ΜΙΑ ΟΜΙΛΙΑ ΠΟΥ ΣΟΥ ΜΕΝΕΙ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ

Ντασαμιρ Σέχι: Η Αλβανία απομακρύνεται από τη Δύση και ξεπουλιέται στην Τουρκία από τα τέκνα των κομμουνιστών

Ο βουλευτής του ΔΚ, Ντασαμίρ Σέχι δε χαρίζεται στο Ράμα και του τα μετρά ένα ένα. «Ο πατέρας μας σπούδασε στο Τορίνο, ο δικός σου στη Ρωσία». Ο Ράμα, ενώ έλειπε από το Κοινοβούλιο, τον είχε χλευάσει λέγοντας ότι τρώει, «φασολάδες, κεφτέδες και πίνει τσίπουρο. Η οξύθυμη και τελείως άτακτη παρέμβαση Ράμα ἐγινε με αφορμή της θέσης που είχε εκφράσει από τα έδρανα της Βουλής ο Σέχι κατά των τουρκικών επενδύσεως σε όλους τους στρατηγικούς τομείς της χώρας.

Στην ομιλία του ο Σέχι έδωσε εξηγήσεις γιατί πήρε θέση κατά των τουρκικών επενδύσεων, δίνοντας έμφαση στο γεγονός ότι πρόκειται για ένα κράτος που οδεύει προς τον αυταρχισμό.
«Γιατί είμαι κατά των τουρκικών επενδύσεων; Το έχουμε παρακάνει και κάθε άλλη παρέμβαση είναι επιβλαβής για την Αλβανία. Ξέρετε γιατί το λέω αυτό; Τους έχουμε στις τράπεζες, στο λιμάνι, τώρα θα τους έχουμε και στο αεροδρόμιο, τους έχουμε στην ενέργεια, τους έχουμε στην παιδεία (που τους είχαμε μέχρι χθες), τους έχουμε στις τηλεπικοινωνίες, πράγμα για το οποίο αναφερθήκαμε χθες.

Εδώ, ακόμη και δύο δυτικές εταιρίες, τους γερμανούς του αεροδρομίου και τους καναδούς, τους διώξαμε και τους αντικαταστήσαμε με κινέζους και ινδονησίους είτε τι άλλο είναι γιατί ποτέ δεν τους είδαμε.

Το γύρισμά της κεφαλής πίσω δεν εξυπηρετεί αυτή τη χώρα, πρόκειται για μια μεγάλη υπόθεση, θα συγκρουστείτε εδώ μελλοντικά. Αυτό δεν εξυπηρετεί την Αλβανία. Η Τουρκία είναι αυταρχικό κράτος. Αυτή όμως είναι δική τους δουλειά, γιατί φορούν τις γυναίκες με φερετζέδες και δεν κάνουν ελεύθερες εκλογές είναι δικιά τους δουλειά, όμως η Τουρκία που συνδέει το άρμα της με τη Ρωσία και τη Συρία είναι και δικιά μας δουλειά, διότι εμείς θα πρέπει να βλέπουμε προς τη Δύση.

Τη στιγμή που δεν έχει καμιά σχέση με τη Δύση, είναι ντροπή για μας, να μας κυβερνά αυτός ο άνθρωπος. Ας λέει για μένα ότι τρώω φασολάδες και πατσάδες, εμένα μου αρκεί να εξυπηρετώ τη χώρα μου. Ο πατέρας μου σπούδασε στο Τορίνο κι όχι στη Ρωσία που σπούδασε ο πατέρας του. Κι έρχονται και μας κρατούν διαλέξεις αυτά τα κουτάβια των κομμουνιστών Αν πρόκειται εδώ να λέμε ανέκδοτα με πατσάδες και με τσίπουρα, εγώ τους αφήνω αυτούς 200 χρόνια πίσω, είναι μαθητής μου. Μου τηλεφωνούσε και με ρωτούσε. Εδώ όμως είμαστε για τις δουλειές της Αλβανίας. Εγώ εμμένω στη γραμμή αυτή, έτσι νομίζω ότι την εξυπηρετώ καλύτερα τη χώρα μου, εσείς κάντε ό,τι θέλετε με τα θέματα του στομαχιού», είπε ο Σέχι.

(Σύμφωνα με το  http://faxweb.al)

Μετάφραση tachydromos.org

Οι Τσάμηδες ως εγκληματίες πολέμου και το απαράδεκτο αίτημα για «μνημείο» στην Ήπειρο - "Mbështetja e "Çështjes Çame" është mbështetje ndaj nazismit, fashizmit dhe krimeve të luftës!"

Του Πέτρου Ι. Μηλιαράκη* Προσφάτως ο Πρωθυπουργός της Αλβανίας κ. Έντι Ράμα μέσω «ηχηρής» τηλεοπτικής παρουσίας προσπάθησε να επαναφέρει το λεγόμενο «Τσάμικο ζήτημα» ισχυριζόμενος ότι «υφίσταται διαδικασία συζήτησης», με τη διευκρίνιση ότι η αλβανική πλευρά «επιμένει στο δικαίωμα της ανάμνησης». Χαρακτήρισε δε ως δίκαιο το αίτημα των Τσάμηδων για την «τοποθέτηση» ενός μνημείου στην Ήπειρο. Βεβαίως διευκρίνισε ότι το ζήτημα αυτό δεν αφορά αλυτρωτισμούς, αλλά μια «τιμητική» δημιουργία «μνημείου». Ο κ.Έντι Ράμα, μάλλον πρέπει να αντιληφθεί εγκαίρως ότι η διπλωματία δεν αφορά κατ’ αναλογία «ηχηρές» παραστάσεις όπως εκείνες που έλαβαν χώρα στο Αλβανικό Κοινοβούλιο και στην Εξεταστική Επιτροπή, οπότε, όταν κλήθηκε να καταθέσει για «κατάχρηση κονδυλίων» στο Δήμο Τιράνων, εμφανίσθηκε διαμαρτυρόμενος με «έντονο τρόπο», με συνέπεια να κλείσει η Επιτροπή και να αθωωθεί. Η διπλωματία δεν είναι δεκτική τέτοιων παραστάσεων-προκλήσεων. Επίσης θα πρέπει να αντιληφθεί ότι προφανώς το ζήτημα ανέγερσης και δημιουργίας μνημείου για να ενθυμούμαστε (ή για να θυμάται η αλβανική πλευρά), τους Τσάμηδες, προφανώς δεν επιτυγχάνεται υπερασπιζόμενος ναζί και εγκληματίες πολέμου. Ειδικότερα δια βραχέων: μικρή αναφορά στην ιστορία: Οι Τσάμηδες, ήταν κάτοικοι της περιοχής της Θεσπρωτίας. Ενσωματώθηκαν δε στην επικράτεια της Ελλάδας το 1913. Αφορούν δε αλβανόφωνους μουσουλμάνους και διέπονται με έντονο «αλυτρωτισμό». Υπ’ όψιν δε ότι οι Τσάμηδες έχουν ιδιαίτερη δική τους πολιτιστική ταυτότητα, ενώ η γλώσσα τους είναι η τόσκικη διάλεκτος. Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, υπηρετούσαν τον Αλή Πασά και πολλοί απ’ αυτούς εντάχθηκαν στο στράτευμα του Ομέρ Βρυώνη στην πρώτη Πολιορκία του Μεσολογγίου, αγωνιζόμενοι κατά της εθνεγερτήριας Επανάστασης του 1821. Ιδιαιτέρως δε οι Τσάμηδες στη διάρκεια της κατοχής της Αλβανίας από τους Ιταλούς (1939), ευχαρίστως υπηρέτησαν τα συμφέροντα των Ιταλών και αποτέλεσαν όργανο προπαγάνδας τους, που αποσκοπούσε να δικαιολογεί την κήρυξη του πολέμου της Ιταλίας κατά της Ελλάδας. Κατά τη διάρκεια δε τη κατοχής (1931-1944), στο σύνολό τους οι Τσάμηδες υπηρέτησαν τις δυνάμεις του Άξονα με αλυτρωτικούς σκοπούς και με «ιδεολόγημα» τη δημιουργία της «Μεγάλης Αλβανίας». Κατά το διάστημα δε της κατοχής υπήρξαν άριστοι συνεργάτες των κατοχικών δυνάμεων σε βάρος του ελληνικού και χριστιανικού πληθυσμού. Υποχρεώθηκαν δε χιλιάδες Έλληνες Χριστιανοί κάτω από καθεστώς τρομοκρατίας είτε να μεταναστεύσουν, είτε να ενταχθούν στις αντιστασιακές οργανώσεις του ΕΑΜ και του ΕΔΕΣ. Η λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, υποχρέωσε τους Τσάμηδες, για να μην αντιμετωπίσουν τις προβλεπόμενες ποινές από το Δίκαιο του Πολέμου, να διαφύγουν στην Αλβανία. Άλλωστε, το τίμημα της δοσιλογικής πρακτικής και δραστηριότητάς τους, τόσο με τους Γερμανούς φασίστες όσο και με τους Ιταλούς φασίστες, ήταν βαρύ. Έτσι, ο μεγαλύτερος πληθυσμός των Τσάμηδων εγκαταστάθηκε στην Αλβανία και ολιγότερος στην Τουρκία, ενώ ορισμένοι απ’ αυτούς διέφυγαν και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Για όσους Τσάμηδες διέφυγαν στην Αλβανία, η υπό τον Ενβέρ Χότζα «Λαϊκή Δημοκρατία της Αλβανίας», δεν είχε κανένα λόγο να μην τους παράσχει προστασία, καθόσον η προστασία των Τσάμηδων αποσκοπούσε στο να διασπάσει την παρουσία πολλών Ελλήνων κατοίκων της Βορείου Ηπείρου. Έτσι, περίπου 8.000 Έλληνες που ζούσαν στην Αλβανία λόγω τρομοκρατίας υποχρεώθηκαν να διαφύγουν στην Ελλάδα την περίοδο 1945-1946, ενώ οι περίπου 20.000 Τσάμηδες που διαβιούσαν πριν τον πόλεμο στη Θεσπρωτία, είχαν ήδη διαφύγει και τελούσαν υπό την προστασία του Ενβέρ Χότζα. οι Τσάμηδες ως εγκληματίες πολέμου Όπως προαναφέρθηκε οι Τσάμηδες συνεργάστηκαν με τις φασιστικές δυνάμεις των Ιταλών σε επίπεδο προπαγάνδας ενώ με τις φασιστικές δυνάμεις των Γερμανών συνεργάσθηκαν περισσότερο σε επίπεδο πολεμικών επιχειρήσεων. Οι Τσάμηδες θυμήθηκαν την ιστορία τους με τον Ομέρ Βρυώνη. Έτσι, σε συνεργασία με τους καταδρομείς της λεγόμενης Γερμανικής Μεραρχίας Εντελβάϊς επιχείρησαν από κοινού για να εξολοθρεύσουν χωριά της περιοχής, τα οποία ακριβώς είχαν στοχοποιηθεί λόγω της συνεργασίας τους με τους Έλληνες αντάρτες. Ειδικότερα, επιχειρήθηκε η εξόντωση των προκρίτων της Παραμυθιάς. Έχουν δε βρεθεί τα στοιχεία εκείνα που αποδεικνύουν ότι οι εκτελέσεις των αμάχων στην Παραμυθιά έλαβαν χώρα με βάση τον κατάλογο ονομάτων που είχε συντάξει η ηγεσία των Τσάμηδων στην περιοχή. Έτσι, το Σεπτέμβριο του 1944 μετά την αποχώρηση των Γερμανών οι αντάρτες του ΕΔΕΣ που ήταν οι κυρίαρχοι στην περιοχή, υποχρεώθηκαν αποδίδοντας το δίκαιο, να εκδιώξουν τους Τσάμηδες. Ειδικότερα δε, στις 23 Μαΐου 1945, το Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων των Ιωαννίνων καταδίκασε ερήμην σε θάνατο 1930 Τσάμηδες τους οποίους βάραιναν αποτρόπαιες πράξεις εγκλημάτων πολέμου κατά τη διάρκεια της κατοχής. Τα «μνημεία» του ναζισμού και φασισμού Η οποιαδήποτε υποστήριξη του λεγόμενου «Τσάμικου ζητήματος» δεν αφορά τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερα από υποστήριξη φασιστών, ναζιστών και εγκληματιών πολέμου. Υπ’ όψιν δε ότι η μεταπολεμική έννομη τάξη υπό την αιγίδα του Διεθνούς Στρατοδικείου, έχει ιδρύει νομολογιακές παραδοχές, όπου παρόμοια εγκλήματα όπως εκείνα των Τσάμηδων δεν μπορεί να γίνονται ανεκτά από το σύγχρονο νομικό και πολιτικό πολιτισμό. Πέραν δε της δίκης της Νυρεμβέργης, υπάρχουν και οι λεγόμενες (ορθώς) «επακόλουθες δίκες». Ήδη δε από το Δεκέμβριο του 1946 μέχρι τον Απρίλιο του 1949, Αμερικανοί δημόσιοι κατήγοροι καταδίκασαν 97 κατηγορούμενους φασίστες και ναζιστές. Επίσης, πολλά κράτη με τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου διεξήγαγαν δίκες τιμωρητικές κατά των εγκληματιών και των εγκληματικών πράξεων που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια του πολέμου. Η Πολωνία, η πρώην Τσεχοσλοβακία, η πρώην Σοβιετική Ένωση, η Ουγγαρία, η Ρουμανία και η Γαλλία έχουν δικάσει χιλιάδες κατηγορούμενους όχι μόνο Γερμανούς, αλλά και εγχώριους συνεργάτες τους τις δεκαετίες που επακολούθησαν από το έτος 1945 και μετέπειτα. Η πιο γνωστή δε περίπτωση είναι εκείνη της Πολωνίας. Αφορά τη δίκη της Κρακοβίας, όπου καταδικάσθηκαν σε θάνατο ναζιστές και φασίστες του στρατοπέδου του Άουσβιτς. Επίσης, μια από τις πιο γνωστές δίκες των Γερμανών εγκληματιών πολέμου πραγματοποιήθηκε και στην Ιερουσαλήμ. Η δίκη αυτή έλαβε χώρα το 1961 και αφορούσε στον Αντολφ Άιχμαν που ήταν ο αρχιτέκτονας του εκτοπισμού της Εβραίων στην Ευρώπη. Η δίκη αυτή είχε τόσο ενδιαφέρον, ώστε αποτέλεσε την αφετηρία της ανάδειξης των εγκλημάτων του Ολοκαυτώματος. ως κατακλείδα Εάν ο κ.Έντι Ράμα θέλει «μνημείο» για τους Τσάμηδες, μπορεί να υπάρξει, ακριβώς για να επισημαίνει την καταδίκη του φασισμού και του ναζισμού. Τέλος, η Ελλάδα θα πρέπει εκάστη 27η Ιουνίου που από το 1994 η Αλβανική Βουλή ανακήρυξε ως ημέρα «γενοκτονίας» των Τσάμηδων, να παρεμβαίνει σε όλα τα fora αποδεικνύοντας την αλήθεια, ενώ η «προσφυγή» Τσάμηδων στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης, θα πρέπει να αποδοκιμασθεί ως πράξη πρόκλησης κατά του σύγχρονου νομικού και πολιτικού πολιτισμού. *Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Ελλάδας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC- EU). Πηγή: mignatiou.com

Nga *Petro Miliaraki Kohët e fundit Kryeministri i Shqipërisë z Edi Rama nëpërmjet një prezence të “kumbueshme” televizive  u përpoq që të risillte në skenë të ashtuquajturën  “Çështja Çame” duke pretenduar se “ekziston një proces bisedimesh” me sqarimin që pala shqiptare “këmbëngul në  të drejtën e përkujtimit”. Ndërsa e quajti të drejtë kërkesën e e Çamëve për “vendosjen” e një memoriali në Epir. Sigurisht që sqaroi se kjo çështe nuk ka lidhje me irrendentizëm, por një krijim të një “monumenti” “përkujtimor”. Z Edi Rama ndoshta duhet  që të kuptojë në kohë se dipllomacia nuk ka lidhje me shfaqje “kumbuese” respektive si ato që ndodhën në Parlamentin Shqiptar dhe në Komisionin e Hetimeve, kështu që, kur u thirr që të dëshmonte në lidhje me “shpërdorim fondesh” në Bashkinë e Tiranës, u shfaq atje duke protestuar në “mënyrë të ashpër” me rrjedhim Komisioni të mbyllet dhe ai të dalë i pafajshëm. Diplomacia nuk pranon të tilla shfaqje-provokacione. Gjithashtu do të duhet të kuptojë se kohët e fundit çështja e ngritjes dhe krijimit të memorialit që të mbajmë mend (ose që të mbajë mend krahu shqiptar), çamët, natyrisht që nuk arrihet duke mbrojtur nazistët dhe kriminelët e luftës. Më konkretisht dhe shkurtimisht: Një përmbledhje e voglë historike: Çamët, ishin banorë të zonës së Thesprotisë. U instaluan në shtetin Grek në vitin 1913. Janë mysylmanë shqipfolës dhe frymëzohen nga një “irrendetizëm” i shfrenuar. Duhet të keni parasysh se Çamët kanë një identitet karakteristik kulturor të tyrin, ndërsa gjuha e tyre është dialekti tosk. Gjatë periudhës së mbizotërimit Turk, i shërbenin Ali Pashës dhe shumë prej tyre ishin pjesë e ushtrisë së Omer Vrionit në Betjën e parë të Mesologjit, duke luftuar kundër Kryengritjes Kombëtare Helene më 1821. Në veçanti Çamët gjatë pushtimit të Shqipërisë nga Italianët më 1939, iu shërbyen me kënaqësi interesave të Italianëve dhe ishin pjesë dhe vegël e propagandës së tyre, e cila kishte si qëllim që të justifikonte luftën e Italisë ndaj Greqisë. Gjatë pushtimit (1931-1944), në total, Çamët shëbyen ushtarakisht me forcat e Boshtit me qëllime irrendetiste dhe me “ideologjinë” e krijimit të “Shqipërisë së Madhe”. Ndërsa gjatë periudhës së pushtimit ishin bashkëpunëtorë të shkëlqyer të forcave pushtuese në dëm të popullatës helene dhe kristiane. U detyruan mijëra të Krishterë Helene, në pushtetin e terrorit, ose të emigronin ose të ishin pjesë e forcave të rrezistencës të EAM dhe EDES. Fundi i Luftës së II-të Botërore, detyroi Çamët, që të mos përballonin dënimet sipas së Drejtës së Luftës, që të largoheshin për në Shqipëri. Është e njohur se çmimi për praktikat tradhëtare dhe aktivitetin e tyre, sa me fashistët gjermanë sa dhe me ata italianë, do të ishte i rëndë. Kështu, pjesa më e madhe e popullatës çame u vendos në Shqipëri dhe më pak në Turqi, ndërsa disa prej tyre ikën dhe në Shtetet e Bashkuara. Për ata çamë që u larguan në Shqipëri, ose në “Republikën Popullore të Shqipërisë” nën Enver Hoxhën, nuk kishte arsye për të mos iu ofruar mbrojtje, pasi mbrojtja e Çamëve kishte si qëllim që të thyente ekzistencën e shumicës Helene të banorëve në Epirin e Veriut. Kështu pothuajse 8000 grekë që jetonin në Shqipëri, për shkak të terrorizmit u detyruan që të ikin në Greqi nën periudhën 1945-1946, ndërsa rreth 20.000 çamë që jetonin  para luftës në Thesproti, kishin ikur dhe gëzonin mbrojtjen e Enver Hoxhës.  Çamët si kriminelë lufte. Ashtu siç u përmend, çamët bashkëpunuan me forcat fashiste të italianëve në nivel propagande ndërsa me forcat fashiste gjermane bashkëpunuan më tepër në nivelin e veprimeve luftarake. Çamët kujtuan historinë e tyre me Omer Vrionin. Kështu, në bashkëpunim me kryqëtarët, komandot e Batalionit Gjerman Entelvais vepruan sëbashku që të eleminonin fshtara të zonës, të cilat ishin vënë në shënjestër për shkak të bashkëpunimit të tyre me partizanët Helenë. Më konkrretisht, u përpoq eliminimi i intelektualëve të Paramithisë. Ndërsa janë gjetur ato të dhëna që vërtetojnë se ekzekutimet e  popullatës së paarmatosur në Paramithi u realizuan me bazë katalogun e emrave që kishte përgatitur kryesia e Çamëve në këtë zonë. Kështu, në shtator 1944 pas tërheqjes së gjermanëve, rrebelët/partizanët e EDES që ishin mbizotërues në zonë, u detyruan për hir të së drejtës, që të dëbonin Çamët. Më konkrretisht më 23 Maj të vitit 1945, Gjyqi i Posatshëm i Tradhëtarëve në Janinë, dënoi në mungesë, me vdekje,  1930 Çamë për të cilët rëndonin veprime të dënueshme, krime lufte gjatë periudhës së pushtimit. “Memorialet” e nazismit dhe fashizmit,. Çdo mbështetje  ndaj të ashtëquajturës “Çështje Çame” nuk është as më shumë as më pak se sa mbështetje ndaj fashistëve, nazistëve dhe kriminelëve të luftës. Duhet të kemi parasysh se rendi ligjor i pasluftës nën përkujdesjen e Gjyqit Ushtarak Ndërkombëtar, ka përcaktuar përkufizime të jurisprudencës, ku krime të ngjashme me ato të Çamëve nuk mund të pranohen nga kultura moderne ligjore dhe politike. Përtej gjyqit të Nyrembergut, ekzistojnë dhe të ashtuquajturat (drejt)  “gjyqe pasuese”. Që në Dhjetor të vitit 1946 deri në Prill të vitit 1949, akuzuesit publikë Amerikanë, dënuan 97 të akuzuar fashistë dhe nazistë. Gjithashtu, shumë shtete me përfundimin e Lufës së II-të Botërore, organizuan gjyqe ndëshkuese të krimeve dhe të veprimeve kriminale  që ndodhën gjatë luftës. Polonia, ish Çekosllovakia, ish Bashkimi Sovietik, Hungaria, Rumania, Franca ka dënuar me mijëra të akuzuar, jo vetëm gjermanë, por dhe bashkëpunëtorë vendas gjatë dhjetëvjeçarëve që pasuan nga vitit 1945 dhe më pas. Rasti më i njohur është ai i Polonisë. I cili ka lidhje me gjyqin e Krakovisë, ku u dënuan me vdekje nazistë dhe fashistë të kampit të Aushvicit. Gjithashtu, një nga gjyqet më të njohura të kriminelëve gjermanë të luftës u realizua në Jerusalem. Ky gjyq u realizua  në vitin 1961 dhe kishte të bënte me Adolf Ajhman që ishte arkitekt i shpërnguljes së Hebrenjëve në Europë. Ky gjyq kishte kaq shumë interes, sa u kthye në pikënisjen e publikimit të krimeve të Holokaustit. Si përfundim Nëse z Edi Rama dëshiron një “memorial” për çamët, mundet që të ekzistojë, pikërisht për të theksuar dënimin e fashizmit  dhe nazismit. Greqia duhet që çdo 27 Qershor, që prej vitit 1994 Parlamenti Shqiptar shpalli si ditë të “genocidit” të çamëve, të ndërhyjë në çdo instancë duke nxjerrë në pah të vërtetën, ndërsa “Referimi” i Çamëve në Gjykatën Penale Ndërkombëtare të Hagës, do të duhet që të shpallet e të kritikohet si veprim provokues ndaj kulturës moderne politike dhe jurdike. *Petro Miliaraki është avokat pranë Gjykatave të Larta Anulluese të Greqisë dhe Gjykatave Europiane të Strasburgut dhe të Luksemburgut.  (ECHR dhe GC-EU) Përktheu, përgatiti Pelasgos Koritsas

ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ… ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

 

ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ… ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

π. Δημητρίου Μπόκου

Οι αληθινοί Έλληνες ενδιαφέρονται να μαθαίνουν την ιστορία τους. Οι αληθινοί Έλληνες αγαπούν την πατρίδα τους και το γένος ολόκληρο, έστω και αν είναι διασκορπισμένο στα πέρατα της γης. Οι αληθινοί Έλληνες είναι γνήσιοι πατριώτες, ασπαζόμενοι το ομηρικό απόφθεγμα: «Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης». Θεωρούν αλάνθαστη επιλογή το να υπερασπίζονται την πατρίδα.

Βέβαια μερικοί βιάζονται να το ονομάσουν αυτό εθνικισμό, ρατσισμό, φυλετισμό. Το λένε οι απάτριδες, οι μισέλληνες, οι πατριδοκάπηλοι, οι εθνομηδενιστές, όσοι ξεπουλάνε τον τόπο, την ιστορία, την πατρίδα μας για τριάκοντα αργύρια. Αυτοί είναι οι σύγχρονοι προδότες του έθνους μας. Βαδίζουν στα ίχνη των παλιών προδοτών που γεμίζουν δυστυχώς τις σελίδες της ιστορίας μας, μελανά στίγματα δίπλα στα μεγάλα φωτεινά αναστήματα των ηρώων και των μαρτύρων μας.

Τους εθνοπροδότες αυτούς σιγοντάρουν και κάποιοι άκαπνοι θεολογούντες, ασκούμενοι επί χάρτου με μια ασπόνδυλη θεολογία, που διατείνεται ότι ο Χριστιανός δεν δικαιολογείται να ασχολείται με επίγειες πατρίδες, μια και «ημών το πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχει» (Φιλ. 3, 20) και «ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν» (Εβρ. 13, 14).

Αλλά ο απόστολος Παύλος με τα λόγια αυτά δεν αναφέρεται στην επίγεια πατρίδα ή στην εθνικότητα των Χριστιανών. Κάμνει λόγο για ανθρώπους με επαίσχυντο τρόπο ζωής, που δεν έχει καμμιά σχέση με τον τρόπο ζωής (πολίτευμα) που εντέλλεται ο Χριστός. Από αυτούς τους ανθρώπους, λέει ο απόστολος, να διαχωρίζουμε τη ζωή μας και να την προσαρμόζουμε προς το ουράνιο πολίτευμα που δίδαξε ο Χριστός. Κατά τον ίδιο τρόπο καλεί τους Χριστιανούς να εξέλθουν από την επίγεια ιουδαϊκή παρεμβολή, να απομακρυνθούν δηλαδή από τον ιουδαϊκό τρόπο λατρείας και ζωής, εφόσον ο πνευματικός προσανατολισμός τους δεν είναι, όπως για τους Ιουδαίους, η επίγεια Ιερουσαλήμ, αλλά η Άνω Ιερουσαλήμ, η Βασιλεία του Θεού.

(Οι πολύ …αιθεροβάμονες βέβαια καλό θα ήταν πατούν και λίγο το πόδι τους στη γη και να συγκαταβαίνουν περισσότερο στις «χαμηλές» προσκολλήσεις των γήινων. Θα τους βοηθούσε ίσως μια ματιά στο Γεροντικό [βλ. του αββά Ιωάννου του Κολοβού, β΄ και του αββά Σιλουανού, ε΄], Εκδόσεις ΑΣΤΗΡ, Αθήνα, 1970).

Ο ίδιος απόστολος από την άλλη όμως επιδεικνύει ζωηρό ενδιαφέρον για το γένος του, για τους ομοεθνείς του, για τους Ιουδαίους και θλίβεται βαθύτατα γιατί σταύρωσαν τον Χριστό. Και είναι τόση η αγάπη του για τους ομοεθνείς αδελφούς του, ώστε λέγει το αδιανόητο: «Να χαθεί αυτός, να χωρισθεί οριστικά από τον Χριστό, αν αυτό ήταν δυνατό να σώσει τους αδελφούς του, δηλαδή τους ομογενείς του Ισραηλίτες» (Ρωμ. 9, 2-4). Μήπως εδώ είναι ρατσιστής ο απόστολος, μια και αγαπάει τόσο πολύ τους συμπατριώτες του; Φάσκει και αντιφάσκει;

Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός αναλώθηκε για το πολύπαθο γένος του. Άφησε τη μοναχική άσκηση στο Άγιον Όρος για να βοηθήσει την αλύτρωτη πατρίδα του. Λέει χαρακτηριστικά: «Επειδή το γένος μας έπεσε εις την αμάθειαν, είπα: Ας χάσει ο Χριστός εμένα, ένα πρόβατο, και ας κερδίσει τα άλλα». (Μήπως εδώ θυμίζει τον Παύλο;) Και είναι τόση η λαχτάρα του να αναστηθεί η σκλαβωμένη πατρίδα του, που περιτρέχει για είκοσι χρόνια τον ελλαδικό χώρο, στηρίζει τους σχεδόν τουρκεμένους ραγιάδες στην πίστη, χτίζει σχολεία για να διδάσκεται ο λαός τη γλώσσα του την ελληνική, ενσταλάζει την ελπίδα για την εκπλήρωση των πόθων του βασανισμένου γένους. «Το ποθούμενο θα έλθει…», ήταν πάντα τα αγαπημένα του λόγια. Για ποιο ποθούμενο μιλούσε ο άγιος Κοσμάς; Για ποια ελευθερία; Δεν περνούσαν όλοι καλά με τους κατακτητές; Μήπως ήταν ρατσιστής και αυτός;

Στη γραμμή του αγίου Κοσμά στοιχεί το έθνος ολόκληρο. Αναρίθμητοι δάσκαλοι του γένους, επώνυμοι και ανώνυμοι μάρτυρες, εθνομάρτυρες, ιερομάρτυρες, ήρωες, άγιοι, με κορυφαίο τον άγιο ιερομάρτυρα Πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄, χιλιάδες και χιλιάδες εκατόμβες για την πίστη και την πατρίδα τους.

Όσοι αγαπούν την οικογένειά τους, κάνουν τα πάντα για την προκοπή της και την υπερασπίζονται από κάθε κίνδυνο. Αυτό δεν σημαίνει ότι μισούν ή επιβουλεύονται τις άλλες οικογένειες. Μπορούν να συνυπάρχουν όλες οι οικογένειες αρμονικά, να συγκροτούν κοινωνίες αγάπης, συνεργασίας, αλληλεγγύης και ανθρωπιάς. Είναι ρατσισμός αυτό;

Έτσι και οι αληθινοί Έλληνες μπορούν να αγαπούν την πατρίδα τους και να κάνουν τα πάντα για την ευημερία και την προκοπή της. Χωρίς να μισούν και να υποσκάπτουν τα άλλα έθνη. Μπορούν να συνυπάρχουν ειρηνικά με όλους τους λαούς, πράγμα που έχουν αποδείξει άλλωστε στη μακρά ιστορική τους πορεία. Γιατί να είναι ρατσισμός η φιλοπατρία;

Οι Χριστιανοί, όσο ζούμε στον επίγειο κόσμο, έχουμε οικογένεια, πατρίδα, ομοεθνείς αδελφούς, συμπατριώτες. Δεν πέφτουμε από τον ουρανό. Από κάποια ρίζα κρατάμε. Όχι απλώς μπορούμε, αλλά και επιβάλλεται να αγαπάμε την πατρίδα μας. Να είμαστε και αληθινοί Έλληνες. Και να πεθαίνουμε για όλα αυτά.

Τη βαρειά ευθύνη μας απέναντι στην πατρίδα και το έθνος μας τονίζει ο μεγάλος άγιος της εποχής μας Παΐσιος ο Αγιορείτης, που μόνο άκαπνος θεολόγος δεν υπήρξε, αφού έζησε στο πετσί του από μωρό παιδί, μαζί με τους άλλους μεγάλους συγχρόνους αγίους μας, την προσφυγιά και όλες τις συνέπειες από τις επιβουλές κατά του γένους μας.

Έλεγε σε προσκυνητές κάποια Τρίτη της Διακαινησίμου: «Οι γονείς, κάνετε πολύ καλά να υπενθυμίζετε στα παιδιά σας ότι είναι Ελληνόπουλα. Τί φοβερό πρόβλημα η σημερινή αδιαφορία των Ελλήνων για την πατρίδα τους! Οι Αλβανοί έχουν κυκλοφορήσει χάρτη που πιάνει μέχρι την Ναύπακτο. Οι Εβραίοι χάρτη που περιλαμβάνει και την Κρήτη. Οι Τούρκοι χάρτη με τα νησιά του Αιγαίου. Οι Σέρβοι ζητούσαν από τους αντάρτες – αν έπαιρναν την εξουσία – το κομμάτι ως την Λάρισα, ως αντάλλαγμα για την βοήθειά τους. Οι ξένοι μπορεί να μην πιστεύουν σε τίποτα, ωστόσο ενδιαφέρονται πολύ για την πατρίδα τους, για τα σύνορά της.

Ως λαός έχουμε μεγάλη ευθύνη απέναντι στον Θεό. Από τα αρχαία χρόνια ο Θεός μάς έδειξε ιδιαίτερη εύνοια. Ήταν στην πρόνοιά Του η δημιουργία του απέραντου κράτους του Μ. Αλεξάνδρου, ώστε να μεταδώσει τα φώτα του ελληνικού πολιτισμού στους βαρβάρους και ειδικότερα, την ελληνική γλώσσα, για να διαδοθεί ευκολότερα μέσω αυτής το Ευαγγέλιο…».

Ο κάθε Έλληνας, χωρίς καμμιά μισαλλοδοξία για κανένα άλλο έθνος, έχει χρέος να αγαπά και να αγωνίζεται για την πατρίδα του. Με όποιον τρόπο μπορεί. Άλλος στην πρώτη γραμμή, άλλος στη δεύτερη, άλλος στα μετόπισθεν. Άλλος με τα όπλα, άλλος με τον λόγο, άλλος με την πέννα, άλλος με την παρουσία του στο κάλεσμά της, ο καθένας με το δικό του χάρισμα.

Και όλοι ανεξαιρέτως με την προσευχή!

Και τώρα, που η πατρίδα δοκιμάζεται με το πρόβλημα της Μακεδονίας μας, και πάντοτε!

2 Φεβρ. 2018