Ο Άγιος Ευγένιος πολιούχος Τραπεζούντας και η πόλη Ρωμανία στη Θράκη!!

Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς Υπέρμαχος της Ορθοπραξίας αγωνιστής.

Ο Iσαπόστολος Άγιος Μέγας Φώτιος υπέρμαχος των γραμμάτων. Διέσωσε την αρχαία γραμματεία.

Την πανεύφημον νύμφην Χριστού υμνήσωμεν, Αικατερίναν την θείαν και πολιούχον Σινά.

 

ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ: Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΙΕΝΑ

 

Γ΄ Κατανυκτικός Εσπερινός Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς-Περί αμελείας! Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου!

 

24 Αυγούστου – Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός - 24 Gusht - Shën Kozma Etolosi!

Το Trailer της ταινίας για τον Άγιο Νεκτάριο! - Trailer i filmit dedikuar Shën Nektarit!

 

Αγία Φιλοθέη η Αθηναία

 Σήμερα, 19 Φεβρουαρίου, γιορτάζουμε τὴ μνήμη μιᾶς μεγάλης ὁσιομάρτυρος, τῆς ἁγίας Φιλοθέης τῆς Ἀθηναίας, ἡ ὁποία ἔζησε τὴν ἐποχὴ τῆς τουρκοκρατίας καὶ πρόσφερε στὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ ἔθνος ἕνα τεράστιο ἱεραποστολικὸ καὶ κοινωνικὸ ἔργο.

Ο Άγιος Σπυρίδωνας !

 

Σήμερα γιορτάζει ἕνας μεγάλος ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ἅγιος Σπυρίδωνας, ἐπίσκοπος Τριμυθοῦντος τῆς Κύπρου, ὁ θαυματουργός. Τὸ λείψανό του βρίσκεται ἄφθαρτο (ἄλιωτο) στὴν Κέρκυρα, καὶ εἶναι αὐτὸ ἕνα ἀνεξήγητο φαινόμενο, ἕνα διαρκὲς θαῦμα ποὺ ζοῦμε στὴν Ἐκκλησία μας ἐδῶ καὶ 1700 χρόνια. Εὔχομαι νὰ πᾶτε κάποτε στὴν Κέρκυρα καὶ νὰ τὸ προσκυνήσετε. Ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ θαύματα ποὺ ἔκανε ὁ ἅγιος Σπυρίδων ἦταν ὅτι ἔσωσε τὴν Κέρκυρα ἀπὸ μιὰ φοβερὴ καὶ θανατηφόρο ἀσθένεια. Τὸ 1630 μ.Χ. ξέσπασε στὸ νησὶ πανώλης (πανούκλα), ἡ ὁποία θέριζε καθημερινὰ δεκάδες ἢ καὶ ἑκατοντάδες ἀνθρώπους. Ἡ διοίκηση τοῦ νησιοῦ διέθεσε ἕνα τεράστιο ποσὸ γιὰ νὰ περιορίσει τὴν ἐξάπλωση τῆς νόσου. Κανένα ἀποτέλεσμα. Ἡ πόλη νεκρώθηκε. Οἱ δρόμοι ἄδειασαν. Μόνο κάρα κυκλοφοροῦσαν φορτωμένα μὲ πτώματα, γιὰ νὰ τὰ μεταφέρουν ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη καὶ νὰ τὰ θάψουν σὲ ὁμαδικοὺς τάφους.

Κάποια μέρα ὁ πιστὸς λαὸς μέσα στὸν πόνο καὶ στὴν ἀπόγνωσή του, καὶ παρὰ τὶς συστάσεις τῶν γιατρῶν νὰ ἀποφεύγει τὸν συνωστισμό, τρέχει καὶ κατακλύζει τὸν ναὸ τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνα καὶ μὲ συντριβὴ καρδιᾶς καὶ δάκρυα ζητᾶ τὴ βοήθειά του.

-Ἅγιε, λυπήσου μας, φωνάζουν μικροὶ καὶ μεγάλοι. Ἅγιε, σῶσε μας.

Καὶ ἡ βοήθεια δὲν ἄργησε νὰ ἔλθει. Ὅπως ἀναφέρει ὁ ἱστορικὸς τῆς Κέρκυρας Ἀνδρέας Μάρμορας ποὺ ζοῦσε τότε, ἡ τρομερὴ ἐπιδημία, παρὰ τὴν ἔλλειψη φαρμάκων, σὲ λίγο περιορίστηκε στὸ ἐλάχιστο καὶ τὴν Κυριακὴ τῶν Βαΐων σταμάτησε τελείως. Ὅλες τὶς νύκτες, κατὰ τὶς ὁποῖες ἡ πόλη δοκιμαζόταν ἀπὸ τὴν ἀρρώστια, πάνω ἀπὸ τὸν ναὸ τοῦ ἁγίου φαινόταν ἕνα φῶς, σημάδι ὅτι ὁ ἅγιος ἀγρυπνοῦσε καὶ προσευχόταν γιὰ τὸν λαό του. Γι’ αὐτὸ μέχρι σήμερα γίνεται κάθε χρόνο τὴν Κυριακὴ τῶν Βαΐων μεγάλη λιτανεία εἰς ἀνάμνηση τοῦ μεγάλου αὐτοῦ θαύματος. Μόνο φέτος δὲν ἔγινε γιατὶ τὸ ἀπαγόρευσαν οἱ ἀρχές.

Ἔτσι θὰ πρέπει καὶ σήμερα νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὴν πανδημία αὐτὴ ποὺ μᾶς βρῆκε. Ὁ Θεὸς δὲν ἄλλαξε. Εἶναι ὁ ἴδιος ὅπως καὶ τότε. Αὐτὸ ποὺ ἔχει ἀλλάξει εἶναι δυστυχῶς ἡ πίστη μας. Χωρὶς νὰ ἀπορρίπτουμε τὶς συστάσεις τῶν ἰατρῶν, θὰ πρέπει νὰ ζητήσουμε τὴ βοήθεια τοῦ μεγάλου Ἰατροῦ τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων μας, τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸς καὶ θέλει καὶ μπορεῖ νὰ μᾶς βοηθήσει. Φτάνει νὰ μετανοήσουμε γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας καὶ νὰ τὸν παρακαλέσουμε θερμά, ὅπως οἱ Κερκυραῖοι τότε.

Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου. 

Shën Kozmai i Kolkondasit (1714-1779)

 

Εορτάστηκαν στην Ι Μ Κορυτσάς τα 500 χρόνια από το μαρτύριο του Οσίου Ιακώβου! - 500 vjetori i martirizimit të martirit të ri, Oshënar Jakovit në Mitropolinë e Shenjtë Korçë!

Άγιος Νεομάρτυς Ιωάννης Μονεμβασιώτης ο ανυποχώρητος

    

  Ἦταν υἱὸς ἱερέα καὶ γεννήθηκε στὸ χωριὸ Γεράκι τῆς Μονεμβασιᾶς. Τὸ 1770 ὅταν οἱ Ἀλβανοὶ ἦλθαν στὴν Πελοπόννησο, ἔσφαξαν τὸν πατέρα του, καὶ αὐτὸν μαζὶ μὲ τὴν μητέρα του, τοὺς ἀπήγαγαν στὴ Λάρισα. Ἦταν τότε ὁ Ἰωάννης 15 χρονῶν. Ἐκεῖ πουλήθηκε μαζὶ μὲ τὴ μητέρα του σὲ κάποιο Τοῦρκο. Ἐπειδὴ ὅμως ὁ Τοῦρκος αὐτὸς δὲν εἶχε παιδιά, θέλησε νὰ υἱοθετήσει τὸν Ἰωάννη ἀφοῦ τὸν ἐξισλαμίσει. Οἱ τεράστιες καὶ ποικίλες προσπάθειες τοῦ Τούρκου γιὰ νὰ ἐξισλαμίσει τὸν Ἰωάννη, δὲν ἔφεραν κανένα καρπό. Ὁ νέος μὲ ὑψηλὸ φρόνημα, διαρκῶς ἔλεγε:«ἐγὼ Τοῦρκος δὲν γίνομαι, ἐγὼ εἶμαι χριστιανὸς καὶ χριστιανὸς θέλω νὰ πεθάνω». Τότε ὁ Τοῦρκος, μέσα στὸ σπίτι του, ἄρχισε νὰ βασανίζει σκληρὰ τὸν Ἰωάννη. Τὴν περίοδο τοῦ δεκαπενταύγουστου τὸν πίεζε νὰ καταλύσει, καὶ μάλιστα εἶχε βάλει καὶ τὴ μητέρα του νὰ τὸν παρακαλέσει νὰ φάει ἀπὸ τὰ δελεαστικὰ φαγητά. Ἀλλὰ ὁ Ἰωάννης ἀπάντησε:«ἐγὼ εἶμαι γιὸς παπὰ καὶ πρέπει νὰ φυλάττω καλύτερα ἀπὸ τοὺς γιοὺς τῶν λαϊκῶν τοὺς νόμους καὶ τὰ ἔθιμα τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας». Ἐξαγριωμένος ὁ σκληρὸς Τοῦρκος ἀπὸ τὴν στάση τοῦ Ἰωάννη, τὸν μαχαίρωσε στὴν καρδιά, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ πεθάνει στὶς 21 Ὀκτωβρίου 1773.

Ο τσομπάνος που πήγε στον Παράδεισο! - Çobani që shkoi në Parajsë!

Άγιοι Ακύλας και Πρίσκιλλα οι Απόστολοι- Shënjtorët Akila dhe Priskila, Apostujt.

 

Άγιος Νικόλαος Αρχιεπίσκοπος Μύρων της Λυκίας, ο Θαυματουργός - Shën Nikolla çudibërësi

Ὁ Νικόλαος, πρέσβυς ὢν ἐν γῇ μέγας, Καὶ γῆς ἀποστὰς εἰς τὸ πρεσβεύειν ζέει. Ἕκτῃ Νικόλεώ γε φάνη βιότοιο τελευτή.

Βιογραφία Ο Άγιος Νικόλαος γεννήθηκε τον 3ο αιώνα μ.Χ. στα Πάταρα της Λυκίας, από γονείς ευσεβείς και πλουσίους και έδρασε την εποχή των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού (284 - 304 μ.Χ.), Μαξιμιανού (286 - 305 μ.Χ.) και Μεγάλου Κωνσταντίνου. Σε νεαρή ηλικία έμεινε ορφανός και κληρονόμος μιας μεγάλης περιουσίας. Αλλά ο Νικόλαος, εμπνεόμενος από φιλάνθρωπα συναισθήματα, διέθετε την περιουσία του για να ανακουφίζει άπορα, ορφανά, φτωχούς, χήρες, στενοχωρημένους οικογενειάρχες. Ένας μάλιστα, θα διέφθειρε τις τρεις κόρες του, προκειμένου να εξασφαλίσει χρήματα. Όταν το έμαθε αυτό ο Νικόλαος, μυστικά σε τρεις νύκτες εξασφάλισε την προίκα των τριών κοριτσιών, αφήνοντας 100 χρυσά φλουριά στην κάθε μία. Έτσι, οι τρεις κόρες αποκαταστάθηκαν και γλίτωσαν από βέβαιη διαφθορά. Στην συνέχεια αφιερώθηκε στον ασκητικό βίο, λόγω όμως της ξεχωριστής αρετής του τιμήθηκε, χωρίς να το επιδιώξει, αρχικά με το αξίωμα του Ιερέα στα Πάταρα και συνέχεια με το αξίωμα του αρχιεπισκόπου Μύρων. Από τη θέση αυτή καθοδηγούσε με αγάπη το ποίμνιό του και ομολογούσε με παρρησία την αλήθεια. Για το λόγο αυτό συνελήφθη από τους τοπικούς άρχοντες και ρίχτηκε στη φυλακή. Όταν όμως ανήλθε στον αυτοκρατορικό θρόνο ο Μέγας Κωνσταντίνος ελευθερώθηκαν όλοι οι χριστιανοί και έτσι ο Νικόλαος επανήλθε στο αρχιεπισκοπικό θρόνο. Μάλιστα έλαβε μέρος στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο, όπου ξεχώρισε για τη σοφία και την ηθική του τελειότητα. Ο Άγιος Νικόλαος ήταν προικισμένος και με το χάρισμα της θαυματουργίας με το οποίο έσωσε πολλούς ανθρώπους και όσο ήταν εν ζωή αλλά και μετά την κοίμησή του το 330 μ.Χ. Για παράδειγμα όταν κάποτε κινδύνευσε κάποιος στη θάλασσα - λόγω σφοδρών ανέμων - και επικαλέστηκε το όνομα του αγίου σώθηκε και μάλιστα ενώ βρισκόταν στη μέση του πελάγους βρέθηκε αβλαβής στο σπίτι του. Το θαύμα έγινε αμέσως γνωστό στην Πόλη και ο λαός προσήλθε αμέσως σε λιτανεία και αγρυπνία προκειμένου να τιμήσει το θαυματουργό Άγιο. Περί των Ιερών Λειψάνων του Αγίου Ο τάφος του Αγίου Νικολάου στη Βασιλική του Μπάρι, ανοίχθηκε αναγκαστικά το 1953 μ.Χ., κατά την διάρκεια αναστηλωτικών εργασιών, την νύκτα της 5ης προς 6ης Μαΐου. Για τον σκοπό αυτό συγκροτήθηκε επιτροπή από τον Πάπα, με Πρόεδρο τον τότε Ρωμαιοκαθολικό Αρχιεπίσκοπο του Μπάρι Ερρίκο Νικόδημο, στην οποία ανατέθηκε η κανονική αναγνώριση των λειψάνων του τάφου. Παράλληλα ο αναγνωριστικός έλεγχος και η καταμέτρηση των οστών ανατέθηκε στον Καθηγητή της Ανατομίας στο Πανεπιστήμιο του Μπάρι Λουΐτζι Μαρτίνο και τον βοηθό του Γιατρό Αλφρέντο Ρουγγίερι. Τα Λείψανα μέσα στη λάρνακα έπλεαν σέ ένα διαυγές, άχρωμο και άοσμο υγρό, το οποίο είχε βάθος τρία περίπου εκατοστά. Η εξέταση του υγρού αυτού από τα Ινστιτούτα Χημείας και Υγιεινής του Πανεπιστημίου του Μπάρι απέδειξε, ότι επρόκειτο για καθαρό νερό, ελεύθερο από άλατα και στείρο από μικροοργανισμούς! Η έρευνα απέδειξε, ότι το υγρό αυτό προήρχετο από τις μυελοκυψέλες των σπογγωδών οστέων! Η τρίτη ιστορικά ανακομιδή έγινε την νύκτα της 7ης προς 8ης Μαΐου 1957 μ.Χ., με σκοπό νέα αναγνώριση, καταμέτρηση, ανατομική και ανθρωπολογική μελέτη, πριν την οριστική κατάθεση στην λάρνακα, μετά το πέρας των αναστηλωτικών εργασιών. Στην ιατρική ομάδα συμμετείχε την φορά αυτή και ο Γιατρός Λουΐτζι Βενέζια. Τα αποτελέσματα της ανθρωπολογικής εξετάσεως των Ιερών Λειψάνων υπήρξαν εντυπωσιακά. Διαπιστώθηκε, ότι ανήκαν σέ ένα και το αυτό άτομο και μάλιστα σε άνδρα που είχε ύψος 1.67 περίπου, τρεφόταν κυρίως με φυτικά προϊόντα και πέθανε σε ηλικία μεγαλύτερη των 70 ετών. Το άτομο αυτό ανήκε στην λευκή Ινδοευρωπαϊκή φυλή. Η κατάσταση ορισμένων οστών έδειξε ακόμη, ότι το άτομο στο οποίο ανήκαν, πρέπει να είχε υποφέρει πολύ κάτω από ιδιαίτερα δυσμενείς συνθήκες διαβίωσης, που του άφησαν σημάδια στην υπόλοιπη ζωή του. Η αγκυλωτική σπονδυλοαθρίτιδα και η διάχυτη ενδοκρανιακή υπερόστωση, πρέπει να κληρονομήθηκαν από κάποια υγρή φυλακή, όπου πέρασε αρκετά χρόνια της ζωής του και μάλιστα σε προχωρημένη ηλικία. Η ιχνογραφική ανάπλαση του προσώπου, με την μέθοδο της υπερσκελετικής αναπλάσεως των μαλακών μερών της κεφαλής, απέδωσε επίσης θεαματικά αποτελέσματα. Τα σχετικά ιχνογραφήματα που δημοσίευσε ο Καθηγητής Μαρτίνο, βρίσκονται σε συμφωνία με τις παλαιότερες απεικονίσεις του Αγίου, εκείνη της Αγίας Μαρίας της Πρώτης (στη Ρώμη, 8ος ή 9ος αιώνας μ.Χ.) και αυτή του Παρεκκλησίου του Αγίου Ισιδώρου, στον Ναό του Αγίου Μάρκου (στη Βενετία, ψηφιδωτό του 12ου αιώνα μ.Χ.). Δηλαδή, με τις εξετάσεις των Λειψάνων του Αγίου Νικολάου, πιστοποιήθηκε η γνησιότητά τους, αποδείχθηκε επιστημονικά η μυροβλυσία του και επίσης ότι η πάροδος του χρόνου δεν άμβλυνε την μνήμη των βασικών χαρακτηριστικών της μορφής του, όπως τα διέσωσε η Ορθόδοξη εικονογραφική παράδοση (πρόσωπο ασκητικό, ευγενικό, με αρμονικές αναλογίες, υψηλό και πλατύ μέτωπο, μεγάλα μάτια - ελαφρά βαθουλωτά - έντονα ζυγωματικά, φαλάκρα). (Βλ. Αντ. Μάρκου, «Τα Λείψανα του Αγ. Νικολάου Επισκόπου Μύρων της Λυκίας και οι ιστορικές τους περιπέτειες»· Περιοδικό «Ορθόδοξη Μαρτυρία» Λευκωσίας, φ. 44/1994, σελ. 98 - 106· αγγλική έκδοση από το Κέντρο Παραδοσιακών Ορθοδόξων Σπουδών Έτνας Καλιφορνίας, 1994).

......................................

6 dhjetor - Shën Nikolla çudibërësi

Lindi në shekullin e 3-të nga prindër të krishterë në Patara të Azisë së Vogël jugperëndimore. Të mërkurat dhe të premtet pinte gji vetëm në darkë. Mbeti jetim që i ri dhe jetoi si murg duke bërë vepra të mira dhe mbrekulli. 

Midis të tjerash kur një i pasur që ishte varfëruar mendonte të nxirrte tri bijat e tij në prostitucion me qëllim që të mund të jetonin, shenjti që kishte hirin të parashihte gjërat shkoi natën fshehurazi dhe hodhi në shtëpi florinj. Kështu ai martoi vajzën e tij të parë. E njëjta gjë u përsërit edhe me vajzën e dytë, derisa herën e tretë, prindi, të cilit i ishte bërë kjo bamirësi dhe që ishte shumë mirënjohës, duke përgjuar e pa dhe e kapi oshënarin, i cili i kërkoi që të mos tregonte asgjë. 

Ngaqë kërkuan ndihmën e tij, qetësoi tri herë furtunat ose duke udhëtuar, ose duke u shfaqur në mënyrë të çuditshme dhe duke u zhdukur përsëri. Për më tepër, ngjalli një marinar, që kishte vdekur në një aksident. 

Me nxitjen e një engjëlli e hirotonisën episkop të qytetit të afërt Mira - ishte tashmë prift. Shkriu duke ndriçuar për grigjën e tij, saqë, në persekutimin gjatë sundimit të perandorit Dioklitian (284-305) e rrahën, e gjymtuan dhe e burgosën, por në sundimin e Konstandinit të Madh (21 maj) u lirua. Me lutjen e tij rrëzoi një altar pagan. 

Në Sinodin e Parë Ekumenik, të mbledhur në Nikea në vitin 325, për shkak të indinjatës së shenjtë, qëlloi me shuplakë kryeheretikun Arios. 

Tre ushtarakë të dënuar me vdekje për shkak të shpifjeve të thurrura kundër tyre iu drejtuan në lutjen e tyre shën Nikollës. Atëherë iu shfaq në ëndërr perandorit Konstandin i Madh dhe qeveritarit Avlavi, duke u bërë të qartë pafajësinë e ushtarakëve. Kështu shpëtuan dhe u bënë murgj. Hierarku fjeti në paqe në moshë shumë të madhe. 

Mrekullitë e tij janë të shumta. Kështu, një njeri që rrëshqiti në det në kohë stuhie, e thirri në ndihmë dhe menjëherë u gjend në shtëpinë e vet ndërkohë që rrobat e tij kullonin ujë deti! Shenjti, pra, është mbrojtësi i marinarëve, i nderuar në të gjithë botën. 

Më 20 maj kujtohet vendosja e lipsanit të tij në Bari të Italisë, më 9.5.1087, që të mos shkatërrohej nga pushtuesit turq. Atje venerohet deri më sot.

Në Sinaksarin e tij janë futur dhe disa të dhëna të Nikolla sionitit (shekulli i 6-të). 

Nikolla, greqisht = fitorja e popullit.

Αγία Αικατερίνη - Shën Katerina

Βιογραφία
Η Αγία Αικατερίνη καταγόταν από οικογένεια ευγενών της Αλεξάνδρειας, «θυγάτηρ βασιλίσκου τινός ονομαζομένου Kώνστου», και μαρτύρησε στις αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ. (304 μ.Χ.) Ήταν ευφυέστατη και φιλομαθής. Ήδη σε ηλικία δέκα οκτώ χρονών κατείχε τις γνώσεις της ελληνικής, ρωμαικής και λατινικής φιλολογίας και φιλοσοφίας, δηλαδή γνώριζε τα έργα του Oμήρου, του λατίνου ποιητή Bιργίλιου, του Aσκληπιού, του Iπποκράτη και Γαληνού των ιατρών, του Aριστοτέλη και του Πλάτωνα, του Φιλιστίωνα και του Eυσέβιου των φιλοσόφων, του Iαννή και Iαμβρή των μεγάλων μάγων, του Διονυσίου και της Σιβύλλης και άλλων. Ήταν όμως και άρτια καταρτισμένη στα δόγματα της χριστιανικής πίστης.

Όταν επί Μαξεντίου (υιός του Mαξιμιανού) διεξαγόταν διωγμός εναντίον των χριστιανών, η Αικατερίνη δε φοβήθηκε, αλλά με παρρησία διέδιδε πώς ο Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος Αληθινός Θεός. Για το λόγο αυτό συνελήφθη από τον έπαρχο της περιοχής, ο οποίος προσπάθησε με συζητήσεις να την πείσει να αρνηθεί την πίστη της. Όταν ο έπαρχος διαπίστωσε την ανωτερότητά των λόγων της Αικατερίνης, συγκάλεσε δημόσια συζήτηση με τους πιο άξιους ρήτορες της Αλεξάνδρειας, τους οποίους όμως η Αικατερίνη αποστόμωσε. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά κάποιοι από τους συνομιλητές της Αικατερίνης πείσθηκαν για τους λόγους της και ασπάστηκαν την Χριστιανική Πίστη.

Μπροστά σε αυτή την κατάληξη, ο έπαρχος διέταξε να τη βασανίσουν σκληρά με την ελπίδα πώς η αγία θα λύγιζε και θα αρνιόταν τον Χριστό. Όμως η Αικατερίνη έμεινε ακλόνητη στην πίστη της. Τελικά αποκεφαλίσθηκε, ύστερα από διαταγή του έπαρχου. 

............................
Shën Katerina lindi në Aleksadri të Egjyptit. I ati i saj,i quajtur  Kestos,ishte një fisnik i pasur i asaj krahine.Shën  Katerina u rrit në një ambient dhe rreth shoqëror tepër të ngritur.Studioi me mësuesit më të mirë.Mësoi gjuhë të huaja,njihte shumë mirë filozofinë greke,dhe studioi në degën e mjekësisë.
Përgatitja  intelektuale,bukuria dhe pasuria që kishte familja e saj,e bënin atë ndër nuset më të kërkuara.Duke dashur të zgjidhte një të ri  të shkallës së vetë,nuk pranonte asnjë nga ata që i propozonin për tu martuar.Nëna e saj,duke dashur ta ndihmoj në këtë temë ,e dërgoi të këshillohet me një asket të krishterë  i cili  jetonte në një zonë jashtë Aleksandrisë.Me këshillat e asketit por dhe pas endrrës që ajo pa me të Tërëshenjtën,vendosi të pranoj krishtërimin dhe të pagëzohet.Pas pagëzimit,Shën Katerina pa përsëri në ëndërr të Tërëshenjtën dhe Zotin Krisht.Zonja Hyjlindëse i vuri një unazë dhe i kërkoi të kishte dhëndër të vetëm Krishtin.Kur u zgjua,pa në dorë unazën dhe kuptoi se nuk  ishte një ëndërr! Që atë moment ia përkushtoi  jetën Krishtit.
Flitet për shekullin e 4 pas Krishtit,ku perandor i Romës ishte Maksiminos,djali i perandorit paganë fanatik dhe përndjekës i të krishterëve Maksimiano.
Perandori urdhëroi të dënohen të gjithë ata që nuk adhurojnë idhujt.Kur erdhi momenti që Shën Katerina duhet të tregonte bindje ndaj perandorit dhe të adhuronte idhujt,ajo shprehu hapur mendimin e saj.Kërkoi t’i sjellin 50 të ditur  që të diskutojnë me të dhe ta bindin për besimin e tyre.Perandori, i verbuar nga bukuria e saj, pranoi.Me ndihmën e Perëndisë Katerina doli fitimtare ndaj 50 të diturve dhe të gjithë kërkuan të pagëzohen.
Maksimiani urdhëroi atëherë të digjeshin të gjallë të pesëdhjetë burrat.
Menjëherë arestuan Shën Katerinën dhe i bënë shumë tortura.Engjëll i Zotit e shpëtoi Shenjtoren nga mekanizmi me rrota i torturave.Duke parë këtë mrekulli gruaja e perandorit dhe oficeri Porfirio,shprehën menjëherë dëshirën të pagëzohen.Bashkë me  ta dhe 200 ushtarë.Vizituan Shenjtoren në burg.Maksiminoi pas kësaj urdhëroi t’i presin kokën të shoqes,oficerit dhe të 200 ushtarëve.
Më 25 Nëntor u dërgua para gjyqit Shën Katerina ku dhe u  vendos ekzekutimi i saj. 
E shoqëruan jashtë qytetit dhe i prenë kokën.
Trupin e saj e morrën dy ëngjëj dhe e cuan në malin Sina,ku u gjend pas 4 shekujsh nga një asket.Asketi e dërgoi trupin e saj në manastir ku gjendet deri në këto ditë duke lëshuar aromë myro dhe duke bërë cudira.  
Kisha jonë kremton Shën Katerinën me 25 Nëntor.

Përkthyer nga A. Marini

Μοναχός Αγλάιος Κωνσταμονίτης (1898-1984) από την Συνίτσα Κορυτσάς! - Murgu Aglaios Konstamonitis (1898-1984) nga Sinica e Korçës!

Μοναχός Αγλάιος Κωνσταμονίτης (1898-1984) Γεννήθηκε στην ελληνική Βόρειο Ήπειρο ο κατά κόσμον Βασίλειος Γκέλιος, και συγκεκριμένα στο χωριό Συνίστα Κορυτσάς το 1898. Προσήλθε στη μονή Αγίου Στεφάνου-Κωνσταμονίτου το 1928. Εκάρη μοναχός το 1930. Διήλθε από διάφορα διακονήματα. Διακρινόταν για την εργατικότητα του. Όταν επιστατούσε τους εργάτες της μονής, προσευχόταν πολύ γι’ αυτούς και τις οικογένειες τους. Είχε ανιδιοτέλεια, φιλαδελφία, διάκριση, αγάπη, ταπείνωση καί κατάνυξη. Νηστευτής και θερμά προσευχόμενος. Σε μία αγρυπνία του Αγίου Στεφάνου, όλη τη νύχτα έμεινε όρθιος, ακατάπαυστα δεόμενος. Κρυμμένος πίσω από ένα προσκυνητάρι συμμετείχε στη θεία λατρεία ενεργά. Λέγοντας τους Χαιρετισμούς του αγίου έλαμπε όλος από χαρά, όπως αναφέρει ο Ιερομόναχος Αναστάσιος Καρυώτης. Κάποτε ασθένησε από βαριάς μορφής φυματίωση. Οι πατέρες τον απήλλαξαν από τα διακονήματα και τον έστειλαν να μείνει στην αμπελάκια της μονής, του Αγίου Αντωνίου. Με την καρδιά του ευχαριστούσε και δοξολογούσε τον Θεό κι έλεγε να γίνει το θέλημα του Θεού. Μία μέρα προσευχόμενος είδε να τον πλησιάζει ένα μεγάλο ζαρκάδι, να του υποκλίνεται, να πέφτει κάτω και να σπαρταρά. Φώναξε τον λαϊκό κηπουρό, που το σκότωσε και με την ευλογία, του ηγουμένου και την παρότρυνση των πατέρων το έφαγε λίγο-λίγο, δίχως να χαλάσει τόσες μέρες, δίχως ψυγείο, και με τη βοήθεια της Παναγίας και του αγίου Στεφάνου έγινε τελείως καλά. Ο ιερομόναχος Αθανάσιος Σιμωνοπετρίτης, πού έζησε μερικά χρόνια στην Κωνσταμανίτου. διηγείται πώς ήταν ευλογημένος και τρισχαριτωμένος, ευκατάνυκτος και ταπεινότατος. «Είχ’ ένα προσωπάκι σαν μικρού παιδιού! Φώναζε συνεχώς την Παναγία την Γοργοϋπήκοο για τις «αμαρτίες» του. Ποιες αμαρτίες είχε αυτός ο άνθρωπος … Επίσης είχ’ ένα κατάλογο τεσσάρων φύλλων με ονόματα αγίων και φώναζε: «Άγιε Πρόδρομε, άγιε Νικήτα, άγιε Βησσαρίων, άγιε Δημήτριε,/αγία Παρασκευή …». Όλους τους αγίους τους εφώναζε με την σειρά και κάποιους αγίους που δεν τους ξέρουμε ούτε κι εμείς πού διαβάζουμε συναξάρι. Αυτός τους είχε εκεί, γιατί είχε κάποια ιδιαίτερη προσωπική σχέση μαζί τους και τους Επεκαλείτο όλη τη νύκτα. Τη νύκτα, επίσης, την Παναγία φώναζε πολύ και ιδιαίτερα τη Γοργοϋπήκοο, όλη τη νύκτα, με πολλή ευλάβεια και άφθονα δάκρυα». Είχε πλήρη συναίσθηση της αμαρτωλότητός του. Στα γεράματα του έκλαιγε συνεχώς επαναλαμβάνοντας: «Είμαι αμαρτωλός, είμαι αμαρτωλός…». Τον πείραζε ο δαίμονας. Κάποτε εμπιστεύθηκε τον λογισμό του ότι αξιώθηκε «ο τιποτένιος και τάλας», ως έλεγε, να δει το άχτιστο φως. Εκοιμήθη εν Κυρίω το 1984. Πήγες – Βιβλιογραφία Ανδρέου Αγιορείτου μονάχου. Γεροντικό του Αγίου Όρους, τ. Β’, Αθήναι 1981, σσ. 66-68. Αναστασίου ιερομ.. Αθωνικά Δίπτυχα, Άγιον Όρος 2000, σ. 126. Μανώλη Μελινού, Αγιορείτες ευλογείτε, Αθήνα 2004, σσ. 292-295. Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων Αγιορειτών του εικοστού αιώνος, τόμ. Α΄ 1901-1955, εκδ. Μυγδονία, Άγιον Ορος 2011.

Murgu Aglaios Konstamonitis (1898-1984) Lindi ne Vorio-Epirin helen  me emrin laik Vasilios Gjelios dhe konkretisht ne fshatin Sinice te Korces, ne vitin 1898. Erdhi ne Manastirin e Shen Stefanit-Konstamonitu ne vitin 1928.U be murg ne vitin 1930. Kaloi  ndër  diakoni te ndryshme. Shquhej per aftesine per te punuar. Kur inspektonte punetoret qe punonin ne manastir, lutej shume per ata dhe per familjet e tyre. Kishte vetemohim, filadelfi, dallueshmëri, dashuri përulësi dhe devotshmeri.Ishte një kreshmues dhe lutes i zjarrtë. Ne nje agripni per Shen –Stefanin, gjithe naten qendroi me kembe,duke u lutur papushim. I fshehur prapa nje proskinitari, merrte pjese ne liturgjine e shenjte aktivisht. Duke thene Përshëndetjet (lutjen)  e Shenjtit ndriconte i gjithi nga gezimi, sic e thekson edhe hieromonaku  i shenjte, Anastasios Kariotis. Dikur u semur ne mushkeri, nga nje e ftohur rende, tuberkuloz. Eterit e manastirit e larguan nga diakonite dhe e derguan që të qëndrojë ne vreshtat e manastirit te Shen –Andonit.Me gjithe zemer falenderonte dhe lavderonte Zotin dhe thoshte te behej deshira e Perendise. Nje dite duke u lutur pa ti afrohej nje zarkadhe e madhe, e cila iu përul, më pas ra dhe po përpëlitej.Thirri kopshtarin laik,   qe e vrau dhe me bekimin e kryemurgut dhe me nxitjen e eterve te manastirit e hengri pak nga pak, pa u prishur per shume dite e pa frigorifer dhe me ndihmen e Shen Merise dhe te Shen Stefanit u be krejtesisht mire, duke u sheruar plotesisht. Hieromonaku Athanasios Simonopetritis, qe jetoi disa vjet ne manastirin e shenjte te Konstamonitou, tregon se ishte i bekuar dhe tejet i këndshëm, i ngrysur dhe i perulur. ”Kishte nje fytyrë, si    te nje femije te vogel! Therriste gjithmone Shen Mërine-Gorgoipikoo, per “mekatet” e tij. Cfare mekate kishte ky njeri……..Gjithashtu kishte nje katalog me kater flete me emrat e  shenjtoreve dhe therriste: ” Shen Prodhom, Shen Nikita, Shen Visarion, Shen Dhimiter, Shen e Premte….” Te gjithe shenjtoret I therriste me radhe,dhe disa shenjtore qe nuk I dime as ne qe lexojme sinaksarin. Ai i kishte atje sepse kishte disa marredhenie te vecanta me ta dhe iu lutej gjithe naten. Gjithashtu naten, therriste shume Shen Merine, e vecanerisht Gorgoipikone,gjithe naten me shume adhurim e me lot të pafund”. Kishte vetedije te plote te mekatueshmerise se tij. Ne pleqerine e tij qante vazhdimisht duke perseritur:  ”Jam mekatar, jam mekatar”…… E ngacmonte djalli. Dikur besoi arsyetimin e tij se u denjësua  “I pavleri dhe I mjeri”, sic thoshte, te shohe  driten e pa krijuar. Fjeti  ne Zot me 1984. Burime – Bibliografia Andrea Agjioriti murgu. Jerondiko i Malit të Shenjtë, Athinë 1981, fq 66-68. Hieromonaku Anastas Athonika Dyptiha Mali i Shenjtë, fq 126. Manoli Melinu, Agjiorites Bekoni, Athinë 204, fq 292-295. Burimi: Murgu Mosi Agjiorit Jerondiko e Madhe e Agjioritëve të virtytshëm të shek të 20-et. Vëllimi i 1-rë 1901-1955, botimet Migdhonia, Mali i Shenjtë 2011 Përktheu për Pelasgos L.K