Ρήματα Ζωής- Ο Τέλειος Θάνατος - Fjale JETE- Vdekja e Persosur!

Όποιος δεν θυσιάζει τον εαυτόν του χάριν της παραμικρής αρετής ή δεν δίνει αίμα προκειμένου να λάβει πνεύμα, δεν πρόκειται ποτέ να επιτύχει την αρετή. Έτσι έκανε τα πράγματα ο Θεός με την προνοητική του δύναμη, να πετυχαίνουμε την αιώνια ζωή μέσα από τον εκούσιο θάνατό μας. Αν δεν πεθάνεις ένα εκούσιο θάνατο, δεν μπορείς να πετύχεις την αιώνια ζωή, και θα νεκρωθείς. Αυτός που δεν πεθαίνει ένα τέλειο θάνατο, με την εκκοπή του ιδίου θελήματός του, δεν πρόκειται να εισέλθει στη Βασιλεία των ουρανών.  Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα

Ai i cili nuk sakrifikon veten e tij për hir të virtytit më të vogël ose nuk jep gjak me qëllim të marrë frymë, nuk do të arrijë kurrë virtytin. Κështu i bëri gjërat Zoti me fuqinë e tij parashikuese, që të arrijmë jetën e përjetëshme nëpërmjet vdekjes sonë të ndërgjegjëshme. Nëse nuk vdes një vdekje të ndërgjegjëshme, nuk mundesh të arrish jetën e përjetëshme dhe të vdesësh. Αi që nuk vdes një vdekje të përsosur, me shkëputjen e vetë vullnetit tonë, nuk do te hyje ne Mbreterine e qiejve. Jerond Thadheu ne Vitovnica!

Dashuria për të afërmin

Me të afërmin duhet të sillemi me shumë takt sa që të mos e prekim as edhe me një vështrim.
Sa herë që fyejmë ose përbuzim një njeri ndjejmë një gur të rëndë që të na peshojë në zemër.
Atëherë kur një i afërmi ynë është i pikëlluar ose i dëshpëruar duhet që ta ngushëllojmë me fjalë dashurie.
“Në qoftë se yt vëlla ka mëkatuar hidh përsipër rroben tënde dhe mbuloje” – na këshillon Shën Isaak Siriani.
Të gjithë kemi nevojë për mëshirën e Perendisë.
Në marrdhëniet tona me të tjerët duhet të jemi të çiltër dhe të sinqertë sa në fjalë aq edhe në vepra. Përndryshe jeta jonë nuk është e dobishme.
Duhet ti duam të tjerët jo më pak sesa veten tonë siç na porositi Zoti: “Duaje të afërmin tënd por si vetveten”.
Por dashuria për të afërmin nuk duhet të kalojë kufijtë dhe të na shkëpusë nga ruajtja e porosisë së parë dhe kryesore, d.m.th. të dashurisë për Perëndinë “Ai që do atin dhe nënën më shumë se Mua, nuk është i denjë për Mua”. Kështu na mëson Zoti. Shën Dhimitri i Rostovit na flet shumë qartë lidhur me këtë temë: “Dashuria e një besimtari për Perëndinë ështe e gabuar kur është e njëjtë me dashurinë për të afërmin, sepse këtu barazohet Krijuesi me krijesën. Dashuria e Perëndisë është e drejtë atëherë kur Krijuesi duhet të nderohet mbi çdo krijesë”.

Fragment nga libri SHEN SERAFlMI I SAROV

Botuar nga «KOSHERJA ORTODOKSE»

Dashuria për të afërmin

http://www.orthodhoksiaebashkuar.al/shenjtore-dhe-eter/fjale-te-urta-nga-shenjtore-dhe-eter/dashuria-per-te-afermin/

E Diela – dita e Zotit

 

Dita e Diel, në traditën e Kishës sonë është dita e Zotit, dita e Ngjalljes, dita e krijesës së re, Pashka e përjavshme. Është dita e parë e javës. Me këtë ditë fillon java e besimtarëve dhe rreth saj lëvizin, duke e pasur si qendër adhuruese dhe si qendër të kohës personale.

Kuptimi i vërtetë i së Dielës – ditës së Zotit

    Ungjillorët dhe apostujt e shenjtë (Mattheu 28:1; Marku 16:2; Llukai 24:1; Joani 20:1,19), na treguan se Ngjallja e Zotit Jisu Krisht ndodhi “ditën e parë të javës”. Kështu të krishterët filluan ta nderojnë shumë këtë ditë, sepse me ngjalljen u shpartallua pushteti i djallit, u çliruan besimtarët nga vargonjtë e vdekjes dhe filloi një jetë e re për të gjithë njerëzimin, për tërë krijesën, si rrjedhojë kjo u bë ngjarja më e rëndësishme e Krishterimit.

    Këtë ditë të javës, paganët ia kishin përkushtuar diellit dhe njihej si “dita e diellit”. Ndërsa hebrenjtë, kishin si ditë adhurimi të Shtunën (Sabatin) (ditën e shtatë), që i ishte përkushtuar tërësisht Perëndisë dhe nuk bënin absolutisht asnjë punë, veç detyrave të tyre adhuruese.

    Caktimi i së shtunës si ditë pushimi, lidhet me faktin se, në këtë ditë kishte përfunduar krijimi i botës “edhe të shtatën ditë Perëndia u preh nga të gjitha punët e tij që bëri” (Gjeneza 2:2). Urdhërimi i katërt nga 10 urdhëresat e Perëndisë thoshte: “Kujto ditën e Shtunë (Sabatin) që ta shenjtërosh atë. Gjashtë ditë do të punosh, edhe do të bësh gjithë punët e tua; Po e shtata ditë është pushim në Zotin, Perëndinë tënd” (Eksodi 20:8-10). Kështu, hebrenjtë dhe sot e kësaj dite ndalojnë çdo punë.

Kisha Orthodhokse

Autoq efale Shqipërisë

http://orthodoxalbania.org/

“Të lumur ata që nuk panë dhe besuan”

 

Krishti me shumë të krishterë vepron si me Thomain:Në fillim i pret të shohin,të kuptojnë dhe më pas të binden dhe të besojnë.Por këto shpirtra shkojnë ngadalë.Nuk do kenë shumë ecuri në jetën shpirtërore.Në të kundërt,ata të cilët besojnë pa parë më parë disa gjëra të cuditshme,kanë sukses shumë më shpejt.Kjo ndodh kryesisht tek Shenjtorët.Të gjithë Shenjtorët,nga momenti i parë që dëgjuan për Krishtin,ishin pikërisht “ata që nuk panë dhe besuan”.Dhe duke besuar u ngjitën shumë lart.Akoma dhe ata që ishin shumë mëkatarë,kur u takuan me Krishtin dhe i preku Hiri i Perëndisë,kthyen në 180 gradë:Besuan dhe u bënë “të lumur” .Të kemi kujdes fjalët që Zoti i tha Thomait:”Lum ata që nuk më panë dhe besuan”.
E tha Zoti këtë sepse jo thjesht kjo është rruga më e shkurtër,jo thjesht është rruga më e lehtë,jo thjesht është rruga më me rezultat në marrëdhënien tonë me Krishtin,por është pikërisht ajo që do Perëndia.Cështja me Thomain është shumë interesante.Po,Thomai nuk është i pabesë,nuk është refuzues,nuk është kundështus.Jo,e do Zotin por ka këtë kërkesë”nëse nuk shoh dhe nuk ve gishtin në plagët e Tij,nuk do besoj”.
Por nuk është kjo që do Perëndia.Zoti do dicka shumë më të ngritur,shumë më të lartë.Dhe këtë gjë nuk mund ta kuptoj dikush i cili do të hetoj që të besoj.Në realitet “të lumurit që nuk panë dhe besuan” është “bindja” më Krishtin.Bindja ka besim,besimi ka bindje.
Zemra jonë është e hapur të pranoj të vërtetën dhe ti jepet me besim atyre që thotë Krishti.Të “mohosh” veten,llogjikën tate,atë që ti mendon dhe ndien dhe ti bindesh Krishtit,është nga njëra anë kapërcim mbi vdekjen.Këtu do duket besimi.Kështu hapet qielli dhe bëhesh i “lumur”.

At Simeon Kragiopulos
Manastiri i “Fjetjes së Hyjlindëses”
Selanik

πηγή

Αλβανίας Αναστάσιος: ''Ανύψωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας'' - Mesazhi i Kryepiskopit të Tiranës, Durrësit dhe i gjithë Shqipërisë Anastasi Pashkë 2015

Με την Ανάσταση Tου ο Χριστός ανύψωσε οριστικά την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, την οποία καταρρακώνουν η αδικία, το ψέμα, η βία, τα πάθη, η αμαρτία γενικά, και τη συντρίβει ο θάνατος.

Όλα όσα εξουθενώνουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια τα νίκησε με την εκούσια αποδοχή του Πάθους Του και τελικά με την Ανάστασή Tου ο Θεάνθρωπος Ιησούς.

Αυτόν τον θρίαμβο, που άνοιξε μια ολοφώτεινη προοπτική στην ανθρώπινη ύπαρξη, γιορτάζουμε, Σ΄ αυτή τη λαμπρή εορτή η Εκκλησία μάς προτρέπει να συνειδητοποιήσουμε βαθύτερα τη θεόσδοτη αξιοπρέπειά μας. 

Από τις διάφορες θρησκευτικές ή φιλοσοφικές προτάσεις σχετικά με την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, η πιο τολμηρή και μεγαλειώδης παραμένει αυτή που προβάλλεται από τη χριστιανική πίστη. Βασίζεται στην αλήθεια ότι ο άνθρωπος έχει πλασθεί «κατ’ εικόνα Θεού» (Γεν. 1:26 -27,5:1) και έχει την δυνατότητα να προχωρήσει προς το «καθ’ ομοίωσιν», αξιοποιώντας το «θεοειδές» στοιχείο, που ενυπάρχει στην ανθρώπινη φύση.

Βεβαίως, πολλοί δεν δέχονται τη χριστιανική αποκάλυψη και διατυπώνουν ποικίλες θεωρίες. Όμως, το γεγονός αυτό δεν αναιρεί την αλήθεια και τη δύναμη της χριστιανικής παραδόσεως η οποία αποτέλεσε το πνευματικό υπόστρωμα για τις διακηρύξεις περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τον σχετικό τονισμό της αξιοπρέπειας του ανθρώπου.

Η χριστιανική πίστη ανασταίνει στον άνθρωπο το συναίσθηση της πνευματικής και ηθικής του αξίας. Η θεολογική σκέψη τόνισε ως χαρακτηριστικό της θείας εικόνας τη νόηση, τη συνείδηση, τη θέληση. Ιδιαίτερα η Ορθόδοξη θεολογία επισήμανε με έμφαση την ελευθερία και την αγάπη.

Από την ανάπτυξη των πνευματικών αυτών δυνατοτήτων εξαρτάται η προσωπική αξιοπρέπεια του ανθρώπου.

Για την ορθόδοξη αντίληψη, ουσιαστικά αξιοπρεπής άνθρωπος δεν είναι ο καλοβολεμένος αστός, αλλά ο άνθρωπος ο ευγενής στο ήθος, ο δίκαιος, ο έντιμος, ο αληθινός. Αυτός ο οποίος κινητοποιεί όλες τις πνευματικές δυνατότητες πού πορεύεται σε μια συνεχή εσωτερική ωρίμανση.

Η χριστιανική αξιοπρέπεια συνυφαίνεται με αυθόρμητη ταπεινοφροσύνη, με τη βεβαιότητα ότι αυτό που είμαστε δεν είναι αποκλειστικά δικό μας επίτευγμα. Η προαίρεση μας, ασφαλώς, είναι απαραίτητη, όμως αναγκαία είναι και η ενέργεια της θείας Χάριτος. 

Η ανθρώπινη αξία, η αξιοπρέπεια μας, ολοκληρώνεται και τελειούται στην πορεία μας για να γίνουμε «θείας κοινωνοί φύσεως»(Β΄Πετρ. 1:4).

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος ορίζει τον άνθρωπο ως «ζῷον ἐνταῦθα οἰκονομούμενον, καί αλλαχοῦ μεθιστάμενον, καί πέρας τοῦ μυστηρίου, τῇ πρός Θεόν νεύσει θεούμενον» (Ο άνθρωπος είναι όν που ενώ ζει εδώ για αλλού μεταβαίνει, και ο σκοπός του μυστηρίου είναι να θεωθεί, ως αποτέλεσμα της κλήσεως του Θεού) (Migne, τ. 36, στ. 632). Με τα γεγονότα του Πάσχα ο Χριστός «πάσχει ὡς θνητός, καὶ διὰ πάθους τὸ θνητόν, ἀφθαρσίας ἐνδύει εὐπρέπειαν» (Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός).

Η Ανάσταση του Χριστού προσδιορίζει την ανοδική κίνηση του «κατ’ εικόνα Θεού» πλασθέντος ανθρώπου, ο οποίος, αξιοποιώντας την κλήση του προς το «καθ’ ομοίωσιν» καλείται να την πραγματοποιήσει, ακολουθώντας τον Χριστό˙ μαζί με Εκείνον ο Οποίος «…ἀναστὰς τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ, καὶ ὁδοποιήσας πάσῃ σαρκὶ τὴν ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασιν», (Θεία Λειτουργία Μ. Βασιλείου), άνοιξε νέους ορίζοντες στην ανθρώπινη ύπαρξη. Η Ανάσταση καθορίζει το πλήρωμα της αξιοπρέπειας του εν Χριστῷ ζώντος ανθρώπου˙ υπό την προοπτική της αιωνιότητας. 

Η εσωτερική αυτή αναστάσιμη αξιοπρέπεια οφείλει να εκφρασθεί και να ακτινοβολήσει, άμεσα ή έμμεσα, στον κοινωνικό βίο. Με την αναγνώριση και τον σεβασμό της αξιοπρέπειας κάθε ανθρώπου. Ανεξαρτήτως καταγωγής, κοινωνικής θέσεως ή πεποιθήσεων του, ο άλλος, ως ανθρώπινο πρόσωπο, είναι επίσης πλασμένος «κατ’ εικόνα Θεού», αφού ολόκληρη η ανθρωπότητα προήλθε από το πρώτο ζεύγος, το οποίο δημιούργησε ο Θεός.

Η συνείδηση αυτή οδηγεί τον πιστό σε μια γενικότερη στάση σεβασμού και αγάπης. Και ακόμη, σε αγώνα για την υπεράσπιση της αξιοπρέπειας των συνανθρώπων μας, οι οποίοι απειλούνται από την αδικία, τη φτώχεια, την ανεργία, τις ασθένειες, την πνευματική άγνοια, τα ατυχήματα, που οδηγούν στην απόγνωση και την εξαθλίωση.

Η χριστιανική αξιοπρέπεια επιβάλλει γενικά αντίσταση στα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας. Αντίδραση στην εγκληματική δράση και νοοτροπία του θρησκευτικού φανατισμού. Αντίσταση στις ποικίλες δαιμονικές δυνάμεις της αδικίας και της διαφθοράς, που διαχέουν την οσμή του Άδη στην κοινωνία μας.

Με μια αξιοπρέπεια χωρίς εκδικητικότητα ή φόβο, που την διακρίνει η ευαισθησία για έμπρακτη κοινωνική αλληλεγγύη.

Αδελφοί μου, κατά την ευφρόσυνη ημέρα του Πάσχα η Εκκλησία μάς καλεί να συνειδητοποιήσουμε ότι η αξιοπρέπεια είναι κυρίως εσωτερική υπόθεση, σχετίζεται με τον πυρήνα της ανθρώπινης προσωπικότητας.

Μάς καλεί να βιώσουμε την αξιοπρέπεια ως αναστάσιμη εμπειρία, εξαγνισμένη μέσα στον πόνο του Σταυρού, γεμάτη ενέργεια και λάμψη Αναστάσεως.

Να συνειδητοποιήσουμε το μυστήριο του ανθρωπίνου προσώπου και του τελικού προορισμού μας. Συγχρόνως μας εμπνέει να γίνουμε ζωηφόρα κύτταρα της κοινωνίας, που αγωνίζονται για την αξιοπρέπεια των δοκιμαζομένων συνανθρώπων μας και των αδικουμένων λαών.

Η αναστάσιμη βεβαιότητα χαρίζει στην αξιοπρέπεια του πιστού μια ιδιαίτερη πνοή, αντοχή και δυναμική˙ ανανεώνει την αυτοσυνειδησία μας, μέσα στο πασχαλινό φως. Χριστός Ανέστη!

Με ολόψυχη αγάπη εν Χριστώ,

+ Αναστάσιος

Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας

Kisha Orthodhokse Autoqefale e Shqipërisë

 

PASHKË 2015

 

† Anastasi

Kryepiskop i Tiranës, Durrësit dhe i Gjithë Shqipërisë

 

Ngjallja – Lartësimi i dinjitetit njerëzor

 

 

 

 

    Klerit dhe popullit shpresëtar Orthodhoks,

 

    Bij të shtrenjtë më Zotin,

 

    Krishti u Ngjall!

 

           

    Me Ngjalljen e Tij, Krishti e lartësoi përfundimisht dinjitetin e njeriut, të cilin e rrëzon padrejtësia, dhuna, gënjeshtra, pasionet, mëkati, në përgjithësi, dhe e dërrmon vdekja. Perëndinjeriu Jisu, me pranimin e vullnetshëm të Pësimit dhe, duke triumfuar me Ngjalljen e Tij, mposhti gjithçka që poshtëron dinjitetin njerëzor. Kremtojmë pikërisht këtë triumf që i hapi perspektivë të tërëndritshme qenies njerëzore. Në këtë të kremte plot dritë, Kisha jonë na këshillon të ndërgjegjësohemi më shumë për dinjitetin që na ka dhënë Perëndia.

 

    Nga propozimet e ndryshme fetare ose filozofike në lidhje me dinjitetin njerëzor, më i guximshmi dhe më madhështori mbetet propozimi i besimit të krishterë. Ai bazohet në të vërtetën se njeriu është krijuar “sipas ikonës së Perëndisë” (Gjen.1:26-27, 5:1) dhe i është dhënë mundësia të ecë drejt “ngjashmërisë”, duke përdorur elementin “e llojit hyjnor”, i cili ekziston brenda natyrës njerëzore. Sigurisht, shumë njerëz nuk e pranojnë zbulesën e krishterë dhe formulojnë ide të ndryshme. Por ky fakt nuk ia heq të vërtetën dhe fuqinë  traditës së krishterë, e cila ka qenë nënshtresa shpirtërore për deklaratat mbi të drejtat e njeriut dhe theksimin e veçantë që i bëhet dinjitetit njerëzor.

 

    Besimi i krishterë ngjall te njeriu ndjesinë e vlerës së tij shpirtërore dhe morale. Mendimi theologjik ka theksuar si veçori të ikonës hyjnore të kuptuarin, ndërgjegjen, vullnetin. Në mënyrë të veçantë, theologjia orthodhokse ka theksuar me forcë lirinë dhe dashurinë. Nga zhvillimi i këtyre mundësive shpirtërore varet dhe dinjiteti personal i njeriut.

 

    Për botëkuptimin orthodhoks, njeriu me dinjitet, në thelb, nuk është borgjezi që e ka rregulluar jetën më së miri, por njeriu fisnik me moral, i drejti, i ndershmi, i vërteti. Njeriu që vë në lëvizje të gjitha mundësitë shpirtërore dhe ecën drejt një pjekurie të brendshme të vazhdueshme. Dinjiteti i krishterë gërshetohet me përulësinë spontane, me sigurinë se, ajo që jemi, nuk është vetëm arritja jonë. Sigurisht, dëshira jonë është e domosdoshme, por është i nevojshëm edhe veprimi i Hirit Hyjnor.

 

    Vlera e njeriut, dinjiteti ynë, plotësohet dhe përsoset në rrugën tonë për t’u bërë “pjesëmarrës të natyrës hyjnore” (2Petr.1:4). Shën Grigor Theologu e përkufizon njeriun si “një qenie që, ndërsa jeton këtu, udhëton për në një vend tjetër, dhe qëllimi i misterit është të hyjnizohet, si pasojë e thirrjes së Perëndisë” (Migne 36:632). Me ngjarjet e Pashkës, Krishti “vuan si i vdekshëm dhe, nëpërmjet pësimit, të vdekshmin e vesh me hijeshinë e paprishjes” (Shën Joan Damaskinoi).

 

    Ngjallja e Krishtit përcakton kahun drejt lartësimit të njeriut të krijuar “sipas ikonës së Perëndisë”, i cili, duke vlerësuar thirrjen e tij për të arritur në “sipas ngjashmërisë”, ftohet ta realizojë këtë thirrje duke ndjekur Krishtin, së bashku me Atë, i Cili “… u ngjall të tretën ditë dhe i bëri gati çdo mishi Ngjalljen së vdekurish” (Liturgjia Hyjnore e Shën Vasilit të Madh) dhe i hapi horizonte të reja ekzistencës njerëzore. Ngjallja përcakton plotësinë e njeriut në Krishtin e gjallë dhe e vendos në perspektivën e përjetësisë.

 

    Ky dinjitet ngjallësor i brendshëm duhet të shprehet dhe të rrezatojë, direkt ose indirekt, në jetën sociale, me pranimin dhe respektimin e dinjitetit të çdo njeriu. Pavarësisht origjinës, pozitës sociale ose bindjeve të tij, tjetri, si person njerëzor, është edhe ai i krijuar “sipas ikonës së Perëndisë”, meqenëse mbarë njerëzimi erdhi nga çifti i parë që krijoi Perëndia. Ky ndërgjegjësim e udhëheq besimtarin në një qëndrim më të gjerë respekti e dashurie. Dhe për më tepër, në përpjekjen për mbrojtjen e dinjitetit të bashkënjerëzve tanë, që kërcënohen nga padrejtësia, varfëria, sëmundjet, papunësia, injoranca shpirtërore, aksidentet, të cilat çojnë në dëshpërim dhe mjerim.

 

    Dinjiteti i krishterë, në përgjithësi, iu kundërvihet gjendjeve të këqija të shoqërisë sonë. I kundërvihet aktivitetit kriminal dhe mentalitetit fanatik fetar. Ai është kundër fuqive të ndryshme demoniake të padrejtësisë dhe korrupsionit, të cilat përhapin erën e keqe të Hadhit në shoqërinë tonë. Ky dinjitet, i çliruar nga dëshira për hakmarrje dhe nga frika, karakterizohet nga ndjeshmëria për ta shprehur solidaritetin social me vepra.

 

    Vëllezërit e mi, sot, në ditën e gëzuar të Pashkës, Kisha jonë na fton të ndërgjegjësohemi se dinjiteti është kryesisht çështje e brendshme, lidhet  me bërthamën e personalitetit njerëzor. Na fton të përjetojmë dinjitetin, si përvojë ngjallësore, të dëlirësuar brenda dhimbjes së Kryqit, të mbushur me energjinë dhe shkëlqimin e Ngjalljes. Ajo na thërret të bëhemi të ndërgjegjshëm për misterin e personit njerëzor dhe për qëllimin tonë final. Njëkohësisht na frymëzon të bëhemi qeliza jetësore të shoqërisë, të cilat përpiqen për dinjitetin e bashkënjerëzve tanë dhe të popujve që iu është bërë padrejtësi. Siguria ngjallësore i fal dinjitetit të çdo të krishteri besimtar frymëzim, qëndresë dhe dinamikë të veçantë; ripërtërin vetëndërgjegjshmërinë tonë brenda dritës paskale.

 

 

    Krishti u Ngjall!

 

 

Me të gjithë dashurinë time më Krishtin,

 

† Anastasi

Kryepiskop i Tiranës, Durrësit dhe i Gjithë Shqipërisë

Συναξάριον τοῦ Ἁγίου καί Μεγάλου Σαββάτου

Συναξάριον τοῦ Ἁγίου καί Μεγάλου Σαββάτου

Εἰσαγωγή

Δημοσιεύουμε ἐν μεταφράσει, χάριν οἰκοδομῆς καί ὠφελείας τῶν ἀδελφῶν, τό Συναξάριον (ὑπόμνημα) τοῦ Ἁγίου καί Μεγάλου Σαββάτου ἀπό τό βιβλίο τοῦ Τριῳδίου· τό κείμενο αὐτό ἀναγινώσκεται μετά τό Συναξάριον τῆς  ἡμέρας τοῦ μηνός (δηλ. μεταξύ στ΄ καί ζ΄ ᾠδῆς τοῦ Ὄρθρου). Συγγραφεύς τοῦ Συναξαρίου αὐτοῦ, καθώς καί ὅλων τῶν ἀντιστοίχων κειμένων πού περιλήφθηκαν στό Τριῴδιο, ὑπῆρξε ὁ ἐπιφανέστατος λόγιος τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἱστορικός, ἑρμηνευτής, ποιητής, ἁγιολόγος καί λειτουργιολόγος, πιθανώτατα δέ καί Πρεσβύτερος τοῦ Ναοῦ τῆς Ἁγίας Σοφίας, Νικηφόρος Κάλλιστος Ξανθόπουλος (β΄ ἥμισυ 13ου – ἀρχές 14ου αἰῶνος). Ὁ Νικηφόρος προσπαθεῖ νά ἀποδώσει πλήρως ἀλλά καί περιληπτικῶς τήν ἱστορική συνάφεια καί τό νόημα ἑκάστης Ἑορτῆς.

Τό παρόν Συναξάριον, ἀνήκοντας, ὅπως ἐλέχθη, στόν Ὄρθρο τοῦ Ἁγίου καί Μεγάλου Σαββάτου, ἀφορᾷ στά γεγονότα πού ἐκτυλίσσονται λειτουργικῶς στήν ἱερά Ἀκολουθία τοῦ Ἐπιταφίου (ἡ ὁποία κατά τό τυπικό τό ἐπικρατοῦν στόν κόσμο, τελεῖται τό βράδυ τῆς Μ. Παρασκευῆς). 

Συναξαριστικό ὑπόμνημα

Ἀπό ὅλες τίς ἡμέρες ὑπερέχουν οἱ ἅγιες Τεσσαρακοστές· ἀπό αὐτές δέ πάλι, αὐτή ἡ ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή· μεγαλύτερη δέ ἀπό αὐτή, εἶναι ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα· καί ἀπό τή Μεγάλη Ἑβδομάδα πάλι εἶναι μεγαλύτερο αὐτό τό μέγα καί Ἅγιο Σάββατο. Λέγεται δέ Μεγάλη Ἑβδομάδα, ὄχι ἐπειδή εἶναι μεγαλύτερες οἱ ἡμέρες αὐτές, ἤ οἱ ὧρες, ἀλλά διότι κατ’ αὐτήν διενεργήθηκαν τά μεγάλα καί ὑπερφυσικά θαύματα καί ἐξαίσια τοῦ Σωτῆρος μας ἔργα, καί ἰδιαιτέρως σήμερα.

Διότι, ὅπως στήν πρώτη δημιουργία τοῦ κόσμου, ὁ Θεός, ἀφοῦ εἶχε ἐπιτελέσει κάθε ἔργο καί - τελευταῖο καί κυριότερο - ἀφοῦ εἶχε πλάσει τόν ἄνθρωπο κατά τήν ἕκτη ἡμέρα, κατέπαυσε κατά τήν ἑβδόμη ἀπό ὅλα τά ἔργα Του, καί τήν ἁγίασε, ὀνομάζοντάς την Σάββατο, τό ὁποῖο ἑρμηνεύεται βέβαια κατάπαυση· ἔτσι καί στά ἔργα τοῦ νοητοῦ κόσμου, ἀφοῦ ἐπιτέλεσε τά πάντα μέ ἄριστο τρόπο, καί ἀφοῦ κατά τήν ἕκτη ἡμέρα ἀνέπλασε πάλι τόν ἄνθρωπο πού εἶχε φθαρεῖ, καί τόν ἀνεκαίνισε μέσῳ τοῦ ζωηφόρου Σταυροῦ καί τοῦ θανάτου, πάλι κατά τήν παροῦσα ἑβδόμη ἡμέρα κατέπαυσε, μέ τελειωτική κατάπαυση τῶν ἔργων, ἔχοντας κοιμηθεῖ τόν ζωοποιό καί σωτήριο Ὕπνο. Κατέβη λοιπόν ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ μαζί μέ τό Σῶμα στόν Τάφο· κατεβαίνει δέ καί στόν ᾋδη μέ τήν ἀμόλυντη καί θεία Ψυχή Του, ἡ ὁποία ἀποχωρίσθηκε ἀπό τό Σῶμα λόγῳ τοῦ θανάτου· τήν ὁποία Ψυχή καί παρέθεσε στά χέρια τοῦ ΘεοῦΠατρός, στόν Ὁποῖο προσέφερε - χωρίς νά τό ἔχει Ἐκεῖνος ζητήσει – καί τό Αἷμα Του, πού ἔγινε δικό μας λύτρο· διότι ἡ Ψυχή τοῦ Κυρίου δέν παρέμεινε καί αὐτή κατεχόμενη στόν ᾋδη, ὅπως τῶν ἄλλων Ἁγίων οἱ ψυχές. Διότι πῶς ἦταν αὐτό δυνατόν, ἀφοῦ δέν ἔφερε ἐπάνω Της τίποτε ἀπό τήν προγονική κατάρα, ὅπως εἶχε γίνει μέ ἐκεῖνες; Ἀλλά οὔτε καί τό Αἷμα Του, μέ τό ὁποῖο ἀγορασθήκαμε, τό ἔλαβε ὁ ἐχθρός μας ὁ Διάβολος, ἀκόμη καί ἄν αὐτός μᾶς κατεῖχε. Διότι πῶς θά ἦταν αὐτό δυνατόν, παρά μόνον ἄν θά μποροῦσε νά τό λάβει ἀπό τόν Θεό, ἀλλά καί παρά μόνον ἄν τόν ἴδιο τόν Θεό θά μποροῦσε νά λάβει ὁ λῃστής Διάβολος; Ὅμως σωματικά οἴκησε στόν τάφο ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ἀλλά καί μαζί μέ τήν Θεότητα, ἡ ὁποία εἶχε ἑνωθεῖ τελείως μέ τή Σάρκα Του. Ἦταν δέ ὁ Κύριος καί μαζί μέ τόν Λῃστή στόν Παράδεισο, ἦταν καί στόν ᾋδη, ὅπως εἰπώθηκε, μαζί μέ τή θεωμένη Ψυχή Του· ὑπερφυσικά δέ εὑρισκόταν σύνθρονος μαζί καί μέ τόν Πατέρα καί τό Ἅγιον Πνεῦμα, ἐπειδή εἶναι Θεός ἀπερίγραπτος. Καί ἦταν πανταχοῦ παρών, δίχως ἡ Θεότητα νά παθαίνει τίποτε στόν Τάφο, ὅπως δέν ἔπαθε οὔτε καί στόν Σταυρό· καί τό μέν Σῶμα τοῦ Κυρίου ὑπέστη φθορά, ἡ ὁποία εἶναι ὁ χωρισμός ψυχῆς καί σώματος, ὅμως καθόλου δέν ὑπέστη διαφθορά, δηλαδή διάλυση τῆς σάρκας καί τέλειο ἀφανισμό τῶν μελῶν. Ἀλλά ὁ μέν Ἰωσήφ, ἀφοῦ κατεβίβασε τό Ἅγιο Σῶμα τοῦ Κυρίου, τό θάπτει μέσα σέ καινούργιο Μνῆμα καί πλησίον στούς Ἰουδαίους, σέ ἕνα κῆπο, τοποθετώντας ἕνα πολύ μεγάλο λίθο στήν εἴσοδο τοῦ Μνήματος. Καί οἱ Ἰουδαῖοι βέβαια, ἀφοῦ ἦλθαν στόν Πιλᾶτο τήν Παρασκευή, τοῦ λέγουν· κύριε, θυμηθήκαμε, ὅτι ὁ πλάνος ἐκεῖνος εἶπε, ὅταν ζοῦσε, ὅτι «μετά ἀπό τρεῖς ἡμέρες θά ἀναστηθῶ». Μᾶς φαίνεται λοιπόν ὅτι εἶναι καλό γιά τήν ἐξουσία σου, νά διατάξεις στρατιῶτες νά προστατεύσουν τόν Τάφο.

 Ἄν εἶναι, λοιπόν, πλάνος, τότε γιατί φροντίζετε γιά τά λόγια πού εἶπε ὄταν ζοῦσε; Ἀφοῦ ὁμολογουμένως ἀπέθανε! Καί πότε εἶπε, ὅτι «θά ἀναστηθῶ»; Ἴσως αὐτό τό συμπέραιναν ἀπό τό παράδειγμα τοῦ Ἰωνᾶ. Ὁπωσδήποτε, ἀγνώμονες, ἄν προστατευθεῖ ὁ Τάφος, δέν θά κλαπεῖ ὁ Χριστός. Ὤ, πῶς δέν καταλάβαιναν οἱ ἀγνώμονες, ὅτι ὅσα ἔκαναν, τά ἐφάρμοζαν κατά τοῦ ἑαυτοῦ τους. Ἀφοῦ λοιπόν ὁ Πιλᾶτος ἔδωσε ἐντολή, αὐτοί μαζί μέ ἕνα στρατιωτικό τάγμα ἀσφάλισαν τόν Τάφο μέ ἐπακριβῆ σφραγίδα. Καί αὐτό οἰκονομήθηκε, ὥστε νά μή συκοφαντηθεῖ ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, ἄν δηλαδή θά ἦταν ξένη ἡ φρουρά καί ἡ σφραγίδα. Ἀλλά ὁ ᾋδης ἤδη ἀπό τώρα στριφογυρίζει καί ὑποφέρει ἀπό ναυτία, καθώς αἰσθάνεται περισσότερο ἄκαμπτη τή δύναμη τοῦ Θεοῦ· καί ἐκείνους, λοιπόν, τούς ὁποίους ἀπό τήν ἀρχή τῆς ἱστορίας τούς παρέδιδε ὁ ᾋδης στήν γαστέρα του, κάνοντάς τους βορά, μετά ἀπό λίγο θά τούς ἐξέμεσει, ἐπειδή κατέπιε ἀδίκως τόν Χριστό, τόν συμπαγέστατο καί ἀκρογωνιαῖο Λίθο.

Εἰσαγωγή – μετάφραση: impantokratoros.gr

Μεγάλη Πέμπτη στην Κορυτσά! - E Enjtja e Madhe në Korçë!

Το μυστήριο του Ευχελαίου! - Misteri i Efqelisë

Σήμερα, Μεγάλη Τετάρτη, στους ναούς τελείται το μυστήριο του Ευχελαίου. Το μυστήριο του Ευχελαίου στηρίζεται στα λόγια ενός Αποστόλου, του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου: “ Όταν κάποιος ανάμεσά σας είναι ασθενής, να καλεί τους πρεσβυτέρους (ιερείς) κι αυτοί να προσεύχονται γι’ αυτόν και να τον αλείφουν με λάδι στο όνομα του Ιησού Χριστού. Η γεμάτη πίστη προσευχή θα θεραπεύει τον άρρωστο. Ο Κύριος θα τον κάνει καλά. Κι αν έχει κάμει αμαρτίες θα του συγχωρούνται” (Επιστολή του Ιακώβου, ε΄14-15). Βασισμένη σ’ αυτή την προτροπή η Εκκλησία μας από τα πρώτα της χρόνια τελεί το Μυστήριο του Ευχελαίου. Υπάρχουν ειδικές ευχές (προσευχές) με τις οποίες ο ιερέας παρακαλεί τον Θεό να ευλογήσει το λάδι (το οποίο έχουμε σε ένα καντήλι) και να το κάνει ιαματικό, θεραπευτικό. Ύστερα λέγοντας: “Εἰς ἴασιν ψυχῆς καί σώματος” αλείφει μ’ αυτό τον ασθενή χριστιανό, ο οποίος δέχεται να χριστεί γεμάτος πίστη στο Θεό κι ελπίδα ότι Εκείνος θα του χαρίσει τη θεραπεία. Το λάδι δεν έχει μαγική δύναμη. Η πίστη του Χριστιανού κερδίζει την ευλογία του Θεού και τη θεραπεία. Γνωρίζουμε από την Καινή Διαθήκη ότι πολλές φορές στην επίγεια ζωή Του ο Κύριος με θαυμαστό τρόπο χάριζε την υγεία σε πάσχοντες ανθρώπους, αλλά πάντοτε περίμενε να δει την πίστη τους. Και πολλές φορές μετά τη θεραπεία τούς έλεγε: “Η πίστη σου σε έσωσε”. Η αρχαία τάξη όριζε να τελείται το Ευχέλαιο από επτά ιερείς. Ωστόσο σήμερα και ένας ιερέας μπορεί να τελέσει το Μυστήριο. Όπως και όλα τα Μυστήρια, είναι σωστό να τελείται στο ναό. Αν όμως κάποιος είναι βαριά άρρωστος και δεν μπορεί να μετακινηθεί, μπορεί να καλέσει τον ιερέα και να τελεστεί το Ευχέλαιο στο σπίτι του. Αν γίνει το Ευχέλαιο στο σπίτι μας, πρέπει να ετοιμάσουμε ένα καντηλάκι, ένα δοχείο με σιτάρι ή αλεύρι στο οποίο θα βάλουμε επτά κεριά και δίπλα μια εικόνα του Χριστού. Το Ευχέλαιο τελείται αποκλειστικά σε περίπτωση ασθενειών, σωματικών ή ψυχικών, και όχι  για να ευλογήσουμε ένα καινούριο σπίτι ή έτσι, για να πάει καλά η ζωή μας. Γι’ αυτές τις περιπτώσεις η Εκκλησία έχει άλλες ακολουθίες.

Sot, të Mërkurën e madhe, në Kisha kryhet Misteri i Efqelisë (Vajisjes=Mirosjes). Misteri i Efqelisë bazohet tek fjalët e Apostullit, të Shën Jakovit  Vëllait të Zotit: “Kur dikush ndërmjet jush është i sëmurë, të thërresë më të mëdhenjtë (klerikët) dhe ata do të luten për të dhe ta lyejnë me vaj në emërin e Jesu Krishtit. Lutja plot besim do ta shërojë të sëmurin. Zoti do ta bëjë mirë. Dhe nëse ka bërë mëkate do t’i falen” (Letra e Jakovit , 5:14-15). Bazuar në këtë propozim/porosi Kisha jonë nga vitet e para të saj kryen Misterin e Efqelisë. Ekzistojnë urata të veçanta (lutje) me të cilat prifti i lutet Zotit që të bekojë vajin (të cilin e kemi në një kandil) dhe e bën të ketë veti shëruese. Më pas duke thënë”Për shëndet shpirti dhe trupi” lyen me të të krishterin e sëmurë, i cili pranon që të shënohet plot me besë tek Zoti dhe shpresë se Ai do t’i falë shërimin, terapinë. Vaji nuk ka forcë magjike. Besimi i të Krishterëve fiton bekimin e Zotit dhe terapinë. Dimë nga Dhjata e Re se shumë herë në jetën e Tij, Zoti në mënyrë të mrekullueshme falte shëndet tek njerëzit e sëmurë, por gjithmonë priste që të shikonte besimin e tyre. Shpesh herë pas terapisë ju thoshte: “Besimi yt të shpëtoi”. Rendi i lashtë caktonte që të kryhej Efqeli nga shtatë priftërinj. Ndërkaq sot dhe një prift mund të kryejë Misterin. Ashtu si gjithë  Misteret, është e drejtë të kryhen në kishë. Por kur dikush është i sëmurë rëndë dhe nuk mundet të lëvizë, mund të thërresë priftin dhe të kryejë një Efqeli në shtëpinë e tij.  Nëse Efqelia bëhet në shtëpinë tonë, duhet të përgatitim kandilen, një enë me grurë ose mjell tek i cili do të vendosim 7 qirinj dhe pranë ikonën e Krishtit. Efqelia kryhet vetëm në raste sëmundjesh, trupore apo shpirtërore dhe jo që të bekojmë një shtëpi të re ose thjesht që të shkojë mirë jeta jonë.  Për raste të tilla Kisha jonë ka shërbesa të tjera.

Ο ΓΚΑΝΤΙ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ - Gandi në Londër.

Ο ΓΚΑΝΤΙ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ ====== Όταν ο Γκάντι σπούδαζε νομικά στο Πανεπιστημίου του Λονδίνου είχε έναν καθηγητή, το επίθετο του οποίου ήταν Mr. Peters, που δεν συμπαθούσε καθόλου τον Γκάντι. Κάποια μέρα, κατά τη διάρκεια τού μεσημεριανού γεύματος, ο Mr. Peters καθόταν στο εστιατόριο τού Πανεπιστημίου, όταν ο Γκάντι ήλθε, με τον δίσκο του και κάθισε δίπλα του. Σοβαρά ενοχλημένος, ο υπερόπτης καθηγητής είπε στον Γκάντι: «Κύριε Γκάντι, δεν γνωρίζετε ότι ένα γουρούνι και ένα περιστέρι δεν κάθονται μαζί κατά τη διάρκεια τού φαγητού τους»; Και η απάντηση τού Γκάντι ήταν: «Μην ενοχλείσθε κ. καθηγητά, θα πετάξω παραπέρα...» και πήγε και κάθισε σ' ένα άλλο τραπέζι. Πράσινος από τα νεύρα του ο Mr. Peters θέλησε να πάρει την ρεβάνς στις επόμενες εξετάσεις, αλλά ο φοιτητής του, ως συνήθως, απάντησε ορθότατα σε όλες τις ερωτήσεις του. Τότε ο Mr. Peters, του έθεσε την παρακάτω ερώτηση: «Κύριε Γκάντι, τι θα κάνατε αν περπατώντας στον δρόμο βρίσκατε ένα πακέτο γεμάτο σοφία και ένα άλλο γεμάτο λεφτά; Ποιο από τα δύο θα παίρνατε»; Χωρίς να πολυσκεφτεί ο Γκάντι του απάντησε: «Σίγουρα το πακέτο με τα χρήματα». Τότε ο Mr. Peters μ' ένα χαμόγελο γεμάτο ειρωνεία του είπε: «Αν ήμουν στην θέση σας θα έπαιρνα αυτό με την σοφία, δεν νομίζετε»; Και ο Γκάντι με απάθεια του απάντησε: «Ο καθένας παίρνει αυτό που του λείπει». Ο Mr. Peters ήδη υστερικός από την απάντηση του φοιτητή του, έγραψε στην κόλλα του διαγωνίσματος: «Ηλίθιος» και την έδωσε στον Γκάντι. Ο Γκάντι πήρε την κόλλα του διαγωνίσματος, κάθισε κάτω κι ύστερα από μερικά λεπτά πάει στον καθηγητή του και του λέει: «Mr. Peters, υπογράψατε το γραπτό μου, αλλά ξεχάσατε να το βαθμολογήσετε».!!! ΠΗΓΗ: Ημερολόγιο Αποδημίας

Gandi në Londër. Kur Gandi studionte juridikë në Universitetin e Londrës kishte një profesor, mbiemri i të cilit ishte Mr Peters i cili nuk e simptizonte aspak Gandin. Një ditë , gjatë kohës së drekës, Mr Peters, qëndroi pranë restorantit të Universitetit, kur Gandi erdhi, me diskun e tij dhe qëndroi pranë tij.  Seriozisht i shqetësuar, profesori mendjemadh i tha Gandit: “Zoti Gandi, nuk e dini që një derr dhe një pëllumb nuk rrinë së bashku gjatë kohës që hanë ushqim”? Përgjigjia e Gandit ishte: “Mos u shqetëso profesor, do të fluturoj më tutje..” dhe shkoi të rrinte në një tavolinë tjetër. I nevrikosur në maksimum prof Peters donte që të merrte një revansh në provimet e rradhës, por studenti i tij si zakonisht ju përgjigj shumë drejt të gjitha pyetjeve të tij. Atëhere Peters, i bëri këtë pyetje: “Zoti Gandi, çfarë do të bënit nëse duke ecur në rrugë do të gjenit një pako të mbushur me mençuri dhe një tjetër plot me para? Cilën prej të dyjave do të merrnit?” Pa e menduar mirë Gandi iu përgjigj: “Me siguri pakon me para”. Atëhere Mr Peters me një buzëqeshje plot ironi i tha: “Nëse do të isha unë në vendin tuaj do të merrja urtësinë/mençurinë, nuk mendoni?” Dhe Gandi me apati iu përgjigj: “Secili merr atë që i mungon”. Zoti Peters tashmë histerik nga përgjigjia e studentit të tij shkroi në fletën e testit “Injorant” dhe ja dha Gandit. Gandi e mori fletën e testit, u ul dhe pas disa minutash shkoi tek profesori dhe i tha: “Mr Peters, vendosët firmën në testi im, por harruat që të vendosnit notën”!!!