Μεγάλη Πέμπτη στην Κορυτσά! - E Enjtja e Madhe në Korçë!

Το μυστήριο του Ευχελαίου! - Misteri i Efqelisë

Σήμερα, Μεγάλη Τετάρτη, στους ναούς τελείται το μυστήριο του Ευχελαίου. Το μυστήριο του Ευχελαίου στηρίζεται στα λόγια ενός Αποστόλου, του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου: “ Όταν κάποιος ανάμεσά σας είναι ασθενής, να καλεί τους πρεσβυτέρους (ιερείς) κι αυτοί να προσεύχονται γι’ αυτόν και να τον αλείφουν με λάδι στο όνομα του Ιησού Χριστού. Η γεμάτη πίστη προσευχή θα θεραπεύει τον άρρωστο. Ο Κύριος θα τον κάνει καλά. Κι αν έχει κάμει αμαρτίες θα του συγχωρούνται” (Επιστολή του Ιακώβου, ε΄14-15). Βασισμένη σ’ αυτή την προτροπή η Εκκλησία μας από τα πρώτα της χρόνια τελεί το Μυστήριο του Ευχελαίου. Υπάρχουν ειδικές ευχές (προσευχές) με τις οποίες ο ιερέας παρακαλεί τον Θεό να ευλογήσει το λάδι (το οποίο έχουμε σε ένα καντήλι) και να το κάνει ιαματικό, θεραπευτικό. Ύστερα λέγοντας: “Εἰς ἴασιν ψυχῆς καί σώματος” αλείφει μ’ αυτό τον ασθενή χριστιανό, ο οποίος δέχεται να χριστεί γεμάτος πίστη στο Θεό κι ελπίδα ότι Εκείνος θα του χαρίσει τη θεραπεία. Το λάδι δεν έχει μαγική δύναμη. Η πίστη του Χριστιανού κερδίζει την ευλογία του Θεού και τη θεραπεία. Γνωρίζουμε από την Καινή Διαθήκη ότι πολλές φορές στην επίγεια ζωή Του ο Κύριος με θαυμαστό τρόπο χάριζε την υγεία σε πάσχοντες ανθρώπους, αλλά πάντοτε περίμενε να δει την πίστη τους. Και πολλές φορές μετά τη θεραπεία τούς έλεγε: “Η πίστη σου σε έσωσε”. Η αρχαία τάξη όριζε να τελείται το Ευχέλαιο από επτά ιερείς. Ωστόσο σήμερα και ένας ιερέας μπορεί να τελέσει το Μυστήριο. Όπως και όλα τα Μυστήρια, είναι σωστό να τελείται στο ναό. Αν όμως κάποιος είναι βαριά άρρωστος και δεν μπορεί να μετακινηθεί, μπορεί να καλέσει τον ιερέα και να τελεστεί το Ευχέλαιο στο σπίτι του. Αν γίνει το Ευχέλαιο στο σπίτι μας, πρέπει να ετοιμάσουμε ένα καντηλάκι, ένα δοχείο με σιτάρι ή αλεύρι στο οποίο θα βάλουμε επτά κεριά και δίπλα μια εικόνα του Χριστού. Το Ευχέλαιο τελείται αποκλειστικά σε περίπτωση ασθενειών, σωματικών ή ψυχικών, και όχι  για να ευλογήσουμε ένα καινούριο σπίτι ή έτσι, για να πάει καλά η ζωή μας. Γι’ αυτές τις περιπτώσεις η Εκκλησία έχει άλλες ακολουθίες.

Sot, të Mërkurën e madhe, në Kisha kryhet Misteri i Efqelisë (Vajisjes=Mirosjes). Misteri i Efqelisë bazohet tek fjalët e Apostullit, të Shën Jakovit  Vëllait të Zotit: “Kur dikush ndërmjet jush është i sëmurë, të thërresë më të mëdhenjtë (klerikët) dhe ata do të luten për të dhe ta lyejnë me vaj në emërin e Jesu Krishtit. Lutja plot besim do ta shërojë të sëmurin. Zoti do ta bëjë mirë. Dhe nëse ka bërë mëkate do t’i falen” (Letra e Jakovit , 5:14-15). Bazuar në këtë propozim/porosi Kisha jonë nga vitet e para të saj kryen Misterin e Efqelisë. Ekzistojnë urata të veçanta (lutje) me të cilat prifti i lutet Zotit që të bekojë vajin (të cilin e kemi në një kandil) dhe e bën të ketë veti shëruese. Më pas duke thënë”Për shëndet shpirti dhe trupi” lyen me të të krishterin e sëmurë, i cili pranon që të shënohet plot me besë tek Zoti dhe shpresë se Ai do t’i falë shërimin, terapinë. Vaji nuk ka forcë magjike. Besimi i të Krishterëve fiton bekimin e Zotit dhe terapinë. Dimë nga Dhjata e Re se shumë herë në jetën e Tij, Zoti në mënyrë të mrekullueshme falte shëndet tek njerëzit e sëmurë, por gjithmonë priste që të shikonte besimin e tyre. Shpesh herë pas terapisë ju thoshte: “Besimi yt të shpëtoi”. Rendi i lashtë caktonte që të kryhej Efqeli nga shtatë priftërinj. Ndërkaq sot dhe një prift mund të kryejë Misterin. Ashtu si gjithë  Misteret, është e drejtë të kryhen në kishë. Por kur dikush është i sëmurë rëndë dhe nuk mundet të lëvizë, mund të thërresë priftin dhe të kryejë një Efqeli në shtëpinë e tij.  Nëse Efqelia bëhet në shtëpinë tonë, duhet të përgatitim kandilen, një enë me grurë ose mjell tek i cili do të vendosim 7 qirinj dhe pranë ikonën e Krishtit. Efqelia kryhet vetëm në raste sëmundjesh, trupore apo shpirtërore dhe jo që të bekojmë një shtëpi të re ose thjesht që të shkojë mirë jeta jonë.  Për raste të tilla Kisha jonë ka shërbesa të tjera.

Ο ΓΚΑΝΤΙ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ - Gandi në Londër.

Ο ΓΚΑΝΤΙ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ ====== Όταν ο Γκάντι σπούδαζε νομικά στο Πανεπιστημίου του Λονδίνου είχε έναν καθηγητή, το επίθετο του οποίου ήταν Mr. Peters, που δεν συμπαθούσε καθόλου τον Γκάντι. Κάποια μέρα, κατά τη διάρκεια τού μεσημεριανού γεύματος, ο Mr. Peters καθόταν στο εστιατόριο τού Πανεπιστημίου, όταν ο Γκάντι ήλθε, με τον δίσκο του και κάθισε δίπλα του. Σοβαρά ενοχλημένος, ο υπερόπτης καθηγητής είπε στον Γκάντι: «Κύριε Γκάντι, δεν γνωρίζετε ότι ένα γουρούνι και ένα περιστέρι δεν κάθονται μαζί κατά τη διάρκεια τού φαγητού τους»; Και η απάντηση τού Γκάντι ήταν: «Μην ενοχλείσθε κ. καθηγητά, θα πετάξω παραπέρα...» και πήγε και κάθισε σ' ένα άλλο τραπέζι. Πράσινος από τα νεύρα του ο Mr. Peters θέλησε να πάρει την ρεβάνς στις επόμενες εξετάσεις, αλλά ο φοιτητής του, ως συνήθως, απάντησε ορθότατα σε όλες τις ερωτήσεις του. Τότε ο Mr. Peters, του έθεσε την παρακάτω ερώτηση: «Κύριε Γκάντι, τι θα κάνατε αν περπατώντας στον δρόμο βρίσκατε ένα πακέτο γεμάτο σοφία και ένα άλλο γεμάτο λεφτά; Ποιο από τα δύο θα παίρνατε»; Χωρίς να πολυσκεφτεί ο Γκάντι του απάντησε: «Σίγουρα το πακέτο με τα χρήματα». Τότε ο Mr. Peters μ' ένα χαμόγελο γεμάτο ειρωνεία του είπε: «Αν ήμουν στην θέση σας θα έπαιρνα αυτό με την σοφία, δεν νομίζετε»; Και ο Γκάντι με απάθεια του απάντησε: «Ο καθένας παίρνει αυτό που του λείπει». Ο Mr. Peters ήδη υστερικός από την απάντηση του φοιτητή του, έγραψε στην κόλλα του διαγωνίσματος: «Ηλίθιος» και την έδωσε στον Γκάντι. Ο Γκάντι πήρε την κόλλα του διαγωνίσματος, κάθισε κάτω κι ύστερα από μερικά λεπτά πάει στον καθηγητή του και του λέει: «Mr. Peters, υπογράψατε το γραπτό μου, αλλά ξεχάσατε να το βαθμολογήσετε».!!! ΠΗΓΗ: Ημερολόγιο Αποδημίας

Gandi në Londër. Kur Gandi studionte juridikë në Universitetin e Londrës kishte një profesor, mbiemri i të cilit ishte Mr Peters i cili nuk e simptizonte aspak Gandin. Një ditë , gjatë kohës së drekës, Mr Peters, qëndroi pranë restorantit të Universitetit, kur Gandi erdhi, me diskun e tij dhe qëndroi pranë tij.  Seriozisht i shqetësuar, profesori mendjemadh i tha Gandit: “Zoti Gandi, nuk e dini që një derr dhe një pëllumb nuk rrinë së bashku gjatë kohës që hanë ushqim”? Përgjigjia e Gandit ishte: “Mos u shqetëso profesor, do të fluturoj më tutje..” dhe shkoi të rrinte në një tavolinë tjetër. I nevrikosur në maksimum prof Peters donte që të merrte një revansh në provimet e rradhës, por studenti i tij si zakonisht ju përgjigj shumë drejt të gjitha pyetjeve të tij. Atëhere Peters, i bëri këtë pyetje: “Zoti Gandi, çfarë do të bënit nëse duke ecur në rrugë do të gjenit një pako të mbushur me mençuri dhe një tjetër plot me para? Cilën prej të dyjave do të merrnit?” Pa e menduar mirë Gandi iu përgjigj: “Me siguri pakon me para”. Atëhere Mr Peters me një buzëqeshje plot ironi i tha: “Nëse do të isha unë në vendin tuaj do të merrja urtësinë/mençurinë, nuk mendoni?” Dhe Gandi me apati iu përgjigj: “Secili merr atë që i mungon”. Zoti Peters tashmë histerik nga përgjigjia e studentit të tij shkroi në fletën e testit “Injorant” dhe ja dha Gandit. Gandi e mori fletën e testit, u ul dhe pas disa minutash shkoi tek profesori dhe i tha: “Mr Peters, vendosët firmën në testi im, por harruat që të vendosnit notën”!!!

Θέλω Γαλήνη.... - Dua PAQE...!

"Ποιος καλός άνεμος σε φέρνει εδώ ; "ρώτησε ο σοφός ερημίτης τον οδοιπόρο που ζητούσε απεγνωσμένα να τον συναντήσει. "Εγώ θέλω γαλήνη" απάντησε μελαγχολικά εκείνος. Ο ερημίτης πήρε ένα ξύλο κι έγραψε στο χώμα : Εγώ θέλω γαλήνη... "Κοίταξε τώρα πόσο απλό είναι", είπε στον οδοιπόρο και διέγραψε με μια κίνηση το «Εγώ». "Σβήνεις πρώτα το "εγώ". Είναι αδύνατον να βρει γαλήνη αυτός που έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στον εαυτό του και νομίζει πως μπορεί να την βρει μόνος του, μακριά από τον Θεό. Το εγώ πάντα θα νιώθει ότι απειλείται από όλους γύρω του κι έτσι πάντα θα φοβάται. Θα μετατρέπεται σε εγωισμός για να επικρατεί, και θα διώχνει τον Θεό και την γαλήνη Του." Με μια δεύτερη κίνηση διέγραψε το «θέλω». "Πρέπει να σβήσεις τη λέξη "θέλω". Το θέλω δηλώνει επιθυμία, ανάγκη και προσκόλληση. Όταν τρέχεις πίσω από τις μάταιες επιθυμίες σου, ποτέ δεν θα βρεις χρόνο να γαληνέψεις και να γίνεις ευτυχισμένος. Είναι η γνωστή «επίδραση του κουνουπιού». Αν σε ένα δωμάτιο υπάρχουν δέκα κουνούπια κι εσύ σκοτώσεις τα εννιά, το δέκατο κουνούπι δεν θα σε αφήσει να κοιμηθείς. Έτσι είναι και οι επιθυμίες. Όσες και να ικανοποιήσεις πάντα θα υπάρχει κάποια που δε θα σε αφήνει να κοιμηθείς." Ο οδοιπόρος τότε κοιταξε τις διαγραμμένες λέξεις στο χώμα και λένε πως τότε βίωσε την πρώτη του αφύπνιση. Είχαν σβηστεί το «Εγώ» και το «θέλω» και είχε μείνει η ... Γαλήνη...

Çfarë erë e mirë ju sjell këtu? Pyeti heremiti i mençur udhëtarin dhe i cili kërkonte i dëshpëruar ta takonte. “Unë dua qetësi” u përgjigj me melankoli ai. Heremiti mori një dru dhe shkroi në tokë: Unë dua qetësi/paqe.... “Shiko tani se sa e thjeshtë është”, i tha udhëtarit dhe fshiu me një lëvizje  fjalën “Unë”. “Fshin në fill “unë”. Është e pamundur që të gjejë paqe ai që ka besim absolut tek vetja dhe kujton se mund ta gjejë vetë larg Zotit. Uni gjithmonë do të ndjejë se kërkcënohet nga të gjithë rreth tij dhe kështu do të ketë frikë. Do të kthehet në egoizëm që të mbizotërojë dhe do të dëbojë Zotin dhe paqen e Tij”. Me një lëvizje të dytë fshiu fjalën “dua”. “Duhet të fshish fjalën “dua”. Fjala dua deklaron dëshirë, nevojë dhe dedikim. Kur vrapon prapa dëshirave të tua të kota, atëhere nuk do të gjesh kohë që të qetësohesh dhe të bëhesh i lumtur. Është i ditur “ndikimi i mushkonjës”. Nëse në një dhomë ekzistojnë dhjetë mushkonja dhe ti i vret të nënta, mushkonja e dhjetë nuk do të lerë që të flesh. Kështu janë dhe dëshirat. Sado që ti kënaqësh, gjithmonë do të ekzistojë ndonjë që nuk do të lerë që të flesh”. Udhëtari atëhere pa fjalët e fshira në tikë dhe thonë se atëhere përjetoi zgjimin e tij të parë. Ishin fshirë fjalët “Unë” dhe “dua” dhe kishite mbetur... Paqja....

Η ΝΟΘΟΣ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ - Dashuria e jashtligjshme e Ekumenizimit

Η ΝΟΘΟΣ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ Της Χριστούφαντου ===== Συχνά, οἱ Οἰκουμενιστές ὁμιλοῦν περί ἀγάπης πρός τούς ἐκτός Ἐκκλησίας, ἐνῶ ταυτόχρονα ἐπιδεικνύουν περιφρόνηση καί διώκουν ἐκείνους πού καλοπροαίρετα τούς ἐλέγχουν καί οἱ ὁποῖοι βρίσκονται ἐντός Ἐκκλησίας.  Ἡ βάση ὅμως τῆς ἀγάπης εἶναι ἡ ἀλήθεια. Ἡ ἀγάπη δίχως ἀλήθεια, στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας ὁδηγεῖ στήν πλάνη καί στήν αἵρεση. Τήν σωστή ἀγάπη πρός τούς ἐκτός Ἐκκλησίας, σέ διαχριστιανικές, διομολογιακές ἤ διαθρησκειακές συναντήσεις, τήν διασφαλίζουν οἱ Ἱεροί Κανόνες, ἐνῶ σέ προσωπικό ἐπίπεδο, ἐκτός ἀπό τούς Κανόνες, τήν ἐξασφαλίζει ἡ καθαρή ἀπό ἐμπάθεια καρδιά τοῦ Ὀρθοδόξου καί ἡ ἐνοικοῦσα σέ αὐτόν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἀπόδειξη τούτου εἶναι οἱ ἴδιοι οἱ Ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι, ἐνῶ ἐφάρμοζαν τούς Ἱερούς Κανόνες, ταυτόχρονα στήν καρδιά τους εἶχαν ὠκεανό ἀγάπης. Δυστυχῶς, στό πλαίσιο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί στίς ἐκδηλώσεις τοῦ κύριου φορέα του, τοῦ Π.Σ.Ε., μέσα σέ ἀδογμάτιστους καί ἀθεολόγητους διαλόγους, βασιλεύει τό πονηρό ἐφεύρημα τοῦ ''διαλόγου τῆς ἀγάπης''. Ἀλλά, μέ τέτοιου εἴδους ἀγάπη - ὑποκριτική -, πού θυσιάζεται ἡ ἀλήθεια τῆς πίστης, μέ φαρισαϊκό ἦθος, ἀπαράδεκτη αἱρετική θεολογία καί αἱρετική ἐκκλησιολογία, οὔτε ὁ κόσμος σώζεται, οὔτε ὁ ἄνθρωπος. Οἱ αἱρετικοί δέν βοηθοῦνται ὀρθά, ὥστε νά ἐπιστρέψουν στήν Ἐκκλησία. τουναντίον μάλιστα, ἐνῶ δέν ἐντάσσονται στήν Ἐκκλησία, τούς δίνεται ἡ ψευδαίσθηση ὅτι σώζονται μέσα στήν πλάνη καί στήν ''ἐκκλησία''- ψευδοεκκλησία - πού βρίσκονται.  Γιά τούς Νεοεποχῆτες Οἰκουμενιστές, ἡ αὐθεντική γραμμή τῶν Προφητῶν, Ἀποστόλων καί πάντων τῶν Ἁγίων, θεωρεῖται σκληρή, ἀπαράδεκτη καί ἀφιλάδελφη. Χλευάζεται συνεχῶς καί χαρακτηρίζεται, ὡς ''φονταμενταλισμός'' καί φανατισμός, σκόπιμα, γιά νά ἀποδυναμωθεῖ. Ἀντί δέ αὐτῆς τῆς γραμμῆς, στούς διαλόγους τους μέ τούς ἑτερόδοξους αἱρετικούς ἤ τούς ἀλλοθρήσκους, οἱ Οἰκουμενιστές υἱοθετοῦν τήν πολιτική τῆς ''ἀγαπολογίας''.  Καί ἐνῶ οἱ Οἰκουμενιστές παρουσιάζονται χαλαροί ἕως περιφρονήσεως τῶν εὐαγγελικῶν ἐπιταγῶν, τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων ἕνεκεν τῆς δῆθεν ἀγάπης ταυτοχρόνως γίνονται τόσο φανατικοί στήν ἐφαρμογή τῶν οἰκουμενιστικῶν συνταγῶν καί τῶν δεσμεύσεων πού ἔχουν ἀναλάβει νά ἐφαρμόσουν μέσω τῶν ἀπαραδέκτων οἰκουμενιστικῶν τους συμφωνιῶν, πού θυμίζουν τακτικές Βέκκου καί ὅλων τῶν κακούργων Λατινοφρόνων. Φυσικά, ὅλα αὐτά, ὄχι μόνο ἀγάπη δέν ἀποδεικνύουν, ἀλλά, κατά πλάνην καί Ἀθηναγόρειον ψευδοσυναίσθημα ἀγάπης, μᾶλλον ἀποστασία καί μῖσος ἔναντι τῶν φορέων καί τῶν ἐκφραστῶν τῆς ἀλήθειας τῆς Ἐκκλησίας.  Ὅσο, τέλος, γιά τόν ἰσχυρισμό τῶν Οἰκουμενιστῶν, ὅτι γνωρίζουν τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἄς τονισθεῖ ὁ λόγος τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου: «Ὁ λέγων, ἔγνωκα αὐτόν καί τάς ἐντολάς αὐτοῦ μή τηρῶν, ψεύστης ἐστί καί ἐν τούτῳ ἡ ἀλήθεια οὔκ ἐστιν» (Ἰωάν. Α´ 2, 4).

Dashuria e jashtligjshme e Ekumenizimit E Kristoifandit Shpesh, Ekumenistët flasin për dashurinë ndaj atyre që janë jashtë Kishës ndërsa në të njejtën kohën tregojnë indiferencë dhe përndjekin ata sa me dëshirë të mirë iu bëjnë vërejtje dhe të cilët gjenden brenda Kishës. Por baza e dashurisë është e vërteta. Dashuria pa të vërtetë, në ambientin e Kishës udhëzon në mashtrim dhe në herezi. Dashurinë e drejtë kundrejt atyre jashtë Kishës, në takimet e ndërkrishtera, ndërkonfesionare ose ndërfetare, e  sigurojnë Kanonet e Shenjtë, ndërsa në nivel personal, përveç Kanoneve, e siguron zemra e pastër dhe pa empati (pa pasione) e Orthodhoksit dhe Hiri i Zotit i cili banon tek ai. Vërtetim për këtë janë vetë Shenjtorët, të cilë ndërsa praktikonin Kanonet e Shenjta, në të njejtën kohë në zemrën e tyre kishin një oqean dashurie. Fatkeqësisht në kontekstin e Ekumenizmit dhe në shfaqjet e mbartësit të tij kryesor, Kishillin Botëror të Kishave, nëpërmjet bisedimeve adogmatike dhe ateologjike, mbizotëron shpikja dinake e “dialogut dhe dashurisë”. Por me të tillë lloji dashurie-hipokrite- që sakrifikon të vërtetën e besimit me moralin farisaik, teologjinë e papranueshme heretike dhe eklisiologjinë heretike, as bota nuk shpëtohet, as njeriu. Heretikët nuk ndihmohen drejt, në mënyrë që të kthehen në Kishë,  bile ndodh e kundërta, ndërsa nuk rënditen në Kishë, ju jepet përshtypja që shpëtohen nëpërmjet mashtrimit dhe në “kishën” – pseudokishën- që ndodhen. Për Ekumenistët e Neo-epokës, linja origjinale e Profetëve, Apostujve dhe e të gjithë Shenjtorëve, konsiderohet e ashpër, e papranueshme dhe jovëllazërore. Përbuzet vazhdimisht dhe konsiderohet, si “fondamentalizëm” dhe fanatizëm, me qëllim të dobësohet. Në vend të kësaj rruge/linje në bisedat e tyre me heretikët heterodhoksë ose besimarët e feve të tjera, Ekumenistët adobtojnë politikën e “fjalë dashurie”. Ndërsa Ekumenistët paraqiten indiferentë deri në injorim të urdhëresave, të Kanonëve të Shenjtë dhe të doktrinës së Shenjtorëve për hir të gjoja dashurisë, në të njejtën kohë bëhen fanatikë në praktikimin e recetave ekumenistike dhe të detyrave që kanë marrë përsipër për të realizuar nëpërmjet marrveshjeve të papranueshme ekumenistike, që të kujtojnë taktikat e Vekkut dhe të gjithë Latinofilëve keqbërës. Natyrisht, të gjitha këto, jo vetëm dashuri nuk vërtetojnë, por  me mashtrim dhe me pseudoemocionin Athinagorian të dashurisë, më tepër tregojnë largim dhe urrejtje kundër institucioneve dhe përfaqësueseve të së vërtetës së Kishës. Si përfundim, përsa i përket pretendimit të Ekumenistëve që njohin dashurinë e Zotit, le të theksohet fjala e Shën Joan Theologut. “Ai që thotë: E kam njohur atë, edhe nuk ruan urdhërimet e tij, është gënjeshtar, edhe e vërteta nuk është në atë. “ (1 Joani 2, 4)

« Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας » - “ Jesu Krisht dje dhe sot ai dhe në jetë të jetëve”

« Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας » Γέροντα, συχνά μιλούν για « ανανέωση στην Εκκλησία ». Λες και η Εκκλησία γηράσκει και χρειάζεται ανανέωση! -         Ναι, γέρασε ! … Μα και αυτοί ακόμη που δεν έχουν ευλάβεια αλλά λίγο μυαλό δεν αναπαύονται σε αυτά τα νέα που φτιάχνουν τώρα και ψάχνουν να βρουν εκείνα τα αρχαία. Δεν τους συγκινούν λ.χ. οι νέες εικόνες. Καταλαβαίνουν την αξία της παλιάς εικόνας. Αυτοί που έχουν λίγο μυαλό δηλαδή. Πόσο μάλλον αυτοί που έχουν ευλάβεια! Από κει να καταλάβης πόσο λάθος είναι αυτά που λένε για « ανανέωση » κ.λ.π. ! Σήμερα, αν κανείς προσπαθεί να κρατήση  λίγο την παράδοση, να τηρή τις νηστείες, να μη  δουλεύη τις γιορτές, να είναι ευλαβής , λένε μερικοί: « Που βρίσκεται αυτός; Πάνε αυτά τα πράγματα! Αυτά ήταν για τότε! »  Και αν τους πης τίποτε, θα σου πουν : « Σε ποια εποχή ζεις; Αυτά δεν γίνονται τώρα! ».  Σιγά –σιγά τα  παίρνουν για παραμύθια. Τι λέει όμως; « Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας » . Τουλάχιστον , αν δεν μπορή κανείς να τα τηρήση, ας πη: « Θεέ μου ,ήμαρτον! » . Τότε ο Θεός θα τον ελεήση. Αλλά τώρα, ενώ έχει την αδυναμία του πάει να επιβληθή στον άλλον, γιατί ελέγχεται. Πάρε έναν δαιμονισμένο και βαλε τον σε πνευματική ατμόσφαιρα. Θα δης, θα γυρίζη από δω- από κει. Δεν θα μπορή να σταθή, γιατί θα ζορίζεται. Το ίδιο και αυτοί. Ελέγχονται, ζορίζονται και πάνε να καταπατήσουν την συνείδηση τους ,για αυτό τα λένε αυτά. Και τις αξίες τις λένε κατεστημένο τώρα και πάνε να αντικαταστήσουν τις αξίες με αταξίες. Μεγάλη διαστροφή υπάρχει στον κόσμο! Την ομορφιά την πνευματική την θεωρούν ασχήμια. Η πνευματική ομορφιά δηλαδή για τους κοσμικούς είναι κοσμική ασχήμια. Να, αν πάρης έναν καλόγερο τώρα και του κόψης τα μαλλιά του πόσο άσχημος γίνεται! Αυτή όμως την ασχήμια οι κοσμικοί την θεωρούν ομορφιά. Και βλέπεις, τώρα μάχονται την Εκκλησία, αγωνίζονται για την καταστροφή της. Καλά, να πούμε δεν πιστεύουν, διδάσκουν την αθεΐα . Αλλά να μην αναγνωρίζουν το καλό που προσφέρει η Εκκλησία και να τα βάζουν με την Εκκλησία; Αυτό έχει πολλή κακότητα. Να μην αναγνωρίζουν π.χ. ότι η Εκκλησία βοηθάει τα παιδιά, τα βοηθάει να μην γίνουν αλητάκια, να γίνουν καλοί άνθρωποι; Αυτοί προωθούν τα παιδιά στο κακό. Επιτρέπουν την καταστροφή των παιδιών ελεύθερα. Ενώ η Εκκλησία τι διδάσκει; « Να είναι ο νέος φρόνιμος, να σέβεται τους άλλους, να διατηρηθή αγνός, για να παρουσιασθή στην κοινωνία σωστός άνθρωπος » . Αλλά τα πράγματα θα έρθουν πάλι στη θέση τους. Στη Ρωσία μια γιαγιά προσευχόταν γονατιστή μέσα στην Εκκλησία δίπλα σε μια κολόνα. Πάει μια νεαρή γυναίκα , που ήταν μεγάλη επιστήμων , και της λέει: « Αυτά είναι ξεπερασμένα πράγματα » . Της απαντάει η γιαγιά: « Σε αυτήν την κολόνα που προσεύχομαι και κλαίω τώρα εγώ, θα ρθης μετά να κλαις εσύ. Τα δικά σας θα έρχωνται και θα περνούν , θα έρχωνται και θα περνούν, ενώ ο Χριστιανισμός δεν ξεπερνιέται ποτέ ». ] Από το βιβλίο « Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο » ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Α’ ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ « ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ » ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

“ Jesu Krisht dje dhe sot ai dhe në jetë të jetëve” Jerond shpesh flasin për “rinovimin (modernizimin) e Kishës”. Si të thuash  Kisha plaket dhe i duhet rinovim! - Po u plak!... Por dhe ata akoma që nuk kanë besim por kanë pak mend nuk prehen në këto të rejat që bëjnë tani dhe kërkojnë të gjejnë ato të lashtat. Nuk i prekin emocionalisht psh, ikonat e reja. Kuptojnë vlerat e ikonës së vjetër. Ata që kanë pak mend dmth. Për më tepër ata që kanë besim! Që atje do të kuptosh se sa gabim janë ata që flasin për “rinovim” etj! Sot, nëse dikush përpiqet të mbajë disi traditën, të mbajë kreshmët, të mos punojë gjatë festave, të jetë besimtar, thonë disa: “Ku ndodhet ky? Kanë kaluar këto gjëra! Këto ishin për dikur!” Dhe nëse ju thua diçka do të thonë: “Në çfarë epoke jeton? Këto nuk bëhen tani!”. Ngadalë-ngadalë i marrin si përralla. Por çfarë thotë: “Jesu Krishti dje dhe sot Ai dhe në jetë të jetëve”. Të paktën, nëse dikush  nuk mundet që ti mbajë, le të thotë: “O Zot, mëkatova!”. Atëhere Zoti do ta mëshirojë. Por tani, ndërsa ka pamundësinë e tij shkon që ti imponohet tjetrit, sepse kontrrollohet. Merr një të demonizuar dhe vendose në atmosferën shpirtërore. Do të shohesh. Do të vërtitet këtej, andej. Nuk do të mund të qëndrojë sepse vështirësohet. Të njejtën gjë dhe ata. Kontrrollohen, vështirësohen dhe shkojnë që të shkelin ndërgjegjien e tyre, prandaj i thonë këto. Dhe vlerat i quajnë pushteti i imponuar dhe shkojnë që të zvendësojnë vlerat me rrëmujrat. Një shtrembërim i madh ekziston në botë!. Bukurinë shpirtërore e konsiderojnë shëmti. Bukuria shpirtërore dmth për njerëzit e botës është një shëmti universale. Ja, nëse merr një murg tani dhe ja pret flokët, sa i shëmtuar do të duket! Por këtë shëmti njerëzit e botës e konsiderojnë bukuri. Dhe shiko, tani luftojnë dhe Kishën, luftojnë për shkatërrimin e saj. Mirë, të themi nuk besojnë, mësojnë ateizmin. Por të mos dallojnë të mirën që ofron Kisha dhe t’i kundërvihen Kishës? Kjo fsheh shumë ligësi. Të mos dallojnë psh se Kisha ndihmon fëmijët, i ndihmon që të mos bëhen rrugeçë, të bëhen njerëz të mirë? Ata shtyjnë fëmijët tek e keqja. Lejojnë shkatërrimin e fëmijëve lirshëm. Ndësra Kisha çfarë mëson? “Të jetë i riu i urtë, të respektojë të tjerët, të ruhet i qashtër, që të paraqitet tek shoqëria njeri i drejtë”. Por gjërat do të vijnë sërish në vendin e tyre.  Në Rusi një gjyshe lutej më gjunjë brenda Kishës pranë një kollone. Shkoi një vajzë e re, që ishe shkencëtare e madhe, dhe i thotë: “Këto janë gjëra të tejkaluara”. I përgjigjet gjyshja: “ Në këtë kollonë që po lutem dhe qaj tani unë, do të vish më pas të qash dhe ti. Tuajat do të vijnë dhe do të ikin, do të vijnë dhe do të kalojnë, ndërsa Krishtërimit nuk i kalon koha kurrë”. Nga libri “Me dhimbje dhe dashuri për njeriun modern”. Jerond Paisi Agjioriti. Fjalë A Isihastiri i Shenjtë “Ungjillor Joan Theologu”. Suroti Thessaloniki.