Συνεχίζεται η προσπάθεια για ταυτοποίηση των Ελλήνων πεσόντων στην Αλβανία

Σε κλίμα συγκίνησης συνεχίζονται στην Αλβανία οι εργασίες αναζήτησης και εκταφής των Ελλήνων Πεσόντων στον Ελληνο - Ιταλικό πόλεμο,δηλαδή περίπου 8.000 άνθρωποι.Μετά το ρεπορτάζ της ΕΡΤ3 την ημέρα που άρχισαν οι προσπάθειες,δεκάδες συγγενείς των στρατιωτών τηλεφώνησαν στην ΕΡΤ3 για να μάθουν πώς θα βρουν τους δικούς τους ανθρώπους.Εδώ και τρεις εβδομάδες,το Γενικό Επιτελείο Στρατού,ανακοίνωσε ότι έχουν ανοίξει δεκάδες κέντρα όπου οι συγγενείς μπορούν να δώσουν αίμα για την διαδικασία ταυτοποίησης των εντοπιζόμενων οστών μέσω DNA.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΑΡΚΟΥ

Παραλείψεις και ενέργειες για τους άταφους ήρωες του Έπους 1940-41

του Γεωργίου Ι. Σούρλα,
πρ. Υπουργού – Αντιπροέδρου της Βουλής

  Η έναρξη των διαδικασιών για την αναζήτηση και τον ενταφιασμό των πεσόντων, κατά το Έπος 1940-41 , στην Β. Ήπειρο δεν μας απαλλάσσει από τις ευθύνες για την μεγάλη αυτή εκκρεμότητα 78 χρόνων.

  Το μαρτύριο  των ηρώων δεν σταμάτησε με την τελευταία τους πνοή, αλλά συνεχίζεται 77 ολόκληρα χρονιά για τους 7.976 πεσόντες και επιβάλλεται να ασχοληθούμε με τα επιγενόμενα του Έπους.

  Αν επισκεφθείς τα πεδία των μαχών της βορείου Ηπείρου, βρίσκεσαι μπροστά σε διάσπαρτα οστά, προσωρινούς τάφους, ομαδικούς όπως αυτός στην Κλεισούρα, που άρχισε η εκταφή μετά την Συμφωνία Ελλάδος – Αλβανίας με 620 μαχητές, στην Πρεμετή με 1400 κα.  Εκ των πραγμάτων δημιουργούνται ερωτηματικά. Τι έγινε πριν και μετά τον πόλεμο, τι κάνουμε εμείς οι Αλβανοί, οι Ιταλοί; Πώς φθάσαμε σε μια κατάσταση πού χαρακτηρίζεται από έλλειψη σεβασμού στους νεκρούς, στερείται ανθρώπινης ευαισθησίας,  θρησκευτικού και πατριωτικού καθήκοντος.

Η ΑΝΑΛΓΗΤΗ  ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ

  Για τον εντοπισμό και προσωρινή ταφή των πεσόντων και την περισυλλογή των οστών ενδιαφέρθηκαν οι Βορειοηπειρώτες αμέσως μετά την αποχώρηση των ελληνικών στρατευμάτων με κίνδυνο της ζωής τους, γιατί οι αλβανικές αρχές είχαν απαγορεύσει ρητά κάθε ανάλογη ενέργεια. Το σκληρό ολοκληρωτικό καθεστώς όχι μόνο δεν ενδιαφέρθηκε από στοιχειώδη ανθρώπινη ευαισθησία να περισυλλέξει τα οστά, αλλά τιμωρούσε όποιον αποπειράτο να αψηφήσει τις εντολές του.

  Δεν κατανόησαν ότι ο μοναδικός τρόπος για να εξιλεωθούν  για την στάση τους στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και συγκεκριμένα έναντι των Ιταλών, ήταν να φροντίσουν τουλάχιστον τους νεκρούς του πολέμου. Δεν ήταν τόσο το γεγονός ότι είχαν υποδεχθεί με πανηγυρισμούς τους Ιταλούς (μικρή και εξαρτημένη χώρα άλλωστε χωρίς προγονικές παρακαταθήκες) – όσο το ότι συγκρότησαν ομάδες εθελοντών, που στάθηκαν στο πλευρό των ιταλικών δυνάμεων στις επιθέσεις του εναντίον του ελληνικού στρατού.

ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΛΕΙΨΕΙΣ

  Ενώ στο σχέδιο προετοιμασίας για την αναχαίτιση των ιταλικών δυνάμεων είχε προβλεφθεί ότι οι νεκροί θα ήταν πολλοί, δεν ελήφθησαν τα απαραίτητα μέτρα πριν τις επιχειρήσεις, αλλά ούτε και αργότερα εφαρμόστηκαν οι στρατιωτικοί κανονισμοί και οι διεθνείς υποχρεώσεις. Δεν είχε ληφθεί, για παράδειγμα, μέριμνα για τον εφοδιασμό των Ελλήνων στρατιωτών με μεταλλικές ταυτότητες, όπως έφεραν όλοι οι Ιταλοί, αλλά μόνο των Ελλήνων αξιωματικών, ένα μέτρο που θα διευκόλυνε την αναγνώριση ακόμη και σήμερα.

  Κατά τη διάρκεια του πολέμου δεν εφαρμόσθηκαν για την ταφή των νεκρών οι προβλέψεις των στρατιωτικών κανονισμών, έτσι ώστε να είναι εφικτή αργότερα η αναγνώριση των χώρων ταφής με τα στοιχεία του κάθε μαχητή κατά την εκταφή.

ΟΙ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΩΝ ΙΤΑΛΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ

  Οι Ιταλοί, μετά τη σύμπτυξη του ελληνικού στρατού, τον Μάιο του 1941, όντας κυρίαρχοι στην Αλβανία, αφού συγκρότησαν ειδική μονάδα του Μηχανικού δυνάμεως 500 Ιταλών στρατιωτικών, 20 ιερέων και 1000 Αλβανών, προχώρησαν σε συστηματική έρευνα για τον εντοπισμό των νεκρών τους, που διήρκεσε έως τον Νοέμβριο του 1942. Κατασκεύασαν κατ' αρχήν νεκροταφεία, στα οποία συγκέντρωσαν Ιταλούς και όσους Έλληνες πεσόντες εύρισκαν κατά τη διάρκεια των ερευνών τους.
Στη συνέχεια οι Ιταλοί, από το 1960 έως το 1965, ύστερα από άδεια των αλβανικών αρχών, παρέλαβαν τα οστά των συγκεντρωμένων στα νεκροταφεία πεσόντων τους και τα μετέφεραν στην Ιταλία.

  Ο προσδιορισμός των νεκρών βασίστηκε, κυρίως, στις μεταλλικές ταυτότητες, που έφεραν, όμως, μόνο οι Ιταλοί στρατιώτες και οι Έλληνες αξιωματικοί. Τα οστά των Ελλήνων, που δεν αναγνωρίστηκαν, τοποθετήθηκαν σε ξύλινα κιβώτια, που έφεραν μεταλλική πινακίδα, που έγραφε «Άγνωστος Έλληνας πολεμιστής».

ΆΓΝΟΙΑ Η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ

  Ένα έγγραφο του ΓΕΣ, αλλά και μαρτυρίες καθημερινές, επιβεβαιώνουν το γεγονός ότι τη θέση της άγνοιας πήρε στη συνέχεια η αδιαφορία. Σε έγγραφο του 1ου Επιτελικού Γραφείου του ΓΕΣ, το υπ’ αριθ. Φ.485/20/49802/6-6-79 αναφέρεται: «Δεν είναι πρακτικώς δυνατόν σήμερον να ευρίσκονται άταφοι, έστω και λείψανα πεσόντων προς ανακομιδήν τούτων εις την Ελλάδα, λόγω του διαρρεύσαντος έκτοτε μακρού χρόνου».

  Αυτή ήταν η απάντηση σε επιστολή του Πανηπειρωτικού Συνδέσμου Εποποιίας Καλαμά - Καλπακίου - Αώου «Το Όχι 1940-41».

ΜΕΤΑ ΑΠΟ 60 ΧΡΟΝΙΑ ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ

  Το ελληνικό Κράτος ασχολήθηκε επισήμως, με την ανεύρεση πρόχειρων τάφων και την αναζήτηση άταφων οστών πεσόντων του ελληνικού στρατού στη Βόρειο Ήπειρο, για πρώτη φορά το 1990. Οι ενέργειες, όμως, δεν απέδωσαν, λόγω της αρνητικής στάσης της αλβανικής πλευράς.

  Το 1997 επιτεύχθηκε μία καταρχήν συμφωνία για την κατασκευή νεκροταφείων στην Κλεισούρα και την Κορυτσά και τη συντήρηση του υπάρχοντος στο Βουλιαράτι.

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ

  Μετά από αυτές τις εξελίξεις το 2004, ξεκίνησε ένα οδοιπορικό καταγραφής στοιχείων, πληροφοριών, μαρτυριών και προσωπικών διαπιστώσεων στα πεδία των μαχών της Β. Ηπείρου.  Στοιχεία, που αποτυπώθηκαν σε δύο βιβλία, εργαλεία ενημέρωσης, ευαισθητοποίησης και παρεμβάσεων που παρουσιάστηκαν σε 80 και πλέον εκδηλώσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό. Ένας αγώνας 13 χρόνια, με ποικίλες αντιδράσεις και διακυμάνσεις, αλλά σταθερά προσηλωμένος στην επιδίωξη αποκατάστασης αυτής της εκκρεμότητας.

  Ήρθε η ώρα του τιμητικού ενταφιασμού, αλλά και η ώρα του καθήκοντος να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες τους για μια Ελλάδα ελεύθερη και περήφανη.


  Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Kontranews (18.2.2018).

Συγκίνηση!Βρέθηκαν τα οστά 55 Σαμίων πεσόντων στην Αλβανία;- Eshtrat e 55 ushtarëve nga Ishulli Samos janë gjetur nga gërrmimet e deritanishme!

Συνεχίζονται οι επίσημες εργασίες για την εκταφή των οστών, των πεσόντων του αλβανικού μετώπου, από το Έπος του ’40. Η αλβανική κυβέρνηση, ανταποκρίθηκε στο ελληνικό αίτημα, για την έναρξη της διαδικασίας αναζήτησης, εκταφής, ταυτοποίησης και ταφής οστών Ελλήνων πεσόντων στη γειτονική χώρα. Ο πρόεδρος του Συνδέσμου Εφέδρων Αξιωματικών Σάμου, Εμμανουήλ Πέτρου,με αφορμή την χθεσινή εκδήλωση για τους ήρωες των Ιμίων, στο αμφιθέατρο της Περιφερειακής Ενότητας Σάμου,  εμφανώς συγκινημένος ανακοίνωσε από το βήμα, ότι μέχρι τώρα υπάρχουν 55 πιστοποιημένοι Σάμιοι αγωνιστές που έπεσαν στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Η Σάμος πήρε μέρος στον πόλεμο του ’40,με το 18ο Σύνταγμα Πεζικού υπο τον υποδιοικητή, Αντισυνταγματάρχη (ΠΖ) Χαράλαμπο Κεφαλόπουλο. Αυτή την στιγμή γίνεται μία προσπάθεια από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας  σε συνεργασία με Εφέδρους Αξιωματικούς από όλη την Ελλάδα,να βρεθούν οι συγγενείς πρώτου και δεύτερου βαθμού, για ταυτοποίηση των οστών Ελλήνων πεσόντων στρατιωτικών κατά την περίοδο του Ελληνο – Ιταλικού πολέμου 1940, με τη μέθοδο του DNA. Ο κ. Πέτρου τόνισε «Για την ανάπαυση των ψυχών των στρατιωτών μας, ήρθε η ώρα να τους αναγνωρίσουμε. Να τους κλάψουμε. Να τους κάνουμε ένα τρισάγιο». Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, ο αριθμός των Ελλήνων στρατιωτών που έπεσαν επί του αλβανικού εδάφους, οι οποίοι είτε ετάφησαν πρόχειρα, είτε καθόλου, ανέρχεται σε περίπου 8.000. https://www.samos24.gr/

Vazhdojnë punimet zyrtare për nxjerrjen e eshtrave të të rënëve në frontin shqiptar gjatë Epopesë së vitit 1940. Qeveria Shqiptare, iu përgjigj kërkesës helene, për fillimn e kërkimeve dhe indetifikimt të të rënëve Grekë në këtë vend. Kryetari i Lidhjes së Oficerëve Rezervë të Samos, Emanuil Petru, duke marrë shkasë nga takimi dhe eventi organizuar për heronjtë e ishullit të Imias, në amfiteatrit të Samos, mjaft i mallëngjyer informoi se tashmë janë 55 luftëtarë samiotë të identifikuar që ranë në vijën e parë të frontit. Samoja mori pjesë në luftë në vitin ’40, me Brigadën e 18-të të Këmbësorisë nën udhëheqjen e nënkolonelit Harallamb Qefalopoulo. Në këto momente po bëhet një përpjekje nga Ministria e Mbrojtjes në bashkëpunim me Oficerët Rezervë nga e gjithë Greqia, që të gjenden të afërmit e gradës së parë dhe të dytë,  për t’u indentifikuar eshtrat e të ushtarëve grekë të rënë gjatë luftës Italo-Greke më 1940, me metodën e ADN-së Z Petru, theksoi: “Për prehjen e shpirtrave të ushtarëve tanë, erdhi çasti që t’i indentfikojmë. T’i qajmë. T’iu bëjmë një trisai”. Sipas vlerësimeve, numri i ushtarëve Helenë të rënë në territorin shqiptar, të cilët u varrosën në mënyrë të çrregullt,është 8000.

Τα ελληνκά κοιμητήρια των ηρώων/ Έχουν ανοίξει 150 σημεία. Τα περισσότερα σώματα με την πλακέτα "Greco"- Varrezat greke/Janë gërmuar 150 vende. Shumica e trupave me pllakën “Greco” -

Οι εργασίες για την εκταφή, την ταυτοποίηση και τον ενταφιασμό των ελλήνων στρατιωτών κατά το Ελληνο-ιταλικό Πόλεμο, έχει προχωρήσει  και μέχρι τώρα έχουν ανοίξει τουλάχιστον 150 τάφοι. Πηγές από το Υπουργείο Άμυνας ανέφεραν στην Respublica πως οι πλειοψηφία τους έχουν την επιγραφή «Greco» που προϋποθέτει πως έχουμε να κάνουμε με έλληνες στρατιώτες που ενταφιάστηκαν από τους ιταλούς. Η επιγραφή αυτή αποτελεί ταυτοποίηση της εθνικότητας αφού δεν υπήρχαν άλλα στοιχεία για την ταυτότητα τους. Λίγες εβδομάδες νωρίτερα, η ανακάλυψη μιας τέτοιας πλάκας, ερμηνευτικέ από κάποια ΜΜΕ ως ανακάλυψη ενός ιταλού στρατιώτη, ενώ πηγές από το Υπ Άμυνας της Αλβανίας επιβεβαιώνουν το αντίθετο. Οι εκσκαφές γίνονται στο Ντραγκότ της Τεπελένης και θα συνεχιστούν και σε άλλες τοποθεσίες στην περιφέρεια του Αργυροκάστρου.

Puna për zhvarrosjen, identifikimin dhe varrosjesn e ushtarëve grekë gjatë luftës italo-greke, ka përparuar deri më tani me hapjen e rreth 150 varreve. Burime nga Ministria e Mbrojtjes thanë për ResPublica se në shumicën e tyre është gjetur pllaka me mbishkrimin “Greco” që sugjeron se kemi të bëjmë me ushtarë grekë të varrosur nga italianët. Pllakëza “Greco” është pra identifikimi i kombësisë në pamundësi për të identifikimin nominal. Pak javë më parë, zbulimi i një pllake të tillë u interpretua në disa media si dëshmi e gjetjes së një ushtari Italian, ndërkohë që burimet nga Ministria e Mbrojtjes pohojnë të kundërtën. Gërmimet po kryhen në Dragot të Tepelenës dhe do të vazhdojnë edhe në vende të tjera të qarkut të Gjirokastrës http://www.respublica.al

Γεώργιος Σούρλας: Aπόντες οι Έλληνες πολιτικοί από την περισυλλογή οστών των Ελλήνων στρατιωτών

Για την έναρξη της περισυλλογής των οστών των Ελλήνων στρατιωτών που έπεσαν ηρωικά μαχόμενοι στην Βόρειο Ήπειρο κατά τη διάρκεια του Ελληνο-ιταλικού Πολέμου, μίλησε στο Κανάλι Ένα ο Επίτιμος Πρόεδρος της Ένωσης Τέκνων, Συγγενών και Φίλων Άταφων Πεσόντων Έπους 1940-΄41 Γεώργιος Σούρλας.

«Άρχισε η διαδικασία της αποκατάστασης της θλιβερής ιστορίας για τα επιγενόμενα από το Έπος του ΄40, που αφήνουν όμως ανεξίτηλα τα θλιβερά συμπεράσματα γιατί και τα περισσότερα από τα παιδιά των Πεσόντων δεν είναι πια στη ζωή για να κάνουν το καθήκον τους, αλλά και γιατί οι Βορειοηπειρώτες  που γνώριζαν σε ποια σημεία ακριβώς είχαν γίνει οι προσωρινοί ενταφιασμοί ή υπήρχαν διάσπαρτα οστά έχουν φύγει και αυτοί σχεδόν όλοι από τη ζωή. Δεν αναπληρώνονται όλα αυτά», είπε ο κ. Σούρλας στην εκπομπή «Δύο Ρεπόρτερ», των δημοσιογράφων Νίκου Μπαρδούνια και Πέτρου Κασσιμάτη.

Παράλληλα εξέφρασε την πικρία του για την παντελή απουσία του ελληνικού πολιτικού κόσμου από αυτή την τόσο σημαντική στιγμή: «Από την Ελλάδα δεν παρέστη κανείς. Μόνο οι διπλωματικές Αρχές από Τίρανα και Αργυρόκαστρο έδωσαν το παρόν οι οποίοι όμως είναι κρατικοί υπάλληλοι, αλλά από την Ελλάδα δεν ήρθε κανένας εκπρόσωπος της κυβέρνησης ή της Βουλής. Και αυτή η μοναξιά είναι ανυπόφορη».

Το συναίσθημα αυτό όμως δεν ήταν πρωτόγνωρο για τον πρώην υπουργό.

«Είναι μία μοναξιά την οποία είχα και όταν ξεκίνησα πριν από δώδεκα χρόνια που μου λέγανε “Που πας;”, “Δημιουργείς προβλήματα”, “Θα φορτωθούμε και αυτό;”, “Εντάξει αυτό πέρασε και τελείωσε, τι ψάχνεις τώρα;”. Όλα αυτά με πλήγωσαν, με στεναχώρησαν αλλά ταυτόχρονα με χαλύβδωσαν και έλεγα ότι πρέπει να γίνει κάτι. Δεν ήταν σωστό να γιορτάζουμε και να καμαρώνουμε στην Ελλάδα και αυτοί τους οποίους τιμούσαμε να είναι πεταμένοι στα βουνά και στα λαγκάδια της Βορείου Ηπείρου», θυμάται ο Επίτιμος Πρόεδρος της Ένωσης Τέκνων, Συγγενών και Φίλων Άταφων Πεσόντων Έπους 1940-΄41.

«Τώρα πρέπει να ολοκληρωθεί αυτή η προσπάθεια, να γίνει η αναζήτηση και η περισυλλογή των 7.200 στρατιωτών που παραμένουν σε εκκρεμότητα και να γίνει ένας τιμητικός ενταφιασμός. Θα επιδιώξουμε σαν Ένωση να είναι παρών εκείνη την ημέρα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκεί στην Κλεισούρα και να γίνει στον χώρο ένα Μνημείο στο οποίο θα αναγράφονται τα ονόματα των Πεσόντων», σημείωσε ο κ. Σούρλας.

Κανάλι Ένα

Σούρλας: Ιστορικό ορόσημο αποτελεί η σημερινή ημέρα για τους άταφους ήρωες του Έπους 1940

«Δεν ξεχάσαμε τους άταφους ήρωες του Έπους 1940»

Ο Γ. Σούρλας Επίτιμος Πρόεδρος της Ένωσης Συγγενών Πεσόντων κατά το Έπος 1940 -41, παραβρέθηκε σήμερα στην έναρξη των εργασιών εκταφής των 600 και πλέον πεσόντων στον ομαδικό τάφο στα Στενά της Κλεισούρας, δήλωσε:

«Την ημέρα αυτή που αποτελεί ιστορικό ορόσημο για τους άταφους πεσόντες κατά το έπος 1940, είμαστε εδώ στον τόπο της θυσίας για να αποτίσουμε φόρο τιμής και βαθιάς ευγνωμοσύνης στους ήρωες μας που έγραψαν τις πιο λαμπρές σελίδες στην ιστορίας της Ελλάδος, δόξασαν την πατρίδα, προκάλεσαν τον παγκόσμιο θαυμασμό και άλλαξαν την πορεία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Είμαστε εδώ για να ζητήσουμε από τα βάθη της καρδίας μας, συγγνώμη γιατί δεν πράξαμε το καθήκον μας όλα τα προηγούμενα χρόνια. Δεν εκπληρώσαμε τις θρησκευτικές, εθιμικές και εθνικές μας υποχρεώσεις.

Δεν πράξαμε αυτά που επιτάσσει η ιστορική μας κληρονομιά, που μας δίδαξαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας, με το «νεκρούς θάπτειν, νεκρόν μη υβρίζειν», αναλωθήκαμε σε εορτασμούς, πανηγυρισμούς και επετειακές εκδηλώσεις της 28 ης Οκτωβρίου με τους ήρωές μας, 77 ολόκληρα χρόνια εγκαταλειμμένους, ξεσκέπαστους στα βουνά και στα λαγκάδια της Βορείου Ηπείρου, στους τόπους θυσίας και μαρτυρίου.

Όμως δεν τους ξεχάσαμε, όπως άλλωστε υποσχεθήκαμε πριν από δώδεκα χρόνια, όταν επισκεφθήκαμε τον ιερό αυτό χώρο της ομαδικής ταφής και αρχίσαμε το οδοιπορικό για την αποκατάσταση της εκκρεμότητας με άταφους τους 7.976 πεσόντες.

Το καθήκον μας δεν εκπληρώνεται μόνο με την ταφή των πεσόντων, αλλά με την συνεχή προσπάθεια για την ανταπόκριση στις προσδοκίες τους για την πατρίδα.

Ας τους διαβεβαιώσουμε ότι θα αγωνιστούμε για μια πατρίδα ελεύθερη και περήφανη»

 

Πηγή: Himara.gr | Ειδήσεις απ' την Βόρειο Ήπειρο

Πηγή: Himara.gr | Ειδήσεις απ' την Βόρειο Ήπειρο

Συγκίνηση στην εκταφή Ελλήνων πεσόντων στο Ντραγκότι

Η δικαίωση των Ελλήνων πεσόντων του αλβανικού μετώπου ξεκίνησε να γίνεται πραγματικότητα. Οι επίσημες εργασίες για την εκταφή των οστών όσων έχασαν τη ζωή τους στο Έπος του '40, έφεραν σήμερα το πρωί στο φως τα πρώτα λείψανα.

Η συγκίνηση ήταν το βασικό συναίσθημα των παρισταμένων σε αυτό το σημαντικό βήμα της αλβανικής κυβέρνησης, που ανταποκρίθηκε στο ελληνικό αίτημα, για την έναρξη της διαδικασίας αναζήτησης, εκταφής, ταυτοποίησης και ταφής οστών Ελλήνων πεσόντων στη γειτονική χώρα.

Οι εργασίες πραγματοποιήθηκαν παρουσία της μικτής ελληνο-αλβανικής επιτροπής, πλησίον του διατηρητέου νεκροταφείου από το 1941, στο σημείο Ντραγκότ του νομού Τεπελενίου, όπου στεγάζονται τα οστά περίπου 80 Ελλήνων πεσόντων.

Ως «ιστορική στιγμή» χαρακτήρισε η πρέσβης της Ελλάδας στα Τίρανα, Ελένη Σουρανή, παρευρισκόμενη στην έναρξη των εργασιών, διότι -όπως είπε- «πρόκειται για τους τελευταίους άταφους πεσόντες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου», επισημαίνοντας ότι το πράσινο φως γι' αυτήν τη θετική εξέλιξη, ήταν καρπός των συνομιλιών της Κρήτης.

Αυτό το σημαντικό βήμα για την επίλυση του χρονίζοντος ζητήματος των κοιμητηρίων για τους Έλληνες πεσόντες ήταν ένα από τα ζητήματα που συζητήθηκαν και συμφωνήθηκαν στην Κρήτη, μεταξύ των δύο υπουργών Εξωτερικών, Νίκου Κοτζιά και Ντιτμίρ Μπουσάτι, στο πλαίσιο των διαβουλεύσεων μεταξύ των δύο υπουργείων, που ξεκίνησε με πρωτοβουλία της ελληνικής πλευράς.

Στην ανάπαυση των ψυχών των στρατιωτών μας, που έδωσαν τη ζωή τους υπερασπιζόμενοι την πατρίδα μας κατά τον ελληνο-ιταλικό πόλεμο του 1940-41, αναφέρθηκε σε ανακοίνωσή του σήμερα το πρωί, και το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, χαιρετίζοντας την ανταπόκριση της αλβανικής κυβέρνησης.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις και όπως αναμεταδίδει το Αθηναϊκό - Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο αριθμός των Ελλήνων στρατιωτών που έπεσαν επί του αλβανικού εδάφους, οι οποίοι είτε ετάφησαν πρόχειρα, είτε καθόλου, ανέρχεται σε περίπου 8.000.

Οι φωτογραφίες που «ανέβασε» στον λογαριασμό του στο Twitter το υπουργείο Εξωτερικών:

Αρχίζει αύριο η επίσημη διαδικασία εκταφής των Ελλήνων στρατιωτών πεσόντων

Στα ογδόντα πέντε της χρόνια, σήμερα, η Ερμιόνη Μπρίγκου, Ελληνίδα της Χιμάρας, έχει να φροντίζει, εκτός από τον εαυτό της, και το νοικοκυριό της και έξι νεκρά «παιδιά της», τα οποία «φιλοξενεί» επί εβδομήντα οχτώ χρόνια, «εν τόπω χλοερώ», στην αυλή του σπιτιού της.

Είναι έξι Έλληνες στρατιώτες που σκοτώθηκαν στον ελληνοιταλικό πόλεμο στη μάχη της Χιμάρας και ο πατέρας της εννιάχρονης τότε Ερμιόνης, τους έθαψε σε δυο αυτοσχέδιους τάφους στον αυλόγυρο.

Το τίμημα ήταν βαρύ για τον πατέρα της, που επι κομμουνιστικού καθεστώτος εκτοπίστηκε επι ενάμισι χρόνο για την άρνησή του να αποκαλύψει που είχε ενταφιάσει τους Έλληνες στρατιώτες αλλά και η ίδια κράτησε επτασφράγιστο μυστικό την παρουσία τους στην αυλή του σπιτιού της, έως την ημέρα που κατέρρευσε το σύστημα του Χότζα.

Όλα αυτά τα χρόνια η Ερμιόνη Μπριγκου φρόντιζε να μην λείπει τίποτα από τους «φιλοξενούμενους».

Τους άναβε κρυφά κεριά, τους διάβαζε ευχές και πάνω από τα μνήματα είχε φυτέψει δυο αχλαδιές «για να έχουν ίσκιο τα παιδιά» και όταν αυτές με τα χρόνια στεγνώσαν τις αντικατέστησε με μυρτιές.

Οι έξι αυτοί πεσόντες είναι ταυτοποιημένοι και δεν πρόκειται να μεταφερθούν από τον κήπο της Ερμιόνης. Ούτε η ίδια το θέλει, ούτε και συντρέχουν λόγοι να εγκαταλείψουν τη φιλόξενη τελευταία τους κατοικία.

Χιλιάδες όμως άλλοι Έλληνες στρατιώτες- πεσόντες στον ίδιο πόλεμο- περιμένουν τη «δεύτερη ταφή» τους, επίσημη τούτη τη φορά, διαδικασία που ξεκινάει αύριο, Δευτέρα, μεταξύ Τεπελενίου και Κλεισούρας, στο πλαίσιο της ενεργοποίησης της σχετικής διμερούς συμφωνίας που είχε υπογραφεί το 2009 μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας.

Στις 11 το πρωί τοπική ώρα, στη θέση Ντραγκόντι, τεχνικά συνεργεία υπό την επίβλεψη της διμερούς επιτροπής, θα αρχίσουν παρουσία εμπειρογνωμόνων, Ελλήνων και Αλβανών, να σκάβουν σε σημεία όπου με βάση παλαιούς, ιταλικούς κυρίως χάρτες, αλλά και μαρτυρίες κάτοικων της περιοχής, ενταφιάστηκαν εκατοντάδες Έλληνες στρατιώτες που έπεσαν στις σφοδρές μάχες με τα ιταλικά στρατεύματα.

Σε εκείνο το σημείο θα γίνει η αρχή και οι εσκαφές θα επεκταθούν στο ορεινό ανάγλυφο μέχρι και την Κορυτσά, όπου υπολογίζεται ότι είναι πρόχειρα θαμμένοι γύρω στους 6.800, από τους 8.000 Ελληνες που σκοτώθηκαν μεταξύ του Νοεμβρίου του 1940 και του Απριλίου του 1941.

Η ενεργοποίηση της συμφωνίας του 2009, που παρέμενε παγωμένη, ενεργοποιήθηκε μετά τη συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών των δυο χωρών, Νίκου Κοτζιά και Ντιμίτρι Μπουσάτι στην Κρητη, και χαιρετίστηκε ως ένα βήμα στην επιχείρηση βελτίωσης των ελληνοαλβανικών σχέσεων που βρίσκεται σε εξέλιξη από τις δυο κυβερνήσεις.

Προβλέπεται ο εντοπισμός, η ταυτοποίηση και η εκταφή των Ελλήνων στρατιωτών και ο ενταφιασμός τους στη συνέχεια στα δυο συμφωνημένα νεκροταφεία, στο χωριό Βουλιαράτες και την Κλεισούρα.

Αναρίθμητες είναι οι ιστορίες Ελλήνων μειονοτικών που την περίοδο της κομμουνιστικής δικτατορίας φρόντιζαν τάφους πεσόντων στα βουνά της περιοχής, με κίνδυνο, πάντα, να μετοχοποιηθούν και να διωχθούν ως «εχθροί του έθνους».

Επισήμως το θέμα της τύχης των νεκρών στρατιωτών τέθηκε από την Ελλάδα στις αρχές της δεκαετίας του '80, με αφορμή την εκταφή από την Ιταλία και τη μεταφορά των οστών τους στην πατρίδα τους, 6.300 δικών της στρατιωτών.

Με βάση τους ιταλικούς στρατιωτικούς χάρτες, στους οποίους υπήρχαν καταγεγραμμένα και τα αυτοσχέδια νεκροταφεία όπου οι Ιταλοί έθαβαν και τους Ελληνες νεκρούς στρατιώτες -μάλιστα σε κάποια από αυτά έγραφαν «εχθροί στον πόλεμο, φίλοι στον θάνατο-, εντοπίστηκαν γύρω στους 6.000 πεσόντες διάσπαρτοι στα βουνά.

Σε ένα έγγραφο της κυβέρνησης του Χότζα, το οποίο υπογράφει ο τότε πρωθυπουργός Αντίλ Τσαρτσάνι, με ημερομηνία 12.2.1985 και φέρνει στο φως της δημοσιότητας το ΑΠΕ-ΜΠΕ, δίνεται εντολή στα Λαϊκά Συμβούλια, του Αργυρόκαστρου, Πρεμετή, Κορυτσάς, Χιμάρας, Αγίων Σαράντα, κ.ά. να ενεργοποιηθούν για τον εντοπισμό, την ταυτοποίηση, του αριθμού των τάφων των Ελλήνων στρατιωτών που σκοτώθηκαν στις περιοχές τους.

Παρά ταύτα, η όλη διαδικασία δεν εξελίχθηκε, καθώς η αλβανική πλευρά ήθελε να πάρει η Ελλάδα τους νεκρούς στρατιώτες της που θα εντοπίζονταν, όπως έγινε και με την Ιταλία, πλην όμως η Αθήνα διαμήνυσε με μια δήλωση, το 1987, του τότε αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών Κάρολου Παπούλια -ο οποίος ευρισκόμενος σε επίσημη επίσκεψη στο Αργυρόκαστρο μετέβη στην Κλεισουρα και κατέθεσε λουλούδια σε κάποιον πρόχειρο τάφο- πως «οι Έλληνες νεκροί είναι στον τόπο τους».

Το θέμα έκτοτε θα παγώσει και η συζήτηση αναθερμάνθηκε μετά την πτώση του καθεστώτος, με αποκορύφωμα την υπογραφή της συμφωνίας του 2009, που όμως «κόλλησε» σε διαδικαστικά ζητήματα- τουλάχιστον αυτό μεταδιδόταν επίσημα από την αλβανική πλευρά-, για να «ξεκολλήσει» τώρα στο πλαίσιο των συνομιλιών για τη βελτίωση των διμερών σχέσεων των κ.κ. Κοτζιά και Μπουσάτι.

Πηγή: Himara.gr | Ειδήσεις απ' την Βόρειο Ήπειρο

Σαν σήμερα η Κορυτσά απελευθερώθηκε..... Φωτογραφίες από εκείνες τις στιγμές! - Si sot Korça u çlirua.... Foto historike nga ato momente!

 

 

 

Η παιδαγωγική διάσταση του εορτασμού της 28ης Οκτωβρίου

 

Όταν το παρελθόν παιδεύει…Η παιδαγωγική διάσταση του εορτασμού της 28ης Οκτωβρίου

 Του Αθανάσιου Γκότοβου* από την ιστοσελίδα huffingtonpost.gr

Θεωρητικά ο οπαδός ενός πρωτόγονου ωφελιμισμού θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι η διαπαιδαγώγηση της νέας γενιάς αφορά το παρόν ή το μέλλον και ότι γνώσεις γύρω από το παρελθόν και την εξέλιξή του είναι απώλεια πολύτιμου για άλλα πεδία μάθησης χρόνου. Δεν είναι, άλλωστε, λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι η παιδεία πρέπει να οδηγεί σε κάτι πρακτικό, σε χειροπιαστές δεξιότητες. Ότι πρέπει να έχει εφαρμογές στην καθημερινότητα, να είναι χρηστική και να λειτουργεί ως εργαλείο «επίλυσης προβλημάτων».

Δεν είναι, επίσης, δύσκολο να φανταστεί κανείς α-ιστορικούς (ή ανιστόρητους) ανθρώπους, πολίτες που ούτε γνωρίζουν, αλλά ούτε και ενδιαφέρονται ή επιθυμούν να μάθουν ποιο ήταν το παρελθόν, και που αισθάνονται πολύ άνετα με την κατάσταση αυτή. Τουλάχιστον τόσο άνετα, όσο και εκείνοι που δεν μπορούν να λύσουν εξισώσεις, επειδή δεν είναι μαθηματικοί ή δεν μπορούν να διαβάσουν Θουκυδίδη από το πρωτότυπο, διότι δεν είναι φιλόλογοι.

Έτσι και με την Ιστορία: η ενασχόληση με το παρελθόν, λένε, είναι ιδιαιτερότητα των ιστορικών και η γνώση του παρελθόντος είναιυποχρέωση των ειδικών.

Η σχέση της νέας γενιάς με την Ιστορία στην Ελλάδα – και όχι μόνον εδώ – είναι προβληματική και υπάρχουν λόγοι γι αυτή την εξέλιξη. Ένας από τους πιο βασικούς είναι η κατάσταση που επικρατεί με τη διδασκαλία του μαθήματος της Ιστορίας στο Δημοτικό, το Γυμνάσιο και το Λύκειο. Για λόγους που δεν μπορούν να συζητηθούν εδώ, η Ιστορία στο σχολείο έγινε ένα αποτυχημένο μάθημα, χωρίς να φταίει η ίδια γι αυτό και μάλλον χωρίς η αποτυχία να βαρύνει πρωτίστως τους διδάσκοντες.

Το παρελθόν, έτσι όπως το προδιαγράφουν τα αναλυτικά προγράμματα και το εμφανίζουν στους μαθητές τα σχολικά εγχειρίδια, προκαλεί φόβους και ενεργοποιεί άμυνες. Αντί να δημιουργεί έλξη και έρωτα για την ιστορία, χαρά στην απόκτηση της ιστορικής γνώσης, εσωτερική ικανοποίηση και ευφορία από την αντικατάσταση του σκότους της άγνοιας για τα συμβάντα με το φως της ιστορικής γνώσης για τη δράση ατόμων, ομάδων και οργανισμών, προκαλεί τάσεις φυγής, περιχαράκωση στο παρόν, έλξη για τις εφαρμογές και τις επιστήμες των εφαρμογών, επιθυμία απαλλαγής από την ιστορική αφήγηση.

Κάποιο μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση αυτή έχει και ο ιστορικός λόγος που παράγεται έξω από τον γυάλινο πύργο της επιστημονικής κοινότητας των ιστορικών, δηλαδή η λεγόμενη δημόσια Ιστορία. Και δεν εννοώ με αυτό μόνον τις απλουστεύσεις ή τις ενίοτε δυσεξήγητα σφοδρές αντιπαραθέσεις στον δημόσιο χώρο γύρω από ιστορικά συμβάντα με τις σχετικές αρνήσεις, σιωπές, αφαιρέσεις, προσθήκες και μεταποιήσεις, όσο τη σύγχυση που προκαλούν απόψεις για την ιστορική πραγματικότητα, σύμφωνα με τις οποίες οι απεικονίσεις του παρελθόντος ούτε λίγο ούτε πολύ δεν δεσμεύονται από τα γεγονότα, ότι επομένως είναι ενδεχομενικές, εξαρτώνται ως «κατασκευές» από τη βούληση και τις επιδιώξεις του αφηγητή και κρίνονται εντέλει όχι τόσο από το αν είναι ακριβείς και περιεκτικές απεικονίσεις μιας εποχής, μιας κατάστασης ή ενός γεγονότος, αλλά από το αν υπηρετούν κάποιον πολιτικά επιθυμητό (καλό) σκοπό, όπως π.χ. την καταπολέμηση του ρατσισμού, τη συναδέλφωση των λαών, την προώθηση των ελληνο-τουρκικών σχέσεων – ο κατάλογος των καλών σκοπών είναι ανοικτός.

Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και του νέου κώδικα αξιών που αυτή πρεσβεύει και επιχειρεί να καθιερώσει όπου συναντά πρόσφορο έδαφος, ο ιστορικός σχετικισμός και αγνωστικισμός ενισχύεται από την πολιτική ορθότητα, δηλαδή από τη γνώριμη σε ολοκληρωτικά (πολιτικά ή πολιτισμικά) καθεστώτα επιβολή κανόνων λόγου, οι οποίοι να ενθαρρύνουν συγκεκριμένες αφηγήσεις και εκδοχές – μέχρι και επιλογές λεξιλογίου – και να απαγορεύουν άλλες, καταγγέλλοντάς τες ως «ρατσιστικές», «ξενοφοβικές», «οπισθοδρομικές» κλπ. Ο συνδυασμός των δύο αυτών ιδεολογικών ρευμάτων του ιστορικού σχετικισμού και της πολιτικής ορθότητας τείνει να ακυρώσει οποιαδήποτε προσπάθεια γνήσιας και ανιδιοτελούς ιστορικής παιδείας ως στοιχείου μόρφωσης και διαμόρφωσης της προσωπικότητας του μαθητή και του πολίτη.

Η υπέρμετρη ιδεολογικοποίηση της ιστορικής αφήγησης δεν δημιουργεί μόνο σύγχυση, αλλά και απώθηση της ιστορικής γνώσης. Ποιος θα αποφάσιζε να δαπανήσει χρόνο και να καταβάλει μόχθο προκειμένου να αποκτήσει θεμελιωμένες ιστορικές γνώσεις, για να πληροφορηθεί λίγο αργότερα από κάποιον ειδήμονα και επαΐοντα ότι αυτό που εκείνος θεωρεί έγκυρη γνώση δεν είναι παρά μια απλή εκδοχή για το παρελθόν, ανάμεσα σε πολλές άλλες, «αφήγημα» που προέκυψε μέσα από τις ιδεολογικές επιλογές, τη βούληση, την ταυτότητα, τους σχεδιασμούς, τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις του παραγωγού της ιστορικής αφήγησης, του ιστοριογράφου, και ότι ούτε λίγο ούτε πολύ έχασε το χρόνο του αναζητώντας να ανακαλύψει κάτι που είναι αδύνατον να προκύψει: αντικειμενική απεικόνιση της δράσης των ιστορικών υποκειμένων και ρεαλιστική ερμηνεία των κινήτρων τους;

 Κάπου εδώ βρισκόμαστε, όταν διαβάζουμε και ακούμε ειδικούς και άλλους να προτείνουν την αναθεώρηση εκ μέρους του σχολείου και της κοινωνίας των μέχρι τώρα πρακτικών και παραδόσεων σχετικά με τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου ως εθνικής επετείου, αφού, όπως ισχυρίζονται, η ημερομηνία αυτή σηματοδοτεί κάτι δυσάρεστο – την έναρξη για την Ελλάδα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου – και όχι κάτι ευχάριστο, όπως είναι η λήξη του πολέμου με την αποχώρηση των γερμανικών κατοχικών δυνάμεων από τη χώρα.

Το ενδιαφέρον στοιχείο αυτής της (όχι και τόσο) νεωτερικής πρότασης για τη μετάθεση του σχολικού εορτασμού από την 28η Οκτωβρίου σε κάποια από τις ημερομηνίες αποχώρησης των γερμανικών στρατευμάτων – οι ημερομηνίες είναι πολλές, και αυτό συνιστά ένα πρακτικό πρόβλημα για τον αριθμό των απελευθερώσεων που θα εορτάζονται – είναι το δηλωμένο, καθώς είναι πιθανό να υπάρχει και άδηλο ή αδήλωτο, σκεπτικό: η αλλαγή γίνεται στο όνομα κάποιας (υπερβατικής) «προόδου» και η «πρόοδος» συνίσταται στην καταπολέμηση του (υποτιθέμενου) εθνικισμού ή εθνοκεντρισμού που μαστίζει το ελληνικό σχολείο.

Ο ελληνοκεντρισμός, σύμφωνα πάντοτε με την άποψη αυτή, προτιμά συγκρουσιακά γεγονότα, όπως είναι π.χ. η ελληνο-ιταλική σύγκρουση στην Ήπειρο το 1940, ενώ το (πολιτικά) ορθό θα ήταν να δίνεται έμφαση στη συνεργασία των λαών και την ειρήνη. Να μην εορτάζεται, λοιπόν, στο σχολείο η 28η Οκτωβρίου, διότι τότε οι Ιταλοί εμφανίζονται ως «εχθροί» και διαταράσσονται οι ελληνο-ιταλικές σχέσεις, ενώ αν υπάρχουν στο σχολείο και μαθητές ιταλικής καταγωγής, η γιορτή θα δημιουργήσει αισθήματα ενοχής και ντροπής στους συγκεκριμένους μαθητές.

Το επιχείρημα για τη διατάραξη των ελληνο-ιταλικών σχέσεων εξ αιτίας του εορτασμού της 28ης Οκτωβρίου δεν χρειάζεται σχολιασμό, αυτοσχολιάζεται. Το επιχείρημα, όμως, της πιθανής δημιουργίας δυσάρεστων ψυχικών καταστάσεων σε μαθητές με ιταλική καταγωγή (και σε άλλες περιπτώσεις εορτασμού ιστορικών γεγονότων στο σχολείο σε μαθητές με άλλες εθνικές ή εθνοτικές ταυτίσεις) χρειάζεται κάποιον σχολιασμό, διότι αυτός είναι ουσιαστικά ο πυρήνας της παιδαγωγικής πολιτικής ορθότητας.

Δεν αποκλείεται πράγματι οι σχολικοί εορτασμοί παρόμοιων επετείων να σχεδιαστούν με τόσο αντιπαιδαγωγικό τρόπο, ώστε η συγκεκριμένη σύγκρουση να παρουσιαστεί ως εθνοτική σύγκρουση, ως πολεμική αντιπαράθεση δύο εθνών (των Ιταλών και των Ελλήνων) για την οποία πρέπει να ντρέπεται κάθε σημερινός Ιταλός και να αισθάνεται υπερήφανος κάθε σημερινός Έλληνας. Ο πρώτος, για την εγκληματική πρωτοβουλία της ιταλικής ηγεσίας να εκδηλώσει στρατιωτική επίθεση εναντίον της Ελλάδας, ενώ ο δεύτερος για την απόφαση της ελληνικής πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας, αλλά και της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών, να επιλέξουν ως απάντηση τη σύγκρουση, αντί της συμμόρφωσης στη βούληση της ηγεσίας του ιταλικού φασιστικού καθεστώτος.

Είναι περισσότερο από προφανές ότι ο Ιταλός μαθητής στην Ιταλία ή ο μαθητής με ιταλική καταγωγή στο ελληνικό σχολείο δεν αποτελούν τη «συνέχεια» των ιταλικών δυνάμεων που με τη βοήθεια κάποιων Αλβανών ομοϊδεατών τους επιτίθενται τον Οκτώβριο του 1940 στους Φιλιάτες, τον Παρακάλαμο, το Πωγώνι και το Καλπάκι. Μόνο μια άτσαλη αντιπαιδαγωγική προσέγγιση του σχολικού εορτασμού θα μπορούσε να τον κάνει να αισθανθεί έτσι.

Άλλωστε, αν ακολουθήσουμε αυτό το σκεπτικό της δήθεν προστασίας του μαθητή από τυχόν επικίνδυνες για την ψυχική του υγεία ταυτίσεις εξ αιτίας παιδαγωγικών σφαλμάτων του σχολείου, δεν έπρεπε να μιλάμε στη Γερμανία, αλλά ούτε και στην Ελλάδα όταν υπάρχουν στην τάξη μαθητές με γερμανική καταγωγή, για το Ολοκαύτωμα ή για τα φρικτά «μέτρα εξιλέωσης» των γερμανικών κατοχικών δυνάμεων, από το φόβο τυχόν λανθασμένων ταυτίσεων. Το ζήτημα αυτό η παιδαγωγική επιστήμη το έχει λύσει εδώ και δεκαετίες και μόνον όσοι δεν το γνωρίζουν μπορούν να εκδηλώνουν φόβους ότι ο σχολικός εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου οδηγεί στη δημιουργία στερεοτύπων και προκατάληψης εναντίον του «άλλου».

Αναρωτιέμαι, όμως, μήπως οι παραπάνω φόβοι είναι εντέλει προσχηματικοί και μήπως η πραγματική αιτία για την φερόμενη ως αναγκαία μετάθεση της ημερομηνίας εορτασμού και του αντίστοιχου συμβολισμού της είναι κάποιο ενοχλητικό παράδοξο με το οποίο συνδέεται ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου από της σκοπιά της ιδεολογίας της «προόδου». Από τη σκοπιά αυτής της ιδεολογίας δεν ταιριάζει να είναι – σε επίπεδο ηγεσίας – φορέας της ένοπλης αντίστασης κατά της ιταλικής εισβολής και εισηγητής της στρατιωτικής αναμέτρησης ένας κυβερνήτης που σκιαγραφείται κατά τα άλλα ως η απόλυτη άρνηση στην «πρόοδο». Αυτή η «ανορθογραφία» της Ιστορίας μπερδεύει, και όταν δεν μπορεί να θεραπευθεί, για λόγους ιδεολογικής ευταξίας είναι προτιμότερο να μπαίνει σε παρένθεση. Η πρόταση για μετάθεση της ημερομηνίας του εορτασμού της 28ης Οκτωβρίου ίσως να κρύβει (υποσυνείδητα για ορισμένους, εντελώς συνειδητά για άλλους) και μια απόπειρα τακτοποίησης της ιστορικής μνήμης, ώστε αυτή να είναι συμβατή με την έννοια της «προόδου».
Είναι δυνατόν στην εποχή μας κάποιοι να πιστεύουν ακόμη ότι μπορούν να θεσπίσουν κανόνες μνήμης; Όπως φαίνεται, κάθε εποχή έχει τους δικούς της αιθεροβάμονες.

*καθηγητής Παιδαγωγικής στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων

Οι άταφοι νεκροί του Μετώπου του '40 - Μια άγνωστη εκκρεμότητα 76 ετών (28/10/2017)

Κορυτσά, Αργυρόκαστρο, Κλεισούρα, Τεπελένι (στην μνήμη τους): “Ο Στρατηγός του Νεκρού Στρατού”…

Του Αλέξανδρου Μαλλια Πρώην πρέσβη της Ελλάδος στην Αλβανία 

( 1999-2000) Εκείνη η  28η Οκτωβρίου 1999 ήταν για όλους μας μία συγκλονιστική εμπειρία. Μετά την Δοξολογία, κατεβήκαμε πεζή στο νεκροταφείο στους Βουλιαράτες. Στα λίγα μνήματα των ελλήνων πεσόντων στον πόλεμο του 40 που βρίσκονται σε πραγματικό νεκροταφείο. Φόρος τιμής. Παρών και ο Κάρολος Παπούλιας, πρωτεργάτης της Ελληνο -Αλβανικής προσέγγισης ήδη από την δεκαετία του’80. Ξαναδιάβασα πρόσφατα το συγκλονιστικό βιβλίο του Ισμαήλ Κανταρέ ‘’Ο Στρατηγός του Νεκρού Στρατού’’. Σήμερα, 72 χρόνια μετά τη λήξη του πολέμου και 77 χρόνια μετά τις μάχες στο Αργυρόκαστρο, στην Κορυτσά, στην Κλεισούρα και στο Τεπελένι, εξακολουθεί να υπάρχει ένας ολόκληρος άταφος στρατός νεκρών στην Αλβανία. Ο στρατός των Ελλήνων. Διαβάζοντας το βιβλίο, στέκομαι σε μία φράση που ένας Αλβανός γέρος (στην γλώσσα  του αποκαλείται «κρούε πλακ»), λέγει προς τον Ιταλό στρατηγό, ο οποίος είχε αναλάβει το έργο της περισυλλογής των  οστών και της ταφής των Ιταλών που έπεσαν στον πόλεμο: «Κάνεις καλά να περισυλλέγεις τις σορούς και τα υπολείμματα των νεκρών σας στρατιωτών με τον τρόπο που εσύ το κάνεις. Όλα τα πλάσματα του Θεού θα έπρεπε να μπορούν να αναπαυθούν στη γη στην οποία βλάστησαν». Θα περίμενα τα Τίρανα να δείξουν την ευαισθησία που αρμόζει σε μια χώρα της Ευρώπης, μέλος του ΝΑΤΟ, η οποία επιδιώκει να γίνει και μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε ένα ζήτημα που αγγίζει τις καρδιές όλου του Ελληνισμού. Πρόκειται για τους πεσόντες Έλληνες στη μάχη κατά του φασισμού και του ναζισμού. Το αναγνωρίζουν ή όχι αυτό τα Τίρανα; Γιατί άραγε η σημερινή Αλβανία και οι πολιτικοί τους επιμένουν ότι οι νεκροί Ιταλοί που έπεσαν το 1940-41 έπρεπε να τύχουν, όπως ήδη έτυχαν, καλύτερης μεταχείρισης από τους Έλληνες νεκρούς που έπεσαν μαχόμενοι απέναντί τους; Μαχόμενοι δηλαδή κατά των δυνάμεων της φασιστικής Ιταλίας στο έδαφος της Αλβανίας μέσω του οποίου εκδηλώθηκε η επίθεση κατά της Ελλάδος; Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Γνωρίζω ότι είναι σκληρό, αλλά είναι η πραγματικότητα. Όσο η σημερινή Αλβανία αρνείται να τύχουν οι νεκροί της Ελλάδος της αναγνώρισης και της ταφής που τους αρμόζει και τους αξίζει, τότε η κοινή γνώμη της Ελλάδος έχει δικαίωμα να θεωρεί ότι, δυστυχώς, τα Τίρανα, ακόμη και σήμερα, πιστεύουν στην ορθότητα του άρθρου της εφημερίδας ΤΟΜΟΡΙ των Τιράνων που έγραφε, μεταξύ άλλων, στις 21 Δεκεμβρίου 1940: «O αλβανικός λαός, σαν ένας άνθρωπος, αντιλαμβάνεται την σημασία του πολέμου αυτού, ο οποίος είναι και δικός μας πόλεμος. Οι Αλβανοί δεν εκτελούν μόνο προθύμως τις διαταγές των στρατιωτικών αρχηγών, δεν αρκούνται μόνο στην παθητική πειθαρχία, αλλά συμμετέχουν ενεργά, με την ψυχή και το σώμα, στον πόλεμο… Η Αλβανία δίδει την ψυχή της στον πόλεμο αυτό». Φοβούμαι ότι η παραπλανητική στάση και αναβλητική σιωπή των κυβερνητών της Αλβανίας, ειδικά στη σημερινή συγκυρία ενίσχυσης του νεοφασισμού και του νεοναζισμού στην Ευρώπη, μπορεί να τύχει και άλλης ερμηνείας. Αυτό είναι ένα πρόσθετο πολιτικό επιχείρημα το οποίο η ελληνική διπλωματία αξιοποιεί. Εύχομαι και ελπίζω σύντομα τα Τίρανα να με διαψεύσουν. Θα ήμουν ευτυχής. Δημοσιευθηκε στην ΕΣΤΙΑ της 28ης Οκτωβρίου

Πηγή: Κορυτσά, Αργυρόκαστρο, Κλεισούρα, Τεπελένι (στην μνήμη τους): “Ο Στρατηγός του Νεκρού Στρατού”… http://mignatiou.com/