Οι οδηγίες για την εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευσης της Ελλάδας Ελλήνων εξωτερικού κατά το ακαδημαϊκό έτος 2020-2021

20-07-20  Οι οδηγίες για την εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευσης της Ελλάδας Ελλήνων εξωτερικού κατά το ακαδημαϊκό έτος 2020-2021

Οι οδηγίες σε μορφή doc 

Οι οδηγίες σε μορφή pdf 

Νέα αυστηρά μέτρα για την είσοδο στην Ελλάδα από τα χερσαία σύνορα- Masa të tjera më të rrepta për hyrjen në Greqi nga kufijtë tokësore.

Νέα αυστηρά μέτρα για την είσοδο στην Ελλάδα από τα χερσαία σύνορα   Ύστερα από έκτακτη σύσκεψη που συγκάλεσε ο Υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας και Διαχείρισης Κρίσεων κ. Νίκος Χαρδαλιάς,  και με την σύμφωνη γνώμη του επικεφαλής της Εθνικής Επιτροπής Δημόσιας Υγείας για τον κορονοϊό κ. Σωτήρη Τσιόδρα εισηγήθηκε προς τον Πρωθυπουργό την λήψη πρόσθετων μέτρων σε ό,τι αφορά τις εισόδους και εξόδους από τα χερσαία σύνορα της χώρας. Ο Πρωθυπουργός αποδέχθηκε τη σχετική εισήγηση και αποφασίσθηκαν τα εξής αναφορικά με τα χερσαία σύνορά μας: 1ον. Πέραν των όσων έχουν ήδη αποφασιστεί και ισχύουν για την είσοδο από τον Προμαχώνα, από τα μεσάνυχτα της Τρίτης προς Τετάρτη 22 Ιουλίου έως και την Τρίτη 4 Αυγούστου 2020, η είσοδος στην Ελληνική Επικράτεια για ουσιώδεις μετακινήσεις επιτρέπεται μόνο από τα συνοριακά σημεία ελέγχου Κακκαβιάς, Κρυσταλλοπηγής, Ευζώνων, Προμαχώνα, Νυμφαίας και Κήπων. 2ον. Οι Έλληνες πολίτες,  όσοι έχουν άδεια παραμονής, οι κάτοχοι Ειδικού Δελτίου Ταυτότητας Ομογενούς υποχρεούνται και αυτοί να συμπληρώνουν το Passenger Locator Form (PLF) στην ηλεκτρονική διεύθυνση https:// travel.gov.gr καθώς και την ηλεκτρονική προαναγγελία σύντομης μετακίνησης, στην ίδια διεύθυνση. Επισημαίνουμε με έμφαση ότι ο κορονοϊός είναι εδώ. Και παρακαλούμε όλους τους Έλληνες πολίτες να αποφεύγουν τις άσκοπες μετακινήσεις σε επιβαρυμένες επιδημιολογικά περιοχές, όπως είναι σήμερα αυτές της Βαλκανικής. 3ον. Οι εργάτες γης, σε περίπτωση που βρίσκονται στη χώρα και εξέλθουν της Ελληνικής Επικράτειας πριν από τις 4 Αυγούστου 2020, δεν θα έχουν ξανά το δικαίωμα εισόδου μέχρι νεωτέρας.

Masa të tjera më të rrepta për hyrjen në Greqi nga kufijtë tokësore.   Pas një mbledhje të jashtëzakonshme që thirri, zv/ Ministri i Mbrojtjes Sociale dhe Menaxhimit të Krizave z Niko Hardhalia, me dakortësinë e kreut të Komisionit Ndërkombëtar dhe Shëndetit Publik për koronavirusin z Sotiri Tsiorda,  i propozoi kryeministrit marrjen e masave shtesë përsa i përket hyrjeve dhe daljeve nga kufijtë tokësorë të vendit. Kryeministri e pranoi këtë propozim dhe u vendosën sa mëposhtë në lidhje me kufijtë tanë tokësor: 1. Përtej të gjitha atyre sa janë tashmë vendosur dhe janë në fuqi për hyrjen nga Promahona, që prej mesnatës së ditës së Martë duke u gëdhirë e Mërkura 22 Korrik deri ditën e Martë 4 Gusht 2020, hyrja në territorin Helen për lëvizje esenciale do të lejohet vetëm nga pikat kufitare të kontrrollit Kakavijë, Kristalopigji, Evzonë, Promahona, Nimfeas dhe Kipon. 2. Qytetarët Helenë, të gjithë sa kanë lejë qëndrimi, ata sa dispnojnë Kartë Identifikimi të veçantë për Homogjenët janë të detyruar të plotësojnë Passenger Locator Form (PLF) në adresën elektronike https:// travel.gov.gr si dhe porosinë elektronike të lëvizjes së shkurtër në të njejtën adresë. Theksojmë fort se koronavirusi është këtu dhe iu lutemi qytetarëve helenë që të shmangun lëvizjet e parëndësishme në zona që kanë ngarkesë epidemiologjike, siç janë sotë vendet e Ballkanit. 3. Punëtorët e tokës, në rast se ndodhen në vend dhe dalin jashtë shtetit helen para dt 4 Gusht 2020 nuk do kenë më të drejtë kthimi deri në një vendim të ri.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ- Σαν σήμερα η τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

Σήμερα, 20 Ιουλίου, ο απανταχού ελληνισμός θυμάται μια θλιβερή επέτειο της ιστορίας του· την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974. Πριν 46 χρόνια η Τουρκία, παίρνοντας αφορμή από το πραξικόπημα που διενήργησε η στρατιωτική κυβέρνηση των Αθηνών στις 15 Ιουλίου 1974, με το οποίο ανέτρεψε τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας αρχιεπίσκοπο Μακάριο, εισέβαλε στην Κύπρο. Παρά την ηρωική αντίσταση της Εθνικής Φρουράς (κυπριακού στρατού) και της ΕΛ.ΔΥ.Κ. (Ελληνικής Δυνάμεως Κύπρου), η άμυνα του νησιού λύγισε μπροστά στην υπεροπλία του εχθρού, που διέθετε 40 χιλιάδες στρατό, 200 άρματα μάχης, ισχυρή αεροπορική κάλυψη και αλεξιπτωτιστές. Τελικά η επιχείρηση ΑΤΤΙΛΑΣ, όπως ονομάστηκε, πέτυχε σε δύο φάσεις, μέχρι τις 16 Αυγούστου, να καταλάβει το 40% του κυπριακού εδάφους στη βόρεια περιοχή του νησιού. Η παράνομη αυτή κατοχή συνεχίζεται μέχρι σήμερα κάτω από τα απαθή βλέμματα των ισχυρών της γης.

Ο απολογισμός της τουρκικής εισβολής υπήρξε τραγικός. Χιλιάδες νεκροί, 200 χιλιάδες πρόσφυγες από τις πατρογονικές τους εστίες, εγκλωβισμένοι, που παρέμειναν στις κατεχόμενες περιοχές, 1600 και πλέον αγνοούμενοι, πολλοί από τους οποίους βρέθηκαν νεκροί σε ομαδικούς τάφους κ.ά. Επί πλέον βεβηλώθηκαν και ερημώθηκαν τάφοι και εκκλησίες, από τις οποίες κλάπηκαν εικόνες και άλλα κειμήλια, πολύτιμα θησαυροί της εθνικής μας κληρονομιάς.

Η κυπριακή τραγωδία θεωρείται ως η τρίτη εθνική συμφορά, μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως και τη μικρασιατική καταστροφή.

Ας ευχηθούμε να μην είναι μακριά η ημέρα που θα επιστρέψουμε ελεύθεροι στα κατεχόμενα μέρη μας, τα οποία επί 3500 χρόνια οι πρόγονοί μας αγίασαν με τα δάκρυα και με το αίμα τους.

Μόνη μας ελπίδα, ο Θεός. Κανείς άλλος. Όλοι οι άλλοι μας πρόδωσαν. Ας θυμηθούμε και τα τελευταία λόγια του εθνομάρτυρα αρχιεπισκόπου Κύπρου Κυπριανού, που απαγχόνισαν οι Τούρκοι στις 9 Ιουλίου 1821, όπως τα διασώζει ο εθνικός μας ποιητής Βασίλης Μιχαηλίδης:

«Θεέ, που νάκραν δεν έσιεις ποττέ στην καλωσύνην,
λυπήθου μας τζιαι δώσε πκιον χαράν στην Ρωμιοσύνην».

Κυριακή Πατέρων Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου: Οι δύο φύσεις του Χριστού. Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου !

Δήλωση Γ. Καρμέλου σχετικά μα την διακοπή των υποτροφιών από το Ελληνικό Κράτος για τους ομογενείς! - Deklaratë e z L Karamelo në lidhje me ndërprerjen e bursave dhe të drejtave të studimit të Shtetit Helen për homogjenët!

Deri tani egzistonte nje tradite me vlera lidhur me dhenien e te drejtes e te bursave nga ana e qeverise e shtetit grek, nxenesve te qarkut tone qe mbarojne arsimin e mesem. Per kete ju jemi mirenjohes perjete e nuk do te pushojme se falenderuari ata, ashtu sikunder cmojme rolin e pazevendesueshem te dhjetra studenteve tane, qe pasi mbaruan studimet ne universitetet greke, sot kontribuojne ne shume sektore te jetes arsimore, ekonomike, shendetsore, institucionale ne gjithe qarkun e Korces. Ditet e fundit mesuam se kete vit nga ana e Ministrise se Jashtme dhe te arsimit te qeverise te Rep.se Greqise nuk do te mbeshteten me, ne studimet e tyre te larta, me bursa e te drejta studimi, nxenesit qe kane mbaruar studimet ne arsimin e mesem qe i perkasin komunitetit tone homogjen grek e jo vetem, ne gjithe qarkun e Korces. Natyrisht kjo ka shkaktuar nje indinjate te ligjshme jo vetem tek nxenesit, prinderit, por edhe tek personeli arsimor i dy institucioneve tona arsimore, tashme te konsoliduara, shkollat Omiros e Platon. Ne nje kohe kur perpjekjet, mundi, perkushtimi i te gjitheve tenton qe keta nxenes te shkollohen ne atdheun meme, te pajisen me kulture e njohuri bashkekohore e te kthehen te sherbejne e kontribuojne ne qarkun tone, nje vendim i tille bie ndesh katerciperisht me qendrimet, veprimet e ambicien tone. Midis te tjerave, kjo deshmon edhe mungesen e koordinimit, te synimeve te perbashketa afatgjata per te cilat kemi insistuar te vendosen si domosdoshmeri e kurorezimit te punes e perpjekjeve ne sektorin e arsimimit te komunitetit tone. Ndoshta ka erdhur momenti, qe kuadri ligjor, programet mesimore e gjithe veprimtaria arsimore pervec te tjerave, te jete e koordinuar e te krijoje mundesi e hapesira te nevojshme qe nxenesit tane porten, per te studiuar ne Arsimin e Larte ne Greqi ta, kene te hapur. Kjo do te sherbeje  si motiv e stimul jo vetem per nxenesit, por per gjithe, me synim rritjen e gjithanshme cilesore te arsimimit ne shkollat tona. Ndoshta ekziston ende mundesia qe autoritetet perkatese te rishikojne vendimin e marre e te rivendosin mbeshtetjen e nxenesve tane cilesore, si deshire e realitet i domosdoshem, tashme i konsoliduar ne vite.   Ligoraq Karamelo Deputet i Qarkut Korce

Μέχρι πρόσφατα υπήρχε μια αξιόλογη παράδοση, που συνδεόταν με την δυνατότητα που παρείχε το ελληνικό κράτος, παροχής δικαιωμάτων για σπουδές στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, στους μαθητές της περιφέρειας μας που ολοκληρώνουν τις σπουδές τους στην μέση εκπαίδευση. Για όσα αναφέραμε εκφράζουμε την αιώνια ευγνωμοσύνη μας και δε θα πάψουμε ποτέ να τους ευχαριστούμε όσους το έκαναν πραγματικότητα, όπως και εκτιμούμε το ανεκτίμητο και αναντικατάστατο ρόλο των δεκάδων φοιτητών μας, που αφού τελείωσαν τις σπουδές τους στα ελληνικά ΑΕΙ και σήμερα προσφέρουν σε διάφορους τομείς της εκπαίδευσης, της οικονομίας, της υγείας, των θεσμών σε όλη την περιφέρεια της Κορυτσάς. Τις τελευταίες μέρες μάθαμε πως φέτος από το Υπουργείο Παιδείας και Υπ. Εξωτερικών της Ελληνικής Δημοκρατίας δεν θα στηριχθούν πια με υποτροφίες ή με δικαιώματα σπουδών, οι μαθητές που τελείωσαν την μέση εκπαίδευση και ανήκουν στην κοινότητα μας και όχι μόνο, σε όλη την περιφέρεια της Κορυτσάς.   Αυτό έχει προκαλέσει μια δίκαιη αγανάκτηση  όχι μόνο στους μαθητές , τους γονείς αλλά και στο εκπαιδευτικό προσωπικό των δύο εκπαιδευτικών μας ιδρυμάτων, τώρα πια παγιωμένα,  του Σχολείου Όμηρος και Πλάτων. Την ώρα που οι προσπάθειες, οι κόποι, η αφοσίωση όλων γίνεται ώστε αυτά τα παιδιά να σπουδάσουν στην πατρίδα, να εξοπλιστούν με πολιτισμό και σύγχρονες γνώσεις και να επιστρέψουν υπηρετώντας και προσφέροντας στην περιφέρεια μας, μια τέτοια απόφαση εναντιώνεται ολοκληρωτικά με τις στάσεις, τις πράξεις και τις προσδοκίες μας. Μεταξύ άλλων  αυτό μαρτυρά και την ελλείψει συντονισμού των κοινών μακροπρόθεσμων στόχων για τους οποίους έχουμε επιμείνει να τεθούν ως αναγκαιότητα στέψης της εργασίας και των προσπαθειών μας στο τομέα της εκπαίδευσης της κοινότητας. Ίσως ήρθε η στιγμή ώστε η νομοθεσία, τα εκπαιδευτικά προγράμματα και όλη η εκπαιδευτική δραστηριότητα, πέρα των άλλων να είναι συντονισμένη και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις και τις δυνατότητες  ώστε οι μαθητές μας να έχουν ανοιχτή την πόρτα για μπορέσουν να σπουδάσουν στα ΑΕΙ της Ελλάδας. Αυτό θα αποτελέσει κίνητρο και ώθηση όχι μόνο για τους μαθητές, αλλά και για όλους, με στόχο την ποιοτική αναβάθμιση της εκπαίδευσης στα σχολεία μας. Ίσως υπάρχει ακόμη η δυνατότητα ώστε οι αρμόδιες υπηρεσίες να επανεξετάσουν την απόφαση τους και να επαναφέρουν την στήριξη των καλών μας μαθητών, ως επιθυμία και απαραίτητη πραγματικότητα, παγιωμένη για χρόνια. Γρηγόρης Καραμέλος. Βουλευτής Περιφέρειας Κορυτσάς.

Γρηγόρης Καραμέλος: Η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί αποτελεί μια πράξη που μας προσβάλει και μας προκαλεί αγανάκτηση! -Ligoraq Karamelo: Kthimi i Shën Sofisë në xhami përbën një veprim që na revolton dhe na indinjon!

Kemi ndjekur me indinjate dhe ndjehemi teper te prekur e te revoltuar nga vendimi i Presidentit te Turqise per te kthyer simbolin e Krishterimit, monumentin mbareboteror te orthodhoksise, krenarine e vlerave fetare, historike, arkitektonike, KISHEN e SHEN SOFISE ne Konstandinopoje, ne objekt kulti, xhami, te fese islame. Pasojat e nje veprimi te tille jane sa te demshme aq edhe te parashikueshme. Perfitimet politike e qellimet hegjemoniste te regjimit autokratik ne Turqi nuk mund te realizohen kurrsesi ne kurriz te goditjes te vlerave shekullore e ndjeshmerise delikate te besimit te krishtere. Eshte prekur njerezimi ne piken me delikate, ne bashkejetesen qytetare te besimeve fetare, duke ringjallur forma fondamentaliste aq te denueshme nga opinioni e ndjeshmeria e qyteterimit te sotem. Te gjithe votuesit e mi ne qarkun e Korces, pjesetare te minoritetit etnik grek e te minoriteteve te tjera, besimtare orthodhokse dhe jo vetem, e denojne kete veprim barbar, indinjohen me kete arbitraritet tendencioz dhe kerkojne nderhyrjen e gjithe komunitetit nderkombetar, te botes perparimtare, te faktoreve politike, institucioneve e organizatave mbare boterore per ti prere rrugen e per ti ndalur doren gjakatare nje veprimi te tille. Mbeshtesim plotesisht deklaratat e qendrimin e Kishes Orthodhokse Autoqefale te Shqiperise, te Fortlumturise se Tij, Kryepiskopit Anastas dhe ndjehemi me shume te bashkuar e te motivuar ne besimin tone orthodhoks. Pervoja e kthimit te kishave bizantine e manastireve te lashta ne monumente kulture ne qarkun e Korces eshte e hidhur dhe sot e kesaj dite perben shqetesimin tone kryesor, sepse historia, vlerat, besimi e lavdia e ketyre objekteve jane demtuar rende dhe rrezikojne te zhduken e te mos jene ne sherbim te kishes e te besimtareve orthodhokse.  Ky apel i drejtohet Kuvendit e Qeverise te RSH per te nderhyre sa me pare ne statusin e tyre, sepse perpos te tjerave edhe me veprimin e autoriteteve turke ndaj kishes te Shen Sofise eshte me aktual e me urgjent se kurre.   Ligoraq Karamelo Deputet i qarkut te Korces.

Παρακολουθήσαμε με ιδιαίτερη αγανάκτηση και αισθανόμαστε προσβεβλημένοι από την απόφαση του Προέδρου της Τουρκίας, να μετατρέψει το σύμβολο του χριστιανισμού, το παγκόσμιο μνημείο της ορθοδοξίας, την περηφάνεια των  θρησκευτικών, ιστορικών και αρχιτεκτονικών αξιών, το Ναό της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη, σε χώρο θρησκευτική λατρείας του ισλάμ δηλαδή σε τζαμί. Οι συνέπειες μιας τέτοιας απόφασης είναι όσο επιβλαβείς   τόσο και προβλέψιμες. Τα πολιτικά οφέλη και οι ηγεμονικοί στόχοι του αυταρχικού καθεστώτος στην Τουρκία δεν μπορούν σε καμία περίπτωση, να πραγματοποιηθούν εις βάρος των αιώνιων αξιών και των ευαισθησιών της χριστιανικής πίστης. Η ανθρωπότητα αγγίχτηκε στο πιο ευαίσθητο σημείο, στην πολιτισμένη  συμβίωση των θρησκειών, αναβιώνοντας ακραίες εκφράσεις  και τόσο καταδικαστέες από την κοινή γνώμη και την ευαισθησία τους σημερινού πολιτισμού. Όλοι οι ψηφοφόροι μου στην περιοχή της Κορυτσάς, μέλη της εθνικής ελληνική μειονότητας και των άλλων μειονοτήτων, ορθόδοξοι πιστοί και όχι μόνο, καταδικάζουν την βάρβαρη αυτή πράξη, αγανακτούν με την σκόπιμη αυτή αυθαιρεσία και ζητούν την παρέμβαση όλης της διεθνής κοινότητας, του προοδευτικού κόσμου των παγκόσμιων οργανισμών για να αποκόψουν το δρόμο και να σταματήσουν το αιμοβόρο χέρι που διέπραξε αυτή την πράξη.  Στηρίζουμε πλήρως τις δηλώσεις του Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Αλβανίας, του Μακαριότατου Αρχιεπισκόπου Τιράνων Αναστασίου και αισθανόμαστε ενωμένοι και  παρακινημένοι στην ορθόδοξη πίστη μας. Η εμπειρία της μετατροπής των βυζαντινών ναών και των αρχαίων μοναστηριών στην περιφέρεια της Κορυτσάς είναι πικρή και μέχρι σήμερα αποτελεί βασική ανησυχία μας, διότι η ιστορία, οι αξίες, οι πίστη και η δόξα αυτών των πνευματικών δημιουργημάτων έχουν υποστεί ζημιές και κινδυνεύουν να εξαφανιστούν και να μην είναι πια στην διάθεση και στην χρήση της ορθόδοξης εκκλησίας.  Αυτή η έκκληση απευθύνεται προς την κυβέρνηση της Αλβανικής Δημοκρατίας ώστε να παρέμβει το συντομότερο στο καθεστώς τους διότι πέρα των άλλων λόγων, μετά από την παρέμβαση των τουρκικών αρχών στο καθεστώς της Αγίας Σοφίας, κρίνεται πιο αναγκαία από ποτέ.   Γρηγόρης Καραμέλος Βουλευτής Περιφέρειας Κορυτσάς.

Ου κλέψεις- Μια εξαιρετική κωμωδία γεμάτα από πνευματικά μηνύματα. Αξίζει να την δείτε!!!

Ου κλέψεις- Μια εξαιρετική κωμωδία γεμάτα από πνευματικά μηνύματα. Αξίζει να την δείτε!!!

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ* ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ: Ιδιώνυμη προσβολή κατά του Χριστιανισμού και κατά του Ισλάμ-Deklaratë e re e Kryepiskopit Anastas rreth Kishës së Shën Sofisë . Fyerje që i bëhet si Krishterimit ashtu dhe Islamit

Νέα δήλωση (18 Ιουλίου 20, Εφημερίδα Τα Νέα )

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ* ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ: Ιδιώνυμη προσβολή κατά του Χριστιανισμού και κατά του Ισλάμ

Η ανένδοτη απόφαση της Τουρκίας περί Αγίας Σοφίας δεν είναι μόνον ένα είδος πολιτιστικού «τζιχάντ» (ιερού πολέμου), σήμερα μάλιστα που κάθε είδος τζιχαντιστών διεθνώς καταδικάζεται, αλλά αποτελεί ιδιώνυμη προσβολή τόσο κατά του Χριστιανισμού όσο και κατά του Ισλάμ.
Έκαναν τζαμί την υπέροχη εκκλησιά της αδιαίρετης Χριστανωσύνης και επιχειρούν να αποκρύψουν το πανέμορφο πρόσωπό της και να αχρηστεύσουν τις θαυμάσιες εικόνες της, τα εκφραστικά της μάτια. Επιπλέον εγκαινιάζουν κι έναν αλλόκοτο για το κλασικό Ισλάμ τύπο τζαμιού, με σκεπασμένες τις χριστιανικές εικόνες, οι οποίες μέσα στην «εύγλωττη σιωπή»τους δεν παύουν να μαρτυρούν τη χριστιανική αλήθεια. Δεν γνωρίζω να υπάρχει παρόμοιος Ισλαμικός χώρος προσευχής στον κόσμο.Το πείσμα των τουρκικών αρχών υπογραμμίζει αυτό που τονίζουμε στις τελευταίες δεκαετίες: Η βία εν ονόματι της θρησκείας βιάζει την ιερότητα της ίδιας της θρησκείας. Και κανένας, όσο δυνατός και μεγάλος φαντάζεται πως είναι, δεν δικαιούται να περιφρονεί τηνπανανθρώπινη αυτή αλήθεια.

*Ο Μακ. Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας κ. Αναστάσιος είναι Επίτιμο Μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, Ομότιμος Καθηγητής της Ιστορίας των Θρησκευμάτων στο ΕΚΠΑ και Επίτιμος Πρόεδρος της «Παγκοσμίου Διασκέψεως των Θρησκειών για την Ειρήνη.

........................

Deklaratë e re e Kryepiskopit Anastas rreth Kishës së Shën Sofisë (18 korrik 2020, Gazeta Ta Nea).

Fyerje që i bëhet si Krishterimit ashtu dhe Islamit

Vendimi i pakthyeshëm i Turqisë rreth Shën Sofisë nuk është vetëm

një lloj “xhihadi” (luftë e shenjtë) kulturor, veçanërisht sot kur çdo lloj xhihadistidënohet ndërkombëtarisht nga të gjithë,por është një fyerje si ndaj Krishterimitashtu dhe ndaj Islamit. Bënë xhami kishën e mrekullueshme të Krishterimit të pandarë dhe po përpiqen të mbulojnë fytyrën e saj shumë të bukur dhe të zhvlerësojnë ikonat e mrekullueshme të saj, sytë e saj shprehës. Për më tepër, po përurojnë edhe një lloj xhamie krejt të pazakontë për për Islamin klasik, me ikona të krishtera të mbuluara, të cilat brenda “heshtjes elokuente” të tyre, nuk reshtin së dëshmuari të vërtetën e krishterë. Nuk e di nëse ka ndonjë vend islamik lutjejetë ngjashëm në botë. Intrasigjenca e autoriteteve turke nënvizon atë që theksojmë gjatë dhjetëvjeçarëve të fundit: Dhuna në emër të fesë dhunon shenjtërinë e vetë fesë. Dhe askush, sado i fuqishëm dhe i madh të mendojëseështë, nuk ka të drejtë ta përbuzë këtë të vërtetë mbarënjerëzore.

* Fortlumturia e Tij, Kryepiskopi i Tiranës, Durrësit dhe i Gjithë Shqipërisë, Anastasi, është anëtar nderi i Akademisë së Athinës, Profesor Emeritus i Historisë i Universitetit Kombëtar Kapodistrian të Athinës dhe President Nderi i “Konferencës Botërore të Feve për Paqe”.

Βιώματα μαζί με τον Άγιο Γέροντα Παΐσιο - Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος (Αθανάσιος Ρακοβαλής)

Τί εἶναι ἡ Παλαιὰ Διαθήκη; (ζ) - «ΤΙΜΩΡΕΙ» Ο ΘΕΟΣ;

  

π. Δημητρίου Μπόκου  

Πολλὲς ἐνστάσεις ἐγείρονται σήμερα γιὰ τὸ πρόσωπο ποὺ ἐπιδεικνύει ὁ Θεὸς στὴν πρὸ Χριστοῦ ἐποχή. Πολλοὶ προσάπτουν στὸν Θεὸ  τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ὑπέρμετρη σκληρότητα καὶ κακία πρὸς τὸν  ἄνθρωπο. Θεωροῦν ὅτι δὲν ἔχει καμμιὰ σχέση μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ  Θεοῦ τῆς ἀγάπης ποὺ ἀναδεικνύεται στὴν Καινὴ Διαθήκη. Φτάνουν νὰ μιλοῦν γιὰ δυὸ διαφορετικούς, διαμετρικὰ ἀντίθετους θεούς. Μερικοί,  προχωρώντας ἀκόμα παραπέρα, δὲν διστάζουν νὰ βλασφημήσουν,  ταυτίζοντας τὸν Θεὸ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μὲ τὸν σατανᾶ.  

Ἁγνοοῦν ὅσοι σκέπτονται ἔτσι, ὅτι ὁ Θεὸς μιλάει πάντα μὲ τὴ γλώσσα ποὺ κατανοοῦν οἱ ἄνθρωποι τῆς κάθε ἐποχῆς. Ὅτι μεταχειρίζεται τρόπους καὶ μεθόδους ποὺ ἀνταποκρίνονται στὶς δυνατότητές  τους, στὴ δική τους ἀντίληψη γιὰ τὴ ζωή, τὸν Θεὸ καὶ τὸν κόσμο, στὸν  δικό τους τρόπο σκέψης. Καὶ ὅτι ἐνεργεῖ πάντα παιδαγωγικά, μὲ γνώμονα τὸ πραγματικὸ συμφέρον τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδὴ φιλάνθρωπα.  Καὶ ἡ παιδαγωγία τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι μονότροπη. Ἔχει πολλὲς μορφές.  Μεταχειρίζεται ποικίλους τρόπους γιὰ νὰ διδάξει, νὰ συνετίσει καὶ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο. Δὲν ἰσχύει ὅτι τὸ μόνο ποὺ ξέρει ὁ Θεός, εἶναι νὰ τιμωρεῖ, ὅπως πολὺ εὔκολα, ρηχά, ἐπιπόλαια καὶ ἀνόητα συμπεραίνουν πολλοὶ «σκεπτόμενοι» σήμερα.  

Ἀλλὰ εἶναι καὶ ἀσυγχώρητο λάθος νὰ κρίνουμε μὲ τὰ κριτήρια τοῦ σήμερα τὰ δεδομένα ἄλλων ἐποχῶν. Ἐμεῖς ζοῦμε σὲ ἄλλες συνθῆκες,  ἔχουμε ἄλλες πνευματικὲς καὶ ἠθικὲς ἀρχές, ἄλλα ἤθη καὶ ἔθιμα, ἄλλο  οἰκογενειακό, πολιτικὸ καὶ διεθνικὸ δίκαιο, ἄλλη νοοτροπία καὶ ψυχολογία, ἄλλη κοινωνικὴ συγκρότηση, καί, γενικά, ἐντελῶς ἄλλο πολιτισμό. Ἡ κάθε ἀνθρώπινη γενεὰ θὰ κριθεῖ μὲ βάση τὰ ἰσχύοντα στὴν  ἐποχή της. Εἶναι παντελῶς ἄτοπο νὰ κρίνονται τὰ πεπραγμένα ἄλλων  ἐποχῶν ἔξω ἀπὸ τὸ ἱστορικό, πολιτικό, κοινωνικὸ καὶ πολιτιστικό τους γίγνεσθαι. Μὲ ποιὰ λογικὴ θὰ ἐφαρμόσουμε τὰ δικά μας κριτήρια γιὰ ὅσα ἔλαβαν χώρα πρὶν ἀπὸ εἴκοσι, τριάντα, ἀκόμα καὶ σαράντα  αἰῶνες; Πῶς θὰ συγκρίνουμε τόσο ἀνόμοια μεταξύ τους πράγματα;  Δὲν θὰ ἀποδειχθοῦμε τότε παράλογοι, ἀνιστόρητοι, ἀνόητοι;  

Πάνω σ’ αὐτὸ λέγει χαρακτηριστικὰ ὁ Ἅγιος Παΐσιος: «Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ἐκείνη τὴν γλώσσα, ἐκεῖνον τὸν νόμο καταλάβαιναν. Ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς ἦταν καὶ τότε, ἀλλὰ ἐκεῖνος ὁ νόμος ἦταν γιὰ ἐκείνους  τοὺς ἀνθρώπους ποὺ δὲν καταλάβαιναν ἀλλιῶς. Μὴ σᾶς φαίνεται  ἐκεῖνος ὁ νόμος σκληρὸς καὶ τὸ Εὐαγγέλιο διαφορετικό. Ἦταν ὁ νόμος  ποὺ θὰ ὠφελοῦσε ἐκείνη τὴν ἐποχή. Δὲν ἦταν ὁ νόμος ἐκεῖνος βάρβαρος, ἀλλὰ ἡ γενιὰ ἐκείνη ἦταν βάρβαρη. Οἱ σημερινοὶ ἄνθρωποι μπορεῖ νὰ κάνουν μεγαλύτερες βαρβαρότητες, ἀλλὰ τουλάχιστον μποροῦν νὰ καταλάβουν. Τώρα ἕνα κανδήλι κουνιέται καὶ πόσο οἱ ἄνθρωποι συγκλονίζονται! Ἐνῶ, βλέπεις, τότε πόσα ἔκανε ὁ Θεός! Ἔδωσε δέκα μάστιγες στὸν Φαραώ, γιὰ νὰ βγάλει τοὺς Ἰσραηλίτες ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο.  Κάνει ξηρὰ τὴν Ἐρυθρὰ θάλασσα, γιὰ νὰ περάσουν. Τοὺς δίνει νεφέλη  τὴν ἡμέρα, γιὰ νὰ μὴν τοὺς καίει ὁ ἥλιος, στήλη φωτεινή τὴν νύχτα, γιὰ νὰ τοὺς ὁδηγεῖ. Καὶ μετὰ ἀπὸ τόσα γεγονότα ἔφθασαν στὸ σημεῖο νὰ ζητήσουν γιὰ Θεὸ ἕνα χρυσὸ μοσχάρι (Ἐξ. 32, 1-6)! Σήμερα οἱ ἄνθρωποι  δὲν θὰ ἔλεγαν ποτὲ ὅτι ἕνα μοσχάρι θὰ τοὺς ὁδηγήσει στὴ Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας» (Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι, Α΄, Μὲ πόνο καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν σύγχρονο  ἄνθρωπο, Σουρωτὴ Θεσ/νίκης 1998, σ. 62).  Ἐπὶ πλέον πρέπει νὰ ἔχουμε ὁπωσδήποτε ὑπ’ ὄψη μας τὴ συμβατικότητα τῆς γλώσσας τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Εἶναι γλώσσα ποὺ προσπαθεῖ νὰ ἐξηγήσει μὲ τρόπο ἄμεσα καταληπτὸ ἀπὸ ἐμᾶς τὶς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι γλώσσα ποὺ περιγράφει πῶς ἀκριβῶς εἶναι καὶ ἐνεργεῖ ὁ Θεός. Γι’ αὐτὸ καὶ χρησιμοποιεῖ κατὰ κόρον τὶς λεγόμενες ἀνθρωπομορφικὲς ἐκφράσεις. Παρουσιάζει τὸν Θεὸ νὰ σκέφτεται, νὰ μιλᾶ καὶ νὰ ἐνεργεῖ ὅπως θὰ ἐνεργοῦσε ὁ ἄνθρωπος. Ἔτσι ὁ Θεὸς ἔχει χέρια,  πόδια, περπατάει, θυμᾶται, ξεχνάει, ζηλεύει, θυμώνει, ὀργίζεται, ἐκδικεῖται, τιμωρεῖ. Ἀλλὰ τίποτε ἀπὸ αὐτὰ δὲν συμβαίνει στὴν πραγματικότητα. Ὁ Θεὸς δὲν ἔχει καμμιὰ ἀτέλεια, κανένα πάθος, καμμιὰ κακία  μέσα του. Δὲν ὀργίζεται ποτὲ ἀπέναντί μας, δὲν διακατέχεται καθόλου ἀπὸ ἐκδικητικότητα, δὲν κυριαρχεῖται ἀπὸ καμμιὰ τιμωρητικὴ διάθεση, δὲν προσβάλλεται ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες μας καὶ δὲν ἐπιζητεῖ καμμιὰ ἀποκατάσταση τῆς τιμῆς του. «Ὅσα τοίνυν περὶ Θεοῦ σωματικώτερον  εἴρηται, συμβολικῶς ἐστι λελεγμένα». Ὅταν π.χ. μιλᾶμε διὰ «ὀργὴν  καὶ θυμὸν» τοῦ Θεοῦ, ἐννοοῦμε «τὴν πρὸς τὴν κακίαν ἀπέχθειάν τε καὶ ἀποστροφήν» του (Ἅγ. Ἰω. Δαμασκηνὸς) καὶ ποτέ, συνεπῶς, τὴν ἀπόρριψη τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἀνθρώπου. Ὅλα αὐτὰ λέγονται λόγῳ τῆς δικῆς  μας ἀδυναμίας. «Μὴ ἀνθρωπίνως δέχου τὰ λεγόμενα, ἀλλὰ τὴν παχύτητα τῶν λέξεων τῇ ἀσθενείᾳ λογίζου τῇ ἀνθρωπίνῃ». Εἶναι ἡ «συγκατάβασις τῆς θείας Γραφῆς… διὰ τὴν ἡμετέραν ἀσθένειαν» (Ἅγ.  Ἰω. Χρυσόστομος).  

Ὁ Θεὸς στὴν πραγματικότητα μόνο ἀγαπᾶ. Ἐπεμβαίνει βέβαια μὲ ποικίλους τρόπους στὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Χρησιμοποιεῖ ὅλα τὰ 

μέσα καὶ ὅλους τοὺς τρόπους γιὰ τὸ καλό μας. Ἀλλὰ ὅ,τι κάνει ἀπέναντί  μας δὲν εἶναι παρὰ θεραπευτικὲς καὶ παιδαγωγικὲς ἐπεμβάσεις, ὑπαγορευόμενες ἀπὸ τὴν ἄφατη φιλανθρωπία του, γιὰ τὴ διόρθωση  καὶ σωτηρία τοῦ ἁμαρτωλοῦ. Κάποιες φορὲς οἱ χειρουργικὲς αὐτὲς  ἐπεμβάσεις του εἶναι ἰδιαίτερα δραστικὲς καὶ ἐπώδυνες. Ἀλλὰ δὲν  εἶναι τιμωρίες. Γίνονται μόνο, ὅταν ὅλα τὰ ἄλλα μέσα ἀποδειχθοῦν  ἀναποτελεσματικὰ γιὰ τὴ θεραπεία τοῦ κακοῦ. Ὁ Θεὸς ἐνεργεῖ ὅπως  καὶ ὁ γιατρός. Ξεκινάει ἀπὸ τὰ ἠπιότερα φάρμακα καὶ προχωρεῖ στὰ δραστικότερα. Καὶ ὅπως ὁ γιατρὸς δὲν τιμωρεῖ τὸν ἀσθενῆ, ὅταν τὸν  ταλαιπωρεῖ μὲ ἐπώδυνες θεραπεῖες, ἀφοῦ μάχεται τὴν ἀσθένεια καὶ ὄχι τὸν ἄνθρωπο, ἔτσι ἀκριβῶς καὶ ὁ Θεός. Ὅ,τι κι ἂν κάνει, ὅσο ὀδυνηρὲς κι ἂν εἶναι οἱ ἐπεμβάσεις του, δὲν εἶναι γιὰ τὴν τιμωρία τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ἀλλὰ γιὰ τὴ διόρθωση καὶ τὴ θεραπεία του ἀπὸ τὴ νόσο τοῦ κακοῦ (βλ. καὶ Ἁγ. Βασιλείου τοῦ Μεγάλου Ὁμιλία, «Ὅτι οὐκ ἔστιν αἴτιος τῶν  κακῶν ὁ Θεός»).  

Τὸ παράδοξο ὅμως εἶναι ὅτι, παρὰ τὰ περὶ τοῦ ἀντιθέτου λεγόμενα σήμερα, ὁλόκληρη ἡ Παλαιὰ Διαθήκη μιλάει ἀκατάπαυστα γιὰ 

τὴν εὐσπλαχνία καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Μέσα ἀπὸ τὶς (πάντα παιδαγωγικὲς καὶ θεραπευτικές) «τιμωρίες» ὁ παλαιοδιαθηκικὸς ἄνθρωπος  βιώνει ὡς εὐσπλαχνία καὶ ὄχι ὡς «ἀπανθρωπία» τὴ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ. Καὶ πιὸ συγκεκριμένα:  

α. Θεωρεῖ κατ’ ἀρχὴν ἀπόλυτα σωστὲς καὶ δίκαιες τὶς ἀποφάσεις  τοῦ Θεοῦ καὶ ὅλες του τὶς ἐνέργειες μὲ τὶς ὁποῖες παρεμβαίνει στὴν  ἀνθρώπινη ἱστορία. «Δίκαιος εἶ, Κύριε, καὶ εὐθεῖαι αἱ κρίσεις σου» (Ψαλ. 118, 137). «Ὅτι δίκαιος εἶ ἐπὶ πᾶσιν, οἷς ἐποίησας ἡμῖν, καὶ πάντα τὰ ἔργα  σου ἀληθινά, καὶ εὐθεῖαι αἱ ὁδοί σου, καὶ πᾶσαι αἱ κρίσεις σου ἀλήθεια». 

Οἱ ἐνέργειες καὶ οἱ ἀποφάσεις τοῦ Θεοῦ εἶναι ὅλες ὀρθὲς καὶ δίκαιες. 

«Καὶ πάντα ὅσα ἐπήγαγες ἡμῖν, καὶ πάντα ὅσα ἐποίησας ἡμῖν, ἐν ἀληθινῇ κρίσει ἐποίησας» (Δαν. Β, 3· 7 [3, 27· 31]). «Οὐκ ἔστι δίκαιος ὡς ὁ Θεὸς  ἡμῶν» (Α΄ Βασ. 2, 2).  

β. Κατὰ δεύτερο λόγο, ὁ ἄνθρωπος κατανοεῖ πλήρως ὅτι αἰτία  τῶν ὀδυνηρῶν θεϊκῶν παρεμβάσεων εἶναι ἡ ἀποστασία καὶ ἀπείθειά  του ἔναντι τοῦ Θεοῦ. Οἱ ἅγιοι Τρεῖς Παῖδες μέσα στὴν κάμινο τοῦ 

πυρὸς ὁμολογοῦν, ὅτι ὅ,τι ἐπέφερε ἐναντίον τους ὁ Θεός, τὸ ἔπραξε μὲ ἀπόλυτη δικαιοκρισία «διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν. Ἁμαρτήσαμε καὶ 

ἀνομήσαμε μὲ τὸ νὰ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ ἐσένα. Ἐξημάρτομεν ἐν  πᾶσι καὶ τῶν ἐντολῶν σου οὐκ ἠκούσαμεν» (Δαν. Β, 4-5 [3, 28-29]).  

γ. Ἕνα τρίτο σημαντικότατο στοιχεῖο εἶναι ὅτι δὲν βλέπει ο  ἄνθρωπος στὸν Θεὸ μιὰ ἄτεγκτη δικαιοσύνη ποὺ ἰσοπεδώνει τὰ πάντα, ἀλλὰ μιὰ δικαιοσύνη ποὺ συμπλέκεται ἀδιάκοπα μὲ τὴν εὐσπλαχνία, ὥστε τελικὰ νὰ ταυτίζεται μὲ τὴ χρηστότητα, τὴν ἀγαθότητα, τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. «Ἐλεήμων ὁ Κύριος καὶ δίκαιος, καὶ ὁ Θεὸς ἡμῶν  ἐλεεῖ» (Ψαλ. 114, 5). Παρὰ τὶς ἐπώδυνες παρεμβάσεις του γιὰ τὴν ἀποτροπὴ τοῦ κακοῦ, τὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ βιώνεται σὲ τελικὴ ἀνάλυση  ὡς ἀγάπη. Ἐφόσον ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο, θεωρεῖ αὐτομάτως ὅτι εἶναι δίκαιος, ὅταν κάνει τὰ πάντα (ὅλο τὸ σχέδιο τῆς Θείας Οἰκονομίας) γιὰ νὰ τὸν σώσει, νὰ τὸν ἀποκαταστήσει πλήρως, ὅπως θὰ ἔπραττε ὁ κάθε φυσικὸς γονιὸς γιὰ τὰ παιδιά του. Θὰ ἦταν ἄδικο νὰ μὴν τὸ πράξει, νὰ μὴν ἐπιδείξει τὴν αὐτονόητη αὐτὴ γονικὴ φροντίδα  καὶ ἀγάπη.  

                                                                                                  

Δικαιοσύνη καὶ ἀγάπη δηλαδὴ δὲν εἶναι δύο διαφορετικά πράγματα στὸν Θεὸ καὶ μάλιστα ἀντιτιθέμενα μεταξύ τους, ὅπως διατείνονται μερικοί, ἀλλὰ δικαιοσύνη εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. «Γεύσασθε  καὶ ἴδετε ὅτι χρηστὸς ὁ Κύριος» (Ψαλμ. 33, 9). Εἶναι σπλαχνικός, εὐεργετικός, ἀγαθὸς ὁ Κύριος, γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ψαλμωδὸς παραγγέλλει ἀνεπιφύλακτα: «Κατατρύφησον τοῦ Κυρίου» (Ψαλμ. 36, 4), ἀφοῦ ἡ σχέση καὶ κοινωνία μαζί του προξενεῖ ἀπροσμέτρητη εὐχαρίστηση. «Κύριος ὁ Θεὸς  οἰκτίρμων καὶ ἐλεήμων, μακρόθυμος καὶ πολυέλεος καὶ ἀληθινὸς» (Ἐξ. 34, 6). Ἡ αὐθεντικὴ αἴσθηση τοῦ Θεοῦ στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι «φωνὴ αὔρας λεπτῆς», σύμφωνα μὲ τὸ γνήσιο βίωμα τῆς θεοπτίας τοῦ προφήτη Ἠλία (Γ΄ Βασ. 19, 12).  

δ. Ἀλλὰ καὶ ὅταν ἀνταποδίδει, παρὰ τὸ λεγόμενο στὶς Παροιμίες 

(κεφ. 24, 12), δὲν ἀνταποδίδει ἀκριβῶς «κατὰ τὰ ἔργα» τοῦ ἀνθρώπου. «Οὐ κατὰ τὰς ἀνομίας ἡμῶν ἐποίησεν ἡμῖν, οὐδὲ κατὰ τὰς ἁμαρτίας  ἡμῶν ἀνταπέδωκεν ἡμῖν» (Ψαλμ. 102, 8-10). Ἡ ἀνταπόδοση τοῦ Κυρίου  δὲν εἶναι ἀνάλογη μὲ τὶς ἁμαρτίες τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ κατὰ πολὺ φιλανθρωπότερη. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ἐπιμένει ἰδιαίτερα σ’ αὐτό. «Κολάζει διὰ τὸ φιλεῖν, οὐχ ἵνα τιμωρίαν ἀπαιτήσῃ». Ὁ σκοπὸς τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι νὰ τιμωρήσει, ἀλλὰ νὰ ἐπαναφέρει τὸν ἄνθρωπο σὲ σχέση ἀγάπης μαζί του. «Μᾶλλον δὲ οὐδὲ κολάζει, ἀλλὰ διορθοῦται  μόνον». Ἐπισείει τὸν φόβο τῆς «τιμωρίας» στὸν ἁμαρτάνοντα, μόνο «ἵνα ἀποδύσηται τὸ ἔγκλημα, ἵνα κἂν οὕτως ἐπανέλθοι πρὸς τὴν ἐκείνου φιλοστοργίαν».  

Ὅσο μάλιστα αὐστηρότερη φαίνεται ἡ «τιμωρία», τόσο περισσότερη εἶναι ἡ ἀγάπη του. «Ὅταν σφόδρα ἐπιτείνῃ τὴν κόλασιν, τότε δείκνυσι τὸν ἔρωτα… Πάντα γὰρ ὁ Θεὸς πράττει, ἵνα φιληθῇ παρ’ ἡμῶν». 

Ὁ Θεὸς μετέρχεται τὰ πάντα καὶ καταδέχεται νὰ χρησιμοποιεῖ γιὰ τὸν  ἑαυτό του «παχύτερα ρήματα» καὶ ὄχι τὶς λεπτὲς καὶ ὑψηλὲς θεολογικὲς ἔννοιες ποὺ τοῦ ἁρμόζουν, καὶ ἐπιπλέον ἀποδέχεται λέξεις καὶ χαρακτηρισμοὺς ποὺ ὑποδηλώνουν ἀνθρώπινα πάθη, λέγοντας τὸν  ἑαυτό του ζηλιάρη καὶ ὑποδυόμενος τὸν ζηλότυπο σύζυγο ἢ ἐραστὴ («Θεὸς γάρ ειμι ζηλωτὴς» [πρβλ. Ἐξ. 20, 5]), «ἵνα μάθῃς τῆς αγάπης τὴν ἐπίτασιν» (Ἁγ. Ἰω. Χρυσοστόμου, Ὁμιλία εἰς τό· «Πᾶσα ψυχὴ ἐξουσίαις ὑπερεχούσαις  ὑποτασσέσθω», PG 60, 621-622).  

ε. Δὲν μιλᾶμε συνεπῶς γιὰ τιμωρία (κόλαση), ἀλλὰ γιὰ διόρθωση,  θεραπεία ἀπὸ ἕνα πατέρα-ἰατρό, τοῦ ὁποίου εἶναι «τὸ ἔλεος ἀμέτρητον καὶ ἡ φιλανθρωπία ἄφατος». Καμμιὰ κακία δὲν ἐμφωλεύει στὴ φύση του, κανένας σαδισμός, κανένα ἄκαμπτο νομικὸ πνεῦμα, καμμιὰ ἐμμονὴ γιὰ ἀποκατάσταση καὶ ἱκανοποίηση κάποιας δικαιοσύνης ἢ διασαλευθείσας ἠθικῆς τάξης ἢ προσβολῆς στὸ πρόσωπό του. Γι’ αὐτὸ καὶ ὅταν ὑπάρξει μετάνοια καὶ ἐπιστροφὴ τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου,  παρέλκει ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ ἡ τιμωρία. Ὁ προφήτης Ἰωνᾶς μάλιστα  «μέμφεται» τὸν Θεὸ γιὰ τὴν εὐσπλαχνία του: «Ἔγνων, ὅτι σὺ ἐλεήμων  καὶ οἰκτίρμων, μακρόθυμος καὶ πολυέλεος, καὶ μετανοῶν ἐπὶ ταῖς κακίαις» (Ἰων. 4, 2). Εἶναι ὁ Θεὸς ποὺ δὲν κάνει πραγματικὸ δικαστήριο μαζί  μας, δὲν ἔρχεται «εἰς κρίσιν μετὰ τῶν δούλων» του, ἐπειδὴ εἶναι «ὁ μακροθυμῶν ἐπὶ πάντας ἡμᾶς καὶ μετανοῶν ἐπὶ ταῖς κακίαις ἡμῶν». Ὁ Θεὸς ποὺ ἀλλάζει γνώμη καὶ δὲν μᾶς «τιμωρεῖ» κατὰ τὰ ἔργα μας.  Ὁ ἄνθρωπος γνωρίζει πολὺ καλὰ ὅτι ὁ φιλάνθρωπος Κύριος «οὐκ  εἰς τέλος ὀργισθήσεται, οὐδὲ εἰς τὸν αἰῶνα μηνιεῖ» (Ψαλμ. 102, 9). Γι’ αὐτὸ προτιμάει πάντα νὰ πέφτει «ἐν χειρὶ Κυρίου», διότι «πολλοὶ οἱ οἰκτιρμοὶ αὐτοῦ», καὶ ὄχι στὰ ἀνηλεῆ χέρια τῶν ἐχθρῶν του, ὅπως χαρακτηριστικὰ λέγει ὁ Δαυΐδ, εὑρισκόμενος ὁ ἴδιος, λόγῳ σοβαροῦ παραπτώματός του, σὲ πραγματικὸ ἀδιέξοδο. Ἡ «τιμωρία» τοῦ Θεοῦ εἶναι πάντα φιλανθρωπότερη ἀπὸ τὰ δεινὰ ποὺ ἐπισωρεύει ἡ ἀνθρώπινη βαρβαρότητα. Εἶναι πάντα μικρότερη ἀπὸ τὴν παράβαση. Χρησιμοποιεῖται  μόνο ὡς ἔναυσμα ἐπιστροφῆς στὸν Θεό. Μὲ τὴ λήψη τοῦ μηνύματός  της ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, δὲν ἔχει λόγο νὰ ἐπιτείνεται καὶ παύει (πρβλ. Β΄  Βασ. κεφ. 24). Δὲν ἰσχύουν καθόλου στὸν Θεὸ τὰ αὐτονόητα τῆς ἀνθρώπινης ἄκαμπτης δικαιοσύνης, ἡ ὁποία ἀπαιτεῖ ὁπωσδήποτε γιὰ κάθε  παράβαση τὴν ἀντίστοιχη τιμωρία.  

Γι’ αὐτὸ καὶ τίποτε δὲν ἐμποδίζει τὸν ἄνθρωπο νὰ ὑμνεῖ ἀκατάπαυστα αὐτὸν τὸν Θεό. «Τὰ ἐλέη σου, Κύριε, εἰς τὸν αἰῶνα ἄσομαι» 

(Ψαλμ. 88, 2). «Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ». Αἰώνιο καὶ ἀνεξάντλητο εἶναι τὸ ἔλεός του (Ψαλμ. 135, 1). 

Παρὰ τὶς «τιμωρίες» δηλαδή, ὁ ἄνθρωπος αἰσθάνεται φιλάνθρωπα τὰ  χέρια τοῦ Θεοῦ. Ἐμπιστεύεται χωρὶς δισταγμὸ τὸν ἑαυτό του στὴν  ἀγκαλιά του. Γιατὶ ὁ Θεὸς διακηρύττει, ὅτι ἀγαπάει τὸ πλάσμα του περισσότερο ἀπὸ ὅσο ἡ μάνα τὸ παιδί της. «Εἶναι ποτὲ δυνατὸν μιὰ μητέρα νὰ μὴ σπλαχνισθεὶ τὰ ἔκγονα τῶν σπλάχνων της, νὰ λησμονήσει  τὰ παιδιά της; (Στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία δυστυχῶς συμβαίνουν κάποτε  καὶ αὐτά). Ἀλλὰ καὶ αὐτὸ ἀκόμα τὸ παρὰ φύσιν γεγονὸς νὰ συμβεῖ, νὰ λησμονήσει μιὰ μητέρα τὰ παιδιά της, ὅμως ἐγὼ ποτὲ δὲν θὰ σὲ λησμονήσω, εἶπε Κύριος» (Ἡσ. 49, 15).  

Ἕναν τέτοιο Θεό, ἀνώτερο καὶ ἀπὸ τὴ μάνα μας, θέλουμε.  

(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 423, Ὀκτ. 2018, ἐπηυξημένο)  

(Συνεχίζεται)  

 

Ἀ ν τ ι ύ λ η  

Ἱ. Ναὸς Ἁγ. Βασιλείου, 481 00 Πρέβεζα  

Τηλ. 26820 25861/23075/6980 898 504  

e-mail: antiyli.gr@gmail.com  

 

Διαδίδω τὴν «Ἀ ν τ ι ύ λ η»  

Ἐκτυπώνω/προωθῶ σὲ φιλικά μου e-mails  

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ; (ζ)