Την χαρά που σου δίνει ο Χριστός δεν την βρίσκεις πουθενά!- Gëzimin që të fal Krishti nuk e gjen asgjëkundi!

 

Τὴ χαρὰ ποὺ θὰ αἰσθάνεσαι κοντὰ στὸν Χριστὸ δὲν τὴ βρίσκεις πουθενά. Ἀξίζει λοιπὸν κάθε ἀγώνας. Ὅπως λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, ἡ χριστιανικὴ ζωὴ στὴν ἀρχὴ φαίνεται δύσκολη (νηστεία, ἐγκράτεια, ταπείνωση, συγχώρηση τῶν ἐχθρῶν κ.λπ.) ἀλλὰ στὸ τέλος διαπιστώνεις ὅτι εἶναι εὔκολη. Καὶ σὲ ὁδηγεῖ στὴν ἀληθινὴ χαρά. Ἀντίθετα, ἡ ζωὴ τῆς ἁμαρτίας στὴν ἀρχὴ φαίνεται εὔκολη καὶ εὐχάριστη μετὰ ὅμως ἀποδεικνύεται δύσκολη καὶ βαριά. Σὲ γεμίζει μὲ λύπη καὶ πικρία, καὶ σὲ ὁδηγεῖ σὲ δυσκολίες καὶ προβλήματα ἀξεπέραστα. Αὐτὴ τὴ διαπίστωση τὴν μαρτυροῦν ἄπειρα παραδείγματα ἀπὸ τὴ καθημερινή μας ζωή, ὅπως καὶ ἡ προσωπική μας ἐμπειρία. Λίγη πίεση λοιπὸν χρειαζόμαστε στὴν ἀρχή.

Καλὸ ὑπόλοιπο τῆς Σαρακοστῆς.

Αρχιμ Επιφάνειος Χατζηγιάγκου

 ........

Gëzimin që ndjen pranë Krishtit nuk e gjen asgjëkundi. Ja vlen pra çdo betejë. Siç thotë Shën Joan Gojarti, jeta e krishterë në fillim duket e vështirë (kreshmë, vetpërmbajtje, përulje, falje të armiqve etj) por në fund konstaton se është e lehtë. Dhe të çon në gëzimin e vërtetë. Në kundërshtim jeta e mëkatit në fillim duket e lehtë dhe e këndshme por pastaj vërtetohet e vështirë dhe rëndë. Të mbush me mërzi dhe hidhërim, të çon në vështirësi  dhe probleme të cilat janë të patejkalueshme. Këtë konstatim e dëshmojnë shembuj të pafund nga jeta jonë e përditëshme, ashtu siç është dhe eksperienca jonë personale. Pak presion na duhet në fillim. 

Kreshmë të mbara për pjesën në vazhdim. 

Arkim. Epifanios Haxhijanku

Nga Urtesia e Shen Joanit te Shkalles- Me rastin e Kreshmes se Madhe

Nga Urtesia e Shen Joanit te Shkalles-
Me rastin e Kreshmes se Madhe

Fjala e katërmbëdhjetë
Mbi kënaqësinë e barkut
(Për zotërinë e famshëm, barkun e pabesë)

1. Meqë tani na duhet të flasim për barkun, vendosëm përsëri, si edhe në të gjitha temat e tjera, të kthejmë filozofinë kundër nesh. Ia vlen për t’u admiruar fakti nëse dikush clirohet prej tij, para se të banojë në varr. 
2. Kënaqësia e barkut është sjellja hipokrite e tij, që ndërsa është i ngopur, thërret se është bosh dhe ndërkohë që është i ngarkuar sa të shpërthejë, thërret se ka uri. Kënaqësia e barkut është krijuesi i gjërave të shijshme, burimi i kënaqësive të laringut. Ti e mbylle venën e (e kërkesave që lidhen me kënaqësinë) por ajo ngriti krye në një vend tjetër. E mbylle edhe aty, por ajo u hap sërish. Kënaqësia e barkut është një mashtrim i syve. Sa herë që dikush ha ushqimin e tij në sasi normale, barku e bën të mendojë se ishte e mundur të gëlltiste, me një të hapur të gojës, tërë gjithësinë. 
3. Ngopja nga ushqimet është nëna e kurvërisë, kurse hidhërimi i barkut është shkaktari i dwlirësisë. Ai që i bëri lajka luanit, shumë herë e zbuti. Por ai që u përkujdes për mishin, më tepër e egërsoi. 
4. Judeu gëzohet ditën e shtunë ose gjatë festave dhe murgu llupës të Shtunën ose të Dielën. E llogarit me kohë se kur duhet të vijë Pashka dhe i përgatit ushqimet shumë ditë përpara se ajo të afrohet. Skllavi i barkut mendon se me çfarë lloj ushqimesh ka për ta ngopur, kurse skllavi i Perëndisë me çfarë dhuratash shpirtwrore ka për t’u pasuruar. Skllavi i barkut, kur vjen ndonjë i huaj, mbushet tërë dashuri- dashuri që buron nga barku- dhe e quan si çlodhje të vëllait, konsumin e tw ngrënave nga ana e tij! Kur ka ca të tjerë të pranishëm, ai vendos të pijë verë dhe duke menduar se e fsheh virtytin e tij, ai u skllavërua tek pasioni i tij. 
5. Lavdidashja është shpeshherë armike ndaj kënaqësisë së barkut dhe këto të dyja luftojnë së bashku për pushtimin e murgut të mjerë, sikur të bëhet fjalë për blerjen e ndonjë skllavi. Kënaqësi e barkut e shtyn të hajë, kurse lavdidashja e këshillon të tregojë virtytin e tij, por murgu i urtë ka për t’iu shmangur të dyjave, duke dëbuar në orën e përshtatshme, njërën me anë të tjetrës. 
6. Kur mishi nis të luftojë, le të ruajmë gjithnjë dhe kudo vetëpërmbajtjen. Kur ajo të bjerë në qetësi- gjë që nuk besoj të arrihet para varrit- le të fshehim punën tonë. 
7. Pashë priftërinj të moshuar të tallen nga demonët dhe të japin bekim tek të rinjtë, që nuk vareshin shpirtërisht prej tyre, të pinin në tryezë verë dhe çdo gjë tjetër. Nëse këta priftërinj kanë në Zotin një dëshmi të mirë, atëherë le të hamë edhe me masë. Por nëse këta janë neglizhentë, le të mos e marrim parasysh bekimin e tyre, e madje edhe atëherë, kur ne luftojmë kundër zjarrmisë trupore. 
8. Mendoi hyjvjedhësi Evagër se u bë më i urtë nga të urtët dhe në formën, edhe në përmbajtjen e fjalëve të tij. Por u mashtrua i gjori dhe u shfaq më i marri i të marrëve dhe në shumë gjëra të tjera, por edhe në këtë. Ai mësonte: “Sa herë që shpirti dëshiron ushqime të shumëllojta, le të hidhërohet vetëm me bukë dhe ujë”. Pra kjo porosi e tija është sikur të mësosh një fëmijë që të ngjisë me një hap të vetëm të gjitha shkallët. 
Por ne le të themi duke e parë këtë përcaktim të tijin: Kur dëshirojmë ushqime të ndryshme, kërkojmë diçka që është brenda natyrës sonë. Për këtë arsye le të përdorim një marifet ndaj barkut që bën kaq shumë makinacione, e veçanwrisht nëse nuk na kërcënon një luftë e fortë ose kur nuk ka zi ose një kanon për rënie të rënda të mëparshme. Le të ndërpresim së pari ushqimet e lyrshme, pastaj ato që na acarojnë dhe në fund ato që kanë shije. 
9. Nëse është e lehtë për ty, jepi barkut tënd një ushqim që është i lehtë për t’u tretur dhe që të ngop, kështu që me anë të ngopjes të kënaqim oreksin e pangopshëm, kurse me tretjen e lehtë të shpëtojmë nga djegia trupore si nga një plagë. Le të shqyrtojmë dhe do të gjejmë se pjesa më e madhe e ushqimeve “që fryjnë”, e acarojnë trupin.
10. Të qeshësh me demonin që të thotë pas darkës të lësh për ditën tjetër kanonet e lutjeve të tua, sepse do të vijë ora e nëntë e ditës tjetër dhe nuk do të jetë respektuar marrëveshja e ditës së mëparshme. 
11. Tjetër gjë është vetëpërmbajtja që i shkon për shtat atyre, tw cilwt nuk kanë provuar rënie të rënda dhe tjetër wshtw tek ata që kanë rënë nw ato. Të parët kanë si shenjë njohjeje lëvizjen trupore, kurse të dytët përballen me këtë çështje deri në vdekje me ashpërsi dhe nuk bëjnë kompromise. Të parët përpiqen sa herë të ruajnë dwlirësinë e mendjes, kurse të dytët e zbutin Perëndinë me ngrysjen e shpirtit të tyre dhe me hidhërimin e mishit. 
12. Koha e dwlirësisë dhe e “ngushëllimit” tek murgu i përsosur është kohë shkujdesjejeje, tek murgu luftëtar është kohë betejash dhe tek ai që është pasionant, “ e kremte e të kremteve dhe panair i panaireve”. 
13. Në zemrat e llupësve hasen ëndrra në lidhje me ushqime dhe gjellë dhe në zemrat e atyre që pendohen hasen ëndrra rreth ferrit dhe Gjykimit. 
14. Zotëro mbi barkun tënd, para se të zotërojë ai mbi ty, e atëherë do të detyrohesh të kreshmosh i mbushur me turp. Këtë që thashë, e kuptojnë mirë ata që ranë në llumin që nuk i gjendet emri. Ata që janë eunukë- (në frymë eunukë- shih Matth 19:12)- nuk e njohën këtë 
15. Le të presim kërkesat e barkut, me mendimin e zjarrit të përjetshëm. Disa që iu nënshtruan atij, arritën deri në nevojën nw fund, sa të presin gjymtyrët e trupit të tyre e vdiqën kështu trupërisht dhe shpirtërisht. Le të shqyrtojmë dhe kemi për të konstatuar me siguri se fatkeqësitë tona morale vijnë vetëm nga kënaqësia e barkut. 
16. Mendja e atij që kreshmon, lutet me pastërti dhe me kujdes, kurse e të papërmbajturit është e mbushur plot me ikona të këqia. Ngopja e barkut i ka tharë burimet e lotëve. Por kur barku u tha, krijoi ujrat e lotëve. 
17. Ai që përkujdeset për barkun e tij dhe përpiqet të fitojë mbi frymën e kurvërisë, i ngjason atij që përpiqet të shuajë një zjarr të madh me vaj. Kur hidhërohet barku, përulet zemra. Por kur merr përkujdesje, mendimet egërsohen dhe krenohen. 
18. Shqyrtoje veten tënde duke nisur nga ora e parë e ditës, në mesditë dhe në orën e fundit para se të hash dhe ke për të kuptuar vlerën e madhe të kreshmës. Në mëngjes, (kur nuk ke uri) mendimet kërcejnë dhe enden sa andej këndej, në orën e gjashtë ato janë të fashitura disi, ndërsa në perëndim të diellit janë tërësisht të fashitura. 
19. Hidhëroje barkun dhe me siguri do të mbyllësh edhe gojën, sepse goja forcohet nga ushqimet e shumta. Të grushtosh vazhdmisht kundër tij dhe të vigjëlosh sa herë përmbi atë. Nëse ti mundohesh paksa, edhe Zoti ka për të të ndihmuar menjëherë. 
20. Sa më shumë që thasët e lëkurës përdoren dhe zbuten, aq më shumë rritet kapaciteti i tyre. Por kur nuk përdoren dhe lihen mënjanë, do të mblidhen dhe nuk do të mbajnë shumë gjëra. 
21. Ai që e shtyp barkun e tij me shumë ushqime, i zgjeroi zorrët, kurse ai që i kundërvihet, i ka ngushtuar. E kur ngushtohen, nuk kanë nevojë për shumë ushqim, kështu që mësojmë të kreshmojmë në mënyrë të natyrshme. 
22. Etja shumë herë e ndaloi etjen. Por është e vështirë dhe e paarritshme që uria të shuhet me urinë. Kur të të mposhtë barku, zbute me anë të mundimeve trupore. Dhe nëse kjo është e pamundur për shkak të sëmundjes, luftoje me anë të agripnisë. 
23. Kur sytë rëndohen, fillo të punosh. Por nëse gjumi të është larguar, mos puno, sepse nuk është e mundur të përqëndrosh mendjen tënde tek Perëndia dhe tek mamonai (Matth 6:24),- pra tek Perëndia dhe tek puna fizike. 
24. Dije se shumë herë demoni i kënaqësisë së barkut vjen dhe qëndron brenda stomakut dhe bën që njeriu të mos ngopet, qoftë edhe sikur të hajë tërë Egjiptin dhe të pijë tërë Nilin. Pas ushqimit ky i ligu largohet dhe na dërgon demonin e kurvërisë, pasi i shpjegoi atë që ka ngjarë. “ Ta kapësh, ta kapësh”- i thotë “dhe t’ia marrësh mendjen. Meqë barku i tij është më shumë se i ngopur nuk ke për t’u lodhur shumë”. Dhe ai sapo erdhi, buzëqeshi. Pasi e lidhi “këmbë e duar” me gjumin, bwri atw që donte, duke e ndotur shpirtin dhe trupin me ndotje, fantazi dhe gjykime. Gjë e mrekullueshme! Të shikosh mendje të patruptë të ndotet dhe të errësohet nga trupi dhe përsërsi nëpërmjet trupit prej balte, të pastrohet mendja e palëndshme dhe të bëhet e hollë! 
25. Nëse i ke premtuar Krishtit të ecësh në rrugën e ngushtë dhe plot me hidhwrime, mërzite barkun tënd. Sepse, nëse barku pranon përkujdesje dhe zgjerohet, atëherë ti nuk i ke mbajtur premtimet. 
26. Eja në vete! Dhe do të dëgjosh Krishtin të thotë: “E gjerë dhe e kollajtë është rruga e barkut, që të çon në humbjen e kurvërisë dhe të shumtë janë ata që ecin në atë. Sa e ngushtë është dera e ngushtë dhe sa e hidhur është rruga e kreshmës, që të çon në jetën e dwlirësisë dhe të paktë janë atë që hyjnë nëpërmjet saj”. (Shih Matth 6:13-14)
27. Kryetar i demonëve është Eosfori që ka rënë, e kryetar i pësimeve është gryka e barkut. 
28. Kur zë vend në një tryezë të pasur, sill në mendjen tënde kujtimin e vdekjes dhe të Gjykimit, ndoshta në këtë mënyrë mund ta përmbash pak këtë pasion. Dhe ndërkohë, që pi, mos resht kurrë të kujtosh uthullën dhe vrerin e Zotit tënd. Në këtë mënyrë ose do të vetëpërmbahesh ose të paktën, në rast se nuk përmbahesh do të përulesh duke psherëtirë (kur ta krahasosh të ngrënët tënd të shumtë me pësimin e Krishtit). 
29. Mos u mashtro! As nga skllavëria e Faraonit nuk bëhet fjalë të çlirohesh dhe as Pashkën e epërme nuk do ta shikosh, nëse nuk shijon pwrhera hidhërime dhe bukë pa maja. Hidhësirat janë dhuna dhe vuajtja e kreshmës dhe të pabrumtat mendja që nuk fryhet nga kryelartwsia.
30. Le të bashkohet më frymëmarrjen tënde, fjala e Psalmistit që thotë: “Kur më shqetësonin demonët mbaja veshje zie dhe e përulja me kreshmë shpirtin tim dhe lutja im ishte ngjitur në gji të shpirtit tim. ( shih Psalmi 44:13).
31. Kreshma është dhuna ndaj natyrës dhe rrethprerje e kënaqësive të laringut, ndërprerje e flakës truporee, ndalim i mendimcve të këqia, çlirim nga ndotjet e ëndrrave, pastërti në lutje, shpërbërje e ngurtësimit, dera e pendimit, psherëtimë e përulur, dërrmim i gëzuar në shpirt, ndalim i fjalëve të shumta, shkak i qetësisë, rojë e bindjes, lehtësi e gjumit, shëndet i trupit, shkaktar i papasionshmërisë, falje e mëkateve, dera dhe shijimi i parajsës. 
32. Le të kuptojmë dhe le të gjykojmë edhe këtë armik- mbi të gjithë atë- që është i pari i të gjithëve armiqëve tanë të rrezikshëm. Atë që është dera e të gjitha pasioneve, rënia e Adamit, humbja e Isaut, humbja e izraelitëve, shëmtimi i Noes, tradhëtia e Gomorrës, akuza e Lotit, shkatërrimi i bijve të priftit Ili, udhërrëfyesi drejt ndotjeve. Le ta marrim në pyetje kënaqësinë e barkut- nga lind, cilët janë bijtë e saj, cili është ai që e shkatërron dhe cili është ai që e shkatërron për fare. 
“Thuajna o tiran i të gjithëve njerëzve, ti që i ble të gjithë me arin e pangopësisë, nga vjen përbrenda nesh? Dhe çfarë ke bërë zakon të lindësh aty brenda? Si mund t’ia dalim të të nxjerrim së andejmi dhe tw tw dwbojmw prej nesh?”.
Ajo e munduar nga këto sharje, e mbushur me një mani dhe egërsi, u përgjigj me tirani:
“Përse më turpëroni ju që jeni fajtorë karshi meje? Si është e mundur që ju kujdeseni të më largoni, ndërkohë që unë jam e lidhur nga vetë natyra ime me ju? Derë për mua është natyra e gjellëve. Shkak i pangopësisë sime është përdorimi i vazhdueshëm i tyre. Shkak i mbizotërimit të pasioneve janë zakoni që ka ekzistuar më parë, pandjeshmëria e shpirtit dhe harrimi i vdekjes. 
Dhe si është e mundur që doni të mësoni emrat e pasardhësve të mi? Do të filloj t’i numëroj dhe kanë për t’u shtuar më tepër se sa rëra. Por dëgjoni se cilët konsiderohen bijtë e mi të paralindur dhe të dashur: Biri im i parëlindur është shërbëtori i kurvërisë. I dyti i zemërngurtësisë. I treti është gjumi. Gjithashtu prej meje lind deti i mendimeve, valët e ndotjeve, thellësia e papastërtive dhe e të fshehtave të pista.
Bija të mia janë pwrtacia, fjalamanëria, familjariteti, të qeshurat, shakatë dhe gjërat hokatare, kundërshtia, sjellja dhe mënyra e jetës zverktrashë, mosbindja, mosndjeshmëria, robëria dhe nënshtrimi ndaj pasioneve, mburrja, ashpërsia. Gjithashtu edhe dashuria e zbukurimit të vetes, që e pasojnë lutja e ndotur, endja në mendime dhe shumë herë fatkeqësi të papritura dhe të pashpresuara, në të cilat vjen dëshpërimi që është më i tmerrshëm nga të gjitha. 
Mua më lufton, por nuk më mposht kujtimi i mëkateve. Mendimi i vdekjes më ka armik për vdekje. Por ajo që më shkatërron tërësisht nuk ekziston ndër njerëzit. Ai që fitoi përbrenda tij Ngushëllimtarin, e lut kundër meje. Dhe Ai duke plotësuar këto lutje, nuk më lë të veproj me twrbim. Ata që nuk e shijuan hirin e Ngushëllimtarit, kërkojnë të kënaqen me domosdo nga kënaqësia ime”. 
Bëhet fjalë për fitore burrërore! Ai që e mposhti, ecën shpejt drejt papasionshmërisë dhe majës së urtësisë!

Përktheu: p A.B

Kush ka mendime të mira, i sheh të gjitha gjërat në mënyrë pozitive - Nga Shen Paisi i Malit te Shenjte- Luftë Shpirtërore- Vol III

Kush ka mendime të mira, i sheh të gjitha gjërat në mënyrë pozitive - Nga Shen Paisi i Malit te Shenjte- Luftë Shpirtërore- Vol III

Më thanë ca se skandalizohen, ngaqë shohin në Kishë shumë gjëra të shtrembra dhe unë u thashë: “Nëse pyet një mizë ku ndodhen lulet në zonën ku ajo fluturon, do të përgjigjet “Nuk e di. Por atje poshtë në rrëpirë, ka plehra, kuti konservash, papastërti” e do të rradhisë tërë plehrat ku shkoi. Por nëse pyet një bletë: “Ke parë ndonjë papastërti këtu në zonën tonë?” ka për të të thënë: “Papastërti? Jo. Nuk kam parë gjëkundi. Këtu vendi është i mbushur plot me lule erëmira” dhe do të të numërojë mjaft emra lulesh të çdo lloji të kopshtit dhe të fushave. Miza di vetëm vendet e plehrave, kurse bleta di ku ndodhet një zymbyl apo më tutje një zambak...
Siç e kam kuptuar, disa njerëz ngjajnë me bletën dhe të tjerët me mizën. Ata që ngjajnë me mizën, përpiqen të gjejnë në çdo rast të ligën dhe merren vetëm me këtë gjë, nuk shikojnë asgjë të mirë në asnjë vend. Ata që ngjajnë me bletën, e gjejnë të mirën kudo ku ka të mirë.. Njeriu i dëmtuar mendon gjëra të dëmshme dhe i kap shtrembër të gjitha, ndërsa kush ka mendime të mira, pavarësisht se çfarë shikon, çfarëdo ti thuash, do të mendojë mendim të mirë.
Njëherë nje djalë i vogël, i klasës së dytë të gjimnazit, erdhi në qelën time për të më takuar dhe i ra hekurit të derës. Unë kisha një thes me letra për të lexuar, por thashë të dal të shoh se çfarë kërkonte.
- Si është puna, djalë i mbarë?- e pyeta.
- Kjo është qela e atë Paisit?- foli djali. -Dua ta takoj pak.
- Kjo është, por atë Paisi ka shkuar të blejë cigare,- iu përgjigja unë.
-Me sa duket, ka shkuar të ndihmojë ndonjë njeri në nevojë,- ma ktheu djali me qetësi.
-Jo, ka shkuar të blejë cigare për vete,- i thashë unë përsëri. “ Bënte si i çmendur ngaqë i mbaruan dhe shkoi me vrap të blejë. Mua më la vetëm këtu dhe nuk e di se kur do të kthehet. Po të vonohet, do të iki fare prej këtej.
Sytë e djalit u mbushën me lot. 
- E lodhëm atë Paisim,- tha ai me mendim të mirë. 
-Përse kërkon ta takosh atë Paisin?” e pyeta.
- Dua t’i marr uratën,- m’u përgjigj djali.
- Çfarë urate?! Ai s’është veçse një murg i mashtruar; s’ka bërë prokopi e njoh mirë unë. Mos harxho kot kohën duke e pritur, sepse kur të kthehet, mund të jetë nervozuar, ndoshta edhe i dehur, sepse edhe pi. 
Por djali vazhdonte të ruante të pandryshuar përbrenda mendimin e mirë.
- Mirë, unë do ta pres edhe pak, çfarë do ti them,” – i thashë unë përsëri .
- Kam një letër për t’i dhënë, por dëshiroj t’i marr edhe uratën,- m’u përgjigj ai. Djali e merrte çdo gjë që unë i thosha me mendim të mirë. Kur i thashë se atë Paisi bënte si i çmendur për të pirë një cigare, nuk foli asnjë fjalë dhe sytë iu mbushën me lot. “ Kushedi, mos ka shkuar për të ndihmuar ndonjë,” mendoi djali. Të tjerët lexojnë shumë libra, dhe ai djali i ri, në klasë të dytë gjimnaz, kishte mendime aq të mira! Unë ia prishja mendimet dhe ai mendonte mendim edhe më të mirë dhe nxirrte përfundime më të mira. E admirova! Për herë të parë që shikoja diçka të tillë!

p.A.B

Kreshmon? Tregoje me vepra!

Kreshmoj nuk do të thotë vetëm “nuk ha”!

Nëse sheh të varfër ndihmoje.

Nëse takon një armikun tënd,pajtohu .

Nëse shikon një grua të bukur,mos e vështro.Le të mos kreshmoj vetëm goja por edhe sytë,edhe veshët,edhe këmbët dhe gjithë pjesët e trupit.Të kreshmojnë duart nga rrëmbimi me lakmi.Të kreshmojnë këmbët nga rrugët që të drejtojnë në mëkat.Të kreshmojnë sytë duke mos parë me grykësi fytyrat dhe trupat e bukur.Kur nuk ha mish ,të mos hanë sytë mëkate.Dëgjimi yt të mos pranoj fjalë të të ligut.Goja le të kreshmoj edhe nga fjalët e këqija.” Përderisa nuk jemi si kafshët përse duhet të kafshojmë vëllezërit tanë? “,na thekson.

Shën Joan Gojëarti.

Përkthyer nga M. Vasili

Αγιος Γέροντας Πορφύριος: «Το μυστικό για να σού δίνει ο Θεός αυτό που επιθυμείς» - Shën Porfiri: “Sekrete që të të falë Zoti atë që dëshiron”.

Αγιος Γέροντας Πορφύριος: «Το μυστικό για να σού δίνει ο Θεός αυτό που επιθυμείς» Ο Άγιος Πορφύριος, όταν τον ρωτούσαν κάποιοι για τις επιθυμίες τους, έλεγε μεταξύ των άλλων: Μας δίδεται ο,τι επιθυμούμε, όταν δεν το ζητάμε· μας δίδεται όταν δεν το σκεφτόμαστε αλλά ζητάμε μόνο την Βασιλεία Του. «Να ζητάμε στην προσευχή μόνο τη σωτηρία της ψυχής μας». Δεν είπε ο Κύριος: «Ζητείτε δε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού…και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν;» (Ματθ. 6, 33· Λουκ. 12, 31). Εύκολα, ευκολότατα ο Χριστός μπορεί να μας δώσει ο,τι επιθυμούμε. Και κοιτάξτε το μυστικό. Το μυστικό είναι να μην το έχετε στο νού σας καθόλου να ζητήσετε το συγκεκριμένο πράγμα. Το μυστικό είναι να ζητάτε την ένωση σας με τον Χριστό ανιδιοτελώς, χωρίς να λέτε, «δωσ’ μου τούτο, εκείνο…». Είναι αρκετό να λέμε, «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Δεν χρειάζεται ο Θεός ενημέρωση από μας για τις διάφορες ανάγκες μας. Εκείνος τα γνωρίζει όλα ασυγκρίτως καλύτερα από μας και μας παρέχει την αγάπη Του. Το θέμα είναι ν’ ανταποκριθούμε σ’ αυτή την αγάπη με την προσευχή και την τήρηση των εντολών Του. Να ζητάμε να γίνει το θέλημα του Θεού· αυτό είναι το πιο συμφέρον, το πιο ασφαλές για μας και για όσους προσευχόμαστε. Ο Χριστός θα μας τα δώσει όλα πλούσια. Όταν υπάρχει έστω και λίγος εγωισμός, δεν γίνεται τίποτα. Πηγή: «ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ» του ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ. Εκδ.: Ι.Μ. Χρυσοπηγής, Χανιά.

Shën Porfiri: “Sekrete që të të falë Zoti atë që dëshiron”. Shën Profiri, kur e pyesnin disa për dëshirat e tyre, thoshte ndër të tjera: Na jepet ajo që duam, kur nuk kërkojmë, na jepet kur nuk e mendojmë por kërkojmë vetëm Mbretërinë e Tyre. “Të kërkojmë në lutje vetëm shpëtimin e shpiriti tonë”. Nuk tha Zotit: “Kërkoni në fillim Mbretërinë e Zotit ... dhe të gjitha të tjerat do t’iu jepen?” (Mattheu 6,33 – Lluka 12,31). Lehtë, lehtësisht Krishti mundet të na japë atë që dëshirojmë. Shikoni sekretin. Sekreti është që të mos keni në mendje aspak të kërkoni atë gjë. Sekreti është që të kërkoni unitetin tuaj me Krishtin pa asnjë interes, pa thënë “më jep këtë, apo atë...”. Mjafton të themi “O Zoti Jesu Krisht, mëshiromë”. Nuk ka nevojë Zoti për informimin tonë për ato sa kemi nevojë. Ai i di në mënyrë të pakrahasueshme më mirë nga ne dhe na ofron me dhashurinë e Tij. Çështja është që t’i përgjigjemi kësaj dashurie me lutje dhe ruajtjen e urdhëresave të Tij. Të kërkojmë të bëhet vullneti i Zotit, kjo është ajo që na intereson, ajo që është më e sigurt për ne dhe për ata që lutemi. Krishti ynë do të na i japë pa kursim. Kur ekziston, qoftë dhe pak egoizëm, nuk bëhet gjë. Përktheu Pelasgos Koritsas.

Ποιὸς ἄνθρωπος εἶναι ἐλεύθερος; Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς -Cili njeri është i lirë? Shën Nikolla Velimiroviç

Ποιὸς ἄνθρωπος εἶναι ἐλεύθερος; Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος) Ἡ μεγάλη εἴδηση ποὺ καθημερινὰ εὐαγγελίζεται στὸν κόσμο ὁ χριστιανισμός, εἶναι ὅτι ἕνα πράγμα ἀξιολογεῖται πλήρως ὡς πρὸς τὴν ἀξία του, ἂν κρίνεται ὄχι κατὰ τὰ ἐξωτερικὰ φαινόμενα, ἀλλὰ κατὰ τὴν οὐσία του. Νὰ ἀξιολογεῖτε τὰ πράγματα, ὄχι ἀνάλογα μὲ τὸ χρῶμα καὶ τὸ σχῆμα τους, ἀλλὰ ἀνάλογα μὲ τὸ νόημά τους. Νὰ ἀξιολογεῖτε τὸν κάθε ἄνθρωπο ὄχι κατὰ τὴν ἰδιότητα καὶ τὴν περιουσία του, κατ’ ὄψιν δηλαδή, ἀλλὰ κατὰ τὴν καρδιὰ του – ἐκεῖ, ὅπου τὰ αἰσθήματα, ὁ νοῦς καὶ ἡ βούλησή του ἑνώνονται. Μὲ αὐτὸ τὸ μέτρο (ποὺ ἀποτελεῖ πάντοτε ἕνα νέο δίδαγμα γιὰ τὸν κόσμο), ἐκεῖνος ποὺ ἐξωτερικὰ εἶναι ὑποδουλωμένος δὲν εἶναι δοῦλος, καὶ ἐκεῖνος ποὺ ἔχει ἐξωτερικὴ -σωματικὴ- ἐλευθερία, δὲν εἶναι ἐλεύθερος. Ἀνάλογα μὲ τὴν κοσμικὴ κατανόηση, δοῦλος εἶναι αὐτὸς ὁ ὁποῖος ἀπολαμβάνει ἐλάχιστα τὸν κόσμο καὶ ἐλεύθερος αὐτὸς ὁ ὁποῖος ἀπολαμβάνει πολὺ τὸν κόσμο. Ὅμως, κατὰ τὴ χριστιανικὴ ἀντίληψη, δοῦλος εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἀπολαμβάνει ἐλάχιστα ἀπὸ τὸν ζῶντα Χριστό, ἐνῶ ἐλεύθερος εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἀπολαμβάνει ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερο τὸν ζῶντα Χριστό. Ἐπίσης, σύμφωνα μὲ τὴν κοσμικὴ κατανόηση τῶν ὅρων, δοῦλος εἶναι ὅποιος συνήθως δὲν κάνει τὸ δικό του θέλημα, ἀλλὰ κάνει τὸ θέλημα τῶν ἄλλων· ἐνῶ ἐλεύθερος εἶναι ὅποιος συνήθως κάνει τὸ δικό του θέλημα καὶ σπανιότερα τὸ θέλημα τῶν ἄλλων. Κατὰ τὴ χριστιανικὴ ἀντίληψη, δοῦλος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ συνήθως κάνει τὸ δικό του θέλημα καὶ λιγότερο συχνὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ· ἐνῶ ἐλεύθερος ἄνθρωπος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ κάνει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ πιὸ συχνὰ ἀπ’ ὅ,τι τὸ δικό του. Τὸ νὰ εἶσαι δοῦλος Κυρίου εἶναι ἡ μόνη ἐλευθερία ποὺ ἀξίζει γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ ἡ μόνη ἀληθινή· ἐνῶ τὸ νὰ εἶσαι δοῦλος τοῦ κόσμου καὶ τοῦ ἑαυτοῦ σου, δοῦλος τῶν παθῶν καὶ τῆς ἁμαρτίας, εἶναι ἡ μόνη μοιραία σκλαβιά. Ἕνας ἄνθρωπος μπορεῖ, ἀναλογιζόμενος τοὺς βασιλιάδες στὸ θρόνο τους, νὰ σκεφθεῖ: ἄραγε ὑπάρχουν ἄλλοι ἄνθρωποι πιὸ ἐλεύθεροι ἀπ’ αὐτοὺς σ’ ὅλη τὴ γῆ; Κι ὅμως, πολλοὶ βασιλιάδες ἦταν οἱ πιὸ ποταποὶ καὶ οἱ πιὸ ἀνάξιοι δοῦλοι στὴ γῆ! Γιὰ τοὺς ἁλυσοδέσμιους χριστιανοὺς στὰ μπουντρούμια, μπορεῖ ἕνας ἄνθρωπος νὰ σκεφθεῖ: ἄραγε ὑπάρχουν σκλάβοι πιὸ δυστυχισμένοι ἀπ’ αὐτοὺς σὲ ὅλη τὴ γῆ; Κι ὅμως, οἱ χριστιανοὶ μάρτυρες στὶς φυλακὲς ἔνιωθαν ἐλεύθεροι ἄνθρωποι καὶ ἔσφυζαν ἀπὸ πνευματικὴ χαρά! Ἔψαλλαν ψαλμοὺς καὶ ἀνέπεμπαν προσευχὲς δοξολογίας κι εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸ Θεό. Ἡ ἐλευθερία ποὺ εἶναι συνυφασμένη, μὲ τὴ λύπη, καὶ τὴ δυστυχία, δὲν εἶναι ἐλευθερία, ἀλλὰ δουλεία. Μόνον ἡ ἐλευθερία ἐν Χριστῷ συνυφαίνεται μὲ τὴν ἀνεκλάλητη χαρά. Ἡ ἄληκτη χαρά: αὐτὴ εἶναι ἡ σφραγίδα τῆς ἀληθινῆς ἐλευθερίας. Κύριε Ἰησοῦ, ὁ Μόνος Ἀγαθὸς Κύριος, ποὺ χορηγεῖς τὴν ἐλευθερία ὅταν μᾶς κάνεις δέσμιους σὲ Σένα, κάνε μας δούλους Σου τὸ ταχύτερο δυνατόν, ὥστε νὰ πάψουμε νὰ εἴμαστε δοῦλοι σὲ ἀδυσώπητους καὶ ἀνελεήμονες ἀφέντες. Γιατί σὲ σένα ἀνήκει ὅλη ἡ δόξα καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ προσκύνηση στοὺς αἰῶνες. Ἀμήν.

Cili njeri është i lirë? Shën Nikolla Velimiroviç Lajmi i madh i cili përhapet çdo ditë në botë është krishtërimi, një gjë vlerësohet, plotësisht përsa i përket vlerës së saj vetëm nëse gjykohet jo nga aparenca, por nga esenca e saj. Të vlerësoni gjërat, jo sipas ngjyrës  dhe formës së tyre, por sipas kuptimit të tyre. Të vlerësoni çdo njeri jo sipas profesionit dhe pasurisë së tij, dmth nga aparenca e jashtme, por sipas zemrës së tij atje ku ndjenjat, mendja dhe dëshira e tij bashkohen. Me këtë masë ( e cila përbën gjithmonë një mësim të ri për botën), ai që nga jashtë është i skllavëruar nuk është shërbëtor, dhe ai që ka një liri të jashtme-trupore, nuk është është i lirë. Sipas konceptimit të botës, shërbëtor është ai i cili shijon shumë pak në botë dhe i lirë është ai i cili shijon shumë në botë. Por si pas konceptimit të krishter, shërbëtor është ai i cili shijon pak nga Krishti i gjallë, ndërsa i lirë është ai i cili shijon sa më shumë nga Krishti i gjallë. Gjithashtu, sipas konceptit të përgjithshëm të përkufizimeve, shërbëtor është ai  i cili zakonisht nuk bën vullnetin e tij, por bën vullnetin e të tjerëve, ndërsa i lirë është ai i cili zakonisht bën dëshirën e tij dhe më rrallë vullnetin e të tjerëve. Sipa botëkuptimit të krishterë, shërbëtor është ai i cili zakonisht bën dëshirën e tij dhe më rrallë vullnetin e Zotit, ndërsa njeri i lirë është ai i cili bën vullnetin e Zotit më shpesh se sa vullnetin e tij. Që të jesh shërbëtor i Zotit është e vetmja liri e cila ka vlerë për njeriun dhe e vetmja që është e vërtetë, ndërsa që të jesh shërbëtor i botës dhe i vetes tënde, shërbëtor i pasioneve dhe i mëkatit, është e vetmja skllavëri vdekjeprurëse. Një njeri mundet duke menduar, mbretërit në fronin e tyre, të thotë: vallë ekzistojnë njerëz të tjerë që janë më të lirë nga ata në të gjithë botën? Por ja që shumë mbretër ishin më të shërbëtorët më të padenjë dhe më të neveritshmit në botë! Për të krishterët e lidhur me zinxhirë në podrume, mundet një njeri të mendojë: ka skllevër vallë më të mjeruar se ata në këtë botë? Por ja që dëshmorët e krishterë në burgje ndjeheshin njerëz të lirë dhe ishin gjithë gëzim shpirtëror! Psalnin psalme dhe lutje lavdëruese dhe mirënjohëse ndaj Zotit. Liria që është diçka që ka lidhje, me mërzitjen, mjerimin, nuk është liri, por skllavëri. Vetëm liria më Krishtin lidhet me gëzimin e papërshkrueshëm. Gëzimi i parpërshkrueshëm: kjo është vula e lirisë së vërtetë. Zoti ynë Jesu, i Vetmi Zoti i Mirë, që na fal lirinë kur na lidh me Ty, na bëj shërbëtorët e Tu, sa më shpejt të jetë e mundur, në mënyrë që të ndalojmë që qëni shërbëtorë tek zotër të pashpirt dhe të paepur. Sepse ty të përket lavdia nderimi dhe falja në jetë të jetëve. Amin.