25 Χρόνια από το πρώτο Αγιασμό των Υδάτων μετά την πτώση του kομμουνισμού! - 25 vjet nga Theofania e parë pas rrënies së diktaturës komuniste!

Sotir Bambulla Kryetar i parë i Këshillit të Kishës Ortodokse pas komunizmit
Μπάμπουλλας Σωτήριος πρόεδρος του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου της Ορθόδοξης Εκκλησίας μετά το Κομμουνισμό

Παπά Κώστα Κοτνάνη, από Πολένα Κορυτσάς, υπέστη τα πάντα από το άθεο κομμουνιστικό καθεστώς.
Papa Kosta Kotnani

25 vjet më parë pas rrënies së komunizmit u festua për herë të parë Uji i Bekuar. Një prej protagonistëve na rrëfen ato çaste të veçanta. ................................. Më 15 gusht 1990 bie këmbana e parë në Boboshticë të Korçës. Pesëmbëdhjetë gushti në Shën Maria bëheshe panair. Ishte manastir i shkatërruar nga ushtria dhe më vonë kooperativa e bëri stallë dhish. Unë gjithmonë mendoja se si do të hapen kishat. Më datën 14 thirra shokun tim Jovan Jocon dhe i shpreva mendimin, ai ra dakort. Mblodha ish nxënësit tim, Koço Xhoxhin, Thomaq Greçon, Fredi Niçon dhe u shtrova mendimin. Ata u gëzuan, më përqafuan, shkuan pastruan plehun në kishë dhe oborrin. Në mure kishte zhgaravitje me thëngjij. Thirrëm suvaxhiun Thoma Tashon, për lyerjen e tyre. Përgatitëm kandile prej vazo salce dhe i rradhitëm në vendin e Jodhimës. Thomaqi solli Ikonën e Tërëshenjtës, e vendosëm në të lartë. Në fshat u mor vesh dhe erdhën gjithë rinia dhe plot gra, muri ku kishim vënë ikonën, si për çudi, i ngjitëte monedhat si me magnet. Atë natë fjetëm atje. U flisja për Jisu Krishtin dhe Nënën e Zotit. Çast solem, djemtë i ranë këmbanës më datën 15 ora 7. Të gjithë të ardhurit kërcenin nga gëzimi. ''Zoti është me ne''. Me qindra njerëz nga fshati dhe qyteti morën pjesë duke  kënduar lutje. Anëtarët e partisë së fshatit ishin alarmuar duke njoftuar komitetin e Partisë dhe degën e brendshme. Në orën 20:00 vjen korrieri më lajmëron, të thërresin në Zyrë. Shkova. Zyra ishte mbushur, të gjithë komunistë dhe Sekretari i Partisë i kooperativës së Bashkuar Valter Çili. I përshëndeta ΄΄Mirëmbrëma΄΄, ata më panë sikur të isha qen. Sekretari më thotë:΄΄Ke shqetësuar me këto punë armiqësore, ti do shkosh në burg dhe djemtë do t ' i heqim nga puna.'' Me ton më thërret: -'' Ti nuk e di se mbi të gjitha është Partia!? -Kur u linda unë, - i thashë, s' kish Parti, në zemrën time kam Zotin. - Paratë që mblodhët ku i ke? Të rinjtë shtynë dritaren dhe Koço Xhoxhi u thërret: - Paratë i kam unë. Këtë e përsëritën të tjerët. Të gjithë nuk prisnin fjalët e të rinjve. Ata u shpërndanë. Më 17 gusht më thirrën në Komitet të Partisë. Sekretari i 2- të, Spirku, me ton thërret: - ''Ke qënë arsimtar, kështu i ke edukuar brezin e ri, të ardhmen e vendit''. Unë iu përgjigja: - ''Erdhi dora e Zotit, unë s'kam frikë''.Poshtë kam dy djemtë, kur i pa nga dritarja më tha: - ''Shiko këtë punë do ta shohim'', - ai u tremb. 18 gusht, shkova në Korçë. Me Jovan Jocon shkuam në familjen e ndritur që na hapi derën. Familja përbëhej nga motrat Marika, Dhimitra, kunata Franqi dhe nipi Kristaqi. U dhamë lajmin se në Boboshticë e hapëm kishën. Ju lumtë, – na thanë, - ty do të kemi komandant! Edhe familja tuaj do quhet ''Shtëpi e Stefanait''. Që atë ditë sollën shumë besimtarë. Të nesërmen njohëm një familje besimtare, Gavril Prifti me gruan Maria dhe djemtë Nikolla dhe Dhimitri. Nga këta mësova se në metalet punon një djalë, derdh kryqe dhe i shpërndan, quhet Jani Trebicka. Shkuam e takuam dhe e uruam për punën që bënte dhe në veçanti i thashë:- ''Ti të bëhesh prift''. Ai tha: ''Sa të vijë dita mua më kini të parin''. Tani me Janin lëviznim nëpër qytet për të peshkuar. Numri i besimtarëve rritej çdo ditë. Në Korçë kishin mbetur dy kisha, Mitropolia, që ishte kthyer Muzeu Mesjetar dhe Shëndëllia, që ishte kafene gjysma dhe pjesa tjetër çentral telefonik. Takoj shokun dhe kolegun Kiço Zguri e shumë besimtarë na uronin për hapjen e kishës në Boboshticë. Tani na duhet një prift.  Kiçoja tha: - këtu pranë kam bashkëfshatarin Kosta Kotnani, ja këtu dy rrugë më lart shkojmë - i thashë. Vajtëm në familje, trokitëm, doli nusja e Ilos, i thamë qëllimin, ajo me gëzim hapi derën. Papa Kosta po pinte kafenë, la filxhanin, i puthëm dorën, Kiço i tha: - Ky është Sotiri nga Boboshtica që hapi kishën. -Ju lumtë, ju lumtë, tani ta hapim e në Korçë. Unë i thashë: - Për këtë kemi ardhur me gjithë pleqësinë më këmbë më kini, E përqafova prapë, nusja na qërasi me karamele dhe raki sipas zakonit. Erdhi i biri, Iloja, me lot në sy na tha . - Sa u gëzova pa masë për lajmin e gëzuar, që na sollët. Unë i thashë:  - Do të bëhesh prift. Ai tha:  - Dardha nën dardhë do të bjerë. Kaluan muaj, 8 nëntor. Kryeministri Adil Çarçani ora 20 në televizion Iliria tha: -  Që sot e tutje feja është e lirë, - por populli kishte frikë nga sigurimsat. Më 6 janar 91 hapet kisha në Korçë. Takimet i bënim në familjen e motrave Cico. Rrobat e priftit  i përgatitën motrat, ishte data 5, një ditë para hedhjes së Kryqit. Kazanin prej inoksi e solli Mondi Bardhi. Kristaq Cico dhe Landi Çaushi me avanë inçizuan rënien e këmbanës  se s'kishin këmbanë. Jani Trebicka me shokët e tij përgatitën qendrën e zërit do ta merrnin në Pallati i Kulturës. Data 6. Çdo gjë ishte gati, zëri i avasë buçiste si këmbanë. Me mijëra njerëz u grumbulluan. Ilka e solli Papa Kostën dhe psalltin Andrea Velon. Mora fjalën unë. - ''Gëzuar Krishtlindjen! Gëzuar Shën Vasilin! Dhe sot gëzuar Ujët e Bekuara! Pas 43 vjet ateizëm, sot do të mbajmë ceremoninë e hedhjes së Kryqit këtu në Korçë. Për popullin e Korçës s'ka qënë e mbyllur kisha, muret e kishës kanë qënë njerëzit, toka ishte dyshemeja, qielli ishte kubeja. Jemi populli më i vjetër në botë që kemi përqafuar fenë e Krishterë, që në ardhjen e Apostoll Pavlit në shekullin e parë. Gjergj Kastrioti ka qënë mbrojtësi më i madh i Krishtërimit në Evropë. Në arteriet e korçarëve qarkullon gjaku i Kastriotëve . Populli i Korçës i festonte kremtet fetare duke shkuar kishë më kishë si në Drenovë, Boboshticë, Polenë e Voskopojë, Hoçisht, Kamenicë në gërmadhat e kishave. Festonim emrat duke shkuar shtëpi më shtëpi. Korça është Jerusalem i Shqipërisë. Çfarë predikon Ortodoksia ? 10 porositë Të duash perëndinë tënde me gjithë zemrën tënde, me gjithë shpirtin tënd. Të nderosh prindërit. Të duash të afërmit tënd si veten tënde.Mos vrasësh. Mos vjedhësh. Të jesh i ndershëm. Jesu Krishti ka thënë: ''Unë jam drita e botës, ai që ecën pas meje nuk do të ecë në errësirë, por në dritën e jetës.'' Për ardhjen e Krishtit kanë shkrojtur Isaia, Jeremia, Jezekija nga lindja deri në ngjalljen e Zotit Krisht. Vula e krishtërimit është pagëzimi, të gjithë të pagëzohen, zbukuroni faqet e mureve me ikona, mos kini frikë.'' Dita e Ipapandisë Mbasi mbaruam meshimin e Ipapandisë në natyrë, kisha e Shën Marisë gërmadhë, shkuam në familjen e motrave Cico. U takuam si këshillë dhe dhamë mendime si të krijonim këshilla kishtare në gjithë Shqipërinë dhe pas këtyre krijimin e Këshillit të Përgjithshëm të kishës Ortodokse Autoqefale të Shqipërisë me qendër në Korçë deri në ardhjen e eksarkut Pr. Dok. Anastas Janullatos. Këshillin e parë e krijuam pas hedhjes së Kryqit. E quajtëm Shoqata ''Mbajtësit e Kryqit''. Në takim e mora unë përsipër të shkoja qytet më qytet bashkë me sportistin Landi Çaushi, sot i pagëzuar Kostandin. Më 6 shkurt 1991 mes një dimri me borë e ngrica u nisëm më 6 janar në Pogradec. Na priti Todi Jovani me shokë. E caktuam kryetar. Data 7 në Elbasan, kryetar Mark Kapedani. Data 8 në Tiranë. U vu Papa Gaqi dhe shkuam vizitë në një besimtar Koço Feshti në Tiranë e re, prapa Bllokut.  Ortodoksia merr mesazh nga Zoti. Unë, papa Gaqi, Petro Salçi sa kaluam stacionin e autobusit, morëm rrugën për te shtëpia e papa Gaqit duke kaluar në mes të dritave neon, përpara vjen një djalë i ri rreth moshës 15 vjeç. ai vjen drejt meje dhe më përqafon me shumë dashuri duke më thënë:'' Ju lumtë, rrugën që ke nisur Perëndia ju ndihmoftë, Partia ju ka ngrënë hakun duke prishur kishat dhe duke u hequr besimin''. Ne shtangëm në vend dhe thamë:'' Zoti është me ne''. Gjatë gjithë rrugës na dilte ajo skenë e çuditshme e Zotit. Ai më përqafoi si njeri, sa mbaroi mesazhin u zhduk. Data 9.2.1991 Në Durrës, në familjen e ndritur të Vangjel Plepit, na pritën me dashuri dhe mblodhi shumë besimtarë. Kryetar caktuam Vangjelin, besnik i ortodoksisë me mish e me shpirt, ashtu e gjithë familja. Data 11. Lushnjë dhe Fier. Në Lushnjë takuam Vangjel Katron dhe shumë besimtarë. Në familjen e arkimandritit mësuam historinë e tyre. Njëzëri zgjodhëm kryetar Vangjelin. Nga Lushnja në Fier mësuam se ndihmës – mjeku Marko Veshka pa dallim race ose fukarenj u shërben sikur i ka vëllezër e motra. E takuam në shtëpi. Na priti me shumë dashuri dhe me lot në sy nga gëzimi për hapjen e kishave. Na shpuri në një klub, thirri shokë besimtarë dhe Markon e zgjodhëm kryetar. Data 12 në Vlorë. Shkuam në shtëpinë e një kallugreje ngjitur me kishën e Shën Thodhrit ku vinin shumë besimtarë ndiznin kandile në brezat e kishës. Takuam Zonjë Margarita Strepin, gruaja e psalltit Gavril. Ajo na ftoi në shtëpi ku thirri shumë besimtarë. Kryetare vunë Margaritën. Data 13 janar. Në Gjirokastër takova djemtë e priftit, Sotir dhe Stefan Duka. Në shtëpi mblodhi besimtarë dhe krijuam këshillin me kryetar Sotir Dukan. Data 14. 2. 91 U kthyem në Korçë. Më 16 .2 .91 shkova në familjen Cico mbushur me besimtarë. Kur më panë u shkëlqyen sytë, të gjithë njëzëri: - Si dole Sotir? - ''Shumë mirë, i krijova këshillat dhe adresat ja ku i kini. Tani na del detyrë të marim Shëndëllinë, ta kthejmë në kishë, të meshojmë kur të mbledhim këshillin e përgjithshëm. Nesër do të shkoj në komitetin e qytetit, do bëj kërkesë për Shëndëllinë. Në Komitetin e Partisë do kërkoj të na kthehet Mitropolia.'' Kërkesat i bëmë më datën 17 Shkurt dhe përgjigjen na e dhanë më 10 Mars. Na u dha kisha e Shëndëllisë. E kthyem nga kafene në kishë funksionale. Tani ishim përgatitur. Kishës nuk i mungonte asgjë. Përsëri u takuam me të gjithë besimtarët dhe u thashë: -         Data 17 mars është e dielë, më parë bëjmë meshën pastaj në Pallati i Kulturës do të zhvillojmë mbledhjen. Më 15 bëmë telegramet, më datën 16 arritën delegatët. Unë, Grigor Mulla, Jani Trebicka i pritëm. Data 17 meshuan të gjithë klerikët. Pasdite shkuam në Pallati i Kulturës. Çast solem. Mbajta fjalën e rastit për punët e bëra, folën dhe delegatët. Pas fjalimit filloi zgjedhja e këshillit të përgjithshëm të Kishës Ortodokse Autoqefale të Shqipërisë si më poshtë: 1. Sotir Bambulla kryetar, mësues matematike – fizike 2. Vangjel Çapi sekretar i përgjithshëm inxhinier 3. Ilia Mërtiri sekretar për Tiranën mjek 4. Papa Kristo Raci si përfaqësuese arhijeratik 5. Papa Kosta Kotnani anëtar 6. Vangjel Xoxe Dhiak anëtar Qendra e kishës Orthodhokse Autoqefale në Korçë deri në ardhje të Fortlumturisë Kryepiskopit tone të dashur Anastasit si eksark. Kryepiskopi ynë është bekimi më i madh për Kishën Ortodokse Autoqefale të Shqipërisë. Ky pra është shkurt historiku i fillimit të funksionimit të  kishave ashtu si para mbylljes së tyre   Sotir Bambulla Mësues Matematike (sot 86 vjeç)  burimi

25 χρόνια πριν τελέστηκε η τελετή του Αγιασμού των Υδάτων , των Θεοφανίων, στην Κορυτσά, μετά την πτώση του Κομμουνισμού. Ήταν και η πρώτη ορθόδοξη τελετή στην Αλβανία. Ένας από τους ανθρώπους που ήταν πρωταγωνιστής μας διηγείται εκείνες τις στιγμές. Το βίντεο τραβήχτηκε από έναν Έλληνα Θεολόγο από την Φλώρινα.   .............. Στις 15 Αυγούστου του 1990 χτύπησε η πρώτη καμπάνα στην Μπομποστίτσα Κορυτσάς. Τον Δεκαπενταύγουστο και κατά την γιορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο χωριό γινόταν πανηγύρι και φυσικά αυτό πριν την δικτατορία. Στο μέρος αυτό κάποτε υπήρχε ένα Μοναστήρι το οποίο είχε καταστραφεί από το στρατό και αργότερα ο συνεταιρισμός το είχε μετατρέψει σε στάβλο για τα γίδια. Εγώ πάντοτε σκεφτόμουν πως θα άνοιγαν ξανά οι εκκλησιές. Στις δεκατέσσερις, παραμονή, φώναξα τον φίλο μου Γιοβάν Γιότσο και του εξέφρασα τις σκέψεις μου, αυτός συμφώνησε. Μάζεψα τους μαθητές μου τον Κότσο Τζότζη, τον Θωμά Γρκέτσιο, τον Φρέντι Νίτσο και τους ενημέρωσα. Αυτοί χάρηκαν και με αγκάλιασαν, πήγαν και καθάρισαν την κοπριά στο ναό και την αυλή γύρω από το ναό. Στο τοίχο είχε διάφορες μουντζούρες από κάρβουνα. Φωνάξαμε τον τεχνίτη Θωμά Τάσιο για να τα βάψει. Προετοιμάσαμε καντήλια από διάφορα βάζα σάλτσας, και τα βάλαμε στην σειρά στο μέρος που ξεκινούσε το Άγιο Βήμα. Ο Θωμάς έφερε μια εικόνα της Παναγιάς, τη βάλαμε ψηλά. Στο χωριό μαθεύτηκε η είδηση και  ήρθαν όλοι οι νέοι και πολλές γυναίκες, ο τοίχος όπου είχαμε βάλει την εικόνα, ως εκ θαύματος κολλούσε κάθε κέρμα (αλβανικά) αλουμινίου. Εκείνη την νύχτα κοιμηθήκαμε εκεί. Τους μιλούσα για τον Ιησού Χριστό  και την Μητέρα του Θεού. Μοναδική στιγμή, τα παιδιά χτύπησαν την καμπάνα στις 15 και ώρα 7 το πρωί. Όλοι οι παρευρισκόμενοι χοροπηδούσαν από την χαρά. «Ο Κύριος είναι μαζί μας» Εκατοντάδες κάτοικοι του χωριού και στην πόλη έλαβαν μέρος στην προσευχή.. Τα μέλη του κόμματος στο χωριό είχαν ταραχθεί και ειδοποίησαν το Κομματικό Συμβούλιο και τις μυστικές υπηρεσίες. Στις 8:00 μ.μ έρχεται ο κομματικός αγγελιοφόρος να μου πει να παρουσιαστώ στα γραφεία. Πήγα. Το γραφείο ήταν γεμάτο, όλοι οι κομμουνιστές και ο Γραμματέας του Κόμματος του δικού μας συνεταιρισμού, Βαλτέρ Τσίλη. Τους χαιρέτησα και εκείνοι με κοιτούσαν λες και ήμουν σκύλος. Ο γραμματέας μου είπε: «Ανησυχούμε για τις εχθρικές αυτές πράξεις. Εσύ θα πας στην φυλακή και τα παιδιά σου θα φύγουν από την δουλειά.». Μου φωνάζει δυνατά. -         Εσύ δεν το ξέρεις πως πάνω απ’ όλα είναι το Κόμμα! -         Όταν γεννήθηκα εγώ – του απάντησα- δεν υπήρχε Κόμμα, στην καρδιά μου έχω τον Θεό. -         Τα χρήματα που μαζεύτηκαν που είναι? Οι νέοι που άκουγαν από το παράθυρο το άνοιξαν, και ο Κότσο Τζότζι φώναξε: Τα λεφτά τα έχω εγώ. Το ίδιο επανέλαβαν και οι άλλοι. Εκείνοι έφυγαν. Στις 17 Αυγούστου με φώναξαν στα Κεντρικά του Κόμματος ο β’ γραμματέας Σπύρκου μου φώναζε: «Ήσουν δάσκαλος, αυτά έμαθες στην νέα γενιά, το μέλλον του τόπου». Εγώ του απάντησα: «Ήρθε το χέρι του Θεού , εγώ δεν φοβάμαι». Κάτω έχω τα δύο παιδιά μου, όταν τους είδα από το παράθυρο μου είπε: « Κοίταξε θα το δούμε αυτό το θέμα». Μάλλον τρόμαξε. 18 Αυγούστου, πήγα στην Κορυτσά μαζί με το Γιοβάν Γιότσο και πήγαμε σε μία φωτισμένη οικογένεια που αποτελούνταν από τις αδερφές Μαρίκα, Δήμητρα, την Φράνκι και τον εγγονό Χρηστάκη. Τους δώσαμε την είδηση πως στην Μπομποστίτσα ανοίξαμε την εκκλησία. Συγχαρητήρια, μας είπαν, εσένα θα σε έχουμε αρχηγό!. Και οι οικογένεια σου από δω και μπρός θα ονομάζεται «του Στεφάνου». Από εκείνη την ημέρα έφεραν πολλούς πιστούς. Την επόμενη εμείς γνωρίσαμε μια άλλη οικογένεια πιστών, αυτό του Γαβριήλ και της Μαρία Πρίφτη και τα δύο τους αγόρια Νικόλα και Δημήτρη. Από αυτούς έμαθα πως υπάρχει ένας νεαρός που δουλεύει στα χυτήρια, ετοιμάζει σταυρούς και τα μοιράζει, ονομάζεται Ιωάννης Τρεμπίτσκα. Πήγαμε και τον συναντήσαμε και τον συγχαίραμε  για την καλή δουλειά  του και χώρια του είπα – «Εσύ να γίνεις ιερέας». Αυτός είπε: «Μέχρι να έρθει εκείνη ημέρα, γιατί εγώ θα είμαι ο πρώτος». Τώρα με τον Ιωάννη πηγαίναμε στην πόλη για να «ψαρέψουμε» πιστούς. Ο αριθμός των πιστών αυξάνονταν κάθε μέρα. Στην Κορυτσά είχαν απομείνει μόνο δύο ναοί αυτό της Μητροπόλεως και του Προφήτη Ηλία, που ήταν το μισό καφενέ και το άλλο μισό τηλεφωνικό κέντρο. Συνάντησα των φίλο και συνάδερφο Κίτσο Ζγκούρη και πολλοί πιστοί μας εύχονταν για την λειτουργία του ναού στην Μπομποστίτσα. Τώρα χρειαζόμασταν έναν ιερέα. Ο Κίτσιο είπε πως εκεί κοντά βρισκόταν ένας συγχωριανός του ο παπά Κώστα Κοτνάνη, να εκεί δύο στενά πιο πάνω, πήγαμε. Χτυπήσαμε την πόρτα μας υποδέχτηκε μια οικογένεια, η σύζυγος του Ηλία, της είπαμε για του σκοπούς μας και εκείνη με χαρά άνοιξε την πόρτα. Ο παπά Κώστας έπινε τον καφέ, άφησε το φλιτζάνι, του πήραμε την ευχή. Ο φίλος μου του είπε: -         Αυτός είναι ο Σωτήρης από την Μπομποστίτσα που άνοιξε την εκκλησία. -         Μπράβο, μπράβο, τώρα να το ανοίξουμε και στην Κορυτσά.  Εγώ του είπα: -         Για το λόγο αυτό είμαστε εδώ, μαζί με το συμβούλιο είμαστε όρθιοι. Τον αγκάλιασα πάλη, η νύφη μας κέρασε καραμέλες και ρακί, όπως θέλει η παράδοση. Ήρθε ο υιός του ο Ηλίας, και με δάκρια στα μάτια μας είπε. -         Χάρηκα πολύ για την χαρμόσυνη είδηση που μας δώσατε. Του είπα: Θα γίνεις ιερέας. Μου απάντησε πως το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει. Πέρασαν μήνες. 8 Νοεμβρίου. Ο πρωθυπουργός της Αλβανίας Αντίλ Τσαρτσάνη από της 8 μμ στη τηλεόραση είπε: -         Από σήμερα και μπρός η πίστη είναι ελεύθερη – αλλά ο λαός φοβόταν την μυστική υπηρεσία. Στις 6 Ιανουαρίου 91 λειτούργησε η εκκλησία στην Κορυτσά. Τις συναντήσεις τις κάναμε στις αδερφές Τσίτσο. Τα ρούχα του ιερέα τα ετοίμασαν οι αδερφές, ήταν 5 του μηνός, μια μέρα πριν τα Θεοφάνεια. Το ανοξείδωτο καζάνι  το έφερε ο Μόντι Μπάρδι. Ο Χρηστάκη Τσίτσο και ο Λάντι Τσαούση με το γουδοχέρι έγραψαν με κασετόφωνο ήχους καμπάνας γιατί δεν είχαμε. Ο Ιωάννης Τρεμπίτσκα μαζί με τους φίλους του έφεραν ένα μικρόφωνα και ηχοσύστημα το οποίο το πήραν από το Κέντρο Πολιτισμού. 6 Ιανουαρίου. Όλα ήταν έτοιμα, ο ήχος της καμπάνας «γουδοχέρι» ακουγόταν δυνατά. Χιλιάδες άνθρωποι μαζεύτηκαν. Ο Ηλία έφερε τον παπά Κώστα και τον ψάλτη Ανδρέα Βέλο. Έλαβα το λόγο: -         «Χρόνια πολλά, να χαιρόμαστε τα Χριστούγεννα και την γιορτή του Αγίου Βασιλείο! Και σήμερα  Χρόνια πολλά για τα Θεοφάνεια! Μετά από 43 χρόνια αθεϊσμού, σήμερα τελούμε την τελετή του αγιασμού των υδάτων εδώ στην Κορυτσά. Για το λαό της Κορυτσάς η εκκλησία δεν είχε κλείσει, οι τοίχοι της εκκλησίας ήταν οι άνθρωποι, η γη ήταν το πάτωμα και ο ουρανός ο τρούλος. Είμαστε ο λαός που πριν απ’ όλους αγκάλιασε το χριστιανισμό. Από την πρώτη άφιξη του Αποστόλου Παύλου κατά το Α’  αιώνα. Ο Γεώργιος Καστριώτης ήταν υπερασπιστής του χριστιανισμού στην Ευρώπη. Στις φλέβες των κορυτσαίων υπάρχει το αίμα του Καστριώτη. Ο λαός της Κορυτσάς γιόρταζε τις θρησκευτικές εορτές, πηγαίνοντας στις εκκλησιές, όπως στο Δρένοβο, Μπομποστίτσα, Πολένα, Μοσχόπολη, Χότσιστα και Καμενίτσα όπου προσκυνούσαν τα ερείπια των ναών. Γιορτάζαμε τα ονομαστήρια μας, πηγαίνοντας από σπίτι σε σπίτι. Η Κορυτσά είναι τα Ιεροσόλυμα της Αλβανίας. Τι όμως μας διδάσκει η Ορθοδοξία; Τις δέκα εντολές. Να αγαπάς το Θεό με όλη την δύναμη της καρδιάς σου και με όλη την ψυχή σου. Να τιμάς τους γονείς σου. Να αγαπάς το πλησίον σου ως εαυτόν. Να μην σκοτώνεις. Να μην κλέβεις. Να είσαι τίμιος. Ο Ιησούς Χριστός είπε: «Εγώ είμαι το φως του κόσμου, αυτός που περπατά πίσω μου δεν περπατά στο σκοτάδι αλλά στο φως της ζωής». Για το ερχομό του Χριστού έγραψαν ο Ησαΐας, ο Ιερεμίας, ο Ιεζεκιήλ από την γέννηση μέχρι και την Ανάσταση του Κυρίου ημών Χριστού. Η σφραγίδα του χριστιανισμού είναι η βάπτιση, όλοι να βαπτιστούν, κοσμείστε τους τοίχους της οικίας σας με εικόνες και μην φοβάστε» Ημέρα της Υπαπαντής. Αφού τελειώσαμε την Λειτουργία κατά την Υπαπαντή στην φύση, γιατί ο ναός της Θεοτόκου ήταν ερείπιο, πήγαμε στις αδερφές Τσίτσο. Συναντηθήκαμε ως επιτροπή και εκφράσαμε ιδέες για το πώς θα δημιουργούσαμε εκκλησιαστικές επιτροπές, συμβούλια σε όλοι την Αλβανία και μετά από αυτό την δημιουργία ενός Γενικού Συμβουλίου της Ορθόδοξης Αυτοκέφαλης Εκκλησίας  με κέντρο την Κορυτσά μέχρι τον ερχομό ως έξαρχο του Μακαριότατου Αρχιεπισκόπου Αναστασίου. Την πρώτη επιτροπή την δημιουργήσαμε μετά τα Θεοφάνια, και την ονομάσαμε, «Σταυρό – Φόροι» αυτοί που κουβαλούν Σταυρό. Κατά την συνάντηση ανέλαβα να πάω από πόλη σε πόλη μαζί με τον αθλητή  Λάντι Τσαούση, σήμερα βαπτισμένος Κωνσταντίνος. Στις 6 Φεβρουαρίου 1991 μέσα του χειμώνα με χιόνα και παγωνιά, ξεκινήσαμε για το Πόγραδετς. Μας υποδέχθηκε ο Τόντι (Θεόδωρος) Γιωβάνη και οι φίλοι του. Τον καθορίσαμε ως πρόεδρο. Στις 7 του μηνός στο Ελμπασάν εκλέξαμε πρόεδρο τον Μάρκ Καπεντάνι. Στις 8 στα Τίρανα. Πρόεδρος επιτροπής ο Παπά Γκάκη και πήγαμε για επίσκεψη σ’ ένα πιστό με το όνομα Κότσιο Φέστη στα νέα Τίρανα, πίσω από το μπλόκ. Η Ορθοδοξία λαμβάνει μήνυμα από τον Θεό. Εγώ  ο παπά Γκάκη, ο Πέτρο Σάλτση περάσαμε από τα ΚΤΕΛ, πήραμε το δρόμο για το σπίτι του παπά Γκάκη περνώντας από το δρόμο που φωτιζόταν από νέον, όταν μπροστά μας εμφανίστηκε ένας νεαρός περίπου 15 χρονών, αυτός έρχεται προς εμένα, με αγκαλιάζει με αγάπη λέγοντας: Μπράβο για το δρόμο που έχετε ξεκινήσει Ο Θεός να σας βοηθήσει, το Κόμμα σας χρωστάει καταστρέφοντας τους ναούς και αφαιρώντας   το δικαίωμα να πιστεύεται. Εμείς μείναμε και είπαμε «Ο Θεός είναι μαζί μας.  Κατά όλη την διαδρομή σκεφτόμασταν την παράξενη αυτή σκηνή του Θεού. Γιατί αφού με αγκάλιασε εξαφανίστηκε. Στις 9 2 1991. Στο Δυρράχιο, στην φωτισμένη οικογένεια του Βαγγέλη Πλέπη, μας υποδέχτηκαν με αγάπη και μάζεψε πολλούς πιστούς. Ως πρόεδρο εκλέξαμε τον  Βαγγέλη, πιστός στην Ορθοδοξία μέχρι θανάτου, όπως και όλη η οικογένεια του. Στις 11. Λούσνια και Φιέρι, Στην Λούσνια συναντήσαμε τον Βαγγέλ Κάτρο και πολλούς πιστούς. Στην οικογένεια του αρχιμανδρίτη μάθαμε την ιστορία τους. Ομόφωνα εκλέξαμε τον Βαγγέλη. Από την Λούσνια στο Φιέρι μάθαμε πως ο βοηθός γιατρού Μάρκο Βέσκα χωρίς να διαχωρίζει κανέναν βοηθούσε τους πάντες σαν να τους είχε αδέρφια. Τον συναντήσαμε στο σπίτι μας υποδέχτηκεμε πολύ αγάπη κι δάκρια στα μάτια από την χαρά για την επαναλειτουργία των εκκλησιών. Μας πήγε σε ένα καφενέ, φώναξε φίλους πιστούς και ο Μάρκος έγινε πρόεδρος. Στις 12 στην Αυλώνα. Πήγαμε στο σπίτι μιας καλόγριας δίπλα από το ναό του Αγίου Θεοδώρου όπου πήγαιναν πολλοί πιστοί και άναβαν καντήλι στους τοίχους της εκκλησίας. Συναντήσαμε την κ Μαργαρίτα Στρέπη η γυναίκα του ψάλτη Γαβριήλ. Αυτή μας κάλεσε στο σπίτι και φώναξε πολλούς πιστούς. Ως πρόεδρο εκλέξαμε την Μαργαρίτα. Στις 13 Ιανουαρίου. Στο Αργυρόκαστρο συνάντησα τα παιδιά του Ιερέα Σωτήρη και Στεφάν Ντούκα. Στο σπίτι συγκέντρωσε τους πιστούς και δημιουργήσαμε το συμβούλιο με πρόεδρο Σωτήρη Ντούκα. Στις 14.2.91 επιστρέψαμε στην Κορυτσά. Στις 16 πήγα στην οικογένεια Τσίτσο και το σπίτι ήταν γεμάτο πιστούς. Όταν με είδαν έλαμψαν τα μάτια τους, και ομόφωνα ρώτησαν: - Πως τα πήγες Σωτήρη; -         Πάρα πολύ καλά, δημιούργησα τα εκκλησιαστικά συμβούλια και ορίστε τις διευθύνσεις. Τώρα έχουμε ένα καθήκον, να πάρουμε το Προφήτη Ηλία να το μετατρέψουμε σε εκκλησία, να λειτουργήσουμε όταν και θα μαζέψουμε το Γενικό Συμβούλιο. Αύριο θα πάμε στην κεντρική διοίκηση και να κάνω αίτηση για το Προφήτη Ηλία. Στα Κεντρικά του Κόμματος θα ζητήσω και την Μητρόπολη. Τις αιτήσεις τις κάναμε στις 17 Φεβρουαρίου και την απάντηση την πήραμε στις 10 Μαρτίου. Μας έδωσαν το Προφήτη Ηλία. Από καφενέ το κάναμε εκκλησία. Τώρα ήμασταν έτοιμοι. Στην εκκλησία δεν έλειπε κάτι. Ξανά συναντήσαμε όλους τους πιστούς και τους είπα: -         Στις 17 Μαρτίου, ημέρα Κυριακή, πρώτα θα κάνουμε την Θεία Λειτουργία και μετά το Συνέδριο στο Πολιτιστικό Κέντρο. Στις 15 κάναμε τα τηλεγραφήματα, στις 16 έφτασαν οι απεσταλμένοι, οι εκπρόσωποι. Εγώ, ο Γρηγόρης Μούλλα, ο Ιωάννης Τρεμπίτσκα τους υποδεχτήκαμε. Στις 17 λειτούργησαν όλοι οι κληρικοί. Απόγευμα πήγαμε στο Πολιτιστικό Κέντρο, Μοναδική στιγμή, Ξεφώνισα λόγο για το τι έκανα και μίλησαν έπειτα οι εκπρόσωποι. Μετά τους λόγους ξεκίνησαν οι εκλογές για το Γενικό Συμβούλιο της Ορθόδοξης Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Αλβανίας με αποτέλεσμα τα παρακάτω: 1.   Μπάμπουλλας Σωτήριος, πρόεδρος, μαθηματικός, 2.   Βαγγέλης Τσάπη γενικός γραμματέας, μηχανικός, 3.   Ηλία Μερτίρη γραμματέας για τα Τίρανα, γιατρός 4.   Παπά Χρήστο Ράτση αρχιερατικός εκπρόσωπος. 5.   Παπά Κώστα Κοτνάνη μέλος, 6.   Βαγγέλη Τζότζε Διάκονος, μέλος. Το κέντρο του Συμβουλίου και της Ορθόδοξης Εκκλησία θα ήταν η Κορυτσά μέχρι και τον ερχομό του αγαπητού μας Αρχιεπισκόπου Αναστασίου ως έξαρχος. Ο Αρχιεπίσκοπος μας είναι και η μεγαλύτερη ευλογία για την Ορθόδοξη Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Αλβανίας. Αυτά είναι συνοπτικά τα ιστορικά γεγονότα που έλαβαν χώρα στην αρχή της επαναλειτουργίας των ναών μας όπως και πριν το κλείσιμο τους. Μπάμπουλλας Σωτήριος. Έλλην εξ Μπομποστίτσης Κορυτσάς Μαθηματικός. (ετών 86)

«Ελληνικοί Ουρανοί»: το συναρπαστικό timelapse - "Qiejtë e Greqisë Natën" një video timelpase e mrekullueshme

Πηγή: www.lifo.gr

Ελλάδα - Αιώνιο Ταξίδι (βίντεο) - Greqia - Një udhëtim i përjetshëm (video)

"Η Ελλάδα και η Αλβανία - 50 χρόνια αμοιβαίας δυσπιστίας" - Fusha e “minuar” e marrëdhënieve shqiptaro-greke

Ένα οδοιπορικό ιστορίας στο ναρκοθετημένο- εκατέρωθεν- πεδίο των ελληνοαλβανικών σχέσεων των ετών 1945- 1991 είναι το βιβλίο «Ελλάδα και Αλβανία» του Σταύρου Γ. Ντάγιου που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Literatus στη Θεσσαλονίκη.  Ο συγγραφέας, που είναι διδάκτορας Ιστορίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με σχετικό έργο («Ο ελληνικός εμφύλιος», «Η διεθνής διάσταση της ρήξης Χότζα- Τίτο», «Αποκληρωμένο έθνος: Η λαϊκή λογοτεχνία των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου»), αποτολμά το περπάτημα… Και το πραγματοποιεί πατώντας πάνω σε ελληνικά, δυτικά αλλά και αλβανικά αρχεία, έχοντας παράλληλα συμβουλευθεί Έλληνες αξιωματούχους του υπουργείου Εξωτερικών με πρώτους τους πρώην υπουργούς Πέτρο Μολυβιάτη και Θεόδωρο Πάγκαλο, τα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας καθώς και ανώτατα στελέχη του κομμουνιστικού καθεστώτος της Αλβανίας μεταξύ των οποίων και τον πρώην υπουργό Παιδείας Τεύτα Τσάμη και δεκάδες άγνωστες μέχρι τώρα πηγές και απόρρητους φακέλους.     Και- χωρίς να κρύβει την θέση του υπέρ της κατατρεγμένης από το καθεστώς ελληνικής μειονότητας- δεν χαρίζεται σε καμία πλευρά, σημειώνοντας πως στην πολυετή αρχειακή έρευνά του συνάντησε προσκόμματα, εμπάθειες και αναλήθειες και από τις δύο πλευρές:    «Η κομμουνιστική βιβλιογραφία της Αλβανίας είχε ως στόχο τη δημιουργία ενός ψευδούς μύθου περί της ελληνικής ενοχής , ενώ η Ελλάδα εξέφραζε υπερβολές και ανακρίβειες στοχοποιώντας τους κομμουνιστές ως το άπαν του κακού».     Ένα , πάντως, δεν διαπραγματεύεται σε αυτή την πραγματεία των 487 σελίδων. Ότι στο χώρο της μειονότητας η πάλη των τάξεων υπήρξε μία μορφή παρατεταμένου εμφυλίου, η οποία πάλη δεν απαλλάχθηκε από δύο βασικές ανεπάρκειες της ανθρώπινης φύσης: Το μίσος του Αλβανού ηγέτη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ενβέρ Χότζα κατά των πολιτικών του αντιπάλων, αλλά και το φόβο του …    Παραδεχόμενος ότι «κανένα έθνος δεν είναι αλάθητο, ακόμη και τα έθνη- θύματα θηριωδών», χαρακτηρίζει την Αλβανία ως «έθνος που πιστεύει πως διαθέτει ένδοξη ιστορία που όμως δεν μπορεί να… αποδείξει» , ενώ επισημαίνει ότι «η υπεροπτική Ελλάδα είχε την τάση να αναδεικνύει μια υπέρμετρη αναφορά σε αρχαίες αξίες συμπεριφερόμενη δυσανάλογα με την οικονομική της βαρύτητα».    Στο πρώτο κεφάλαιο ο ερευνητής καταγράφει την άμεση εμπλοκή των Αλβανών στον ελληνικό εμφύλιο με τις διαφωνίες Χότζα- Ζαχαριάδη . Στο δεύτερο κεφάλαιο μιλάει για τον «άτσαλο» τρόπο αποχώρησης των ελλήνων ανταρτών του Δημοκρατικού Στρατού με τις δύο χώρες να εμπλέκονται σε επιχειρήσεις κατασκοπείας και δολιοφθοράς κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου Σοβιετικής Ένωσης- ΗΠΑ. Στο τρίτο κεφάλαιο μελετάει την μακρά πορεία αποκατάστασης των διμερών σχέσεων που ξεκίνησε επί δικτατορίας το 1971 όταν πια η Αλβανική κυβέρνηση είχε διώξει τους Σοβιετικούς καλώντας τους Κινέζους. Στο τέταρτο κεφάλαιο φωτίζει την προσέγγιση των δύο χωρών μετά την καραμανλική μεταπολίτευση του 1974 υπό την κοινό φόβο της σοβιετικής απειλής. Στο πέμπτο κεφάλαιο αναλύει την περίοδο διακυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981- 1989 οπότε ήρθη εκ μέρους της Ελλάδας η ο νόμος περί εμπολέμου, με διεξοδική παρουσίαση της καταπιεστικής πολιτικής η οποία επέφερε καταδίκες εις βάρος της Αλβανίας από διεθνείς φορείς λίγο πριν την πτώση του κομμουνιστικού συστήματος (1991).     Στο δεύτερο μέρος ο συγγραφέας παρουσιάζει την προσπάθεια του αλβανικού καθεστώτος να αλλοιώσει τη δημογραφική υπεροχή των Ελλήνων στα 101 χωριά της «Νότιας Αλβανίας» , όπως ήταν η επίσημη ονομασία αυτού που οι Έλληνες αποκαλούν «Βόρειο Ήπειρο», με τις μεθοδεύσεις αλλοίωσης να έχουν αρχίσει από την εποχή του βασιλιά Ζόγκ.    Το διάλλειμα της απελευθερωτικής εισόδου των ελληνικών στρατευμάτων το χειμώνα του 1940 κράτησε μέχρι τον Απρίλιο του 1941, οπότε η μειονότητα παραδόθηκε στις φρικαλεότητες των Ιταλών φασιστών, για να βρεθεί κατόπιν στο πλευρό του αλβανικού ΕΑΜ προσδοκώντας την αυτοδιάθεση μέσω δημοψηφίσματος- κάτι που δεν δόθηκε ποτέ από τους νικητές συμμάχους…        Ανάμεσα στη πληθώρα των στοιχείων διασώζει τα ονόματα των πρώτων Ελλήνων διδασκάλων που εκτελέστηκαν με την κατηγορία των «εχθρών της λαϊκής εξουσίας» αμέσως μόλις ανακηρύχθηκε η «Λαϊκή Δημοκρατία». Και βέβαια στηλιτεύει την ύβρη του Ενβέρ Χότζα να καταργήσει το 1976 δια… νόμου όλες τις θρησκείες, που είχε ως αποτέλεσμα να κλείσουν 2.100 ελληνορθόδοξοι ναοί και μοναστήρια με πολλές εκκλησιές να μετατραπούν σε αποθήκες ή κέντρα ψυχαγωγίας για τη νεολαία!    Μια τεκμηριωμένη έρευνα για τα δεινά του ελληνισμού στην Αλβανία που αποφεύγει - μετά λόγου γνώσεως- τις «νάρκες» του εθνικισμού… ΑΠΕ-ΜΠΕ

Një udhëtim në fushën e minuar të marrëdhëniëve shqiptaro-greke që tenton të hedhë dritë mbi raportin mes dy vendeve vjen i botuar në një libër nga profesori i Historisë në Universitetin Aristotelio të Selanikut, Stavro Daju me titull “Shqipëria dhe Greqia. Daju analizon kryesisht periudhën pas Luftës së Dytë Botërore, duke evidentuar se Letërsia e Realizmit Socialist Shqiptare kishte për qëllim të krijonte një mit të rreme në lidhje me fajin grek, ndërsa thotë se gjatë kësaj periudhe Greqia ka shprehur ekzagjerime dhe pasaktësi, duke i cilësuar komunistët si burimi I të gjitha të kqëijave. Ai thotë se lufta e klasave në minoritet ishte një formë e luftës zgjatur civile. Në pjesën e dytë autori paraqet përpjekjet e regjimit shqiptar për të ndryshuar superioritetin demografik të grekëve në 101 fshatra në "Shqipërinë e Jugut", siç ishte emri zyrtar i asaj që grekët e quajnë "Epiri i Veriut", me intriga e ngatërresa që kanë filluar koha e Mbretit Zog. Duke pranuar se "asnjë komb nuk është i pagabueshëm” Daju e përshkruan Shqipërinë si "një komb që beson se ka  një histori të lavdishme, por që nuk mund të vërtetojë ...", ndërsa thekson se "Greqia fodulle ka qenë e  prirur për të nxjerr në pah referencat e të kaluarës mitologjike që kanë qenë  në disproporcion me peshën e saj ekonomike" Në kapitullin e parë studiuesi regjistron përfshirjen e drejtpërdrejtë të shqiptarëve në luftën civile greke duke përmendur mosmarrëveshjet Hoxha- Zahariadi.Kapitulli i dytë flet për rrugën "ngathët" të tërheqjes së rebelëve të Ushtrisë Demokratike Greke në të dy vendet për t'u angazhuar në spiunazh dhe sabotuar operacionet gjatë Luftës së Ftohtë  mes Bashkimit Sovjetik dhe SHBA. Në kapitullin e katërt  Daju ndriçon afrimin mes dy vendeve gjatë qeverisjes së Karamanlis në vitin 1974 nën frikën e përbashkët të kërcënimit sovjetik. Kapitulli i pestë analizon periudhën e qeverisë së Andreas Papandreu 1981- 1989, ku sipas tij Greqia tërheq aktin si palë ndërluftuese me Shqipërinë dhe nisjen e një politike represive që shtoi presionin e organizatave ndërkombëtarë ndaj  Shqipërisë pak para rënies së komunizmit (1991). Daju ka shfrytëzuar Arkivin e Historisë Bashëkohore, burime deri tani të panjohura dhe fotografi konfidenciale si dhe është konsultuar me ish-zyrtarë të Ministrisë së Jashtme greke, me ish-ministrat Petro Moliviatis dhe Theodoros Pangalos, ish-zyrtarë të lartë të regjimit komunist në Shqipëri, duke përfshirë ish-ministrin e Arsimit, Tefta Çami.

Γιατί ενανθρώπησε ο Υιός και όχι ο Πατήρ ή το Πνεύμα - Pse u trupëzua Biri dhe jo Ati ose Shpirti i Shenjtë.

Γιατί ενανθρώπησε ο Υιός και όχι ο Πατήρ ή το Πνεύμα Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός Ο Πατήρ δεν μεταπίπτει στον Υιό, παραμένει πάντα Πατήρ- ο Υιός δεν μεταπίπτει στον Πατέρα, παραμένει πάντα Υιός· το Πνεύμα δεν μεταπίπτει στον Πατέρα ή τον Υιό, παραμένει πάντα Πνεύμα άγιο. Η ιδιότητα καθενός προσώπου της Αγίας Τριάδας είναι σταθερή και αμετάβλητη. Πώς, άλλωστε, θα παρέμενε ιδιότητα αν ε­ναλλασσόταν συνεχώς περνώντας κάθε φορά σε άλλο πρόσωπο; Γι’ αυτό ο Υιός του Θεού είναι που γίνεται Υιός του ανθρώπου, για να παραμείνει ακριβώς η ιδιότητα αμετακίνητη. Γιατί, όντας Υιός του Θεού, όταν έγινε Υιός του ανθρώπου παίρνοντας σάρκα ανθρώπινη απ’ την αγία Παρθένο, δεν αλλοτριώθηκε από την υιική του ιδιότητα. Ο Υιός του Θεού ενανθρώπησε για να χαρίσει ξανά στον άνθρωπο εκείνο για το οποίο δημιουργώντας τον, τον προόρισε. Τον δημιούργησε σύμφωνα με τη δική του εικόνα, διανοητή και ελεύθερο, προορισμένο να του μοιάζει, δηλαδή να είναι, όπως κι ο δημιουργός του, τέ­λεια ενάρετος, πράγμα κατορθωτό για την ανθρώπινη φύση. Γιατί οι αρετές, δηλαδή η νηφαλιότητα, η ηρεμία, η ακεραιότητα, η αγαθοσύνη, η σοφία, η δικαιοσύνη, η ανεξικακία είναι, πρωταρχικά, γνωρίσματα της θείας φύ­σης. Ο Θεός, λοιπόν, δημιούργησε τον άνθρωπο σε πλήρη κοινωνία μαζί του (τον δημιούργησε για να μείνει άφθαρτος, τον ανέβασε στην αθανασία με το να τον κρα­τά κοντά του). Εμείς, όμως, αυτά τα γνωρίσματα της θείας φύσης τα αλλοιώσαμε και τα μπερδέψαμε με την παράβαση της εντολής, και περάσαμε στην παράταξη της κακίας με αποτέλεσμα να χάσουμε την κοινωνία με το Θεό. Τίς γαρ μετουσία φωτί προς σκότος; Και όταν πια στερηθήκαμε τη ζωή, πέσαμε στη φθορά του θανά­του. Επειδή, τώρα, ο Θεός μάς πρόσφερε το ύψιστο και δεν το διαφυλάξαμε, χρειάστηκε να κατέβει αυτός ότι χείριστο, δηλαδή στη δική μας ξεπεσμένη φύση, ώστε να μας ξαναδώσει, προσφέροντας και ενεργώντας ο ίδιος, την εξομονωμένη μ’ αυτόν εικόνα και τον αρχαίο προο­ρισμό. Κι ακόμα να μας διδάξει το ενάρετο ήθος της βιωτής, αυτό το ήθος που ο ίδιος με την επίγεια ζωή του κατέστησε συγκεκριμένο και ευκολοκατόρθωτο. Κι ακό­μα να μας ελευθερώσει από τη φθορά, γέρνοντάς μας πάλι σε κοινωνία με τη ζωή, με το να ανοίξει ο ίδιος το δρόμο της δικής μας ανάστασης. Και ακόμα να ξανακάνει και­νούργιο το θρυμματισμένο κι αγνώριστο κανάτι της ύ­παρξής μας, να λύσει τα δεσμά της κυριαρχίας του δια­βόλου επάνω μας προσκαλώντας μας να αναγνωρίσουμε την κυριαρχία του Θεού. Και ακόμα να μας γεμίσει κου­ράγιο και να μας εκπαιδεύσει να πολεμούμε τον τύραννο με την υπομονή και την ταπείνωση. Με την ενανθρώπηση, λοιπόν, του Υιού του Θεού καταργήθηκε η λατρεία των δαιμόνων, όλη η κτίση αγιά­στηκε με το θείο του αίμα, οι βωμοί και οι ναοί των ει­δώλων κατεδαφίστηκαν, ρίζωσε η γνώση του Θεού, λα­τρεύεται πια η ομοούσια Τριάδα, η άκτιστη θεότητα, ο ένας αληθινός Θεός ο δημιουργός και κυβερνήτης του σύμπαντος. Τώρα πια, πάλι, οι αρετές είναι κατορθωτός τρόπος ζωής, προσφέρθηκε η ελπίδα με την ανάσταση του Χριστού· τώρα πια οι δαίμονες τρέμουν τους ανθρώ­πους που προηγουμένως ήταν του χεριού τους. Και το πράγματι αξιοθαύμαστο, είναι πως όλα αυτά κατορθώθη­καν με το σταυρό και τα πάθη και το θάνατο. Κηρύχθηκε σ’ όλη τη γη το Ευαγγέλιο της υποταγής στο Θεό, όχι με πολέμους και όπλα και στρατούς που σύντριβαν εχθρούς. Κηρύχθηκε από λίγους γυμνούς, φτωχούς κι αγράμμα­τους, που διώχνονταν από παντού, που δέχονταν κτυπήματα, που θανατώνονταν, που κήρυτταν ένα σταυρωμένο και νεκρό, που όμως επικράτησαν απέναντι στους σο­φούς και τους ισχυρούς γιατί ακριβώς τους ακολουθούσε η ακαταμάχητη δύναμη του σταυρωμένου. Ο θάνατος, ο πριν τρομακτικός, νικιέται, και καταδικάζεται τώρα ο α­πόβλητος και μισητός της ζωής. Αυτά είναι τα αποτελέσματα της παρουσίας του Χρι­στού· αυτές είναι οι συνέπειες της επιβολής της δύναμής του. Δεν έσωσε ένα λαό, όπως ο Μωυσής που φυγάδευσε από την Αίγυπτο τους Εβραίους περνώντας τους μέσα από τη θάλασσα για ν’ απαλλαγούν από τη δουλεία του Φαραώ. Έσωσε ολόκληρη την ανθρωπότητα από τη φθο­ρά του θανάτου και το γεμάτο κακία τύραννο, την αμαρτία. Και έσωσε τους ανθρώπους όλους, όχι πειθαναγκάζοντάς τους να ασκήσουν την αρετή, όχι παραχώνοντάς τους στο χώμα, όχι καίοντάς τους και διατάσσοντας να λιθοβολούνται οι αμαρτωλοί, αλλά πείθοντάς τους με πραότητα, υπομονή και συγχωρετικότητα να διαλέξουν την αρετή και να συναγωνίζονται στους κόπους γι’ αυτήν και έτσι να ικανοποιούνται. Προηγουμένως όταν αμάρταναν ετιμωρούντο με κτυπήματα κι όμως επέμεναν στην αμαρτία και την είχαν θεοποιήσει· τώρα δέχονται να υφίστανται κτυπήματα για χάρη της υπακοής στο Θεό και για χάρη της αρετής, δέχονται να κακοπάθουν και να θα­νατώνονται. Δόξα σε σένα Χριστέ, Λόγε του Θεού και Σοφία και Δύναμη και Θεέ Παντοκράτορα. Τί να σου αντιδωρίσουμε εμείς οι άπραγοι για όλα όσα μας χάρισες; Όλα μας τα έχεις δοσμένα εσύ και τίποτ’ άλλο δε ζήτησες από εμάς παρά ν’ αποδεχτούμε τη σωτηρία που μας πρόσφερες, δίνοντάς μας ακόμα και τη δύναμη για να το κάνουμε. Και την προσπάθεια μας πάλι νιώθεις για χάρη γιατί εί­σαι απερίγραπτα αγαθός. Σ’ ευχαριστούμε, εσένα που μας έδωσες την ύπαρξη, μα και μας χάρισες την αιώνια ζωή· εσένα που  όταν την χάσαμε και την αρνηθήκαμε, μας οδήγησες πίσω σ’ αυτήν με την ενανθρώπησή σου που καμιά γλώσσα δεν τολμά να ερμηνεύσει. (Πηγή: «Χριστούγεννα», εκδ. Ακρίτας, σ.76-81)

Pse u trupëzua Biri dhe jo Ati ose  Shpirti i Shenjtë. Shën Joan Damaskinoi Ati nuk bie (kërcen/zë vendin ) në Bir, mbetet gjithmonë At – Biri nuk bie në At, mbetet gjithmonë Bir, Shpirti i Shenjtë nuk bie në At ose Bir, mbetet gjithmonë Shpirti i Shenjtë. Cilësia e secilit prej personave të Trinisë së Shenjtë është stabël dhe e pandryshueshme. Si do të mbetej ndryshe cilësi, nëse ndryshonte vazhdimisht duke kaluar nga njëri person tek tjetri? Për këtë arsye Biri i Zotit ishte që u bë Biri i njeriut, me qëllim të mbetej pikërisht cilësia e pandryshueshme. Sepse duke qënë Biri i Zotit, kur u bë Biri i njeriut duke marrë trupin njerëzor nga Virgjëresha e shenjtë nuk u ndryshua cilësia e tij e të qënit “Bir”. Biri i Zotit u trupëzua që t’i falë sërish njeriut atë për të cilën, duke e krijuar, e destinonte. E krijoi sipas shëmbëlltyrës së tij, mendimtar dhe të lirë, të destinuar që ti ngjasë, dmth të jetë, ashtu si dhe krijuesi i tij, përsosmërisht i virtytshëm, gjë e arritshme nga natyra njerëzore. Sepse virtytet dmth qartësia e të menduarit, qetësia, integriteti, mirësia, mençuria, drejtësia, mungesa e ligësisë janë, si fillim, karaktersitka të natyrës hyjnore. Zoti, pra krijoi njeriu në një kungim të plotë me të ( e krijoi që të mbetet i pacënueshëm/i pakorruptueshëm, e ngjiti tek pavdekshmëria duke e mbajtur pranë tij). Por ne, këto karakteristika të natyrës hyjnore i tjetërsuam dhe i ngatërruam me shkeljen e urdhërit dhe kaluam në krahun e së keqes me rezultat të humbasim kungimin tonë me Zotin.  Çfarë lidhje ka drita me errësirën? Dhe kur tashmë kishim humbur jetën, u rrëzuam në degradimin e vdekjes. Por, mqs, tani Zoti ynë na ofroi më të lartën dhe nuk e ruajtëm, na u desh që zbresë ai tek më e ulta, dmth në natyrën tonë të rrënë, në mënyrë të na jepte sërish, duke ofruar dhe duke vepruar ai vetë, ngjashmërinë e shëmbëlltyrës me të dhe destinacionin e lashtë. Për më tepër na mësoi moralin e virtytshëm të jetës, atë moral që ai vetë me jetën e tij tokësore e bëri konkret dhe lehtësisht të arritshëm. Po ashtu të na çlirojë nga shpërbërja, duke na kthyer sërish në kungimin me jetën, duke na hapur ai vetë rrugën e ngjalljes së tij. Për më tepër të ribëjë të re dhe të padallueshme kanatën e coptuar të ekzistencës tonë, të zgjidhë zinxhirët e zotërimit të djallit mbi ne duke na ftuar që të pranojmë pushtetin e Zotit. Gjithashtu të na mbushte me kurajo dhe të na edukojë që të luftojmë tiranin me durimin dhe përulësinë. Por me trupëzimin, pra të Birit të Perëndisë u shfuqizua adhurimi i demonëve, e gjithë natyra u shenjtërua me gjakun hyjnore, flijtoret dhe tempujt e idhujve u rrëzuan, zuri rrënjë njohuria  e Zotit, adhurohet tashmë Triadha e njëqënëshme, hyjnia e pakrijuar,  i vetmi Zot i vërtetë, krijues i gjithësisë. Tashmë, sërish, virtytet janë formë e arritëshme e të jetuarit, u ofrua shpresa me ngjalljen e Krishtit, tashmë demonët dridhen para njerëzve ndërsa më parë i kishin në dorë ata. Ajo që me të vërtetë është për të admiruar, është se të gjitha këto u arritën me kryqin dhe pësimet dhe vdekjen. U shpall në të gjithë botën Ungjilli i nënshtrimit tek Zoti, jo me luftra dhe armë dhe me ushtri që dërrmonin armiqtë. U predikua nga të pakët, lakuriq, të varfër, të pashkolluar, të cilët dëboheshin nga kudo, të cilët pranonin rrahje, që virteshin, që predikonin një të vdekur të kryqëzuar, por që mbizotëruan përballë të urtëve dhe të fortëve sepse pikërisht i ndiqte forca e paluftueshme e të kryqëzuarit. Vdekja, që më parë terrorizonte, u mund dhe u ndëshkua tashmëi dështuari dhe urryesi  i jetës. Këto pra janë rezultatet e prezencës së Krishtit, këto janë rrjedhimet e zbatimit të fuqisë së tij. Nuk shpëtoi një popull, si Moisiu që shpëtoi nga Egjipti Hebrenjtë duke i kaluar nga deti për ti çliruar nga skllavëria e Faraonit. Shpëtoi të gjithë njerëzimin nga degradimi i vdekjes dhe nga tirani i mbushur me ligësi, që është mëkati. Shpëtoi të gjithë njerëzit, jo duke i bindur me detyrim që të ushtrojnë virtytin, jo duke i dorëzuar ata tek dheu, jo duke i djegur dhe duke urdhëruar që të goditen me gurë mëkatarët, por duke i bindur me qetësi,butësi dhe duke falur që të zgjedhin virtytin dhe të bashkëluftojnë me mundime për atë dhe ashtu të kënaqen. Më përpara kur mëkatonin ndëshkoheshin me goditje por mgjth atë këmbëngulnin në mëkat dhe e kishin kthyer atë në hyjni, tani pranojnë që të marrin goditje për hir të bindjes tek Zoti dhe për hir të virtytit, pranojnë që të pësojnë të këqija e mundime por dhe të vriten. Lavdi më ty o Krisht, Fjala e Zotit dhe Urtësia dhe Fuqia dhe Zoti i Gjithëpushtetshëm. Çfarë të të kthejmë ne si dhuratë në vend të dhuratës, ne që nuk bëmë asgjë për të gjitha sa na dhurove? Të gjitha na i ke dhënë ti dhe asgjë tjetër nuk kërkove nga ne përveç se të pranojmë shpëtimin që na dhe, duke na ofruar akoma dhe fuqinë që ta bëjmë. Akoma dhe përpjekjen tonë e ndjen për nder sepse je në mënyrë të papërshkrueshme i mirë. Të falenderojmë, ty që na dhe ekzistencën tonë, por dhe na fale jetën e përjetëshme, ty që kur të humbëm dhe të mohuam na udhëzove sërish tek ajo me trupëzimin tënd që asnjë gjuhë nuk guxon të interpretojë. (Burimi “Krishtlindje” botimet Akritas fq 76-81). Përktheu T. Nuk lejohet kopjimi apo riprodhimi i përkthimit pa ju rreferuar burimit nga ku u huazua materiali

ΜΕΓΑΛΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΤΗ ΦΛΩΡΙΝΑ 23.8.1986 ΓΙΑ ΤΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ TOYΣ ΚΑΘΗΚΩΝΤΩΝ

Ἀκοῦτε ἀποσπάσματα

1) Ἀπὸ τὸ μήνυμα τῶν Χριστουγέννων τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου, τοῦ 1980.

2)Τοῦ μεγάλου Συλλαλητηρίου ἐναντίον τοῦ ἄθεου καθεστώτως τοῦ Ἐμβέρ Χότζα.

Καὶ βλέπετε ρεπορτάζ ἐφημερίδων ἐκείνης τῆς ἐποχῆς.

ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΚΟΜΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΞΟΥΜΕ

Μιλῶντας γιὰ τὴν σκληρὴ ἀθεΐα τοῦ Χότζα, λέει δύο προφητεῖες ποὺ ἐκπληρώθηκαν

α) Ἀναφερώμενος στὸν Φλωράκη τον ἀρχηγό τοῦ Κουμουνιστικοῦ κόμματος στὴν Ἑλλάδα, βλέπει την μεταστροφή του στον Χριστό, ποὺ ἔγινε ὕστερα ἀπὸ ἀρκετά χρόνια. Δεῖτε τὸ βίντεο ἐδῶ:

Καὶ στὴν συνέχεια στέλνει τὸ μήνυμα, ὅτι·

Ἡ Ἑλλάδα χωρὶς πιρούνια καὶ κουτάλια ζεῖ, ἀλλὰ χωρὶς Θεό δὲν ζεῖ.

β) Τέσσερα χρονια πρίν ἀπὸ τὴν πτώση τοῦ τυραννικοῦ καθεστώτως τῆς “Αλβανίας, λέει· Ἐλπίζω εἰς τὸν Θεό καὶ προφητεύω ἀπὸ τῆς θέσεως ταύτης ὅτι· Δὲν εἶναι μακράν ἡ ἡμέρα, -βγαίνει ἡλιος- καὶ θὰ λειτουργήσουμε στὴν Κορυτσιά και τὸ Ἀργυρόκαστρο τὴν ἡμέραν αὐτήν.
1. ΜΗΝΥΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΤΟΥ 1980, ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΡΩΪΚΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ ΚΑΝΤΙΩΤΗ.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ

Ὀ Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης ἀκουγε τὸν ἀναστεναγμό τῶν Ἑλλήνων τῆς Βορείου Ἡπειρου καὶ πάντοτε τους μνημόνευε στὴν μεγάλη εἰσοδο

Κάθε χρόνο στὸ Χριστουγεννιάτικο καὶ τὸ Πασχαλινό μήνυμα ποὺ ἀπηύθυνε στὸ Ποίμνιό του μετὰ δακρύων μνημόνευε τοὺς ἀδελφούς μας Βορειοηπειρῶτες, τοὺς χριστιανοὺς τῆς Μικρας Ἀσίας, τοῦ Πόντου καὶ τοὺς ἀδελφούς μας Κύπρους.

Ἀκούστε τί λέει στὸ μήνυμα γιὰ τοὺς βορειοηπειρῶτες τὸ1980.

2. ΕΚΑΝΕ ΜΕΓΑΛΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΤΗ ΦΛΩΡΙΝΑ, ΣΤΙΣ 23.8.1986

Ὁ μητροπολίτης Φλωρίνης Αὐγουστῖνος δὲν ἔμεινε στὰ μηνύματα καὶ στὶς εὐχές, ἔκανε συλλαλητήριο στὴν Φλώρινα καὶ κατάφερε νὰ ἀνακατέψει τὰ νερὰ τοῦ Ἐνβέρ Χότζα.

Τὴν ἀγάπη του καὶ τὸν πόνο του για τοὺς 300.000 Βορειοηπειρῶτες ποὺ ὑπέφεραν κάτω ἀπὸ τὸ τυραννικὸ καὶ ἄθεο καθεστῶς τοῦ Ενβέρ Χότζα τὸ μετέδωσε στὸν πιστό λαό καὶ διοργάνωσε μεγάλο συλλαλητήριο μὲ 5.000 ἀνθρώπους, ὅταν ἕνα Ἀλβανικὸ συγκρότημα στὶς 23.8.1986 ἐσταλη ἀπὸ τὸ Χότζα για νὰ διασκεδάση τοὺς Φλωρινιῶτες.

Ἡ ὁμιλία ἦταν δυναμικὴ καὶ ὁ παλμός τοῦ λαοῦ μεγάλος.