Παλαιός γερμανικός σχολικός χάρτης της αρχαίας Ηπείρου - φυσικά η Αλβανία δεν αναφέρεται πουθενά! - Hartë gjermane e pasluftës, as që përmendet Shqipëria!

Ένας παλαιός γερμανικός χάρτης, του 1953, φτιαγμένος για να αναρτάται σε τοίχους γερμανικών σχολείων, στην έκταση της Ηπείρου, σημειώνει τους Χάονες στα παράλια, τους Παραβαίους, τους Ατιντάνες, τους Τυμφαίους, τους Αθαμάνες, τους Δρύοπες, τους Δόλοπες, και τους Θεσπρωτούς – φυσικά ούτε λόγος για Αλβανία και Αλβανούς! Και φυσικά στα όρια της Ηπείρου σημειώνει και την νήσο Σάσωνα. Ο χρωματιστός χάρτης αυτός ανηρτάτο στα γερμανικά σχολεία, ανάμεσα σε δύο ξύλινους ράβδους. Σημειώνει την Ελλάδα στην κλασσική αρχαιότητα. Δείχνει την διοικητική διαίρεση με βάση τις Ιωνικές, Δωρικές, Αιολικές και Θεσσαλικές πόλεις. Όλα τα γεωγραφικά ονόματα είναι στα Λατινικά. Επάνω από τον χάρτη γράφει: «Albert van Kampen, Graecia». Παρακάτω: «VEB Geographisch-Kartographische Anstalt Gotha / Γεωγραφικό-Χαρτογραφικό Ινστιτούτο Gotha». Η κλίμακά του είναι 1:375000. Ο χάρτης αυτός της Ελλάδος είχε κυκλοφορήσει αρχικώς το 1889 και επεξεργάσθηκε από τον Albert van Kampen (1842-1899).

Një hartë e vjetër gjermane, e vitit 1953, e krijuar pë tu vendosur në murret e shkollave gjermane, në zonën e Epirit ka shënuar, Kaonët, Paravenjtë, Antitanët, Timfeut, Athamanët, Dhriopët, Dholopët dhe Thesprotët - natyrisht asnjë fjalë për Shqipëri dhe Shqiptarë! Natyrisht si kufij natyralë të Epirit ka shënuar ishullin Sazan. Harta e ngjyrosur varej në shkollat gjermane në dy steka druri. Ka të shënuar Greqinë gjatë antikitetit klasik. Tregon ndarjen administrative me bazë qytetet, Ionike, Dorike, Eolike dhe Thessalike. Të gjitha emërtime gjeografike janë në latinisht. Mb Hartë Shkruan «Albert van Kampen, Graecia».  Më poshtë: «VEB Geographisch-Kartographische Anstalt Gotha/ Instituti Hartografisë Gëte" Shkalla 1:375000. Kjo hartë e Greqisë kishte qarkulluar si fillim në vitin 1889 dhe u përpunua nga Albert van Kampen (1842-1899).

Oδηγίες,υποψηφίων στις κατηγορίες Ελλήνων του εξωτερικού και τέκνων Ελλήνων υπαλλήλων που υπηρετούν στο εξωτερικό,για την εισαγωγή τους στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση της Ελλάδας για το ακαδημαϊκό έτος 2018-2019

Oδηγίες,υποψηφίων στις κατηγορίες Ελλήνων του εξωτερικού και τέκνων Ελλήνων υπαλλήλων που υπηρετούν στο εξωτερικό,για την εισαγωγή τους στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση της Ελλάδας για το ακαδημαϊκό έτος 2018-2019

Το Υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων ανακοινώνει τις οδηγίες, που αφορούν στις προϋποθέσεις υπαγωγής υποψηφίων στις κατηγορίες  Ελλήνων του εξωτερικού και τέκνων Ελλήνων υπαλλήλων που υπηρετούν στο εξωτερικό, καθώς και στα προβλεπόμενα δικαιολογητικά, που απαιτούνται για την εισαγωγή τους στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση της Ελλάδας για το ακαδημαϊκό έτος 2018-2019.

Οι σχετικές οδηγίες σε μορφή doc

E Diela e 6-të e Mattheut, (Shërimi i të Paralizuarit), Predikon Mitropoliti i Korçës, Hirësia e Tij † Joani 08 07 2018

https://www.mitropoliaeshenjtekorce.org/ 

Η Ήπειρος της Πεντατονίας

«Η Ήπειρος της πεντατονίας»

Το ελληνικό γεωγραφικό διαμέρισμα της Ηπείρου, η μουσική, η παράδοση, η λαογραφία και η ιστορία της είναι το θέμα με το οποίο καταπιάνεται η έρευνα μιας μεγάλης ομάδας ανθρώπων - ιστορικών, δημοσιογράφων, μελετητών, μουσικών, μουσικολόγων κ.ά. επιστημόνων, 500 στο σύνολό τους – η οποία εκπονήθηκε για 10 περίπου χρόνια!

Η Ήπειρος - το φτωχότερο χωράφι της Ευρώπης, κατά την στατιστική της ΕΟΚ - αλλά ίσως το πιο πλούσιο από πολιτισμική άποψη, προσπαθεί να επιβιώσει πεισματικά εδώ και 250.000 – τουλάχιστον - χρόνια, αν και το επίσημο ελληνικό κράτος δέχεται ότι η ιστορία του ξεκινά μόλις το 6000 π.Χ.

Το ιδιαίτερο μουσικό του χαρακτηριστικό, η πεντατονική μουσική, είναι ίσως ό,τι πιο πολύτιμο μας παραδόθηκε από τον αρχαίο ηπειρώτικο λαό. Αυτό που οι λόγιοι μουσικοί θεωρούν ως «μουσικό λάθος» ξεκίνησε από την Ήπειρο και ταξείδεψε με τους ικανότατους Ηπειρώτες ναυτικούς, καραβανιέρηδες εμπόρους και κτίστες-πετράδες, σ’ όλον τον κόσμο : Κεντρική Αφρική, Ινδία, Καύκασο, Ιμαλάια, Νότια Κίνα, Πολυνησία, Περού, Ινδιάνους, Λαπωνία, Γροιλανδία, Κέλτες, Ιρλανδία, κλπ. όπου είχε τη δύναμη και το σθένος να σταθεί σαν αυτόνομη μουσική.

Γι’ αυτό το έργο συνοδεύεται από 4 cd’s, που το καθένα χειρίζεται διαφορετικά την πεντατονική ηπειρώτικη μουσική: Λ.χ. το πρώτο την έχει ως ακούγεται σήμερα αυθεντικά στα πανηγύρια στην Ήπειρο, αλλά και μοιρολόγια, το άλλο όπως είναι η μουσική γυμνή (ορχηστρική), παιγμένη από ειδικούς στο όργανό τους δεξιοτέχνες (Πετρο-Λούκας Χαλκιάς, Τάκης Σούκας, Φιλιππίδης), το τρίτο cd έχει την παραδοσιακή ηπειρώτικη μουσική και όπως αυτή θα μπορούσε να διασκευασθεί και να σταθεί στο σήμερα, με εκφράστριά της κυρίως την Ηπειρώτισσα Ελένη Δήμου, και στο 4^ο cd υπάρχει μελοποιημένο – για πρώτη φορά – το περίφημο παραδοσιακό πινδιώτικο τραγούδι «Του νεκρού αδελφού» (διαρκείας 30΄), συλλεγμένο ψηφίδα-ψηφίδα, στίχο-στίχο, μελωδία-μελωδία από διάφορους τόπους και ανθρώπους κι ερμηνευμένο από διάφορους τραγουδιστές-φωνές, που παραπέμπει σε αρχαία ελληνική τραγωδία, καταδεικνύοντας για άλλη μια φορά την συνέχεια αυτού του λαού, αυτού του πολιτισμού!

Έτσι αποδεικνύεται γιατί γεννήθηκε και «έκατσε» η πεντατονία σε μια ορεινή περιοχή, όπως η Ήπειρος, και από ανθρώπους που έβρισκαν φυσικό καταφύγιο στις πολυάριθμες σπηλιές του τόπου τους.

Το βιβλίο που συνοδεύει αυτό το έργο έχει ως τίτλο «Ήπειρος η γωνιά που πέτρωσε στο 5…» και το έγραψε ο συγγραφέας Γιώργος Λεκάκης, μέσα από το οποίο αποδεικνύεται η στενή σχέση της Ηπείρου και γενικότερα της Ελλάδος με όλες τις προαναφερόμενες περιοχές και παράλληλη η μεγάλη ιστορική και πολιτισμική αξία της Ηπείρου.

Τέλος, υπάρχει και ένα cd-rom που περιλαμβάνει τις πληροφορίες του βιβλίου και του έργου οπτικοποιημένες.

Εκδόσεις «Πολυμέσα Εκπαιδευτική Μηχανική».

Ποιο καντήλι λέγεται ακοίμητο και γιατί ανάβουμε το καντήλι σπίτι μας;

 

Ένα Καντήλι τοποθετείται επίσης στο εικονοστάσι του σπιτιού και ανάβεται κάθε μέρα, σύμφωνα με την ορθόδοξο παράδοση.

Η λέξη καντήλι προέρχεται από τη λατινική candela=κερί. Στη χριστιανική Εκκλησία το Καντήλι τοποθετείται μπροστά στις άγιες εικόνες.
Αυτό που τοποθετείται μπροστά στον Εσταυρωμένο, μέσα στο Ιερό Βήμα, διατηρείται πάντοτε αναμμένο και γι’ αυτό λέγεται «ακοίμητο» Καντήλι.

Μια συνήθεια που διατηρεί τον βαθύ χριστιανικό συμβολισμό της με το Φώς του Χριστού που φωτίζει κάθε άνθρωπο, που θερμαίνει την ελπίδα και που παρηγορεί και συντροφεύει στις ατέλειωτες ώρες της μοναξιάς.

Το άναμμα του καντηλιού ενέχει τον συμβολισμό ότι προσφέρεται ως θυσία σεβασμού και τιμής προς τον Θεό και τους Αγίους του. Συμβολίζει επίσης, το φώς του Χριστού που φωτίζει κάθε άνθρωπο, καθώς επίσης συμβολίζει και το γνωστό παράγγελμα του Κυρίου μας ότι πρέπει να είμαστε, οι χριστιανοί, τα φώτα του κόσμου.

Το έλαιον, το λάδι δηλ. που καίει στα καντήλια μας, “ τον του Θεού υπεμφαίνει έλαιον” γράφει ο Άγ. Συμεών Θεσσαλονίκης, το έλεος του Θεού που φανερώθηκε όταν η περιστερά του Νώε επέστρεψε στην Κιβωτό για να σημάνει την παύση του κατακλυσμού, έχοντας στο ράμφος της κλάδο ελαίας, ή όταν ο Ιησούς, καθώς επροσηύχετο εκτενώς, επότιζε με τους θρόμβους του ιδρώτος του την ελιά, κάτω από τα κλαδιά της οποίας γονάτισε την μαρτυρική εκείνη νύχτα, στο Όρος των Ελαιών.

Βέβαια, όλοι ξέρουμε πως απείρως ανώτερος του υλικού φωτισμού είναι ο εσωτερικός, αγιοπνευματικός φωτισμός. Έγραφε λοιπόν ο Θεοφόρος Πατήρ Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός : “ Φωτίσωμεν … γλώσσαν” και συμπληρώνει ο σχολιαστής του : Επετεύχθη τούτο ;

Το λάδι συμβολίζει το άπειρο έλεος του Θεού, αλλά και τα κανδήλια συμβολίζουν την Εκκλησία που είναι μεταδοτική Θείου ελέους και φωτιστική. Συμβολίζουν βέβαια τους ίδιους τους αγίους που το Φώς τους έλαμψε, κατά το λόγο του Κυρίου, «έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσι τα καλά έργα και δοξάσωσι τον Πατέρα τον εν τοίς ουρανοίς».

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους πρέπει οι Ορθόδοξοι να ανάβουμε το καντήλι όπως για παράδειγμα

– για να μάς θυμίζει την ανάγκη για προσευχή,
– για να φωτίζει το χώρο και να διώκει το σκότος όπου επικρατούν οι δυνάμεις του κακού,
– για να μάς θυμίζει ότι ο Χριστός είναι το μόνο αληθινό Φώς και η πίστη σε Αυτόν είναι Φώς,
– για να μάς θυμίζει ότι η ζωή μας πρέπει να είναι φωτεινή,
– για να μάς θυμίζει ότι όπως το καντήλι απαιτεί το δικό μας χέρι για να ανάψει έτσι και η ψυχή απαιτεί το χέρι του Θεού, τη Χάρη Του δηλαδή,
– για να μάς θυμίζει ότι πρέπει το θέλημά μας να καεί και να θυσιαστεί
– για την αγάπη προς το Θεό κ.ά.

Εννοείται, βέβαια, ότι το λάδι των καντηλιών πρέπει να είναι ελαιόλαδο και μάλιστα όσο το δυνατόν καλύτερης ποιότητος. Άλλωστε ο Κύριος προσευχήθηκε στον κήπο των Ελαιών και ο ναός με τα κανδήλια μετατρέπεται σε νέο κήπο και ελέους (λαδιού) και Ελέους Θεϊκού Το λάδι τους μας θυμίζει την ευσπλαχνία του Θεού και το φως τους στη ζωή μας, που πρέπει να είναι φωτεινή και άγια.

Η φωτοχυσία του ναού συμβολίζει το θείο φως της παρουσίας του Θεού που φωτίζει τις καρδιές όχι μόνο των νεοφώτιστων αλλά και όλων των χριστιανών. Ο Κύριος φανέρωσε αυτή τη μεγάλη αλήθεια για τον εαυτό Του με τα ακόλουθα λόγια: “Εγώ ειμι το φως του κόσμου” (Ιωάν.8/η: 12). Είναι φως όχι μόνο λόγω της φωτεινής διδασκαλίας Του, αλλά κυρίως λόγω της φωτεινής παρουσίας Του. Αυτό επιβεβαιώνεται κυρίως από τη θαυμαστή Μεταμόρφωσή Του, όπου “έλαμψε το πρόσωπον αυτού ως ο ήλιος, τα δε ιμάτια αυτού εγένετο λευκά ως το φως” (Ματθ.17/ιζ: 2).

Στο Σύμβολο της Πίστεως ο Υιός του Θεού παρουσιάζεται ως “φως εκ φωτός”. Στην ακολουθία του Εσπερινού επίσης ο υμνογράφος παρουσιάζει τον Κύριο ως “φως ιλαρόν”. Και οι χριστιανοί με τα μυστήρια της Εκκλησίας και τον πνευματικό τους αγώνα μπορούν να δεχθούν το φως της χάριτος του Αγίου Πνεύματος και να το ακτινοβολούν με τη ζωή τους.

Στην “επί του όρους” ομιλία ο Κύριος συμβουλεύοντας τους μαθητές Του είπε: “Υμείς εστε το φως του κόσμου…. ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς” (Ματθ 5/ε: 14-16). (Δηλαδή: Εσείς είστε το φως του κόσμου… έτσι να λάμψει το φως σας μπροστά στους ανθρώπους για να δουν τα καλά σας έργα και να δοξάσουν τον πατέρα σας τον επουράνιο).

Εδώ φαίνεται καθαρά ότι το φως των μαθητών του Χριστού είναι τα καλά έργα της αγιοπνευματικής ζωής τους. Οι άγιοι στην άλλη ζωή θα ομοιάσουν με τον Κύριο, θα γίνουν “θεοί κατά χάριν”. Αυτό το εκφράζει ο Κύριος καθαρά με τα προφητικά λόγια Του: “Τότε οι δίκαιοι εκλάμψουσιν ως ο ήλιος εν τη βασιλεία του πατρός αυτων” (Ματθ. 13/ιγ: 43).

Σημαντικές παρεμβάσεις του κόμματος ΕΕΜΜ στον δημόσιο διάλογο με τον αλβανό πρωθυπουργό

Το Κόμμα των Ελλήνων έδωσε για μία ακόμη φορά το παρόν στο διάλογο με τον πρωθυπουργό της χώρας κ. Έντι Ράμα στο χωριό Καραχάτζι του Δήμου Φοινικαίων θέτοντας υπόψη του αρχηγού της κυβέρνησης ουσιαστικά θέματα που σχετίζονται με την επιβίωση της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας σ’ αυτή τη χώρα και κυρίως με την εξασφάλιση νομικών δικλείδων ασφαλείας για το μέλλον της.

Στην προσπάθεια του πρωθυπουργού να προσπεράσει το κύριο θέμα της συζήτησης «Οι μειονότητες γέφυρες επικοινωνίας μεταξύ κρατών-Νόμος Περί Μειονοτήτων και πλαίσιο εφαρμοστικών διατάξεων», δίνοντας το λόγο σε άσχετους με το θέμα πολίτες, αντέδρασε επίμονα ο γενικός Γραμματέας του Κόμματος των Ελλήνων και αντιδήμαρχος Φοινικαίων κ. Ζήσος Λούτσης και συγκροτημένα παρουσίασε τις θέσεις και τους προβληματισμούς για το νόμο, για τις εφαρμοστικές διατάξεις αλλά και για την σκληρή πραγματικότητα που επικρατεί στη μειονότητα.

Τόνισε ότι ο νόμος και το πλαίσιο των διατάξεων είναι απαραίτητα και απαιτείται να είναι ολοκληρωμένα. Από τη μελέτη του νόμου αλλά και τα σχέδια των εφαρμοστικών διατάξεων προκύπτει ότι χρειάζεται καλύτερη διαμόρφωση ώστε να καλύπτονται όλες οι πτυχές των δικαιωμάτων και ανάφερε το παράδειγμα του άρθρου 11 του νόμου 96/2017 όπου η συμμετοχή της μειονότητας στο δημόσιο εννοείται λάθος από τους συντάκτες ως συμμετοχή στα μόνο πολιτιστικά δρώμενα  και όχι ως συμμετοχή σε όλη την πυραμίδα του κράτους στα κέντρα αποφάσεων, όπως στη Βουλή και στην τοπική αυτοδιοίκηση, στα υπουργεία και σε όλη τη διοίκηση του κράτους σε ποσοστιαία αναλογία. 

Ανάφερε στον πρωθυπουργό ότι  εκδιώχθηκαν από το στρατό όλοι οι αξιωματικοί ελληνικής καταγωγής και στην αστυνομία σήμερα επικρατούν ελάχιστοι. Τόνισε ότι αν ταξιδέψεις στους δικούς μας δρόμους, στη Δερόπολη και στο Βούρκο, δε θα βρεις κανέναν τροχονόμο ελληνικής καταγωγής» Δε θα ήταν καλύτερα αυτά τα πράγματα να ρυθμιστούν νομικά;»

Το δεύτερο και σημαντικότερο θέμα που έθεσε ο κ. Λούτσης, ήταν εκείνο των περιουσιών, το πρόβλημα που μαστίζει επί δεκαετίες το χώρο μας. Επεσήμανε το γεγονός ότι στο χώρο της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας έχει γίνει ανελέητη επίθεση κατά των δημοσίων και ιδιωτικών περιουσιών με πλαστά χαρτιά και νοθευμένες δικαστικές αποφάσεις, οι οποίες εκδόθηκαν κυρίως παραμονές εκλογικών αναμετρήσεων. Επανέφερε το θέμα του Κωσταριού, το Γολγοθά των κατοίκων με τα δικαστήρια επί πέντε χρόνια στη σειρά και τα πρωτάκουστα φαινόμενα πλαστογραφίας.

Ζήτησε από τον πρωθυπουργό να απαντήσει αν οι αποφάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου του 2008 για τη μεταβίβαση των λιβαδικών και δασικών εκτάσεων προς ιδιοκτησία των επαρχιών ισχύουν και αν είναι κάτοχος σήμερα ο δήμος αυτών των περιουσιών. Τα δικαστήρια δεν αποδέχονται τις αιτήσεις μας γιατί δε μας θεωρούν ιδιοκτήτες. Ως εκ τούτου  υπαγορεύεται ώστε το Υπουργικό Συμβούλιο να αναλάβει την πρωτοβουλία ώστε να λύσει αυτό το πρόβλημα. Και κυρίως να ανοιχτούν εκ νέου όλοι οι φάκελοι των περιουσιών στη μειονότητα για να αποκαλυφθεί η αλήθεια.

Σε συνέχεια της συζήτησης πήρε το λόγο ο κοινοτάρχης του Κωσταριού, ο ασίγητος αγωνιστής του περιουσιακού στο χώρο της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας, κύριος Ηλίας Θάνος, ο οποίος  αποστόμωσε τον πρωθυπουργό με τα επιχειρήματα που παρουσίασε για την αδιαφορία της κυβέρνησής του απέναντι στα συνεχόμενα αιτήματα του Κωσταριού και κυρίως η υποχώρηση του Συνήγορου του Κράτους μπροστά στις πιέσεις των ψευτο-ιδιοκτητών. 

Ο πρωθυπουργός, για να αποφύγει τη δημόσια δυσφήμιση, με έντονο ύφος τόνισε ότι το κράτος θα κάνει αγωγή και δε θα αφήσει αυτό το ζήτημα όπως έχει. Ο κοινοτάρχης κ. Θάνος συνέχισε επίμονα την ομιλία του τονίζοντας ότι το χωριό Κώσταρι έχει απογυμνωθεί  ιδιοκτησιακά από τους άρπαγες των γαιών και απειλείται κάθε μέρα απ’ αυτούς. Έχουμε αρπαγή της γης και χωρίς έγγραφα. Ζητήσαμε βοήθεια από το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης και δεν την είχαμε. Ο πρωθυπουργός επέμενε ότι αυτά τα προβλήματα συνέβηκαν εδώ και είκοσι χρόνια ενώ ο κ. Θάνος του απάντησε ότι αυτά συνέβηκαν εδώ και τρία χρόνια. Αυτός ο έντονος, αλλά σοβαρός εκ μέρους του κοινοτάρχη, διάλογος ανάγκασε τελικά τον πρωθυπουργό να δηλώσει ότι θα ενεργήσει άμεσα για την περίπτωση υφαρπαγής χωρίς χαρτιά από το δικαστήριο.

Ουσιαστική ήταν και η παρέμβαση του προέδρου του Κόμματος των Ελλήνων κ. Χρήστου Κίτσου, ο οποίος στο λόγο του επικεντρώθηκε σε δύο βασικά θέματα: στην αναγκαιότητα βελτίωσης του νομικού πλαισίου, το οποίο είναι και πρόταση του Κόμματος των Ελλήνων από τις αρχές και στην ανάγκη σωστού προγραμματισμού ανάπτυξης στη μειονότητα για να δημιουργηθούν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης για τους Έλληνες.

Σχετικά με το νόμο συμπλήρωσε ότι το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού δεν πρέπει να περιορίζεται από τα επίσημα έγγραφα που διατηρήθηκαν από το απολυταρχικό καθεστώς, αλλά στην ελεύθερη βούληση των πολιτών που είναι και αισθάνονται Έλληνες.

Ο κύριος Κίτσος τόνισε επίσης ότι η προσπάθεια προσέγγισης των δύο χωρών για την επίλυση προβλημάτων είναι απαραίτητη και κυρίως το θετικό κλίμα των σχέσεων επηρεάζει θετικά την Εθνική Ελληνική Μειονότητα.

ΑΠΟ ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ                                        

Άγιοι Σαράντα 24/06/2018.

Σ. Καργάκος: Η άγνωστη λέξη «καθήκον», η παραγωγή τεμπέληδων και το σχολείο που δημιουργεί πτυχιούχους βλάκες

Το μεγαλύτερο πρόβλημα των νέων μας εδώ και 30 χρόνια δεν είναι η ανεργία αλλά η… εργασία. Ο νέος δεν φοβάται την αναδουλειά αλλά τη δουλειά. Το επίκαιρο άρθρο του Σαράντου Καργάκου.

Ένα παλαιό, αιχμηρό άρθρο του Σαράντου Καργάκου, που αξίζει να μας βάλει σε σκέψεις και αυτοκριτική -ιδίως όσους υπηρετούν την εκπαίδευση.

Κατά την άποψή μας, ο λόγος είναι υπερβολικά αυστηρός, ενίοτε και ισοπεδωτικός, σήμερα που η ανεργία ειδικά των νέων με ουσιαστικά και όχι τυπικά προσόντα βρίσκεται στα ύψη και πολλοί για να ζήσουν αναγκάζονται να αναζητήσουν εργασία στο εξωτερικό.

Εν τούτοις, το αίτημα για (καλύτερη) αξιοποίηση των ανθρωπιστικών σπουδών και της πνευματικής κληρονομιάς μας για καλλιέργεια κριτικής σκέψης, αγωνιστικού φρονήματος, ήθους, εργατικότητας, τόλμης, πρωτοβουλίας και δημιουργικότητας είναι επίκαιρο και διαχρονικό.

«Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία.

Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η… εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νέο-σουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων»… παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές.

Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ», που κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στον χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν. Γι’ αυτό τουμπάραμε…

Κάποτε, έγραφα πως η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ’ όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White collar workers».

Έτσι σήμερα, το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι… πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη και στον OΤΕ ως έκτακτοι, τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα παιδιά μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες που είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνο για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.

Παρ’ όλο που γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!), οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους.

Τούτη η παιδεία, που όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ’ ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμιά δεξιότητα, εκτός από τη ραθυμία, την αναβλητικότητα και τον φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσομε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πώς να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά.

Δεν τα μαθαίνει πώς να σκέπτονται αλλά με τι να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες.Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο. Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαυξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλαξ που καταπίνει σελίδες σαν χάπια και που θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό.

Και το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο. Και τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό», που πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια. Πού πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή;

Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πως δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πώς να πάει, όταν με τη ναυτιλία που προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα που προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τι είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε τη θάλασσα και στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε αποχρώσεως;

Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα που μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου -και μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες που ζητούν, τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- που προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Πού θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά;

Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά, ακόμη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς και Ουκρανούς.

Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών που τη δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων που την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία, που ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής.

Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτίρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών. Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη. Στην πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν αλλού.

Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με… «Κέντρα Πολιτισμού», όπου «μπαγιαντέρες» κάθε λογής και φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου ! Το μπουκάλι με το ουίσκι βαπτίστηκε … αγροτικό! Τώρα, όμως, που έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη», χτυπάμε το κεφάλι μας. Και πού να φθάσουν τα «εξ Ανατολής», σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flentium (=κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter flentium et dolorum (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης).

Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας που θα υποτάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία που εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, που τα κουράζει με την παπαγαλία και το βάρος άχρηστων μαθημάτων. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της.

Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη και η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη που τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά!

Είναι θλιβερή η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, που, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά που λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», που πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα που οι Αλβανοί πάνε για δουλειά. Θα μου πείτε, τι δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια.

Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απέξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;), δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νιώθουμε ντροπή, όταν στη μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» και οι νέοι κρύβο­νται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο… κείσθαι πρόσθε νέων, άνδρα παλαιότερον». Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα από ξένους. Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σε λίγο, οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων που κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών που θυμίζουν… Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν!

Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, που δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν που προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» και πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, που πλήρωσε τέσσερις δραχμές τη δεύτερη δόση του κωνείου που χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς.

Έπρεπε να ζούσε τώρα… Λυπάμαι που θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτεψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματά της -δικαιώματα στην τεμπελιά- και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη».

* Εκπαιδευτικός, ιστορικός, συγγραφέας