Ο εκπληκτικός λόγος του Γ.Π της Ελλάδος στην Κορυτσά κ Ιωάννη Πεδιώτη, για την Εθνική εορτή της 25 Μαρτίου!

Αξιότιμοι προσκεκλημένοι, αγαπητές και αγαπητοί φίλοι και συμπατριώτες,

Σ ΄ αυτούς τους καιρούς που ζούμε, με τα οικονομικά προβλήματα και όλα τα άλλα που μας καταδυναστεύουν τα τελευταία χρόνια, είναι ίσως δύσκολο να στρέψουμε το νου πίσω και να γιορτάσουμε Επετείους, σαν κι αυτήν που γιορτάζουμε σήμερα. Η Ελλάδα μας, περνάει, για μια ακόμη φορά στην ιστορία της, μια μεγάλη δοκιμασία, οικονομική μεν, αλλά που μοιάζει πολύ με πόλεμο. Γιατί είναι κάποιοι που λένε -και όχι άδικα- ότι η Πολιτική είναι το όπλο, αλλά η Οικονομία είναι αυτή που πατάει τη σκανδάλη. Βρισκόμαστε σήμερα σε μια κατάσταση όπου, για λόγους τόσο δικής μας ευθύνης, όσον και των εταίρων μας στην ευρωζώνη, ο οικονομικός εφιάλτης κρέμεται πάνω από το κεφάλι μας. Αυτή η κατάσταση διαρκεί τουλάχιστον πέντε χρόνια τώρα και, ανεξάρτητα από τις επίπονες και επίμονες προσπάθειες της νέας Κυβέρνησης, μάλλον δεν θα τελειώσει ούτε εύκολα, ούτε γρήγορα.

Όμως, ακριβώς για τα παραπάνω, νομίζω ότι είναι, σήμερα, κατάλληλη ευκαιρία να μεταφερθούμε νοητά στο 1821. Για να κάνουμε μια σύγκριση και να αντλήσουμε ελπίδα για το μέλλον. Για να αντιληφθούμε το μέγεθος του μεγαλείου των απλών ανθρώπων που έζησαν τότε και να κατανοήσουμε τη διαφορά μεταξύ των θυσιών που έκαναν εκείνοι και των θυσιών που καλούμεθα εμείς, οι απόγονοι και κληρονόμοι να κάνουμε.

Αγαπητοί φίλοι,

Υπάρχει ένα βιβλίο και ένας συγγραφέας που περιγράφει ένα φαινόμενο που ονομάζει «μαύρο κύκνο», εξαιτίας της σπανιότητάς του. Το φαινόμενο αυτό, για να υπάρξει, χρειάζεται τρεις προϋποθέσεις: να είναι εντελώς ακραίο, να δημιουργεί ακραίες συνέπειες και να εξηγείται εκ των υστέρων. Αυτές τις προϋποθέσεις εκπληρώνει η ελληνική Επανάσταση του 1821.

Πρώτα απ’ όλα, το Κράτος που ονομάζεται σήμερα Ελλάδα, τότε δεν ήταν ούτε καν γεωγραφική έννοια, αλλά μια χωρίς ιδιαίτερη σημασία Επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι κάτοικοί του, ραγιάδες, με χίλιες υποχρεώσεις και ελάχιστα δικαιώματα. Ο Τούρκος κυρίαρχος είχε δικαίωμα ζωής και θανάτου στους και θρησκευτικά κατώτερους, χριστιανούς υποτελείς, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανένα. Φτώχεια, πείνα, στα περισσότερα μέρη και στο συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού. Φυσικά, λέξεις όπως, Δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα, Υγεία, Παιδεία, Δικαιοσύνη, απλώς δεν υπήρχαν ως έννοιες. Καμμία δυναμική για Επανάσταση, από πλευράς υλικών δυνατοτήτων και καμμία σοβαρή εκτίμηση ότι, ο πληθυσμός αυτός, θα μπορούσε να απειλήσει την ακεραιότητα της Αυτοκρατορίας. Άλλωστε, τα αρχεία της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μιλούν για μια ακόμη εξέγερση, μικρής σημασίας, η οποία αναμενόταν ότι θα καταπνιγεί σε ελάχιστο χρόνο. Όμως, η Επανάσταση του 1821, ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, επικράτησε. Δεν ήταν, βέβαια, η πρώτη. Είχαν προηγηθεί πολλές άλλες. Αυτή όμως ήταν η τελική και αυτή που έφερε το ποθητό αποτέλεσμα. Αιώνες εθνικών πόθων δικαιώθηκαν και το νεοελληνικό Κράτος, επιτέλους ιδρύθηκε. Τα όριά του μικρά, αρκετά όμως για να αποτελέσουν τη βάση για επιβίωση και τη μελλοντική του μεγέθυνση. Και η ακριβής εξήγηση για τα αίτια της επιτυχίας της Επανάστασης, που δεν ήταν μονοσήμαντα, ούτε αυτονόητα, δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι συνεχίζει να αποτελεί θέμα συζήτησης.

Αγαπητοί φίλοι,

σ’ αυτή η μικρή αναδρομή, παρέλειψα την περιγραφή των τουρκικών αγριοτήτων και των ασύλληπτων σήμερα τρόπων, από κοινό νού, που χύθηκε ο ποταμός του αίματος στη διάρκεια του εθνικού αγώνα, γιατί νομίζω ότι, πολλές φορές, και σίγουρα στην περίπτωση αυτή, οι λέξεις είναι εντελώς ανεπαρκείς και δεν μπορούν να αναπαραστήσουν με ακρίβεια όλα τα γεγονότα. Αρκούμαι να πω ότι, οι άνθρωποι του 1821, έζησαν καταστάσεις που, σήμερα, εκφεύγουν της κατανόησής μας.

Το ελληνικό Κράτος ιδρύεται λοιπόν, επιτέλους, το 1830. Από τότε, έχουν περάσει ακριβώς 185 χρόνια. 185 χρόνια. Μια ανάσα για την Ιστορία. Μόλις επτά γενιές. Τι κατάφερε σ’ αυτά τα ελάχιστα χρόνια, αυτό το Κράτος και οι άνθρωποι που το υπηρέτησαν;

Μεγεθύνθηκε, περιλαμβάνοντας στους κόλπους του το μεγαλύτερο, αλλά όχι όλο, μέρος των ελληνικών πληθυσμών, ενοποιώντας έτσι, σε μεγάλο βαθμό, τη σύνθεσή του και δίνοντας φυσική και ψυχική ασφάλεια στους κατοίκους του. Δημιούργησε μία πολιτιστική και πολιτισμική νησίδα στην ταραγμένη από τότε βαλκανική Περιοχή. Μη ξεχνάμε ότι την εποχή εκείνη, ήταν η ελληνική Επανάσταση που έδωσε το έναυσμα στις υπόλοιπες βαλκανικές χώρες να ξεσηκωθούν απέναντι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, πείθοντας με την επικράτησή της ότι η Αυτοκρατορία μπορούσε να νικηθεί. Η εθνική καταστροφή του 1922, παρά την οδυνηρή απώλεια πατρογονικών εστιών στην Μικρά Ασία, συνέβαλε και αυτή στην περαιτέρω ενοποίηση της Ελλάδας, με την αναγκαστική έλευση ενός εκατομμυρίου προσφύγων. Και στη συνέχεια, η Ελλάδα έγινε μέλος της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας, αποδεικνύοντας την αυτονόητη ευρωπαϊκή της ταυτότητα και ισχυροποιώντας τη διεθνή θέση της. Σήμερα, η χώρα μας διαθέτει υποδομές που δεν διέθετε σε καμμία άλλη περίοδο της Ιστορίας της, εμπεδωμένη εθνική κυριαρχία που, παρά τις κατά καιρούς προκλήσεις, κανείς δεν διανοείται να δοκιμάσει να την αμφισβητήσει στην πράξη, ισχυρή Δημοκρατία και Θεσμούς, ενώ αποτελεί το μόνο ισχυρό και στέρεο προπύργιο της Ευρώπης στα ανατολικά. Κοιτάξτε βόρεια, νότια και ανατολικά της Πατρίδας μας. Θα δείτε καθεστώτα ανελεύθερα και καταπιεστικά, θα δείτε πληθυσμούς που υποφέρουν, όχι με την έννοια που δίνουμε εμείς, αλλά με πολύ σκληρότερο τρόπο, θα δείτε πρόσφυγες, απάτριδες και δυστυχία.

Τι κοινό έχουμε λοιπόν εμείς με τους προγόνους μας του 1821 και τι μας χωρίζει; Το κοινό νομίζω ότι είναι εκείνο το μυστήριο γονίδιο που δημιουργεί τον πόθο για ελευθερία, με κάθε κόστος, με πέσιμο στη φωτιά, αλλά και τον ατομικισμό και, πολλές φορές, την, πέρα από τη λογική, φαντασίωση του εαυτού μας και των δυνατοτήτων μας «εκείνο που με σώζει, εκείνο που με τρώει, είναι που ονειρεύομαι», όπως έχει τραγουδήσει ο Διονύσης Σαββόπουλος.

Δυστυχώς, έχουμε και ένα άλλο στοιχείο κοινό με τους τότε. Την σχεδόν γονιδιακή ανικανότητα για ενότητα, εκτός από πολεμικές περιόδους και αυτό όχι πάντα και όχι συνεχώς και την ακατανίκητη επιθυμία για αξιώματα. Δεν χρειάζεται παρά, απλή ανάγνωση της Ιστορίας της ελληνικής Επανάστασης, για να διαπιστώσει κανείς τη συγκλονιστική ταυτότητα των χαρακτήρων και τις αντιδράσεις στα γεγονότα, των τότε Ελλήνων, με εμάς, τους σημερινούς.

Και αυτό που μας χωρίζει, είναι ότι, εκείνοι, εύχονταν και έλπιζαν, αλλά δεν είχαν διανοηθεί ότι το Κράτος που δημιούργησαν, θα σημείωνε τόση μεγάλη πρόοδο. Μέσα από τεράστιες δυσκολίες και πισωγυρίσματα, αιματηρούς παγκοσμίους πολέμους και εμφύλιες συρράξεις, είναι αλήθεια. Το γεγονός, όμως, ότι, όχι όλοι, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων, έχει ζήσει τις τελευταίες δεκαετίες τόσο απροσδόκητα καλά, μας έχει οδηγήσει στο να θεωρούμε «θυσίες», εντός εισαγωγικών, παραχωρήσεις που θα προκαλούσαν στους προγόνους εκείνους, αν όχι θυμό, τουλάχιστον καγχασμό.

Και μας χωρίζει και κάτι άλλο, βαθύτερο: η μεγάλη άμβλυνση των πολιτισμικών μας αξιών, κατανοητή, ίσως, από την επικράτηση της παγκοσμιοποίησης, αλλά που μπορεί να οδηγήσει μελλοντικά, αν καταλήξει σε «ουδετεροποίηση» της εθνικής συνείδησης, σε κίνδυνο για την ίδια την υπόσταση του Κράτους. Ιδιαίτερα αν δεν κατανοήσουμε σωστά το, εκτός της Ελλάδος περιβάλλον, τις επιδιώξεις και τον τρόπο σκέψης των άλλων και θεωρήσουμε, απλοϊκά ή με αφέλεια, ότι ταυτίζονται με τη δική μας θεώρηση των πραγμάτων.

Το ιστορικό λοιπόν καθήκον μας, των σημερινών Ελλήνων, όλων των Ελλήνων, ανεξάρτητα αν ζούμε στην Ελλάδα, στην Αλβανία, ή οπουδήποτε αλλού, είναι να διαφυλάξουμε με απόλυτο τρόπο, όσα οι προηγούμενοι κατόρθωσαν, να ξεπεράσουμε με ενότητα, αλληλεγγύη, επιμονή και υπομονή τις μεγάλες δυσχέρειες που προέκυψαν τα τελευταία χρόνια και να μεταβάλλουμε, όσο μπορούμε, στοιχεία του χαρακτήρα και των συμπεριφορών μας, που αντιτίθενται σ’ αυτούς τους στόχους.

Αν αποτύχουμε, η Ιστορία δεν θα μας συγχωρήσει. Αν το κατορθώσουμε, θα είναι το καλύτερο μνημόσυνο στη γενιά του 1821 και η ύψιστη απόδοση τιμής στην Ελληνική Επανάσταση, στην οποία οφείλουμε κυριολεκτικά τα πάντα. Την ύπαρξή μας ως Κράτους, αλλά και την ίδια την ύπαρξή μας ως ατόμων με ελεύθερη συνείδηση και με τη δυνατότητα να αποφασίζουμε μόνον εμείς για το πώς θέλουμε να ζούμε.

Σας ευχαριστώ.

Γενικός Πρόξενος της Ελλάδος στην Κορυτσά κ Ιωάννης Πεδιώτης.

Σχόλιο: Εμείς όλοι των ευχαριστούμε για τον πολύ ωραίο και γεμάτο νοήματα λόγο του. 

O εορτασμός της Εθνικής Εορτής της 25 Μαρτίου στην Κορυτσά! (φωτογραφίες+ βίντεο)

Πλήθος κόσμου συμμετείχε και φέτος στις εκδηλώσεις που διοργανώθηκαν στην Κορυτσά με την ευκαιρία της Εθνικής Εορτής της 25 Μαρτίου. Όπως κάθε φορά όλα έγιναν υπό την μέριμνα και την φροντίδα του Ελληνικού Προξενείου Κορυτσάς και του Γ .Π κ Ιωάννη Πεδιώτη ο οποίος έχει βοηθήσει σημαντικά στην αναβάθμιση των εορτασμών στην πόλη μας.

Οι εκδηλώσεις ξεκίνησαν στο Μητροπολιτικό  Ναό της Ζωοδόχου Πηγής  με την καθιερωμένη Δοξολογία. Συνεχίστηκαν στο Ελληνοαλβανικό Σχολείο Όμηρος που Εκπαιδευτικοί και παιδιά είχαν προετοιμάσει μια υπέροχη παράσταση με τραγούδια, θέατρο και χορούς μέσο των οποίων μετέφεραν σε όλους συναισθήματα αγνά που εμπνέονταν από τις θυσίες των ηρώων μας οι οποίοι έδωσαν χωρίς δισταγμό την ζωή τους  για να ζουν ελεύθερα οι επόμενες γενεές. Στο τέλος ακολούθησε δεξίωση στο ξενοδοχείο Life Gallery όπου πραγματοποιήθηκε η Τελετή Απονομής Τιμητικής Πλακέτας στην πρώην Πρόεδρο της Ομόνοια την κ Ερμιόνη Ανδρέα και στον κ Βασίλειο Κολάτση, για την προσφορά τους στον Ελληνισμό της Κορυτσάς και γενικότερα της Αλβανίας. Οι τιμητικές πλακέτες απονεμήθηκαν από την ΟΜΟΝΟΙΑ παράρτημα Κορυτσάς. Μια τιμητική πλακέτα θα απονέμονταν και στον κ Γρηγόρη Καραμέλο ο οποίος για σοβαρούς λόγους δεν ήταν παρών και στην πρώτη ευκαιρία, όπως ενημέρωσε η Πρόεδρος Ομόνοιας Κορυτσάς κ Στέλλα Πατσίλη θα του απονεμηθεί.

Τις εκδηλώσεις τίμησαν με την παρουσία τους, ο Αντιπρόεδρος της Αλβανικής Βουλής και πρόεδρος ΚΕΑΔ κ Βαγγέλης Ντούλες, ο Μητροπολίτης Κορυτσάς Ιωάννης, ο Περιφερειάρχης Ηπείρου κ Αλέξανδρος Καχριμάνης, ο Δήμαρχος Κορυτσάς κ Σωτηράκη Φίλο, ο Νομάρχης Κορυτσάς κ Αρντιτ Κονόμη, Πρόεδρος Νομαρχιακού Συμβουλίου Ιρένα Νίκαϊ, ο Πρόεδρος της ΟΜΟΝΟΙΑΣ κ Λεωνίδας Παππάς, Πρόεδρος ΤΕΙ Κοζάνης κ Ν Στασινόπουλος, ο Πρόεδρος Εκπαιδευτηρίων Όμηρος Κορυτσάς κ Ανδρέας Μήτσιος, ο Συντονιστής Εκπαίδευσης Εκπαιδευτηρίων Όμηρος κ Γιώργος Χρονόπουλος,  ο Διευθυντής Διεύθυνσης Εκπαίδευσης Κορυτσάς κ Κριστάκη Γραμπότσκα, η Πρόεδρος Ομόνοιας Κορυτσάς κ Στέλλα Πατσίλη , Πρόεδρος ΚΕΑΔ παράρτημα Κορυτσάς κ Αρμπέν Ηλία, ο Διευθυντής Λυκείου Πλάτων κ Βλαδίμηρος Πρίφτης  πρώην βουλευτές Ελληνικής Βουλής, η οργάνωση ΣΦΕΒΑ και πολλοί φίλοι και γονείς.

Εμείς από την πλευρά μας ευχόμαστε ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ και ο Θεός να χαρίσει σε μας το φωτισμό και την αγάπη για την πατρίδα που είχαν οι πρόγονοι μας.

Σας προσφέρουμε φωτογραφικό υλικό για την καλύτερη ενημέρωση σας.

Ετοίμασε για το ΠΕΛΑΣΓΟΣ ΚΟΡΥΤΣΑΣ κ Θ. Μπ.

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ π. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ ΜΑΝΟΥΣΑΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ π. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ ΜΑΝΟΥΣΑΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Ο Πανοσ. Αρχιμ. Παντελεήμονας Μανουσάκης, στην τηλεοπτική συνέντευξή του στον κ. Παναγιώτη Ανδριόπουλο, είπε μεταξύ άλλων ότι από την Εκκλησία της Αμερικής ξεκίνησαν οι πρωτεργάτες του Οικουμενισμού Πατριάρχης Αθηναγόρας, Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος, Αθηναγόρας Κοκκινάκης κτλ.. 

Ο π. Παντελεήμων δεν έκανε αυτή τη δήλωση για να δείξει πόσο προβληματική είναι η Εκκλησία που δίνει αυτούς τους καρπούς, αλλά για τον ακριβώς αντίθετο λόγο. Για να την επαινέσει σαν μια πολύ δυναμική Εκκλησία που παράγει καρπούς αγαθούς.

Αυτό φυσικά δείχνει πόσο προβληματικός είναι ο ίδιος ο π. Παντελεήμων, αφού τολμά να εκστομίζει τέτοια κουβέντα.

Σε κάθε περίπτωση η διαπίστωση του π. Παντελεήμονα ότι οι πρωτεργάτες του Οικουμενισμού ξεκίνησαν από την Αμερική είναι ορθή και μας υπενθυμίζει πόσο τραγική είναι η κατάσταση της Εκκλησίας μας. 

Η Αρχιεπισκοπή Αμερικής θεμελιώθηκε από τον Μελέτιο Μεταξάκη, ανδρώθηκε με τον Πατριάρχη Αθηναγόρα και μαράζωσε στη σημερινή της μορφή με τον επί 37 συναπτά έτη ηγέτη της Αρχιεπίσκοπο Ιάκωβο.

Από την μέχρι μυελού οστέων εκπροτεσταντισμένη Εκκλησία μας προήλθαν προσωπικότητες που προκάλεσαν οικουμενιστικές συμφορές πανορθόδοξης έκτασης και η κακή κληρονομιά των οποίων εξακολουθεί να είναι ανάγλυφη σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής της μέχρι τις μέρες μας.

Ο Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος είτε επειδή δεν θέλει, είτε επειδή δεν μπορεί να αλλάξει τα πράγματα προς την ορθή κατεύθυνση, δεν έκανε ποτέ κάτι το ριζικά ουσιαστικό για να διαφοροποιήσει τα δεδομένα.

Παρόλα αυτά ο υπογράφων το κείμενο είναι απόλυτα αισιόδοξος ότι, όσο και αν αργήσει, θα έλθει η μέρα που η Ομογένεια και οι προσήλυτοι Αμερικανοί αδελφοί μας που είναι μέλη της Εκκλησίας της Αμερικής, θα ζήσουν σε μια Εκκλησία που έχει ορθόδοξη αυτοσυνειδησία και που θα κατηχεί ορθόδοξα τα μέλη της.

Η αισιοδοξία αυτή δεν είναι προιόν φρούδων ελπίδων αλλά προσεκτικής πολύχρονης παρατήρησης πολλών αισιόδοξων φαινομένων. Το πνεύμα θυσίας που διακρίνει τα μέλη της Εκκλησίας μας, η δυναμική παρουσία του μοναχισμού ως μέρος της ζωής της, η Βυζαντινή χορωδία και οι Σχολές Βυζαντινές μουσικής, ο σύνδεσμος της Εκκλησίας μας με το Άγιον Όρος και με τα άλλα μοναστικά κέντρα της Ορθοδοξίας, η στροφή στη μελέτη των πατερικών συγγραμμάτων κτλ..

Πάνω από όλα πιστεύω ακράδαντα ότι ο Χριστός θα εξάγει από την Αίγυπτο της Οικουμενιστικής δουλείας και από την Βαβυλώνειο αιχμαλωσία του εκπροτεσταντισμού την Αρχιεπισκοπή Αμερικής επειδή η Εκκλησία είναι δική Του και κανένας δεν μπορεί μακροπρόθεσμα να ασελγεί ανενόχλητος πάνω στο υπέροχο κάλλος Της.

Εμείς, φυσικά, δεν μπορούμε να καθορίσουμε την εξέλιξη των πραγμάτων. Μπορούμε μόνονμέσα στα πλαίσια του αγώνα της μετανοίας μας να επισημαίνουμε καθηκόντως όσα είναι ορθά και να τα επαινούμε και να καταθέτουμε τη διαφωνία μας για όσα θλιβερά εξακολουθούν να υπάρχουν. Όχι επειδή είμαστε τόσο αφελείς ή υπερφίαλοι ώστε να πιστεύουμε ότι η δική μας -θετική ή αρνητική- παρέμβαση έχει πρακτική αξία για την πορεία των πραγμάτων, αλλά επειδή έχουμε σαφή συνείδηση ότι, αν σιωπήσουμε για θέματα πίστεως, θα δώσουμε λόγο στο Θεό γι’ αυτή τη σιωπή μας.

Σερβία: Η επέτειος της έναρξης της επίθεσης του ΝΑΤΟ

Μάρτιος 24, 2015.

Βελιγράδι.

«Εκδηλώσεις μνήμης και κατάθεση λουλουδιών σε μνημεία σε όλη τη Σερβία, σήμερα, σηματοδοτούν  την 16^η επέτειο από την έναρξη της επίθεσης του ΝΑΤΟ κατά της χώρας μας, της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας- ΟΔΓ, στις 24 Μαρτίου 1999», σημειώνει το σερβικό πρακτορείο ειδήσεων Tanjug.

Κεντρική τελετή της επετείου μνήμης θα πραγματοποιηθεί στο Βελιγράδι, όπου θα παραστεί ο πρωθυπουργός της Σερβίας , Αλεξαντάρ Βούτσιτς.

  Σημειώνεται ότι η επίθεση κατά της Σερβίας ή της ΟΔΓ, έγινε χωρίς την έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Τότε ήταν διοικητής των συμμαχικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ ο Αμερικανικός στρατηγός Wesley Clark και γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ ο Χαβιέ Σολάνα.

Η Ομοσπονδία της Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας δέχθηκε επίθεση κατόπιν ενοχής της,  για την ανθρωπιστική καταστροφή στο Κοσσυφοπέδιο και τα Μετόχια,  και την αποτυχία των διαπραγματεύσεων για το μελλοντικό καθεστώς της επαρχίας, που διεξήχθη στο Ραμπουγιέ και το Παρίσι.

Μετά τη συνέλευση της Σερβίας που επιβεβαίωσε ότι δεν αποδέχεται την απόφαση για παρουσία ξένων στρατευμάτων στο έδαφός της, πρότεινε οι δυνάμεις του ΟΗΕ να επιβλέπουν μια ειρηνική επίλυση της σύγκρουσης στο Κοσσυφοπέδιο. 

Το ΝΑΤΟ στις 24 Μαρτίου 1999 και ώρα 19:45 άρχισε αεροπορικές επιθέσεις με πυραύλους Κρουζ και με την αεροπορία σε πολλά μέρη στη Σερβία και το Μαυροβούνιο.

Δεκαεννέα χώρες της συμμαχίας άρχισαν αν βομβαρδίζουν από πλοία στην Αδριατική και από τέσσερις αεροπορικές βάσεις της Ιταλίας.

Στόχοι καταρχήν αποτέλεσαν εγκαταστάσεις της άμυνας της Γιουγκοσλαβίας, υποδομές  και στρατόπεδα, κατόπιν και σε αστικά κέντρα.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της κυβέρνησης της Σερβίας, στη βομβιστική επίθεση σκοτώθηκαν τουλάχιστον 2.500 ατόμων (σύμφωνα με ορισμένες πηγές, ο συνολικός αριθμός ήταν περίπου 4.000) και οι τραυματίες ήταν περισσότεροι από 12.500.

Τα πρόσφατα δημοσιευμένα επίσημα στοιχεία του Υπουργείου Άμυνας της Σερβίας αναφέρουν ότι περίπου 1.008 στρατιώτες και αστυνομικοί σκοτώθηκαν.

πηγή

Άνοιξε το αρχαιολογικό μουσείο στο Δυρράχιο, της Αλβανίας

Στην πόλη του Δυρραχίου της Αλβανίας, άνοιξε την 21^η Μαρτίου το Αρχαιολογικό Μουσείο, το οποίο ανασυγκροτήθηκε βάσει ενός νέου σχεδιασμού και είναι το μεγαλύτερο του είδους του στη χώρα, όπου εκτίθενται αρχαιολογικά ευρήματα που ανακαλύφθηκαν στο αλβανικό έδαφος.

Τα εγκαίνια έγιναν από τον Αλβανό πρωθυπουργό, Έντι Ράμα, που συνοδεύονταν από τη σύζυγό του Λίντα Μπάσα. Παρόντες στην εκδήλωση ήταν ο υπουργός Περιβάλλοντος, Λεφτέρ Κόκα, ο δήμαρχος του Δυρραχίου Βάντζιους Ντάκο, ο Ιταλός πρέσβης Μάσσιμο Γκαϊτάνι και άλλοι αξιωματούχοι.

Στο Αρχαιολογικό Μουσείο φιλοξενούνται  3204 αρχαία αντικείμενα από τα οποία 2400 βρίσκονται στον εκθεσιακό χώρο, ενώ για τα υπόλοιπα θα διαμορφωθεί μελλοντικά μια προέκτασή του κατά το επόμενο έτος.

 Ο Αλβανός πρωθυπουργός τόνισε ότι «είναι το μεγαλύτερο μουσείο στην Αλβανία και μαζί με το αμφιθέατρο θα αποτελέσουν πόλο έλξης επισκεπτών στην πόλη.

«Η Ομορφιά του Δυρραχίου είναι ένα ψηφιδωτό από τα πιο αναγνωρισμένα έργα τέχνης στην Αλβανία το οποίο θα βρίσκεται στο χώρο της έκθεσης. Το μουσείο εγκαινιάστηκε το 2002 αλλά δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, έπεσε και αυτό θύμα  των πολιτικών υποσχέσεων. Τώρα παραδίδεται στο λαό», είπε ο Έντι Ράμα.

πηγή

Μαθήματα από τον Ράμα στους Ευρωπαίους.

Η Αλβανία και το Κόσοβο υπέγραψαν 11 συμφωνίες και μνημόνια οικονομικής συνεργασίας, με στόχο τη δημιουργία μιας κοινής αγοράς, όπως ανέφερε ο Αλβανός υπουργός Εξωτερικών Ντιτμίρ Μπουσάτι

Οι συμφωνίες αυτές υπεγράφησαν μετά τη δεύτερη κοινή συνεδρίαση των κυβερνήσεων των Τιράνων και της Πρίστινας.

Ο πρωθυπουργός Έντι Ράμα χαρακτήρισε την σημερινή ημέρα ως πολύ σημαντική σχετικά με τα "βήματα" ενίσχυσης της συνεργασίας που ανέλαβαν οι δύο κυβερνήσεις.

Οι κυβερνήσεις μας πρέπει να άρουν όλα τα εμπόδια, ώστε η οικονομική συνεργασία να είναι πολύ πιο αποδοτική δήλωσε ο πρωθυπουργός του Κοσόβου Ίσα Μουστάφα.

Ο πρωθυπουργός της Αλβανίας τόνισε, κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης, ότι οι Αλβανοί είναι ένα παράδειγμα της συνύπαρξης με άλλες εθνότητες, και για τον λόγο αυτό ζητούμε από την κυβέρνηση της Σερβίας να εγγυηθεί στους Αλβανούς της κοιλάδας του Πρέσεβο, ούτε λίγο ούτε πολύ, ό,τι εγγυάται η κυβέρνηση της Πρίστινας για του Σέρβους του βορείου τμήματος του Κοσόβου.

Αναφορικά με την ελεύθερη κυκλοφορία των πολιτών της περιοχής, ο Έντι Ράμα, δήλωσε: Το καθεστώς της βίζας σήμερα είναι κυνική αδικία προς το Κόσοβο. Παραβιάζει όχι μόνο την αξιοπρέπεια του Κοσόβου, αλλά της ίδιας της Ευρώπης. Η διατήρηση του Κοσόβου, υπό το καθεστώς της βίζας, αποτελεί ντροπή για την ΕΕ.

Σχόλιο: Αν και η Αλβανία είναι η τελευταία τρύπα του ζουρνά από όλες τις απόψεις ο Ράμα δεν αποθαρρύνεται και συμβουλεύει τους πάντες.

Read more: http://www.newsbomb.gr/