Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2015

10 ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΣΑΜΗΔΕΣ10 PYETJE DHE PËRGJIGJE MBI ÇAMËT.

Οι Τσάμηδες με στολή του κατακτητή -Çamët me veshje të ushtrisë pushtuese.

τοῦ Κωνσταντίνου Χολέβα
  Πολιτικοῦ Ἐπιστήμονος
 Τόν τελευταῖο καιρό γίνεται καί πάλι συζήτηση γιά τούς "Τσάμηδες". Ἡ ἀλβανική προπαγάνδα ἐπαναφέρει ἕνα ζήτημα τό ὁποῖο δημιουργεῖ ἀρνητικό κλῖμα στίς ἑλληνοαλβανικές σχέσεις καί προκαλεῖ ἤδη τήν ἀνησυχία πολλῶν Ἑλλήνων, ἰδίως στίς περιοχές που συνορεύουν μέ τήν Ἀλβανία, δηλαδή στούς Νομούς τῆς Δυτικῆς Μακεδονίας καί τῆς Ἠπείρου. Γιά νά δώσουμε μιά σύντομη εἰκόνα τοῦ θέματος κατά τρόπο κατανοητό ἀπό τόν ἀναγνώστη παρουσιάζουμε δέκα ἐρωτήσεις μέ τίς ἀντίστοιχες ἀπαντήσεις γιά τό θέμα τῶν Τσάμηδων.
1) Τί σημαίνει ἡ ὀνομασία Τσάμης Μέ τό ὄνομα αὐτό ἐννοοῦμε μία ὁμάδα Μουσουλμάνων πού ἔζησαν στήν Θεσπρωτία ἀπό τόν 17ο μέχρι τά μέσα τοῦ 20οῦ αἰῶνος. Ἡ λέξη ἀποτελεῖ παραφθορά τοῦ ὀνόματος Θύαμις, ὅπως ἦταν γνωστός στήν ἀρχαιότητα ὁ ποταμός Καλαμᾶς.
2) Πῶς βρέθηκε στήν Θεσπρωτία αὐτή ἡ ὁμάδα; Οἱ Τσάμηδες ἀποτελοῦν τούς ἀπογόνους ἐξισλαμισθέντων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἠπείρου. Πολλοί ἀπ' ἀυτούς ἐξισλαμίσθηκαν βιαίως μετά τήν ἀτυχῆ ἐξέγερση τοῦ Ἐπισκόπου Τρίκκης Διονυσίου ( τοῦ "Σκυλοσόφου") στίς ἀρχές τοῦ 17ου αἰῶνος, ἐνῷ ἄλλοι προσεχώρησαν ἑκουσίως στό Ἰσλάμ γιά νά ἀποκτήσουν ἀξιώματα (Σπαχῆδες) . Ἡ ἀλλαγή θρησκεύματος ὁδήγησε πολύ γρήγορα καί στήν μεταστροφή τῆς ἐθνικῆς συνειδήσεως. Ἔγιναν Τουρκαλβανοί καί φανατικοί διῶκτες τῶν Ρωμηῶν. Τοῦτο μαρτυρεῖ ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη ἀποτελεῖ ἕνα ἰσχυρότατο στοιχεῖο τῆς ἐθνικῆς μας ταυτότητος.
3) Πῶς παρέμειναν στόν ἑλλαδικό χῶρο μετά τήν ἀνταλλαγή τῶν πληθυσμῶν;  Βάσει τῆς συνθήκης τῆς Λωζάννης τοῦ 1923 οἱ Ἀλβανόφωνοι Μουσουλμάνοι τῆς Θεσπρωτίας κρίθηκαν ὡς "ἀνταλλάξιμοι". Ὅμως ἡ τότε Κυβέρνηση τοῦ Στρατηγοῦ Θεοδώρου Παγκάλου δέν τούς ἔστειλε στήν Ἀλβανία μέ τήν ἐλπίδα ὅτι ἡ χειρονομία αὐτή θά μετροῦσε θετικά στίς σχέσεις μας μέ τό νεοσύστατο ἀλβανικό κράτος. Δυστυχῶς ἀπό τότε μέχρι σήμερα ἡ ἐμπράκτως ἐκδηλούμενη καλή διάθεση τῆς χώρας μας δέν ἀποδίδει τά ἀναμενόμενα ἀπό ἀλβανικῆς πλευρᾶς. Βλέπουμε ἄλλωστε τήν ἀρνητική στάση τῶν Τιράννων ἔναντι τῶν Βορειοηπειρωτῶν.
4) Γιατί κατηγοροῦνται γιά ἀνθελληνική δράση; Κατά τήν Ἰταλική ἐπίθεση ἐναντίον τῆς χώρας μας τρία ἀπό τά δεκατέσσερα συμπράξαντα ἀλβανικά τάγματα ἦσαν στελεχωμένα ἀπό Τσάμηδες, πού ἐπεδόθησαν σέ ἀκατονόμαστες ἀδικοπραγίες. Στήν διάρκεια τῆς Κατοχῆς οἱ Τσάμηδες ἔγιναν οἱ καλύτεροι συνεργάτες τῶν Ἰταλῶν Φασιστῶν καί διέπραξαν μύριες ὅσες βιαιότητες εἰς βάρος τῶν συγχωριανῶν τους Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων. Μέ ὀργανωτή τήν Ἀλβανική Ἐθνική Ἐπιτροπή ( ΞΙΛΙΑ) καί ἀρχηγούς τήν περιώνυμη οἰκογένεια Ντίνο Μπέη διέπραξαν λεηλασίες, σφαγές καί δολοφονίες καί ἐμπρησμούς κατοικιῶν. Σύνθημά τους ἦταν ὅτι ὅλη ἡ Ἤπειρος μέχρι καί τήν Πρέβεζα πρέπει νά γίνει ἀλβανική! Μετά τήν συνθηκολόγηση τῶν Ἰταλῶν οἱ Τσάμηδες συνεργάσθηκαν μέ τούς Γερμανούς κατακτητές και συνέχισαν τά ἐγκλήματα μέ ἀποκορύφωμα τήν μαζική ἐκτέλεση 49 προκρίτων τῆς Παραμυθιᾶς στίς 29/9/1943.
5) Πῶς ἔφυγαν ἀπό τήν πατρίδα μας; Οἱ Τσάμηδες κατεδιώχθησαν ἀπό τίς ὁμάδες Ἐθνικῆς Ἀντιστάσεως τοῦ Ναπολέοντος Ζέρβα (ΕΔΕΣ) . Ἀποφασιστικές ἦταν οἱ ἑλληνικές νίκες στήν πρώτη μάχη τῆς Μενίνας ( Νεράιδας) στίς 17 καί 18/8/1944 καί στήν δεύτερη μάχη τῆς Μενίνας στίς 20 καί 21/9/1944. Πολλοί Γερμανοί καί Τσάμηδες κατέφυγαν γιά να σωθοῦν στήν Ἀλβανία, τούς δέ ἐνόπλους Τσάμηδες ἀκολούθησαν καί οἱ οἰκογένειές τους.
6) Ὑπάρχουν καταδίκες εἰς βάρος τους;  Βεβαίως. Τό 1945 τό Εἰδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων Ἰωαννίνων κατεδίκασε ἐρήμην 1930 Τσάμηδες ἐπί συνολικοῦ πληθυσμοῦ 19.000 ( Ὁ ἕνας στούς δέκα ἦταν ἐγκληματίας πολέμου! ). Πολλοί κατεδικάσθησαν στήν ποινή τοῦ θανάτου, ἀλλά εὑρίσκοντο ἤδη ἀσφαλεῖς στήν Ἀλβανία, ἐνῷ ἡ ἀγροτική περιουσία τους ἀπεδόθη βάσει νόμου στούς ἀκτήμονες τῆς πςεριοχῆς πού εἶχαν ζήσει "στό πετσί τους" τήν ἀγριότητα τῶν Τσάμηδων. Σήμερα ζοῦν στήν Ἑλλάδα μόνο 56 Τσάμηδες.
Πίνακας Εγκλημάτων
Δολοφονηθέντες υπό των Τσάμηδων, μόνων ή εν συνεργασία με τα στρατεύματα Κατοχής              632
Εξαφανισθέντες και αρπαχθέντες ως όμηροι             428
Βιασμοί γυναικών και κορασίδων 209
Απαγωγαί 31
Πυρποληθείσαι οικίαι             2332
Λεηλατηθέντα ολοσχερώς χωρία 53
Διαρπαγέντα Αιγοπρόβατα         37556
Βοοειδή                     9285
Ιπποειδή                   4148
Πουλερικά(ολίγων μόνο χωρίων) 30000
Κυψέλαι                            742

7) Πῶς ἐπανῆλθε τό θέμα στήν ἐπικαιρότητα Τό ζήτημα τῶν Τσάμηδων ἐπανῆλθε τά τελευταῖα χρόνια ἀπό μία ὀργανωμένη ἐκστρατεία τῆς ἀλβανικῆς προπαγάνδας, ἡ ὁποία στηρίζεται καί ἀπό τά δύο μεγάλα κόμματα, Δημοκρατικό καί Σοσιαλιστικό. Ἀναφέρουμε ἐνδεικτικά ὅτι τόν Νοέμβριο τοῦ 1999 ὁ Ἀπελευθερωτικός Στρατός τοῦ Κοσσυφοπεδίου ἀπεφάσισε τήν συγκρότηση "Ἀνεξάρτητης Ταξιαρχίας τῆς Τσαμουριᾶς". Ἡ  πολιτική Ὀργάνωση "Τσαμερία" ἱδρύθηκε στά Τίραννα  τό 1991 καί πραγματοποιεῖ ἐκδόσεις "Ντοκουμέντων" μέ τήν ὑποστήριξη τῆς Γενικῆς Διευθύνσεως τῶν Ἀρχείων τοῦ Ἀλβανικοῦ Κράτους. Τόν Ἰούνιο τοῦ 2000 τό Δημοτικό Συμβούλιο τῶν Τιράννων ἔδωσε τό ὄνομα Τσαμουριά (δηλ. Θεσπρωτία) σέ ἕνα ἀπό τούς δρόμους τῆς ἀλβανικῆς πρωτεύουσας καί στήν ἐκδήλωση αὐτή ὁ πρώην Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας Σαλί Μπερίσα ζήτησε τήν "ἐπίλυση τοῦ Τσάμικου ζητήματος". Στίς 25 Ἰουλίου 2000 ἡ Ἐπιτροπή Ἐξωτερικῶν Ὑποθέσεων τῆς Ἀλβανικῆς Βουλῆς ἀνεκοίνωσε ὅτι ἡ Τσαμουριά ἀποτελεῖ ἐθνική ὑπόθεση γιά τή Ἀλβανία καί ὅτι θά "διεκδικήσουμε τήν ἐπιστροφή τῶν περιουσιῶν τῶν Τσάμηδων" ! Στόν κρατικό τηλεοπτικό δίαυλο ΕΤ-3 δηλώσεις περί ὑπάρξεως ἀνοικτοῦ θέματος Τσάμηδων ἔκαναν προσφάτως ὁ Ἀλβανός Σοσιαλιστής ἡγέτης Φάτος Νάνο καί ὁ ἀρχηγός τῶν ἐξεγερθέντων Ἀλβανῶν στά Σκόπια Ἀχμέτι.
8) Τί ἐπιδιώκει οὐσιαστικά ἡ Ἀλβανία; Ἐκ πρώτης ὄψεως τό σημερινό αἴτημα φαίνεται νά ἐπικεντρώνεται στήν ἐπιστροφή τῶν περιουσιῶν τῶν Τσάμηδων, ἤδη ὅμως ἀρχίζει νά διαφαίνεται καί ἡ ἐδαφική διεκδίκηση γιά τήν περιοχή τῆς Θεσπρωτίας καί εὐρύτερα γιά τήν ἐντός Ἑλληνκῆς Ἐπικρατείας Ἤπειρο. Οἱ Ἀλβανοί τῶν Σκοπίων δημοσιεύουν ἀναφανδόν στό Διαδίκτυο χάρτη μέ τά "ἐθνολογικά σύνορα τῆς Ἀλβανίας", ὅπου περιλαμβάνονται ἡ Καστοριά, τά Ἰωάννινα, ἡ Πρέβεζα κ.ἄ.! Πάντως σέ ἔνα βαθμό ἡ προπαγάνδα περί Τσάμηδων χρησιμοποιεῖται καί ὡς ἀντιπερισπασμός γιά νά ξεχάσουμε τήν συνεχιζόμενη καταπίεση τῶν δικαιωμάτων τῶν Ἑλλήνων ἐντός Ἀλβανίας.
9) Ποιά πρέπει νά εἶναι ἡ ἀντίδρασή μας; Ἡ Κυβέρνηση καί οἱ διπλωματικές μας ὑπηρεσίες πρέπει νά διακηρύττουν καί πρός τήν Ἀλβανία καί πρός κάθε ἄλλη χώρα ἤ Διεθνῆ Ὀργανισμό ὅτι ἐμεῖς δέν συζητοοῦμε κἄν τό θέμα , διότι δέν εἶναι δυνατόν νά δικαιωθοῦν οἱ ἐγκληματίες πολέμου ἤ οἱ ὑποβόσκουσες ἐδαφικές διεκδικήσεις. Σέ ἐπίπεδο δέ ἰδιωτικῶν καί πολιτιστικῶν φορέων πρέπει νά ἀπαντοῦμε μέ ἐπιχειρήματα σοβαρά καί κατανοητά ἀπό τό διεθνές κοινό. Πρωτίστως δέ ὀφείλουμε ὅλοι μαζί , Κυβέρνηση, Κόμματα, Ἐκκλησία καί πολίτες,  νά ζητοῦμε τόν σεβασμό τῶν δικαιωμάτων τῆς Ἑλληνικῆς Κοινότητος στήν Ἀλβανία.
10) Ποιοί ἄλλοι προσπαθοῦν νά ἐκμεταλλευθοῦν τό θέμα αὐτό; Τό κατασκευασμένο ἀπό τήν Ἀλβανία ζήτημα προσπαθεῖ νά ἀξιοποιήσει καί ἡ τουρκική προπαγάνδα εἰς βάρος μας, ὅπως φαίνεται καί ἀπό τήν ἱστοσελίδα τοῦ Τουρκικοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν στό Διαδίκτυο (ΙΝΤΕΡΝΕΤ). Ἄρα τό θέμα χρειάζεται προσοχή ἐκ μέρους μας καί ὄχι ἀδιαφορία. Ἔχουμε διαπιστώσει κατά τίς τελευταῖες δεκαετίες ὅτι ὅποτε ὑποτιμήσαμε προπαγανδιστικά τεχνάσματα γειτονικῶν χωρῶν βγήκαμε ζημιωμένοι ( π.χ. Μακεδονικό).



nga KOSTANDIN HOLEVA

Shkencëtar Politik.

Kohët e fundit po bëhet sërish një bisedë për “Çamët”. Propaganda shqiptare risjell një çështje  e cila krijon një klimë negative në marrdhëniet grekoshqiptare dhe nxit një shqetësim tek shumë grekë, në veçanti të atyre që janë në kufi me Shqipërinë dmth në Prefekturat e Maqedonisë Perendimore dhe Epirit. Për të dhënë një pamje të shkurtër të kësaj çështjeje  në mënyrë të kuptueshme për lexuesin do të paraqitim 10 Pyetje  me përgjigjet përkatëse për çështjen e Çamëve.



1)     Çfarë do të thotë emërtimi Çam? Me këtë emër nënkuptojmë një grup Myslymanësh që jetuan në Thesproti nga shekulli i 17 deri në i 20-të. Fjala përbën shtremëbrim të emrit Thiamis, siç ishte i njohur në lashtësi  lumi Kalama.

2)     Si u gjend në Thesproti ky grup? Çamët përbëjnë pasardhësit e Orthodhoksëve të islamizuar në Epir. Shumë prej tyre u islamizuan me dhunë pas kryengritjes të dështuar të Episkopit të Trikkit Dhionis (të “Skilosofit”) në fillimet e shekullit të 17 të, ndërsa të tjerë iu bashkuan me vullnet të lirë Islamit për të marrë grada të ndryshme (Spahinj). Konvertimi, ndryshimi i fesë udhëzoi shumë shpjet dhe në një shndërrim të ndërgjegjies kombëtare. U kthyen në turkoshqiptarë dhe përndjekës fanatikë të Helenëve. Kjo vërteton që Besimi Orthodhoks përbën një element të fortë të identitetit tonë kombëtar.

3)     Si qëndruan në ambjentin helen pas këmbimit  të popullatave? Me bazë marrveshjen e Lozanës më 1923 Myslymanët shqipfolës të Thesprotisë u gjykuan të  “këmbyeshëm”. Por atëhere Qeveria e Gjeneralit Theodhor Pagalo nuk i dërgoi në Shqipëri me shpresën se ky xhest  do të ndikonte pozitivisht në marrdhëniet tona me shtetin e sapo krijuar Shqiptar. Fatkeqësisht që prej atëhere deri më sot predispozita e mirë e shfaqur me vepra nga vendi ynë nuk jep rezultatet e pritura nga krahu shqiptar. Shikojmë, ndër të tjera, pozicionin negativ të Tiranës kundër Voriepirotëve.

4)     Përse akuzohen për aktivitet anti-grek? Gjatë sulmit italian kundër vendit tonë tre nga 14 batalionet që merrnin pjesë me forcat italiane, të përbëra nga Çamë,  kryen veprime të dhunshme dhe të papërshkrueshme. Gjatë kohës së Pushtimit Çamët u bënë bashkëpuntorët më të mirë të Italianëve dhe Fashistëve dhe kryen një mijë e një të këqija në kurriz të bashkëfshatarëve të tyre Grekë Orthodhoksë. Me organizator Këshillin Shqiptar Kombëtar (KSILIA) dhe udhëheqës familjen e njohur Dino Bej kryen plaçkitje, therje, vrasje dhe djegje shtëpish. Parulla e tyre ishte që i gjithë Epiri deri në Prevezë duhet të bëhet shqiptar! Pas marrveshjes së Italianëve Çamët bashkëpunuan me pushtuesit Gjermanë dhe vazhduan krimet me kulm ekzekutimin e 49 krerëve të Paramithisë më 29/9/1943.


5)     Si u larguan nga atdheu ynë? Çamët u përndoqën nga Grupet e Rezistencës Kombëtare të Napoleon Zervës (EDES). Ishin deçizive fitoret greke në vijën e parë të Meninës (Neraidës) më 17 dhe 18/8/1944 dhe në betejën  dytë të Meninës më 20 dhe 21 Shtator 1944. Shumë Gjermanë dhe Çamë që të shpëtonin gjetën strehë në Shqipëri, ndërsa luftëtarët Çamë i ndoqën dhe familjet e tyre.



6)     Ekzistojnë dënime në kurriz të tyre? Sigurisht më 1945 me një Gjyq të Veçantë të tradhëtarëve të Janinës dënoi në mungesë 1930 Çamë nga një popullatë totale prej 19.000 (një në dhjetë veta ishte kriminel lufte!). Shumë i dënuan me vdekje, por kishin shpëtuar dhe gjendeshin në Shqipëri, ndërsa pasuria e tyre bujqësore u dha në bazë të ligjit tek të papronët e zonës që kishin përjetuar “në lëkurën e tyre” egërsinë e Çamëve. Sot jetojnë në Greqi vetëm 56 Çamë.





Tabelë me Krime.
Të vrarë nga Çamët, vetëm ose me bashkëpunim me pushtuesit   632 persona

Të zhdukur dhe të rrëmbyer si pengje 428 persona
Përdhunime grash dhe vajzash 209

Rrëmbime                         31

Shtëpi të djegura            2332

Fshatra të plaçkitura plotësisht 53

Kafshë (gjë e gjallë) të rrëmbyera 37556.
Lopë                  9285
Kuaj                  4148
Shpendë (vetëm në disa fshatra) 30000

Koshere                 742


7)     Si erdhi sërish kjo temë në rendin e ditës? Çështja e çamëve rierdhi në skenë vitet e fundit nga një fushatë e organizuar e propagandës shqiptare, e cila mbështet nga dy partitë e mëdha, PD dhe PS. Po përmendim si shembull që në Nëntor të 1999 Ushtria Çlirimitare e Kosovës vendosi krijmin e “Brigadës së Pavaruar të Çamërisë”. Organizata politike “Çamëria” u themelua në Tiranë më 1991 dhe kryen botime “Dokumentash” me mbështetjen e Drejtorisë së Përgjithëshme të Arkivit të Shtetit Shqiptar. Më Qershor të 2000 Këshili i Tiranës i dha emrin Çamëri (dmth Thesproti) në një prej rrugët e kryeqytetit, në këtë ceremoni ish Presidenti Sali Berisha kërkoi “zgjidhjen e çështjes çame”. Më 25 Korrik 2000 Këshilli i Çështjeve të Jashtme të Parlamentit Shqiptar shpalli që Çamëria përbën një çështje kombëtare për Shqipërinë dhe që do “të kërkojmë kthimin e pasurisë së Çamëve”! Në kanalin tv et-3 deklarata mbi një çështje të hapur Çame bëri ish-udhëheqësi socialit Fatos Nano dhe udhëheqësi i shqiptarëve në Shkupti Ahmeti.


8)     Çfarë synon në esencë Shqipëria? Me shikimin e parë çështja  e sotme duket se lidhet me kthimin e pronave të Çamëve, por tashmë ka filluar të duken dhe pretendimet territoriale për zonën e Thesprotisë  dhe më gjërë të të gjithë zonës së Epirit që ndodhet brenda territorit grek.  Shqiptarët e Shkupit publikojnë kudo në internet hartën “me kufijtë etnikë të Shqipërisë”, ku përfshihen Kosturi, Janina, Preveza, etj! Mgjth atë në një nivel propaganda mbi çamët përdoret si diversion që të harrojmë shtypjen e të drejtave të Grekëve brenda Shqipërisë.



9)     Cili duhet të jetë reagimi ynë?
Qeveria dhe shërbimet tona dipllomatike duhet të shpallin kundrejt Shqipërisë dhe çdo vendi tjetër në Organizatat Ndërkombëtare se ne nuk e diskutojmë fare këtë çështje, sepse nuk është e mundur që të fitojnë të drejta kriminelët e luftës ose pretendimet territoriale që ushqehen nga ajo. Në nivelin e institucioneve private dhe kulturore duhet të përgjigjemi  e argumenta seriozë dhe të kuptueshëm nga publiku ndërkombëtar. Kryesisht jemi të detyruar të gjithë së bashku, Qeveria, Partitë, Kisha dhe qytetarët, të kërkojmë respektin e të drejtave të Komunitetit Helen në Shqipëri.

10)  Cilët janë të tjerët, që dëshirojnë të shfrytëzojnë këtë çështje?
Këtë çështje të krijuar nga Shqipëria  përpiqet që  ta shfrytëzojë dhe propaganda turke në kurrizin tonë, ashtu siç duket dhe nga faqja e Ministrisë së Jashtme Turke në internet. Pra çështja kërkon një kujdes të madh dhe jo indiferencë. Kemi konstatuar gjatë dhjetëvjeçarëve të fundit që sa herë nënvlerësuam krijimet propagandistike dolëm të dëmtuar (psh. Çështja Maqedone).

Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2015

Ελληνοποιήσαμε τον άνθρωπο του Εντι Ράμα! Του δώσαμε ιθαγένεια και βγάλαμε μόνοι μας τα μάτια μας

Ο δήμαρχος της Χειμάρρας Γιώργος Γκόρος βρίσκεται πίσω από την κατεδάφιση του ναού του Αγίου Αθανασίου, προωθώντας την αρπαγή των ελληνικών περιουσιών και την αλλοίωση της εθνοτικής σύνθεσης της περιοχής

Η πρόσφατη κατεδάφιση της εκκλησίας του Αγίου Αθανασίου στη Χειμάρρα από συνεργεία της αλβανικής Πολεοδομίας προκάλεσε νέα ένταση στις ελληνοαλβανικές σχέσεις και οδήγησε την Αθήνα να συνδέσει ευθέως τις αποφάσεις της κυβέρνησης Ράμα με τις φρικιαστικές πράξεις του Ισλαμικού Κράτους. 


Η απαράδεκτη ενέργεια των Τιράνων να κατεδαφίσουν ξημερώματα έναν τόπο λατρείας αποτελεί ουσιαστικά «επίδειξη ισχύος» της αλβανικής κυβέρνησης, η οποία εκμεταλλεύεται στο έπακρο τις πολιτικές εξελίξεις και την οικονομική κρίση στην Ελλάδα προκειμένου να υφαρπάξει ακίνητα-φιλέτα ομογενών στην παραθαλάσσια περιοχή της Χειμάρρας. Σύμμαχος και συμπαραστάτης του Αλβανού πρωθυπουργού Εντι Ράμα στις μεθοδεύσεις αυτές είναι ο «σύντροφος» δήμαρχος Χειμάρρας Γιώργος Γκόρος -ο ίδιος αρέσκεται να αποκαλείται αλβανιστί Γκιέργκι Γκόρο-, ο οποίος αν και δηλώνει σκληρός Αλβανός και «αλλεργικός» σε καθετί που θυμίζει Ελλάδα, πολιτογραφήθηκε... Ελληνας δηλώνοντας ψευδώς ως μόνιμο τόπο κατοικίας τα Ιωάννινα.


Ο άνθρωπος που έδωσε εντολή να κατεδαφιστεί η εκκλησία του Αγίου Αθανασίου στους Δρυμάδες Χειμάρρας, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις εντός και εκτός Αλβανίας, διαθέτει ελληνική ταυτότητα και διαβατήριο.

 Πρόκειται για τον δήμαρχο Χειμάρρας Γιώργο Γκόρο, ο οποίος λειτουργεί σαν μαριονέτα συμφερόντων που επιδιώκουν να σβήσουν την ελληνική παρουσία στην περιοχή προκειμένου να βάλουν χέρι στις ιδιοκτησίες ομογενών, οι οποίες θεωρούνται εξαιρετικά φιλέτα στην παραθαλάσσια ζώνη της Αλβανίας.Οπως αποκαλύπτει το «ΘΕΜΑ», στις 29/4/2014 η τότε γενική γραμματέας της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Ηπείρου - Δυτικής Μακεδονίας Βασιλική Ευταξά υπέγραψε και έκανε αποδεκτή την αίτηση που είχε καταθέσει σχεδόν έναν χρόνο πριν (30/7/2013) ο κ. Γκόρος, του Σωκράτη και της Σεμινέ, προκειμένου να πολιτογραφηθεί Ελληνας και να αποκτήσει την ελληνική ιθαγένεια. Η απόφαση δημοσιεύτηκε στις 14/5/2014, οπότε και ο κ. Γκόρος πήρε ελληνική ταυτότητα που εκδόθηκε από την Αστυνομική Διεύθυνση Ιωαννίνων, περιοχή την οποία δήλωσε ως τόπο μόνιμης διαμονής.

Να σημειωθεί πως την ίδια περίοδο που το ελληνικό κράτος παραχωρούσε την ελληνική ιθαγένεια στον κ. Γκόρο -ως ομογενή αλλοδαπό- ο ίδιος ως δήμαρχος Χειμάρρας -και δηλωμένος Αλβανός- συναινούσε στα σχέδια της κυβέρνησης Ράμα για εθνοτική και πολιτιστική αλλοίωση της περιοχής, επιβάλλοντας, στο πλαίσιο του αλβανικού «Καλλικράτη», συνένωση με τον μουσουλμανικό δήμο Βράνιστα. Μάλιστα έτσι πέτυχε την πρόσφατη επανεκλογή του στον Δήμο Χειμάρρας.



Ο σύντροφος Γκιέργκι

Ο 50χρονος Γιώργος (ή Γκιέργκι) Γκόρο(ς) είναι τέκνο μεικτού γάμου, αφού η μητέρα του Σεμινέ είναι Τουρκαλβανή μουσουλμάνα. Είναι απόφοιτος του Στρατιωτικού Λυκείου των Τιράνων που λειτουργούσε επί κομμουνιστικού καθεστώτος. Στη συνέχεια σπούδασε στη Στρατιωτική Ακαδημία, ενώ διορίστηκε στη θέση του γραμματέα της Νεολαίας του κόμματος στην ίδια σχολή μετά από έγκριση του δικτάτορα Ενβέρ Χότζα. Γρήγορα βρέθηκε να διδάσκει ως καθηγητής τα μελλοντικά στελέχη των αλβανικών Ενόπλων Δυνάμεων της εποχής.

Το 1990, με την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος, ακολούθησε το μεγάλο κύμα μετανάστευσης προς την Ελλάδα ως Ελληνας Βορειοηπειρώτης. Μάλιστα έλαβε και το Ειδικό Δελτίο Ταυτότητας Ομογενή (ΕΔΤΟ), μπαινοβγαίνοντας ελεύθερα στα σύνορα. Στην Ελλάδα εργάστηκε ως τεχνίτης σε εταιρεία που κατασκευάζει πισίνες και σε διάφορες άλλες εργασίες, συνεχίζοντας ωστόσο να έχει σχέση με πρώην «συντρόφους» του, οι οποίοι μεταλλάχθηκαν από κομμουνιστές του Χότζα σε σοσιαλιστές. 


Από τις πρώτες αποφάσεις του κ. Γκόρο ως δημάρχου Χειμάρρας (που εδώ τον βλέπουμε με τον πρωθυπουργό Εντι Ράμα) ήταν να εκδιώξει συνεργείο του ΟΑΣΕ που εργαζόταν για να καταρτίσει ο δήμος Κτηματολόγιο ώστε οι ομογενείς να αποκτήσουν επίσημους τίτλους ιδιοκτησίας

Ο αλβανικός εμφύλιος του 1997 και το σκάνδαλο με τις «πυραμίδες» που οδήγησε στην παραίτηση του Σαλί Μπερίσα σηματοδότησε την επιστροφή του κ. Γκόρο στην Αλβανία, όπου και εντάχθηκε στο Σοσιαλιστικό Κόμμα του Φάτος Νάνο με στόχο να ικανοποιήσει τη φιλοδοξία του να εκλεγεί δήμαρχος Χειμάρρας. Ωστόσο, παρά τις προσπάθειες, το 2000 δεν πήρε το χρίσμα και όταν το κατάφερε, το 2003, έχασε από τον ομογενή Βασίλη Μπολάνο, πρωταγωνιστώντας σε επεισόδια κατά ομογενών που κατηγόρησε στα αλβανικά δικαστήρια επειδή κρατούσαν την ελληνική σημαία! 

Την ίδια περίοδο ήταν ιδιοκτήτης beach bar στην παραλία της Χειμάρρας, ενώ, αξιοποιώντας στη συνέχεια τις γνωριμίες του στο κυβερνών Σοσιαλιστικό Κόμμα, διορίστηκε -για μία σχεδόν πενταετία- προϊστάμενος στον αλβανικό ΟΤΕ της πόλης και από το 2007 έως το 2011 διευθυντής σε υποκατάστημα γνωστής ελληνικής τράπεζας που λειτουργεί στη Χειμάρρα. 

Χρησιμοποιώντας μονίμως ανθελληνική φρασεολογία, επιχειρεί να θέσει εκ νέου υποψηφιότητα για τον Δήμο Χειμάρρας το 2007, αλλά δεν παίρνει το χρίσμα από το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010 θα καταφέρει τελικά να επικρατήσει του ομογενή Βασίλη Μπολάνου, έχοντας τη στήριξη του κρατικού μηχανισμού. Τότε ΚΕΑΔ και Ομόνοια -τα κόμματα που εκπροσωπούν την ελληνική μειονότητα στην Αλβανία- είχαν κάνει ευθέως λόγο για εκλογικό αποτέλεσμα «βίας και νοθείας». 



Από τον Ιούλιο Καίσαρα στον καθολικό ιεραπόστολο

Ως δήμαρχος Χειμάρρας ταυτίστηκε απόλυτα με τις μεθοδεύσεις των Τιράνων να αλλάξουν τον ελληνικό χαρακτήρα της περιοχής, έχοντας στόχο τις παραθαλάσσιες εκτάσεις ομογενών. Δεν είναι τυχαίο ότι από τις πρώτες αποφάσεις του ήταν να εκδιώξει συνεργείο του ΟΑΣΕ από την περιοχή, που εργαζόταν προκειμένου να καταρτίσει ο δήμος Κτηματολόγιο, οπότε θα ξεκαθαριζόταν το ιδιοκτησιακό καθεστώς της γης και οι ομογενείς θα αποκτούσαν επιτέλους τίτλους ιδιοκτησίας, που πεισματικά τα Τίρανα -για ευνόητους λόγους- αρνούνται να τους αποδώσουν. Η ιδέα του να κατασκευάσει τεράστιο άγαλμα του Ρωμαίου αυτοκράτορα Ιούλιου Καίσαρα στη Χειμάρρα, επειδή σύμφωνα με τον ίδιο πέρασε από την περιοχή, έγινε ανέκδοτο στην Αλβανία και έμεινε στα χαρτιά.



Ο κ. Γκιέργκι Γκόρο θέλει στη θέση της κατεδαφισμένης εκκλησίας του Αγίου Αθανασίου να τοποθετήσει άγαλμα του καθολικού επισκόπου και ιεραπόστολου Νίλο Καταλάνο, ο οποίος είχε προσπαθήσει αποτυχημένα να στρέψει τους ελληνορθόδοξους της Χειμάρρας στον καθολικισμό ή την ουνία. Πάνω το ΦΕΚ με την πολιτογράφησή του ως Ελληνα

Σήμερα ο ίδιος είναι θιασώτης της τοποθέτησης ανδριάντα στη θέση της κατεδαφισμένης εκκλησίας του Αγίου Αθανασίου του καθολικού επισκόπου και ιεραπόστολου Νίλο Καταλάνο -έζησε τον 7ο αιώνα-, ο οποίος προσπάθησε αποτυχημένα να στρέψει τους ελληνορθόδοξους κατοίκους της Χειμάρρας στον καθολικισμό ή την ουνία. Παρά τις αντιδράσεις κατοίκων της περιοχής, που μάλιστα στις πρόσφατες εκλογές τον υπερψήφισαν, ο κ. Γκόρο έδωσε το πράσινο φως για την κατεδάφιση της εκκλησίας, που ο πρωθυπουργός Εντι Ράμα αποκάλεσε προκλητικά «γκαράζ αυτοκινήτων». 



Ελληνας στην Ελλάδα, σκληρός Αλβανός στην Αλβανία

Ο κ. Γκόρο, που μπαινοβγαίνει ελεύθερα στην Ελλάδα -ως «σοσιαλιστής» είχε παλαιότερα και επίσημες επαφές με το ΠΑΣΟΚ στην Αθήνα- επιδεικνύοντας την ελληνική του ταυτότητα στα σύνορα, λειτουργεί αποδεδειγμένα ως σκληρός Αλβανός - και δικαίωμά του.


Ωστόσο, δημιουργούνται ερωτηματικά για τις ελληνικές αρχές που του απέδωσαν την ελληνική ιθαγένεια όταν με τη συμπεριφορά του (που ήταν γνωστή πριν από την κατάθεση της αίτησής του τον Ιούλιο του 2013) στρέφεται όχι μόνο κατά των ομογενών συμπατριωτών του στην Αλβανία, αλλά και κατά της χώρας που τον τίμησε αποδίδοντάς του την ελληνική ιθαγένεια. 

Ο ίδιος εμφανίζεται βασιλικότερος του βασιλέως. Πρόσφατα δήλωσε προκλητικά ότι στις δημοτικές εκλογές χρησιμοποίησε φυλλάδια στην ελληνική γλώσσα προκειμένου να ενημερωθούν οι «Αλβανοί» συμπατριώτες του που ζουν στην Ελλάδα. Ο ίδιος είναι απόλυτα ταυτισμένος με την εθνικιστική ρητορική της κυβέρνησης Ράμα, που θέλει τους Ελληνες της Χειμάρρας «δίγλωσσους» Αλβανούς. 

Μέσω του κ. Γκόρο τα Τίρανα προωθούν σχέδιο υφαρπαγής της περιουσίας των εκεί ομογενών. Πρωταγωνιστικό ρόλο στην προσπάθεια αυτή παίζει και ο βουλευτής Αυλώνας του Σοσιαλιστικού Κόμματος Κότσο Κοκδήμα, ελληνικής καταγωγής, από το χωριό Κηπαρό της Χειμάρρας, ο οποίος θεωρείται από τους πλέον ισχυρούς επιχειρηματίες σήμερα στην Αλβανία και από τους έμπιστους συνεργάτες του Ράμα, αν και παλαιότερα ήταν στο πλευρό του Σαλί Μπερίσα. Ο Κοκδήμα -που είναι και εκδότης εφημερίδας- αποκάλυψε πρόσφατα ότι θα είναι βασικός σπόνσορας σε εκδηλώσεις που θα πραγματοποιηθούν στο Πανεπιστήμιο Αυλώνας στη μνήμη του καθολικού ιεραποστόλου Καταλάνο.

Σύμφωνα με πολιτικούς αναλυτές, η κυβέρνηση Ράμα επιχειρεί να κερδίσει την εύνοια του Βατικανού αλλά και την ψήφο των καθολικών, οι οποίοι αγγίζουν το 17% του πληθυσμού της χώρας. Ωστόσο η Καθολική Εκκλησία της Αλβανίας καταδίκασε την κατεδάφιση του ναού, δηλώνοντας την υποστήριξη και συμπαράστασή της στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

πηγή

Δρυμάδες: Αστυνομικοί απειλούν τον ιερέα του Αγ. Αθανασίου να αποχωρήσει για να συνεχιστούν τα έργα

Ένταση επικράτησε σήμερα το πρωί στον χώρο που βρίσκονται τα συντρίμμια του Αγίου Αθανασίου. Αστυνομικοί με πολιτικά ρούχα προσπάθησαν εκ νέου να απομακρύνουν τους κατοίκους που παραμένουν επι καθημερινής βάσεως στο σημείο μαζί με τον ιερέα της εκκλησίας. Οι δημοτικές αρχές θέλουν να απομακρύνουν τα συντρίμμια της εκκλησίας και να προχωρήσουν τις εργασίες ανέγερσης του καθολικού μνημείου.
Εμφανώς εκνευρισμένοι οι αστυνομικοί απείλησαν άπαντες με προσαγωγές και έλαβαν απ' τον ιερέα πληρωμένη απάντηση «Μόνο νεκρό θα με πάρετε από εδώ».
- See more at: http://himara.gr/4737-drymades-astynomikoi-apeiloun-ton-ierea-tou-agiou-athanasiou-na-apoxorisei-gia-na-synexistoun-ta-ega#sthash.baIMX2uz.dpuf

Πηγή: www.himara.gr

Κυριακή 30 Αυγούστου 2015

Τα γεγονότα με το Ναό του Αγίου Αθανασίου στους Δρυμάδες, το Τάγμα των Ουνιτών και οι Αλβανικές Κυβερνήσεις.- Ngjarjet e Kishës së Shën Athanasit në Dhërmi, Misioni Bazilian dhe Qeveritë Shqiptare.

.Ngjarja e Kishës së Shë Athanasit në Dhërmi, përtej habisë dhe reminishencave të një kohe jo shumë të largët, ngjalli dhe një debat në media, falë të cilit gjithkush e di tashmë saktësisht thelbin e kësaj fabule tragjike. Fatmirësisht nëpërmet debatit mjaft intelektualë ortodoksë dhe joortodoksë treguan edhe një herë se tharmi i qytetarisë dhe shpirtit demokrat ekziston ende, ndërkohë që veprimet dhe qëndrimi i qeverisë, fatkeqësisht minoi edhe njëherë atë që sidomos lidershipi politik në vend i pëlqen ta quajnë harmoni fetare. 
Nuk duam të flasim këtu për qëllimet e këtij veprimi arrogant të qeverisë, apo për justifikimin komik të veprime të saj; as nuk duam të bëjmë ndonjë histori në lidhje me misionarin e Kishës Romanokatolike Nilo Catalano, pasi u shkrua mjaft në lidhje me ta këto ditë, bile nuk do të ndalemi as tek butaforia e shtetit, për ndërtimin e një kishe të re, duke u “konsultuar” me popullin, pa përfillur institucionin legjitim, Kishën Ortodokse, pronarin shekullor fizik dhe shpirtëror të kishës në fjalë. 
Duke marrë shkas nga ky veprim dhe duke u abstraguar pak sa në kohë është mirë të sjellim në vëmendjen e opinionit publik disa ngjarje ne lidhje me historinë e aktivitetit të këtij misioni të kishës Romanokatolike në vendin tonë, të sivllezërve të Nil Catalanit në kohë më të afërta, që ka rezultuar një aktivitet shumë i rrezikshëm dhe prosilizues për Kishën Ortodokse ne vend. Kështu në mjaft monografi për Voskopojën shkruar nga studiues me emër, vërehet tendenca e kishës Unite që nëpërmjet misionit të saj me klerikë kryesisht arbërershë, të ndërtonte një qendër të saj në qytetin mesjetar të Voskopojës, por që nuk ja arriti dot qëllimit dhe ky mision atje deshtoi pa filluar mirë.
Gjithashtu nga studiuesit, është mirë të evidentohet edhe lufta e gjatë dhe e dhimshme e popullatës ortodokse arbëreshe, kur kjo e fundit u vendos në Jug të Italisë, për ruajtjen e besimit të vjetër stërgjyshor ortodoks. Kjo qëndresë zgjati për shumë kohë dhe arbëreshët filluan të distancohen edhe nga grupimet e para brenda llojit, të cilët përqafuan fenë Romanokatolike, mjafton të përmendim këtu rastin e Jul Varibobës, poetin e vjetër arbëresh shkruesin e veprës “Gjella e Shën Marisë së Virgjër”, i cili dëbohet prej qytezës së tij nga arbëreshët për arsye se si prift katolik që ishte, filloi të bënte prosilitizëm ndër arbëreshë, për ti bërë ata që të ndërronin fenë e të parëve. Pra ky presion ka ekzistuar së pari mbi vetë arbëreshët. 

Duke erdhur në fillim të shekullit të XX, shikojmë se presioini i Unitëve që shfaqej si kisha arbëreshe, filloi të bëhej nëpërmjet qeverive të asaj kohe. Në kujtimet e një veterani të Rilindjes Kombëtare, Goni Treska, botuar nga Universiteti i Tiranës në vitin 1965, mësojmë se kur patriotët korçarë i këkuan një ndihmë ekonomike shtetit Italian, nëpërmet konsullatës Italiane në Manasir, për të ngritur shkolla në gjuhën shqipe në zonën e Korçës, përgjigjja ishte se nëse 40 familje do të linin besimin ortodoks dhe do të përqafonin atë Unit, Papa do t’ju dërgonte trefishin e shumës së kërkuar. Kështu misionarët unitë arbëreshë, që u shfaqën në vitet 30 të shekullit të kaluar edhe në qytetin e Korçës, nëpërmjet meshave private, të një kishe të përkohëshme dhe të një shkolle, që filloi të funksionojë me murgesha katolike, u përpoqën të bënin për vete besimtarët ortodoksë nëpëmjet shumave monetare dhe bursave që filluan të jepnin kryesisht për në Itali, gjithashtu u përpoqën të bënin për vete disa të rinj bile edhe klerikë ortodoksë, por falë aktivitetit të klerit ortodoks dhe sidomos përpjekjeve të mitropolitit të atëhershëm të Korçës imzot Evlogjio. Kurillës, ata u mënjanuan përfundimisht dhe misioni i tyre dështoi edhe në këtë qytet. 
Megjithatë, këmbëngulja e tyre është vërtet për tu admiruar, me pushtimin e Shqipërisë nga Italia fashiste, prezenca e tyre u rrit mjaft dhe ata synuan që të shtien në dorë krejt Kishën Ortodokse. Në këtë kohë qeveria vendore, e cila kuptohet ishte nën ndikimin e Italisë, ushtroi presion mbi kryepiskopin e atëhershëm të Kishës Ortodokse për të caktuar në vendet vakante të mitropolive në vend, mitropolitë unitë arbëreshë. Pikërisht në këtë periudhë dorëzohet mitropolit profesori i liceut të Tiranës, Ilia Banushi, i njohur më pas me emrin Irine Banushi, në mënyrë që të mos lejonin që këto skema uzurpimi të materializoheshin. Në ballafaqimin që u bë me përfaqësuesin e Vatikanit me kreun e Kishës Ortodokse Shqiptare , mbetën proverbiale fjalët e imzot Evlogjio Kurilla i cili i thotë atij se “ortodoksët shqiptarë do t’ju luftojnë juve dyfish edhe si pushtues të atdheut edhe si pushtues të besimit”. Nëse Kisha Ortodokse diti të mbijetonte me dinjitet edhe në kushte të tilla rrobërie, doemos që do të dijë edhe sot të përballojë këto sfida të turpshme që bëhen me dorën e qeverisë së sotme lokale dhe qëndrore, historia fatkeqësisht përsëritet. 
Vasil Tushi

Marrë nga profili personal i autorit në Facebook

 Το γεγονός με το ναό τους Αγίου Αθανασίου στους Δρυμάδες πέρα από την έκπληξη και την αναπόληση μιας όχι τόσο μακρινής εποχής, επανέφερε μια συζήτηση στα ΜΜΕ, εξαιτίας της οποίας, ο καθένας γνωρίζει τώρα πια ακριβώς την ουσία αυτού του τραγικού μύθου. Ευτυχώς μέσω αυτής της συζήτησης αρκετοί ορθόδοξοι και μη ορθόδοξοι διανοούμενοι  έδειξαν για ακόμη μια φορά πως η ζύμη του πολιτισμού και του δημοκρατικού πνεύματος υπάρχει ακόμα, την ίδια στιγμή που οι πράξεις και η στάση της κυβέρνησης, δυστυχώς υπονόμευσε για ακόμη μια φορά, αυτό που αρέσκεται να ονομάζει θρησκευτική αρμονία.
Δεν θέλουμε να μιλάμε εδώ για τους σκοπούς αυτής της αλαζονικής πράξης της κυβέρνησης ή για την κωμική αιτιολόγηση των πράξεών της, ούτε θέλουμε να κάνουμε καμία ιστορία με τον ιεραπόστολο της Ρωμαιοκαθολικής ιστορίας Νίλο Καταλάνο, αφού έχουν γραφτεί αρκετά σε σχέση με αυτά, αυτές τις μέρες, μάλιστα ούτε καν θα σταθούμε στο δήθεν κρατικό ενδιαφέρων, για το χτίσιμο ενός νέου ναού, κάνοντας «διαβουλεύσεις» μόνο με το λαό, χωρίς να λογαριάσουν την Ορθόδοξη Εκκλησία, το φυσικό πνευματικό και αιώνιο ιδιοκτήτη του εν λόγω ναού.
Λαμβάνοντα αφορμή από την πράξη αυτή και πηγαίνοντας πίσω στο χρόνο είναι καλύτερα να επιστήσουμε την προσοχή της κοινής γνώμης σε μερικά γεγονότα σε σχέση με τη δράση αυτής της ιεραποστολής της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, στην χώρα μας, τον ισαδελφών του Νιλ Καταλανού σε πιο κοντινούς καιρούς, το οποίο αποτέλεσε μια πολύ επικίνδυνη και προσηλυτιστική δράση για την Ορθόδοξη Εκκλησία στην χώρα. Έτσι σε αρκετές μονογραφίες για την Μοσχόπλη, γραμμένα από γνωστούς μελετητές, επιβεβαιώνεται η τάση της Ουνιτικής Εκκλησίας, που μέσω της ιεραποστολή της με κληρικούς κυρίως αρβανίτες/αρμπερές  της   κάτω Ιταλίας, να κτίσει ένα κέντρο της στην μεσαιωνική πόλη της Μοσχόπολης, αλλά που ποτέ δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει τους σκοπούς της και αυτή η αποστολή εκεί απέτυχε πριν ξεκινήσει καλά – καλά.
Επίσης από τους μελετητές, είναι καλό να διακριθεί και ο μακρύς και επίπονος πόλεμος του ορθόδοξου αρβανίτικου πληθυσμού, όταν οι τελευταίοι εγκαταστάθηκαν στα Νότια της Ιταλίας για τη διαφύλαξη της πατροπαράδοτης παλαιάς ορθόδοξης πίστης. Αυτή η αντίσταση διήρκησε πολύ στο χρόνο και οι αρβανίτες/αρμπερές  άρχισαν να κρατούν αποστάσεις και από τις πρώτες ομάδες μέσα στο είδος, οι οποίοι αγκάλιασαν την ρωμαιοκαθολική θρησκεία, αρκεί ν΄ αναφέρουμε εδώ την περίπτωση του Ιούλ(ιου) Βαρυμπόμπη, του παλαιού αρβανίτη ποιητή και συγγραφέα του έργου «Το φαγητό της Παρθένου Μαρίας», ο οποίος εκδιώχτηκε από την κωμόπολη του από τους αρμπερές επειδή ως καθολικός ιερέας που ήταν, άρχισε τον προσηλυτισμό ανάμεσα στους συμπατριώτες του , για να τους κάνει ν΄ αλλάξουν την θρησκεία  των προγόνων τους.  Δηλαδή η πίεση αυτή υπήρχε εξ αρχής πάνω στους ίδιους τους αρμπερές.
Προχωρώντας στην αρχή του 20-του αιώνα  βλέπουμε πως η πίεση των Ουνιτών που εμφανιζόταν ως η εκκλησία των αρμπερέσιδων/ αρβανιτών, άρχισε μέσω των κυβερνήσεων της εποχής. Στα απομνημονεύματα ενός βετεράνου της Αλβανική Εθνικής Αναγέννησης, Γόνη Τρέσκα, που εκδόθηκαν από το Πανεπιστήμιο Τιράνων το 1965, μαθαίνουμε πως όταν οι πατριώτες εξ Κορυτσάς ζήτησαν την οικονομική βοήθεια του ιταλικού κράτους, μέσω του ιταλικού Προξενείου στο Μοναστήρι , για να ανοίξουν αλβανικά σχολεία στην περιοχή της Κορυτσάς, η απάντηση ήταν πως, εάν 40 οικογένειες θα απαρνούνταν την ορθόδοξη πίστη και θα αγκάλιασαν το ουνιτισμό, ο Πάπας θα τους έστελνε τα τριπλά του ποσού που ζητήθηκε στην αρχή. Έτσι οι ουνίτες, αρβανίτες(κάτω Ιταλίας) ιεραπόστολοι που εμφανίστηκαν κατά τα έτη 30 του περασμένου αιώνα και στην πόλη της Κορυτσάς, μέσω των ιδιωτικών «Λειτουργιών/τελετών», μια προσωρινής εκκλησίας και ενός σχολείου που άρχισε να λειτουργεί με καθολικές μοναχές, προσπάθησαν να προσελκύσουν με το μέρος τους ορθόδοξους πιστούς μέσω χρημάτων, υποτροφιών κυρίως στην Ιταλία, αλλά χάρη στο τότε Μητροπολίτη Κορυτσάς Ευλόγιο Κουρίλα  εκείνοι απομακρύνθηκαν εντελώς και η αποστολή τους απέτυχε ολοκληρωτικά  στην πόλη αυτή.
Πέρα τούτο όμως, την επιμονή τους είναι να τη θαυμάσει κανείς, με την κατάκτηση της Αλβανίας από την φασιστική Ιταλία, η παρουσία τους μεγάλωσε αρκετά και εκείνοι στόχευαν πια στον έλεγχο ολόκληρης της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Την εποχή αυτή η τοπική κυβέρνηση, η οποία εννοείται πως ήταν υπό την επιρροή της Ιταλίας, άσκησε πίεση στον τότε Αρχιεπίσκοπο της Ορθόδοξης Εκκλησίας για να τοποθετήσει στις κενές θέσεις των Μητροπόλεων της χώρας , Ουνίτες, αρμπερές/αρβανίτες κληρικούς .Ακριβώς κατά την περίοδο αυτή χειροτονήθηκε Μητροπολίτης ο καθηγητής του Λυκείου Τιράνων, Ηλία Μπανούση, γνωστός με το όνομα Ειρηναίος Μπανούση, ώστε να μην επιτραπεί η πραγματοποίηση αυτών των σχεδίων κατάκτησης. Στη συνάντηση που έγινε μεταξύ των εκπροσώπων του Βατικανού και του Αρχιεπισκόπου  της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας, έμειναν παροιμιώδεις τα λόγια του Σεβασμιότατου Ευλόγιου Κουρίλα  ο οποίος είπε σ΄ αυτόν πως «οι ορθόδοξοι θα σας πολεμήσουν εις διπλούν και ως κατακτητές της πατρίδας και ως κατακτητές της πίστης». Εάν η Ορθόδοξη Εκκλησία ήξερε να επιζήσει με αξιοπρέπεια σε καταστάσεις σκλαβιάς, οπωσδήποτε θα ξέρει και σήμερα να αντιμετωπίσει αυτές τις ντροπιαστικές προκλήσεις που γίνονται με το χέρι της σημερινής κυβέρνησης, τοπικής και κεντρικής. Η ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται.

Βασίλεις Τούσης
Φιλόλογος - Διδάκτωρ Φιλοσοφικής Αθηνών, Καθηγητής Πανεπιστημίου Κορυτσάς

Το πήραμε από το προσωπικό του προφίλ στα μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.

Η αμοιβαία δυσπιστία ως πηγή των ελληνοαλβανικών κρίσεων - Mosbesimi i ndërsjellë si burim i problemeve shqiptaro-greke

Mosbesimi i ndërsjellë si burim i problemeve shqiptaro-greke

Jordan Jorgji

Zhvillimet në lidhje me kishën ortodokse të Shën Thanasit në Dhërmi nxorën sërish në pah marrëdhëniet problematike midis shtetit shqiptar dhe atij grek. Duket se burimi i problemeve të marrëdhënieve në fjalë lidhet në mënyrë të rëndësishme me ekzistencën e mosbesimit të ndërsjellë midis shqiptarëve dhe grekëve, si dhe mes shteteve të tyre. Rrënjët e mosbesimit shqiptaro-grek fillojnë të paktën në shekullin e 19- të, disa dekada pas krijimit të shtetit grek dhe para krijimit të atij shqiptar. Në kuadrin e shoqërisë së segmentarizuar të perandorisë osmane ku identiteti fetar ishte më i fuqishëm se ai kombëtar, përplasja e ideve nacionale përbën themelin e mosbesimit midis dy kombeve dhe shteteve.

Pra, mosbesimi i ndërsjellë fillon nga identiteti i theksuar fetar - ortodoks - i grekëve, si dhe nga nevoja e shqiptarëve për kontrollin e identiteteve fetare nën ombrellën e një ndërgjegjeje kombëtare. Reagimi i Greqisë në rastet e prishjes së kishave, përveç anës pragmatiste të politikës së influencës, tregon ndjeshmërinë e këtij shteti kundrejt mosrespektimit të vendeve të kultit ortodoks. Shqipëria nga ana tjetër e quan reagimin grek ndërhyrje në punët e brendshme tek një shtet tjetër sovran. Ky lloj tensioni u përsërit këtë vit, ashtu si dy vite më parë, në prishjen e kishës së Përmetit, po në muajin gusht, afër ditës fetare të Shën Marisë, duke i ngjarë më shumë një provokimi se sa një politike të pjekur e demokratike në bashkëpunim me komunitetin lokal dhe fetar.

Identifikimi, në të kaluarën, i disa klerikëve ortodoksë të kishës autoqefale shqiptare dhe asaj greke me nacionalizmin dhe irridentizmin grek, por edhe konceptimi nga shteti shqiptar i origjinës greke si kërcënim real për Shqipërinë, ka dëmtuar jo vetëm marrëdhëniet shqiptaro-greke, por edhe ato të kishës autoqefale me shtetin shqiptar. Sot, kryepeshkopi Anastas konsiderohet nga nacionalistët shqiptarë si tejçuesi i politikës së Athinës në Shqipëri, ndërsa nacionalistët grekë propagandojnë shtypjen e ortodoksëve në Shqipëri si dhe kërcënimet e përditshme, me të cilat kryepeshkopi përballet. Sot, referimi i fjalës “vorioepir” nga shteti grek bezdis Shqipërinë, ashtu siç bezdis Greqinë referimi i fjalës “çam” nga zyrtarë të shtetit shqiptar.

Shqetësimi vjen sepse këto dy nocione lidhen më shumë me irridentizëm se sa me realitetin pragmatist. Kur vjen fjala për minoritetin grek në Shqipëri, nacionalistët grekë zmadhojnë dukshëm numrat duke futur edhe ata që s’kanë as lidhje gjuhësore ose etnike me Greqinë dhe as disponojnë ndonjë identitet kombëtar grek. Nga ana tjetër dhe në mënyrë të ngjashme, nacionalistët shqiptarë zvogëlojnë deri në inekzistencë ose në ekzistencë artificiale elementin grek në Shqipëri. Propaganda klasike shqiptare përmblidhet shpeshherë në epitetet e tipit “grekomanë”, “tradhtarë shqipfolës”, “të shitur për një pension”, etj.

Shqipëria shprehu pakënaqësinë e saj sepse në faqen e internetit të presidencës greke ndeshej fjala “vorioepir”, ndërsa në Greqi, theksohet pakënaqësia ndaj përdorimit të hartave shqiptaromadhe nga zyrtarë shqiptarë, si për shembull nga ish-kryeministri Berisha në zyrën e tij apo dhe nga Rama gjatë ndriçimit të kryeministrisë. Ndërsa gjatë Luftës së Dytë Botërore mosbesimi greko-shqiptar përfundoi në armiqësi ndërluftuese, gjendje lufte që për çudi, tipikisht, vazhdon deri më sot, gjatë periudhës gjysmëshekullore të Luftës së Ftohtë mosbesimi dypalësh i shtoi armiqësisë historike kundërshtinë ideologjike të kohës. Ndërhyrja nxitëse e Shqipërisë në luftën civile greke si dhe roli i Greqisë tek presionet e Perëndimit kundër regjimit të Hoxhës helmuan edhe më tej këto marrëdhënie.

Pas viteve 1990, shqiptarë dhe grekë do të vijnë në kontakt të drejtpërdrejtë dhe të gjerë mes tyre përmes emigracionit masiv shqiptar në Greqi. Përveç të tjerash, ky fenomen shërbeu në prodhimin e stereotipeve tek të dyja shoqëritë karshi njëra-tjetrës. Për grekët, shqiptarët sollën në Greqi kriminalitetin, ndërsa për shqiptarët, grekët ishin popull racist që shkelnin të drejtat e emigrantëve. Mosbesimi midis dy vendeve u rrit akoma dhe më shumë. Precipitimi i këtij mosbesimi në marrëdhëniet ndërshtetërore u pasqyrua përmes tensioneve të herëpashershme. Pavarësia e Kosovës si dhe të drejtat e shqiptarëve të Ish Republikës Jugosllave të Maqedonisë pas Marrëveshjes së Ohrit, i dha një hov kombësisë shqiptare dhe krenarisë për të deklaruar këtë kombësi.

Mundësia e kalimit të këtij entuziazmi në irridentizëm shqetëson jo vetëm Greqinë, por edhe shtete të tjera të Ballkanit. Trekëndëshet diplomatike ose gjeostrategjike përbëjnë një faktor tjetër që mëshuan në mosbesimin shqiptarogrek dhe e përdorën atë. Pas pushtimit të Shqipërisë, Italia fashiste sulmoi Greqinë duke përdorur si pretekst problemin çam. Disa dhjetëvjeçarë më vonë, ish-ministrja e jashtme greke Dhora Bakojani fajësoi ndërhyrjen e Turqisë, në rrëzimin nga Gjykata Kushtetuese shqiptare të marrëveshjes së shelfit kontinental midis Shqipërisë dhe Greqisë në vitin 2010. Sipas ekspertëve grekë, qëndrimet e Shqipërisë janë identike me ato turke se ishujt nuk disponojnë shelf kontinental, ndërsa pala greke mbron qendrueshmërisht pikëpamje të kundërt.

Rama, Majko dhe Berisha, kundërshtojnë ndërhyrjet e Greqisë duke theksuar se Shqipëria nuk është nën tutelën e Greqisë, ndërsa shumë media greke bëjnë fjalë për provokime shqiptare mbi sovranitetin tokësor dhe detar të Greqisë. Është tepër e rëndësishme të kuptohet se në marrëdhëniet ndërshtetërore nuk mjafton vetëm zgjidhja mekanike apo aritmetike e problemeve dypalëshe dhe shumëpalëshe. Nevojitet analizë e kujdesshme e perceptimeve konfliktuale, të cilat helmojnë marrëdhëniet midis brezave dhe shoqërive duke sjellë urrejtje dhe luftë, edhe pse këto perceptime mund të jenë prodhuar për përdorim të brendshëm.

Çdo shtet ka si qëllim primar mbrojtjen e interesave kombëtare. Por aq e rëndësishme sa këto interesa janë edhe ato ndërkombëtare dhe rajonale, për ekzistencën e paqes dhe progresit në vend dhe në rajon. Qasja midis Shqipërisë dhe Greqisë, por edhe midis vendeve të tjera, duhet të bazohet në krijimin e një atmosfere miqësore afatgjatë, ku problemet e ndryshme të zgjidhen në klimën e miqësisë së përhershme midis kombeve. Nuk mjaftojnë vetëm qarku i mbyllur i ekzistencës së marrëdhënieve ndërshtetërore, ministrave, diplomatëve, nëpunësve civilë, rrogave....dhe rutinës që vijon.

πηγή

 

Η αμοιβαία δυσπιστία ως πηγή των ελληνοαλβανικών κρίσεων


Ιορδάνης Γιώργη (Jordan Jorgji)

Οι πρόσφατες εξελίξεις σχετικά με την εκκλησία του Αγίου Αθανασίου στην Δρυμάδες έφεραν και πάλι στο προσκήνιο τις προβληματικές σχέσεις ανάμεσα στην Αλβανία και την Ελλάδα. Φαίνεται ότι οι κρίσεις στις διμερείς αυτές σχέσεις έχουν ως σημαντική πηγή την ύπαρξη αμοιβαίας δυσπιστίας μεταξύ Αλβανών και Ελλήνων, καθώς και μεταξύ των χωρών τους.
Οι ρίζες της ελληνοαλβανικής δυσπιστίας ξεκινάνε τουλάχιστον κατά τον 19ο αιώνα, μερικές δεκαετίες μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους και πριν τη σύσταση του αλβανικού. Στο πλαίσιο μίας κερματισμένης οθωμανικής κοινωνίας, όπου η θρησκευτική ταυτότητα ήταν σαφώς ισχυρότερη από την εθνική, η σύγκρουση των εθνικών ιδεών και κινημάτων αποτέλεσε τον ακρογωνιαίο λίθο της δυσπιστίας μεταξύ των δύο εθνών και κρατών. Έτσι λοιπόν, η αμοιβαία δυσπιστία ξεκίνησε, αφενός, από την έντονη θρησκευτική – ορθόδοξη – ταυτότητα των Ελλήνων, και αφετέρου, από την προτεραιότητα των Αλβανών να ελέγχουν τις θρησκευτικές ταυτότητες κάτω από την ομπρέλα μιας συνολικής – εθνικής – συνείδησης.
Η αντίδραση της Ελλάδας στις περιπτώσεις εκούσιας βλάβης στις εκκλησίες, εκτός από τη διάσταση της άσκησης μίας ρεαλιστικά πολιτικής επιρροής, δείχνει την ευαισθησία της συγκεκριμένης χώρας σε κάθε έλλειψης σεβασμού για τους ορθόδοξους χώρους λατρείας. Η Αλβανία, από την άλλη, χαρακτηρίζει την ελληνική αντίδραση ως παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις ενός άλλου κυρίαρχου κράτους. Αυτό το είδος έντασης επαναλήφθηκε φέτος, όπως και πριν από δύο χρόνια όταν κατεδαφίστηκε μία εκκλησία στη Πρεμετή, επίσης το μήνα Αύγουστο, κοντά στην εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Έτσι, οι ενέργειες της Αλβανίας απέναντι στις εκκλησίες, μοιάζουν περισσότερο με εσκεμμένη πρόκληση παρά με μια σοβαρή και δημοκρατική πολιτική που χαράζεται σε συνεργασία με τη τοπική και θρησκευτική κοινότητα.
Η παρελθούσα ταύτιση ορισμένων ιερέων, Αλβανών και Ελλήνων, με τον ελληνικό εθνικισμό και αλυτρωτισμό, αλλά και η εχθρική αντιμετώπιση από την Αλβανία της ελληνικής καταγωγής ως εν δυνάμει απειλητικό στοιχείο, έβλαψαν όχι μόνο τις ελληνοαλβανικές σχέσεις, αλλά είχαν αρνητικό αντίκτυπο και στη σχέση της αυτοκέφαλης ορθόδοξης εκκλησίας με το αλβανικό κράτος. Η αντίληψη που επικρατεί σήμερα στο κόλπο των Αλβανών εθνικιστών για τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο είναι ότι προωθεί στην Αλβανία τα σχέδια και την πολιτική της Αθήνας. Με τον ίδιο τρόπο, οι Έλληνες εθνικιστές κάνουν λόγο για καθημερινές απειλές και πίεση που δέχεται στην Αλβανία ο Αρχιεπίσκοπος καθώς και όλοι οι ορθόδοξοι.
Σήμερα, η αναφορά του όρου «Βόρειος Ήπειρος» από το ελληνικό κράτος ενοχλεί την Αλβανία, όπως επίσης, ενοχλεί την Ελλάδα κάθε φορά που Αλβανοί αξιωματικοί επικαλούνται τη λέξη «Τσάμηδες». Η ανησυχία αυτή προέρχεται από το γεγονός ότι οι δύο έννοιες σχετίζονται περισσότερο με αλυτρωτικές τάσεις παρά με την πραγματιστική πραγματικότητα.
Όσον αφορά την ελληνική μειονότητα στην Αλβανία, οι Έλληνες εθνικιστές αυξάνουν συχνά τους αριθμούς, συμπεριλαμβάνοντας σε αυτή άτομα που δεν διαθέτουν σχεδόν κανένα γλωσσικό ή εθνοτικό δεσμό με την Ελλάδα και ούτε νιώθουν συνειδητά μέλη ενός ελληνικού έθνους. Από την άλλη και με παρόμοιο τρόπο, Αλβανοί εθνικιστές  έχουν σταθερά την τάση να μειώνουν σε ανυπαρξία ή σε τεχνητή ύπαρξη το ελληνικό στοιχείο στην Αλβανία. Η εθνικιστική προπαγάνδα των Αλβανών συνοψίζεται συχνά σε  επιθετικούς μειονεκτικούς προσδιορισμούς κατά των Ελλήνων της μειονότητας, όπως "γκρεκομάνοι", "αλβανόφωνοι προδότες", "λασποαίματοι", "πουλημένοι για μία σύνταξη" και ούτω καθεξής.
Η Αλβανία εξέφρασε τη δυσαρέσκειά της επειδή συνάντησε τον όρο «Βόρειο Ήπειρο» στην ιστοσελίδα του Έλληνα Προέδρου της Δημοκρατίας. Ομοίως, η Ελλάδα ανησυχεί για την ευρεία χρήση συμβόλων της «Μεγάλης Αλβανίας» και από επισήμους Αλβανούς, όπως, για παράδειγμα, από τον πρώην πρωθυπουργό Μπερίσα – ο όποιος φυλάει στο γραφείο του τον προκλητικό χάρτη της «Μεγάλης Αλβανίας» που εμφανίστηκε στον ποδοσφαιρικό αγώνα με τη Σερβία – ή από το νυν πρωθυπουργό Ράμα – ο οποίος επέτρεψε την προβολή αυτού του χάρτη στους τοίχους του Πρωθυπουργικού Μεγάρου.
Ενώ, στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η ελληνοαλβανική δυσπιστία κατέληξε σε «αντιμαχόμενη έχθρα» - εμπόλεμη κατάσταση που παραδόξως, συνεχίζεται, τυπικά, μέχρι και σήμερα – κατά τη διάρκεια μισού αιώνα του Ψυχρού Πολέμου, η διμερής δυσπιστία συνδύασε τις ιστορικές ανασφάλειες και διενέξεις με την ιδεολογική αντιπαλότητα, χαρακτηριστικό στοιχείο τότε. Η παρέμβαση της Αλβανίας στον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο αφενός, και ο ρόλος της Ελλάδας στις πιέσεις της Δύσης κατά του καθεστώτος «Χότζα» αφετέρου, δηλητηρίασαν περαιτέρω τις σχέσεις.
 Μετά το 1990, Αλβανοί και Έλληνες θα έρθουν σε άμεση και ευρεία επαφή μεταξύ τους, μέσω της μαζικής μετανάστευσης των Αλβανών στην Ελλάδα. Αυτό χρησίμευσε, μεταξύ άλλων, στη δημιουργία στερεοτύπων και στις δύο κοινωνίες κατά του «άλλου». Για τους Έλληνες, οι Αλβανοί έφεραν την εγκληματικότητα στην Ελλάδα, ενώ για τους Αλβανούς, οι Έλληνες ήταν ένας ρατσιστικός λαός που καταπατούσε τα δικαιώματα των μεταναστών. Η δυσπιστία μεταξύ των δύο χωρών αυξήθηκε πιο πολύ. Ο αντικατοπτρισμός της συγκεκριμένης δυσπιστίας στις διακρατικές σχέσεις, προκάλεσε, συχνές εντάσεις.  
Η ανεξαρτησία του Κοσσόβου, καθώς και η αναβάθμιση των δικαιωμάτων των Αλβανών στην ΠΓΔΜ μετά τη Συμφωνία της Αχρίδας, εμψύχωσε τους Αλβανούς να δηλώνουν με περισσότερη υπερηφάνεια την αλβανική τους ταυτότητα. Η πιθανή υπέρβαση αυτού του ενθουσιασμού σε αλυτρωτισμό, ενοχλεί όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και τις άλλες χώρες των Βαλκανίων.
Τα διπλωματικά ή γεωστρατηγικά «τρίγωνα» αποτελούν έναν άλλο παράγοντα που τονίζουν και εκμεταλλεύονται την ελληνοαλβανική δυσπιστία. Το 1940, μετά την κατάληψη της Αλβανίας, η φασιστική Ιταλία επιτέθηκε στην Ελλάδα, χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα το πρόβλημα των «Τσάμηδων». Δεκαετίες αργότερα, η πρώην υπουργός εξωτερικών της Ελλάδας, Ντόρα Μπακογιάννη, κατηγόρησε την παρέμβαση της Τουρκίας στην καταψήφιση από το αλβανικό Συνταγματικό Δικαστήριο της συμφωνίας για την υφαλοκρηπίδα, η οποία υπεγράφη ανάμεσα στην Αλβανία και την Ελλάδα το 2009.
Σύμφωνα με Έλληνες ειδικούς, υπάρχει ταύτιση στις αλβανικές και τις τουρκικές θέσεις ότι οι βραχονησίδες δε διαθέτουν υφαλοκρηπίδα, ενώ η ελληνική πλευρά προβάλλει αντίθετη άποψη. Ο Ράμα, ο Μπερίσα και ο Μαΐκο, αντιτίθενται σε «παρεμβάσεις» της Αθήνας, τονίζοντας ότι η Αλβανία δεν βρίσκεται υπό τη κηδεμονία της Ελλάδα. Από την άλλη, ελληνικά ΜΜΕ υποστηρίζουν ότι τα Τϊρανα αμφισβητούν τα θαλάσσια και χερσαία σύνορα με την Ελλάδα.
Εξαιρετικά σημαντικό αποτελεί το γεγονός ότι στις διακρατικές σχέσεις δεν αρκεί μόνο η λογική της μηχανικής ή αριθμητικής λύση στα διμερή ή πολυμερή θέματα. Χρειάζεται προσεκτική ανάλυση των αλληλοσυγκρουόμενων αντιλήψεων, οι οποίες δηλητηριάζουν τις σχέσεις μεταξύ των γενεών και των κοινωνιών, φέρνοντας μίσος και πολέμους. Αυτό δεν δικαιολογεί τη πιθανή κατασκευή των συγκεκριμένων αντιλήψεων για εσωτερική χρήση, με σκοπό  την αποβολή πολιτικού κόστους. Πρωταρχικός στόχος κάθε κράτους αποτελεί η υπεράσπιση και η προώθηση των εθνικών συμφερόντων. Παράλληλα, εξίσου σημαντικά είναι τα περιφερειακά και τα διεθνή συμφέροντα, η διατήρηση της ειρήνης και της προόδου, και τη χώρα αλλά και ευρύτερα. Η ελληνοαλβανική προσέγγιση, καθώς και η προσέγγιση με άλλες χώρες, θα πρέπει να βασίζεται στη δημιουργία μίας μακροπρόθεσμης φιλικής ατμόσφαιρας, όπου τα διάφορα προβλήματα να επιλυθούν σε κλίμα  μόνιμης φιλίας μεταξύ των λαών και εθνών. Δεν αρκεί μονάχα ο κλειστός κύκλος μίας απλής και μονότονης ύπαρξης των διακρατικών σχέσεων, των υπουργών, των διπλωματών, των δημοσίων υπαλλήλων, των μισθών .... και της ρουτίνας που ακολουθεί.


Η βάρβαρη καταστροφή της Εκκλησίας - The barbaric catastrophe of the Church


Η βάρβαρη καταστροφή της Εκκλησίας
Ν. Λυγερός



Στην Αλβανία, η βάρβαρη καταστροφή της εκκλησίας του Αγίου Αθανασίου δεν έγινε τυχαία και θυμίζει άλλες εποχές όπου αυτές οι πρακτικές ήταν συνηθισμένες. Δεν είναι ένα γεγονός που οφείλεται σε λανθασμένες, αλλά εσκεμμένες κινήσεις. Και το κόλπο του άλλου αγίου είναι καθαρά γελοίο. Η αλαζονεία κρύβει επίσης και μια παράδοση, αφού παλαιότερα με τις συστηματικές καταστροφές των εκκλησιών γινόταν ταυτόχρονα και ένα λαθρεμπόριο στο εξωτερικό με τις εικόνες. Έχει ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι ακόμα και η οικογένεια του πρωθυπουργού της Αλβανίας έχει κατηγορηθεί μέσω του προσώπου του πατέρα του για τέτοιες καταδικαστέες πράξεις εναντίον του Χριστιανισμού. Έχουμε δει και σε άλλες περιοχές του κόσμου βαρβαρότητες τέτοιου τύπου και δεν πρόκειται να κλείσουμε το στόμα μας διότι ξέρουμε ότι αλλιώς θα συνεχιστεί η ίδια μεθοδολογία. Αντιθέτως λοιπόν και για την Αλβανία που είναι χώρα δημοκρατική και μάλιστα υποψήφια για την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι άκρως απαράδεκτη αυτή η πράξη βαρβαρότητας. Δεν πρόκειται να σωπάσουμε για αυτό το θέμα όσο δεν έχει αποκατασταθεί η εκκλησία του Αγίου Αθανασίου και δεν είναι λόγια χωρίς σκέψη που θα μας εμποδίσουν γι’ αυτόν τον αγώνα αφού ξέρουμε ποιο είναι το πρέπον. Αυτή η εκκλησία δεν είναι μία, αλλά ένα παράδειγμα αντίστασης που πρέπει να δείξει σε όλους τι πρέπει να γίνει για να μην υπάρξει επανάληψη αλλά για να γίνει και η απαραίτητη διόρθωση έτσι ώστε αυτό το γεγονός να μετατραπεί σε μια τοπική καταστροφή που δεν θα έχει άλλες επεκτάσεις αλλού κι άλλες επιπτώσεις σε άλλους τομείς των σχέσεών μας.

......................................
The barbaric catastrophe of the Church
N. Lygeros
Translated from the Greek by Athena Kehagias



In Albania, the barbaric destruction of the church of Aghios Athanasios did not occur randomly and it reminds us of other eras, when such actions were common practice.
It isn't a fact that it's due to wrong movements, but due to deliberate ones.
And the trick regarding the other saint is purely ridiculous.
The arrogance derives fron a hidden tradition, since in the past, simultaneously with the systematic destruction of the churches, the smuggling of icons abroad also occurred.
It is interesting to note that even the family of Albanian Prime Minister has been accused through his father for such condemnable acts against Christianity.
We have seen atrocities of this kind in other parts of the world, and we will not keep our mouths shut, because we know that otherwise the same methodology will continue.
As far as Albania is conserned, being a democratic country, and evenmore, a candidate for EU membership, this act of barbarism is highly unacceptable.
We will not remain silent regarding this issue, for as long as the church of Aghios Athanasios has not been restored, and thoughtless words would not impede us from this battle, because we know what is the proper that ought to be done.
This church is not a singular one in actual fact, but it is an example of resistance which must indicate to everyone what should be done, in order to avoid a repetition, but also for the necessary corrections to occur, so that this fact may be transformed into a local disaster, which will have no other diversifications elsewhere, or other effects in other sectors of our relations.

Jorgo Goro, αρνείται την ελληνικότητα της Χιμάρας αλλά πήρε ελληνική υπηκοότητα ως Βορειοηπειρώτης

Σε σημερινό δημοσίευμά της εφημερίδας ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, ο δημοσιογράφος Παναγιώτης Σαββίδης, αποκαλύπτει πως ο δήμαρχος Χιμάρας κατέχει απο το 2014 την ελληνική υπηκοότητα. Μέχρι τότε κατείχε Ειδικό Δελτίο Ταυτότητας Ομογενούς με αριθμό Α479519. Ο ίδιος έχει δηλώσει αρκετές φορές πως δεν υπάρχει ελληνικό στοιχείο στην Χιμάρα, ούτε καμία σύνδεση των κατοίκων με την ελληνική μειονότητα της Αλβανίας, παρόλα αυτά πήρε την ελληνική ταυτότητα ως Βορειοηπειρώτης.
Το ανθελληνικό του έργο συνεχίζεται κανονικά αφού πρόσφατα κατεδάφισε την εκκλησία του Αγίου Αθανασίου στο χωρίο Δρυμάδες της Χιμάρας.
Αναλυτικά όσα γράφει το Φύλλο Εφημερίδος της Κυβέρνησης που αποκαλύπτει το Πρώτο Θέμα:
Με την υπ’ αριθμ. Φ.5631/2013/0004778/29−04−2014 απόφαση της Γενικής Γραμματέως της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Ηπείρου − Δυτ. Μακεδονίας που εκδόθηκε σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 23 του Ν. 3838/2010 (ΦΕΚ 49/Α) γίνεται αποδεκτή η από 30− 07−2013 αίτηση πολιτογράφησης για την απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας του ομογενούς αλλοδαπού υπό στοιχεία: ΓΚΟΡΟΣ (GORO) ΓΙΩΡΓΟΣ (JORGO) ον. πατρός ΣΩΚΡΑΤΗΣ (SOKRAT), κατόχου του Ειδικού Δελτίου Ταυτότητας Ομογενούς (Ε.Δ.Τ.Ο.) με αριθμό Α479519, που γεννήθηκε στην ΑΛΒΑΝΙΑ την 09−12−1965 και κατοικεί στο Δήμο ΙΩΑΝΝΙΤΩΝ.
Δείτε περισσότερα εδών: http://himara.gr/4735-jorgo-goro-arneite-tin-ellinikotita-tis-himaras-alla-pire-elliniki-ypikootita-os-vorioipirotis#sthash.mZtt3HaW.dpuf

Πηγή: www.himara.gr

Ενισχύστε οικονομικά την προσπάθεια μας!

Ετικέτες

ενημέρωση (2161) ενημέρωση-informacion (1479) Αλβανία (907) ορθοδοξία (422) ιστορία-historia (396) Εθνική Ελληνική Μειονότητα (366) ελληνοαλβανικές σχέσεις (312) ορθόδοξη πίστη - besimi orthodhoks (280) Εθνική Ελληνική Μειονότητα - Minoriteti Etnik Grek (258) Β Ήπειρος (240) ορθοδοξία-orthodhoksia (239) ορθόδοξη πίστη (222) εθνικισμός (195) διωγμοί (162) τσάμηδες (122) Κορυτσά-Korçë (121) shqip (119) Κορυτσά Β Ήπειρος (109) informacion (100) Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος (97) ορθόδοξη ζωή (96) ορθόδοξη ζωή- jeta orthodhokse (76) διωγμοί - përndjekje (62) ορθόδοξο βίωμα (59) εθνικισμός-nacionalizmi (58) ορθόδοξη εκκλησία της Αλβανίας (55) Ελλάδα-Αλβανία (48) Ι.Μ Κορυτσάς - Mitropolia e Shenjtë Korçë (47) ανθελληνισμός (44) πολιτισμός - kulturë (44) Ελληνικό Σχολείο Όμηρος (43) besimi orthodhoks (40) Γενικό Προξενείο Ελλάδος Κορυτσά (40) Ορθόδοξη Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Αλβανίας - Kisha Orthodhokse Autoqefale Shqiptare (39) ιστορία ορθοδοξίας (36) βίντεο (35) Shqipëria (32) ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 1821 (32) κομμουνισμός- komunizmi (30) πνευματικά (27) Μητρόπολη Κορυτσάς - MItropolia e Korçës (24) πολιτική-politikë (24) απόδημος ελληνισμός-helenizmi i diasporës (22) αλβανικά (21) εκπαίδευση (21) Αρχαία Ελλάδα (20) helenët-Έλληνες (19) κομμουνισμός (19) Greqia (17) Βλαχόφωνοι Έλληνες (15)