OXFORD – On January 25, Greece voted decisively for change, removing from power the two political parties – New Democracy and Pasok – that have ruled the country in one form or another since the restoration of democracy in 1974. It was past time that voters did so.
Over the last four decades, Greece's leaders created a system of clientelism that transformed the country into the most unequal and socially unjust society in the European Union. Pasok, Greece's traditional party of the left, is mired in scandal and seems to have reached the end of the line, receiving just 4.6% of the vote.
The trouble is that, in voting for change, Greek voters took a leap into the dark. The newly elected prime minister, Alexis Tsipras, advocates debt relief and the abandonment of austerity – goals that have broad popular support. And many on the European left are rejoicing at Tsipras's outspoken rejection of German-imposed austerity as the only policy for Europe's troubled economies. But, though Tsipras and his party may be new, the other ideas that they espouse are old – and far from ideal for Greece or Europe.
Neither Tsipras nor his party, Syriza, is tainted by their predecessors' disastrous policies. This should be a good thing, as it could enable Europe's leaders to understand at last that what is at stake in Greece is the fate of a people, not the survival of a failed political class. But Tsipras's first decisions have antagonized the EU and created a climate of confrontation.
The problem is that Syriza is not truly an anti-austerity party. The true advocates of the end of austerity – including the economists Joseph Stiglitz, Paul Krugman, and Simon Wren-Lewis – do so from a European perspective. Like To Potami, a ten-month-old Greek political party of which I am a member, they advocate correcting policy errors that threaten the survival of the eurozone, in order to create a stronger EU.
Syriza does not share this outlook; and, indeed, Tsipras did not seek out To Potami, which received 6% of the vote, as a potential coalition partner. Rather than criticizing austerity as a well-meant policy error, he condemns it as an assault on Greece, a neo-colonial imposition, or a hostile ideological project gone wrong. His language is one of resistance to conquest.
Thus, it is no accident that Tsipras chose the far-right Independent Greeks party as his coalition partner. Both parties speak the same language – that of virulent nationalism – used by Europe's enemies, whether in Dresden or Moscow.
It is worth recalling Syriza's recent history. During the controversy surrounding the Cypriot banking sector's collapse in 2013, Tsipras referred to EU leaders as “gangsters" – the same sort of rhetoric used by far-right European populists like Marine Le Pen and Geert Wilders. More recently, he accused EU leaders of crafting Greece's bailout deal in a way that would enable them to “plunder" the country's assets. In this respect, too, the European left's new hero sounds like no one so much as Hungarian Prime Minister Viktor Orbán and other ultra-nationalists.
Likewise, Greece's new foreign minister, Nikos Kotzias, believes that the EU is a new form of “empire," one that has turned Greece into a “debt colony." (This is the title of Kotzias's most recent book.) Official Syriza documents regularly condemn the EU as an organization that undermines democracy and causes poverty and destitution throughout Europe.
For the past five years, Tsipras has built Syriza's support by attacking the pro-euro Greek parties as “neo-liberal" puppets of Germany. Though Tsipras, too, claims to favor the euro, he never mentions the fiscal discipline that it requires, or that Greece got into trouble because it violated its treaty obligations. He even rejects the conclusions of Eurostat, the European statistical agency, that Greece provided misleading budget data in 2009. Instead, he argues that the revised figures that emerged in 2010 were the result of a conspiracy, and that the Greek officials who released the data should be prosecuted.
Syriza is hardly alone in Greece in blaming the EU for the country's woes. New Democracy and Pasok do much the same, attacking the EU, “speculators," and hedge funds – anyone who might divert the public's attention from their own responsibility for the crisis. Greece's largest private media, controlled by the country's oligarchs, are happy to oblige.
Thus, most television channels speak of the bailout deal just as Tsipras does: as the proximate cause of austerity, a result of neoliberal dogma. As a result, for too many people in Greece, austerity reflects Germany's deranged obsession with discipline, not their country's profligacy. Despair over poverty and insecurity has turned into anger toward the European project – which, sadly, is becoming an EU-wide pathology.
Syriza's main innovation has been to capitalize on the urgent need for change in Greece by portraying the parties it has ousted as somehow aligned with the county's enemies, including the EU. That message suggests that what Syriza also stands for is the worst sort of change of all: nationalist isolation.
Read more at http://www.project-syndicate.org/commentary/greece-syriza-tsipras-nationalism-by-pavlos-eleftheriadis-2015-02#HIUwl34Orz2q51eI.99
Më 25 janar, Greqia votoi në shumicë për ndryshim, duke hequr nga pushteti dy parti politike – Nea Demokracia dhe Pasok – të cilat patën sunduar vendin në një formë apo një tjetër që nga rivendosja e demokracisë më 1974. Qe koha e duhur që votuesit ta bënin këtë.
Përgjatë katër dekadave të fundit, udhëheqësit e Greqisë krijuan një sistem klientelizmi që transformoi vendin në një nga shoqëritë më të pabarabarta dhe të padrejta nga pikëpamja sociale në Bashkimin Europian. Pasok, partia tradicionale e së majtës në Greqi, është e gllabëruar nga skandalet dhe duket se ka mbërritur në fund të jetës së vet, duke marrë vetëm 4,6 për qind të votave.
Telashi është se, duke votuar për ndryshim, votuesit e Greqisë hodhën një hap drejt errësirës. Kryeministri i sapozgjedhur, Alexis Tsipras, advokon për lehtësim të borxheve dhe për braktisje të masave të kursimit – objektiva që kanë mbështetje të gjerë popullore. Dhe shumë nga e majta Europiane po i gëzohen refuzimit zhurmëshumë të masave të kursimit të imponuara nga Gjermania nga ana e Tsiprasit si e vetmja politikë e vlefshme për ekonomitë në telashe të Europës. Por, megjithëse Tsipras dhe partia e tij janë të rinj, idetë e tjera që ata ekspozojnë janë të vjetra – dhe shumë larg të qenit ideale për Greqinë apo Europën.
As Tsipras dhe as partia e tij, Syriza, nuk është e dëmtuar nga politikat shkatërrimtare të paraardhësve të vet. Kjo duhet të jetë gjë e mirë, për shkak se mund t’i lejojë udhëheqësve të Europës të kuptojnë më në fund se ajo që po luhet në Greqi është fati i popullit, jo mbijetesa e një klase politike të dështuar. Por vendimet e para të Tsiprasit kanë kundërshtuar BE-në dhe kanë krijuar një klimë konfrontimi.
Problemi është që Syriza nuk është me të vërtetë një parti kundër masave të kursimeve. Avokatët e vërtetë të anulimit të politikave të kursimit – përfshirë ekonomistët Joseph Stiglitz, Paul Krugmandhe Simon Wren-Lewis – i japin kritikat e tyre nga një perspektivë europiane. Njësoj si To Potami, një parti dhjetë muaj e vjetër në Greqi në të cilën unë jam anëtar, ata mbrojnë idenë për të korrigjuar gabimet politike që kërcënojnë mbijetesën e eurozonës, në mënyrë që të krijojnë një BE më të fortë.
Problemi është që Syriza nuk është me të vërtetë një parti kundër masave të kursimeve. Avokatët e vërtetë të anulimit të politikave të kursimit – përfshirë ekonomistët Joseph Stiglitz, Paul Krugmandhe Simon Wren-Lewis – i japin kritikat e tyre nga një perspektivë europiane. Njësoj si To Potami, një parti dhjetë muaj e vjetër në Greqi në të cilën unë jam anëtar, ata mbrojnë idenë për të korrigjuar gabimet politike që kërcënojnë mbijetesën e eurozonës, në mënyrë që të krijojnë një BE më të fortë.
Syriza nuk mendon kështu; dhe, në të vërtetë, Tsipras nuk kërkoi të bëjë aleancë me To Potami, e cila mori 6 për qind të votave. Në vend që të kritikojë masat e kursimit si një gabim politik i rëndë, ajo dënon masat e kursimit si një sulm kundër Greqisë, një imponim neokolonialist apo një projekt ideologjik armiqësor që shkoi keq. Gjuha e tij është ajo e rezistencës ndaj një pushtimi.
Rrjedhimisht, nuk ndodhi aksidentalisht që Tsipras zgjodhi partinë e ekstremit të djathtë Grekët e Pavarur si partnerë në koalicionin e vet qeverisës. Të dyja partitë flasin të njëjtën gjuhë – atë të nacionalizmit virulent – përdorur nga armiqtë e Europës, qoftë në Dresden, qoftë në Moskë.
Ia vlen të rikujtojmë historinë e vonë të Syriza. Gjatë debateve përreth kolapsit të sistemit bankat të Qipros më 2013, Tsipras iu referua udhëheqësve të BE-së si “gangsterë” – e njëjta lloj retorike e përdorur nga populistët europianë të ekstremit të djathtë si Marine Le Pen dhe Geert Wilders. Më së fundmi, ai akuzoi udhëheqësit e BE-së se kanë hartuar marëveshjen e shpëtimit nga falimenti të Greqisë në një mënyrë që t’i mundësojë ta “plaçkisin” Greqinë nga asetet e saj. Në këtë kuptim, gjithashtu, heroi i ri i të majtës Europiane ngjan shumë me kryeministrin hungarez Viktor Orbán dhe ultranacionalistët e tjerë.
Në mënyrë të ngjashme, ministri i ri i jashtëm i Greqisë, Nikos Kotzias, beson se BE-ja është një formë e re “perandorie,” e tillë që ka kthyer Greqinë në një “koloni borxhesh.”
(Ky është titulli i librit më të fundit të Kotzias.) Dokumentet zyrtare të Syriza në mënyrë të rregullt dënojnë BE-në si një organizatë që minon demokracinë dhe shkakton varfëri dhe mjerim nëpër Europë.
Përgjatë pesë viteve të fundit, Tsipras ka ndërtuar mbështetjen për Syriza duke sulmuar partitë greke pro-europiane si kukulla “neo-liberale” të Gjermanisë. Megjithëse edhe vetë Tsipras pretendon se është në favor të Euros, ai nuk përmend kurrë disiplinën fiskale që kërkohet për Euron, apo që Greqia hyri në telashe për shkak se shkeli detyrimet e traktatit. Ai madje kundërshton edhe konkluzionet e Eurostat, agjencisë statistikore Europiane, e cila thotë se Greqia dha të dhëna të rreme për buxhetin në vitin 2009. Në vend të kësaj, ai argumenton se shifrat e korrigjuara më 2010 qenë rezultat i një komploti, dhe që zyrtarët e Greqisë që publikuan të dhënat duhet të përndiqen penalisht.
Syriza nuk është tamam vetëm në Greqi në hedhjen e fajit te BE për shqetësimet e vendit. Demokracia e Re dhe Pasok bëjnë pak a shumë të njëjtën gjë, duke sulmuar BE-në, “spekulantët”, fondet hedge – çdokënd që mund të shërbejë për të zhvendosur vëmendjen e publikut nga përgjegjësitë e vetë politikanëve grekë për krizën. Media më e madhe private në Greqi, e kontrolluar nga oligarkët e vendit, është e lumtur të bindet.
Kështu, shumica e televizioneve flasin për një marëveshje shpëtimi njësoj siç flet Tsipras: sikur ata janë viktima të masave të kursimit dhe rezultat i një dogme neoliberale. Për rrjedhojë, për shumë tepër njerëz në Greqi, masat e kursimit reflektojnë obsesionin të çmendur të Gjermanisë për disiplinë, jo shthurjen e vendit. Dëshpërimi për shkak të varfërisë dhe pasigurisë është kthyer në zemërim ndaj projektit Europian – gjë që trishtueshëm po kthehet në patologji pan-europiane.
Novacioni kryesor i Syriza ka qenë që të kapitalizojë nevojën urgjente për ndryshim në Greqi duke portretizuar partië që ajo rrëzoi si në një farë mënyre të rradhitura në anën e armiqve të vendit, përfshirë BE-në. Ky mesazh sugjeron që Syriza është gjithashtu e gatshme edhe për ndryshimin më të keq të mundshëm nga të gjitha: izolimin nacionalist.
Botuar me autorizim nga Project Syndicate, 2015. Ripublikimi nuk mund të bëhet pa lejen e Project Syndicate. The Dark Side of Syriza
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου