Η απόδοση υπηκοότητα στον Αναστάσιο: Ο Μέτα έβαλε τέλος στην Συλλογική μας βλακεία! - Shtetësia për Janullatosin, Meta i dha fund budallallëkut tonë kolektiv

Από τον Αρτάν Χότζα Στον Μακαριότατο, Αρχιεπίσκοπο Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας, καθηγητή Δόκτωρ Αναστάσιο Γιαννουλάτο, αποδόθηκε τρεις μέρες νωρίτερα η αλβανική υπηκοότητα από τον Πρόεδρος της Δημοκρατίας την αυτού Εξοχότητα  κ Ιλλύρ Μέτα. Το αίτημα το οποίο είχε υποβληθεί το 1992 έγινε δεκτό μετά από 25 χρόνια. Μετά από ένα τέταρτο του αιώνα κατά το οποίο ο Αναστάσιος επιβεβαίωσε καθημερινά την με συνέπεια πως από την αρχή είχε έρθει με την ξεκάθαρη και μοναδική αποστολή αυτό της ανασύστασης της Ορθόδοξης Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Αλβανίας  πράγμα που στην συνέχεια βίωσε ένα τέταρτο του αιώνα εδώ μεταξύ μας ως ένας χριστιανός ιεραπόστολος. Φτάνοντας στα όρια της κατανόησης, τα πρώτα 10 -15 χρόνια θα μπορούσε να δικαιολογηθεί κάθε είδος σκεπτικισμού και υποψίας στα κανονικά μυαλά των αλβανών που ως πηγή είχαν την εθνική του καταγωγή. Πέρα από αυτό, η αναβολή του αιτήματος για   υπηκοότητα, πήρε την μορφή ανωμαλίας που συνεχίστηκε από την αδράνεια μέχρι και την συλλογική βλακεία, που κάποιοι την εξέφρασαν με φωνή και άλλοι σιωπηλά . Ο Πρόεδρος Ιλλύρ Μέτα έδωσε τέλος στην συλλογική μας βλακεία. Τον ευχαριστώ για αυτό αλλά περισσότερο ευχαριστώ τον Μακαριότατο που με την υπομονή και την κατανόηση ενός χριστιανού ιεραπόστολου μας έδωσε όλο το απαραίτητο χρόνο για να αυτογιατρευτούμε από την συλλογική μας βλακεία. Όσο αφορά τα αγιάτρευτα άτομα, ο Μακαριότατος θα συνεχίσει ακατάπαυστα να τα συγχωρεί και να προσεύχεται γι’ αυτούς. Επιμέλεια- Μετάφραση Πελασγός Κορυτσάς

Nga Artan Hoxha Fortlumturisë së tij, Kryepeshkopit të Tiranës, Durrësit dhe gjithë Shqipërisë, Prof. Dr. Anastas Janullatos (emri në greqisht: Anastasios Yannoulatos) iu akordua tre ditë më parë shtetësia shqiptare nga Presidenti i Republikës, Shkëlqesia e Tij, Ilir Meta. Kërkesa e bërë që në vitin 1992 u plotësua pas 25 vitesh. Një çerek shekulli gjatë të cilit Janullatos na vërtetoi çdo ditë e me konsekuencë se që në fillim kishte ardhur me një mision të qartë e vetëm për atë mision - ringritjen e Kishës Ortodokse Autoqefale të Shqipërisë - e që në vijimësi e jetoi çerek shekullin këtu ndër ne si misionar i krishterë. Duke shkuar në kufijtë e mirëkuptimit, 10-15 vitet e para edhe mund të justifikohet skepticizmi dhe/ose dyshimi në mendjet normale shqiptare me burim kombësinë greke të Janullatos. Më tej, mbajtja pezull e kërkesës për nënshtetësi mori trajtën e një anomalie që vazhdoi për inerci deri në budallallëk kolektiv, disa me zë e disa me heshtje. Presidenti Ilir Meta i dha fund budallallëkut tone kolektiv. E falënderoj për këtë. Por më shumë falënderoj Fortlumturinë e Tij që me durimin dhe mirëkuptimin e misionarit të krishterë na dha gjithë kohën e nevojshme për t’u vetëshëruar nga budallallëku ynë kolektiv. Sa për disa individë të pashërueshëm, Fortlumturia e Tij do vijojë pareshtur t’i falë e të lutet për ta./360grade.al/

Ο αλεξικέραυνος των ελληνοαλβανικών παρανοιών! - Rrufepritësi i paranojave shqiptaro-greke!

Από τον Μέρο Μπάζε Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος από σήμερα έχει και αλβανικά χαρτιά. Αυτός θα πολιτογραφηθεί, μετά από 25 χρόνια, παρουσίας στην Αλβανία ως αλβανός πολίτης, μια διαδικασία που περιέχει μέσα της το αρχείο των ελληνοαλβανικων αμφιβολιών και υποψιών που έχουν και οι δυο λαοί προς αλλήλους  Ερχόμενος το 1991 ως ιεραπόστολος της Επανασύστασης της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας, από το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, αυτός μετατράπηκε για το ένα τέταρτο του αιώνα σε αλεξικέραυνο όλων των διλημμάτων της σχέσης με την Ελλάδα. Ο διορισμός τους ήταν δικαιολογημένος αφού η Αλβανία δεν είχε κανένα κληρικό υψηλού προφίλ που θα μπορούσε να γίνει Αρχιεπίσκοπος, ενώ η προσπάθεια για εναντίωση προς αυτόν, ήταν παρατραβηγμένη και δήθεν,  με πολλές πολιτικές προεκτάσεις, αθεϊστική και με φόντο εθνικιστικό. Θα πρέπει να πούμε πως κάποιοι αντίπαλοι του δεν κουράστηκαν ποτέ. Από την άλλη ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος έδειξε εξωπραγματικές διαπραγματευτικές  ικανότητες με τον ιεράρχη της Αλβανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Βοστώνη, τον Άρθουρ Λιολίν, ο οποίος από ένας αντίπαλος που υποστηριζόταν πολιτικά από τα Τίρανα, μετατράπηκε σε σύμμαχο, ξεπερνώντας κάθε πρόβλημα μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία και αφήνοντας την διαμάχη σε πολιτικό επίπεδο. Υπό την ώθηση του αυξανόμενου εθνικισμού, που εμφανιζόταν κατά την δεκαετία του 90 και με την ακραία σύγκρουση του Μπερίσα με την Ελλάδα, ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος ήταν από τα πρώτα θύματα. Το σύνταγμα του 1994, περισσότερο έπεσε από αυτόν παρά από τους διχασμένους και αποδυναμωμένους σοσιαλιστές. Η στοχοποίηση του στο σύνταγμα, ήταν και ο λόγος που ένωσε σχεδόν όλους τους αλβανούς ορθοδόξους ενάντια του σχεδίου και ο Μπερίσα βρέθηκε απέναντι σε δύο μεγάλα κόμματα, το αθεϊστικό  Σοσιαλιστικό Κόμμα   και της ορθόδοξης αλβανικής κοινότητας. Ο Αρχιεπίσκοπος κέρδισε την μάχη αυτή, και ο Μπερίσα κατάπιε σιωπηλά την ήττα. Έπειτα εναντίον του δεν υπήρχαν πολιτικές μάχες, παρά μόνο δημόσιες προστριβές από τους ακούραστους αντίπαλους του. Αλλά γιατί όλη αυτή η αναμονή για να γίνει δεκτός ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος; Ο Αναστάσιος Γιαννουλάτος, είναι αναμφίβολα μία από της μεγαλύτερες εικόνες της παγκόσμιας ορθοδοξίας, την οποία μερίδιο των αλβανών από τύχη την ονομάζει δυστυχία. Είναι ένας λόγιος κληρικός, με εξωπραγματική επίδραση στον ορθόδοξο κόσμο, χάρη της οποίας έχει ξαναζωντανέψει την Ορθόδοξη Αλβανική Εκκλησία. Εκατοντάδες εκκλησίες έχουν κτιστεί εκ θεμελίων και άλλες έχουν συντηρηθεί, χάρη της οικονομικής προσφοράς που  ο ίδιος έχει εξασφαλίσει εξαιτίας του παγκόσμιου κύρους του. Ο ίδιος είναι μια εικόνα που είναι καθολικά αποδεκτή στην διεθνής πολιτική και διπλωματική σκηνή,  και είναι «δυνατό κόκκαλο» για να θεωρηθεί πολιτικός στόχος στην Αλβανία. Η εξαιρετικά σημαντική προσφορά τους στην ανασύσταση της Εκκλησίας και την δημιουργία τους πραγματικού κύρους της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Αλβανία, μερίδιο της κοινωνίας τα βλέπει με καχυποψία, εξαιτίας των αμφιβολιών που βλέπουν τις μεγάλες του ικανότητες ως μια σύγχρονη προσπάθεια για να κρατήσει την Ορθόδοξη Αλβανική Εκκλησία συνδεδεμένη με τον ελληνισμό. Σε αθεϊστικό περιβάλλον όπως αυτό το δικό μας με ελάχιστο θρησκευτικό πολιτισμό και γεμάτο από ελληνοαλβανικές παράνοιες, πάντα βρίσκεται κάποιος που βρίσκει σε ένα δελτίο τύπου της Εκκλησίας για το θάνατο από ατύχημα ενός νέου στην Χιμάρα, ή στην προσέγγιση του προς τους έλληνες στρατιώτες που έπεσαν στην Αλβανία  ένα λόγο για να θολώσει τα εθνικιστικά νερά στην χώρα και πάντα κατηγορούμενος ήταν ο Αρχιεπίσκοπος. Υπάρχουν και άλλες παράνοιες σχετικά με τις δυνατότητες που έχει η Ορθόδοξη Εκκλησία για να κρατήσει όρθιους τους παλαιούς ναούς  και την τάση του για να χτίζει καινούριους ναούς. Αλλά όλα αυτά είναι μέρος συνομοσιολογίας παρά μέρος της πραγματικότητας. Ο Αναστάσιος ήρθε εδώ χωρίς να το επιθυμούν όλοι, αλλά κατάφερε να έχει την πλειοψηφία μαζί του. Αυτός σήμερα ζει εν ειρήνη με την πολιτική, το κράτος, την Ορθόδοξη Κοινότητα και λάμπει σε σύγκριση με τους άλλους αλβανούς κληρικούς. Πιστεύω πως είναι πια σε ειρήνη και με τον εαυτό του αφού έχει 25 χρόνια που ζητά να γίνει αλβανός πολίτης. Αυτός θα μπορούσε να το είχε πάρει από το 1992, ή το 2002 , αλλά ακριβώς σ’ αυτή την κρατική διαδικασία συγκρούονταν  όλες οι ευαισθησίες και οι αμφιβολίες των αλβανών για τον ίδιο. Τώρα ελπίζω κανένας πρώην Πρόεδρος, να μην κάνει το ρεζιλίκι του Μέτα με τον Πρόεδρο Τράμπ, και να πει πως διέταξε χωρίς να μας ρωτήσει. Πολύ καλά έκανε και του την εδωσε!! Τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο περισσότερο από τα χαρτιά, τον έκανε μέρος της ιστορίας της Αλβανίας, η προσφορά τους για την Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας. Από τον τρόπο που αυτή η Εκκλησία θα συνεχίσει την διαδρομή της  και τον τρόπο πως θα επιβιώσει στο μέλλον θα καταλάβουμε το πραγματικό του βάρος στην ιστορία μας, και ίσως να βρεθούμε στην δύσκολη θέση για το πώς σ’ έναν Αρχιεπίσκοπο του εμπιστευτήκαμε την Εκκλησία αλλά δεν μπορούσαμε να του εμπιστευτούμε κάτι παλιό χαρτιά τα οποία δεν αφήσαμε άνθρωπο χωρίς να του τα δώσουμε. Μετάφραση, επεξεργασία Πελασγός Κορυτσάς

Nga Mero Baze Kryepeshkopi Janullatos prej sot ka dhe letra shqiptare. Ai do të regjistrohet pas 25 vitesh qëndrimi në Shqipëri si shtetas shqiptar, një proces i cili mbart brenda vetes gjithë arkivën e dyshimeve shqiptaro-greke, ndaj njëri tjetrit. I ardhur në vitin 1991 si misionar i Ringritjes së Kishës Ortodokse Shqiptare, nga Patriarkana e Stambollit, ai u bë për çerek shekulli rrufepritësi i gjithë dilemave të marrëdhënieve me Greqinë. Emërimi i tij justifikohej, pasi Shqipëria nuk kishte asnjë klerik të profilit të lartë që mund të bëhej Kryepeshkop, kurse përpjekja për ta kundërshtuar atë, ishte e sforcuar dhe me gjasa, me shumë ngarkesa politike, ateiste dhe nacionaliste pas saj. Dhe duhet thënë se shumë  kundërshtarë të tij, nuk u lodhën kurrë. Nga ana tjetër Kryepeshkopi Janullatos tregoi aftësi të jashtëzakonshme negociuese me hierarkun e Kishës Ortodokse shqiptare në Boston, At Artur Liolin, i cili nga një rival i tij i mbështetur politikisht nga Tirana kundër tij, u kthye në një aleat, duke tejkaluar çdo problem brenda Kishës Ortodokse dhe duke e lënë konfliktin në nivel politik. Nën shtytjen e një nacionalizmi në rritje, që po shfaqej në fillim të viteve ’90, dhe acarimit të skajshëm të Berishës me Greqinë, Kryepeshkopi Janullatos ishte një viktimat e para. Kushtetuta  e vitit 1994, në fakt më shumë se sa nga socialistët e dobësuar dhe të përçarë u rrëzua prej tij. Shënjestrimi i tij në Kushtetutë, ishte arsyeja që bashkoi thuajse gjithë ortodoksit shqiptarë kundër projektit dhe Berisha u gjend përballë dy partive të mëdha politike, Partisë Socialiste ateiste dhe komunitetit ortodoks shqiptar. Kryepeshkopi e fitoi atë betejë, dhe Berisha e gëlltiti humbjen në heshtje. Më pas ndaj tij nuk ka pasur më beteja politike, por vetëm fërkime publike nga kundërshtarët e palodhur të tij. Por përse ky kalvar i gjatë për t’u pranuar Kryepeshkopi Janullatos? Anastas Junallatos, është padyshim një nga figurat më të mëdha të ortodoksisë botërore, të cilën një pjesë e shqiptarëve nga fat e quanin fatkeqësi. Ai është një klerik eurdit, me një ndikim të jashtëzakonshëm në botën ortodokse, falë të cilit ai ka ringjallur Kishën Ortodokse shqiptare. Qindra kisha janë rindërtuar nga e para dhe të tjera ja kanë dalë të mirëmbahen, falë kontributeve financiare që ai ka siguruar për shkak të autoriteit të tij ndërkombëtar. AI është një figurë e mbarëpranuar dhe në botën politike dhe diplomatike ndërkombëtare dhe një kockë e vështirë për t’u konsideruar target i sulmeve politike në Shqipëri. Meritat e tij të jashtëzakonshme në ngritjen e Kishës dhe krijimin e një autoriteti real të Kishës Ortodokse në Shqipëri janë parë me dyshim nga një pjesë e shoqërisë, për shkak të dyshimeve se aftësitë e tij të mëdha, janë një përpjekje e moderuar për ta mbajtur Kishën Orotodokse Shqiptare të lidhur me helenizmin. Në një mjedis atesit si ky i yni, me një kulturë minimaliste fetare dhe me plot paranoja shqiptaro-greke, gjithmonë gjendet dikush që gjen tek një deklaratë proteste e Kishës për vrasjen aksidentale të një të riu në Himarë, apo afërsia me kauzën e ushtarëve të vrarë grekë në Shqipëri, një arsye për të turbulluar ujërat nacialiste në vend dhe nën akuzë ka qenë gjithnjë Kryepeshkopi. Ka paranoja të tjera rreth mundësive që ka Kisha Ortodokse të mbajë në këmbë trashëgiminë e kishave të vjetra ortodokse shqiptare dhe prirjen për të ndërtuar kisha të reja, por të gjitha këto janë më shumë pjesë e një konspiracioni se sa pjesë e një historie reale. E vërteta që do mbetet është se Anastas Janullatos erdhi këtu pa dëshirën e të gjithëve, por ja ka dalë të ketë shumicën me vete. Ai është sot në paqe me politikën, me shtetin, me Komunitetin Orotodoks dhe shkëlqen në raport me klerikët e tjerë të lartë shqiptarë. Dhe besoj se është në paqe dhe me veten përderisa ka 25 vite që kërkon të jetë dhe shtetas shqiptar. Ai mund të merrte ato dhe qysh në vitin 1992, apo 2002, por pikërisht tek ky akt shtetëror, përplaseshin gjithë ndjeshmëritë dhe dyshimet shqiptare për të. Tani shpresoj  që ndonjë ish President, të mos bëjë atë turp që bëri Ilir Meta me Presidentin Trump, dhe të thotë që e dekretoi pa u konsultuar me ne. Mirë bëri që ia dha! Kryepeshkopin Janullatos më shumë se sa letrat, e bënë pjesë të historisë së Shqipërisë, kontributi i tij për Kishën Ortodokse Shqiptare. Nga mënyra se si kjo Kishë do të vazhdojë rrugëtimin e saj dhe do të mbijetojë në të ardhmen do të kuptojmë peshën reale të tij në historinë tonë, dhe ndoshta do të ndjehemi në siklet, se si një Kryepshkopi i besuam Kishën, por nuk i besonim dot një palë letra. Të cilat kujt nuk ia kemi dhënë! http://www.gazetatema.net/

Një marrëveshje shqiptaro-greke që po konfirmohet në heshtje

Pas përfundimit të takimit të Kretës si Bushati ashtu edhe Kotzias deklaruan se nuk u arrit një një marrëveshje konkrete midis Shqipërisë e Greqisë. “MPJ njofton se të dyja palët pranuan rëndësinë e dialogut në zgjidhjen e çështjeve të pazgjidhura dhe ranë dakord për hapat e mëtejshëm që duhen ndërmarrë për të arritur rezultate pozitive duke u mbështetur në vlerat dhe normat evropiane, në të mirë të dy vendeve dhe popujve të tyre. Bisedimet përbënë një hap të rëndësishëm përpara dhe përpjekjet për të gjetur zgjidhje të qëndrueshme për problemet ekzistuese prej një kohe të gjatë do të vijojnë”, thuhej në deklaratën e njëjtë që lëshuan të dy ministritë në përfundim të këtij takimi, pritshmëritë e të cilit duhet thënë se ishin shumë të mëdha.  Pati disa spekulime mediatike nga të dyja anët e kufirit, për rezultate konkrete, por në fund në opinion u perceptua thjesht si një takim i radhës, ku edhe një herë tjetër nuk u gjend “mesi i artë” i problematikave shumëvjeçare. Dhe kur pritej me skepticizëm edhe raundi i dytë Bushati-Kotzias, këtë herë në “fushën tonë” në Korçë, më 20 janar, Qeveria Rama në heshje na konfirmon të kundërtën. Takimi i Kretës paska prodhuar frytet e tij. Një marrëveshje sekrete të shkruar apo një pak xhentëllmenësh këtë koha do ta tregojë së shpejti. Vendimi i Këshillit të Ministrave i 13 dhjetorit për ndërtimin e varrezave të reja të ushtarëve grekë të rënë në Shqipëri gjatë luftës italo-greke, vetëm sa ka zbuluar pikën e parë të saj. Ndërtimi i këtyre varrezave është nga pikat thelbësore të arritjes së një marrëveshje të re me Greqinë, pasi ky ka qenë një nga kushtet kryesore që ka vendosur gati çdo qeveri greke, e djathtë apo e majtë si kjo e sotmja, në bisedimet greko-shqiptare. Publikimi në heshtje i këtij vendimi kaq të rëndësishëm nga Qeveria Rama, që mjaftohet vetëm me hedhjen në faqen zyrtare online dhe kjo me disa ditë vonesë, (paçka se në faqen online të Kryeministrisë publikimi i VKM-ve mban datën 13 dhjetor, është publikuar veç dje më 16 dhjetor), është histori më vete. Pas trompetave nacionaliste dhe trimërive ndaj fqinjit që s’na bllokon dot rrugën për në BE, plotësimi i një prej kërkesave të Greqisë, nga më të debatuarat në opinionin publik shqiptar, veçse në heshtje dhe në fundjavë mund të publikohej. d.c./shqiptarja.com

ERDOGANIZMI SI NJEHSIM I SHQIPERISE

Stavri Marko

Ngrihen shume pyetje, njera per shembull, ne se Edi Rama, do te kishte mundesi qe kete vend te “semure” Shqiperi, ta kishte cuar drejt sistemit totalitar te ngjashem me diktaturen e Enver Hoxhes? Pyetja eshte me vend, dhe pergjigja….. Po. Po ne se nje tjeter ngre pyetjen, se “kjo nuk mund te ndodhe se jemi ne NATO”, cfar pergjigje do te mernim? Shkurt dhe sakte: “Epo keshtu eshte edhe Turqia”. Pra, sido qe Tirana, vuan me se tepermi qekur eshte krijuar dhe aktualisht, nje presion "regjimesh ambasadoresh" per te mbajtur ne binare, stabilitetin politik dhe rajonal, ne fund te fundit, i ngjan nje Turqie te vogel. 

Shqiperi ka percaktuar si aleat strategjik edhe Turqine, e cila jep ndihma logjistike dhe ne armatim te Ushtrise Shqiptare. Eshte vend i rendesishem ne shkembimet tregetare dhe mes dy vendeve ka nje perqasje te Strategjive gjeopolitike te rajonit, pra thuajse e njehsuar Shqiperi Turqi ne interest e tyre kombetare. Njekohesisht Turqia ka nje favor te madh pasi perkrah interesta e saj strategjike nepermjet intervenimit relixhios me popullsine myslymane shqiptare. Theksojme se kursi i Shqiperise, po i ngjan gjithmone dhe me teper imazhit te Turqise, per sa i perket zhvillimeve negative demokratike institucionale dhe perkeqesimi gjithmone dhe me teper i lirive dhe te drejtave te njeriut, si dy vendet e vetme anetare te NATO me popullsi myslymane, stabiliteti politik i te cileve, jane nje problem per NATO dhe BE.

Por ajo qe na bent e shikojme ceshtjet ne nje kendveshtrim me te ngushte, jane tri faktoret, Gjeopolitik, Ekonomik dhe Politik.

Erdoganizmi ekonomik i Shqiperise.

Parlamenti i Shqiperise, po pergatitet per te aprovuar nje Ligj per sektorin e Turizmit, i cili ka per qellim te vetem, ndertimin e hoteleve dhe resorteve turistike te tipit Turqi, ndryshe nga fqinjet e eurozones. Ne themel qendrojne menazhimet turistike te resorteve, qe jo pak shqiptare I kane provuar ne Turqi, oazet e resorteve dhe hoteleve me 4 dhe 5 yje. Madje ato do te jene pa taksa sikurse ne Turqi, dhe qeveria do ti krijoje mundesi qe te mos paguajne asnje dollare, per lejet e ndertimit apo te impaktit ne ambjent. Ndersa me skandalozja eshte nje nen per te cilen Qeveria, do ti ofroje Prona Publike Shteterore (te Shtetezuara nga banoret me force) qe te meren me qera per 50 vjet. Dhe kjo padyshim, ky project do te zbatohet ne Himare, pra u meren tokat si ne Turqi, ndertohen hotelet dhe resorted si ne Turqi, dhe shnderohen pa taksa si ne Turqi, dhe komuniteti I bisnesit vendas, me ne fund do te vdese. Me kete rast modeli ekonomik filo turk I Edi Rames, shperngul me medota Erdoganizmi, popullsine autoktone greke nga Himara, duke shkelur dhe dhunuar lirite dhe te drejtat e njeriut, sikurse ne Turqi.. 

Erdoganizmi politik i Shqiperise.

Thuajse, per te mbajtur pushtetin ne menyra te c (ekuelibruara) nga njera ane Sistemi Absolut Sorosian I ndertuar dhe po vazhdon ende nga Administrata Clinton, dhe per te vazhduar nga ekuelibri tjeter Sistemi neo Musluman I krijuar nga FETO, Edi Rama, ka luajtur nje bixhoz politik per te cimentuar gjithe strukturen ne Insitucionet Shqiptare, duke vene nen kontroll Drejtesine, Prokurorine dhe Median. Nga ana tjeter, Erdogan, i cili kerkon te cmontohet nga Tirana gjithe financat e kundershtarit te tij politik Fetulla Gylen, dhe te mbyllen investimet e tij, ne kembim te ndihmave ekonomiko ushtarake dhe politike (duke patur qarte mbeshtetjen qe ka Erdogan ne Komunitetin Myslyman si ne Shqiperi dhe Kosove) ky I fundit, eshte bere impulsi politik me I forte ne rajon, qe mbeshtet dhe ka interesa te drejteperdrejta politike me Kryeministrin Edi Rama. Pra, nuk ka asnje vend europian qe mbeshtet ne menyre te drejteperdrejte politikat e Edi Rames, vecse Erdogan I Turqise, politika e perbashket e te cileve, reflektohet ne qendrimet ndaj Athines dhe ndaj grekeve autokton, dhe pasurive te tyre, sic eshte ne plan te pare Himara dhe Jugu I vendit. Ne kete rast Erdogan, mbron me force te drejten e “Turqizimit te vetevendosjes” se Thrakes, ndersa Edi Rama, mbron te drejtat e Cameve, I pari duke dhunuar dhe mbajtur te pushtuar Qipron Veriore dhe I dyti, duke mbajtur te pushtuar dhe me process te Pastrimit Etnik, Himaren. 

Erdoganizmi Gjeopoplitik i Shqiperise.

U duk fare qarte pse Shqiperia, votoi ne Lidhjen e Bashkesise Islamike, nje pozicion te parapergatitur kunder Izraelit, per Rezoluten e “Jeruzalemit Palestinez”. Shqiperia aderon ne kete lidhje, duke abuzuar me sindromin e Harmonise Fetare, por njekohesisht fale nderhyrjes se diplomacis Turke. Ky pozicionim i qarte i Tiranes, hap problem te medha me nje aleat si Izraeli, qe ne Tirane, jane adresuar jo pak kritika me kete rast. Kjo deklarohet si ndikim absolute ne politikat rajonale te Erdoganit drejt Tiranes, i cili edhe vete, ndjen se po shkon drejt nje procesi te kundert me Shtetet e Bashkuara dhe me Europen ne pergjithesi. Ndikimi i politikave te Erdogan ne Tirane, ka prekur ne menyre radikale mardhenjet Greqi - Shqiperi, per sa i perket Kufirit te ujrave Detare, nje sindrom, presioni i te ciles, vine nga Ankara, per te bllokuar cdo tentative te krijimit te klimes miqesore Tirane – Athine. 

Bllokimin nga Gjykata Kushtetuese te Marveshjes se Ujrave me Greqine, Edi Rama e perdor si presion, per te vendosur kushte te barabarta gjeopolitike ndaj Greqise, ashtu sikunder Erdogan i ngre te njejtin problem Greqise per Marveshjen e re te Egjeut apo te Lozanes, me pretendimin se Egjeu duhet te rindahet me nje marveshje te re, duke qene pjese e integritetit territorial detar te Greqise. Si rezultat, njehsimi i politikave rajonale te Shqipeise me Turqine, duke perfshire edhe Kosoven, eshte ne te njejten linje asimetrike ndaj interesave te kombetare te Greqise, duke perfshire te drejten e grekeve per vetevendosje ne Jug dhe Himare, per te cilen, Shqiperia, e simpatizuar pas Erdoganizmit, mund te humbase prespektiven europiane. 

https://smarkos.blogspot.al/

Nga Bledi Mane: Vuaj, vuaj o shqiptar i poshtër!

Nga Bledi Mane: Vuaj, vuaj o shqiptar i poshtër!

Ky rrebesh është brenga e natyrës me ty e me mua. Është kuja e lotëve ‎me mungesen e respektit tonë, është klithma e Zotit që duhet të na zgjojë e duhet të na pakësojë makutërinë.

Shkruan: Bledi Mane

Jam lumi, lumi qe gjarperoj neper Shqiperi dhe u sjell njerëzve ekosistem, florë, fauna, peshq, alga, energji elektrike, jetë. Jam lumi qe lag token tuaj prej mijera vitesh dhe kurre nuk ma preku shtratin tim askush me pare por ju te sotshmit me masakruat keto dy dekadat e fundit. Me gerryet brigjet, me kafshuat shkembinjte, me mbytet me ndertime, ma nxite jeten…

Jam pylli, pylli qe jeshiloj neper Shqiperi dhe u sjell njerzve ekosistem, fauna, florë, ujqer, sorkadhe, hijeshi, klorofile, oksigjen, jetë. Jam Pylli qe jeshiloj token tuaj prej mijera vitesh dhe kurre nuk mi preku askush pemet e lashta por ju te sotshmit me masakruat keto dy dekadat e fundit. Me masakruat, me sharruat, mi vrate kafshet, me mbushet me ndertime pa leje, me kafshuat mushkeri e shpretke, ma nxite jeten…

Uleriste pylli, turfullonte lumi dhe te dy bashke u takuan naten e fundit te nentorit dhe plot mllef u therriten reve te qiellit gri vjeshtak:

-Leshohuni o re, o vetetima kercisni zhurmen e rrufeve tuaja dhe leshoni si hakmarrje ndaj kesaj rrace lotet e rrembyeshem te shiut te mllefit. Kjo racë kurre nuk na respektoi, kjo baterdi le te jete shpagim i mijera shqiptareve te papergjegjshem qe shkaterruan cdo gje. Qindra kryetare komunash e bashkish kurre nuk pyeten per rregulla perendie e norma shkencore por lejuan ndertime pa fund neper trupin tone. Dhjetra qeveri te majta e te djathta te ketij vendi kujtuan se natyra dremiste e nuk ua pergjonte allishverishet qe beheshin mbi koken tone, krahet tona, mushkerite tona, zemren tone te perbashket…

Ndaj vuaj o shqiptar se e meriton, e meriton se deshe te konkuroje Perendine me poshtersite e tua dhe me bekimin e politikes. Vuaj dhe thirri mendjes, natyra nuk te toleron më as ty qe flak plehrat ne rruge, as ty qe nderton pa leje, as ty qe pret pemen, as ty qe vret peshqit me dinamit, as ty qe ushqehesh me mish derri te eger, as ty qe bombardon token me pesticide.

Ky rrebesh eshte brenga e natyres me ty e me mua. Eshte kuja e lotëve ‎me mungesen e respektit tone, eshte klithma e Zotit qe duhet te na zgjoje e duhet te na pakesoje makuterine. Mos harro o shqiptar se Natyra nuk eshte si kengetaret e tallavasë qe ia zmadhon cicat me silikon. Natyra eshte e shenjte nda trego respekt per te nesermen e femijeve te tu.

Dhe mos te te shoh më te shkosh ne kishë apo në xhami, mos shkel kurrë atje o hipokrit i ndyrë. Dashuria per Perendine tregohet te respekti per natyren!

Η άγνωστη συνάντηση Ζαχαριάδη - Χότζα στην Κορυτσά - Zbardhet takimi sekret Hoxha-Zahariades në Korçë

Η άγνωστη συνάντηση Ζαχαριάδη - Χότζα στην Κορυτσά Πώς οργανώθηκε η μυστική σύσκεψη λίγο πριν από τη λήξη του Εμφυλίου και οι ανησυχίες των Τιράνων Εξήντα τρία χρόνια μετά τη λήξη του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου και τα αλβανικά αρχεία παρέχουν σπάνιο αρχειακό υλικό για τις εξελίξεις της περιόδου αυτής. Το καλοκαίρι του 1949 και ενώ η τύχη του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου είχε εν πολλοίς κριθεί, η αλβανική κομμουνιστική ηγεσία επιχειρούσε με κάθε τρόπο να ανταποκριθεί στις αιτήσεις των ελλήνων κομμουνιστών και να βοηθήσει τον αντάρτικο αγώνα, σύμφωνα με τις υποδείξεις της Μόσχας και του Βελιγραδίου, αλλά χωρίς η βοήθεια αυτή να γίνει ευρύτερα αντιληπτή και να υπονομεύσει την ασφάλεια και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας. Και αυτό διότι από τις αρχές Απριλίου 1949 η ελληνική κυβέρνηση, με υπόμνημά της προς τις Δυτικές Δυνάμεις, διατύπωνε την ανάγκη μιας κοινής συμμαχικής ναυτικής απόβασης στην Αλβανία με στόχο την εξόντωση των αντάρτικων βάσεων στο εσωτερικό της χώρας, πλην αυτό δεν έβρισκε δεκτικούς τους δυτικούς συμμάχους. Στην Αλβανία ήταν εγκατεστημένος μεγάλος αριθμός σοβιετικών αξιωματούχων ενώ σοβιετικά εμπορικά και στρατιωτικά πλοία εφοδίαζαν την Αλβανία και, στη συνέχεια, το αντάρτικο μέτωπο. Η Αλβανία εξακολουθούσε να αποτελεί την κύρια βάση ανεφοδιασμού στον αγώνα των ανταρτών. Στα τέλη Ιουλίου 1949 και ενώ η απόφαση του Βελιγραδίου για κλείσιμο της μεθορίου με την Ελλάδα είχε ανακουφίσει σημαντικά τόσο την Αθήνα όσο και τη Δύση, η ελληνική κυβέρνηση επέμενε φορτικά στις θέσεις της για εισβολή στην Αλβανία. Τότε ακριβώς, και ενώ όλα έβαιναν δυσμενώς για τους έλληνες κομμουνιστές και η τύχη του Εμφυλίου είχε οριστικά κριθεί, ο αμετροεπής και αλαζών Νίκος Ζαχαριάδης ζητούσε πεισματικά από τους αλβανούς κομμουνιστές την κλιμάκωση της βοήθειας προς τους αντάρτες. Καινούργια στοιχεία που έρχονται στο φως της δημοσιότητας από τα αλβανικά αρχεία κάνουν λόγο για μυστικές συναντήσεις εκείνης της περιόδου μεταξύ των δυο κομουνιστών ηγετών σε αλβανικό έδαφος κατά μήκος της μεθορίου. Μια τέτοια συνάντηση, η οποία για πρώτη φορά έρχεται στο φως από τα αλβανικά κρατικά αρχεία, είναι αυτή της 2ας Ιουλίου 1949 στην Κορυτσά. Υστερα από απεγνωσμένες εκκλήσεις του Ν. Ζαχαριάδη, και αφού είχε πρώτα φροντίσει να ενημερώσει τη Μόσχα, ο αλβανός κομμουνιστής ηγέτης Ε. Χότζα δέχτηκε τον Ν. Ζαχαριάδη σε μια άκρως μυστική συνάντηση στην Κορυτσά, ενώ βρισκόταν σε διακοπές στο Πόγραδετς. Η συνάντηση προετοιμάστηκε με απόλυτη μυστικότητα από αλβανούς αξιωματούχους της ασφάλειας, ενώ παρέστη ως διερμηνέας ο έλληνας Βορειοηπειρώτης, ανώτατος αξιωματούχος της Αλβανικής Ασφάλειας, Γιώργος Κώτσιας. Ο Ζαχαριάδης ζήτησε από τον Χότζα χωρίς περιστροφές να επιτραπεί η είσοδος των ελλήνων ανταρτών στην Αλβανία, να εξοπλιστούν και στη συνέχεια να προωθηθούν στο μέτωπο του πολέμου. Αυτό όμως εγκυμονούσε τεράστιους κινδύνους για την ίδια την Αλβανία και την ακεραιότητά της, αφού η ηγεσία των Τιράνων, μέσω ισχυρού δικτύου κατασκοπείας, είχε ενημερωθεί για τα σχέδια της Αθήνας. Ο Ε. Χότζα ήταν κατηγορηματικός: «Οχι, εγώ σας εξόπλισα, εγώ και θα σας αφοπλίσω, και κανένα πόδι ελλήνων ανταρτών δεν θα εισέρθει επί αλβανικού εδάφους. Δεν επιθυμώ επ' ουδενί μια ένοπλη σύρραξη μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας! Σε βοήθησα πολύ, πέραν του δέοντος. Γι' αυτό ενημέρωσα και τον Στάλιν!». Υψωσε τη φωνή και χτύπησε το τραπέζι με τη γροθιά του. Τα λόγια αυτά μεταφέρει αυτήκοος μάρτυρας στη συνάντηση. Τον συντονισμό της παροχής βοήθειας προς τους έλληνες αντάρτες αλλά και τη διαχείριση του περίπλοκου ελληνικού ζητήματος στην Αλβανία είχε αναλάβει ειδική υπηρεσία με τον κωδικό «Επιχείρηση 10», υπό τον αναπληρωτή υπουργό Εσωτερικών Μιφτάρ Τάρε, ο οποίος διηγείται με κάθε λεπτομέρεια τα γεγονότα της εποχής. «Εσείς μας κρατήσατε ζωντανούς!» Είχαν προηγηθεί και άλλες συναντήσεις αλβανών υψηλόβαθμων αξιωματούχων με έλληνες κομμουνιστές, όπως εκείνη του Νοεμβρίου 1948 στα Τίρανα, στα πλαίσια των εργασιών του πρώτου Συνεδρίου του Κομμουνιστικού Κόμματος της Αλβανίας. Προσκεκλημένοι των Αλβανών ήταν οι Γ. Ιωαννίδης και Β. Μπαρτζώτας. Οι έλληνες προσκεκλημένοι, μέσω επευφημιών, έλαβαν τον λόγο και εξύμνησαν τους αλβανούς κομμουνιστές, χωρίς να αναφέρουν επίσημα τη βοήθεια προς τους αντάρτες. Ωστόσο, σε κατ' ιδίαν συναντήσεις και οι δυο τους εξέφραζαν την ευγνωμοσύνη τους για τη στάση των αλβανών κομμουνιστών. Ο επίσης έλληνας βορειοηπειρώτης διερμηνέας Χρήστος Βώκος, ο οποίος παρέστη στις συναντήσεις αυτές, μεταφέρει με πιστότητα τις ευχαριστίες του Μπαρτζώτα προς τους Αλβανούς: «Εσείς μας κρατήσατε ζωντανούς!». Μετρήσιμος παράγοντας και ακανθώδες ζήτημα που περιέπλεκε ακόμα περισσότερο τα πράγματα και τις ήδη προβληματικές σχέσεις μεταξύ των δύο αδελφών κομμουνιστικών κομμάτων ήταν και η παρουσία των μουσουλμάνων Τσάμηδων, οι οποίοι είχαν καταφύγει στην Αλβανία στα τέλη του 1944 και αρχές του 1945. Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία που τώρα έρχονται στο φως της δημοσιότητας (αρχεία που αποχαρακτηρίστηκαν πρόσφατα), στα τέλη Μαρτίου 1949 και ύστερα από (απερίσκεπτη) προτροπή των ελλήνων κομουνιστών ηγετών, οι οποίοι ζητούσαν την επαναπροώθηση των Τσάμηδων στην Ελλάδα και την επιστράτευσή τους δίπλα στον Δημοκρατικό Στρατό, σε αποκλειστική συνάντηση του Πολιτικού Γραφείου του Κομμουνιστικού Κόμματος Αλβανίας, το θέμα συζητήθηκε με την προσήκουσα προσοχή. Για την υπόθεση αυτή είχε ενημερωθεί, με τη σειρά του, και ο Τίτο με τον Στάλιν (σύμφωνα με τα γιουγκοσλαβικά αρχεία) από το 1947, πλην όμως ο Ε. Χότζα ήταν κατηγορηματικός: Η πλειοψηφία των μουσουλμάνων Τσάμηδων είναι αρνητική σε τέτοιο ενδεχόμενο και μόνον προβλήματα θα προκαλούσε μια τέτοια ενέργεια! Η στρατολόγηση των Τσάμηδων Στη συνάντηση αυτή επικράτησαν δυο απόψεις: η πρώτη, η βιαία στρατολόγηση των Τσάμηδων και η αποστολή τους στο ελληνικό μέτωπο, και η δεύτερη, η επιλεκτική οικειοθελής επιστράτευση και αποστολή τους στο μέτωπο. Την πρόταση της βιαίας στρατολόγησης εξέφραζαν συγκεκριμένα στοιχεία της τσάμικης κοινότητας οι οποίοι διεμήνυσαν «να γίνει βίαιη στρατολόγηση και να ληφθούν κάποια μέτρα κατά των αντιδραστικών στοιχείων». Ως προς τη δεύτερη εκδοχή, μόνον τριάντα άτομα από τη συγκεκριμένη κοινότητα είχαν εκφράσει την επιθυμία να στρατολογηθούν και να αποσταλούν στο μέτωπο. Για την πρώτη εκδοχή ούτε καν έγινε κάποια συγκεκριμένη προσπάθεια, αν εξαιρεθούν δυο-τρεις μεμονωμένες απόπειρες βίαιων απαγωγών. Ετσι, ούτε η μεν ούτε η δε επιλογή καρποφόρησε. Στις εκκλήσεις αυτές των αλβανών και ελλήνων αξιωματούχων, οι τσάμηδες πρόσφυγες απαντούσαν ότι «δεν εμπιστευόμαστε τους Ελληνες, επιθυμούμε να μείνουμε στην Αλβανία ή, αλλιώς, αφήστε μας να πάμε στην Τουρκία, την Τσαμουριά δεν την αγαπούμε». Χαρακτηριστικό είναι ότι οι αλβανοί παράγοντες τόνισαν ότι η όποια προσπάθεια να γίνει σε συνθήκες απόλυτου σκότους, «να μη φανεί το χέρι μας, όλα να γίνουν νύχτα!». Και ότι για όλα πρέπει να ζητηθεί η συγκατάθεση των Σοβιετικών. Μάλιστα, στη συνάντηση αυτή επικράτησε η άποψη να ληφθούν σκληρά μέτρα εναντίων των Τσάμηδων οι οποίοι διασύρουν το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας και αυτό να γίνει με απόλυτη μυστικότητα, «εν μία νυκτί», καθώς αυτοί είναι ξένοι υπήκοοι (!) Συζητήθηκε δε ένα πογκρόμ κατά των ταραχοποιών και αυτό αποτέλεσε το έναυσμα για ό,τι επακολούθησε μετά τις απηνείς διώξεις του τσάμικου στοιχείου από το κομουνιστικό καθεστώς της Αλβανίας, το οποίο διώχθηκε με την κατηγορία της κατασκοπείας υπέρ της Ελλάδας και των Ηνωμένων Πολιτειών. Το τέλος του δράματος Και ενώ στην Αλβανία διαμορφωνόταν αυτό το σκηνικό, με τις διαβουλεύσεις για την προσεκτική στάση έναντι του ελληνικού ζητήματος και ιδίως για την ασφάλεια και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας και, παρά τις αμερικανικές κατηγορηματικές αντιρρήσεις για τις ελληνικές πρωτοβουλίες, η 9η Μεραρχία του Στρατού απέκοψε τη διάβαση του Πόρτα Οσμάν που ήταν η κύρια πύλη επικοινωνίας του Γράμμου με την Αλβανία και μπήκε στο αλβανικό έδαφος. Αυτό σήμανε και το τέλος του Εμφυλίου. Στις 28 Αυγούστου ο Νίκος Ζαχαριάδης έδωσε εντολή για γενική υποχώρηση στην Αλβανία από άλλη διάβαση, παρά τη σθεναρή άρνηση της αλβανικής ηγεσίας. Αυτή τη φορά η υποχώρηση ήταν οριστική. Ο Ελληνικός Εμφύλιος έκλεινε έτσι το τελευταίο κεφάλαιο. Ο κ. Σταύρος Γ. Ντάγιος είναι διδάκτωρ Ιστορίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

Zbardhet takimi sekret Hoxha-Zahariades në Korçë Gjashtëdhjetë e tre vjet pas përfundimit të Luftës Civile Greke materiale të rralla nga arkivat shqiptare hedhin dritë mbi zhvillimet e kësaj periudhe. Në verën e vitit 1949, teksa fati i Luftës Civile Greke ishte përcaktuar në masë të madhe, udhëheqja komuniste shqiptare u përpoq me çdo mënyrë për të përmbushur kërkesat e komunistëve grekë dhe për të ndihmuar luftën guerile, në bazë të rekomandimeve të Moskës dhe Beogradit, por pa u ekspozuar gjerësisht dhe pa minuar sigurinë dhe integritetin territorial të vendit. Kjo për shkak se nga muaji prill 1949 qeveria greke në memorandumin e saj ndaj Fuqive Perëndimore  shprehu nevojën për një intervenim të përbashkët detar në Shqipëri që synonte shfarosjen e bazave guerile brenda vendit, propozim që nuk gjeti konsensus mes aleatëve perëndimorë . Shqipëria vazhdonte të ishte burimi kryesor i furnizimit për rebelët, pasi ndihmave që merrte nga sovjetikët. Vendimi i Beogradit në fund të korrikut të vitit 1949 për të mbyllur kufirin me Greqinë lehtësoi në masë të madhe Athinën dhe Perëndimin, megjithatë qeveria greke këmbëngulte në nevojën për të pushtuar Shqipërinë. Teksa gjitçka shkonte në mënyrë të pafavorshme për komunistët grekë kreu i tyre, Nikos Zahariades kërkonte me kokëfortësi nga komunistët shqiptarë ndihmë për luftëtarët guerrilë. Informacioni i ri që del në dritë nga dosjet shqiptare i referohet takimeve të fshehta në atë periudhë midis tij dhe Enver Hoxhës në territorin shqiptar. Një takim i tillë, i cili për herë të parë del në dritë nga arkivat shtetërore të Shqipërisë, është ai i 2 korrikut 1949 në Korçë. Pas ankesave të të njëpasnjëshme të Zahariadit dhe pasi kishte informuar Moskën, udhëheqësi komunist shqiptar E. Hoxha priti kreun e komunistëve grekë në një takim shumë të fshehtë në Korçë, teksa ishte për pushime në Pogradec. Takimi u përgatit në fshehtësi totale nga zyrtarët e sigurimit të shtetit shqiptar  dhe si përkthyes u mor zyrtari i lartë sigurimit, George Kotsias. Zahariades kërkoi nga Hoxha hyrjen e partizanëve grekë në Shqipëri, për të pajisur me armatime dhe më pas të ktheheshin në frontin e luftës. Por kjo ishte me rrezik të madh për integritetin e Shqipërisë, pasi udhëheqja e Tiranës, përmes rrjetit të spiunazhit ishte informuar për planet e Athinës. Enver Hoxha ishte kategorik: Jo, unë ju armatosa dhe unë do t’ju çarmatos. Asnjë këmbë komunisti grek nuk do të hyjë në territorin shqiptar. Unë nuk dua një konflikt të armatosur midis Greqisë dhe Shqipërisë, në asnjë mënyrë! Unë ju ndihmova shumë, përtej të gjithave. Dhe për këtë kam informuar edhe Stalinin tha ai duke ngritur zërin dhe duke goditur me grusht me tryezën e tij. Koordinimi i ndihmës për rebelët greke dhe menaxhimi i çështjes greke në Shqipëri i ishin ngarkuarish-zv/ministrit të Brendshëm Myftar Tare me kod të veçantë të shërbimit të quajtur "Operacioni 10” Mes komunistëve të dy vendeve ishin paraprirë edhe takime të tjera si i nëntorit 1948 në Tiranë, gjatë punimeve të Kongresit të Parë të Partisë Komuniste të Shqipërisë. Mysafirët grekë, nëpërmjet përshëndetjeve, morën fjalën dhe përshëndetën komunistët shqiptarë, pa raportuar zyrtarisht ndihmën ndaj luftëtarëve guerilë. Megjithatë, në takimet individuale, ata shprehën mirënjohjen e tyre për qëndrimin e komunistëve shqiptarë. "Ju na mbajtet gjallë!", - mësohet t’u kenë thënë komunistëve shqiptarë. Çështje e mprehtë që komplikoi më tej marrëdhëniet tashmë të trazuara midis dy partive komuniste ishte dhe prania e çamëve mysliman, që kishin ikur në Shqipëri në fund të vitit 1944 dhe në fillim të vitit 1945. To Vima http://www.respublica.al

Η «φινλανδοποίηση» της Ελλάδας από την… Αλβανία - “Filandizimi” i Greqisë nga .... Shqipëria

Η «φινλανδοποίηση» της Ελλάδας από την… Αλβανία ΓΡΑΦΕΙ Ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΣΑΒΒΙΔΗΣ Όσο και αν φαίνεται παράξενο, και τηρουμένων των αναλογιών, υπάρχει ένας προβληματισμός γύρω από τη «φινλανδοποίηση» της Ελλάδας από την Αλβανία. Ως «φινλανδοποίηση» καταγράφηκε στο πολιτικό λεξιλόγιο η προσαρμογή, στα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης, της πολιτικής της Φινλανδίας προς τη Ρωσία χωρίς άσκηση ή απειλή βίας, απλώς με την αίσθηση της ρωσικής παρουσίας στην περιοχή. Ενώ μετά το 1989 τα πράγματα με την Αλβανία έδειχναν να εξελίσσονται διαφορετικά, και εκεί που επί κομμουνιστικής δικτατορίας οι Έλληνες της μειονότητας θεωρούνταν περιθωριακοί αναδείχθηκαν σε ελκυστικό είδος με τη μεταπολίτευση, η συνέχεια έφερε την Ελλάδα σε δύσκολη θέση. Οι προκαταλήψεις είναι βαθιές και η σύγχρονη αναφορά τους ίσως βρίσκεται στα χρόνια της δημιουργίας του αλβανικού κράτους για τα όρια του οποίου οι δύο λαοί διαφώνησαν και ήρθαν σε αντιπαράθεση. Ωστόσο, εκείνο που έχει σημασία είναι η αδυναμία της σύγχρονης Ελλάδας να διαχειριστεί, μετά το 1989, τους γείτονές της, παρόλο που γνώριζε ότι οι βαλκανικοί λαοί με την επικράτηση των κομμουνιστικών καθεστώτων δεν παρακολούθησαν τις Δυτικές αντιλήψεις στην εξέλιξη της έννοιας του κράτους έθνους. Η έννοια αυτή στη Δύση εξακολουθεί να υπάρχει, με σαφείς διαφοροποιήσεις όμως από αυτό που είχε ως περιεχόμενο, ακόμη και στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου. Την πρώτη κρυολουσία η ελληνική εξωτερική πολιτική πρέπει να την υπέστη κατά την επίσκεψη Μητσοτάκη στα Τίρανα, το 1991, όταν ξαφνικά και ενώ ο τότε Έλληνας πρωθυπουργός διεξήγε συνομιλίες με τον ομόλογό του, ο εκπρόσωπος της αλβανικής κυβέρνησης έθεσε στους δημοσιογράφους θέμα τσάμηδων. Πρόεδρος της χώρας ήταν ακόμη ο κομμουνιστής ηγέτης Ραμίζ Αλία, και το γεγονός –για όσους είχαν γνώση του θέματος– προκάλεσε έκπληξη, διότι οι κομμουνιστές ήσαν καχύποπτοι απέναντι στους τσάμηδες τους οποίους θεωρούσαν συνεργάτες του φασισμού. Μπορεί –και είναι εύλογο– σε ατομικό επίπεδο οι τσάμηδες να εγείρουν οικονομικές αξιώσεις απέναντι στο ελληνικό κράτος, αλλά η αποδοχή και καλλιέργεια των αιτημάτων τους από τις εκάστοτε αλβανικές κυβερνήσεις αποσκοπούσε και αποσκοπεί στο να διευρύνει την ατζέντα των διαφορών. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, προφανώς και με παραγγελία των φιλελεύθερων ευρωπαϊκών και αμερικανικών κύκλων, βοήθησε τον Σαλί Μπερίσα στη διεκδίκηση της εξουσίας, αλλά το νέο αλβανικό πολιτικό αστέρι ταλαιπώρησε τα μέγιστα τις ελληνοαλβανικές σχέσεις. Λίγο-πολύ η πολιτική εξέλιξη κατέγραψε ήπιες ελληνοαλβανικές σχέσεις με κυβερνήσεις σοσιαλιστών και έντονες με κυβερνήσεις Μπερίσα, ώσπου ήρθε ο σοσιαλιστής Έντι Ράμα και ανέτρεψε τις ισορροπίες. Το χαρακτηριστικό του Ράμα –πέραν της φιλοδοξίας και εξουσιομανίας του– είναι ότι θέλει να πλουτίσει και έχει προσδεθεί στο άρμα Ερντογάν. Οι σχέσεις τους δεν είναι μόνο πολιτικές, αλλά έχουν και παρεξηγήσιμες διαστάσεις. Οι μέρες θα δείξουν αν το διαφαινόμενο τέλος του Ερντογάν θα συμπαρασύρει και τον Ράμα – κυρίως προσωπικά. Ωστόσο θα ήταν λάθος η μονοδιάστατη προσέγγιση των ελληνοαλβανικών σχέσεων ως αποτέλεσμα των προσωπικών επιλογών των ηγετών τους. Οι Αλβανοί, κυρίως από το Κοσσυφοπέδιο αλλά και από την αλβανική χώρα, έχουν καταφέρει να αναπτύξει ένα σημαντικό λόμπι στις ΗΠΑ το οποίο ενεργοποίησε τον αμερικανικό παράγοντα στο θέμα της απόσχισης του Κοσσυφοπεδίου. Μπορεί η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και η διαμόρφωση του σλοβενικού, του κροατικού, ακόμη και του βοσνιακού κράτους να εξυπηρετούσαν τον διεθνή παράγοντα, το Κοσσυφοπέδιο όμως δεν έδειχνε να προκαλεί ανάλογο ενδιαφέρον. Από γεωπολιτικής απόψεως δεν είναι σαφές γιατί η Δύση διακινδύνευσε έναν πόλεμο και τις σχέσεις της με τη Σερβία για την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου. Η διακύβευση ήταν μεγάλη για να αποδοθεί στις καλές σχέσεις Ολμπράιτ-Θάτσι. Η άλλη παράμετρος που ευνόησε –και ως έναν βαθμό εξακολουθεί να ευνοεί– την αλβανική πολιτική ήταν και είναι η ετοιμότητά της να ρευστοποιήσει, ακόμη και με τρομοκρατικές ομάδες, τα βαλκάνια. Και αυτή η απειλή καλλιεργεί μια ανησυχία σε πιο σταθερές βαλκανικές δημοκρατίες, που δεν είναι διατεθειμένες να ακολουθήσουν σκληρή αντιπαράθεση. Μια τρίτη παράμετρος που ευνοεί τα Τίρανα απέναντι της Αθήνας είναι ότι σε μεγάλο μέρος της αλβανικής κοινωνίας υπάρχουν έντονες προκαταλήψεις κατά των Ελλήνων που όχι μόνο δεν αίρονται με ό,τι και αν κάνει η ελληνική πλευρά, αλλά ενεργοποιούνται και εύκολα. Είναι προσφιλής η τακτική των Αλβανών ηγετών να ενεργοποιούν τα ανθελληνικά αντανακλαστικά των πολιτών τους όταν έρχονται σε δύσκολη θέση στη Βουλή της χώρας τους, ακόμη και σε άσχετο με την Ελλάδα θέμα. Ακόμη και η πληθώρα Αλβανών, εγκληματικών στοιχείων του κοινού ποινικού κώδικα που δρουν στον ελλαδικό χώρο, είναι παράμετρος που δρα στην φινλανδοποίηση της Ελλάδας. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της δολοφονίας Ζαφειρόπουλου. Και οι ηθικοί και οι φυσικοί αυτουργοί ήσαν Αλβανοί. Αλλά δεν είναι μόνο αυτά τα αγοραία στοιχεία που «φινλανδοποιούν» την Ελλάδα. Η επίθεση Ράμα κατά της ελληνικής μειονότητας, κυρίως στη Χιμάρα, και η αδυναμία της ελληνικής κυβέρνησης να την υποστηρίξει, ενισχύει αυτήν την αντίληψη. Φαίνεται όμως πως υπάρχει και επεξεργασμένο αλβανικό σχέδιο για την άμυνα των Τιράνων σε περίπτωση επίκλησης των ευρωπαϊκών δεσμεύσεων της γειτονικής χώρας. Δεν είναι χωρίς βάση η αλβανική δήλωση πως η Ελλάδα δεν θα τολμήσει να θέσει εμπόδια στην ευρωπαϊκή πορεία των Τιράνων, μετά τις επιφυλάξεις των Αθηνών έναντι των Σκοπίων, λόγω της ονομασίας – δήλωση που αποκαλύπτει την προσπάθεια της γειτονικής χώρας να αναζητήσει ευρωπαϊκά ερείσματα και συμμάχους στη λογική ότι η Ελλάδα είναι προβληματική χώρα. Βεβαίως θα υπάρξει αντίδραση από ελληνικής πλευράς, αλλά το θέμα της «φινλανδοποίησης», με τους περιορισμούς και τις αναλογίες που αναφέραμε, αναδεικνύεται εκ των πραγμάτων. Φαίνεται, λοιπόν, πως η Αθήνα τα χρόνια μετά το 1989 αδράνησε να διαμορφώσει μια συνολική και συνεκτική βαλκανική πολιτική την οποία να υποστηρίξει με συνέπεια και, βεβαίως, με τις αναγκαίες προσαρμογές, προϊόντος του χρόνου. Οι έννοιες της ήπιας ή σκληρής ισχύος ή του συνδυασμού τους ήσαν άγνωστες, και πάντως δεν χρησιμοποιήθηκαν όταν και όπως έπρεπε. Παρόλο που οικονομικά η Ελλάδα είχε μια σημαντική παρουσία στη γειτονική χώρα και ένα μεγάλο μέρος Αλβανών κατάφερε να επιβιώσει λόγω της παρουσίας του στην Ελλάδα –αρκετοί, μάλιστα, και να πλουτίσουν–, το γεγονός έμεινε ανεκμετάλλευτο. Ο λεπτός τρόπος αξιοποίησης αυτής της αλβανικής παρουσίας δεν χρησιμοποιήθηκε. Αντιθέτως, είδαμε ακραίες καταστάσεις που επιδείνωσαν, αντί να αξιοποιήσουν τον παράγοντα αυτό. Η ήπια πολιτική προϋποθέτει και ενεργοποίηση στο ιδεολογικό πεδίο. Και εδώ, παρόλο που υπήρξαν, δεν αξιοποιήθηκαν ευκαιρίες είτε με τη δημιουργία δεξαμενών σκέψης είτε με την αξιοποίηση των υπαρχουσών, είτε με μέσα ενημέρωσης που θα δραστηριοποιούνταν στη γειτονική χώρα με σεβασμό στις ιδιαιτερότητές της, αλλά ταυτόχρονα της καλλιέργειας μιας συμπάθειας προς τον ελληνισμό. Το συμπέρασμα όλων αυτών είναι πως η πολιτική δεν μπορεί να ασκείται μόνο σε επίπεδο κρατών. Υπάρχουν πολλές παράμετροι που θα πρέπει να αξιοποιηθούν. Καιρός είναι για μια ριζική αναθεώρηση της ελληνικής βαλκανικής πολιτικής. Το χαρτί της ΕΕ είναι ισχυρό αλλά δεν φτάνει. Οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες και όποιος δεν καταφέρει να προσαρμοστεί θα διακινδυνέψει πολλά. pontos-news.gr

“Filandizimi” i Greqisë nga .... Shqipëria Shkruan Panteli Savvidis Sa do që të duket e çuditëshme, dhe duke ruajtur analogjitë, ekziston një problematikë rreth “filandizimit” të Greqisë nga Shqipëria. Si “filandizim” u regjistrua  në fjalorin politik, përshtatja, në vitet e Bashkimit Sovietik, e politikës së Finlandës ndaj Rusisë pa ushtrimin ose kërcënimin e luftës, thjesht me prezencën ruse në zonë. Ndërsa pas vitit 1989 gjërat me Shqipërinë dukeshin se do të zhvilloheshin ndryshe, dhe atje ku gjatë periudhës së diktaturës Komuniste Helenët konsideroheshin si dorë e dytë, u kthyen në një lloj tërheqës në priudhën pas saj, vazhdimi solli Greqinë në pozitë të vështirë. Paragjykimet jan të thella dhe referimi modern i tyre ndoshta gjendet në vitet e krijimit të shtetit shqiptar për kufijtë e të cilit dy popujt patën kontradita dhe diskutime. Megjithatë ajo që ka rëndësi është dobësia e Greqisë moderne që të menaxhojë, pas vitit 1989, fqinjët e saj, megjithëse e donte se popujt ballkanas me mbizotërimin e pushteteve komuniste nuk ndoqën konceptet Perendimore në zhvillimin e nocionit të  shtetit komb. Ky nocion në Perëndim vazhdon që të ekzistojë, me diferencime të dukshme nga ajo që kishte si përbërje, akoma dhe në vitet e Luftës së Ftohtë. Dushin e parë të ftohtë, politika e jashtme greke duhet ta ketë pësuar gjatë vizitës së Micotakit në Tiranë, më 1991, kur papritur dhe ndërsa kryeministri Helen po kryente bashkëbisedime me homologun e tij, përfaqësuesi i qeverisë shqiptare i ngriti tek gazetarët çështje çamësh. Presidenti i vendit ishte akoma udhëheqësi komunist Ramiz Alia,dhe fakti – për të gjithë ata sa kishin njohuri mbi çështjen- ishte surprizë, pasi komunistët ishin të dyshimtë përballë çamëve të cilët i konsideronin bashkëpunëtorë të fashistëve. Mundet – dhe është e pranueshme- në nivel personal, çamët të ngrenë pretendime ekonomike ndaj shtetit helen, por pranimi dhe përpunimi i kërkesave të tyre nga qeveritë shqiptare të radhës, kishte  dhe ka si qëllim që të zgjerojë axhendën e problemeve. Qeveria Micotaki, sigurisht dhe me porosi të qarqeve liberaliste europiane dhe amerikane, ndihmoi Sali Berishën që të fitonte pushtetin, por ylli i ri politik shqiptar, i torturoi maksimalisht marrdhëniet shqiptarogreke. Pak a shumë, zhvillimi politik regjistroi marrdhënie të buta shqiptarogreke me qeveritë e socialistëve dhe të ashpra me qeveritë e Berishës, deri sa erdhi socialisti Edi Rama dhe përmbysi balancat. Karakteristika e Ramës- përtej ambicies dhe manisë së tij për pushtet- është se do që të pasurohet dhe është lidhur prapa karrocës së Erdoganit. Marrdhëniet e tyre nuk janë vetëm politike, por kanë dhe dimensione të keqkuptueshme. Ditët në vijim do të tregojnë nëse fundi i dukshëm i Erdoganit do të tërheqë me vete dhe Ramën – kryesisht në nivel personal. Ndërkaq do të ishte gabim  një qasje njëdimensionale të marrdhënieve shqiptarogreke si rezultat i zgjedhjeve personale të udhëheqësve të tyre. Shqiptarët, kryesisht nga Kosova por dhe nga territori i shtetit shqiptar, kanë arritur që të krijojnë një lobi të rëndësishëm në USA i cili aktivizoi faktorin amerikan në çështjen e shkëputjes së Kosovës. Mundet që shpërbërja e Jugosllavisë dhe krijimi i çështjes sllovene, kroate, akoma dhe e asaj të shtetit boshnjak, t’i shërbente faktorit ndërkombëtar, por, në Kosovë nuk do tregonte se shkaktonte interesin respektiv. Nga pikpamja gjeopolitike nuk është e qartë pse Perëndimi rrezikoi një luftë dhe marrdhëniet e saj me Serbinë për pavarësinë e Kosovës. Rreziku ishte i madh por ta justifikuar me marrdhëniet e mira Ollbrait – Thaçi. Një tjetër parametër që ndihmoi- dhe deri në një farë mase vazhdon që të ndihmojë- politikën shqiptare, ishte dhe është gadishmëria e saj për të likujdojë, akoma dhe me grupe terroriste, ballkanin. Ky kërcënim përpunon një shqetësim  në republikat e stabilizuara ballkanike, të cilat nuk janë të disponuara që të ndjekin një konfrotim të ashpër. Një tjetër parametër që ndihmon Tiranën përballë Athinës  është se një pjesë e madhe e komunitetit shqiptar ekzistojnë paragjykime të forta ndaj Helenëve që jo vetëm nuk hiqen, çfarë do që të bëjë pala helene, por dhe aktivizohen lehtësisht. Është e njohur  taktika e  udhëheqësve shqiptarë që të aktivizojnë, reflekset antihelene të qytetarëve të tyre kur ndodhen në momente të vështira, në Parlamentin e vendit të tyre, akoma dhe çështje që nuk kanë asnjë lidhje me Greqinë. Akoma dhe numri i madhi i elementëve kriminalë shqiptarë të kodit penal që aktivizohen në ambientin helen, është parametri i cili ndikon në filandizimin e Greqisë. Është karakteristik rasti i vrasjes së Zafiropoulos. Ku fajtorët moralë dhe realë ishin shqiptarë. Por nuk janë vetëm këto elementët e dhënë që “filandizojnë” Greqinë. Sulmi i Ramës ndaj minoritetit helen, kryesisht në Himarë, dhe dobësia e qeverisë helene që ta mbështesë, përforcon këtë koncept. Por duket se ekziston një plan i përgatitur shqiptar për mbrojtjen e Tiranës në rast të përmendjes së angazhimëve europiane të vendit fqinj. Nuk është e pabazë deklarata shqiptare se Greqia nuk do të guxojë që të vendosë pengesa në rrugëtimin europian të Tiranës, pas rezervave të Athinës ndaj Shkupit, për shkak të emrit- një deklaratë e cila zbulon përpjekjen e vendit fqinj që të kërkojë mbështetje dhe aleatë mbi llogjikën se Greqia është një vend problematik. Sigurisht që do të ketë reagime nga pala helene, por çështja e “filandizimit” me kufizimet dhe propocionet që përmendëm, vërtetohet nga vetë gjërat. Por, duket, se Athina në vitet pas 1989 ngurroi që të krijonte një politikë totale dhe kompakte ballkanike të cilën duhet ta mbështetë, dhe sigurisht me përshtatjet e nevojshme, sipas kohës. Nocionet e forcës së butë ose të ashpër ose të ndërthurrjes së tyre janë të panjohura, dhe nuk u përdorën kur duhej. Megjithëse ekonomikisht Greqia pati një prezencë të rëndësishme dhe një pjesë e madhe e shqiptarëve ja doli që të mbijetojë për shkak të prezencës  së tij në Greqi- mjaft, bile arritën dhe të pasurohen-,  fakti mbeti i pashfrytëzuara. Mënyra delikate e kësaj prezence shqiptare nuk u përdor. Në kundërshtim, pamë situata ekstreme që rënduan, në vënd që ta shfrytëzonin këtë faktor. Politika e butë presupozon dhe aktivizim në nivel ideologjik. Dhe këtu, mgjth se ekzistoni, nuk u shfrytëzuan rastet , qoftë me krijimin e një depozite mendimesh, qoftë dhe me shfrytëzimin e atyre ekzistuese, qoftë me mediat që do të aktivizoheshin në vendin fqinj me respekt ndaj karakteristikave të veçanta të vendit, por në të njejtën kohë të përpunimit të simpatisë ndaj helenizmit. Rezultati i të gjithë atyre është se politika nuk mund të ushtrohet vetëm në nivel shtetesh. Ekzistojnë parametra që duhet të shfrytëzohen. Koha është për një reformatim rrënjësor  të politikës helene. Letra e KE është e fortë por nuk mjafton. Zhvillimet do të jenë shumë të shpejta dhe ai i cili nuk do t’ia dalë të përshtatet do të rrezikojë shumë.    Përktheu, përgatiti Pelasgos Koritsas