Επετειακή εκδήλωση για τα 27 χρόνια της ΔΕΕΕΜ – «ΟΜΟΝΟΙΑ»

 

 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Η Δημοκρατική Ένωση Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας «ΟΜΟΝΟΙΑ», θα πραγματοποιήσει επετειακή εκδήλωση για τα 27 χρόνια από την ίδρυσή της.
Η εκδήλωση θα λάβει χώρα στη Δερβιτσάνη του Αργυροκάστρου, την Κυριακή 28 Ιανουαρίου 2018, αμέσως μετά τη Θεία Λειτουργία.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
• 7.30 – 10.30 Θεία Λειτουργία, Μνημόσυνο εκλιπόντων στελεχών, και ευλογία της Βασιλόπιττας για το νέο έτος στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου
• 11.00 Έναρξη εκδήλωσης στο Πολιτιστικό Μέγαρο
• 11.00 – 11.30 Χαιρετισμοί επίσημων προσκεκλημένων
• 11.30 – 12.15 Χαιρετισμοί επίσημων προσκεκλημένων
• 12.00 – 12.15  Η Αναδιοργάνωση της Ομόνοιας ως λαϊκή απαίτηση και εθνική αναγκαιότητα
• 12.30 – Δεξίωση

Ερντογάν: Είμαστε 80 εκατομμύρια Τούρκοι, Βόσνιοι και Αλβανοί - Erdogan: Ne jemi 80 milionë turq, boshnjak dhe shqiptarë

Ο πρόεδρος της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, μίλησε ενώπιον χιλιάδων πολιτών στην Προύσα της Τουρκίας.
Ο Ερντογάν μίλησε για τη δράση εναντίον των Κούρδων αγωνιστών στη Συρία, όπου άρχισε να βομβαρδίζει από ξηρά και αέρος.
«Θα τερματίσουμε την επιχείρηση σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα», δήλωσε ο Ερντογάν για την επιχείρηση στην επαρχία Αφρίν της Συρίας.
Ο Ερντογάν, ο οποίος έδωσε το μήνυμα της ενότητας, δεν ξέχασε τους Αλβανούς και τους Βόσνιους.
«Δεν υπάρχουν εδώ διαχωρισμοί. Υπάρχει μόνο η ενότητα. Υπάρχει μόνο ένα έθνος εδώ. Είμαστε 80 εκατομμύρια Τούρκοι, Κούρδοι, Λαζοί, Τσερκέζοι, Γεωργιανοί, Ρομά, Βόσνιοι και Αλβανοί», είπε χαρακτηριστικά ο Τούρκος ηγέτης, σύμφωνα με το αλβανικό δημοσίευμα.

(Στοιχεία από 27.al)

--

The Hellenic Information Team

               

  Το παρόν άρθρο μεταφράστηκε και επιμελήθηκε από το  © Βαλκανικό Περισκόπιο -Γιῶργος  Ἐχέδωρος

 .......................................

Presidenti i Republikës së Turqisë, Recep Tayyip Erdogan ka folur para mijëra qytetarëve në qytetin e Bursës në Turqi.

Erdogan ka folur rreth operacionit kundër militantëve kurdë në Siri, ku ka filluar të bombardojë përmes aeroplanëve fortesat e tyre.

“Ne do ta përfundojmë operacionin në një kohë shumë të shkurtër”, tha Erdogan rreth operacionit në Afrin.

Erdogan, i cili dha mesazhin e unitetit, nuk harroi shqiptarët dhe boshnjakët.

“Nuk ka ndarje këtu. Këtu ka vetëm unitet. Këtu ekziston vetëm një komb. Ne jemi 80 milionë turq, kurd, laz, çerkez, gjeorgjian, romë, boshnjak dhe shqiptarë”, tha lideri turk.

http://27.al/ 

Φυγάδες στην Αλβανία του Χότζα

•  

TΑΣΟΣ ΤΕΛΛΟΓΛΟΥ

Η Αλβανία στην εποχή του Χότζα. Στη χώρα ζούσαν, εκτός από μέλη και συμπαθούντες του ΚΚΕ, 560 Ελληνες κτηνοτρόφοι (η πλειονότητά τους επαναπατρίστηκε με χιλιάδες ζώα), 116 αυτόμολοι του Ελληνικού Στρατού, ακόμα και απαχθέντες ή ποινικοί που είχαν φύγει από την Ελλάδα.

Στις αρχές Μαΐου του 1949 ένα πολωνικό πλοίο που μετέφερε εφόδια για τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας άραξε στο Δυρράχιο. Οι αλβανικές αρχές του καθεστώτος Ενβέρ Χότζα προσπάθησαν να οικειοποιηθούν για τις δικές τους ανάγκες μέρος της βοήθειας. Ο υπ’ αριθμ. 2 του ΚΚΕ, Β. Μπαρτζιώτας, «εκλιπαρούσε τον Μεχμέτ Σέχου, υπουργό Εσωτερικών και αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, αλλά η αλβανική πλευρά προέβαλε σειρά εμποδίων και κωλυμάτων, επικαλούμενη ως αιτία καθυστέρησης μηχανική βλάβη στο πλοίο».
Κάπως έτσι αρχίζει η μεταπολεμική σχέση Αλβανών και Ελλήνων κομμουνιστών που καθορίζει στη συνέχεια τη θέση των Ελλήνων προσφύγων στην Αλβανία του Ενβέρ Χότζα. Αυτή την αδύνατη συνύπαρξη σκιαγραφεί με πολλές αναφορές σε αδημοσίευτο υλικό ο ιστορικός Σταύρος Ντάγιος στο βιβλίο του «Ελληνες πρόσφυγες στην Αλβανία 1945-1990», καθιστώντας το βιβλίο μοναδικό ανάγνωσμα.
Ο συγγραφέας δεν καταγράφει μόνο τα διαφωνούντα κομματικά μέλη που δεν αναγνωρίζουν την αλβανική ορθοδοξία αλλά ακόμα και την κομματική καθοδήγηση σε μια χώρα που είναι σε ακήρυκτο πόλεμο με τη Σοβιετική Ενωση και θεωρεί εξ ορισμού ύποπτο το ΚΚΕ και την τοπική του οργάνωση. Τι και αν κάποια από τα μέλη του αναλαμβάνουν, σύμφωνα με τις ελληνικές υπηρεσίες ασφαλείας, να στήσουν ασυρμάτους και δίκτυα πληροφοριών στην Ελλάδα με αλβανική υποστήριξη, κυρίως στις αρχές της δεκαετίας του ’50; Μάλιστα, στη δίκη του Λευτέρη Βουτσά που δρούσε στην Αλβανία και απελάθηκε από εκεί, οι ελληνικές αρχές ενέπλεξαν και τον μετέπειτα διευθυντή της «Κ» Αντώνη Καρκαγιάννη ως ενεχόμενο σε αδικήματα που στρέφονται «κατά της ασφάλειας των ενόπλων δυνάμεων...».
Ενα ιδιαίτερο κεφάλαιο στο βιβλίο του Ντάγιου είναι η σχέση όσων ζούσαν στην Αλβανία με τις αρχές ασφαλείας. Στην Αλβανία υπήρχαν, εκτός από μέλη και συμπαθούντες του ΚΚΕ, 560 κτηνοτρόφοι (η πλειονότητά τους επαναπατρίστηκε με χιλιάδες ζώα), 116 αυτόμολοι του Ελληνικού Στρατού, ακόμα και απαχθέντες ή ποινικοί που είχαν φύγει από την Ελλάδα.
Οι αυτόμολοι κατά κανόνα κλείνονταν σε στρατόπεδα για «μοναρχοφασίστες» στα οποία, όμως, όπως αποκαλύπτει ο Ντάγιος, φιλοξενούνταν «για παραδειγματισμό», όπως επίσης και «δημοκράτες που είχαν υποπέσει σε πειθαρχικά παραπτώματα». Ο Ντάγιος γράφει ότι στους αρχικούς σχεδιασμούς των Αλβανών ήταν ο διαχωρισμός «δημοκρατών» και «μοναρχοφασιστών», αλλά σε μια φτωχή χώρα όπως η Αλβανία μία πενταετία μετά το τέλος του πολέμου αυτό αποδείχθηκε πρακτικά αδύνατο.
Σε μια αναφορά της κρατικής διεύθυνσης ασφαλείας ομολογείται ότι: «Οι Αρχές μας τους προσέβαλαν, τους βασάνιζαν για την παραμικρή διολίσθηση, ενώ αντιθέτως, παρείχαν διευκολύνσεις σε όσους εκδήλωναν καλή συμπεριφορά και σε όσους είχαν αναλάβει την εσωτερική οργάνωση των εγκλείστων, και αυτοί, με τη σειρά τους, τιμωρούσαν ανεξέλεγκτα τους ανυπάκουους με πλημμελείς τρόπους, περικόπτοντας τη σίτιση, βασανίζοντας ή διαπομπεύοντάς τους δημοσίως... Η αντιμετώπισή τους από υλικής και ηθικής πλευράς δεν ήταν καλή, αφού η σίτιση ήταν ελάχιστη και για τον λόγο αυτό αναγκάζονταν να καταφύγουν σε κατανάλωση χόρτων, χελωνών, βατράχων. Ολοι τους κοιμόντουσαν σε αχυροκαλύβες, οι οποίες έσταζαν νερό, δεν είχαν επαρκή ένδυση, δεν τους παρεχόταν ιατρική περίθαλψη, δεν είχαν συνθήκες υγιεινής... Ολοι ήταν φορτωμένοι ασθένειες...».
Απελπισία
Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και οι τρόποι αυτοκτονίας είχαν μια βαθιά απελπισία: «Ο στρατιώτης Πασσάς από τον Πειραιά έμπηξε δύο καρφιά στην καρδιά και αυτοκτόνησε…», ενώ «ο Χαράλαμπος Διανέλλης, μάγειρας, αυτοκτόνησε χτυπώντας το κεφάλι του με βαρίδια ζυγαριάς...».
Αυτές οι συνθήκες οδηγούσαν σε κοινές απόπειρες «δημοκρατών» και «μοναρχοφασιστών» να το σκάσουν από την τεράστια φυλακή που ήταν η Αλβανία με πολύ μικρή επιτυχία (μόνο δύο τα κατάφεραν). Μέσα στις φυλακές οι Αλβανοί στρατολόγησαν 61 πληροφοριοδότες απειλώντας τους –με τι άλλο;– με «εξαφάνιση». Πολλοί  ήταν αυτόμολοι που ενέδιδαν στον βωμό της ψυχικής και σωματικής επιβίωσης.
Ισως οι πιο ελεύθεροι από τις ομάδες των Ελλήνων στη χοτζική Αλβανία του Ντάγιου να ήταν οι κτηνοτρόφοι. Πήγαιναν όπου ήθελαν (σχεδόν) με τα ζώα τους, παραβίαζαν τους κανόνες, με αποτέλεσμα να τους κατηγορήσουν οι αλβανικές αρχές για «κατασκοπεία υπέρ της Ελλάδος», ενώ άλλοι πωλούσαν τα γαλακτοκομικά τους προϊόντα ζητώντας να πληρωθούν σε χρυσό. Αυτοί εξεγέρθηκαν στα μέσα της δεκαετίας του ’50 και στην πλειοψηφία τους επαναπατρίστηκαν στην Ελλάδα.
​​Σταύρος Γ. Ντάγιος, Ελληνες πρόσφυγες στην Αλβανία 1945-1990, εκδ. Literatus, Θεσσαλονίκη 2017, σελ. 368.
http://www.kathimerini.gr/ 

Το άνοιγμα του πρώτου αλβανικού σχολείου στην Κρήτη

«Η γλώσσα μας, πόσο καλή! Πόσο γλυκιά και τόσο μεγάλη! Πόσο εύκολη  και λιτή! Πόσο όμορφη, που αξίζει τον κόπο!

»Το να αγαπάς τη γλώσσα σου δεν είναι μόνο μια προστασία του πολιτισμού και των αξιών του λαού σου, αλλά ένας σεβασμός στην ταυτότητα της καταγωγής σου από γενιά σε γενιά», γράφει το αλβανικό δημοσίευμα.

Πήγε πολύς καιρός που η αλβανική διασπορά έδωσε μάχη της καθημερινότητας με την ψυχή για να κρατήσει ζωντανές τις αξίες της πολιτιστικής κληρονομιάς των λαών τους, και αυτό έχει γίνει  στο ελληνικό κράτος και συνεχίζεται.

Χρειάσθηκε μια μικρή προσπάθεια ενός ατόμου να κάνει δεκάδες παιδιά Αλβανών, γεννημένα στο ελληνικό κράτος να αρχίσουν να μαθαίνουν ένα- ένα τα γράμματα της μητρικής γλώσσας.

Αυτό έγινε στην Παλαιοχώρα, μια μικρή πόλη στα Χανιά της Κρήτης, όπου η αγάπη ενός αλβανού πατριώτη έκανε σήμερα περισσότερα από είκοσι παιδιά να κάθονται στα θρανία για να μάθουν αλβανικά.

Σε κάθε δήμο της χώρας υπάρχει και το Συμβούλιο των Μεταναστών, οι  οποίοι συνήθως στέλνουν στις αρχές τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητα οι μετανάστες στην κοινότητά  στην οποία ζουν και αναπτύσσονται.

Συγκεκριμένα το αλβανικό συμβούλιο υπέβαλε στο Δήμο το αίτημα  ως ανάγκη για ένα αλβανικό σχολείο στο οποίο τα παιδιά των Αλβανικών οικογενειών θα πήγαιναν να μάθουν τη μητρική τους γλώσσα.

Το «Σακάκ», το Δημοτικό Συμβούλιο Μετανάστευσης, αποφάσισε να δώσει ένα χώρο για να διδάσκεται η αλβανική γλώσσα από την αλβανική κοινότητα που ζει στην περιοχή.

Μετά από αυτό, το αλβανικό σχολείο πήρε ζωή, τώρα τα παιδιά κάθε Σάββατο πηγαίνουν και παρακολουθούν το επιθυμητό μάθημα.

Στην τελετή έναρξη του σχολείου που πραγματοποιήθηκε σήμερα, παρευρέθησαν ο αναπληρωτής Αλβανός πρέσβης και οι επικεφαλής του τοπικού συμβουλίου της περιοχής.

Ο αναπληρωτής Αλβανός Πρέσβης τόνισε ότι εκτιμα ιδιαίερα την καλή πρωτοβουλία των ελληνικών αρχών και είναι υπερήφανος για το γεγονός αυτό. Τόνισε ότι τώρα τους δίνεται η ευκαιρία να μάθουν σωστά τη μητρική τους γλώσσα.

Ο Σοκόλ Οζούνι, μέλος του αλβανικού  τοπικού συμβουλίου, είπε:

«Είναι υπέροχο. Είκοσι πέντε παιδιά έχουν εγγραφεί στο σχολείο και το μάθημα μόλις ξεκίνησε. Πιστεύω ότι το ποσοστό αυτό θα φθάσει στα 60 παιδιά».

 Κατόπιν αιτήματος του Δημοτικού Συμβουλίου ο Σοκόλ Οζούνι θα εργασθεί οικειοθελώς με τους γονείς της περιοχής προκειμένου να εγγραφούν όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά στο αλβανικό σχολείο.

(Στοιχεία από njekomb.com, tetovapress.com)

--

The Hellenic Information Team

               

  Το παρόν άρθρο μεταφράστηκε και επιμελήθηκε από το  © Βαλκανικό Περισκόπιο -Γιῶργος Ἐχέδωρος

- http://www.echedoros-a.gr

Kristofor Kisi

Kristofor Kisi vdiq në Tiranë në rrethana misterioze, njihet si një nga kryepeshkopët që i bëri rezistenc të vazhdueshme presionit nga autoritetet italiane që mbasi pushtuan Shqipërinë kërkonin të kontrollonin dhe kishën ortodokse shqiptare. Është për t'u habitur fakti se ky personazh kaq i rëndësishëm është harruar nga shteti dhe nga disa "shoqata patriotike" të cilat çuditërisht nuk harrojnë të kujtojnë disa priftërinj që nuk kishin asnjë influencë në shoqerinë shqiptare të asaj kohe. 

Kryehirësia e tij Imzot Kristofor Kissi, Kryepiskop i Kishës Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë, lindi në vitin 1890 në lagjen Kala të Beratit. I prirë për jetën shpirtërore, iu kushtua studimeve fetare. Ato i kurorëzoi me mbarimin e shkollës së lartë Theologjike të Halkit (Hejbeli) të Stambollit, më 1908.

Pas mbarimit të studimeve u emërua profesor në gjimnazin e Jovan Bangës, në qytetin e Korçës. Para Luftës Ballkanike, Kryepisko Kissi u kthye në Stamboll dhe në vitin 1916 u hirotonis episkop dhe u emërua në selinë episkopale të Makriqojt të Konstandinopojës, duke qëndruar aty deri në vitin 1923. Atë vit u dërgua në Stamboll një komision i posaçëm nga qeveria shqiptare, me autorizimin që të zhvillonte negociata me Patrikanën Ekumenike rreth Autoqefalisë, të cilat dështuan. Pas dështimit të qëllimeve të këtij komisioni, për t’i dhënë fuqi dialogut dhe mbështetje kanonike këtyre përpjekjeve ndërhyri Patrikana Ekumenike duke dërguar një episkop erudit dhe me autoritet, si Imzot Kristofor Kissi. Ai la Stambollin dhe erdhi në Shqipëri dhe po këtë vit (1923) u emërua Episkop i Beratit.

Së bashku me episkop Jerotheun, me origjinë nga Përmeti, i dërguar edhe ky më parë si Eksark nga Pa- trikana Ekumenike, më 21 nëntor 1923 hirotonisën në episkop atë Fan Nolin, në kishën e Shën Gjergjit në Korçë.

Në vitin 1929 tërhiqet në manastir, për të mos marrë pjesë në veprimet antikano-nike që po kryheshin. Pas dorëheqjes së Imzot Visarion Xhuvanit, më 29 maj 1936, Imzot Kristofori pranon të vihet në krye të atyre që donin që Autoqefalia e Kishës Orthodhokse të Shqipërisë të njihej kanonikisht.

Më 12 prill 1937, Sinodi i Shenjtë i Patrikanës dekretonte njohjen e Kishës Autoqefale dhe po atë ditë, Tomosi Patriarkal i dorëzohej Imzot Kristofor Kissit. (Më 16 prill edhe Imzot Visarion Xhuvani kërkoi dhe mori faljen e Patrikanës dhe u tërhoq në Manastirin e Shën Joan Vladimirit).

Për shumë vjet në krye të Kishës Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë, Imzot Kristofori dha një kontribut tepër të madh për ruajtjen dhe zhvillimin e Orthodhoksisë në vendin tonë. Kështu, në vitin 1942 Kryepiskop Kristofor Kisi u thirr në Luogotenencë nga mëkëmbësi i ish-mbretit Viktor Emanuel i III, Jakomoni. Ai i bëri presion që në vendet episkopale, deri atëherë vakante, të emëroheshin në krye të hierarkisë orthodhokse të Shqipërisë episkopë unitë nga Kalabria, të cilët vareshin nga Papa, në përpjekje për ta kthyer gjithë Kishën tonë në unite. Këtë propozim Kryepiskopi Kristofor Kissi nuk e pranoi dhe thirri menjëherë teologun Ilia Banushi, që kishte mbaruar studimet teologjike në Beograd, i cili pranoi të hirotoniset, duke marrë emrin Irine dhe titullin Episkop i Apollonisë. Hirotonisja e tij Episkop u bë në manastirin e Shën Naunit në rrethin e Pogradecit, i cili në atë kohë ishte nën administrimin e Kishës Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë.

Në hirotonisjen e tij morën pjesë Episkopi i Korçës Agathangjel dhe Mitrofor Atë Vasil Marku. Kështu shmangu një rrezik të madh për Kishën tonë, që donte t’ia impononte pushtuesi. Menjëherë pas çlirimit të vendit, regjimi komunist e mënjanoi Kryepiskop Kristofor Kissin nga Kryetar i Kishës Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë, sepse nuk mund ta toleronte autoritetin e tij në Komunitetin Orthodhoks dhe e izoloi në kishën e Shën Prokopit, ku qëndroi deri sa ndërroi jetë më, 17 qershor 1958, në rrethana të dyshimta

ortodoksshqiptar

Αρχίζει αύριο η επίσημη διαδικασία εκταφής των Ελλήνων στρατιωτών πεσόντων

Στα ογδόντα πέντε της χρόνια, σήμερα, η Ερμιόνη Μπρίγκου, Ελληνίδα της Χιμάρας, έχει να φροντίζει, εκτός από τον εαυτό της, και το νοικοκυριό της και έξι νεκρά «παιδιά της», τα οποία «φιλοξενεί» επί εβδομήντα οχτώ χρόνια, «εν τόπω χλοερώ», στην αυλή του σπιτιού της.

Είναι έξι Έλληνες στρατιώτες που σκοτώθηκαν στον ελληνοιταλικό πόλεμο στη μάχη της Χιμάρας και ο πατέρας της εννιάχρονης τότε Ερμιόνης, τους έθαψε σε δυο αυτοσχέδιους τάφους στον αυλόγυρο.

Το τίμημα ήταν βαρύ για τον πατέρα της, που επι κομμουνιστικού καθεστώτος εκτοπίστηκε επι ενάμισι χρόνο για την άρνησή του να αποκαλύψει που είχε ενταφιάσει τους Έλληνες στρατιώτες αλλά και η ίδια κράτησε επτασφράγιστο μυστικό την παρουσία τους στην αυλή του σπιτιού της, έως την ημέρα που κατέρρευσε το σύστημα του Χότζα.

Όλα αυτά τα χρόνια η Ερμιόνη Μπριγκου φρόντιζε να μην λείπει τίποτα από τους «φιλοξενούμενους».

Τους άναβε κρυφά κεριά, τους διάβαζε ευχές και πάνω από τα μνήματα είχε φυτέψει δυο αχλαδιές «για να έχουν ίσκιο τα παιδιά» και όταν αυτές με τα χρόνια στεγνώσαν τις αντικατέστησε με μυρτιές.

Οι έξι αυτοί πεσόντες είναι ταυτοποιημένοι και δεν πρόκειται να μεταφερθούν από τον κήπο της Ερμιόνης. Ούτε η ίδια το θέλει, ούτε και συντρέχουν λόγοι να εγκαταλείψουν τη φιλόξενη τελευταία τους κατοικία.

Χιλιάδες όμως άλλοι Έλληνες στρατιώτες- πεσόντες στον ίδιο πόλεμο- περιμένουν τη «δεύτερη ταφή» τους, επίσημη τούτη τη φορά, διαδικασία που ξεκινάει αύριο, Δευτέρα, μεταξύ Τεπελενίου και Κλεισούρας, στο πλαίσιο της ενεργοποίησης της σχετικής διμερούς συμφωνίας που είχε υπογραφεί το 2009 μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας.

Στις 11 το πρωί τοπική ώρα, στη θέση Ντραγκόντι, τεχνικά συνεργεία υπό την επίβλεψη της διμερούς επιτροπής, θα αρχίσουν παρουσία εμπειρογνωμόνων, Ελλήνων και Αλβανών, να σκάβουν σε σημεία όπου με βάση παλαιούς, ιταλικούς κυρίως χάρτες, αλλά και μαρτυρίες κάτοικων της περιοχής, ενταφιάστηκαν εκατοντάδες Έλληνες στρατιώτες που έπεσαν στις σφοδρές μάχες με τα ιταλικά στρατεύματα.

Σε εκείνο το σημείο θα γίνει η αρχή και οι εσκαφές θα επεκταθούν στο ορεινό ανάγλυφο μέχρι και την Κορυτσά, όπου υπολογίζεται ότι είναι πρόχειρα θαμμένοι γύρω στους 6.800, από τους 8.000 Ελληνες που σκοτώθηκαν μεταξύ του Νοεμβρίου του 1940 και του Απριλίου του 1941.

Η ενεργοποίηση της συμφωνίας του 2009, που παρέμενε παγωμένη, ενεργοποιήθηκε μετά τη συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών των δυο χωρών, Νίκου Κοτζιά και Ντιμίτρι Μπουσάτι στην Κρητη, και χαιρετίστηκε ως ένα βήμα στην επιχείρηση βελτίωσης των ελληνοαλβανικών σχέσεων που βρίσκεται σε εξέλιξη από τις δυο κυβερνήσεις.

Προβλέπεται ο εντοπισμός, η ταυτοποίηση και η εκταφή των Ελλήνων στρατιωτών και ο ενταφιασμός τους στη συνέχεια στα δυο συμφωνημένα νεκροταφεία, στο χωριό Βουλιαράτες και την Κλεισούρα.

Αναρίθμητες είναι οι ιστορίες Ελλήνων μειονοτικών που την περίοδο της κομμουνιστικής δικτατορίας φρόντιζαν τάφους πεσόντων στα βουνά της περιοχής, με κίνδυνο, πάντα, να μετοχοποιηθούν και να διωχθούν ως «εχθροί του έθνους».

Επισήμως το θέμα της τύχης των νεκρών στρατιωτών τέθηκε από την Ελλάδα στις αρχές της δεκαετίας του '80, με αφορμή την εκταφή από την Ιταλία και τη μεταφορά των οστών τους στην πατρίδα τους, 6.300 δικών της στρατιωτών.

Με βάση τους ιταλικούς στρατιωτικούς χάρτες, στους οποίους υπήρχαν καταγεγραμμένα και τα αυτοσχέδια νεκροταφεία όπου οι Ιταλοί έθαβαν και τους Ελληνες νεκρούς στρατιώτες -μάλιστα σε κάποια από αυτά έγραφαν «εχθροί στον πόλεμο, φίλοι στον θάνατο-, εντοπίστηκαν γύρω στους 6.000 πεσόντες διάσπαρτοι στα βουνά.

Σε ένα έγγραφο της κυβέρνησης του Χότζα, το οποίο υπογράφει ο τότε πρωθυπουργός Αντίλ Τσαρτσάνι, με ημερομηνία 12.2.1985 και φέρνει στο φως της δημοσιότητας το ΑΠΕ-ΜΠΕ, δίνεται εντολή στα Λαϊκά Συμβούλια, του Αργυρόκαστρου, Πρεμετή, Κορυτσάς, Χιμάρας, Αγίων Σαράντα, κ.ά. να ενεργοποιηθούν για τον εντοπισμό, την ταυτοποίηση, του αριθμού των τάφων των Ελλήνων στρατιωτών που σκοτώθηκαν στις περιοχές τους.

Παρά ταύτα, η όλη διαδικασία δεν εξελίχθηκε, καθώς η αλβανική πλευρά ήθελε να πάρει η Ελλάδα τους νεκρούς στρατιώτες της που θα εντοπίζονταν, όπως έγινε και με την Ιταλία, πλην όμως η Αθήνα διαμήνυσε με μια δήλωση, το 1987, του τότε αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών Κάρολου Παπούλια -ο οποίος ευρισκόμενος σε επίσημη επίσκεψη στο Αργυρόκαστρο μετέβη στην Κλεισουρα και κατέθεσε λουλούδια σε κάποιον πρόχειρο τάφο- πως «οι Έλληνες νεκροί είναι στον τόπο τους».

Το θέμα έκτοτε θα παγώσει και η συζήτηση αναθερμάνθηκε μετά την πτώση του καθεστώτος, με αποκορύφωμα την υπογραφή της συμφωνίας του 2009, που όμως «κόλλησε» σε διαδικαστικά ζητήματα- τουλάχιστον αυτό μεταδιδόταν επίσημα από την αλβανική πλευρά-, για να «ξεκολλήσει» τώρα στο πλαίσιο των συνομιλιών για τη βελτίωση των διμερών σχέσεων των κ.κ. Κοτζιά και Μπουσάτι.

Πηγή: Himara.gr | Ειδήσεις απ' την Βόρειο Ήπειρο

Συλλαλητήριο Θεσσαλονίκη: Πλήθος κόσμου στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου

Πλημμύρισε η παραλία κόσμο, μπροστά από το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Έντονη η παρουσία της Χρυσής Αυγής ανάμεσα στο συγκεντρωμένο πλήθος. Στην εξέδρα ανέβηκαν να μιλήσουν ο μητροπολίτης Άνθιμος και ο απόστρατος αξιωματικός του στρατού Φραγκούλης Φράγκος. Δείτε ζωντανά την εξέλιξη του συλλαλητηρίου

Ρεπορτάζ Λευτέρη Αρβανίτη

Μαζικό αποδεικνύεται το Συλλαλητήριο για το Μακεδονικό στη Θεσσαλονίκη, με χιλιάδες κόσμου να δίνουν ραντεβού μπροστά στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Μέχρι τις δύο το μεσημέρι, ώρα έναρξης του συλλαλητηρίου, στην Θεσσαλονίκη από τα διόδια είχαν περάσει συνολικά 250 λεωφορεία από διάφορα μέρη της Ελλάδας για το συλλαλητήριο στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ενώ σύμφωνα με την Αστυνομία, μέχρι αυτή την ώρα υπολογίζεται πως στο συλλαλητήριο συμμετέχουν περίπου 50.000-60.000 κόσμου και παραμένει να υπάρχει συνεχής ροή διαδηλωτών από διάφορα σημεία της πόλης με κατεύθυνση το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Πανοραμική εικόνα από την παραλία Θεσσαλονίκης, με το συγκεντρωμένο πλήθος.

Στην εξέδρα που έχει στηθεί στην παραλία, έχουν ανέβει μια σειρά προσκεκλημένων που θα απευθυνθούν στο συγκεντρωμένο πλήθος. Ανάμεσά τους λίγο πριν τις 14.00 και ο μητροπολίτης Άνθιμος, που είχε προαναγγείλει την παρουσία του, παρά τις αντιρρήσεις της επίσημης ελληνικής Εκκλησίας.

Το συγκεντρωμένο πλήθος κατέβηκε στην συγκέντρωση με διαφορετικό τρόπο, άλλοι ντυμένοι με παραδοσιακές φορεσιές και άλλοι, με στρατιωτικές στολές, βαμμένοι στα χρώματα της ελληνικής σημαίας κοκ.

http://news247.gr

Ανάμεσα στου ομιλητές και ο απόστρατος αξιωματικός και πρώην υπουργός Άμυνας στην κυβέρνηση Πικραμένου, Φραγκούλης Φράγκος.