Κρίστοφερ Κινγκ: Οι Ηπειρώτες είναι οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι που έχω γνωρίσει. -Kristofer King: Epirotët janë njerëzit më të lumtur që kam njohur.

 

Ο βραβευμένος με Γκράμι μουσικός παραγωγός μιλάει για το βιβλίο του «Ηπειρώτικο μοιρολόι» και εξηγεί γιατί σχεδιάζει να ζήσει στην Ελλάδα.  Με τον Κρίστοφερ Κινγκ συναντιόµαστε στο Μετς ένα µεσηµέρι που έχουν ανοίξει οι ουρανοί και οι δρόµοι έχουν γίνει ποτάµια. Αυτός ο µουντός και βαρύς καιρός αποδεικνύεται ιδανικός για µια κουβέντα σχετικά µε την αγάπη του Αµερικανού συγγραφέα για την Ηπειρο, τη µουσική και τους ανθρώπους της.  Ο βραβευµένος µε Γκράµι µουσικός παραγωγός δεν έρχεται σαν παντογνώστης να µιλήσει για την ιστορία και την κουλτούρα τής τόσο γοητευτικής γωνιάς της δυτικής Ελλάδας και αυτό είναι προς τιµήν του. Ερχεται ως άνθρωπος που ζητάει να ενωθεί µε µια δύναµη που αιχµαλώτισε την ψυχή του µέσα στα άγρια βουνά.  Οπως γράφει στην εισαγωγή του βιβλίου «Ηπειρώτικο µοιρολόι» (Εκδόσεις ∆ώµα), κάποιοι κριτικοί το αντιµετωπίζουν σαν φιλοσοφικό έργο, άλλοι σαν µουσικολογική µελέτη, σαν ιστορικό πόνηµα, ταξιδιωτικό χρονογράφηµα ή προσωπικές αναµνήσεις. Κι όλοι έχουν δίκιο. Είναι όλα αυτά µαζί. Ενα βιβλίο που εξετάζει την Ηπειρο σε όλα τα επίπεδα από την πλευρά του ξένου παρατηρητή. Στις σελίδες του θα βρει κανείς αναφορές στη µουσική, στο τσίπουρο, στα πανηγύρια, αλλά και στον Αλή Πασά, τον Αχέροντα, στα Τζουµέρκα. Η πένα του Κινγκ, γοητευµένη από το βιολί του Αλέξη Ζούµπα και το κλαρίνο του Κίτσου Χαρισιάδη, αφήνεται στη γοητεία των προσωπικών τους ιστοριών και στο µεγαλείο της µουσικής τους. Το πρώτο πράγµα που µου λέει όταν βρισκόµαστε είναι ότι ετοιµάζεται να ζήσει µόνιµα στην Ηπειρο.  Είναι πολύ µεγάλο βήµα να αφήσετε την Αµερική και να εγκατασταθείτε µόνιµα στην Ελλάδα. Πώς το αποφασίσατε;  Πώς θα µπορούσα να µην αποφασίσω κάτι τέτοιο; Εσάς σας αρέσει εδώ, έτσι δεν είναι;  Ναι, µου αρέσει πολύ.  Γιατί τότε να µην αρέσει και σ’ εµένα; Ηταν απολύτως φυσιολογική απόφαση. Πνευµατικά ήµουν εδώ όλον αυτό τον καιρό. Νιώθω ότι ανήκω εδώ, ακόµη κι αν τυχαία γεννήθηκα στην Αµερική.  Πώς νιώσατε την πρώτη φορά που επισκεφτήκατε την Ηπειρο, την πρώτη φορά δηλαδή που βρεθήκατε στο λιµάνι της Ηγουµενίτσας;  Ενιωσα σαν να επέστρεψα σπίτι µου. Τα βουνά της Ηπείρου δεν είναι τόσο διαφορετικά από εκείνα που υπάρχουν στην περιοχή όπου µεγάλωσα στη Βιρτζίνια. Στην Ηπειρο ένιωσα σαν να γύριζε πίσω ο χρόνος. ∆υστυχώς τα πράγµατα στη Βιρτζίνια έχουν αλλάξει πολύ µε τα χρόνια, όπου κι αν γυρίσεις βλέπεις malls.  Χαρακτηρίζετε το βιβλίο σας ερωτική επιστολή προς τη µουσική και τους ανθρώπους της Ηπείρου. Ως Ηπειρώτισσα σας καταλαβαίνω, γιατί κάθε φορά που ακούω κλαρίνο νιώθω την καρδιά µου να χτυπάει σαν να είµαι ερωτευµένη. Μόνο που την ίδια στιγµή νιώθω σαν ο άνθρωπος που αγαπώ να έχει φύγει.  Μου συµβαίνει το ίδιο. Ακριβώς αυτό είναι η ηπειρώτικη µουσική. Ενας έρωτας που πονάει. Ενας έρωτας που εµπεριέχει την απώλεια. Ακόµη και τα µικρά παιδιά όταν ακούν ηπειρώτικη µουσική συννεφιάζουν και δακρύζουν. Αναρωτιέµαι αν αυτό έχει να κάνει µε την πεντατονική κλίµακα και µε το πωγωνίσιο ύφος, το οποίο µε συγκινεί πολύ. Πήγαινες µε τον πατέρα σου µικρή στα πανηγύρια;  Ναι.  Πώς προσπαθούσε να σου εξηγήσει τι εκφράζει αυτή η µουσική; Πώς σε έκανε να νιώσεις τον πόνο που κρύβεται σε αυτήν;  ∆εν το συζητήσαµε ποτέ. Απλώς ακούγαµε παρέα και νιώθαµε ο ένας τον πόνο του άλλου. Μας φαινόταν απολύτως φυσιολογικό.  ∆εν είναι περίεργο όµως; Να µη σου το εξηγήσουν όταν είσαι παιδί αλλά να νιώθεις ότι αυτό περιγράφει τη θλίψη; Πώς το µαθαίνουν τα παιδιά µόνα τους; Πώς το νιώθουν; Είναι εγκεφαλικό το θέµα άραγε; Εχει να κάνει µε τη χηµεία µας; ∆εν ξέρω. Θα είχε µεγάλο ενδιαφέρον να φέρναµε παιδιά από όλο τον κόσµο για να δούµε πώς θα νιώσουν ακούγοντας αυτό το είδος µουσικής.  Γράφετε στο βιβλίο σας ότι προτού η µουσική γίνει εµπόρευµα ήταν τροφή για την ψυχή. ∆εν είναι πλέον;  Σε κάποια µέρη ναι. Στην Αµερική δεν είναι πια. ∆εν µοιάζει µε καλοµαγειρεµένο και θρεπτικό φαγητό αλλά µε φαστ φουντ. Ευτυχώς στην Ελλάδα ακόµη η µουσική είναι τροφή για την ψυχή, λειτουργεί σαν γιατρικό.  Η µουσική έγινε εµπόρευµα από την εποχή που προσπαθήσαµε να τη χωρέσουµε σε δίσκους;  Ναι, προτού τη βάλουµε σε δίσκους η µουσική ήταν µέσο ελεύθερης έκφρασης, είχε θεραπευτική αξία. Στη συνέχεια έγινε το µέσο για το κέρδος. Πέρα από την έκφραση, η µουσική ήταν παλιότερα ο τρόπος να ενωθείς µε τους άλλους. Στην Ηπειρο, για παράδειγµα, όταν χορεύεις κινείσαι µε τον ρυθµό των µουσικών. Αγοράζοντας έναν δίσκο προσπαθείς να ζήσεις ακριβώς αυτό, όµως το πράγµα δεν λειτουργεί τόσο απλά.  Μια ακροάτρια απολαμβάνει τη μουσική του κλαριτζή Γιάννη Χαλδούπη (φωτογραφία από το βιβλίο) Një dëgjuese shijon muzikën e klarinistit Jani Haldhupi ( Foto nga Libri)  Προσπάθησα να σας βρω στο Facebook αλλά δεν έχετε προφίλ. Γιατί;  ∆εν θέλω να σπαταλάω χρόνο στα social media. Θεωρώ ότι είναι πηγή απόσπασης της προσοχής, γιατί όλοι παθαίνουν εµµονή όταν ανεβάζουν κάτι στο Facebook. Ασχολούνται συνεχώς µε το πόσοι έκαναν λάικ σε αυτό που ανέβασαν, πόση ώρα τους πήρε να µαζέψουν είκοσι λάικ και χάνουν τον έλεγχο. Ξαφνικά βρίσκονται να ζουν σε έναν κόσµο µη ρεαλιστικό, στον οποίο δεν έχει σηµασία πώς είναι κανείς πραγµατικά και πώς νιώθει, αλλά ποια είναι η εικόνα που δίνει στους άλλους. Ολοι έχουν ανάγκη να προσελκύουν την προσοχή και το Facebook είναι από τα σύγχρονα µέσα που χρησιµοποιεί πολύς κόσµος για να γίνεται αρεστός. Ευτυχώς δεν µε ενδιαφέρει αν αρέσω στους άλλους.  Εχετε ιδιαίτερη αγάπη στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Τι σας γοητεύει σε εκείνη την εποχή;  Σήµερα όλα είναι πιο εύκολα. Πριν από λίγες ηµέρες απέκτησα για πρώτη φορά κινητό, ένα smartphone. Μου πήρε µόλις λίγα λεπτά για να καταλάβω πώς λειτουργεί. Αυτό που µου αρέσει στη γη της Ηπείρου είναι ότι τα πράγµατα δεν ήταν ποτέ εύκολα. Πριν από εβδοµήντα χρόνια ο παππούς και η γιαγιά σας έπρεπε να καλλιεργήσουν τη γη για να εξασφαλίσουν την τροφή τους. Φύτευαν τις ντοµατιές και περίµεναν να περάσουν µήνες για να φάνε τις ντοµάτες. Ισως δεν είχαν ηλεκτρικό ρεύµα ή τρεχούµενο νερό. Τα πράγµατα ήταν πολύ δύσκολα και ίσως γι’ αυτό τον λόγο οι µικρές χαρές να τους έκαναν πιο χαρούµενους από ό,τι σήµερα. Ετσι θέλω να σκέφτοµαι τα πράγµατα. ∆εν ξέρω αν η ζωή ήταν καλύτερη δύο γενιές πίσω, ίσως να µην υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση. Η µητέρα µου γεννήθηκε σε µια οικογένεια µε δώδεκα αδέρφια. Ηταν τόσο φτωχοί που κανένα από τα παιδιά δεν είχε δική του κούκλα. Υπήρχε µία την οποία µοιράζονταν όλα τα αδέρφια. Κι όµως βίωσε βαθιά την ευτυχία.  Οι Ηπειρώτες είναι ευτυχισµένοι άνθρωποι;  Πλάκα έχει αυτό γιατί όλοι πιστεύουν ότι οι Ηπειρώτες είναι σκυθρωποί. Και ίσως σε έναν βαθµό να ισχύει αυτό, αρκεί να ξύσεις λιγάκι την επιφάνεια. Απέξω φαίνονται σκληροί, µόλις όµως σε γνωρίσουν καλύτερα αποκαλύπτεται ένας πλούτος συναισθηµάτων που δεν περιµένεις να συναντήσεις. Ακούω κόσµο να µιλάει για την Ικαρία. Λένε ότι οι κάτοικοί της ζουν 120 χρόνια. Βασικά πιστεύω ότι είναι πιο σηµαντικό να είσαι χαρούµενος από το να ζήσεις πολύ. Οι Ηπειρώτες είναι οι πιο ευτυχισµένοι άνθρωποι που έχω γνωρίσει.  Ο Κίτσος Χαρισιάδης (φωτογραφία από το βιβλίο)  - Kiço Harisiadhi (foto nga Libri) Πώς βιώνετε τα πανηγύρια;  Σαν φάση µετασχηµατισµού. Από τη φύση µου δεν είµαι πολύ κοινωνικός. Καθόλου, θα έλεγα. Εδώ στην Ελλάδα όµως κάτι συµβαίνει και είµαι συνεχώς µε κόσµο, µε φίλους που θεωρώ οικογένεια. Γι’ αυτό µου αρέσει. Παρότι δεν γεννήθηκα εδώ, στα πανηγύρια νιώθω ότι περιβάλλοµαι από την οικογένειά µου. Νιώθω τους πάντες γύρω µου σαν µια µεγάλη αγκαλιά. Κι όλο αυτό δεν έχει να κάνει µε τη θρησκεία αλλά µε την ανθρωπιά.  Τα ηπειρώτικα πανηγύρια σάς θυµίζουν τα παιδικά σας χρόνια στη δυτική Βιρτζίνια;  Ναι, µου θυµίζουν τη γιορτή του Church Homecoming, τότε που όλοι πήγαιναν στην εκκλησία και έπειτα συγκεντρώνονταν για να µοιραστούν κεράσµατα, να παίξουν µουσική και να χορέψουν. Αυτό δεν συµβαίνει πια όµως, γιατί όλα άλλαξαν λόγω του εκµοντερνισµού και της παγκοσµιοποίησης. Οι άνθρωποι δεν µένουν σταθεροί σε ένα µέρος, µετακινούνται πολύ και οι παλιοί πέθαναν. Στο µέρος όπου µεγάλωσα τώρα βρίσκεται ένα µοντέρνο θέρετρο. Πλέον δεν γνωρίζω τους γείτονές µου. Στην Ηπειρο η οικογένεια ζει στην ίδια γη για πολλές γενιές. Είναι ακόµη ζωντανή η µνήµη. Οι άνθρωποι στην Αµερική την έχασαν στην προσπάθειά τους να κάνουν λεφτά.  Ο Γρηγόρης Καψάλης και ο Θωμάς Χαλιγιάννης (φωτογραφία από το βιβλίο)  Grigor Kapsali dhe Thoma Haligianni ( Foto nga libri)  Είναι κακό να κάνει κανείς λεφτά; ∆εν πιστεύετε αυτό που λένε ότι συµβάλλουν στην ευτυχία;  Οχι. Πολύ ευχαρίστως θα αντάλλασσα τη ζωή µου στην Αµερική –που όπως είπα και πριν θα το κάνω σύντοµα– µε τη ζωή στην Ηπειρο. Ακόµη και αν ζω φτωχικά τρώγοντας φασόλια κάθε µέρα για το υπόλοιπο της ζωής µου.  Κάποιοι αντέδρασαν όταν έµαθαν ότι ο Βασίλης Μπαρούνης σας πούλησε όλη τη συλλογή ηπειρώτικης µουσικής που κρατούσε µε τον αδερφό του, µε αποτέλεσµα αυτήν τη στιγµή ένα σηµαντικό µέρος των παλιών ηχογραφήσεων να βρίσκεται εκτός Ελλάδας.  Θα έλεγα ότι είναι πολύ περίεργο να υπάρχει αυτήν τη στιγµή σε ένα δωµάτιο κάπου στη Βιρτζίνια η µεγαλύτερη συλλογή δίσκων 78 στροφών. Γι’ αυτό το µόνο σωστό είναι να τους επαναπατρίσω, ώστε να τους αξιοποιήσουν τόσο νεότεροι µελετητές όσο και µουσικοί. Αυτό είναι το πλάνο, γι’ αυτό έρχοµαι να ζήσω εδώ.  Τον Μάρτιο σκοπεύετε να επισκεφτείτε τον τάφο του Αλέξη Ζούµπα στο Ντιτρόιτ. Τι σχεδιάζετε να κάνετε εκεί;  Θα τοποθετήσω µια ταφόπλακα γιατί όλα αυτά τα χρόνια ο τάφος είναι παραµεληµένος. Θέλω να βρεθώ εκεί και να πω µερικά πράγµατα για εκείνον.  INFΟ  Το βιβλίο του Κρίστοφερ Κινγκ «Ηπειρώτικο μοιρολόι» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Δώμα  πηγή: documentonews.gr/article/kristofer -kingk-oi-hpeirwtes-einai-oi-pio-eytyxismeno i-anthrwpoi-poy-exw-gnwrisei

I vlerësuar me çmimin Grami, producenti muzikor flet për librin e tij "Miroloi Epirot" (Vajtimet Epirote)  dhe shpjegon arsyet për të cilat po planifikon që të jetojë në Greqi. Me Kristofer Kingun takohemi në Mets një mesditë që qiejtë janë  hapur dhe rrugët janë bërë lumenj. Ky mot i rëndë dhe i errët është ideal për një bisedë në lidhje me dashurinë e këtij shkrimtari Amerikan për Epirin, muzikën dhe njerëzit e saj. I vlerësuar me çmimin Grami, producenti nuk vjen si një person që di gjithçka që të flasë për historinë dhe kulturën e  këtij këndi kaq shumë tërheqës të Greqisë Perendimore dhe kjo është për nder të tij. Vjen si një njeri i cili kërkon që të bashkohet me një fuqi që rrobëroi shpirtin e tij në malet e egra. Ashtu siç shkruan në hyrje të librit të tij:"Mirolojet Epirote" (Botimet Dhoma), disa kritikë e shikojnë si një vepër filozofike, të tjerë si një studim muzikologjik, si një krijim historik, kronografi udhëtimi ose si kujtime personale. Të gjithë kanë të drejtë. Është të gjitha këto sëbashku. Një libër që analizon Epirin në të gjitha nivelet nga pikëpamja e vëzhguesit të huaj. në faqet e tij do të gjejë dikush referata mbi muzikën, cipuron,  panairet, por dhe për Ali Pashain, Aherontin, Xhumerkën. Pena e Kingut, e magjepsur  nga violina e Aleksi Zumbës dhe klarinën e Kiço Harisiadhit, dorëzohet në tërheqjen e historive të tyre personale dhe madhështinë e tyre muzikore. Gjëja e parë që më thotë kur takohemi është që po përgatitet të jetojë përgjithmonë në Epir. Është një hap shumë i madh që të lini Amerikën dhe të vendoseni përgjithmonë në Greqi. Si e vendosët? Si do të mundesha që të mos vendosja diçka të tillë? Juve ju pëlqen këtu , kështu nuk është? Po më pëlqen shumë. Atëhere përse të mos më pëlqejë dhe mua? Ishte një vendim plotësisht i natyrshëm. Nga pikëpamja shpirtërore isha këtu gjatë gjithë kësaj kohe. Ndjej se i përkas këtij vendi edhe megjithëse u linda rastësisht në Amerikë. Si u ndjetë për herë të parë kur vizituat Epirin, herën e parë pra që  gjendët në portin e Igumenicës? U ndjeva sikur u ktheva në shtëpinë time. Malet e Epirit nuk janë kaq të ndryshme nga ato që ka në zonën ku unë jam rritur në Virxhinia. Në Epir u ndjeva sikur kthehej prapa koha. Fatkeqësisht gjërat në Virxhinia kanë ndryshuar shumë me vitet, kudo që të kthesh kokën shikon qëndra tregëtare. E cilësoni librin tuaj një letër erotike drejtuar muzikës dhe njerëzve të Epirit. Si epirote ju kuptoj, sepse sa herë që dëgjoj klarinetë e ndjej zemrën time që godet sikur të jem e dashuruar. Vetëm që në të njejtën kohë ndjej sikur njeriu që dua ka ikur. Më ndodh dhe mua e njejta gjë. Pikërisht kjo është muzika Epirote. Një dashuri që dhemb. Një dashuri që përmban humbjen. Akoma dhe fëmijët e vegjël kur dëgjojnë muzikë epirote mallëngjehen dhe lotojnë. Pyes veten nëse kjo ka të bëjë me shkallën pentatonike dhe me stilin pogonisht, i cili prek kaq shumë. Shkoje me babain tënd kur ishe e vogël nëpër panaire. Po. Si përpiqej që të të shpjegonte se çfarë shpreh kjo muzikë? Si të bënte që të ndjeje dhimbjen që fshehej tek ajo? Nuk e diskutuam kurrë. Thjesht dëgjonim në shoqëri dhe ndjenim njëri dhimbjen e tjetrit. Na dukej plotësisht e natyrshme. Por, a nuk është e çuditëshme? Të mos të të shpjegojnë asgjë kur je fëmijë por dhe të ndjesh se ajo përshkruan mërzinë? Si e mësojnë këtë fëmijët vetë? Si e ndjejnë? Është vallë një proces mendor? Ka të bëjë me kiminë tonë? Nuk e di. Do të ishte me interes të madh që të sillnim fëmijët nga e gjithë bota dhe të shikonim si do të ndjehen duke dëgjuar këtë lloj muzike. Keni shkruar në librin tuaj se para se muzika të bëhej tregëti ishte ushqim për shpirtin. Nuk është më? Në disa vende po. Në Amerikë nuk është më. Nuk ngjason me gjellën e gatuar mirë dhe të ushqyeshme por me një fast food. Fatmirësisht në Greqi muzika është akoma ushqim për shpirtin, funksionon si një ilaç. Muzika u kthye në mall për tregëti që prej kohës që u përpoqëm që ta nxinim nëpër disqe? Po, para se ta vendosnim nëpër disqe muzika ishte një mjet i shprehjes së lirë, kishte vlerë ushqyese. Në vazhdim u bë mjet për fitim. Përtej  shprehjes, muzika ishte më parë mënyra që të bashkoheshe me të tjerët. Në Epir psh, kur kërcen lëviz me rritmin e muzikantëve. Duke blerë një disk përpiqesh që të jetosh pikërisht këtë por, kjo nuk funksionon kaq thjesht. U përpoqa të të gjej në Facebook por nuk keni profil. Pse? Nuk dua që të konsumoj kohën në mediat sociale. E konsideroj se është burim i zhvendosjes së vëmendjes, sepse të gjithë fiksohen kur publikojnë diçka në Facebook. Merren vazhdimisht me sa njerëz bënë like tek ajo që kanë vendosur, sa kohë ju mori që të mbledhin 20 like dhe humbin kontrrollin. Papritur gjenden në një botë jo reale, në të cilën nuk ka rëndësi se si është dikush realisht dhe se si ndjehet por, cili është imazhi që ju jep të tjerëve. Të gjithë kanë nevojë që të tërheqin vëmendjen dhe Facebook-u është një nga mjetet moderne që e përdorin shumë njerëz që të bëhen të pëlqyeshëm. Fatmirësisht nuk më intereson që t'iu pëlqej të tjerëve. Keni një dashuri të veçantë për dhjetëvjeçarët e parë të shek të 20-të. Çfarë ju tërheq në atë periudhë? Sot të gjitha janë më të lehta. Para pak ditësh mora për herë të parë një celular, një smartphone. Mu deshën vetëm pak minuta që të kuptoj se si funksionon. Ajo që më pëlqen në tokën e Epirit është se gjërat nuk ishin kaq të thjeshta. Para shtatëdhjetë vjetëve gjyshi dhe gjyshja juaj do të duhej që të punonte tokën që të siguronin ushqimin e tyre. Mbillnin domate dhe prisnin që të kalonin muajt që të hanin domaten. Ndoshta nuk kishin as energji elektrike ose ujë të rrjedhshëm. Gjërat ishin shumë të vështira dhe ndoshta për këtë arsye gjërat e vogla i gëzonin më shumë se sa sot. Kështu dua që ti mendoj gjërat. Nuk e di nëse jeta ishte më e mirë dy breza më parë, ndoshta mund të mos ekzistojë një përgjigje e qartë. Nëna ime u lind në një familje me 12 fëmijë. Ishin kaq të varfër  sa asnjë prej fëmijëve nuk kishte një kukëll të tijën. Kishin një që e ndanin të gjithë sëbashku. Por, ja që ajo përjetoi një lumturi të madhe. Epirotët janë njerëz të lumtur? Kjo është e lezetshme sepse të gjithë besojnë se Epirotët janë njerëz seriozë. Ndoshta deri në një farë mase kjo mund të jetë e vlefshme, mjafton që të gërvishtësh pak sipërfaqen. Nga jashtë duken të ashpër por, sapo të njohin më mirë hapet para teje pasuria e ndjenjave që nuk pret që t'i zbulosh. Dëgjoj njerëz që flasin për Ikarinë. Thonë që banorët e saj jetojnë 120 vjet. Kryesisht besoj se është me e rëndësishme  që të jesh i lumtur se sa të jetosh shumë. Epirotët janë njerëzit më të lumtur që kam njohur. Si i përjetoni panairet? Si një fazë rifromimi. Unë nga natyra nuk jam shumë shoqëror. Aspak, do të thosha. Por, këtu në Greqi diçka ndodh dhe jam vazhdimisht me njerëz, me miq që i konsideroj familje. Për këtë arsye më pëlqen. Mgjth se nuk u linda këtu, në panairte ndjehem sikur rrethohem nga familja ime. Ndjej të gjithë sa janë përreth si një përqafim të madh. E gjitha kjo nuk ka të bëjë me fenë por me njerëzillëkun. Panairet epirote ju kujtojnë vitet tuaja të fëmijrisë në Virxhinia? Po më kujtojnë festën e Church Homecoming, atëhere kur të gjithë shkonin në Kishë dhe më pas mblidheshin që të ndanin të qërasurat, të luanin muzikë dhe të kërcenin. Por, kjo nuk ndodh më sepse të gjitha ndryshojnë për shkak të modernizimit dhe të globalizmit. Njerëzit nuk qëndrojnë stabël në një vend, lëvizin shumë dhe të vjetërit kanë ndërruar jetë. Në vendin ku unë jam rritur tani ka një vend pushimi modern. Tashmë nuk i njoh më fqinjët e mi. Në Epir familja jeton në të njejtën tokë për shumë breza. Memorja është akoma e gjallë. Njerëzit në Amerikë e humbën gjatë përpjekjes për të bërë para. Është gjë e keqe që të bëjë dikush para? Nuk besoni tek ajo që thuhet se ato të bëjnë të lumtur? Jo. Me shumë kënaqësi do ta ndërroja jetën time në Amerikë - që siç thashë më lart do ta bëj shumë shpejt- me jetën në Epir. Edhe sikur të jetoja në mënyrë të varfër duke konsumuar fasule çdo ditë për pjesën tjetër të jetës sime. Disa reaguan kur mësuan se Vasil Baruni ju shiti të gjithë koleksionin me muzikë epirote që e ruante me vëllain e tij me rezultat në këto momente një pjesë e mirë e regjistrimeve të vjetra të jetë jashtë Greqisë. Do të thoja se është shumë e çuditëshme që në këto momente në një dhomë diku në Virxhinia të ekzistojë koleksioni më i madh me disqe 78 xhirosh. Për këtë e vetmja gjë e drejtë është që ta rikthej në atdhe, në mënyrë që t'i shfrytëzojnë sa studiuesit më të rinj sa dhe muzikantët. Ky është plani, prandaj po vij që të jetoj këtu. Në mars keni si qëllim që të vizitoni varrin e Aleksi Zumbës në Detroit. Çfarë keni planfikuar që ta bëni atje? Do të vendos një gur varri sepse të gjitha këto vite varri është i braktisur. Dua që të jem atje që të them disa gjëra për atë. Info Libri i Christopher King "Miroloi Epirot"  ka dalë në qarkullim nga Botimet Dhoma. Përktheu, përgatiti Pelasgos

Στο όνομα της αλήθειας................

“ Στο όνομα της αλήθειας, ας μου συγχωρηθεί η σημερινή οργή, οργή ιερή και χίλιες φορές δίκαιη. Χρόνια τώρα κάνω υπομονή, για να αποθρασύνονται ολοένα αυτά τα φουσκωμένα χαρτοφάναρα.

Η Ελλάδα είναι εκεινού που δωρίζει σ αυτή έργα τιμημένα, καμωμένα με αίμα και με υπομονή, έργα που τα κάνει μονάχα η αγάπη. Δεν έχει κανένα δικαίωμα απάνω στην Ελλάδα ο “γυμνοσάλιαγκας”, που τον καθίζει στην “έδρα” κάποιος ασήμαντος πολιτικός. Αυτά τα πρόσωπα, τα πήρανε δεν ξέρω ποιοί από τις επαρχίες, κάτι δασκαλάκια φοβισμένα και τα θρονιάσανε στο υπουργείο, στα Πανεπιστήμια και στ άλλα πόστα της Πολιτείας, και γινήκανε αυτά τα ψοφίμια, θηρία ανήμερα, να καταξεσκίσουν κάθε άξιον εργάτη…

Καθαρίσετε από τη πνευματική πανούκλα την Ελλάδα, για να μπορέσουνε να δουλέψουνε οι άξιοι δουλευτάδες. Αυτά τα σκουλήκια, για να σώσουνε τη τιποτένια ύπαρξή τους, δεν αφήνουνε καμμιά άξια ψυχή να ορθοποδήσει, από συμφέρον και από φθόνο. Όλοι τούτοι οι πνευματικοί σαλταδόροι έχουνε πιάσει τα πόστα, όλα τα πόστα, κι η δύναμή τους είναι η ιερή συμμαχία που έχουνε κάνει μεταξύ τους, ενώ ο καθένας είναι σαν μια μυζήθρα, που παριστάνει το κάστρο. Αλλά είναι δεμένοι μεταξύ τους, όπως είναι οι κάμπιες κολλημένες η μια στο πισινό της άλλης. Μόλις τις χωρίσει κανένας ψοφάνε. Έτσι πρέπει να γίνει και με τις ανθρωποκάμπιες που μαραζώνουνε το πνευματικό ολόδροσο δέντρο της φυλής μας.

Τίμια αδέρφια μου, Έλληνες καθαρογεννημένοι, ξεριζώστε αυτά τα φαρμακερά βρωμοχόρταρα!”

Ποιός φταίγει γι’ αυτή την κατάσταση; Όλοι μας. Όλοι συνεργήσαμε για να καταντήσει η ζωή έτσι που κατήντησε. Όλοι δουλέψαμε για να χτισθεί τούτος ο τερατώδικος πύργος του Βαβέλ. Άλλοι κουβαλήσανε για πέτρες τις πετρωμένες και αναίσθη­τες καρδιές τους, άλλοι κουβαλήσανε λάσπη από τα κατάβαθά τους που φωλιάζουνε τα βρωμερά πάθη. Εκείνος ο παλιός πύργος του Βαβέλ ρήμαξε κι εξαφανίσθηκε. Μα τούτος θα στέκεται ασάλευ­τος, κι οι άνθρωποι ολοένα θα τον κάνουνε πιο ψηλόν, με σκοπό να χτυπήσουνε τον Θεό.

Εσείς που θλιβόσαστε και πονάτε γι’ αύτη την κατάσταση, καλά κάνετε να λυπόσαστε, μα μην ονειρευόσαστε πως θάρθουνε καλύτερες μέρες για τον κόσμο. Ο κόσμος τρέχει σαν τρελλός. Κατά μεν τη δική του γνώμη ανηφορίζει στον θρίαμβο, κατά δε τη δική σας γνώμη κατηφορίζει στα τάρταρα και στον χαμό. Ποιός από τους δυο έχει δίκιο, μοναχά ο Θεός το γνωρίζει. Αυτό το τρέ­ξιμο δεν θα πάψει ως την τελευταία μέρα, που θα λάμψει η αλή­θεια και θα δικαιωθούνε όσοι την πιστέψανε σωστά, και μαρτυρήσανε γι’ αυτή και εμπαιχτήκανε γι’ αυτή.

Ίσως νάρχεται κιόλας ο Αντίχριστος. Τα σημεία και τα τέρατα που προφητεύτηκε πως θα κάνει αρχίσανε να φανερώνουνται. Η επιστήμη βασιλεύει κι η αθεΐα βασιλεύει μαζί της.

Μια βροντερή φωνή ακούγεται από πάνω, μα την ακούνε μόνο εκείνοι, που έχουνε αυτιά για να την ακούσουνε. Και λέγει: «Να, έρχομαι σαν τον κλέφτη. Καλότυχος εκείνος που ξαγρυπνά και βαστά καθαρά τα φορέματά του. Ο καιρός είναι κοντά. Ο ά­δικος ας αδικήσει ακόμα, κι ο βρωμερός ας βρωμισθεί ακόμα, κι ο δίκαιος ας κάνει δικαιοσύνη ακόμα, κι ο άγιος ας αγιάσει ακόμα. Να, έρχομαι γρήγορα!».

Ναι, ο κόσμος δεν αλλάζει πορεία. Ας μην περιμένουμε πια τίποτα καλύτερο, θα πηγαίνουμε ολοένα στα χειρότερα. Ανήφο­ρος πια δεν υπάρχει. Μοναχά κατήφορος. Όσοι έχουνε μέσα τους τον φόβο του Θεού, αυτοί οι λίγοι θ’ απομείνουνε, «το μικρόν ποίμνιον» που είπε ο Χριστός. Κι αν γράφουμε, γι’ αυτούς γράφουμε και για τους ίδιους τους εαυτούς μας που κιντυνεύουμε να αρπα­χτούμε από τα δίχτυα πούναι μπλεγμένοι εκείνοι που θέλουμε να δασκαλέψουνε. Για να καθόμαστε ανύσταχτοι.΄΄

από το βιβλίο του Φώτη Κόντογλου
“Μυστικά Άνθη”

Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου Φλώρινα (7-1-2019)

Ι.Μ. Πειραιώς, Ποιους πραγματικούς στόχους εξυπηρετεί ο «θρησκευτικός πλουραλισμός»;- Mitropolia e Shenjtë e Pireut: Cilave qëllime reale iu shërben "pluralizmi fetar".

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ         ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ Εν Πειραιεί τη 10η Δεκεμβρίου 2018 Δεν χωράει αμφιβολία ότι ο παγκόσμιος Οικουμενισμός, αποτελεί σήμερα το σπουδαιότερο και μεγαλύτερο εκφυλιστικό φαινόμενο της εποχής μας και ταυτόχρονα την μεγαλύτερη απειλή κατά της ανθρωπότητος. Όπως έχουμε  ήδη αναφερθεί σε παλαιότερες ανακοινώσεις μας, πρόκειται για ένα παγκόσμιο κίνημα, γέννημα της Μασονίας και του Διεθνούς Σιωνισμού, που έχει σαν μοναδικό σκοπό την δημιουργία μιας νέας τάξεως πραγμάτων, δηλαδή την πολιτική, οικονομική, πολιτισμική και θρησκευτική κυριαρχία του πάνω σ’ όλο τον πλανήτη, σ’ όλη την ανθρωπότητα. Είναι πλέον κοινός τόπος, αφού γίνεται από όλους αντιληπτό, ότι το παγκόσμιο πολιτικοοικονομικό σύστημα, προωθεί πυρετωδώς την παγκοσμιοποίηση. Προς την ίδια αυτή κατεύθυνση της ενοποιήσεως της ανθρωπότητος σε θρησκευτικό επίπεδο κινείται και ο Διαθρησκειακός Οικουμενισμός, ο οποίος εργάζεται πυρετωδώς για την ανοικοδόμηση μιας νέας παγκόσμιας θρησκείας, ή πανθρησκείας, που θα είναι αποτέλεσμα της ομογενοποιήσεως και ισοπεδώσεως όλων των θρησκειών.  Η πορεία της ανθρωπότητος σε μια παγκοσμίων διαστάσεων και σε όλα τα επίπεδα ενοποίηση δεν είναι πλέον μυστικό των ολίγων, αλλά μια πραγματικότητα, η οποία γίνεται όλο και πιο αισθητή. Στην πραγματοποίηση αυτού του οράματος έχουν ενταχθεί σχεδόν όλοι οι θρησκευτικοί ηγέτες όλων των μεγάλων θρησκειών, μεταξύ των οποίων δυστυχώς και μια πληθώρα «ορθοδόξων» πατριαρχών, αρχιεπισκόπων, επισκόπων, κληρικών, μοναχών και λαϊκών. Μαζί τους έχουν συστρατευτεί και τα ΜΜΕ, αλλά και ο έντυπος και ηλεκτρονικός τύπος με μια πληθώρα δημοσιευμάτων. Ένα τέτοιο δημοσίευμα έπεσε στην αντίληψή μας σε πρόσφατο φύλο, (φ.4-11-2018),  της εφημερίδας των Αθηνών «Καθημερινή». Πρόκειται για εισήγηση  του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Τιράνων και πάσης Αλβανίας κ. Αναστασίου, σε κάποιο Συνέδριο, στην 12η Διαθρησκειακή Συνδιάσκεψη για τον θρησκευτικό πλουραλισμό και την ειρηνική συνύπαρξη στη Μέση Ανατολή, με θέμα: «Θρησκευτικός πλουραλισμός και ειρηνική συνύπαρξη». Στην εισήγησή του αυτή ο Μακαριώτατος μεταξύ άλλων τονίζει την αναγκαιότητα της συμβολής των θρησκειών για την επίτευξη της παγκόσμιας δικαιοσύνης, της ειρηνικής συνύπαρξης μεταξύ αυτών, ενώ προσδιορίζει και τις αιτίες, που οδηγούν σε πράξεις βίας και μίσους εναντίον οπαδών άλλων θρησκευτικών κοινοτήτων. Μελετώντας με προσοχή το δημοσίευμα διαπιστώσαμε αβίαστα ότι «πάσχει» σοβαρά από θεολογικής απόψεως. Πρόκειται για ένα κείμενο κλασικής οικουμενιστικής θεολογικής σκέψεως, στο οποίο απουσιάζει έστω και η ελάχιστη πατερική θεμελίωση των όσων γράφονται, αφού δεν υπάρχει ούτε μια πατερική παραπομπή. Από τα βιβλικά χωρία ο συντάκτης επιλέγει δύο- τρία, εκείνα που εξυπηρετούν τον στόχο του, αγνοώντας μια σωρεία άλλων, τα οποία ανατρέπουν και κονιορτοποιούν το οικουμενιστικό του ιδεολόγημα και δίδουν την σωστή ερμηνεία και στα χωρία εκείνα, που επικαλείται. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα κείμενο πολιτικοκοινωνιολογικό, που θα μπορούσε να το έχει συντάξει κάποιος πολιτικός αναλυτής, ή κάποιος κοινωνιολόγος. Κατ’ αρχήν απουσιάζει έστω και μια στοιχειώδης διάκριση μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού και των ποικιλωνύμων αιρέσεων και θρησκειών του κόσμου, έτσι ώστε ο αναγνώστης να αποκομίζει την εντύπωση ότι η Ορθοδοξία, η μόνη αληθινή Εκκλησία του Χριστού, είναι μία από τις πολλές θρησκείες του κόσμου. Γράφει: «Προσωπικά πιστεύω ότι η καλλιέργεια μιας υγιούς θρησκευτικής συνειδήσεως αποτελεί το σταθερότερο θεμέλιο της ειρηνικής συνυπάρξεως. Και όχι η θρησκευτική αδιαφορία. Στις μονοθεϊστικές θρησκείες που επηρεάζουν τη σημερινή οικουμένη διαπιστώνονται: α) μια αναζήτηση εσωτερικής ειρήνης· β) η χαλιναγώγηση της επιθετικότητος· γ) αρχές ειρηνικής συμβιώσεως· δ) επιδίωξη ειρηνικών σχέσεων με τον Θεό· ε) παροτρύνσεις για τη διατήρηση της ειρήνης στην ανθρωπότητα. Οι χριστιανοί ιδιαίτερα προσβλέπουμε σε ‘Θεό Ειρήνης’ και εκζητούμε συνεχώς την επέμβασή Του». Κατά τα γραφόμενά του οι μονοθεϊστικές θρησκείες, στις οποίες ανήκει και η Ορθοδοξία, οικοδομούν την υγιή θρησκευτική συνείδηση,  επειδή αναζητούν την ειρηνική συμβίωση και την εσωτερική ειρήνη και χαλιναγωγούν την  επιθετικότητα. Μπορεί όμως να υπάρξει υγιής θρησκευτική συνείδηση, με την κυριολεκτική σημασία του όρου, μέσα στο σκότος της πλάνης των αιρέσεων και των θρησκειών του κόσμου; Επίσης κατά πόσον μπορούμε να δεχθούμε τους παρά πάνω ισχυρισμούς με βάση τη διδασκαλία του Κορανίου περί Τζιχάντ και πολέμου κατά των απίστων; Δεν βλέπει ο Μακαριώτατος το φαινόμενο της θρησκευτικής βίας με πρωταγωνιστή το Ισλάμ, το οποίο έχει λάβει εφιαλτικές διαστάσεις στην εποχή μας και έχει καταστεί ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα, που αντιμετωπίζει η παγκόσμια κοινότητα; Εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων διώκονται, βασανίζονται και βρίσκουν τραγικό θάνατο στο όνομα του Αλλάχ, (βάσει μάλιστα συγκεκριμένου τελετουργικού τυπικού), σε περιοχές της Μέσης Ανατολής και της Βορείου Αφρικής, από τους τζιχαντιστές μουσουλμάνους, οι οποίοι πολεμούν και επιδιώκουν τον αφανισμό των «απίστων», προκειμένου να εδραιώσουν το «Ισλαμικό Κράτος». Παρά κάτω γράφει: «Ύψιστο και άμεσο χρέος όλων των θρησκευτικών ηγετών είναι η επίμονη και συστηματική καλλιέργεια μιας υγιούς πνευματικότητος. Μέσα στα ιερά κείμενα υπάρχουν φωτεινές ακτίνες που συμβάλλουν στην ειρηνική συμβίωση και διευκρινίζουν τον χαρακτήρα της γνήσιας θρησκευτικότητος, στην οποία ευαρεστείται ο Θεός». Μπορεί όμως να υπάρξει «υγιής πνευματικότητα» έξω από την Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού; Η υγιής πνευματικότητα βιώνεται και πραγματώνεται, όπως ήδη ετονίσαμε σε παλαιότερες δημοσιεύσεις μας, μόνον εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας και ποτὲ, βεβαίως, στην αίρεση και στην πλάνη, διότι μόνον εντὸς αυτής μεταδίδεται διὰ των μυστηρίων η Χάρις του αγίου Πνεύματος, άνευ της οποίας είναι αδύνατος η κατόρθωσις των αρετών και η θέωσις του ανθρώπου. Η των δογμάτων ακρίβεια αποτελεί τὴν απαραίτητη προϋπόθεση, αποτελεί τὸ θεμέλιο για την ανοικοδόμηση της αληθούς και γνησίας πνευματικής ζωής. Πίστις και έργα, δόγμα και ζωή, είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, έτσι ώστε αλλοίωσις του ενὸς νὰ φέρη αναπόφευκτα αλλοίωση καὶ του άλλου. Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων παρατηρεί σχετικά: «Ο της θεοσεβείας τρόπος εκ δύο τούτων συνέστηκε, δογμάτων ευσεβών και πράξεων αγαθών. Και ούτε τα δόγματα χωρὶς έργων αγαθών ευπρόδεκτα τω Θεώ, ούτε τα μη μετ’ ευσεβών δογμάτων έργα τελούμενα, προσδέχεται ο Θεός».[1] «Βίος διεφθαρμένος πονηρὰ τίκτει δόγματα»[2]   συμπληρώνει ὁ άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Γι’ αυτό, «ουδὲν γὰρ όφελος βίου καθαρού, δογμάτων διεφθαρμένων. Ώσπερ ουν ουδὲ τουναντίον, δογμάτων υγιών, εὰν βίος ή διεφθαρμένος».[3]  Αλλού πάλι επισημαίνει:  «Αποστρεφόμεθα των αιρετικών τούς συλλόγους, εχώμεθα δε διηνεκώς της ορθής πίστεως και βίον ακριβή και πολιτείαν τοις δόγμασιν ίσην επιδειξώμεθα».[4]  Επίσης πως είναι δυνατόν να «υπάρχουν [στα ‘ιερά’ κείμενα των θρησκειών του κόσμου], φωτεινές ακτίνες που συμβάλλουν στην ειρηνική συμβίωση και διευκρινίζουν τον χαρακτήρα της γνήσιας θρησκευτικότητος» και μάλιστα μέσα από αυτή την θρησκευτικότητα να «ευαρεστείται ο Θεός»; Πραγματικά εκπλησσόμεθα και αδυνατούμε να πιστεύσουμε ότι οι παρά πάνω ισχυρισμοί βγήκαν από το στόμα Ορθοδόξου Ιεράρχου και μάλιστα Προκαθημένου τοπικής Εκκλησίας. Πως είναι δυνατόν, Μακαριώτατε, να αναζητούμε στο Ταλμούδ, στο Κοράνιο, στις Βέδες, στις Ουπανισάδες, και σε άλλα «ιερά» θρησκευτικά κείμενα «ακτίνες γνήσιας θρησκευτικότητας», στις οποίες μάλιστα ευαρεστείται ο Θεός; Και ποιες τέλος πάντων είναι αυτές οι «ακτίνες»; Αν τα κείμενα αυτά προσφέρουν «γνήσια θρησκευτικότητα» και αν ο Θεός ευαρεστείται σε τέτοιου είδους «γνήσια θρησκευτικοτήτα», γιατί ο Θεός έγινε άνθρωπος και ήρθε στον κόσμο και πέθανε επάνω στο σταυρό; Αν οι θρησκείες του κόσμου προσφέρουν σωτηρία, τι χρειάζεται η Εκκλησία του Χριστού; Οι παρά πάνω βλάσφημες θέσεις απηχούν την κλασική οικουμενιστική αντίληψη, η οποία διακηρύσσεται urbi et orbi τις τελευταίες δεκαετίες και από ορθοδόξους ηγέτες, σε διαθρησκειακά φόρουμ, ότι δήθεν όλες οι θρησκείες είναι καλές και διαφορετικοί δρόμοι σωτηρίας και αναγωγής στο Θεό. Αλλά σε ποιόν Θεό; Τον Τριαδικό, τον μονοπρόσωπο Γιαχβέ των Ιουδαίων, τον Αλλάχ, τον Βράχμα, τον Σίβα, τους 350.000.000 «θεούς» του Ινδουισμού, τον απόντα «θεό» των βουδιστών, την ακαθόριστη πληθώρα των «θεών» του Σιντοϊσμού, τους «θεούς» του δωδεκαθέου και των άλλων νεοειδωλολατρικών θρησκευμάτων, της «Μεγάλης Θεάς» των γουικανών; Παρά κάτω ισχυρίζεται ότι το φαινόμενο της θρησκείας είναι «θείο δώρο, δοσμένο για να γαληνεύει τις καρδιές, να θεραπεύει τις πληγές και να φέρνει πλησιέστερα άτομα και λαούς» και πως «η βία εν ονόματι της θρησκείας βιάζει την ουσία της θρησκείας. Και κάθε έγκλημα στο όνομα της θρησκείας είναι έγκλημα κατά της ίδιας της θρησκείας»! Πως είναι δυνατόν, Μακαριώτατε, να είναι «θείο δώρο» η θρησκεία; Είναι δυνατόν να δεχθούμε ότι εκτός από το μοναδικό και ανεκτιμήτου αξίας θείο δώρο της σωτηρίας, που μας προσέφερε ο Κύριός μας με την ενανθρώπιση, το πάθος και την ανάστασή Του, μας προσέφερε και άλλα θεία δώρα, τις θρησκείες του κόσμου; Δεν ακούτε τι μας λέγει ο Κύριος: «πάντες όσοι ήλθον προ εμού, κλέπται εισί και λησταί, αλλ  ουκ ήκουσαν αυτών τα πρόβατα», (Ιω. 10,8);Και παρά κάτω: «εγώ ειμι η θύρα, δι  εμού εάν τις εισέλθη, σωθήσεται, και εισελεύσεται και εξελεύσεται, και νομήν ευρήσει», (Ιω.10,9). Οι θρησκείες του κόσμου δεν είναι τίποτε άλλο παρά το έσχατο προϊόν της μεταπτωτικής πνευματικής συγχύσεως του ανθρώπου, ο οποίος μέσω των θρησκευτικών αντιλήψεών του, στράφηκε στη λατρεία των κτισμάτων και εν τέλει του διαβόλου, αφού, «πάντες οι θεοί των εθνών (είναι) δαιμόνια» (Ψαλμ.95,5); Και συνεχίζει: «Πολλές προσπάθειες έχουν γίνει ιδιαίτερα μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 για την ανάπτυξη του Διαθρησκειακού Διαλόγου. Ο νηφάλιος διάλογος με τον τονισμό των ειρηνικών αρχών κάθε θρησκείας συμβάλλει σημαντικά στην καλλιέργεια της αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Δυστυχώς, οι φανατικές ερμηνείες των θρησκευτικών κειμένων ενθουσιάζουν ευκολότερα τα πλήθη και υπονομεύουν τη δυνατότητα οποιουδήποτε Διαθρησκειακού Διαλόγου. Παρά ταύτα πρέπει να ενισχυθούν οι προσπάθειες για ειρηνική αξιοποίηση του θρησκευτικού βιώματος». Δεν ξέρουμε αν το τραγικό γεγονός της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στις ΗΠΑ έγινε για να αναπτυχθεί ο Διαθρησκειακός Διάλογος. Εκείνο που ξέρουμε είναι ότι ο Διάλογος αυτός όχι μόνο δεν καταλάγιασε τη θρησκευτική βία, αλλά την γιγάντωσε τα τελευταία χρόνια. Φυσικά αυτό δεν οφείλεται στις «φανατικές ερμηνείες των θρησκευτικών κειμένων», όπως υποστηρίζει λανθασμένα ο Μακαριώτατος, αλλά σε αυτά τα ίδια τα «ιερά» κείμενα, τα οποία ξεκάθαρα, χωρίς να χρειάζεται καμιά ερμηνεία, εξωθούν σε πράξεις βίας και μίσους. Αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζει καλά ο ίδιος ως δάσκαλος της θρησκειολογίας! Τέλος καταλήγει στην διαπίστωση: «Ασφαλώς οι συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί στον σύγχρονο κόσμο, (κατεξοχήν στη Μέση Ανατολή) είναι συγκεχυμένες και ζοφερές. Αυτό το γεγονός δεν πρέπει να οδηγεί σε μελαγχολική απάθεια, αλλά σε αύξηση των προσπαθειών όλων μας, (ακαδημαϊκών, πολιτικών, θρησκευτικών λειτουργών, κ.ά.) για την υποστήριξη της αλήθειας, την υπεράσπιση της δικαιοσύνης, την ενδυνάμωση της ελπίδας ότι η παγκόσμια ειρήνη δεν αποτελεί ουτοπία, αλλά άμεση προτεραιότητα όλων όσοι πονούν και αγωνίζονται για έναν καλύτερο κόσμο. «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί, ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται» (Ματθ. 5:9), του Θεού της αγάπης»! Εδώ θίγεται ο ύψιστος στόχος, το μεγάλο όραμα, το οποίο καλούνται να υπηρετήσουν όλες οι θρησκείες του κόσμου, μαζί και η Ορθοδοξία. Και το όραμα αυτό είναι η συμβολή τους στην ανοικοδόμηση της παγκόσμιας ειρήνης. Στην επίτευξη αυτού του οράματος έχουν συστρατευτεί οι οικουμενιστές, επικαλούμενοι μάλιστα το βιβλικό χωρίο «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί, ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται» (Ματθ. 5:9), το οποίο όμως διαστρεβλώνουν και παρερμηνεύουν. Ωστόσο μια τέτοιου είδους αποστολή της Εκκλησίας και μάλιστα σε συνεργασία με όλες τις θρησκείες του κόσμου, δεν μπορεί να δικαιωθεί, ούτε να θεμελιωθεί, ούτε στα βιβλικά κείμενα, ούτε στην πατερική μας Γραμματεία. Δεν υπάρχει ούτε μια βιβλική μαρτυρία, στην οποία να φαίνεται, ότι ο Χριστός κάλεσε τους μαθητές του, να συνεργαστούν με τις άλλες θρησκείες, για να συμβάλλουν στην παγκόσμια ειρήνη. Επίσης κανένας από τους αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας ισχυρίστηκε ποτέ, ή διατύπωσε μια παρόμοια θεωρία. Αποστολή της Εκκλησίας δεν είναι να συμβάλει στην ανοικοδόμηση μιάς κοσμικού τύπου παγκόσμιας ειρήνης. Αποστολή της είναι να ειρηνεύσει τον άνθρωπο με τον Θεό, που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να ειρηνεύσουν και οι άνθρωποι στη συνέχεια μεταξύ τους. Να προσφέρει τον Χριστόν, τον μόνον ειρηνοποιόν, ο οποίος είναι «η ειρήνη ημών» (Εφ.2,14) κατά τον απόστολο. Ο άνθρωπος, υποδουλομένος στα πάθη και στην αμαρτία, ευρίσκεται σε κατάσταση έχθρας προς τον Θεόν και έχει ανάγκη καταλλαγής και συμφιλιώσεως, σύμφωνα με τον λόγο του μακαρίου Παύλου: «Ει γαρ εχθροί όντες κατηλλάγημεν τω Θεώ διά του θανάτου του υιού αυτού, πολλώ μάλλον καταλλαγέντες σωθησώμεθα εν τη ζωή αυτού» (Ρωμ.5,10). Όταν δε επιτευχθή αυτή η καταλλαγή διά της πίστεως, τότε ο άνθρωπος απολαμβάνει το αγαθόν της ειρήνης: «Δικαιωθέντες ουν εκ πίστεως ειρήνην έχομεν προς τον Θεόν διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού». (Ρωμ.5,1). Αυτό δε ακριβώς το έργο της καταλλαγής επιτελούν οι ειρηνοποιοί, για τους οποίους γίνεται λόγος στον παρά πάνω Μακαρισμό αυτό του Κυρίου. Επιτυγχάνεται δε το έργο αυτό διά των κληρικών, μοναχών,  διδασκάλων, ιεραποστόλων και, βεβαίως, μόνον εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας και ποτέ διά μέσου και σε συνεργασία με στην αίρεση και την πλάνη. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία η ειρήνη δεν έχει κοσμικό χαρακτήρα, αλλά είναι καρπός του αγίου Πνεύματος: «ο δε καρπός του Πνεύματος εστίν αγάπη, χαρά, ειρήνη…» (Γαλ.5,22). Εξ άλλου και ο ίδιος ο Χριστός την αντιδιαστέλλει από την κοσμική ειρήνη: «ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν, ου καθώς ο κόσμος δίδωσιν, εγώ δίδωμι υμίν» (Ιω.14,27). Σας δίδω την ιδική μου ειρήνη, όχι σαν αυτή που δίδει ο κόσμος. Αυτήν και μόνον αυτού του είδους την ειρήνη καλείται να δώσει και η Εκκλησία στον κόσμο, η οποία, όταν υφίσταται, φέρνει από μόνη της και την άλλη, την κοσμική ειρήνη. Οι άγιοι απόστολοι και οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας αυτού του είδους την ειρήνη έφεραν στον κόσμο, αν και έζησαν και έδρασαν εν μέσω πολέμων και αιματοχυσιών. Δεν κατενόησαν όμως την αποστολή τους, όπως την κατανοούν σήμερα πολλοί Πατριάρχες, Αρχιεπίσκοποι και θεολόγοι Οικουμενιστές. Ποτέ δεν διανοήθηκαν να συμμαχήσουν και να συνεργαστούν με άλλες θρησκείες και αιρέσεις για να υπηρετήσουν μιά κοσμικού τύπου παγκόσμια ειρήνη. Περαίνοντας την αναφορά μας, εκφράζουμε τη λύπη μας, για τα λεχθέντα  και γραφέντα από τον Μακαριώτατο, τον οποίο η Εκκλησία του Χριστού τίμησε και έθεσε να ποιμαίνει το λαό του Θεού στην πολύπαθη αυτή χώρα και να οδηγήσει τους εκτός της Εκκλησίας στην μόνη σωστική αγκαλιά της. Ας μην ελπίζουν ο ίδιος και οι όμοια φρονούντες, ότι μπορούν να εδραιώσουν ειρήνη και συναδέλφωση στη γη χωρίς τον Μέγα Ειρηνοποιό, την Ένσαρκη Ειρήνη, το Χριστό, διότι, μόνο Αυτός και κανένας άλλος είναι «η ειρήνη ημών, ο ποιήσας τὰ αμφότερα έν καὶ τὸ μεσότοιχον του φραγμού λύσας,….» (Εφ.2,14-18). Αν θέλουν να επικρατήσει η πραγματική και μόνιμη ειρήνη στον κόσμο, ας εργαστούν με όλες τους τις δυνάμεις, να διαδοθεί και να επικρατήσει στον κόσμο το Ευαγγέλιο του Χριστού και ας μην αναλώνονται στους ατελέσφορους και επιζήμιους Διαθρησκειακούς Διαλόγους, γενόμενοι εκόντες άκοντες, όργανα των σκοτεινών δυνάμεων για την προώθηση της δαιμονικής πανθρησκείας.        Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών https://www.katanixis.gr/ [1]   Κυρίλλου Ιεροσολύμων,  Κατηχήσεις, 4,2. PG 33,456. [2]   Αγ. Ιω. Χρυσοστόμου, Εις Α΄Κορινθίους 40,3, PG 61,351. [3]   Αγίου Ιω. Χρυσοστόμου, Εις Ιωάννην, 66,3, PG 59,369. [4]   Αγίου Ιω. Χρυσοστόμου,  Εις το ουδέποτε αφ’ εαυτού ποιεί ο Υιός ουδέν…,PG 56,256.

Mitropolia e Shenjtë e Pireut, zyra e Herezive dhe e Sekteve Në Pirea më 10 Dhjetor 2018 Pa dyshim që Ekumenizmi global përbën sot fenomenin më të rëndësishëm degjenerues të epokës që jetojmë dhe në të njejtën kohë përbën kërcënimin më të madh ndaj njerëzimit. Ashtu siç e kemi përmendur tashmë në të gjitha deklaratat tona, bëhet fjalë për një lëvizje globale, pjellë e Masonisë dhe Sionizmit Ndërkombëtar, i cili ka si qëllim unikal krijimin e një rendi të ri të gjërave, dmth mbizotërimin politik, ekonomik, kulturor dhe fetar të tij në të gjithë planetin, në të gjithë njerëzimin. Është tashmë një pozicion i përbashkët, pasi mund të konceptohet nga të gjithë se sistemi global politikoekonomik, po proklamon fort globalizmin. Në të njejtin drejtim të unifikimit të njerëzimi në nivel fetar po lëviz dhe Ekumenizmi Ndërfetar, i cili po punon fort për rindërtimin e një feje të re globale, panfetarizmin, i cili do të jetë rezultat i homogjenizimit dhe nivelimit të të gjitha feve. Rrugëtimi i njerëzimit në një unifikim të dimensionit global në të gjitha nivelet nuk është tashmë një sekret i të paktëve, por një realitet, i cili bëhet sa vjen dhe më i ndjeshëm. Në realizimin e këtij vizioni të gjithë pothuajse udhëheqësit fetarë të të gjitha feve të mëdha, ndër të cilat fatkeqësisht dhe një numër  i madh “orthodhoksësh”, patrikë, kryepiskopë, episkopë, klerikë, murgjish dhe laikësh. Bashkë me ta janë rënditur dhe Mediat, por dhe shtypi i shkruar dhe elektronik me një numër të madh artikujsh. Një artikull i tillë na ra në duar në një prej numrave të fundit (nr. dt 04 11 2018), të gazetës së Athinës Kathimerini. Bëhet fjalë për referatën e Fortlumturisë së Tij, Kryepiskopit të Tiranës dhe gjithë Shqipërisë imzot Anastasit, në një Koferencë, atë të Konferencës së 12-të Ndërfetare për pluralizmin fetar dhe një bashkjetese paqësore në Lindjen e Mesme me temë: “Pluralizmi fetar dhe bashkjetesa paqësore”. Në këtë referatë të tij Fortlumturia ndër të tjera thekson nevojën e kontributit të feve në arritjen e një drjetësie globale të bashkëjetesës paqësore ndërmjet tyre, ndërsa përcakton dhe shkaqet, që çojnë në veprime të dhunshme dhe të mbushura me urrejtje të ndjekësve të komuniteteve të tjera fetare. Duke e studiuar me kujdes këtë artikull konstatuam lehtësisht se “vuan” thellësisht nga pikëpamja teologjike. Bëhet fjalë për një tekst të mendimit klasik teologjik ekumenist, tek i cili mungon themelimim minimal etëror i të gjitha atyre sa shkruhen, pasi nuk ekziston as një referatë etërore të të gjitha atyre sa shkruhen, pasi nuk ekziston asnjë nënshënim konkrret.  Nga pjesët biblike, referuesi, zgjedh dy-tre, ato të cilat i shërbejnë qëllimit të tij, duke injoruar një numë të madh të tjerash, të cilat përmbysin dhe bëjnë pluhur ideologjinë ekumeniste dhe japin interpretimin e drejtë dhe në ato pjesë të cilat ka përmendur. Në esencë bëhet fjalë për tekst politikoshoqëror, që do të mund ta kishte formuluar një analist poltik ose ndonjë sociolog. Si fillim, mungon qoftë dhe minimalja e dallimit ndërmjet Kishës Orthodhokse të Krishtit dhe sekteve me emërtime të ndryshme dhe feve të botës, në mënyrë që lexuesi të krijojë përshtypjen se Orthodhoksia, e vetmja Kishë e Vërtetë e Krishtit, është një prej feve të shumta të botës. Shkruan: “Personalisht besoj se përpunimi i një ndërgjegjieje fetare të shëndetëshme përbën themelin më stabël të bashkekzistencës paqësore. Dhe jo indiferenca fetare. Në besimet fetare monoteiste të cilat ndikojnë në botën e sotme vërehen: a) një kërkim  i paqes së brendshme, b) frenimi (kontrrolli) i agresivitetit, c) principe të bashkëjetesës paqësore, d) arritja e marrdhënieve paqësore me Zotin, e) nxitje për ruajtjen e paqes të njerëzimit. Të krishterët në veçanti shikojmë drejt “Zotit të Paqes” dhe kërkojmë vazhdimisht ndërhyrjen e Tij”.  Sipas atyre që ka shkruar besimet fetare monoteiste tek të cilat bën pjesë dhe Orthodhoksia, ndërtojnë një ndërgjegjie të shëndetshme fetare, sepse kërkojnë bashkëjetesën paqësore dhe paqen e brendshme si dhe kontrrollojnë agresivitetin. Por a mundet që të ekzistojë një ndërgjegjie fetare e shëndetëshme, me kuptimin e parë të fjalës, brenda errësirës së mashtrimit të herezive dhe të feve të botës? Gjithashtu sa do të mund të pranojmë pretendimet e mësipërme me bazë doktrinën e Kuranit në lidhje me Xhihadin dhe luftën ndaj të pabesëve? Nuk e shikon Fortlumturia fenomenin e dhunës fetare me protagonist Islamin, i cili ka marrë dimensione të tmerrshme në epokën tonë dhe është kthyer në një prej problemeve më serioze  që po përballon komuniteti botëror? Me qindra mijëra njerëz po përndiqen, torturohen dhe gjejnë vdekje tragjike  në emër të Allahut, (bile me bazë një ceremoni konkrete  të formalizuar), në zona të Lindjes së Mesme dhe në Afrikën e Veriut, nga xhihadistët mylslymanë që luftojnë dhe kanë si synim zhdukjen e "të pabesëve",   dhe kështu të themelojnë "Shtetin Islamik". Më poshtë shkruan: "Detyrë më e lartë dhe e drejtpërdrjetë e të gjithë udhëheqësve fetarë është këmbëngulja dhe përpunimi sistematik i një spiritualiteti të shëndoshë. Në tekstet e shenjta ekzistojnë rreze të ndritëshme që kontribuojnë në bashkjetesën paqësore dhe sqarojnë karakterin e religjiozitetit të vërtetë, tek i cili kënaqet Zoti". Por a mundet që të ekzistojë "spiritualitet i shëndetshëm", jashtë Kishës Orthodhokse të Krishtit? Spiritualiteti i shëndetshëm përjetohet dhe realizohet, ashtu siç tashmë kemi theksuar në shkrime tona më të vjetra, vetëm brenda Kishës Orthodhokse dhe kurrë, sigurisht, në herezi dhe në mashtrim, sepse vetëm brenda saj transmetohet nëpërmjet mistereve Hiri i Shpirtit të Shenjtë, pa  të cilin është e pamundur arritja e virtyteve  dhe hyjnëzimi i njeriut.  Saktësia e dogmave përbën kushtin e domosdoshëm, përbën themelin për ndërtimin e jetës së vërtetë dhe origjinale shpirtërore. Besimi dhe vepra, dogma dhe jeta, janë të lidhura fort ndërmjet tyre, në mënyrë të tillë që tjetërsimi i njërës të sjellë tjetërsim të pashmangshëm dhe të tjetrës. Shën Qirilli i Jeruzalemit vëren në lidhje me këtë: "Ai që do të jetojë dhe të ruajë besimin e vërtetë ndaj Zotit ka nevojë për këto dy gjëra kryesore: Për dogmat hyjnore  dhe të drejta si dhe për veprime të mira, të pastra dhe shenjtore. Nuk mjafton njëra nga të dyja. Dogmat e drejta, pa vepra të mira, nuk janë të pranueshme nga Zoti, por as veprat që nuk pasohen nga dogma të drejta, nuk i pranon Zoti"[1]. "Jeta e degjeneruar lind dogma dinake"[2] plotëson Shën Joan Gojarti. Për këtë "asnjë përfitim nuk vjen nga jeta e pastër me dogma, doktrina të degjeneruara. Si dhe anasjelltas, dogmat e shëndetëshme nëse jeta është e degjeneruar". [3] Diku tjetër sërish thekson: "Qëndrojmë larg shoqërive të heretikëve, kemi gjithmonë besimin e drejtë dhe jetë të pështatshme me të, si dhe tregojmë një sjellje që është e denjë e në lartësinë e dogmave". [4] Gjithashtu si është e mundur "ekzistojnë (në tekstet "e shenjta" të feve të botës), rreze të ndritëshme që kontribuojnë në bashkëjetesën paqësore dhe sqarojnë karakterin e religjiozitetit origjinal" dhe bile nëpërmjet këtij religjioziteti  të "kënaqet Zoti"? Me të vërtetë surprizohemi dhe e kemi të pamundur që të besojmë se pretendimet e mësipërme dolën nga goja e një Hierarku Orthodhoks dhe për më tepër Udhëheqës i një Kishe lokale. Si është e mundur, Fortlumturi, të kërkojmë në Talmudh, në Kuran, në Vedat, në Upanishad dhe në tekste të tjera "të shenjta", "rreze të një fetarizmi origjinal", në të cilat na u kënaqka Zoti? Po cilat janë këto "rreze" në fund të fundit? Nëse këto tekste sjellin "regjilozitet serioz" dhe nëse Zoti kënaqet në të tillë lloji "religjoziteti serioz", pse Zoti u bë njeri dhe erdhi në botë dhe vdiq mbi kryq? Nëse fetë e botë ofrojnë shpëtim, për çfarë duhet Kisha e Krishtit? Të gjitha opinionet e mësipërme blasfimuese reflektojnë konceptin ekumenist, i cili  shpallet urbi et orbi gjatë dhjetvjeçarit të fundit dhe nga udhëheqësit orthodhoksë, në forumet ndërfetare, se valla të gjitha fetë na qënkan të mira dhe rrugët e shpëtimit dhe të lartësimit deri Zotit janë të ndryshme. Por tek cili Zot? Zotin Triadik, Jahve monoperson të Judenjëve, Allahun, Vrahmanë, Sivan, 350.000.000 "zotat" e Induizmit, "zotin" që mungon të budistëve, numërin e madh të "zotave" të pacaktuara  të Sindoizmit, "zotat" e lashtësisë greke dhe të feve të tjera  neo-idhujtare të "Zotës së Madhe" të uikanëve? Më poshtë pretendoni se fenomeni i fesë është "dhuratë hyjnore e dhënë që të qetësojë zemrat, të shërojë plagët dhe të sjellë më pranë njerëzit dhe popujt" dhe se "dhuna në emër të fesë dhunon esencën e fesë. Çdo krim në emër të fesë është krim ndaj vetë fesë"! Si është e mundur, Fortlumturi, që të jetë feja "dhuratë hyjnore"? A është e mundur që të pranojmë se përveç  vlerës unikale dhe të pavyer të dhuratës hyjnore të shpëtimit  që na fali Zoti ynë me trupëzimin, pësimin dhe ngjalljen e Tij, na ofroi dhe dhurata të tjera hyjnore, fetë e botës?  Nuk dëgjoni se çthotë Zoti: "Gjithë sa erdhën para meje janë vjedhës e kusarë; po dhentë nuk i dëgjuan ata" (Joan 10,8) dhe më poshtë  "Unë jam dera. Në hyftë ndonjë me anën time, do të shpëtojë" (Joan 10, 9) . Fetë e botës nuk janë gjë tjetër pëveç se produktit më të ulët të konfuzionit shpirtëror pas rrënies të njeriut, i cili nëpërmjet koncepteve të tij fetare, u kthye në adhurimin e objekteve  dhenë fund të djallit, pasi, "të gjithë zotat e kombeve (janë) demonë" (Psalmi 95,5)? Vazhdon: "Shumë përpjekje janë bërë pas 11-të Shtatorit të 2001 dhe për  zhvillimin e Dialogut Ndërfetar. Dialogu i kthjellët me theksimin e principeve paqësore  të çdo feje kontribuon në mënyrë të rëndësishme në përpunimin e besimit të ndërsjelltë.  Fatkeqësisht , interpretimet fanatike të teksteve fetarë, entusiasmojnë më lehtë popujt dhe minojnë mundësinë e çdo lloji  Dialogu Ndërfetar. Me gjithë këto duhet të shtohen përpjekjet  për një shfrytëzim paqësor të eksperiencës jetike fetare". Nuk e dimë nëse ngjarja tragjike e 11 shtatorit 2001 në USA ndodhi që të zhvillohej Dialogu Ndërfetar. Atë që e dimë është se ky Dialog  jo vetëm që nuk qetësoi dhunën fetare, por dhe e rriti gjatë viteve të fundit. Natyrisht kjo nuk vjen si produkt i "interpretimeve fanatike të teksteve fetare", ashtu siç pretendon në mënyrë të gabuar Fortlumturia, por në këto tekste "të shenjta" të cilat qartazi, pa nevojën e asnjë interpretimi, shtyjnë në veprime dhune dhe urrejtjeje. Këtë do të duhet ta dinte mirë ai vetë si një mësues i religjioneve!. Në fund e mbyll me konstatimin : " Sigurisht kushtet që janë krijuar në botën moderne, (kryesisht në Lindjen e Mesme) janë të ngatërruara dhe të zymta. Ky fakt nuk duhet të na udhëzojë në një apati melankolike, por në një shtim të përpjekjeve të të gjithëve ne (funksionarëve akademikë, poltikanë dhe fetare)  për mbështetjen e së të vërtetës, për mbështetjen e së drejtës, përforcimin e shpresës se paqja botërore nuk përbën utopi, por përbën prioritetin  kryesor  të të gjithë atyre sa iu dhimbset dhe luftojnë për një botë më të mirë.  " Lum paqebërësit, sepse ata do të quhen bij Perëndie." (Mattheu 5,9) Këtu preket qëllimi më i lartë, vizioni i madh, të cilit thirren që t'i shërbejnë të gjitha fetë e botës, bashkë me Orthodhoksinë. Ky vizion është kontributi i tyre në ndërtimin e shoqërisë së paqes botërore. Në arritjen e këtij vizioni kanë unifikuar forcat ekumenistët,  duke përdorur bile vargjet biblike " Lum paqebërësit, sepse ata do të quhen bij Perëndie." (Mattheu 5,9) , por të cilën e shtrembërojnë dhe e keqinterpretojnë. Ndërkaq një mision i këtij lloji i Kishës dhe bile  në bashkëpunim me të gjitha fetë e botës, nuk mund të fitojë të drejtën, as mund të themelohet, as tek tekstet biblike, as në Literaturën tonë etërore. Nuk ekziston as një dëshmi biblike, tek e cila të duket, se Krishti i thirri nxënësit e tij, që të bashkëpunojnë me fetë e tjerë, që të kontribuojnë tek paqja globale. Gjithashtu askush nga Etërit e shenjtë të Kishës sonë pretendoi ndonjëherë ose formuloi një teori të ngjashme. Misioni i Kishës nuk është që të kontribuojë në ndërtminin e një lloji paqeje botërore laike. Misioni i saj është të pajtojë njeriun me Zotin, që është dhe është i domosdoshëm që të paqëtohen dhe njerëzit në vazhdimësi  ndërmjet tyre. Të ofrojë Krishtin, të vetmin paqebërës, i cili është  "paqja jonë" (Efesianë 2 ,14) sipas apostullit.  Njeriu i nënshtruar në pasionet dhe mëkatin, gjendet në gjendje armiqësore ndaj Zotit dhe ka nevojë për zbutje të situatës dhe pajtimin sipas fjalës së Pavllit të shenjtë: "Sepse, në qoftë se kur ishim armiq u pajtuam me Perëndinë me anë të vdekjes së Birit të tij, shumë më tepër pasi u pajtuam do të shpëtojmë me anë të jetës së tij" (Rom. 5, 10). Kur arrihet kjo qetësi nëpërmjet besimit, atëhere njeriu shijon të mirën e paqes: " Si u drejtësuam pra prej besimi, kemi paqe me Perëndinë me anë të Zotit tonë Jisu Krisht" (Rom. 5,1). Ndërsa kjo pikërisht veprën e qetësimit e kryejnë paqebërësit, për të cilët flitet në këtë Lumurim të Zotit. Kjo vepër arrihet nëpërmjet klerikëve, murgjve, mësonjësve, misionarëve dhe sigurisht vetëm brenda Kishës Orthodhokse dhe kurrë nëpërmjet bashkëpunimit me sektin dhe mashtrimin. Në Kishën Orthodhokse, paqja nuk ka karakter laik, por është frut i Shpirtit të Shenjtë "ndërsa fruti i Shpirtit është dashuria, gëzimi, paqja ..." (Gal. 5,22). Dhe vetë Krishti e krahason me paqen e botës: "Paqe po ju lë, paqen time po ju jap juve; jo siç e jep bota jua jap juve." (Joanit 14,27). Po ju jap paqen time, jo si ajo që ju jep bota. Këtë vetëm dhe vetëm të kësaj lloji paqeje ka si detyrë Kisha që t'i japë botës, e cila kur ekziston sjell dhe vetë dhe paqen tjetër, atë të botës. Apostujt e shenjtë dhe Etërit e shenjtë të Kishës sonë, këtë lloj paqeje i sollën botës, mgjth se jetuan dhe veprën në mes të luftërave dhe gjakderdhjeve. Por nuk kuptuan misionin e tyre, ashtu si e kuptojnë sot Patrikët, Kryepiskopët dhe teologët Ekumenistë. Kurrë nuk imagjinuan që të bënin aleancë dhe të bashkëpunonin me fe dhe sekte të tjera që t'i shërbenin një forme laike të paqes botërore. Duke përfunduar referatën tonë, shprehim keqardhjen, për ato sa janë thënë dhe janë shkruar nga Fortlumturia, të cilin Kisha e Krishtit e nderoi dhe e vendosi që të udhëheqë popullin e Zotit në këtë vend të stërmunduar e të udhëzonte të gjithë sa ishin jashtë Kishës  në kraharorin e saj shpëtues. Le të mos shpresojnë, ai vetë dhe të gjithë ata sa mendojnë si ai se mund të vendosin paqen dhe vëllazërimin  në botë pa Paqebërësin e Madh, Paqen e Trupëzuar, Krishtin, sepse vetëm Ai dhe askush tjetër është "... paqja jonë, ai që i bëri të dyja një, edhe rrëzoi murin ndërmjetës të ndarjes" (Ef. 2, 14). Nëse duan që të mbizotërojë paqja e përherëshme dhe stabël në botë, le të punojnë me të gjitha fuqitë e tyre, që të përhapet dhe të mbizotërojë në botë Ungjilli i Krishtit dhe të le të mos konsumohen në Dialogje Ndërfetarë të pafund dhe të dëmshëm duke u kthyer në mënyrë të ndërgjegjshme apo të pandërgjegjëshme në vegla të fuqive të errëta për promovimin e panreligjionit demoniak. Nga Zyra e Herezive dhe e Sekteve Mitropolia e Shenjtë e Pireut Përktheu Përgatiti Grupi i punës Pelasgos Koritsas

---

[1] Shën Qirilli i Jeruzalemit -Katekizmi IV,2

[2] Shën Joan Gojarti, në 1 Korinthasit 40,3, PG 61,351

[3] Shën Joan Gojarti, Mbi Joanin, 66,3, PG 59,369

[4] Shën Joan Gojarti ,   …,PG 56,256.