ο γέρος παρεξήγησε το δισταγμό του. Η φωνή του έγινε πιο ζωηρή.

-Μη με βλέπεις έτσι, γιατρέ μου. Είμαι γερός, το αίμα μου είναι καθαρό, και ακόμα ποτές μου δεν αρρώστησα. Είχα τρεις γιούς. Σκοτώθηκαν και οι τρεις εκεί πάνω. Χαλάλι της πατρίδας. Όμως μου είπαν πως οι δύο πήγαν από αιμορραγία. Λοιπόν, είπα στη γυναίκα μου, θα ‘ναι κι άλλοι πατεράδες, που μπορεί να χάσουν τα παλληκάρια τους, γιατί δε θα ‘χουν οι γιατροί μας αίμα να τους δώσουν. Να πάω να δώσω κι εγώ το δικό μου. Άιντε, πήγαινε, γέρο μου μού είπε κι ας είναι για την ψυχή των παιδιών μας. Κι εγώ σηκώθηκα κι ήρθα». («Η 28η Οκτωβρίου 1940», πανηγυρική λόγοι ακαδημαϊκών, επιμέλεια Πέτρος Χάρης, Αθήνα 1978, σ. 322).

Τέτοιες γενιές και με τέτοια παιδεία, νικούν και σώζουν πατρίδες…

Δημήτρης Νατσιός

δάσκαλος-Κιλκίς – Μέλος του ΙΗΑ

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα του ΙΗΑ εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς – μέλη του ΙΗΑ. Η ιστοσελίδα του ΙΗΑ δεν λογοκρίνει, ούτε επεμβαίνει σε άρθρα – κείμενα των μελών του ΙΗΑ. 

ΣΥΛΛΥΠΗΤΗΡΙΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟΔΗΜΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, κ. ΓΙΑΝΝΗ ΧΡΥΣΟΥΛΑΚΗ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΗΜΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΙΤΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΛΙΤΗΣ, κυρού ΓΕΝΝΑΔΙΟΥ

 

ΣΥΛΛΥΠΗΤΗΡΙΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟΔΗΜΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, κ. ΓΙΑΝΝΗ ΧΡΥΣΟΥΛΑΚΗ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΗΜΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΙΤΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΛΙΤΗΣ, κυρού ΓΕΝΝΑΔΙΟΥ

 

Εκφράζω τη βαθύτατη θλίψη μου για την κοίμηση του μακαριστού Μητροπολίτη Ιταλίας και Μελίτης, κυρού Γενναδίου, ο οποίος υπηρέτησε την Ορθόδοξη Εκκλησία με μεγάλη σεμνότητα, απέραντη καλοσύνη και αφοσίωση στα ποιμενικά του καθήκοντα. Η ακούραστη προσφορά του και τα πνευματικά του χαρίσματα αποτελούν για όλους εμάς σημαντική παρακαταθήκη για σήμερα και για το μέλλον.

 

Θερμά συλλυπητήρια στους οικείους και το ποίμνιό του.

 

Ο ηθοποιός Μίκυ Ρουρκ σε ταινία αφιερωμένη στον Άγιο Νεκτάριο!- Aktori i mirënjohur Hollivudian Mickey Rourke pjesë e filmit dedikuar Shën Nektarit!

 

Ο «σκληρός» άνδρας του Χόλυγουντ, Μίκυ Ρουρκ, σε μια ιδιαίτερα συγκινητική συνέντευξη στο πρακτορείο Ορθοδοξία και τη δημοσιογράφο Πέπη Οικονομάκη μιλά για ό,τι τον βαραίνει και για ό,τι ελπίζει με αφορμή τη συμμετοχή του στην ταινία «MAN ΟF GOD». Ο ηθοποιός περιγράφει πώς βίωσε το δικό του θαύμα από τον Άγιο Νεκτάριο!

Χωρίς να κρύβει τη συγκίνησή του στο μεγαλύτερο μέρος της συνέντευξης, μοιράζεται για πρώτη φορά προσωπικές ιστορίες που τον έκαναν να πιστέψει στο Θεό, μιλά για την ανθρωπιά και την ευαισθησία που λείπει από τη βιομηχανία του θεάματος και δακρύζει όταν λαμβάνει ως δώρο, μια εικόνα αγιογραφημένη με πολλή προσευχή από τους Αγιορείτες πατέρες.

.............................................................

Aktori i njohur i Hollywood-it, Miki Rurk në një intervistë emocionale në agjencinë Orthodhoksia dhe në gazetarja Pepi Ikonomaki, flet për ato sa e rëndojnë dhe për ato se shpreson doke marrë shkasë  nga pjesmarrja e tij në filmi "MAN OF GOD" - NJERIU I ZOTIT. Gazetari përshkruan se si përjetoi mrekullinë e tij në Shën Nektari!. 

Pa i fshehur emocionet e tij, gjatë pjesës më të madhe të intervistës, ndan për herë të parë, histori personale që e bënë që të besojë tek Zoti, flet për njerëzillëkun dhe ndjeshmërinë e cila mungon nga industria e filmit dhe loton kur merr si dhuratë një ikonë të pikturuar me shumë lutje nga etërit agjiritë. 

Shikoni në Anglisht dhe titra Greqisht 

Δείτε τη συνέντευξη:

Συνέντευξη στην Πέπη Οικονομάκη

Κάμερα: Ανδρέας Χαλκιόπουλος – Μανώλης Δημελλάς

Μοντάζ: Κώστας Κουράκος

Ευχαριστούμε το «Island Club & Restaurant» για την φιλοξενία των γυρισμάτων. Η εταιρεία Panas Sophisticated Hospitality πάντα υποστηρίζει δράσεις γύρω από την τέχνη και τον πολιτισμό.

"Μπαμπά, θα γίνεις κι εσύ ήρωας;"

 

 

21 Σεπτεμβρίου 1956. Χαράματα στις Κεντρικές Φυλακές της Λευκωσίας.
Ο ήλιος δεν έχει ακόμα σκορπίσει τις ακτίνες του στη μαρτυρική μεγαλόνησο, αλλά μια ασυνήθιστη κίνηση μαρτυρά πως κάτι σοβαρό θα γίνει σήμερα.

 

Πράγματι, δυο στρατιώτες του Βρετανικού αποικιακού καθεστώτος μπαίνουν βιαστικοί στο χώρο των κελιών και βγάζουν έξω τρία παλικάρια: το Μιχαήλ Κουτσόφτα, το Στέλιο Μαυρομμάτη και τον Ανδρέα Παναγίδη. 

 

Ο Ανδρέας είναι μόλις 22 ετών, αλλά έχει ήδη προλάβει να παντρευτεί την αγαπημένη του Γιαννούλα και να αποκτήσει μαζί της τρία παιδιά. Δεν πρόλαβε να τα χαρεί, δεν πρόλαβε να τα δει να μεγαλώνουν ... Μεγάλωσαν ορφανά, μα περήφανα γιατί ήταν τα παιδιά ενός ήρωα, αργότερα παντρεύτηκαν και απέκτησαν έξι δικά τους παιδιά.

 

Ο Ανδρέας Παναγίδης με τη Γιαννούλα τη μέρα του γάμου τους

 

Ένα από τα εγγόνια του ήρωα, η Μαρία Λαονάρη μεταφέρει τις αφηγήσεις της μητέρας της και της γιαγιάς της τις τελευταίες στιγμές του ήρωα.

"Ένα απ’ αυτά τα παιδιά είμαι κι ́εγώ και είναι τιμή μου να έχω αυτό τον ήρωα για παππού. Ο Ανδρέας Παναγίδης ήταν καλός οικογενειάρχης και λάτρευε τη γυναίκα και τα παιδιά του. Αυτή του η αγάπη φαινόταν μέσα από τις πράξεις του. Παρά τη φτώχεια που επικρατούσε εκείνη την εποχή, φρόντιζε ν’ αγοράζει καθημερινά καραμέλες στα παιδιά του όταν επέστρεφε στο σπίτι από τη δουλειά. Του άρεσε να ρίχνει ψηλά τις καραμέλες και να βλέπει τα παιδιά να τρέχουν να τις μαζέψουν. 

Τότε εργαζόταν σαν επιπλοποιός αλλά για ένα μικρό χρονικό διάστημα δούλεψε και σαν μάγειρας στη N.A.A.F.I. του αεροδρομίου Λευκωσίας. Ήταν αχώριστος φίλος με το Μιχαήλ Κουτσόφτα και πάντα βοηθούσε ό ένας τον άλλο. 

Πριν ακόμη ενταχθούν στην ΕΟΚΑ, ύψωναν κάθε βράδυ την ελληνική σημαία, σε διάφορα σημεία του χωριού, αλλά το επόμενο πρωί την κατέβαζαν οι Άγγλοι. Ένα βράδυ αποφάσισαν ν’ ανέβουν στον ευκάλυπτο στην πλατεία του χωριού κι’ εκεί ύψωσαν τη σημαία στο πιο ψηλό σημείο. Κατεβαίνοντας έκοψαν όλα τα κλαδιά του ευκάλυπτου ώστε κανένας να μην μπορεί να κατεβάσει τη σημαία. Το επόμενο πρωί μάταια οι Άγγλοι προσπαθούσαν να κατεβάσουν τη σημαία. Έτσι αναγκάστηκαν να κόψουν τα δέντρα. 

Η ορκωμοσία τους στην ΕΟΚΑ έγινε από τον τομεάρχη Κυριάκο Γωγάκη. Το τελευταίο βράδυ πριν τον συλλάβουν οι Άγγλοι, ο Ανδρέας Παναγίδης το πέρασε με την οικογένειά του. Έπαιξε και γέλασε με τα παιδιά του. Ύστερα πήρε τον Αριστείδη που ήταν τεσσάρων ετών στα πόδια του και τον ρώτησε αν ήξερε για τον Καραολή και το Δημητρίου. Ο μικρός του απάντησε «είναι ήρωες παπά (μπαμπά)». Ύστερα ρώτησε τον πατέρα του «παπά θα γίνεις κι’ εσύ ήρωας;». Ο Παναγίδης αρχικά τα έχασε και αφού δάκρυσε του απάντησε «αν το θέλει ο Θεός γιε μου θα γίνω». Αμέσως μετά έβαλε τα παιδιά για ύπνο και τα φίλησε. Αυτές ήταν οι τελευταίες στιγμές του Παναγίδη με την οικογένειά του. 

Την επόμενη μέρα 16 Μαΐου 1956, ο Παναγίδης, ο Κουτσόφτας και ο Παρασκευάς Χοιροπούλης, πήγαν στο αεροδρόμιο Λευκωσίας, στο παρατηρητήριο “Όμηρος”. Στόχος τους ήταν να πάρουν τα όπλα που βρίσκονταν εκεί και να απαγάγουν τον Άγγλο στρατιώτη που τα φρουρούσε. Το στρατιώτη σκόπευαν να τον ανταλλάξουν με το Χαρίλαο Μιχαήλ ή τον Αντρέα Ζάκο. Τη συγκεκριμένη μέρα όμως, σε μικρή απόσταση από το παρατηρητήριο, υπήρχαν πολλοί στρατιώτες που τοποθετούσαν συρματοπλέγματα. Μέσα στο παρατηρητήριο, αντί ένας στρατιώτης, υπήρχαν δύο. Έγινε μεγάλη μάχη κατά την οποία σκοτώθηκε ο ένας στρατιώτης και τραυματίστηκε ο δεύτερος. Οι τρεις τους, προσπάθησαν να διαφύγουν, αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφεραν. 

Πρώτος συνελήφθη ο Παναγίδης και μετά από 10 λεπτά ο Κουτσόφτας. Δυόμισι ώρες μετά, συνελήφθη και ο Χοιροπούλης με τη βοήθεια ελικοπτέρου. Οδήγησαν και τους τρεις αγωνιστές στο αεροδρόμιο, όπου και τους βασάνισαν φοβερά. Μετά οδήγησαν τον Παναγίδη στην Ομορφίτα, τον Κουτσόφτα στον Άγιο Δομέτιο και το Χοιροπούλη στο Σαράγιο. 

Η δίκη ξεκίνησε στις 13 Ιουνίου και στις 18 Ιουνίου εκδόθηκε η δικαστική απόφαση. Η απόφαση έλεγε ότι ο Παναγίδης με τον Κουτσόφτα θα απαγχονίζονταν, ενώ ο Χοιροπούλης θα εξοριζόταν. Δικηγόροι των δύο αγωνιστών ήταν ο Μιχαλάκης Τριανταφυλλίδης, ο Γλαύκος Κληρίδης, ο Ρένος Λυσιώτης και ο Τίτος Φάνος. Κατά τη διάρκεια της κράτησης τους, πέρασαν φοβερά βασανιστήρια από τους Άγγλους. 

Ο Παναγίδης, εκτός από τη σωματική πέρασε και από ψυχολογική βία, γιατί οι Άγγλοι πίστευαν ότι θα πρόδιδε πιο εύκολα την πατρίδα του, αν έβαζαν μπροστά τα παιδιά του. Μια μέρα αφού τον βασάνισαν, τον ρώτησαν πόση περιουσία θ’ αφήσει στα παιδιά του. Ο Παναγίδης τους απάντησε «ούτε γρόσι, μόνο το όνομα μου». Τότε οι Άγγλοι άνοιξαν μια βαλίτσα γεμάτη χρήματα και του είπαν ότι αν πρόδινε ένα συναγωνιστή του για κάθε παιδί του θα τον άφηναν ελεύθερο και θα γινόταν πλούσιος. Τότε ο Παναγίδης έριξε την τσάντα στο πάτωμα και τους είπε ότι προτιμά τα παιδιά του να ζήσουν μια δύσκολη ζωή και να είναι περήφανα παρά να τον θεωρούν προδότη.

Οι Άγγλοι είχαν υποσχεθεί στον Παναγίδη ότι θα του επέτρεπαν να δει τα παιδιά του, να τ’ αγκαλιάσει και να τα φιλήσει την τελευταία μέρα. Όταν η οικογένεια πήγε να τον επισκεφθεί για τελευταία φορά η αγγλίδα δεσμοφύλακας απαγόρευσε την είσοδο των παιδιών στις φυλακές. Τότε η σύζυγος του Παναγίδη, Γιαννούλα, δεν άντεξε και αρπάζοντας το μικρότερο παιδί της από τα χέρια της Αγγλίδας το έριξε στο χώμα και της επιτέθηκε. Την κτύπησε άγρια και κατάφερε να πάρει τα παιδιά της στον πατέρα τους. Δεν επέτρεψαν στον Παναγίδη να τ’ αγκαλιάσει, αλλά τουλάχιστον τον είδαν για τελευταία φορά.

Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς τις τελευταίες στιγμές των ηρώων. Χόρευαν και τραγουδούσαν με όλη τους την ψυχή. Ο πατέρας του Παναγίδη αυθόρμητα έβγαλε ένα μαντίλι για να χορέψει με το γιο του. Επειδή όμως δεν μπορούσε να πάρει το μαντίλι, ακούμπησαν τα χέρια πάνω στο σύρμα της πόρτας και ξεκίνησαν να χορεύουν. Ο γιος του Παναγίδη, Αριστείδης, κτυπούσε τα χέρια φωνάζοντας «όπα». Ο Παναγίδης τότε του είπε: «χόρεψε γιε μου, χόρεψε για το μεγάλο ταξίδι που θα κάνει απόψε ο πατέρας σου». Ο πατέρας του Παναγίδη με δυνατή φωνή απήγγειλε το ποίημα: «τι τιμή στο παλικάρι όταν πρώτο στη φωτιά σκοτωθεί για την πατρίδα με τη σπάθα στη δεξιά» και η μάνα του απάγγειλε το τσιαττιστό «ήθελα να’ μουν νια για να πάω πολεμήσω και έτσι αιώνιον ζωή να την κληρονομήσω». Έτσι αποχαιρέτησαν οι οικογένειες τους τρεις μελλοθανάτους". 

Ο Παναγίδης έγραψε παραμονές του απαγχονισμού του στη γυναίκα του και τα παιδιά του:

«Αξιολάτρευτα μου παιδιά, πολυαγαπημένη μου γυναίκα, Χαίρετε.

Αυτήν την στιγμήν που σας γράφω είναι Τρίτη, 10 η ώρα βράδυ.

Ακριβώς πριν τρία λεπτά μας ειδοποίησαν ότι χαράματα της Παρασκευής 21.9.1956,
θα εκτελεσθούμε. 

Ίσως, όταν διαβάζετε αυτό το γράμμα, εγώ να μην υπάρχω αναμεταξύ στους ζωντανούς. 

Λατρευτά μου παιδιά, σας αφήνω για πάντα, στην τόσο νεαρή μου ηλικία. 

Στα 22 μου χρόνια πεθαίνω για χάρη μιας μεγάλης ιδέας. 

Σας εύχομαι, αγαπημένα μου παιδιά, να γινήτε καλοί Χριστιανοί και καλοί Έλληνες Κύπριοι. 

Ακολουθήστε πάντα τον δρόμο της αρετής. 

Να είσθε πάντα βέβαιοι ότι σας αγάπησα τόσο θερμά και με μια απέραντη πατρική αγάπη. 

Αλλά δυστυχώς σας αφήνω, χωρίς να σας δω να μεγαλώνετε, όπως το ονειρευόμουν… 

Κι εσύ, πολυαγαπημένη μου Γιαννούλα, σου ζητώ για τελευταία χάρη
να περνάς καλά με τα παιδιά μας. 

Αγάπα τα θερμά, τόσο πολύ, και για μένα. 

Και εγώ από ψηλά θα σας στέλλω τις πιο θερμές μου ευχές. 

Και να σεβαστής και το δικό μου όνομα. 

Βλέπεις ότι η μοίρα θέλησε να μας πικράνει στα πρώτα χρόνια του γάμου μας. 

Αυτή τη στιγμή που σου γράφω, ένα χαμόγελο γλυκύ στολίζει τα χείλη μου, γιατί είμαι ευτυχισμένος που αφήνω τα παιδιά μου σε μια καλή μητέρα. 

Η ψυχή μου είναι γεμάτη μια αληθινή χαρά, γιατί είμαι υπερήφανος για σένα. 

Μη δώσεις καμιά ματιά στο παρελθόν, αλλά κοίταζε το παρόν. 

Σου ζητώ συγγνώμη και συγχώρεση για ό, τι σου έφταιξα Γιαννούλα. …

Έχετε γεια, μια και για πάντα, αγαπημένες μου υπάρξεις. 

Με φιλιά και αγάπη, ο σύζυγος σου και ο αγαπητός σας πατέρας

Ανδρέας Σ. Παναγίδης.

Τέσσερα χρόνια μετά, στις 24 Αυγούστου 1960 κι ενώ πια η Κύπρος είναι ελεύθερο κράτος, η γυναίκα του μαζί μα τα τρία παιδιά τους, τον Αριστείδη, τη Δέσποινα και την Αυγή μαζί με στενούς συγγενείς, επισκέφθηκαν για πρώτη φορά τα Φυλακισμένα Μνήματα, όπου οι Βρετανοί έθαψαν τα βασανισμένα κορμιά των ηρώων. 

Η συγκίνηση είναι μεγάλη. Οι μαυροφορεμένες γυναίκες ξεσπάνε σε λυγμούς. Οι άντρες ντυμένοι με τις παραδοσιακές φορεσιές στέκονται ακίνητοι, όπως θα στέκονταν στο μνημείο του βασιλιά Ευαγόρα ή του Αρχιεπίσκοπου Κυπριανού  ...

 

Τα παιδιά αμήχανα κοιτούν τους μεγάλους. Μόνο ο οχτάχρονος Αριστείδης σοβάρεψε ξαφνικά. Κοίταξε έναν-έναν τις θείες, τον παππού και τη μάνα. Ύστερα άρχισε με τα μικρά χεράκια του να παραμερίζει το χώμα και να σκάβει. Είχε ήδη ανοίξει μια μικρή λακούβα όταν μια από τις γυναίκες τον παρατήρησε.

"Τι κάμνεις γιε μου;" είπε απορημένη.

Εκείνο δεν της απάντησε.

Μόνο τα μεγάλα μαύρα μάτια του την κοίταξαν κατευθείαν στης ψυχής της τα βάθια και της αποκρίθηκε βουβά: "Το ξέρω πως είναι στα ουράνια, η μάμα μάς έχει διαβάσει το τελευταίο γράμμα πολλές φορές. Τα χέρια του μόνο θέλω να σφίξω. Εκείνα που δεν πρόλαβα να τα φιλήσω και να του πω Πάπα, έγινες ήρωας! "

Υπ.

Με πολλές ευχαριστίες στον αγαπημένο συνάδελφο Μάριο Μιχαηλίδη από τον οποίο δανειστήκαμε την τελευταία φωτογραφία και που στάθηκε η αφορμή για να γνωρίσουμε τον ήρωα.

***

"Επί του πιεστηρίου" (που λέγανε παλιά)

Εκείνες τις συγκλονιστικές στιγμές του απαγχονισμού, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, χωρίς να γνωρίζει το δικό του τέλος, έγραψε ένα ποίημα για τους τρεις. Απαγχονίστηκε έξι μήνες μετά. Και ήταν μόλις 19 ετών.


ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ “ΤΡΙΟ ΑΠΑΓΧΟΝΙΣΜΟΥ”
 

Γιατί μαυρίζει ο ουρανός
κι ας είναι καλοκαίρι;

Λες κι η αυγή κατάμαυρο
χαμπάρι θα μας φέρη….

Και ναι! Χτυπούνε πένθιμα
κάθε χωριού καμπάνες.

Κλαίνε μαζί τρεις μάνες,
μαζί τους κι όλη η γη.

Κι είναι γλυκό το κλάμα τους
από χαρά λες κλαίνε.

Λόγια Σουλιώτου λένε
στην πένθιμη σιγή:

“Ποτέ δεν θα πεθάνουνε
όσοι πέθαναν σήμερα.

Και της σκλαβιάς τα σίδερα
θα σπάσουν κάποια μέρα,

και θ’ ακουστούν ελεύθερα
τραγούδια πέρα ως πέρα
στο Ελληνικό νησί….”

~ Δείτε το βίντεο:

ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΝΑΓΙΔΗΣ, Ο ΗΡΩΑΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΑΣ...

Αδελφική συμβουλή πριν δείτε αυτό το βίντεο:

Ας έχετε δίπλα σας ένα χαρτομάντηλο...

Σὰν σήμερα, στὶς 13 Ὀκτωβρίου 1904 στὸ χωριὸ Στάτιστα τῆς Καστοριᾶς, ἄφησε τὴν τελευταία του πνοὴ ὁ μεγάλος ἥρωας καὶ ἀρχηγὸς τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα, Παῦλος Μελᾶς.

 

Σὰν σήμερα, στὶς 13 Ὀκτωβρίου 1904 στὸ χωριὸ Στάτιστα τῆς Καστοριᾶς, ἄφησε τὴν τελευταία του πνοὴ ὁ μεγάλος ἥρωας καὶ ἀρχηγὸς τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα, Παῦλος Μελᾶς.

Σᾶς στέλω ἕνα μικρὸ ἀφιέρωμα γιὰ τὸν Μακεδονικὸ Ἀγώνα, γιὰ νὰ θυμηθοῦμε τὶς θυσίες τῶν προγόνων μας γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Μακεδονίας καὶ τὴν διαφύλαξη τῆς ἑλληνικότητάς της.

Κυριακή Δ' Λουκά- Του Σπορέως -Η δύναμη του λόγου του Θεού Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου !!