Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος: 25 χρόνια δημιουργικής ποιμαντορίας στην Αλβανία - 25 vjet shërbim kryepriftëror, me përkushtim ndaj Zotit dhe njeriut

«Στην Αλβανία, το πρώτο που ένοιωσα ήταν ένας μεγάλος πόνος και μια αίσθηση οδύνης για τα όσα είχαν συμβεί, τα οποία εμείς από το εξωτερικό είχαμε παρακολουθήσει απλώς ως θεατές». Με μία αποκαλυπτική μαρτυρία, ο Προκαθήμενος της Ορθοδόξου Αυτοκέφαλου Εκκλησίας της Αλβανίας κ.κ Αναστάσιος καταθέτει στο Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων τον προσωπικό του διαρκή αγώνα, την προσδοκία, την προσπάθεια, την αγωνία για να «αναστηλώσει» την Ορθόδοξη Εκκλησία στην Αλβανία, από τον Ιούνιο του 1992, τότε που εξελέγη Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας, έως σήμερα. Το ΑΠΕ-ΜΠΕ τον συνάντησε στη Λάρισα, όπου ο δήμος τον τίμησε για το συνολικό πνευματικό και κοινωνικό έργο του, για τις γέφυρες αγάπης και αλληλεγγύης που έστησε. Ο Ιεράρχης, κατά κόσμον Αναστάσιος Γιαννουλάτος, με σπουδές στην Ελλάδα και τη Γερμανία, είχε προοπτική, όπως επισημαίνει, να εργαστεί στη χώρα μας και στην Αφρική. Τον Ιανουάριο του 1991 -ενώ ήταν Τακτικός Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και Τοποτηρητής της Ιεράς Μητροπόλεως Ειρηνουπόλεως στην Ανατολική Αφρική- δέχεται από το Οικουμενικό Πατριαρχείο τηλεφώνημα ότι επελέγη Πατριαρχικός Έξαρχος εν Αλβανία, για να εξετάσει τί είχε απομείνει από την Ορθοδοξία σε μια χώρα, η οποία επί 23 χρόνια ήταν κάτω από τον πιο σκληρό αθεϊστικό διωγμό και είχε ολοκληρωτικά διαλυθεί. «Ποτέ δεν είχα σκεφθεί κάτι τέτοιο. Υπακούοντας, όμως, στο αίτημα του Οικουμενικού Θρόνου, αποδέχθηκα την πρωτόγνωρη αυτή αποστολή», δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ και σημειώνει πως χρειάστηκαν έξι μήνες, για να του χορηγήσουν οι αλβανικές Αρχές θεώρηση του διαβατηρίου του. Ένα χρόνο αργότερα, από τη θέση πλέον του Προκαθημένου, βρίσκεται σ΄ ένα δύσκολο περιβάλλον. Η μετακομμουνιστική Αλβανία Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος ξεδιπλώνει την κατάσταση που κλήθηκε, τότε, να αντιμετωπίσει και τη ζοφερή πραγματικότητα στην Αλβανία του 1992. «Είχαμε και άλλοτε διωγμούς της θρησκείας, αλλά αυτό που συνέβη στην Αλβανία ήταν κάτι το μοναδικό. Η Εκκλησία διαλύθηκε εντελώς. Ανάλογα φαινόμενα δεν έχουμε στην ιστορία. Δεν υπάρχει άλλο Κράτος που ανακηρύχθηκε με το Σύνταγμά του αθεϊστικό. Ο Ενβέρ Χότζα ήθελε να πρωτοτυπήσει. Οι περισσότεροι ναοί γκρεμίστηκαν ή μετατράπηκαν σε στάβλους, αχυρώνες, μηχανουργεία, κινηματογράφους κ.ά. Όλοι οι κληρικοί υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν το έργο τους. Το χειρότερο δεν ήταν πως οι ναοί κατεδαφίστηκαν, αλλά ότι οι διώκτες προσπάθησαν να ξεριζώσουν από τις καρδιές των ανθρώπων τη δυνατότητα να πιστεύουν. Από τα παιδικά έως τα πανεπιστημιακά χρόνια, η εκπαίδευση ήταν συστηματικά αθεϊστική. Ο ανελέητος διωγμός οδήγησε τη χώρα σε πνευματική κατάρρευση. Όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Ντοστογιέφσκι, αν δεν υπάρχει Θεός, όλα επιτρέπονται». Η ελπίδα αναστήθηκε Με τη μεγάλη προσδοκία ότι θα ριζώσει και πάλι η ελπίδα, ο Μακαριώτατος έφτασε στην Αλβανία σε ηλικία 62 ετών, χωρίς να γνωρίζει τη γλώσσα. «Στη χώρα αυτή είχαν σταυρώσει και είχαν θάψει τον Χριστό για 23 χρόνια. Τελικά όμως ο Χριστός Ανέστη» επισημαίνει και συνεχίζει λέγοντας ότι οι πρώτες λέξεις που έμαθε ήταν αυτός ο χαιρετισμός στα Αλβανικά. «Όταν φτάσαμε στον ερειπωμένο Καθεδρικό Ναό του Ευαγγελισμού, ο οποίος τα προηγούμενα χρόνια είχε μετατραπεί σε γυμναστήριο, ρώτησα πώς λέγεται το “Χριστός Ανέστη” στα αλβανικά. Πρόσθεσα, πάρετε ο καθένας ένα κερί. Όταν το άναψαν, αναφώνησα “Krishti u Ngiall”! (Χριστός Ανέστη!). Με πολλή συγκίνηση και δάκρυα, οι λιγοστοί παριστάμενοι αντιφώνησαν “Vertet u Ngjall”! (Αληθώς Ανέστη!). Η ελπίδα αναστήθηκε. Δημιουργήθηκε νέα προοπτική για το μέλλον. Η προσπάθεια αυτά τα χρόνια συντελέστηκε μέσα σε σύννεφα, καταιγίδες και πολλαπλές δυσκολίες. Το «Χριστός Ανέστη» καθόρισε τον ρυθμό της όλης πορείας», τονίζει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ. Μωσαϊκό μιας Βαλκανικής πραγματικότητας Η πραγματικότητα στην Αλβανία καθορίζει και την ιδιοτυπία της Εκκλησίας, την οποία ο Ποιμενάρχης πρέπει να διαχειριστεί, ώστε να κτίσει γέφυρες αγάπης, αλληλεγγύης και προοπτικής. Πέραν του γεγονότος ότι επρόκειτο για μια «εντελώς διαλυμένη Εκκλησία, αποτελούσε συγχρόνως ένα μωσαϊκό, αν θέλετε, της Βαλκανικής πραγματικότητος», λέει χαρακτηριστικά ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος και παραθέτει τις ιδιαιτερότητες του περιβάλλοντος, μέσα στο οποίο έδωσε αγώνα για να μεταφέρει το μήνυμα του Ευαγγελίου. «Μία ιδιοτυπία αυτής της Εκκλησίας είναι ότι δεν έχει ομοιογένεια εθνικής καταγωγής. Είναι κάτι που δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό. Τα μέλη της είναι Αλβανοί, Έλληνες, Σλάβοι, Βλάχοι (άλλοι συνδεόμενοι με την Ελλάδα, άλλοι με τη Ρουμάνια, άλλοι απορροφημένοι από την τοπική κοινωνία) κ.ά. Προσπαθήσαμε από την πρώτη στιγμή να είμαστε όλοι μαζί. Συμβολικά τόνιζα: Όλα τα δένδρα στο δάσος είναι ελεύθερα να αναπτυχθούν κάτω από τον Ήλιο της Δικαιοσύνης. Επίσης δεχθήκαμε όσους ήθελαν να ακολουθούν το Παλαιό Ημερολόγιο. Είμαστε ένα μωσαϊκό της Βαλκανικής πραγματικότητος». Ο ρόλος στην κοινωνία Με τη βασική αρχή ότι «κάθε ανθρώπινο πρόσωπο είναι Εικόνα του Θεού, άρα πρόσωπο σεβαστό», ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος σέβεται όλες τις θρησκευτικές πεποιθήσεις και απλώνει χέρι συνεργασίας και σεβασμού στις θρησκευτικές κοινότητες της Αλβανίας. Όπως εξηγεί, η Ορθόδοξη Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Αλβανίας δεν αποτελεί την πλειοψηφία της χώρας, όπως σε άλλες Βαλκανικές περιοχές, αλλά ούτε μια μικρή περιορισμένη μειοψηφία, όπως στα κέντρα των παλαιφάτων Πατριαρχείων και τονίζει: «Είμαστε περίπου 20-22% του πληθυσμού της χώρας. Έχουμε σημαντικό ρόλο μέσα στην κοινωνία. Συγχρόνως υπάρχουν και εκείνοι, οι οποίοι ανησυχούν για αυτό τον ρόλο. Προσπαθήσαμε από την πρώτη στιγμή να καλλιεργήσουμε αλληλοκατανόηση και αλληλοσεβασμό. Το κάθε ανθρώπινο πρόσωπο είναι για μάς σεβαστό. Όλοι οι άνθρωποι είναι δημιουργήματα του Θεού. Οι διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις είναι δική τους επιλογή και δική τους ελευθερία. Εμείς τους σεβόμαστε, τους αγαπούμε και συνεργαζόμαστε μαζί τους». Διάλογος ζωής με τις άλλες θρησκευτικές κοινότητες Ο Ιεράρχης επισημαίνει χαρακτηριστικά πως «η λέξη ανοχή έχει κάτι το υπεροπτικό», ενώ με ήρεμη και γαλήνια εκφορά του λόγου του τονίζει: «Επιδιώκουμε σχέσεις αρμονικές κατανοήσεως και συνυπάρξεως. Ο άλλος μπορεί να είναι διαφορετικός, αλλά δεν σημαίνει ότι είναι αντίπαλος ή εχθρός. Διατηρούμε αγαθές σχέσεις με τη Μουσουλμανική Σουνιτική κοινότητα, την κοινότητα των Μπεκτασί, τη Ρωμαιοκαθολική και την Προτεσταντική. Βρισκόμαστε σε “διάλογο ζωής”. Προφανώς, δεν κάνουμε καμιά έκπτωση στις ιδέες, στις πεποιθήσεις μας. Είμαστε αυτό που είμαστε, αλλά όχι σε σχέση συγκρουσιακή». Ένα παράθυρο ανοιχτό στην κοινωνία και τον πολιτισμό Το συγκρότημα του Καθεδρικού Ναού, που είναι αφιερωμένος στην Ανάσταση του Χριστού και δεσπόζει στο κέντρο των Τιράνων, σηματοδοτεί την αναγέννηση της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ενώ παράλληλα αποτελεί κύτταρο πολιτισμού, ένα «παράθυρο ανοικτό στην κοινωνία», όπως σημειώνει ο Ιεράρχης. Στον χώρο κάτω από τον Καθεδρικό Ναό, δημιουργήθηκε ένα Πολιτιστικό Κέντρο, που έχει ανοικτές τις πόρτες για ποικίλες εκδηλώσεις. «Δεν είμαστε μια κλειστή κοινότητα, που φοβόμαστε και ανησυχούμε. Ακτινοβολούμε την πίστη, την αγάπη και την ελπίδα. Αντικρίζουμε τους ανθρώπους με σεβασμό, χωρίς φοβία ή ανησυχία». Η αγωνιώδης πορεία για την ανασύσταση της Ορθοδόξου Αυτοκεφάλου Εκκλησίας στην Αλβανία μέσα από τα ερείπια αποτυπώνεται στον δυτικό τοίχο του παρεκκλησίου του Καθεδρικού Ναού, που είναι αφιερωμένο στη Γέννηση του Χριστού. Ο εικαστικός Χρήστος Παπανικολάου, συνοδοιπόρος του Ιεράρχη επί 18 χρόνια, εκτός από την αγιογραφία, τολμά να αποτυπώσει μέσα από εικόνες και παραστάσεις τον δρόμο για την αναγέννηση της Εκκλησίας, στα χωριά και τις πόλεις της Αλβανίας τα 25 αυτά χρόνια. Ο Καθηγητής της Σχολής Καλών Τεχνών των Τιράνων Βλαντίμιρ Μυρτεζάυ, σε κριτικό σημείωμά του, αναφέρεται στην εκκωφαντική σιωπή της δημιουργίας στο παρεκκλήσι, όπου ο καλλιτέχνης με δεξιοτεχνία στις ισορροπίες του χώρου και δια μέσου της χιλιοστομετρικής γραφής, συνθέτει ένα μοναδικό έργο. Το παρεκκλήσι της Γέννησης αποτελεί αποτύπωμα και παρακαταθήκη πολιτισμού, που ο Αρχιεπίσκοπος «κληροδοτεί» στον λαό της Αλβανίας. Τα προβλήματα στη Διακονία Μέσα σε ένα δύσκολο περιβάλλον, όπου η Ορθοδοξία είχε υποστεί πλήρη καθίζηση, ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος, αξιοποιώντας τη θεολογική σκέψη και ιεραποστολική εμπειρία αιώνων, κινήθηκε σε τρία επίπεδα: α) Χρήση της μητρικής γλώσσας στη λατρεία, την κατήχηση και το κήρυγμα. β) Δημιουργία γηγενούς κλήρου. γ) Εξασφάλιση οικονομικής αυτοδυναμίας. Ειδικότερα αναφέρει: «Οι λατρευτικές εκδηλώσεις γίνονται στην αλβανική γλώσσα. Στα ελληνικά χωριά προφανώς στην ελληνική, σε σλαβικές ενορίες στην σλαβονική κ.λ.π». Παράλληλα, μέσα στην 25ετη διακονία του, κυκλοφόρησαν στα αλβανικά, μηνιαία εφημερίδα, περιοδικά, βιβλία (160), που πλούτισαν την Ορθόδοξη Γραμματεία. Σχετικά με τη δημιουργία γηγενούς κλήρου: Αρχικά ιερείς από την Ελλάδα και την Αμερική στάθηκαν στο πλευρό του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου, βοηθώντας τον κατά την πρώτη περίοδο του έργου του. Οργανώθηκαν Σεμινάρια που εξελίχθηκαν σε μια Θεολογική Ακαδημία. «Δεν δέχτηκα κανέναν υποψήφιο για ιεροσύνη, αν δεν είχε τελειώσει τη Μέση Εκπαίδευση και που δεν θα ήταν διατεθειμένος να συνεχίσει σπουδές», επισημαίνει ο Ιεράρχης και προσθέτει ότι μέχρι σήμερα έχουν εκπαιδευθεί και χειροτονηθεί περίπου 160 κληρικοί (εκ των οποίων άνω των δέκα έχουν αποβιώσει). Επίσης έχουν χειροτονηθεί επίσκοποι αλβανικής καταγωγής, με άρτιες θεολογικές σπουδές. Η οικονομική αυτοδυναμία της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Αλβανίας υπήρξε το πιο δύσκολο έργο στην όλη προσπάθεια. «Έπρεπε να εξασφαλίσουμε κάτι σταθερό από τοπικούς πόρους. Στην αρχή στραφήκαμε στις τραπεζικές καταθέσεις. Κατόπιν σε αγορές ακινήτων. Τελικά με τη βοήθεια του Θεού, με διάφορες δωρεές και με ένα τραπεζικό δάνειο, πραγματοποιήσαμε την κατασκευή ενός υδροηλεκτρικού έργου. Αυτό θα εξασφαλίσει την αντιμετώπιση των βασικών λειτουργικών αναγκών της Εκκλησίας και τη συνέχιση του εκπαιδευτικού και κοινωνικού της έργου. Δεν είναι μόνο οι κληρικοί με τις οικογένειές τους, αλλά και περίπου 800 εργαζόμενοι στα 30 σχολεία όλων των βαθμίδων, στα κέντρα υγείας και στις διάφορες κοινωνικές δραστηριότητες». Το έργο αγάπης για την κοινωνία Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος μιλάει γενικότερα για τη μεγάλη δοκιμασία και προσπάθεια στην αναζήτηση οικονομικών πόρων, ώστε να προσφέρει ένα έργο αγάπης στην αδύναμη κοινωνία της Αλβανίας. «Το οικονομικό πρόβλημα ήταν δύσκολο. Η Εκκλησία είναι πάμπτωχη. Είχαν δημεύσει όλη την περιουσία της. Πάρα ταύτα σε αυτό το διάστημα ανεγείραμε 150 νέους ναούς, επισκευάσαμε άλλους 160 και αναστηλώσαμε 60 πολιτιστικά μνημεία. Χρειάστηκε, πολλές φορές, να κάνουμε δρόμους, υδραγωγεία, οικοτροφεία, κλινικές, σχολεία όλων των βαθμίδων. Όλα αυτά τα έργα αποτελούν έκφραση αγάπη για τον Θεό και τον άνθρωπο. Δόξα τω Θεώ πολλοί ανταποκρίθηκαν στις παρακλήσεις μας για οικονομική βοήθεια, από την Ελλάδα, από τις διάφορες χώρες της Ευρώπης, από την Αμερική, από την Αυστραλία. Μερικές περιπτώσεις είναι ιδιαίτερα συγκινητικές». Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος συνοψίζοντας καταλήγει: «Η Ορθόδοξος Αυτοκέφαλος Εκκλησία της Αλβανίας όχι μόνο ανασυγκροτήθηκε πλήρως με όλες τις εκκλησιαστικές δομές, αλλά συγχρόνως συνέβαλε ουσιαστικά στην γενικότερη ανορθωτική εξέλιξη καθώς και στην πνευματική και κοινωνική ανάπτυξη της Αλβανίας». 18/06/2017 09:00 ΑΠΕ-ΜΠΕ Μ. Τζώρα Ιωάννινα

24 Qershori i vitit 2017 është një ditë festive për Kishën Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë, sepse që nga data historike e 24 Qershorit 1992 u mbush një çerek shekulli, që të krishterët orthodhoksë udhëhiqen me përkushtim atëror, me vizion dhe hir apostolik nga Fortlumturia e tij Kryepiskopi Anastas. Ky përvjetor plot suksese, vërteton katërcipërisht se përzgjedhja e Sinodit të Shenjtë të Patriarkanës Ekumenike me propozimin e Patriarkut Ekumenik Vartholomeu I, që ekzarku patriarkal, të zgjidhet me vota unanime si Kryepiskopi Kanonik i Tiranës, Durrësit dhe i Gjithë Shqipërisë, ky një fakt i kryer kishtar, i mirëpritur nga të gjitha Kishat Orthodhokse në botë, ishte vendimi më i drejtë dhe i mundshëm që u mor i kushtëzuar nga rrethanat ku ndodhej kisha, kleri dhe populli orthodhoks në Shqipëri mbas atij regjimi ateist, më totalitar në të gjitha vendet e ish-kampit komunist. Fortlumturia e Tij, përpara se të merrte këtë detyrë, kishte shërbyer në Kishën Orthodhokse si dhjak (1960), prift (1964), pastaj Episkop i Andrusës (1972), Drejtor i Përgjithshëm i Shërbimit Apostolik të Kishës së Greqisë dhe Mëkëmbës i Mitropolisë së Shenjtë të Irinupolit në Afrikën Lindore, në Kenia, Tanzani, Uganda (1964,1981-1990), duke çelur rrugën për rigjallërimin e Hierapostolisë Orthodhokse në botë, profesor i Historisë së Feve në Universitetin Kombëtar Kapodistrian të Athinës, si Dekan i Fakultetit të Teologjisë, i zgjedhur në shumë poste të rëndësishme të organizma fetarë mbarëbotërorë, autor i dhjetëra monografive shkencore dhe i mbi 240 studimeve dhe artikujve me përmbajtje teologjike ose fetarologjike të përkthyera në 12 gjuhë të huaja, ligjërues i spikatur në shumë tribuna ndërkombëtare në lidhje me dëshminë e sotme të krishterë të dialogut ndërfetar, solidaritetin dhe paqen botërore, i mbushur me dhuntitë e hirit të Shpirtit të Shenjtë. Kjo përzgjedhje nuk ishte thjesht nga vullneti njerëzor, por nga vullneti i Kryepriftit të Madh, Zotit Jisu Krisht, që u tha nxënësve të tij apostuj: “Ju nuk më zgjodhët mua, por unë ju zgjodha ju” (Jn.15:16) dhe i urdhëroi: “Shkoni nëpër gjithë botën, edhe predikoni ungjillin nëpër gjithë krijesën” (Mk. 16:15). Kryepiskopi Anastas, si një apostull i ri, duke imituar dhe ecur në gjurmët e apostullit të madh të kombeve, Pavlit, që tha për vete: “me fuqi shenjash e çudish, me fuqi të Frymës së Perëndisë, kaq sa që nga Jerusalemi e përqark e deri në Ilirik e kam mbushur me ungjillin e Krishtit” (Rom. 15:19), edhe Anastasi, mbasi predikoi Ungjillin e Krishtit në Evropë, në Afrikë, më në fund providenca Hyjnore e drejtoi në Shqipërinë postateiste, më 17 korrik 1991, si Ekzark Patriarkal. Ai thotë në kujtimet e tij: “Gjatë udhëtimeve për një vit në mbarë Shqipërinë, konstatova shkretimin e frikshëm dhe shpërbërjen e plotë të Kishës Orthodhokse të shkatërruar nga persekutimi i egër, por njëkohësisht edhe farat e besimit orthodhoks që kishin qëndruar të fshehur në mijëra shpirtra, duke pritur kushtet e përshtatshme për t’u zhvilluar përsëri”. Pavarësisht nga ngurrimi i tij njerëzor për të mos guxuar të ngrinte këtë kryq kaq të rëndë, i të qenit Kryepiskopi i një Kishe inekzistente dhe mendimit të shumë njerëzve skeptikë për ringjalljen e Kishës në Shqipëri, ai, mbas shumë lutjesh, bëri bindje në fjalët e Zotit: “Kush të dojë të vijë pas meje, le të mohojë veten e tij dhe le të ngrejë kryqin e tij përditë dhe le të vijë pas meje” (Llk. 9:23) dhe që nga ai moment ecën pa ndalur në këtë rrugë përkushtimi dhe sakrifice për 25 vjet. Shumë mund të flasin për besimin te Zoti, por për Kryepiskopin Anastas janë të përshtatshme fjalët që thotë apostull Jakovi: “Po do të thotë ndonjë: Ti ke besim, e unë kam vepra. Tregomë besimin tënd nga veprat e tua, edhe unë do të të tregoj besimin tim nga veprat e mia” (Jak. 2:18). Kjo vepër 25-vjeçare shumëdimensionale ia vlen të kujtohet me një retrospektivë të shkurtër në këtë përvjetor. 1. Në dimensionin kishtar, me përkujdesjen e tij kryepriftërore, nga 12 priftërinj dhe 3 dhjakë të moshuar dhe të sëmurë, të mbetur gjallë nga diktatura ateiste komuniste, sot Kisha Orthodhokse Autoqefale e Shqipërisë ka mbi 150 klerikë me nënshtetësi shqiptare të të gjitha gradave, me arsim të lartë, të studiuar në Akademinë Teologjike “Ngjallja e Krishtit” në Shën Vlash, Durrës. Sot Sinodi i Shenjtë i Kishës ka në përbërjen e tij prej 8 anëtarësh, 3 mitropolitë: i Korçës, i Elbasanit, i Apollonisë (Fierit); dhe një episkop titullar: i Bylisit, të cilët janë me origjinë dhe nënshtetësi shqiptare, po ashtu edhe sekretari i sinodit. Sot janë në funksion 460 enori orthodhokse në qytete dhe në fshatra, ku zhvillohen veprimtari liturgjike dhe ku i predikohet popullit fjala e Ungjillit, për të dashur Zotin, të afërmin dhe vendin. 2. Në dimensionin ndërtues, janë riparuar 160 kisha dhe janë ndërtuar 150 kisha të reja, janë ndërtuar 5 kisha katedrale, ku spikat katedralja “Ngjallja e Krishtit” në qendër të Tiranës edhe si një aset i ri turistik. Janë blerë dhe rikonstruktuar 70 objekte për kopshte, shkolla, qendra rinore, selitë Mitropolitane, shtëpi pritjeje, punishte, mensa për të varfrit, të gjitha këto bëjnë 250 objekte. Funksionojnë 50 qendra rinore, në qytete e fshatra ku edukohet rinia me vlerat e larta morale. 3. Në dimensionin human, dallohen Qendra Diagnostike me 23 specialistë me shërbime bashkëkohore mjekësore, si dhe Qendra Diagnostike Okulistike ORL, ku bëjnë analiza dhe vizita mjekësore shtetas shqiptarë pa dallim fetar. Qendra të kujdesit parësor shëndetësor funksionojnë në Kavajë, Korçë, Jorgucat (Gjirokastër) dhe Lushnjë. Nuk duhet të lihet pa u përmendur ndihma humanitare në shpërndarjen e mijëra tonëve ushqime, veshmbathje dhe ilaçe, që Kisha Orthodhokse, në përkujdesjen e Kryepiskopit, ka dhënë gjatë krizave të ndryshme të vendit më 1992, 1994, 1997. Ndihmën që iu dha 33.000 refugjatëve nga Kosova me fonde të mbledhura nga Kisha të vendeve të ndryshme. Në vitin 2008, u ndanë ndihma humanitare për të dëmtuarit e tragjedisë së Gërdecit, më 2015 për familjet e dëmtuara nga përmbytjet. 4. Në dimensionin arsimor, janë ndërtuar dhe funksionojnë 21 kopshte në 19 qytete, Shtëpia e Fëmijës “Shpresa”, Shën Vlash, Durrës; Shkolla 9-vjeçare “Protagonistët”, Tiranë dhe Durrës; Shkolla 9-vjeçare Shqiptaro-Greke “Frymë Dashurie”, Gjirokastër; dhe 5 shkolla të mesme: “Kryqi i Nderuar”, Gjirokastër dhe Sukth; Kolegji “Platon”, Korçë; Kompleksi Arsimor Shqiptaro-Amerikan “Protagonistët”, Tiranë; Kolegji “Frymë Dashurie”, pranë Kishës “Apostull Pavli”, Mesopotam; Shkolla e Muzikës Bizantine, Tiranë; Konvikti i Shkollës së Mesme, Bularat; Kolegji Universitar “Logos”, Tiranë. 5. Në dimensionin kulturor, në ruajtjen e trashëgimisë kulturore janë restauruar 600 ikona me vlera të rralla artistike, janë restauruar 60 kisha e manastire, monumente kulture me një vlerë mbi 11 milionë euro. 6. Në dimensionin ekonomik, në Kishën Orthodhokse janë punësuar më shumë se 800 punëtorë të siguruar. 7. Së fundi, me fonde të mbledhura nga Kryepiskopi, u ndërtua Hidrocentrali “Rapun 3 & 4” në Librazhd, vepër e madhe hidroenergjetike, ndihmë për ekonominë dhe për vazhdimësinë e veprës ndërtuese të Kishës, por edhe aset ekonomik për vendin. E gjithë kjo vepër që duket si maja e një ajsbergu, është e pamundur të përshkruhet, sepse pjesa e saj më e madhe, por e padukshme, është puna shpirtërore që Kisha Orthodhokse e Shqipërisë bën prej 25 vjetësh me njerëzit, duke ringjallur shpresën e humbur për jetën, duke riformuar karaktere të prishura nga egoizmi, lakmia, urrejtja, kotësia, duke shëruar plagët e mëkatit, duke e ngritur njeriun në maja marramendëse në ngjashmëri me Krishtin, në bir Perëndie. Kjo statistikë nuk është një propagandë elektorale, por një vepër reale me themele të forta, që do të mbetet përjetë në të mirë të besimtarëve dhe të vendit. Kur i shikon të gjitha këto, të duket se kështu ka qenë gjithmonë, por nuk ka qenë kështu, madje për Kryepiskopin, që mban peshën dhe kontributin më të madh, ka qenë një udhëtim i lodhshëm, si një rrugë kalvari duke mbajtur çdo ditë kryqin. Për këtë rrugë kryqi ai ishte informuar nga vetë providenca hyjnore. Në kujtimet e tij thotë se: “sipas traditës së Kishës, në Patriarkanën Ekumenike, kur dikush merr detyrë episkopale, ai e hap Ungjillin rastësisht dhe faqja që lexohet merret si një njoftim i Perëndisë”. Dhe Kryepiskopit Anastas i ra për të lexuar në faqen që flet për kryqëzimin e Krishtit dhe që lexohet të Premten e Madhe në kishë. Prandaj froni kryepiskopal në të cilin ai u ul, “nuk ishte një fron kryepiskopal për t’u ngjitur, por vetëm një stol i thyer, plot me gozhdë, që e kishte lënë persekutimi ateist”, thotë ai. Qëndrimi i tij plot fisnikëri dhe durim përballë sulmeve të pandërprera gjatë këtyre viteve, që i janë bërë atij si Kryepiskopi kanonik i popullit orthodhoks, me shpifje, intriga, fyerje, denigrim, nga armiq me urrejtje të pashkak, si: ateistë, nacionalistë paranojakë, kundërshtarë të Krishterimit, shtetarë të keqpërdorur, që nuk i dhanë deri më sot nënshtetësinë shqiptare, ashtu siç e kanë marrë shumë të tjerë të huaj me kontribut modest për Shqipërinë dhe shqiptarët, po ashtu nga njerëz naivë të painformuar, të mahnit! Por të gjitha këto sulme dashakeqe ai i duroi dhe i duron duke zbatuar porosinë e Krishtit: “Doni armiqtë tuaj, bekoni ata që ju mallkojnë juve, bëjuni mirë atyre që ju urrejnë, edhe lutuni për ata që ju bëjnë keq e ju përndjekin ju” (Matth. 5:44). Shprehjet e tij kanë mbetur lapidare, si p.sh.: “me gurët që na qëllojnë, ne ndërtojmë kisha”. Shumë “dashamirës” bëjnë çudi si ky njeri qëndron akoma në këmbë, por forca e Kryepiskopit, me gjallëri rinore, qëndron në fuqinë e Krishtit, si apostull Pavli thotë: “Të gjitha mund t’i bëj me anë të Krishtit që më jep fuqi” (Filip. 4:13). “Prandaj kënaqem në dobësira, në fyerje, në nevoja, në përndjekje, në shtrëngime, për Krishtin, sepse kur jam i dobët, atëherë jam i fuqishëm” (II Kor. 12:10). Nuk mjafton vetëm durimi për të udhëhequr një kishë, por duhen siguruar fonde për të gjitha këto vepra ndërtuese të domosdoshme për mbarëvajtjen normale të institucionit kishtar. Fondet për këtë ringjallje shumëdimensionale të Kishës janë siguruar nga Kryepiskopi së bashku me shumë miq dhe dashamirës për Shqipërinë dhe shqiptarët, të cilët i përgjigjen lutjes së tij për mbështetje ekonomike dhe ndërtimin e këtyre veprave jo vetëm me karakter kishtar, por edhe publik, ai thotë: “jam kthyer në një lypës ndërkombëtar”. Por, mbas kryqit, ka ngjallje dhe triumf. Në këtë 25-vjetor Kisha Orthodhokse Autoqefale e Shqipërisë ka të drejtë të festojë me triumf, sepse është vërtet një Kishë e ringjallur me të drejta të barabarta me Kishat Orthodhokse simotra në të gjithë botën, me një zë të fortë konstruktiv dhe vendimmarrës, për përballimin e vështirësive të të krishterëve dhe njerëzve në këtë botë të trazuar me probleme globale, një faktor i rëndësishëm dhe frymëzues me ndikim për harmoninë fetare në vend dhe në botë, një ngushëllim dhe përkrahje sociale për ata që janë në nevojë dhe të lënë mënjanë nga shoqëria, një “ambasadore” e Shqipërisë dhe e shqiptarëve në organizma evropianë dhe ndërkombëtarë ku Kisha Orthodhokse e Shqipërisë është e pranishme dhe me rol drejtues, një faktor paqeje në rajon. E gjitha kjo ringjallje e Kishës korrespondon dhe me emrin Anastas të Kryepiskopit, që në shqip përkthehet ngjallje. Por Kryepiskopi Anastas, edhe pse është i ndërgjegjshëm se është munduar më shumë se gjithë të tjerët, me përulësi thotë: “Por me hirin e Perëndisë jam ai që jam; edhe hiri i atij që është tek unë nuk u bë i kotë,... jo unë, por hiri i Perëndisë që është bashkë me mua” (I Kor. 15:10), duke e nxitur popullin orthodhoks të besojë dhe të pohojë se “Zoti është me ne, dhe ne me Zotin”. Në këtë përvjetor panegjirik për Kishën Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë, urimi i Sinodit, i gjithë të krishterëve, klerikë, laikë dhe dashamirësve të veprës së tij në Zotin, është i bashkuar njëzëri: “Për shumë vjet, o Kryezot!”. Sepse, sa më shumë të rrojë ky njeri i Perëndisë, mbushur me dashuri për Zotin dhe të afërmin, aq më shumë do të mendojë dhe do të realizojë vepra më të mëdha për lavdinë e Zotit, në dobi të Kishës, në shërbim të njerëzve edhe të vendit tonë. Nga Miron Çako

  

25 χρόνια από την εκλογή του Μακαριώτατου Αρχιεπισκόπου Αναστασίου ως, - 25 vite nga zgjedhja e Fortlumturisë së Tij Anastasit

25 vite nga zgjedhja e Fortlumturisë së Tij Anastasit, Kryepiskop i Tiranës, Durrësit dhe i Gjithë Shqipërisë Liturgji Hyjnore festive në Katedralen “Ngjallja e Krishtit” Sot, 24 qershor 2017, me një Liturgji Hyjnore panegjirike u kremtua 25-vjetori i zgjedhjes nga Patriarkana Ekumenike i Fortlumturisë së Tij Anastasit, si Kryepiskop i Tiranës, Durrësit dhe i Gjithë Shqipërisë. Në Liturgji bashkëmeshuan anëtarë të Sinodit të Shenjtë; Mitropoliti i Beratit Ignati, Mitropoliti i Gjirokastrës Dhimitri, Mitropoliti i Apollonisë dhe Fierit Nikolla, Mitropoliti i Elbasanit dhe Shpatit, Andoni dhe Mitropoliti i Amantias, Nathanaili; si dhe klerikë të dorëzuar nga Kryepiskopi Anastas në këto vite. Në fund të Liturgjisë Hyjnore, Kryepiskopi Anastas iu drejtua besimtarëve duke falënderuar së pari Perëndinë për dhuratat e bollshme në këto vite, si dhe bashkëpunëtorët e tij në Sinodin e Shenjtë. Më tej, Kryepiskopi përmblodhi edhe një herë momentet më domethënëse dhe vështirësitë që përshkuan zgjedhjen e Tij, veçanërisht për t’ua bërë të njohura më të rinjve, që nuk i kanë jetuar ato ditë historike për Kishën tonë. Ai tregoi për ardhjen në Shqipëri si Ekzark Patriarkal, njohjen me zgjedhjen si Kryepiskop nga Patriarkana Ekumenike e Konstandinopojës më 24 qershor 1992, ngurrimet për pranimin e detyrës dhe kushtet që kjo zgjedhje të bëhej efektive, pranimin e detyrës dhe pengesat që pasuan nga grupe që nuk e donin ringritjen kanonike të Kishës sonë. Pastaj, Fortlumturia e Tj u ndal tek dhuratat e shumta që Perëndia i dhuroi Kishës dhe besimtarëve në këto vite, duke marrë si shembull edhe rreth 45 klerikë të dorëzuar nga vetë ai, që merrnin pjesë në këtë Liturgji Hyjnore dhe shprehu sigurinë se këto bekime nuk do mungojnë edhe në të ardhmen. Pastaj, të rinj dhe besimtarë i dhuruan lule Kryepiskopit Anastas, në shenjë falënderimi dhe mirënjohjeje të thellë për gjithë çka bërë për Kishën dhe vendin tonë në këto vite baritimi si Kryepiskop i Tiranës, Durrësit dhe i Gjithë Shqipërisë, urime dhe falënderime që vazhduan edhe pas mbarimit të shërbesës, në mjediset e Kompleksit të Katedrales. Fillimi i viteve ’90, megjithëse formalisht ishte rifituar liria e besimit, ishte dramatik për Komunitetin e besimtarëve orthodhoksë të Shqipërisë. Pa asnjë episkop, madje pa asnjë kandidat për t’u ngritur në këtë gradë; vetëm 15 klerikë në moshë pensioni e të sëmurë, pa kisha (ato ishin shkatërruar apo transformuar në objekte laike), pa mundësi financiare, për shkak të varfërisë së thellë, por edhe sepse shteti nuk mori përsipër asnjë detyrim për t’i mbështetur komunitet fetare, gjendja ishte dëshpëruese. Në këto kushte, i vetmi autoritet që kishte përgjegjësinë dhe mundësinë për të marrë iniciativa për ringritjen e Kishës Orthodhokse në Shqipëri, ishte Patriarkana Ekumenike e Konstandinopojës, Kisha Mëmë, që Kishte dhënë Tomosin e Autoqefalisë, në vitin 1937. Ajo njihet nga të gjitha Kishat Orthodhokse si e para për nga radha dhe përgjegjëse për Kishat nevojtare. Patriarkana dërgoi në Shqipëri për të parë situatën dhe nevojat një nga njerëzit më të kualifikuar, të njohur në të gjithë botën Orthodhokse dhe më gjerë, Mitropolitin e Andrusës, Prof. Dr. Anastasin, në atë kohë Moderator i Komisionit të Misionarizmit dhe Ungjillëzimit të Këshillit Botëror të Kishave dhe Kryepiskop i komanduar i Arqidioqezës së Kenias, Ugandës dhe Tanzanisë. Pas mbërritjes në vendin tonë, ai u përkushtua për ndryshimin e gjendjes dramatike, duke nisur me hapjen e Seminarit për përgatitjen e klerikëve të rinj e ringritjen e enorive dhe të jetës shpirtërore dhe liturgjike, duke vazhduar me riparimin e objekteve ekzistuese dhe me përpjekjet për ngritjen e kishave të reja. Ishte kjo punë vetëmohuese, e cila i bindi orthodhoksët e Shqipërisë, që t’i kërkonin zyrtarisht Patriarkanës Ekumenike që ta kishin Anastasin si Atin dhe Kryebariun e tyre.

25 χρόνια από την εκλογή του Μακαριώτατου Αρχιεπισκόπου Αναστασίου ως, Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και Πάσης Αλβανίας Εορταστική Θεία Λειτουργία στον Καθεδρικό Ναό « Η Ανάσταση του Χριστού» Σήμερα, στις 24 Ιουνίου 2017, μέσα σε πανηγυρική Θεία Λειτουργία, εορτάστηκαν τα 25- χρονiα της εκλογής από το Οικουμενικό Πατριαρχείο του Μακαριώτατου Αρχιεπισκόπου Αναστασίου, ως Αρχιεπισκόπου Τιράνων, Δυρραχίου και Πάσης Αλβανίας. Στη Θεία Λειτουργία συλλειτούργησαν τα μέλη της Ιεράς Συνόδου, Μητροπολίτης Βερατίου Ιγνάτιος, Μητροπολίτης Αργυροκάστρου Δημήτριος, Μητροπολίτης Απολλωνίας και Φίερι Νικόλαος, Μητροπολίτης Ελμπασάν και Σπαθίας Αντώνης και ο Μητροπολίτης Αμαντίας Ναθαναήλ, καθώς και κληρικοί που χειροτόνησε ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος αυτά τα χρόνια. Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας, ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος απευθύνθηκε στους πιστούς ευχαριστώντας πρώτα το Θεό για τα πλούσια δώρα κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων, καθώς και τους συνεργάτες Του, μέλη της Ιεράς Συνόδου. Στη συνέχεια ο Αρχιεπίσκοπος αναφέρθηκε περιληπτικά στα πιο νοηματικά στιγμιότυπα και τις δυσκολίες που συνόδεψαν την εκλογή Του, με στόχο να τα γνωρίσουν οι νεότεροι, που δεν έζησαν εκείνες τις ιστορικές στιγμές της Εκκλησίας μας. Ο Μακαριώτατος αναφέρθηκε στην άφιξή Του στην Αλβανία ως Πατριαρχικός Έξαρχος, την είδηση για την εκλογή Του ως Αρχιεπίσκοπος από το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης στις 24 Ιουνίου 1992, τα διλήμματα για την παραδοχή του καθήκοντος και οι όροι ώστε αυτή η εκλογή να γίνει αποτελεσματική, την αποδοχή του καθήκοντος και τα εμπόδια από ομάδες που δεν επιθυμούσαν την κανονική ανασύσταση της Εκκλησίας μας. Στη συνέχεια ο Αρχιεπίσκοπος αναφέρθηκε στα πολλά δώρα που ο Θεός δώρισε στην Εκκλησία και στους πιστούς σε όλα αυτά τα χρόνια, αναφέροντας σαν παράδειγμα και τους 45 κληρικούς που χειροτόνησε ο ίδιος, οι οποίοι συμμετείχαν σ΄ αυτή τη Θεία Λειτουργία κι εξέφρασε την πίστη ότι ανάλογες ευλογίες θα ακολουθήσουν και στο μέλλον. Στη συνέχεια, νέοι και νέες προσέφεραν λουλούδια στον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο, ως δείγμα ευχαριστίας και βαθιάς ευγνωμοσύνης για όλα όσα έκανε για την Εκκλησία και τη χώρα μας όλα αυτά τα χρόνια ποιμενικού έργου ως Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και Πάσης Αλβανίας. Τα συγχαρητήρια και οι ευχαριστίες ακολούθησαν και μετά τη Θεία Λειτουργία στους χώρους του Καθεδρικού Συγκροτήματος. Στις αρχές του 1990, μολονότι είχε τυπικά αποκτηθεί η ελευθερία πίστεως, η κατάσταση ήταν δραματική για την Κοινότητα των ορθόδοξων πιστών της Αλβανίας. Χωρίς κανέναν επίσκοπο, μάλλον και χωρίς κανέναν υποψήφιο για να ανακτήσει αυτόν το βαθμό, με μόνο 15 κληρικούς σε ηλικία συνταξιοδότησης και ασθενείς, χωρίς ναούς (αυτοί είχαν καταστραφεί ή είχαν μετατραπεί σε χώρους λαϊκής χρήσεως), χωρίς οικονομικούς πόρους, εξαιτίας της μεγάλης λιτότητας, αλλά και εξαιτίας του γεγονότος ότι το κράτος δεν ανέλαβε καμιά υποχρέωση για τη στήριξη των θρησκευτικών κοινοτήτων, η κατάσταση ήταν θλιβερή. Υπό αυτές τις διαμορφωμένες συνθήκες, η μοναδική αρχή που είχε την ευθύνη και τη δυνατότητα για να αναλάβει πρωτοβουλίες για την ανασυγκρότηση της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Αλβανίας ήταν το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, η Μητέρα Εκκλησία, η οποία είχε αποδώσει τον Τόμο του Αυτοκέφαλου το 1937. Αυτό αναγνωρίζεται από όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες ως το πρώτο αναφορικά με τη σειρά και υπεύθυνο για τις Εκκλησίες σε ανάγκη. Το Πατριαρχείο έστειλε στην Αλβανία για να δει την κατάσταση και να καταγράψει τις ανάγκες έναν εκ των πιο εξειδικευμένων ανθρώπων, γνωστός σε όλον τον Ορθόδοξο κόσμο και ευρύτερα, τον Μητροπολίτη Ανδρούσσης, τον Καθηγ,. Δόκτορα Αναστάσιο, που εκείνη την εποχή διεύθυνε την Επιτροπή Ιεραποστολής κι Ευαγγελισμού του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών και ήταν συνάμα Τοποτηρητής της Αρχιμητροπόλεως της Κένια, Ουγκάντας και Τανζανίας. Αμέσως μετά την άφιξη στη χώρα μας, ο Αρχιεπίσκοπος ξεκίνησε το έργο για την αλλαγή της δραματικής κατάστασης, ξεκινώντας με την έναρξη του Σεμιναρίου για την κατάρτιση των νέων κληρικών και την ανασυγκρότηση των ενοριών και της πνευματικής και λειτουργικής ζωής, συνεχίζοντας με την επισκευή των υπαρχόντων χώρων λατρείας και με την προσπάθεια για την κατασκευή των νέων ναών. Πρόκειται για εργασία με αυταπάρνηση, που έπεισε τους ορθόδοξους της Αλβανίας να ζητήσουν επίσημα από το Οικουμενικό Πατριαρχείο να είχαν τον Αναστάσιο Πατήρ και Ποιμενάρχη τους.

Αντιπροσωπεία της Βουλής στον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο

Η βουλεύτρια Κορινθίας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., Μ. Θελερίτη, από κοινού με τους βουλευτές Γκαρά Α., και Δήμα Χρ., συμμετείχαν σε διεθνή αποστολή της ελληνικής βουλής, ως παρατηρητές του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ), στις εκλογές που πραγματοποιήθηκαν στις 25ης Ιουνίου 2017 στην γειτονική Αλβανία.

Στο πλαίσιο των συναντήσεων της αποστολής, μεταξύ των άλλων, πραγματοποιήθηκε συνάντηση της ελληνικής αντιπροσωπείας με τον Μακαριότατο Αρχιεπίσκοπο Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας, Αναστάσιο, κατά την οποία οι βουλευτές ενημερώθηκαν για το εξαιρετικά σημαντικό έργο της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Αλβανία και είχαν την ευκαιρία να συζητήσουν για τη σημασία της αλληλεγγύης, του αλληλοσεβασμού και της συνύπαρξης των λαών και για τις ηθικές διαστάσεις που θέτει στην Ευρώπη και στην ανθρωπότητα ως σύνολο, η ανάγκη ειρηνικής αντιμετώπισης των σύγχρονων παγκόσμιων προκλήσεων.

Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος, με έναν λόγο σεμνό και μεστό περιέγραψε στα μέλη της ελληνικής αντιπροσωπείας, την μακρά διαδρομή που έχει διανυθεί από τα πρώτα συσσίτια για να σταθεί όρθιος ο Αλβανικός λαός, τα σχολεία, τα κοινωφελή ιδρύματα, τα κέντρα υγείας και νεότητας, τις 300 εκκλησίες, έως την ανοικοδόμηση του καθεδρικού ναού της Αναστάσεως στην κεντρική πλατεία των Τιράνων, το συνεδριακό και πολιτιστικό κέντρο και το Υδροηλεκτρικό έργο στο Λιμπράζι – έργα που ο Αρχιεπίσκοπος αισιοδοξεί ότι εκτός των άλλων θα συμβάλλουν και στην οικονομική αυτοδυναμία της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Αλβανία.

Παράλληλα, συζήτησε με τους βουλευτές και τις βουλεύτριες, για την ανάγκη να ενισχυθεί η αλληλεγγύη μεταξύ των κοινωνιών, και ο σεβασμός στις παραδόσεις των άλλων θρησκειών και στην ειρήνη μεταξύ των θρησκευμάτων, τονίζοντας ότι εκτός από τις οικονομικές διαστάσεις της κρίσης δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει η κρίση αξιών και η κοινωνική κρίση οι οποίες μπορούν να συντρίψουν κράτη και λαούς.

Τόνισε επίσης, ότι, η συνύπαρξη και η αρμονική συμβίωση, αποτελούν βασικά συστατικά του βίου της ανθρωπότητας, γι’ αυτό είναι αναγκαίο να πάψει ο δυτικός κόσμος να αδιαφορεί για την αδικία και την ανέχεια και αρνείται επί της ουσίας να συνδιαλλαγεί με τις συνέπειες της φτώχειας που επιβάλλεται σε άλλους λαούς της γης.

Η συνάντηση ολοκληρώθηκε με ξενάγηση των βουλευτών και βουλευτριών στο παρεκκλήσι του καθεδρικού ναού της Αναστάσεως του Χριστού, η οποία πραγματοποιήθηκε από τον ζωγράφο και αγιογράφο Παπανικολάου Χρήστου.

http://www.ert.gr/

Άθλια προπαγάνδα της Υπουργού Πολιτισμού

Όχι μόνο δεν σκέφτεται τα ενδεικνυόμενα μέτρα ώστε να αποκατασταθούν τα ιδιοκτησικά δικαιώματα της Ορθοδόξου Εκκλησίας επί των χαρακτηρισμένων ως μνημεία πολιτισμού λατρευτικά κτίρια, το Υπουργείο Πολιτισμού. Απεναντίας μετατρέπεται σε αιχμή του δόρατος της κυβερνητικής πολιτικής επιλογής της Κυβέρνησης Ράμα ώστε με αφορμή τέτοιας φύσης θέματα να δημιουργεί οχλήσεις στους κόλπους των ενοριών και της Ορθόδοξης κοινότητας. Μέσα σε διάστημα λιγότερο των δέκα ημερών η Υπουργός Πολιτισμού παρασέρνοντας τα ΜΜΕ, τηλεοπτικά και έντυπα, με τον πλέον άθλιο τρόπο επιδιώκει με αποτελέσματα μάλιστα την εξαπάτηση της κοινής γνώμης.

Περίπτωση πρώτη στην Κοσίνα. Η Υπουργός απρόσκλητη εμφανίζεται στο Βυζαντινό Μοναστήρι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου την ημέρα που ξεκινούν εκεί οι εργασίες της αναστήλωσης. Ο Ναός είναι κατοχυρωμένος στην Ορθόδοξο Εκκλησία. Εδώ και τόσα χρόνια λειτουργεί και για τις ανάγκες της εκεί Ενορίας μετά από εργασίες επισκευής και αποκατάστασης προσωρινής που έγιναν απ τον Αρχιεπίσκοπο ήδη απ το 1994. Διαπιστώνοντας τις παθήσεις του κτίσματος συνέπεια του χρόνου αλλά και λάθος μεθοδολογίας επέμβασης των συνεργείων του Ινστιτούτου Μνημείων τη δεκαετία 1980 ο Αρχιεπίσκοπος εδώ και χρόνια προχώρησε με συνεργάτες του τη μελέτη αποκατάστασης με τις πλέον ενδεικνυόμενες μεθόδους στο πεδίο αυτό. Επιπλέον δε επειδή η κατάσταση επιδεινώνεται και κάνοντας άλλες αναστολές έργων λόγω των οικονομικών δυσκολιων ενεργοποίησε το συμβόλαιο για την εκτέλεση των εργασιών.

Ξεδιάντροπα όμως η Υπουργός δηλώνει ότι το έργο είναι των υπηρεσιών του Υπουργείου σε συνεργασία με την Εκκλησία. Που έγγειται αλήθεια η συνεργασία; Στην έκδοση της σχετικής Άδειας απ το Συμβούλιο Αναστηλώσεων; Αλίμονοεάν και αυτή την αρνούνταν.

Περίπτωση δεύτερη ανάλογη αλλά ακόμη πιο προκλητική στη Σωπική Πωγωνίου, μόλις χθες Παρασκευή. Ο Αρχιεπίσκοπος με τον ίδιο τρόπο που επιβάλει η κείμενη νομοθεσία και πρακτική ενεργοποίησε ακόμη ένα ςργοτάξιο για την αποκατάσταση του Ιερού Ναού της Κοίμησης της Θεοτόκου. Και πάλι η Υπουργός με την κουστωδία των δημοσιογράφων και ενώπιο κάμερων δηλώνει ότι και αυτή η ενέργεια είναι του Υπουργείου της ακριβώς την ημέρα έναρξης των εργασιών. Το πράγμα εδώ είναι ακόμη πιο χοντροκομμένο. Οι Σωπικιώτες στις ΗΠΑ μαζεύουν από χρόνια τα απαιτούμενα που συμπληρώνει η αγάπη του Αρχιεπισκόπου για τον ιστορικό αυτό Ναό.

Και όμως οι προπαγανδηστικοί μηχανισμοί αποκρύβουν αυτές τις αλήθειες.

Πρόκειται για δυμέτωπη πρόκληση. Ο Πρωθυπουργός επισήμως στη Βουλή να δηλώνει ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία και λόγω οικονομικών δυσκολιών δεν μπορεί να προάγει την πολιτιστική κληρονομιά. Η Υπουργός Πολιτισμού να συνεχίζει και να παραπλανεί την κοινή γνώμη και για δαπάνες που γίνονται άμεσα απ τον Αρχιεπίσκοπο.

Προφανώς πρόκειται για την εξαθλίωση της ίδιας της προπαγάνδας. Ωστόσο όμως η απερισκεψία αυτή σε συνδυασμό με προβοκάτσιες όπως στο Ναό της Παναγίας στο Μπεράτι ή τη Μονή στο Μεσοπόταμο επιφέρουν επιπτώσεις στη σχέση της Ορθοδόξου κοινότητας με την πολιτεία. Εκτός εάν αυτό είναι το επιδιωκούμενο. Ο Ράμα ίσως με τέτοιες χειρονομίες προαναγγέλει την πρόθεση για περιορισμό της ανεξαρτησίας της Εκκλησίας και της ελευθερίας που χαίρει στα πλαίσια του Συντάγματος και συνακόλουθης νομοθεσίας

http://tachydromos.org

Εγκαινιάστηκε το Λύκειο "Πλάτων" στην Κορυτσά - U inagurua Liceu Platon në Korçë

Στις 8 Ιουνίου, με την τελετή του Αγιασμού, έγιναν τα εγκαίνια του Λυκείου «Πλάτων» στην Κορυτσά. Πρόκειται για σχολείο που είναι συστατικό κομμάτι του εκπαιδευτικού δικτύου της Εκκλησίας μας. Ο Αγιασμός έγινε από τον Αρχιεπίσκοπο Τιράνων, Δυρραχίου και Πάσης Αλβανίας, Αναστάσιο, υποβοηθούμενος από τον Μητροπολίτη Κορυτσάς Ιωάννη και τον Μητροπολίτη Αμαντίας, Ναθαναήλ.

Στην τελετή των εγκαινίων συμμετείχαν επίσης ο Δ΄λημαρχος Κορυτσάς, ο Περιφερειάρχης και ο πρόεδρος του Περιφερειακού Συμβουλίου, ο πρώην Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Νίκο Πελέσι, ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου «Φαν Νόλι», γνωστές προσωπικότητες της πόλης, γονείς και πιστοί κ.α.

Μετά από τον Αγιασμό, ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος, απευθυνόμενος στους συμμετέχοντες, μίλησε για την ανάγκη παιδείας υψηλής στάθμης και για τη σημασία που θα πρέπει να αποδίδεται στη γνώση για την ανάπτυξη της χώρας. Ο Αρχιεπίσκοπος απηύθυνε έκκληση στους μαθητές ώστε, όπου κι αν πάνε για σπουδές, να επιστρέφουν ξανά στην πατρίδα και να θέτουν τις γνώσεις τους στην υπηρεσία των ανθρώπων και της χώρας τους.

Στη συνέχεια, ο Μακαριώτατος, μαζί με τις αρχές που συμμετείχαν στα εγκαίνια έκαναν επισκέψεις στους σύγχρονους εκπαιδευτικούς χώρους του σχολείου και παρακολούθησαν συναυλία με ερμηνεία κλασσικής μουσικής.

Το σχολείο «Πλάτων» είναι λυκείου  υψηλής στάθμης, αναφορικά όχι μόνο εξαιτίας των παραμέτρων των υποδομών του, αλλά, πρωτίστως, λόγω του υψηλού επιπέδου εκπαιδευτικού προσωπικού, που δραστηριοποιείται ή πρόκειται να δραστηριοποιηθεί στο μέλλον σ’ αυτό. Κι όλα αυτά, χάρη στις προσπάθειες και την πατρική φροντίδα του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου, που όχι μόνο κατόρθωσε την κατασκευή και τον εξοπλισμό του, αλλά με την ιδιότητα του Πρόεδρου του Ιδρύματος «Πνοή Αγάπης», υποστηρίζει αδιαλείπτως πνευματικά και οικονομικά, όπως υποστηρίζει δεκάδες εκπαιδευτικά, πολιτιστικά και κοινωνικά ιδρύματα που έχει συγκροτήσει η Εκκλησία μας. Γιατί, όπως γνωρίζουμε, τα θεμέλια ενός έθνους είναι η παιδεία. Η ποιοτική παιδεία είναι παράγοντας ανάπτυξης, προόδου κι αυτοκυριαρχίας και ο Μακαριώτατος και η Ορθόδοξη Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Αλβανίας, άνω των 25 χρόνων, συνεισφέρουν ουσιωδώς προς αυτή την κατεύθυνση.

Τον Αρχιεπίσκοπο υποδέχτηκαν με ανθοδέσμη τα παιδιά του Ελληνοαλβανικού Σχολείου Όμηρος. Τίμησαν με την παρουσία τους ο Γενικός Πρόξενος της Ελλάδος στην Κορυτσά κ Αλαμάνος Γεώργιος, ο Πρόεδρος των Εκπαιδευτηρίων Όμηρος κ Ανδρέας Μήτσιος, ο Συντονιστής Εκπαίδευσης στην Κορυτσά κ Β. Σωτηρούδας, ο Διευθυντής του Σχολείου Όμηρος κ Στέργιος Φιλίππου πλήθος κόσμου από την κεντρική και τοπική εξουσία. Καθηγητές, εκπαιδευτικοί, μαθητές πολλοί πιστοί.  

 .....................................

Në datën 8 qershor, me Shërbesën e Bekimit të Ujit (Ajazëm), u krye përurimi i godinës së shkollës së mesme “Platon”, në Korçë. Kjo shkollë është pjesë e sistemit arsimor të Kishës sonë. Shërbesa u krye nga Kryepiskopi i Tiranës, Durrësit dhe i Gjithë Shqipërisë, Anastasi, i ndihmuar nga Mitropoliti i Korçës Joani dhe Mitropoliti i Amantias Nathanaili.

Në inaugurim morën pjesë është kryetari i Bashkisë së Korçës, Prefekti dhe kryetari i Qarkut, ish zv.kryeministri Niko Peleshi, Rektori i Universitetit “Fan Noli”, personalitete të njohura të qytetit, prindër, besimtarë etj.

Pas bekimit, Kryepiskopi Anastas iu drejtua të pranishmëve, duke folur për nevojën e një arsimi elitar dhe për rëndësinë që ka dija për vendin. Kryepiskopi i bëri thirrje nxënësve, që kudo ku të shkojnë për të studiuar, të kthehen përsëri në atdhe, për t’i vënë dijet në dispozicion të njerëzve dhe vendit të tyre.

Më pas, së bashku me autoritet pjesëmarrëse në përurim u vizituan mjediset bashkëkohore të shkollës dhe u ndoq një koncert me muzikë klasike.

“Platon” është në një shkollë e mesme elitare, jo vetëm nga parametrat e infrastrukturës së saj, por së pari nga stafet mësimdhënëse elitare, që po japin dhe do të japin mësim këtu. Dhe kjo falë përpjekjeve dhe kujdesit atëror të Kryepiskopit Anastas, i cili jo vetëm bëri të mundur ngritjen dhe pajisjen e saj, por si presidenti i fondacionit “Frymë Dashurie” mbështet vazhdimisht shpirtërisht dhe ekonomikisht këtë shkollë, ashtu siç mbështet dhjetëra institucione arsimore, kulturore dhe sociale të ngritura nga Kisha jonë. Pasi, siç dihet, themeli i një kombi është arsimi; një arsim cilësor është faktor zhvillimi, përparimi dhe prosperiteti, dhe Fortlumturia e Tij dhe Kisha Orthodhokse Autoqefale e Shqipërisë kanë më shumë se 25 vite që kontribuojnë thelbësisht në këtë drejtim.

\