Η απελευθέρωση της Κριμαίας δείχνει το δρόμο για την απελευθέρωση των κατεχομένων Κύπρου και Βόρειας Ηπείρου

Αντώνης Μποσνακούδης,

Δημοσιογράφος-συγγραφέας,

Συντονιστής συμμαχίας ΑΚΚΕΛ *

            Το άρθρο στους New York Times του Ματθαίου Τσιμιτάκη, σημαντικού στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ, της εφημερίδας Αυγή και του γραφείου τύπου του Τσίπρα, στο οποίο «ξέχασε» να αναφέρει αυτές τις ιδιότητές του (!), προκάλεσε αφ' ενός μεγάλη αντίδραση μέχρι και συγνώμη της αμερικανικής εφημερίδας που δεν έλεγξε το παρελθόν του. Αφ' ετέρου έφερε στην επιφάνεια την παλαιότερη εμπλοκή του με τις ΜΚΟ του Σόρος που προσπαθούσαν να κατασκευάσουν πραγματικότητα ευνοϊκή για τους Ναζί πραξικοπηματίες του Κιέβου (Ποροσένκο, Γιατσένιουκ & ΣΙΑ).

Στα έγγραφα του Μαρτίου του 2015 (όπου αποκαλύπτουν την εμπλοκή του Τσιμιτάκη, μαζί με τον καθηγητή Ιωάννη Καρρά) υπάρχουν ειδικές αναφορές για την Κριμαία, κυρίως προς την κατεύθυνση να συνδέσουν τις εξελίξεις στην Κριμαία με το Κυπριακό θέμα. Αυτή η ύπουλη και εντελώς παραπλανητική παρουσίαση που προσπάθησαν να κάνουν, από τις αρχές του 2015, άρχισε να ξεδιπλώνεται από το 2017 και μετά, εκτοξεύοντας κατηγορίες σε Έλληνες που επισκέφτηκαν την Κριμαία για να  συνεργαστούν με ελληνικούς πληθυσμούς και να προσφέρουν υποστήριξη σε αυτούς.

Συνοπτικά από το 2017 παρουσιάζουν ακόμη και την επίσκεψη στην Κριμαία ως παραβίαση του Διεθνούς δικαίου, ως ανθελληνική ενέργεια και ότι η κυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων και των Συριζανέλ τούς κάνει χάρη που δεν τούς βάζει στην φυλακή!!! Αυτά συμβαίνουν όταν δεν υψώνουμε τη φωνή μας απέναντι σε τέτοια πρακτόρικα κατασκευάσματα που είναι από τις πιο αποκρουστικές μορφές fake news.

Επιπλέον, το θέμα της Κριμαίας αποτέλεσε το θεμέλιο για την εξώθηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης από το βαθύ κράτος των Ηνωμένων Πολιτειών να επιβάλλει επίσης κυρώσεις στην Ρωσία, η οποία με τη σειρά της και με την αρχή της αμοιβαιότητας επέβαλε εμπάργκο στα αγροτικά προϊόντα από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Δηλαδή ο αγροτικός κόσμος έχει άμεσα και διαρκώς πληρώσει αυτά τα πρακτόρικα κατασκευάσματα και τα fake news.

Η Κριμαία από το 1954 βρισκόταν σε μία ιδιότυπη ουκρανική κατοχή, 20 χρόνια πριν το βόρειο τμήμα της Κύπρου πέσει υπό τουρκική κατοχή και δεκαετίες αφότου η Βόρεια Ήπειρος είχε τεθεί υπό αλβανική κατοχή (κυρίως λόγω εκβιασμού ξένων κρατών προς την Ελλάδα να μην διεκδικήσει την απελευθέρωση των εδαφών που είχε απελευθερώσει επανειλημμένα).

            Το αμερικανικά υποβοηθούμενο ναζιστικό πραξικόπημα που έφερε στην εξουσία το καθεστώς του πρώην προέδρου Ποροσένκο, λειτούργησε ως καμπανάκι και αντίστροφη μέτρηση για τον λαό της Κριμαίας, πολλοί από τους οποίους είναι Έλληνες, ώστε με δημοψήφισμα να ξεφύγουν από τον ναζιστικό έλεγχο του ναζιστικά πια κατεχόμενου Κιέβου και να επανέλθουν στον φυσικό τους χώρο ως τμήμα της Ρωσίας.

Αυτό είναι το θεμελιώδες στοιχείο στο θέμα της Κριμαίας και της κρίσης στην Ουκρανία: Έγινε πραξικόπημα από και για λογαριασμό ναζιστικών οργανώσεων ώστε να ανέβουν στην εξουσία. Την επόμενη χρονιά το 2015 το δίκτυο του Σόρος ανέλαβε μία σοβιετικού τύπου ισοπέδωση των κρατών και κοινωνιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης ώστε να ευθυγραμμιστούν με την υποστήριξη αυτού του ναζιστικού πραξικοπήματος και καθεστώτος. Έκανε μία εισβολή κατάληψης και ελέγχου των κέντρων αποφάσεων στην Ελλάδα και αλλού, όπως επίσης και των ατόμων και ομάδων που διαμορφώνουν την αντίληψη του ελληνικού λαού για το διεθνές γίγνεσθαι, έτσι ώστε αφενός μεν να μη δουν οι Έλληνες τη ναζιστική πτυχή του πραξικοπήματος και αφετέρου να ευθυγραμμιστούν με την υποστήριξη αυτού του πραξικοπήματος.

Ο Πρόεδρος Ποροσένκο που τοποθετήθηκε στην εξουσία, σήμερα έχει εξοντωθεί πολιτικά τόσο ο ίδιος όσο και το κόμμα του στις εκλογές, γεγονός που δείχνει ότι οι ίδιοι οι Ουκρανοί απέρριψαν αυτό το ναζιστικό πραξικόπημα που τον ανέβασε στην εξουσία. Εδώ όμως, οι μηχανισμοί του Σόρος και ΣΙΑ κατηγορούν και συκοφαντούν οποιονδήποτε δεν ευθυγραμμίζεται με τη ναζιστική υποστήριξη. Τόση ξεφτίλα!!! Ούτε καν σέβονται το αίμα των ανθρώπων που πολέμησαν το Ναζισμό.

           

Ιστορικό υπόβαθρο

Στις 16 Μαρτίου 2014 ο λαός της Κριμαίας (και πολλοί Έλληνες ανάμεσά τους) ικανοποίησαν με Δημοψήφισμα την δίκαιη απαίτησή τους η γη της Κριμαίας να επιστρέψει μετά από 60 χρόνια και να είναι πάλι έδαφος της Ρωσίας όπου φυσικά ανήκει.

Ο ουκρανοποιημένος Γενικός Γραμματέας της Σοβιετικής Ένωσης, Νικίτα Κρουτσώφ, πραξικοπηματικά και αυθαίρετα απέσπασε την Κριμαία στις 19 Φεβρουαρίου 1954 από τη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ρωσίας και την μετέφερε στη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ουκρανίας με φεουδαρχική αντίληψη: ότι αφού ήθελε και μπορούσε, το έκανε. Με τη δικαιολογία ότι η Κριμαία είναι πλησιέστερα στην Ουκρανία από πολιτιστική, οικονομική και άλλες απόψεις παρά στη Ρωσία!!! Και αυτό τη στιγμή που η ρωσική παρουσία στην περιοχή είναι πολύ παλαιότερη και μεγαλύτερη και φυσικά η ελληνική είναι από την αρχαιότητα.

            Η Ουκρανία είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα κράτους που δημιουργήθηκε από «συγκολλήσεις» εδαφών. Μέχρι το 1654 είχε περίπου 10 φορές μικρότερη έκταση και περιοριζόταν ανατολικά και δυτικά του ποταμού Δνείπερου. Μέχρι το 1917 επί Τσαρικής Αυτοκρατορίας επεκτάθηκε στα βόρεια και δυτικά με προσαρτήσεις εδαφών που την πενταπλασίασαν, το 1922 ο Λένιν την επέκτεινε ανατολικά και νότια μέχρι και την Οδησσό, το 1939 και 1945 ο Στάλιν την επέκτεινε ακόμη πιο δυτικά από τις περιοχές επί Τσάρου και το 1954 ο Κρουτσώφ της χάρισε την Κριμαία, 300 χρόνια μετά από την έναρξη της τεχνητής εδαφικής επέκτασης. Η Ουκρανία δεν είναι κράτος με βάσεις και ραχοκοκαλιά αλλά μία τεχνητή κατασκευή (κατά βάση σοβιετική) κυρίως με ρωσικές εκτάσεις που η εκάστοτε σοβιετική εξουσία αποσπούσε από το φυσικό περιβάλλον και τις συγκολλούσε στην αρχική μικρή έκταση την οποία σε 300 χρόνια σχεδόν δεκαπλασίασε.

            Αυτήν ακριβώς τη λογική, της απόσπασης εδαφών και συγκόλλησής τους αλλού, είχαν σκοπό οι σοβιετικοί «ελίτ» να επιβάλλουν και στην Ελλάδα αν η Ελλάδα ήταν μέρος του Σιδηρούν Παραπετάσματος. Πολλοί θα θυμούνται οπωσδήποτε πόσο είχαν καταγγελθεί οι κομμουνιστές για τα σχέδια που είχαν ακουστεί ώστε η Μακεδονία να αποσπαστεί από τον ελληνικό κορμό και να κατασκευαστεί αυτό το μόρφωμα που φαντάζονταν οι Σκοπιανοί. Η Θράκη επίσης για τον κίνδυνο που διέτρεχε να παραδοθεί ως δώρο τον Ζίβκοφ της Βουλγαρίας και φυσικά η Ήπειρος ομοίως να δωριστεί στους Αλβανούς μπολσεβίκους. Η Κρήτη στο τέλος θα αποκοβόταν εντελώς από την Ελλάδα είτε ως αμερικάνικο είτε ως σοβιετικό τρόπαιο, ανάλογα ποιος επικρατούσε ίσως και με πόλεμο μικρής ή μεγαλύτερης έντασης.

Αυτά δεν ήτανε απλά ευφυολογήματα ή σενάρια επί Ψυχρού Πολέμου αλλά πραγματικοί κίνδυνοι αν η Ελλάδα ήταν υπό τον έλεγχο οποιουδήποτε Λένιν, οποιουδήποτε Κρουτσώφ, οποιουδήποτε Στάλιν κλπ. Εμείς τότε τα γλιτώσαμε αυτά, οι άνθρωποι στην Κριμαία και στις άλλες ρωσικές περιοχές που προσαρτήθηκαν στην Ουκρανία όμως δεν τα γλίτωσαν.

Αν είχαν γίνει όμως και μία ανεξάρτητη Ελλάδα μετά από δεκαετίες προσπαθούσε να πάρει πίσω αυτά που ήταν δικά της και τής τα είχαν κλέψει, εσείς πώς το βλέπετε αν κάποιοι τρίτοι σε άλλες χώρες να μας κατηγορούν ότι παραβιάζουμε το διεθνές δίκαιο, ότι παράνομα προσαρτήσαμε την Κρήτη, την Θράκη, την Μακεδονία, την Ήπειρο; Για να δείτε τι είναι αυτό που κάνουν εναντίον του λαού της Κριμαίας για να στηρίξουν ναζιστικές γκανγκστερικές ομάδες.

Αρκετά ανεχτήκαμε αυτές τις γελοιότητες εναντίον της Κριμαίας και πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι χρειάζεται να αξιοποιήσουμε το δρόμο που έδειξε η Κριμαία έτσι ώστε να δημιουργήσουμε (τηρουμένων των αναλογιών πάντοτε) παρόμοιες συνθήκες για την απελευθέρωση τόσο της κατεχόμενης Κύπρου όσο και της κατεχόμενης Βορείου Ηπείρου.

----------------

* Ο Αντώνης  Μποσνακούδης  είναι  δηµοσιογράφος  σε  θέµατα  άµυνας,  ασφάλειας-πληροφορικού πολέµου και  των σχετικών τεχνολογιών. Είναι  επίσης συγγραφέας των βιβλίων «Ιστορία της NASA» (Κονιδάρης) και «Μισθοφόροι  της Νέας Τάξης» (Πελασγός), αντιστοίχως σχετικά µε την εξέλιξη του διαστηµικού  προγράµµατος  και  για  την  δράση  εξτρεµιστικών  στρατηγικών-παραθρησκευτικών οργανώσεων  όπως  η  Scientology.  Είναι  συντονιστής  της  συµµαχίας  ΑΚΚΕΛ,  του  Αγροτικού  και Κτηνοτροφικού Κόµµατος Ελλάδας µε ελληνικούς φορείς και  προσωπικότητες, µε το ιταλικό Κίνηµα 5 Αστέρων και άλλα ευρωπαϊκά κόµµατα.

tonybosnakoudis@gmail.com, tonybosnakoudis@tutanota.com, tonybosnakoudis@protonmail.com

http://infognomonpolitics.blogspot.com/

Ελληνική – Κυπριακή ΑΟΖ & Τουρκική στρατηγική

Η Ελλάδα πρέπει να προετοιμάζεται για την μάχη της Χάγης, συγκεντρώνοντας όλο το πλούσιο υλικό, όλες τις αντιδράσεις που προκαλεί η ίδια η Τουρκία με τους ακραίους ακροβατισμούς της. Η σύσταση μια αναβαθμισμένης, μόνιμης επιτροπής, ειδικά για την μελλοντική μάχη της Χάγης είναι απόλυτα αναγκαία και χρήσιμη. Δόξα τον Θεό, η Τουρκία μας δίνει απλόχερα ισχυρά διπλωματικά «όπλα» τα οποία θα πρέπει να συγκεντρώνονται με απόλυτη τάξη, ένα προς ένα, προς μελλοντική αξιοποίηση. Οι διάφορες αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι επίσημες δηλώσεις δεκάδων χωρών που καταδικάζουν απερίφραστα τις παράνομες προκλήσεις της Τουρκίας και πολλά άλλα, αποτελούν πολύ ισχυρά διπλωματικά όπλα, ικανά να εξουδετερώσουν την μονομερή, αδιέξοδη πολιτική ολόκληρων δεκαετιών των επιθετικών γειτόνων μας.

Άρθρο

του Λεωνίδα Κουμάκη

Είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποτυπώσει κανείς μέσα στην περιορισμένη έκταση ενός άρθρου,ευδιάκριτα και κατανοητά για τον μη εξοικειωμένο αναγνώστη, την ελεγχόμενη κρίση που προκαλεί η Τουρκία στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο προκειμένου να εξυπηρετήσει την επεκτατική στρατηγική της. Αξίζει όμως τον κόπο να το προσπαθήσουμε!

Ο Τουρκικός επεκτατισμός με την ιδεολογία του Παντουρκισμού εκφράζεται από την εποχή της εμφάνισης των Νεότουρκων το 1908 και την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που ακολούθησε.

Η ήττα κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό των Γερμανών, η επιτήδεια «ουδετερότητα» κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου οδήγησε την Τουρκία,ταυτόχρονα με την Ελλάδα, στο ΝΑΤΟ και στην Δύση το 1952. Ο Τουρκικός επεκτατισμός με την ιδεολογία του Παντουρκισμού, αν και ανεπίσημα διαχρονικός από το 1908,απέκτησε και επίσημο εκφραστή μέσα στο Τουρκικό κοινοβούλιο από το 1965, με την ίδρυση του κόμματος «Εθνικιστικής Δράσης» του ΑλπασλάνΤουρκές.

Τις δεκαετίες που ακολούθησαν, η σημαντική για την Δύση γεωστρατηγική θέση της σύγχρονης Τουρκίας αξιοποιήθηκε πλήρως από τους Παντουρκιστές οι οποίοι αμέσως μετά την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974, με την αμέριστη υποστήριξη Αμερικής, Αγγλίας, Ισραήλ, Γερμανίας και την αδιαφορία των άλλων μεγάλων δυνάμεων, εγκαινίασε την επεκτατική στρατηγική δημιουργίας «νέων συνόρων» και με την Ελλάδα.

Το δήλωσε πεντακάθαρα, στις 27 Φεβρουαρίου 1975, ο πρωθυπουργός της Τουρκικής εισβολής στην Κύπρο Μπουλέντ Ετσεβίτ αναφερόμενος στις δήθεν «επιστημονικές έρευνες» που εγκαινιάστηκαν  συμβολικά στο Αιγαίο στις 29 Μαΐου 1974, 521 χρόνια μετά την άλωση της Πόλης: «Τα περί πετρελαϊκών ερευνών ήταν απλά τεχνάσματα. Σκοπός ήταν η διεκδίκηση νέων συνόρων!».

Από το 1973 είχαν ήδη ξεκινήσει στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών οι συζητήσεις για το Διεθνές Δίκαιο της θάλασσας οι οποίες οδήγησαν στην Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας μία δεκαετία περίπου αργότερα (10 Δεκεμβρίου 1982). Στην σύμβαση αυτή έχουν ήδη προσχωρήσει 160 περίπου χώρες του κόσμου – και όλα τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης – όχι όμως και η Τουρκία γιατί απλά, δεν εξυπηρετεί καθόλου τους επεκτατικούς της στόχους.

Έτσι, η Τουρκία επέλεξε να δημιουργήσει μεθοδικά και σε βάθος χρόνου,μια εικονική απαίτηση απέναντι στην Ελλάδα, προβάλλοντας συνεχώς απαιτήσεις χωρίς κανένα απολύτως έρεισμα στο Διεθνές Δίκαιο.

Η πολιτική αυτή συνδυάζεται με ένα διαρκές και απροκάλυπτο νταηλίκι, χωρίς κανένα απολύτως στόχο «πολεμικής εμπλοκής» – αντίθετα, αυτό είναι κάτι που η Τουρκία θα ήθελε να αποφύγει πάση θυσία για πολλούς λόγους.

Πολύ χαρακτηριστικό, πρόσφατο παράδειγμα η αντιμετώπιση της πρώτης, (απόλυτα ορθής) δήλωσης του Έλληνα Υπουργού Εξωτερικών, μετά τις εθνικές εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019: Μπαμπούλαςο εκπρόσωπος του ΑΚΡ ΟμέρΤσελίκ(Αν ο νέος Έλληνας υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας συνεχίσει με αυτό το ύφος, τότε τα αποτελέσματα δεν θα είναι καλά), άγγελος ο Τούρκος ΥΠΕΞ Μεβλούτ Τσαβούσογλου: (Παίζαμε ποδόσφαιρο με τον Μητσοτάκη…. Θέλουμε αντί να αυξηθεί η ένταση στο Αιγαίο, να βρούμε λύσεις συνομιλώντας ειλικρινά…).

Βέβαια, όταν κάποιος εισβάλλει στο σπίτι σου και σου ζητάει να «συνομιλήσει ειλικρινά» προκειμένου να του χαρίσεις μέρος του σπιτιού σου, τότε δεν μπορείς παρά να του θυμίσεις πως έχειςτίτλους ιδιοκτησίας και πως δεν έχεις κανένα δικαίωμα να του παραχωρήσεις ούτε σπιθαμή. Πολύ δε περισσότερο όταν γνωρίζεις πολύ καλά πως ό,τι και να του δώσεις, ο συνομιλητής σου θα επανέλθει δριμύτερος ζητώντας τα διπλάσια από αυτά που του έδωσες!

Αν δεν αποδώσουν οι διαδοχικές εκκλήσεις «να τα βρούμε» (δηλαδή να «δώσουμε»), και δεδομένου ότι η πολεμική σύρραξη είναι ανεπιθύμητη εκατέρωθεν, απομένει το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Εκεί όπου η Τουρκία προετοιμάζεται νομικά και «πρακτικά» από την εποχή που συζητείτο η σύμβαση για το Δίκαιο της Θαλάσσης, για την οποία γνώριζε πολύ καλά πως δεν εξυπηρετούσε τα επεκτατικά της σχέδια.

Για τον λόγο ακριβώς αυτό δημιουργεί μονομερώς αλλά μεθοδικά, εδώ και δεκαετίες, ανύπαρκτες «γκρίζες ζώνες», αεροπορικές παραβιάσεις και πολεμικές ασκήσεις σε ελληνικό εναέριο και θαλάσσιο χώρο καθώς και παράνομες «επιστημονικές έρευνες» ή ψευτο-γεωτρήσεις.

Για τον λόγο αυτό ζητάει «αναθεώρηση» της Συνθήκης της Λωζάνης που η ίδια έχει κατά εξευτελίσει, γι΄ αυτό μιλάει για ανύπαρκτες «γαλάζιες πατρίδες», θολά «σύνορα της καρδιάς» και γι΄ αυτό «δεσμεύει» συνεχώς Ελληνικό θαλάσσιο χώρο με άχρηστες NAVTEX. Όλα αυτά θα τα «επικαλεστεί» προσπαθώντας να αποσπάσει οφέλη, όταν θα φθάσει η ώρα!

Απέναντι στην Κυπριακή Δημοκρατία, τα πράγματα – ευτυχώς για τον Ελληνισμό- έγιναν πολύ πολύπλοκα, άρα πιο ευνοϊκά. Ο στόχος των Παντουρκιστών ήταν και παραμένει, η κατάληψη ολόκληρης της Κύπρου. Ο στόχος αν και μακροπρόθεσμος, φαινόταν σχετικά προσιτός απέναντι σε ένα άοπλο και ανυπεράσπιστο νησί, όταν μάλιστα θα υπάρχει και η υποστήριξη πανίσχυρων φίλων.

Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν με την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση (1η Μαΐου 2004) και η κατάσταση ανετράπη πλήρως όταν ανακαλύφτηκαν κοιτάσματα φυσικού αερίου που θεωρούνται από τις μεγαλύτερες αποκαλύψεις των τελευταίων χρόνων σε ολόκληρο τον κόσμο!

Η ανάμειξη των μεγαλύτερων εταιριών εξόρυξης φυσικού αερίου του πλανήτη, οι συμφωνίες Ελλάδος-Κύπρου-Ισραήλ, η διακήρυξη Αιγύπτου-Ελλάδος-Κύπρου, η απόφαση δημιουργίας του αγωγού φυσικού αερίου East Medκ.α.π. οδήγησαν την Τουρκία στα πρόθυρα μιας μαύρης απελπισίας.

Η προκλητική και απροκάλυπτη ανάμειξη της Τουρκίας στον εμφύλιο πόλεμο της Λιβύης υπέρ της πλευράς που φαίνεται πρόθυμη να προσυπογράψει μια άχρηστη «συμφωνία» καθορισμού ΑΟΖ Τουρκίας – Λιβύης σύμφωνα με τις ορέξεις της Άγκυρας, η αποστολή πλοίων που (δήθεν) προετοιμάζονται για εξορυκτικές δραστηριότητες ανοικτά της Κύπρου, η απειλητική περικύκλωση του νησιού με πολεμικά πλοία, ο διαρκής, διπλωματικός και στρατιωτικός εκφοβισμός  και η απροκάλυπτη ανάμειξη στην κατεχόμενη Κύπρο περιφρονώντας ακόμα και τα στοιχειώδη «φύλλα συκής» που οι ίδιοι οι εισβολείς τοποθέτησαν, καταδεικνύουν την απελπιστική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η επεκτατική στρατηγική του Παντουρκισμού όσον αφορά την Κύπρο.

Η άοπλη Κυπριακή Δημοκρατία που δεν «αναγνωρίζει» καθόλου η Τουρκία έβαλε σαν ασπίδα προστασίας της, παγκόσμιους κολοσσούς που θα αξιοποιήσουν τον ενεργειακό της πλούτο – φυσικά με επώδυνα οικονομικά «ανταλλάγματα» και το σκεπτικό «μεταξύ δύο κακών, το μη χείρον βέλτιστον»!

Σ Υ Μ Π Ε Ρ Σ Μ Α : Η Τουρκία προσπαθεί απεγνωσμένα να «αξιοποιήσει» πρακτικά την στρατιωτική ισχύ που (μόνο θεωρητικά) έχει απέναντι σε Ελλάδα – Κύπρο καθώς και την πλήρη αδυναμία της Διεθνούς Κοινότητας και των Διεθνών Οργανισμών να επιβάλλουν την πρακτική τήρηση των διεθνών κανόνων.

Συνεπώς η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να ακολουθήσει ένα δύσκολο δρόμο μέσα από κατευθύνσεις που επιβάλλει η κοινή λογική:

• Η Ελλάδα πρέπει να συνεχίζει χωρίς ούτε στιγμής ανάπαυλα, την ενίσχυση της αμυντικής της ικανότητας η οποία παρέχει την πλέονάριστη προστασία από τους θεατρινισμούς και τις απειλές των γειτόνων μας.
• Η Ελλάδα θα πρέπει να δημιουργήσει επίσημαυπερκομματικό θεσμόειδικά για την διαχρονική απειλή που αντιμετωπίζει από την Τουρκία. Οι πολιτικοί έρχονται και παρέρχονται, αλλά δεν είναι δυνατόν να καθορίζουν τις τύχες της χώρας σε προσωπικό επίπεδο, γιατί απλά μπορεί να γίνουνακόμα και επικίνδυνοι. Είδαμε τι έγινε με τα Σκόπια. Αρραγές εσωτερικό μέτωπο σημαίνει υπερκομματικός θεσμός που θα σέβονται όλοι – ακόμα και οι πολιτικοί! Η μελλοντική ενεργειακή πολιτική και η κατάλληλη για την χώρα ενεργειακή στρατηγική μόνο με διακομματική συναίνεση μπορεί να σταθεί μακροπρόθεσμα, μόνο από ένα υπερκομματικό θεσμό μπορεί να αποδώσει τα μέγιστα για την Ελλάδα και τους Έλληνες!
• Η Ελλάδα πρέπει να προετοιμάζεται για την μάχη της Χάγης, συγκεντρώνοντας όλο το πλούσιο υλικό, όλες τις αντιδράσεις που προκαλεί η ίδια η Τουρκία με τους ακραίους ακροβατισμούς της. Η σύσταση μια αναβαθμισμένης, μόνιμης επιτροπής, ειδικά για την μελλοντική μάχη της Χάγηςείναι απόλυτα αναγκαία και χρήσιμη. Δόξα τον Θεό, η Τουρκία μας δίνει απλόχερα ισχυρά διπλωματικά «όπλα» τα οποία θα πρέπει να συγκεντρώνονται με απόλυτη τάξη, ένα προς ένα, προς μελλοντική αξιοποίηση. Οι διάφορες αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι επίσημες δηλώσεις δεκάδων χωρών που καταδικάζουν απερίφραστα τις παράνομες προκλήσεις της Τουρκίας και πολλά άλλα, αποτελούν πολύ ισχυρά διπλωματικά όπλα, ικανά να εξουδετερώσουν την μονομερή, αδιέξοδη πολιτική ολόκληρων δεκαετιών των επιθετικών γειτόνων μας.

Οι Παντουρκιστές, πειρατές του Αιγαίου, της Ανατολικής Μεσογείου –και όχι μόνο, δεν μπορούν να αλωνίζουν ατιμώρητοι στο διηνεκές. Η ώρα του λογαριασμού κάποτε θα φθάσει. Τότε ακριβώς, η Ελλάδα πρέπει να είναι πανέτοιμη!

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς τους. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της.
https://analyst.gr/

«Πορθητής», S-400 και ανατολίτικο παζάρι

Η Τουρκία οδηγείται αργά αλλά σταθερά στην εξαιρετικά επικίνδυνη πορεία που επέλεξε η ίδια επιμένοντας πεισματικά σε μια πολιτική «υπερδύναμης» που δεν έχει όμως καμιά επαφή με την σύγχρονη πραγματικότητα.

Η αδιέξοδη αυτή πολιτική διανθίζεται με συμπεριφορές που θυμίζουν την παροιμία «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ», οδεύοντας  όμως άδοξα προς το τέλος τους.

Ο αφόρητα φλύαρος Ρ.Τ. Ερντογάν δεν σταματούσε καθόλου -ιδιαίτερα την προεκλογική περίοδο των φετινών δημοτικών εκλογών στην Τουρκία- να επιμένει πως η Τουρκική «υπερδύναμη» θα αγοράσει μαζικά από Αμερικανούς και Ρώσους τον πιο σύγχρονο πολεμικό εξοπλισμό του κόσμου. Στόχος του η εξυπηρέτηση  μέχρι το 2023, την επέτειο δηλαδή των 100 χρόνων από την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας, του σχεδίου επιβολής των νέο-οθωμανικών φαντασιώσεων του, στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου, των Βαλκανίων, της Ασίας και της Αφρικής.

Δυστυχώς όμως για τα μεγαλεπήβολα αυτά σχέδια, οι Αμερικανοί διέλυσαν κάθε σκέψη ή προσδοκία η αγορά 100 υπερσύγχρονων, αμερικανικών μαχητικών αεροπλάνων F-35 να συνδυαστεί με την  προμήθεια του Ρωσικού αντιπυραυλικού συστήματος S-400. Το δίλημμα που έθεσαν φαινόταν απλό: διαλέξτε ή το ένα ή το άλλο. Και τα δύο μαζί, αποκλείεται.

Βέβαια το «δίλλημα» δεν ήταν τόσο απλό, όσο πιθανόν να φαίνεται: Η επιλογή από την Τουρκία του Ρωσικού συστήματος δεν συνεπάγεται μόνο την απαγόρευση παράδοσης των αμερικανικών μαχητικών, αλλά «συνοδεύεται» από εξαιρετικά επώδυνες συνέπειες όπως η επιβολή κυρώσεων που είναι αδύνατο να αντέξει η Τουρκική οικονομία χωρίς ολοκληρωτική κατάρρευση, η επιτάχυνση της δημιουργίας Κουρδικού κράτους, η πολύ πιθανή «πρακτική» έξωση της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ, η ένταξη της Κύπρου σε αυτό, κ.α.π.

Το αδιέξοδο και το ορατό πλέον άδοξο τέλος της εμμονής σε πολιτικές  «υπερδύναμης», οδηγεί ταχύτατα τον Τούρκο ψευτο-χαλίφη στα γνωστά, παραδοσιακά μονοπάτια της διαπραγμάτευσης με το καθιερωμένο «ανατολίτικο παζάρι». 

Διαρρέει ανεπίσημα ότι «ξανασκέφτεται» την αγορά του Ρωσικού αντιπυραυλικού συστήματος (δημοσίευμα της Γερμανικής Bild), κυκλοφορεί μέσω ελεγχόμενων ΜΜΕ «έγκυρες» φήμες ότι θα καθυστερήσει η παραλαβή του Ρωσικού συστήματος, ταυτόχρονα όμως σπεύδει να στείλει μέσα στην Κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, συνοδεία πολεμικών πλοίων, τον «Πορθητή», το «Μπαρμπαρός» και προσεχώς το «Γιαβούζ», για να πραγματοποιήσουν (δήθεν) γεωτρήσεις και έρευνες για υδρογονάνθρακες.

Παράλληλα, ανακοινώνει πομπωδώς την πραγματοποίηση ναυτικών ασκήσεων με πραγματικά πυρά στο Καστελόριζο, δεσμεύει Ελληνικές περιοχές με άχρηστες Naftex για δήθεν στρατιωτικές ασκήσεις, καλεί απειλητικά την Ελλάδα να «αποστρατικοποιήσει» τα νησιά του Αιγαίου απέναντι από τα Μικρασιατικά παράλια, εντείνει την επιθετική συμπεριφορά με εμπρηστικές δηλώσεις και στρατιωτικούς «εκφοβισμούς» τόσο προς την Ελλάδα όσο και προς την Κύπρο αυξάνοντας κάθετα την πίεση, όπως ακριβώς θα έκανε ένας προαγωγός προκειμένου να εκφοβίσει το θύμα του.

Τα τουρκικά πλοία «Πορθητής» και «Μπαρμπαρός» είναι βέβαια ανίκανα να πραγματοποιήσουν μέσα στην Κυπριακή ΑΟΖ αυτό που διαφημίζουν (το «Γιαβούζ» αποκτήθηκε πρόσφατα «για γεωτρήσεις»), αλλά οι Τούρκοι «μετρούν» τις ασυνήθιστα έντονες διεθνείς αντιδράσεις: Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, Ευρωπαϊκή Ένωση, Αίγυπτος, Ισραήλ, Ιταλία -ακόμα και η παραδοσιακά φιλοτουρκική Γερμανία- καταδικάζουν με ασυνήθιστα σκληρή διπλωματική γλώσσα την άκομψη τουρκική «διαπραγμάτευση».

Το τουρκικό όμως μήνυμα προς την Δύση, με υπερβολική δόση αλαζονείας μέσα σε ένα μπουκέτο ανατολίτικου παζαριού, είναι απόλυτα σαφές: Δώστε μου μερίδιο του Κυπριακού και Ελληνικού ενεργειακού πλούτου και θα παραιτηθώ από την αγορά του ρωσικού συστήματος, θα σταματήσω (προσωρινά βέβαια) την προκλητική και επιθετική συμπεριφορά, θα ικανοποιήσω τον κατάλογο όλων ή κάποιων από τα αιτήματα σας – με δυο λόγια θα επιστρέψω ήρεμα «στο μαντρί». 

Φαίνεται όμως πως και αυτή η στρατηγική είναι ουσιαστικά αδιέξοδη: 

·         Υποτιμάει την βέβαιη Ρωσική αντίδραση με σοβαρές συνέπειες στο μέτωπο της Συρίας, όπου η Τουρκία εξαρτάται απόλυτα από τις Ρωσικές αποφάσεις. Άλλωστε η Ρωσία, δεν συμφώνησε χωρίς λόγο να αποδεχτεί την Τουρκική μεγαλομανία να παγιδευτεί μέσα στον βάλτο της Συρίας. Τώρα που η Τουρκία έπεσε στην παγίδα, δεν μπορεί να κουνηθεί καθόλου χωρίς την «έγκριση» της Ρωσίας. Επιπλέον πολύ σοβαρά προγράμματα (αγωγός Turkish Stream, πυρηνικό εργοστάσιο, τουρισμός, εμπορικές συναλλαγές κ.α.) θα τεθούν σε σκληρή δοκιμασία.

·         Η ήδη κλονισμένη εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Ρ. Τ. Ερντογάν θα βρεθεί στα τάρταρα: Η Δύση θα τον υποδεχτεί «στο μαντρί» χωρίς να του έχει καμιά απολύτως εμπιστοσύνη, στην δε Ρωσία θα χυθεί και η τελευταία σταγόνα αξιοπιστίας που συγκεντρώθηκε με πολύ κόπο στην καρδάρα των Ρωσο-τουρκικών σχέσεων, μετά την άκομψη κατάρρευση του Ρωσικού βομβαρδιστικού τύπου Sukhoi Su-24M τον Νοέμβριο του 2015.

·         Η κατάσταση στην τουρκική οικονομία είναι απελπιστική: Το χρέος πλησιάζει με ταχύτητα το μισό τρισεκατομμύρια δολάρια, το νόμισμα βρίσκεται εκ νέου κοντά στο ιστορικό ρεκόρ των 7 λιρών προς ένα δολάριο, μια πιθανή πτώχευση οδηγεί είτε στο ΔΝΤ με «υποχρεωτική» υποστήριξη των ΗΠΑ και επώδυνους όρους, είτε στο έλεος της Ρωσίας ή της Κίνας γιατί δεν είναι βέβαιο πως ο «καλός φίλος» της Τουρκίας (δυναστεία Αλ-Θανί του Κατάρ) θα μπορούσε να ανταπεξέλθει στα γιγαντιαία δάνεια που θα απαιτούσε η Τουρκική οικονομία για να διασωθεί. 

·         Ο τουρκικός στρατός, παρά τις μεγαλοστομίες του Ρ.Τ. Ερντογάν, του Χουλουσί Ακάρ και των άλλων υποτακτικών, κυριολεκτικά παραπατάει: Στην Συρία οι Κουρδικές δυνάμεις εξοπλίζονται από το Ισραήλ και την Αμερική επιφέροντας, με συνεχή κτυπήματα, σοβαρές απώλειες στον Τουρκικό στρατό κατοχής μέσα στην Συρία. Στις Κουρδικές περιοχές της Τουρκίας και του Ιράκ οι ανθρώπινες απώλειες παραμένουν σοβαρές και η ζωή των Τούρκων στρατιωτών κινδυνεύει καθημερινά. Σχεδόν  κάθε μήνα συλλαμβάνονται Τούρκοι στρατιωτικοί με την αόριστη κατηγορία των «συνεργατών του ιμάμη Γκιουλέν», αυξάνοντας συνεχώς τον αριθμό των Τούρκων στρατιωτικών που σαπίζουν στις φυλακές της Τουρκίας και εντείνοντας την ανασφάλεια και τον φόβο μέσα  στο Τουρκικό στράτευμα. Η αβεβαιότητα για απρόσκοπτη τροφοδοσία με τα απαραίτητα ανταλλακτικά ή άλλο αναγκαίο υλικό για τις επιχειρησιακές ανάγκες του Τουρκικού στρατού, η δημιουργία πολλών «μετώπων» σε διαφορετικές περιοχές με τεράστιες αποστάσεις μεταξύ τους που μηδενίζουν την πιθανή αλληλο-υποστήριξη σε δύσκολες καταστάσεις, συμπληρώνουν μια βασική εικόνα του «πανίσχυρου» Τουρκικού στρατού, που όμως παραπαίει.

·         Στο εσωτερικό μέτωπο, η απόφαση να διενεργηθούν και πάλι εκλογές στον πιο κρίσιμο δήμο της Τουρκίας (Κωνσταντινούπολη), οδηγεί σε οξεία αντιπαράθεση μεταξύ κεμαλικών και ισλαμιστών καλλιεργώντας επικίνδυνες συνθήκες διχασμού. Η επανάληψη των εκλογών, δίνει το μήνυμα πως  οι εκλογές θα επαναλαμβάνονται μέχρι να κερδίσει ο υποψήφιος των ισλαμιστών και επιβεβαιώνει την ουσιαστική δικτατορία που έχει επιβληθεί στην Τουρκία, με το πρόσχημα του πραξικοπήματος του Ιουλίου του 2016.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Η σύγχρονη Τουρκική Δημοκρατία από την ίδρυση της μέχρι σήμερα, δεν πήρε ποτέ μια πολεμική πρωτοβουλία χωρίς προηγουμένως να έχει εξασφαλίσει πολύ γερές πλάτες. Το πάθημα των νεότουρκων στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο τους έγινε μάθημα και έκτοτε, κρατούν με ιερή ευλάβεια την προϋπόθεση εξασφάλισης πανίσχυρης υποστήριξης σε κάθε πολεμική πρωτοβουλία. Αυτό ακριβώς έγινε κατά την εισβολή στην Κύπρο, το ίδιο και στις εισβολές στην Συρία και στο Ιράκ, με αυτήν την προϋπόθεση είναι χαραγμένοι όλοι οι μακροπρόθεσμοι, επεκτατικοί στόχοι της Τουρκίας.  

Στις μέρες μας, αυτή η προϋπόθεση της «πανίσχυρης υποστήριξης» απουσιάζει. Η τουρκική «σύμπραξη» με την Ρωσία δεν προσφέρει ούτε ουσιαστικά, ούτε πρακτικά, την ζωτική αυτή προϋπόθεση. Ούτε όμως και η πιθανή «επιστροφή στο μαντρί» λόγω έλλειψης στοιχειώδους αξιοπιστίας του Ρ. Τ. Ερντογάν.

Αντίθετα, υπάρχει «μαζική αντίθεση» στους λεονταρισμούς, στους θεατρινισμούς και στις σπασμωδικές ενέργειες της Ερντογανικής Τουρκίας.

Η Ελλάδα αξιοποιεί πλήρως το γεγονός ότι βρίσκεται με την πλευρά του Διεθνούς Δικαίου το οποίο έχουν αναγνωρίσει σχεδόν όλες οι χώρες του κόσμου. Τα Ελληνικά και Κυπριακά συμφέροντα συμπίπτουν επιτέλους με τα συμφέροντα των πιο μεγάλων δυνάμεων της σύγχρονης εποχής και είναι κάθετα αντίθετα με τις επιθετικές, νέο-οθωμανικές φαντασιώσεις της ηγεσίας της σημερινής Τουρκίας.

Αλήθεια, αναρωτήθηκε κανείς αν η Τουρκία κατείχε τα νησιά του Αιγαίου και η Ελλάδα τα μικρασιατικά παράλια, θα δεχόταν ποτέ η Τουρκία να συζητήσει – πολύ δε περισσότερο, να παραχωρήσει το ελάχιστο χιλιοστό από τα δικαιώματα που θα της εξασφάλιζε το διεθνές δίκαιο;  Ή αν έχει κανένα μεγαλόψυχο «Σουσλώφ», όπως έχουμε εμείς, να καλεί «να μην είμαστε μονοφαγάδες»;

Η Τουρκική μεγαλομανία βρίσκεται μπροστά σε ένα μεγάλο αδιέξοδο. Αν επιχειρήσει πολεμική ενέργεια χωρίς «ισχυρές πλάτες», κινδυνεύει σοβαρά να διαμελιστεί με την «φαμίλια» να οδηγείται στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Αν παραμείνει άπρακτη, καταρρέει μία από τις θεμελιώδεις νέο-οθωμανικές φαντασιώσεις που αφορούν ολόκληρη την ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο.

Για αυτόν ακριβώς τον λόγο επιλέγει κραυγές, απειλές, θεατρινισμούς και θρασύδειλες κινήσεις επικοινωνιακού εντυπωσιασμού.

πηγή

INTERNATIONAL HELLENIC ASSOCIATION

Ο Ερντογάν εύχεται στην Αλβανία την ημέρα της ανεξαρτησίας από την Οθωμανική Αυτοκρατορία!!- Erdogani uron Shqipërinë për ditën e pavarsisë nga paraardhësit e tij!

 Ο Ερντογάν ευχήθηκε στην Αλβανία για την ημέρα της ανεξαρτησίας τους από την Οθωμανική Αυτοκρατορία με το παρακάτω μήνυμα:

"Εμείς δίνουμε ιδιαίτερη σημασία στην ανάπτυξη των διημέρων σχέσεων που πηγάζουν από φιλικούς και αδερφικούς συνδέσμους που βασίζονται στην κοινή μας ιστορία. Θα πρέπει κανείς να εκτιμήσει τις επιτυχίες της χώρας σας στην πορεία προς την Ευρωπαϊκή Ένταξη και την οικονομική ανάπτυξη. Εμείς παρακολουθούμε με ικανοποίηση την προσφορά αυτών των επιτυχιών, όσο για την χώρα σας τόσο και για την σταθερότητα στα Βαλκάνια."

............................

Për më tepër lexoni mesazhin e sjellë nga Presidenti turk në ditën e pavarësisë

“Ne i kushtojmë një rëndësi të madhe zhvillimit të marrëdhënieve dypalëshe që burojnë nga lidhjet e miqësisë dhe të vëllazërisë të mbështetura në historinë tonë të përbashkët. Janë për t’u vlerësuar sukseset e vendit tuaj në integrimin evropian dhe në zhvillimin ekonomik. Ne e ndjekim me kënaqësi kontributin e këtyre sukseseve, si për vendin Tuaj ashtu edhe për stabilitetin në Ballkan.”

Dy fjalë mbi ngjarjet e Bularatit dhe klima problematike e marrëdhënieve shqiptaro-greke

Jordan Jorgji - Lektor në Universitetin “Fan Noli”

Ceremonia e varrimit të të ndjerit në Bularat ditën e Enjte u ndoq masivisht nga auditori shqiptar dhe ai grek. Preferoj të përdor fjalën “i ndjeri” për të mos qenë pjesë e epiteteve të nxituara që u vendosën nga shumë njerëz në të dy anët e kufirit, konkretisht etiketimit si ekstremist apo si hero. Për të shmangur aspektin teknik të përballjes të armatosur me policinë – pasi për këtë do të duhej një diskutim mes profesionistëve dhe një informacion transparent e shterues – mendoj se duhet të shihen disa dimensione politike e strategjike që shoqërojnë ngjarjen në fjalë. 

Theksoj paraprakisht se kushtet që çuan drejt incidentit të Bularatit dhe ngjarjeve që pasuan atëmund të ishin parandaluar me më tepër kujdes. Në pjesën më të madhe të rasteve ekzistenca e minoriteteve etnike në brendësi të shteteve e bën të brishtë sigurinë kombëtare. Kjo brishtësi rritet kur vendi me të cilin minoriteti lidhet etnikisht dhe në ndërgjegjen kolektive kufizohet gjeografikisht me shtetin brenda të cilit ekziston minoriteti. Kështu janë për shembullmarrëdhëniet e minoritetit grek me Greqinë fqinj apo të minoritetit me ndërgjegje turke në Greqi me Turqinë fqinj (edhe pse ky i fundit konsiderohet juridikisht si minoritet fetar e jo etnik). Pra, politikë-bërësit e njohin intuitivisht faktin që politikat publike në hapësirën ku është i përqendruar minoriteti duhet të jenë më të kujdesshme se sa në rajonet e tjera, në momentin që vlerësohet se këto politika ose veprime mund të sjellin tension të panevojshëm. Për sa i përket Shqipërisë, brishtësia që ekziston teorikisht – dhe e përmendur më sipër – bëhet akoma më e madhe, si rezultat i problemeve të brendshme të demokracisë dhe institucioneve të Shtetit të së Drejtës, si dhe për shkak të çështjeve ende të pazgjidhura në marrëdhëniet me Greqinë. Mjafton një shkëndijë e vogël që situata të agravohet më tej dhe të minohen përpjekjet serioze të cilat kanë si qëllim përmirësimin e raporteve dypalëshe. 

Kur themi probleme me demokracinë, dëshiroj ti referohem kryesisht respektimit të mendimit ndryshe. Mjafton që shumica e qytetarëve, si dhe aparati shtetëror së bashku me elitat qeverisëse, të respektojnë të drejtën e shprehjes të mendimit të atij ose asaj që mendon ndryshe nga shumica. Sociologu dhe diplomati Francez i shekullit të XIX Alexis de Tocqueville e ka cilësuar “tiraninë e shumicës” si kërcënimin më të madh ndaj demokracisë. Por çfarë ndodh konkretisht në Shqipëri dhe Greqi? Ata që mendojnë se marrëdhëniet midis dy vendeve mund të përmirësohen ndjeshëm transformohen në figura patetike për auditorin, veçanërisht në momentin që plas një incident.

Fatkeqësisht, ky është realiteti i marrëdhënieve shqiptaro-greke, të cilat duket se ndikohen më shumë prej incidentit të radhës, se sa nga themelet e shëndosha shumë-vjeçare. Dhe kjo u vërtetua katërcipërisht nga shpërthimi i urrejtjes për palën tjetër, konkretisht në ceremoninë e varrimit të të ndjerit në Bularat nga disa zëra (jo nga të gjithë) që hodhën parulla urrejtje për Shqiptarët, por edhe në Shqipëri nga histeria e qindra e mijëra komenteve nëpër rrjetet sociale që kërkonin gjak. Banderola e turpshme e shfaqur nga disa tifozë të Partizanit (jo nga të gjithë) në ndeshjen me Skënderbeun plotësoi këtë urrejtje reciproke. 

Madje dhe vetë politika ra peng i pasionit të shumicës së indinjuar. Arsyeja? Sepse shumica disponon praktikisht votat e nevojshme elektorale. Si pasojë, nuk pati personalitete të aparatit shtetëror në Greqi që në komunikimin e tyre me publikun të dënonin paraprakisht aktin e armëmbajtjes nga viktima, prishjen e rendit publik, si dhe shkëmbimin e zjarrit me policinë shqiptare. Në mënyrë të ngjashme në Shqipëri jo vetëm që nuk pati përfaqësues të qeverisë por as edhe një politikan i vetëm nuk kërkoi publikisht hetim për ekzekutimin e viktimës me qëllim sqarimin e të gjithë kushteve që çuan drejt incidentit. Të dyja palët, si ne ashtu edhe Grekët u kujdesën të përcjellin tek opinioni publik respektiv mesazhin se ngjarja ishte e zbardhur pa u sqaruar më parë, ndërsa në anën tjetër të kufirit u mbajt një minutë heshtje në parlament si propozim i ish kryebashkiakut të Athinës Nikitas Kaklamanis. 

Përpos populizmit të politikës ndaj “turmokracisë”, zëri që kërkon racionalitet dhe progres gjithëpërfshirës izolohet akoma më tej prej logjikës të formës “nëse kjo do të ndodhte diku tjetër, çfarë do të bëhej”? Edhe pse zakonisht qëllimi i kësaj pyetje të sinqertë është përmirësimi i kushteve problematike tek një situatë e caktuar, praktikisht tek vendet me demokraci të brishtë induksioni përdoret me qëllim mbytjen e mendimit (racional) ndryshe. Dhe jo vetëm kaq, por sipas Konventës së Vjenës mbi të drejtën e traktateve nuk mund të kërkohet reciprocitet (duket se qëllimi i induksionit është reciprociteti) tek çështjet e mbrojtjes së të drejtave të njeriut. 

Nuk mund të kërkosh vënien në shënjestër të minoritarëve Grekë apo atyre sllavë në Shqipëri, meqenëse në Greqi janë vrarë disa dhjetëra Shqiptarë gjatë tre dekadave të fundit, apo sepse ish lidershipi Serb zbatoi në vitet 1990 spastrim etnik kundër Shqiptarëve të Kosovës. Hakmarrja kundër biznesit Shqiptar në Greqi dhe informacioni i rremë për bombë në Ambasadën e Shqipërisë në Athinë të nesërmen e incidentit të Bularatit janë po aq ekstreme sa dhe zërat e urrejtjes të ilustruara në banderolën e shfaqur në stadiumin e qytetit të Tiranës. Prandaj dhe pyetja “çfarë do të ndodhte” duhet të zëvendësohet me logjikën konstruktive se “nuk duhet të ndodhin më të tilla incidente”. 

Këtu lind pyetja se si duhet të veprojmë në mënyrë që logjika e dëshiruar konstruktive të mos mbetet thjesht në letër por të zbatohet praktikisht? Një bazë e shëndoshë për këtë janë respektivisht Traktati i Miqësisë Shqipëri-Greqi, i firmosur në periudhën e ish-Presidentit Sali Berisha – dhe juridikisht akoma në fuqi – si dhe përpjekjet e ministrave të jashtëm Ditmir Bushati e Nikos Kotzias për zgjidhjen e pjesës më të madhe të problemeve dypalëshe në kuadrine një traktati të ri miqësie. Do të ishte e preferueshme që ky i fundit të arrihet edhe formalisht sa më parë të jetë e mundur. Një tjetër investim i nevojshëm janë politikat që Tirana duhet të ndërmarrë me minoritetet, me qëllim që këto të motivohen në përfshirjen e tyre në menaxhimin e të mirave dhe shërbimeve publike, dhe në këtë mënyrë të mos ndjehen më të distancuar nga identiteti kombëtar shqiptar. 

Nëse ndërmerren politika e veprime në të mirë të minoritetit, jo vetëm që demokratizohet shteti dhe shoqëria shqiptare, por lidershipi legjitimohet akoma më shumë për kërkimin nga partnerët Grekë të përmirësimit të mëtejshëm të kushteve të imigrantëve Shqiptarë atje. Së fundi, një aktor tjetër i rëndësishëm që mund të kontribuojë në përmirësimin e marrëdhënieve dypalëshe është media tek të dy vendet. Duke pasur një rol thelbësor në formimin e opinionit publik është e nevojshme që media të ndihmojë në shmangien e ngjyrimeve të qëllimshme që shpesh herë nxisin shpërthimin e urrejtjes, urrejtje e cila vazhdon të flejë gjysmë-zgjuar në të dy anët e kufirit. 

http://www.respublica.al/

Το δίδαγμα των Βουλιαράτων και η παθογένεια των Ελληνοαλβανικών σχέσεων - Mësimi i Vuliartës dhe patogjenia e marrdhënieve shqiptarogreke!

Του Νίκου Μελέτη Ο θάνατος ενός νέου ανθρώπου μέλους της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας στην Αλβανία και με ελληνική ιθαγένεια και τα όσα ακολούθησαν στις 11 ημέρες μέχρι την ταφή του έφεραν στην επιφάνεια όλη την παθογένεια των ελληνοαλβανικών σχέσεων. Ο Αλβανός πρωθυπουργός Έντι Ράμα, από την πρώτη στιγμή έδειξε ότι δεν ενδιαφέρονταν να υπάρξουν κινήσεις που θα οχύρωναν τις διμερείς σχέσεις από αντιπαραθέσεις και από εντάσεις που υποδαυλίζονταν από ακραίες φωνές και στις δυο πλευρές των συνόρων και αντιθέτως πυροδότησε ο ίδιος το κλίμα με την πρώτη αναφορά του στο επεισόδιο των Βουλιαράτων, με την ανάρτηση στο twitter. Ο Έντι Ράμα αγνόησε επιδεικτικά τα μηνύματα που έστειλε από την πρώτη στιγμή η ελληνική κυβέρνηση η οποία σε ένα πολύ βαρύ και εύφλεκτο κλίμα στο εσωτερικό επέμενε να κρατά χαμηλούς τόνους, προκειμένου να μην πυροδοτηθεί περαιτέρω η ένταση. Η τελευταία κίνηση με την μαζική κήρυξη ως ανεπιθύμητων 52 Ελλήνων πολιτών, επιδιώκει ακριβώς να μην τερματισθεί αλλά να αναζωπυρώνεται διαρκώς η ένταση. Καθώς υπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί τρόποι για να εμποδισθεί η είσοδος ενός ξένου πολίτη στο έδαφος μιας χώρας αν και εφόσον αντιμετωπίζει συγκεκριμένες κατηγορίες. Οι ελληνοαλβανικές σχέσεις αποτελούν case study για το πως το κακό κλίμα η προκατάληψη και η καχυποψία και η κακοπιστία μπορεί να αποτελούν μόνιμα βαρίδια στην ανάπτυξη των σχέσεων μεταξύ των δύο κρατών. Παρά την αρνητική στο παρελθόν και πολλές φορές στα όρια του ρατσισμού αντιμετώπιση της Αλβανίας και των Αλβανών πολιτών από την ελληνική κοινή γνώμη υπάρχουν συγκεκριμένα δεδομένα: Η Αλβανία επιβίωσε τις τελευταίες τρεις δεκαετίες μέσω των πολιτών της που ήρθαν παράνομα η νόμιμα και εργάσθηκαν σκληρά στην Ελλάδα δημιούργησαν και μπορούν πλέον να συνεισφέρουν στην αλβανική οικονομία. Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες όσοι ηγήθηκαν του Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών επένδυσαν πολιτικά με μεγάλο πολιτικό κόστος στην φιλική σχέση με την Αλβανία: Κάρολος Παπούλιας, Θεόδωρος Πάγκαλος, Γιώργος Παπανδρέου, Ντόρα Μπακογιάννη, Δημήτρης Αβραμόπουλος, Βαγγέλης Βενιζέλος, Νίκος Κοτζιάς. Οι περισσότεροι εξ αυτών δέχθηκαν κριτική ότι παρέβλεψαν εθνικά συμφέροντα προκειμένου να διασφαλίσουν και να θεμελιώσουν καλές σχέσεις με την Αλβανία. Η Ελληνική εξωτερική πολιτική βρέθηκε να αντιμετωπίζει όμως μια σταθερά ανθελληνική πολίτικη είτε αφορούσε τις κυβερνήσεις του «φιλέλληνα» (και προσωπικού φίλου και χρηματοδοτούμενου από τον Άκη Τσοχατζόπουλο και το ΠΑΣΟΚ) Φατος Νάνο, είτε του (υποστηριζόμενου από τον Κωσταντίνο Μητσοτάκη) Σαλί Μπερίσα, είτε του Έντι Ράμα και όλων όσων κυβέρνησαν στα ενδιάμεσα διαστήματα. Οι αλβανικές ηγεσίες που εκμεταλλεύθηκαν και απόλαυσαν τα πλεονεκτήματα από τις κινήσεις όλων των προαναφερθέντων Ελλήνων πολιτικών δεν έδειξαν να το εκτιμούν και συνήθως φρόντισαν ώστε οι Έλληνες πολιτικοί που είχαν δουλέψει μαζί τους για την βελτίωση των διμερών σχέσεων να βρεθούν βαθύτατα εκτεθειμένοι. Η μοναδική εξαίρεση, η επιβολή από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη των έξι όρων στην Αλβανία, όταν η τότε αλβανική κυβέρνηση επιχείρησε να προβοκάρει τις διμερείς σχέσεις με αφορμή και την υπόθεση των τριών μητροπολιτών. Ορισμένοι εξ αυτών (Φατος Νανο, Παντελή Μάικο κ.α.) και προσωπικά ειχαν επωφεληθεί από την Ελληνική Πολιτεία). Ο Κ. Παπούλιας είχε δει την φιλοαλβανική πολιτική του να καταλήγει στην «Δίκη των 5», οι διάδοχοι του να έχουν να αντιμετωπίζουν την συστηματική πολιτική εναντίον της ελληνικής μειονότητας , η Ντ. Μπακογιαννη την ακύρωση της Συμφωνίας οριοθέτησης των θαλασσίων συνόρων που είχε υπογράψει, ο Δ. Αβραμόπουλος είδε τον Σ. Μπερίσα να ωθεί σε ακύρωση την επίσκεψη του στα Τίρανα καθώς πρόβαλε το όραμα της «Μεγάλης Αλβανίας» και τελικά η προηγούμενη και η νυν κυβέρνηση βρέθηκαν απέναντι στον Ε. Ράμα και τις κινήσεις εναντίον της ελληνικής μειονότητας, την συντήρηση του θέματος Τσάμηδων και με την υπονόμευση της συμφωνίας για τις θαλάσσιες ζώνες. Είναι προφανές ότι κάτι δεν πάει καλά στον πυρήνα των διμερών σχέσεων και γι αυτό δεν ευθύνεται ο νεκρός πια Κωσταντίνος Κατσίφας. Ο κ. Ράμα και η αλαζονεία του προφανώς δεν του επιτρέπουν να κατέβει από τον θρόνο του και να δει ρεαλιστικά τις ελληνοαλβανικές σχέσεις. Και κυρίως μέσα στο παραλήρημα που μπορεί να προκαλεί η ναρκοζάλη από τα εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια του εμπορίου ναρκωτικών, η αλβανική ηγεσία δεν μπορεί να δει την πραγματικότητα των ελληνοαλβανικών σχέσεων. Δυστυχώς η συζήτηση με την Αλβανία πρέπει να γίνει υπό άλλους όρους ώστε να καταλάβει ο κ. Ράμα ότι όταν ένας Έλληνας πρωθυπουργός, μια ελληνική κυβέρνηση, που έχει έναν νεκρό, μέλος της ελληνικής μειονότητας και Έλληνα πολίτη άταφο για δέκα ημέρες, του τείνουν χείρα φιλίας, δεν μπορεί να την αγνοεί. Γιατί η Ελλάδα όσο και αν δεν θέλει να το αντιληφθεί έχει το πάνω χέρι σε αυτή την σχέση. Όσο κι αν δεν θέλει να το εκμεταλλευθεί… Πρέπει να διαμηνυθεί άμεσα στα Τίρανα ότι ο χρόνος μετράει αντίστροφα για τον Ιούνιο: χωρίς ξεκάθαρα βήματα αναγνώρισης των δικαιωμάτων της Ελληνικής μειονότητας και αποκατάσταση άμεσα των περιουσιακών δικαιωμάτων της, χωρίς σαφή και ρητή αποκήρυξη κάθε αλυτρωτισμού και ιδεών περί Μεγάλης Αλβανίας , «αλβανικών εδαφών μέχρι την Πρέβεζα και την Φλώρινα», χωρίς πάταξη της καλλιέργειας και εμπορίας χασίς και ναρκωτικών, και χωρίς την επίλυση της διαφοράς για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών , δεν θα υπάρξει στην Σύνοδο Κορυφής του Ιουνίου ελληνική συναίνεση για άνοιγμα των ενταξιακών διαπραγματεύσεων. Και συγχρόνως να υπενθυμιστεί στον κ. Ράμα ότι η Ελλάδα δεν χρησιμοποιεί τους Αλβανούς πολίτες που ζουν στην χώρα μας και χρηματοδοτούν την αλβανική οικονομία ,ως ομήρους. Και αυτό πρέπει να το εκτιμήσει… Και εάν ο κ. Ράμα μιλά για ύαινες και κοράκια και θέλει η συζήτηση να γίνει με τέτοιους όρους δεν θα πρέπει να χάνει την επαφή με τη πραγματικότητα. Και να ξεχνά ότι το ποντίκι δεν τρομάζει πάντοτε τον ελέφαντα. https://www.liberal.gr/

Nga Niko Meleti Vdekja e një të riu, anëtar të Minoritetit Etnik Grek në Shqipëri i cili kishte dhe nënshtetësinë helene dhe të gjitha ato sa pasuanë në 11 ditët deri në varrimin e tij nxorrën në sipërfaqe të gjithë patogjeninë në marrdhëniet shqiptaro-greke. Kryeministri Shqiptar Edi Rama që ditën e parë tregoi se nuk interesohej që të kishte lëvizje të cilat do të mbronin marrdhëniet dypalëshe nga përplasjet apo tensionet të cilat ushqeheshin nga zërat ekstremë në të dyja anët e kufijëve por në kundërshtim ai i hodhi benzinë zjarrit me refereminin e tij të parë në lidhje me episodin në Vuliarates në Twitter. Edi Rama injoroi në mënyrë demostrative mesazhet që dërgoi që në çastin e parë qeveria helene e cila në një klimë të brendshme shumë të rëndë dhe gati për shpërthim, këmbëngulte që të ruante tone të ulta, në mënyrë që të mos shkaktonte tensione të tjera. Lëvizja e fundit me shpalljen si persona non grata të 52 qytetarëve helenë, ka si synim që të mos mbyllet por dhe të rigjallet vazhdimisht ky tension. Pasi ka shumë mënyra dhe të ndryshme që të ndalohet hyrja e një qytetari të huaj në një vend nëse dhe pëderisa ka akuza konkrete. Marrdhëniet shqiptaro-greke përbëjnë një çështje për studim (case study)  për mënyrën se si klima e keqe ose paragjykimi, dyshimi mund të përbëjnë pengesa të përhershme për zhvillimin e marrdhënieve të të dy shteteve. Mgjth të kaluarën negative dhe përballimit të shpeshtë të Shqipërisë dhe qytetarëve shqiptarë në kufijtë e racizmit nga opinionin publik grek ka disa të dhëna konkrrete. Shqipëria mbijetoi tre dhjetëvjeçarët e fundit nëpërmjet qytetarëve të saj që hynë në mënyrë të paligjshme  ose të ligjshme  dhe punuan fort në Greqi, krijuan dhe munden tashmë të ofrojnë në ekonominë shqiptare. Gjatë tre dhjetëvjeçarëve të fundit të gjithë ata sa udhëhoqën Ministrinë e Jashtme Helene investuan politikisht dhe me kosto të madhe politike në një marrdhënie miqësore me Shqipërinë: Karlo Papulia, Theodhor Pangalo, Jorgo Papandreu, Dora Bakogianni, Dhimitris Avramopoulos, Vangjeli Venizelo, Niko Kotzia. Shumica prej tyre u kritikuan se anashkaluan interesat kombëtare në mënyrë që të sigurojnë dhe të themelojnë marrdhënie të mira me Shqipërinë. Politika e jashtme Helene, u gjend përballë një politike të qëndrueshme antihelene  qoftë nga qeveritë "filohelene" ( të mikut të ngushtë dhe të financuar nga Aki Tsohatsopoulo i PASOK-ut) Fato Nanos, qoftë ( dhe të mbështeturit nga Konstantin Mitsotaki)  Sali Berisha, qoftë dhe nga ajo e Edi Ramës dhe të gjithë atyre sa qeverisën në periudhat e ndërmjetme. Udhëheqjet shqiptare që u braktisën dhe shijuan privilegjet që vinin nga lëvizjet e të gjithë politikanëve helenë të sipërpërmendur, nuk treguan që e vlerësonin  dhe zakonisht siguroheshin që politikanët helene që kishin punuar me ta për përmirësimin e marrdhënieve dypalëshe të gjenden thellësisht të ekspozuar. Rasti i vetëm që përbën përjashtim është kushti i gjashtë orëve që i vuri Konstantin Mitsotaki për çështjen e tre Mitropolitëve. Disa prej tyre (Faton Nano, Pandeli Majko etj) që personalisht kishin përfituar nga Shteti Helen) . Karolos Papulias kishte parë politikën filoshqiptare të tij të përfundonte në "Gjyqin e të 5-tëve", pasardhësit e tij kishin për të përballuar një politikë sistematike kundër minoritetit helen, D Bakogianni në anullimin e Marrveshjes të caktimit të kufijve detarë të cilën e kishte nënshkruar, Dh Avramopoulos pa Sali Berishën që të anullonte vizitën e tij në Tiranë pasi shpalli vizionin e "Shqipërisë së Madhe" dhe në fund qeveria e kaluar dhe e sotmja u gjendën para E Ramës dhe lëvizjeve të tij kundër Minoritetit, mbajtjen në rend  të çështjes së Çamëve dhe minimin e marrveshjes për zonat detare. Është mëse e qartë që diçka nuk shkon mirë në thelbin e marrdhënieve dypalëshe dhe për këtë nuk e ka fajin i vdekuri tashmë Konstandin Katsifa. Rama dhe arroganca e tij me sa duket nuk lejojnë që të zbresë nga froni i tij dhe të shohë realisht marrdhëniet shqiptaro-greke. Kryesisht brenda përçartjes që mund të shkakëtojë zalisja nga droga nga miliona dollarë të tregëtisë së dorgave, udhëheqja shqiptare nuk mund të shikojë realitetin e marrdhënieve shqiptarogreke. Fatkeqësisht biseda me Shqipërinë duhet të bëhet nën kushte të tjera në mënyrë që të kuptojë z Rama se kur një Kryeministër  Helen, një qeveri helene, që ka një të vdekur, anëtar të minoritetit etnik grek dhe qytetar grek të pavarosur për dhjetë ditë, i zgjatin dorën e miqësisë, nuk mundet që ta injorojë. Sepse Greqia sado që të mos dojë që ta kuptojë,  ka superioritet në këtë marrdhënie. Sado që nuk do ta shfrytëzojë..... Duhet të dërgohet menjëherë lajmi në Tiranë se koha ecën mbrapsht deri në Qershor: pa hapa konkrretë të njohjes së të drejtave të minoritetit etnik grek dhe rregullimit në mënyrë të menjëhershme të të drejtave të tyre mbi pronën, pa distancimin e qartë dhe të formuluar të çdo lloj ideje irrendentiste për Shqipëri të Madhe, "territoreve shqiptare deri në Prevezë dhe Follorinë",  pa ndalimin e mbjelljes dhe tregëtimit të hashashit dhe drogave, pa zgjidhjen e problemit të caktimit të zonave detare, nuk do të ketë në Mbledhjen e Kryesisë së BE-së  mbështetje greke për hapjen e negociatave për anëtarësim. Në të njejtën kohë duhet që ti qartësohet z Rama se Greqia nuk përdor qytetarët shqiptarë që jetojnë në vendin tonë dhe financojnë ekonominë shqiptare si rrobër. Këtë duhet ta vlerësojë..... Nëse  z Rama flet për hiena dhe korba dhe do që biseda të bëhet me këto kushte nuk do të duhet që të humbasë kontaktin me realitetin duke harruar se elefanti nuk e ka gjithmonë frikë miushin. Përktheu: Pelasgos