Θέλω Γαλήνη.... - Dua PAQE...!

"Ποιος καλός άνεμος σε φέρνει εδώ ; "ρώτησε ο σοφός ερημίτης τον οδοιπόρο που ζητούσε απεγνωσμένα να τον συναντήσει. "Εγώ θέλω γαλήνη" απάντησε μελαγχολικά εκείνος. Ο ερημίτης πήρε ένα ξύλο κι έγραψε στο χώμα : Εγώ θέλω γαλήνη... "Κοίταξε τώρα πόσο απλό είναι", είπε στον οδοιπόρο και διέγραψε με μια κίνηση το «Εγώ». "Σβήνεις πρώτα το "εγώ". Είναι αδύνατον να βρει γαλήνη αυτός που έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στον εαυτό του και νομίζει πως μπορεί να την βρει μόνος του, μακριά από τον Θεό. Το εγώ πάντα θα νιώθει ότι απειλείται από όλους γύρω του κι έτσι πάντα θα φοβάται. Θα μετατρέπεται σε εγωισμός για να επικρατεί, και θα διώχνει τον Θεό και την γαλήνη Του." Με μια δεύτερη κίνηση διέγραψε το «θέλω». "Πρέπει να σβήσεις τη λέξη "θέλω". Το θέλω δηλώνει επιθυμία, ανάγκη και προσκόλληση. Όταν τρέχεις πίσω από τις μάταιες επιθυμίες σου, ποτέ δεν θα βρεις χρόνο να γαληνέψεις και να γίνεις ευτυχισμένος. Είναι η γνωστή «επίδραση του κουνουπιού». Αν σε ένα δωμάτιο υπάρχουν δέκα κουνούπια κι εσύ σκοτώσεις τα εννιά, το δέκατο κουνούπι δεν θα σε αφήσει να κοιμηθείς. Έτσι είναι και οι επιθυμίες. Όσες και να ικανοποιήσεις πάντα θα υπάρχει κάποια που δε θα σε αφήνει να κοιμηθείς." Ο οδοιπόρος τότε κοιταξε τις διαγραμμένες λέξεις στο χώμα και λένε πως τότε βίωσε την πρώτη του αφύπνιση. Είχαν σβηστεί το «Εγώ» και το «θέλω» και είχε μείνει η ... Γαλήνη...

Çfarë erë e mirë ju sjell këtu? Pyeti heremiti i mençur udhëtarin dhe i cili kërkonte i dëshpëruar ta takonte. “Unë dua qetësi” u përgjigj me melankoli ai. Heremiti mori një dru dhe shkroi në tokë: Unë dua qetësi/paqe.... “Shiko tani se sa e thjeshtë është”, i tha udhëtarit dhe fshiu me një lëvizje  fjalën “Unë”. “Fshin në fill “unë”. Është e pamundur që të gjejë paqe ai që ka besim absolut tek vetja dhe kujton se mund ta gjejë vetë larg Zotit. Uni gjithmonë do të ndjejë se kërkcënohet nga të gjithë rreth tij dhe kështu do të ketë frikë. Do të kthehet në egoizëm që të mbizotërojë dhe do të dëbojë Zotin dhe paqen e Tij”. Me një lëvizje të dytë fshiu fjalën “dua”. “Duhet të fshish fjalën “dua”. Fjala dua deklaron dëshirë, nevojë dhe dedikim. Kur vrapon prapa dëshirave të tua të kota, atëhere nuk do të gjesh kohë që të qetësohesh dhe të bëhesh i lumtur. Është i ditur “ndikimi i mushkonjës”. Nëse në një dhomë ekzistojnë dhjetë mushkonja dhe ti i vret të nënta, mushkonja e dhjetë nuk do të lerë që të flesh. Kështu janë dhe dëshirat. Sado që ti kënaqësh, gjithmonë do të ekzistojë ndonjë që nuk do të lerë që të flesh”. Udhëtari atëhere pa fjalët e fshira në tikë dhe thonë se atëhere përjetoi zgjimin e tij të parë. Ishin fshirë fjalët “Unë” dhe “dua” dhe kishite mbetur... Paqja....

Η ΝΟΘΟΣ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ - Dashuria e jashtligjshme e Ekumenizimit

Η ΝΟΘΟΣ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ Της Χριστούφαντου ===== Συχνά, οἱ Οἰκουμενιστές ὁμιλοῦν περί ἀγάπης πρός τούς ἐκτός Ἐκκλησίας, ἐνῶ ταυτόχρονα ἐπιδεικνύουν περιφρόνηση καί διώκουν ἐκείνους πού καλοπροαίρετα τούς ἐλέγχουν καί οἱ ὁποῖοι βρίσκονται ἐντός Ἐκκλησίας.  Ἡ βάση ὅμως τῆς ἀγάπης εἶναι ἡ ἀλήθεια. Ἡ ἀγάπη δίχως ἀλήθεια, στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας ὁδηγεῖ στήν πλάνη καί στήν αἵρεση. Τήν σωστή ἀγάπη πρός τούς ἐκτός Ἐκκλησίας, σέ διαχριστιανικές, διομολογιακές ἤ διαθρησκειακές συναντήσεις, τήν διασφαλίζουν οἱ Ἱεροί Κανόνες, ἐνῶ σέ προσωπικό ἐπίπεδο, ἐκτός ἀπό τούς Κανόνες, τήν ἐξασφαλίζει ἡ καθαρή ἀπό ἐμπάθεια καρδιά τοῦ Ὀρθοδόξου καί ἡ ἐνοικοῦσα σέ αὐτόν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἀπόδειξη τούτου εἶναι οἱ ἴδιοι οἱ Ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι, ἐνῶ ἐφάρμοζαν τούς Ἱερούς Κανόνες, ταυτόχρονα στήν καρδιά τους εἶχαν ὠκεανό ἀγάπης. Δυστυχῶς, στό πλαίσιο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί στίς ἐκδηλώσεις τοῦ κύριου φορέα του, τοῦ Π.Σ.Ε., μέσα σέ ἀδογμάτιστους καί ἀθεολόγητους διαλόγους, βασιλεύει τό πονηρό ἐφεύρημα τοῦ ''διαλόγου τῆς ἀγάπης''. Ἀλλά, μέ τέτοιου εἴδους ἀγάπη - ὑποκριτική -, πού θυσιάζεται ἡ ἀλήθεια τῆς πίστης, μέ φαρισαϊκό ἦθος, ἀπαράδεκτη αἱρετική θεολογία καί αἱρετική ἐκκλησιολογία, οὔτε ὁ κόσμος σώζεται, οὔτε ὁ ἄνθρωπος. Οἱ αἱρετικοί δέν βοηθοῦνται ὀρθά, ὥστε νά ἐπιστρέψουν στήν Ἐκκλησία. τουναντίον μάλιστα, ἐνῶ δέν ἐντάσσονται στήν Ἐκκλησία, τούς δίνεται ἡ ψευδαίσθηση ὅτι σώζονται μέσα στήν πλάνη καί στήν ''ἐκκλησία''- ψευδοεκκλησία - πού βρίσκονται.  Γιά τούς Νεοεποχῆτες Οἰκουμενιστές, ἡ αὐθεντική γραμμή τῶν Προφητῶν, Ἀποστόλων καί πάντων τῶν Ἁγίων, θεωρεῖται σκληρή, ἀπαράδεκτη καί ἀφιλάδελφη. Χλευάζεται συνεχῶς καί χαρακτηρίζεται, ὡς ''φονταμενταλισμός'' καί φανατισμός, σκόπιμα, γιά νά ἀποδυναμωθεῖ. Ἀντί δέ αὐτῆς τῆς γραμμῆς, στούς διαλόγους τους μέ τούς ἑτερόδοξους αἱρετικούς ἤ τούς ἀλλοθρήσκους, οἱ Οἰκουμενιστές υἱοθετοῦν τήν πολιτική τῆς ''ἀγαπολογίας''.  Καί ἐνῶ οἱ Οἰκουμενιστές παρουσιάζονται χαλαροί ἕως περιφρονήσεως τῶν εὐαγγελικῶν ἐπιταγῶν, τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων ἕνεκεν τῆς δῆθεν ἀγάπης ταυτοχρόνως γίνονται τόσο φανατικοί στήν ἐφαρμογή τῶν οἰκουμενιστικῶν συνταγῶν καί τῶν δεσμεύσεων πού ἔχουν ἀναλάβει νά ἐφαρμόσουν μέσω τῶν ἀπαραδέκτων οἰκουμενιστικῶν τους συμφωνιῶν, πού θυμίζουν τακτικές Βέκκου καί ὅλων τῶν κακούργων Λατινοφρόνων. Φυσικά, ὅλα αὐτά, ὄχι μόνο ἀγάπη δέν ἀποδεικνύουν, ἀλλά, κατά πλάνην καί Ἀθηναγόρειον ψευδοσυναίσθημα ἀγάπης, μᾶλλον ἀποστασία καί μῖσος ἔναντι τῶν φορέων καί τῶν ἐκφραστῶν τῆς ἀλήθειας τῆς Ἐκκλησίας.  Ὅσο, τέλος, γιά τόν ἰσχυρισμό τῶν Οἰκουμενιστῶν, ὅτι γνωρίζουν τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἄς τονισθεῖ ὁ λόγος τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου: «Ὁ λέγων, ἔγνωκα αὐτόν καί τάς ἐντολάς αὐτοῦ μή τηρῶν, ψεύστης ἐστί καί ἐν τούτῳ ἡ ἀλήθεια οὔκ ἐστιν» (Ἰωάν. Α´ 2, 4).

Dashuria e jashtligjshme e Ekumenizimit E Kristoifandit Shpesh, Ekumenistët flasin për dashurinë ndaj atyre që janë jashtë Kishës ndërsa në të njejtën kohën tregojnë indiferencë dhe përndjekin ata sa me dëshirë të mirë iu bëjnë vërejtje dhe të cilët gjenden brenda Kishës. Por baza e dashurisë është e vërteta. Dashuria pa të vërtetë, në ambientin e Kishës udhëzon në mashtrim dhe në herezi. Dashurinë e drejtë kundrejt atyre jashtë Kishës, në takimet e ndërkrishtera, ndërkonfesionare ose ndërfetare, e  sigurojnë Kanonet e Shenjtë, ndërsa në nivel personal, përveç Kanoneve, e siguron zemra e pastër dhe pa empati (pa pasione) e Orthodhoksit dhe Hiri i Zotit i cili banon tek ai. Vërtetim për këtë janë vetë Shenjtorët, të cilë ndërsa praktikonin Kanonet e Shenjta, në të njejtën kohë në zemrën e tyre kishin një oqean dashurie. Fatkeqësisht në kontekstin e Ekumenizmit dhe në shfaqjet e mbartësit të tij kryesor, Kishillin Botëror të Kishave, nëpërmjet bisedimeve adogmatike dhe ateologjike, mbizotëron shpikja dinake e “dialogut dhe dashurisë”. Por me të tillë lloji dashurie-hipokrite- që sakrifikon të vërtetën e besimit me moralin farisaik, teologjinë e papranueshme heretike dhe eklisiologjinë heretike, as bota nuk shpëtohet, as njeriu. Heretikët nuk ndihmohen drejt, në mënyrë që të kthehen në Kishë,  bile ndodh e kundërta, ndërsa nuk rënditen në Kishë, ju jepet përshtypja që shpëtohen nëpërmjet mashtrimit dhe në “kishën” – pseudokishën- që ndodhen. Për Ekumenistët e Neo-epokës, linja origjinale e Profetëve, Apostujve dhe e të gjithë Shenjtorëve, konsiderohet e ashpër, e papranueshme dhe jovëllazërore. Përbuzet vazhdimisht dhe konsiderohet, si “fondamentalizëm” dhe fanatizëm, me qëllim të dobësohet. Në vend të kësaj rruge/linje në bisedat e tyre me heretikët heterodhoksë ose besimarët e feve të tjera, Ekumenistët adobtojnë politikën e “fjalë dashurie”. Ndërsa Ekumenistët paraqiten indiferentë deri në injorim të urdhëresave, të Kanonëve të Shenjtë dhe të doktrinës së Shenjtorëve për hir të gjoja dashurisë, në të njejtën kohë bëhen fanatikë në praktikimin e recetave ekumenistike dhe të detyrave që kanë marrë përsipër për të realizuar nëpërmjet marrveshjeve të papranueshme ekumenistike, që të kujtojnë taktikat e Vekkut dhe të gjithë Latinofilëve keqbërës. Natyrisht, të gjitha këto, jo vetëm dashuri nuk vërtetojnë, por  me mashtrim dhe me pseudoemocionin Athinagorian të dashurisë, më tepër tregojnë largim dhe urrejtje kundër institucioneve dhe përfaqësueseve të së vërtetës së Kishës. Si përfundim, përsa i përket pretendimit të Ekumenistëve që njohin dashurinë e Zotit, le të theksohet fjala e Shën Joan Theologut. “Ai që thotë: E kam njohur atë, edhe nuk ruan urdhërimet e tij, është gënjeshtar, edhe e vërteta nuk është në atë. “ (1 Joani 2, 4)

« Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας » - “ Jesu Krisht dje dhe sot ai dhe në jetë të jetëve”

« Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας » Γέροντα, συχνά μιλούν για « ανανέωση στην Εκκλησία ». Λες και η Εκκλησία γηράσκει και χρειάζεται ανανέωση! -         Ναι, γέρασε ! … Μα και αυτοί ακόμη που δεν έχουν ευλάβεια αλλά λίγο μυαλό δεν αναπαύονται σε αυτά τα νέα που φτιάχνουν τώρα και ψάχνουν να βρουν εκείνα τα αρχαία. Δεν τους συγκινούν λ.χ. οι νέες εικόνες. Καταλαβαίνουν την αξία της παλιάς εικόνας. Αυτοί που έχουν λίγο μυαλό δηλαδή. Πόσο μάλλον αυτοί που έχουν ευλάβεια! Από κει να καταλάβης πόσο λάθος είναι αυτά που λένε για « ανανέωση » κ.λ.π. ! Σήμερα, αν κανείς προσπαθεί να κρατήση  λίγο την παράδοση, να τηρή τις νηστείες, να μη  δουλεύη τις γιορτές, να είναι ευλαβής , λένε μερικοί: « Που βρίσκεται αυτός; Πάνε αυτά τα πράγματα! Αυτά ήταν για τότε! »  Και αν τους πης τίποτε, θα σου πουν : « Σε ποια εποχή ζεις; Αυτά δεν γίνονται τώρα! ».  Σιγά –σιγά τα  παίρνουν για παραμύθια. Τι λέει όμως; « Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας » . Τουλάχιστον , αν δεν μπορή κανείς να τα τηρήση, ας πη: « Θεέ μου ,ήμαρτον! » . Τότε ο Θεός θα τον ελεήση. Αλλά τώρα, ενώ έχει την αδυναμία του πάει να επιβληθή στον άλλον, γιατί ελέγχεται. Πάρε έναν δαιμονισμένο και βαλε τον σε πνευματική ατμόσφαιρα. Θα δης, θα γυρίζη από δω- από κει. Δεν θα μπορή να σταθή, γιατί θα ζορίζεται. Το ίδιο και αυτοί. Ελέγχονται, ζορίζονται και πάνε να καταπατήσουν την συνείδηση τους ,για αυτό τα λένε αυτά. Και τις αξίες τις λένε κατεστημένο τώρα και πάνε να αντικαταστήσουν τις αξίες με αταξίες. Μεγάλη διαστροφή υπάρχει στον κόσμο! Την ομορφιά την πνευματική την θεωρούν ασχήμια. Η πνευματική ομορφιά δηλαδή για τους κοσμικούς είναι κοσμική ασχήμια. Να, αν πάρης έναν καλόγερο τώρα και του κόψης τα μαλλιά του πόσο άσχημος γίνεται! Αυτή όμως την ασχήμια οι κοσμικοί την θεωρούν ομορφιά. Και βλέπεις, τώρα μάχονται την Εκκλησία, αγωνίζονται για την καταστροφή της. Καλά, να πούμε δεν πιστεύουν, διδάσκουν την αθεΐα . Αλλά να μην αναγνωρίζουν το καλό που προσφέρει η Εκκλησία και να τα βάζουν με την Εκκλησία; Αυτό έχει πολλή κακότητα. Να μην αναγνωρίζουν π.χ. ότι η Εκκλησία βοηθάει τα παιδιά, τα βοηθάει να μην γίνουν αλητάκια, να γίνουν καλοί άνθρωποι; Αυτοί προωθούν τα παιδιά στο κακό. Επιτρέπουν την καταστροφή των παιδιών ελεύθερα. Ενώ η Εκκλησία τι διδάσκει; « Να είναι ο νέος φρόνιμος, να σέβεται τους άλλους, να διατηρηθή αγνός, για να παρουσιασθή στην κοινωνία σωστός άνθρωπος » . Αλλά τα πράγματα θα έρθουν πάλι στη θέση τους. Στη Ρωσία μια γιαγιά προσευχόταν γονατιστή μέσα στην Εκκλησία δίπλα σε μια κολόνα. Πάει μια νεαρή γυναίκα , που ήταν μεγάλη επιστήμων , και της λέει: « Αυτά είναι ξεπερασμένα πράγματα » . Της απαντάει η γιαγιά: « Σε αυτήν την κολόνα που προσεύχομαι και κλαίω τώρα εγώ, θα ρθης μετά να κλαις εσύ. Τα δικά σας θα έρχωνται και θα περνούν , θα έρχωνται και θα περνούν, ενώ ο Χριστιανισμός δεν ξεπερνιέται ποτέ ». ] Από το βιβλίο « Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο » ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Α’ ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ « ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ » ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

“ Jesu Krisht dje dhe sot ai dhe në jetë të jetëve” Jerond shpesh flasin për “rinovimin (modernizimin) e Kishës”. Si të thuash  Kisha plaket dhe i duhet rinovim! - Po u plak!... Por dhe ata akoma që nuk kanë besim por kanë pak mend nuk prehen në këto të rejat që bëjnë tani dhe kërkojnë të gjejnë ato të lashtat. Nuk i prekin emocionalisht psh, ikonat e reja. Kuptojnë vlerat e ikonës së vjetër. Ata që kanë pak mend dmth. Për më tepër ata që kanë besim! Që atje do të kuptosh se sa gabim janë ata që flasin për “rinovim” etj! Sot, nëse dikush përpiqet të mbajë disi traditën, të mbajë kreshmët, të mos punojë gjatë festave, të jetë besimtar, thonë disa: “Ku ndodhet ky? Kanë kaluar këto gjëra! Këto ishin për dikur!” Dhe nëse ju thua diçka do të thonë: “Në çfarë epoke jeton? Këto nuk bëhen tani!”. Ngadalë-ngadalë i marrin si përralla. Por çfarë thotë: “Jesu Krishti dje dhe sot Ai dhe në jetë të jetëve”. Të paktën, nëse dikush  nuk mundet që ti mbajë, le të thotë: “O Zot, mëkatova!”. Atëhere Zoti do ta mëshirojë. Por tani, ndërsa ka pamundësinë e tij shkon që ti imponohet tjetrit, sepse kontrrollohet. Merr një të demonizuar dhe vendose në atmosferën shpirtërore. Do të shohesh. Do të vërtitet këtej, andej. Nuk do të mund të qëndrojë sepse vështirësohet. Të njejtën gjë dhe ata. Kontrrollohen, vështirësohen dhe shkojnë që të shkelin ndërgjegjien e tyre, prandaj i thonë këto. Dhe vlerat i quajnë pushteti i imponuar dhe shkojnë që të zvendësojnë vlerat me rrëmujrat. Një shtrembërim i madh ekziston në botë!. Bukurinë shpirtërore e konsiderojnë shëmti. Bukuria shpirtërore dmth për njerëzit e botës është një shëmti universale. Ja, nëse merr një murg tani dhe ja pret flokët, sa i shëmtuar do të duket! Por këtë shëmti njerëzit e botës e konsiderojnë bukuri. Dhe shiko, tani luftojnë dhe Kishën, luftojnë për shkatërrimin e saj. Mirë, të themi nuk besojnë, mësojnë ateizmin. Por të mos dallojnë të mirën që ofron Kisha dhe t’i kundërvihen Kishës? Kjo fsheh shumë ligësi. Të mos dallojnë psh se Kisha ndihmon fëmijët, i ndihmon që të mos bëhen rrugeçë, të bëhen njerëz të mirë? Ata shtyjnë fëmijët tek e keqja. Lejojnë shkatërrimin e fëmijëve lirshëm. Ndësra Kisha çfarë mëson? “Të jetë i riu i urtë, të respektojë të tjerët, të ruhet i qashtër, që të paraqitet tek shoqëria njeri i drejtë”. Por gjërat do të vijnë sërish në vendin e tyre.  Në Rusi një gjyshe lutej më gjunjë brenda Kishës pranë një kollone. Shkoi një vajzë e re, që ishe shkencëtare e madhe, dhe i thotë: “Këto janë gjëra të tejkaluara”. I përgjigjet gjyshja: “ Në këtë kollonë që po lutem dhe qaj tani unë, do të vish më pas të qash dhe ti. Tuajat do të vijnë dhe do të ikin, do të vijnë dhe do të kalojnë, ndërsa Krishtërimit nuk i kalon koha kurrë”. Nga libri “Me dhimbje dhe dashuri për njeriun modern”. Jerond Paisi Agjioriti. Fjalë A Isihastiri i Shenjtë “Ungjillor Joan Theologu”. Suroti Thessaloniki.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος : Αν σου πω.... - Shën Joan Gojarti : Nëse të them.....

- Αν σου πω, νήστεψε πολλές φορές μου προβάλλεις ως δικαιολογία την ασθένεια του σώματος. - Αν σου πω, δώσε στους φτωχούς μου λες ότι είσαι φτωχός και έχεις να αναθρέψεις παιδιά. - Αν σου πω να έρχεσαι τακτικά στις Συνάξεις της Εκκλησίας, μου λες, έχω διάφορες μέριμνες. - Αν σου πω, πρόσεχε αυτά που λέγονται στην Εκκλησία και κατανόησε το βάθος των λόγων του Θεού, μου προβάλλεις ως δικαιολογία την έλλειψη μορφώσεως. - Αν σου πω, φρόντισε να βοηθήσεις ψυχικά τον αδελφό σου, μου λες ότι δεν υπακούει όταν τον συμβουλεύω, αφού πολλές φορές του μίλησα και περιφρόνησε τα λόγια μου. Βέβαια, δεν ευσταθούν οι προφάσεις αυτές και όλα αυτά είναι χλιαρά λόγια, αλλά, παρά ταύτα, μπορείς να προφασίζεσαι… - Αν όμως σου πω, άφησε την οργή και συγχώρεσε τον αδελφό σου, ποια από τις προφάσεις αυτές μπορείς να χρησιμοποιήσεις; Διότι νομίζω, δεν μπορείς να φέρεις ως πρόφαση ούτε ασθένεια σώματος, ούτε φτώχεια, ούτε αμάθεια, ούτε απασχόληση και μέριμνα, ούτε τίποτε άλλο. Γι’ αυτό απ’ όλες σου τις αμαρτίες, αυτή η αμαρτία θα σου είναι ασυγχώρητη. Αλήθεια, πως θα μπορέσεις να υψώσεις τα χέρια σου στον Ουρανό; Πως θα κινήσεις τη γλώσσα σου να προσευχηθείς; Πως θα ζητήσεις συγνώμη; Ακόμη κι’ αν θέλει ο Θεός να σου συγχωρήσει τις αμαρτίες, δεν Του το επιτρέπεις εσύ, επειδή δεν συγχωρείς τις αμαρτίες του αδελφού σου. Διότι, αν εσύ ο ίδιος εκδικηθείς και επιτεθείς εναντίον του, είτε με λόγια, είτε με ανάλογες συμπεριφορές, είτε με κατάρες, ο Θεός δεν θα επέμβει πλέον, αφού εσύ ανέλαβες την τιμωρία Του. Και όχι μόνο δεν θα επέμβει, αλλά και από σένα θα ζητήσει λόγο, διότι φέρθηκες υβριστικά προς Αυτόν. Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

- Nëse të them mbaj kreshmë shumë herë me nxjer si justifikim pamundësinë trupore. - Nëse të them, jep tek të varfërit më thua që je i varfër dhe duhet të rritësh fëmijët e tu. - Nëse të them që të vish shpesh shpesh në Mledhjet e Kishës , më thua,kam punë të ndryshme. - Nëse të them ki kujdes për ato sa thuhen në Kishë dhe kupto thellësinë e fjalëve të Zotit, më nxjerr si justifikim mungesën e edukimit. - Nëse të them , kujdesu të ndihmosh shpirtërisht vëllain tënd, më thua se nuk bindet kur e këshilloj, pasi shpesh herë i fola dhe i injoroi fjalët e mia. Sigurisht nuk qëndrojnë këto justifikime  dhe të gjitha këto janë fjalë të vakëta,por mgjth këto mund të justikohesh... - Por nëse të them, lere indinjatën tënde dhe fale vëllain tënd, cilat nga këto justifikime do të përdorësh? Sepse mendoj, që nuk mund të sjellësh si justifikim as sëmundjen e trupit, as varfërinë, as mosedukimin, as marrjen me punë të tjera, as edhe ndonjë gjë tjetër. Për këtë nga të gjitha mëkatet tënde, ky mëkat është i pafalshëm. Me të vërtetë, si do të mundesh që të ngrehësh duart tënde në Qiell? Si do të lëvizësh gjuhën që të lutesh? Si do të kërkosh të falur? Edhe sikur të dojë Zoti të të falë mëkatet, nuk Ja lejon ti, sepse nuk fal mëkatet e vëllait tënd. Sepse, nëse ti vetë hakmerresh dhe sulmon kundër ti, qoftë me fjalë, qoftë me sjellje respektive, qoftë me mallkime, Zoti nuk do të ndërhyjë më, pasi ti more përsipër ndëshkimin e Tij. Dhe jo vetëm nuk do të ndërhyjë, por dhe nga ty do të kërkojë llogari, sepse u solle në mënyrë ofenduese ndaj Tij. Shën Joan Gojarti.

Ακάθιστος Ύμνος , Κήρυγμα Αρχμ. Επιφάνιος Χατζηγιάγκου 27 03 2015

Κήρυγμα Αρχιεπισκόπου Αναστασία κάτα τον Ακάθηστο Ύμνο 27 03 2015 - Fjala e Fortlumturise Se Tij Kryepiskopit +Anastas, Mbajtur ne Sherbesen e Himnit Akathist te plote

Άγιος Λουκάς ο Ιατρός – Περί ιερέων - Shën Llukai i Mjeku i Krimesë – Mbi Klerikët.

Άγιος Λουκάς ο Ιατρός – Περί ιερέων …Για τους ιερείς πού περιέκοπταν τις ακολουθίες η δεν τις τελούσαν συχνά ο Άγιος Λουκάς ο ιατρός θύμιζε το χωρίο του Προφήτη Ιερεμία: «Επικατάρατος πας ο ποιών τα έργα Κυρίου αμελώς». Ο ίδιος τελούσε όλες τις ακολουθίες και λειτουργούσε με μεγάλη ευλάβεια και προσοχή, δίχως βιασύνες, περικοπές, συντομεύσεις. Συμβούλευε τους ιερείς με συνεχείς εγκυκλίους να τελούν καθημερινά τις ακολουθίες και να προσεύχονται υπέρ του ποιμνίου τους: «Έχουμε ναούς πού είναι όλη την εβδομάδα κλειστοί, εκτός από την Κυριακή. Δεν πρέπει η Εκκλησία να είναι ανοιχτή κάδε πρωΐ και να χτυπάει η καμπάνα καλώντας τους πιστούς, έστω και για λίγο, να μπουν στο ναό πριν πάνε στην δουλειά τους; Αν ξέρει ο πιστός ότι κάδε πρωΐ η Εκκλησία είναι ανοιχτή, η ότι ο ιερέας διαβάζει όρθρο, τις ώρες κ.λπ. , η χάρη του Θεού θα μιλήσει στον αδύνατο χριστιανό και θα τον προσελκύσει στο ναό, οπού θα δει ότι ο ιερέας του προσεύχεται γι’ αυτόν… Παρακαλώ τους ιερείς να τηρούν αυτήν την παράκληση μου. Δεν είναι δύσκολο, ακόμη και όταν είναι ολομόναχος ο ιερέας, χωρίς ψάλτη, να διαβάζει τις ακολουθίες. Θα είναι μεγάλη η ευλογία του Θεού γι’ αυτόν τον κληρικό, πού θυμάται ότι τον έβαλε ο Θεός να προσεύχεται για το λαό… Εάν είναι χλιαρή η πίστη και η ψυχή του ιερέα πώς μπορεί αυτός να ανάψει το φως της πίστης στις ψυχές πού χάνονται, μη γνωρίζοντας τον Θεό στις ψυχές των ανθρώπων πού ο Θεός του έδωσε να ποιμάνει και να προσεύχεται γι’ αυτούς… Ένας ιερέας, πού δεν έχει τη στοιχειώδη επίγνωση της αποστολής του, μπορεί μεν να λύσει ένα πρόβλημα, καλύπτοντας κάποιο εφημεριακό κενό, όμως θα δημιουργήσει πολύ περισσότερα και σοβαρότερα προβλήματα… Εσείς οι Ιερείς έχετε αυτό το σκοπό στη ζωή σας, να θρέψετε το λαό του Θεού. Ή μήπως βλέπετε την ιεροσύνη σας σαν μέσο για να μπορείτε να τρώτε; Μήπως βλέπετε την διακονία σας σαν μια απλή εργασία, σαν ένα βιοποριστικό επάγγελμα; Να ξέρετε ότι τέτοιους ιερείς ο λαός τους καταλαβαίνει εύκολα… Πολλά ήταν τα χτυπήματα πού δέχθηκε η Εκκλησία όλα αυτά τα χρόνια, πολλές οι πληγές, μεγάλες οι καταστροφές. Φυσικά, όλα αυτά τα επέτρεψε ο Θεός, για να μας συνετίσει, γιατί φταίμε και εμείς οι ίδιοι. Χρειάζεται να μετανοήσουμε…Όλα αυτά πού περάσαμε δεν μας έγιναν μαδήματα, δεν μας δίδαξαν τίποτα. Και συνεχίζουμε να επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη, ακόμη και χειρότερα από πριν. Γι’ αυτό και οι άνθρωποι απογοητεύονται, απομακρύνονται από την Εκκλησία και πέφτουν στα δίχτυα των αιρέσεων, με αποτέλεσμα να χάνουν την ψυχή τους». Προέτρεπε τους ιερείς πάντοτε να κηρύττουν το λόγο του Θεού, έστω κι αν υπολείπονται σε θεολογική μόρφωση: «Αν ο ιερέας ζητεί τη χάρη του Θεού, αν ο νους και ή καρδιά του ιερέα χορτάσει με τα λόγια του Θεού, τότε το στόμα του θα μιλά από καρδίας. Το Άγιο Πνεύμα πού κατοικεί στην καρδιά του ιερέα, αυτό θα κηρύττει με το ταπεινό στόμα του ιερέα… Στην Αγία Γραφή είναι τόσα πολλά τα θέματα για τα κηρύγματα πού εύκολα μπορεί κανείς να τα βρει αν διαβάζει…Να θυμόσαστε, αδελφοί, και τον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ, ο όποιος κάδε εβδομάδα διάβαζε ολόκληρη την Καινή Διαθήκη… Εάν δεν μπορείς να κηρύξεις με τον λόγο, κήρυξε με αλλά πράγματα. Να ευωδιάζεις μπροστά στους ανθρώπους με τη ζωή σου, την προσωπικότητα σου, με την αγάπη σου προς τον Χριστό, με το πνεύμα της χριστιανικής αγάπης, καθαρότητας και βαθιάς πίστης. Αν δεν έχεις εσύ αύτη την ευωδία, ούτε το χάρισμα του λόγου, τότε δεν θα είσαι ποιμήν, θα είσαι μισθωτός. Και τότε τί θα απολογηθείς στο φοβερό κριτήριο του Χρίστου; Η καρδιά του ιερέα είναι μια ειδική καρδιά, η οποία πάντοτε πρέπει να λάμπει από την πίστη στον Ιησού Χριστό. Η καρδιά του ιερέα πρέπει να είναι φωτιά, να λάμπει από το φως του Ευαγγελίου, να λάμπει από την αγάπη προς τον Σταυρό του Ιησού Χρίστου». πηγή: αρχιμ. Νεκταρίου Αντωνοπούλου, Εκδόσεις Ακρίτας

Shën Llukai i Mjeku i Krimesë – Mbi Klerikët. .... Për klerikët që shkurtonin shërbesat ose nuk i kryenin shpesh Shën Llukai i Krimesë, Mjeku ju kujtonte vargun e Profitit Jeremia: “I Stërmallkuar kushdo që kryen veprat e Zotit pa kujdes”. Ai vetë kryente të gjitha ceremonitë dhe meshonte me një respekt dhe kujdes të madh, pa u nxituar, pa zvogëluar apo shkurtuar. Këshillonte klerikët me qarkore të vazhdueshme  që të kryejnë çdo ditë shërbesat dhe të luten për kopenë e tyre shpirtërore: “Kemi tempuj që janë gjatë gjithë javës mbyllur, përveç të Djelës. Nuk duhet Kisha të jetë e hapur çdo mëngjes dhe të godasë kambana duke thirrur besimtarët, qoftë dhe për pak, që të hyjnë në kishë para se të ikin në punët e tyre. Nëse besimtari e di që çdo mëngjes Kisha është e hapur, se prifti po lexon mëngjesoren, orët etj, hiri i Zotit do të flasë tek i krishteri i dobët dhe do ta tërheqë në tempull, ku do të shohë se prifti po lutet për të.... Ju lutem klerikëve të mbajnë këtë lutjen time. Nuk është e vështirë, akoma dhe kur është vetë prifti, pa psalt, të lexojë shërbesat. Do të jetë i madh bekimi i Zotit për atë klerik që kujton se Zoti e vendosi që të lutet për popullin... Nëse është i vakët besimi dhe shpirti i priftit si mundet ai që të ndezë dritën e besimit në shpirtrat që humbasin duke mos njohur Zotin në shpirtrat e njerëzve që Zoti i dha për të kujdeset dhe të lutet për ta... Një klerik që nuk ka as njohjen elementare të misionit të tij, mund të zgjidhë një problem, duke mbuluar një boshllëk famulltar, por do të krijojë probleme shumë më tepër e më serioze.... Ju klerikët keni këtë qëllim në jetën tuaj, që të ushqeni popullin e Zotit. Apo mos ndoshta e shikoni priftërinë tuaj si një mjetë që të mund të hani? Mos e shikoni dhiakoninë tuaj si një punë të thjeshtë, si një profesion për të jetuar? Ta dini që të tillë priftërinj populli i kupton shpejt.. Të shumta ishin goditjet që mori Kisha gjithë këto vite,  të shumta plagët, shkatërrimet e mëdha. Natyrisht, të gjitha këto i lejoi Zoti, që të na sjellë në vete, sepse e kemi vetë ne fajin. Na duhet pendimi... Të gjitha këto që kaluam nuk na u bënë mësim, nuk na mësuan asgjë. Vazhdojmë që të përsërisim të njejtat gabime, akoma dhe më keq se më parë. Për këtë dhe njerëzit zhgënjehen, largohen nga Kisha dhe bien në rrjetat e sekteve, me rezulat të humbasin shpirtin e tyre”. I këshillonte klerikët që të predikojnë fjalën e Perëndisë, qoftë dhe sikur t’iu mugojë edukimi teologjik: “Nëse kleriku kërkon hirin e Zotit, nëse mendja dhe zemra e klerikut ngopet me fjalët e Zotit, atëhere goja e tij do të flasë nga zemra . Shpirti i Shenjtë  që banon në zemrën e priftit, ai do të predikojë me gojën e përulur të priftit. Në Shkrimin e Shenjtë janë kaq të shumta çështjet për predikim sa me lehtësi dikush mund të gjejë nëse i lexon.... Të mbani mend vëllezër , dhe Shën Serafimin e Sarovit i cili çdo javë lexonte të gjithë Dhjatën e Re...... Nëse nuk mundesh të predikosh me fjalë, prediko me gjëra të tjera. Të mbash erë të mirë para njerëzve me jetën tënde, personalitetin tënd, me dashurinë tënde për Krishtin, me frymën e dashurisë së krishterë, besimin e pastër dhe të thellë. Nëse nuk e ke këtë aromë, as hirin e fjalës, atëhere nuk do të jesh bari, por rrogëtar. Dhe atëhere çfarë fjale do të japësh para gjykatores së tmerrshme të Krishtit. Zemra e priftit është një zemër e veçantë, e cila gjithmonë duhet të ndriçojë nga besimi në Jesu Krishti. Zemra e klerikut duhet të jetë zjarr, të ndriçojë nga drita e Ungjillit, të ndriçojë nga dashuria për Kryqin e Jesu Krishtit. Burimi. Arkimandrit Nektar Antonopoulo, Botimet Akritas. Përktheu: Një shërbëtor i Zotit .

Η ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ «ΔΥΝΑΜΕΩΣ» - Dobësia e "Forcës" njerëzore

«Κύριε τῶν δυνάμεων, μεθ᾿ ἡμῶν γενοῦ…» (Μέγα ἀπόδειπνο) ΜΙΑ, ἀγαπητοί μου, μία σύντομη καὶ χαρακτηριστικὴ προσευχὴ τῆς περιόδου τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς εἶνε ὁ ὕμνος τοῦ Μεγά­λου ἀποδείπνου «Κύριε τῶν δυνάμεων, μεθ᾿ ἡμῶν γενοῦ· ἄλλον γὰρ ἐκτός σου βοη­θὸν ἐν θλίψεσιν οὐκ ἔχομεν· Κύριε τῶν δυνά­μεων, ἐλέησον ἡμᾶς». Ἐδῶ δύο πράγματα ὁμολογοῦμε· τὴ δύναμι τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶνε ἀδύνατος. Ἀλλὰ τί λένε τώρα μερικοί· ―Δὲ ντρέπεστε στὸν αἰῶνα μας νὰ καλλι­εργῆτε τέτοιες ἰδέες; Ἀδύνατος εἶνε σήμερα ὁ ἄνθρωπος; Στὰ παλιὰ τὰ χρόνια μπορεῖ νὰ ἦταν. Σπίτια τότε δὲν εἶχε, μέσα σὲ καλαμιὲς καὶ πάνω στὰ δέντρα ζοῦσε, ἠλεκτρικὸ ῥεῦμα δὲν ὑπῆρχε, τὴ νύχτα φωτιζόταν μὲ δᾳδιά, ῥοῦχα δὲν εἶχε νὰ φορέσῃ καὶ κρύωνε, δέρ­ματα ζῴων φοροῦσε. Τώρα ὅμως εἶνε δυνατός, σχεδὸν παντοδύναμος! Δὲ βλέπετε τί ἔ­φτειασε καὶ ποῦ ἔφτασε· ἀεροπλάνα καὶ πυραύλους καὶ διαστημόπλοια, καὶ ταξιδεύει ψηλά, ἄγγιξε τὴ σελήνη. Τί ἄλλο θέλετε;… Ὥστε λοιπὸν παντοδύναμος; Τὸ μεγαλύ­τε­­ρο ἁμάρτημα εἶνε ἡ ὑπερηφάνεια καὶ ἡ ἀλαζονεία. Ἂς χαμηλώσουν ὅμως τὸ ὕφος των, ἂς προσγειωθοῦν καὶ ἂς ταπεινωθοῦν. * * * Παρ’ ὅλα τὰ ἐπιτεύγματα τῆς ἐπιστήμης ὁ ἄνθρωπος ἐξακολουθεῖ νὰ εἶνε ἀδύνατος. Ἔχει ἀδυναμία. Ποῦ εἶνε ἡ ἀδυναμία του. Δὲ διαβάσατε; Στὶς 19 Φεβρουαρίου 1985 ἕνα ἀεροπλά­νο ξεκίνησε ἀπὸ τὴ Μαδρίτη. Ὑ­πολόγιζαν σὲ μισὴ ὥρα νὰ φτάσῃ στὸν προορισμό του. Ἔ­φτασε; Δὲν ἔφτασε. Ἐκεῖ ποὺ τα­ξίδευε, κάτι συνέβη, ἔπεσε, συνετρίβη πάνω σ’ ἕνα βουνό, καὶ δὲ σώθηκε οὔτε ἕνας· 142 ἄτομα ἦταν μέσα, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ἕ­νας ὑπουργός. Κομμά­τια τοὺς περισυνέλεγαν, ἀλλοῦ τὰ κεφάλια ἀλλοῦ τὰ κορμιά… Νάτη ἡ ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου. Προωδεύσαμε, παύσαμε νὰ περπατοῦμε μὲ τὰ πόδια καὶ μὲ τ’ ἀθῷα γαϊδουράκια. Τώρα ταξιδεύουμε μὲ ἀεροπλάνα καὶ αὐτοκίνητα. Γέμισε ὁ τόπος αὐ­το­κίνητα. Ὅταν ἦρθα στὴ Φλώρινα ὡς ἐπίσκοπος, λίγα αὐτοκίνητα ὑπῆρχαν· τώρα δὲν ἔχουμε δρόμους νὰ στα­θμεύσουν. Κανένα δὲν κατηγορῶ· οὔτε ἀπαγορεύεται νὰ ἔχῃ καθένας τὸ αὐτοκίνητό του. Ἀλλὰ ποιά ἡ ἀσφάλεια; Ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ ἀ­γοράζεις τροχοφόρο – τί κάνεις· κινδυνεύ­εις. Ρωτῆστε αὐτοὺς ποὺ ξέρουν ἀπὸ αὐτοκίνητο. Ξέρετε ποιοί φοβοῦνται περισσότερο; Αὐ­τοὶ ποὺ ὁδηγοῦν· γιατὶ ξέρουν τὸ μηχανισμό. Ἀπὸ μία βίδα ―ἂν λασκάρῃ―, πάει τὸ αὐ­το­κί­νητο· ἔχασε ὁ σωφὲρ τὸν ἔλεγχο, ἐκτροχι­άζεται, καταστρέφεται. Κ’ ἔπειτα σοῦ λένε δυνατός. Ἄ, σπουδαία δύναμις ὁ ἄνθρωπος!  Θέ’ς κάτι ἄλλο; Λοιπόν, ἐκεῖ ποὺ εἶσαι ὑγι­ής —ἀπὸ μιὰ τρίχα ἐξ­αρτᾶται ἡ ζωή μας—, πάει μιὰ σταγόνα αἷμα στὸν ἐγκέ­φαλο καὶ παθαίνεις ἐγκεφαλικὸ ἐ­πεισόδιο. Ἄντε στὸ νοσο­κομεῖο νὰ τοὺς δῇς· οὔτε μι­λᾶνε, οὔ­τε κινοῦνται, οὔτε τίποτα. Σὰ νεκροί, σὰν φυτὰ εἶ­νε. Ἐκεῖ ποὺ κάθεσαι, ἐκεῖ ποὺ διαβάζεις, ἐκεῖ ποὺ μελετᾷς, ἐκεῖ ποὺ τρῶς, ἐκεῖ ποὺ κοιμᾶ­σαι, ἐκεῖ ποὺ περπατᾷς, μιὰ σταγόνα αἷμα καὶ τέλος. Τί λές, εἶνε δυνατὸς ὁ ἄνθρωπος; Ρώτησε τοὺς γιατρούς· Μιὰ στα­γόνα αἵματος προκαλεῖ θρόμβωσι στὴν καρδιά, ἔμφρα­γμα, καὶ πάει ὁ ἄνθρωπος; Τί λές, εἶνε δυνατός; Προσπαθοῦν οἱ ἐπιστήμονες, στύβουν τὸ μυαλό τους Ἀμερικανοί, Γάλλοι, Ἄγγλοι, ῾Ρῶ­σοι, νὰ βροῦν – τί; Κυνηγοῦν ὅ­πως ὁ κυνη­γὸς στὸ δάσος. Τί κυνηγοῦν; καμμιὰ τί­γρι, κανένα λιοντάρι; Κάτι ἀγριώτερο. Διότι κανένα λιον­τά­ρι καὶ καμ­μιά τίγρις δὲν ἔκανε τόση καταστρο­φή. Πῶς λέ­γεται τὸ θηρίο ποὺ κυνηγοῦν; Καρ­κίνος! Δὲ μποροῦν νὰ τὸ πιάσουν. Μικρόβιο εἶνε; τί εἶ­νε; Προσπαθοῦν, μὰ τίποτα. Πάει, τελείωσε ὁ ἄνθρωπος. Νά ἡ δύναμίς του! * * * Ἀδύνατος ὁ ἄνθρωπος σωματικῶς, ἀπὸ στι­γμὴ σὲ στιγμὴ κινδυνεύει. Μὰ πρὸ παντὸς ἀ­δύ­νατος ἠθικῶς καὶ πνευματικῶς. Μέσα του ἔχει τὸ κακό, φωλιάζει στὴν καρδιά του σὰν λερναία ὕδρα μὲ ἑφτὰ κεφάλια. Δυστυχῶς δὲν τὸ αἰσθάνονται ὅλοι. Ὅποιος τὸ αἰσθάνε­ται ἀναστενάζει κι ἀγωνίζεται νὰ τὸ ξεῤῥιζώ­σῃ. Πόσες φορὲς ἀκοῦς «Θέλω, μὰ δὲν μπο­ρῶ»! Βλέπει ὁ ταλαίπωρος, ὅτι τὸ κακό, ὅποιο ὄνομα κι ἂν φέρῃ, εἶνε συμφορὰ – θάνατος, κι ὅμως δὲν τ’ ἀποφεύγει. Καταλαβαίνει λ.χ. αὐ­τὸς ποὺ καπνί­ζει, ὅτι τὸ κά­πνισμα βλάπτει. Προσπαθεῖ, μὰ πάλι τὸν βλέ­πεις μὲ τὸ τσιγάρο· δὲν μπορεῖ νὰ τὸ νικήσῃ. Νιώθει ὁ ἄλλος, ὅτι τὸ ἀλκο­ὸλ τοῦ σάπισε τὰ σπλάχνα, θὰ τὸν πεθάνῃ. Ἕνα διάστημα τὸ κό­βει· μὰ πάλι νάτον στὴν ταβέρνα. Βλέπει ὁ ἄλλος, ὅτι τὸ χαρτο­παίγνιο εἶνε παγίδα. Σταματάει γιὰ λίγο, καὶ πάλι νικιέται καὶ παίζει… Εἶνε αἰχμάλωτος τοῦ κακοῦ. Τὸ δρᾶμα τοῦ ἀνθρώπου ἔνιωθε ὁ ἀ­πόστολος Παῦλος, ποὺ ἔλεγε «Ταλαίπωρος ἐγὼ ἄν­θρωπος…» (῾Ρωμ. 7, 24). Ξέρω τὸ καλό, μὰ κάνω τὸ κακό. Τί ἀδυναμία εἶν’ αὐτή! κι ἂς φαίνεται φιλόσοφος κι ἂς ἔχῃ στέμμα. Ὁ Μέγας Ἀ­λέ­ξανδρος κατέκτησε τὸν κόσμο, ἔγινε κυρί­αρχος τῆς οἰκουμένης, ἐν τούτοις δὲν μπόρεσε νὰ νικήσῃ τὸν κακὸ ἑαυτό του· ἔγινε οἰ­νοπό­της στὰ τελευταῖα, καὶ πάνω στὴ μέθη σκότωσε τὸν καλύτερό του φίλο. Ὁ νικητὴς τῶν λα­ῶν νικήθηκε ἀπὸ τὸ πάθος! Γι’ αὐτὸ οἱ ἀρχαῖοι ἔλεγαν, ὅτι «τὸ νικᾶν ἑαυτόν», τὸ νὰ νικᾶμε τὸν ἑαυτό μας, εἶνε ἡ πιὸ μεγάλη νίκη. Θυμᾶμαι ἕναν ἀείμνηστο πνευματικὸ πα­τέρα στὴν Καλαμάτα, τὸν Ἰωὴλ Γιαννακόπου­λο, ποὺ τὸν ἀξίωσε ὁ Θε­ὸς νὰ ἑρμηνεύσῃ ὅλη τὴν Παλαιὰ Διαθήκη. Ἦταν σπουδαῖος ἄνθρω­πος καὶ ἀσκητὴς μεγάλος. Τὸν ῥώτησαν κά­πο­­­τε· —Πάτερ Ἰωήλ, τί ἐπιθυμεῖς νὰ γίνῃς; —Ζη­τῶ μεγάλα πράγματα. —Τί, θέλεις νὰ γίνῃς δεσπότης; —Μικρὸ εἶν’ αὐτό. —Τί θέλεις, νὰ γί­­νῃς ἀρχιεπίσκοπος; —Μικρὸ εἶνε κι αὐτό. ―Ἔ, θέλεις νὰ γίνῃς πατριάρχης; —Μικρὸ κι αὐτό. —Δὲ σὲ καταλαβαίνω· τί θέ’ς νὰ γίνῃς, αὐτοκράτορας; —Ναὶ αὐτοκράτορας, ἀλλὰ μὲ δασεῖα. Κόψανε τώρα τοὺς τόνους καὶ τὰ πνεύματα. Ἔχει σημασία αὐτὸ ποὺ εἶπε. Αὐ­τοκρά­τωρ μὲ ψιλὴ εἶνε αὐτὸς ποὺ κυριαρχεῖ σ’ ἕνα κράτος, αὑ­τοκράτωρ μὲ δασεῖα εἶνε αὐτὸς ποὺ κυριαρχεῖ στὸν ἑαυτό του. Νά ἡ σημασία. Αὐτό, λέει, προσπαθῶ νὰ κατορθώσω. Τί νὰ τὸ κάνῃς ν’ ἀνεβῇς στὰ ὕψιστα ἀξιώματα, ἂν δὲν μπορῇς νὰ κυβερνήσῃς τὸν ἑαυτό σου; Ἀδύνατος, πολὺ ἀδύνατος ὁ ἄνθρωπος. Ἡ Νεκρώσιμος ἀκολουθία λέει· «Ἐμνήσθην τοῦ προφήτου βοῶντος· Ἐγώ εἰμι γῆ καὶ σπο­δός». Τί εἶμαι; λέει· δὲν εἶμαι τίποτα, μία χούφτα χῶμα καὶ στάχτη. Ποιός εἶνε ὁ προφήτης ποὺ τὸ εἶπε αὐτό; Ὁ Ἀβραάμ (Γέν. 18,27). Ὅταν συνειδητοποιοῦμε τὴν ἀδυναμία μας, τότε ἀναγκαζόμεθα νὰ ζητήσουμε καταφύγιο στὸ Θεό. Ὅλοι! Ἔρχονται στιγμές, ποὺ καὶ ὁ πιὸ σκληρὸς ἄνθρωπος βλέπει τὴν ἀ­δυναμία του. Κι αὐτοὶ ἀκόμα οἱ ἄπιστοι ἔρχεται στιγμὴ ποὺ ζητοῦν τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χαρίλαος Φλωράκης, ἀρχηγὸς τοῦ κομμουνιστικοῦ κόμματος, ρωτήθηκε ἀπὸ ἕνα δημοσιογράφο· —Πιστεύεις στὸ Θεό; —Ὄχι, εἶπε· ἐμεῖς εἴμεθα ἄθεοι. Ἀλλὰ μετὰ σταμάτησε, σκέφτηκε, καὶ συνέχισε· Τί νὰ σοῦ πῶ· μιὰ φορὰ στὸ βου­νό, ἐκεῖ ποὺ ἤμουν ἀντάρτης στὸν Ὄλυμπο, καθὼς τὸ πρωΐ σηκώθηκα, ἀκούω ἕνα σφύρι­γμα· ἕνα πελώριο φίδι ἐρχόταν πάνω μου. Τό­τε θυμήθηκα τὴ γιαγιά μου, ποὺ καθὼς μὲ εἶ­χε στὰ γόνατα μοῦ ᾿λεγε νὰ κάνω τὴν προσ­ευχή μου ὅταν κινδυνεύω, καὶ φώναξα· Παναγιά, βοήθα με!… Βοήθεια ζητάει κι ὁ φτωχὸς κι ὁ πλούσιος, κι ὁ μικρὸς κι ὁ μεγάλος. Βοήθεια ζητάει ὁ ἄρ­­ρωστος στὸ κρεβάτι. Βοήθεια! φωνάζει ὁ ναύ­της μέσ᾿ στὰ ἄγρια κύματα τοῦ πελάγους. Βο­ήθεια ζητάει ἡ χήρα καὶ τὸ ὀρφανό. Ὅλοι φω­νάζουν βοήθεια, μὰ κυρίως γιὰ τὰ μικρά, τὰ ὑ­λικὰ καὶ σωματικά. Ἕνα δὲ λέμε· Βοήθα με, Θεέ μου, ν’ ἀπαλλαγῶ ἀπὸ τὸ πάθος μου, ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Βλέ­πω σὰν κῦμα τὸν κακὸ λογισμό, νιώθω ὅτι κινδυνεύω, βοήθα με νὰ μὴν τὸν δεχτῶ καὶ βρεθῶ στὴν ἄβυσσο! Αὐτὴ τὴν ἀνάγκη δὲν τὴν αἰσθάνονται πολλοί. Δὲ λέμε, Βοήθησέ με, Κύριε, νὰ στα­θῶ στὰ πόδια μου, νὰ μὴν ὑποχωρήσω, νὰ μὴ γίνω θῦμα. Δὲ λέμε, Βοήθησέ με, Κύριε, νὰ παλέψω μὲ τὸ διά­βολο, ὅπως πάλεψες ἐσὺ καὶ τὸν νίκησες. Ἂν ποῦμε, «Κύριε τῶν δυνάμεων», βοήθη­σέ με· βλέπω τὴν ἀσθένειά μου, ὅτι εἶμαι ἕνα μηδέν, καὶ ζητῶ τὴ βοήθειά σου, τότε ὁ Κύριος θ’ ἀπαντήσῃ «Ἐν τούτω νίκᾳ»! * * * Καὶ σήμερα, ἀγαπητοί μου, καὶ αὔριο καὶ μέ­χρι συντελείας τῶν αἰώνων ὁ ἄνθρωπος θὰ αἰσθάνεται πάντοτε τὴν ἀδυναμία του. Γι’ αὐ­τὸ ἂς γονατίζῃ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἂς τὸν παρακαλῇ καὶ ἂς κράζῃ· «Κύριε τῶν δυνάμεων, μεθ᾿ ἡμῶν γενοῦ· ἄλλον γὰρ ἐκτός σου βοη­θὸν ἐν θλίψεσιν οὐκ ἔχομεν· Κύριε τῶν δυνά­μεων, ἐλέησον ἡμᾶς». † ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος (ἱ. ναὸς Ἁγ. Παντελεήμονος Φλωρίνης 25-2-1985, Καθαρὰ Δευτέρα ἑσπέρας)

“Zot i fuqive, qëndro pranë nesh...” (Pasdarka  e Madhe) Një lutje e shkurtër dhe karakteristike, të dashurit e mi, e periudhës së Kreshmës së Madhe është himni i Pasdarkës së Madhe “O Zot i fuqive, qendro me ne, tjetër përveç teje nuk kemi ndihmës në hidhërime, o Zoti i fuqive, mëshirona” (përkthim i lirë). Këtu pohojmë dy gjëra, forcën e Zotit dhe pamundësinë e njeriut, që njeriu është i dobët. Por çfarë thonë sot disa. -          Nuk keni turp në shekullin që jetojmë të përpunoni të tilla ide. I dobët është sot njeriu? Në vitet e hershme mund të ishte. Shtëpi nuk kishte, në pemë dhe nëpër kallame jetonte, rrymë elektrike nuk ekzistonte, natën ndriçoheshin me pishtarë, rroba nuk kishte veshur dhe kishte frikë, lëkurë kafshësh vishte. Por tani është i fortë, pothuajse i plotfuqishëm! Nuk shikon ku arriti dhe ku po shkon, aeroplane dhe rraketa dhe anije kozmike dhe udhëton lart, duke prekur hënën. Çfarë tjetër doni?.... *** Mgjth arritjet e shkencës njeriu vazhdon të jetë i dobët. Ka dobësi. Ku është dobësia e tij. Nuk lexuat? Më 19 Shkurt 1985 një aeroplan u nis prej Madritit. Llogaritën në gjysëm ore të arrinte në destinacionin e tij. Arriti? Nuk arriti. Atje ku po udhëtonte, diçka ndodhi, u rrëzua mbi një mal dhe nuk shpëtoi askush, 142 persona ishin brenda, ndër ta  dhe një ministër. Copra i mblodhën, gjetkë koka, gjetkë trupi... Ja dobësia e njeriut. Përparuam, ndaluam së ecuri me këmbë dhe me gomerët e pafajshëm. Tani udhëtojmë me aeroplanë dhe makina. U mbush vendi makina. Kur erdha në Follorinë si episkop, pak makina kishte, tani nuk kemi rrugë që të parkojnë. Asnjë nuk akuzoj, as ndalohet që të ketë dikush makinën e tij. Por çfarë sigurie? Nga çasti që ble një rrotëlëvizëse – çfarë bën, rrezikohesh.  Pyesni ata që i njohin makinat. E dini se cilët kanë frikë më tepër? Ata që ngasin, sepse e dinë mekanizmin. Nga një vidhë – nëse lirohet- ikën makina, e humbi shoferi kontrollin, doli nga rruga, u shkatërrua. Dhe më pas të thonë i fortë. Ah kjo fuqi e madhe e njeriut! Do dhe një tjetër? Pra, atje ku je i shëndetshëm – nga një qime varet jeta jonë- shkon një pikë gjaku në tru dhe pëson goditje në tru. Ajde në spital ti shohës, as flasin, as lëvizin asgjë nuk bëjnë. Si të vdekur, si bimë janë. Atje ku rri atje ku lexon, atje ku studion, atje ku fle, atje ku ecën, një pikë gjaku në fund. Çthua, është i fortë njeriu? Pyesni mjekët, një pikë gjaku shkakëton trompozë në zemër, pushim zemre dhe ikën njeriu? Çthua, a është i fortë? Përpiqen shkencëtarët, shtrydhin trurin, amerikanët, francezët, anglezët, rusët, të gjejnë çfarë ? Ndkjeku si gjuhetari në pyll. Çfarë ndjekin? Ndonjë tigër, ndonjë luan? Diçka më të egër. Sepse asnjë luan dhe asnjë tigër nuk bëri kaq dëm. Si quhet ky përbindësh që ndjekin? Kancer! Nuk e kapin dot. Është mikrob? Çfarë është? Përpiqen por asgjë. Iku mbaroi njeriu. Ja fuqia! *** Njeriu si trup është i dobët, nga çasti në çast rrezikohet. Por para së gjithash është i dobët moralisht dhe shpirtërisht. Brenda tij ka të keqen e cila ka krijuar fole në zemrën e tij si një hidër me shtatë kokë. Fatkeqësisht nuk e ndjejnë që të gjithë. Ai që e ndjen rrënkon dhe lufton që ta shkulë. Sa herë dëgjon “Dua por nuk mundem”! Shikon i mjeri që e keqja, çfarë do emri që mbart, është  fatkeqësi- vdekje, por nuk i shmanget. E kuptoj, psh, ai që pi duhan, që duhani bën dëm. Përpiqet, por sërish e shikon me cigare, nuk mundet ta mundë. Ndjen tjetri, se alkooli i kalbi të brendshmet, do ta vdesë. Një farë kohe e ndërpret por ja sërish në tavernë. Shikon tjetri, se loja me letra bixhozi është kurth. Ndalon për pak, dhe sërish mundet dhe luan.... Është rrob i së keqes. Dramën e njeriut e ndjente apostull Pavlli, që thoshte “Mjerë unë njeriu...” (Romakët 7,24). E di të mirën, por bëj të keqen. Çfarë dobësie është kjo! Dhe le të duket si filozof dhe le të ketë stemë. Aleksandri i Madh pushtoi botën, u bë zotërues në botë, mgjth atë nuk mundi të mundë veten e tij keqe, u bë pijanik në fund të jetës dhe gjatë dehjes së tij vrau shokun e tij. Fitimtari e popujve u mund nga pasionet! Për këtë njerëzit në lashtësi thoshin, se “të mundësh veten”, të mundim veten tonë është fitorja më e madhe. Më kujtohet një atë shpirtëror i ndjerë nga Kalamata, Joil Gianakopoulos, që e denjësoi Zoti të interpretojë Dhjatën e Vjetër. Ishte njeri i madh dhe asket i madh. E pyetën dikur – Atë Joil, çfarë dëshiron të bëhesh? – Kërkoj gjëra të mëdha. – Çfarë do që të bëhesh dhespot? – Gjë e vogël është dhe kjo- Epo do të bëhesh patrik? – E vogël është dhe kjo. – Nuk të kuptoj, çfarë do që të bëhesh, perandor? – Po perandor, por me theks.  I hoqën tashmë thekset e greqishtes të lashtë. Ka rëndësi kjo që tha. Perandor me theks të lartë është ai që mbizotëron në një shtet, perandor me theks të rëndë, është ai që mbizotëron tek vetja e tij. Ja rëndësia. Këtë thotë dua të arrij. Për çfarë ti duash gradat, nëse nuk qeveris dot veten tënde? I dobët, shumë i dobët njeriu. Shërbesa e vdekjesh thotë. “ U kujtova për ato sa thërriste profeti, unë jamë toka dhe hi”. Çfarë jam? Thotë, nuk jam asgjë, një grusht me dhe (tokë), hi. Kush është profeti që e tha këtë Abraami (Gjeneza 18, 27). Kur ndërgjegjësohemi për dobësinë tonë, atëhere detyrohemi që të kërkojmë strehim tek Zoti. Të gjithë! Vijnë çaste, që dhe njeriu më i fortë sheh dobësinë e tij. Dhe ata akoma të pabesët, vjen çasti që kërkojnë ndihmën e Zotit. Harilao Floraki, udhëheqës i partisë komuniste (Greqi), u pyet nga një gazetar, - Beson tek Zoti?- Jo, tha, ne jemi të pabesë. Por më pas ndaloi, u mendua dhe vazhdoi. – Çfarë të të them, njëherë në mal kur isha partizan në Olimp, pasi në mëngjes u ngrita , dëgjoj një fërshëllimë, një gjarpër i stërmadh po vinte pranë meje. Atëhere mu kujtua gjyshja ime, e cila gjatë kohës që më kishte në gjunjët e saj, më thoshte që të bëja lutjen time kur jam në rrezik dhe thirra, o Shën Mari më ndihmo!.... Ndihmë kërkon dhe i varfëri dhe i pasuri, dhe i vogli dhe i madhi. Ndihmë kërkon i sëmuri në krevat. Ndihmë! Thërret marinari në dallgët e egëra të detit. Ndihmë kërkon vejusha dhe jetimi.Të gjithë thërresim ndihmë, por kryesisht për gjërat e vogla materiale dhe trupore.  Një gjë a nuk themi, më Ndihmo o Zoti im, që të çlirohem nga pasioni im, nga mëkati. Shikoj si dallgë mendimin e keq, ndjej që rrezikohem, më ndihmo që të mos e pranoj dhe të gjendem në ferr! Këtë nevojë nuk e ndjejnë shumë. Nuk them, më ndihmo o Zot që të qëndroj më këmbë, që të mos tërhiqem, që të mos bëhem viktimë. Nuk themi, më ndihmo o Zot, që të luftoj me djallin, siç luftove ti dhe e munde. Nëse themi, “Zoti i fuqive” më ndihmo, se e shikoj sëmundjen time, që jam një zero dhe kërkoj ndihmën tënde atëhere Zoti do të përgjigjet : “Me këtë fito”! *** Dhe sot të dashurit tim dhe nesër dhe deri në fund të shekujve njeriu do të ndjejë gjithmonë dobësinë e tij. Për këtë le të gjunjëzohet para Zotit, le t’i lutet  dhe le të thërrasë fort “ O Zot  i fuqive, qëndro pranë nesh, tjetër nuk kemi veç teje ndihmës në hidhërime  o Zoti i fuqive, mëshirona”. (përkthim i lirë). Episkop Avgustini. (Kisha e Shën Pantelimonit Follorinë 25-2 1985, e Hëna e Bardhë mbasdite)