Ο άνθρωπος μετά την πτώση των πρωτοπλάστων,.......... - Njeriu pas rrënies së njerëzve të parëkrijuar................

Ο άνθρωπος μετά την πτώση των πρωτοπλάστων, απέκτησε την ροπή προς το κακο και εύκολα κινείται προς την αμαρτία. Γράφει ο ι. Χρυσόστομος: όταν αποκλίνη προς την κακία, ξεπερνάει κάποτε και την θηριωδία των αγρίων ζώων και γινεται πιό επίνδυνος από το θηρίο, γιατί εκείνο εχει φανερή την αγριότητα και την θηριωδία, ενώ ο άνθρωπος κρύβει την κακία του κάτω απο το προσωπείο της επιεικείας και της φαινομενικής καλωσύνης.

Njeriu pas rrënies së njerëzve të parëkrijuar, përfitoi tendencën drejt  së keqes dhe me lehtësi lëviz drejt mëkatit. Shkruan Shën Joan Gojarti: kur anon drejt së keqes, tejkalon në një moment dhe vetë kafshërinë e kafshëve të egra dhe bëhet më i rrezikshëm se përbindëshi, sepse ato e kanë të dukshme egërsinë dhe ashpërsinë, ndërsa njeriu fsheh të keqen nën maskën e butësisë dhe mirësisë së shtirur.

Kristofor Kisi

Kristofor Kisi vdiq në Tiranë në rrethana misterioze, njihet si një nga kryepeshkopët që i bëri rezistenc të vazhdueshme presionit nga autoritetet italiane që mbasi pushtuan Shqipërinë kërkonin të kontrollonin dhe kishën ortodokse shqiptare. Është për t'u habitur fakti se ky personazh kaq i rëndësishëm është harruar nga shteti dhe nga disa "shoqata patriotike" të cilat çuditërisht nuk harrojnë të kujtojnë disa priftërinj që nuk kishin asnjë influencë në shoqerinë shqiptare të asaj kohe. 

Kryehirësia e tij Imzot Kristofor Kissi, Kryepiskop i Kishës Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë, lindi në vitin 1890 në lagjen Kala të Beratit. I prirë për jetën shpirtërore, iu kushtua studimeve fetare. Ato i kurorëzoi me mbarimin e shkollës së lartë Theologjike të Halkit (Hejbeli) të Stambollit, më 1908.

Pas mbarimit të studimeve u emërua profesor në gjimnazin e Jovan Bangës, në qytetin e Korçës. Para Luftës Ballkanike, Kryepisko Kissi u kthye në Stamboll dhe në vitin 1916 u hirotonis episkop dhe u emërua në selinë episkopale të Makriqojt të Konstandinopojës, duke qëndruar aty deri në vitin 1923. Atë vit u dërgua në Stamboll një komision i posaçëm nga qeveria shqiptare, me autorizimin që të zhvillonte negociata me Patrikanën Ekumenike rreth Autoqefalisë, të cilat dështuan. Pas dështimit të qëllimeve të këtij komisioni, për t’i dhënë fuqi dialogut dhe mbështetje kanonike këtyre përpjekjeve ndërhyri Patrikana Ekumenike duke dërguar një episkop erudit dhe me autoritet, si Imzot Kristofor Kissi. Ai la Stambollin dhe erdhi në Shqipëri dhe po këtë vit (1923) u emërua Episkop i Beratit.

Së bashku me episkop Jerotheun, me origjinë nga Përmeti, i dërguar edhe ky më parë si Eksark nga Pa- trikana Ekumenike, më 21 nëntor 1923 hirotonisën në episkop atë Fan Nolin, në kishën e Shën Gjergjit në Korçë.

Në vitin 1929 tërhiqet në manastir, për të mos marrë pjesë në veprimet antikano-nike që po kryheshin. Pas dorëheqjes së Imzot Visarion Xhuvanit, më 29 maj 1936, Imzot Kristofori pranon të vihet në krye të atyre që donin që Autoqefalia e Kishës Orthodhokse të Shqipërisë të njihej kanonikisht.

Më 12 prill 1937, Sinodi i Shenjtë i Patrikanës dekretonte njohjen e Kishës Autoqefale dhe po atë ditë, Tomosi Patriarkal i dorëzohej Imzot Kristofor Kissit. (Më 16 prill edhe Imzot Visarion Xhuvani kërkoi dhe mori faljen e Patrikanës dhe u tërhoq në Manastirin e Shën Joan Vladimirit).

Për shumë vjet në krye të Kishës Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë, Imzot Kristofori dha një kontribut tepër të madh për ruajtjen dhe zhvillimin e Orthodhoksisë në vendin tonë. Kështu, në vitin 1942 Kryepiskop Kristofor Kisi u thirr në Luogotenencë nga mëkëmbësi i ish-mbretit Viktor Emanuel i III, Jakomoni. Ai i bëri presion që në vendet episkopale, deri atëherë vakante, të emëroheshin në krye të hierarkisë orthodhokse të Shqipërisë episkopë unitë nga Kalabria, të cilët vareshin nga Papa, në përpjekje për ta kthyer gjithë Kishën tonë në unite. Këtë propozim Kryepiskopi Kristofor Kissi nuk e pranoi dhe thirri menjëherë teologun Ilia Banushi, që kishte mbaruar studimet teologjike në Beograd, i cili pranoi të hirotoniset, duke marrë emrin Irine dhe titullin Episkop i Apollonisë. Hirotonisja e tij Episkop u bë në manastirin e Shën Naunit në rrethin e Pogradecit, i cili në atë kohë ishte nën administrimin e Kishës Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë.

Në hirotonisjen e tij morën pjesë Episkopi i Korçës Agathangjel dhe Mitrofor Atë Vasil Marku. Kështu shmangu një rrezik të madh për Kishën tonë, që donte t’ia impononte pushtuesi. Menjëherë pas çlirimit të vendit, regjimi komunist e mënjanoi Kryepiskop Kristofor Kissin nga Kryetar i Kishës Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë, sepse nuk mund ta toleronte autoritetin e tij në Komunitetin Orthodhoks dhe e izoloi në kishën e Shën Prokopit, ku qëndroi deri sa ndërroi jetë më, 17 qershor 1958, në rrethana të dyshimta

ortodoksshqiptar

Θεοφάνια στην Μπομποστίτσα Κορυτσάς 2018 - Theofania në Boboshticë të Korçës 2018!

Φίλος της ιστοσελίδας μας έστειλε τις φωτογραφίες και το βίντεο από την γιορτή τον Θεοφανίων στην Μπομποστίτσα Κορυτσάς. Ευχαριστούμε. 

Një mik i faqes na dërgoi fotot dhe videot që shikoni nga ceremonia e hedhjes së Kryqit në Boboshticë të Korçës me rastin e Ujit të Bekuar. Faleminderit

Θεοφάνια με συμμετοχή Ιλλύρ Μέτα στην Κορυτσά! - Uji i Bekuar (Theofania) në Korçë! (Fotografi+Video)

Ashtu siç informohemi nga faqja zyrtare e Mitropolisë së Shenjtë Korçë: Në Katedralen Ngjallja e Krishtit në Korçë nën udhëheqjen e Mitropolitit të Shenjtë të Korçë,  imzot +Joanit u Kremtua  Ceremonia e Theofanisë (Ujit të Bekuar). Pas Agjiazmosë (Shenjtërimit të Ujit) sipas traditës u bë dhe ankandi i ikonave gjatë të cilët besimtarët marrin ikonat për 40 ditë në shtëpi dhe tregojnë bujarinë e tyre duke ndihmuar kishën sipas mundësisë ekonomike që kanë. Në fund të ceremonisë nderoi me pjesmarrjen e tij dhe Presidenti i Republikës Ilir Meta, të cilin si + imzot Joani ashtu dhe besimtarët e falenderuan. Në kremtim mori pjesë dhe  Haxhi Baba Mondi, Kryegjysh i  Kryegjyshatës Botërore të Bektashinjëve. Gëzuar për shumë vjet!

Όπως και μας πληροφορεί η επίσημη ιστοσελίδα της Ιερά Μητροπόλεως Κορυτσάς: Στο καθεδρικό Ναό της Αναστάσεως στην Κορυτσά, υπό την καθοδήγηση του Μητροπολίτη Κορυτσά κ.κ Ιωάννη τελέσθηκε η Θεία Λειτουργία και η τελετή του Αγιασμού. Στην συνέχεια, όπως είναι και η παράδοση μέσω ενός «πλειστηριασμού»  οι πιστοί παίρνουν εικόνες τις εκκλησίας για να κρατήσουν για 40 ημέρες και τα επιστρέφουν καταβάλλοντας ένα ποσό εις όφελος του φιλανθρωπικού έργου της εκκλησίας.  Προς το τέλος στην τελετή συμμετείχε και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας της Αλβανίας κ Ιλλύρ Μέτα αλλά και ο πρόεδρος των Μπεκτασίδων Μπαμπά Μόντι Χρόνια Πολλά.

Μία Προσευχή...-Një Lutje…

Një Lutje…

O Zot,

Sa njerëz... dhe për sa shumë arsye... e gdhijnë, me mundime dhe vështirësi.  Dërgo bekimin tënd Hyjnor për çdo përpjekje që bëhet për të mirën.

Midis tyre dhe unë, kapitem trupërisht o Zot, mundohem dhe punoj për dashurinë Tënde.

Qoftë emri Yt i lavdëruar që lejon të të ofroj edhe unë diçka, të kontribuoj edhe unë diçka në Kishën Tënde të shënjtë dhe madhështore.

E di që i neveritshëm është përpara Teje rënkimi, por... si të t’a them ndryshe o Krishti im, disa momente janë më të vështira se të tjerat.  Ka momente që ndjej lodhje tepër të rëndë.  Gjunjët përulen, sytë mbyllen, trupi i padisiplinuar nuk i bindet shpirtit.

Por ti o Zot n’a mësove që “forcat në sëmundje e dobësi përsosen”.

Qoftë gjithmonë emri Yt i lavdëruar... për dobësinë time dhe përforcimin prej Teje.  Qoftë emri Yt i lavdëruar që lejon me kaq pak të bëhen kaq shumë gjëra.

Qoftë emri Yt i lavdëruar që bekon dhe bën të mundur që përpjekia e vogël të sjellë pemë njëqindfish.

Të falenderoj Ty o Zot që zgjodhe të dobëtit dhe të vegjëlit e botës për të turpëruar të fuqishmet.

O Zot zgjate përdëllimin Tënd.  Jepu forca titanike trupave të dobët dhe të pamundur.

Jepu o Zot dëshirë, vullnet dhe vendosmëri për të kryer betejën deri në sakrificë, deri në fund.

Mbushe me flakën e Hirit Tënd shpirtin, që të fitojë mbi lodhjen,  rraskapitjen, mbi dobësinë, që kështu t’i nënshtrohet shpirtit natyra njerëzore.

Mbushe me Hirin Tënd të shënjtë punën e duarve tona të dheshme.  Amin

.................................

Një Lutje

O Zot Jisu Krisht,

I Pagabueshëm dhe i Pamëkatë Bir i Perëndisë së lartë,

ul kryet dhe gjunjëzohem përpara Teje...

Dhe të lutem, o Zot, më fal gabimet e mia...

Gabimet e mëdha dhe ato të vogla...

Gabimet e shfaqura të cilat skandalisën njerëzit,

Gabimet e fshehta të cilat tronditën ëngjëjt...

Gabimet të cilat i kuptova dhe më përulën...

Gabimet të cilat kurrë nuk i pranova por i lashë të madhohen

Gabimet të cilat shkaktuan probleme tek njerëzit përreth,

dhe të cilat shkaktuan zemërim, dhimbje dhe zhgënjim...

Më fal pra gabimet të cilat i di dhe ato që nuk i di.

Gabimet të cilat më bënë të ndjej turp, por edhe ato

të cilat më bënë që ndjej fshehurazi krenari.

Gabimet e mia o Zot m’i fal dhe fshiji...

sepse janë të shumta dhe më lodhin si një ngarkesë e rëndë

mbi supe, sepse nuk dua t’i bëj përsëri.

Ndriçomë o Jisu i Pamëkatë dhe i Pagabueshëm, të ndreq gabimet e mia...

Më ndihmo që të zëvendësoj çdo gabim timin me një vepër të drejtë dhe të mirë, me një veprim të mënçur.

Më ndihmo të pakësoj gabimet e mia, që kështu të mos mbushet jeta ime plot me zgjedhje të gabuara, por le të dalë përpara Teje si një buqetë lulesh me përcaktime të sakta dhe të ndriçuara prej Teje, si një buqetë lulesh me mendime dhe vepra të hirëshme dhe të frymëzuara prej Hirit Tënd të Shënjtë. Amin.

Άγ. Αχμέτ, ένας Οθωμανός Άγιος (βίντεο) - Shën Ahmeti (video)

Άγιος Αχμέτ (†24 Δεκεμβρίου)

α) Σε κάθε εποχή η Εκκλησία κοσμείται από αγίους. Αυτό σημαίνει ότι ο μακρόθυμος και οικτίρμων Θεός, η Παναγία και Ομοούσιος Τριάς, δεν αφήνει απαράκλητο τον κόσμο. Έτσι, προφήτες, δίκαιοι, απόστολοι, ευαγγελιστές, μάρτυρες, ιεράρχες, όσιοι, ιερομάρτυρες αλλά και νεομάρτυρες, ενεργοποιώντας τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος, καθίστανται ζωντανά μέλη του σώματος του Χριστού (βλ. Α΄ Κορ. 12, 27).

β) Ανάλογα με τις κοινωνικές και ιστορικές συνθήκες φανερώνονται και οι άγιοι. Έτσι, στην περίοδο των διωγμών είχαμε τους μάρτυρες, ενώ σε περιόδους ελευθερίας της πίστεως και ακμής της παιδείας και των γραμμάτων αναδείχθηκαν λόγιοι συγγραφείς και σπουδαίοι υμνογράφοι. Οι νεομάρτυρες ανέτειλαν στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας ως αντιστασιακοί της ρωμιοσύνης και του ελληνισμού, ως πρότυπα πίστεως και υπομονής. Κι όπως σημειώνει ο Απόστολος, από τη δοκιμασία της πίστεως γεννιέται η υπομονή, η οποία πρέπει να κρατήσει μέχρι τέλους (βλ. Ιακ. 1, 4).

γ) Ο όσιος Νικόδημος Αγιορείτης στο Νέον Μαρτυρολόγιον αναφέρει ότι ο Θεός ευδόκησε να εμφανιστούν οι νεομάρτυρες για πέντε λόγους: Διότι συμβάλλουν στον ανακαινισμό της ορθόδοξης πίστης, καθιστούν αναπολόγητους τους αλλοπίστους την ημέρα της κρίσεως, αποτελούν δόξα και καύχημα της Ανατολικής Εκκλησίας και καταισχύνη των ετεροδόξων, είναι παραδείγματα υπομονής αλλά και πρότυπα μιμήσεως για τους χριστιανούς.

δ) Ανάμεσα στους βίους των νεομαρτύρων περιλαμβάνεται και σύντομος βίος του Αχμέτ του Κάλφα, ο οποίος ενώ ήταν μωαμεθανός, με θαυμαστό τρόπο έγινε χριστιανός και μαρτύρησε το 1682. Η μνήμη του τιμάται στις 24 Δεκεμβρίου και στις 3 Μαΐου. Στο Νέον Μαρτυρολόγιον αναφέρεται: «Ούτος έχων σκλάβαν Ρώσσαν συνεμίγνυτο με αυτήν, άφηνεν όμως αυτήν να πηγαίνη εις την Εκκλησίαν των Χριστιανών εἰς τας επισήμους ημέρας. Επειδή δε όταν εκείνη ήρχετο από την Εκκλησίαν, αυτός ησθάνετο ευωδίαν άρρητον απού έβγαινεν από το στόμα της, την ηρώτησεν τί τρώγει και μυρίζει έτζη;».

ε) «Εκείνη του είπεν, ότι τρώγει αντίδωρον, και πίνει αγιασμόν. Ταύτα ακούσας προσκαλεί έναν εφημέριον της Μεγάλης Εκκλησίας, και του λέγει να ετοιμάση τόπον διά να υπάγη αυτός, όταν ελειτούργει ο Πατριάρχης. Ου γενομένου, έβλεπεν, ω του θαύματος! όταν ευλόγει ο Πατριάρχης τον λαόν, και εύγαιναν από το τρικήριον, και από τα δάκτυλά του ακτίνες, και έπιπτον επάνω εις όλων των χριστιανών τας κεφαλάς, αυτού δε την κεφαλήν άφιναν άμοιρον».

στ) «Τούτο το θαυμάσιον ιδών, κράζει τον ιερέα, και βαπτίζεται, και ήτο κρυφά χριστιανός ικανόν καιρόν. Επειδή δε εις μίαν σύναξιν λογοτριβούντες οι μεγιστάνες ποίος άραγε να είναι μεγαλύτερος; και ερωτήσαντες και αυτόν, αυτός εφώναξεν όσον εδύνατο: μεγαλωτάτη από όλα είναι η πίστις των χριστιανών. Και ωμολόγησεν τον εαυτόν του χριστιανόν, και όλον το μυστήριον της ενσάρκου οικονομίας του Χριστού κηρύξας παρρησία, το μακάριον τέλος του μαρτυρίου εδέξατο».

ζ) Ο Αχμέτ ήταν άνθρωπος καλής προαιρέσεως, γι’ αυτό επέτρεπε στη ρωσίδα σύντροφό του να εκκλησιάζεται. Αυτή προφανώς είχε επιτίμιο και δεν κοινωνούσε, αλλά έπαιρνε αντίδωρο και έπινε αγιασμό. Η πίστη της όμως αγίασε και τον Αχμέτ. Εδώ βρίσκει εφαρμογή το αποστολικό λόγιο: «και γυνή ει τις έχει άνδρα άπιστον, και αυτός συνευδοκεί οικείν μετ᾿ αυτής, μη αφιέτω αυτόν. ηγίασται γαρ ο ανήρ ο άπιστος εν τη γυναικί, και ηγίασται η γυνή η άπιστος εν τω ανδρί.» (Α΄ Κορ. 7, 13-14). Προκύπτει όμως το ερώτημα: Πώς ένας αλλόθρησκος όντας στη Θεία Λειτουργία βλέπει το άκτιστο φως, που πηγάζει από τα χέρια του Πατριάρχη και εκχέεται στους χριστιανούς; Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Υπάρχουν φαίνεται περιπτώσεις γνωστές μόνο στον Θεό, που κατά θεία παραχώρηση γεύονται πνευματικές εμπειρίες και αλλόθρησκοι. Το παράδοξο αυτό γεγονός αναδεικνύει τη μέγιστη ευθύνη των χριστιανών για τον τρόπο μετοχής τους στα μυστήρια της Εκκλησίας και όχι μόνο…

..........................

Shën Ahmeti (24 dhjetor) 

Shën Ahmeti është një martir dhe shenjt për të krishterët. Kush e dëgjon çuditet pasi një emër mysliman i shndërruar në shenjt i krishterë nuk është dëgjuar shpesh herë.

Ai lindi në shekullin e XVII nga një familje myslimane në Kostandinopojë (Stamboll). Ishte kaligrafist, ose kopjues në Arkivin e Madh. Sipas ligjeve osmane, pasi nuk kishte grua i lejohej të mbante një skllave, një grua ruse.

Ai e lejonte skllaven që të ndiqte ritualet e krishtera dhe shumë shpejt u tërhoq nga to.

Ai thirri nje prift që ti përgatiste një vend të fshehte gjatë një liturgjie me Patriarkun. Ai u pagëzua në fshehtësi duke u kthyer në të krishterë.

Ai madje e fshehu dhe emrin e tij te pagëzimit, dnaj sot njihet si Shën Ahmeti, me emrin e tij mysliman

Një ditë teksa ndodhej në prani të njerëzve të tjerë me pozitë, të cilët po ofendonin krishterimin, nuk u permbajt dhe deklaroi se krishterimi është më lart nga të gjitha fetë dhe se ai vetë ishte i tillë.

Për këtë deklaratë ai u rrah barbarisht dhe më pas u dërgua tek kadiu i cili e dënoi me prerje koke.

Ai njihet si një nga shenjtorët e Kishës Ortodokse.

Psalm 135 - SEM & Arkhon Protopsaltis Theodoros Vassilikos

Hymni i Ëngjëjve

Hymni i Ëngjëjve

“Lavdi Perëndisë më të lartat dhe mbi dhenë paqe dhe mbi njerëzit mirëdashje” (Lluk.2:14)

 

Po afron, të dashurit e mij, festa e madhe, Krishtlindjet!  Duhet të përgatitemi për këtë festë.  Si do të përgatitemi?

Le të dëgjojmë ato që n’a thotë Kisha, “Le të largojmë prej nesh tërë kujdesin për jetën”.  Le të dëbojmë larg nesh çdo mendim të kotë.  Le t’i bëjmë mendimet tona më të lehta duke eliminuar ato të kotat.  Le të zbresim nga stratosfera në tokë.  Le të themi dhe ne ato që thanë barinjtë gjatë asaj nate të paharruar “le të vemë tani gjer në Vithleem...” (Lluk.2:15).  Edhe ne le të udhëtojmë deri në Vithlehem.  Mëndërisht atje do të shohim çudinë.  Do të shohim shpellën ku u lind Zoti Krisht.  Do të shohim të kulluarën dhe gjithmonë-virgjërën Mari.  Do të shohim Foshjën Hyjnore.  Do të shohim gjithashtu edhe kafshët e padjallëzuara të cilat me frymën e tyre përpiqen të ngrohin sado pak atmosferën e ftohtë të dimrit.  Do të shohim yllin që ndriçon sipër shpellës.  Do të shohim barinjtë që rendin, të cilët ishin të parët që iu falën Shpëtimtarit Krisht.  Do të shohim magët të cilët erdhën nga larg për të ofruar si përfaqësues të shkencës dhuratat e tyre të çmuara.  Por në të njëjtën kohë do të shohim edhe Irodhin, i cili mprehu thikat për të therrur foshnjën Hyjnore.

Nga të gjitha këto, të cilat janë plot kuptim, ju lutem në këtë moment le t’i mbyllim veshët ndaj çdo gjëje tjetër dhe le të dëgjojmë një këngë.  Është kënga më e ëmbël se çdo këngë tjetër.  Sapo, thotë kënga, kryeëngjëlli iu tha barinjve “ja tek ju sjell lajm të mirë për një gëzim të madh,... se sot u lindi juve një shpëtimtar” (Lluk.2:10-11), menjëherë, jo një ëngjëll, apo dy apo tre, por një ushtëri e tërë e panumurt ëngjëjsh dhe kryeëngjëjsh të shënjtë formuan një urë qiellore, dhe njëri skaj i saj prekte tokën ndërsa skaji tjetër prekte galaksitë qiellore.  Dhe nëpër shkallët e kësaj ure ngjiteshin dhe zbrisnin  ëngjëjt me kitara të arta dhe psallnin.  Dhe shtresat e larta tokësore tundeshin dhe qielli përqafohej me tokën.  Dhe atëherë u dëgjua ajo kënga e shkëlqyer “Lavdi Perëndisë më të lartat dhe mbi dhenë paqe dhe mbi njerëzit mirëdashje” (Lluk.2:14).

Sipas këtij himni, foshnja Hyjnore është “lavdia” e Perëndisë, foshnja Hyjnore është “paqe” mbi dhe’, foshnja Hyjnore është “mirëdashje mbi njerëzit”.

***

1. “Lavdi Perëndisë më të lartat”.  Pikë së pari foshnja Hyjnore është “lavdi” e Perëndisë.  Sepse përpara Krishtit, përveç popullit të Israelit i cili kishte një ide për Perëndinë e vërtetë, gjithë bota tjetër ishte e zhytur në padije dhe nuk e njihte Perëndinë e vërtetë.  Gjithçka adhurohej, ashtu siç thotë një filozof i lashtë, përveç Perëndisë së vërtetë.  O Krisht Perëndi, nga çfarë errësire n’a nxorre!

N’a mësoi foshnja Hyjnore që ekziston një Perëndi vetëm, që Perëndia është përdëllimtar, zemërgjërë dhe mëshirëplotë.  N’a mësoi që duhet t’i drejtohemi Perëndisë duke thënë “Ati ynë...” (Matthe 6:9-13).  N’a mësoi që Perëndia është Atë dhe e do krijesën e tij – Perëndia është mirëdashës, Perëndia interesohet akoma edhe për gjërat më të vogla dhe pa vullnetin e tij asnjë zogëz, asnjë fije gjethe nuk bie mbi tokë.  Na mësoi gjithashtu edhe mësimin më të lartë, që “frymë është Perëndia, dhe ata që i falen duhet t’i falen me frymë e me të vërtetë” (Joan 4:24).  Dhe jo vetëm që na mësoi, por ishte vetë Ai, ashtu siç thotë dhe Pavli i shënjtë, “i cili është shëmbëllesë e Perëndisë” (Let.II Pav. mbë Korinthianët 4:4; Kolos.1:15), “ndriçim i lavdisë” së Perëndisë (Hebr.1:3).  Ishte “dritë prej drite, Perëndi e vërtetë”.  Ishte pra foshnja Hyjnore “lavdia” e Perëndisë.

2. “Dhe mbi dhenë paqe”.  Ishte foshnja Hyjnore gjithashtu edhe “paqe” mbi dhe’.  Por në këtë pikë dëgjoj kundërshtime.

-Paqe mbi dhe’?  Dheu tundet nga luftrat.  Që nga momenti që u lind Krishti deri më sot vetëm luftra dëgjohen.  Toka është larë nga lumenj gjakrash.  Si mundet që Krishti të jetë “paqe” mbi dhe’?

Po, është paqe.  Nuk është paqe për ata që nuk besojnë tek Ai, nuk është paqe për ateistët.  Por është paqe për ata që besojnë.  “Shumë paqtim kanë ata që duan nomin tënd” (Psallm 118:165).

Kush është kjo paqe që solli Krishti në botë?  Paqja që solli Krishti është paqe e botës së brendëshme të njeriut.  Është një lloj paqeje të cilën mund t’a shijojë çdo njeri që beson tek Zoti.  Prej çfarë ndjenjash përshkohet njeriu?  Të gjithë ndjejmë agoni.  Kjo agoni dhe ankth e ka rrënjën në mëkatat që kemi bërë dhe na vijnë ndërmënd, dhe për të cilat ndjehemi fajtorë, kjo agoni vjen nga zëri i një prokurori të padukshëm i cili na thotë “Mëkatove, je fajtor!”...

Dhe njeriu kërkon falje.  Kush do të na i japë faljen?  Ndonjë njeri? Apo ndonjë ëngjëll a kryeëngjëll?  Vetëm një mund të n’a dhurojë faljen e mëkatave, ai që ka pushtet dhe fuqi “të falë mëkatat” (Matthe 9:6, Mark 2:10, Lluk. 5:24).  Dhe ky është Zoti Krisht.

Pranë Krishtit gjejnë prehje mëkatarët më të mëdhenj të botës.  Të shthururit, vjedhësit, të korruptuarit, kurvarët, gjithë ata që mëkatuan dhe kryen krime, vetëm pranë Krishtit mund të gjejnë prehje.  Krishti është “Ai që fal mëkatat e botës” (Joan 1:29).

Lavdi Perëndisë!  Paqe në zemrat e njerëzve.  Dhe rezultati i paqes?

3. “Mbi njerëzit mirëdashje”.  Rezultati i paqes është mirëdashja ndër njerëzit.  Çfarë është “mirëdashja”?  Është një zë.  Cili zë?  Një shkrimtar i madh Rus, i cili bënte jetë ateisti dhe nuk besonte dhe pasi i provoi të gjitha në këtë botë tha: “Vetëm një herë ndjeva në zemër paqe dhe qetësi.  Kur? Kur ashtu siç isha i zhytur në mëkatat e Petrogradit, shkova tek një asket Rus, u gjunjëzova përpara tij dhe i rrëfeva mëkatat e mia.  Lotë rridhnin nga sytë e mij dhe zemra ime tronditej fort.  Oh atëhere, kur sipër shpatullave të mia shtriu petrahilin e tij dhe më tha “të falen mëkatat e tua”, parajsa lulëzoi në zemrën time.

“Dhe mbi njerëzit mirëdashje”.  Ti që po më dëgjon në këtë moment, qofsh burrë apo grua, dhe që ke 10, 20 apo 30 vjet pa u rrëfyer, si do t’i kalosh Krishtlindjet?  Në qoftë se do që të ndjesh “mirëdashje”, nëse do që të ndjesh ngazëllim qiellor, dhe nëse do që të dëgjosh zërin i cili të lajmëron se një botë e re lindi brenda teje, nxito tek ati shpirtëror, hapi fletët e zemrës sate, rrëfe mëkatat e tua, dhe në emër të Krishtit të Kryqëzuar dritë, bekim dhe mirëdashje do të lindë brenda zemrës sate.

***

Me pak fjalë u përpoqa t’ju jap një analizë të himnit të mrekullueshëm ëngjëllor të Krishtlindjeve.  Ky himn vazhdon të psallet deri më sot.  Por lind pyetja: janë buzët tona të denja për të psallur këtë himn?  Janë të denja buzët e priftërinjve, kryepriftërinjve, psalltëve dhe predikuesve tanë?  Jemi të denjë t’a psallim këtë himn?  Duhet t’a lajmë mirë gojën që të mund të përsëritim ato fjalë që psallën ëngjëjt atë natë: “Lavdi Perëndisë më të lartat, dhe mbi dhenë paqe dhe mbi njerëzit mirëdashje”.

Ju pyes vëllezër: Zoti ishte Lavdi e Perëndisë.  Po ne a jemi lavdi e Perëndisë?  Krishti ishte paqja e botës.  Po ne a kemi brenda zemrave tona atë paqe e cila buroi nga grazhdi i Krishtit?  Krishti ishte mirëdashja dhe ngazëllimi.  Po ne a kemi brenda nesh atë mirëdashje dhe ngazëllim? 

Le të hapim krahët e të fluturojmë sipër botës lëndore dhe le të arrijmë lart në qiejt që të dëgjojmë himin ëngjëllor të Krishtlindjes.

Çfarë kërkon Krishti prej nesh?  Zemrën n’a kërkon.  Biri im, thotë, “m’a jep mua zemrën tënde”.  Më jep zemrën tënde ashtu siç e ke, me të metat e tua, me mëkatat e tua, me pasionet dhe ëndrrat e tua.  “Më jep mua zemrën tënde”, thotë.  Dhe nëse ia japim zemrën Krishtit atëhere zemra jonë do të bëhet grazhdi dhe shpella e Vithlehemit, dhe brenda saj do të lindë Krishti.  Dhe kur Krishti të lindë në zemrat tona atëhere përsëri ëngjëjt do të zbresin nga qielli dhe ne mëkatarët do të dëgjojmë përsëri të psallet himni “Lavdi Perëndisë më të lartat, dhe mbi dhenë paqe dhe mbi njerëzit mirëdashje”.

† Episkop Avgustini

Predikim i mbajtur në një nga Kishat e Athinës

përpara vitit 1967

Përktheu nga Greqishtja,

Aleksandër P. Filip

Ia përkushtoj me dashuri të thellë zemre dhe mirënjohje shpirtërore Gjerondit të nderuar, luftëtarit të paeupur dhe shëmbëlltor të Orthodhoksisë, ierarhut të ndriçuar të Kishës së Shënjtë të Krishtit, predikuesit të flaktë dhe të palodhur të fjalës së Zotit, Mitropolitit të Follorinës, Prespës dhe Ordheas at AVGUSTIN KANTIOTIT.

Paçim uratat dhe bekimet tuaja Hirësi!

Οι εξτρεμιστές ιερόσυλοι τρομοκρατούν τους ορθοδόξους: Άλλα δύο παρεκκλήσια εκλάπησαν και καταστράφηκαν χθες το βράδυ!- Vandalët vazhdojnë të terrorizojnë orthodhoksët: Dy kishëza të tjera u vodhën dhe u përdhosën në qëndër të Korçës

Παραμονή Χριστουγέννων και η τρομοκρατία συνεχίζεται στην Κορυτσά, Χθες το βράδυ στο κέντρο της πόλης της Κορυτσάς καταστράφηκαν άλλα δύο παρεκκλήσια αυτό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και του Αγίου Γεωργίου. Εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως το παρεκκλήσι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου έχει κλαπεί και καταστραφεί πέντε φορές και η αστυνομία δεν βρίσκει κανέναν ένοχο. Ο επίτροπος του ναού , ο Διονύσιος Μυτρολλάρη καλεί την αστυνομία να βρει τους ενόχους. Αν και πριν από δυο μέρες καταστράφηκαν δύο παρεκκλήσια, οι ιερόσυλοι εξτρεμιστές , για να δείξουν και να βεβαιώσουν πως εδώ δεν υπάρχει κράτος  και ότι οι ίδιοι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν στους ορθοδόξους, χωρίς να ανησυχεί  κανείς, κατέστρεψαν άλλα δύο παρεκκλήσια στο κέντρο της πόλης. Πάλη κανείς δεν τους είδε; Καλούμε τους ορθοδόξους να αντιδράσουν με όλους τους νόμιμους τρόπους και αν τελικά κανείς δεν πάρει μέτρα τότε να πάρουμε εμείς το νόμο στα χέρια και να βρούμε τους ενόχους και να τους μάθουμε πως με τα ιερά και όσια μιας κοινότητας δεν παίζουμε. Η τρομοκρατία δεν θα περάσει Πελασγός Κορυτσάς

Vigjilje Krishtlindjesh dhe terrorizmi vazdhon në Korçë Dje në darkë në qëndrën e qyteti të Korçës u dëmtuan dhe u vodhën dy kishëza. Ajo e Fjetjes së Hyjlindëses dhe ajo e Shën Gjergjit. Të bën përshtypje fakti se kishëza e Shën Marisë është vjedhur dhe përdhosur pesë herë me radhë dhe policia nuk ka kapur askënd. Kujdestari i Kishës Dhionis Myrtollari i bën thirrje polcisë dhe shtetit të veprojnë dhe të gjejnë fajtorët. Mgjth se para dy ditësh u shkatërruan dy kishëza, këta prëdhosës ekstremistë, për të vërtetuar dhe për të treguar se këtu nuk ka shtet dhe ata mund të bëjnë çfarë të dëshirojnë ndaj orthodhoksëve, pa u shqetësuar askush, shkatërruan dhe dy kishëza në qëndër të qytetit. Përsëri askush nuk i pa? Iu bëjmë thirrje orthodhoksëve që të reagojnë me të gjitha mënyrat e ligjshme dhe nëse si përfundim nuk merren mas atëhere ne të marrim ligjin në dorë dhe të gjejmë fajtorët të cilëve duhet t’iu mësojmë se askush nuk luan me të shenjtat e një komuniteti kaq vital dhe të rëndësishëm për këtë vend i cili ekziston vetëm në saj të këtij komuniteti. Terrorizmi nuk do të kalojë. Pelasgos Koritsas.