Το ακριτικό Πωγώνι της Ηπείρου και τα χωριά του που βρίσκονται σε αλβανικό έδαφος

Πωγώνι: δίπλα στα ελληνοαλβανικά σύνορα - Σύντομη γεωγραφική περιγραφή - Η μακραίωνη ιστορία του Πωγωνίου και η αναμφισβήτητη ελληνικότητα των κατοίκων του - Τα χωριά του Πωγωνίου που δόθηκαν, τελείως άδικα στην Αλβανία - Κοσοβίτσα: το χωριό που μοιράστηκε σε δύο κράτη!

Στο βορειοδυτικό άκρο του νομού Ιωαννίνων, στα ελληνοαλβανικά σύνορα, βρίσκεται η περιοχή του Πωγωνίου. Διοικητικά, υπάγεται στον νομό Ιωαννίνων, ενώ το μεγαλύτερο τμήμα της, ανήκει στον Δήμο Πωγωνίου, όπως αυτός συγκροτήθηκε με το σχέδιο «Καλλικράτης».

Ως το 1997, υπήρχε η επαρχία Πωγωνίου. Ο τωρινός Δήμος, δεν περιλαμβάνει όλα τα χωριά του Πωγωνίου, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι η πρωτεύουσα του, το ιστορικό Καλπάκι, πουθενά στη βιβλιογραφία δεν αναφέρεται ότι ανήκει στο Πωγώνι. Ιστορική έδρα του Δήμου Πωγωνίου, είναι το Δελβινάκι, το οποίο ανήκει στο Πωγώνι. Συγγνώμη αν σας μπερδέψαμε λίγο, αλλά ο «Καποδίστριας» και ο «Καλλικράτης», δεν είναι δικά μας δημιουργήματα!

Γεωγραφική θέση του Πωγωνίου

Το Πωγώνι βρίσκεται στο ΒΔ άκρο του νομού Ιωαννίνων, μεταξύ Ζαγορίου, Κόνιτσας, Δρόπολης, Κουρέντων και Θεσπρωτίας. Περιλαμβάνει δύο τμήματα, το βόρειο, γνωστό στο παρελθόν ως Καραμουρατία και το νότιο, γνωστό και ως «Παλιοπωγώνι».

Για την ετυμολογία της λέξης Πωγώνι, υπάρχουν διάφορες εκδοχές. Ας δούμε τις κυριότερες.

Ο Ιωάννης Λαμπρίδης, γράφει το 1886:

«Το όνομα του τμήματος είναι Σλαβικόν, ουχί όμως τόπου σημαντικόν, ως σημειοί και ο Α. Πάλλης (Μελ. Περί Ηπείρ. σελ.38), αλλά κύριον ηγέτου επήλυδος (ξένου, αλλοδαπού) εγκατασταθάντος αυτόθι, όπερ ου μόνον η γλώσσα του λαού διετήρησε Πογώνη το τμήμα τούτο αποκαλούσα, αλλά και οι κατακτηταί, οι ακριβείς ούτοι των Βυζαντινών απομιμηταί (ενν. οι Οθωμανοί), Ναχιγέ Πογώνη επισήμως και ανέκαθεν αυτό αποκαλούντες».

Η Ήπειρος, όπως και η Μακεδονία, δέχτηκε αναμφίβολα σλαβικές επιδρομές. Στην πολιορκία της Θεσσαλονίκης από τους Σλάβους (677-681), μεταξύ των φυλών που πήραν μέρος , αναφέρονται και οι Βαϊουσίτες ή Βαϊουνίτες, που κατοικούσαν στην περιοχή της σημερινής Θεσπρωτίας. Άλλη εκδοχή, αναφέρει ότι αυτοί κατοικούσαν κοντά στη Θεσσαλονίκη και μετά την αποτυχία της πολιορκίας της πόλης, εγκαταστάθηκαν στη Θεσπρωτία και στη Βόρειο Ήπειρο, κοντά στα παράλια. Η περιοχή που εγκαταστάθηκε η σλαβική αυτή φυλή, ονομαζόταν ως τα τέλη του 13ου αιώνα, Βαγενετία. Κατάλοιπα του τοπωνύμιου αυτού, υπάρχουν μέχρι σήμερα στην Ήπειρο.

Μια άλλη εκδοχή, θέλει το όνομα «Πωγώνι» να προέρχεται από τον βυζαντινό αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Δ’ Πωγωνάτο (668-685). Σύμφωνα με την παράδοση, κατά την επιστροφή του από τη Σικελία, όπου κατέπνιξε την επανάσταση του Μιζίζιου, τον οποίο και σκότωσε, πέρασε από την περιοχή του Πωγωνίου, όπου και ίδρυσε τη μονή Μολυβδοσκέπαστου στη Διπαλίτσα (σήμερα Μολυβδοσκέπαστο). Εκεί, λέγεται ότι υπήρχε η μεσαιωνική πόλη Πωγωνιανή, η οποία έδωσε το όνομα της στην Αρχιεπισκοπή Πωγωνιανής,που ιδρύθηκε από τον Πωγωνάτο.

Και αυτή η εκδοχή όμως αμφισβητείται. Νεότεροι ιστορικοί, θεωρούν ότι Πωγωνάτος, ονομαζόταν όχι ο Κωνσταντίνος Δ’, αλλά ο πατέρας του Κώνστας Β’ (641-668). Θεωρούν, επίσης, ότι ο Κωνσταντίνος Δ’, επέστρεψε από τη Σικελία στην Κωνσταντινούπολη με πλοία και όχι μέσω Ηπείρου-Μακεδονίας και Θράκης.

Βέβαια, ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, γράφει ότι ο Κωνσταντίνος Δ’, δεν είχε την επωνυμία «Πωγωνάτος» όταν πέρασε από την Ήπειρο, επιστρέφοντας από τη Σικελία. Όταν επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη «ο δήμος εχαιρέτησεν αυτόν δια της του Πωγωνάτου επωνυμίας ην (=την οποία) φέρει εν τη ιστορία διότι, ότε προ μακρού ανεχώρησε, το πρόσωπον αυτό ήτο έτι (=ακόμα) παντελώς αγένειον, ενώ ήδη άρχισε να υποφαίνεται ο πώγων (=γένια) αυτού».

Ο Σ. Γκατσόπουλος, θεωρεί ότι υπήρξε πόλη Πωγωνιανή που έδωσε το όνομά της στην Αρχιεπισκοπή Πωγωνιανής. Γράφει μάλιστα, ότι στη μονή Μολυβδοσκέπαστου, υπήρχε θαυματουργή εικόνα της Θεοτόκου, γνωστή με το όνομα «Παναγία Πωγωνιάτισσα», η οποία όμως καταστράφηκε κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Άλλοι, υποστηρίζουν ότι η εικόνα χρονολογείται απ’ το 1531.

Κατά την άποψή του Σπύρου Στούπη, στο βιβλίο του «Πωγωνιακά και Βησσανιώτικα», πιθανότατα το όνομα Πωγώνι, προέρχεται από πόλη, με το όνομα Πωγωνία-Πωγωνιανή (κατά το Απολλωνία, από τον Απόλλωνα, Κασώπη, από τον Κάσιο Δία κ.ά.)

Μετά τη φήμη(;) για τον Πωγωνάτο, το όνομα πήρε νέα ώθηση και επαναλήφθηκε το φαινόμενο, κατά το οποίο οι Χριστιανοί των πρώτων χριστιανικών αιώνων, αντικαθιστούσαν τα ονόματα των ειδώλων με χριστιανικά ονόματα.

Η εκδοχή του Λαμπρίδη για το όνομα Ναχιγέ Πωγώνι επί τουρκοκρατίας, δεν γίνεται αποδεκτή από τον Π. Αραβαντινό, ο οποίος μελετώντας τα οθωμανικά αρχεία, τονίζει ότι η περιοχή του Πωγωνίου επί τουρκοκρατίας ονομαζόταν Ισαΐμ Βιλαέτ, δηλαδή χώρα του κυρίαρχου και κατακτητή Ισαΐμ. Ο αρνησίθρησκος Ισαΐμ, συνοδευόμενος από τουρκικές δυνάμεις, κατέλαβε τη γενέτειρά του, το Λεσκοβίκι και όλη τη γύρω περιοχή. Από εκεί, με συνεχείς επιθέσεις, υπέταξε και το Πωγώνι, του οποίου έγινε ισόβιος πασάς, με έδρα το Λαχανόκαστρο (από το 1954 Ωραιόκαστρο). Τις απόψεις του Αραβαντινού, ενστερνίζεται και ο Ζώτος Μολοσσός.

Την ύπαρξη πόλης με το όνομα Πωγωνιανή, δέχεται κι ο Πουκεβίλ, ο οποίος την τοποθετεί στην περιοχή της Μονής Βελλάς, λίγο έξω από τα ιστορικά όρια του Πωγωνίου.

Φαίνεται ότι η μονή Μολυβδοσκέπαστου, έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο και στη διατήρηση της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης των κατοίκων του Πωγωνίου. Το παράδοξο είναι, ότι η μονή αυτή και το ομώνυμο χωριό, ανήκουν σήμερα στον Δήμο Κόνιτσας!

Η Διπαλίτσα, που βρισκόταν παλαιότερα κοντά στο Μολυβδοσκέπαστο, κατά την ακμή της, είχε 8.000 οικογένειες, 200 εκκλησίες και 44 βρύσες και φαίνεται ότι καταστράφηκε στα μέσα του 16ου αιώνα.

Ο Δελβινακιώτης Ν. Πατσέλης, αναφέρει ότι η Διπαλίτσα καταστράφηκε από τους Οθωμανούς το 1430. Πάντως στην περιοχή, υπάρχουν σήμερα πολλά ερείπια, που πιθανότατα είναι απομεινάρια της άλλοτε κραταιάς αυτής πόλης.

Η ιστορία της Ηπείρου, έχει πολλές σκοτεινές περιόδους. Έτσι και για το Πωγώνι, υπάρχουν άγνωστες πτυχές. Η άποψη μας είναι, ότι το όνομα Πωγώνι, είναι ελληνικό. Σλάβοι έκαναν την εμφάνισή τους εκεί τον 6ο αιώνα και παρέμειναν, κατά περιόδους, ως τον 10 αιώνα. Δεν αποκλείεται ορισμένοι να ζούσαν στο Πωγώνι ως τον 13ο αιώνα. Κατά την κατάκτησή του όμως από τους Οθωμανούς, δεν υπήρχαν Σλάβοι στο Πωγώνι. Εμφανίζονται τότε βέβαια άλλοι επιδρομείς, οι Αλβανοί.

Και για όσους σκέφτονται ότι οι Σλάβοι θα άφησαν πίσω τους τοπωνύμια και λέξεις στην περιοχή του Πωγωνίου, τους παραπέμπουμε στο εξαίρετο βιβλίο του Κώστα Οικονόμου «ΣΛΑΒΙΚΑ ΛΕΞΙΛΟΓΙΚΑ ΔΑΝΕΙΑ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΙΔΙΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ» (ανάλογο βιβλίο έχει γράψει και για τα αλβανικά λεξιλογικά δάνεια.) Τέλος, στη Λάκκα Πωγωνίου, στο νότιο τμήμα της περιοχής, όπως γράφει ο Κ.Δ. Παπανικολάου στο βιβλίο του «Η ΛΑΚΚΑ ΠΩΓΩΝΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΨΗΛΟΚΑΣΤΡΟ ΠΩΓΩΝΙΟΥ», «… σ’ ένα σύνολο 105 σλαβικών λέξεων, που υπάρχουν στο λεξιλόγιο της Λάκκας Πωγωνίου, οι 25 είναι και πανελλήνιες, 45 υπάρχουν και στην αλβανική γλώσσα, 36 και στη βλάχικη, ενώ 19 είναι και στην αλβανική και στη βλάχικη».

Σύντομη ιστορία του Πωγωνίου από την αρχαιότητα μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα.

Όπως έχουμε αναφέρει και σε παλαιότερο άρθρο μας, στη σημερινή περιοχή του Πωγωνίου, στην κοιλάδα του Δρίνου και μέχρι το Αργυρόκαστρο, ζούσαν οι Ατιντάνες, που ήταν αναμφίβολα ελληνικό φύλο (Κώστας Ν. Νικολαΐδης, «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΗΠΕΙΡΟΥ») και που αναφέρονται ονομαστικά από τον Στράβωνα, ο οποίος είχε επισκεφτεί την Ήπειρο. Μάλιστα, ο Τρύφων Ευαγγελίδης, στο βιβλίο του «Η Βόρειος Ήπειρος» (1919), γράφει ότι στο Πωγώνι εγκαταστάθηκαν και αρχαίοι Αθηναίοι, με τους οποίους οι Μολοσσοί, ένα από τα σημαντικότερα φύλα της αρχαίας Ηπείρου είχαν ιδιαίτερες σχέσεις και αυτοί, οι Αθηναίοι δηλαδή, μετέφεραν τον πολιτισμό τους σε μεγάλο μέρος της Ηπείρου.

Σε πολλά σημεία του Πωγωνίου, υπάρχουν ερείπια που μαρτυρούν ότι στο παρελθόν η περιοχή ήταν πυκνοκατοικημένη. Βέβαια, η περιοχή δεν ονομαζόταν τότε Πωγώνι. Ο Ζώτος Μολοσσός, γράφει ότι ονομαζόταν Τριφυλλία, γιατί κατοικούσαν εκεί οι Τριφύλλιοι ή Τριποφυλίσιοι. Ο μητροπολίτης Κορυτσάς Ευλόγιος, συμφωνεί με το όνομα Τριφυλλία, το οποίο όμως το ετυμολογεί από την ύπαρξη στο σημερινό Πωγώνι τριών φυλών: των Ηπειρωτών Μολοσσών, των Ορεστών και των Ατιντάνων.

Κατά μια παράδοση, το Πωγώνι λεγόταν Ορεστιάς, επειδή εδώ εγκαταστάθηκε για έναν διάστημα καταδιωκόμενος, ο μητροκτόνος Ορέστης. Κατά τον Λ. Βασιλειάδη, η περιοχή ονομαζόταν Μηλωτίς, από ένα είδος μάλλινης κάπας γνωστής μέχρι και τον 18ο αιώνα, ως μαλλιότα. Μηλωτίς δηλαδή, είναι ο τόπος που φορούν τη μαλλιότα. Πρόκειται για το γνωστό και ως ταλαγάνι (από το οποίο έχει πάρει το όνομά του και το ομώνυμο τυρί, όπως μας έχει αναφέρει ο ιδιοκτήτης της τυροκομικής εταιρείας που το παράγει, κύριος Αποστόλου!)

Αν όμως η περιοχή ονομαζόταν Μηλωτίς, πιθανότατα οφείλει το όνομά της στο ότι αποτελούσε μέρος της κυρίως Μολοσσίας ή Μολοττίας. Σχετικά, ο Α. Ζάχος γράφει ότι κατά την αρχαιότητα το Δέλβινο, το Αργυρόκαστρο και το Πωγώνι ήταν το κέντρο της Μολοσσίας, ενώ κατά τον γεωγράφο Μελέτιο, η Μολοσσία ταυτίζεται με την περιοχή της Δρυϊνουπόλεως.

Το Πωγώνι, ακολούθησε σε γενικές γραμμές την ιστορία της Ηπείρου. Μετά τη ρωμαϊκή κατάκτηση και την ένταξή του στη Βυζαντινή αυτοκρατορία, δέχθηκε σλαβικές επιδρομές (6ος-10ος αι., όπως αναφέραμε). Ακολούθησαν Νορμανδοί, Ιταλοί και Σέρβοι.
Είχε βέβαια προηγηθεί, από το 1204, η ίδρυση του Δεσποτάτου της Ηπείρου.

Οι Οθωμανοί, εμφανίστηκαν στο Πωγώνι στις αρχές του 14ου αιώνα, αλλά η κατοχή τους ήταν προσωρινή, γιατί το 1378, Κεφαλλονίτες κόμηδες, λατινικής καταγωγής, με τη βοήθεια των Γκίνου Μπούα, Σπάτα κ.ά. ανακατέλαβαν το Αργυρόκαστρο, που κατά τον Λαμπρίδη είχε πέσει στα χέρια των Τούρκων από το 1344. Ωστόσο, οι Οθωμανοί κυρίευσαν και πάλι το Αργυρόκαστρο το 1390.

Φαίνεται ότι τον 14ο αιώνα, άρχισαν οι εξισλαμισμοί στην περιοχή. Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα του Ισαΐμ, στον οποίο αναφερθήκαμε και του επίσης φυλάρχου Κωστή που κι αυτός εξισλαμίσθηκε. Γύρω στο 1380, κάτω από τις οδηγίες του Τούρκου αρχιστράτηγου Εβρενόζ, οι δύο αυτοί αρνησίθρησκοι, έκαναν επιδρομές στο Πωγώνι.

Οι κάτοικοι του Πωγωνίου, διατήρησαν ακόμα και μετά την τουρκική κατάκτηση (1430-1431), την ελληνικότητά τους. Σαφώς υπήρχαν κάποιοι εξισλαμισμοί, αλλά ήταν ελάχιστοι.

Όπως γράφει ο Κ. Βακαλόπουλος, «το βόρειο τμήμα του Πωγωνίου που βρίσκεται στα νότια της Πρεμετής, συγκροτούνταν από 22 χριστιανικά χωριά και 28.000 κατοίκους, ενώ το νότιο, στα νότια της Λιντζουρίας-είναι η περιοχή με τα χωριά στους πρόποδες του Λύγγου-συγκροτούσε το μεγαλύτερο τμήμα της σημερινής επαρχίας (ως το 1997) Πωγωνίου, δηλαδή 44 χωριά, μερικά από τα οποία βρίσκονται σήμερα σε αλβανικό έδαφος. Κατά το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα το Πωγώνι αριθμούσε 3.594 σπίτια (204 αλβανικά και 6 αθιγγανικά μουσουλμανικά καθώς και 3.154 ελληνικά, 141 αλβανοβλαχικά, 76 αλβανικά (αθιγγανικά) και 13 αθιγγανικά χριστιανικά σπίτια».

Τα χωριά του Πωγωνίου που δόθηκαν στην Αλβανία

Από τις αρχές του 20ου αιώνα, φαινόταν ότι η οθωμανική αυτοκρατορία κατέρρεε. Στις 31/12/1912, η Ιταλία και η Αυστροογγαρία υπέγραψαν μυστική συμφωνία για τον διαμοιρασμό της Αλβανίας (που είχαν οι «μεγάλοι» αποφασίσει να δημιουργηθεί, σε βάρος της Ελλάδας αλλά και της Σερβίας), σε ζώνες επιρροής. Στις 17 Δεκεμβρίου του 1913, με το Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας, καθορίστηκαν τα ελληνοαλβανικά σύνορα. Ανάμεσα σε όλες τις αδικίες που έγιναν σε βάρος της Ελλάδας ήταν και η παραχώρηση οχτώ χωριών του Πωγωνίου στην Αλβανία.

Οχτώ ελληνικότατων χωριών. Η οριοθέτηση των συνόρων, και σ’ αυτή την περίπτωση, έγινε με τη χάραξη συνοριακής γραμμής σε χάρτη, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη κανένα εθνικό, ιστορικό, γλωσσικό ή άλλο κριτήριο και παρά τις αγωνιώδεις εκκλήσεις, προς τους εκπροσώπους των Μεγάλων Δυνάμεων, των Ελλήνων που έβλεπαν να εντάσσονται στο αλβανικό κράτος.

Τα χωριά αυτά, είναι: Πολίτς(ι)ανη, Σέλτσι, Σκωριάδες, Σωπική, Χλωμό, Μαυρόγερο(ς), Τσάτιστα και Οψάδα. Για τα χωριά αυτά, θα βρείτε ελάχιστα στοιχεία στο διαδίκτυο. Ο Ιωάννης Λαμπρίδης, έγραφε το 1886: «Σωπική εν τω μέσω της οδού Πρεμετής και Δελβινακίου, μνημονευομένη και εν Υπομνήματι Ανδρονίκου του Νεοτέρου υπό το όνομα Σίπκα, ακμάσασα δε επί των ημερών του Αλή (πασά), Σκωριάδες, εκ των ευποροτέρων χάριν της αυστηράς των κατοίκων οικονομίας, Πολίτσιανη, δίκην προμαχώνος του Ελληνισμού ισταμένη, ης (της οποίας) το θήλυ φύλον πολυπληθέστερον του άρρενος η δε δίαιτα των γυναικών αβροτέρα των άλλων κοινοτήτων και οι κάτοικοι γενναίοι, εύποροι και οικονόμοι εις τας νοτίους επίσης της Νεμέρτσικας (όρος, γνωστό και ως Μερόπη) κλιτύας, Σέλτση (χωρίδιον), Χλωμόν, ου (του οποίου) οι κάτοικοι πολυτελείς, τρυφηλοί και πολυδάπανοι. Μαυρόγερος, Τσιάτιστα (αναγνωστήριον, προφανώς ευνοεί ότι υπήρχε τότε εκεί), ης οι κάτοικοι το πλείστον χωλοί, αγράμματοι και πονηροί, ανδρείοι όμως, εις τας βορείους κλιτύας του όρους Λιμποχόβου (Σκίμπ, Κούκι).

Για να γράψει τα «Πωγωνιακά» ο Λαμπρίδης, επισκέφθηκε τα χωριά της περιοχής. Το 1882, βρέθηκε σε πανηγύρι στη μονή Τσιάτιστας. Γράφει σχετικά: «… ουδέποτε θα λησμονήσω την διάχυσιν και φαιδρότητα εις ην (στην οποία) περιήλθον εν τω μέσω αρχαίων φίλων λογίων και παντός εκλεκτού. Τα δάση αντήχουν υπό ασμάτων, τυμπάνων και μουσικής εγχωρίου (σημ: και στις μέρες μας τα πανηγύρια στο Πωγώνι είναι φανταστικά!). Και οι Λιάπηδες εκ των ορέων κατελθόντες και εν ιδίω δωματίω συμπανηγυρίζοντες συνηυθύμουν μεθ’ ημών αδελφικότατα».

«Η Πολίτσιανη δύο ώρες υπέρ την Σωπικήν εις το βορειότερον του τμήματος μέρος, ίσταται δίκην προμαχώνος του ελληνισμού. Ηρίθμει οικογέν. 659, εκκλησίας δεν 24, εξ ων τρεις δι΄αψίδων κοσμούνται…», αναφέρει ο Λαμπρίδης για το κεφαλοχώρι της περιοχής. Αναλυτική είναι και η παρουσίαση της ενδυμασίας των γυναικών των χωριών αυτών, με αναφορά στη χαρακτηριστική ομπόλια, είδος κεφαλομάντιλου, βασικό τμήμα της παραδοσιακής φορεσιάς των γνωστών του Πωγωνίου.

Το 1989, η Πολίτσανη είχε 559 κατοίκους, το Σέλτσι 152, οι Σκωριάδες 394, η Σωπική 499, το Χλωμό και ο Μαυρόγερος (μαζί) 385 και η Τσάτιστα και η Οψάδα (μαζί) 599. Όλοι ήταν ελληνικής καταγωγής εκτός από τους κατοίκους του χωριού Σέλτσι, που ήταν Βλάχοι και Αλβανοί, Χριστιανοί στο θρήσκευμα. Συνολικά, 2.548 κάτοικοι δηλαδή. Με θλίψη, διαβάσαμε στη Βικιπαίδεια, ότι σήμερα ζουν στα χωριά αυτά μόνο 432 κάτοικοι, από τους οποίους οι 410 είναι Έλληνες…

Κοσοβίτσα: το χωριό που μοιράστηκε σε δυο χώρες!

Κλείνουμε το σύντομο αυτό αφιέρωμα στο Πωγώνι (θα μπορούσε να γράψουμε και βιβλίο με τα στοιχεία που διαθέτουμε…), με μια απίστευτη ιστορία. Πώς ένα χωριό με 1.000 κατοίκους, όλους Έλληνες, η Κοσοβίτσα μοιράστηκε το 1923 σε δύο κράτη, την Ελλάδα και την Αλβανία.

Η Κοσοβίτσα είναι χτισμένη στις πλαγίες του όρους Μουργκάνα. Αν και διοικητικά ανήκει στη Δερόπολη, έχει περισσότερους δεσμούς με τα χωριά του Πωγωνίου.

Το 1923, χαράχτηκαν τα οριστικά σύνορα ανάμεσα σε Ελλάδα και Αλβανία (δείτε σχετικό άρθρο μας για τη δολοφονία του Ιταλού Στρατηγού Τελίνι).

Η Κοσοβίτσα, μέχρι τότε έφτανε ως την περιοχή της Κάτω Λάβδανης και της ιστορικής Μονής Μακρυαλέξη. Η συνοικία της Κοσοβίτσας που βρισκόταν εκεί, ονομαζόταν Βατσουνιά. Σ’ αυτήν υπήρχαν δύο εκκλησίες, η Αγία Μαρίνα και οι Άγιοι Απόστολοι, αγροικίες, στάνες και αχούρια. Οι ανεγκέφαλοι που καθόρισαν τα σύνορα, άφησαν την Κοσοβίτσα σε αλβανικό έδαφος και τη Βατσουνιά σε ελληνικό!

Μετά το 1928, οπότε τα σύνορα έκλεισαν οριστικά, πολλοί κάτοικοι της Κοσοβίτσας, εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα, στη Βατσουνιά. Το νέο χωριό, ονομάστηκε Αγία Μαρίνα. Βασικό χαρακτηριστικό της, είναι η μεγάλη απόσταση μεταξύ των σπιτιών της. Το χωριό θρήνησε τρεις νεκρούς (από τους 7 συνολικά), στις μεγάλες πυρκαγιές του 2000 (επί υπουργίας, Μ. Χρυσοχοΐδη), για τις οποίες ακόμα και στο διαδίκτυο υπάρχουν ελάχιστες αναφορές…

Οι περισσότερα κάτοικοι της Κοσοβίτσας μετά το 1923, έφυγαν για την Αθήνα , την Κων/πολη και την Αμερική. Το 1926, με πρωτοβουλία της Αδελφότητας Κοσοβίτσας που είχε ιδρυθεί στην Αθήνα το 1925 και των αποδήμων της Αμερικής, εξαγοράστηκαν όλα τα κτήματα του χωριού που ως τότε ήταν τσιφλίκια Αργυροκαστρινών μπέηδων…

Πηγές: (Ενδεικτική αναφορά) «ΗΠΕΙΡΟΣ: 4000 ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ», Εκδοτική Αθηνών 1997

Κ.Α. Βακαλόπουλος, «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, ΗΠΕΙΡΟΣ», ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΑΔΕΛΦΩΝ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1992

ΙΩΑΝΝΟΥ ΛΑΜΠΡΙΔΗ, «ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΑ ΜΕΛΕΤΗΜΑΤΑ», ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ, ΙΩΑΝΝΙΝΑ 1993,

Κ.Δ. ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ, «Η ΛΑΚΚΑ ΠΩΓΩΝΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΨΗΛΟΚΑΣΤΡΟ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ», Εκδόσεις ΔΩΔΩΝΗ, 2000

ΣΠΥΡΟΣ ΣΤΟΥΠΗΣ, «ΠΩΓΩΝΗΣΙΑ ΚΑΙ ΒΗΣΣΑΝΙΩΤΙΚΑ», Εκδόσεις ΔΩΔΩΝΗ, 2003.

Η χρονιά που πέρασε και…τι μέλει γενέσθαι για τη χρόνια που διανύουμε

Χωρίς να δώσουμε μεγαλύτερη έμφαση, αλλά για την Εθνική Ελληνική Μειονότητα  η χρονιά που πέρασε, το 2019,  μπορεί να χαρακτηριστεί ως μελανή και μέχρι ριψοκίνδυνη.

Ως χρονιά  των οξυμένων σχέσεων μεταξύ Αλβανίας και Ελλάδος, λόγω της έξαρσης του εθνικισμού, μα και της στάσης της ίδιας της κυβέρνησης με πρωτεργάτη τον ίδιο τον πρωθυπουργό, επιβαρύνθηκε η θέση της Ελληνικής Κοινότητας ώστε να  συρρικνωθεί και να τρομοκρατηθεί.

Συνέχισαν οι υφαρπαγές των περιουσιών των Βορειοηπειρωτών, με αποκορύφωμα την μεγάλη περιουσιακή κλοπή στην περιοχή της Χιμάρας, κατεδαφίστηκαν παμπάλαια σπίτια, πράγμα που οδήγησε στην έξαρση των κατοίκων στην Χιμάρα κι αλλού, και που οδήγησαν την Ελληνική Πολιτεία  σε κάποιες διαμαρτυρίες.

Ξεπέρασαν κάθε όριο οι αιχμές και οι εθνικιστικές εκπομπές κατά των Βορειοηπειρωτών και της Ελλάδας, θυμίζοντας τις εποχές Γκόντου και Μπαλέτα, θυμίζοντας ακόμα και την «περίφημη» εποχή Χότζα, ο οποίος δικαιολογούσε την δικτατορική του στάση που οδηγούσε τη χώρα σε κακομοιριά και απομόνωση, με «την επεκτατική πολιτική των μοναρχοφασιστών  Ελλήνων», και όλη η προσοχή και τα βέλη στρέφονταν πάνω της.

Το ίδιο συνέβη και την χρονιά που πέρασε. Την εσωτερική αστάθεια, μα και την εξωτερική χασούρα που υπέστη η χώρα, την αντιμετώπισε πιο πολύ η δική μας Κοινότητα. Με κλοπές και υφαρπαγές (που μόνον στην πρώην επαρχία του Αλύκου, σε τρεις μήνες έγιναν γύρω στις 70 κλοπές), με βίαιες πράξεις και υπόδειξη δύναμης και φοβέρας από την αλβανική αστυνομία, με απαγορεύσεις Βορειοηπειρωτών να έρθουν στα σπίτια και την γενέτειρά τους, με στιγματισμό non grata Ελλήνων πολιτών, με την άρνηση της διγλωσσίας σε πινακίδες και άλλους χώρους, με την αμφισβήτηση της αρχαιότητας του δικού μας χώρου και των κατοίκων του, προχωρώντας ακόμα και στην τάση της αλβανοποίησής των. 

Ποια ήταν η θέση μας;

Εκ μέρους μας φάνηκε καθαρά πως τη χρονιά αυτή υπήρξε μεγαλύτερη ύφεση ως προς τις αρετές που πρέπει να χαρακτηρίζουν αυτές  τις στιγμές τους ανθρώπους μας, που είναι η ενότητα, η συνεργασία, η ομόνοια και τα εθνικά μας δίκαια.

Διασπαρμένοι, χωρισμένοι και ενταγμένοι σε αλβανικά κόμματα ήταν οι Βορειοηπειρώτες στις δημοτικές εκλογές που έγιναν. Για μια θέση στον ήλιο συνεργάστηκαν ακόμα και με τα πιο ανθελληνικά κόμματα.

Η οργάνωση της Ομόνοιας και τα κόμματα που σχηματίστηκαν στην πάροδο των χρόνων, ΚΕΑΔ και ΜΕΓΚΑ, λειτούργησαν ως τρεις διαφορετικοί οργανισμοί, μην μπορώντας να ξεφύγουν από τις δικές τους προσωπικές φιλοδοξίες, ώστε να μονιάσουν κάτω από την σκέπη των συμφερόντων και της υπεράσπισης των δικαίων αυτών των ανθρώπων που παραμένουν στα πατρώα εδάφη και δίνουν αγώνα για επιβίωση.

Τι μέλει  γενέσθαι τη χρονιά που διανύουμε;

Θα είναι μια χρονιά απρόβλεπτων και βασικών μετατροπών. Υπό την πίεση και τους όρους της Ευρώπης, μα και την ίδια την οξυμμένη εσωτερική κατάσταση, δεν είναι παράξενο η χώρα των αετών να οδηγηθεί σε διπλές, κοινοβουλευτικές και τοπικές εκλογές.  Είναι η χρονιά της γενικής απογραφής του πληθυσμού, ένα αίτημά μας που διαστρεβλώθηκε και καταπατήθηκε ολόκληρες δεκαετίες.  Οπότε:

-Τι άλλο χρειάζεται εκτός από την ένωση, την ομόνοια, την σύμπνοια όλων μας;

-Τι άλλο εκτός από την αναβάθμιση και αναγέννηση της οργάνωσης Ομόνοια, ώστε να γίνει πραγματικά φάρος υπεράσπισης των δικαιωμάτων του Ελληνισμού και να βγει από την ύφεση που έχει καταρρακωθεί;

-Τι άλλο εκτός την εύρεση κοινής γλώσσας μεταξύ των δυο κομματικών φορέων του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού, γιατί όχι και την συγχώνευσή τους;

-Τι άλλο από την άμεση ανταπόκριση και συμπαράσταση των Βορειοηπειρωτών που ζουν και εργάζονται στον Ελλαδικό χώρο σε κάθε εθνικό και ζωτικής σημασίας πρόβλημα;

-Τι άλλο εκτός από την σοβαρή και με αγωνιστικότητα διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας, την καλύτερη επαφή και ενημέρωση με το Εθνικό Κέντρο, ώστε η ΕΕΜ να μην γίνει πεδίο συγκρούσεων και γήπεδο ποδοσφαίρου που να παίζεται το παιχνίδι του εθνικισμού, η κλοπή, η βία και η φοβέρα;

(από συνεργάτη της ΣΦΕΒΑ στη Β. Ήπειρο)

https://www.sfeva.gr/ 

29 χρόνια ΟΜΟΝΟΙΑ και μια ανακοίνωση επίκαιρη όσο ποτέ

Διατάζω: «Την έγκριση της ίδρυσης της οργάνωσης «Δημοκρατική Ένωση της Ελληνικής Μειονότητας» με το όνομα «ΟΜΟΝΟΙΑ», την καταγραφή της στο ανάλογο βιβλίο όπως και των ντοκουμέντων στο αρχείο αυτού του υπουργείου», αναφέρεται στην απόφαση του Υπουργείου Δικαιοσύνης της Αλβανίας, την 20^η Φεβρουαρίου 1991.  Η χαρμόσυνη αυτή είδηση  ξεσηκώνει τους Έλληνες των Τιράνων οι οποίοι συγκεντρώθηκαν στο Υπουργείο Δικαιοσύνης και σε μια επίσημη τελετή ο Υπουργός παραδίνει την απόφαση στην αντιπροσωπεία της ιδρυτικής ομάδας. Το βράδυ της ίδιας μέρας οι Έλληνες του Φίερι, υποδέχονται την αντιπροσωπεία και πανηγυρίζουν για τη νίκη.

Την 24^η Φεβρουαρίου με την παρουσία αντιπροσώπων σχεδόν απ’ όλα τα χωριά της Δρόπολης, στη Δερβιτσιάνη έγινε ο μεγαλύτερος πανηγυρισμός. Όλος ο δημόσιος δρόμος της Δρόπολης και μέχρι την Κακαβιά, ξημερώνοντας η 28^η Φεβρουαρίου, είχε γεμίσει με μεγάλα συνθήματα σε πανό. Η περιγραφή της χαράς του πραγματικού αυτού λαϊκού ξεφαντώματος είναι απερίγραπτη.

«Ήρθε η χαρούμενη μέρα να ανακοινώσομε την ίδρυση της Δημοκρατικής Ένωσης της Ελληνικής Μειονότητας στην Αλβανία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ μας, η οποία ζούσε πάντα στο πνεύμα και στις καρδιές μας», σημειώνεται στο πρώτο ανακοινωθέν της Ομόνοιας.

Αυτή ήταν η εικόνα τις μέρες εκείνες του Φλεβάρη του 1991, όταν επικυρώθηκε  και νομικά η οργάνωση όλων των Ελλήνων της Αλβανίας, η Ομόνοια.

Η οργάνωση αυτή  και η χαρά αυτή ήρθαν σαν αποτέλεσμα της πρωτοβουλίας  μιας ομάδας, παιδιά της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας, γέννημα και θρέμμα  του δικού μας χώρου, του βορειοηπειρωτικού, οι οποίοι αγνόησαν την τρομοκρατία που επικρατούσε και τους κινδύνους. Συγκεντρώθηκαν στο Κεφαλοχώρι της Δρόπολης, τη Δερβιτσιάνη, την 11^η Ιανουαρίου 1991, και έλαβαν την μεγάλη ιστορική και πατριωτική απόφαση, την ίδρυση της πρώτης οργάνωσης, του πρώτου πολιτικού φορέα, με το όνομα ΟΜΟΝΟΙΑ που θα συσπείρωνε γύρω της όλους  τους Έλληνες της Αλβανίας, και θα αναλάμβανε καθήκοντα και στόχους μ’ ένα ξεκάθαρο και τολμηρό πρόγραμμα.

«Η ΟΜΟΝΟΙΑ ιδρύεται να εκπληρώσει ένα ιερό ιδανικό, να δυναμώσει το εθνικό και δημοκρατικό φρόνημα, να υπερασπίσει με δημοκρατικά μέσα την εθνική ταυτότητα και τα δικαιώματα των Ελλήνων της Μειονότητας, όπου κι αν βρίσκονται, τα οποία προβλέπονται στο νέο αλβανικό Σύνταγμα και στα βασικά διεθνή ντοκουμέντα για τις εθνικές μειονότητες…

…Πόθος και στόχος μας είναι το καλύτερο μέλλον της ελληνικής μειονότητας, η διαπαιδαγώγηση των νέων γενεών με τη μητρική γλώσσα και τον εθνικό μας πολιτισμό, η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του λαού της μειονότητας, ζητώντας μεγαλύτερη μέριμνα και βοήθεια από το Κράτος. Επιδιώκομε στενότερες και πολύπλευρες σχέσεις με το έθνος μας καθώς και την απλούστευση των διαδικασιών για την επικοινωνία των μειονοτικών με την Ελλάδα. Είμαστε για την άνθιση της ελληνικής μειονότητας και όχι για το μαρασμό της. Θα αντιταχθούμε σε κάθε εθνικιστική πολιτική απ' οπουδήποτε κι αν προέρθει αυτή.

Σεβόμενοι το δικαίωμα του καθενός για μετανάστευση. Επιμένουμε και θα προσπαθούμε να δυναμώσουν τα ριζάρια μας στα πατρικά εδάφη. Δεν θα δεχθούμε με κανέναν τρόπο την εθνική αφομοίωση και καμία αδικία σε βάρος μας.

Αισιόδοξοι, ειρηνικοί, τίμιοι και περήφανοι για τις εθνικές παραδόσεις μας, με τη βεβαιότητα ότι θα ξεπεράσομε τις δύσκολες ώρες που ζούμε, ας ρίξουμε το βλέμμα μας προς το καλύτερο μέλλον». Αναφέρει, ανάμεσα στ’ άλλα, η    πρώτη έκκληση της Ομόνοιας: «Προς το λαό της Ελληνικής Μειονότητας», στις 22 Φεβρουαρίου 1991.

Την «ΟΜΟΝΟΙΑ» την αγάπησε και την υποστήριξε όλος ο λαός της Ε. Ε. Μειονότητας. Το διάστημα που ακολούθησε η «ΟΜΟΝΟΙΑ» ανέβασε το κύρος και την υπόληψη της διαμέσου της πολιτισμένης εμφάνισης και των δημοκρατικών μορφών απαίτησης των δικαιωμάτων και προστασίας των συμφερόντων της όχι μόνον στα αλβανικά αλλά και στα ευρωπαϊκά πλαίσια.

Ο μεγάλος αυτός ενθουσιασμός, όπως τονίζετε και στην ανακοίνωση της Ομόνοιας,  ανάγκασε τους δύο πρωθυπουργούς, να δηλώσουν για Ελεύθερη επικοινωνία. Εμείς με την αποφασιστικότητα σας τώρα, έργο θέλουμε να κάνουμε αυτές τις δηλώσεις για ελεύθερη επικοινωνία και σε όλους τους τομής στον οικονομικό, πολιτιστικό στον εκπαιδευτικό, στην επιστήμη, την ιατρική κλπ.

Η  ΟΜΟΝΟΙΑ θέλει αυτόν τον τόπο, αυτήν την χιλιοτραγουδημένη γη να είναι πραγματικό λουλούδι και θ’ αγωνιστεί γι' αυτό πεπεισμένη ότι θα το πετύχει. Αλλά να μην λησμονούμε, αδέλφια και αδελφές, ότι την βρίσκει ερειπωμένη, άσπαρτη και απεριποίητη,  όπως τα χωριά βουβά, δίπλα των οποίων άνοιξε ο δρόμος που φέρει την σφραγίδα της προσφυγιάς. Με αποφασιστική φωνή. θεωρώντας χρέος του τόπου μας. καλούμε τα νιάτα του τόπου μας να εγκαταλείψουν την φυγή, διότι αν συνεχιστεί τριγύρω μας θα φυτρώσουν αγκάθια και εμείς θα νοιώθουμε  έρημοι και ξένοι στον ίδιο τον τόπο μας.

Μια ανακοίνωση, μια δήλωση που αν και πέρασαν 29 χρόνια, είναι πάντα βαρυσήμαντη, μάλιστα πιο επίκαιρη όσο ποτέ.

Βαγγέλης Παπαχρήστος

Ο ΔΗΜΟΣ ΦΟΙΝΙΚΑΙΩΝ ΚΑΤΑΓΓΕΛΕΙ ΔΗΜΟΣΙΑ ΤΗΝ ΦΙΛΟΠΟΛΕΜΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ ΜΑΡΙΝ ΜΕΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΤΩΝ ΔΙΓΛΩΣΣΩΝ ΠΙΝΑΚΙΔΩΝ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ

Τις τελευταίες ημέρες στο χώρο του Δήμου Φοινικαίων έχουν σβηστεί από ανώνυμους δράστες όλες οι επιγραφές στην ελληνική γλώσσα στις πινακίδες που πρόσφατα τοποθέτησε η Γενική Διεύθυνση Οδών προς εφαρμογή των διατάξεων του νόμου υπ’ αρ. 96/2017 «περί προστασίας των Εθνικών Μειονοτήτων στην Αλβανική Δημοκρατία».
Αυτή η επαναλαμβανόμενη επίθεση έρχεται αμέσως μετά τη μετάδοση στο τηλεοπτικό κανάλι TOP Chanel της εκπομπής του σκανδαλοδημιουργού δημοσιογράφου Μαρίν Μέμα, ο οποίος μονίμως αφιερώνει χρόνο και μέσα να προκαλέσει διάσπαση και διενέξεις μεταξύ του αλβανικού λαού και του λαού της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας στην Αλβανία.
Δεν είναι η πρώτη φορά που δια της δημοσιογραφικής προπαγάνδας έχουν εμψυχωθεί ορισμένες ομάδες εξτρεμιστών κατά των κατοίκων των χωριών της εθνικής μειονότητας να ληστεύουν περιουσίες και σπίτια και να καταστρέψουν τα εθνικά, θρησκευτικά σύμβολα και τα μνημεία των ηρώων, αλλά μέχρι σήμερα δεν έχει συλληφθεί από τη δημόσια αστυνομία και δεν έχει τιμωρηθεί κανείς από τη δικαιοσύνη, αφήνοντας έτσι υπό καθεστώς τρομοκρατίας και απροστάτευτους τους κατοίκους αυτούς.
Οι ηθικοί αυτουργοί αυτής της παρότρυνσης έχουν αποκαλυφθεί από μόνοι τους στα μέσα μαζικής επικοινωνίας ενώ εκείνοι που ενήργησαν θα μπορούσαν να συλληφθούν επ’ αυτοφώρω αλλά μέχρι σήμερα επικρατεί η απάθεια των αρμοδίων αρχών να ενεργήσουν.
Ο Δήμος Φοινικαίων, αφοσιωμένος αποκλειστικά στην αποστολή του διαχειρίζεται με συνέπεια κάθε πρόβλημα των πολιτών του χωρίς εθνική, θρησκευτική και κοινωνική διάκριση και πάνω από όλα ενδιαφέρεται για την ασφάλεια της ζωής και της περιουσίας τους αλλά και των δικαιωμάτων που απορρέουν από το Σύνταγμα και τους αντίστοιχους νόμους. Οι κάτοικοι και τα χωριά με αλβανική εθνικότητα έχουν το ανάλογο μερίδιό τους στη διοίκηση του δήμου, επωφελούνται επενδύσεις και οικονομική βοήθεια όπως και οι άλλοι πολίτες και χωριά του Δήμου. Στην ατζέντα ενός σοβαρού δημοσιογράφου θα ήταν εύλογο να υπήρχε ως προτεραιότητα το θεματολόγιο παντελούς έλλειψης επενδύσεων από το κράτος καθ΄όλη τη διάρκεια των τριών τελευταίων δεκαετιών σε όλη την έκταση του δήμου, να προβαλλόταν η πικρή πραγματικότητα ότι τα 58 χωριά είναι χωρίς υποδομή, με ηλεκτρικό δίκτυο πεπαλαιωμένο που κατά τη χειμερινή περίοδο σχεδόν δε λειτουργεί, με έντονη ανεργία που αναγκάζει τους πολίτες να ξενιτευτούν.
Αναφορές τέτοιες για αδικίες εις βάρος των πολιτών αλβανικής εθνικότητας στο Δήμο είναι ανυπόστατες και σκηνοθετημένες για κακόβουλους σκοπούς για να υπονομεύσουν τις σχέσεις μεταξύ των δύο λαών και για να δικαιολογήσουν το μη σεβασμό των δικαιωμάτων που τώρα πια απεικονίζονται και στον ξεχωριστό νόμο για της Εθνικές Μειονότητες.
Καταγγέλλουμε δημοσίως την χωρίς προηγούμενο προπαγάνδα του δημοσιογράφου Μαρίν Μέμα κατά του Δήμου Φοινικαίων και:
• Ζητούμε από τα όργανα της δικαιοσύνης να ασκήσουν τις αρμοδιότητές τους προς εφαρμογή των διατάξεων του Συντάγματος και των αντίστοιχων νόμων,
• Ζητάμε από τις αρχές της δημόσιας τάξης να εντοπίσουν και συλλάβουν τους δράστες της καταστροφής της δημόσιας περιουσίας και της προσβολής των δικαιωμάτων που είναι κατοχυρωμένα με νόμο.
• Ζητάμε από την κυβέρνηση να επισπεύσει τη διαδικασία κατάρτισης και έγκρισης των εφαρμοστικών νόμων για τις μειονότητες και να ενισχύσει τη θετική προπαγάνδα για τα δικαιώματα των Εθνικών Μειονοτήτων, τα οποία είναι μέρος της εσωτερικής νομοθεσίας και ένας απαραίτητος όρος για την ένταξη στην ευρωπαϊκή οικογένεια.
ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΔΗΜΟΥ ΦΟΙΝΙΚΑΙΩΝ
https://www.facebook.com/ 

Τα κράτη δεν έχουν φίλους, έχουν μόνο συμφέροντα»

«Το σώφρον του ανάνδρου πρόσχημα εστί». 

Η σύνεση είναι η δικαιολογία του δειλού

Θουκυδίδης

1923. 14  Μαΐου. Ο  Νικόλαος Πλαστήρας, «ο Μαύρος Καβαλάρης», ο θρυλικός στη Μικρά Ασία διοικητής του 5/42  συντάγματος Ευζώνων του «Σεϊτάν Ασκέρ», εκφωνεί λόγο, στην Αθήνα στους αποδεκατισμένους και εσκοτισμένους στρατιώτες του. Η δύσμοιρος πατρίδα σηκώνει αιματοκυλισμένη τον σταυρό της καταστροφής. Εκατομμύρια πρόσφυγες, όσοι γλίτωσαν το μαχαίρι από τις ορδές του αιμοσταγούς Κεμάλ, κρύβοντας κάτω από τα κουρέλια τους τα εικονίσματα από τα υποστατικά τους στην «Αιολική γη», έρχονται στην πατρίδα  γεμάτοι πληγές.  Πληγές που ποτέ δεν επουλώθηκαν…

Το κράτος διαλυμένο. Ο πολιτικός κόσμος και υπόκοσμος, όσοι δεν τουφεκίστηκαν στο Γουδί – τι ωραίο επεισόδιο της ιστορίας μας – έχουν εξαφανιστεί. «Το Γένος ευρίσκεται εις τον Άδην» κατά την έκφραση του εθνοϊερομάρτυρος Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσοστόμου, τον οποίο κομμάτιασαν οι οπαδοί του Ισλάμ. Αλύγιστος, ο μπαρουτοκαπνισμένος «Αρχηγός», στέκει όρθιος. Δεν δείχνει φόβο και ηττοπάθεια. Δεν συμβουλεύει σύνεση και αυτοσυγκράτηση ούτε καταφεύγει σε διεθνή… καφενεία ή κηφηνεία, όπως θα έγραφε ο μακαρίτης πια σπουδαίος Σ. Καργάκος, τύπου ΟΗΕ, Ε.Ε., Δικαστήριο Χάγης και λοιπές συνάξεις χασομέρηδων της οικουμένης. Όχι.  Είναι πολεμιστής, φόβος και τρόμος των μωχαμετάνων, Έλληνας πραγματικός.

Λέει των στρατιωτών του:

«Και όμως, θα πολεμήσω σαν έλθει η ώρα, και θα πολεμήσετε και σεις, γιατί το θέλει η πατρίδα. Σας είπαν λαοπλάνοι να τους ψηφίσετε για να σας αποστρατεύσουν∙ και σας οδήγησαν στον αιματηρότερο πόλεμο που κάνατε ποτέ και σας μουντζούρωσαν το μέτωπο και σας και της Ελλάδας όλης.

Εγώ δεν σας υπόσχομαι αποστράτευση∙ εγώ σας λέγω πως μπορεί να ξαναπολεμήσετε. Ούτε θα σας ρωτήσω αν θέλετε να πολεμήσετε, παρά θα σας πάγω, σαν έλθει η ώρα και με την βία ακόμα, στη φωτιά. Την  Ελλάδα από το αυτί θα την αρπάξουμε και θα την σώσουμε, θέλει δεν θέλει. Και θα την σώσετε εσείς και θα πολεμήσετε καλά, όταν είναι ανάγκη και το θέλει η Πατρίδα». (Χρ. Γιανναρά,  Αλφαβητάρι του Νεοέλληνα, σελ. 104, εκδ. «Πατάκης»). 

Αυτά τω καιρώ εκείνω.  Εν μέσω ολέθρου και αποσύνθεσης, ακούγεται ο γαλανόλευκος λόγος, η παλληκαρίσια φωνή του αληθινού ηγέτη. «Στώμεν καλώς», θα πολεμήσουμε για την Πατρίδα. Από το αυτί θα την αρπάξουμε, στην αγκαλιά θα την πάρουμε, αλλά θα τη σώσουμε, θέλει δεν θέλει….

Τω καιρώ ετούτω, των λαοπλάνων εθνομηδενιστών της αψόγου στάσεως, ακούγονται οι ψοφοδεείς μουρμούρες των γονατισμένων.  «Διεθνές δίκαιο». «Έχουμε ισχυρούς συμμάχους».  «Συνεκμετάλλευση», «να πάμε στην Χάγη».  «Είμαστε προβλέψιμος σύμμαχος». (Κάποιος να εξηγήσει στον κ. Μητσοτάκη τι σημαίνει προβλέψιμος. Η λέξη για σχέσεις κρατών είναι κακόσημος και εκλαμβάνεται ως βεβαίωση υποτέλειας και υπακοής. Αυτά άκουγε από μικρός αυτά εφαρμόζει τώρα που έγινε ό,τι έγινε. Τα ίδια δεν λέει και η “σκιώδης” αδελφή του; Είναι οικογενειακή παράδοσις σ΄αυτό το σόι η ξενοδουλεία).

Τα οψώνια της….προδοσίας της Μακεδονίας από την μαγαρισιά που κυβέρνησε, ζούμε. Εισέπραττε συγχαρητήρια από τους «Συμμάχους» μας, ο αγραβάτωτος νεοσταλινιστής, κορδωνόταν για το «ιστορικό του επίτευγμα» και αγνοούσε ότι έσκαβε τον τάφο της Πατρίδας. Οι Τούρκοι πανηγύριζαν, όταν υπέγραφε ο Εφιάλτης Κοτζιάς στις Πρέσπες, αλλά… τι να πεις και τι να γράψεις. «Ο τε τους πολεμίους ευεργετών, προδότης» αυτό,το λεχθέν υπό του Μ. Φωτίου, αρκεί).

Η πατρίδα πια απροκάλυπτα, μόνο το τελεσίγραφο τύπου Γκράτσι στον Ιωάννη Μεταξά λείπει, απειλείται από το απέναντι λυσσασμένο ισλαμικό σκυλί, με πόλεμο. Πλαστήρα, να διαλαλήσει ότι θα το πολεμήσουμε και θα το στείλουμε στο κλουβί του,  τώρα δεν έχουμε. «Στον τόπο που κρεμούσαν οι καπεταναίοι τ’ άρματα, κρεμούν οι γύφτοι τα νταούλια».Ψελλίζουν την φράση, τυμπανιαίας αποφοράς, φράση που νομίζουν οι αφελείς ότι ενθαρρύνει ενώ μεγεθύνει την δειλανδρία τους: «Δεν είμαστε μόνοι». Μάλιστα. Δηλαδή, αν μας επιτεθούν οι αγαρηνοί Τούρκοι, αν χτυπήσουν το Καστελόριζο, θα σπεύσουν γαλλικές φρεγάτες, ολλαν δικά μαχητικά και γερμανικά υποβρύχια να μας υπερασπιστούν;  Ισχύει αυτό;  Ειπώθηκε από τους…εταίρους μας;  Αστεία πράγματα. Τι είδους στήριξη θα μας προσφέρουν;  Πότε μας βοήθησαν Φράγκοι;  Στην Κύπρο;  Στο θέμα των Σκοπίων;  Και γιατί να εναντιωθούν στον κρανιοκενή πελάτη τους, τον άπληστο Τούρκο, όταν γνωρίζουν ότι  οι ελληνόφωνες υποτελείς κυβερνήσεις θα υποχωρήσουν; Ως, πότε ο εμπαιγμός, η απάτη και η προδοσία αυτού του ευκολόπιστου λαού;  Ως πότε θα μιλούν σαν να απευθύνονται σε περίπου ηλίθιους;

«Οι Σύμμαχοι μας γνωρίζουν τους Τούρκους «ως ομολογουμένως βαρβάρους άξιους να κατέχουν την θέσιν των δημίων της ανθρωπότητος και μνημονευομένους εν τη ιστορία μόνον διά τας αυτών ανήκουστους ωμότητας και βανδαλικής απανθρωπίας», όπως διαβάζουμε σε παλιό ιστορικό βιβλίο.  Μα, ακριβώς έτσι τους θέλουν.  Φιλοπόλεμα αρπακτικά.  Αγοράζει  όπλα η φιλειρηνική Αυστρία ή ο Καναδάς ή η Νορβηγία, Δανία;  Όχι.  Ποιοι είναι οι ιδανικοί πελάτες;  Πρώτα τα κράτη-δήμιοι  και δεύτερον όσα ατυχώς συνορεύουν με αυτά. Οι ύαινες οσμίζονται το αίμα και τα ….ψοφίμια και ο νοών νοείτω.  Και ακριβώς έτσι θέλουν και την ελληνόφωνη ηγεσία μας.  Ξενόδουλη, διχασμένη, υπάκουη, αμόρφωτη, διεφθαρμένη, άθυρμα και παίγνιο στα χέρια τους, χωρίς εθνική φιλοτιμία, χωρίς φιλοπατρία, άθεη, μ’ έναν λόγο καντιποτένιες μετριότητες, ικανές για κάθε αθλιότητα και προδοσία.

Ιδανικό περιβάλλον για τις βρομοδουλειές των «Συμμάχων» μας, που κατά τα άλλα δεν θα μας αφήσουν μόνους. Από την μια ένας αφιονισμένος Τούρκος πρόεδρος που απειλεί και ένας … τετρομαγμένος Έλληνας Πρωθυπουργός, που εκλιπαρεί.  Αυτή είναι η στυγνή αλήθεια. Ως πότε θα πιστεύουμε στο παραμύθι του φιλελληνισμού; Δεν υπάρχουν ούτε υπήρξαν ποτέ φιλελληνικές κυβερνήσεις ή φιλέλληνες πολιτικοί.  Οι φιλελληνικοί λόγοι είναι σανός και άχυρο που υποκρύπτουν συμφέροντα και σκοπιμότητες. Είναι πάντοτε δόλιοι και παγιδευτικοί.  Όπως έλεγε ο Ντε Γκώλ «τα κράτη δεν έχουν φίλους, έχουν μόνο συμφέροντα».  Και αυτά τα συμφέροντα, που καθορίζουν τις σχέσεις των εθνών,  αλλάζουν αδιάκοπα.  Οι μύθοι περί φιλελληνισμού, έγραφε ο Κ.  Σακελλαρόπουλος, στο αποκαλυπτικό του βιβλίο «Η σκιά της Δύσεως (Αθήνα, 1954, σελ.  333), «υπήρξαν ανέκαθεν πηγαί πλανών και αφορμαί πικρών και απογοητεύσεων.  Δεν είναι καιρός να κατανοηθεί από κάθε Έλληνα ότι πολιτικός φιλελληνισμός, υπό την έννοιαν που αρεσκόμεθα να του δίδομεν, δεν υπήρξε ποτέ ούτε θα υπάρξει;  Ότι η πολιτική όλων των Δυνάμεων, ιδίως των Μεγάλων, ήτο και θα είναι εις όλας τας εποχάς ωμότατα ρεαλιστική;».

Δημήτρης Νατσιός

δάσκαλος-Κιλκίς Μέλος του ΙΗΑ

https://professors-phds.com 

Θεοφάνια στην Ι Μητρόπολη Κορυτσάς και την περιφέρεια της! (φώτο+βίντεο) - Theofania në Mitropolinë e Shenjtë Korçë (foto +video)!

Κυριακή προ των Φώτων Ακαφορά στον π Εφραίμ Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου Φλώρινα!!

Απαιτείται η εφαρμογή των προνοιών του Διεθνούς Δικαίου για την ασφάλεια της Ελληνικής Επικράτειας.

Οι συγκυρίες απαιτούν ότι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου, η εφαρμογή του δικαίου της θάλασσας για τα 12 μίλια Αιγιαλίτιδας και της ΑΟΖ είναι ένα από τα πολλά ιεραρχημένα εθνικά συμφέροντα. Η εθνική μας ασφάλεια απαιτεί την εφαρμογή  των προνοιών του διεθνούς δικαίου και του δικαίου της Θάλασσας που θα εξασφαλίσει την ακεραιότητα της Ελληνικής επικράτειας. 

.

Είναι γεγονός ότι, σύμφωνα με τους αρχαίους ιστορικούς, φιλοσόφους και γεωλόγους, «το ελληνικό έθνος ζούσε στο Αιγαίο από την αυγή της ιστορίας. Το Αιγαίο είναι το λίκνο του Ελληνισμού. Οι Έλληνες του Αιγαίο γεννήθηκαν από την ιστορία. Η ιστορική πραγματικότητα του Αιγαίου αναφέρεται στα πραγματικά γεγονότα και γεγονότα που συνέβησαν από τα τελευταία 3.000 χρόνια, από την προέλευση του Αιγαίου, μέχρι το παρόν. Η ιστορία πιστοποιεί ότι ο ελληνικός πολιτισμός άρχισε στο Αιγαίο από τη νεολιθική εποχή (7.000 – 6.000 π.χ.). Εντάθηκαν κατά την εποχή του χαλκού (3.200 – 2.00 π.χ.) και κορυφώθηκαν με την ανάπτυξη του μινωικού πολιτισμού, που εξαπλώθηκε σε όλο το Αιγαίο (1.600 π. χ.)». Οι Τούρκοι εμφανίστηκαν στην περιοχή το 11ο αιώνα με τις πρώτες πειρατικές επιδρομές. Η πειρατεία συνεχίζεται και σήμερα με την μόνη διαφορά, ότι σημερινές πειρατικές παραβιάσεις και προκλήσεις έχουν στόχο κατακτητικό και επεκτατικό

Μια αξιολόγηση μιας σειράς γεγονότων αποκαλύπτει ότι η ελληνοτουρκική διαφωνία απορρέει από την επιμονή της τουρκικής κυβέρνησης να αρνηθεί ότι τα νησιά του Αιγαίου έχουν το δική τους υφαλοκρηπίδα. Αντίθετα, σύμφωνα με τους κανόνες του διεθνούς δικαίου, τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα.

Πιο συγκεκριμένα, «τα νησιά Σαμοθράκη, Λέσβος, Χίος, Λήμνος, Άγιος Ευστράτιος, Ψαρά, Αντίψαρα, Σάμος, Ικαρία, νησιά Δωδεκανήσου (Πάτμος, Λέρος, Κάλυμνος, Κω, Αστυπάλαια, Νίσυρος, Τήλος, Σύμη, Χάλκη, Ρόδος, Κάρπαθος, και όλα τα άλλα), αποτελούν μέρος της επικράτειας της Ελλάδας και δικαιούνται το τμήμα της υφαλοκρηπίδας που τους ανήκει σύμφωνα με τις ισχύουσες αρχές και τους κανόνες του διεθνούς δικαίου. Αυτά τα νησιά βρίσκονται στην υφαλοκρηπίδα που εκτείνεται κάτω από τη Θάλασσα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της ελληνικής επικράτειας σύμφωνα με τις ισχύουσες αρχές και κανόνες του διεθνούς δικαίου. Ως εκ τούτου, μόνο η Ελλάδα έχει το δικαίωμα να ασκεί κυριαρχικά και αποκλειστικά δικαιώματα στην ηπειρωτική υφαλοκρηπίδα για σκοπούς έρευνας, εξερεύνησης και εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων της ηπειρωτικής υφαλοκρηπίδας που ανήκει στα νησιά αυτά».

Τι διατείνονται Ελλάδα και Τουρκία και τι προβλέπει ο Διεθνής νόμος. Παρατηρήσεις επ’ αυτής καθ’ αυτής της διαφοράς. Αυτό που η Τουρκία ζητάει είναι να μοιράσουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στο Αιγαίο. Από τη μελέτη της σειράς τωνγεγονότων προκύπτει, ότι η διαφορά Ελλάδος-Τουρκίας, για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου, οφείλεται εις την εμμονή της Τουρκίας να αρνείται να παραδεχθεί, ότι τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου έχουν ιδική τους υφαλοκρηπίδα και ισχυρίζεται, ότι αυτά αποτελούν φυσική προέκταση της χερσονήσου της Ανατολίας.

Η θέση όμως αυτή της Τουρκίας είναι λανθασμένη για το απλούστατο λόγο, ότι αυτό αντίκειται εις τα διεθνώς κρατούντα και ιδιαιτέρως εις την Σύμβαση της Γενεύης του 1958, η οποία σαφέστατα ρυθμίζει το θέμα της υφαλοκρηπίδας.

Αναλυτικότερα, επειδή η μορφολογία του βυθού δεν ακολουθεί πάντοτε την συνήθη διαμόρφωση και η υφαλοκρηπίδα αλλού εκτείνεται σε απόσταση μέχρι 300 μιλίων, αλλού λιγότερο και αλλού δεν υπάρχει καθόλου υφαλοκρηπίδα, διότι η ακτή καταπίπτει απότομα εις τα μεγάλα βάθη, για το λόγο αυτό, η εν ισχύει σύμβαση της Γενεύης του 1958 έδωσε ευρύτερο περιεχόμενο του όρου υφαλοκρηπίδα, για να ξεδιαλύνει και στις πλέον ελάχιστες αμφιβολίες.

Η σύμβαση αυτή ορίζει τα εξής για το θέμα αυτό: Άρθρα 1, 2, 3, 4, 5, και 6.  Σύμφωνα με τις διατάξεις της Σύμβασης της Γενεύης που ισχύουν σήμερα, προκύπτουν αναμφισβητήτως τα εξής: 

(1) Τα ύδατα πάνω από την υφαλοκρηπίδα είναι ελεύθερα για κάθε χρήση (ναυσιπλοΐα, αλιεία, έρευνα, πειραματισμό, ακόμη για τοποθέτηση υποβρυχίων καλωδίων ή αγωγών υπό τον όρο όμως να μην παρεμποδίζεται εις το παράκτιο κράτος η εξερεύνηση και εκμετάλλευση της υφαλοκρηπίδας του). Οποιοδήποτε κράτος μπορεί να χρησιμοποιεί τα ύδατα αυτά. Μάλιστα δε η παράγραφος 1 του άρθρου 5 της Συμβάσεως λέει επί λέξει τα εξής: «…………..». Δηλαδή, επιβάλλει εις το παράκτιο κράτος την υποχρέωση, όταν εξερευνά ή εκμεταλλεύεται την υφαλοκρηπίδα του να μην παρενοχλεί αδικαιολογήτως την ναυσιπλοΐα, την αλιεία και την συντήρηση των βιολογικών πόρων της θάλασσας, ούτε να παρενοχλεί τις επιστημονικές έρευνες εις τα ελεύθερα υπεράνω της υφαλοκρηπίδας ύδατα, εφ’ όσον οι έρευνες αυτές γίνονται με σκοπό δημοσιεύσεως των αποτελεσμάτων των.

(2) Η υφαλοκρηπίδα καθ’ εαυτή είναι απαραβίαστος. Το απαραβίαστο της υφαλοκρηπίδας είναι ΑΠΟΛΥΤΟ, προκειμένου περί εξερευνήσεως και εκμεταλλεύσεως της υφαλοκρηπίδας.  Δηλαδή, δεν έχει κανένα δικαίωμα ένα κράτος, οποιοδήποτε, να προβεί σε εργασίες εξερευνήσεως της υφαλοκρηπίδας άλλου κράτους. ΣΧΕΤΙΚΟ, όμως, προκειμένου περί επιστημονικών ερευνών» σχετικών προς την υφαλοκρηπίδα». Προκειμένου για τέτοιες επιστημονικές έρευνες, η Σύμβαση αυτή, στην παράγραφο 8 του άρθρου 5 λέει αυτολεξεί τα εξής: «……..». Δηλαδή, επιβάλλει εις το κράτος που έχει την υφαλοκρηπίδα να παρέχει την συναίνεση του για την διενέργεια ερευνών, εφ’ όσον η σχετική αίτησις υποβάλλεται από οργανισμό, που παρέχει τις εγγυήσεις, ότι οι έρευνες θα είναι καθαρά επιστημονικής φύσεως, τα αποτελέσματα δε των ερευνών θα πρέπει να δημοσιευθούν.  Εις την περίπτωση αυτή το κράτος που έχει την υφαλοκρηπίδα δικαιούται να μετάσχει ή ν’ αντιπροσωπευθεί εις τις έρευνες.

Από τη μελέτη της συμβάσεως αυτής προκύπτει ακόμη, ότι η υφαλοκρηπίδα αποτελεί επέκταση του βυθού της αιγιαλίτιδος ζώνης. Επομένως δικαίωμα υφαλοκρηπίδας παρέχει μόνο η ύπαρξη αιγιαλίτιδος ζώνης. Η θέση των ακτών επέκτασης των οποίων είναι η υφαλοκρηπίδα, έχει σημασία για τον καθορισμό της εκτάσεως του δικαιώματος. Τέτοιο δικαίωμα δεν παρέχει ούτε πληθυσμός, ούτε το εμβαδόν της ξηράς, ούτε κανείς άλλος παράγων, παρά μόνον οι ακτές.

Για να μην υπάρξει καμία απολύτως αμφιβολία, ή παρερμηνεία, ως προς την έννοια της λέξεως «ακτή», στην παράγραφο Β’ του άρθρου 1 τονίζεται ρητώς “To the seabed and subsoil of similarsubmarine areas adjacent to the coasts of islands”. Ότι δηλαδή και οι ακτές των νήσων περιλαμβάνονται εις τον όρο «ακτή».

Εις το άρθρο 6 παράγραφος 1 και 2 αναφέρονται ειδικές περιστάσεις «Special circumstances”, οι οποίες να δικαιολογούν διάφορο καθορισμό ορίων δεν υφίστανται για το Αιγαίο Πέλαγος, διότι απλούστατα υπάρχουν επίσημοι χάρτες της διαχωριστικής γραμμής των ορίων επί του Αιγαίου και η Ελληνική κυριαρχία επί των νήσων και της αιγιαλίτιδος ζώνης είναι αναγνωρισμένη και επικυρωμένη διεθνώς. Και πιο συγκεκριμένα, η αναγνώριση της Ανεξαρτησίας και της κυριαρχίας του Ελληνικού Κράτους επί των ηπειρωτικών και νησιωτικών εδαφών του κατοχυρώθηκε με τις ακόλουθες συνθήκες, οι οποίες συνήφθησαν και ισχύουν:

1) Η Συνθήκη της Λωζάνης της 24ης Ιουλίου 1923. Την Συνθήκη αυτή την υπέγραψαν τότε η Αγγλία, η Γαλλία, η Ιταλία, η Ιαπωνία, η Ελλάδα, η Ρουμανία, η Σερβία και η Τουρκία.

2) Οι Ιταλοτουρκικές Συμφωνίες της 4ης Ιανουαρίου 1932 και της 28ης Δεκεμβρίου 1932, στην ‘Άγκυρα, που καθορίζουν τα θαλάσσια σύνορα της νήσου Καστελόριζου και των λοιπών νησιών της Δωδεκανήσου και των Μικρασιατικών ακτών.

3) Η Συνθήκη του Μοντραί, της 20ης Ιουλίου 1930 μεταξύ Αγγλίας, Αυστραλίας, Βουλγαρίας, Γαλλίας, Ιαπωνίας, Γιουγκοσλαβίας, Ρουμανίας, Ρωσίας και Τουρκίας.Επιβεβαιώνουν την αδιαμφισβήτητη ιδιοκτησία της Ελλάδας στα εν λόγω νησιά. Αυτό αποδεικνύει ότι η Ελλάδα έχει πλήρη κυριαρχία πάνω από τα νησιά και τις ακτές του Αιγαίου.

4) Η Συνθήκη των Παρισίων της 10ης Φεβρουαρίου 1947, μεταξύ Η.Π.Α., Κίνας, Γαλλίας, Μ. Βρετανίας, Ρωσίας, Αυστραλίας, Βελγίου, Βραζιλίας, Αιθιοπίας, Ελλάδος, Ινδιών, Ν. Ζηλανδίας, Κάτω χωρών, Πολωνίας, Τσεχοσλοβακίας, Νοτιοαφρικανικής Ενώσεως, Γιουγκοσλαβίας, Ουκρανίας και Ιταλίας.

Προφανώς, η άποψη της τουρκικής κυβέρνησης είναι εσφαλμένη, δεδομένου ότι έρχεται σε αντίθεση με τη διεθνή άποψη και ιδιαίτερα και με τη Συνθήκη της Γενεύης του 1958, η οποία σαφώς ρυθμίζει το μέτρο της ηπειρωτικής υφαλοκρηπίδας. Η σύμβαση αυτή είναι κωδικοποίηση διεθνούς εθιμικού δικαίου και αρχών που ίσχυαν ήδη και ήταν διεθνώς παραδεκτές.

Το ίδιο έγινε και κατά τη διάσκεψη για το Δίκαιο της Θάλασσας το 1982. Η Τουρκία δεν υπόγραψε τις αποφάσεις, γιατί αυτές επικύρωναν τη Σύμβαση της Γενεύης για το θέμα της υφαλοκρηπίδας των νησιών. Οι βλέψεις της Τουρκίας δεν θεμελιώνονται με την διεθνή νομιμότητα. Υπάρχουν, όμως πάγιοι κανόνες διεθνούς συμπεριφοράς, τους οποίους καμιά χώρα δε δικαιούται να παραβιάσει με τον ισχυρισμό ότι δεν τους αποδέχεται ή δεν έχει υπογράψει τις διεθνείς συμφωνίες που τους επιβάλανε. Επειδή δε δέχεται η Τουρκία τη Συνθήκη της Γενεύης και το Δίκαιο της Θάλασσας, πιστεύει ότι αυτό της δίνει το δικαίωμα να ισχυρίζεται ότι το θέμα της υφαλοκρηπίδας είναι πολιτικό και όχι νομικό. Όμως και το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης χαρακτήρισε επίσης το θέμα νομικό με την παράγραφο 31 της απόφασής του της 19-12-78 για την υφαλοκρηπίδα στο Αιγαίο. 

Τα αποκλειστικά δικαιώματα της Ελλάδας για την υφαλοκρηπίδα βασίζονται στη Σύμβαση της Γενεύης του 1958, η οποία περιγράφει ρητά μια υφαλοκρηπίδα ως τον πυθμένα και το υπέδαφος δίπλα σε μια ακτή. Αυτή η περιγραφή μιας υφαλοκρηπίδας επικυρώθηκε από πολλές χώρες. Το 1969, το Διεθνές Δικαστήριο Δικαιοσύνης στη Χάγη ψήφισε να ενσωματώσει αυτήν την περιγραφή σε νόμο. Ωστόσο, τα νησιά του Αιγαίου είναι ιστορικά, νόμιμα και αναμφισβήτητα ανήκουν στην Ελλάδα.

Αυτή η ιστορική πραγματικότητα διαμόρφωσε την νομική κατάσταση που επικρατεί σήμερα στο Αιγαίον. Εις το Αιγαίον, τα σύνορα, δηλαδή την διαχωριστική γραμμή αποτελούν τα χωρικά ύδατα εκάστης χώρας. Ακριβώς το πλήθος και η διάταξη των Ελληνικών νησιών στο Αιγαίο κατοχυρώνουν το αδιαίρετο του Αιγαίου Πελάγους και τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα επί ολοκλήρου του Αιγαίου Πελάγους αφού τα ελληνικά χωρικά ύδατα και οι υφαλοκρηπίδες των νησιών αλληλοκαλύπτονταικαι καλύπτουν σχεδόν όλο το Αιγαίο Πέλαγος.

Δεν εξετάζουμε στη προκειμένη περίπτωση και την εκδοχή της καθιερώσεως από μέρους της Ελλάδος της επεκτάσεως της αιγιαλίτιδος ζώνης εις τα 12 ναυτικά μίλια, αντί των 6 μιλίων που ισχύει σήμερα. Είναι η νέα ζώνη, την οποία καθιέρωσε η Διάσκεψη του Δικαίου της Θαλάσσης, τα οποία δεν είναι υποχρεωτικά, αλλά παριστάνουν το όριο μέχρι του οποίου μπορούν να φθάσουν τα Κράτη. Άγνωστο γιατί η Ελλάδα αποφεύγει να το εφαρμόσει εις το Αιγαίο Πέλαγος αν και είναι κάτι το οποίο δικαιούται να το κάνει με βάση το Διεθνές Δίκαιο. Και μόνον αυτό το μέτρο θα έλυνε οριστικά κάθε αμφισβήτηση για το μεγαλύτερο και το πλέον ενδιαφέρον τμήμα της Ελληνικής νησιωτικής υφαλοκρηπίδας.

Το γεγονός είναι ότι τα τρία πρώτα άρθρα της Συμβάσεως αποτελούν εθιμικό, δίκαιο, υποχρεωτικό για τα ενδιαφερόμενα μέρη και ότι τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα. Εκ της περαιτέρω προσεκτικής μελέτης της Συμβάσεως της Γενεύης προκύπτει σαφέστατα, ότι επειδή η Ελλάδα έχει υπογράψει την Σύμβαση αυτή, που καθορίζει σαφέστατα, ως και παραπάνω αναφέραμε λεπτομερώς, ότι και τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα που είναι μάλιστα επακριβώς προσδιορισμένη, επειδή η ηπειρωτική και νησιωτική Ελλάδα αποτελούν σχεδόν μία αδιάσπαστη ενότητα και κατ’ αυτόν τον τρόπο η νησιωτική υφαλοκρηπίδα τερματίζει την ηπειρωτική υφαλοκρηπίδα της Τουρκίας και ως εκ τούτου δεν υπάρχει τουρκική υφαλοκρηπίδα Δυτικώς των ελληνικών νησιών, για την Ελλάδα δεν υπάρχει τίποτε αμφισβητήσιμο εις ό’ τι αφορά τα κυριαρχικά δικαιώματά της. 

Η Ελλάδα ενεργεί σύμφωνα με έναν κανόνα, ο οποίος έχει επιβεβαιωθεί από το Διεθνές Δικαστήριο. Το status quo στο Αιγαίο δημιουργήθηκε με διεθνή συμφωνία. Οι υπογράφοντες τη Συνθήκη της Λοζάνης εγκατέστησαν για μια ακόμη φορά το εδαφικό και νησιωτικό καθεστώς της Ελλάδας και της Τουρκίας.

Για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου, η Τουρκία είναι απρόθυμη να κινηθεί μέσα σε νομικά πλαίσια γιατί δεν έχει τέτοια δικαιώματα. Η τουρκική Κυβέρνηση συνεχίζει να χρησιμοποιεί  το θέμα της υφαλοκρηπίδας σαν πρόσχημα για να προωθεί τις διεκδικήσεις της σε βάρος της ελληνικής επικράτειας. Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, η Τουρκία δεν έχει το δικαίωμα να διεξάγει δραστηριότητες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, είτε με εξερεύνηση, εκμετάλλευση, έρευνα είτε με άλλο τρόπο.

Αντίθετα, η Τουρκία προσπαθεί να δημιουργήσει νομικά προηγούμενα, χρησιμοποιώντας τις παραβιάσεις, σε συνδυασμό με απειλές, πιέσεις και ταυτοχρόνως με την δημιουργία συγχύσεως γύρω από το θέμα των κυριαρχικών δικαιωμάτων  της Ελλάδος πάνω εις την νησιωτική υφαλοκρηπίδα.

Η Τουρκική Κυβέρνηση αποβλέπει στην πολιτικοποίηση του όλου θέματος με απώτερο σκοπό τον τουρκικό επεκτατισμό εις το απώτερο μέλλον.​

Είναι απαραίτητο να επισημανθεί ότι μετά από ένα τέτοιο ελληνικό παρόν και παρελθόν, έρχεται η Τουρκία σήμερα να αμφισβητήσει τη ελληνικότητα του Αιγαίου, και επιχειρεί δια διαφόρων ενεργειών και μεθόδων να δημιουργήσει τετελεσμένα γεγονότα. Θεωρήσαμε  λίαν επάναγκες γράψουμε το άρθρο αυτό  γιατί η κρίση του Αιγαίου έχει πολιτικά κίνητρα και αποτελεί το πρώτο δείγμα του εμφανιζόμενου τουρκικού επεκτατισμού εις την εκρηκτική αυτή περιοχή της Γης. Μετά την αιφνίδια αυτή διεκδίκηση της Τουρκίας επί του Αιγαίου γεννάται το ερώτημα: Σε ποιον ανήκει σήμερα τι Αιγαίο; Φυσικά, αν ακολουθήσουμε τους παραδεδεγμένους κανόνες του διεθνούς δικαίου κατά τους οποίους ο λαός, το έθνος αποτελούν τον κυριαρχικό παράγοντα της ιδιοκτησίας μιας περιοχής, αναμφισβητήτως διαπιστώνει κανείς και ο πλέον κοινός νους με γνώμονα πάντοτε την ιστορία, ότι τούτο ανήκει από καταβολής ιστορίας εις τους Έλληνες. Δεν πρέπει να λησμονούμε, ότι η ιστορία της αποικίσεως του Αιγαίου είναι πολύ παλαιά.  Μπορούμε να πούμε, ότι ενώ οι παλαιολιθικοί άνθρωποι έχουν αφήσει σπανιότατα ίχνη εις τον χώρο αυτόν, η νεολιθική του αποίκιση είναι πυκνότατη και τα ευρήματά της φθάνουν εις την Θεσσαλία μέχρι του 7.000 π.χ. Αργότερα αναφαίνονται σειρές φυλών, που οι Έλληνες τους δίδουν τα ονόματα των Πελασγών, των Λελέκων κ.τ.λ., και τα οποία θεωρούνται γενικώς ως προελληνικά, δηλαδή άσχετα με τους Έλληνες, οι οποίοι άρχισαν να εμφανίζονται συμπαγώς το 2.000 π.χ. και να κατακλύζουν, ως κυρίαρχα στοιχεία που υπέταξαν και απορρόφησαν τους προέλληνες, τόσο εις τις ανατολικές ακτές, όσο και εις τις Μικρασιατικές, καθώς και εις τα ενδιάμεσα πολυάριθμα νησιά. Το 1.500 π.χ. μπορούμε να πούμε άνετα, ότι το Αιγαίο είχε καταστεί ελληνική λίμνη, είτε οι Έλληνες από την ηπειρωτική Ελλάδα διαπεραιώθηκαν και εγκαταστάθηκαν εις την Μικρά Ασία, είτε-όπως υποστηρίζουν μερικοί ιστορικοί-αντιστρόφως, είτε, κατά τους άλλους ιστορικούς, ταυτοχρόνως, κατεβαίνοντας εις τον αιγιατικόν χώρο με δύο σκέλη.

Εις τον ελληνικό χώρο λοιπόν από την νεολιθική εποχή εγκαταστάθηκε ένας κλάδος της Μεσογειακής φυλής, ο οποίος κατόρθωνε να αφομοιώνει και να συγχωνεύει τα εκάστοτε φύλα που εισέβαλλαν και εγκαθίσταντο εις τον χώρο αυτόν. Μεταξύ τούτων και τους Έλληνες. Ακριβέστερα λοιπόν, οι σημερινοί Έλληνες είναι απόγονοι των αρχαιοτάτων εκείνων κατοίκων. Επομένως οι ελληνικές ρίζες δεν ανάγονται μόνον σε βάθος 3.000 μόνον χρόνων από σήμερα, αλλά σε μακρύτερο χρονικό διάστημα, τουλάχιστον, ως είδαμε παραπάνω, μέχρι του 7.000 π.χ., δηλαδή μέχρι των αρχικών νεολιθικών ανθρώπων, ίχνη των οποίων ευρίσκομε συχνά. 

Άρα το Αιγαίο είναι ελληνική θάλασσα από την απώτατη εκείνη εποχή. Και ο Αιγαίος πολιτισμός ο οποίος έχει αναπτυχθεί από τις πρώτες εποχές του μετάλλου, ένας περίλαμπρος κλάδος του οποίου είναι ο Μινωικός και άλλος ο Μυκηναϊκός πολιτισμός, είναι καθαρώς ελληνικός πολιτισμός. Ανεξαρτήτως, όμως, αν η θεωρία αυτή είναι ορθή ή όχι, τουλάχιστον από το 1500 π.χ. το Αιγαίον αποτελούσε το κέντρο του Ελληνισμού. Ένα πέταλο από ακτές κατοικούμενες αποκλειστικώς Έλληνες, περίβαλλε την στενή αυτή αλλά τόσο καίριας σημασίας θάλασσα. Το άνοιγμα του πετάλου το έφρασε η Κρήτη, χώρα επίσης Ελληνική. Και την θάλασσα εις το εσωτερικό του πετάλου την γέμιζαν επίσης ισχυρές ελληνικές εστίες, εγκατεστημένες εις τα αναρίθμητα νησιά της. Αυτή υπήρξε η εθνολογική σύνθεσης του Αιγαίου.

Κλείνοντας, Με την κλιμάκωση των Τουρκικών απειλών και των παράνομων αξιώσεών της, που θα συνεχίζει να αναθεωρεί, με τις σημερινές συγκυρίες και δεδομένα στην περιοχή μας, το εθνικό συμφέρον απαιτεί ότι τα κρατικά επιτελεία που σχεδιάζουν και χαράσσουν τα εναλλακτικά στρατηγικά σχέδια και αποφάσεις, να εφαρμόσουν τις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου και του δικαίου της θάλασσας για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου. Αυτό επιτάσσει το εθνικό συμφέρον που είναι η εθνική μας επιβίωση. Καμία διαπραγμάτευση κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Όσον για την Τουρκική Κυβέρνηση, διαπράττει μέγα σφάλμα, διότι χτυπάει της θύρα του Αιγαίου Πελάγους με καθυστέρηση 3.000 χρόνων.

                                                                               Καλιφόρνια, U.S.A.   Ιανουάριος 2020

Νικόλαος Λ. Μωραίτης. Ph.D.
         

Διεθνείς Σχέσεις-Συγκριτική πολιτική-


Εξωτερική Πολιτική των ΗΠΑ.


Member of International Hellenic Association (USA)

https://professors-phds.com/ 

Μέγας Βασίλειος - Shën Vasili i Madh

Të analizosh punën e çdo dite, krahasohe atë me punën e kaluar dhe nxito të përmirësohesh. Të përparosh në virtyt që t'iu afrohesh jetës së ëngjëjve. SHËN VASILI I MADH

Ευχές! - Urime!