Αργυρόκαστρο 1992: Διαδήλωση Ελλήνων κατά των επιθέσεων απο τις Αλβανικές Αρχές

Αργυρόκαστρο 1992- Βουλευτικές Εκλογές 
Τον Φεβρουάριο του 1992 απαγορεύεται επίσημα και με διάταξη η συμμετοχή της ΟΜΟΝΟΙΑΣ στις επερχόμενες εκλογές. 
Το ΚΕΑΔ (Κόμμα Ένωσης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων) δημιουργήθηκε για να εκπροσωπήσει την ΟΜΟΝΟΙΑ και κατά συνέπεια τον Ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου στην Αλβανική Βουλή. 
Την εμφάνιση του ΚΕΑΔ προσπάθησαν να υπονομεύσουν οι αλβανικές αρχές και 2 ημέρες πριν τις εκλογές του 1992, στο χωριό Γράψη αστυνομικοί ανοίξανε πυρ σε αυτοκίνητο το οποίο μετέφερε τον πολιτευτή του ΚΕΑΔ Μιχάλη Νταλιάνη. Απ την επίθεση τραυματίστηκε σοβαρά ο 23χρονος Αριστείδης Ζάκος. Σκοπός της επίθεσης ήταν να τρομοκρατηθεί ο Ελληνισμός της Βορείου Ηπείρου.Το γεγονός αυτό ξεσήκωσε τον κόσμο σε ειρηνική διαδήλωση με την συμμετοχή 2000 Ελλήνων έξω απ το αστυνομικό τμήμα του Αργυροκάστρου.

Το ΚΕΑΔ στις εκλογές του 1992 εκλέγει 2 Έλληνες βουλευτές.

Αρχείο ΕΡΤ

Αλβανός βουλευτής: ‘ Στη Χιμάρα δεν υπήρξε ποτέ, πραγματική ελληνική μειονότητα’…

Τίτλος: «Ο Κοκεντίμα επιτίθεται στον Ντούλε: Είμαι Αλβανός, είμαι Χιμαριώτης!»

Ο σοσιαλιστής βουλευτής Κότσο Κοκεντίμα (Koço Kokëdhima)-  γνωστός για τις επιθέσεις του κατά της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία- σε μια συνάντησή του με οπαδούς του σοσιαλιστικού κόμματος στον Αυλώνα, δήλωσε ότι ( τα μέλη του) ΚΕΑΔ έχουν χτίσει χωρίς άδειες στη Χιμάρα, αναφερόμενος στις καταγγελίες της μειονότητας για υφαρπαγή της περιουσίας των Ελλήνων στην περιοχή.

Ο Κοκεντίμα δήλωσε, ακόμη, ότι  «δεν υπήρξε ποτέ μια πραγματική ελληνική μειονότητα» στη Χιμάρα.

Αναφερόμενος στον επικεφαλής του Κόμματος της Ένωσης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων – ΚΕΑΔ (PBDNJ) Βαγγέλη Ντούλε είπε: 

« Ο Ντούλε είναι ένας Έλληνας μειονοτικός, εγώ είμαι Αλβανός, είμαι Χιμαριώτης», είπε χαρακτηριστικά ο Κοκεντίμα.

Σύμφωνα με τον ίδιο, ο Ντούλε έχει κερδίσει χάρη στις ψήφους του Σοσιαλιστικού Κόμματος –SP.

“Ο Ντούλε πρόδωσε τη Χιμάρα προκάλεσε την μειονότητα και ως εκ τούτου είναι μειοψηφία στο κόμμα του”.

Και πρόσθεσε:

«Εγώ δεν θα συγχωρήσω ό, τι έκανε ο Σαλί (Μπερίσα) στον Αυλώνα και σε όλη την ακτή», είπε σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσει τις ενέργειες της αλβανικής κυβέρνησης κατά των περιουσιών των Ελλήνων στην περιοχή.

--

The Hellenic Information Team

Ράμα: Ο Κοκδήμα είναι ο Αγάς του Νότου‏

Αγά του Νότου αποκάλεσε ο πρωθυπουργός της Αλβανίας Έντι Ράμα, τον βουλευτή Κότσο Κοκδήμα σε μια συνάντηση των βουλευτών του Σοσιαλιστικού Κόμματος που έγινε στις 29 Ιανουαρίου στην Αυλώνα.

Η συνάντηση που έγινε αμέσως μετά την μεγάλη διαδήλωση του Σοσιαλιστικού Κόμματος στην Αυλώνα, όπου ο Κότσο Κοκδήμα έκανε δηλώσεις για την Αλβανική (όπως αυτός την θεωρεί) Χιμάρα και επιτέθηκε κατά του βουλευτή Βαγγέλη Ντούλε. Η συνάντηση έγινε παρουσία και άλλων βουλευτών του ΣΚ στην νότια Αλβανία, σε πανηγυρικό κλίμα για τα τελευταία κατορθώματα του Κοκδήμα στην Χιμάρας.

Ο τίτλος του Αγά στον Κoκδήμα σχετίζεται με τον χαρακτηρισμό που του έδωσε ένας άλλος βουλευτής του Σοσιαλιστικού κόμματος o Fatmir Toci, ο όποιος στο παρελθόν τον είχε αποκαλέσει Αλί Πάσα, συσχετίζουντας το έργο του Κοεδήμα με αυτήν του Αλί Πάσα ο όποιος ήταν ο πρώτος Τουρκαλβανός που δάμασε την Χιμάρα. Αλλά για πρώτη φορά αυτόν τον χαρακτηρισμό το χρησιμοποιεί δημόσιος και ο πρωθυπουργός Ράμα.

Στην εν λόγω συνάντηση ο βουλευτής Toci άλλαξε τον χαρακτηρισμό για τον Κοκεδήμα τον οποίο αποκάλεσε Ενβέρ Χότζα, κάτι που προκάλεσε γέλια χαράς στον βουλευτή Κοκδήμα και στον Πρωθυπουργό Ράμα.

Ο βουλευτής Κοκδήμα ο όποιος ένιωσε κολακευμένος από τους χαρακτηρισμούς αυτούς, δεν δήλωσε ποιους απ' τους δύο χαρακτηρισμούς προτιμά περισσότερο καθώς του είναι δύσκολο να διαλέξει ανάμεσα στα δύο του λατρεμένα είδωλα.

Ελληνοαλβανικά σύνορα: Τα ακριτικά χωριά στο έλεος των κατσαπλιάδων

 Σιδερένια κιγκλιδώματα στις πόρτες και στα παράθυρα, αγκαθωτά συρματοπλέγματα στις ταράτσες και τους κήπους, σπίτια που όταν τα αντικρίζεις θυμίζουν φυλακή. Αυτή είναι η εικόνα, που αποτυπώνει την ανησυχία των κατοίκων στα χωριά της ελληνοαλβανικής μεθορίου, στο Πωγώνι των Ιωαννίνων.

Εκτεθειμένοι απέναντι σε παραβατικές συμπεριφορές, οι ακρίτες αντιμετωπίζουν με ρεαλισμό, αλλά και τρόμο, τη δύσκολη καθημερινότητά τους και θωρακίζουν τα σπίτια τους. Απόμαχοι της ζωής, ηλικιωμένοι οι περισσότεροι, αν και δυσκολεύονται οικονομικά, για να προστατέψουν την οικογένεια και την περιουσία τους, ξοδεύουν από το υστέρημα τους, προκειμένου να οχυρωθούν πίσω από ένα κάγκελο. Είναι ένα έξοδο που επιβαρύνει, κατά μέσο όρο, με 1000 ευρώ το κάθε σπίτι, αλλά και πάλι όπως λένε «τα σίδερα αν και μασίφ δεν παρέχουν ασφάλεια, γιατί οι εκπαιδευμένοι κακοποιοί τα λυγίζουν».

«Η νύχτα δεν μας βρίσκει στο καφενείο. Όλοι κλείνονται στα σπίτια από νωρίς» τονίζει στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο Βασίλης Μάτσιας, κάτοικος του χωριού Κτίσματα και πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου.

Τα χωριά του Πωγωνίου, απλώνονται σε μία περιοχή που βρίσκεται στη μεθόριο με την Αλβανία και τα αμέτρητα περιστατικά διαρρήξεων σε σπίτια και εκκλησίες, ληστειών σε βάρος ηλικιωμένων, λεηλασιών σε περιουσίες, κάνει τη ζωή των κατοίκων στα σύνορα ένα θρίλερ, καθώς τους κυριεύει ο φόβος.

«Ζούμε σε δύσκολες συνθήκες. 'Αλλο να το ακούς και διαφορετικά να το βιώνεις. Μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι, κοιτάμε δεξιά και αριστερά στο δρόμο. Τρώμε με κλειδωμένη την πόρτα της κουζίνας. Κοιμόμαστε και με κλειδωμένη την πόρτα στο υπνοδωμάτιο. Το συναίσθημα του φόβου δεν περιγράφεται».

Στο χωριό Μαυρόπουλο, που είναι αμφιθεατρικά κτισμένο πάνω από το ποτάμι της Κακκαβιάς, φτάσαμε μεσημέρι. Στο δρόμο δεν κυκλοφορούσε άνθρωπος Ξαφνικά μέσα από ένα χωράφι κοντά στον δρόμο εμφανίζεται ένα 60χρονος άνδρας, που με καχυποψία και επιτακτικά ζήτησε να μάθει τι κάνουμε στον τόπο του. Η συζήτηση μαζί του δικαιολογεί τη συμπεριφορά του. «Ξέφραγο αμπέλι και σταυροδρόμι παρανομίας» χαρακτηρίζει το χωριό του.

Παιδικές φωνές στα χωριά των συνόρων δεν ακούγονται στις γειτονιές. Οι οικογένειες με τα παιδιά ζουν στα Γιάννενα και το ερώτημα που πλανάται είναι τι θα απογίνει ο τόπος, όταν «φύγουν» και οι ηλικιωμένοι ακρίτες.

«Τα χωριά ερημώνουν. Το κάθε χωριό γίνεται άσυλο του κάθε παραβατικού Αλβανού» λέει ο κ. Μάτσιας, ο οποίος ζει σε μία γειτονιά που έχει 17 κλειστά σπίτια στα Κτίσματα. Ζητάμε προστασία, συνεχίζει, ενώ παραθέτει τις προσπάθειες που έχει κάνει προς τους αρμοδίους η δημοτική Αρχή Πωγωνίου τα τελευταία χρόνια. «Θα μας περάσουν για γραφικούς στο τέλος. Όμως είναι θέμα ασφάλειας» τονίζει και προσθέτει πως είναι αναγκαία η επαναλειτουργία των στρατιωτικών φυλακίων στην περιοχή, αλλά και η ενίσχυση της δύναμης των συνοριοφυλάκων, η οποία έχει μειωθεί κατά 70% στην περιοχή.

«Αυτό που βιώνουμε είναι εθνική ντροπή. Να βρει το ελληνικό κράτος τρόπους, να πάρει μέτρα που να αποτρέπουν τη δράση των Αλβανών κακοποιών. Δεν είμαστε εθνικιστές, τη ζωή μας θέλουμε να προστατεύσουμε» επισημαίνει και μας αφηγείται πως μία 95χρονη γιαγιά με ψυχραιμία αντιμετώπισε κακοποιό, που εισέβαλε σπίτι της, πριν λίγες ημέρες. «Ήταν 3.30 τα ξημερώματα, όταν η γιαγιά αντιλήφθηκε πως στο σπίτι της είχε μπει από ένα παράθυρο κάποιος άγνωστος. Όμως δεν έχασε την ψυχραιμία της. Σηκώθηκε από το κρεβάτι και με γρήγορες και αθόρυβες κινήσεις βγήκε από το σπίτι, αφού κλείδωσε τον διαρρήκτη μέσα, και ζήτησε βοήθεια από τη γειτονιά».

Πηγή

Αφιέρωμα στο ορθόδοξο χριστιανικό τραγούδι παρουσία του Αρχιεπισκοπου Αλβανίας Αναστασίου

Στις 16 Ιανουαρίου στο κατάμεστο Μεγάρο Μουσικής Αθηνών, πραγματοποιήθηκε αφιέρωμα στο Χριστιανικό Τραγούδι, που οργάνωσε το Μελωδικό Καράβι.  

Για πρώτη φορά πολυαγαπημένες συνθέσεις παρουσιάστηκαν από συμφωνική ορχήστρα και μεγάλες χορωδίες. Στην εκδήλωση συμμετείχαν η 50μελής Συμφωνική Ορχήστρα του Κέντρου Ελληνικής Μουσικής υπό τη διεύθυνση του  Ανδρέα Τσελίκα,  200 χορωδοί με τα Μουσικά Σύνολα «Επτάχορδη Λύρα» Αγίου Ευθυμίου Κερατσινίου υπό τη διεύθυνση της Χρυσούλας Τσιμούρη, οι Παιδικές Χορωδίες του Σπύρου Λάμπρου, η Παιδική Χορωδία Ελληνογαλλικής Σχολής «Άγιος Ιωσήφ» υπό τη διεύθυνση του Ηλία Λιαμή, η Viva Voce υπό τη διεύθυνση του Θοδωρή Κωνσταντόπουλου,  η Con Anima υπό τη διεύθυνση της Ιουλίας Τζανετουλάκου και ένα μικρό φωνητικό και ορχηστρικό σύνολο υπό τη διεύθυνση του Βασίλη Χατζηνικολάου. Επίσης τραγούδησαν  η Καίτη Κουλλιά και ο Κωνσταντίνος Μπιλάλης. Συμμετείχαν επίσης ο Πάνος Δημητρακόπουλος στο κανονάκι και ο Ντίνος Γεωργούντζος στην ενορχήστρωση και καλλιτεχνική επιμέλεια των τραγουδιών. Η σκηνοθεσία της συναυλίας, ήταν του Δημήτρη Αδάμη.

Από το αφιέρωμα αυτό, δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι αναφορές σε δύο παλαιότερες και δύο νεώτερες μορφές, ο καθένας από τους οποίους συνέβαλε με τις δυνάμεις του στο χριστιανικό τραγούδι.  Είναι ο ποιητής Αλέξανδρος Γκιάλας (Γ. Βερίτης) ο οποίος κατέχει κεντρική θέση στο χριστιανικό τραγούδι, καθώς είναι αυτός που έθεσε τις βάσεις για τα τραγούδια που ακολούθησαν.  Η μουσουργός Ελένη Οικονομοπούλου, η οποία έγραψε κλασσική μουσική και ασχολήθηκε με τη σύνθεση ορατορίων.  Ο Δημήτρης Αντωνόπουλος, εμβληματική μορφή των κατασκηνώσεων των ΧΜΟ στον Παρνασσό, ο οποίος έγραψε την μουσική και τους στίχους σε τραγούδια και ύμνους και ο Αμβρόσιος Χατζηαποστόλου παιδί κι αυτός των κατασκηνώσεων, ξεχωριστό ταλέντο, μαέστρος, μουσικός, ενορχηστρωτής, δημιουργός του πρώτου δίσκου «Ανατολές γεμάτες φως».

Επίσημος καλεσμένος της βραδιάς, ένας άνθρωπος των κατασκηνώσεων των Χριστιανικών Μαθητικών Ομάδων (ΧΜΟ) στον Παρνασσό, που ότι και να πει κανείς γι’ αυτόν είναι λίγο.  Καθηγητής του Πανεπιστημίου, Ιεραπόστολος στην Αφρική, Αρχιεπίσκοπος στην Αλβανία,  διεθνής εκκλησιαστική προσωπικότητα.  Ο άνθρωπος που πρωτοστάτησε στη σύγχρονη αναγέννηση της Eξωτερικής Iεραποστολής της Ορθόδοξης Eκκλησίας και στη συνέχεια πραγματοποίησε την ανασυγκρότηση εκ βάθρων την Eκκλησίας της Aλβανίας, η οποία είχε καταρρεύσει ύστερα από 46 χρόνια διωγμών.

 Στην ομιλία του ο Αρχιεπίσκοπος  Τιράνων και πάσης Αλβανίας κ.κ. Αναστάσιος τόνισε τα εξής:

«Στις πρώτες χριστιανικές συντροφιές που δημιουργήθηκαν μέσα στη σκοτεινιά της κατοχής, νιώσαμε την ανάγκη να εκφράσουμε, να μιλήσουμε για τον πόνο, για τις προσδοκίες μας και να κάνουμε τραγούδι τις ανησυχίες τους πόθους, τις ελπίδες μας και να προσευχηθούμε  με γλώσσα απλή και άμεση.  Μας ενέπνεε ο στίχος του ψαλμωδού: «άσατε τω Κυρίω άσμα καινόν η αίνεσις Αυτού εν εκκλησία οσίων».    Ύμνους στη νεοελληνική, χρησιμοποιούσαν ήδη τα κατηχητικά σχολεία.

Πολλά από τα τραγούδια μας ξεπήδησαν από από νεανικές κατασκηνώσεις που άρχισαν το καλοκαίρι του 1945 και αργότερα είχαν μια κορύφωση στον Παρνασσό. Στο σύντομο διάστημα, θέλαμε να δημιουργήσουμε ύμνους για τις ομάδες μας.  Με στίχους απλούς, ευαίσθητους, δυναμικούς, υπακούοντας στην προτροπή του απ. Παύλου: « ο λόγος του Χριστού ενοικείτω εν υμίν πλουσίως, εν πάση σοφία διδάσκοντες και νουθετούντες εαυτούς ψαλμοίς και ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς, εν χάριτι άδοντες εν τη καρδία υμών τω Κυρίω».  Μελοποιούσαμε αυτές τις ωδές με αυτοσχέδιες συνθέσεις ή με αποσπάσματα κλασσικής μουσικής.  Ήταν αυθόρμητες νεανικές κατασκευές,  που έδιναν όμως χαρά… Κι αυτό συνεχίζεται και σήμερα, σαν ποτάμι νεανική πνοής που συνεχίζει να τρέχει εβδομήντα χρόνια τώρα.  Επεκτείνοντας το όραμά μας σ’ όλη την οικουμένη.

«Άσατε τω Κυρίω πάσα η γη, αναγγείλατε εν τοις έθνεσι» …Δυναμική, αγωνιστική, και λυρική η ποίηση του Βερίτη προσέφερε πολύτιμο υλικό. Οι στίχοι του, εξακολουθούν να αντηχούν στα αυτιά μας. «Ο Χριστός Αρχηγός μας και στρατιώτες εμείς», «Οι πλάκες που στέκατε βαριές στα μνήματα και στις καρδιές, σας έσπασε ο Χριστός μου». Πολλοί άλλωστε γνωστοί ή ανώνυμοι ποιητές, από την Αθήνα, από τη Θεσσαλονίκη και την επαρχία, μας τροφοδότησαν με προσφιλή τραγούδα.

Αξίζει να προγραμματιστεί μια συστηματική μελέτη και έρευνα για να συγκεντρωθεί, να συστηματοποιηθεί και να αξιολογηθεί το πολυποίκιλο υλικό  και να προβληθεί η πιο όμορφη ποιητική έμπνευση.  Θα πρότεινα να θεσπιστεί και ένα βραβείο γι’ αυτήν την έρευνα. Νομίζω ότι ο αθλοθέτης πολύ γρήγορα θα βρεθεί, δηλώνω ότι είναι ο ομιλών.

Τα χριστιανικά  τραγούδια χαροποίησαν τους νέους, σε ναούς, στο ύπαιθρο, μας συναδέλφωσαν στις εκδρομές,  την κατασκήνωση… Αντηχούσαν στις καρότσες των φορτηγών εκείνης της εποχής, που χρησιμοποιούσαμε για εξορμήσεις σε κάμπους και βουνοπλαγιές, στα ακριτικά χωριά της πατρίδας μας, γέμιζαν με παρηγοριά ενθουσιασμό και ελπίδα, την καταχνιά εκείνου του καιρού, αλλά και με δοξολογία και ευφροσύνη, τις χαρούμενες και δημιουργικές μας ημέρες.

Ας είμαστε ρεαλιστές, ξέρω πολύ καλά και είναι γνωστό ότι διάφορες φωνές κατέκριναν το νεώτερο χριστιανικό τραγούδι, μάλιστα στηλιτεύοντάς το ως   υλικοφροσύνη και ως προτεσταντισμό. Παραμέρισαν όμως το γεγονός ότι δεν πρόκειται για λειτουργικούς ύμνους, αλλά για τραγούδια της καθημερινής ζωής, κυρίως για νεανικές συναντήσεις. Τα τραγούδια αυτά, σε ζοφερές περιόδους πνευματικής ξηρασίας αθεϊστικών ανεμοστρόβιλων, καλλιέργησαν και στήριξαν την ορθόδοξη πίστη.  Ξύπνησαν την ορθόδοξη συνείδηση. Ενέπνευσαν πολλές γενιές σε διάφορα σημεία της υφηλίου.  Τις τελευταίες μάλιστα δεκαετίες, με τη μετάφρασή τους στην αλβανική γλώσσα, βοήθησαν πολλούς νέους στην Αλβανία, να πλησιάσουν χαρούμενα την Ορθοδοξία.  Στην Ελλάδα μας, τα μικρόβια των εμμονών και οι άνεμοι των πολώσεων, δημιουργούν ποικίλες αλλεργίες και εντάσεις.  Θυμάμαι όταν ήμουν στο Πανεπιστήμιο Καθηγητής, ορισμένοι φοιτητές ήταν υπέρ της μιας μορφής μουσικής και άλλοι υπέρ της άλλης.  Όπως μερικοί ήσαν υπέρ του μοναχικούς ιδεώδους και άλλοι υπέρ της ιεραποστολικής κοινωνικής δράσης.  Τότε συχνά επαναλάμβανα μια φράση: «Μην πετροβολάτε τα γαρύφαλλα, διότι τάχα αγαπάτε τα τριαντάφυλλα».  Ας αγωνιστούμε για μια αρμονική συνύπαρξη, υπό την καθοδήγηση του και έμπνευση του Αγίου Πνεύματος.

Όλα, πρέπει να συγκλίνουν στην έκφραση μιας ζωντανής ορθοδόξου μαρτυρίας, που θα ανταποκρίνεται στις αναζητήσεις και στις νέες ανάγκες κάθε εποχής. Το ζητούμενο είναι βεβαίως παραμένει η ποιότητα.  Ποιοτικό  χριστιανικό τραγούδι, ποιοτική η εκτέλεση της υπέροχης βυζαντινής μουσικής, ή οποιασδήποτε άλλης μουσικής παραδόσεως.  Το χριστιανικό τραγούδι, καλλιέργησε το βίωμα και το ήθος, παράλληλα με τη συνειδητή λειτουργική ζωή και με τη στοχαστική μελέτη της Αγίας Γραφής.  Στίχοι όπως: «Όλα για τη Δόξα του Χριστού» ή «Τι μπορεί να μας χωρίσει απ’ την αγάπη σου Χριστέ»… ουσιαστικά είναι παραλλαγές των βιβλικών στοίχων, που πότισαν και προώθησαν ιδέες, ιδανικά, αποφάσεις ολοκληρωτικής αφιερώσεως στην Εκκλησία.

Θέλω να ευχαριστήσω και  να συγχαρώ τους διοργανωτές, τους 300 εκτελεστές που ζωντανεύουν και επικαιροποιούν το χριστιανικό τραγούδι.  Το ψαλμικό «Άσατε τω Κυρίω  άσμα καινόν, ότι θαυμαστά εποίησεν ο Κύριος…», ισχύει για κάθε εποχή.

Τραγουδήστε την αγάπη του Θεού, τραγουδήστε την ελευθερία, τραγουδήστε την αλήθεια, τραγουδήστε την ελπίδα, στην δική μας τη γλώσσα και κάθε γλώσσα. Αναπνεύστε μέσα σε μια δυναμική Ορθοδοξία, ευαίσθητη στις ανησυχίες και τις αναζητήσεις κάθε γενιάς. Δημιουργείστε με παλιούς και νέους τρόπους.  … «Άσατε τω Κυρίω».  Τραγουδήστε την αλήθεια, την αγάπη και το κάλλος της Ορθοδοξίας!».

 

Στην εκδήλωση, εκτός του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Τιράνων και πάσης Αλβανίας κ.κ. Αναστασίου παραβρέθηκαν και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κορωνείας κ.κ. Παντελεήμων ο οποίος εκπροσωπούσε τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμο, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σταγών και Μετεώρων κ.κ. Σεραφείμ, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ.κ. Σεραφείμ, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γλυφάδας κ.κ. Παύλος,  ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αργολίδος κ.κ. Νεκτάριος μαζί με τον Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Επιδαύρου κ.κ.  Καλλίνικο, ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Αμαντίας κ. Ναθαναήλ (Εκκλησία της Αλβανίας), ο Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Παπαθανασίου Ιεροκήρυξ του Καθεδρικού Ναού Αθηνών και Διευθυντής του Ιδιαιτέρου Γραφείου του Αρχιεπισκόπου και ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Μεγάλου Μετεώρου Αρχιμανδρίτης Νήφων, Πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητροπόλεως Σταγών.

Αξίζει να σημειωθεί ότι την εκδήλωση παρακολούθησαν ο βουλευτής Τρικάλων του κυβερνώντος κόμματος Σάκης Παπαδόπουλος, ο πρώην Αντιπρόεδρος της Βουλής και πρώην Υπουργός Μανόλης Δρεττάκης, ο πρώην Υπουργός Γιάννης Παλαιοκρασσάς, κληρικοί, εκπρόσωποι του ιατρικού και καλλιτεχνικού κόσμου κ.ά.

  

 

 

Πηγή

Μουσουλμάνοι Τσάμηδες. Οι προκλήσεις τους και η Ιστορική Αλήθεια.

Γράφει ο υποστράτηγος ε.α. Γιώργος Γκορέζης*

Οι μουσουλμάνοι τσάμηδες κατέφυγαν στην Αλβανία με τη λήξη του Β΄ παγκοσμίου πολέμου. Εγκαθίστανται ως επι το πλείστο στον Β/Ηπειρωτικό χώρο, ιδιαιτέρως στα παράλια, σε εκκλησιαστικά και άλλα περισσότερο προσοδοφόρα μέρη, νοθεύοντας τη πληθυσμιακή αναλογία, και εποφθαλμιούντες τα εγκαταλελειμμένα από τους βορειοηπειρώτες κτήματα.

Αμέσως μετά την πτώση του Κομμουνιστικού καθεστώτος ιδρύουν το 1991 τηνΟργάνωση «Τσαμερία», με παραρτήματα νοτιότερα στη Β. Ήπειρο, όπως Κονίσπολη και Αγ. Σαράντα. Προκαλούν συχνά προβλήματα στις ελληνοαλβανικές σχέσεις, όπως στα Τίρανα από τη δεκαετία του 90, στην Κονίσπολη τον Ιούνιο κάθε έτους, συχνά στους Αγ. Σαράντα (το 2005 κατά του Προέδρου κ. Παπούλια).

Εκλέγουν δύο μουσουλμάνους τσάμηδες στο Αλβανικό κοινοβούλο, τελευταία τονShpetim Idrizi και τον Dashamir Tahiri. Οργανωμένοι αλλά και υποκινούμενοι, ενεργούν έκτοτε προς πάσαν κατεύθυνση, ακόμη και προς δυτικούς οργανισμούς, με παράλογα και ατεκμηρίωτα «αιτήματα-στόχους» τους, όπως αποζημιώσεις για«διαφυγόντα κέρδη» από τα πρώην κτήματά τους στη Θεσπρωτία, επιστροφή στον τόπο των εγκλημάτων τους κ.λ.π.

Στα Τίρανα, με την ευκαιρία της εγκρίσεως από την Αλβανική Βουλή της Συμφωνίας για επίσημη οργάνωση Νεκροταφείου των πεσόντων ελλήνων στρατιωτών το 1940-41, οι δύο μουσουλμάνοι τσάμηδες βουλευτές αντέδρασαν. Όπως αναγράφει η εφημερίδα «ALBANIA» : Κατά τον Shpetin Idrizi «Ο Ελληνικός Στρατός ήρθε σαν στρατός κατοχής και όχι ως απελευθερωτής. Κατέστρεψε κάθε μουσουλμανικό ιερό στη χώρα». Κατά τον έτερον συνάδελφό του Dashamir Tahiri «Η Ελληνική κυβέρνηση δεν έχει ακόμη αναγνωρίσει τη γενοκτονία σε βάρος των Αλβανοτσάμηδων».Με αφορμή τα ανωτέρω επακολούθησε διαδήλωση του Κόμματος των (Αλβανο)τσάμηδων«PDU», έξω από την ελληνική πρεσβεία στα Τίρανα, όπου φωνασκούντες με ανθελληνικά συνθήματα έκαψαν την Ελληνική Σημαία.

Ανάλογες ανθελληνικές βαρβαρότητες συνέβησαν κατά καιρούς και σ’ άλλες πόλεις της Αλβανικής επικρατείας! Όταν είναι πασίγνωστα, τα ανοσιουργήματα που επετέλεσαν οι πρόγονοί τους κατά την τριπλή κατοχή στη Θεσπρωτία, συνεπεία των οποίων και κατέφυγαν τελικά στην Αλβανία. Ήταν εκείνοι, οι Μουσουλμάνοι Τσάμηδες και Αλβανοί που συμπολεμούσαν με τον ιταλικό στρατό κατά του αμυνομένου Ελληνικού Στρατού, που τελικά βρέθηκε για δεύτερη φορά στην Ελληνικότατη Β. Ήπειρο ως απελευθερωτής.

Κατά τον Σέλμαν Σενέ, Καθηγητή του Πανεπιστημίου των Τιράνων και πρώην Πρόεδρο της Οργάνωσης «Τσαμουριά», «η Τσαμουριά είναι εθνικά καθαρά αλβανική επαρχία» και «οι προσπάθειες εξελληνισμού της έγιναν πιο έντονες μετά το 1913, όταν η περιοχή βρέθηκε υπό ελληνική κατοχή». Η αλήθεια βέβαια είναι τελείως διαφορετική.

Η ονομασία «Τσαμουριά» προέρχεται από την παραφθορά του ονόματος του ποταμού Θύαμις… Θυαμουριά. Στο ελληνικό τμήμα της – σήμερα ταυτίζεται με τα όρια του Νομού Θεσπρωτίας- ζούσαν το 1923 σύμφωνα με απογραφή της ΚτΕ (Κοινωνία των Εθνών)20.319 μουσουλμάνοι που είχαν σαν γλώσσα την αλβανική. Η καταγωγή τους ανάγεται κατά πάσα πιθανότητα στην πληθυσμιακή εκείνη ομάδα η οποία, λόγω της αποτυχίας της Επανάστασης του 1611 εναντίον των Οθωμανών υπό τον μητροπολίτη Διονύσιο τον επονομαζόμενο και «Σκυλόσοφο», ασπάσθηκαν το Ισλάμ προκειμένου να διασώσουν τη ζωή τους και την περιουσία τους. Μετά την εξέγερση του Διονύσιου Φιλόσοφου, μεγάλες εκτάσεις γης πέρασαν στην κατοχή των τσάμηδων που άλλαξαν την πίστη τους, χωρίς εκείνοι να έχουν εφοδιασθεί και με τους ανάλογους τίτλους ιδιοκτησίας.

Μετά την ίδρυση του αλβανικού κράτους, και κυρίως στη δεκαετία του 1920, η Αλβανία κατέβαλλε συνεχή προσπάθεια για να δημιουργήσει μειονοτικό ζήτημα στην Ελλάδα. Κατέθετε συνεχείς αναφορές στην Κοινωνία των Εθνών (ΚτΕ) για την «αλβανική μειονότητα των Τσάμηδων», ωστόσο η Συνέλευση της ΚτΕ συμφωνούσε με την ελληνική θέση και ποτέ δεν δέχθηκε να αποδώσει στην Αλβανία το ρόλο της προστάτιδας δύναμής. Όσον αφορά τις κτηματικές τους περιουσίες στη Θεσπρωτία, ένα τμήμα των εκτάσεων αυτών κατασχέθηκε με βάση τη Συνθήκη της Λοζάννης και ύστερα από συμφωνία με τους ιδιοκτήτες για να καλυφθούν οι ανάγκες των Ελλήνων προσφύγων του 1922. Αξίωση των μουσουλμάνων τσάμηδων να αποζημιωθούν με ρυθμίσεις διαφορετικές από αυτές του καθεστώτος των ελλήνων πολιτών απορρίφθηκε και από την ΚτΕ.

Μετά την εισβολή των ιταλικών στρατευμάτων στην Ελλάδα το 1940 οι μουσουλμάνοι τσάμηδες συνέστησαν «κυβέρνηση», τo «Εθνικό Αλβανικό Συμβούλιο». Τον Ιούλιο του 1942 συγκρότησαν την οργάνωση «Αλβανικό Σύστημα Πολιτικής Διοικήσεως»με 14 Τάγματα, και έθεσαν σαν κύριο στόχο τους την εξολόθρευση του ελληνικού πληθυσμού στην περιοχή της Θεσπρωτίας. Μετά τη συνθηκολόγηση των Ιταλών το 1943,πέρασαν στο στρατόπεδο των Γερμανών, και στα Ιωάννινα οργανώθηκε στρατιωτικό τμήμα των Τσάμηδων με γερμανικές στολές. Στη γερμανόφιλη εφημερίδα των Τιράνων«Bashkimi i Kombit» το 1944 δημοσιεύθηκαν οι κοινές ενέργειές τους με τους Ναζί. Ενέργειες που είχαν σαν αποτέλεσμα την εκτέλεση των 49 Προκρίτων της Παραμυθιάς, το θάνατο πολλών άλλων Ελλήνων, την πυρπόληση 25.000 σπιτιών,την ερήμωση 243 χωριών, τη δημιουργία 100.000 προσφύγων.

Μετά τη συνθηκολόγηση και των Γερμανών, οι μουσουλμάνοι τσάμηδες, συναισθανόμενοι τις συνέπειες από τη συμπεριφορά τους στη διάρκεια της Κατοχής, αναζήτησαν προστασία στην Αλβανία, εγκαταλείποντας την Ελλάδα. Στη συνέχεια κατηγορήθηκαν για αξιόποινες πράξεις και για συνεργασία με τις κατοχικές δυνάμεις. Το Δικαστήριο Ιωαννίνων καταδίκασε ερήμην 1930 Τσάμηδες για συνεργασία με το στρατό κατοχής και μάλιστα πολλούς εξ αυτών με την ποινή του θανάτου. Το 1952 και το 1953 με νομοθετικά διατάγματα οι περιουσίες τους δόθηκαν σε γεωργούς και κτηνοτρόφους. Σ΄ ό,τι αφορά την υπηκοότητα το 1947 από το υπουργείο Εξωτερικών τους έχει αφαιρεθεί η ελληνική ιθαγένεια.

Τελευταία η στάση των μουσουλμάνων τσάμηδων συμβαδίζει με την εθνικιστική έξαρση των Αλβανών. Το αλβανικό εγκυκλοπαιδικό λεξικό, που κυκλοφόρησε πρόσφατα η ακαδημία επιστημών των Τιράνων, με κρατική μάλιστα επιχορήγηση, γράφει: «Τα Ιωάννινα μαζί με ένα μεγάλο κομμάτι της τσαμουριάς και άλλα αλβανικά εδάφη εδόθησαν στην Ελλάδα από τις Μεγάλες Δυνάμεις, η οποία τα κατέλαβε στρατιωτικά.».

Και συνεχίζει: «Η Τσαμουριά είναι μεγάλη γεωγραφική και εθνολογική περιοχή στο νοτιότερο τμήμα των εδαφών που κατοικούνται από Αλβανούς». Και κάνει λόγο για δήθεν γενοκτονία που υπέστησαν οι μουσουλμάνοι τσάμηδες μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο από τις ελληνικές αρχές. Το δε επίσημο αλβανικό κράτος όπως και η σύζυγος του Μπερίσα συμπαρίσταται σε διάφορα συνέδρια και φεστιβάλ των μουσουλμάνων τσάμηδων της Αλβανίας, και ο ίδιος ο σύζυγος της φαίνεται να υποθάλπει σιωπηρά τέτοιες κινήσεις.

Πέραν αυτών, δεν είναι τυχαία η ανακήρυξη, μετά από ομόφωνη απόφαση της αλβανικής Βουλής, της 27ης Ιουνίου ως «ημέρα Γενοκτονίας των Τσάμηδων». Ούτε η ίδρυση του «Συνδέσμου της Τσαμουριάς», μιας 100μελούς άτυπης Βουλής, που έγινε μέλος της «οργάνωσης υπο-αντιπροσωπευμένων λαών» του ΟΗΕ το 1995. Οι μουσουλμάνοι τσάμηδες, μάλιστα, διατείνονται ότι διαθέτουν τον απελευθερωτικό στρατό της Τσαμουριάς (UCC – Ushtria Nacionalclirimtare e Chameria) «με σκοπό την απελευθέρωση των εδαφών που τους ανήκουν». Ο δε Μπερίσα, όπως ισχυρίζονται διπλωμάτες που παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στην Αλβανία, δεν αποτρέπει τέτοιες κινήσεις για λόγους εσωτερικών ισορροπιών και προσωπικής στρατηγικής, καθώς επιδιώκει να συνδέσει την πρωθυπουργία του με την ευρωατλαντική ενσωμάτωση της Αλβανίας, χωρίς να βλάψει την προώθηση της «εθνικής ολοκλήρωσης» των Αλβανών.

Και όλα αυτά συμβαίνουν καθ’ όν χρόνο οι Αλβανοί διακαώς επιθυμούν να ενταχθούν στην «οικογένεια» της Ενωμένης Ευρώπης, ζητώντας μάλιστα και την στήριξη της Ελλάδας!

*O Γεώργιος Γκορέζης, ειναι Υποστράτηγος ε.α., συγγραφέας, ερευνητής μέλος της Εταιρίας Λογοτεχνών και Συγγραφέων Ηπείρου και της Διεθνούς Επιτροπής Στρατιωτικής Ιστορίας.

Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΚΟΥΚΟΥΖΕΛΗΣ

Ο Ιωάννης Κουκουζέλης (περ. 1280-περ. 1360) είναι άγιος και σπουδαίος υμνογράφος τηςΟρθόδοξης Εκκλησίας, ο οποίος άκμασε τον 12ο αι. Θεωρείται ο δεύτερος μεγαλύτερος μελοποιός μετά τον Ιωάννη Δαμασκηνό , που χαρακτηρίζεται ως «Μαΐστωρ της μουσικής», ενώ τον αποκαλούσαν ως «Αγγελόφωνο» και «Καλλικέλαδο».

Ο Βίος του

Ο Ιωάννης γεννήθηκε γύρω στο 1280 στο Δυρράχιο και ήταν μέλος αγροτικής οικογένειας. Καθώς είχε εξαιρετική φωνή πήγε στην Κωνσταντινούπολη για να σπουδάσει στην αυτοκρατορική σχολή.
Τα πρώτα χρόνια των σπουδών του υπήρξαν δύσκολα. Αργότερα γνώρισε τον ηγούμενο της Μεγίστης Λαύρας από τον οποίο έμαθε για τη μοναχική ζωή στο Άγιο Όρος και αποφάσισε να γίνει μοναχός.
Στο μεταξύ όμως ο αυτοκράτορας που είχε εκτιμήσει την τέχνη του, τον είχε διορίσει αρχιμουσικό των αυτοκρατορικών ψαλτών και ήθελε να τον παντρέψει με την κόρη κάποιου άρχοντα.
Τότε ο Ιωάννης, πήγε στον τόπο της γέννησής του για να πάρει τάχα την μητρική συγκατάθεση για τον γάμο. Όμως συνεννοήθηκε με φίλους του να πουν στη μητέρα του ψέματα ότι είχε πεθάνει.

Κατά την παράδοση λέγεται πως ακούγοντας κρυφά τη θρηνωδία (μοιρολόγι) της μητέρας του, συνέθεσε το θρήνο με τίτλο «Βουλγάρα». Στη συνέχεια πήγε στο Άγιο Όρος, στη μονή της Λαύρας αποκρύπτοντας την ταυτότητά του.
Όταν τον ρώτησε ο θυρωρός ποιος ήταν αποκρίθηκε ότι είναι χωρικός, βοσκός προβάτων κι ότι επιθυμεί το μοναχικό σχήμα. Όταν ο θυρωρός παρατήρησε ότι ήταν πολύ νέος, ο Ιωάννης απάντησε ταπεινά με τη ρήση του Προφήτη Ιερεμία «Αγαθόν ανδρί, όταν άρη ζυγόν εν τη νεότητι αυτού».

Στη Μονή της Λαύρας εκάρη μοναχός και τον διόρισαν ποιμένα των.... Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ...