Οι Ελληνόρρυθμοι της Σικελίας και η καθαρή μαρτυρία τους!

Στους καιρούς των νέων εθνικισμών και αλυτρωτισμών, οι οποίοι επανήλθαν στη βαλκανική χερσόνησο και όχι μόνο υπό τις ευλογίες επίσημων αρχών, οι καθαρές φωνές, που δηλώνουν αυθεντικά την ταυτότητα και συνείδησή τους απαλλαγμένες από ποικιλώνυμες σκοπιμότητες, είναι ωφέλιμες όσο ποτέ άλλοτε.

Την αναγκαιότητα αυτή υπηρετεί η αναδίφηση στο πρωτογενές υλικό, που δημοσιεύτηκε στα τχ. 22, 23-24 του 1973 και 1-2, 3-4 του 1974 του περιοδικού “ΕΚΚΛΗΣΙΑ” και εκδόθηκε ως ανάτυπο (Αθήνα 1974) από το συγγραφέα των σχετικών κειμένων κ. Γρ. Θ. Στάθη, υπάλληλο τότε της Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο οποίος προφρόνως μου διέθεσε το αρχειακό και φωτογραφικό υλικό. Τον ευχαριστώ από καρδιάς. Τα συγκεκριμένα δημοσιεύματα αναφέρονται, λεπτομερώς, στα της επίσημης επίσκεψης της Συνοδικής Αντιπροσωπείας της Ελλαδικής Εκκλησίας στη Σικελία (Παλέρμο, 11-14.10.1973) σε ανταπόδοση επίσκεψης υπό την ονομασία “Περιοδεία της Αδελφοσύνης” (Crociera della Fraternita) της οποίας ηγούνταν ο Αρχιεπίσκοπος του Παλέρμου κ. Francesco Caprino (Αθήνα, 13.9.1970). Στην αποστολή αυτή συμμετείχε και ο Επίσκοπος των Ελληνορρύθμων της επαρχίας “Piana dei Greci” (Πεδιάδα των Ελλήνων) κ. Ιωσήφ Περνιτσάρο συνοδευόμενος από πολλούς ιερείς και πιστούς.

Οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως Ελληνοαλβανοί (Grecoalbanesi) κάτοικοι της συγκεκριμένης περιοχής προέρχονται από την Πελοπόννησο, είναι άποικοι του 15ου αιώνα και η Εκκλησία τους είναι Ελληνόρρυθμη⋅ ακολουθεί, δηλαδή, το βυζαντινό τυπικό και σε όλες τις λατρευτικές συνάξεις χρησιμοποιεί την ελληνική γλώσσα. Ο τόπος της εγκατάστασής τους έφερε, από το 1488, την ονομασία “Piana dei Greci” (Πεδιάδα των Ελλήνων). Η ονομασία αυτή άλλαξε σε “Piana degli Albanesi” (Πεδιάδα των Αλβανών) το 1939, με απόφαση του φασίστα Μουσολίνι για προφανείς λόγους πολιτικής σκοπιμότητας. Παρόμοιοι λόγοι επέβαλαν, επίσης, την υπαγωγή της Εκκλησίας τους στη δικαιοδοσία του Πάπα Ρώμης, την οποία σήμερα συγκροτούν δύο Ελληνόρρυθμες επισκοπές. Η πρώτη λειτούργησε το 1919 στο Lungro της Καλαβρίας και η δεύτερη το 1938 στην Piana dei Greci της Σικελίας, αφού προηγήθηκαν μεγάλοι και δύσκολοι αγώνες των κατοίκων. 

Σύμφωνα με τα ισχυριζόμενα από τον Επίσκοπο των Ελληνόρρυθμων κ. Ιωσήφ Περνιτσιάρο οι σχέσεις τους με την ανατολή κρατήθηκαν σταθερές έως και τα μέσα του 19ου αιώνα: «Πράγματι, όταν κατά τον 15ον αιώνα οι κοινότητές μας εγκατεστάθηκαν εις την Δύσιν –μάρτυς μου η ιστορία- δεν διέκοψαν την “κοινωνίαν” μετά της Ανατολής⋅ αντιθέτως, εκαλλιέργησαν και ανέπτυξαν την κοινωνίαν ταύτην, διά της ανταλλαγής ιερέων και επισκόπων, οι οποίοι ήρχοντο από την Ανατολήν μέχρι πριν από ένα αιώνα, διά να λειτουργούν εις τους Ναούς μας, να χειροτονούν διακόνους και ιερείς, να ευλογήσουν αντιμήνσια και το άγιον μύρον. Και από εδώ ανεχώρουν πάλιν προς την Ανατολήν, διά να συνεργασθούν διά την διαφύλαξιν της χριστιανικής πίστεως των αδελφών των, οίτινες είχον μείνει υπό τον ζυγόν της ξενικής κατοχής…».

Οι Ελληνόρρυθμοι της Σικελίας, όπως και η αντίστοιχη κοινότητα στο Lungro της Καλαβρίας, γίνονται καθημερινά δέκτες μιας οργανωμένης επίθεσης “εθνικής συμμόρφωσης” από τα αλβανικά ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα ενημέρωσης και τις διπλωματικές υπηρεσίες της γείτονος χώρας. Η χρονική απόσταση από την προαναφερόμενη επίσημη επίσκεψη της αντιπροσωπείας της Εκκλησίας της Ελλάδος στη Σικελία (1973) επιβάλλει μία σύντομη επισκόπηση όσων ειπώθηκαν δημοσίως κατά τις συναντήσεις. Και τούτο γιατί εκφράζουν με αυθόρμητο και καθαρό τρόπο την ιστορική πραγματικότητα, χωρίς στις τοποθετήσεις αυτές να εμφιλοχωρούν οι σύγχρονες εθνικιστικές ή άλλες σκοπιμότητες σε ό,τι αφορά την κοινότητα των Ελληνόρρυθμων.

Κατά πρώτον επέλεξα μερικά αποσπάσματα από την προσφώνηση του Αρχιεπισκόπου του Παλέρμο κ. Salvatore Pappalardo προς την αντιπροσωπεία της Εκκλησίας της Ελλάδος: «Σήμερον αντηχεί η αρχαιοτάτη αποστολική παράδοσις της Εκκλησίας των Συρακουσών⋅ σήμερον αναθάλλει και πάλιν η απαράμιλλος βυζαντινή άνθησις των Εκκλησιών Ακράγαντος και Μεσσήνης… σήμερον σκιρτά και αγάλλεται η Εκκλησία της “Πεδιάδος των Ελλήνων”… όπως ανταλλάξουν και πάλιν ασπασμόν μετά των εκ πίστεως και εξ αίματος αδελφών… Σήμερον πανηγυρίζουν εις το Παλέρμον… αύριον δε εις την “Πεδιάδα των Ελλήνων”, όπου θα σας περιβάλλουν οι αδελφοί, οι οποίοι εν τη Δύσει υπήρξαν μόνιμοι αντιπρόσωποι της Ελληνικής Χριστιανοσύνης…».

Εξαιρετική σημασία έχουν, επίσης, οι λόγοι του Ελληνόρρυθμου Επισκόπου κ. Ιωσήφ Περνιτσιάρο, κατά την υποδοχή της αντιπροσωπείας της Εκκλησίας της Ελλάδος στο Ναό του Αγ. Δημητρίου στην “Πεδιάδα των Ελλήνων” (12.10.1973), αποστομωτικοί της πρόσφατης αλβανικής εθνικιστικής υστερίας: «Προσφιλέστατοι εν αρχιεροσύνη Αδελφοί και πάντες υμείς, τα μέλη της αντιπροσωπείας της Εκκλησίας της Ελλάδος. Επιτρέψατέ μας να σας διαβεβαιώσωμεν, ότι η χαρά μας σήμερον είναι υπερτέρα εκείνης των λοιπών εν Σικελία αγίων Εκκλησιών. Σήμερον, όντως, σας υποδεχόμεθα εις τον οίκον μας, ο οποίος είναι και ιδικός σας οίκος, διότι σεις δι’ ημάς είσθε αληθινοί αδελφοί εκ πίστεως και εξ αίματος, λόγω των δεσμών, οίτινες εκπηγάζουν από την κοινήν λειτουργικήν παράδοσιν, την γλώσσαν, την νοοτροπίαν, το γένος. Την τοιαύτην ημών υπόστασιν ανεγνώρισε και η Δύσις, αφ’ ότου προ πεντακοσίων και πλέον ετών μας εδέχθη εις την γην ταύτην της διασποράς μας, ήτις κατέστη πλέον δι’ ημάς η δευτέρα πατρίς μας. Εις τας δημοσίας πράξεις, τα έγγραφα των εκκλησιαστικών και πολιτικών Αρχών, ως και εις την τρέχουσαν γλώσσαν των περιοίκων χρησιμοποιείται πάντοτε δι’ ημάς εις μόνον όρος χαρακτηριστικός και χωρίς περιστροφάς⋅ “οι Έλληνες”. Και διά την ονομασίαν αυτήν είμεθα ανέκαθεν υπερήφανοι…».

Τέλος, στο επίσημο “Κοινόν ανακοινωθέν”, που εκδόθηκε μετά το πέρας της επίσκεψης της αντιπροσωπείας της Εκκλησίας της Ελλάδος, αναφέρονται και τα εξής: «Η αποκορύφωσις της χαράς και της εκπλήξεως ταύτης υπήρξεν η συνάντησις εις την επαρχίαν της “Πιάνα των Ελλήνων”, η οποία χαράσσει τας προοπτικάς μιας περαιτέρω συνεργασίας εν αγάπη Χριστού».

Στην ιστορική διαχρονία η Ελλάδα υπήρξε η γη των προγόνων των Σικελών της “Magna Grecia”, της Βυζαντινής Σικελίας και των Ελληνόρρυθμων Grecoalbanesi της “Πεδιάδας των Ελλήνων” (Piana dei Greci). Είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορούμε να αναζητήσουμε αυτά που μας ενώνουν και όχι ό,τι μας διαιρεί. Αρκεί η αναζήτηση να εκδηλώνεται με αμοιβαία αισθήματα και να εκφράζεται με αυθορμητισμό και ειλικρίνεια. Σε διαφορετική περίπτωση η ιστορία είναι αμείλικτη για όσους την παραχαράσσουν συνειδητά.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΝΤΟΥΛΑΣ

http://www.proinoslogos.gr

Απάντηση στον Παναγιώτη Μπάρκα για τις ανακρίβειες και τις απορίες του στο άρθρο του στην εφημερίδα «ΤΟ ΟΡΑΜΑ» σχετικά με την εκδήλωση στην Κρανιά

Στις 13 Μαΐου 2017 ο Εθνικός Σύλλογος Βόρειος Ήπειρος 1914, πήρε την πρωτοβουλία για την πραγματοποίηση εκδήλωσης για την 103^η επέτειο της υπογραφής του Πρωτοκόλλου της Κερκύρας (17 Μαΐου 1914), η οποία έλαβε χώρα στο Μνημείο του Εξαίρετου Οπλαρχηγού της Ηπείρου Θύμιου Λώλη στο χωριό Κρανιά του Δήμου Φοινικαίων στη Β. Ήπειρο.

Στην εκδήλωση είχε καθοριστική συμβολή η ιστορική Συντονιστική Φοιτητική Ένωση Βορειοηπειρωτικού Αγώνα (ΣΦΕΒΑ) και έδωσαν το παρόν δεκάδες κάτοικοι της περιοχής, κυρίως νέοι, ενώ κεντρικός ομιλητής ήταν η σύγχρονη ηρωική μορφή του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού κ. Ευάγγελος Παπαχρήστος.

Η εκδήλωση έγινε από έναν καθόλα νόμιμο και αναγνωρισμένο από την Ελληνική Δικαιοσύνη φορέα, κατόπιν συνεννόησης με τις τοπικές αρχές, την Διαχειριστική Ενότητα Μεσοποτάμου και την Κοινότητα Κρανιάς, γεγονός που επιβεβαιώνει και η παρουσία του Διαχειριστή Μεσοποτάμου κ. Γιάννη Χαρίση.

Ο σκοπός της εκδήλωσης ήταν διττός: Αφενός μεν να τιμηθεί η μνήμη των ηγετών και των Ηρώων του Αυτονομιακού Αγώνα της Βορείου Ηπείρου του 1914, αφετέρου δε να επισημανθεί η διεκδίκηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού βάσει του Πρωτοκόλλου της Κερκύρας και των διεθνών συνθηκών που υπέγραψε το ίδιο το αλβανικό κράτος.

Τα πεπραγμένα της εκδήλωσης δημοσιεύτηκαν άμεσα συνοδεία φωτογραφικού υλικού, αφού επρόκειτο για μία πράξη δημόσια που ήθελε να περάσει τα ως άνω γραφόμενα μηνύματα.   

Η κίνηση αυτή ήταν λογικό και αναμενόμενο να προκαλέσει τις αντιδράσεις αλβανικών εθνικιστικών κύκλων που δεν επιθυμούν οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου να πράττουν το αυτονόητο, να διεκδικούν και να αγωνίζονται για την αξιοπρεπή διαβίωση τους και τα απαράγραπτα δικαιώματα τους στα πάτρια εδάφη τους.

Αυτό όμως που δεν περιμέναμε ήταν να αντιμετωπιστεί αυτή η πρωτοβουλία με τρόπο υποτιμητικό έως και εχθρικό, από ελληνικής καταγωγής πρόσωπα.  

Με μεγάλη έκπληξη και απογοήτευση διαβάσαμε στην εφημερίδα «ΤΟ ΟΡΑΜΑ» (φύλλο Απρίλιος – Μάιος 2017), άρθρο του κ. Παναγιώτη Μπάρκα με τίτλο «Νέες απώλειες για την Εθνική Ελληνική Μειονότητα».

Στο συγκεκριμένο άρθρο ο κ. Μπάρκας - αν και γράφει εναντίον του αλβανού «δημοσιογράφου» που στοχοποίησε και συκοφάντησε τους συντελεστές της επετειακής εκδήλωσης με ανυπόστατα και γελοία σενάρια - εντούτοις υποστηρίζει ότι η συγκέντρωση στο Μνημείο του Θύμιου Λώλη έγινε από «μία ομάδα Ελλήνων μειονοτικών, χωρίς επίσημη ταυτότητα» (!), οι οποίοι «ανάρτησαν τις σημαίες της Ελλάδας, της Αλβανίας και της Ευρωπαϊκής Ένωση και έβγαλαν λόγους». Να σημειωθεί ότι οι τρεις σημαίες ήταν ήδη αναρτημένες στο σημείο.

Όσο για τον χαρακτηρισμό «μειονοτικοί», ο αρθρογράφος έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την πρόταση που γράφει ο ίδιος πιο κάτω περί «απόδοσης από τον αλβανικό εθνικιστικό μηχανισμό της χειραγωγημένης ταυτότητας του υποτελή Έλληνα μειονοτικού». Στην πράξη λοιπόν ο κ. Μπάρκας υιοθετεί τον χαρακτηρισμό που θέλουν να αποδώσουν οι Αλβανοί στους Βορειοηπειρώτες.

Ο ίδιος αρθρογράφος χαρακτήρισε επίσης την εκδήλωση «σχεδόν ανώνυμη και ασήμαντη». Για τον χαρακτηρισμό «σχεδόν ανώνυμη», απαντήσαμε παραπάνω, όσο για το «ασήμαντη», δεν προσβάλλει τους διοργανωτές και τους παρευρισκόμενους αλλά την μνήμη όσων αγωνίστηκαν για μία Ελληνική και Αυτόνομη Βόρειο Ήπειρο.

Αν θέλει να υποβαθμίσει αυτή την πρωτοβουλία για να καθησυχάσει τους Αλβανούς δεν είναι καθόλου τιμητικό για τον ίδιο.

Ο κ. Μπάρκας στη συνέχεια παραθέτει κάποια ρητορικά ερωτήματα:

«Ποιος προμήθευσε τον συγκεκριμένο Αλβανό δημοσιογράφο με φωτογραφικό υλικό και άλλες λεπτομέρειες στην εκδήλωση; Ποιοι είναι “οι χωρίς ταυτότητα” οργανωτές της; Πρόκειται για υπενθύμιση ιστορικού γεγονότος ως αναντίρρητο δικαίωμα ή για “επικαιροποίηση” των στόχων του με τρόπο που θυμίζει προβοκάτσια;»

Στα ρητορικά ερωτήματα του κ. Μπάρκα απαντήσαμε στην εισαγωγή του κειμένου. Όσο για την «προβοκάτσια» που επικαλείται, λίγο απέχει από το να μας αποκαλέσει «κουκουλοφόρους μοναρχοφασίστες που απειλούν να τινάξουν στον αέρα τις “αδερφικές” σχέσεις μεταξύ του Ελληνικού και του αλβανικού λαού»…

Τέλος αναρωτιέται: «Πως εξηγείται που μία τέτοια εκδήλωση προκαλεί την ανθελληνική θύελλα του αλβανικού εθνικισμού, ενώ οι διοργανωτές της δεν διατρέχουν κανέναν κίνδυνο;»

Το ερώτημα αυτό ευελπιστούμε να είναι προϊόν άγνοιας, ειδάλλως υποκρύπτει δόλο.

Διότι ορισμένα δραστήρια μέλη του Εθνικού Συλλόγου «Βόρειος Ήπειρος 1914» (αν θέλει ο κ. Μπάρκας τα ονόματα είναι στη διάθεση του), ταλαιπωρούνται από τις αλβανικές αρχές κάθε φορά που περνάν από τις μεθοριακές διαβάσεις, με ανεξήγητες καθυστερήσεις ακόμα και επί ώρες, ενώ κάποιες φορές έχουν προσαχθεί στην Αστυνομική Διεύθυνση Αργυροκάστρου. Περιττό να αναφέρουμε τις διάφορες απειλές και "συστάσεις" από διάφορους καλοθελητές. Εκτός και αν ο αρθρογράφος θεωρεί σωστό ότι πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά ώστε να μην τολμήσει ξανά κανείς να υπενθυμίζει εντός βορειοηπειρωτικού εδάφους ότι το 1914 οι παππούδες μας έκαναν έναν αγώνα για να ζουν ως Έλληνες στις πατρογονικές τους εστίες.

Οι απαντήσεις αυτές δόθηκαν για την σωστή ενημέρωση του κ. Μπάρκα, με αφορμή τα ερωτήματα που έθεσε, με την ελπίδα να προέρχονται από ελλιπή ενημέρωση, η οποία όμως δεν δικαιολογείται από την στιγμή που δεν κρύψαμε τίποτα και από την πρώτη στιγμή αναλάβαμε την ευθύνη των πράξεων μας.

Ο Εθνικός Σύλλογος Βόρειος Ήπειρος 1914, αποτελείται στο μεγαλύτερο ποσοστό από Έλληνες της Βορείου Ηπείρου που θέλουμε να προβάλλουμε και να διεκδικήσουμε το εθνικό ζήτημα της ιδιαίτερης πατρίδας μας.

Στο πλαίσιο του αγώνα μας φέραμε κατά τη διάρκεια της τελευταίας διετίας, το Βορειοηπειρωτικό Ζήτημα σε δύο διασκέψεις του ΟΑΣΕ στη Βαρσοβία καθώς και σε ειδική εκδήλωση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις Βρυξέλλες, ενέργειες που για βρούμε ανάλογο προηγούμενο πρέπει να πάμε δεκαετίες πίσω.

Επίσης διεξάγουμε τον αγώνα και εντός της Βορείου Ηπείρου, μεταξύ άλλων και με την καθιέρωση της εκδήλωσης για την επέτειο του Αυτονομιακού Αγώνα και της υπογραφής του Πρωτοκόλλου της Κερκύρας, έχοντας πάντα την συμπαράσταση του σύγχρονου Ήρωα Ευάγγελου Παπαχρήστου. Μία εκδήλωση την οποία θα έπρεπε να είχαν καθιερώσει εδώ και χρόνια οι λεγόμενοι «αντιπροσωπευτικοί φορείς της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας».   

Αυτό που γίνεται αντιληπτό όμως είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των «πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών παραγόντων και προσωπικοτήτων», εντός της Β. Ηπείρου συναγωνίζονται για το ποιος θα επιδείξει μεγαλύτερη εθελοδουλία, ραγιαδισμό και καρπαζοεισπρακτορισμό απέναντι τους αλβανούς.   

Όσοι πιστεύουν ότι είναι «προβοκατόρικο» το να τιμούμε την επέτειο του Αυτονομιακού Αγώνα του 1914, ένα γεγονός – ορόσημο για την ιστορική μας πορεία, τότε με την ίδια λογική δεν πρέπει και δεν είμαστε άξιοι να τιμούμε και τις εθνικές επετείους της 25^ης Μαρτίου 1821 και της 28^ης Οκτωβρίου 1940.

Εθνικός Σύλλογος Βόρειος Ήπειρος 1914

Οι ομογενείς της Αλβανίας

ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΖΙΜΑΣ

Οι πρόσφατες βουλευτικές εκλογές στη γειτονική Αλβανία έδωσαν αυτοδυναμία στον Σοσιαλιστή ηγέτη Εντι Ράμα που εξελίσσεται πλέον σε πολιτικό ηγεμόνα, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό σε μια χώρα όπου, 26 χρόνια μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού καθεστώτος, η Δημοκρατία εξακολουθεί να μην πατάει γερά στα πόδια της.

Αν η συντριπτική και αδιαμφισβήτητη, παρά το πλήθος των καταγγελιών για μαζική εξαγορά ψήφων με «ναρκοδηνάρια», επικράτηση του απρόβλεπτου Ράμα ήταν το κορυφαίο γεγονός, για την ελληνική μειονότητα της Αλβανίας το εκλογικό αποτέλεσμα μόνο ως συντριβή μπορεί να εκληφθεί, αφού η οργανωμένη πολιτική της εκπροσώπηση, το κόμμα του ΚΕΑΔ, έβγαλε μετά βίας μόλις έναν βουλευτή. Και αυτόν μέσα από τη λίστα του αλβανικού Δημοκρατικού Κόμματος. Το εκλογικό πλήγμα ήταν ισχυρό αλλά αναμενόμενο. Το Κόμμα Ενωσης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΚΕΑΔ) και μαζί η ελληνική ομογένεια κινδύνεψαν να βρεθούν πρώτη φορά από το 1991, όταν ιδρύθηκε η οργάνωση «Ομόνοια» –η οποία στις πρώτες δημοκρατικές εκλογές εξέλεξε πέντε βουλευτές–, χωρίς φωνή στο Kοινοβούλιο.

Από εκείνη την εποχή μέχρι και το 2002 το ΚΕΑΔ ήταν κυρίαρχη πολιτική δύναμη στις μειονοτικές περιοχές. Eκτοτε ο εκλογικός κατήφορος του κόμματος και της οργάνωσης υπήρξε ασυγκράτητος, φτάνοντας τώρα σε σημείο να «ικετεύει», μέσα από ανισότιμες συμμαχίες, τα μεγάλα αλβανικά κόμματα, που κάνουν τα δικά τους παιγνίδια στην πλάτη της ομογένειας, για την επιβίωση και παρουσία του στη Βουλή. Η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι οι ομογενείς της Αλβανίας στην πλειονότητά τους εγκατέλειψαν τις πατρογονικές τους εστίες και όσοι απέμειναν δείχνουν να έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στους πολιτικούς τους ταγούς. Προτιμούν στις εκλογές τους μειονοτικούς υποψηφίους που συμμετέχουν στα αλβανικά κόμματα από το αμιγώς δικό τους, θεωρητικά, ψηφοδέλτιο, ενώ όσοι ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα, αλλά διατηρούν τα εκλογικά τους δικαιώματα, αρνούνται να πάνε να ψηφίσουν. Ευθύνες για την πολιτική εξαέρωση του ΚΕΑΔ υπάρχουν σε όλες τις πλευρές, πρωτίστως φυσικά στην ηγεσία του, και πρέπει να αναζητηθούν και να επιμεριστούν με αυτοκριτική και ψυχραιμία, μακριά από μικρόψυχες πολεμικές και αισθήματα πολιτικής εκδίκησης, από τους ίδιους τους Ελληνες μειονοτικούς. Η ομογένεια στην Αλβανία περνάει δύσκολες ώρες και είναι χρέος των ηγετών της να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Η Αθήνα οφείλει να βοηθήσει, αποστασιοποιημένη από έριδες, διαμάχες και προσωπικά συμφέροντα και αποφεύγοντας διχαστικές κινήσεις.

http://www.kathimerini.gr/

Δόθηκε στην κυκλοφορία το τμήμα Κορομηλία – Κρυσταλλοπηγή -12 λεπτά η Καστοριά από το τελωνείο και 40 λεπτά από την Κορυτσά! - Inagurohet pjesa e re Dogana e Kapshticës Kostur. Kostur 12 min nga dogana dhe 40 min nga Korça

20,3 χιλιόμετρα είναι ένα έργο το οποίο ξεκίνησε το 2012, στοίχησε περίπου 139 εκ. ευρώ. Περιλαμβάνει δύο σύρραγγες, δύο ανισόπεδους κόμβους 

.........................

20, 3 km është vepra e cila filloi më 2012. Kushtoi 139 milion euro. Përfshin dy tunele dy degëzime. 

Tashmë dogana nga Kosturi është vetëm 12 minuta dhe Korça realisht është 4o min maksimalisht nga Kosturi. Pra është aq afër dhe ofron kushte të tilla sa nuk ja vlen të shkosh Pogradec sa ja vlen të shkosh në Kostur. Natyrisht për të gjithë emigrantët ardhja në atdhe do të jetë më e lehtë dhe me rrezik shumë të ulët sidomos gjatë periudhës së dimrit. 

Αλβανία: Νόμιμο το Εθνικιστικό Κίνημα για διεκδικήσεις εδαφών γειτονικών χωρών!

«Το Κίνημα για την Ενωμένη Αλβανία νομιμοποιήθηκε από την Δημοκρατία της Αλβανίας», γράφει το δημοσίευμα

«Μια καλή είδηση για όλα τα μέλη και τους υποστηρικτές του Κινήματος για την Ενωμένη Αλβανία! Το Κίνημα για την Ενωμένη Αλβανία νομιμοποιήθηκε από τη Δημοκρατία της Αλβανίας», γράφει στην ιστοσελίδα του ο επικεφαλής αυτού του σχηματισμού, Ταχίρ Βελίου στην σελίδα του Facebook.

" Η απόφαση για τη νομιμοποίηση του αλβανικού εθνικιστικού κινήματος"

Στην ιστοσελίδα του εθνικιστικού αυτού κινήματος αναφέρονται τα εξής: 

Το Κίνημα για την Ενωμένη Αλβανία, το οποίο επιδιώκει τη φυσική ένωση των αλβανικών περιοχών σε ένα μοναδικό ενωμένο εθνικό αλβανικό κράτος, αναγνωρίσθηκε από τη Δημοκρατία της Αλβανίας, σύμφωνα με την απόφαση αρ. 5620 Δικαστηρίου των Τιράνων.  

Το Κίνημα για την Ενωμένη Αλβανία είναι μια εθελοντική ένωση ατόμων αλβανικής καταγωγής, ανεξάρτητα από τη θρησκεία, ιδέα, επαρχία, πολιτική άποψη και κοινωνικό υπόβαθρο,  που τους ενώνει η φιλοδοξία για φυσική και εθνική απελευθέρωση και επανένωση.

Ο κύριος στόχος του Κινήματος για την Ενωμένη Αλβανία είναι η ενοποίηση των αλβανικών εδαφών σε ένα ενιαίο αλβανικό έθνος – Ενωμένη Αλβανία,  ως τελικός στόχος για τη συνολική λύση του αλβανικού εθνικού ζητήματος από τη νομική πράξη της 28^ης Νοεμβρίου του 1912.

Ο πρόεδρος του Κινήματος για την Ενωμένη Αλβανία, Ταχίρ Βελίου, είπε ότι ο κύριος σκοπός του Κινήματος είναι η απελευθέρωση και η εθνική ενότητα και σύμφωνα με το καταστατικό του, ο στόχος αυτός δεν μπορεί να αλλάξει  μέχρι την πλήρη υλοποίησή του.

«Το Κίνημα για την Ενωμένη Αλβανία, έχει σκοπό να ενώσει τις δημοκρατίες του Κοσσυφοπεδίου και της Αλβανίας, μέσω ενός δημοκρατικού δημοψηφίσματος για τη θεσμική ενοποίηση των κρατών μέσω ειρηνικών τρόπων.

Το Κίνημα της Ενωμένης Αλβανίας επιδιώκει  την ενοποίηση των αλβανικών εδαφών που αποτελούν σήμερα τα φυσικά σύνορα της Αλβανίας, χρησιμοποιώντας όλα τα δημοκρατικά μέσα και μεθόδους για την επίτευξη των εθνικών στόχων για την εθνική απελευθέρωση και την επανένωση», δήλωσε ο Βελίου.

Τέλος, ο χρόνος έχει έρθει για τη θεσμοθέτηση της φιλοδοξίας του αλβανικού έθνους για την εθνική επανένωση, σύμφωνα με μια νομική πράξη της 28ης Νοεμβρίου του 1912 στη Συνέλευση της Αυλώνας, για την Ανεξαρτησία της Αλβανίας από τους εκπροσώπους των τεσσάρων επαρχιών (Βιλαέτια) της Αλβανίας με τα φυσικά και νόμιμα σύνορά της».

(shqiperiaebashkuar.al)

The Hellenic Information Team

               

  Το παρόν άρθρο μεταφράστηκε και επιμελήθηκε από το  © Βαλκανικό Περισκόπιο -Γιῶργος Ἐχέδωρος

 http://www.echedoros-a.gr

Historia e çuditshme e Shën Nikodhimit të Vithkuqit

Nga Aurel Plasari

Sot më 10 korrik kremtohet Shën Nikodhimi në kishën e Shën Nikodhimit në vendlindjen e shenjtorit, Vithkuq.

Historia e tij e martirizimit, njëherësh me legjendën që e ka veshur, mund të nxirren nga dy jetëshkrime të tij: nga “Shërbesë e të shenjtit martir oshënar Nikodhim të martirizuar në qytetin e Beligradit [Beratit] më 10 korrik 1709, hartuar prej ieromonahut Grigor Voskopojari” (gr.), shtypur në shtypshkronjën e qytetit të Voskopojës më 1742, dhe nga dorëshkrimi “Shërbesë e të shenjtit martir oshënar Nikodhimit të ri” (gr.), që kam pasur rastin ta nxjerr në dritë nga Koleksionet e dorëshkrimeve të BKSh dhe ta prezantoj në një punim të botuar në revistën “Bibliothecae”, nr. 5, Tiranë 2004.

Simbas tyre Shën Nikodhimi quhej Nikollë Dede ose Dalla. Ai punonte rrobaqepës në Berat, ku kishte ardhur nga Vithkuqi.

Vithkuqar e shënon edhe Anthim Aleksudhi, ish-mitropolit i Beratit (“Shkurtore”, 119).

Nikolla qe martuar katër herësh dhe gruan e katërt e kishte marrë muslimane, prandaj edhe vetë u pat kthyer në Islam së toku me familjen.

Për Beratin dhe trevën përreth ishte një periudhë kur kthimi në Islam përparonte me shpejtësi.

Në mbarë Shqipërinë e Jugut dhe Epirin, mes një anarkie pothuajse të egër, zotëronte terrori strukturor kundër besimit të krishterë dhe institucioneve të tij.

U shtohej këtyre edhe padija që kishte nisur të rritej mes popullsisë: “Aq e madhe ishte padija, sa që banorët e mësonin afrimin e Pashkëve të Mëdha nga vezët e kuqe që shiteshin në tregun e Beratit”, ka shënuar për këtë periudhë në “Kronografinë” e tij Aravantinoi.

Po ky kronograf çam ka dhënë edhe raste kur, si në trevën në fjalë edhe gjetiu, ndodhte që banorët e një fshati të tërë ose të një krahine kërkonin me lutje që të bëheshin muslimanë, “si rasti i fshatrave të Beligradit [Beratit] në kohën e Nikodhimit”.

Për t’i shpëtuar kthimit të padëshiruar në Islam djali i madh i Nikollës iku prej shtëpie dhe u strehua në Malin e Shenjtë (Ajonoros).

Kur Nikolla e mori vesh vendstrehimin e tij, u nis edhe ai për në Athos me qëllim që t’ia ndërronte mendjen të birit.

Porse nga çfarë pa, dhe sidomos çfarë përjetoi në atë vend të shenjtë, ndodhi e kundërta: ndërroi mendje ai vetë edhe u pendua për aktin që kishte kryer duke lëshuar besimin e gjysh-stërgjyshërve dhe duke marrë një tjetër.

Në skitin e Shën Anës në Malin e Shenjtë ai u bë murg oshënar duke marrë emrin “Nikodhim” dhe duke bërë pendesën: kaloi tre vjet me agjërim dhe lutje.

Mirëpo parimet e besimit e donin që fajin e bërë botërisht duke braktisur fenë e Krishtit ta pranonte po botërisht.

Kështu vendosi të kthente në Berat, i ndërgjegjshëm se, në atë kohë, lëshimi i Islamit dhe ripërqafimi i krishterimit faqe botës kishte për rrjedhojë dënimin më të rëndë: vdekjen.

Legjenda tregon se kishin përforcuar këtë paraprakisht Shën Mëria, e cila i qe shfaqur një nate duke i ofruar një kupë, kupën e martirizimit, si dhe vetë Jesui, i cili i pati dëftuar përsaktësisht edhe vendin ku do të martirizonte.

I kallëzuar prej fanatikëve të Beratit që e kishin marrë vesh rikthimin e tij në krishterim, në Berat u shpu drejt e para kadiut.

Si nuk ia doli ta bindte që të hiqte dorë nga një akt i tillë, kadiu dha urdhër ta hidhnin nga dritarja e pallatit të tij teposhtë kalasë.

Simbas legjendës Nikodhimi nuk pësoi gjë: ra më këmbë dhe u ngjit së rishti në kala për t’iu paraqitur kadiut.

I befasuar nga kjo ndodhi, kadiu u mat ta lironte, por dha urdhër ta ekzekutonin duke iu druar reagimit të masës fanatike dhe, sidomos, rrezikut që përbënte një shembull i tillë për popullsinë përreth.

Nikodhimi u shpu në vendin e ekzekutimit të cilin, simbas legjendës, ai e njihte: ishte vendi që ia kishte paradëftuar Krishti në njërin nga vegimet.

Aty u krye ekzekutimi me prerje të kokës: më 10 të korrikut 1709, simbas “Shërbesës” së Grigor Voskopojarit. Të krishterët ortodoksë të Beratit paguan shumë për të blerë trupin e tij, i cili u varros në kishën e Shën Mërisë në Mangalem.

Ekzekutimi i “mbrojtësve me çdo kusht” të krishterimit prej autoriteteve osmane-muslimane kryhej në publik për të shërbyer si shembull për ata që, si qenë kthyer një herë në fenë e Muhametit, përqafonin së rishti besimin e të parëve.

Të tilla duket të kenë qenë rreth dymbëdhjetë ekzekutimet e një vargu “dëshmorësh të rinj” në Epirin e Veriut / Shqipërinë e Jugut: duke filluar prej Shën Joanit të Janinës, që martirizoi në Stamboll më 1526, deri te Shën Gjergji i Janinës, i cili martirizoi në Janinë më 1838; ndër ta edhe dy më të njohurit dëshmorë të rinj që martirizuan në Berat: Shën Nikodhimi ynë më 1709 dhe Shën Gjenadi më 1722.

Në mënyrë të përimtuar ata i ka përshkruar, për shembull, Gjergjiu-Athanas Ikonomu në monografinë “Shenjtorët e Epirit” (Janinë 1935).

Nga ana tjetër, përkujdesja dhe përnderimi i relikteve të tyre, si dhe ruajtja e kujtesës së tyre brez mbas brezi janë tregues të efektit të përkundërt që duket të kenë bërë në popullsinë e krishterë ekzekutime të atilla publike.

Edhe përnderimi i Nikodhimit të Beratit si shenjtor duket të ketë filluar qysh herët.

Figura e tij u përhap në mbarë rajonin ortodoks Shqipëri e Jugut / Maqedoni / Epir, por edhe më tej.

Në Voskopojë ajo ndodhej e pikturuar në një afresk, tanimë të prishur, të aneksit të kishës së Fjetjes së Shën Mërisë.

Nga ana tjetër, piktori në zë voskopjar Theodhor Grundo (Gruntović) e pikturoi atë edhe jashtë Ballkanit, sikurse e ka regjistruar studiues i artit bizantin Cvetan Grozdanov (“Portrete”, Skoplje 1983).

Në Vithkuq portreti i Shën Nikodhimit shfaqet në kishën e Shën Kozmait dhe Damianit, të manastirit të Apostujve, përbri Shën Naumit.

Ai del edhe në ikonografinë e Ohrit, në një afresk të kishës së manastirit të Shën Naumit.

Portreti i është përfshirë në “Stematografinë” e tjetrit voskopojar të famshëm, Hristofor Zhefarit (Žefarović) po përbri Shën Naumit, sikurse është gjendur i pikturuar në afreske e ikona të Malit të Shenjtë (manastiret Hilandar, Kseropotamu etj.), në Sofje të Bullgarisë, në disa kisha ortodokse jounite të Hungarisë etj.

Posaçërisht në trevën e Beratit kulti i tij ka qenë dhe ka mbetur i gjallë.

Në kishën e Shën Mërisë në Mangalem përgjatë tre shekujsh venin besimtarë që u faleshin relikteve të tij, të cilat mbaheshin mrekullibërse, deri në kohën e pushtimit italian kur, me shkasin e sistemimit të rrugës, kisha e Shën Mërisë u prish.

Fati i relikteve të tij nuk u mor vesh. Dhimitër Beduli ka treguar që, kur ndodhej në Berat më 1992 me rastin e zgjedhjeve kishtare, një besimtar plak e informoi se kishte ruajtur në shtëpinë e vet kokën e Shën Nikodhimit.

ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ- ΔΣΕ ΚΑΙ Ο ΑΛΒΑΝΟΣ ΣΥΜΜΑΧΟΣ ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΑ

,

……….Στὶς 2 Ἰουλίου 1949, σὲ μία ἄκρως μυστικὴ συνάντηση στὴν Κορυτσᾶ μὲ τὶς εὐλογίες τοῦ Στάλιν, ὁ Ζαχαριάδης συναντᾶ τὸν Ἐνβὲρ Χότζα, μὲ σκοπὸ περαιτέρω ἐνίσχυση σὲ ὁπλισμό, καὶ ἀνοικτὰ σύνορα γιὰ τοὺς ταξικοὺς συντρόφους, ἔτσι ὥστε νὰ ἀνασυνταχθοῦν ἀπέναντι στοὺς Ἕλληνες.

……….Στὴν ἀλβανία ἦταν ἐγκατεστημένος μεγάλος ἀριθμὸς σοβιετικῶν ἀξιωματούχων, ἐνῶ σοβιετικὰ πλοῖα τὴν ἐφοδίαζαν, καί, μέσῳ αὐτῆς τοὺς κομμουνιστὲς στὴν Ἑλλάδα. Ἡ ἀλβανία ἐξακολουθοῦσε νὰ ἀποτελῇ τὴν κύρια βάση ἀνεφοδιασμοῦ τοῦ «Δημοκρατικοῦ Στρατοῦ». Ἡ ἡγεσία τοῦ ΚΚΕ μάλιστα, ζητοῦσε τὴν ἐπαναπροώθηση τῶν Τσάμηδων στὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν ἐπιστράτευσή τους στὸν «Δημοκρατικὸ Στρατό»…

……….Τὸ ὑπόμνημα τῆς ἑλληνικῆς κυβερνήσεως ἀπὸ τὶς άρχὲς Ἀπριλίου 1949 πρὸς τὶς Δυτικὲς Δυνάμεις μὲ τὸ ὁποῖο αἰτιολογοῦσε τὴν ἀνάγκη κοινῆς συμμαχικῆς ναυτικῆς ἀποβάσεως στὴν ἀλβανία μὲ στόχο τὴν ἐξόντωση τῶν βάσεων τῶν κατσαπλιάδων στὸ ἐσωτερικὸ τῆς χώρας, δὲν ἔγινε δεκτό. Ὅταν ἡ 9η Μεραρχία τοῦ Ἐθνικοῦ Στρατοῦ ἀπέκοψε τὴν κύρια πύλη ἐπικοινωνίας τοῦ Γράμμου μὲ τὴν ἀλβανία καὶ πέρασε τὰ σύνορα, ὁ Ζαχαριάδης διέταξε στὶς 28 Αὐγούστου γενικὴ ὑποχώρηση στὴν ἀλβανία ἀπὸ ἄλλη διάβαση.

***

……….Ἡ μὴ εὐνοϊκὴ γιὰ τοὺς κομμουνιστὲς ἔκβαση τοῦ ἀνταρτοπολέμου τὸ 1948, τοὺς δημιούργησε πολλὰ προβλήματα. Κατάλαβαν πὼς ὁ χρόνος πιὰ δούλευε ἐναντίον τους. Οἱ ἐσωτερικὲς διαμάχες γιὰ τὸ ποιὸς φταίει γιὰ τὸ ὅτι ὁ «ΔΣΕ» δὲν κατορθώνει νὰ κερδίσῃ τὸν πόλεμο καὶ οἱ ἀντιζηλίες, ἔφεραν τὴν καθαίρεση τοῦ στρατηγοῦ Μάρκου Βαφειάδη καὶ τὴν ἀνάληψη τῆς ἡγεσίας ἀπὸ τὸν Νῖκο Ζαχαριάδη καὶ στὴν συνέχεια τὸν σχηματισμὸ «ἑ λ λ η ν ο β ο υ λ  – γ α ρ ι κ ῆ ς κυβερνήσεως». Τρεῖς βούλγαροι καταλάμβαναν θέσεις πρώτης γραμμῆς: ὁ Πάσκαλ Μιτρόφσκυ, Πρόεδρος τοῦ ΝΟΦ (τοῦ «Σλαβομακεδονικοῦ Μετώπου Ἐθνικῆς Ἀπελευθερώσεως»),ἀναλάμβανε τὸ Ὑπουργεῖο Ἐπισιτισμοῦ, ὁ Στάβρο Γκότσεφ, τοῦ ΝΟΦ, ὁριζόταν Διευθυντὴς Μειονοτήτων στὸ Ὑπουργεῖο Ἐσωτερικῶν καὶ ὁ Βαββέλη Κότσιεφ γινόταν τακτικὸ μέλος τοῦ Ἀνωτάτου Πολεμικοῦ Συμβουλίου. Φυσικὰ ἡ ὑποστήριξη αὐτὴ δὲν ἦταν χωρὶς ἀνταλλάγματα, διότι ἤδη ἡ 5η Ὁλομέλεια ὑποστήριξε τὴν δημιουργία μιᾶς «ἀνεξάρτητης Μακεδονίας». Αὐτὸ κάθε ἄλλο παρὰ μποροῦσε νὰ ἐξυψώσῃ τὸ Κ.Κ.Ε. στὸ ἐσωτερικὸ τῆς χώρας. Ἀντιθέτως, ἄνοιγε τὰ μάτια καὶ τῶν ἀφελῶν ἀκόμα.

……….Ἀπὸ τὸν Νοέμβριο τοῦ 1948, ὁ Ν. Ζαχαριάδης εἶχε οὐσιαστικὰ παραμερίσει τὸν Βαφειάδη καὶ εἶχε αὐτὸς ἀναλάβει τὴν στρατιωτικὴ ἡγεσία τοῦ ἀντάρτικου. Ἡ διαφορὰ ἀνάμεσα στοὺς δύο κομμουνιστὲς ἦταν πὼς ὁ Ζαχαριάδης πίστευε στὴν νίκη τῶν ἀνταρτῶν μὲ «τακτικὲς» μάχες, ἐνῶ ὁ Βαφειάδης πὼς οἱ δυνατότητες τῶν ἀνταρτῶν ἦταν μόνο ἡ διενέργεια «παρτιζάνικων» ἐπιδρομῶν. Νίκη μὲ «τακτικὸ» ἀνταρτικὸ στρατὸ καὶ κατάληψη τῆς ἐξουσίας μποροῦσε νὰ γίνῃ μόνο μὲ τὴν στρατιωτικὴ ἐνίσχυση τῶν κομμουνιστικῶν χωρῶν.

……….Τὰ πράγματα γιὰ τὸν Ζαχαριάδη δυσκόλεψαν ἀκόμα περισσότερο, ὅταν στὶς 10 Ἰουλίου 1949, ὁ Τίτο ἀνακοίνωσε πὼς κλείνει τὰ ἑλληνογιουγκοσλαβικὰ σύνορα. Ἀφοῦ ὁ Ἐθνικὸς στρατὸς ξεκαθάρισε τὰ ἐδάφη τῆς Πελοποννήσου, τῆς Στερεᾶς Ἑλλάδος καὶ τῆς Θεσσαλίας, σὲ μία ἀμείλικτη καὶ χωρὶς διακοπὴ καταδίωξη οἱ ἐθνικὲς δυνάμεις στράφηκαν ἐναντίον τῶν ὀχυρῶν καταφυγίων τῶν κομμουνιστῶν στὸν Γράμμο καὶ τὸ Βίτσι. Στὶς 4 Ἰουλίου 1949 ξεκαθαρίστηκε τὸ γειτονικὸ Καϊμακτσαλάν, ὅπου βρίσκονταν 1300 ἀντάρτες. Πάνω ἀπὸ 400 ἐξοντώθηκαν, ἐνῶ οἱ ὑπόλοιποι κατέφυγαν στὴν Γιουγκοσλαυία ὅπου καὶ ἀφοπλίστηκαν.

……….Ἀπὸ τὶς 2 ὥς τὶς 30 Αὐγούστου 1949, ἐφαρμόσθηκε τὸ σχέδιο «Πυρσός» σὲ τρεῖς φάσεις. Ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ σχεδίου ἀνατέθηκε στὴν Α΄Στρατιὰ ὑπὸ τὸν ἀντιστράτηγο Κ. Βεντήρη. (Α΄Σῶμα: Τσακαλῶτος, Β΄Σῶμα: Μανιδάκης, Γ΄Σῶμα: Γρηγορόπουλος), μὲ πλήρη ἐξοπλισμὸ καὶ ἀεροπορικὴ κάλυψη. Οἱ κομμουνιστὲς στὸν Γράμμο καὶ στὸ Βίτσι εἶχαν πάνω ἀπὸ 12 χιλιάδες ἄντρες, ἐνῶ κοντὰ (μέσα στὰ ἀλβανικὰ σύνορα) ὑπῆρχαν ἐφεδρεῖες ἀπὸ 2.500 θεραπευμένους τραυματίες. Εἶχαν στὴν διάθεσή τους σύγχρονο ὁπλισμὸ ἀπὸ ὅλμους καὶ ἀντιαρματικὰ (Α/Α) καὶ ἀντιαρματικὰ (Α/Τ) πυροβόλα. Μὲ τὸ μέρος τῶν ἀνταρτῶν πολέμησε κι ἕνας λόχος ἀλβανῶν (βρέθηκαν 20 νεκροὶ ἀλβανοὶ στρατιῶτες).

……….Τὸ πολεμικὸ συμβούλιο τοῦ «Δ.Σ.Ε.» ἀσφαλισμένο στὴν ἀλβανία, μολονότι ἔβλεπε τὴν τρομερὴ θύελλα νὰ ξεσπάῃ, ἀπαιτοῦσε ἀπὸ τοὺς ἀντάρτες του «ἅμυνα ἐπὶ τόπου, χωρὶς τὴν παραμικρὴ ἰδέα ἐγκαταλείψεως θέσεως». Πίστευαν, ὅπως γράφει καὶ ὁ Ἐνβὲρ Χότζα στὰ ἀπομνημονεύματά του, ὅτι «ὁ ἐχθρὸς δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ μεταφέρῃ τοὺς βαριοὺς ὁπλισμούς του ἀπ’ αὐτὴ τὴν ζώνη, καὶ ἡ νίκη θὰ μᾶς ἀνήκει».

……….Μὲ τὶς ἐπιχειρήσεις τοῦ Αὐγούστου τοῦ 1949, ὁ πόλεμος οὐσιαστικὰ εἶχε λήξει μὲ τὴν πλήρη ἧττα τῶν κομμουνιστῶν. Ἡ ἑκατόμβη κι ἀπὸ τὰ δύο μέρη ἦταν μεγάλη.

……….Ὅσοι κομμουνιστὲς ἐπέζησαν (περίπου 16.000), 8.000 κατέφυγαν στὴν ἀλβανία, 5000 στὴν Γιουγκοσλαυία καὶ 3000 στὴν βουργαρία. Ὁ Ζαχαριάδης ἀργότερα ἰσχυρίσθηκε ὅτι οἱ μόνοι ποὺ τοὺς δέχθηκαν ἦταν οἱ ἀλβανοί, ἐνῶ οἱ Γιουγκοσλαύοι ὄχι μόνο δὲν τοὺς ἐπέτρεψαν νὰ περάσουν, ἀλλὰ τοὺς κτυπούσαν πισώπλατα.

……….Ὁ Ζαχαριάδης θὰ πλήρωνε ἐπὶ τόπου τὴν προδοσία καὶ τὸ ἔγκλημα κατὰ τῆς Ἑλλάδος ἐὰν ἔλειπε ἀπὸ τὸ ἐπίσημο Κράτος ἡ ἀντίληψη ὄτι ἔπρεπε νὰ σεβασθοῦν ξένα ἐδάφη.

……….Σύμφωνα μὲ τὰ γραφόμενα τοῦ Ἀντιστρατήγου Πετζόπουλου: «….ποιὰ ἐδάφη ἐπρόκειτο νὰ καταπατήσουμε καὶ ποιὰ σύνορα νὰ παραβιάσουμε; Έπρόκειτο νὰ κινηθοῦμε ἐπὶ ἐδάφους Ἑλληνικοῦ, τῆς σκλαβωμένης Βορείου Ἠπείρου. Δὲν τὰ περάσαμε ὅμως τὰ «σύνορα» αὐτά, γιὰ νὰ μὴν θιγοῦν συμφέροντα μεγάλων Συμμάχων μὲ τοὺς ὁποίους πάντοτε θὰ εἴμαστε μαζί μόνο στὸν πόλεμο. Τὰ πέρασε ὅμως ὁ Ζαχαριάδης γιὰ νὰ μολύνῃ τοὺς τάφους τῶν νεκρῶν μας. Καὶ αὐτὴν τὴν φορὰ ἡ Ἑλλὰς χάρις στὰ «σύνορα», πρόσθετε στὶς ἑκατόμβες τῶν θυσιῶν της καὶ νέες.

……….37 νεκροὶ ἀξιωματικοί καὶ 350 τραυματίες, 342 νεκροὶ στρατιῶτες καὶ 2628 τραυματίες, εἶναι τὸ τίμημα ἐξαγορᾶς τῆς νίκης κατὰ τῶν κομμουνιστῶν στὸ Βίτσι καὶ τὸν Γράμμο τὸ 1949. Μὲ τὰ κόκκαλα τῶν ἡρώων καὶ τὸ αἷμα τους, ἀνέτειλε ἡ 29 Αὐγούστου 1949».

Εἰς μνήμην λοχαγοῦ Ἠλιόπουλου

***

Πηγές:

1. Τὸ βιβλίο «1946-1949-Τὰ χρόνια τῆς κρίσης (Β΄)» Νίκου Ροδίτσα

2. Τὸ βιβλίο «1941-1950 -Τραγικὴ πορεία» Ἀντιστρατήγου Θ. ΠΕΤΖΟΠΟΥΛΟΥ

Ἐπιμέλεια κειμένου καὶ είκόνας:  Ἑλληνικὸ Ἡμερολόγιο

Copyright (©) «Ἑλληνικὸ Ἡμερολόγιο»