ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ… ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

 

ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ… ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

π. Δημητρίου Μπόκου

Οι αληθινοί Έλληνες ενδιαφέρονται να μαθαίνουν την ιστορία τους. Οι αληθινοί Έλληνες αγαπούν την πατρίδα τους και το γένος ολόκληρο, έστω και αν είναι διασκορπισμένο στα πέρατα της γης. Οι αληθινοί Έλληνες είναι γνήσιοι πατριώτες, ασπαζόμενοι το ομηρικό απόφθεγμα: «Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης». Θεωρούν αλάνθαστη επιλογή το να υπερασπίζονται την πατρίδα.

Βέβαια μερικοί βιάζονται να το ονομάσουν αυτό εθνικισμό, ρατσισμό, φυλετισμό. Το λένε οι απάτριδες, οι μισέλληνες, οι πατριδοκάπηλοι, οι εθνομηδενιστές, όσοι ξεπουλάνε τον τόπο, την ιστορία, την πατρίδα μας για τριάκοντα αργύρια. Αυτοί είναι οι σύγχρονοι προδότες του έθνους μας. Βαδίζουν στα ίχνη των παλιών προδοτών που γεμίζουν δυστυχώς τις σελίδες της ιστορίας μας, μελανά στίγματα δίπλα στα μεγάλα φωτεινά αναστήματα των ηρώων και των μαρτύρων μας.

Τους εθνοπροδότες αυτούς σιγοντάρουν και κάποιοι άκαπνοι θεολογούντες, ασκούμενοι επί χάρτου με μια ασπόνδυλη θεολογία, που διατείνεται ότι ο Χριστιανός δεν δικαιολογείται να ασχολείται με επίγειες πατρίδες, μια και «ημών το πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχει» (Φιλ. 3, 20) και «ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν» (Εβρ. 13, 14).

Αλλά ο απόστολος Παύλος με τα λόγια αυτά δεν αναφέρεται στην επίγεια πατρίδα ή στην εθνικότητα των Χριστιανών. Κάμνει λόγο για ανθρώπους με επαίσχυντο τρόπο ζωής, που δεν έχει καμμιά σχέση με τον τρόπο ζωής (πολίτευμα) που εντέλλεται ο Χριστός. Από αυτούς τους ανθρώπους, λέει ο απόστολος, να διαχωρίζουμε τη ζωή μας και να την προσαρμόζουμε προς το ουράνιο πολίτευμα που δίδαξε ο Χριστός. Κατά τον ίδιο τρόπο καλεί τους Χριστιανούς να εξέλθουν από την επίγεια ιουδαϊκή παρεμβολή, να απομακρυνθούν δηλαδή από τον ιουδαϊκό τρόπο λατρείας και ζωής, εφόσον ο πνευματικός προσανατολισμός τους δεν είναι, όπως για τους Ιουδαίους, η επίγεια Ιερουσαλήμ, αλλά η Άνω Ιερουσαλήμ, η Βασιλεία του Θεού.

(Οι πολύ …αιθεροβάμονες βέβαια καλό θα ήταν πατούν και λίγο το πόδι τους στη γη και να συγκαταβαίνουν περισσότερο στις «χαμηλές» προσκολλήσεις των γήινων. Θα τους βοηθούσε ίσως μια ματιά στο Γεροντικό [βλ. του αββά Ιωάννου του Κολοβού, β΄ και του αββά Σιλουανού, ε΄], Εκδόσεις ΑΣΤΗΡ, Αθήνα, 1970).

Ο ίδιος απόστολος από την άλλη όμως επιδεικνύει ζωηρό ενδιαφέρον για το γένος του, για τους ομοεθνείς του, για τους Ιουδαίους και θλίβεται βαθύτατα γιατί σταύρωσαν τον Χριστό. Και είναι τόση η αγάπη του για τους ομοεθνείς αδελφούς του, ώστε λέγει το αδιανόητο: «Να χαθεί αυτός, να χωρισθεί οριστικά από τον Χριστό, αν αυτό ήταν δυνατό να σώσει τους αδελφούς του, δηλαδή τους ομογενείς του Ισραηλίτες» (Ρωμ. 9, 2-4). Μήπως εδώ είναι ρατσιστής ο απόστολος, μια και αγαπάει τόσο πολύ τους συμπατριώτες του; Φάσκει και αντιφάσκει;

Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός αναλώθηκε για το πολύπαθο γένος του. Άφησε τη μοναχική άσκηση στο Άγιον Όρος για να βοηθήσει την αλύτρωτη πατρίδα του. Λέει χαρακτηριστικά: «Επειδή το γένος μας έπεσε εις την αμάθειαν, είπα: Ας χάσει ο Χριστός εμένα, ένα πρόβατο, και ας κερδίσει τα άλλα». (Μήπως εδώ θυμίζει τον Παύλο;) Και είναι τόση η λαχτάρα του να αναστηθεί η σκλαβωμένη πατρίδα του, που περιτρέχει για είκοσι χρόνια τον ελλαδικό χώρο, στηρίζει τους σχεδόν τουρκεμένους ραγιάδες στην πίστη, χτίζει σχολεία για να διδάσκεται ο λαός τη γλώσσα του την ελληνική, ενσταλάζει την ελπίδα για την εκπλήρωση των πόθων του βασανισμένου γένους. «Το ποθούμενο θα έλθει…», ήταν πάντα τα αγαπημένα του λόγια. Για ποιο ποθούμενο μιλούσε ο άγιος Κοσμάς; Για ποια ελευθερία; Δεν περνούσαν όλοι καλά με τους κατακτητές; Μήπως ήταν ρατσιστής και αυτός;

Στη γραμμή του αγίου Κοσμά στοιχεί το έθνος ολόκληρο. Αναρίθμητοι δάσκαλοι του γένους, επώνυμοι και ανώνυμοι μάρτυρες, εθνομάρτυρες, ιερομάρτυρες, ήρωες, άγιοι, με κορυφαίο τον άγιο ιερομάρτυρα Πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄, χιλιάδες και χιλιάδες εκατόμβες για την πίστη και την πατρίδα τους.

Όσοι αγαπούν την οικογένειά τους, κάνουν τα πάντα για την προκοπή της και την υπερασπίζονται από κάθε κίνδυνο. Αυτό δεν σημαίνει ότι μισούν ή επιβουλεύονται τις άλλες οικογένειες. Μπορούν να συνυπάρχουν όλες οι οικογένειες αρμονικά, να συγκροτούν κοινωνίες αγάπης, συνεργασίας, αλληλεγγύης και ανθρωπιάς. Είναι ρατσισμός αυτό;

Έτσι και οι αληθινοί Έλληνες μπορούν να αγαπούν την πατρίδα τους και να κάνουν τα πάντα για την ευημερία και την προκοπή της. Χωρίς να μισούν και να υποσκάπτουν τα άλλα έθνη. Μπορούν να συνυπάρχουν ειρηνικά με όλους τους λαούς, πράγμα που έχουν αποδείξει άλλωστε στη μακρά ιστορική τους πορεία. Γιατί να είναι ρατσισμός η φιλοπατρία;

Οι Χριστιανοί, όσο ζούμε στον επίγειο κόσμο, έχουμε οικογένεια, πατρίδα, ομοεθνείς αδελφούς, συμπατριώτες. Δεν πέφτουμε από τον ουρανό. Από κάποια ρίζα κρατάμε. Όχι απλώς μπορούμε, αλλά και επιβάλλεται να αγαπάμε την πατρίδα μας. Να είμαστε και αληθινοί Έλληνες. Και να πεθαίνουμε για όλα αυτά.

Τη βαρειά ευθύνη μας απέναντι στην πατρίδα και το έθνος μας τονίζει ο μεγάλος άγιος της εποχής μας Παΐσιος ο Αγιορείτης, που μόνο άκαπνος θεολόγος δεν υπήρξε, αφού έζησε στο πετσί του από μωρό παιδί, μαζί με τους άλλους μεγάλους συγχρόνους αγίους μας, την προσφυγιά και όλες τις συνέπειες από τις επιβουλές κατά του γένους μας.

Έλεγε σε προσκυνητές κάποια Τρίτη της Διακαινησίμου: «Οι γονείς, κάνετε πολύ καλά να υπενθυμίζετε στα παιδιά σας ότι είναι Ελληνόπουλα. Τί φοβερό πρόβλημα η σημερινή αδιαφορία των Ελλήνων για την πατρίδα τους! Οι Αλβανοί έχουν κυκλοφορήσει χάρτη που πιάνει μέχρι την Ναύπακτο. Οι Εβραίοι χάρτη που περιλαμβάνει και την Κρήτη. Οι Τούρκοι χάρτη με τα νησιά του Αιγαίου. Οι Σέρβοι ζητούσαν από τους αντάρτες – αν έπαιρναν την εξουσία – το κομμάτι ως την Λάρισα, ως αντάλλαγμα για την βοήθειά τους. Οι ξένοι μπορεί να μην πιστεύουν σε τίποτα, ωστόσο ενδιαφέρονται πολύ για την πατρίδα τους, για τα σύνορά της.

Ως λαός έχουμε μεγάλη ευθύνη απέναντι στον Θεό. Από τα αρχαία χρόνια ο Θεός μάς έδειξε ιδιαίτερη εύνοια. Ήταν στην πρόνοιά Του η δημιουργία του απέραντου κράτους του Μ. Αλεξάνδρου, ώστε να μεταδώσει τα φώτα του ελληνικού πολιτισμού στους βαρβάρους και ειδικότερα, την ελληνική γλώσσα, για να διαδοθεί ευκολότερα μέσω αυτής το Ευαγγέλιο…».

Ο κάθε Έλληνας, χωρίς καμμιά μισαλλοδοξία για κανένα άλλο έθνος, έχει χρέος να αγαπά και να αγωνίζεται για την πατρίδα του. Με όποιον τρόπο μπορεί. Άλλος στην πρώτη γραμμή, άλλος στη δεύτερη, άλλος στα μετόπισθεν. Άλλος με τα όπλα, άλλος με τον λόγο, άλλος με την πέννα, άλλος με την παρουσία του στο κάλεσμά της, ο καθένας με το δικό του χάρισμα.

Και όλοι ανεξαιρέτως με την προσευχή!

Και τώρα, που η πατρίδα δοκιμάζεται με το πρόβλημα της Μακεδονίας μας, και πάντοτε!

2 Φεβρ. 2018

Η χαρά του Τσάμη - ” Gëzohu Çamëri! Turqia po projekton “Shqipërinë e Madhe”

Η ενασχόληση με το Σκοπιανό, καθόλα σοβαρό εθνικό θέμα παρά τις προσπάθειες ορισμένων να το παρουσιάσουν ως έλασσον που πρέπει να κλείσει με συνοπτικές διαδικασίες, αφήνει στη σκιά ένα άλλο εξίσου σοβαρό: Τις ελληνοαλβανικές σχέσεις όπου και εκεί προωθείται μια fast track διαδικασία «επίλυσης» των «διαφορών». Η ατζέντα ήδη διαμορφώνεται ετεροβαρώς, υπό την έννοια ότι η Αλβανία, τις απορρέουσες και από το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συνθήκες υποχρεώσεις της, τις θέτει συμψηφιστικά με προκλητικές και χωρίς βάση διεκδικήσεις της. Οι επίμονες δηλώσεις Αλβανών κυβερνητικών ότι οι δύο πλευρές συζητούν και θέμα «Τσάμηδων», παρά τις αλλεπάλληλες διαψεύσεις του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, επιβεβαιώνει το προφανές. Ότι τα Τίρανα δεν είναι διατεθειμένα να αφήσουν εκτός διαπραγμάτευσης ένα θέμα το οποίο έχουν αναγάγει σε μείζον εθνικό και το οποίο αποτελεί μέρος της ευρύτερης στρατηγικής τους. Για όσους δεν κατάλαβαν ή δεν το παρατήρησαν, ο αλβανικός παράγων υλοποιεί, με την καθοδήγηση της Άγκυρας, μία μεγαλοϊδεατική πολιτική στα Βαλκάνια και μάλιστα με τρόπο συνεπή, μεθοδικό και συνεκτικό που καθιστά εμφανές το τουρκικό αποτύπωμα. Η Τουρκία επιδιώκει να επανακάμψει στα Βαλκάνια ως επικυρίαρχος στο πλαίσιο του γενικού οθωμανικού come back που ονειρεύεται - και για να λέμε την αλήθεια πραγματοποιεί σε μεγάλο βαθμό - ο Ερντογάν και οι Αλβανοί αποτελούν ένα από τα χρήσιμα και κρίσιμα εργαλεία στην επιδίωξη αυτού του σκοπού. Ο Τούρκος πρόεδρος επιχειρεί να μεταμορφώσει την Αλβανία σε μία δεύτερη Τουρκία στην περιοχή. Το Κοσσυφοπέδιο, οι περιοχές των Σκοπίων με αλβανικό πληθυσμό, οι περιοχές στη νότια Σερβία (Πρέσεβο) επίσης με αλβανικό στοιχείο, αποτελούν τα βασικά κομμάτια που με επίκεντρο το αλβανικό κράτος συνθέτουν του παζλ της Μεγάλης Αλβανίας που συγκινεί και συστρατεύει όλο και μεγαλύτερο μέρος των Αλβανών οι οποίοι αισθάνονται ότι βρίσκονται σε διαδικασία «εθνικής ολοκλήρωσης». Μαζί και διάφορα φαντασιακά τμήματα της «Φυσικής Αλβανίας», όπως αρέσκονται να την ονομάζουν οι Αλβανοί, πχ η «Τσαμουριά» την οποία «κατέχουν οι Έλληνες». Για να μιλάμε ανοιχτά, το τζίνι βγήκε από το μπουκάλι και δεν ξαναμπαίνει μέσα έως ότου οι Αλβανοί θεωρήσουν ότι έχει εκπληρώσει την ευχή τους ή μέχρι να βγει από άλλο μπουκάλι ένα άλλο πιο δυνατό τζίνι που θα αναγκάσει το αλβανικό να μαζευτεί και θα ξαναβάλει το πώμα. Ο ηγέτης των Αλβανών του Πρέσεβο, Φάτον Κλινάκου, πρόεδρος του συλλόγου βετεράνων του UCK, δήλωσε ότι «αν δεν λυθεί το θέμα των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου τότε εμείς στην Κοιλάδα του Πρέσεβο δεν αποκλείουμε το ενδεχόμενο μιας νέας ένοπλης σύγκρουσης». Σύλλογος Αλβανίδων γυναικών στο Πρίζρεν του Κοσσυφοπεδίου πλέκουν μάλλινα κασκόλ για τους Τούρκους που έχουν εισβάλει στο Αφρίν της Συρίας, τα οποία έχουν επάνω τους κεντημένα έναν «κλάδο ελαίας» αναφορά στον ομώνυμο τίτλο της επιχείρησης του τουρκικού στρατού. Ο ηγέτης των Σέρβων του Κοσσυφοπεδίου Όλιβερ Ιβάνοβιτς, θεωρούμενος μετριοπαθής, δολοφονήθηκε εν ψυχρώ προ ημερών με έξι σφαίρες χ στη Μιτρόβιτσα η οποία είναι διχοτομημένη μεταξύ Αλβανών και Σέρβων. Ο Αλβανός υπουργός Εξωτερικών Ντιτμίρ Μπουσάτι μιλώντας στη Βουλή για τις συζητήσεις με την Ελλάδα επέμεινε ότι περιλαμβάνεται το «τσάμικο» και δήλωσε μάλιστα ότι «κάθε πολίτης τσάμικης καταγωγής θα χαίρεται την περιουσία του»… Ποιος ξέρει αν ο Μπουσάτι έχει λόγους να θεωρεί ότι η διαπραγμάτευση με την ελληνική κυβέρνηση είναι η χαρά των Τσάμηδων. Ο Πρόεδρος της Αλβανίας, Ιλίρ Μέτα, υπέγραψε τη χορήγηση αλβανικού διαβατηρίου στον πρωθυπουργό του Κοσσυφοπεδίου, Ραμούς Χαραντινάι, πρώην διοικητή του UCK, ο οποίος έχει κατηγορηθεί για εγκλήματα πολέμου . Ο Χαραντινάι έγραψε στο Facebook: «Κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στο Δικαστήριο του Στρασβούργου, με ειδικό διάταγμα από τον πρώην πρόεδρο της Δημοκρατίας της Αλβανίας, Μπουγιάρ Νισάνι, μου απενεμήθη η αλβανική ιθαγένεια καθώς και στη γυναίκα μου Ανίτα.. Ευχαριστώ το αλβανικό κράτος για την εξαιρετική τιμή που μου έκανε να γίνω πολίτης της Δημοκρατίας της Αλβανίας». Αλβανία και Κοσσυφοπέδιο έχουν ανακοινώσει τη λεγόμενη «ενοποιητική πλατφόρμα» η οποία στην πλήρη υλοποίησή της προβλέπει την κανονική ένωση των δύο κρατών «εντός ΕΕ» όπως διευκρινίζει ο Αλβανός πρωθυπουργός Έντι Ράμα, επιχειρώντας να εκβιάσει την ευρωπαϊκή ένταξη αμφοτέρων. Την ώρα, δε, που και η σημερινή αλβανική κυβέρνηση συνεχίζει και κλιμακώνει την πολιτική διωγμού των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου - και ως κινήσεις καλή θέλησης παρουσιάζει τη δημιουργία ελληνικών στρατιωτικών νεκροταφείων διότι δεν την πειράζουν τόσο οι νεκροί αλλά οι ζώντες που θέλει να ξεφορτωθεί - στην Ελλάδα λαμβάνουν χώρα διάφορα περίεργα, όπως η ίδρυση αλβανικού σχολείου στην Κρήτη. Την πρώτη ημέρα λειτουργίας εμφανίστηκε παιδάκι με μπλούζα που είχε επάνω χάρτη της «Μεγάλης Αλβανίας». Πολύ χαριτωμένο. Είχε προηγηθεί η υποστολή της ελληνικής σημαίας και η ανάρτηση της αλβανικής, κίνηση η οποία αποδόθηκε από Έλληνες γυμνοσάλιαγκες σε «παρεξήγηση». Η Ελλάδα, εντωμεταξύ, ετοιμάζεται να δώσει το πράσινο φως για την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Αλβανίας με την ΕΕ και γι’ αυτό η πρεμούρα για λύση -πακέτο εξπρές στα ελληνοαλβανικά ώστε να μην αναγκαστεί να βάλει και άλλο βέτο. Η ελληνική πλευρά κάνει ένα λάθος, στρατηγικό, το οποίο θα στοιχίσει στη χώρα. Σε όλα τα θέματα με όλους τους γείτονες με τους οποίους υπάρχουν διαφορές, για την ακρίβεια διεκδικήσεις και προκλήσεις εκ μέρους τους, νομίζει ότι επειδή η ίδια μπαίνει σε λογική να «κλείσει» τα ζητήματα, το ίδιο σκέπτονται και οι άλλοι. Λάθος. Οι άλλοι έχουν στο μυαλό τους και στην πολιτική τους το ακριβώς αντίθετο. Να ανοίγουν θέματα. Γιατί έχουν εθνική ατζέντα, εθνικό όραμα, εθνική ιδέα, εθνικούς στόχους, διεκδικήσεις, Συμφωνεί, διαφωνεί κάποιος, μας συμφέρει, δεν μας συμφέρει, είναι άλλη συζήτηση. Πάντως έχουν και τα ζητήματά τους κοιτούν πως θα τα προωθήσουν και όχι πως θα τα κλείσουν. Οι δικοί μας κρίνουν εξ ίδιων τα αλλότρια. Διότι αν τους ρωτήσεις ποιο είναι – κατ’ αυτούς - το εθνικό όραμα της Ελλάδας θα δυσκολευθούν να στο περιγράψουν, διότι «δεν το ‘χουν». Και σε αυτή την περιοχή του πλανήτη, όπως και σε αρκετές άλλες, αν «δεν το ‘χεις», έχουν οι άλλοι για σένα και αυτό κατά κανόνα δεν είναι καλό. Δυστυχώς, μετά το «Αλβανός τουρίστας» που κάποτε αστειευόμασταν και τώρα είναι το λιγότερο που λουζόμαστε, κινδυνεύουμε να υποστούμε το «αλβανική Μεγάλη Ιδέα» με τουρκική πατέντα και αυτό δεν είναι καθόλου αστείο. Πηγή:

Në një opinion për parapolitika.gr, Lambros Kalarrytis ka shkruar për lëvizjet e fundit mes Shqipërisë dhe Greqisë, ku thekson e pala greke është ajo që do të humbasë në ç’do marrëveshje që mund të arrihet. Artikulli Për fat të keq, ne jemi në rrezik dhe vuajmë nga ideja e “Shqipërisë së Madhe”. Duke pasur para sysh çështjen e Shkupit, një çështje serioze kombëtare, pavarësisht nga përpjekjet e disa për ta paraqitur atë si të vogël, e cila duhet të mbyllet me procedura të sakta, lë një hije tjetër po aq të rëndë: marrëdhëniet greko-shqiptare që janë në proces për “zgjidhjen” e mosmarrëveshjeve, shkruan Tirana Today. Deklaratat e vazhdueshme të qeverisë shqiptare që të dy palët janë duke diskutuar dhe për “Çamët”, përkundër mohimeve të vazhdueshme nga Ministria e Jashtme greke, konfirmon qartë. Tirana nuk është e gatshëm për të lënë jashtë saj atë që ajo e quan pjesë të vetën dhe të strategjisë së gjerë të saj, për krijimin e “Shqipërisë së Madhe”. Për ata që nuk e kuptojnë apo nuk  vënë re, faktori shqiptar zbaton urdhrat e Ankarasë, një politikë irredentiste në Ballkan dhe në mënyrë konsistente, metodike dhe e qëndrueshme që i bën të dukshme gjurmë turke. Turqia kërkon një Ballkan të ri, dhe Erdogan po punon me shqiptarët, të cilët janë një nga mjetet e dobishme dhe të rëndësishme në ndjekjen e këtij qëllimi. Presidenti turk po përpiqet ta transformojë Shqipërinë në Turqinë e dytë në rajon. Kosova, zonat maqedonase me popullsi shqiptare, zona në jug të Serbisë (Preshevë) me popullsi shqiptare, janë pjesë kyçe dhe në fokus të shtetit shqiptar për idenë e “Shqipërisë së Madhe”, një lëvizje mister, e cila mbledh së bashku shumë  shqiptarë të cilët mendojnë se janë në një proces të “integrimit kombëtar”. Së bashku dhe pjesë të ndryshme imagjinare për idenë e “Shqipërisë së Madhe”, një ndër trojet që e përbën atë janë dhe ato “Çame”. Ministri i Jashtëm shqiptar Ditmir Bushati duke folur në Parlament për diskutime me Greqinë këmbënguli se ka folur për “Çamërinë” dhe madje deklaroi se “çdo qytetar çam do të gëzohet në pronën e tij”. Ndërsa, një lëvizje tjetër vjen nga udhëheqësi i shqiptarëve të Preshevës Faton Klinakou, president i Shoqatës së Veteranëve të UÇK-së, i cili është shprehur se: “në qoftë se ju nuk e zgjidhin çështjen e shqiptarëve të Kosovës atëherë ne në Luginën e Preshevës nuk e përjashton mundësinë e një konflikti të ri të armatosur.” Ndërsa, nga ana tjetër Presidenti i Shqipërisë, Ilir Meta, administrata shqiptare i nënshkroi pasaportën Kryeministrit të Kosovës, Ramush Haradinaj, një ish-komandant i UÇK-së, i cili ka qenë i akuzuar për krime lufte. “Shqipëria dhe Kosova kanë njoftuar të ashtuquajturën “platformë e unifikuar”, se zbatimi i plotë siguron bashkimin normal të dy shteteve “brenda BE-së”, siç tha kryeministri shqiptar Edi Rama, duke u përpjekur për t’i bërë shantazh për integrimin evropian të të dy vendeve. Ndërsa, na ana e saj qeveria shqiptare vijon dhe i persekuton grekët, por vullneti i mirë i saj për të zhvarrosur ushtarët grekë, është sepse do të theksojë se nuk hyn në lojë me të vdekurit, por me të gjallët që dëshiron ti heqë qafe. Kështu në Kretë pak dit më parë u hap një shkollë shqipe. Në ditën e parë të  çeljes së saj, një djalë u shfaq me një bluzë që kishte një hartë të “Shqipërisë së Madhe”. Greqia, ndërkohë, është duke u përgatitur për të dhënë dritën e gjelbër për fillimin e negociatave të Shqipërisë me BE-në. Ana greke po bën një gabim strategjik, i cili do të kushtojë vendit. Në të gjitha çështjet me të gjithë fqinjët, pa dallim, po ndjek një logjikë “të ngushtë”. Të tjerët kanë në mendje dhe politikën e tyre me tema të hapura. Pse kanë një agjendë kombëtare, vizion kombëtar, ide kombëtare, objektivat kombëtare? Pra ideja e “Shqipërisë së Madhe”, tani për tani duhet të jetë shqetësimi ynë.  TIRANA TODAY

Όταν τα αυτονόητα βαπτίζονται «κινήσεις καλής θέλησης»

Ως  ΣΦΕΒΑ χαιρετίζουμε   την ευχάριστη είδηση της ενάρξεως της εκταφής των οστών   των πεσόντων  ελλήνων στρατιωτικών του έπους του 1940. Ωστόσο οφείλουμε να επισημάνουμε ότι η αλβανική πλευρά απλά υλοποιεί  τώρα, όσα η ίδια υπέγραψε πριν 7 ολόκληρα χρόνια και για την ώρα αποδέχεται ως νεκροταφεία τα δύο που ήδη υπάρχουν, στην Κλεισούρα και στους Βουλιαράτες Αργυροκάστρου. Δεν υφίσταται βεβαίως υπό τις συνθήκες αυτές κάποιος λόγος ιδιαίτερης ικανοποίησης από ελληνικής πλευράς για το αυτονόητο καθήκον της Αλβανίας να σεβαστεί τους νεκρούς του πολέμου μετά από σχεδόν 80 χρόνια!

Με βάση την πάγια πολιτική της Αλβανίας έναντι της ελληνικής κοινότητας της Βορείου Ηπείρου με τελικό  σκοπό της εξαφάνισή της, δηλώνουμε προς κάθε κατεύθυνση ότι δεν μπορεί να υπάρχει εξομάλυνση των σχέσεων Ελλάδος Αλβανίας χωρίς τον απόλυτο σεβασμό των δικαίων και δικαιωμάτων του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού. Ευχόμαστε ολόψυχα τα δύο κράτη να προχωρήσουν χωρίς αντιπαραθέσεις στο μέλλον και πιστεύουμε ότι η πατρίδα μας έχει κάνει όλα τα απαραίτητα βήματα για να το αποδείξει. Από την Αλβανία ακόμη περιμένουμε να κατασιγάσει ο ανθελληνισμός που εκπορεύεται όχι μόνο από τα ΜΜΕ και ακραίους κύκλους αλλά και από  την ίδια την κυβέρνηση και το ίδιο το  εκπαιδευτικό σύστημα της γείτονος χώρας εναντίον όχι μόνο των βορειοηπειρωτών αλλά και εναντίον της ίδιας της εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας μας.

Πολύ άσχημα σχολιάστηκε από τους αδελφούς μας στην  Κορυτσά το γεγονός ότι ο υπουργός εξωτερικών κατά την διάρκεια της τριήμερης παραμονής του στην πόλη, δεν βρήκε ούτε 10 λεπτά να αφιερώσει στον ελληνισμό της περιοχής. Στα αλήθεια ήταν τόσο δύσκολο να προγραμματισθεί μία ανεπίσημη επίσκεψη στην εκκλησία  ή στο σχολείο ΟΜΗΡΟΣ  που χρηματοδοτείται από το ίδιο το ελληνικό κράτος για να έλθει σε μία σύντομη, ανθρώπινη επαφή ο κ.Κοτζιάς με την ελληνική κοινότητα της πόλης; Ελπίζουμε αυτό να μην έγινε κατ’απαίτηση των Αλβανών!

Σημαντική εξέλιξη υπήρξε και η παροχή της αλβανικής υπηκοότητας στον Αρχιεπίσκοπο κ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟ. Μία οφειλόμενη ενέργεια της αλβανικής πολιτείας σε έναν άνθρωπο που   ανασυγκρότησε την αλβανική ορθόδοξη εκκλησία και συνέβαλε στην στήριξη με ποικίλους τρόπους  της αλβανικής κοινωνίας σε πολύ δύσκολους καιρούς. Ωστόσο η αυτονόητη αυτή υποχρέωση της αλβανικής πολιτείας θεωρούμε ότι κακώς μπήκε στη ζυγαριά των διμερών ελληνοαλβανικών σχέσεων. Δεν είναι νοητό δηλαδή αυτό το θέμα να είναι παγίως στην ατζέντα των διμερών θεμάτων και πιθανώς (επ’ αυτού πιο κατάλληλοι να μας ενημερώσουν είναι οι ιθύνοντες του υπουργείου  εξωτερικών) να έδωσε η Ελλάδα κάτι άλλο ως αντάλλαγμα για την χορήγηση υπηκοότητας στον Αρχιεπίσκοπο. Το ζήτημα αυτό αφορούσε αποκλειστικά την αλβανική πολιτεία και μόνο και μέχρι τώρα αναδείκνυε την αγνωμοσύνη του αλβανικού πολιτικού συστήματος (τουλάχιστον της πλειοψηφίας του) έναντι του Αρχιεπισκόπου αποκλειστικά και μόνο λόγω της ελληνικής καταγωγής του.

Συμπερασματικά οι δύο κινήσεις «καλής θέλησης» στις οποίες φαίνεται ότι προέβη η Αλβανία και για τις οποίες βιάστηκαν να πανηγυρίσουν ορισμένοι στη χώρα μας, πιστεύουμε ότι δεν δικαιολογούν ελπίδες  για ουσιαστική βελτίωση των σχέσεων. Αυτές θα πρέπει απαραιτήτως να περνούν μέσα από τον απόλυτο σεβασμό της ελληνικής  μειονότητας στη Βόρειο Ήπειρο αλλά και την επαγρύπνηση για τυχόν ανακίνηση του υποτιθέμενος θέματος των Τσάμηδων. Διαφορετικά η πιθανή άρση των συνεπειών του εμπολέμου (που η ίδια η Αλβανία μας κήρυξε το 1940) θα έχει δυσάρεστες συνέπειες για την ελληνική πλευρά που στο μέλλον θα βρει μπροστά της περισσότερα θέματα από αυτά που νομίζει ότι κατορθώνει τώρα βιαστικά να κλείσει.

 http://www.sfeva.gr/

Διαφθορά στην Αλβανία και συνέπειες στην ΕΕΜ

Απ’ τα βασικά αρνητικά φαινόμενα του πολιτικού και εν γένει δημοσίου βίου στην Αλβανία, στο οποίο ιδιαίτερα εστιάζει η διεθνή ανάλυση και οι εκθέσεις υποστήριξης τόσο της ΕΕ όσο και των ΗΠΑ, είναι αυτό της διαφθοράς με την κυριολεκτική και οποιαδήποτε άλλη έννοια. Οι εκθέσεις μάλιστα με την ανάληψη της διακυβέρνησης απ’ το ΣΚ και τον Έντι Ράμα κάνουν λόγο για ενδημικό φαινόμενο που έχει προσβάλει όλους τους τομείς της κρατικής οντότητας, δικαστικό σώμα, τοπική αυτοδιοίκηση κ.α.

Η κατάσταση είναι ζοφερή και οι πολίτες της χώρας έχουν ο καθένας ιδίαν εμπειρία για τις εκφάνσεις αυτής της διαφθοράς που δεν είναι και ιδιαίτερα σχολαστική και ούτε τηρεί τα προσχήματα. Είναι σε μορφές πρωτογενούς δωροδοκίας που σύμφωνα με το βαθμό του κρατικού λειτουργού προσδιορίζεται και το μέγεθος. Στην ουσία αποτελεί το βασικότερο παράγοντα που έχει σκοτώσει την οικονομική δραστηριότητας και οδηγεί καθημερινά όλο και περισσότερους πολίτες στη φυγή και την αναζήτηση καλύτερης τύχης έστω και σε καθεστώς ημιπαρανομίας στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης αλλά ακόμη και την Ελλάδα και την Ιταλία παρότι μαστίζονται απ’ την οικονομική δυσπραγία.

Ιδιαίτερα όμως το φαινόμενο της εκτεταμένης σε χρόνο και έκταση διαφθοράς προσβάλει και επηρεάζει τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό και δυναμιτίζει εκ των προτέρων ή τουλάχιστον καθιστά δυσμενέστερη οποιαδήποτε προσπάθεια για την ανάκαμψη στις πατρογονικές του εστίες. Η διαφθορά ταλαιπωρεί την ΕΕΜ όχι απλά για το λόγο ότι ως ευαίσθητη κοινωνική ομάδα καθίσταται και η πλέον ευάλωτη σε φαινόμενα ή παράγοντες που συνολικά απασχολούν τη χώρα και το σύνολο των πολιτών της.

Είναι συνέπειες έμμεσες και άμεσες που προφανώς πρέπει να οδηγήσουν τη συμπεριφορά της ΕΕΜ, της πολιτικής της έκφρασης αλλά και την Ελλάδα έστω και για το λόγο αυτό πρέπει να την κάνουν ακόμη πιο ενδιαφερόμενη για την εσωτερική κατάσταση στην Αλβανία.

Δεδομένου ότι η εκτεταμένη διαφθορά και ο καθορισμός του οικονομικού παιχνιδιού απ’ την πλέον στενή ομάδα του Ράμα σχεδόν εκμηδενίζει την οικονομική δραστηριότητα στην περιφέρεια όπου ζει ο βασικός όγκος της ΕΕΜ. Παλαιότερα τη δυσπραγία αυτή κάλυπταν εμβάσματα μέσω ΟΓΑ ή οποιασδήποτε άλλης μορφής απ’ την Ελλάδα και οι περιοχές στη μεθόριο θεωρούνταν απ’ τις πλέον κοινωνικά προνομιούχες. Τώρα τα πράγματα δεν είναι έτσι.

Η διαφθορά επίσης καθορίζει το πεδίο των οποιασδήποτε μορφής δημόσιες δαπάνες ειδικά δε αυτό των έργων κοινής ωφελείας. Δεδομένης της δημογραφικής συρρίκνωσης, του ελάχιστου πολιτικού ρόλου όπως αυτός ορίζεται με τα κριτήρια της ψηφοθηρίας και άλλα συναφή στο χώρο δεν συμβαίνει σχεδόν τίποτε.

Μεγάλα συμφέροντα που στην ουσία προκαλούν το φαινόμενο της ενδημικής διαφθοράς συνεχώς πιέζουν την πολιτεία στα πλαίσια της «αγαθούς συνεργασίας», για να τους ανοίγουν νέα μέτωπα για το ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Ορατές οι άμεσες ή έμμεσες συνέπειες τούτου είναι σε περιοχές όπως η Χιμάρα με τα οικόπεδα και τη δόμηση της παράκτιας περιοχής.

Επιπλέον δε πολλές φορές δημιουργείται ασφυκτική προπαγανδιστική και όχι μόνο πίεση εις βάρος της ΕΕΜ και των Ελληνοαλβανικών σχέσεων με αποκλειστικό σκοπό τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από γεγονότα που άπτονται στο πεδίου της κρατικής διαφθοράς και το οργανωμένο έγκλημα. . Ωστόσο όμως η εθνικιστική συμπεριφορά και ρητορική δυσχεραίνει καθημερινά το δημόσιο βίο της ΕΕΜ.

Εκεί που είναι πιο ξεκάθαρες οι συνέπειες αφορά στο δικαστικό σύστημα. Οι περιπτώσεις των δικαστικών αποφάσεων που αφορούν στις περιουσίες κοινοτήτων μας, ατομικές ή μοναστηριακές λαμβάνονται από δικαστικούς λειτουργούς που έχουν ενδώσει ή έχουν κυριολεκτικά παραδοθεί στη δωροδοκία και τη διαφθορά. Ως εκ τούτου ή για να καλύψουν άλλες αποφάσεις τους, είτε επειδή με βεβαρημένη σταδιοδρομία καθίστανται ευάλωτη στις παραινέσεις λογής – λογιών υπηρεσιών και παραγόντων του παρασκηνίου, ή ακόμη και λόγω της άμεσης δωροδοκίας βγάζουν αποφάσεις – τερατουργήματα. Πρόκειται για ασέλγεια συνειδησιακή και επαγγελματική αλλά που ως άλλοθι έχουν πάντοτε «το εθνικό συμφέρον» και «πατριωτικό καθήκον» κατά την έννοια που αυτοί προσδίδουν.

Απ’ την άποψη αυτή και χωρίς να την αφήνουν αδιάφορη όποιες άλλες πτυχές της αυριανής διαδήλωσης διαμαρτυρίας στα Τίρανα, δεν πρέπει να αφήσουν αδιάφορο τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό και την πολιτική εκπροσώπηση της ΕΕΜ.

http://tachydromos.org/

Φυγάδες στην Αλβανία του Χότζα

•  

TΑΣΟΣ ΤΕΛΛΟΓΛΟΥ

Η Αλβανία στην εποχή του Χότζα. Στη χώρα ζούσαν, εκτός από μέλη και συμπαθούντες του ΚΚΕ, 560 Ελληνες κτηνοτρόφοι (η πλειονότητά τους επαναπατρίστηκε με χιλιάδες ζώα), 116 αυτόμολοι του Ελληνικού Στρατού, ακόμα και απαχθέντες ή ποινικοί που είχαν φύγει από την Ελλάδα.

Στις αρχές Μαΐου του 1949 ένα πολωνικό πλοίο που μετέφερε εφόδια για τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας άραξε στο Δυρράχιο. Οι αλβανικές αρχές του καθεστώτος Ενβέρ Χότζα προσπάθησαν να οικειοποιηθούν για τις δικές τους ανάγκες μέρος της βοήθειας. Ο υπ’ αριθμ. 2 του ΚΚΕ, Β. Μπαρτζιώτας, «εκλιπαρούσε τον Μεχμέτ Σέχου, υπουργό Εσωτερικών και αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, αλλά η αλβανική πλευρά προέβαλε σειρά εμποδίων και κωλυμάτων, επικαλούμενη ως αιτία καθυστέρησης μηχανική βλάβη στο πλοίο».
Κάπως έτσι αρχίζει η μεταπολεμική σχέση Αλβανών και Ελλήνων κομμουνιστών που καθορίζει στη συνέχεια τη θέση των Ελλήνων προσφύγων στην Αλβανία του Ενβέρ Χότζα. Αυτή την αδύνατη συνύπαρξη σκιαγραφεί με πολλές αναφορές σε αδημοσίευτο υλικό ο ιστορικός Σταύρος Ντάγιος στο βιβλίο του «Ελληνες πρόσφυγες στην Αλβανία 1945-1990», καθιστώντας το βιβλίο μοναδικό ανάγνωσμα.
Ο συγγραφέας δεν καταγράφει μόνο τα διαφωνούντα κομματικά μέλη που δεν αναγνωρίζουν την αλβανική ορθοδοξία αλλά ακόμα και την κομματική καθοδήγηση σε μια χώρα που είναι σε ακήρυκτο πόλεμο με τη Σοβιετική Ενωση και θεωρεί εξ ορισμού ύποπτο το ΚΚΕ και την τοπική του οργάνωση. Τι και αν κάποια από τα μέλη του αναλαμβάνουν, σύμφωνα με τις ελληνικές υπηρεσίες ασφαλείας, να στήσουν ασυρμάτους και δίκτυα πληροφοριών στην Ελλάδα με αλβανική υποστήριξη, κυρίως στις αρχές της δεκαετίας του ’50; Μάλιστα, στη δίκη του Λευτέρη Βουτσά που δρούσε στην Αλβανία και απελάθηκε από εκεί, οι ελληνικές αρχές ενέπλεξαν και τον μετέπειτα διευθυντή της «Κ» Αντώνη Καρκαγιάννη ως ενεχόμενο σε αδικήματα που στρέφονται «κατά της ασφάλειας των ενόπλων δυνάμεων...».
Ενα ιδιαίτερο κεφάλαιο στο βιβλίο του Ντάγιου είναι η σχέση όσων ζούσαν στην Αλβανία με τις αρχές ασφαλείας. Στην Αλβανία υπήρχαν, εκτός από μέλη και συμπαθούντες του ΚΚΕ, 560 κτηνοτρόφοι (η πλειονότητά τους επαναπατρίστηκε με χιλιάδες ζώα), 116 αυτόμολοι του Ελληνικού Στρατού, ακόμα και απαχθέντες ή ποινικοί που είχαν φύγει από την Ελλάδα.
Οι αυτόμολοι κατά κανόνα κλείνονταν σε στρατόπεδα για «μοναρχοφασίστες» στα οποία, όμως, όπως αποκαλύπτει ο Ντάγιος, φιλοξενούνταν «για παραδειγματισμό», όπως επίσης και «δημοκράτες που είχαν υποπέσει σε πειθαρχικά παραπτώματα». Ο Ντάγιος γράφει ότι στους αρχικούς σχεδιασμούς των Αλβανών ήταν ο διαχωρισμός «δημοκρατών» και «μοναρχοφασιστών», αλλά σε μια φτωχή χώρα όπως η Αλβανία μία πενταετία μετά το τέλος του πολέμου αυτό αποδείχθηκε πρακτικά αδύνατο.
Σε μια αναφορά της κρατικής διεύθυνσης ασφαλείας ομολογείται ότι: «Οι Αρχές μας τους προσέβαλαν, τους βασάνιζαν για την παραμικρή διολίσθηση, ενώ αντιθέτως, παρείχαν διευκολύνσεις σε όσους εκδήλωναν καλή συμπεριφορά και σε όσους είχαν αναλάβει την εσωτερική οργάνωση των εγκλείστων, και αυτοί, με τη σειρά τους, τιμωρούσαν ανεξέλεγκτα τους ανυπάκουους με πλημμελείς τρόπους, περικόπτοντας τη σίτιση, βασανίζοντας ή διαπομπεύοντάς τους δημοσίως... Η αντιμετώπισή τους από υλικής και ηθικής πλευράς δεν ήταν καλή, αφού η σίτιση ήταν ελάχιστη και για τον λόγο αυτό αναγκάζονταν να καταφύγουν σε κατανάλωση χόρτων, χελωνών, βατράχων. Ολοι τους κοιμόντουσαν σε αχυροκαλύβες, οι οποίες έσταζαν νερό, δεν είχαν επαρκή ένδυση, δεν τους παρεχόταν ιατρική περίθαλψη, δεν είχαν συνθήκες υγιεινής... Ολοι ήταν φορτωμένοι ασθένειες...».
Απελπισία
Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και οι τρόποι αυτοκτονίας είχαν μια βαθιά απελπισία: «Ο στρατιώτης Πασσάς από τον Πειραιά έμπηξε δύο καρφιά στην καρδιά και αυτοκτόνησε…», ενώ «ο Χαράλαμπος Διανέλλης, μάγειρας, αυτοκτόνησε χτυπώντας το κεφάλι του με βαρίδια ζυγαριάς...».
Αυτές οι συνθήκες οδηγούσαν σε κοινές απόπειρες «δημοκρατών» και «μοναρχοφασιστών» να το σκάσουν από την τεράστια φυλακή που ήταν η Αλβανία με πολύ μικρή επιτυχία (μόνο δύο τα κατάφεραν). Μέσα στις φυλακές οι Αλβανοί στρατολόγησαν 61 πληροφοριοδότες απειλώντας τους –με τι άλλο;– με «εξαφάνιση». Πολλοί  ήταν αυτόμολοι που ενέδιδαν στον βωμό της ψυχικής και σωματικής επιβίωσης.
Ισως οι πιο ελεύθεροι από τις ομάδες των Ελλήνων στη χοτζική Αλβανία του Ντάγιου να ήταν οι κτηνοτρόφοι. Πήγαιναν όπου ήθελαν (σχεδόν) με τα ζώα τους, παραβίαζαν τους κανόνες, με αποτέλεσμα να τους κατηγορήσουν οι αλβανικές αρχές για «κατασκοπεία υπέρ της Ελλάδος», ενώ άλλοι πωλούσαν τα γαλακτοκομικά τους προϊόντα ζητώντας να πληρωθούν σε χρυσό. Αυτοί εξεγέρθηκαν στα μέσα της δεκαετίας του ’50 και στην πλειοψηφία τους επαναπατρίστηκαν στην Ελλάδα.
​​Σταύρος Γ. Ντάγιος, Ελληνες πρόσφυγες στην Αλβανία 1945-1990, εκδ. Literatus, Θεσσαλονίκη 2017, σελ. 368.
http://www.kathimerini.gr/ 

Ήλθον, “είδον” και απήλθον - Erdhi, “pa” dhe iku.

Ήλθον, “είδον” και απήλθον Ήλθον:  Από την Παρασκευή στις 15:00 η ώρα ήρθε ο Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας στην Κορυτσά για συνομιλίες με τον αλβανό ομόλογο του. Για τρεις μέρες η Κορυτσά αποτελούσε φρούριο. Ο κόσμος ήταν όμως ήρεμος όπως πάντοτες και οι συνομιλίες από τι φαίνεται πήγαν καλά. «Είδον»- Ο κ Κοτζιάς μαζί με ξεναγούς τους αλβανούς κυβερνητικούς υπαλλήλους είδε την Κορυτσά επιφανειακά. Δεν είδε τα σωθικά της που είναι : οι ορθόδοξοι, οι έλληνες, οι ελληνική εκπαίδευση. Ξεναγήθηκε από τους αλβανούς, είδε και άκουσε αυτά που ήθελαν αυτοί, αλλά δεν άκουσε κανέναν μέλος της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας ή εκπρόσωπό της. Δεν συνάντησε ούτε τον Μητροπολίτη, ούτε κάποιον άλλον ορθόδοξο εκπρόσωπο. Δεν πρόλαβε να πάει να δει ούτε το Ελληνοαλβανικό Σχολείο στην Κορυτσά που αποτελεί ό, τι καλύτερο έχει η Ελλάδα αυτή την στιγμή στην περιοχή. Δεν μπόρεσε έτσι να εκφράσει την στήριξή του και το άφησε στα μάτια πολλών εκτεθειμένο και πολλά ερωτηματικά. Δίκαια πολλοί φίλοι της ιστοσελίδας μας στέλνουν παράπονα. Πώς-μας λένε- δεν μας είδε; Πώς δεν έμαθε για μας; Πώς μας άφησε εκτεθειμένους, όπως το 1914, το 1916, 1940 και πάλι τώρα; Εμείς δεν υπάρχουμε για κανέναν; Ήρθε σπίτι μας και τον συνόδευαν αυτοί που μας μαυρίζουν καθημερινά την ζωή; Δηλαδή, ήλθε, αλλά δεν «είδε» γιατί η Κορυτσά είμαστε εμείς και όχι ο καθένας εντεταλμένος της κυβέρνησης. Δεν «είδε» πως στο δρόμο που περπάτησε, παρέλασε ο ελληνικός στρατός το 40, και οι κάτοικοι φιλούσαν και τα μουλάρια για να εκφράσουν την αγάπη τους. Πως εκεί στο δρόμο του υπήρχε ο Άγιος Γεώργιος που ο Ε. Χότζα το έκανε κομμάτια, και εκεί κοντά εκτελέστηκε, όπως πολλοί άλλοι ένα διάκονος, που ήθελε την Κορυτσά να ανήκει στην πατρίδα του. Δεν είδε την δεδιωγμένη και ταλαιπωρημένη ελληνορθόδοξη κοινότητα που ζει και αναπνέει ακόμα. Ούτε το Καθεδρικό δεν μπόρεσε να δει. Απήλθον: Έφυγε συνοπτικά και  γρήγορα, χωρίς λεπτομέρειες, χωρίς δηλώσεις. Δεν ξέρουμε αν ανέφερε τίποτα για μας; Δεν νομίζουμε.  Ίσως να έλυσαν πολλά προβλήματα , ίσως όμως να δημιούργησαν άλλα. Εμείς τελικά ούτε υπήρχαμε, ούτε υπάρχουμε για την πατρίδα μας. Μάλλον είμαστε εντελώς μόνοι και όταν αισθάνεται κανείς μοναξιά είναι πιο εύκολο να περάσει απέναντι και να ξεχάσει και ο ίδιος πως υπάρχει. Αυτό έγινε αυτά τα 100 χρόνια και πολλοί έχασαν την συνείδησή τους. Μόνο ο Θεός στέκεται δίπλα μας τελικά και δεν μας αφήνει να εξαφανιστούμε. Ίσως κάτι να ξέρει παραπάνω από τους ανθρώπους. Ίσως κάτι να αξίζουμε. Το άρθρο αυτό δεν αποτελεί επίθεση προς τον αξιότιμο κ Υπουργό τον κ Κοτζιά που τον σεβόμαστε. Αποτελεί έκφραση της  ανάγκης μας για αγάπη και στήριξη έστω και τυπικά. Της ανάγκης μας για να αισθανθούμε την μέριμνα της πατρίδας μας, όχι υλικά, αλλά πνευματικά για να αισθανθούμε πως και εμείς αξίζουμε, πως η πατρίδα μας δεν μας έχει ξεχάσει, δεν μας πουλάει στα διάφορα τραπέζια . Αξιότιμε κ Κοτζιά, καλύτερα το συνέδριο να μην γινόταν στην Κορυτσά γιατί η ιστορία θα καταγράψει  και αυτά που δεν έγιναν, ιδιαίτερα, εις βάρος των συμπατριωτών σας. Με εκτίμηση Πελασγός Κορυτσάς.

Erdhi, “pa” dhe iku. Erdhi: Që të premte në ora 15:00 erdhi në Korçë Ministri i Jashtëm Grek për bisedime me homologun e tij shqiptar. Për tre ditë Korça u kthye në fortesë. Por njerëzit ishin të qetë si gjithmonë dhe bisedimet me sa duket shkuan mirë. “Pa” – z Kotzias me guidantë nënpunësit qeveritarë shqiptarë e pa Korçën vetëm në sipërfaqe. Nuk mundi të shikojë të brendshmet e saj të cilat janë: orthodhoksët, grekët, edukimi grek.  U njoh me qytetin nëpërmjet nënpunësve shqiptarë, dëgjoi ato sa ata dëshironin, por nuk dëgjoi asnjë anëtar të komunitetit Helen në Korçë, as ndonjë përfaqësues së saj. Nuk takoi as Mitropolitin, as ndonjë përfaqësues orthodhoks. Nuk arriti të shikojë as vetë shkollën shqiptaro-greke në Korçë që përbën përfaqësim më dinjitoz të Greqisë në zonë. Nuk mundi kështu as të shprehë mbështetjen e tij dhe e la të ekspozuar në syte e shumë njerëzve dhe ngriti shumë pikëpyetje. Me të drejtë shumë miq të faqes sonë na dërgojnë ankesa. Na thonë: Si nuk na pa? Si nuk mësoi për ne?  Si na la të ekspozuar, si në 1914, si në 1916, në 1940 dhe sërish tani? Ne nuk ekzistojmë për askënd? Na erdhi në shtëpi dhe e shoqëruan ata  që na nxijnë jetën çdo ditë me diskriminimin që përjetojmë? Dmth, erdhi, por asgjë nuk “pa” sepse Korça jemi ne, dhe jo nënpunësit e qeverisë. Nuk “pa” që në rrugën ku kaloi, parakaloi ushtria greke në 1940-ën dhe njerëzit puthnin akoma dhe hajvanët nga gëzimi, për të shprehur dashurinë. Nuk pa që atje në atë rrugë, dikur ishte Shën Gjergji të cilin E Hoxha e shkuli nga themelet  dhe e bëri copra, që atje afër u vra dhe një dhiakon se donte që Korça të ishte pjesë e atdheut. Nuk pa komunitetin e stërmunduar orthodhoks dhe helen i cili është shpirti i këtij qyteti, një komunitet që jeton dhe merr frymë akoma dhe bashkë me të ekziston dhe qyteti. Kur të mos ketë më orthodhoksë nuk do të ekzistojë as Korça. Iku: Iku shpejt e shpejt dhe pa hollësi, pa deklarata. Nuk e dimë nëse tha gjë për ne? Nuk mendojmë se ka ndodhur. Ndoshta zgjidhën shumë probleme, por ndoshta krijuan dhe të tjera. Ne, sipërfundim, as që ekzistojmë për atdheun tonë. Ndoshta jemi plotësisht vetëm dhe kur dikush ndjen vetmi është kollaj të kalojë përballë dhe të harrojë dhe ai vetë që ekziston. Kjo ndodhi këto 100 vjet dhe shumë humbën ndërgjegjien e tyre. Vetë Zoti qëndron pranë nesh dhe nuk lejon zhdukjen tonë. Ndoshta diçka më tepër di nga njerëzit. Ndoshta vlejmë për diçka. Ky artikull nuk përbën sulm ndaj Ministirit të nderuar z Kotzia të cilin e respektojmë. Përbën shprehje të nevojës sonë për dashuri dhe mbështetje qoftë dhe formalisht. Shprehje të nevojës sonë që të ndjejmë përkujdesjen e atdheut, jo nga pikëpamja materiale, por nga pikëpamja shpirtërore që të ndjemë se ne kemi dhe një farë vlere për atdheun dhe nuk na shet në tavolina të ndryshme. I nderuar z Kotzia, më mirë kjo mbledhje të mos bëhej në Korçë sepse historia do të rregjistrojë dhe ato sa nuk u bënë, në veçanti mbi kurrizin e bashkëatdhetarëve tuaj. Me respekt Pelasgos Koritsas