«Εγώ δεν μπλέκω...» - Politika e sotme, një sport ekstrem që mban larg njerëzit seriozë*

Αλέξης Παπαχελάς Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της εποχής μας είναι το γεγονός πως ελάχιστοι σοβαροί άνθρωποι θέλουν να ασχοληθούν με την πολιτική ή τον δημόσιο βίο γενικότερα. Και ποιος μπορεί να τους ψέξει γι’ αυτό; Η πολιτική έχει γίνει ένα εξτρίμ σπορ για πολύ γερά νεύρα και στομάχια. Στην εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, αυτό που αποκαλούσαμε παλιά «καμίνι» έχει γίνει Κολοσσαίο. Κάθε έννοια ιδιωτικότητας έχει χαθεί. Προσωπικότητες δολοφονούνται στο Διαδίκτυο είτε λόγω «συμβολαίου» είτε επειδή η κερκίδα θέλει αίμα στην αρένα. Οποιος μπλέκει με την πολιτική ή το Δημόσιο και κάνει το λάθος να βάλει την υπογραφή του σε μεγάλες αποφάσεις είναι βέβαιο ότι θα τρέχει για αρκετά χρόνια στα δικαστήρια. Πρόκειται για μια άνιση μάχη με μεγάλα και μικρά συμφέροντα, την αργή και μη λειτουργική Δικαιοσύνη, συντεχνίες και απλώς παρανοϊκούς ανθρώπους. Ακόμη και όσοι θέλουν πραγματικά να προσφέρουν στον τόπο αντιλαμβάνονται γρήγορα τον βαθμό δυσκολίας. Βλέπουν, επίσης, πως οι απολαβές τους είναι μικρές. Εννοούμε ασφαλώς τις νόμιμες, γιατί υπάρχει και το είδος που ζει με χορηγίες... Αν λοιπόν είσαι σοβαρός άνθρωπος, που σκοπεύεις να παράγεις έργο και δεν θέλεις να γίνεις όμηρος ή υπάλληλος οποιουδήποτε, πρέπει να είσαι πολύ γενναίος για να κάνεις το βήμα. Είναι και ο σταυρός που δεν βοηθάει. Διαμαρτυρόμαστε συνεχώς για το πολιτικό προσωπικό μας, αλλά συνεχίζουμε να στέλνουμε τηλεμαϊντανούς στο Κοινοβούλιο και όχι σεμνούς, καταξιωμένους συμπολίτες μας. Αφήστε που ο σταυρός έχει μια μαγική ιδιότητα να μεταλλάσσει σοβαρούς ανθρώπους σε σαχλούς και φαύλους. Για να είμαστε δίκαιοι, δεν είναι μόνο ελληνικό το πρόβλημα. Κοιτάξτε τι γίνεται στη Μεγάλη Βρετανία, που έχει παράδοση και βάθος θεσμών. Δείτε ποιοι θεωρούνται πιθανοί διάδοχοι της Μέι και θα καταλάβετε πόσο δομικό και παγκόσμιο είναι το ζήτημα. Οι άνθρωποι που επιτυγχάνουν στη ζωή παλεύοντας προτιμούν τον ιδιωτικό τομέα. Οταν πιέζονται από πολιτικούς αρχηγούς για να μπουν στην πολιτική, απαντούν μονότονα: «Ο,τι θέλεις, πρόεδρε. Να βοηθήσω, αλλά με την πολιτική και το Δημόσιο δεν μπλέκω». Ο κίνδυνος είναι να γίνει η πολιτική ένα κλειστό επάγγελμα, για συγγενείς, ανθρώπους που δεν θα έβρισκαν αλλού δουλειά και κομματικά στελέχη. Πώς θα ξεφύγουμε από αυτήν την παγίδα; Οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες. Σίγουρα πρέπει να γίνουμε όλοι εμείς οι ψηφοφόροι πιο απαιτητικοί πελάτες. Nα σταματήσουμε να στέλνουμε στη Βουλή  «νούμερα» ή ανθρώπους που δεν κόλλησαν ποτέ ένα πραγματικό ένσημο. Και ταυτόχρονα, να δοθούν κίνητρα, αλλά και κάποια θεσμική προστασία για όσους τολμηρούς αποφασίσουν να... μπλέξουν. http://www.kathimerini.gr/

Alexis Papachelas Një nga problemet më të mëdha të kohës sonë është fakti se shumë pak njerëz të respektuar duan të përfshihen në politikë apo në jetën publike në përgjithësi. Politika është bërë një sport ekstrem i përshtatshëm vetëm për njerëz me stomak dhe nerva të forta. Në erën e medias sociale, ajo që ne zakonisht e quajmë se është detyrë me presion të madh është shndërruar në Koloseum. Ne po dëshmojmë vrasjen e karaktereve në internet, qoftë sepse dikush i ka urdhëruar ato, qoftë sepse spektatorët duan të shohin “gjak”në arenë.  Çdokush që përfshihet në politikë apo në jetën publike dhe bën gabimin e vendosjes së firmës së vet në një vendim me peshë është e sigurtë se do të mbërthehet në një morsë legale për disa vjet. Është një betejë e pazakontë kundër interesave të vogla dhe të mëdha, një sistemi gjyqësor të ngadaltë dhe jofunksional, unioneve dhe individëve të paqëndrueshëm. Edhe ata që me të vërtetë duan t’i ofrojnë shërbimet e veta vendit, e rrokin shumë shpejt shkallën e vështirësisë. Ata shohin po ashtu se të ardhurat e tyre do të jenë të vogla. Po flasim sogurisht për të ardhurat legale, sepse ekziston gjithashtu edhe lloji i politikanit që jeton me “sponsorizime”. Ndaj nëse ti je një përson serioz që synon të bëjë punë dhe që nuk do të mbetet “peng” i ndokujt apo të jetë në xhepin e dikujt, duhet të keni shumë kurajo për ta ndërmarrë këtë hap.  Kësaj i duhet shtuar edhe fakti se zgjedhja e përfaqësuesve përmes votimeve nuk ndihmon. Ne vazhdojmë të protestojmë kundër politikanëve tanë, por sërish votojmë personalitete televizive në Parlament në vend të qytetarëve të ndershëm, të suksesshëm dhe modestë. Ngjan madje sikur ai kryqi i vogël në fletë  e votimit ka aftësinë magjike që të shndërrojë njerëzit seriozë në individë budallenj dhe të paskrupullt.   Për te qenë të ndershëm, ky nuk është një problem vetëm grek. Mjafton të shohësh se çfarë ndodh në Britaninë e Madhe, një vend aë ka një histori të gjatë të institucuoneve të qëndrueshme politike. Duke parë se kush janë pasardhësit e përfolur të kryeministres Theresa May, e kupton sesa strukturor dhe ndërkombëtar është bërë ky problem. Njerëzit që luftojnë për sukses në jetë preferojnë sektorin privat. Kur ata presohen nga politikanët që të hyjnë në politikë, ata përgjigjen në mënyrë monotone: “Të ndihmoj me çdo gjë që dëshiron, por nuk do të përfshihem në politikë apo në sektorin publik”. Rreziku këtu qëndron në faktin se politika do të bëhet një profesion i mbyllur për të afërmit, njerëzit që nuk gjejnë dot punë gjetkë dhe për militantët partiakë. Si t’i shpëtojmë këtij kurthi? Nuk ka përgjigje të thjeshtë. Por një gjë është e qartë, votuesit duhet të bëhen më kërkues. Ne duhet të ndalojmë së votuari për në Parlament të njerëzve që nuk kanë punuar një ditë të vetme, apo të automatëve partiakë. Në të njëjtën kohë, ne duhet të mbështesim dhe të ofrojmë ndonjë mbrojtje institucionale për ata që janë mjaftueshëm kurajozë saqë hyjnë  *Titulli dhe përkthimi: ResPublica

Δημοκρατική Ένωση Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας «ΟΜΟΝΟΙΑ»

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΥΠΟΥ

Θέμα: Καταδίκη επεισοδίου κλοπής και πυρπόλησης σε οικία ομογενούς στους Βαγκαλιάτες. Παράσταση στις αστυνομικές αρχές του Πρόεδρου της ΔΕΕΕΜ ΟΜΟΝΟΙΑΣ

Αποθρασύνονται οι ποικιλόμορφες και παρακινούμενες συμμορίες που προκαλούν πράξεις λεηλασιών στις κοινότητες της ΕΕΜ.

Τελευταίο κρούσμα το βαρύτατο επεισόδιο σε οικεία νέας σχετικά οικογένειας στο κεφαλοχώρι της περιοχής Λειβαδιάς, Βαγκαλιάτες. Συγκεκριμένα τα μεσάνυκτα Σαββάτου προς Κυριακή, 3 Φλεβάρη, άγνωστοι προς το παρόν εισήλθαν στο σπίτι του μόνιμου κατοίκου και δημοτικού υπαλλήλου, Σ.Τ., ο οποίος έλειπε εκείνο το βράδυ και οι δράστες φαίνεται το είχαν αντιληφθεί. Αφού αναστάτωσαν το εσωτερικό και βρήκαν σύμφωνα με τον κ. Σ.Τ. ικανό χρηματικό ποσό, πυρπόλησαν το σαλόνι προκαλώντας επιπρόσθετες ζημιές.

Ενώ έχουμε πολλά κρούσματα κλοπών είναι πρωτοφανές η πρόκληση πυρκαγιάς που από τύχη δεν κατέστρεψε όλη την οικεία.

Ο Πρόεδρος της ΔΕΕΕΜ ΟΜΟΜΟΙΑ κ. Β. Κάγιος επισκέφθηκε το χωριό προκειμένου να βρεθεί κοντά στους αναστατωμένους κατοίκους κι εκφράσει συμπαράσταση στον παθόντα ομογενή Σ. Τ.

Προέβη επίσης σε έντονη παράσταση στον επικεφαλής του Τμήματος Αστυνομίας Λειβαδιάς απαιτώντας την άμεση διαλεύκανση του βαριού αυτού επεισοδίου.Η ΟΜΟΝΟΙΑ καταγγέλλοντας το επεισόδιο προειδοποιεί ότι δεν πρόκειται να ανεχθούμε τις ύπουλες αυτές πρακτικές καταπίεσης και δημιουργίας συνδρόμου φόβου.

Αγ. Σαράντα, στις 3 Φλεβάρη 2019

Εκ του Γραφείο Τύπου κι Ενημέρωσης

ΔΕΕΕΜ – ΟΜΟΝΟIA

Η ξεχασμένη Βόρειος Ήπειρος

Αν και το 2018 σημαδεύτηκε από την αναζωπύρωση του «σκοπιανού», που, με αποκλειστική ευθύνη του συνόλου των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, έφθασε στην εθνικά επιζήμια συμφωνία των Πρεσπών και στο απίστευτο ενδοκυβερνητικό «τσίρκο» που την επικύρωσε, ωστόσο, ταυτοχρόνως είχαμε και την επανεμφάνιση του Βορειοηπειρωτικού.

Μάξιμος Χαρακόπουλος

Αφορμή για το τελευταίο ήταν από τη μία οι υπόγειες διεργασίες για μια ελληνο-αλβανική συμφωνία και από την άλλη η όξυνση του αλβανικού εθνικισμού που εκδηλώθηκε με αυθαιρεσίες εναντίον των βορειοηπειρωτών. Η αλβανική επιθετικότητα κορυφώθηκε ανήμερα την 28η Οκτωβρίου, με τη δολοφονία του ομογενούς Κωνσταντίνου Κατσίφα στους Βουλιαράτες.

Η αλήθεια είναι ότι ο ελληνισμός της περιοχής αυτής έως πρόσφατα, είχε λησμονηθεί σχεδόν εντελώς από τη μητρόπολη. Κι αυτό δεν οφειλόταν μόνον στην παρατεταμένη οικονομική κρίση, που μας κατάντησε «ομφαλοσκόπους». Το κακό είχε ξεκινήσει πολύ πιο πριν, καθώς ως κοινωνία εκδηλώσαμε συμπτώματα απώλειας της ιστορικής μας μνήμης αλλά και αδιαφορίας για τον μείζονα ελληνισμό. Πιο εύκολα έβλεπε κανείς διαδήλωση για τη Νικαράγουα, παρά για τις καταπατήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Βόρειο Ήπειρο. Παραδόξως, η αριστερά κατάφερε σε μεγάλο βαθμό να στιγματίσει ως ακροδεξιούς όσους αγωνιούσαν για τον βορειοηπειρωτικό ελληνισμό, καθώς βρίσκονταν υπό το φιλικό τους κομμουνιστικό καθεστώς Χότζα. 

Το βορειοηπειρωτικό, λοιπόν, περιθωριοποιήθηκε και ξεχάστηκε. Εξαίρεση αποτέλεσαν οι προσπάθειες λίγων πολιτικών που όλα αυτά τα χρόνια «τσιγκλούσαμε», στο μέτρο του δυνατού, την ελληνική πολιτεία για να πιέσει την αλβανική πλευρά και να δώσει επιτέλους την άδεια για να ταφούν οι χιλιάδες στρατιώτες μας που έδωσαν τη ζωή τους στο έπος του 40-41. Και είναι ευχής έργο που βρήκαν ανάπαυση τα οστά κάποιων απ’ αυτούς, 77 χρόνια μετά, έστω και χωρίς την παρουσία συγγενών τους. 

Ωστόσο, στην Αλβανία είναι προφανές ότι εδώ και καιρό ηχούν τα τύμπανα ενός ακραίου εθνικισμού, που στοχεύει στη δημιουργία της Μεγάλης Αλβανίας. Κι αυτό είναι κάτι που δεν το κρύβουν οι γείτονές μας. Στον πρόσφατο ανασχηματισμό που έκανε ο «σοσιαλιστής» Έντι Ράμα πρότεινε για υπουργούς του και δύο Κοσοβάρους -τον έναν μάλιστα για υπουργό Εξωτερικών, χωρίς να τα καταφέρει λόγω αντίδρασης του προέδρου Ιλίρ Μέτα. 

Δυστυχώς, το αλβανικό σχέδιο φαίνεται ότι προβλέπει άσχημες εξελίξεις και για τους Έλληνες της Βορείου Ηπείρου. Ο στόχος είναι ούτε λίγο ούτε πολύ ο εκτοπισμός των ομογενών από τις προγονικές τους εστίες. Ήδη από το 2014, με τη νέα διοικητική διαίρεση της χώρας, προωθήθηκαν αυθαίρετες συνενώσεις δήμων, ώστε να χαθούν οι ελληνικές πλειοψηφίες. Το 2015, με κυβερνητική απόφαση, που θυμίζει εποχές Χότζα, κατεδαφίζεται ο Ναός του Αγίου Αθανασίου στο χωριό Δρυμάδες. Τελευταίο κτύπημα, μετά τα γεγονότα στους Βουλιαράτες, ήταν η κυβερνητική απόφαση του Νοεμβρίου, με την οποία περίπου 14 χιλιάδες στρέμματα σε όλη την ακτογραμμή του Ιονίου, από τη Χειμάρρα μέχρι τα Εξαμήλια, ελληνικής κατά βάση ιδιοκτησίας, απαλλοτριώνονται παρανόμως, δήθεν για αξιοποίηση. 

Πρόκειται για αναμφίβολη κλοπή, που δεν συνάδει με κράτος δικαίου, το οποίο, υποτίθεται, ότι επιδιώκει να εισέλθει στην ΕΕ. Οι παραπάνω αποφάσεις συνοδεύονται από μια σκληρή ανθελληνική ρητορική τόσο από την κυβέρνηση, όσο και από πολιτικούς της αντιπολίτευσης, όπως ο Μπερίσα, που δεν ταιριάζει σε καμία περίπτωση σε χώρα που επιδιώκει φιλικές σχέσεις με τους γείτονές της. Ελπιδοφόρο στοιχείο η συντονισμένη, απέναντι στις αλβανικές προκλήσεις, αντίδραση από τους Έλληνες της Βορείου Ηπείρου και ιδιαιτέρως της Χειμάρρας.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, ο βορειοηπειρωτικός ελληνισμός για να επιβιώσει στις εστίες του χρειάζεται τη βοήθεια του εθνικού κέντρου. Και αυτό δεν μπορεί να συμβεί με την στάση που έχει τηρήσει η παρούσα κυβέρνηση και σ’ αυτό το ζήτημα. Οι παρασκηνιακές διαβουλεύσεις του πρώην υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά με την Αλβανία, που έμειναν στη μέση, λόγω των αντιδράσεων στο «μακεδονικό», αν ήταν όπως αυτές με τα Σκόπια, είναι λογικό να τροφοδοτούσαν ακόμη περισσότερο την αλβανική θρασύτητα. Στο ίδιο συνετέλεσε, δυστυχώς, και η στάση του ελληνικού υπουργείου Προστασίας του Πολίτη με τη δολοφονία Κατσίφα, για την οποία, παρά τις ερωτήσεις μας, σαφείς απαντήσεις δεν λάβαμε. 

Τα Τίρανα πρέπει να κατανοήσουν ότι θα έχουν κόστος για τη συμπεριφορά τους. Η Ευρώπη δεν είναι μια «ζούγκλα» χωρίς κανόνες. Η Ελλάδα οφείλει να αναδείξει με μεγαλύτερη ένταση τις αλβανικές αυθαιρεσίες, σε όλα τα ευρωπαϊκά και διεθνή όργανα. Επιπλέον, δεν είναι δυνατόν η αλβανική οικονομία να επιβιώνει, εκτός από τα κέρδη της εκτεταμένης εγκληματικότητας -όπως καταγγέλλεται διεθνώς-. από τα εμβάσματα των μεταναστών στην Ελλάδα και να δεχόμαστε τέτοιου είδους επιθέσεις. Για τον λόγο αυτό, τώρα, περισσότερο από ποτέ, η Ελλάδα χρειάζεται μια άλλη κυβέρνηση, που με σοβαρότητα και αίσθημα ευθύνης θα υπερασπιστεί τα εθνικά της δίκαια, χωρίς επιζήμιες συμφωνίες που μας οδηγούν σε εθνικές υποχωρήσεις. 

* Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι τομεάρχης Προστασίας του Πολίτη της Νέας Δημοκρατίας, βουλευτής Λαρίσης.

https://www.protothema.g

π. Ἀλεξάνδρου Σμέμαν: Ἡ Ὑπαπαντὴ τοῦ Κυρίου - p Aleksandër Smeman: Ipapantia e Zotit!

† Πρωτοπρεσβυτέρου Αλεξάνδρου Σμέμαν Ἀπό τό βιβλίο: Αλέξανδρος Σμέμαν,  Ἑορτοδρόμιο, Ἐκδ. Ἀκρίτας Σαράντα μέρες μετὰ τὰ Χριστούγεννα, οἱ ἐνορίες τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας γιορτάζουν τὴν Ὑπαπαντὴ τοῦ Κυρίου. Ὅμως ἐπειδὴ συνήθως ἡ γιορτὴ πέφτει σὲ ἐργάσιμη μέρα, ἔχει σχεδὸν μισοξεχαστεῖ· παρ’ ὅλα αὐτά ἔρχεται ὅταν ἡ Ἐκκλησία ὁλοκληρώνει “τὸ χρόνο τῶν Χριστουγέννων”, ἀποκαλύπτοντας καὶ συγκεφαλαιώνοντας τὸ νόημα τῶν Χριστουγέννων σ’ ἕνα ρεῦμα καθαρῆς καὶ βαθιᾶς χαρᾶς. Ἡ ἑορτὴ ἀναφέρεται σ’ ἕνα γεγονὸς πού καταγράφεται στὸ εὐαγγέλιο τοῦ ἀποστόλου Λουκᾶ. Σαράντα μέρες μετὰ τὴ γέννηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ στὴ Βηθλεέμ, ὁ Ἰωσὴφ καὶ ἡ Μαρία, ἀκολουθώντας τὴ θρησκευτικὴ συνήθεια τῆς... ἐποχῆς, “ἀνήγαγον αὐτὸν εἰς Ἱεροσόλυμα παράστησαι τῷ Κυρίῳ, καθὼς γέγραπται ἐν νόμῳ Κυρίου…” (Λουκ. 2, 22-23). Τὸ εὐαγγέλιο συνεχίζει: «Καὶ ἰδοὺ ἦν ἄνθρωπος ἐν ῾Ιεροσολύμοις ᾧ ὄνομα Συμεών, καὶ ὁ ἄνθρωπος οὗτος δίκαιος καὶ εὐλαβής, προσδεχόμενος παράκλησιν τοῦ ᾿Ισραήλ, καὶ Πνεῦμα ἦν ῞Αγιον ἐπ᾿ αὐτόν· καὶ ἦν αὐτῷ κεχρηματισμένον ὑπὸ τοῦ Πνεύματος τοῦ ῾Αγίου μὴ ἰδεῖν θάνατον πρὶν ἢ ἴδῃ τὸν Χριστὸν Κυρίου. καὶ ἦλθεν ἐν τῷ Πνεύματι εἰς τὸ ἱερόν· καὶ ἐν τῷ εἰσαγαγεῖν τοὺς γονεῖς τὸ παιδίον ᾿Ιησοῦν τοῦ ποιῆσαι αὐτοὺς κατὰ τὸ εἰθισμένον τοῦ νόμου περὶ αὐτοῦ, καὶ αὐτὸς ἐδέξατο αὐτὸν εἰς τὰς ἀγκάλας αὐτοῦ καὶ εὐλόγησε τὸν Θεὸν καὶ εἶπε· νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, δέσποτα, κατὰ τὸ ρῆμά σου ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου, ὃ ἡτοίμασας κατὰ πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν. φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καὶ δόξαν λαοῦ σου ᾿Ισραήλ. Καὶ ἦν ᾿Ιωσὴφ καὶ ἡ μήτηρ αὐτοῦ θαυμάζοντες ἐπὶ τοῖς λαλουμένοις περὶ αὐτοῦ. καὶ εὐλόγησεν αὐτοὺς Συμεὼν καὶ εἶπε πρὸς Μαριὰμ τὴν μητέρα αὐτοῦ· ἰδοὺ οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ ᾿Ισραὴλ καὶ εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον. καὶ σοῦ δὲ αὐτῆς τὴν ψυχὴν διελεύσεται ρομφαία, ὅπως ἂν ἀποκαλυφθῶσιν ἐκ πολλῶν καρδιῶν διαλογισμοί».(Λουκ. 2. 26-35). Πόσο ἐκπληκτικὴ καὶ ὄμορφη εἶναι ἡ εἰκόνα, ὁ πρεσβύτερος νὰ κρατᾶ στὴν ἀγκαλιὰ του τὸ βρέφος, καὶ πόσο παράξενα τὰ λόγια του: “ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου…”. Συλλογιζόμενοι αὐτά τὰ λόγια ἀρχίζουμε νὰ ἐκτιμοῦμε τὸ βάθος αὐτοῦ τοῦ γεγονότος καὶ τὴ σχέση πού ἔχει μέ μᾶς, μὲ μένα, μὲ τὴν πίστη μας. Ὑπάρχει στὸν κόσμο κάτι πιὸ χαρούμενο ἀπὸ μιὰ συνάντηση, μιὰ “ὑπαπαντὴ” μὲ κάποιον πού ἀγαπᾶς; Εἶναι ἀλήθεια πώς τὸ νὰ ζεῖς σημαίνει νὰ περιμένεις, νὰ ἀποβλέπεις σὲ μιὰ συνάντηση. Δὲν εἶναι ἄραγε ἡ ὑπερβατικὴ καὶ ὄμορφη προσδοκία τοῦ Συμεὼν τὸ σύμβολό της; Δὲν εἶναι ἡ πολύχρονη ζωὴ του σύμβολο τῆς προσδοκίας, αὐτὸς ὁ “πρεσβύτης” πού περνᾶ ὁλόκληρη τὴ ζωὴ του περιμένοντας τὸ φῶς πού φωτίζει τοὺς πάντες καὶ τὴ χαρὰ πού πληρώνει τὰ πάντα; Πόσο δὲ ἀπροσδόκητο, πόσο ἄρρητα ὄμορφο εἶναι τὸ ὅτι τὸ πολυαναμενόμενο φῶς καὶ ἡ χαρὰ ἔρχεται στὸν πρεσβύτη Συμεὼν μὲ ἕνα παιδί! Φαντασθεῖτε τὰ τρεμάμενα χέρια τοῦ γέροντα Συμεὼν καθὼς παίρνει στὴν ἀγκαλιὰ του τὸ σαρανταήμερο βρέφος τόσο τρυφερὰ καὶ προσεκτικά, ἀτενίζοντας τὸ μικρὸ πλάσμα, καὶ πλημμυρίζοντας ἀπὸ δοξολογία: “νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλον σου, δέσποτα, κατὰ τὸ ρῆμα σου ἐν εἰρήνῃ· ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου”. Ὁ Συμεὼν περίμενε. Περίμενε σὲ ὁλόκληρη τὴ ζωή του, καὶ εἶναι βέβαιο πώς στοχαζόταν, προσευχόταν καὶ βάθαινε καθὼς περίμενε ἔτσι, ὥστε στὸ τέλος ὁλόκληρη ἡ ζωή του νὰ εἶναι μιὰ συνεχὴς “Παραμονὴ” τῆς χαρούμενης συνάντησης. Δὲν εἶναι καιρὸς νὰ ἀναρωτηθοῦμε τί περιμένουμε; Τί ἐπιμένει ἡ καρδιά μας νὰ μᾶς ὑπενθυμίζει συνεχῶς; Μεταμορφώνεται βαθμιαία ἡ ζωή μας σὲ μιὰ ἀναμονή, καθὼς περιμένουμε νὰ συναντηθοῦμε μὲ τὰ οὐσιώδη; αὐτά εἶναι τὰ ἐρωτήματα πού θέτει ἡ Ὑπαπαντή. Ἐδῶ, σ’ αὐτή τὴ γιορτὴ ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀποκαλύπτεται ὡς ἀνυπέρβλητη ὀμορφιὰ μιᾶς ὥριμης ψυχῆς, πού ἔχει ἀπελευθερωθεῖ, βαθύνει καὶ καθαριστεῖ ἀπὸ καθετί τὸ μικρόψυχο, τὸ ἀνόητο καὶ τυχαῖο. Ἀκόμη καὶ τὰ γηρατειὰ καὶ ὁ θάνατος, ἡ γήινη μοίρα πού ὅλοι μας μοιραζόμαστε, παρουσιάζονται ἐδῶ τόσο ἁπλά καὶ πειστικὰ ὡς ἀνάπτυξη καὶ ἄνοδος πρὸς ἐκείνη τὴ στιγμή, ὅταν μὲ ὅλη μου τὴν καρδιά, στὴν πληρότητα τῆς εὐχαριστίας, θὰ πῶ: “νῦν ἀπολύεις”. Εἶδα τὸ φῶς πού διαπερνᾶ τὸν κόσμο. Εἶδα τὸ “Παιδίον”, πού φέρνει στὸν κόσμο τόση θεϊκὴ ἀγάπη, καὶ πού παραδίνεται σὲ μένα. Τίποτε δὲν προκαλεῖ φόβο, τίποτε δὲν εἶναι ἄγνωστο, ὅλα τώρα εἶναι εἰρήνη, εὐχαριστία, ἀγάπη. Αὐτά φέρνει ἡ Ὑπαπαντὴ τοῦ Κυρίου. Ἑορτάζει τὴ συνάντηση τῆς ψυχῆς μὲ τὴν Ἀγάπη, τὴ συνάντηση μ’ Αὐτὸν πού μοῦ ἔδωσε τὴ ζωή, καὶ πού μοῦ ἔδωσε τὸ κουράγιο νὰ τὴ μεταμορφώσω σὲ ἀναμονή.

Protopresviteri Aleksandër Smeman Nga libri : Aleksandër Smeman, Eortodhromio, Botimet Akrita. Dyzet ditë pas Krishtlindjes, famullitë e Kishër Orthodhokse festojnë Ipapantinë e Zotit. Por mqs zakonisht festa bie ditë jave, është pothuajse gjysmë e harruar por, mgjth atë vjen kur Kisha plotëson "kohën e Krishtlindjeve" duke zbuluar dhe dhe duke rikapitulluar kuptimin e Krishtlindjes në një rrymë gëzimi të pastër dhe të thellë. Festa i referohet një ngjarje e cila regjistrohet në Ungjillin e apostull Llukait. Dyzet ditë pas lindjes së Jesu Krishtit në Betlehem, Josifi dhe Maria, duke ndjekur zakonin fetar të kohës "... e prunë në Jerusalem, që ta paraqitnin përpara Zotit, siç është shkruar në ligjin e Zotit “Se çdo mashkull që hap mitër, shenjt do të quhet tek Zoti...”  (Lluka 2, 22-23). Ungjilli vazhdon: "Edhe ja tek ishte në Jerusalem një njeri, me emrin Simeon; dhe ky njeri ishte i drejtë edhe me frikë Perëndie, duke pritur ngushëllimin e Izraelit edhe Fryma Shenjtë ishte mbi të. 26.Edhe ishte zbuluar tek ai prej Frymës së Shenjtë se nuk do të shihte vdekje para se të shihte Krishtin e Zotit. 27.Edhe erdhi me anë të Frymës në tempull; edhe kur prindërit prunë brenda djalin Jisu, që të bënin për të sipas zakonit të ligjit, 28.ai e mori në krahët e tij dhe bekoi Perëndinë e tha: 29.Tani, o Zot, përlëshoje shërbëtorin tënd, sipas fjalës sate, me paqe; 30.sepse sytë e mi panë shpëtimin tënd, 31.që e bëre gati përpara faqes së të gjithë popujve, 32.dritë për ndriçimin e kombeve dhe lavdi për popullin tënd Izrael. 33.Edhe Josifi dhe e ëma e tij po çuditeshin për ato që fliteshin për të. 34.Edhe Simeoni i bekoi ata, edhe i tha Mariamës, nënës së tij: Ja ky tek është vënë për rënien dhe për ngritjen e shumë vetave në Izrael, edhe për shenjë kundërshtimi. 35.Edhe ty vetë shpirtin një shpatë ka për ta depërtuar, që të zbulohen mendimet e shumë zemrave. (Lluka 26-35). Sa i bukur dhe i mrekullueshëm është ky imazh, më i moçmi mban në kraharorin e tij foshnjën dhe sa të çuditëshme janë fjalët e tij: " ...sepse sytë e mi panë shpëtimin tënd...." Duke menduar këto fjalë fillojmë që të vlerësojmë thellësinë e kësaj ngjarjeje dhe marrdhënien që ka me të gjithë ne, me mua, me besimin tonë. Ekziston në këtë botë diçka më e gëzueshme nga një takim, një "ipapanti" me dikë që do? Është e vërtetë se të jetosh do të thotë të presësh, të presësh një takim. Nuk është vallë pritshmëria e bukur dhe trashendente e Simeonit simboli i saj? Nuk është jeta e gjatë simboli i pritshmërisë, ky "i moshuar" që kalon gjithë jetën e tij duke pritur dritën e cila i ndriçon të gjithë dhe gëzimin që plotëson gjithçka? Sa e papritur, sa në mënyrë të paprëshkrueshme e bukur është që drita e shumëpritur dhe gëzimi vjen tek Simeoni i moshuar me një fëmijë! Imagjinoni duart që dridheshin të Simeonit plak pasi merr në kraharor foshnjën dyzetditëshe kaq butësisht dhe me kujdes duke soditur krijesën e vogël dhe duke u mbushur nga dhoksologjia thotë: " Tani, o Zot, përlëshoje shërbëtorin tënd, sipas fjalës sate, me paqe, sepse sytë e mi panë shpëtimin tënd, ". Simeoni priste. Priste gjatë gjithë jetës së tij, dhe është e sigurt që mendohej, lutej dhe thellohej gjatë kohës që priste kështu, sa në fund e gjithë jeta e tij të ishte një "Pritje" e vazhdueshme e takimit të gëzueshëm. Nuk është koha që të pyesim se çfarë presim? Çfarë këmbëngul zemra jonë që të na kujtojë vazhdimisht? Shndërrohet gradualisht jeta jonë në një pritje, kur presim që të takohemi me esencialet? Këto janë dhe pyetjet që ngre "Ipapantia". Këtu, në këtë festë jeta e njeriut zbulohet si një bukuri e patejkalueshme e një shpirti të pjekur, i cili është çliruar, është thelluar dhe pastruar nga çdo gjë e vogël, e pavlerë dhe e rastësishme. Akoma dhe pleqëria dhe vdekja, fati tokësor që të gjithë ndajmë, paraqiten këtu kaq thjesht dhe në mënyrë bindëse si zhvillim dhe ngjitje drejte atij momenti, kur me të gjithë zemrën time, në plotësinë e falenderimit, do të thoja: "tani përlësho". Pashë dritën që tejkalon botën. Pashë "Fëmijën", që sjell në botë kaq dashuri hyjnore, dhe që më dorëzohet mua. Asgjë nuk shkakëton frikë, asgjë nuk është e panjohur, të gjitha tani janë paqe, falenderim, dashuri. Këto sjell Ipapantia e Zotit. Feston takimin e shpiritit me Dashurinë, takimin me Atë i cili më dha jetën dhe që më dha kurajo që ta shndërroj në pritje. Përktheu. Pelasgos Koritsas.

ΦΟΡEΣΙEΣ ΚΟΡΥΤΣΑΣ - Veshjet e Korçës

Nxënësit e shkollës Qytetare të Korçës

ΦΟΡEΣΙEΣ ΚΟΡΥΤΣΑΣ `H Κορυτσά έχτίστηχε, άγνωστο πότε, στά χρόνια τής Τουρκοκρατίας καί λίγο - λίγο, όπως όλα τά άστικα κέντρα άπό κατοίκους χριστιανούς, πού έφεύγαν τίς καταδρομές τών γειτονικών εχθρών τους Τουρκαλβανών, Πρόσφυγες ισως τών ερημωμένων μεγαλοπόλεων, τής 'Εμπορίας (Μπόριας) Μπαρτσίον, Σελασφόρου (Σβέσδας) Βυθικουκίου, Μοσχοπόλεως, Σίπισκας, Λινοτόπου, Νιχολίτσας Μπομποστίτσας, όπου δέ βλέπει κανείς παρά ή ερείπια ή λίγες δεκάδες οικογενειών. Μέσα σέ μιά κοιλάδα μήκους δέκα ώρών κα πλάτους δύο ωρών (άπο­στάσεις πεζοδράμου βέβαια) έχει άνατολικά κλάδους τής Πίνδου, δυτικά τά βουνά τής Γχόρας καί Μοσχοπόλεως καί στό βοριά τό Ξηροβούνε. 'Ανα­πτύχθηκε γρήγορα, ώστε στά 1859 νά έχη πληθυσμό 10.000 κατοίκους άπό τούς όποίους 1000 Τουρκαλβανοί 1. Στήν έλληνική έπανάστασι έλαβε μέρος ή Κορυτσά μέ θυσίες τών τέκνων της. Μόνο άπό τήν πόλε τής Κορυτσάς συμμετειχαν 20 νέοι- άλλοι έπεσαν, άλλοι γύρισαν πίσω κι άλλοι έμειναν στήν Ελλάδα : Φίλιππος Γάρος, Σταύρος Υρίας, Χατζή 'Αδάμοc, Ντάσχης Μήτρος Ζαγραντίστης, Χρ. 'Ιωάν. Μήτχος Χα. Βελής τού Τζεμπελή, Τέρπος Ταντσιόλης, Μπάζης Καραμέτας, Λάμπρος Νούχος, Πρεβεζάρης, Κώστα Κόκες, Γρίζης, Βάσος Γιάρης, Κώτσιος Χα. Μπάνης, Κολιοπότσης, Κοτόρης, Κ. Συτόσης, Στήρ­γος, Ντούμης. 'Εξ άλλου άπό τήν επαρχία τής Κορυτσάς πολέμησαν στήν 'Επανά­στασι περί τούς πεντακοσίους. Στις 1822 (19 'Ιουνίου) μεγάλη πυρκαϊά αποτέφρωσε όλη τήν αγορά καί ή πυρκαϊά δέν ήταν τυχαία. Οί τουρκαλβανοί γείτονες τήν ύπέβαλαν σέ φορολογία, άγγαρεία, στρα­τιωτική στάθμευσι καί σέ πρόστιμο, τιμωρία γιά τή συμμετοχή της στόν ελληνικό 'Αγώνα καί δότι εϊχε έξαγοράσει τη λεία από τά χέρια τους 500 άθλιούς πρόσφυγες άπό τή νότιο Ελλάδα. Τό Φεβρουάριο τού 1824 οί έπαρχιώται Τουρκαλβανοί τήν διήρπασαν καί πάλι. Κάτω άπό τό φόβο τών καθημερινών καταδρομών πολλοί φεύγουν γιά τήν Αίγυπτο κατ τή Μολδοβλαχία καί δέν ξαναγυρίζουν. Μέ τίς συνδρομές τούς καί τίς συνεισφορές τών κατοίκων άνεγείρεται στα 1849 ή Μητρόπολις, διορθώνεται τό ύδραγωγείο καί γίνονται τό Ελληνικό Σχολείο, τό άλληλοδιδαχτικό και τό Παρθε­ναγωγείο. Στις 12 'Απριλίού 1858 νέα πυρκαϊά άπετέφρωσε τήν άγοράν καί κατέστρεψε τά συμφέροντα τών χριστιανών εμπόρων άξίας 500.000 άγγλι­κών λιρών. Ο διοικητής της 'Ισέν Βέης απέτρεψε τήν κατάσβεσι τού πυρός άπό αντιπάθεια πρός τούς Χριστιανούς. Όμως η Κορυτσά μέσα απο τις πυρχαϊες και τους σεισμούς (γιατι και άπό τούς σεισμούς έχει δοκιμασθή) άναγεννάται σαν τόν φοίνικα, χάρις στή φιλεργία τών κατοίκων της πού δούλεύαν σ' δλη τή Βαλκανική. Τό αρχαίο Σχολείο τής Κορυτσάς έχτισε στις αρχές τού περασμένου αιώνος ό βαθύπλούτος στήν Πολωνία Κορυτσαίος Παύλος 'Ατζιάς. Στις 8 Αύγούσαου 1859 άπέθνησχε στήν "Ανω Αϊγυπτο ό Γεώργιος Μπάγκας Κορυτσαίος. 'Από τήν περιουσία του άφηκε 50.000 γρόσια γιά τά σχολεία τής πατρίδος του καί 25.000 εις 'Αθήνας. Τή δωρεά συμπληρώνει αργότερα ό 'Ιωάννης Μπάγκας (1885, 1889). * *                            α) 'Ανδρική φορεσιά άίρχοντα - βαροσλή . Ντονλαμάς μακρύς άπό σιαμέζικο ϋφασμα. Τζονμπές μέ καμηλό γούνα (κιούρκ). Ζώνη μεταξωτή. Σελεάχι επάνω άπό τή ζώνη. Σ' αυτό έμπαιναν ασημένια πιστόλια, μακρύ τσιμπούκι και κρεμιόταν άπό λουρί μαχαίρι (μπιτσάκ). Κάλτσες πλεχτές μαύρες. Τσαρούχια τελατίνι μέ φούντες μεγάλες. Φέσι κόκκινο μέ φούντα γεμάτη μαύρη. 'Ωρολόγι κρεμασμένο άπό άσημένια χιοστέχια πού πιανόταν στούς ώμους. Μακρύ κομπολόγι. Οί Κορυτσαίοι άρχοντες διατηρούσαν μακρυά μαλλιά, πού έβγαιναν έξω άπό τό φέσι καί μεγάλα μουστάκια (κ α π α ν τ α ή δ ε ς) 3. β) 'Ανδρική άστο (δάσκαλοι κλπ.) Ντονλαμάς (τσεμπούνι) μακρύς άπό λεπτό σαγιάκι σέ χρώμα καρυδιού.  Φερμελές (ζακέττα) άπό καλή τσόχα μέ μαύρα σούμπουλα (κουμπιά ντυμένα στρογγυλά — κόκκούς) . Ζώνη μάλλινη σέ σκούρες αποχρώσεις. Σελιάχι έπάνω στή ζώνη. Τσιμπούκι μακρύ περασμένο στό σελιάχι άπ' όπου κρέμεται ένα με­γάλο μαντήλι καί τό μαχαιράκι δεμένο μέ ψιλό λουρί. Τουζλούκια (κάλτσες) άπό τσόχα ή σαγιάκι σέ χρώμα λιλά. Παπούτσια γιαννιώτικα ή μέ χαμηλό λαιμό (παντοφλέ). Φέσι κοντό μέ χοντρή φούντα. γ) Νέον παλληκαριο. Φονστανέλλα μέχρι τό γόνατο. Τουζλούκια (κάλτσες) άσπρα. Τζαμαντάνι (γελέκι) μέ χρυσοκέντητες τσέπες. ΙΙοκάμισο φαρδομάνιχο. Σελιάχι μέ πιστόλι. Παλάσκες δυό. `Ωρολόγι κρεμασμένο άπό κιοστέκεα. Κομπολόγι κόκκινο στό χέρι. Τσαρούχια μέ φούντες. Φέσι κοντό μέ φούντα πλατειά δ) Γυναικεία. Φουστάνι απο εκλεχτο υφασμα φερμένο συχνά απο τη Ρωσσία (στο Βυθικούκι ώνομάζονταν μαλεκωφ,) όλοπράσινο. Γελέκι σερμαχέζικο, δηλ. άσημοχέντητο μέ  άσημένια σούμπουλα.  Μπεντένι (μπλούζα) χωρίς μανίκια. Ποκάμισο φαρδομάνικο. Ποδιά άπό σαγιάκι πράσινο. Ζώνη (κολάν) πλατείά σερμακέζικη πάνω άπό τή φούστα καί πάνω άπ' αύτήν παυτες μέ άλυσσιδίτσες. Τσουράπια άσπρα. Παπούτσια (μέστια) πράσινα μέ μύτη πρός τά πάνω γυρισμένη, μέ γραμμές χρωματιστές τού ουράνιου τόξου (άλιβέρε). Φέσι κόκκινο κοντό μέ φλωριά. Η φούντα τόυ άπό μεταξωτό μπρι­σίμι, λιλά, δεμένη άπό τό φέσι μέ χρυσαφένιο κορδόνι., Κάτω απο το φέσι βγαίνει μεταξωτό μαντήλι, πού πέφτει πίσω στο λαιμό. Από το βιβλίο: Αλεξ. Χ Μαμμόππουλου- Ήπειρος Αθήνα 1964, Τόμος Β' σελ 233,234,235 Αποκλειστικά για το Πελασγός Κορυτσάς  Μ. Θ

Veshjet e Korçës Korça u ndërtua, nuk dihet kur ekzaktësisht, në vitet e Perandorisë Osmane dhe pak e nga pak ashtu si të gjitha qëndrat qytetare nga banorët e krishterë, të cilët iknin nga fushatat e armiqëve të afërm, tukoshqiptarëve, refugjatë ndoshta të qyteteve të mëdha të shkatërruara si Mborja, Barçi, Selasfori (Zvezda e sotme), Vithkuqi, Moskopoli (Voskopoja), Shipska, Linotopi, Nikolica, Boboshtica, ku nuk shikon dikush asgjë përveç gërmadhave dhe disa dhjetra familje. Në një fushë prej dhjetë orëve gjatësi dhe dy orëve gjërsi (distanca rruge më këmbë natyrisht) në degëzimin lindor të Pindit, në perëndim malet e Gorës dhe Voskopojës dhe në veri Mali i Thatë, u zhvillua shpejt, në mënyrë të tillë që në vitin 1859 kishte 10.000 banorë nga të cilët 1000 turkoshqiptarë. Gjatë kryengritjes helene mori pjesë Korça me sakrificat e bijëve të saj. Vetëm nga qyteti i Korçës merrnin pjesë 20 të rinj disa ranë në fushën e betejës disa u kthyen prapa dhe të tjerë qëndruan në Greqi: Filip Garo, Stavro Iria, Haxhi Adhamo, Daskë Mitro Zagradishti, Kr. Joani, Mitko Ha. Veliu i Xhembelit, Terpo Tanciolli, Bazi Karameta, Lambro Nuho, Prevezari, Kosta Koka, Grizi, Vaso Jari, Koço Ha. Bani, Kolipoçi, Kotori, K Sitosi, Stirgoja, Dumi. Përveç kësaj nga zona e Korçës luftuan në kryengritje rreth 500 persona. Në vitin 1822 (19 Qershor) një zjarr i madh dogji gjithë tregun dhe zjarri nuk ishte i rastësishëm. Fqinjët turkoshqiptarë i imponuan taksa, punë të rëndomta (angari), stacion ushtark dhe gjoba, ndëshkimi për pjesmarrjen në kryengritjen Helene dhe sepse kishin blerë nga duart e tyre 500 emigrantë të mjerë nga Greqia e jugut. Në shkurt të viti 1824 turkoshqipëtarët e fshatrave e plaçkitën sërish. Nën frikën e sulmeve të përditëshme shumë ikën për në Egjipt në Moldovllahi dhe nuk u kthyen. Me kontributet e tyre dhe ndihmat e banorëve u ngrit në vitin 1849 Mitropolia dhe u rikonstrukturua ujësjellsi  si dhe u krijua Shkolla Greke, alilodidaktikja dhe Shkolla e Vashave. Në 12 Prill 1858 një zjarr i ri bëri hi tregun dhe shkatërroi interesat e tregëtarëve të krishterë në një vlerë prej 500.000 lirave angleze. Komandanti Hysen Beu, nuk lejoi që të shuhej zjarri nga antipatia ndaj të Krishterëve. Por Korça nëpërmjet zjarreve dhe tërmeteve (sepse kishte kaluar dhe tërmete)  ringjallet si Finiksi, falë dashapunësisë së banorëve të saj të cilët punonin në të gjithë Ballkanin. Shkollën e lashtë të Korçës e ndërtoi në fillimet e shekullit të 19-të pasaniku i madh në Poloni, Korçari Pavlos Axhias. Në 8 Gusht të vitit 1859 Vdiq në Egjiptin e Epërm Gjeorgjios Bangas korçari. Nga pasuria e tij la 50.000 grosh për shkollat e vendlindjes së tij (Korçës) dhe 25.000 në Athinë. Dhuratën e plotësoi më vonë Joan Banga (1885-1889). a) Veshja e burave fisnikut-varoshliut (ai që banonte në Varosh në qëndër të qytetit) Dulama e gjatë me copë siameze. Xhonbesh me gunë gamileje (qyrk) Brez prej mëndafshi shallak mbi brez. Në këtë hynin koburet prej argjendi, çibuku i gjatë dhe varej me një ripkë thika (biçaku). Çorape të thurrura të zeza. Caruhia (opinga) lëkure me xhufka të mëdha. Fesi të kuq me xhufkë të zezë e të plotë. Orë të varur me një zinxhir prej argjendi që kapej mbi supe. Një tespie të gjatë. Fisnikët Korçarë mbanin flokë të gjata, që dilnin jashtë fesit dhe mustaqe të mëdha (kapadainj). b) Veshja qytetare (mësues etj) Dulama (cibun) i gjatë prej një shajaku ngjyrë are. Fermelesh (zhaqetë) prej cope të mirë me sumbulla të zeza (kopsa të veshura rrethore - si fara). Brez prej leshi me ngjyra të errëta. Shallak mbi brez. Çibuku i gjatë dhe i kaluar në shallak nga ku varej një shami e madhe dhe me thikën e vogël të lidhur me një ripkë të hollë. Xhuzluke (çorape) prej cope ose prej shajaku në ngjyrë lila. Këpucë janjiote ose me qafë të ulët (pandofle). Fesi të shkurtër me fundë të trashë. c) Djemtë e rinj. Fustanellë deri në gjuri. Tuzlluke (çorape) të bardha. Xhamadan (jelek) me xhepe të qepura me flori. Këmishë me mëngë të gjëra. Shallak me kobure Pallaska dy. Orë të varur nga qiostekët. Tespie të kuqe në dorë. Caruhia (opinga) me xhufkë. Fesi të shkurtër me një xhufkë të gjërë. d) Gratë Fustan nga copë e zgjedhur e sjellë nga Rusia ( në Vithkuq quhej malekof) e gjitha me ngjyrë jeshile. Jeleku sermankez dmth i qëndisur me argjënd me sumbulla të argjënda. Benten (bluza pa mëngë. Këmishë me mëngë të gjëra. Mësallë prej shajaku jeshil. Brez (kolan)  të gjërë sermakez mbi fustanin dhe mbi të pafta me zinxhirka. Çorape të bardha. Këpucë ( mesatare) jeshile me hunë të kthyer për lart, me vija me ngjyra si të ylberti (alibere). Fesi të kuq të shkurtër me monedha. Xhufka e tij ishte prej brisimi (fije mëndafshi) ngjyrë lila, të lidhur nga fesi me kordon të artë. Nën fesin del shamia prej mëndafshi, e cila bie prapa qafës. Libri, Aleks. K Mammopoulou, Epiri, Vëllimi B', Athinë 1964  fq 233,234,235 Përktheu Pelasgos Koritsas Nuk lejohet ripublikimi apo kopjimi pa vendosur burimin.