Όταν έρθει ο πειρασμός, ο πόνος και η δυσκολία... - Kur vjen ngasja, dhimbja dhe vështirësia....

Όταν έρθει ο πειρασμός, ο πόνος και η δυσκολία τότε δοκιμάζεται η πνευματικότητα και η ενότητά μας. Κάθε Ορθόδοξος Χριστιανός πλέον έχει και μία άποψη σαν να είναι ξεχωριστή εκκλησία. Κάθε επίσκοπος λέει τα δικά του. Για άσκηση, μετάνοια και προσευχή δεν μιλάει κανείς. Άνθρωποι πεθαίνουν κατά χιλιάδες, επαγγελματίες δεν ξέρουν τι θα τους ξημερώσει αύριο και στην Εκκλησία ο καθένας λέει ότι του κατέβει για να διεκδικήσει κάποιο μετάλλιο στο πάνθεο των likes και της ιστορίας. Επίσκοποι τσακώνονται στα κανάλια, παπάδες έχουν γίνει κομμάτια, ψάλτες, επίτροποι, φίλοι και συγγενείς έχουν τσακωθεί για το τί πρέπει να γίνει με τη Θεία Κοινωνία και τις ακολουθίες. Ήρθε ο πειρασμός, ήρθε ο διάβολος και αντί να μας βρει μία γροθιά μας βρήκε ακρωτηριασμένα μέλη. Μήπως τελικά παραχωρεί ο Θεός να κάνουμε το Πάσχα στο σπίτι ως το καλύτερο Πάσχα της ζωής μας; Μήπως τελικά αυτό το Πάσχα μπορεί να μην έχει Θεία Κοινωνία αλλά θα έχει αναστημένη εσωτερική μετάνοια μετά απο τόσες Πασχαλιές υποκρισίας και “φαίνεσθαι”; Μήπως τελικά ήρθε η ώρα να αναλογιστούμε πόσες φορές τελικά έχουμε Κοινωνήσει το Σώμα και το Αίμα του Χριστού αλλά μέσα μας παραμένουμε ακοινώνητοι με τον Κύριο και τον συνάνθρωπο; Μήπως απλά βλέπουμε το Άγιο Ποτήριο ως μία μορφή μετοχής αυτοδικαίωσης του εαυτού μας και όχι μετοχής στο Ποτήριο της Ζωής; Τελικά αυτή η περίοδος είναι μια γερή σφαλιάρα ... Μια σφαλιάρα που μας λέει : “Σύνελθε”, “ξύπνα επιτέλους!”, “Άσε τον χρυσό και δες τον Χριστό, τον συνάνθρωπο και τον εαυτό σου!”. Μήπως τελικά αυτή την περίοδο για όσους κάνουν υπομονή, προσευχή, υπακοή και άσκηση ο Κύριος υφαίνει τον δρόμο της Βασιλείας; Η χειρότερη φράση που άκουσα αυτές τις μέρες είναι : “Δεν με νοιάζει αν πεθαίνει κόσμος και αιμορραγεί ο πλανήτης, εγώ να κοινωνήσω θέλω!!”. Τρέχουμε στα super market να πάρουμε προμήθειες χωρίς να υπάρχει αύριο με την λογική "να ζήσω εγώ και ας πεθάνουν οι άλλοι" αλλά θέλουμε να κοινωνήσουμε το Πάσχα. Να θυμήσω ότι ο πραγματικά Ορθόδοξος Χριστιανός βλέπει μυρμήγκι να τραυματίζεται και κομματιάζεται η καρδιά του. Λέμε ότι πιστεύουμε στον Χριστό και είμαστε Ορθόδοξοι αλλά τελικά πιστεύουμε σε ένα είδωλο του Κυρίου και όχι σε αυτόν τον ζώντα και αναστάντα Θεό. Μιλάμε και τσακωνόμαστε σαν τα κοκκόρια σαν να είμαστε το κέντρο του Κόσμου και τον Θεό τον έχουμε στην άκρη. Μας αρέσουν τα βολέματα, και οι ευκολίες. Τρέχουμε να πιστέψουμε σε ψεύτικες ειδήσεις με λαδωμένες πόρτες και παράθυρα αλλά δεν ξέρω πότε θα λαδώσουμε τα γρανάζια της μετανοίας που έχουμε μέσα μας. Στις μέρες μας δυστυχώς έχουμε καταλήξει όταν λέμε τη λέξη "ταλιμπάν" να παραπέμπει περισσότερο σε φανατικούς Ορθοδόξους παρά σε ακραίους μουσουλμάνους. Το καταφέραμε και αυτό !!!! Οι συμπεριφορές μας πρέπει να είναι αγκαλιά και όχι καρφιά. Κάθε μέρα μοιάζει με τη Μεγάλη Πέμπτη. Σταυρώνουμε τον Χριστό και τους πάντες στο όνομα της προσωπική μας , εγωϊστικής δικαιοσύνης και αυτοδικαίωσης.  Πέρασαν σκέψεις μέσα μας πως θα βοηθήσουμε ανθρώπους που πονούν έστω και με την προσευχή μας ; Θέλουμε να γίνουμε σωτήρες της Εκκλησίας και αφήνουμε τον Σωτήρα του κόσμου έξω απο την ζωή μας. Γιατί ο Κύριος, η Παναγία μας, οι Άγιοι δεν το σταματούν και το επέτρεψαν όλο αυτό; Αυτό από μόνο του δεν μας προβληματίζει λίγο; Επισκόπους; Κληρικούς και λαϊκούς; Κάτι έχει να μας πει και ο Απόστολος Παύλος (Εβραίους 12,11-13) "Η διαπαιδαγώγηση ποτέ δεν φαίνεται στην αρχή να προξενεί χαρά αλλά λύπη, αργότερα όμως, αποφέρει ειρήνη και δικαιοσύνη σ'αυτούς που διαπαιδαγωγήθηκαν". Να γίνουν τα σπίτια μας μοναστήρια και οι καρδιές μας καντήλια, να κάνουμε τις προσευχές θυμίαμα και σε κάθε θλίψη να απαντάμε με χαμόγελο προσευχής. Να ασπαστούμε τις εικόνες στο προσκυνητάρι μας, να αγκαλιάσουμε τα μέλη της οικογένεια μας. Να κάνουμε όλοι μαζί προσευχή και να Του μιλήσουμε. Να κάνουμε κοσμποσχοίνι όχι μόνο για εμάς αλλά για και τους παπάδες , τους δεσποτάδες, τους μοναχούς, τους νοσηλευτές, τους ασθενείς και όλο το κόσμο. Τελικά αυτή την περίοδο θα την σφραγίσουν οι άνθρωποι της προσευχής και της σιωπής. Τόσα χρόνια κάναμε πνευματικές προπονήσεις τώρα ο Θεός παραχωρεί και μας καλεί να κατέβουμε στη μάχη. Ας αφήσουμε επιτέλους τον Θεό να μιλήσει και ας σιωπήσουμε εμείς... π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr

Kur vjen ngasja, dhimbja dhe vështirësia atëhere provohet dhe spiritualiteti dhe uniteti ynë. Çdo i krishter orthodhoks tashmë ka një opinion sikur të ishte një Kishë më vete. Çdo peshkop thotë opinionin e tij. Për ushtrime shpirtërore, pendim dhe lutje nuk flet askush. Njerëzit po vdesin me mijëra, profesionistët nuk dinë se çfarë do të gëdhihet nesër dhe në Kishë secili thotë ç’i del nga mendja që të përfitojë një farë medaljeje në panteonin e like-ve në facebook dhe të historisë. Peshkopët grinden nëpër televizione, priftërinjtë janë bërë copa, psaltët, epitropët, miqtë e të afërmit  janë grindur se çfarë do të duhet të bëhet me Meshën Hyjnore dhe shërbesat. Erdhi ngacmimi, erdhi djalli dhe në vend që të na gjejë një grusht na gjeti si pjesë të prera e të ndara. Mos vallë e lejon Zoti që të bëjmë Pashkë në shtëpi si Pashkën më të mirë të jetës sonë? Mos ndoshta Pashka mund të mos ketë Kungatë por të ketë një pendim të brendshëm të ngjallur nga kaq shumë Pashkë hipokrizie dhe “për tu dukur”? Mos vallë erdhi ora që të mendojmë sa herë si përfundim kemi Kunguar Trupin dhe Gjakun e Krishtit por nga brenda nesh mbeteshim të pakunguar me Zotin dhe të afërmin tonë? Mos thjesht shikojmë Kupën e Shenjtë si një farë pjesmarrje vetëdrejtësimi të vetes sonë dhe jo si një pjesmarrje të Kupës së Jetës? Si përfundim kjo periudhë është një shpullë e fortë... Një shpullë që na thotë: “Hajde në vete”, “zgjohu më në fund!”, “Lere floririn dhe shiko Krishtin, të afërmin tënd dhe veten tënde!”. Mos ndoshta si përfundim kjo periudhë për të gjithë ata që bëjnë durim, lutje, bindje dhe ushtrim Zoti i thurr rrugën e Mbretërisë? Fraza më e keqe që dëgjova këto ditë është: “Nuk më bëhet vonë nëse vdes bota apo planeti humbet gjak, unë dua thjesht të kungoj!!”. Vrapojmë në super market që të marrim furnizime, pa pasur të ardhme me llogjikën “të jetoj unë dhe le të vdesin të tjerët” por duam që të kungojmë për Pashkë. T’iu kujtoj se Orthodhoksi i Krishter i vërtetë shikon milingonën që lëndohet dhe i dërrmohet zemra. Themi që besojmë tek Krishti dhe jemi Orthodhoksë por si përfundim besojmë në një idhull të Zotit dhe jo tek ai Zoti i ngjallur e i gjallë. Flasim dhe grindemi si këndezat sikur të jemi qendra e botës dhe Zotin e kemi lënë mënjanë. Na pëlqen rehati dhe lehtësimet. Nxitojmë që të besojmë në lajmë të gënjeshtra për dyer dhe dritare të vajisura por nuk e di se kur do të vajisim ingranazhet e pendimit që kemi brenda nesh. Në ditët e sotme, fatkeqësisht kemi katandisur që kur themi fjalën “taliban”  më shumë të lidhet me Orthodhoksët fanatikë se sa me myslymanë ekstremistë. Ja dolëm mbanë dhe e arritëm dhe këtë!!! Sjelljet tona duhet të jenë një përqafim dhe jo gozhdë. Çdo ditë ngjason me të Enjten e Madhe. Kryqëzojmë Krishtin dhe të gjithë të tjerët në emër të vetëdrejtësimit, drejtësisë tonë egoiste personale. Brenda nesh kaluan mendime se si  do të ndihmojmë njerëzit që ndjejnë dhimbje qoftë dhe me lutjen tonë? Duam që të bëhemi shpëtimtarë të Kishës dhe e lemë Shpëtimtarin e botës jashtë jetës sonë. Përse Zoti, e Tërëshenjta jonë, Shenjtorët tanë nuk e ndaluan dhe e lejuan këtë? Kjo dhe vetëm kjo nuk ju bën të mendoheni pak? Peshkopë, klerikë e laikë? Diçka ka për të thënë dhe Apostull Pavlli (Hebrenjtë 12, 11-13)  “ Edukimi në fillim kurrë nuk shkakton gëzim por hidhërim, më vonë sjellë paqe e drejtësi tek ata që u edukuan” Të bëhen shtëpitë tona manastire dhe zemrat tona kandile, të bëjmë lutjet temian dhe çdo hidhërimi t’i përgjigjemi me buzëqeshjen e lutjes. T’iu falemi ikonave në faltoren e shtëpisë. Të përqafojmë anëtarët e familjes sonë. Të bëjmë të gjithë sëbashku lutjen dhe T’i flasim. Të bëjmë komboskin jo vetëm për ne por dhe për priftërinjtë, dhespotllerët, murgjit, mjekët e infermierët, të sëmurët e të gjithë botës. Si përfundim këtë periudhë do ta vulosin njerëzit e lutjes dhe të heshtjes. Kaq vite bëmë stërvitje shpirtërore tani Zoti lejon dhe na thërret në betejë. Le t’a lemë si përfundim Zotin që të flasë dhe le të heshtim ne.... Atë Spiridhon Skuti- euxh.gr. Përktheu B, për Pelasgos Koritsas

Λόρδος Βύρων- Ο Άγγλος ποιητής που έδωσε την ζωή του για την Ελλάδα!

Λόρδος Βύρων με Ελληνική Παραδοσιακή στολή!

Ο Τζορτζ Γκόρντον Μπάιρον, 6ος Βαρόνος Μπάιρον (22 Ιανουαρίου 1788 - 19 Απριλίου 1824), γνωστός στην Ελλάδα ως Λόρδος Βύρων (αγγλικά George Gordon Byron, 6th Baron Byron, Lord Byron), ήταν Άγγλος αριστοκράτης, ποιητής, πολιτικός, Φιλέλληνας και μια από τις σημαντικότερες μορφές του ρομαντισμού. Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους Βρετανούς ποιητές και παραμένει ακόμα και σήμερα δημοφιλής. Από το πλούσιο έργο του ξεχωρίζουν τα μακροσκελή ποιήματα Don Juan (Δον Ζουάν) και Childe Harold's Pilgrimage (Το προσκύνημα του Τσάιλντ Χάρολντ).

Συνέδεσε το όνομα του με την στήριξη των επαναστατικών κινημάτων σε Ιταλία και Ελλάδα.

Το 1823 κατευθύνεται, ύστερα από παρότρυνση της Φιλελληνικής Επιτροπής του Λονδίνου, προς την Ελλάδα, σταματώντας στην Κεφαλλονιά, όπου παρέμεινε για έξι μήνες στην οικία του κόμη Δελαδέτσιμα, φίλου του Μαυροκορδάτου. Τελικά, αν και αρχικός προορισμός του ήταν ο Μοριάς, εγκαθίσταται στο Μεσολόγγι, όπου έρχεται σε επαφή με τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, τον οποίο και υποστηρίζει οικονομικά. Εν τω μεταξύ, έχει σχηματίσει ιδιωτικό στρατό από 40 Σουλιώτες, υπό τους Δράκο, Τζαβέλλα και Φωτομάρα. Διατηρούσε αλληλογραφία με Άγγλους επιχειρηματίες όπως ο Σάμουελ Μπαρφ για την οικονομική ενίσχυση των επαναστατών, και ήταν από τους πρώτους που συνειδητοποίησαν τις καταστροφικές συνέπειες που θα είχε το δάνειο στην περίπτωση που αυτό χρησιμοποιείτο όχι για εθνικούς σκοπούς, αλλά για πολιτικές διαμάχες.

Απεβίωσε στις 19 Απριλίου του 1824 στο Μεσολόγγι, ύστερα από πυρετό. Το πένθος για τον θάνατό του ήταν γενικό καθώς ο Διονύσιος Σολωμός συνέθεσε μακρά ωδή στη μνήμη του ("Ωδή εις τον θάνατο του Λόρδου Μπάιρον"). Προς εκδήλωση του πένθους στο Μεσολόγγι ρίχτηκαν 37 κανονιοβολισμοί από την ανατολή του ηλίου, μία κάθε λεπτό, καθώς ήταν τότε μόνο 37 ετών.

Παραθέτουμε εδώ και το ποίημα του Διονύσιου Σολωμού "Εις τον θάνατο του Λόρδου Μπάιρον":

Διονύσιος Σολωμός - Εἰς τὸν θάνατον τοῦ Λόρδου Μπάϋρον

---

1. Λευτεριά, γιὰ λίγο πάψε νὰ χτυπᾶς μὲ τὸ σπαθί. Τώρα σίμωσε καὶ κλάψε εἰς τοῦ Μπάιρον τὸ κορμί.2. Καὶ κατόπι ἂς ἀκλουθοῦνε ὅσοι ἐπράξανε λαμπρά. ἀποπάνου του ἂς χτυποῦνε μόνο στήθια ἡρωικά. 3. Πρῶτοι ἂς ἔλθουνε οἱ Σουλιῶτες, καὶ ἀπ᾿ τὸ Λείψανον αὐτὸ ἂς μακραίνουνε οἱ προδότες καὶ ἀπ᾿ τὰ λόγια ὁποῦ θὰ πῶ. 4. Φλάμπουρα, ὅπλα τιμημένα, ἂς γυρθοῦν κατὰ τὴ γῆ, καθὼς ἤτανε γυρμένα εἰς τοῦ Μάρκου τὴ θανή, 5. ποῦ βαστοῦσε τὸ μαχαίρι, ὅταν τοῦ ῾λειψε ἡ ζωή, μεσ᾿ στὸ ἀνδρόφονο τὸ χέρι, καὶ δὲν τ᾿ ἄφηνε νὰ βγεῖ. 6. Ἀναθράφηκε ὁ γενναῖος στῶν ἁρμάτων τὴν κλαγγή. Τοῦτον ἔμπνευσε, ὄντας νέος, μία θεὰ μελωδική. 7. Μὲ τὲς θεῖες τὶς ἀδελφάδες ἐστεκότουν σιωπηλή, ἐνῶ αὐξαίνανε οἱ λαμπράδες στοῦ Θεοῦ τὴν κεφαλή, 8. ποῦ ἐμελέτουνε τὴ Χτίσι. Καὶ ὅτι ἐβγῆκε ἡ προσταγή, ὁποῦ ἐστένεψε τὴ Φύση αἰφνιδίως νὰ φωτιστεῖ, 9. Μὲ τὰ μάτια ἀκολουθώντας τὸ νεογέννητο τὸ φῶς, καὶ σὲ δαῦτο ἀναφτερώντας, τῆς ἐξέβγαινε ὁ ψαλμὸς 10. ἀπ᾿ τ᾿ ἀθάνατο τὸ στόμα, καὶ ἀπομάκραινε ἡ βροντή, ποῦ τὸ Χάος ἔκανε ἀκόμα στὴν ὀγλήγορη φυγή, 11. ἕως ποὺ ὁλόκληρον ἐχάθη στοῦ Ἔρεβου τὴ φυλακή, ὅπου ἁπλώθηκε καὶ ἐστάθη σὰν στὴν πρώτη του πηγή. 12. - Ψάλλε, Μπάιρον, τοῦ λαλοῦσε, ὅσες βλέπεις ὀμορφιές. καὶ κειός, ποὺ ἐκρυφαγροικοῦσε ἀνταπόκριση μ᾿ αὐτές, 13. βάνεται, τὲς τραγουδάει μ᾿ ἕνα χεῖλο ἁρμονικό, καὶ τὰ πάθη ἔτσι στοῦ ῾γγιάει, ποὺ τραγούδι πλέον ψηλό, 14. δὲν ἀκούστηκεν, ἀπ᾿ ὦτα ἔψαλ᾿ ὁ Ἄγγλος ὁ τυφλὸς τ᾿ ἀγκαλιάσματα τὰ πρῶτα ποὺ ἔδωσ᾿ ἄντρας γυναικός. 15. Συχνὰ ἐβράχνιασε ἡ μιλιά του τραγουδώντας λυπηρά, πῶς στὸν ἥλιον ἀποκάτου εἶναι λίγη ἐλευθεριά. 16. «Κάθε γῆ» παραπονιέται «ἐσκλαβώθηκε - εἶναι μία, ὅπου ὁ ἄνθρωπος τιμιέται, ἀπὸ δώθενε μακριά; 17. Τὴν ὁποία χτυπάει τὸ νάμα σύνορα τ᾿ Ἀτλαντικό. μετανιώνει ἐν τῷ ἅμα ὅποιος πάει μὲ στοχασμό, 18. τὴ γλυκειὰν Ἐλευθερία νὰ τὴν βλάψει ἀπὸ κοντά. τὸ δοκίμασεν ἡ Ἀγγλία! κανεὶς πλέον ἂς μὴν κοτᾶ». 19. Καὶ ὅτι βούλεται νὰ φύγει ἐκεῖ πέρα ὁ Ποιητής, ἀνεπόλπιστα ξανοίγει ἐσὲ ἐδῶ νὰ πεταχτεῖς. 20. Ἐπετάχτηκες: Μονάχη. Χωρὶς ἄλλος νὰ σοῦ πεῖ. Τώρα ἀρχίνησε τὴ μάχη, κι ἐγὼ πλάκωσα μαζί. 21. Νὰ σ᾿ τὸ πεῖ, καὶ νὰ σὲ ρίξει στῶν Τουρκῶν τὲς τουφεκιὲς ἀσυντρόφιαστη, ἂν ξανοίξει τὲς περίστασες δεινές, 22. κι ἂν τὲς εὕρει εὐτυχισμένες, νά ῾λθει ἀντὶς γιὰ τὸν ἐχθρό, μ᾿ ἄλλες ἅλυσες φτειασμένες ἀποκάτου ἀπ᾿ τὸ Σταυρό, 23. ποὖχε λάβει στὲς ἀγκάλες ἀπὸ μᾶς, κι εἶχε θεούς, ἀστραπές, ἀνεμοζάλες, καὶ βροντὲς καὶ ποταμούς. 24. Μόνον τ᾿ ἀδικοσφαγμένα τὰ παιδιά σου, στριμωχτά, μὲ τὰ χέρια τσακισμένα σὲ ἐσπρώξαε ὀμπροστά, 25. καὶ Σὺ ἐχύθηκες, πετώντας μία ματιὰ στὸν Οὐρανό, ποῦ τὰ δίκια σου θωρώντας, ἀποκρίθηκε: Εἶμ᾿ ἐδῶ. 26. Καὶ χτυπώντας ξεθυμαίνει εἰς τὸ πέλαγο, εἰς τὴ γῆ, ἡ ρομφαία σου πυρωμένη ὂχ τὴν Ἄπλαστη Φωνή. 27. Καὶ θαυμάσια τόσα πράχτει, ὁποῦ οἱ Τύραννοι τῆς γῆς σ᾿ ἐσὲ κίνησαν μὲ ἄχτι, ὅμως ἔστρεψαν εὐθύς. 28. Χαῖρε! Κι ὅποιος σὲ μισάει, καὶ πικρὰ σὲ λοιδορεῖ, εὐτυχιὰ νὰ πιθυμάει, καὶ ποτὲ νὰ μὴ τὴν δεῖ. 29. καὶ νὰ κλαίει πὼς ἦλθε ἡ ὥρα ἡ πατρίς του νὰ δεθεῖ μὲ τὰ σίδερα, ποὺ τώρα πᾶς συντρίβοντας Ἐσύ. 30. Χαίρου ὡστόσο ὅλους τοὺς τόπους, ποῦ ἐξανάλαβαν γοργὰ πάλι ἐλεύθερους ἀνθρώπους. Καὶ τοῦ Μπάϋρον τὴ χαρά. 31. Χαίρου, ἀνάμεσα στὰ ἄλλα πράγματα ποὺ σὲ τιμοῦν. Οἱ μεγάλοι τὰ μεγάλα, ποῦ τοὺς μοιάζουνε, ἀγαποῦν. 32. Βλέποντας σὲ ἀναγαλλιάζει ἡ θλιμμένη τοῦ ψυχή, καὶ τοῦ λέει. Ὄπλα φωνάζει τώρα ἡ Ἑλλάδα. Πᾶμε ἐκεῖ. 33. Καὶ κινάει νὰ σ᾿ ἀπαντήσει καὶ ἡ Φήμη τοῦ Ποιητοῦ, ποῦ τὸν κόσμο εἶχε γυρίσει, καὶ τὴ δέχτηκαν παντοῦ, 34. μπροστοπάταε, νὰ σὲ κράξει μὲ ὄνομα τόσο γλυκύ, ποὺ ὅποιο μάτι σὲ κοιτάξει σὲ ξανοίγει πλέον σεμνή. 35. Τὸν ἀκολούθησεν ὁ πλοῦτος, θεῖος στὰ χέρια τοῦ καλοῦ, καὶ κακόπραχτος, ἂν οὕτως καὶ εἶν᾿ στὰ χέρια τοῦ κακοῦ. 36. Μ᾿ ἕνα βλέμμα ὁποῦ φονεύει τὰ φρονήματα τὰ αἰσχρά, τρομερὴ τὸν συντροφεύει, στέκοντάς του εἰς τὴ δεξιά. 37. Καὶ ὄντας ἄφαντη στοὺς ἄλλους, τοῦ Ἀλκαίου ἡ σκιά, καὶ τοὺς ὤμους τοὺς μεγάλους λίγο γέρνοντας, κρυφά, 38. λόγια ἀθάνατα τοῦ λέει, μὲ τὰ ὁποῖα στὰ σωθικὰ τὸ θυμό του ξανακαίει ἐναντίον στὴν ἀδικιά. 39. θυμόν, τρόμο ὅλον γεμάτον, ποῦ νικάει τὴν ταραχὴ τῶν βροντόκραυγων ἁρμάτων, καὶ πετιέται ὁλοῦ μὲ ὁρμή, 40. καὶ τοῦ τύραννου χτυπάει τὴ βουλή, καὶ τὴν ξυπνά, στὴ στιγμὴ ποὺ μελετάει τῶν λαῶν τὴ συμφορά. 41. Μόνον ἄκουε τοῦ Κοράκου τῆς Αὐστρίας τὸ κραυγητό, ποῦ δὲν ἔκρωζε τοῦ κάκου, καὶ ἐπεθύμαε τὸ κακό. 42. Ὁμοίως ἔστρεφεν ἡ Μοίρα, ποῦ εἶχε πάντοτε σταθεῖ μές᾿ στῆς Κόλασης τὴ θύρα μὲ τὸ κρίμα ἀνταμωτή, 43. ἔστρεφε κατὰ τὴ Χτίση, γιατί ἐμύριζε νεκρὴ μυρωδιά, ποὺ χὲ σκορπίσει ἡ πικρὴ μεταβολή. 44. Καὶ ἀπὸ τ᾿ ἄπειρο διάστημα ἀντισήκωνε ψηλὰ τὸ μιαρό της τὸ ἀνάστημα, νὰ χαρεῖ τὴ μυρωδιά. 45. Στὴν Ἑλλάδα χαροκόπι. Γιατί Ἐκεῖνον, ποὺ ζητεῖ, βλέπει νάρχεται, καὶ οἱ τόποι ποὺ ἡ σκλαβιὰ καταπατεῖ, 46. χαμηλὴ τὴν κεφαλήν τους, ἀγροικώντας τὴ βουή, ἐδακρύζαν, καὶ οἱ δεσμοί τους τοὺς ἐφάνησαν διπλοί. 47. Ἀλλὰ ἀμέσως ὅλοι οἱ ἄλλοι ποῦ εἶχαν ἐλευθερωθεῖ, καὶ ἔχουν δάφνη στὸ κεφάλι ποῦ δὲν θέλει μαραθεῖ, 48. τὲς σημαῖες τοὺς ξεδιπλώνουν, καὶ τὲς δάφνες ποὺ φοροῦν χαιρετώντας τὸν σηκώνουν, καὶ μ᾿ αὐτὲς τὸν προσκαλοῦν. 49. Ποῦ θὰ πάει; Βουνὰ καὶ λόγγοι καὶ λαγκάδια ἀϊλογοῦν. Ποῦ θὰ πάει; - Στὸ Μεσολόγγι, καὶ ἄλλοι ἂς μὴ ζηλοφθονοῦν. 50. Τέτοιο χῶμα, ἀπ᾿ τὴν ἡμέρα τὴ μεγάλη τοῦ Χριστοῦ, ποῦ εἶχε φέρει ἀπ᾿ τὸν αἰθέρα τιμὴ ἐμᾶς καὶ δόξα Αὐτοῦ, 51. εἰς ἱερὸ προσκυνητάρι, καὶ δὲ θέλει πατηθεῖ ἀπὸ βάρβαρο ποδάρι, πάρεξ ὅταν χαλαστεῖ. 52. Δὲν ἦταν τὴ μέρα τούτη μοσχολίβανα, ψαλμοί. Νά, μολύβια, νά, μπαρούτι, νά, σπαθιῶν λαμποκοπή. 53. Στὸν ἀέρα ἀνακατώνονται οἱ σπιθόβολοι καπνοί, καὶ ἀπὸ πάνου φανερώνονται ἴσκιοι θεῖοι πολεμικοί. 54. Καὶ εἶναι αὐτοί, ποὺ πολεμώντας ἐσκεπάσανε τὴ γῆ, πάνου εἰς τ᾿ ἅρματα βροντώντας μὲ τὸ ἐλεύθερο κορμί. 55. Καὶ ἀγκαλιάσματα ἐκεῖ πλήθια, δάφνες ἔλαβαν, φιλιά, ὅσα ἐλάβανε εἰς τὰ στήθια βόλια τούρκικα, σπαθιά. 56. Ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ πολεμάρχοι περιζώνουνε πυκνοὶ τὴν ψυχὴ τοῦ Πατριάρχη, ποὺ τὸν πόλεμο εὐλογεῖ. 57. Καὶ ἀναδεύονται, καὶ γέρνουν, καὶ εἰς τὸ πρόσωπο ἱλαροί, χεραπλώνουνε καὶ παίρνουν ἀπὸ τὴ σπιθοβολή. 58. Ἐδῶ βλέπει ἀντρειωμένα νὰ φρονοῦν παρὰ ποτέ. Καὶ ὅλος ἔρωτα γιὰ σένα προσηλώνεται εἰς ἐσέ. 59. Τὸ πουλί, ποὺ βασιλεύει πάνου εἰς τ᾿ ἄλλα τὰ πουλιά, γληγορώτατα ἀναδεύει τὰ αἰθερόλαμνα φτερά, 60. τρέχει, χάνεται, καὶ πίνει τόλμην πίνει ὁ ὀφθαλμὸς ἀπὸ τ᾿ ἄστρον, ὁποῦ χύνει κύματα ἄφθαρτα φωτός. 61. Πλανημένη ἡ φαντασιά του μέσα στὸ μέλλον τὸ ἀργό, ποὺ προσμένει τ᾿ ὄνομά του νὰ τὸ κάμη πλέον λαμπρό, 62. ὁλοφλόγιστη πηδάει εἰς σὲ μία ματιοῦ ροπή. Στρέφει ἀπεκεὶ καὶ κοιτάει. Ἀνεκδιήγητη ἀντηχεῖ, 63. ἀπ᾿ τοῦ κόσμου ὅλου τὰ πέρατα τοῦ καιροῦ ἡ χλαλοή, καὶ διηγώντας τοῦ τὰ τέρατα τοῦ χτυπάει τὴν ἀκοή. 64. Ἔθνη ποὺ ἄλλα φοβερίζουν, φωνές, θρόνοι δυνατοί. Ἄλλοι πέφτουνε, ἄλλοι τρίζουν, καὶ ἄλλοι ἀτάραχτοι καὶ ὀρθοί. 65. Ἀπὸ φόβο καὶ ἀπὸ τρόμο, ἀπὸ βάρβαρους δεσμούς, ποὖναι σκόρπιοι εἰς κάθε δρόμο, καὶ ἀπὸ μύριους ὑβρισμούς, 66. βγαίνει, ἀνάμεσα στοὺς κρότους τῶν γενναίων ποὺ τὴν παινοῦν, καὶ κοιτοῦνται ἀνάμεσό τους γιὰ τὸ θαῦμα ποὺ θωροῦν, 67. μία γυναίκα, ποὖχε βάλει μὲς στὰ βάσανα ὁ καιρός, ξαναδείχνοντας τὰ κάλλη ποὺ τῆς ἔσβησε ὁ ζυγός, 68. μόνον ἔχοντας γιὰ σκέπη τὰ τουφέκια τὰ ἐθνικά, καὶ τὸ χαίρεται νὰ βλέπει πὼς καὶ Αὐτὸς τὴν ἀκλουθᾶ. 69. Ἄχ! συνέρχεται... ξανοίγει Ἐρινύαν φαρμακερή, ὁποῦ ἀγιάτρευτην ἀνοίγει τῆς Ἑλλάδας μίαν πληγή. 70. Ἐρινύαν ἀπὸ τὰ χθόνια ποὺ ἡ Ἑλλάδα ἀπαρατᾷ. Ἡ θεομίσητη Διχόνοια ποὺ τὸν ἄνθρωπο χαλνᾶ. 71. Ἀφοῦ ἐδιώχτηκε ἀπὸ τ᾿ ἄστρα ὅπου ἐτόλμησε νὰ πά, πάει στοὺς κάμπους, πάει στὰ κάστρα, χωρὶς ναὔβρῃ δυσκολιά. 72. Καὶ κρατώντας κάτι φίδια ποὺ εἶχε βγάλει ἀπ᾿ τὴν καρδιά, καὶ χτυπώντας τὰ πιτήδεια εἰς τοὺς Ἕλληνας, περνᾶ. 73. Καὶ ὄχι πλέον τραγούδια νίκης ὡσὰν πρῶτα, ἐνῶ τυφλά, μὲ τὸ τρέξιμο τῆς φρίκης, τούρκικα ἄλογα πολλά, 74. ἐτσακίζανε τὰ χνάρια στὴν ἀπέλπιστη φυγή, καὶ ἐγκρεμίζαν παλληκάρια τοῦ γκρεμνοῦ ἀπὸ τὴν κορφή. 75. Ὄχι, πλέον, ὄχι τὰ δυνα- τὰ στοιχεῖα νὰ μᾶς θωροῦν, καὶ νὰ ὀργίζωνται καὶ ἐκεῖνα καὶ γιὰ μᾶς νὰ πολεμοῦν. 76. Ἀλλὰ πάει στοὺς νόας μία θέρμη, ποὺ εἶναι ἀλλιώτικη ἀπ᾿ αὐτή, ὁποῦ ἐσκόρπισε στὴν ἔρμη Χίο τοῦ Τούρκου ἡ ῾πιβουλή, 77. ὅταν τόσοι ἐπέφταν χάμου, καὶ μὲ λόγια ἀπελπισιᾶς, κόψε με, ἔλεγαν, Ἀγᾶ μου, καὶ τοὺς ἔκοβεν ὁ Ἀγᾶς. 78. Ὅμως θέρμη. Ποῖος ὑβρίζει τὸν καλύτερο, καὶ ποιὸς λόγια ἀνόητα ψιθυρίζει. Ἄλλος στέκεται ὀκνηρός. 79. Ἄλλος παίρνει τὸ ποτήρι ἀποκάτου ἀπ᾿ τὴν ἐλιά, ὡσὰν νάτουν πανηγύρι, μὲ τὰ πόδια διπλωτά. 80. Καὶ ἄλλοι, ἀλίτηροι! χτυπώντας πέφτουνε στὸν ἀδελφό, καὶ παινεύονται, θαρρώντας πῶς ἐχτύπησαν ἐχθρό. 81. Καὶ τοὺς φώναξε: «Φευγᾶτε τῆς Ἐρινύας τὴν τρικυμιά. Ὤ! τί κάνετε; Ποῦ πάτε; Γιὰ φερθεῖτε εἰρηνικά. 82. »γιατί ἀλλιῶς θὲ νὰ βρεθεῖτε ἢ μὲ ξένο βασιλιά, ἢ θὰ καταφανισθεῖτε ἀπὸ χέρια ἀγαρηνά». 83. Ἀφοῦ ἐδῶ στὴν παλαιά σου κατοικία καὶ ἄλλη φορὰ μὲ διχόνοιες τὰ παιδιά σου σοῦ ἑτοιμάσανε ἐξοριά, 84. ἀπὸ τότες ὁποῦ ἐσώθη στὴν Ἑλλάδα ὁ Στρατηγός, ὁποῦ ὁ Ἕλληνας εἰπώθη καὶ τώρα ὄχι ὁ στερινός, 85. ἕως ποὺ ὁ κόσμος ἐβαστοῦσε τὸν ἀπάνθρωπον Ἀλή, ποὺ ὅσον αἷμα καὶ ἂν ρουφοῦσε τόσο ἐγύρευε νὰ πιεῖ. 86. Ἐπερνοῦσαν οἱ αἰῶνες ἢ σὲ ξένη ὑποταγή, ἢ μὲ ψεύτικες κορῶνες, ἢ μὲ σίδερα καὶ ὀργή. 87. Καὶ ἦλθε τότες καὶ ἐπερπάτει ὅπου ἐπάταγες Ἐσύ, καὶ τοῦ δάκρυζε τὸ μάτι, καὶ ἐπιθύμαε νὰ Σὲ ἰδεῖ. 88. κι ἔλεε: πότε ἔρχεσαι πάλι! Καὶ δὲν εἶναι ἀληθινό, πῶς μας εἶχε ἀδικοβάλει μὲ βρισιὲς καὶ μὲ θυμό. 89. Ἐζωγράφιζαν οἱ στίχοι τὸν γαλάζιον οὐρανό, καὶ ἐκλαιόνταν μὲ τὴν τύχη καὶ μὲ τ᾿ ἄστρο τὸ κακό, 90. εἰς τὸ ὁποῖον ἔχει νὰ σκύψει κάθε δύναμη θνητή, καὶ ἡ πατρίδα του νὰ στρίψει παντελῶς δὲν ἠμπορεῖ. 91. Τώρα ἀθάμπωτη ἔχει δόξα, καὶ μὲ φέρσιμο τερπνὸν βλέπει ἀδύνατα τὰ τόξα τῶν ἀντίζηλων ἐθνῶν. 92. Καὶ λαοὺς ἁλυσοδένει, καὶ εἰς τὰ πόδια τοὺς πατεῖ, καὶ τὸ πέλαγο σωπαίνει ἂν τοῦ σύρει μία φωνή. 93. Τέχνες, ἅρματα, σοφία, τῆνε κάνουν δοξαστῆ, ὅμως θὰ βροῦνε εὐκαιρία νὰ τὴ φθείρουνε οἱ καιροί, 94. καὶ νὰ ἰδῆ τὸ ριζικό της καθὼς εἶναι ἡ καταχνιά, ποὺ εἰς τὸ κλίμα τὸ δικό της κρύβει τὴν ἀστροφεγγιά. 95. «Ποῦ εἶν᾿, θὰ λένε σαστισμένοι, τὸ Λεοντάρι τὸ Ἀγγλικό; Εἶναι ἡ χήτη τοῦ πεσμένη, καὶ τὸ μούγκρισμα βουβό». 96. Ἀλλ᾿ ἡ Ἑλλὰς νὰ ξαναζήσει ἦταν ἄξια, καὶ νὰ ἰδεῖ ὁ ἐρχομὸς νὰ τὴν τιμήσει τοῦ ὑψηλότατου Ποιητή. 97. Ἔστεκε στὸ μισημένο τὸ ζυγὸ μ᾿ ἀραθυμιά. Τὸ ποδάρι εἶχε δεμένο, ἀλλὰ ἐλεύθερη καρδιά. 98. Ἐκαθότουνε εἰς τὰ ὄρη ὁ Σουλιώτης ξακουστός. Νὰ τὸν διώξει δὲν ἠμπόρει πείνα, δίψα, καὶ ἀριθμός. 99. Συχνὰ σπώντας τὰ θηκάρια μὲ τὰ χέρια τὰ λιγνά, ὁρμοῦν σ᾿ ἄπειρα κοντάρια. Τὲς γυναῖκες τῶν συχνά, 100. μεγαλόψυχα τραβάει τὸν ἴδιον αἴσθημα τιμῆς, ποὺ κοιτώντας τὸν Κομβάϋ εἶχε ὁ ἀνδρεῖος Τραγουδιστής. 101. Τὲς ἐμάζωξε εἰς τὸ μέρος τοῦ Τσαλόγγου τὸ ἀκρινὸ τῆς ἐλευθεριᾶς ὁ ἔρως καὶ τὲς ἔμπνευσε χορό. 102. Τέτοιο πήδημα δὲν τὸ εἶδαν οὔτε γάμοι, οὔτε χαρές, καὶ ἄλλες μέσα τους ἐπήδαν ἀθωότερες ζωές. 103. Τὰ φορέματα ἐσφυρίζαν καὶ τὰ ξέπλεκα μαλλιά, κάθε γύρο ποὺ ἐγυρίζαν ἀπὸ πάνου ἔλειπε μία. 104. Χωρὶς γόγγυσμα κι ἀντάρα πάρα ἐκείνη μοναχά, ὁποῦ ἔκαναν μὲ τὴν κάρα, μὲ τὰ στήθια, στὰ γκρεμά. 105. Στὰ ἴδια ὄρη ἐγεννηθῆκαν καὶ τὰ ἀδάμαστα παιδιά, ποὺ τὴν σήμερο ἐχυθῆκαν πάντα οἱ πρῶτοι στὴ φωτιά. 106. Γιατί, ἀλίμονον! γυρίζοντας τοὺς ηὖρε ὁ Μπάϋρον σκυθρωπούς; Ἐγυρεύανε δακρύζοντας τὸν πλέον ἔνδοξο ἀπ᾿ αὐτούς. 107. Ὅταν στῆς νυχτὸς τὰ βάθη τὰ πάντα ὅλα σιωποῦν, καὶ εἰς τὸν ἄνθρωπο τὰ πάθη, ποῦναι ἀνίκητα, ἀγρυπνοῦν, 108. καὶ γυρμένοι εἰς τὸ πλευρό τους οἱ στρατιῶτες τοῦ Χριστοῦ, μύρια βλέπουν στ᾿ ὄνειρό τους ξεψυχίσματα τοῦ ἐχθροῦ, 109. αὐτὸς ἄγρυπνος στενάζει, καὶ εἰς τὴν πλάκα τὴν πικρή, ποὺ τὸν Μπότσαρη σκεπάζει, γιὰ πολλὴ ὥρα ἀργοπορεῖ. 110. Ἔχει πλάγιασμα θανάτου καὶ ἄλλος ἄντρας φοβερὸς εἰς τὰ πόδια τοῦ ἀποκάτου, καὶ εἶναι ἀντίκρυ τοῦ ὁ ναός. 111. Ἀκριβὸ σὰν τὴν ἐλπίδα ποὺ ἔχει πάντοτε ὁ θνητός, γλυκοφέγγει ἀπ᾿ τὴ θυρίδα τῆς Ἁγίας Τράπεζας τὸ φῶς. 112. Μέσαθε ἔπαιρνε ὁ ἀέρας μὲ δροσόβολη πνοὴ τὸ λιβάνι τῆς ἡμέρας, καὶ τοῦ τόφερνε ὡς ἐκεῖ. 113. Δὲν ἀκοῦς γύρου πατήματα. Μον᾿ τὸν ἴσκιο τοῦ θωρεῖς, ὁποῦ ἁπλώνεται στὰ μνήματα, ἔρμος, ἄσειστος, μακρύς, 114. καθὼς βλέπεις καὶ μαυρίζει ἴσκιος νέου κυπαρισσιοῦ, ἂν τὴν ἄκρη του δὲν ῾γγίζει αὔρα ζέφυρου λεπτοῦ. 115. Πές μου, Ἀνδρεῖε, τί μελετοῦνε οἱ γενναῖοι σου στοχασμοί, ποὺ πολληώρα ἀργοποροῦνε εἰς τοῦ Μάρκου τὴν ταφή; 116. Σκιάζεσαι ἴσως μὴ χουμήσουν ξάφνου οἱ Τοῦρκοι τὸ πρωί, καὶ τὸ στράτευμα νικήσουν, ποὺ ἔχει ἀνίκητην ὁρμή; 117. Σκιάζεσαι τοὺς Βασιλιάδες, ποὺ ἔχουν Ἕνωσιν Ἱερή, μὴ φερθοῦνε ὡσὰν Πασάδες στὸν Μαχμοὺτ ἐμπιστευτοί; 118. Ἤ σοῦ λέει στὰ σπλάχνα ἡ φύσις μ᾿ ἕνα κίνημα κρυφό: «Τὴν Ἑλλάδα θὲ ν᾿ ἀφήσεις, γιὰ νὰ πᾶς στὸν Οὐρανό;» 119. Βγαίνει μάγεμα ἀπ᾿ τὴ στάχτη τῶν Ἡρώων, καὶ τὸν βαστᾶ, καὶ τὴ θέλησι τοῦ ἀδράχτει. Τότε αἰσθάνεται μὲ μία, 120. τὴν ἀράθυμη ψυχή του, ποὺ μὲ φλόγα ἀναζητεῖ νὰ τοῦ σύρει τὸ κορμί του σὲ φωτιὰ πολεμική. 121. Τοῦ πολέμου ἔνδοξοι οἱ κάμποι! Εἶδ᾿ ἡ Ἑλλάδα τολμηρὰ καὶ τὸ Σοφοκλῆ νὰ λάμπει μέσα στὴν ἀρματωσιά. 122. Καὶ εἶδε Αὐτόν, ποὺ παρασταίνει μαζωμένους τοὺς Ἑφτὰ στὴν ἀσπίδα αἱματωμένη, ὅπου ὠρκόνονταν φριχτά. 123. Ἐτραγούδααν προθυμότερα τὲς ὠδὲς τοῦ τὰ παιδιά, καὶ αἰσθανότανε ἀντρειότερα στὴν ἀνήλικη καρδιά. 124. Καὶ τὰ μάτια τοὺς γελοῦσαν, μάτια μαῦρα ὡς τὴν ἐλιά. Τῶν μορφῶν, ὁποῦ βαστοῦσαν τραγουδώντας τὲς γλυκά. 125. Στὴ φωτιά! καὶ θρέφει ἐλπίδα νὰ νικήσει, νὰ ἠμπορεῖ νὰ ἐπιστρέψει στὴν Πατρίδα, τὸ κοράσιό του νὰ εὑρεῖ. 126. Νὰ τοῦ λέγει μ᾿ ἕνα δάκρυ: «Χαίρου, τέκνο μου ἀκριβό, εἰς τοῦ στήθους μου τὴν ἄκρη ἐλαβώθηκα καὶ ἐγώ. 127. Βάλε, φῶς μου, τὴν παλάμη εἰς τὰ στήθια τοῦ πατρός. Νά, τὴν ζώνη ποὺ ἔχει κάμει κόρη τούρκισσα τοῦ ἀντρός». 128. Καὶ τὸ πέλαγο ἀγναντεύει ἴσως τώρα ἡ κορασιά, καὶ ξεφάντωση γυρεύει μὲ τραγούδια τρυφερά. 129. «Τὸν γονιό μου, Πρόνοια Θεία, κᾶμε τόνε νικητή, εἰς τὰ χώματα, στὰ ὁποῖα ἡ γυναίκα ἀπαρατεῖ 130. τὰ στολίδια, τὸν καθρέφτη, καὶ ἀποκάτου ἀπ᾿ τὸ βυζὶ ζώνεται ἄρματα, καὶ πέφτει ὅπου κίνδυνο θωρεῖ. 131. Κᾶμε Ἐσὺ μὲ τὴν μητέρα τὴ γλυκειά μου νὰ ἑνωθεῖ ἔλα γρήγορα, πατέρα, ὅλη ἡ Ἀγγλία σὲ καρτερεῖ. 132. Τὸ καράβι πότε ἀράχνει εἰσὲ θάλασσα ἀγγλική; Μοῦ σπαράζουνε τὰ σπλάχνη, ὁποῦ μοῦ ἔκανες ἐσύ. 133. Πές, πότ᾿ ἔρχεσαι;»... Ὁλοένα εἰν᾿ τὸ πλοῖο του στὰ νερά, ποὺ φλοισβήζουνε σχισμένα, καὶ ποσῶς δὲν τ᾿ ἀγροίκα. 134. Ποῖος, ἀλίμονον! μᾶς δίνει μίαν ἀρχὴ παρηγοριᾶς; Ἀπ᾿ αὐτὸν δὲ θὲ νὰ μείνει μήτε ἡ στάχτη του μὲ μᾶς. 135. Θὰ τὴν ἔχουν ἄλλοι!... Ὤ! σύρε, σύρε, Μπάϋρον, στὸ καλό. Ὕπνος ἔξαφνα σὲ πῆρε, ποὺ δὲν ἔχει ξυπνημό. 136. Εἶναι ἀδιάφορο, δὲ βλάβει, ἂν ἐκεῖ σιμοτινὸ πλέξει ἢ τούρκικο καράβι, ἢ καράβι ἑλληνικό. 137. Ἄκου, Μπάϋρον, πόσον θρῆνον κάνει, ἐνῶ σὲ χαιρετᾶ, ἡ πατρίδα τῶν Ἑλλήνων. Κλαῖγε, κλαῖγε, Ἐλευθεριά. 138. Γιατί ἐκείτοταν στὴν κλίνη, καὶ τοῦ ἐβάραινε πολὺ πῶς γιὰ πάντα εἶχε νὰ μείνει, καὶ ἀπὸ Σὲ νὰ χωριστεῖ. 139. Ἀρχινάει τοῦ ξεσκεπάζει ἄλλον κόσμο ὁ λογισμὸς καὶ κάθε ἄλλο σκοταδιάζει, καὶ τοῦ κρύβεται ἀπ᾿ ἐμπρός. 140. Ἀλλὰ ἀντίκρυ ἀπὸ τὰ πλάσματα τοῦ νοὸς τὰ ἀληθινά, τοῦ προβαίνουν δυὸ φαντάσματα ὁλοζώντανα καὶ ὀρθά. 141. Ἡ ἀκριβή του θυγατέρα, καθὼς ἔμεινε μικρή, ἐνῶ ἡ τύχη τὸν πατέρα, ἐκαλοῦσε ἀλλοῦ, καὶ Ἐσύ, 142. Ἐσύ, θεία τοῦ ἀνθρώπου εἰκόνα, μὲ τὰ φέγγη σου, καὶ αὐτὴ ὅπου σ᾿ ἔφθανε στὸ γόνα μὲ τὴν ὤρια κεφαλή, 143. γιὰ λίγη ὥρα τοῦ σηκώνεται τοῦ ἄλλου κόσμου τὴ θωριά, καὶ σ᾿ ἐσᾶς ἀντισηκώνεται μὲ τὴν πρόθυμη ἀγκαλιά. 144. Ἔτσι ὁ Ἄνθρωπος τοῦ Αἰῶνος, ὅταν ἔπαυε νὰ ζεῖ, καθὼς ἤθελεν ὁ φθόνος, σ᾿ ἕνα ἀγνώριστο νησί, 145. καὶ εἶχε μάρτυρα εἰς τὸ βράχο τοῦ Θεοῦ τὸν ὀφθαλμό, καὶ τριγύρω τοῦ μονάχο τοῦ πελάου τὸ γογγυτό. 146. Ἐνῶ ἀνάδινε ἡ ψυχῆ του μόνους ἄφησε νὰ ἐλθοῦν ἡ Γαλλία καὶ τὸ παιδί του πρὸς τὰ μάτια, πρὶν σβησθοῦν. 147. Καὶ ὄχι ἡ μοίρα, ὁποῦ σαράντα νίκες τοῦ ἄδραξε ἡ σκληρή, καὶ βαρύτερη εἶναι πάντα σὲ καρδιὰ βασιλική. 148. Ὄχι ἡ δόξα ἡ περασμένη, ποὺ μὲ βία πολεμικὴ τοῦ ἔδειχνε τὴν Οἰκουμένη, λέγοντάς του: Ἀκαρτέρει, 149. Στὴν ταφή του μὲ τὴν πάχνη χύν᾿ ἡ βρύση τὸ νερό, ποὺ τοῦ δρόσισε τὰ σπλάχνη, εἰς τὸ ψυχομαχητό. 150. Τὲς ἡμέρες, ὁποῦ ἂν μόνο τ᾿ ὄνομά του ἤθελε πεῖς, ὁλογόστευαν στὸ θρόνο τὴν αὐθάδεια οἱ βασιλεῖς, 151. κατά μας καὶ Αὐτὸς ἀκόμη εἶχε ρίξει μία ματιά. Εἶναι ἡ δάφνη ὡραῖα στὴν κόμη, ὅταν φέρνει ἐλευθεριά. 152. Ὤ! νὰ μάθαινε ὁ Μεγάλος πόσην ἔδειξε χαρὰ ἀγροικώντας ἕνας Γάλλος: ἐχαθῆκαν τὰ Ψαρά. 153. Φωνὴν τρόμου ἡ Ἑλλάδα σύρνει, σύρνει, καὶ ἔπειτα σιωπεῖ. Ὅμως κρότους μὲς στὴ Σμύρνη ὅλη ἡ νύχτα ἠχολογεῖ. 154. Νά, ἀνθοστόλιστο τραπέζι. Δὲν εἶν᾿ γέννημα Τουρκῶν, ὁποῦ τρώοντας περιπαίζει τὴν ἀντρεία τῶν Ψαριανῶν. 155. Μύρια λόγια, γέλια μύρια, καὶ χτυποῦν τὰ φωτερὰ στὰ ὁλογέμιστα ποτήρια, καὶ στὰ γέλια τὰ τρελλά. 156. Μὲ ἁρμονίες τοὺς κράζει ἡ λύρα, καὶ ἐπετάχτηκαν ὁμού, λυσσιασμένοι ἀπὸ τὴν πύρα τῆς χαρᾶς καὶ τοῦ κρασιοῦ. 157. Καὶ χορεύουνε τριγύρου... Γειά σας, Γάλλοι εὐγενικοί! Εἶν᾿ τὰ χώματα τοῦ Ὁμήρου ποὺ τὸ πόδι σας πατεῖ! 158. Γιατί μες᾿ στ᾿ ἀχρεία τους σπλάχνη τὸ φαγὶ καὶ τὸ ποτὸ σὲ φαρμάκι δὲν ἀλλάχνει, νὰ τοὺς φάει τὸ σωθικό; 159. Καὶ ἀπ᾿ τὴ μάνητα ν᾿ ἀνάψει ἀρμοδιώτερος χορός, τὸν ὁποῖον μόνος νὰ πάψει σκληρὸς θάνατος καὶ ἀργός, 160. γιὰ ν᾿ ἀρχίσουν τὴ χαρά τους, ὄντας φάσματα ἐλαφρά, ἐμπροστὰ στὸ βασιλιά τους, καὶ στὸ Μπάϋρον ἐμπροστά, 161. ὁποῦ φθάνοντας κεῖ κάτου ἴσως τούμεινε ὡς ἐκεῖ ἡ ἀέρινη ἀγκαλιά του, σὰν πρωτύτερα, ἀνοιχτή! 162. Τόνε βλέπω! Τοῦ προβαίνουν ἄλλα φάσματα γοργά, ποὺ ἀκατάπαυστα πληθαίνουν σφόδρα, καὶ εἶναι Ἑλληνικά. 163. Γιὰ τὴν ποθητὴν Ἑλλάδα τόσο πρόθυμα ρωτοῦν, σὰν νὰ ἐζήτααν τὴ γλυκάδα τοῦ φωτὸς νὰ ξαναϊδοῦν. 164. Κλάψες ἄμετρα χυμένες, χέρια ἁπλότρεμα, κραυγές, ποὺ ἀπ᾿ τ᾿ς ἀντίλαλους πωμένες εἶναι πλέον τρομαχτικές. 165. Κειὸς σεβάσμια προχωρώντας, καὶ μὲ ἀνήσυχες ματιές, τὰ προσώπατα κοιτώντας, καὶ κοιτώντας τὲς πληγές: 166. «Ἡ Διχόνοια κατατρέχει τὴν Ἑλλάδα. Ἂν νικηθεῖ, ΜΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΧΕΙ, τ᾿ ὄνομά σας ξαναζεῖ».

---

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ – ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ – ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ


Η Αθήνα βιάστηκε και πάλι να δώσει το «πράσινο φως» για την ευρωπαϊκή πορεία της Αλβανίας


Την Πέμπτη 26 Μαρτίου το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο έδωσε το πράσινο φως για έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Ε.Ε. με την Αλβανία και τα Σκόπια.


Μεταξύ των χωρών που έδωσαν την συγκατάθεση τους για την εξέλιξη αυτή ήταν η Ελλάδα.
Πέρασε ένας χρόνος και πέντε μήνες από την ημέρα που δολοφονήθηκε από την αλβανική αστυνομία ο Βορειοηπειρώτης Κωνσταντίνος Κατσίφας, με την δικαιοσύνη της γείτονος χώρας να μην έχει εκδώσει ακόμα το πόρισμα που θα διαλευκάνει την υπόθεση.

Τον τελευταίο χρόνο οι αλβανικές αρχές έχουν απαγορεύσει άνευ αιτιολογίας σε εκατοντάδες Έλληνες πολίτες την είσοδο στην επικράτεια της Αλβανίας, ενώ καθυστερούν αδικαιολόγητα στις μεθοριακές διαβάσεις πάμπολλους Έλληνες Βορειοηπειρώτες.

Πολλούς δε από αυτούς, οι οποίοι δραστηριοποιούνται στην διεκδίκηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας, τους οδηγούν στα γραφεία της Ασφάλειας στο Αργυρόκαστρο ή στους Άγιους Σαράντα για ανάκριση και άσκηση ψυχολογικής πίεσης.

Τα προβλήματα με το ιδιοκτησιακό και τον αυτοπροσδιορισμό των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου, είναι χρονίζοντα και ανεπίλυτα, με ευθύνη πάντα των Τιράνων.

Τον τελευταίο μήνα γίνονται όλο και πιο έντονα τα σενάρια για μετεγκατάσταση μουσουλμάνων μεταναστών απευθείας από την Τουρκία στην αλβανική επικράτεια και ειδικά σε περιοχές που διαβιεί η Εθνική Ελληνική Μειονότητα.

Σε όλα αυτά ήρθαν να προστεθούν την Κυριακή 5 Απριλίου, οι προσαγωγές και ανακρίσεις δέκα κατοίκων της Χιμάρας από την Κεντρική Διεύθυνση της Αστυνομίας της Αλβανίας, οι οποίοι ύψωσαν κατά τις προηγούμενες ημέρες έναν μεγάλο σιδερένιο Σταυρό στην Ιερά Μονή Παναγίας της Αειθαλιώτισσας, μία κίνηση συνήθης και αυτονόητη για την επισήμανση ιερών τόπων.

«Στο κείμενο για την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Αλβανία προβλέπεται η υποχρέωση σεβασμού των δικαιωμάτων της ελληνικής μειονότητας, συμπεριλαμβανομένης τόσο της απογραφής και του δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού όσο και της καταγραφής της ιδιοκτησίας.

Θα παρακολουθούμε στενά την πρόοδο και τη συμμόρφωση των δύο χωρών (σ.σ. Αλβανία, Σκόπια) στην υλοποίηση των δεσμεύσεών τους», δήλωσε ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, σχολιάζοντας την έγκριση για την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων ΕΕ – Αλβανίας.

Στα τριάντα χρόνια από την πτώση του κομουνιστικού καθεστώτος των Τιράνων, η Αθήνα δίνει ξανά και ξανά την συγκατάθεση της για ένταξη ή σύνδεση της Αλβανίας με τους ευρωπαϊκούς και διεθνείς θεσμούς, βασιζόμενη στα ευχολόγια περί «σεβασμού των δικαιωμάτων της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας».

Αυτό που βλέπουμε στην πράξη όμως εδώ και τρεις δεκαετίες από την αλβανική πλευρά, είναι να υφαρπάζονται οι περιουσίες των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου, να τρομοκρατούνται όσοι Βορειοηπειρώτες αγωνίζονται για τα δίκαια τους, ακόμα και συρόμενοι στα δικαστήρια με αστείες κατηγορίες και τέλος, σε ορισμένες περιπτώσεις, να δολοφονούνται πρόσωπα που δεν διαπραγματεύονται την ελληνική τους ταυτότητα.

Η Μητέρα Ελλάδα ας πράξει επιτέλους έστω και την ύστατη στιγμή το αυτονόητο για τον Ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου, αξιοποιώντας στο έπακρο τα διπλωματικά της όπλα.

Κίνηση για την Αναγέννηση της Βορείου Ηπείρου

6 Απριλίου 2020

Βουλευτής Κορυτσάς κ Γ Καραμέλος: Είμαστε δίπλα στους Χειμαρριώτες! - Deputeti i Korçës z L Karamelo: Jemi pranë Himariotëve!

Δελτίο Τύπου. Οι βίαιες και καθόλου δημοκρατικές πράξεις των αρμόδιων οργάνων της τάξης εις βάρος των ορθόδοξων πιστών της Χειμάρρας, μετά την ύψωση εκ μέρους τους, του Τιμίου Σταυρού στη Ι Μ της Ζωοδόχου Πηγής, μας έχουν αγανακτήσει υπερβολικά. Αυτά δείχνουν πως η κυβέρνηση του κ Ράμα δεν έχει κάνει ούτε βήμα μπρος για το σεβασμό των θρησκευτικών ελευθεριών, ούτε στην ελεύθερη έκφραση της εθνικής ταυτότητας αλλά και της δημιουργίας και καλλιέργειας του πνεύματος εθνικής και θρησκευτικής συμβίωσης. Καταγγέλλοντας δυναμικά  αυτές τις πράξεις και νοοτροπίες μεγαλομανίας ζητούμε μια γρήγορη αντίδραση της κυβέρνησης ώστε να μην προκαλέσει συγκρούσεις, εχθρότητα και μίσος ιδιαίτερα τώρα στα πρόθυρα εκκίνησης των διαπραγματεύσεων  ένταξης στην ΕΕ. Είμαστε δίπλα στους ορθόδοξους της Χειμάρρας , μας εμπνέει η πράξη τους στις παραμονές της Εορτής της Αναστάσεως. Ένας σταυρός παραπάνω υψωμένος εκπροσωπεί κυρίως την συγχώρεση, την πίστη, την δόξα και την ελπίδα στον Θεό, ώστε όλοι μαζί να ξεπεράσουμε αυτές τις δύσκολες στιγμές. Γρηγόρης Καραμέλος Βουλευτής Περιφέρειας Κορυτσάς.

Deklarate per shtyp. Veprimet e dhunshme e aspak demokratike te organeve policore ndaj besimtareve orthodhokse himariote, pas ngritjes nga ana e tyre te Kryqit ne Manastirin e Burimit Jetëdhënës , na kane indinjuar pa mase. Ato tregojne se qeveria e z.Rama nuk ka bere asnje hap perpara ne respektimin e lirise te besimit fetar, ne shprehjen e lire te identitetit etnik dhe ne krijimin e kultivimin e frymes te bashkejeteses etnike e fetare. Duke denoncuar me force keto veprime e kete mendesi megalomane kerkojme reflektim te shpejte nga ana e qeverise per te mos nxitur konflikt, armiqesi e urrejtje, aq me shume tani ne prag te hapjes te negociatave me BE.   Jemi prane besimtareve orthodhose himariote, na frymezon veprimi i tyre ne prag te Festes te Pashkeve. Nje Kryq me shume i lartesuar eshte me shume ndjese, besim, lavdi, shprese tek Zoti per te kaluar se bashku situatat e veshtira.  Ligoraq Karamelo, Deputet i Qarkut te Korces.