Το λυχνάρι. - Kandilja.

Το λυχνάρι. Κάποτε ήταν ένα λυχνάρι γεμάτο λάδι. Μια μέρα που τ’ ανάψανε, φώτισε πάρα πολύ. Σαν είδε τη φλόγα του, άρχισε να καυχιέται και να λέει: «Κοιτάξτε με! Κοιτάξτε με πόσο φωτίζω! Καλέ, τι φως είναι αυτό που έχω! Λυχνάρι είμαι γω ή αστέρι τ’ ουρανού, λαμπρότερο κι απ’ τον ήλιο; Κρίμα που βρίσκομαι σ’ αυτό το τραπέζι και δεν είμαι ψηλά στον ουρανό να φωτίζω όλο τον κόσμο!». Εκείνη την στιγμή, φύσηξε ένα ελαφρό αεράκι και… το λυχνάρι έσβησε… Ο άνθρωπος που δούλευε κάτω από το φως του λυχναριού, δεν έλεγε τίποτα. Μόνο χαμογελούσε… Όταν όμως έσβησε και πήγε να το ανάψει ξανά, του είπε: -Φώτιζε, λυχνάρι και μη μιλάς. Μην ξεχνάς ότι είσαι ένα κοινό λυχνάρι, και μη μιλάς. Μην ξεχνάς ότι είσαι ένα κοινό λυχνάρι, και μη μιλάς. Μην ξεχνάς ότι είσαι ένα κοινό λυχνάρι και ότι το πιο ελαφρό φύσημα του αέρα σε σβήνει….» Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν πως έχουν μεγάλες ικανότητες. Ακόμα και να διοικήσουν τον κόσμο!. Μικροί και μεγάλοι, αγράμματοι και μορφωμένοι μοιάζουν με το λυχνάρι. Όλοι είμαστε ένα λυχνάρι. Μύθοι Αισώπου Ετοίμασε Πελασγός Κορυτσάς.

Kandilja. Dikur ishte një kandile plot me vaj. Një ditë që e ndezën ndriçoi shumë. Sapo pa flakën e saj, filloi që të lavdërohej dhe të thotë: “Më shiko! Më shiko sa shumë ndriçoj! Hej, çfarë drite është kjo që kam! Kandile jam unë apo yll në qiell më i ndritshëm se dielli? Më vjen keq që gjendem në këtë tavolinë dhe jo lart në qiell që të ndriçoj gjithë botën!” Në atë çast, fryu një erë e lehtë dhe ... kandilja u shua... Njeriu që punonte poshtë dritës së kandiles, nuk thoshte asgjë. Thjesht buzëqeshte.. Por kur u shua dhe shkoi ta ndizte sërish, i tha: -         Ndriço, kandile dhe mos fol. Mos harro që je një kandile e thjeshtë dhe mos fol. Mos harro se je një kandile e zakonshme dhe se me një fryrjen e një ere të lehtë të shuhesh...” Shumë njerëz besojnë se kemi aftësi të mëdha. Akoma dhe të drejtojnë botën! Të vegjël e të mëdhenj, të pashkolluar dhe të edukuar ngjasojnë me kandilen. Të gjithë jemi një kandile. Marrë nga fabulat e Ezopit Përktheu B

Περί Αισιοδοξίας-Mbi optimizmin.

Περί Αισιοδοξίας Δεν θα μπορούσα να αποκαλέσω τον εαυτό μου Χριστιανό, εάν δεν ήμουν αισιόδοξος. Και αν αποκαλούσα τον εαυτό μου Χριστιανό και δεν ήμουν αισιόδοξος δεν θα ήμουν ειλικρινής Χριστιανός. Και όλοι εσείς δεν είσθε αισιόδοξοι. Ο Χριστιανισμός αποτελεί το μέγιστο κάστρο αισιοδοξίας. Ο Χριστιανισμός θεμελιώνεται στην πίστη, την ελπίδα και την αγάπη. Γιατί αυτά τα τρία μόνο σώζουν : η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη συναποτελούν την αισιοδοξία. Μόνον η αισιοδοξία μας σώζει. Αν δεν έχουμε αισιοδοξία, δεν έχουμε πίστη. Χωρίς πίστη είμαστε σαν τα ζώα που σήμερα το πρωί σφαγιάστηκαν στο σφαγείο. Χωρίς την αισιοδοξία, όλοι μας είμαστε ανάπηροι. Μεγαλύτερη αναπηρία έχει ο άνθρωπος χωρίς αισιοδοξία παρά ο άνθρωπος χωρίς πόδια. Ο Θεός εν σοφία πάντα έκτισε. Στο πρόσωπο του αισιόδοξου καθημερινά πέφτουν οι ακτίνες του ηλίου, του ζεσταίνουν και του φωτίζουν την ψυχή, ενώ το πρόσωπο του απαισιόδοξου μένει χωρίς τον ήλιο, με αποτέλεσμα η ψυχή του να είναι κρύα και σκοτεινή. Ο πρώτος καθημερινά βλέπει τα λουλούδια, ενώ ο δεύτερος τον σκουπιδότοπο. Δεν μπορεί να υπάρξει καμία δημιουργία χωρίς αισιοδοξία. Αδελφοί μου ας είμαστε αισιόδοξοι. Ας ατενίσουμε τον κόσμο μας την ημέρα, ας δούμε ψηλά στον ουρανό την νύχτα και ας έχουμε πίστη στον Θεό. Υπάρχει ο Δημιουργός, ο Πλάστης του κόσμου και Πατέρας μας. Η σκέψη αυτή ας είναι η βάση της αισιοδοξίας μας. Κάθε σπόρος αφού σαπίσει, τότε βλαστάνει και γίνεται λουλούδι . Με το θάνατο σαπίζουμε, για να βλαστήσουμε στην άλλη ζωή Επειδή είμαστε παιδιά ενός αθάνατο Πατέρα, γι’αυτό είμαστε και εμείς οι ίδιοι αθάνατοι. Τι είδους Πατέρας θα ήταν αυτός, που δεν θα δημιουργούσε παιδιά όμοια μ’ Αυτόν; Ποιος πατέρας θα ζούσε δισεκατομμύρια χρόνια και θα είχε γιούς των οποίων η ζωή δεν διαρκεί ούτε εκατό χρόνια; Ας είμαστε αισιόδοξοι, επειδή κανείς δίκαιος δεν θα πάει στην κόλαση  και ούτε ένα μη μετανοιωμένος αμαρτωλός στον παράδεισο. Ο άνθρωπος όμως για να κατορθώσει να εισέλθει στον παράδεισο, πρέπει πρώτα ο παράδεισος  να εισέλθει μέσα του. Στην κόλαση οδηγείται αυτός που η κόλαση υπάρχει ήδη μέσα στην ψυχή του. Ο παράδεισος είναι αθάνατη χαρά και θεϊκή ανύψωση. Η κόλαση είναι αιώνια λύπη και η γεμάτη ενοχές και τύψεις συνείδηση. Η τιμωρία των αμαρτωλών και η ανταμοιβή των Δίκαιων είναι η υψηλότεροι μαθηματικοί νόμοι της οικουμένης. Ας είμαστε αισιόδοξοι, ακόμη και όταν ζημιωνόμαστε, γιατί η ζημιά μας δεν είναι ποτέ άστοχη και χωρίς λόγο . Τα βάσανα μας είναι σημαντικός παράγοντας στην συνολική πορεία ζωής της ανθρωπότητάς. Τα βάσανά μας είναι μισθός με τον οποίο πληρώνουμε εισιτήριο, για να εισέλθουμε στον τόπο τον οποίο φωτίζει ο Θεός με πολλούς ήλιους. (Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Να είμαστε αισιόδοξοι ό, τι και αν συμβαίνει, σελ 15-16).

Mbi optimizmin. Nuk do të mund ta quaja veten i Krishter nëse nuk isha optimist. Nëse do të quaja veten time të Krishter dhe nuk isha optimist nuk do të isha një i Krishter i sinqertë. Të gjithë ju nuk jeni optimistë. I Krishteri përbën kështjellën maksimale të optimizmit. I Krishteri bazohet tek besimi, shpresa dhe dashuria. Sepse këto të treja vetëm, shpëtojnë: besimi, shpresa dhe dashuria. Shpresa, besa dhe dashuria përbëjnë optimizmin. Vetëm optimizmi na shpëton. Nëse nuk kemi optimizëm nuk kemi besim Pa besim jemi si kafshët që sot në mëngjes u therrën në therrtore. Pa optimizëm, jemi të gjithë invalidë. Invaliditet më të madh ka njeriu pa optimizëm sesa një njeri pa këmbë. Zoti i ndërtoi të gjitha me mençuri. Tek fytyra e optimistit çdo ditë bien rrezet e djellit, i ngrohin fytyrën dhe i ndriçojnë shpirtin, ndërsa fytyra e pesimistit mbetet pa djell, me rezultat shpirti i tij të jetë i ftohtë dhe i errët. I pari çdo ditë shikon lulet, ndërsa tjetri vendin e plehrave. Nuk mund të ekzistojë asnjë lloj krijimi pa optimizmin. Të dashurit e mi le të jemi optimistë. Le të shohim botën tonë, ditën, le të shohim lart në qiell natën dhe le të kemi besim tek Zoti. Ekziston Krijuesi, Bërësi i kësaj bote dhe Ati ynë. Ky mendim le të jetë baza e optimizmit tonë. Çdo farrë pasi kalbet çel dhe bëhet lule. Me vdekjen kalbemi, që të çelim në jetën tjetër. Mqs  jemi fëmijë të një Ati të pavdekshëm, për këtë jemi dhe ne po ashtu të pavdekshëm. Çfarë babai do të ishte ai që nuk do të krijonte fëmijët e Tij të ngjashëm me veten? Cili at do të jetonte miliarda vjet dhe do të kishte për fëmijë ata që jeta e tyre nuk zgjat as 100 vjet? Le të bëhemi optimistë, sepse asnjë i drejtë nuk shkon në ferr dhe asnjë mëkatar i pa penduar në parajsë. Por, njeriu që t’ia dalë të hyjë në parajsë , në fillim duhet që parajsa të hyjë brenda tij. Në ferr shkon ai që ferri ekziston tashmë brenda shpirtit të tij.  Parajsa është një gëzim i pavdekshëm dhe lartësim hyjnor. Ferri është hidhërim i përjetshëm ndërgjegjie e mbushur plot ndjenja faji dhe brenga. Ndëshkimi i mëkatarëve dhe shpërblimi i të drejtëve janë ligjet më të larta matematikore të universit Le të jemi optimistë edhe kur dëmtohemi sepse dëmi ynë nuk është kurrë pa qëllim dhe pa arsye. Mundimet tona janë element i rëndësishëm në rrugëtimin total të jetës së njerëzimit. Mundimet tona janë shpërblimi me të cilin paguajmë biletën, që të hyjmë në vendin të cilin ndriçon Zoti me shumë djej. (Shën Nikolla Velimiroviç. Të jemi optimistë çfarë do që të ndodhë., fq 15-16). Përktheu B.T

Μήνυμα από την Γερόντισσα Θέκλα

Ευρισκόμενη στην τέταρτη εβδομάδα της καραντίνας και εν όψει των Αγίων ημερών του Πάσχα, πιεζόμενη από το άγχος και τον φόβο που προσπαθούν να μας επιβάλουν, την πίεση που δημιουργεί η διακυβέρνηση του μοναστηριού κάτω από αυτές τις συνθήκες και την βαθιά λύπη με τη οποία γεμίζει την καρδιά μου ο πόνος και η θλίψη των ανθρώπων γύρω μας για την  στέρηση κάποιων βασικών αναγκών και κυρίως την στέρηση της μεγίστης παρηγοριάς και πηγής δυνάμεως που είναι ο εκκλησιασμός και του δυνατότερου φαρμάκου που είναι η Θεία Kοινωνία, κατέφυγα στην απόσυρση, στην «κατά μόνας» προσευχή και παρακάλεσα και διαρκώς παρακαλώ τον Θεό να απλώσει το άπειρο έλεος του στον κόσμο του,  να θεραπεύσει τους ασθενείς να τους δυναμώνει και να παρηγορεί και να ανακουφίζει τους ηλικιωμένους και όσους μαστίζονται από μοναξιά και έχουν κάθε μορφής δυσκολία.

Αισθανόμουν κάποια ενοχή διότι εμείς αυτή την στιγμή έχουμε αυτήν την παρηγοριά της μυστηριακής ζωής, ενώ οι αδελφοί μας την στερούνται και προσπαθούσα να βρώ τρόπο να τους παρηγορήσω. Τότε άκουσα στα αυτιά μου μια φωνή να μου λέει «για θυμήσου εσείς τι κάνατε;» Τότε σαν να άνοιξε ο νούς  μου και είδα μπροστά μου και πιστέψτε με, ξαναέζησα «εν αισθήσει» τις στιγμές εκείνες τις μοναδικές .

Όταν πήγα στο μοναστήρι το 1975 (πριν 45 χρόνια) ήταν η εποχή που η συνοδεία της μονής Φιλοθέου ήταν ακόμη μικρή σε αριθμό μοναχών και οι ιερείς ήταν ελάχιστοι. Έτσι, δεν υπήρχαν ιερείς διαθέσιμοι ώστε να εξυπηρετούν τα μετόχια. Επειδή το μοναστήρι μας ήταν μετόχι της μονής Φιλοθέου για χρόνια δεν είχαμε ιερέα. Όποτε μπορούσαν (ελάχιστες φορές) έρχονταν, αλλά ποτέ δεν μπορούσαν να απουσιάζουν από το μοναστήρι ημέρες μεγάλων εορτών. Χριστούγεννα, Πάσχα, Ευαγγελισμού, Δεκαπενταύγουστος, Πεντηκοστή κ.λ.π. πάντα είμασταν χωρίς ιερέα.

Λογικά αν αυτό γινόταν σε ενορία, οι άνθρωποι θα διαμαρτύρονταν, θα φώναζαν, θα έλεγαν άπρεπα λόγια ίσως και να καταριόταν ακόμα και ο μόνος χαρούμενος θα ήταν ο «πειράζων» με τους αγγέλους αυτού.

Σ’εμάς γινόταν το αντίθετο. Νηστεύαμε, προετοιμαζόμασταν για την θεία Κοινωνία, μαζευόμασταν στο μικρό μας παρεκκλήσι, που ήταν η προέκταση ενός διαδρόμου, (το ¼ από το εκκλησάκι μας εδώ στη Μονή) διαβάζαμε την ακολουθία μας και στο τέλος η αγιασμένη μας Γερόντισσα Μακρίνα, μας «κοινωνούσε» δίνοντας μας μεγάλο αγιασμό και αντίδωρο και πάντα μας έλεγε ότι, αν εμείς είμαστε «όπως πρέπει» τότε είναι δυνατόν αοράτως να μας κοινωνούν οι Άγιοι Άγγελοι, όπως διαβάζουμε πολλές φορές στους βίους Αγίων.

Πιστέψτε με, τότε ζήσαμε πολλές ουράνιες καταστάσεις που δεν τις ζήσαμε ξανά όταν πλέον είχαμε μόνιμο ιερέα, σαρανταλείτουργα  κ.λ.π.

Τώρα καταλαβαίνω ότι λόγω της στέρησης αλλά και του μεγάλου πόθου και της υπομονής ο Θεός μας χαρίτωνε με χάρι μαρτυρική.

Το εκκλησάκι ευωδίαζε σαν να το είχαν ράνει με μύρα. Τα μάτια μας έτρεχαν δάκρυα ασταμάτητα. Η καρδιά μας σκιρτούσε από την χάρι του Θεού.

Τις ημέρες που «κοινωνούσαμε» χωρίς κάν να το σκεφτούμε, μιλούσαμε ψυθιριστά διότι αισθανόμασταν ότι ζούσαμε σε μία μυσταγωγία. Στο στόμα μας λέγοντας την ευχή γευόμασταν σαν να είχαμε μια ευωδιαστή καραμέλα. Αισθανόμασταν την Θεία Κοινωνία και ας μην είχαμε κοινωνήσει και όλη την ημέρα προσέχαμε να μην φτύσουμε ή μασίσουμε μαστίχα και κατόπιν την πετάξουμε. Τόσο μεγάλη ήταν η αίσθηση της Θείας Κοινωνίας.

Ότι κι αν γράψω δεν είναι δυνατόν να περιγράψω την αίσθηση  της χάριτος του Χριστού που ζήσαμε εκείνες τις μέρες της στέρησης διότι δεν περιγράφεται με λόγια.

Μετά από λίγα χρόνια οι ιερείς στην μονή Φιλοθέου αυξήθηκαν και δεν είχαμε πλέον πρόβλημα.  Όλα είχαν μπεί στον ρυθμό τους.

Μετά από δεκαεννέα χρόνια όταν η υπακοή μας έφερε με την αδελφή Εφραιμία εδώ στον Καναδά αντιμετωπίσαμε πάλι το ίδιο πρόβλημα. Έλλειψη ιερέων! Η μονή μας για επτά χρόνια δεν είχε ιερέα. Τώρα όμως το πράγμα δεν ήταν τόσο σκληρό διότι οι ιερείς μας με την εντολή του Μητροπολίτη έρχονταν τις καθημερινές και λειτουργούσαν ώστε να κοινωνούμε. Όμως πάλι τα Σαββατοκύριακα και τις ημέρες των εορτών δεν είχαμε ιερέα. Οι ιερείς έπρεπε να λειτουργούν στις κοινότητες τους. Μόνες μας κάναμε τις ακολουθίες, στολίζαμε τις εικόνες, στολίζαμε τον Σταυρό την ημέρα της Υψώσεως και την Σταυροπροσκυνήσεως, βγάζαμε τον σταυρό την Μεγάλη Πέμπτη κ.λ.π. και προσπαθούσαμε να διατηρήσουμε το ηθικό και την διάθεση των νεαρών δοκίμων που είχαν πλήρη απειρία.

Αυτά μαζί με πολλά άλλα είναι τώρα ένας πλούτος εμπειρίας που υπάρχει μέσα μας και οσάκις χρειαστεί ανοίγουμε το θησαυροφυλάκιο της πείρας και διαλέγουμε ό,τι χρειαζόμαστε ανάλογα  με την περίπτωση.

Ξαφνικά σαν να ανοίχτηκε ο νούς μου, ξαναέζησα όλη αυτή την πνευματική κατάσταση πολύ έντονα σαν μια απάντηση στην προσευχή μου και το μήνυμα ήταν ότι όποιος ετοιμασθεί με ταπείνωση, χωρίς γογγυσμό και διαμαρτυρία, με πολύ προσευχή και πίστη στην πρόνοια του Θεού και πάρει τον αγιασμό και το αντίδωρο αντί της Θείας Κοινωνίας και θεωρεί πως ο Θεός δεν επέτρεψε να κοινωνήσει ως ανάξιος και απροετοίμαστος που είναι, τότε αυτός ο άνθρωπος θα χαριτωθεί από τον Θεό με χάρι μαρτυρική για την οποία ο Άγιος Λουκάς ο ιατρός έλεγε «αγάπησα πολύ την χάρι του μαρτυρίου που τόσο θαυμαστά καθαρίζει την ψυχή».

Ο πειρασμός θέλησε να μας κλείσει τις εκκλησίες. Ας κάνουμε εμείς τα σπίτια μας εκκλησίες.

Έντεκα μας έκλεισε, έντεκα χιλιάδες να ανοίξουμε εμείς. Κάθε σπίτι ας γίνει εκκλησία. Η προσευχή να ανεβαίνει πύρινη στον ουρανό. Το λιβάνι να μοσχοβολήσει σε όλες τις γειτονιές.

Το καντήλι και το κερί να ανάβει διαρκώς. Να παρακολουθούμε τις ακολουθίες στα μέσα ενημέρωσης,  προσευχόμενοι και όχι ξαπλωμένοι, ή τρώγοντας, ή καπνίζοντας κ.λ.π. Αν κάνουμε έτσι, αντί να κλείσουν οι εκκλησίες θα μεγαλώσουν, θα πλατύνουν και θα γίνουν ολόκληρες οι πόλεις εκκλησίες. Τότε θα δώσει και ο Θεός την ευλογία Του. Βλέποντας την μετάνοια και την πίστη μας θα επιτιμήσει την ασθένεια και θα μας δώσει την ελευθερία μαζί  με τις εκκλησίες και χρόνους ζωής για να εργαστούμε για τον Θεό.

Σας εύχομαι καλή Μεγάλη Εβδομάδα, πνευματική άνοδο, υγεία διπλή πνεύματος και ψυχής,

υπομονή με άπειρη εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού και το φώς της Αναστάσεως να λάμψη μέσα στις καρδιές και να τις γεμίσει με όλα τα δώρα του Παναγίου Πνεύματος. ΑΜΗΝ.

«ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΛΑΜΠΡΟΦΟΡΟ ΑΝΑΣΤΑΣΗ !!!!»

Με άπειρη την εν Χριστώ αγάπη

Ελάχιστες εν Χριστώ,

Γερόντισσα Θέκλα και αδελφές

Η Μεγάλη Εβδομάδα Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου Φλώρινα!

Τα παιδιά του Ελληνοαλβανικού Σχολείου Όμηρος μας εύχονται για το Πάσχα μέσα από τις ζωγραφιές τους! - Nxënësit e Shkollës Omiros urojnë Pashkën me vizatimet e tyre!