Ο Σαλί Μπερίσα, προκαλεί με το χάρτη της Μεγάλης Αλβανίας στην πλάτη του! - Sali Berisha, jep intervistë me Hartën e Shqipërisë së Madhe nga prapa

Είναι γνωστό πως ο Σαλί Μπερίσα έκανε εθνικιστικές δηλώσεις κατά την 100-η επέτειο της πλασματικής ανεξαρτησίας  της Αλβανίας. Αλλά αυτός ο άνθρωπος όπως και πολλοί άλλοι στην Αλβανία σπεύδουν με όσα κάνουν να φανατίζουν τους οπαδούς τους και να δημιουργούν εντυπώσεις εξυπηρετώντας διάφορα συμφέροντα. Έτσι και σήμερα όπως και άλλες φορές ο βουλευτής πια Σαλί Μπερίσα  έδωσε συνέντευξη στους δημοσιογράφους και πίσω του υπήρχε ο χάρτης της Μεγάλης  Αλβανίας όπως δημιουργήθηκε από Κοσσοβάρους και πέταξε με ντρον μέσα στο γήπεδο κατά τον αγώνα Σερβίας-Αλβανίας. Την ίδια σημαία την πρόβαλε στο κτίριο  της κυβερνήσεως και ο Ράμα λες και κάνουν ανταγωνισμό για το ποιος θα φαίνεται ο πιο εθνικιστής και πιο ακραίος. Άρα καταλαβαίνεται πως η πολιτική στην Αλβανία έχει επενδύσει στις ακρότητες  και σε καμία περίπτωση  δεν  πρέπει να νομίζουν οι άλλοι πως είναι ανεκτικοί γιατί με όσα κάνουν μοιάζουν με ακραίους ρατσιστές.

Është e ditur që z Sali Berisha bëri deklarata ekstreme nacionaliste gjatë festimeve të 100 vjetorit të Pavarësisë së Shqipërisë. Por ky njeri si shumë të tjerë në Shqipëri për hir të protagonizmit  dhe interesave të tjera nxitojnë që të bëjnë gjithçka për të fanatizuar tifozët e tyre dhe krijojnë përshtypje të çdo lloj forme. Kështu dhe sot z Berisha si herë të tjera dha një intervistë tek gazetarë dhe prapa tij kishte si objekt zbukurues hartën e Shqipërisë së Madhe ashtu siç u dizenjua nga ekstremistë të tjerë për nevojat e ndeshjes Serbi – Shqipëri, ku dhe fluturoi me dron.  Të njejtën banderolë e përdori si mjet zbukurues të ndërtesës qeveritare dhe z Rama, të thuash se që të dy bëjnë konkurencë se kush do të duket më ekstremist apo nacionalist. Pra e kuptoni se politika në Shqipëri ka investuar tek ekstremitetet dhe në asnjë rast nuk duhet të kujtojnë të tjerët që janë të duruar sepse me ato sa bëjnë të japin përshtypjen e racistëve ekstremë.

Αλί Μπαμπάς Κορυτσάς

Αλβανός Φιλόσοφος: Τα αλβανικά πανεπιστήμια "Συμμορίες Κακοποιών που πουλούν πτυχία" - Fuga: universitetet, këto banda keqbërësish që shesin diploma

Nga Parisi ku jep mësim prof. Artan Fuga, është treguar shumë i ashper me sistemin e lartë të arsimit shqiptar. Ne një intervistë të gjatë për gazetat Express, ai ka fshikulluar edhe universitetet private. "Privatët ta harrojnë se misioni i tyre është të shesin diploma pa dije dhe se detyra e tyre është të diplomojnë, por jo të krijojnë kushte edukimi për lehtësim punësimi. Të mos harrojnë se një shkollë nga një sipërmarrje keqbërëse e ndan vetëm një fletë cingari. U merr jetën dhe të ardhmen të rinjve nëse nuk je ku duhet. Fiton para duke gënjyer e ushqyer iluzione te rinia, i mashtron ata. Unë njoh universitete që janë në fakt, realisht, “banda keqbërësish të njohura dhe pranuara nga ligji”. Por, ministritë përkatëse të arsimit nuk kanë sy t’i shohin. Kurrikulat e një pjese të këtyre shkolla vijnë era myk, të vjetra, me tema propagandistike, gjithë ideologjizma. Unë kam guximin dhe kurajën qytetare të pohoj se arsimi shqiptar në fushat humane dhe sociale e ekonomike ende nuk e ka kaluar fazën e parë dhe të dytë të evolucionit të ndërgjegjes kolektive, po t’i mbahemi skemës madhore të Ogyst Kontit. Pra jemi akoma në fazën fetishiste, të shpjegimit sipas bindjes ndaj autoritetit, citatit, pra besimit të verbër, në fazën e filozofimeve të kota dhe ideologjisë, pa arritur ende në kurse lëndësh që të jenë shkencore dhe teknike e profesionale. Kur shoh ndonjë profesor pa diplomë në fushën ku hiqet si profesor më vjen të qesh, qaj, çirrem, shkul flokët, grindem, tallem, trishtohem, thërras, ulërij, por ja që kështu është. Ne jetojmë fazën e superpozimit, të klonimit, të departamenteve të njëjta, të fakulteteve të njëjta, dhe ky është krimi ynë për edukimin kombëtar. Ne prodhojmë të papunë sepse prodhojnë të diplomuar të klonuar, të gjithë njësoj, dhe me dije e aftësi profesionale, të tejkaluara qysh nga vitet ‘60. Por, si nuk pati kjo hapësirë mbarëkombëtare një ministër arsimi t’i thotë ndal kësaj gjëje, dhe pastaj po të mos e dëgjonin t’ua hidhet çelësat e zyrës në këmbë atyre që s’e kuptonin dhe të hynte në histori!" lapsi.al

Από το Παρίσι όπου και διδάσκει ο αλβανός καθηγητής της φιλοσοφία Αρτάν Φούγκα, έχει εκφραστεί πολύ αυστηρά για το ανώτατο Αλβανικό σύστημα εκπαίδευσης . Σε μια μεγάλη συνέντευξη του για την εφημερίδα Εξπρες, επιτέθηκε  και  στα ιδιωτικά πανεπιστήμια. «Οι ιδιώτες να ξεχάσουν πως η αποστολή τους είναι να πουλήσουν πτυχία χωρίς γνώσεις και πως το καθήκον τους  είναι να δίνουν διπλώματα, και όχι να δημιουργούν μορφωτικές προϋποθέσεις για την διευκόλυνση της εργασίας. Να μην ξεχάσουν πως ένα σχολείο από μια   εγκληματική επιχείρηση την χωρίζει μία τρίχα. Παίρνει την ζωή και το μέλλον των παιδιών εάν δεν είσαι εκεί που πρέπει.  Κερδίζει χρήματα λέγοντας ψέματα και προσφέροντας ψευδαισθήσεις στην νεολαία, τους εξαπατά. Εγώ γνωρίζω πανεπιστήμια που   είναι στην πραγματικότητα «εγκληματικές συμμορίες αναγνωρισμένα και αποδεκτά από το νόμο». Αλλά τα αρμόδια Υπουργεία δεν έχουν μάτια να τα δουν.  Τα αναλυτικά προγράμματα μέρους αυτών των σχολείων μυρίζουν μούχλα, παλαιά, με προπαγανδιστικά θέματα και ιδεολογισμούς. Εγώ έχω το θάρρος και την δύναμη να αποδεχτό πως η αλβανική εκπαίδευση τις ανθρωπιστικές, κοινωνιολογικές και οικονομικές σπουδές ακόμη δεν έχει ξεπεράσει την πρώτη φάση της ομαδικής συνείδησης, εάν κρατήσουμε το σχεδιάγραμμα του Ογκουστ Κόντι. Άρα είμαστε ακόμα στο φετιχιστικό στάδιο, της ερμηνείας μετά από την  υπακοή στην εξουσία, αποσπάσματος, δηλαδή της τυφλής πίστης, στην φάση των άχρηστων φιλοσοφημάτων και κενής ιδεολογίας, χωρίς να φτάσουμε ακόμη σε φροντιστήρια μαθημάτων που είναι επιστημονικά , τεχνικά και επαγγελματικά. Όταν βλέπω κάποιων καθηγητή χωρίς πτυχίο στο πεδίο που το παίζει καθηγητής μου έρχεται να γελάσω, να κλάψω, να ουρλιάξω, να τραβήξω τα  μαλλιά μου, να γκρινιάξω, να κοροϊδέψω, να πικραθώ, να φωνάξω, να αλλά να που έτσι είναι τα πράγματα. Εμείς ζούμε στην φάση της υπερπαραγωγής, της κλωνοποίησης , των παρόμοιων τμημάτων, των ίδιων σχολών και αυτό είναι το έγκλημα μας για την εθνική εκπαίδευση. Εμείς παράγουμε άνεργους γιατί παράγουμε κλωνοποιοιμένους  διπλωματούχους, όλους το ίδιο, και με επαγγελματικές γνώσεις και ικανότητες ξεπερασμένες από την δεκαετία του 60. Αλλά πως δεν είχε αυτό το έθνος παντού στο κόσμο έναν υπουργό Παιδείας ώστε να μπορεί να κάνει κάτι γι’ αυτό και έπειτα αν δεν τον άκουγαν να έριχνε τα κλειδιά στα πόδια αυτών που δεν τον καταλάβαιναν και να έμπαινε στην ιστορία!».

The Dark Side of Syriza - Ana e errët e Syrizas

OXFORD – On January 25, Greece voted decisively for change, removing from power the two political parties – New Democracy and Pasok – that have ruled the country in one form or another since the restoration of democracy in 1974. It was past time that voters did so.

Over the last four decades, Greece's leaders created a system of clientelism that transformed the country into the most unequal and socially unjust society in the European Union. Pasok, Greece's traditional party of the left, is mired in scandal and seems to have reached the end of the line, receiving just 4.6% of the vote.

The trouble is that, in voting for change, Greek voters took a leap into the dark. The newly elected prime minister, Alexis Tsipras, advocates debt relief and the abandonment of austerity – goals that have broad popular support. And many on the European left are rejoicing at Tsipras's outspoken rejection of German-imposed austerity as the only policy for Europe's troubled economies. But, though Tsipras and his party may be new, the other ideas that they espouse are old – and far from ideal for Greece or Europe.

Neither Tsipras nor his party, Syriza, is tainted by their predecessors' disastrous policies. This should be a good thing, as it could enable Europe's leaders to understand at last that what is at stake in Greece is the fate of a people, not the survival of a failed political class. But Tsipras's first decisions have antagonized the EU and created a climate of confrontation.

 The problem is that Syriza is not truly an anti-austerity party. The true advocates of the end of austerity – including the economists Joseph Stiglitz, Paul Krugman, and Simon Wren-Lewis – do so from a European perspective. Like To Potami, a ten-month-old Greek political party of which I am a member, they advocate correcting policy errors that threaten the survival of the eurozone, in order to create a stronger EU.

Syriza does not share this outlook; and, indeed, Tsipras did not seek out To Potami, which received 6% of the vote, as a potential coalition partner. Rather than criticizing austerity as a well-meant policy error, he condemns it as an assault on Greece, a neo-colonial imposition, or a hostile ideological project gone wrong. His language is one of resistance to conquest.

Thus, it is no accident that Tsipras chose the far-right Independent Greeks party as his coalition partner. Both parties speak the same language – that of virulent nationalism – used by Europe's enemies, whether in Dresden or Moscow.

It is worth recalling Syriza's recent history. During the controversy surrounding the Cypriot banking sector's collapse in 2013, Tsipras referred to EU leaders as “gangsters" – the same sort of rhetoric used by far-right European populists like Marine Le Pen and Geert Wilders. More recently, he accused EU leaders of crafting Greece's bailout deal in a way that would enable them to “plunder" the country's assets. In this respect, too, the European left's new hero sounds like no one so much as Hungarian Prime Minister Viktor Orbán and other ultra-nationalists.

Likewise, Greece's new foreign minister, Nikos Kotzias, believes that the EU is a new form of “empire," one that has turned Greece into a “debt colony." (This is the title of Kotzias's most recent book.) Official Syriza documents regularly condemn the EU as an organization that undermines democracy and causes poverty and destitution throughout Europe.

For the past five years, Tsipras has built Syriza's support by attacking the pro-euro Greek parties as “neo-liberal" puppets of Germany. Though Tsipras, too, claims to favor the euro, he never mentions the fiscal discipline that it requires, or that Greece got into trouble because it violated its treaty obligations. He even rejects the conclusions of Eurostat, the European statistical agency, that Greece provided misleading budget data in 2009. Instead, he argues that the revised figures that emerged in 2010 were the result of a conspiracy, and that the Greek officials who released the data should be prosecuted.

Syriza is hardly alone in Greece in blaming the EU for the country's woes. New Democracy and Pasok do much the same, attacking the EU, “speculators," and hedge funds – anyone who might divert the public's attention from their own responsibility for the crisis. Greece's largest private media, controlled by the country's oligarchs, are happy to oblige.

Thus, most television channels speak of the bailout deal just as Tsipras does: as the proximate cause of austerity, a result of neoliberal dogma. As a result, for too many people in Greece, austerity reflects Germany's deranged obsession with discipline, not their country's profligacy. Despair over poverty and insecurity has turned into anger toward the European project – which, sadly, is becoming an EU-wide pathology.

Syriza's main innovation has been to capitalize on the urgent need for change in Greece by portraying the parties it has ousted as somehow aligned with the county's enemies, including the EU. That message suggests that what Syriza also stands for is the worst sort of change of all: nationalist isolation.

Read more at http://www.project-syndicate.org/commentary/greece-syriza-tsipras-nationalism-by-pavlos-eleftheriadis-2015-02#HIUwl34Orz2q51eI.99

Më 25 janar, Greqia votoi në shumicë për ndryshim, duke hequr nga pushteti dy parti politike – Nea Demokracia dhe Pasok – të cilat patën sunduar vendin në një formë apo një tjetër që nga rivendosja e demokracisë më 1974. Qe koha e duhur që votuesit ta bënin këtë.

Përgjatë katër dekadave të fundit, udhëheqësit e Greqisë krijuan një sistem klientelizmi që transformoi vendin në një nga shoqëritë më të pabarabarta dhe të padrejta nga pikëpamja sociale në Bashkimin Europian. Pasok, partia tradicionale e së majtës në Greqi, është e gllabëruar nga skandalet dhe duket se ka mbërritur në fund të jetës së vet, duke marrë vetëm 4,6 për qind të votave.

Telashi është se, duke votuar për ndryshim, votuesit e Greqisë hodhën një hap drejt errësirës. Kryeministri i sapozgjedhur, Alexis Tsipras, advokon për lehtësim të borxheve dhe për braktisje të masave të kursimit – objektiva që kanë mbështetje të gjerë popullore. Dhe shumë nga e majta Europiane po i gëzohen refuzimit zhurmëshumë të masave të kursimit të imponuara nga Gjermania nga ana e Tsiprasit si e vetmja politikë e vlefshme për ekonomitë në telashe të Europës. Por, megjithëse Tsipras dhe partia e tij janë të rinj, idetë e tjera që ata ekspozojnë janë të vjetra – dhe shumë larg të qenit ideale për Greqinë apo Europën.

As Tsipras dhe as partia e tij, Syriza, nuk është e dëmtuar nga politikat shkatërrimtare të paraardhësve të vet. Kjo duhet të jetë gjë e mirë, për shkak se mund t’i lejojë udhëheqësve të Europës të kuptojnë më në fund se ajo që po luhet në Greqi është fati i popullit, jo mbijetesa e një klase politike të dështuar. Por vendimet e para të Tsiprasit kanë kundërshtuar BE-në dhe kanë krijuar një klimë konfrontimi.
Problemi është që Syriza nuk është me të vërtetë një parti kundër masave të kursimeve. Avokatët e vërtetë të anulimit të politikave të kursimit – përfshirë ekonomistët Joseph Stiglitz, Paul Krugmandhe Simon Wren-Lewis – i japin kritikat e tyre nga një perspektivë europiane. Njësoj si To Potami, një parti dhjetë muaj e vjetër në Greqi në të cilën unë jam anëtar, ata mbrojnë idenë për të korrigjuar gabimet politike që kërcënojnë mbijetesën e eurozonës, në mënyrë që të krijojnë një BE më të fortë.

Syriza nuk mendon kështu; dhe, në të vërtetë, Tsipras nuk kërkoi të bëjë aleancë me To Potami, e cila mori 6 për qind të votave. Në vend që të kritikojë masat e kursimit si një gabim politik i rëndë, ajo dënon masat e kursimit si një sulm kundër Greqisë, një imponim neokolonialist apo një projekt ideologjik armiqësor që shkoi keq. Gjuha e tij është ajo e rezistencës ndaj një pushtimi.

Rrjedhimisht, nuk ndodhi aksidentalisht që Tsipras zgjodhi partinë e ekstremit të djathtë Grekët e Pavarur si partnerë në koalicionin e vet qeverisës. Të dyja partitë flasin të njëjtën gjuhë – atë të nacionalizmit virulent – përdorur nga armiqtë e Europës, qoftë në Dresden, qoftë në Moskë.

Ia vlen të rikujtojmë historinë e vonë të Syriza. Gjatë debateve përreth kolapsit të sistemit bankat të Qipros më 2013, Tsipras iu referua udhëheqësve të BE-së si “gangsterë” – e njëjta lloj retorike e përdorur nga populistët europianë të ekstremit të djathtë si Marine Le Pen dhe Geert Wilders. Më së fundmi, ai akuzoi udhëheqësit e BE-së se kanë hartuar marëveshjen e shpëtimit nga falimenti të Greqisë në një mënyrë që t’i mundësojë ta “plaçkisin” Greqinë nga asetet e saj. Në këtë kuptim, gjithashtu, heroi i ri i të majtës Europiane ngjan shumë me kryeministrin hungarez Viktor Orbán dhe ultranacionalistët e tjerë.

Në mënyrë të ngjashme, ministri i ri i jashtëm i Greqisë, Nikos Kotzias, beson se BE-ja është një formë e re “perandorie,” e tillë që ka kthyer Greqinë në një “koloni borxhesh.”

(Ky është titulli i librit më të fundit të Kotzias.) Dokumentet zyrtare të Syriza në mënyrë të rregullt dënojnë BE-në si një organizatë që minon demokracinë dhe shkakton varfëri dhe mjerim nëpër Europë.

Përgjatë pesë viteve të fundit, Tsipras ka ndërtuar mbështetjen për Syriza duke sulmuar partitë greke pro-europiane si kukulla “neo-liberale” të Gjermanisë. Megjithëse edhe vetë Tsipras pretendon se është në favor të Euros, ai nuk përmend kurrë disiplinën fiskale që kërkohet për Euron, apo që Greqia hyri në telashe për shkak se shkeli detyrimet e traktatit. Ai madje kundërshton edhe konkluzionet e Eurostat, agjencisë statistikore Europiane, e cila thotë se Greqia dha të dhëna të rreme për buxhetin në vitin 2009. Në vend të kësaj, ai argumenton se shifrat e korrigjuara më 2010 qenë rezultat i një komploti, dhe që zyrtarët e Greqisë që publikuan të dhënat duhet të përndiqen penalisht.

Syriza nuk është tamam vetëm në Greqi në hedhjen e fajit te BE për shqetësimet e vendit. Demokracia e Re dhe Pasok bëjnë pak a shumë të njëjtën gjë, duke sulmuar BE-në, “spekulantët”, fondet hedge – çdokënd që mund të shërbejë për të zhvendosur vëmendjen e publikut nga përgjegjësitë e vetë politikanëve grekë për krizën. Media më e madhe private në Greqi, e kontrolluar nga oligarkët e vendit, është e lumtur të bindet.

Kështu, shumica e televizioneve flasin për një marëveshje shpëtimi njësoj siç flet Tsipras: sikur ata janë viktima të masave të kursimit dhe rezultat i një dogme neoliberale. Për rrjedhojë, për shumë tepër njerëz në Greqi, masat e kursimit reflektojnë obsesionin të çmendur të Gjermanisë për disiplinë, jo shthurjen e vendit. Dëshpërimi për shkak të varfërisë dhe pasigurisë është kthyer në zemërim ndaj projektit Europian – gjë që trishtueshëm po kthehet në patologji pan-europiane.

Novacioni kryesor i Syriza ka qenë që të kapitalizojë nevojën urgjente për ndryshim në Greqi duke portretizuar partië që ajo rrëzoi si në një farë mënyre të rradhitura në anën e armiqve të vendit, përfshirë BE-në. Ky mesazh sugjeron që Syriza është gjithashtu e gatshme edhe për ndryshimin më të keq të mundshëm nga të gjitha: izolimin nacionalist.

Botuar me autorizim nga Project Syndicate, 2015. Ripublikimi nuk mund të bëhet pa lejen e Project Syndicate. The Dark Side of Syriza

Pavlos Eleftheriadis

Pavlos Eleftheriadis është një profesor i ligjit në Universitetin e Oksfordit, bursist në Kolegjin Mansfield, Oksford dhe anëtar i këshillit drejtues të partisë politike greke To Potami.

reporter.al

Πόλεμος μεταξύ Γκιουλέν και Ερντογάν για τον έλεγχο των τουρκικών σχολείων στα Βαλκάνια.-Fushata armiqësore e Erdoganit kundër Gylenit- kërkon nga shtetet që t'ia mbyllin shkollat

Fushata armiqësore e Erdoganit kundër Gylenit- kërkon nga shtetet që t'ia mbyllin shkollat Ministria e Arsimit e Turqisë është duke punuar rreth një program për të zëvendësuar shkollat e organizuara dhe drejtuara nga lëvizjen Gulen jashtë vendit, tha presidenti i Turqisë, Recep Tayyip Erdoğan të enjten gjatë vizitës së tij zyrtare në Etiopi, raporton Anadolu Agency (AA). Erdogan i bëri këto komente në një konferencë të përbashkët për shtyp me kryeministrin e Etiopisë, Hailemariam Desalegn. "Në vendet që viziton Kryeministri ynë, ministrat, tanë dhe perssonalisht vetë do të iu tregoj udhëheqësve të vendeve që vizitojmë në lidhje me pozicionet e lëvizjes së drejtuar nga Gulen, institucionet që kjo lëvizje ka, ato duhet të mbyllen dhe zëvendësohen, ndërsa ministria jonë e Arsimit do të sigurojë të njëjtin shërbim ", tha presidenti Erdogan. Ai tha se Ministria Turke e Arsimit është duke punuar rreth këtij plani dhe do të përfundojë së shpejti. “Ministria është duke punuar së bashku me Asamblenë e Përgjithshme të Bordit të Marrëdhënieve të Jashtme Ekonomike, e cila është e lidhur me Ministrinë e Ekonomisë” ka pohuar presidenti turk Erdogan tha se strukturat e "shtetit paralel" janë një kërcënim për sigurinë kombëtare të Turqisë. Lëvizja Gulen e drejtuar nga kleriku Fethullah Gulen me qendrim në SHBA, është i akuzuar për përpjekje për të përmbysur qeverinë turke, me anë të strukturave paralele në institucionet shtetërore. “Shteti paralel” i referohet lëvizjes së Gulen që është i akuzuar për infiltrimin e anëtarëve të saj në institucionet kyçe, duke përfshirë policisë, gjyqësorin dhe institucione të tjera brenda Turqisë. /aa/  burimi

Οι εχθροπραξίες μεταξύ Ερντογάν και Γκιουλέν επεκτείνετε στα Βαλκάνια. Ο Ερντογάν ζητά από τις χώρες αυτές να του κλείσουν τα σχολεία. Το Υπουργείο Παιδείας της Τουρκίας εργάζεται γύρω από ένα πρόγραμμα για να αντικαταστήσει τα οργανωμένα σχολεία που διοικούνται από το Γκιουλέν στο εξωτερικό, είπε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας της Τουρκίας Recep Tayyip Erdoğan την Πέμπτη κατά την επίσημη του επίσκεψη στην Αιθιοπία μεταδίδει το πρακτορείο  Anadolu Agency (AA). Ο Ερντογάν έκανε αυτά το σχόλια σε μια συνέντευξη τύπου με τον πρωθυπουργό της Αιθιοπίας Hailemariam Desalegn. « Στα μέρη που επισκέπτεται, ο πρωθυπουργός μας, οι υπουργοί μας και εγώ ο ίδιος θα δείξουμε στους ηγέτες των χωρών που επισκεπτόμαστε τις στάσεις του κινήματος που κατευθύνεται από το Γκιουλέν , τα ιδρύματα που έχει αυτό το κίνημα  πρέπει να κλείσουν η να αντικατασταθούν, ενώ το Υπουργείο Παιδείας μας θα προσφέρει την ίδια υπηρεσία», είπε ο πρόεδρος Ερντογάν. Αυτός είπε πως το Τουρκικό Υπουργείο Παιδείας δουλεύει γύρω από αυτό το σχέδιο και θέλει να το τελειώσει το συντομότερο. «Το Υπουργείο δουλεύει μαζί με την  Γενική Συνέλευση του Διοικητικού Συμβουλίου για τις Εξωτερικές Οικονομικές Υποθέσεις, η οποία συνδέεται με το Υπουργείο Οικονομικών» έχει ομολογήσει ο τούρκος Πρόεδρος Ερντογάν, είπε πως η δομές του «παράλληλου κράτους» είναι μια απειλή για την εθνική ασφάλεια της Τουρκίας. Το κίνημα Γκιουλέν που καθοδηγείται από τον Φετουλλάχ Γκιουλεν με έδρα τις ΗΠΑ, έχει κατηγορηθεί για προσπάθειες ανατροπής της τουρκικής κυβέρνησης. «Το παράλληλο κράτος» αναφέρεται στο κίνημα Γκιουλέν που έχει κατηγορηθεί για την  διείσδυση μελών του σε ιδρύματα κλειδιά, συμπεριλαμβάνοντας την αστυνομία, το δικαστήριο και τα άλλα ιδρύματα της Τουρκίας. Σχόλιο: Ενώ δηλαδή η Τουρκία θα επενδύσει στα δεκάδες σχολεία του Γκιουλεν στα Βαλκάνια και ειδικά στην Αλβανία που υπάρχον δεκάδες σχολεία και Πανεπιστήμια του κινήματος , εμείς δεν ξέρουμε τι θα γίνει με τα δικά μας, όταν κατά πάσα πιθανότητα πάει να γίνει κυβέρνηση ένα κόμμα που περισσότερο της ενδιαφέρουν  οι ξένοι και τα δικαιώματα τους, παρά οι Έλληνες ομογενείς του εξωτερικού και ιδιαίτερα της Αλβανίας. Τουλάχιστον αυτό ξέρουμε μέχρι τώρα, η πορεία θα δείξει. Πάντως υπάρχει μια ανησυχία για το μέλλον όλων τον ελληνικών σχολείων στην Αλβανία και ειδικά για το Σχολείο Όμηρος στην Κορυτσά για την οποία δεν ξέρουμε τι προθέσεις θα έχει μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Υπόγεια ρητορική μίσους στα Βαλκάνια

• 

ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΖΙΜΑΣ

Χιλιάδες λουλούδια στο σημείο της άγριας εκτέλεσης. Οι ηγέτες της Βαλκανικής, της περιοχής της Ευρώπης με το πολυπληθέστερο μουσουλμανικό στοιχείο, καταδίκασαν τις δολοφονίες στο Παρίσι και μάλιστα οι περισσότεροι εξ αυτών έσπευσαν εκεί για να συμμετάσχουν στην πορεία. Οι κοινωνίες όμως εκπέμπουν δικά τους ανησυχητικά μηνύματα.

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:

Επιστρέφοντας από το σχολείο του στα Τίρανα, ο δεκατριάχρονος Νίκο είπε στη μητέρα του ότι δύο συμμαθητές του στην τάξη τού είπαν πως έκαναν πολύ καλά «αυτοί στη Γαλλία» που σκότωσαν τους δημοσιογράφους γιατί έβρισαν τον Μωάμεθ. «Σοκαριστήκαμε, θα ενημερώσουμε τους δασκάλους για να ξέρουν τι γίνεται. Αυτά βέβαια δεν τους τα έμαθαν στο σχολείο, τ’ ακούν δυστυχώς στα σπίτια τους, σε τζαμιά, στις αλάνες» λέει στην «Κ» ο πατέρας του μικρού Νίκο. Το βράδυ στην τηλεόραση του KLAN ο δημοσιογράφος Μπλέντι Φέβζιου παρουσίασε μια περίληψη των αντιδράσεων στις ιστοσελίδες, σχετικά με την επίθεση στη γαλλική εφημερίδα. Η πλειονότητα καταδίκαζε τη δολοφονία. Υπήρχε όμως και ένα 5%, που, όπως τόνισε ο παρουσιαστής, ήταν μουσουλμάνοι από την Αλβανία, αλλά κυρίως από το Κόσοβο και την ΠΓΔΜ, που κατηγορούσαν τους Γάλλους δημοσιογράφους για το περιεχόμενο των γελοιογραφιών της εφημερίδας και συνέχαιραν τους τρομοκράτες για τη δολοφονία 12 ανθρώπων στο όνομα του ισλάμ.

Δεν είναι όμως μόνο η Αλβανία, το Κόσοβο ή το Τέτοβο. Και στα υπόλοιπα Βαλκάνια, όπου υπάρχουν συμπαγείς μουσουλμανικοί πληθυσμοί, όπως στη Σερβία, τη Βοσνία, το Μαυροβούνιο ή τη Βουλγαρία, καταγράφεται ένα υπόγειο «ρεύμα επιδοκιμασίας», κινούμενο κυρίως στο Διαδίκτυο, της δολοφονικής «εκδίκησης του Αλλάχ» στο Παρίσι.

Η πρόεδρος του συμβουλίου για τα ΜΜΕ στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Λιλιάνα Ζούροβατς, δήλωσε ότι πολλά portals και κοινωνικά δίκτυα στη Βοσνία έχουν κατακλυστεί με ρητορική μίσους και εγκώμια υπέρ των τρομοκρατών. «Είναι τρομακτικό το γεγονός ότι, ύστερα από μια τέτοια βάρβαρη σφαγή, κάποιος αποφασίζει να προβεί σε σχόλια όπως αυτά των οποίων έχουμε γίνει μάρτυρες σε διάφορα portals και τα οποία προτρέπουν σε μίσος και πόλεμο» είπε, ενώ το πρακτορείο ειδήσεων Τανγιούνγκ μετέδωσε ότι οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη κατακλύστηκαν από «μαζικά απειλητικά μηνύματα εναντίον των Σέρβων και των ορθοδόξων των Βαλκανίων».

«Η δολοφονική απόπειρα που σημειώθηκε στο Παρίσι έχει όλες τις πιθανότητες να συμβεί και στα Τίρανα, σε μεγαλύτερες μάλιστα διαστάσεις» έγραψε στην εφημερίδα «Ντίτα» των Τιράνων ο Koloreto Cukalli. «Υπάρχει υποκρισία από το κράτος και τα ΜΜΕ, και κανείς δεν προτίθεται να συζητήσει το πρόβλημα του ακραίου ισλάμ. Μια γυναίκα στο Κόσοβο τάχθηκε εναντίον της ισλαμικής μαντίλας και τη λιντσάρισαν· ένας αρχιτέκτονας και ζωγράφος εξέφρασε στα Τίρανα την άποψή του για τους μουσουλμάνους και δέχθηκε επιθέσεις όχι μόνο στις ιστοσελίδες αλλά και στα ΜΜΕ. Ολοι, κυβέρνηση και ΜΜΕ, αντιπολίτευση και καλλιτέχνες, υποκρίνονται με τη “θρησκευτική διαλλακτικότητα στην Αλβανία”. Αρκεί όμως μια ματιά στις ιστοσελίδες για να δούμε τι γράφουν οι Αλβανοί ακραίοι ισλαμιστές, οι οποίοι χαιρετίζουν τις μακάβριες πράξεις... Ας μην είμαστε αφελείς να πιστεύουμε ότι είναι λίγοι. Διαβάστε τις ιστοσελίδες, δείτε τι γράφουν, τι κατεβάζουν στο YοuTube, δείτε τις ακραίες απόψεις που εκφράζουν. Υπάρχουν εκατοντάδες τζαμιά στην Αλβανία που λειτουργούν εκτός ελέγχου της μουσουλμανικής κοινότητας. Λίγοι δεν γνωρίζουν την ιδεολογία που διδάσκεται σ’ αυτά. Η πανούκλα, όπως απέδειξε το ISIS, μεγαλώνει και επεκτείνεται, τροφοδοτούμενη από το κακό και το αρνητικό».

Οι ηγέτες της Βαλκανικής, της περιοχής της Ευρώπης με το πολυπληθέστερο μουσουλμανικό στοιχείο, καταδίκασαν τις δολοφονίες στο Παρίσι. Οι κοινωνίες όμως εκπέμπουν τα δικά τους ανησυχητικά μηνύματα. Ετσι, το Μουσουλμανικό Φόρουμ Νεολαίας του Κοσόβου επικροτεί σε ανακοίνωσή του σχεδόν ανοιχτά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι, επιρρίπτοντας ευθύνες στη γαλλική κυβέρνηση την οποία χαρακτηρίζει «ρατσιστική και ισλαμοφοβική».

Το Σεράγεβο

Ο Βόσνιος μουσουλμάνος αναλυτής, ειδικός σε θέματα τρομοκρατίας, Τζεβάντ Γκαλιγιάσεβιτς, υποστήριξε ότι «το Σεράγεβο είναι το επίκεντρο ενός πολυγώνου εντός του οποίου γεννήθηκε η τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι», ενώ ο σκληροπυρηνικός μουφτής του Σαντζακίου (αυτόνομη περιοχή της Σερβίας), Μουαμέρ Ζούρκορλιτς, δήλωσε: «Εγώ δεν καταδικάζω την τρομοκρατία. Δεν με ενδιαφέρει. Γιατί να την καταδικάσω; Εγώ θέλω τα δυτικά ΜΜΕ να ζητήσουν συγγνώμη που συνδέουν το ισλάμ με την τρομοκρατία!».

Αντιδρώντας στις δηλώσεις του μουφτή αλλά και στις πληροφορίες των γαλλικών αρχών ότι μέρος του οπλισμού των δολοφόνων προερχόταν από τη Βοσνία, ο σερβικός Τύπος προέβαλε ερωτήματα όπως: «Μας περιμένει “γαλλικό σενάριο;”».

πηγή 

Nacionalizmi si kulturë e gënjeshtrës

Jordan Jorgji

Një artikull i veçantë i z. Kiço Blushi me titull “Përse sukseset tona vdesin teksa fluturojnë me dron”, i publikuar disa ditë më parë, kritikonte demagogjinë në jetën shqiptare, kryesisht në nivelin e elitave, të cilën e quante “kulturë të gënjeshtrës”.  Kjo krizë morale në nivelin e prodhimit, përhapjes dhe kolektivizimit të vlerave, e cila rrjedhojat e saj zakonisht i shfaq në të ardhmen, nuk lë pa prekur edhe identitetin kombëtar, në lidhje me heronjtë, miqtë dhe armiqtë e kombit. Kjo, sepse kombi në vetvete, si njësi politiko-kulturore është, në një pjesë të rëndësishme të tij, edhe proces mitizimi. Duhet theksuar se mitizimi nuk mbaroi posaçërisht në shekullin XIX dhe në fillim të shekullit XX, por vazhdoi edhe më tej. Në këtë normë, kryesisht të kombeve ballkanike, bëjmë pjesë edhe ne.  Z. Blushi prekte në mënyrë karakteristike vesin e gënjeshtrës, të përçuar si vlerë nga elitat te masat, me qëllim shkëmbimin e legjitimitetit të pushtetit me krenarinë kombëtare dhe partiake, ose kolltukun me militantizmin. Megjithatë, kjo nuk përbën karakteristikë vetëm të shqiptarëve, pasi vihet re pothuajse në të gjitha shtetet dhe kombet e tjera të rajonit të Ballkanit, por edhe më gjerë, deri në vendet e zhvilluara të Europës Perëndimore dhe në Shtetet e Bashkuara të Amerikës.

Para jo shumë vitesh, ish-presidenti i vendit më të dashur për shqiptarët, George Bush i riu, karakterizoi Irakun, Iranin dhe Korenë e Veriut si “boshtin e djallit”, duke kontribuar në këtë mënyrë në forcimin e islamofobisë. Ndërsa babai i Bushit, kur ishte vetë president, pati lënë në detyrë Saddam Hussein-in pas ndërhyrjes ushtarake, në emër të nevojës për stabilitet, edhe pse ky fundit mbante mbi supe përgjegjësinë e vrasjes makabre të mijëra kurdëve. Ndërsa Presidenti pasardhës, Barack Obama nuk nguroi ta thyente perden e hekurt, qoftë dhe në mënyrë private, me një nga “tre djajtë”, Iranin, por edhe me Kubën, miken ideologjike të Koresë së Veriut. Mitizimi i Aleksandrit të Madh si hero kombëtar i sllavëve të Ish-Republikës Jugosllave të Maqedonisë, përbën në vetvete një gënjeshtër, të paktën për sa i përket aspektit historik të vazhdimësisë së atij grupi etnik. Gjithashtu, shënjestrimi i emigrantëve, kryesisht i atyre me ngjyrë, si “fajtorë” kryesorë për krizën ekonomike greke, e cila duke qenë një nga shkaqet kryesore për rritjen e dhunës dhe futjen në skenën politike të partisë shovinisto-naziste, “Agimi i Artë”, përbën një gënjeshtër të rrezikshme, ashtu si dhe antisemitizmi kohë më parë. Por, edhe fenomeni i ksenofobisë nuk është tipar vetëm i Greqisë, përderisa atë e vëmë re, në nivele edhe më të larta, te vende të tjera të Europës, kryesisht në Hungari dhe Francë. Pra, klasa politike dhe shteti shqiptar, si pjesë të nacionalizmit ballkanik, ndajnë kulturën e klientelizmit dhe të pseudoliberalizmit. Gjithashtu, siç edhe u theksua, kriza morale e shitjes së gënjeshtrës si të “vërtetë absolute dhe të shenjtë”, karakterizon edhe vende të tjera joballkanike. 

Nga ana tjetër, nevojitet të theksohet se ky realitet “jo vetëm shqiptar”, nuk i pengon dhe nuk duhet në asnjë mënyrë t’i pengojë njerëzit të ushtrojnë kritikën e tyre, me qëllim përmirësimin e jetesës, gjetjen e të vërtetës sa më objektive, thellimin e liberalizmit dhe të shtetit social. Edhe pse kjo mund të plagosë një pjesë të shoqërisë, e cila e sheh veprimin e politizuar vetëm si ide të personifikuar në mënyrë romantike, duke iu vënë ushtruesve të kritikës epitete të tipit “tradhtarë të atdheut”, etj, intelektualët, por edhe shqiptari i thjeshtë, nuk duhet të pushojnë së pari në mënyrë kritike, sepse vetëm kështu do të përmirësojmë jetesën individuale dhe atë kolektive. 

Për sa i përket problematikës të ngritur nga zoti Kiço Blushi për shoqërinë shqiptare, do të shtoja fenomenin e ngritjes në piedestal si heronj kolektivë, të njerëzve të gabuar. Vitet e fundit janë “heroifikuar” persona me precedentë penalë, kryesisht në rrjetet sociale, të cilat, për fat të mirë ose të keq, përbëjnë sot një pasqyrë të rëndësishme të shoqërisë. Ngritja në piedestalin e heroit, të pengmarrësit të autobusit grek në vitin 1999, i cili, fatkeqësisht, u vra bashkë me një qytetar grek nga policia shqiptare, e barazoi reagimin e një pjese të shoqërisë me identifikimin (në rastin e grekëve) ose kundërshtimin (te shqiptarët) ndaj diskriminimit social, në vend që ta shihnin situatën më qartë, larg emocioneve të çastit. E njëjta gjë ndodhi kohët e fundit me dy të dënuar shqiptarë nga drejtësia greke, të cilët u kthyen në “heronj kombëtarë kundër padrejtësisë greke”, ndërsa u lanë në eklips konfrontimet e tyre në burgjet greke me bashkëvuajtës të tjerë shqiptarë, duke i plagosur këta të fundit, apo implikimi i tyre me operacionet e “babagjyshave” për grabitjen e bashkatdhetarëve.

Është e nevojshme që diplomacia shqiptare të kërkojë për hetimin e gjykimit ndaj tyre nga drejtësia greke, duke u kujdesur që raste të diskriminimit juridik në emër të ksenofobisë të mos ndodhin më, por nga ana tjetër, kombëtarizimi dhe atdhetarizmi i tyre përbën një proces të rëndomtë.  Pas ndeshjes së famshme Serbi-Shqipëri, ku mbizotëroi nacionalizmi ekstrem, shovinizmi dhe dhuna, pjesa më e madhe e miqve të mi në rrjetet sociale, publikuan masivisht foton e grushtimit të huliganit serb nga Lorik Cana (dhe jo të goditjes me sende të forta të futbollistëve shqiptarë teksa ata vraponin për te dhomat e zhveshjes), duke e ngritur futbollistin shqiptar në nivelin e heroit kombëtar, të mbrojtjes së flamurit, i cili nuk ishte flamur kombëtar, por irredentizëm shqiptar për ndryshim kufijsh. Ndërgjegjja kombëtare u identifikua me grushtin dhe jo me “mendjen edhe penën” siç kërkonin me të madhe veprimtarët kombëtarë shqiptarë një shekull e ca më parë. Romantizmi kaloi deri në konspiracion, kur peshëngritësi ynë kombëtar fajësoi grekët (kryesisht bashkëkombësin e tij Luan Shabanin), si vaksinuesin mistik të dopingut, duke prishur në këtë mënyrë pastërtinë e shqiptarit në sytë e botës. 

Zgjimi kombëtar në Perandorinë Austrohungareze dhe asaj Osmane, më shumë se një shekull më parë, ishte kryesisht rezultat i inspirimit të iluminizmit europian. Teksa ky i fundit kërkonte vetëvendosjen kombëtare, respektin e ndërsjellë ndërkombëtar si edhe liberalizmin social, në Ballkan u arrit në mënyrë të çalë vetëm kolona e parë. Nga ana tjetër, respekti dhe dashuria për kombet e tjera u zëvendësua me shovinizëm, ndërsa nevoja për liri dhe barazi u eklipsua nga tendencat diktatoriale, patriarkale e klienteliste. Nevojitet që ne sot, të investojmë te brezat e ardhshëm, me qëllim ndriçimin iluminist të dy kolonave të tjera, të lëna pothuajse në errësirë.

shekulli

Ξενοφών Ζολώτας: «Αυτοί οι δύο θα χρεοκοπήσουν τη χώρα»

Περικλής Βασιλόπουλος [Διατέλεσε Διευθυντής του Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού στην Οικουμενική Κυβέρνηση Ζολώτα (1989-90)] 

Ήταν 3 Ιανουαρίου 1990, αργά το βράδυ και ενώ οι διάδρομοι της Βουλής ήσαν σχεδόν άδειοι, στο γραφείο του πρωθυπουργού της οικουμενικής κυβέρνησης Καθηγητή Ξενοφώντα Ζολώτα επικρατούσε μια απίστευτη ένταση και υπερκινητικότητα.

Το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών (Κωνστ. Μητσοτάκης, Ανδρέας Παπανδρέου, Χαρίλαος Φλωράκης - πρόεδρος Συνασπισμού της Αριστεράς) δεν ενέκρινε το έκτακτο σχέδιο 10 σημείων που πρότεινε ο κ. Καθηγητής και η χώρα κινδύνευε με άμεση χρεοκοπία και στάση πληρωμών.

Το ήξεραν ή το υποψιάζονταν ελάχιστοι και η καθημερινότητα στην χειμωνιάτικη Αθήνα ήταν απολύτως ομαλή παρά τις γνωστές και οικείες έντονες πολιτικές αντιπαραθέσεις. Άλλωστε παντού στον δυτικό κόσμο η πτώση του τείχους του Βερολίνου, η διάλυση του υπαρκτού σοσιαλισμού και το άνοιγμα των βόρειων συνόρων της χώρας είχαν προκαλέσει μια γενικευμένη αίσθηση αισιοδοξίας.

Στην Ελλάδα είχαν προηγηθεί δύο εκλογικές αναμετρήσεις με την πρώτη να οδηγεί στην συγκρότηση της κυβέρνησης Τζαννετάκη με συνεργασία ΝΔ-Συνασπισμού και η δεύτερη στην οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα. Ήταν μια κυβέρνηση γέφυρα που θα οδηγούσε την χώρα ομαλά στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση μέσα όμως από ένα σχέδιο συναινετικής Εθνικής Ανασυγκρότησης που θα οδηγούσε τη χώρα σε μια νέα πορεία.

Γι’αυτό ο Ζολώτας αποφάσισε ως πρωθυπουργός να συγκροτήσει την περίφημη τότε άγνωστη σήμερα Επιτροπή Αγγελόπουλου (Άγγελος Αγγελόπουλος, Καθηγητής Οικονομίας, νεανικός φίλος του Ξ. Ζολώτα, υπουργός της «Κυβέρνησης του  Βουνού» ΠΕΕΑ και της Κυβέρνησης Εθν. Ενότητας τον Οκτώβριο Δεκέμβριο 1944).

Στόχος του ήταν να πείσει επιτέλους όλα τα πολιτικά κόμματα να συμφωνήσουν σε ένα ελάχιστο κοινό πρόγραμμα που συμπύκνωνε την έμμονη ιδέα του Καθηγητή από το 1924, όταν έγινε - ο νεότερος στη ιστορία - Καθηγητής Οικονομικών. Νομισματική σταθερότητα μαζί με γρήγορη οικονομική ανάπτυξη και εκβιομηχάνιση. Κάτι που το κατόρθωσε προσωρινά ως διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας την περίοδο 1955-1967, όταν η Ελλάδα σημείωσε ποσοστά ανάπτυξης του ΑΕΠ με τον «ιαπωνικό» ρυθμό  του 6-7% ετησίως. Σε στενή συνεργασία και με την υποστήριξη του Κων. Καραμανλή που έγινε πρωθυπουργός το 1955, προώθησε ένα επιτυχημένο μείγμα κρατικής παρέμβασης και αγοράς που μόνον η Ιαπωνία και η Νότιος Κορέα κατόρθωσαν να επιτύχουν.

Αυτό ήταν το όραμα Ζολώτα. Βιομηχανία τύπου Νότιας Κορέας (το 1960 ήταν φτωχότερη από την Ελλάδα) δημοκρατία αναπτυγμένης χώρας και στόχευση στην καρδιά της Ευρώπης. Αν και δεν εξέφραζε ποτέ ανοικτά τις πολιτικές του προτιμήσεις και τηρούσε με θρησκευτική ευλάβεια την αμερόληπτη ουδετερότητα που του επέβαλλε η θέση του ως Διοικητή της ΤτΕ και ο δυναμικά μειλίχιος χαρακτήρας του, δεν ανήκε ποτέ στην Δεξιά Παράταξη. Ήταν πάντοτε ένας κεντρώος της σύνθεσης.

Έκανα αυτή την παρενθετική παρέμβαση του κεντρικού αφηγηματικού νήματος του άρθρου για τρεις λόγους. Ο πρώτος είναι η εξαιρετική έκθεση για το έργο και την ζωή του Ξενοφώντα Ζολώτα που εγκαινιάστηκε προχθές στο νέο κτίριο της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ) στην οδό Αμερικής και θα διαρκέσει αρκετούς μήνες. Προτείνω σε όλους και ιδίως στους νεότερους που μάλλον δεν ξέρουν καν της ύπαρξή του να την επισκεφτούν. Πρόκειται για τον μεγαλύτερο Έλληνα οικονομολόγο και - για μένα - τον πιο συνειδητό Έλληνα πρωθυπουργό που προσέγγισε την έννοια του «Δημόσιου Συμφέροντος» περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον.

Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει και αυτός με την επικαιρότητα των πιο σκληρών πλευρών της ιστορίας μας.  Με αφορμή τα 70 χρόνια από τα Δεκεμβριανά του 1944 και την συζήτηση που άνοιξε θα πρέπει να εξεταστεί και η προσπάθεια ενός τρίτου, σοσιαλιστικού και δημοκρατικού πόλου που συνετρίβη πρόωρα μέσα στην μέγγενη του εμφύλιου πολέμου που ακολούθησε. Άλλωστε ο Ξεν. Ζολώτας θεωρούσε ιδανικό οικονομικό σύστημα και για την Ελλάδα – με σταδιακά βήματα και εφόσον το επέτρεπαν οι συνθήκες – τον «Δημιουργικό Σοσιαλισμό» (βλέπε βιβλίο του με τον ίδιο τίτλο το 1943) που θα ήταν μια σύνθεση φιλελεύθερης (όχι αρρύθμιστης ή όπως λέμε σήμερα νεοφιλελεύθερης) αγοράς με ένα ισχυρό κοινωνικό κράτος και γι’αυτό μαζί με τον Άγγελο Αγγελόπουλο ίδρυσαν κατά την διάρκεια της Κατοχής το 1942 τον όμιλο Σοσιαλιστική Ένωση (στην οποία από πρόταση της Ιωάννας Τσάτσου συμμετείχε για λίγο και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής).

Ο τρίτος λόγος και πιο σημαντικός ακολουθεί. Ας ξαναγυρίσουμε  λοιπόν στην αρχή της ιστορίας.

«Είναι καλοί άνθρωποι αλλά είναι άρπαγες του κράτους»

Όταν στις 23 Νοεμβρίου 1989 ο Καθηγητής Ζολώτας ανέλαβε  ύστερα από ομόφωνα πρόταση των κομμάτων την πρωθυπουργία της οικουμενικής Κυβέρνησης, τα οικονομικά στοιχεία που του δόθηκαν ήταν από ασαφή έως θολά. Σίγουρα πολύ χειρότερα απ' ότι του είχαν ειπωθεί. Είχε προηγηθεί η τρίμηνη θητεία της κυβέρνησης Τζαννετάκη, ένα καθεστώς ημικυβερνησίας. Υπουργός Οικονομικών ήταν ο Αντ. Σαμαράς με βασική καινοτομία της υπουργίας του την εισαγωγή των αφορολόγητων κόκκινων πινακίδων αυτοκινήτων ΑΜΟ που πλημμύρισαν τη χώρα, παρότι προορίζονταν αρχικά για τους εργαζόμενους στο εξωτερικό (βλ άρθρο ΑΔ Παπαγιαννίδη στον Οικ. Ταχυδρόμο Σεπτ 1999). Μεταπήδησε στην συνέχεια και στην οικουμενική ως υπουργός Εξωτερικών. Την ίδια θέση διατήρησε και στην κυβέρνηση Μητσοτάκη που ήλθε στην εξουσία τον Απρίλιο του 1990, όταν έγινε ο «μοιραίος» άνθρωπος για την εμπλοκή στο Σκοπιανό αλλά και για την πτώση της κυβέρνησης της ΝΔ το 1993. Και μετά ήλθε πάλι στην εξουσία ο ΑΓ Παπανδρέου και πάλι τα γνωστά. Στην Ελλάδα ένας κλειστός αριθμός ατόμων επανέρχονται εναλλάξ στην εξουσία.

Γενικά η κυβέρνηση Τζαννετάκη - όπως και όλες οι προηγουμένως -  δεν παρέδωσε τίποτα. Όταν ο πρωθυπουργός μου ζήτησε να βρω τα αρχεία αποφάσεων και ομιλιών για να τα συμβουλευτεί, οι δέκα, προϋπάρχουσες, κυρίες γραμματείς του Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού - «τρελάθηκα» με τον αριθμό - με κοίταξαν με απορία. «Ποια αρχεία, δεν υπάρχουν αρχεία» μου είπε η προϊσταμένη. «Τα παίρνουν όλα οι Πρωθυπουργοί στο σπίτι τους». Τρελάθηκα για δεύτερη φορά αλλά όπως αποδείχτηκε ήμουν απλά στον πρόλογο. (Τελικά το 2002 ψηφίσθηκε νόμος για τα Αρχεία του Πρωθυπουργού με πρωτοβουλία του καθηγητή Γιώργου Παπαδημητρίου, νομικού συμβούλου επί πρωθυπουργίας Κώστα Σημίτη, αλλά μάλλον δεν εφαρμόζεται πλήρως ακόμη. Ίσως το 2050). Όταν  μετέφερα το νέο στον Καθηγητή Ζολώτα, παρότι τυπικά το θέμα ήταν ήσσονος σημασίας για την εποχή, εξερράγη. «Είμαι 86 ετών. Έχω γράψει  40 βιβλία αλλά μόνο τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω τις βαθιές παθογένειες της χώρας. Είναι θαύμα που επιβιώνει αυτό το κράτος» Και ήταν μόνο  η αρχή.

Στις 3 Ιανουαρίου του 1990 η κατάσταση στα δημοσιονομικά πράγματα έτεινε να γίνει απελπιστική. Το ΑΕΠ της χώρας σε ευρώ ήταν περίπου στα 70 δις (σήμερα είναι 184 δις) ενώ το Δημόσιο χρέος ακόμη ήταν μόνο στο 70% με ραγδαία όμως αυξητική τάση (σήμερα είναι ως γνωστόν στο 176% του ΑΕΠ). Ο πληθωρισμός γύρω στο 15% (σήμερα έχουμε αρνητικό πληθωρισμό ή αποπληθωρισμό) τα επιτόκια εσωτερικού στο 24% το δημόσιο έλλειμμα κτύπαγε το 13% (όπως το 2009) και περίπου στο 10-12% ήταν το έλλειμμα του εξωτερικού ισοζυγίου πληρωμών. Είχαν αρχίσει σταδιακά εξαγωγές κεφαλαίων με ταξίδια στην Ελβετία κα το κυριότερο κινδυνεύαμε με αθέτηση  διεθνών πληρωμών και με μη πληρωμή μισθών και συντάξεων. Ουσιαστικά υπήρχε διορία 2 ή 3 ήμερών πριν το πρόβλημα πάρει μεγάλες διαστάσεις και υπήρχε ο άμεσος κίνδυνος γενικευμένης ανησυχίας των πολιτών για την «υγεία» και την ισοτιμία της δραχμής. (Αποκτήσαμε τελικά το 2001 το ευρώ αλλά ήδη είχαν ξεπροβάλλει τα τρία περίφημα κριτήρια του Μάαστριχτ που θεσπίστηκαν το 1993.)

Με δεδομένη την άρνηση των τριών πολιτικών αρχηγών να συναινέσουν στα 10 έκτακτα μέτρα Ζολώτα, το μόνο που έμενε ήταν η έκτακτη σύναψη Syndicated Loan από Διεθνείς Τράπεζες (η αγορά Ομολόγων δεν ήταν τότε πολύ αναπτυγμένη). Πράγμα ιδιαιτέρως δύσκολο να πραγματοποιηθεί σε ένα λογικό και μη αστρονομικό επιτόκιο.

Όταν μπήκα στο γραφείo του καθηγητή Ζολώτα στο ισόγειο της Βουλής, τον είδα για μια και μόνη φορά στην 18χρονης γνωριμίας μας (τον γνώρισα το 1986 όταν έκανα μαζί του μια συνέντευξη εφ’όλης της ύλης για τα 70 χρόνια του ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ) να κάθεται «σε αναμμένα κάρβουνα».  Είχε μπροστά του δυο μεγάλα καλογραμμένα λογιστικά φύλλα κάτι σαν έσοδα - έξοδα υποχρεώσεις του κράτους και δίπλα κράταγε σημειώσεις με συνεχείς αναπροσαρμογές. Είχε έρθει για δεύτερη φορά ένας παλιός μαθητής του από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους με άλλα δυο λογιστικά τεφτέρια υπό μάλης. Τηλεφώνησε στον από χρόνια στενότερο συνεργάτη του Ν.Α. από την Τράπεζα της Ελλάδας «Μόνο σε αυτούς του δύο έχω εμπιστοσύνη για την αξιοπιστία των στοιχείων. Είναι οι μόνοι που δεν μου πασάρουν "αλλοιωμένα" στοιχεία για τις πραγματικές υποχρεώσεις του κράτους». «Μα κύριε Καθηγητά του αντέτεινα αυτά δεν είναι επίσημα στοιχεία. Είστε Πρωθυπουργός της χώρας θα έπρεπε να είχατε σε πέντε λεπτά τα πραγματικά μεγέθη του Κράτους».

«Παιδί μου, είπε (προσφιλής προσφώνηση του Καθηγητή στους στενούς του συνεργάτες ανεξαρτήτως ηλικίας) δεν υπάρχει πλέον ενιαίο κράτος στην Ελλάδα. Το κράτος είναι κάτι σαν αδειανό πουκάμισο για τα μάτια του κόσμου. Γνωρίζω από παλιά τον Ανδρέα και τον Μητσοτάκη και είναι καλοί άνθρωποι ως άτομα. Αλλά με τα κόμματά τους έχουν γίνει άρπαγες του κράτους που το λαφυραγωγούν εναλλάξ. Έχουν φτιάξει δύο παράλληλους κομματικούς μηχανισμούς υποκαθιστώντας το επίσημο κράτος. Συγκρούονται αδυσώπητα αλλά ξέρουν ότι είναι μια ο ένας μια ο άλλος. Και κρατάνε τις κρίσιμες πληροφορίες μόνο για τον εαυτό τους.  Οι της ΝΔ δραματοποιούν τα στοιχεία προς το χειρότερο γιατί θέλουν άμεσα εκλογές, οι του ΠΑΣΟΚ κάνουν το ακριβώς αντίθετο γιατί δεν θέλουν τώρα εκλογές και είναι ικανοί μέσα στην αδιάφορη ανευθυνότητά τους να καταγγέλλουν ο ένας τον άλλο δημοσίως και να εκθέτουν τη χώρα διεθνώς. Να το θυμάσαι ότι αυτό οι δύο σε πέντε σε δέκα ίσως και λίγο περισσότερα χρόνια θα χρεοκοπήσουν την Ελλάδα».

«Το δράμα», συνέχισε «η τραγωδία είναι ότι αυτός που είναι ο πιο λογικός αυτός που με στηρίζει περισσότερο στο Συμβούλιο Αρχηγών που είναι αυτός που έχουμε τις μεγαλύτερες διαφορές. Ο Χαρίλαος Φλωράκης ίσως επειδή έζησε την άγρια εποχή του εμφύλιου δείχνει την μεγαλύτερη ευαισθησία για την κρισιμότητα της κατάστασης. Αλλά και αυτός δεν μπορεί να τα πει δημοσίως. Τις προάλλες μου είπε: «Ξενοφώντα αν σε στηρίξω δημοσίως θα με φάνε οι δικοί μου». Ίσως τελικά να μας σώσει η Ευρώπη με τις νέες Συνθήκες αλλά με διαλυμένο και αρπακτικό κράτος η ιδιωτική οικονομία θα μείνει απροστάτευτη και θα καταστραφεί μέσα στον θυελλώδη ανταγωνισμό».

Συγκρουσιακή λαφυραγώγηση εναλλάξ και ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Σοφά, προφητικά λόγια ενός ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ  Έλληνα που δυστυχώς αποδείχτηκαν στο σύνολο τους αληθινά. Δεκατέσσερα χρόνια μετά, το 2004 ο Γ. Αλογοσκούφης καταγγέλλει ως υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή την προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ότι έκρυβε ελλείμματα κάτω από το χαλί. Πρώτη διεθνής δυσφήμηση της χώρας. Το 2009 ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου ως υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου καταγγέλλει τον Γ Αλογοσκούφη (και  Γ Παπαθανασίου) ότι και αυτοί με την σειρά τους έκρυβαν το κολοσσιαία δημόσιο έλλειμμα στο 13,5% του ΑΕΠ. Τα στοιχεία ήσαν αληθινά αλλά πρέπει να δούμε τον «φαύλο κύκλο» και των δυο μαζί στο ίδιο πλαίσιο. Είναι οι δυο όψεις της ίδιας συγκρουσιακής λαφυραγώγησης του κράτους εναλλάξ που έλεγε κι ο καθηγητής Ζολώτας. Δεύτερη διεθνής δυσφήμηση της χώρας. Μετά πανικός, μερική χρεοκοπία, αποκλεισμός από τις αγορές, ΜΝΗΜΟΝΙΟ. Όσοι έζησαν από κοντά και μέσα στο εσωτερικό της τότε κεντρικής εξουσίας περιγράφουν μια εικόνα απίστευτης σύγχυσης, πρωτοφανούς ερασιτεχνισμού και τσαπατσουλιάς και δυστυχώς δεν υπήρχε ένας Ζολώτας με μαεστρικές κινήσεις να σώσει την χώρα όπως το έκανε το 1990.

Ο Α Σαμαράς και η ΝΔ ήταν κατά του Μνημονίου μέχρι το 2012. Μετά ανέλαβε την εξουσία μαζί με το ΠΑΣΟΚ και έγινε υπέρ αναφανδόν. Συνεχίσθηκε η ίδια παράλογη υφεσιακή περιοριστική πολιτική σε καθεστώς αποπληθωρισμού που στραγγάλισε την ιδιωτική οικονομία και η οποία είναι ομόρροπη μόνο με τα βραχυπρόθεσμα συμφέροντά της Γερμανίας και των χωρών του Βορρά. Ακολούθησαν θυελλώδεις, σπασμωδικές δήθεν «αλλαγές», μαζική περικοπή εισοδημάτων και υπερφορολόγηση που αφορούσαν μόνον τους «πολλούς άλλους», αλλά όχι το κομματικό τους δυναμικό μαζί με τις οικογένειές τους. Σύμφωνα με ορισμένες αδημοσίευτες έρευνες, το ποσοστό ανεργίας τους ανέρχεται μόνο στο 4-5% ενώ το συνολικό είναι 27%.

Αυτό φαίνεται λογικό γιατί ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (περίπου 6000 στελέχη και 150.000 μέλη) έχουν γίνει τα τελευταία 20 χρόνια αποκλειστικοί «ιδιοκτήτες» του ελληνικού κράτους.  Έχουν «αποικιοποιήσει» το κράτος.  Σε συνδυασμό με προσωρινά ευνοϊκές γι αυτούς ευρωπαϊκές συμμαχίες και μαζί με το 20% των πιο πλούσιων Ελλήνων που έχουν πληγεί λίγο η καθόλου από την κρίση είχαν συγκροτήσει ένα σκληρό μπλοκ εξουσίας που μοιάζει με στάσιμη ολιγαρχία και ελέγχει το σύνολο σχεδόν των επικοινωνιακών διαύλων της χώρας. Αποτελούν ένα είδος «vested interests» (καθεστωτικά συμφέροντα) που υπονομεύουν την παραγωγικότητα του κράτους, την κοινωνική κινητικότητα και την επιχειρηματική ανανέωση. Γιατί να δουλέψει κάποιος περισσότερο και πιο παραγωγικά όταν ξέρει ότι ο κομματικός θα πάρει όλα τα εύσημα  και τις θέσεις έτσι κι αλλιώς; Γιατί να δεχτεί κάποιος αξιολόγηση όταν ξέρει ότι την αξιολόγηση την ελέγχει ο μηχανισμός ΝΔ - ΠΑΣΟΚ;

Η Ελληνική Δημοκρατία που δημιουργήθηκε με τόσες προσδοκίες το 1974 πρέπει να βρει με άψογες δημοκρατικές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες ένα τρόπο να απελευθερώσει το Ελληνικό κράτος από την «αποκλειστική ιδιοκτησία» τους προσπαθώντας επιτέλους να του δώσει δίκαιες «απρόσωπες» δομές σε κοινό κτήμα έτσι ώστε κανένας να μην μπορεί να γίνει μόνιμα αποκλειστικός κυρίαρχος. Ένα σύγχρονο δημοκρατικό κράτος στην καρδιά του πρέπει να παραμένει πάντοτε ένας «κενός χώρος» με προσωρινή καθοδήγηση αυτών που επιλέγουν οι πολίτες. Χωρίς να είναι ιδιοκτησία κανενός. Αυτή είναι η μία και μόνη κεφαλαιώδης «Διαρθρωτική Αλλαγή» η  πιο σημαντική μεταρρύθμιση που πρέπει να γίνει και είναι πολύ πιο σημαντική από οποιαδήποτε εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ για τις επιμέρους αγορές ή την ασφαλιστική μεταρρύθμιση των ταμείων.

Για να κλείσουμε εαυτό το μακροσκελές και βιωματικό άρθρο που είναι αφιερωμένο στα 10 χρόνια από το θάνατο του Καθηγητή Ζολώτα (πέθανε πλήρης ημερών το 2004 σε ηλικία 100 ετών) να πούμε ότι την 3 Ιανουαρίου 1990 μέσα σε λίγες ώρες με απανωτές, συντονισμένες κινήσεις ο πρωθυπουργός Ζολώτας έσωσε την χώρα από μια άτακτη   χρεοκοπία. Με τηλεφωνικές επικοινωνίες με 3 κεντρικούς τραπεζίτες, τον Ζακ Ντελόρ, τον Μίνω Ζομπανάκη και ιδίως με τον τότε Διοικητή της ΤτΕ Γ. Χαλικιά για την αποτροπή οποιασδήποτε ανησυχίας του κοινού για την δραχμή και την κινητοποίηση του προσωπικού με εποπτεία των τραπεζών (τότε δεν υπήρχαν online συστήματα και πολλά ΑΤΜ) και ιδίως  με την σύναψη δολλαριακού δάνειου με το υψηλό επιτόκιο 10,4% (πληρώσαμε παραπάνω αλλά σώθηκε προσωρινά η χώρα) η απειλή χρεοκοπίας απεχώρησε από το προσκήνιο.

Οι εκλογές έγιναν ομαλά στις 8 Απριλίου 1990 και εξελέγη πρωθυπουργός ο Κων Μητσοτάκης. Εκείνη την ημέρα αφού ψήφισε στο εκλογικό κέντρο κοντά στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου κάτσαμε σε ένα καφενεδάκι για έναν ήρεμο καφέ. Ήταν εύθυμος, σφύριζε με τον δικό του μελωδικό σκοπό, κάπνισε το καθιερωμένο τσιγάρο Benson Royal των 100 εκατοστών με τον καφέ - χωρίς ποτέ να κατεβάζει τον καπνό - σχολίαζε και συζήταγε με δεκάδες θαμώνες που του μιλούσαν με σεβασμό. Ήταν 87 ετών και ένιωθε πενηντάρης. «Έκανα το καθήκον μου και παρέδωσα την χώρα χωρίς κανένα επιπλέον πρόβλημα. Θα μπορούσα να κάνω πολλά ακόμη αν με άφηναν και αν είχα χρόνο. Αλλά αυτός ο Μητσοτάκης βιαζότανε να πάρει την εξουσία και απέσυρε τους υπουργούς του πρόωρα. Τι να κάνουμε αυτά έχει η ζωή και  η πολιτική. Αλλά μην ξεχάσεις ότι σου είπα την πρώτη ημέρα που σε διόρισα στο γραφείο μου. Ό,τι είδες, ό,τι ακούσεις, ό,τι σου είπα θα τα ξεχάσεις. Τουλάχιστον για 20 χρόνια. Έως τότε θα έχουμε ίσως διορθωθεί και άλλωστε μάλλον και οι τέσσερις μας στο Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών θα έχουμε αποδημήσει εις Κύριον».

Μόνο μια αστοχία πρόβλεψης. Ο Κων. Μητσοτάκης ζει και βασιλεύει κα είναι πλέον ο μόνος εν ζωή πολύπειρος πρώην πρωθυπουργός. Λίγα χρόνια μετά  ρώτησα τον Κων. Μητσοτάκη ποια είναι η γνώμη του για τον Ξενοφώντα Ζολώτα. «Ο Ξενοφών Ζολώτας είναι ένας πεπεισμένος κρατιστής. Γι’αυτό διαφωνούσαμε τόσο συχνά». Ναι αλλά τι είδους κρατιστής; ¨Ένα τέτοιο δημιουργικό κρατιστή με μετριοπαθείς φιλελεύθερες απόψεις και πίστη στον δημιουργικό Σοσιαλισμό που συνδυάζει το κράτος με την αγορά και την επιχειρηματική καινοτομία μάλλον χρειάζεται ακόμη και σήμερα η χώρα, 110 χρόνια μετά τη γέννησή του.

Περικλής Βασιλόπουλος
Δημοσιογράφος, Αντιπρόεδρος της Ένωσης Πολιτών για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ. Διατέλεσε Διευθυντής του Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού στην Οικουμενική Κυβέρνηση Ζολώτα (1989-90)

tvxs

Έντι Ράμα, η βαλκανοποίηση ενός Ευρωπαίου

Του Ιλιρ- Δημήτρη Πατσο

Ο Αλβανός πρωθυπουργός Έντι Ράμα, συνεχίζει να ρίχνει λάδι στην φωτιά με τις δηλώσεις του μετά την απόφασή της UEFA για τον αγώνα μεταξύ Σερβίας - Αλβανίας που αποφάσισε την κατακύρωση υπερ των Σέρβων με τέρματα 3-0.

«Πήρα την απόφαση να ορίσω μία ημερομηνία για τα εγκαίνια του νέου γηπέδου της Σκόνδρας, σύμφωνα με τις παραμέτρους της UEFA, που θα είναι η 15η Οκτωβρίου του 2015. Στον επαναληπτικό αγώνα Αλβανίας - Σερβίας, θα υπάρχει χώρος για τουλάχιστον είκοσι χιλιάδες ερυθρόμαυρες καρδιές», δήλωσε ο πρωθυπουργός της Αλβανίας.

Τα Αλβανικά ΜΜΕ σχολίασαν τις δήλωσης αυτές ως μια προαναγγελία, δηλαδή οι Αλβανοί φίλαθλοι να επιφυλάσσουν παρόμοια υποδοχή στην εθνική Σερβίας στις 11 Οκτωβρίου του 2015, όπως υποδέχτηκαν την εθνική Αλβανίας στο Βελιγράδι.

Τέτοιες απαράδεκτες τοποθετήσεις ενός πρωθυπουργού, που δεν έχει γιατί να εμπλακεί σε τέτοιο βαθμό στα αθλητικά, αποτελούν την σπίθα που ίσως ανάψει στο γήπεδο της Σκόνδρας και το μετατρέψει σε ένα άλλο κολαστήριο για τους Σέρβους ποδοσφαιριστές.

Και σαν να πρόκειται για αγώνα μονομάχων συνεχίζει: «Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα παιδιά αυτά πήγαν ως ποδοσφαιριστές στο Βελιγράδι και επέστρεψαν ως ενσάρκωση του έθνους μας. Αυτή είναι η μεγαλύτερη νίκη τους... Η υποστήριξή μου για την εθνική ομάδα έχει μόλις αρχίσει».

Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι ότι οποίος γνωρίζει από κοντά τον Έντι Ράμα, ξέρει ότι δεν έχει τίποτα κοινό με το ρόλο του εθνοπατέρα που υποδύεται τελευταία μετά την άνοδο του στον πρωθυπουργικό θώκο. Μάλιστα ήταν από εκείνες τις αμφιλεγόμενες προσωπικότητες που "κορόιδευε" κόμματα, σύμβολα και σημαίες. Όμως η εξουσία και ο πειρασμός των ψήφων, καθώς πλησιάζουν οι δημοτικές εκλογές, παραμορφώνουν τον "κοσμοπολίτη" Εντι Ράμα σε ένα συνηθισμένο Βαλκάνιο πολιτικό, που λίγο διαφέρει από τον προκάτοχό του.

Λίγους μήνες πριν ο ίδιος ο Αλβανός πρωθυπουργός σε μια από τις λαμπρές ομιλίες του ανέφερε: «Τα σύνορα είναι το χθες, το μέλλον δεν έχει σύνορα. Για να μην καθορίσει το χθες το μέλλον μας, υπάρχει μόνο ένα πράγμα που πρέπει να κάνουμε, με την αόρατη αυτή γραμμή: να μην την δούμε. Εξίσου το ίδιο απομένει να πράξουμε με εκείνους που ασχολούνται με τα σύνορα για να περιορίσουν το όραμα μας και το δρόμο του μέλλοντος μας με την εθνικιστική ρητορική τους: να μην τους ακούμε».

Αυτά λοιπόν έλεγε ο Έντι Ράμα, η μάλλον ένας άλλος Έντι Ράμα, ο Ευρωπαίος, ο οποίος είναι πλέον άφαντος μέσα στο πυκνό βαλκανικό δάσος του εθνικισμού.

Πηγή: www.himara.gr

Πελατειακό κράτος μόνιμο, για πάντα.... - Του Χρήστου Γιανναρά

Ο​​ι πραγματικότητες «δημοκρατία» και «πελατειακό κράτος» αλληλοαποκλείονται: Οπου προκύψει πελατειακό κράτος, η δημοκρατία πεθαίνει, και όπου λειτουργεί δημοκρατία, πελατειακό κράτος δεν είναι δυνατό να υπάρξει. Πρόκειται για πραγματικότητες ριζικά (εξ ορισμού) αντιθετικές, ασύμπτωτες, ασύμβατες. Η μια αναιρεί την άλλη, είναι αδύνατο να συνυπάρξουν.

Τυχόν απόπειρες συμβιβασμού της αντίθεσης συνιστούν απάτη – όχι ότι καταλήγουν σε απάτη, αλλά, από το ξεκίνημά τους, είναι απάτη. Ούτε λογικά ούτε στην πράξη χωράει συμβιβασμός, αποκλείονται οι «αμοιβαίες υποχωρήσεις», ο «περιορισμός» του πελατειακού κράτους, η κάποια «χαλιναγώγησή» του. Το πελατειακό κράτος είναι το ακριβές ανάλογο μιας ξενικής κατοχής, εξίσου αυθαίρετο και ιδιοτελές με το καθεστώς που επιβάλλουν εχθρικά στρατεύματα όταν υποτάξουν μια χώρα – τα συμφέροντα των κατακτητών αδύνατο να συμπέσουν με τις ανάγκες των κατακτημένων. «Περιορισμός» ή «βελτίωση» της ιδιοτέλειας και αυθαιρεσίας ενός στρατού κατοχής («μετριασμός» του καθεστώτος δουλείας) είναι έξω από κάθε λογική – ή θα αποτιναχθεί ο ζυγός ή όχι.

Τι είναι το «πελατειακό κράτος»; Είναι η εμπορευματοποίηση των σχέσεων της εξουσίας με τον πολίτη, η εκδοχή του πολίτη ως πελάτη συναλλασσόμενου με την εξουσία, η άσκηση της πολιτικής με τους όρους της αγοράς, τους κανόνες του μάρκετινγκ. Η εξουσία πουλάει τους διορισμούς στο Δημόσιο και ο πολίτης - πελάτης αγοράζει τον διορισμό με την ψήφο του, με την παντοδαπή στράτευσή του στο κόμμα που τον διόρισε. Ο διορισμός είναι κέρδος σημαντικό: ισόβια εξασφάλιση μηνιάτικου άνευ όρων (χωρίς έλεγχο της παραγόμενης εργασίας, των ικανοτήτων και προσόντων, της εργατικότητας ή της φυγοπονίας, της εντιμότητας ή της φαυλότητας).

Το πελατειακό κράτος διαβαθμίζει τα εμπορεύσιμα: Πουλάει και τις αναθέσεις δημόσιων έργων, την αποκλειστικότητα προμηθειών του δημοσίου, διαχείρισης «κοινοτικών κονδυλίων», διαχείρισης τηλεοπτικών συχνοτήτων. Στις περιπτώσεις αυτές ο πολίτης - πελάτης δεν πληρώνει τους εξουσιαστές απλώς με την ψήφο του και τη στράτευσή του. Αναλαμβάνει να τρέφει τον Μινώταυρο του κομματικού ταμείου, να ικανοποιεί την απληστία των κομματικών που μεσολαβούν στη συναλλαγή, να εξασφαλίζει και ο ίδιος την ανταμοιβή για το ρίσκο της κλοπής.

Το πελατειακό κράτος εντάσσει στη λογική της δοσοληψίας και κάθε άλλη, συνταγματικά προβλεπόμενη, θεσμική λειτουργία κορυφαίας κοινωνικής ευθύνης: Της ευθύνης για την άμυνα της χώρας, για την απονομή του δικαίου, για την υπεύθυνη πληροφόρηση του πολίτη και την ελεύθερη διακίνηση ιδεών, για την κοινωνική ασφάλιση, για τη νοσοκομειακή περίθαλψη. Διορίζει το πελατειακό κράτος τις ηγεσίες: των Ενόπλων Δυνάμεων, των Ανώτατων Δικαστηρίων, της Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης, των Ασφαλιστικών Ταμείων, των Δημόσιων Νοσοκομείων. Με αντάλλαγμα οι διοριζόμενοι να εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κόμματος που κυβερνάει και όχι της συντεταγμένης σε κράτος κοινωνίας.

Γι’ αυτό και στο πελατειακό κράτος ο κάθε τυχάρπαστος, κωμικά ανίκανος ή φαυλεπίφαυλος κομματάνθρωπος (πελάτης της εξουσίας) μπορεί να ηγείται του ασφαλιστικού συστήματος, με εντολή την καταλήστευση του αποταμιευμένου μόχθου δημόσιων λειτουργών. Οποιοσδήποτε απόστρατος καραβανάς να βρεθεί διοικητής νοσοκομείου υπερσύγχρονης ιατρικής τεχνολογίας. Κραυγαλέες μετριότητες δικαστών ή αξιωματικών να αναβιβαστούν στα κορυφαία επιτελικά πόστα της Δικαιοσύνης ή της Αμυνας, επειδή είχαν έγκαιρα αντιληφθεί ότι μόνο με κομματική εύνοια θα «προκόψουν».

Το μοιραίο και ολέθριο δεδομένο είναι ότι το πελατειακό κράτος, ενώ καταλύει και αναιρεί τη δημοκρατία, λειτουργεί μόνο με τους όρους της δημοκρατίας, μόνο σφετεριζόμενο τους όρους της δημοκρατίας, μόνο με παράχρηση και κατάχρηση των προδιαγραφών της δημοκρατίας. Δεν αρνείται το πελατειακό κράτος κανένα θεσμό και καμιά λειτουργία της δημοκρατίας, απλώς (πρβλ. το καβαφικό «ανεπαισθήτως») αλλάζει την αιτία και τον σκοπό (το «νόημα») των θεσμών και λειτουργιών της δημοκρατίας: To «κράτος» (η εξουσία) δεν υπηρετεί τον «δήμο» (την κοινωνία των σχέσεων, το άθλημα της πολιτικής κοινωνίας των προσώπων), αλλά τον πρωτογονισμό της ιδιοτέλειας, τον ατομοκεντρισμό των ενστίκτων αυτοσυντήρησης, κυριαρχίας, ηδονής.

Γι’ αυτό και μια κοινωνία που έχει υποστεί τη μετάλλαξη της δημοκρατίας σε πελατειακό κράτος, είναι αδύνατο να απαλλαγεί ποτέ από αυτή τη μετάλλαξη με δημοκρατικούς όρους. Διότι οι δημοκρατικοί όροι εκεί έχουν παραφθαρεί και διαστραφεί έτσι, ώστε να αποκλείουν τη λειτουργία της δημοκρατίας, να συνιστούν καταστατικές αρχές του πελατειακού κράτους. Οι κομματάνθρωποι έχουν κόψει και ράψει το Σύνταγμα στα μέτρα της προσχηματικής δημοκρατίας – έχουν περιλάβει στο Σύνταγμα διάταξη που επιτρέπει μόνο «αναθεωρήσεις» κάποιων διατάξεών του και οι αναθεωρήσεις να γίνονται μόνο από την παρωδία Κοινοβουλίου του πελατειακού κράτους. Επομένως καινούργιο Σύνταγμα από ακομμάτιστη Συντακτική Εθνοσυνέλευση δεν μπορεί να προκύψει παρά μόνο από κατάλυση του έννομου κράτους, δηλαδή από «επανάσταση» – με το ρίσκο του παραλογισμού και του χάους.

Ετσι το πελατειακό κράτος έχει εξασφαλίσει ανενόχλητη τη διαιώνισή του. Αυθαιρεσία στρατού κατοχής και πηγαίνει κρεσέντο: Τα όσα συμβαίνουν σήμερα με τη φυλάκιση αναπολόγητων βουλευτών και τη διακοπή χρηματοδότησης ψηφισμένου νομότυπα κόμματος, συμπτωματικά αφορούν σε περίπτωση ιδεολόγων του εγκλήματος και συμπεριφορών υποκόσμου. Αύριο η αυθαιρεσία μπορεί να βάλει στο στόχαστρο και οποιοδήποτε κόμμα του «συνταγματικού τόξου», χωρίς την παραμικρή και πάλι αντίδραση της Δικαιοσύνης. Μην ξεχνάμε ότι ο πολύς κ. Μπαλτάκος δεν λογοδότησε ποτέ για τον βιντεοσκοπημένο ρόλο του στην πολιτική προσεταιρισμού των Νεοναζιστών – απαθανάτισε όμως σε οπτικό ντοκουμέντο την ετοιμότητα του πελατειακού κράτους να συμπαίξει ακόμα και με το κοινωνικό περιθώριο, για να ψηφοθηρήσει.

Η ασυδοσία του κομματικού (πελατειακού) κράτους συνδυασμένη με την αχρήστευση της Δικαιοσύνης γεννάει τρόμο. Η εξουσία συντρίβει όποιον της αντιστέκεται, και συγκαλύπτει αδιάντροπα τους συνεργούς της στην αυθαιρεσία. Το πελατειακό κράτος βύθισε την Ελλάδα, με τον εξωφρενικό υπερδανεισμό, στην καταστροφή, στον πνιγμό της χρεοκοπίας, στην απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας. Δεν λογοδότησε κανείς γι’ αυτά τα εγκλήματα. Κυβερνούν οι αυτουργοί των εγκλημάτων και η αυθαιρεσία τους, τα ψεύδη και οι κομπασμοί τους μεταγγίζουν τρόμο, ανελπιστία, πανικό. Με τα εξομοιωμένα, σε όλα τα κανάλια, Δελτία Ειδήσεων μπαίνει στο σπίτι μας το πελατειακό κράτος σαν αδίστακτος κακοποιός. Και με τα «πρωινάδικα» η ναυτία και αηδία της παρέλασης θλιβερών ανθρωπαρίων υπουργοποιημένης μικρόνοιας και ευτέλειας.

Το πελατειακό κράτος τελικός και οριστικός νικητής.

Από Palmografos.com: Palmografos.com - Πελατειακό κράτος μόνιμο, για πάντα - Του Χρήστου Γιανναρά