«ΧΡΙΣΤΟΥ ΒΙΒΛΟΝ ΕΜΨΥΧΟΝ» Μητροπολίτου Αὐλῶνος ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

 

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου!- Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου!

Τα Εισόδια της Θεοτόκου-Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου!

Στην έναρξη των Παρακλήσεων προς την Θεοτόκο! Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου!

 

Στην αρχή των Παρακλήσεων - Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου Φλώρινα!! 2 8 2020

Γιατί καταφεύγουμε στη Παναγία; - Pse streohemi pranë së Tërëshenjtës?

Γιατί καταφεύγουμε στη Παναγία; Η Παναγία είναι η ελπίδα των απελπισμένων, η χαρά των πικραμένων, το ραβδί των τυφλών, η άγκυρα των θαλασσοδαρμένων, η μάνα των ορφανεμένων. Η θρησκεία του Χριστού είναι πονεμένη θρησκεία, ο ίδιος ο Χριστός καρφώθηκε απάνω στο ξύλο κ’ η μητέρα του η Παναγία πέρασε κάθε λύπη σε τούτον τον κόσμο. Γι’ αυτό καταφεύγουμε σε Κεiνη που την είπανε οι πατεράδες μας: «Καταφυγή», «Σκέπη του κόσμου», «Γοργοεπήκοο», «Γρηγορούσα», «Οξεία αντίληψη», «Ελεούσα», «Οδηγήτρια», «Παρηγορίτισσα» και χίλια άλλα ονόματα, που δεν βγήκανε έτσι απλά από τα στόματα, αλλά από τις καρδιές που πιστεύανε και που πονούσανε. Μονάχα στην Ελλάδα προσκυνιέται η Παναγία με τον πρεπούμενο τρόπο ήγουν με δάκρυα με πόνο και με ταπεινή αγάπη. Γιατί η Ελλάδα είναι τόπος πονεμένος, χαροκαμένος, βασανισμένος από κάθε λογής βάσανο. Κι από τούτη την αιτία το έθνος μας στα σκληρά τα χρόνια βρίσκει παρηγοριά και στήριγμα στα αγιασμένα μυστήρια της ορθόδοξης θρησκείας μας, και παραπάνω από όλα στο Σταυρωμένο το Χριστό και στη χαροκαμένη μητέρα του, που πέρασε την καρδιά της σπαθί δίκοπο. Σε άλλες χώρες τραγουδάνε την Παναγία με τραγούδια κοσμικά, σαν νάναι καμιά φιλενάδα τους, μα εμείς την υμνολογούμε με κατάνυξη βαθειά, θαρρετά μα με συστολή, με αγάπη μα και με σέβας, σαν μητέρα μας μα και σαν μητέρα του Θεού μας. Ανοίγουμε την καρδιά μας να τη δει τι έχει μέσα και να μας συμπονέσει. Η Παναγία είναι η πικραμένη χαρά της Ορθοδοξίας, «το χαροποιόν πένθος», «η χαρμολύπη» μας, «ο ποταμός ο γλυκερός του ελέους», «ο χρυσοπλοκώτατος πύργος και η δωδεκάτειχος πόλις». Φώτης Κόντογλου

Pse streohemi pranë së Tërëshenjtës? E Tërshenjta është shpresa e të dëshpëruarve, gëzimi i të hidhëruarve, bastuni i të verbërve, spiranca e të munduarve nga deti, nëna e jetimëve.  Feja e Krishtit është një fe e dhembshur, vetë Krishti u gozhdua mbi dru dhe nëna e tij e Tërshenjta kaloi çdo trishtim në këtë botë.  Prandaj streohemi tek Ajo që etërit tanë e quajtën: “Strehë” “Mbulesë e botës”, “Ajo që dëgjon shpejt”, “Ajo që shpejton në ndihmë” “Mendja e mprehtë” “E mëshirshmja”, “Udhërrfyesja” dhe mijëra emra të tjerë, që nuk dolën kështu thjesht nga gojët, por nga zemrat që besonin dhe dhimbnin.  Vetëm në Greqi, së Tërshenjtës, i falen me mënyrën e duhur, me lotë dhe dhimbje dhe me dashuri të përulur.  Kjo ndodh pasi Greqia është një vend i lënduar, i munduar, i torturuar nga çdo lloj mundimi.  Kjo është dhe arsyeja që kombi ynë në vitet e ashpra gjen ngushëllim dhe mbështetje në misteret e shenjta të besimit tonë orthodhoks dhe mbi të gjitha në Krishtin e Kryqëzuar dhe nënën e djegur nga vdekja, që zemrën e saj e përshkroi thikë me dy tehë.  Në vende të tjera i këndojnë së Tërshenjtës me këngë njerëzore, sikur të ishte ndonjë shoqja e tyre, por ne e hymnojmë me përulje të thellë, me kurajo por dhe me përmbajtje, me dashuri dhe me respekt, si nënën tonë por dhe si nënën e Zotit tonë.  Hapim zemrën tonë që ta shohë se çfarë ka brenda që të na ngushëllojë.  E Tërëshenjta është gëzimi i hidhur i Orthodhoksisë, “zia e gëzueshme”, “gëzimtrishtimi” ynë, “Lumi më i ëmbël i mëshirës”, “kulla i thurrur me ar dhe qyteti me dymbëdhjetë murre”.  Foti Kontoglou.