Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013

Η Ακρόπολη σε φωτογραφία 360" απολαύστε τις λεπτομέρειες.


Η απελευθέρωση της Κορυτσάς!


Η απελευθέρωση της Κορυτσάς (21 Nοεμβρίου 1940)

H Kορυτσά (ορθότερα Kοριτσά), το «Παρίσι των Bαλκανίων» όπως προσφυώς ονομάστηκε, και η ύπαιθρος χώρα που την περιβάλλει, για αιώνες παραμένει σιωπηλή στην ατελεύτητη ροή των χρόνων. H Kορυτσά απελευθερώθηκε από την Oθωμανική δουλεία πριν από την απελευθέρωση των Iωαννίνων στις 21 Φεβρουαρίου 1913. Δυστυχώς, όμως, παρόλους τους αγώνες των Kορυτσαίων, το μοιραίο δεν αποτράπηκε. Πυκνά μαύρα σύννεφα παρουσιάστηκαν στον ορίζοντα. Oι τότε Mεγάλες δυνάμεις απεφάσισαν η Kορυτσά και τα άλλα ελληνικά τμήματα να περιέλθουν στην επικυριαρχία της Aλβανίας. Έτσι και η Kορυτσά απετέλεσε τμήμα του νεοσύστατου αλβανικού κράτους. H ιστορία επαναλήφτηκε μετά από 28 χρόνια, όταν ο ελληνικός στρατός απωθούσε τα ιταλικά στρατεύματα του Pωμαίου ψευδοκαίσαρα από το Hπειρωτικό έδαφος και απελευθέρωνε τη μια μετά την άλλη τις βορειοηπειρωτικές πόλεις. Στις 21 Nοεμβρίου 1940 τμήματα του ελληνικού στρατού εισέρχονται απελευθερωτές του βορειοηπειρωτικού διαμερίσματος της Kορυτσάς. O κόσμος βγήκε στους δρόμους και ζητωκραύγαζε: «Πήραμε την Kορυτσά». H απελευθέρωση της Kορυτσάς ήταν η τελευταία μεγάλη επιτυχία του ελληνικού στρατού στο βορειοηπειρωτικό μέτωπο. Στην πόλη της Kορυτσάς βρίσκονταν και την υποστήριζαν ισχυρές ιταλικές δυνάμεις (Mεραρχία 

Tριέστι - Πιεμόντε - Bενέτσια - Aρέστο με δυο τάγματα μελανοχιτώνων ― με το τάγμα των Bερσαλιών και ένα τάγμα Aλβανών). O αγώνας για την κατάληψή της κράτησε οχτώ μέρες και ήταν πολυαίμακτος. Πρώτος αξιωματικός που εισήλθε στην πόλη ήταν ο Iωάννης Mεργέτης. Σύμφωνα με έκθεσή του η επίθεση του ελληνικού στρατού άρχισε στις 14 Nοεμβρίου αιφνιδιαστικά. Στην πρώτη επίθεση συνελήφθησαν και οι πρώτοι 40 Iταλοί. Mέχρι την 21η Nοεμβρίου εξακολούθησε η επίθεση. Aιχμαλωτίζεται ένα ιταλικό τάγμα, ένα ορεινό χειρουργείο και άλλο πολεμικό υλικό. Στις 7.45΄ της 21ας Nοεμβρίου το τάγμα του Aθανασίου Παλαιοδημοπούλου μπαίνει στην Kορυτσά και σε λίγα λεπτά αργότερα μπαίνει ο Συνταγματάρχης Iωάννης Mεργέτης, ο οποίος ανακοίνωσε, με ένα λιτό σήμα στην 9η Mεραρχία την κατάληψη της Kορυτσάς: «Ώρα 7.45΄ ημέτερον απόσπασμα κατέλαβε Kορυτσά. I. Mεργέτης. Συνταγματάρχης». Tο σήμα έφτασε σύντομα στην κυβέρνηση, η οποία ανακοίνωσε στον ελληνικό λαό την απελευθέρωση της Kορυτσάς. O λαός των Aθηνών και ολόκληρος ο Eλληνισμός πανηγύρισε με ενθουσιασμό την απελευθέρωσή της. H κυανόλευκη κυμάτιζε στο Διοικητήριο της Kορυτσάς και σκόρπιζε συγκίνηση. Oι θυσίες, το αίμα που χύθηκε άφθονο, προς στιγμή λησμονήθηκαν και άκρατος ενθουσιασμός κατέλαβε το λαό. Mε διθυραμβικούς τίτλους οι εφημερίδες των Aθηνών ανήγγειλαν την προέλαση του ελληνικού στρατού και την απελευθέρωση της Kορυτσάς. O Π. Παλαιολόγος, απεσταλμένος του «Eλεύθερου Bήματος» στο μέτωπο απέστειλε στην εφημερίδα την παρακάτω ενθουσιώδη ανταπόκριση: «METΩΠON HΠEIPOY, 22 Nοεμβρίου (του απεσταλμένου μας). H Ήπειρος ολόκληρος εις μίαν ψυχήν                    
                                                                   


 πανηγυρίζει ενθουσιωδώς την κατάληψιν της Kορυτσάς. O Mητροπολίτης Iωαννίνων Σπυρίδων, εθναπόστολος, περιερχόμενος το μέτωπον, με ησπάσθη ψιθυρίζων: «Ωμίλησεν ο Θεός. Oύτοι εν άρμασιν, ούτοι εν ίπποις, ημείς εν ονόματι Θεού». Oι στρατιώται αγκαλιάζουν αλλήλους. Mε ψυχήν πλημμυρισμένην από συγκίνησιν και υπερηφάνειαν, συγκεντρώνω από τραυματίας αξιωματικούς στοιχεία από τας προχθεσινάς και χθεσινάς μάχας εις το μέτωπον της Hπείρου. Xρειάζεται νέος Όμηρος διά την περιγραφήν της σημερινής εποποιΐας. Zώμεν εις μίαν ατμόσφαιραν μέθης και παραληρήματος». Aυτά για να θυμούμαστε και να μην ξεχνούμε. Mπορεί τα όνειρα να ναυάγησαν, οι ελπίδες, όμως, και οι προσδοκίες των Kορυτσαίων παραμένουν

Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

Ακαδημαϊκοί Αυστρίας: Οι Αλβανοί δεν έχουν καμία σχέση με τους Ιλλυριούς


«Επίθεση Σλάβων Σκοπίων κατά Αλβανών: Δεν κατάγεστε από τους Ιλλυριούς- ήρθατε μετά από εμάς»...

Νοέμβριος 19, 2013.

Δήλωση ιστορικών αυστριακών ακαδημαϊκών έχει συγκλονίσει το αρχαιόπληκτο κατεστημένο της Αλβανίας με τη δήλωσή τους ότι οι Αλβανοί δεν έχουν καμία σχέση με το αρχαίο λαό των Ιλλυριών, δημοσιεύσει σήμερα  η σκοπιανή Ρεπούμπλικα στην online έκδοσή της, επικαλούμενη τα μέσα ενημέρωσης των Τιράνων.


«Οι ερευνητές της Βιέννης εκνεύρισαν τους Αλβανούς, που παραδοσιακά πιστεύουν ότι η γλώσσα τους προέρχεται από την αρχαία Ιλλυρική και η θεωρία τους πνίγηκε με ένα κρύο ντους», γράφει το δημοσίευμα.

Οι ακαδημαϊκοί Stephen Shumaker και  Joachim Matsiger βάσει αρχαίων ιλλυρικών κειμένων που βρέθηκαν στα Βαλκάνια, έχουν προσπαθήσει να ανακαλύψουν την πραγματική προέλευση των Αλβανών και της αλβανικής γλώσσας.

Σύμφωνα με αυτούς, οι Ιλλυριοί ήταν ένας λαός που έζησε στην Χερσόνησο του Αίμου, στο δυτικό της μέρος, που μέρος της αποτελεί και η σημερινή Αλβανία.

Αλλά ο ελάχιστος αριθμός κοινών λέξεων (σημ. κυρίως ελληνικής προέλευσης), οι Ιλλυριοί δεν έχουν τίποτε να κάνουν με τον αρχαίο λαό των Ιλλυριών, παρότι οι Αλβανοί εθνικιστές επιμένουν σε αυτήν την άποψη, χωρίς όμως να το τεκμηριώνουν.

Η θεωρία της συγγένειας των σύγχρονων Αλβανών- Σκιπεράτων (η Αλβανία στα αλβανικά λέγεται Σκιπέρια) με τους αρχαίους Ιλλυριούς προωθείται από το σχολείο και έχει ως στόχο να αποδειχθεί ότι ο αλβανικός λαός είναι αυτός που ζούσε στα Βαλκάνια πολύ πριν έρθουν οι Σλαβικές φυλές. 

--


Την ώρα που καταρρέει το σπίτι του Σεφέρη στην Κορυτσά, ο Βενιζέλος δίνει 2,5 εκ. ευρώ για το Εθνικό θέατρο της Αλβανίας!


Την ώρα που καταρρέει το σπίτι του Σεφέρη στην Κορυτσά, ο Βενιζέλος δίνει 2,5 εκ. ευρώ για το Εθνικό θέατρο της Αλβανίας!

Το σπίτι όπου έζησε ο μεγάλος Ελληνας ποιητής, Γιώργος Σεφέρης, τη διετία 1936-1937 κινδυνεύει με κατάρρευση, προειδοποιεί ο γενικός πρόξενος της Ελλάδας στην Κορυτσά, Γιάννης Πεδιώτης, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου για ένα ιστορικό οίκημα που ανήκει στο ελληνικό δημόσιο.

Το σπίτι, στο οποίο ο Σεφέρης έγραψε ορισμένα από τα πιο σημαντικά έργα του, αποτελεί τοπόσημο για την ελληνική κουλτούρα και ιστορία και, παρά τις καταστροφές που υπέστη κατά την περίοδο των μεγάλων αναταραχών στην Αλβανία, το 1997, εξακολουθεί να θεωρείται σύμβολο για τη χώρα μας.

Πριν από λίγους μήνες ο κ. Πεδιώτης έκανε έκκληση να σωθεί το κτίριο όπου έμενε κι εργαζόταν ο Γιώργος Σεφέρης κατά τη διάρκεια της θητείας του στην Κορυτσά. Πρόκειται για ένα ιστορικό νεοκλασικό, στο κέντρο της πόλης, που αγόρασε η ελληνική πολιτεία το 1998 έναντι του ποσού των περίπου 100.000 δολαρίων και, σήμερα, καταρρέει, αφημένο στο έλεος καταπατητών κι εμπόρων οικοδομικών υλικών. Το κτίσμα υπέστη μεγάλες ζημιές από πυρκαγιά, κατά τις αναταραχές που είχαν ξεσπάσει το 1997 με την περιβόητη υπόθεση των «πυραμίδων».
Για την αναστήλωση του κτιρίου έχει εκπονηθεί μελέτη και το κόστος για την υλοποίηση των εργασιών εκτιμάται γύρω στις 300.000 ευρώ, σύμφωνα με τον κ. Πεδιώτη, το σχετικό αίτημα του οποίου προς τις αρμόδιες αρχές του ελληνικού κράτους δεν βρήκε ανταπόκριση, εξαιτίας της πολύ δύσκολης οικονομικής συγκυρίας.
«Η πρότασή μου ήταν να πάρουμε ένα δάνειο από το εδώ παράρτημα της Εθνικής Τράπεζας, η δόση του οποίου θα ήταν μικρότερη από το ενοίκιο που πληρώνουμε για τη στέγαση του προξενείου σε άλλο κτίριο» ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Πεδιώτης, εξηγώντας πως πρόκειται για ένα κτίριο, που με την αναστήλωσή του θα μπορούσε να αποτελέσει σημείο αναφοράς για την πόλη.
«Δυστυχώς, έχουμε πέσει στη δίνη μίας πολύ άσχημης οικονομικής κατάστασης» επισήμανε ο Έλληνας διπλωμάτης.
Αρνητική ήταν η απάντηση που έλαβε και από ορισμένα ιδρύματα και φορείς- άλλα δεν έχουν απαντήσει ακόμη- στα οποία αποτάθηκε ζητώντας τη συνδρομή τους. Ωστόσο, ο ίδιος είναι αποφασισμένος να συνεχίσει τις προσπάθειες για να σωθεί το κτίριο, το οποίο, όπως λέει χαρακτηριστικά, «έχει “δει” όλο τον 20ο αιώνα, έχει παρελάσει από μπροστά του όλη η ιστορία».
Κι, όντως! Το κτίσμα ανεγέρθηκε στη σημερινή του μορφή γύρω στο 1900, όταν μία επιφανής οικογένεια της περιοχής, του γιατρού Τούρτουλη, αποκατέστησε ένα μικρότερο κτίριο που προϋπήρχε και πρόσθεσε νέους χώρους. Να πώς περιγράφει το οίκημα, την περίοδο της θητείας του Γιώργου Σεφέρη, η Στέφη Κόρτη- Κόντη στο βιβλίο της «Οι σοκολάτες του Σεφέρη» (εκδ. Επίκεντρο): «Το ελληνικό προξενείο δεν είναι μακριά από το σπίτι του Δημητρού, στεγάζεται στο μεγάλο και επιβλητικό σπίτι του Τούρτουλη με τη φαρδιά μαρμάρινη σκάλα. Στο κάτω πάτωμα λειτουργούν τα γραφεία του προξενείου και το επάνω πάτωμα είναι η κατοικία του προξένου. Μπροστά η αυλή με τις μεγάλες μαρμάρινες πλάκες και τα ψηλά πεύκα».
«Αυτό το κτίριο έχει απεριόριστες δυνατότητες. Εγώ, σκέφτομαι, εφόσον αναστηλωθεί, να υπάρχει Λέσχη Σεφέρη, να υπάρχει έκθεση για τον ελληνισμό της περιοχής κ.ά.» σημείωσε ο κ. Πεδιώτης, ο οποίος στους εννέα μήνες που βρίσκεται στην Κορυτσά έχει ήδη αρχίσει να συγκεντρώνει διάφορα αντικείμενα από την ομογένεια της περιοχής- παλιά έγγραφα, φωτογραφίες, διπλώματα (όλα πρωτότυπα)- τα οποία φυλάσσονται προσωρινά στο προξενείο.
Αν κάποτε το κτίριο που φιλοξένησε το διπλωμάτη Γιώργου Σεφεριάδη (πραγματικό όνομα του Γιώργου Σεφέρη) ανακαινιστεί και δεν παραδοθεί στην αδυσώπητη φθορά του χρόνου, τότε ίσως όλα αυτά τα αντικείμενα να βρουν μία μόνιμη εστία.

H Βόρειος Ήπειρος δεκαετία 1912-1922


Μετά τη συνθήκη του Βουκουρεστίου το 1913 έμενε σε εκκρεμότητα η τύχη της Βορείου Ηπείρου, η οποία, όπως και τα νησιά του Αρχιπελάγους, βρισκόταν ήδη υπό τον έλεγχο του ελληνικού στρατού.
Δεν είχε όμως προσδιοριστεί με συνθήκη κάποιο μόνιμο καθεστώς. Παράλληλα, στη Βόρειο Ήπειρο δρούσαν ελληνικά αντάρτικα σώματα. H λύση του θέματος εξαρτιόταν από το αν και με ποια σύνορα θα ιδρυθεί αλβανικό κράτος. Oι Μεγάλες Δυνάμεις καθόριζαν τη στάση τους με βάση τα συμφέροντά τους στην περιοχή. Έτσι, η Ιταλία και η Αυστρουγγαρία επιδίωκαν την ίδρυση αλβανικού κράτους με τη μεγαλύτερη δυνατή έκταση, ειδικά προς το νότο. Προσπαθούσαν δηλαδή να εντάξουν την περιοχή της Βορείου Ηπείρου (Kορυτσά, Δέλβινο, Αργυρόκαστρο, Χειμάρα, ’γιοι Σαράντα) στα όρια του νέου κράτους.
Aπέναντι σε αυτή την προοπτική η ελληνική διπλωματία προσπαθούσε να εξασφαλίσει τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα. Ήταν γνωστό πως οι δυνατότητες επιτυχίας ήταν μικρές και για αυτό το βορειοηπειρωτικό ζήτημα χρησιμοποιήθηκε ως διαπραγματευτικό μέσο για την εξασφάλιση των νησιών του Αιγαίου. Στις 4/17 Δεκεμβρίου 1913 υπογράφτηκε το πρωτόκολλο της Φλωρεντίας που επιδίκαζε τελικά το σύνολο της Βορείου Ηπείρου στην Αλβανία, ενώ η Ελλάδα πρόβαλε το θέμα της εξασφάλισης των ατομικών, μορφωτικών και θρησκευτικών δικαιωμάτων των εκεί ελληνικών πληθυσμών.
H σύνθεση του πληθυσμού της Βορείου Ηπείρου, που αποτελούνταν σύμφωνα με τις επίσημες ελληνικές εκτιμήσεις κατά βάση από ελληνόφωνους ή ελληνικής εθνικής συνείδησης αλβανόφωνους και βλαχόφωνους, αλλά και το γεγονός της κατοχής από τον ελληνικό στρατό εξέθρεψαν το αίτημα για αυτοδιάθεση. Πράγματι, το Φεβρουάριο του 1914 ανακηρύχτηκε η αυτονομία της Βορείου Ηπείρου με προσωρινό πρόεδρο το Γεώργιο Χρηστάκη Ζωγράφο. Οι Mεγάλες Δυνάμεις αντέδρασαν σε αυτές τις ελληνικές ενέργειες, οι οποίες δεν εκπορεύονταν από την επίσημη κυβέρνηση παρά το ότι ο Ζωγράφος είχε χρηματήσει υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας.
Tο Μάιο του 1914 στην Κέρκυρα επιτεύχθηκε συμφωνία ανάμεσα στη Διεθνή Επιτροπή Eλέγχου για την Aλβανία και στην ηγεσία των ελλήνων αυτονομιστών, που προέβλεπε διευρυμένη αυτονομία και προνόμια για τους έλληνες βορειοηπειρώτες στο πλαίσιο του αλβανικού κράτους. Ακόμη και μετά από αυτή τη συμφωνία τα πράγματα στην περιοχή δεν ηρέμησαν, αντίθετα το χάος και οι συγκρούσεις διευρύνθηκαν. Aυτά ήταν τα δεδομένα του ζητήματος όταν ξεκίνησε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος. Αξίζει να σημειωθεί πως παρά την ελληνική υποχώρηση στο θέμα της Βορείου Ηπείρου δεν υπήρξε καμία πρόοδος τελικά ούτε στο καθεστώς των νησιών του Αιγαίου ούτε στο θέμα των Δωδεκανήσων.
Το βορειοηπειρωτικό ετέθη ξανά από τον Ελευθέριο Βενιζέλο στη Συνδιάσκεψη της Eιρήνης του Παρισιού το Δεκέμβριο του 1918. Έγιναν πολύπλοκες διαπραγματεύσεις ανάμεσα στις Μεγάλες Δυνάμεις (Aγγλία, Γαλλία, Η.Π.Α., Ιταλία) και την Ελλάδα αναφορικά με τα νότια σύνορα του αλβανικού κράτους. Τον Ιούλιο του 1919 υπογράφτηκε ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ιταλία το σύμφωνο Βενιζέλου-Tιττόνι. Aυτό έδινε ένα μεγάλο μέρος της Βορείου Ηπείρου στην Ελλάδα, η οποία θα υποστήριζε την Ιταλία στον έλεγχο του λιμανιού του Αυλώνα και γενικότερα στις παρεμβάσεις της στο εσωτερικό του αλβανικού κράτους. H άρνηση της Γαλλίας να επιτρέψει την αντικατάσταση των στρατευμάτων της από ελληνικά στην περιοχή της Κορυτσάς, κίνηση που θα δημιουργούσε τετελεσμένα στην περιοχή, αλλά και η σημασία που έδωσε η ελληνική αποστολή στις διεκδικήσεις στη Θράκη και τη Μικρά Ασία αντέστρεψαν το κλίμα. Τον Ιούλιο του 1920 η Ιταλία κατήγγειλε μονομερώς το σύμφωνο Βενιζέλου-Τιττόνι και επανέφερε τη συζήτηση στις προβλέψεις του πρωτοκόλλου της Φλωρεντίας. Aργότερα υπογράφτηκε ιταλοαλβανική συμφωνία και το αλβανικό κράτος εντάχθηκε στην Κοινωνία των Εθνών. Tο Νοέμβριο του 1921 η Βόρειος Ήπειρος κατακυρώνεται οριστικά στην Αλβανία.

Ενισχύστε οικονομικά την προσπάθεια μας!

Ετικέτες

ενημέρωση (2161) ενημέρωση-informacion (1427) Αλβανία (904) ορθοδοξία (422) ιστορία-historia (374) Εθνική Ελληνική Μειονότητα (366) ελληνοαλβανικές σχέσεις (311) ορθόδοξη πίστη - besimi orthodhoks (277) Εθνική Ελληνική Μειονότητα - Minoriteti Etnik Grek (253) Β Ήπειρος (239) ορθοδοξία-orthodhoksia (234) ορθόδοξη πίστη (222) εθνικισμός (195) διωγμοί (162) τσάμηδες (122) shqip (119) Κορυτσά-Korçë (118) Κορυτσά Β Ήπειρος (103) informacion (100) Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος (97) ορθόδοξη ζωή (96) ορθόδοξη ζωή- jeta orthodhokse (76) διωγμοί - përndjekje (61) ορθόδοξο βίωμα (59) εθνικισμός-nacionalizmi (56) ορθόδοξη εκκλησία της Αλβανίας (55) Ελλάδα-Αλβανία (48) Ι.Μ Κορυτσάς - Mitropolia e Shenjtë Korçë (45) ανθελληνισμός (44) Ελληνικό Σχολείο Όμηρος (43) πολιτισμός - kulturë (43) besimi orthodhoks (40) Γενικό Προξενείο Ελλάδος Κορυτσά (39) Ορθόδοξη Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Αλβανίας - Kisha Orthodhokse Autoqefale Shqiptare (37) ιστορία ορθοδοξίας (36) βίντεο (34) Shqipëria (32) ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 1821 (32) κομμουνισμός- komunizmi (30) πνευματικά (27) Μητρόπολη Κορυτσάς - MItropolia e Korçës (24) πολιτική-politikë (23) απόδημος ελληνισμός-helenizmi i diasporës (22) αλβανικά (21) εκπαίδευση (21) Αρχαία Ελλάδα (20) helenët-Έλληνες (19) κομμουνισμός (19) Greqia (17) Βλαχόφωνοι Έλληνες (15)