Αρχαία ελληνική ακρόπολις ήλθε στο φως στην Αλβανία, 12 αιώνες πριν οι… Αλβανοί εμφανιστούν στην περιοχή!

Αρχαία ελληνική ακρόπολις

ήλθε στο φως στην Αλβανία,

12 αιώνες πριν οι… Αλβανοί

εμφανιστούν στην περιοχή!

Του Γιώργου Λεκάκη

Η ανασκαφή του 2018 που πραγματοποιήθηκε από το Πανεπιστήμιο Macerata ολοκληρώθηκε. Πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με το Αρχαιολογικό Ίδρυμα των Τιράνων στο πλαίσιο σχεδίου του υπουργείου Εξωτερικών Αλβανίας, που αφορά στα οχυρά του Παλαιόκαστρου και τουΜέλανος και των αρχαίων ελληνικών οικισμών στην Κοιλάδα του Δρίνου.

Το αρχαίο ελληνικό φρούριο Παλαιόκαστρο
(ακόμη έτσι λέγεται σήμερα Paleokastro)
στην Κοιλάδα του Δρίνου.
Κτισμένο εκεί από τον 4ο αι. π.Χ.
Δηλ. τουλάχιστον 12 αιώνες πριν εμφανισθούν οι... Αλβανοί στην περιοχή!
Φωτ.: ANSA.

Στο Παλαιόκαστρο οι ανασκαφές εστιάσθηκαν στην δυτική πύλη, την κύρια είσοδο της ελληνικής ακροπόλεως (φρουρίου), που χρονολογείται στον 4οαιώνα π.Χ., και στην βυζαντινή εκκλησία του φρουρίου, που κατά πάσαν πιθανότητα εκτίσθη τον 5ο - 6ο αιώνα μ.Χ.

Μια ομάδα από το Πανεπιστήμιο Camerino κατέγραψε πληροφορίες γεωφυσικής μέσα στην οχύρωση, στο Μέλαν. Οι ανασκαφές έφεραν στο φως οχυρωμένες κατασκευές από τις αρχαίες ελληνικές και βυζαντινές περιόδους. Η περιοχή, λόγω της δομής και της ιστορίας της, προσφέρει σημαντική εξέλιξη στην έρευνα, που θα συνεχιστεί, με ανασκαφές το 2019…

Μια άλλη ομάδα από το Πολυτεχνικό Πανεπιστήμιο της Marcheπραγματοποίησε μια 3D έρευνα στο αρχαίο θέατρο της Αδριανουπόλεως(πόλεως της περιοχής). Στην μελέτη συμμετείχαν φοιτητές από το Unimc, το Πανεπιστήμιο του Salento, το La Sapienza στη Ρώμη και το Πανεπιστήμιο των Τιράνων.

ΠΗΓΗ: ANSA, 9 Αυγούστου 2018.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ και για την αρχαία ελληνική Βόρειο Ήπειρο,

βλ. Γ. Λεκάκη "Ήπειρος, η γωνιά που πέτρωσε στο 5".

ΛΕΞΕΙΣ-ΚΛΕΙΔΙΑ: Πανεπιστημιο Ματσερατα, Τιρανα, υπουργειο Εξωτερικων Αλβανιας, Παλαιόκαστρο, Μελαν, Κοιλαδα Δρινου, πυλη, φρουριο, βυζαντιο, εκκλησια, καστρο, Καμερινο, γεωφυσικη, οχυρωση, οχυρο, Δρινος, Μελα, θεατρο, Αδριανουπολη, Αδριανουπολις, Ήπειρος, Ηπειρος, Αλβανια, Albania, Epirus

Η Ομόνοια ιδρύθηκε με θυσίες και πρέπει να ξαναβρεί τον παλιό καλό της εαυτό

Όλοι γνωρίζουμε και πολλές φορές το έχουμε επισημάνει πως η ίδρυση της Ομόνοιας ήταν μια αναγκαιότητα. Χρειαζόταν η ΕΕΜ να είχε μια φωνή, ένα λάβαρο. Με το σκεπτικό αυτό στις 11 Γενάρη 1991 ιδρύθηκε στη Δερβιτσιάνη η πολιτικο-κοινωνική και πολιτισμική οργάνωση με το όνομα ΟΜΟΝΟΙΑ.

Οι ιδρυτές της, αυτοί που ανέλαβαν την ηγεσία, δεν ήταν πολιτικοί, ούτε άνθρωποι με πείρα. Ήταν απλοί διανοούμενοι, δάσκαλοι, δημοσιογράφοι, γιατροί, μηχανικοί… μα και απλοί άνθρωποι. Είχαν μέσα τους, όμως, την αγάπη γι’ αυτόν τον τόπο και κόσμο, είχαν την πίστη στο αύριο.

Η πίστη και το όραμα αυτό της έδωσαν πνοή, αναβάθμισαν το ρόλο της Ομόνοιας και της Ε.Ε.Μ. στο εσωτερικό και εξωτερικό. Αντιπροσωπεύτηκε η Ελληνική Κοινότητα στο αλβανικό Κοινοβούλιο, μάλιστα στην αρχή με πέντε βουλευτές. Για πρώτη φορά όλα τα αιτήματα ανακεφαλαιώνονται και συμπυκνώνονται στο επίσημο ντοκουμέντο της Ομόνοιας, το ΨΗΦΙΣΜΑ, το Μάιο του 1993, με 12 αιτήματα, εγκριμένο απ’ όλα τα πολιτικά κόμματα και τους κυβερνητικούς φορείς.

Αυτό που αναμφίβολα έχει μεγάλη σημασία, είναι το γεγονός που η Ομόνοια ευαισθητοποίησε την παγκόσμια κοινή γνώμη για τα αιτήματα της ΕΕΜ, πράγμα που Διεθνείς Οργανισμοί και κράτη όπως Αμερική Καναδάς, η ίδια η Ευρώπη, ανάφεραν στα πρακτικά και εκθέσεις τους με στοιχεία την κατάσταση της ΕΕΜ, πίεζαν την αλβανική κυβέρνηση για τον σεβασμό των δικαιωμάτων και ελευθεριών του ατόμου και των μειονοτήτων.

Το Καταστατικό της Ομόνοιας

Ως πολιτικο-κοινωνική και πολιτισμική οργάνωση η Ομόνοια λειτούργησε βάση ενός καταστατικού και προγράμματος, εγκριμένα από το αλβανικό Υπουργείο Δικαιοσύνης.

Η ίδρυση, στο βορειοηπειρωτικό χώρο, με την ευλογία των Ελλήνων διπλωματών, πυρήνων του σοσιαλιστικού κόμματος, έφερε, εκτός των άλλων, και τη διάσπαση στο χώρο μας. Διαφορετικές ιδεολογίες, διαφορετικές κομματικές τοποθετήσεις.

Με σκοπό να ηγηθούν τα άτομα αυτά και της Ομόνοιας ή η Ομόνοια να πλεύσει αριστερά, άρχισαν οι συζητήσεις και οι διαμάχες περί των παραγράφων 3 και 4 του άρθρου 3 του Καταστατικού. «Αντιομονοιακό», «Διαχωριστικό» κι άλλα επίθετα κόλλησαν πάνω του, με το αιτιολογικό ό,τι δεν άφηνε περιθώριο ώστε όλοι οι Βορειοηπειρώτες να είναι μέλη της Ομόνοιας.

Τι έλεγε το άρθρο 3, παράγραφος 4: «Δεν μπορούν να είναι μέλη της Ομόνοιας, άτομα που είναι μέλη άλλων Κομμάτων ή Οργανώσεων των οποίων το πρόγραμμα, το καταστατικό και οι καθημερινές τους πράξεις έρχονται σε αντίθεση με το πρόγραμμα και το καταστατικό της Ομόνοιας». «Δεν μπορούν να γίνουν μέλη της Ομόνοιας άτομα που αντιτίθενται στον πολιτικό και εθνικό αγώνα της Οργάνωσης, που δεν στηρίζουν το πρόγραμμα, τους στόχους και τις αποφάσεις των ηγετικών οργάνων της». παρ. 3.

Τραβήχτηκαν και οι δυο παράγραφοι, παρά την αντίρρηση ώστε στην παράγραφο 4 ν’ αναφέρονταν: «Να είναι μέλη της Ομόνοιας ανεξαρτήτως από την κομματική τοποθέτηση, αλλά να μην εκλέγονται στα ανώτερα όργανά της μέλη που συμμετέχουν σε άλλα πολιτικά κόμματα εκτός του κόμματος εκείνου που η οργάνωση έχει διαρκή πολιτική συμμαχία».

Η Ομόνοια από μια πολιτική οργάνωση μετατράπηκε γρήγορα σε μια πολυκομματική που κυριαρχούσε το σοσιαλιστικό στοιχείο και όραμα. Πρόεδροι των σοσιαλιστικών οργανώσεων ηγούνταν και τις τοπικές οργανώσεις της Ομόνοιας. Σκληροπυρηνικοί και εγκληματίες, ακόμα, κατά των ελληνικών συμφερόντων έγιναν πρόεδροι Παραρτημάτων, μέλη του Γενικού Συμβουλίου και Προεδρείου. Για μια θέση στον ήλιο (κυβερνητική ή τοπική) άλλαζαν τα κόμματα σαν τα πουκάμισα κι ας ήταν και στα ανωτέρα όργανα της Ομόνοιας.

Η ύφεση της Ομόνοιας

Μετά τα γεγονότα της 18ης Απριλίου 1994, με την δίκη παρωδία κατά των πέντε ηγετών της Ομόνοιας, σκοπός των οποίων ήταν να βαλθεί στο εδώλιο του κατηγορουμένου η Ομόνοια, η ΕΕΜ και η ίδια η Ελλάδα, στο χώρο μας επικράτησε για πολύ καιρό ο δισταγμός, η φοβία, η αδράνεια.

Τότε ήταν που η Ομόνοια πέρασε την κρίση της διάλυσης και την ένταξή της στα αλβανικά κόμματα. Τους ενθάρρυναν και διάφορα ελληνικά κυβερνητικά στελέχη να μπουν στα κόμματα αυτά. Από τότε άρχισε και η ύφεση της Ομόνοιας.

Εν τούτοις, τα υγιέστατα μέλη της προσπαθούσαν να μην το βάλουν κάτω και να στηρίζουν την πολυπόθητη οργάνωσή τους.

Η ύφεση όμως βάθαινε. Ηγετικά στελέχη της πέρασαν ανοιχτά στην υπηρεσία του αλβανικού κατεστημένου, ως βουλευτές, ως πρόξενοι, ως σύμβουλοι κ. ο. κ.

Η Ομόνοια έχασε τον ηγετικό της ρόλο και έγινε ουρά του κόμματος (ΚΕΑΔ) που είχε πολιτική συμμαχία. Ο Πρόεδρος του κόμματος μετέτρεψε την οργάνωση σε δικό του κτήμα και όλα λειτουργούσαν τηλεκατευθυνόμενα από το δικό του χέρι.

Αυτό το απέδειξε περίτρανα η τελευταία Γενική Συνδιάσκεψη της Ομόνοιας, που όλοι την χαρακτήρισαν ως μια παρωδία, παρά μια Συνδιάσκεψη με δημοκρατικό χαρακτήρα και βασιζόμενη στο ίδιο το καταστατικό της.

Η Ομόνοια ιδρύθηκε με θυσίες, προχώρησε με αγώνα και θυσίες και πρέπει να ξαναβρεί τον πρώην καλό της εαυτό. Κι αυτό γίνεται όταν όλα τα μέλη της ασχοληθούν σοβαρά, να βρουν τη λύση και να δώσουν στο καθένα την πρέπουσα θέση και απάντηση.

Βαγγέλης Παπαχρήστος

Πηγή: Himara.gr | Ειδήσεις απ' την Βόρειο Ήπειρο
Πηγή: Himara.gr | Ειδήσεις απ' την Βόρειο Ήπειρο

Ερντογάν – Ράμα: Μια σκοτεινή σχέση και τα σενάρια νεοοθωμανισμού

Në shqip lexoni këtu

Περίπου δύο χρόνια νωρίτερα, τέλη καλοκαιριού 2016, στο αλβανικό κοινό πρόβαλαν, ορισμένες κινηματογραφικές εικόνες του αλβανού πρωθυπουργού παριστάνοντας τον επιβάτη στο αυτοκίνητο που οδηγούσε ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Εκείνο που επισήμως ήταν γνωστό ήταν το γεγονός ότι ο Έντι Ράμα βρίσκονταν εκεί για τα εγκαίνια της τρίτης μεγαλοπρεπούς γέφυρας πάνω απ’ το Βόσπορο. Αλλά, εκείνο που τα γυρίσματα που μοιράστηκαν απ’ το γραφείο προπαγάνδας του πρωθυπουργού δεν έδειξαν ήταν κάτι άλλο.

Η μεγαλοπρεπής γιορτή ενείχε τις νότες ενός έντονου νέοθωμανισμού. Η νέα γέφυρα, έργο το οποίο ο Ερντογάν θεωρεί ως ένα απ’ τα μνημεία της παντοδυναμίας του, πήρε το όνομα ενός σουλτάνου που διεύρυνε υπερβολικά τα σύνορα της οθωμανικής αυτοκρατορίας, του Σελίμ «του ανελέητου» (1512-1520). Και για να γιορτάσουν τούτο, για πρώτη φορά απ’ την εποχή που ο Ατατούρκ ανακοίνωσε τη δημοκρατία, εμφανίστηκαν οι άνδρες της προεδρικής φρουράς με τις στολές των μεχέρ, οι πρώην φύλακες και φορείς της σκηνής του σουλτάνου.

Η έξοδος αυτή απ’ τα μουσεία των στολών μιας ένδοξης εποχής, δεν ήταν καθόλου τυχαία. Διότι και τα εγκαίνια των εργασιών της γέφυρας όπου ο αλβανός Πρωθυπουργός συμμετείχε, είχε ξεκινήσει σε μια συμβολική μέρα επίσης. Στην επέτειο εκείνου που οι Τούρκοι θεωρούν ως κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης, ενώ οι Ευρωπαίοι ως την άλωση της Βυζαντινής πρωτεύουσας.

Η παρότρυνση της οθωμανικής νοσταλγίας και η ανάμνηση της δόξας της παρελθούσας αυτοκρατορίας είναι μία απ’ τις σταθερές κολώνες της αυταρχικής εξουσίας του Ερντογάν. Όχι άστοχα, στις 10 Αυγούστου 2014 (δεν είχε περάσει χρόνος που η κυβέρνηση της αναγέννησης (ΣΚ) είχε ανακοινώσει την Τουρκία ως στρατηγικό εταίρο), επανεκλεγμένος για πρώτη φορά ως πρόεδρος της χώρας του, ο Ερντογάν επέλεξε να γιορτάσει με ένα παράξενο τρόπο.

Εκείνος πήγε να προσευχηθεί.

Και όχι σε οποιοδήποτε σημείο. Στο τέμενος του Εγιούπ Σουλτάνου, στα παράλια του Κεράτιου Κόλπου επί τούτου άνοιξε την αίθουσα που βρίσκεται ο τάφος ενός εκ των φίλων του Προφήτη Μωάμεθ ο οποίος έμεινε δολοφονημένος κατά την πρώτη πολιορκία της Κωνσταντινούπολης. Εκείνος γονάτισε εκεί όπως έκαναν οι σουλτάνοι του παρελθόντος, αποδεικνύοντας ότι η αποστολή του σύγχρονου αυτού ηγέτη είναι να ενώσει το ένδοξο παρελθόν με το λαμπρό μέλλον.

Και η κυριαρχία του κόμματος του ΑΚΡ έχει ξεκάθαρους τους στόχους. Ο ίδιος θα είναι στην εξουσία έως το 2029. Ωστόσο το 2023, στο 100ο έτος της ίδρυσης της Δημοκρατίας, η Τουρκία θα πρέπει να είναι μέρος της στενής λέσχης των παγκόσμιων υπερδυνάμεων. Και για να το κατορθώσει αυτό η στρατηγική είναι ξεκάθαρη. Έχει καταρτιστεί με λεπτομέρεια απ’ το καθηγητή και ισλαμιστή διανοούμενο, ο οποίος υπηρέτησε τον Ερντογάν για μεγάλο διάστημα ως υπουργός των εξωτερικών και στη συνέχεια πρωθυπουργός, ο Αχμέτ Νταβούτογλου. Εκείνος πάντα υποστήριξε τη θέση του στο γεγονός ότι το τέλος του ψυχρού πολέμου και η πτώση του κομουνισμού έδινε στην Τουρκία την ευκαιρία να γίνει παγκόσμια δύναμη υπό τον όρο να ακολουθούσε μια επιθετική εξωτερική πολιτική, εμπνευσμένη απ’ την αφύπνιση του οθωμανισμού και στηριζόμενη στην ισλαμική ιδεολογία. Ο Μπεχλούλ Οζκάν, καθηγητής των διεθνών σχέσεων στο πανεπιστήμιο του Μαρμαρά και πρώην φοιτητής του Νταβούτογλου εξηγεί έτσι τη φιλοσοφία του πρώην δασκάλου του: «Σύμφωνα με τον Νταβούτογλου, η Τουρκία θα πρέπει να επιβληθεί των γειτόνων γύρω τους – τη μέση Ανατολή, τα Βαλκάνια, τον Καύκασο για να δημιουργήσει γύρω της μια «αλάνα χαγιάτι» (ζωτικός χώρος – μετάφραση) – διότι μόνο έτσι αυτή θα μπορούσε σε παγκόσμια δύναμη επωφελούμενη απ’ το οθωμανικό παρελθόν της και απ’ την γεωγραφική της δυνατότητα.

Άρα όπως φαίνεται, χώρες όπως η Αλβανία, μια περιοχή με μουσουλμανικό πληθυσμό στα Βαλκάνια και που είναι η τελευταία που ανάμεσα στα κράτη της περιοχής που χώρισε απ’ το πλαίσιο της οσμανικής αυτοκρατορίας, μπορεί να βρεθεί στο επίκεντρο αυτής της στρατηγικής.

Ωστόσο το ερώτημα είναι πηγαίνει τούτο αντίθετα με την διακηρυγμένη επιθυμία των αλβανών να προχωρήσουν προς την ΕΕ; Μπορεί να συμβιώσει η επιθυμία της Τουρκίας για να δημιουργήσει μελλοντικά ένα δικό της πόλο ως υπερδύναμη με επιρροή με την ευρωπαϊκή ταυτότητα μας; Γνωρίζει ο Έντι Ράμα και η Αναγέννηση ότι ο εναγκαλισμός αυτού τούτου του δρόμου μέσω της ανακύρηξης ως «στρατηγικού συμμάχου», μπορεί να απομονώσει τη χώρα απ’ τους φυσικούς της συμμάχους;

«Στην περίπτωση που η Αλβανία είναι προσβλέποντας προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως τουλάχιστον διακηρύσσει επίσημα, θα πρέπει να επιδείξει προσοχή ως προς αυτό που επιθυμεί. Δεν πρέπει να επιτρέψει στον Ερντογάν να κυριαρχήσει τη χώρα. Η ΕΕ δεν θα δεχτεί κανένα νέο μέλος που είναι βαθιά συνδεδεμένο με τον Ερντογάν, ειδικά τώρα που η δημοσίως γνωστή επιθυμία του για να κυριαρχήσει τα Βαλκάνια μπορεί να τη βλέπουν όλοι» έγραφε ο Alon Ben – Meir, τον περασμένο Μάη στο The Globalist. Εκείνος εξηγεί ότι «Οι τουρκικές επενδύσεις στην Αλβανία είναι επιλεκτικές και υπολογισμένες με στρατηγικό τρόπο. Αυτές συμπεριλαμβάνουν την ιδιοκτησία της δεύτερης μεγαλύτερης τράπεζας στη χώρα, υδροηλεκτρικά έργα, το χαλυβουργείο, καθώς και τον πρώην κρατικό φορέα «Albtelecom” ή την κινητή τηλεφωνία «Eagle Mobile”. Συμπερασματικά αυτό επέμενε ότι «ο σκοπός του Ερντογάν είναι να προσφέρει στην Αλβανία μερικές μικρές δόσεις οικονομικής ανάπτυξης, έως ότου η χώρα υποκύψει πλήρως σ’ αυτόν».

Έχει όμως αρχίσει να εκτυλίσσεται αυτό το σενάριο που μοιάζει απίθανο σε πρώτη όψη; Τα γεγονότα δεν λείπουν. Το Lapsi.al επιστρέφει ακόμη μια φορά στα αρχεία του για να τα ερευνήσει.

Η Αλβανία έχει αποδείξει ότι δεν είναι σε θέση να πει όχι στην Τουρκία στην εξωτερική πολιτική. Η πιο συζητημένη περίπτωση είναι αυτή της ψηφοφορίας άντι Τραμπ ώστε να μεταφέρει στα Ιεροσόλυμα την πρεσβεία της χώρας του, αναγνωρίζοντας τα έτσι ως τη μόνη πρωτεύουσα του Ισραήλ. Παρόλο που πολλοί σχολιαστές εκτιμούν ότι η ψήφος της Αλβανίας στον ΟΗΕ ενάντια στην αμερικανική στάση ήταν συγχρονισμένη και με τις βασικές χώρες μέλη της ΕΕ, δεν είναι λίγοι όσι βλέπουν από πίσω το χέρι του Ερντογάν. Και όχι αδικαιολόγητα. Αφού ο αμερικανός πρόεδρος έκανε γνωστή τη μονομερή απόφαση του για την αναγνώριση των Ιεροσολύμων ως πρωτεύουσα του Ισραήλ, ο Ερντογάν δήλωσε σε ένα πολιτικό συλλαλητήριο στις αρχές Δεκεμβρίου: «Εμείς θα χρησιμοποιήσουμε ότι τα μέσα ενάντια στην πράξη αυτή».

Δεν είναι γνωστό εάν ένα απ’ τα μέσα αυτά που χρησιμοποιήθηκε έναντι της κυβέρνησης Ράμα, αλλά γεγονός είναι ότι στη συνεδρίαση της Διάσκεψης για την Ισλαμική Συνεργασία, που έγινε το Δεκέμβριο στην Κωνσταντινούπολη και στην ψηφοφορία για το ψήφισμα του ΟΗΕ, τα επίσημα Τίρανα αραδιάστηκαν ανάμεσα στις πλέον ριζοσπαστικές χώρες κατά της απόφασης Τραμπ. Τούτο οδήγησε όλη την εγχώρια πολιτική και στην Αλβανία και στο Κόσοβο να κραυγάσουν ως σκάνδαλο. Ενώ ο βουλευτής Μπεν Μπλιούσι είπε: «Τίποτε δεν δικαιολογεί την ψήφο της Αλβανίας στον ΟΗΕ. Ούτε η σχέση με την Ευρώπη, ούτε η σχέση με τις ΗΠΑ, ούτε η σχέση έναντι της ιστορίας και ούτε αυτή έναντι του δικαίου. Όντας μη στρατηγική και ούτε συμβατή με τις αρχές η ψήφος κατά των ΗΠΑ έχει μεγαλύτερη αξία για την Τουρκία παρά για την Αλβανία και τούτο είναι ακόμη πιο βαρύ και κακόγουστο και ακόμη περισσότερο άδικο».

Η Αλβανία δεν έχει μπορέσει να αρνηθεί και στα συνεχή αιτήματα του Ερντογάν ώστε να κατατρέξει αυτήν που η επίσημη τουρκική πολιτική αποκαλεί ως τρομοκρατική οργάνωση, τη FETO, και που την έχει ανακηρύξει υπεύθυνη για το πραξικόπημα το καλοκαίρι 2016. Από τις 5 Μάη 2015, όταν πλέον η ανοιχτή ρήξη με τον Φετουλάχ Γκιουλέν είχε ξεκινήσει και η καταδίωξη των παράλληλων δομών του είχε ανοίξει (μετά το σκάνδαλο παρακολουθήσεων και των κατηγοριών σε υπουργούς για διαφθορά), ο Ερντογάν απευθύνοντα στους αλβανούς ηγέτες στα πλαίσια επίσκεψης στα Τίρανα: «Εσείς είστε εις γνώση ότι εμείς στην Τουρκία πολεμούμε ενάντια σε μια παράλληλη δομή που έχει δημιουργηθεί. Εμείς τη θεωρούμε επισήμως τρομοκρατική οργάνωση που απειλεί το κράτος μας, το λαό μας. Ο πόλεμος ενάντια σ’ αυτή την οργάνωση στη χώρα μας και παντού θα συνεχιστεί αδιάκοπα. Εγώ γνωρίζω ότι αυτή η δομή έχει τη δράση της και στην Αλβανία, σ΄ αυτή τη φίλη και αδελφή χώρα».

Αλλά μετά το πραξικόπημα η Τουρκική πίεση μεγάλωσε. Αξιόπιστες πηγές μιλούν για περίπου 450 αιτήματα για έκδοση διάφορων Γκιουλενιστών που έχουν έρθει απ’ την Άγκυρα. Έναντι τους η αλβανική κυβέρνηση έως σήμερα παίζει διπλό παιχνίδι. Έχει παραδεχτεί την πώληση και αλλαγή ιδιοκτησίας των τουρκικών κολλεγίων που κατηγορούνται απ’ την Τουρκία ως παράλληλοι οργανισμοί, αλλά έχει προσέξει να κλείσει πάντοτε το ένα μάτι στον Ερντογάν.

Μερικοί ανώτεροι κοσοβάροι πολιτικοί παραδέχονται να έχουν ακούσει απ’ το στόμα του αλβανού πρωθυπουργού, ότι με έναν ηγέτη όπως ο Ερντογάν δεν γίνονται αστεία, μετά απ’ το σκάνδαλο που ξέσπασε στην Πρίστινα με αφορμή την συμμορίτικη απέλαση των 6 γκιουλενιστών. Και ο πρώτος που υπέστη στην πλάτη του τις συνέπειες της αντίθεσης στην πράξη αυτή ήταν ο κοσοβάρος πρωθυπουργός Ραμούς Χαραντόναϊ. Ο τούρκος αυταρχικός του επιτέθηκε βίαια: «Πως μπορείς να ταΐζεις τέτοιους ανθρώπους που έχουν κάνει απόπειρα ενός πραξικοπήματος στην Τουρκία, που αποδέχεται το Κόσοβο σαν ένα αδελφό. Θα λογοδοτήσεις κι εσύ για τούτο. Οι αδελφοί μου κοσοβάροι δεν δίνουν αξιοπιστία σε ένα πρωθυπουργό όπως εσύ. Οι αδελφοί μου οι κοσοβάροι, τους κοσοβάρους που γνωρίζω και τους ξέρω, θα απαιτήσουν λογαριασμό από σένα για τούτο. Εγώ το ξέρω και τούτο», είπε ο Ερντογάν στη διάρκεια πολιτικού συλλαλητηρίου.

Με όσο φαίνεται αυτό ήταν ένα σήμα επαρκή για τον ίδιο το Ράμα. Στο ίδιο μήκος κύματος ο αλβανός πρωθυπουργός, σε μια συνέντευξη στην Ίλβα Τάρε εκφράστηκε ενάντια σ’ αυτό που εκτιμούν όλες οι δυτικές κανονικές δημοκρατίες. Ασπάστηκε δημόσια τη θέση του Ερντογάν ότι το πραξικόπημα του Ιουλίου 2016 είχε οργανωθεί απ’ τη FETO. Ονόμασε τους ανθρώπους αυτούς «επικίνδυνο δίκτυο» και παραδέχτηκε ότι η αλβανική κυβέρνηση «τους έχει υπό παρακολούθηση».

Ουδείς μπορεί να στοιχηματίσει μετά απ’ αυτές τις δηλώσεις για το τι μπορεί να συμβεί στην περίπτωση που η πίεση απ’ την Άγξυρα για την καταδίωξη τους αυξηθεί…

Η Αλβανία χαίρεται και των τουρκικών επενδύσεων ανεξαρτήτως της πολιτικής οπισθοφυλακής που αυτές διαθέτουν ως προέκταση της ιδέας για να μετατρέψουν την πάλαι ποτέ αυτοκρατορία σε μια υπερδύναμη του αυριανού κόσμου. Η Άγκυρα είναι σήμερα ο δεύτερος σημαντικότερος οικονομικός εταίρος μας. οι τουρκικές επενδύσεις πιάνουν το ποσό των 2.7 δισεκατομμυρίων Δολαρίων, οι απασχολούμενοι σ’ αυτές 11 χιλιάδες αλβανοί, ενώ ο όγκος των εμπορικών συναλλαγών περίπου στα 460 εκατομμύρια Ευρώ, που αποβλέπουν να διπλασιαστεί, αυτά ομολογούν με καύχημα οι τούρκοι διπλωμάτες στα Τίρανα. Με το ίδιο αίσθημα θριάμβου ο Ερντογάν ομολόγησε σε συνέντευξη του στο “Top Story”: «Δεν γνωρίζω πόσες επενδύσεις έρχονται απ’ την ΕΕ, αλλά ωστόσο εμείς δεν σταματάμε».

Αλλά τι έχει πίσω απ’ αυτή την επιθυμία να μην σταματήσει; Είναι αυτά τα χρήματα που έρχονται απ’ την Ανατολία «Δώρο δηλητηριασμένο»; Μοιάζουν οι τούρκικες επενδύσεις με τα 30 εκατομμύρια που δώρησε ο Ερντογάν για την ανέγερση του τζαμιού στα Τίρανα; Εδώ και καιρό κυκλοφορούν λόγια ότι ο Ερντογάν έχει θέσει όρο για τη συμμετοχή του στα εγκαίνια του έργου που ο ίδιος χρηματοδότησε, το κεφάλι του επικεφαλής των αλβανών μουσουλμάνων, που εκείνος τον θεωρεί ως ένα στοιχείο του γκιουλενιστικού δικτύου.

Το πιο εμβληματικό παράδειγμα των επενδύσεων του δίδυμου Ράμα – Ερντογάν στην Αλβανία είναι το σχέδιο για το αεροδρόμιο στον Αυλώνα. Οι δύο οι επιχειρηματίες που έχουν καθοριστεί απ’ τους ανάλογους πολιτικούς είναι γεμάτοι με σκιές υποψίας. Ο τούρκος εταίρος, Μεχμέτ Τσεγκίζ, ο κατασκευαστής του αεροδρομίου της Πόλης είναι μέρος μιας κάστας επιχειρηματιών, δίπλα στο κόμμα του Ερντογάν, ΑΚΡ, του αποκαλούμενους οι Τίγρεις της Ανατολίας. Η έγκυρη γερμανική εφημερίδα “Sudeutsche Zeitung” έχει αναφέρει ότι απ’ τη στιγμή που ο Ερντογάν ανήλθε στην εξουσία το 2002, ο Μεχμέτ Τσεγκίζ έχει επωφεληθεί δημοπρασίες της τάξης των 50 δισεκατομμυρίων, ή περισσότερα από 3 δις το χρόνο.

Ωστόσο η Washington Post εκτιμά ότι ο Τσεγκίζ είναι το τυπικό παράδειγμα του πελατειακού καθεστώτος στην Τουρκία. Το 2012 όταν ο Τσεγκίζ μαζί με δύο άλλες εταιρείες που παρουσίασαν προσφορά για το αεροδρόμιο στον Αυλώνα, έχουν καρπωθεί τη σύμβαση για το αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης, η Τουρκική Εισαγγελία, όπως αναφέρει το Ρόϋτερς έχει εκδώσει εντάλματα σύλληψης για τον Μεχμέτ Τσεγκίζ και μερικούς επιχειρηματίες κοντά με τον Πρόεδρο Ερντογάν. Φυσικά η υπόθεση έκλεισε πολιτικά. Έναντι των δημοσιογράφων και των εισαγγελέων που κατήγγειλαν την διαφθορά της τουρκικής κυβέρνησης ξεκίνησε ο διωγμός.

Δεν είναι ανάγκη να επισημανθεί ότι τούτο το παράδειγμα μοιάζει σαν δύο σταγόνες νερού με τις σκοτεινές σχέσεις του πρωθυπουργού Ράμα με τους αλβανούς ολιγάρχες. Το πρότυπο είναι φρικτά όμοιο. Και έτσι έχει συμβεί και με την αεροπορική Αλβανο – Τουρκική αεροπορική εταιρεία, την Albanian Airlines. Για πρώτο φορά το Μάρτιο 2017, ο Ράμα δήλωσε σε μια συνέντευξη: «Εμείς έχουμε ένα σχέδιο να ιδρύσουμε μια αεροπορική εταιρεία που σαν βάση θα έχει την Αλβανία, μια αλβανική αεροπορική εταιρεία σε συνεργασία με τις Turkish Airlines και την αεροπορική εταιρεία AtlasGlobal». Λίγο περισσότερο από μήνα αργότερα υποδέχτηκε τον Εκτελεστικό Διευθυντή των Turkish Airlines, Ilker Ayci, και οι δύο τους συνομίλησαν ενώπιον των μέσων ενημέρωσης όπου ανακοίνωσαν δημόσια το σχέδιο για την δημιουργία γραμμής υπό την προσωπική φροντίδα του τούρκου Προέδρου. «Ο Πρόεδρος μας κύριος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, μαζί με τον κύριο Έντι Ράμα έχουν διεξάγει διάφορες συνομιλίες και ένα απ’ τα θέματα που έχουν συζητήσει περισσότερο ήταν η συνεργασία στον τομέα της Αστικής Αεροπορίας, για να αναπτύξουν τη συνεργασία σ’ αυτό το πεδίο και υπό την ισχυρά καθοδήγηση του Πρωθυπουργού της Αλβανίας, μαζί με το όραμα του, και εμείς ως “Turkish Airlines” θα στηρίξουμε τα επιτεύγματα της Αλβανίας αυτά τα χρόνια», δήλωνε ο Αϋτσί.

Ωστόσο το πρόβλημα είναι ότι ως αλβανική εταιρία στη συνεργασία αυτή, εμφανίστηκε αυτή, η ΜΝD Investment, που ιδρύθηκε στις 7 Μάη 2018, μόνο εννιά μέρες νωρίτερα απ’ την κυβερνητική απόφαση που κατέστησε αυτή συνέταιρο της Air Albania. Ο ιδιοκτήτης της είναι ο πρόεδρος του ποδοσφαιρικού συλλόγου Φλιαμουρτάρι, ο Σινάν Ιντρίζι. «Ο Ιντρίζι, ένα άγνωστο άτομο για το κοινό, δεν διαθέτει καμιά δραστηριότητα στην Αλβανία και δεν έχει να επιδείξει καμιά επιχείρηση σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου. Σε μερικές πρόσφατες δημόσιες εμφανίσεις του, έχει δηλώσει ότι διαθέτει επιχειρηματικές επαφές στην Τουρκία, όπου φέρεται να έχει ζήσει για πολλά χρόνια πριν επιστρέψει στην Αλβανία το 2014, αλλά δεν έχει δώσει λεπτομέρειες ή κάποια δημόσια αναφορά.

Το μόνο πράγμα που είναι γνωστό είναι ότι απ’ το 2014 είναι ένας απ’ τους ιδιοκτήτες και διαχειριστές του Ποδοσφαιρικού Συλλόγου Φλιαμουρτάρι», έγραψαν οι τοπικές εφημερίδες. Ίσως δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα απ’ ότι τούτος ο επιχειρηματίας που γεννήθηκε εκ του μηδενός για να ακολουθήσει το ερντογανικό μοντέλο το οποίο μέρα με την ημέρα ασπάζεται ο Έντυ Ράμα. Όλο και περισσότερο γίνεται ξεκάθαρο ότι το μοντέλο αυτό δεν έχει τίποτε κοινό με εκείνο των ελευθεριών, της έντιμης ανταγωνιστικότητας και μιας εξωτερικής πολιτικής προ δυτικής, που αποτελούν την αλβανική παράδοση των 3 τελευταίων δεκαετιών.

Στην πραγματικότητα το πρόβλημα είναι ζήτημα δημοκρατίας, που μετατρέπεται σε ζήτημα στρατηγικής όταν έρχεται η δουλειά στις μακροπρόθεσμες βλέψεις του σουλτάνου της Κωνσταντινούπολης. Το όνειρο του για να αναστήσει την πάλαι ποτέ αυτοκρατορία με βάση την οσμανική νοσταλγία, τις στρατηγικές επενδύσεις και την αναβίωση του Ισλάμ, αφήνει τα ίχνη της και στην Αλβανία.

Τώρα για τώρα ο Έντι Ράμα κάνει σαν να μην το βλέπει αυτό. Ειδικά στη δύση χρησιμοποιεί μια διττή γλώσσα. Στα πλαίσια συνέντευξης του για το France 24, στα τέλη Μάη 2018, ευθυγραμμίστηκε με την ευρωπαϊκή νοοτροπία, τοποθετώντας την Τουρκία στο ίδιο επίπεδο με την Ρωσία. Δεν ανέφερε κανένα θετικό ορισμό για τον μεγάλο αδερφό του και παρουσίασε την Αλβανία ως μια ελεύθερη αγορά όπου καθένας μπορεί να επενδύσει,συμπεριλαμβανομένων των ρώσων και τούρκων, αλλά «λησμονώντας» ότι επενδύσεις όπως αυτές του αεροδρομίου δεν είναι προϊόντα της ελεύθερης αγοράς, αλλά καρποί πολιτικής βούλησης.

Έως πότε ο αλβανός πρωθυπουργός θα συνεχίσει μ’ αυτή τη διττή γλώσσα και συμπεριφορά; Τούτο είναι δύσκολο να το πει κανείς. Αλλά αυτό το οποίο είναι γνωστό είναι ότι και τα δύο σχέδια, αυτό της Αλβανίας προς την ΕΕ και αυτό του Ερντογάν να τη συμπεριλάβει τη χώρα στην ομπρέλα μιας αναβιωμένης αυτοκρατορίας, δεν μπορούν να συμβιώσουν. Η σύγκρουση θα συμβεί οπωσδήποτε. Μόνο που ο χρόνος πότε δεν είναι γνωστός.

Πηγή:lapsi.al

Μετάφραση επιμέλεια https://www.triklopodia.gr

Παλαίτυπα εκ Χοτσίστης (Hocisht) Κορυτσάς της βιβλιοθήκης Σωτηρίου Θ. Μπόρτση ή Κράλη

Παλαίτυπα εκ Χοτσίστης (Hocisht) Κορυτσάς της βιβλιοθήκης Σωτηρίου Θ. Μπόρτση ή Κράλη by Pelasgos Koritsas on Scribd

Analiza/ Ku po e çon vendin lidhja okulte Rama – Erdogan?

Pothuajse dy vite më parë, në fund të verës 2016, publikut shqiptar i’u treguan, njësoj si indianëve pasqyrat, disa pamje filmike të kryeministrit shqiptar duke bërë pasagjerin në veturën e drejtuar nga Rexhep Taip Erdogan. Ajo që dihej zyrtarisht ishte se Edi Rama ndodhej aty për inagurimin e urës së tretë madhështore mbi Bosfor. Por, ajo çka filmimet e shpërndara nga zyra e propagandës së kryeministrisë nuk e treguan ishte tjetër gjë.

Festa madhështore kishte notat e një neo- otomanizmi të theksuar. Ura e re, kjo vepër të cilën Erdogani e konsideron si një nga monumentet e plotfuqisë së tij, kishte marrë emrin e një sulltani që i zgjeroi së tepërmi kufijtë e perandorisë otomane, Selimit “të pamëshirshëm” (1512-1520). Dhe për të celebruar këtë, për herë të parë që pas kohës kur Ataturku shpalli republikën, ishin shfaqur gardistët me kostumet e meherëve, ish rojet dhe ngritësit e tendës së sulltanit.

Kjo nxjerje nga muzeumet e uniformave të një kohe të lavdishme, nuk qe aspak e rastësishme. Sepse edhe inagurimi i punimeve të urës ku kryeministri shqiptar po merte pjesë, kishte nisur në një ditë simbolike. Në përvjetorin e asaj që turqit e konsiderojnë si marrjen e Kostandinopojës, ndërsa europianët si rënien e kryeqendërs së bizantit.

Nxitja e otomano- nostalgjisë dhe rikthimi i lavdisë së perandorisë së dikurshme është një nga shtyllat e qëndrueshme të pushtetit autoritar të Erdoganit.

Jo më kot, në 10 gusht 2014 (nuk kishte kaluar as një vit që qeveria e rilindjes e kishte shpallur Turqinë një partner strategjik), i rizgjedhur për herë të parë presidenti i vendit të tij, Erdogan zgjodhi të festojë në një mënyrë të çuditshme.

Ai shkoi të lutet.

Dhe jo në një vend të çfarëdoshëm. Në xhaminë Ejup Sulltan, në brigjet e Bririt të Artë, ai hapi enkas sallën ku gjendet varri i një prej miqve të profetit Muhamed, i cili mbeti i vrarë gjatë rrethimit të parë të Kostandinopojës. Ai u përkul aty njësoj sikurse bënin sulltanët e dikurshëm, duke dëshmuar se misioni i këtij lideri modern është të bashkojë të shkuarën e lavdishme me të ardhmen e ndritur.

Dhe sundimi i partisë së tij, AKP, i ka të qarta objektivat. Ai vetë do të jetë në pushtet deri në 2029. Por, në 2023, në vitin e 100 vjetorit të themelimit të Republikës, Turqia duhet të jetë pjesë e klubit të ngushtë të superfuqive botërore.

Dhe për të arritur këtë strategjia është e qartë. Ajo është hartuar në detaje nga profesori dhe intelektuali islamik, i cili i shërbeu Erdoganit për një kohë të gjatë si ministër i jashtëm dhe më pas si kryeministër, Ahmet Davutoglu. Ai gjithnjë e ka mbështetur tezën e tij në faktin se fundi i luftës së ftohtë dhe rënia e komunizmit i jept shancin Turqisë të bëhej një fuqi botërore, me kusht që të ndiqte një politikë të jashtme ekspansioniste, të frymëzuar nga rizgjimi i otomanizmit dhe të mbështetur në ideologjinë islame.

Behlul Ozkan, profesor i marëdhënieve ndërkombëtare në universitetin e Marmarasë dhe ish student i Davutoglusë e shpjegon kështu filozofinë e ish mësuesit të tij: “Sipas Davutoglusë, Turqia duhet të dominojë fqinjët përreth saj -lindjen e Mesme, Ballkanin, kaukazin për të krijuar rreth vetes një “hayat alani” (hapsirë jetësore-përkthim i lapsi.al) – sepse vetëm kështu ajo do të mund të shndërrohej në fuqi botërore duke përfituar nga e shkuara e saj otomane dhe nga potenciali i saj gjeografik.

Pra sikurse shihet, vende si Shqipëria, një zonë me popullsi muslimane në Ballkan dhe që është ndarë e fundit mes shteteve të rajonit nga suaza e perandorisë osmane, mund të gjendet në qendër të kësaj strategjie.

Por pyetja është: a shkon kjo ndesh me aspiratën e shpallur të shqiptarëve për të përparuar drejt BE ? A mund të bashkëjetojnë dëshira e Turqisë për të krijuar në të ardhmen një pol të vetin si superfuqi me ndikim, me përkatësinë tonë europiane? A e di Edi Rama dhe Rilindja se përqafimi i kësaj rruge përmes shpalljes si “aleat strategjik”, mund ta shkëpusë vendin nga aleatët e vetë natyralë?

“Nëse Shqipëria është duke parë drejt Bashkimit Evropian, ashtu siç thuhet zyrtarisht, duhet të tregohet e kujdesshme në atë që dëshiron. Nuk duhet të lejojë Erdoganin të dominojë vendin. BE nuk do të pranojë asnjë anëtar të ri që është thellësisht i lidhur me Erdogan, veçanërisht tani që dëshira e tij e zbuluar për të dominuar Ballkanin mund të shihet nga të gjithë” shkruante Alon Ben-Meir në maj të këtij viti për The Globalist. Ai shpjegonte se “Investimet turke në Shqipëri janë selektive dhe të llogaritura në mënyrë strategjike. Ato përfshijnë pronësinë e bankës së dytë më të madhe në vend, hidrocentrale, metalurgjikun, si dhe ish-operatorin shtetëror ‘Albtelecom’ apo kompaninë celulare “Eagle Moblile”. Në konkluzion ai këmbëngulte se “qëllimi i Erdogan është që t’i ofrojë Shqipërisë disa doza të vogla zhvillimi ekonomik, deri sa vendi t’i nënshtrohet totalisht atij” (lexo ketu/Lapsi.al).

Po a ka filluar ky skenar që në pamje të parë duket i pabesueshëm?

Faktet nuk mungojnë. Lapsi.al, i është rikthyer edhe njëherë arkivave të tij për t’i qëmtuar ato.

Shqipëria ka treguar se nuk është në gjendje t’i thotë jo Turqisë në politikën e jashtme. Rasti më i debatuar ishte ai i votimin anti Trump për të dërguar në Jeruzalem ambasadën e shtetit të vet, duke e njohur praktikisht kështu si kryeqytetin e vetëm të Izraelit. Megjithëse shumë komentatorë mendojnëse se vota e Shqipërisë në OKB kundër qëndrimit amerikan ishe në sinkroni edhe me shtetet kryesore te BE-së, nuk janë të paktë ata që shohin nga pas dorën e Erdoganit. Dhe jo pa shkak. Pasi presidenti amerikan bëri të ditur vendimin e tij unilateral për njohjen e Jeruzalemit si kryeqytet i Izraelit, Erdogan deklaroi në një miting politik në fillim të dhjetorit: ‘Ne do të luftojmë me të gjitha mjetet kundër këtij akti” (Lexo ketu/Lapsi.al).

Nuk dihet nëse një nga këto mjete u përdor edhe ndaj qeverisë Rama, por fakti është se edhe në mbledhjen e Organizatës për Bashkëpunim Islamik, që u mbajt në dhjetor në Stamboll edhe në votimin e rrezolutës së OKB-së, Tirana zyrtare u rrshtua mes vendeve më radikale kundër vendimit të Trump. Kjo e bëri gjithë politikën vendase edhe në Shqipëri edhe në Kosovë të thërrisnin skandal (lexo ketu/ lapsi.al). Ndërsa ish deputeti Ben Blushi tha: “Asgjë nuk e justifikon votën e Shqipërisë në OKB. As raporti me Evropën, as raporti me SHBA, as raporti me historinë dhe as raporti me të drejtën. Duke mos qenë as strategjike dhe as parimore vota kundër SHBA i vlen më shumë Turqisë se Shqipërisë dhe kjo është edhe më e rëndë më e shëmtuar dhe shumë më e padrejtë” .

Shqipëria nuk i ka thënë dot jo as kërkesave të vazhdueshme të Erdoganit për të përndjekur atë që politika zyrtare turke e emërton si organizata terrorriste FETO dhe e ka shpallur përgjegjëse për grushtin ushtarak të shtetit në verën e vitit 2016. Që në 5 maj të vitit 2015, kur tashmë konflikti i hapur me Fetullah Gylenin kishte filluar dhe përndjekja e strukturave të tij paralele kishte nisur (pas skandalit të përgjimeve dhe akuzave të ministrave për korrupsion), Erdogan iu drejtua liderve shqiptarë gjatë një vizite në Tiranë: “Ju jeni në dijeni që ne në Turqi po luftojmë kundër një strukturë paralele që është krijuar. Ne e konsiderojmë zyrtarisht organizatë terroriste që kërcënon shtetin tonë, popullin tonë. Luftën kundër kësaj organizate në vendin tonë dhe kudo do ta vazhdojmë pa ndërprerje. Unë e di që kjo strukturë ka veprimtarinë e vet edhe në Shqipëri, në këtë vend mik dhe vëlla”.

Por pas grushtit të shtetit presioni Turk u bë më i madh. Burime të besueshme flasin për rreth 450 kërkesa për ekstradime të Gylenistëve të ardhura nga Ankaraja. Në vend të tyre qeveria shqiptare deri më tani ka luajtur një lojë të dyfishtë. Ajo ka pranuar shitjen dhe ndërrimin e pronësisë të kolegjeve turke të akuzuara nga Turqia si organizëma paralele, por ajo është kujdesur t’i shkelë gjithnjë njërin sy Erdoganit.

Disa politikanë të lartë kosovarë pohojnë të kenë dëgjuar nga goja e kryeministrit shqiptar, se me një lider si Erdogani nuk bëhet shaka, pas skandalit që shpërtheu në Prishtinë me rastin e ekstradimit banditesk të 6 gylenistëve. Dhe i pari që i hoqi në kurriz pasojat e e kundërshtimit të këtij akti ishte kryeministri kosovar, Ramush Haredinaj. Autokrati turk e sulmoi atë brutalisht: “Si mund t’i ushqesh këta njerëz që kanë bërë një tentativë për grusht shteti ndaj Turqisë, e cila mirëpret Kosovën si një vëlla. Do të japësh llogari edhe t’i për këtë. Vëllezërit e mi kosovarë nuk i japin kredibilitet një kryeministri si ti. Vëllezërit e mi kosovarë, kosovarët që i njoh dhe i di, do të kërkojnë llogari prej teje për këtë. Unë e di edhe këtë” tha Erdogan gjatë një mitingu politik (lexo ketu/Lapsi.al).

Me sa duket ky qe një sinjal i mjaftueshëm për Ramën. Në të njëjtën valë, kryeministri shqiptar, në një intervistë me Ilva Taren u shpreh kundër asaj që mendojnë të gjitha demokracitë normale perendimore. Ai përqafoi publikisht tezën e Erdoganit se grushti i shtetit i korrikut 2016 është organizuar nga FETO. Ai i quajti ata “një rrjet i rrezikshën” dhe pohoi se qeveria shqiptare “po i mban në vëzhgim” (lexo ketu/ Lapsi.al).

Askush nuk mund të vërë bast pas këtyre deklaratave se ç‘mund të ndodh nëse presioni nga Ankaraja për përndjekjen e tyre do të shtohet….

Shqipëria po i gëzohet edhe investimeve turke pavarësisht nga prapavija politike që ato kanë si një zgjatim i idesë për ta shndërruar perandorinë e dikurshme në një superfuqi të botës së nesërme. Ankaraja është sot partneri i dytë më i rëndësishëm ekonomik i yni. Investimet turke kapin shifrën e 2. 7 miliardë USD, të punësuarit prej tyre plot 11 mijë shqiptarë, ndërsa vëllimi i shkëmbimeve tregtare që vërtitet rreth 460 milionë euro, synohet të dyfishohet, pohojnë me krenari diplomatët turq në Tiranë. Me të njëjtën ndjenjë triumfi Erdogan pohoi në një intervistë në “Top Story”: «Nuk e di se sa investime vijnë nga BE, mirëpo ne nuk do ndalemi».

Po ç‘farë ka pas kësaj dëshire për të mos u ndalur? A janë këto para të ardhura nga Anadolli një “Dhuratë e helmuar”? A ngjajnë investimet turke me 30 milionët e faluar nga Erdogani për ndërtimin e xhamisë së Tiranës? Prej kohësh qarkullojnë fjalë se Erdogan ka vënë kusht për pjesmarrjen në inagurimin e veprës që ka sponsorizuar vetë, kokën e kreut të muslimanëve shqiptarë, që ai e konsideron një element të rrjetit gylenist.

Shembulli më ilustrues i investimeve të dyshes Rama – Erdogan në Shqipëri është projekti i aeroportit të Vlorës. Të dy biznesmenët e caktuar nga politikanët përkatës janë të mbushur me hije dyshimi. Parneri turk, Mehmet Cengiz, ndërtuesi i aeroportit të Stambollit është pjesë e një kaste biznesmenësh, afër partisë së Erdoganit, AKP, të ashtuquajturit Tigrat e Anadollit. Gazeta prestigjioze gjermane Suddeutsche Zeitung ka raportuar se nga momenti që Erdogan u ngjit në pushtet në vitin 2002, Mehmet Cengiz ka fituar mbi 50 miliardë dollarë tendera, ose më shumë se 3 miliardë në vit (lexo ketu/ lapsi.al).

Ndërsa Uashington Post vlerëson se Cengiz është shembull i sistemit klientelist në Turqi. Në vitin 2012, kur Cengiz së bashku me dy kompanitë e tjera që kanë paraqitur ofertë për Aeroportin e Vlorës, fituan kontratën për aeroportin e Stambollit, Prokuroria turke, e cituar nga agjencia “Reuters”, lëshoi urdhra ndalimi për Mehmet Cengiz dhe disa biznesmenë të afërt me presidentin Erdogan. Natyrisht çështja ndaj tij u mbyll politikisht. Ndaj gazetarëve dhe prokurorëve që denoncuan korrupsionin e qeverisë turke filloi përndjekja.

Nuk ka nevojë të theksohet se ky shembull ngjan si dy pika uji me mardhëniet okulte që kryeministri Rama vendos me oligarkët shqiptarë. Modeli është frikshëm i njëjtë. Dhe kështu ka ndodhur edhe më kompaninë ajrore shqiptaro Turke, Albanian Airlines.

Për herë të parë, në mars 2017, Rama deklaroi në një intervistë: “Ne kemi një plan të themelojmë një kompani ajrore që si bazë do të ketë Shqipërinë, një kompani ajrore shqiptare në bashkëpunim me Turkish Airlines dhe kompaninë ajrore AtlasGlobal.” Pak më shumë se një muaj më pas ai priti në zyrë Drejtorin Ekzekutiv të Turkish Airlines, Ilker Ayci dhe të dy folën para mediave ku shpallën publikisht projektin për krijimin e linjës nën kujdesin personal të presidentit turk. “Presidenti ynë, Zoti Recep Tayip Erdogan, bashkë me Zotin Edi Rama kanë zhvilluar bisedime të ndryshme dhe një ndër çështjet që kanë trajtuar më shumë ka qenë bashkëpunimi në fushën e Aviacionit Civil, për të zhvilluar bashkëpunimin në këtë fushë dhe në udhëheqjen e fuqishme të Kryeministrit të Shqipërisë, bashkë me vizionin e tij, edhe ne si “Turkish Airlines” do të mbështesim arritjet e Shqipërisë në këto vite” deklaroi Ayci.

Por problemi është se si kompani shqiptare në këtë bashkëpunim, u shfaq ajo, MND Investment, e themeluar më 7 maj 2018, vetëm nëntë ditë para vendimit të qeverisë që e bëri atë ortake në Air Albania. Pronari i saj ështëpresidenti i Flamurtarit Sinan Idrizi. “Idrizi, një emër i panjohur për publikun, nuk ka asnjë aktivitet në Shqipëri dhe nuk ka treguar të ketë ndonjë biznes në ndonjë vend tjetër të botës. Në disa pronocime të fundit publike, ai është shprehur se ka lidhje biznesi në Turqi, ku duket se ka jetuar për shumë vite para se të kthehej në Shqipëri në vitin 2014, por nuk ka dhënë asnjë detaj apo referencë publike.
E vetmja gjë që dihet për të është se nga viti 2014 ai është një nga pronarët dhe administrator i Klubit të Futbollit Flamurtari”, raportuan për të mediat vendase (lexo ketu/Lapsi.al).

Ndoshta, nuk ka shembull më të mirë se ky biznesmen i lindur nga hiçi, për të përshkruar modelin erdoganesk që po përqafon ditë pas dite Edi Rama.

Gjithmonë e më shumë po bëhet e qartë se ky model nuk ka asgjë të përbashkët me atë të lirive, konkurencës së ndershme dhe një politike të jashtme pro perendimore, që përbëjnë traditën shqiptare të 3 dekadave të fundit.

Në fakt, deri këtu problemi është demokratik, por ai shndërrohet në strategjik, kur vjen puna tek synimet afatgjata të sulltanit të Stambollit. Endrra e tij për të ringjallur perandorinë e dikurshme në bazë të nostalgjisë otomane, investimeve strategjike dhe ringjalljes së islamit, po lë gjurmët e saj edhe në Shqipëri.

Tani për tani, Edi Rama bën sikur nuk e shikon atë. Sidomos në perëndim ai përdor një gjuhë të dyfishtë. Gjatë një interviste për France 24 në fund të majit 2018, ai u akomodua me mentalitetin evropian, duke e vënë Turqinë në një rang me Rusinë (lexo ketu/ Lapsi.al). Ai nuk përmendi asnjë term pozitiv për vëllain e tij të madh dhe e paraqiti Shqipërinë si një treg të lirë ku mund të investojë kushdo, përfshirë rusët dhe turqit, duke “harruar” se investime si ai i aeroportit, apo i linjës ajrore, nuk janë produkte të tregut të lirë, por fryte të vullnetit politik.

Deri kur kryeministri shqiptar do të vazhdojë me këtë gjuhë dhe qëndrim të dyfishtë?

Kjo është e vështirë të thuhet. Por ajo që dihet është se të dy projektet, ai i shqipërisë drejt BE-së dhe ai i Erdoganit për ta përfshirë atë në në suazën e një perandorie të ringjallur, nuk mund të bashkjetojnë. Përplasja do të ndodhë patjetër. Vetëm koha se kur nuk dihet.

©Lapsi.al

Οι Αλβανοί θυμήθηκαν ότι το 1944 ήθελαν ομοσπονδία με την Ελλάδα – Ήθελαν κι άλλες φορές

Η αλβανική φιλοκυβερνητική εφημερίδα ΝΤΙΤΑ, δημοσίευσε ένα ενδιαφέρον άρθρο, σύμφωνα με το οποίο τον Μάιο του 1944 η οργάνωση «Μπάλλι Κομπετάρ», με επιστολή της εξουσιοδότησε το στέλεχός του Δημήτρη Φάλο, να έρθει σε επαφή με τον Ναπολέοντα Ζέρβα στην Ελλάδα, προκειμένου να συζητήσει διμερή Συμφωνία, που θα στηριζόταν στα εξής σημεία:

1. Συγκρότηση Ελληνοαλβανικής Ομοσπονδίας που θα κριθεί από τις συνθήκες που θα έχουν διαμορφωθεί μετά τη λήξη του πολέμου.

2. Τα ελληνοαλβανικά σύνορα θα παραμείνουν εκείνα του 1913 και θα αναγνωριστούν διμερώς.

3. Οι δύο χώρες θα υπογράψουν Σύμφωνο Μη Επίθεσης

4. Σε περίπτωση πολέμου, η Γενική Διοίκηση του Στρατού της Ελληνοαλβανικής Ομοσπονδίας τίθεται υπό ελληνική εποπτεία

5. Η Ελλάδα θα στηρίξει τις αλβανικές διεκδικήσεις στο Κόσσοβο. Οι μειονότητες στις δύο χώρες θα πρέπει να είναι γέφυρες φιλίας.

Το άρθρο αναφέρει ότι η εν λόγω αποστολή δεν ολοκληρώθηκε, καθώς καθ΄ οδόν προς Ελλάδα, ο Δημήτρης Φάλος συνελήφθη από Αλβανούς κομμουνιστές αντάρες και τουφεκίστηκε.

Πάνω του βρέθηκε η επιστολή – εξουσιοδότηση, η οποία, σύμφωνα με την εφημερίδα, βρίσκεται στο Κρατικό Αρχείο της Αλβανίας.

Πάντως αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που τέθηκε το ζήτημα μιας Ελληνοαλβανικής Ομοσπονδίας.

Κατά τον 19ο αιώνα Έλληνες και Αλβανοί συζήτησαν δύο φορές τη δημιουργία ενός Ελληνοαλβανικού ομόσπονδου κράτους υπό το ελληνικό στέμμα.

Όλες εκείνες οι προσπάθειες υπονομεύτηκαν από την Ιταλία, η οποία διεκδικούσε την Αλβανία ως προτεκτοράτο της.

Έλληνες και Αλβανοί το συζήτησαν ξανά και το 1907.

«Παιδιόθεν καί εξ απαλών ονύχων, ού μην αλλά καί πατρόθεν καί από πάππου καί των άλλων προγόνων, την Αλβανίαν εμάθομεν να θεωρούμε επαρχία ελληνικήν… τούς δε Αλβανούς Έλληνας γνησιωτάτους καί ελληνικωτάτους» (Λουκάς Μπέλλος).

«Η διαίρεσις ημών Αλβανών καί Ελλήνων διευκολύνει το κράτος άλλων. Μίαν ημέραν εξυπνήσαντες, θα ίδωμεν αίφνης ότι απωλέσθημεν, νομίσαντες ότι αναγεννώμεθα» (εφημερίς «Νεολόγος» αριθ.φ.617,Κων/πολη 1870).

«Ελλάς άνευ Αλβανίας καί Αλβανία άνευ Ελλάδος ουδέν γενναίον δύνανται να επιτελέσωσιν εν τη Χερσονήσω τού Αίμου» (Νεοκλής Καζάζης).

«Όπου υπήρχον Αλβανοί άποικοι, έμειναν καί ζώσι σήμερον άθικτοι, αμόλυντοι, αδελφοί Έλληνες πάντες, υπερήφανοι διά τούτο..»(Αντώνιος Δ.Κεραμόπουλος).

«Ευγνωμοσύνης καθήκον, πολιτισμού υποχρέωσις ήτο, οί νεώτεροι Έλληνες ελευθερωθέντες τού τυρρανικού ζυγού καί ανεξάρτητον έθνος αποτελέσαντες να στρέψωσιν το βλέμμα των περί τα περί εαυτούς ομογενή φύλα καί τον εκπολιτισμόν τούτων, αν όχι την απελευθέρωσιν, μία των κυρίων ενασχολιών των να έχωσιν. Εκείνο δε, πέριξ τού οποίου πάσα μέριμνα Κυβερνητική καί ιδιωτική έπρεπε να περιστραφεί, είναι η Αλβανία, ο ιπποτικός εκείνος τόπος όστις διά των ανδρείων τέκνων του, τα μάλα συνετέλεσεν είς την απελευθέρωσιν τού τμήματος τούτου της Ελλάδος..» (Κων/νος Χ.Βάμβας).

Προσπάθειες για δημιουργία Ελληνοαλβανικής ομοσπονδίας (19ος-20ος αιώνας)

Οι περισσότεροι Έλληνες και Αλβανοί πιστεύουν ότι οι δυο λαοί μας είναι ιστορικά εχθροί.

Αυτό αποτελεί ιστορική ανακρίβεια και υπεραπλούστευση, αφού ομιλούν για γεγονότα που συνέβησαν μόνο μετά τη δημιουργία των δύο κρατών μας.

1. Ο πρώτος που προσπάθησε να πραγματοποιήσει ένα Ελληνοαλβανικό κράτος ήταν ο Αλή Πασάς Τεπελενιώτης, στο κράτος του οποίου Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι είχαν ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις.

Το σχέδιο για ίδρυση ελληνοαλβανικού κράτους το διατύπωσε ο Αλή Πασάς, τρία χρόνια μετά την άνοδό του στο πασαλίκι των Ιωαννίνων, προς τον Ρώσο στρατηγό Τομάρα.

Στο κράτος αυτό θα υπήρχε ισοτιμία και ελευθερία στις θρησκευτικές πεποιθήσεις Χριστιανών και Μουσουλμάνων, γλώσσα στην οποία θα γράφονταν οι Νόμοι και τα διατάγματα καθοριζόταν η ελληνική κ.λπ.

2. Ο δεύτερος που απλώς οραματίστηκε να κάνει το ίδιο στην Πελοπόννησο ήταν ο περίφημος κλεφταρματωλός Ζαχαριάς Μπαρμπιτσιώτης.

3. Ο τρίτος που προχώρησε σε κάποιο σχεδιασμό και συμφωνία με τους Μουσουλμάνους Αλβανούς της Πελοποννήσου ήταν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.

Σχεδίασε τη δημιουργία ανεξίθρησκου κράτους με σημαία, όπου από τη μια πλευρά θα είχε τον σταυρό και από την άλλη την ημισέληνο.

4. Το 1847 ξεσπά στην Ήπειρο και την Αλβανία η επανάσταση του Γιων Λέκκα (Γκιουλέκκα), την οποία ενισχύει ο Κωλέττης.

Η επανάσταση είχε σημαντικές επιτυχίες και πολλά μέρη ελευθερώνονται.

Οι αρχηγοί της επανάστασης σε σύσκεψη που έγινε στις 15 Αυγούστου 1847 στο Κουρβελέσι του Τεπελενίου αποφασίζουν να αποστείλουν επιστολή με εκπρόσωπό τους στην ελληνική Κυβέρνηση και τον Όθωνα, ζητώντας ένωση με την Ελλάδα.

Όταν έφθασε ο εκπρόσωπός τους στην Αθήνα, ο Κωλέττης είχε πεθάνει.

Οι επαναστάτες περίμεναν απάντηση και η απάντηση δεν έφθασε ποτέ.

Στο μεταξύ οι Τούρκοι οργάνωσαν τον αποκλεισμό των επαναστατών από ξηρά και θάλασσα και μετά από αιματηρές μάχες κατάφεραν να καταπνίξουν την επανάσταση.

Ο Κώστας Μπίρης στο βιβλίο του «Αρβανίτες. Οι Δωριείς του νεώτερου Ελληνισμού» (σελ. 361) παρουσιάζει ένα γράμμα του 1847 Αλβανών Μωαμεθανών Τόσκηδων προς τον Όθωνα, την κυβέρνησή του και τη Βουλή των Ελλήνων, με το οποίο ικετεύουν τις ανώτατες πολιτειακές αρχές του ελεύθερου κράτους να τους αναγνωρίσουν ως Έλληνες. Οι Μωαμεθανοί Τόσκηδες ήθελαν να ενωθούν με το ελεύθερο Ελληνικό κράτος. Παρουσιάζουμε το γράμμα αυτό:

«Εκλαμπρότατοι Πρόεδροι και πρόκριτοι εις τας Αθήνας των χωμάτων Ελλάδος, ο του Μεγαλειοτάτου Όθων ο Βασιλεύς της Ελλάδος, αδελφικώς ασπαζόμεθα και σας ειδοποιούμεν.

»Οι προφερόμενοι τον ασπασμόν φέρνομεν τον παράπονόν μας εδαφιαίως, επειδή και εμείναμεν παν πτωχός λαός οι κάτωθεν καζιάδες επικράτειαι στον ξυρόν και πετρώδην τόπον, χωρίς καμμίαν επιστήμην, αλλά οπλοφόροι, αφού η Κωνσταντινούπολι εξουσιάστη από τους προτετηρινούς Σουλτάνους έως σήμερον εφερθήκαμεν υποταγμένοι εις τας προσταγάς το αφεντοτόπων Βεζιράδων, Πασάδων, Καϊμεκάμιδων έως Μουσελιμάδων. 33 Σουλτάνους σχεδόν 400 χρόνους εχήσαμεν το αίμα μας εις κάθε αιχμαλωσίαν, όπου τους είχον σταθεί, όμως όποιος δεν αγαπάγει Βασιλεία, αλλ’ ούτε θεότι αγαπάγει· τα προτετηρινά ουσούλια μάς έλειψαν και μάς έβαλαν νέα όπου δεν υποφέρονται στους τόπους μας· μάς έβαλαν δωδεκάδα εις κάθε καζάν μας και έκριναν χατηρικώς και αδίκως όχι διά ριζιάν Θεού και του προφύτου μας αλλά ζιώρλεν και δυναστικώς ως εντόπιοι και όχι να κρένουν ως όλοι οι Βασιλείς του Ευρώπ· διά τούτο εγείναμεν αποστάται εις τον Βασιλέα μας όπου τον είχαμεν Βεκύλην και Πατέραν των όλων ημάς Μουσουλμάνων και επαραπονεύθημεν τόσες και τόσες φοραίς με αμάν και με δάκρυά μας και δεν μας έδειναν διάστημα, αλλ’ ούτε χαρτσουάλι ήγουν αναφοράν, μην ευσπλαχνίζωνταν η Βασιλεία διά εμάς τους φακήρ φουκαράδες, διά τούτο στέλνομεν τον επίτηδες άνθρωπόν μας να μιλήση διά ζώσης φωνής με την εκλαμπρότητάς σας τα δέοντα, αν η Μεγαλειότης της Βασιλείας μάς καμπολιέβη ήγουν μάς δέχεται να γινώμεθα σιούδιτοι οι κάτωθεν 5 Καζάιδες με καπιτουλατσιόνη Νόμους, όπου να μας δώση και να του δόσωμεν διά ησυχίαν μας· διά ρίζαν Θεού να σας κακοφανή και διά εμάς ως πλάσι Θεού, όπου εγεννήθημεν γυμνοί και θα πεθάνωμεν. Εκ μέρους μεγαλοδυνάμου και αν ελπίδα σωτηρία δεν είναι διά εμάς ας πεθάνωμεν και από σπαθί ανθρώπων· αν ήπεν ο Θεός, έτσι ας γίνη· ικητευόμεθα οι κάτωθεν καζάϊδες Αυλώνος, Δέλβινο, Μεναχιέ, Κουρβελιέσσι, Μαλακάστρα, η άνω και η κάτω του Μπερατιού και Τεπελένι και Ντιονίστα όλα 5 καζάϊδες παρακαλούμεν να ευσπλαχνισθή η Βασιλεία σας όχι και δεν μας αγαπάγει έχε ειπεί ο Θεός να αποθάνωμεν· δεν πλέον αγαπάμαι να ζήσωμεν απάνω εις την γην, και αν η Βασιλεία μάς αγαπάγει μάς ειδοποιήται να κάμωμεν και άλλες επικράτειες με την ευχαρίστησίν μας και εγγύισιν διά εμπιστοσύνην με όπως η Βασιλεία αγαπάγει.

»Ο επιφερόμενος σάς λέγη διά ζώσης και να μας απολογηθήτε ταύτα και του Θεού να γείνη. Οι αγαπητοί σας Πρόεδροι σαϊμπίδες των 5 καζάδων επιφαινόμενοι με τα σφραγιστήρια όλα.

»Έχομεν και τα έγγραφα του πρώην Μερχούμ Σανδραζεμέτα προς εμάς και ποίος μας κρένη, αλλά εν ημέρα κρίσεως να απολογηθώμεν. Όχι άλλο.

(Ακολουθούν σαρανταεπτά σφραγίδες μπέηδων και αγάδων)

»Ιδού όπου τα ανωτέρω σφραγιστήρια ως σαϊμπίδες του τόπου μας να τα παρατηρήσητε καλώς και να σας αποκριθώμεν με εγγύϊσιν διά σιγουριτά σας και διά ασφάλειαν.

»1847, τη 15 Αυγούστου.–ΚαζάϊΚουρβελιέσι».

5. Με την έκρηξη του ρωσοτουρκικού πολέμου της Κριμαίας το 1854, η ελληνική κυβέρνηση προωθεί ένα σχέδιο δημιουργίας ελληνοαλβανικού κράτους, το οποίο αναθέτει σε προσωπικότητες πολύ δημοφιλείς στην Αλβανία την εποχή αυτή.

Μεταξύ αυτών είναι ο γιος του Καραϊσκάκη Σπυρίδων, ο γιος του Κολοκοτρώνη Ιωάννης, ο γιος του Πλαπούτα Κολίνος, ορισμένοι Τζαβελλαίοι και Μποτσαραίοι, ο Θεόδωρος Γρίβας και ο γενικός αρχηγός Κίτσος Τζαβέλλας. Το ελληνοαλβανικό αυτό κράτος θα ήταν χριστιανικό και θα αποδεχόταν στους κόλπους του και τους Μουσουλμάνους ισότιμα. Η προσπάθεια ναυάγησε.

6. Τον Ιούνιο και Δεκέμβριο του 1877 διεξάγονται συζητήσεις μεταξύ αντιπροσώπων της ελληνικής κυβέρνησης και επιφανών Αλβανών για την στρατιωτικοπολιτική ένωση Ελλάδας-Αλβανίας.

Ημιεπίσημες συζητήσεις διεξάγονται σε πολλά επίπεδα και εξασφαλίζεται η συμμετοχή πολλών Αλβανών σε μια επικείμενη επανάσταση μεταξύ αυτών και του στρατιωτικού διοικητή των μεθοριακών οθωμανικών δυνάμεων Εμίν Μπέη.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον δείχνουν ο χειμαρριώτης Σπυρομήλιος και ο Σουλιώτης Δημήτριος Νώτη Μπότσαρης, που αργότερα θα γίνει ο πρόεδρος του Αρβανίτικου Συνδέσμου της Αθήνας και όλες αυτές οι κινήσεις και τα πρόσωπα που πρωτοστατούν έχουν σαν σκοπό να εξασφαλίσουν τη σύμπραξη των Μουσουλμάνων Αλβανών σε μια επιχείρηση απελευθέρωσης των περιοχών Ηπείρου και Αλβανίας.

7. Από το 1881 έως το 1907 έχουμε μια διαρκή προσπάθεια και αλλεπάλληλες διαβουλεύσεις μεταξύ Ελλήνων και Αλβανών με στόχο τη δημιουργία ομόσπονδου ελληνοαλβανικού κράτους και σε αυτή την περίοδο δημιουργείται ο «Αρβανίτικος Σύνδεσμος της Αθήνας».

8. Το 1899 ο «Αρβανίτικος Σύνδεσμος της Αθήνας» έγραψε μια προκήρυξη με την οποία απευθυνόταν στους Αλβανούς που ζούσαν στην Αλβανία (τους αποκαλούσε «Αρβανίτες της Αρβανιτιάς») και τους καλούσε να ενωθούν με την Ελλάδα ως μια Ελληνοαλβανική ομοσπονδία.

Την προκήρυξη υπέγραψαν τρία πρόσωπα. Ο Σέχου, γόνος προφανώς της περίφημης Δέσπως Σέχου-Τζαβέλλα, ο Μπότσαρης και ο Τζαβέλλας, δηλαδή όλοι τους Σουλιώτικης καταγωγής.

Ας δούμε ένα απόσπασμα από την προκήρυξη:

«Δεν μας μένει άλλος τρόπος, αδέρφια, παρά…να ακουμπήσουμε στην Ελλάδα και να κάνουμε το Ελληνοαρβανίτικο (Ελληνοαλβανικό) βασίλειο…Κοιτάξτε, αδέρφια, πόσους μεγάλους λόγους έχουμε να γίνουμε ένα με τους Έλληνες».

9. Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΕΛΛΗΝΟΑΛΒΑΝΙΚΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΤΟ 1907

Άγνωστο στην Ελλάδα και στην Αλβανία είναι ότι στα τέλη του 19ου αιώνα υπήρξε σχέδιο ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Αλβανία για δημιουργία Ελληνοαλβανικής ομοσπονδίας και ότι μάλιστα υπογράφτηκε το 1907 ειδικό πρωτόκολλο Ελληνοαλβανικής συνεννοήσεως από τον Νεοκλή Καζάζη και τον Ισμαήλ Κεμάλ, τον μετέπειτα πρωθυπουργό της Αλβανίας.

Ο Αριστείδης Κόλλιας στο βιβλίο του «Η προκήρυξη του Αρβανίτικου Συνδέσμου» (σελ. 35, έκδ. 1996) γράφει:

«Από το 1881 ώς το 1907 έχουμε μια διαρκή προσπάθεια και αλλεπάλληλες διαβουλεύσεις μεταξύ Ελλήνων και Αλβανών με στόχο τη δημιουργία ομόσπονδου ελληνοαλβανικού κράτους».

Το 1893 συστάθηκε στην Αθήνα από μια επίλεκτη ομάδα Ελλήνων πολιτών ένα πατριωτικό σωματείο με το όνομα Εταιρεία ο «Ελληνισμός».

Τον Δεκέμβριο του 1894 ο Νεοκλής Καζάζης αναλαμβάνει την προεδρία της εταιρείας. Ο Καζάζης υπήρξε πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Στόχος της εταιρείας ήταν να προασπίσει τα εθνικά δικαιώματα του Ελληνισμού για τη Μακεδονία, τη Θράκη και την Ανατολική Ρωμυλία και να αποκρούσει τις διεκδικήσεις της Βουλγαρίας επί των ελληνικών εδαφών.

Την 1η Ιανουαρίου του 1898 αρχίζει να εκδίδεται το επίσημο όργανο της εταιρείας, η μηνιαία Εθνική Επιθεώρηση «ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ».

Ο Καζάζης μετέβη σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, για να διαφωτίσει το ευρωπαϊκό κοινό για τα εθνικά δίκαια του Ελληνισμού και τους ψευδείς ισχυρισμούς της βουλγαρικής προπαγάνδας.

Μια από τις πρωτοβουλίες της εταιρείας ήταν η συνεργασία Ελλάδας και Αλβανίας και η δημιουργία Ελληνοαλβανικής ομοσπονδίας για την αντιμετώπιση του σλαβικού κινδύνου.

Ας δούμε τι γράφει ο Θάνος Αναγνωστόπουλος-Παλαιολόγος στο βιβλίο του «Ελλάς και Αλβανία στις αρχές του 20ου αιώνα» (σελ. 32-36, έκδ. 1995):

Ο Νεοκλής Καζάζης… ενθάρρυνε αμέσως τότε το φιλέλληνα βέη της Αυλώνος Ισμαήλ Κεμάλ, ο οποίος, σημειωτέον, είχε αποφοιτήσει από τη Ζωσιμαία Σχολή Ιωαννίνων και ομιλούσε και έγραφε απταίστως τα ελληνικά, να εντείνει τις προσπάθειές του για μια στενή συνεργασία με την Ελλάδα.

Οι ενέργειες αυτές του Ν. Καζάζη πολύ σύντομα τελεσφόρησαν.

Πράγματι ο Ισμαήλ Κεμάλ ανέλαβε πρωτοβουλία και το 1901, ενώ βρισκόταν στην Πόλη για διάφορα θέματα που αφορούσαν την Αλβανία, πληροφορούμενος ότι κινδύνευε να συλληφθεί με εντολή του Σουλτάνου, έφυγε και ήρθε στην Ελλάδα για συνεννοήσεις με τον Καζάζη.

Στη συνέχεια μετέβη στις Βρυξέλλες όπου και εγκαταστάθηκε. Εκεί εξέδωσε μια αλβανική εφημερίδα, αλλά σε αλβανική γλώσσα, που την έγραφε όλη ο ίδιος και μόνο η τελευταία της σελίδα, από το δεύτερο φύλλο που κυκλοφόρησε, ήταν γραμμένη στην αλβανική γλώσσα.

Ο τίτλος αυτής της αλβανικής εφημερίδας ήταν: “ΣΩΤΗΡΙΑ-ΑΛΒΑΝΙΑ”. Συνολικώς εξέδωσε μόνον πέντε φύλλα, για να πει ορισμένες αλήθειες, στις οποίες ακράδαντα πίστευε. Αλήθειες που υπηρετούσαν την προσέγγιση των δύο φίλων λαών.

Χαρακτηριστικό των φιλελληνικών του αισθημάτων, του θαυμασμού του και της βαθειάς πίστης που είχε στην Ελλάδα, της οποίας διεκδικούσε τη στενή συνεργασία, είναι το άρθρο που δημοσιεύει στην πρώτη σελίδα του δεύτερου φύλλου της «ΣΩΤΗΡΙΑΣ-ΑΛΒΑΝΙΑΣ» με τίτλο «Ο ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ», το οποίο έχει κυριολεκτικά μνημειακό χαρακτήρα και είναι ένας πραγματικός ύμνος για την Ελλάδα και τον ευρύτερο προορισμό της.

Το άρθρο αυτό μόνο ένας Έλληνας μεγαλοϊδεάτης θα μπορούσε να το γράψει.

Και όμως το έγραψε ο διακεκριμένος Αλβανός πολιτικός, ο βέης του Αυλώνος, που αργότερα, το 1914, έγινε ο πρώτος πρωθυπουργός της ελεύθερης Αλβανίας.

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα και επειδή οι Αλβανοί ως λαός είναι εγγύτατοι φυλετικά αλλά και ιστορικά προς τους Έλληνες, προσπάθησε ο Καζάζης να τους προσεταιρισθεί, καλλιεργώντας μαζί με τον Ισμαήλ Κεμάλ πνεύμα ίδρυσης μιας Ελληνοαλβανικής Ομοσπονδίας.

Με τον τρόπο αυτό στις 22 Μαρτίου του 1907 έφτασε το θέμα στο ευτυχές γεγονός να υπογραφεί η «Δήλωσις της Ελληνοαλβανικής Συνεννοήσεως» από τους Καζάζη και Πεταλά εκ μέρους της Ελλάδος και από τον Ισμαήλ Κεμάλ εκ μέρους της Αλβανίας.

Ακολούθως υπογράφτηκε την ίδια ημερομηνία και από τα ίδια πρόσωπα ένα «Ειδικό Πρωτόκολλο», που το συνυπόγραψαν πολλοί Ηπειρώτες προύχοντες, όπως οι Βότσαρης, Σάρογλους και άλλοι.

Πριν όμως από την υπογραφή της «Δηλώσεως» και του «Ειδικού Πρωτοκόλλου» και συγκεκριμένα στις 18 Φεβρουαρίου του ίδιου έτους 1907 ο Ισμαήλ Κεμάλ μαζί με τον Αλβανό Τζαφφέρ ήρθαν σε επαφή με τον Νικ. Λεβίδη, Πρόεδρο της Ελληνικής Βουλής, όπως και με τον τότε πρωθυπουργό Γεώργιο Θεοτόκη και τους ενημέρωσαν για τις φιλελληνικές τους προθέσεις και γενικότερα για τις απόψεις τους πάνω στις ελληνοαλβανικές σχέσεις.

Την ίδια εποχή ο Καζάζης, παράλληλα με τις εντατικές του προσπάθειες για την προώθηση των ελληνοαλβανικών θέσεων, κυκλοφόρησε σε μικρό σχήμα ένα βιβλίο 80 περίπου σελίδων με τίτλο:

«Ελληνοαλβανική Συνεννόησις» και υπότιτλο: «Το Αλβανικόν ζήτημα – εν σχέσει προς το Ελληνικόν Έθνος».

Σ’ αυτό το πόνημα αναπτύσσει ο Καζάζης όλες του τις απόψεις σχετικά με την ευρύτερη έννοια της Ελληνοαλβανικής Συνεννοήσεως του 1907.

Μ’ αυτήν τη συνεργασία επιδιώκει την ενσωμάτωση της Αλβανίας στην Ελλάδα σε μια Ομοσπονδία, που να διατηρεί την εθνική και θρησκευτική ιδιαιτερότητα των δύο συμβαλλομένων μερών, τονίζοντας όμως παράλληλα την ανωτερότητα του ελληνικού πολιτισμού ως προτύπου για την Αλβανία, αλλά και την ανάγκη πρόσδεσης της Αλβανίας αυτής στο άρμα της ελληνικής πολιτικής.

Με τη δημιουργία αυτής της Ελληνοαλβανικής Ομοσπονδίας επιδιώκει ο Καζάζης την ματαίωση της αυστριακής και της ιταλικής επιρροής, που συγκρούονται εις βάρος των αλβανικών συμφερόντων και παράλληλα θέλει να βοηθήσει στην εξασφάλιση των αλβανικών συνόρων και με ταχύ ρυθμό στην αναβάθμιση και τον εκσυγχρονισμό της Αλβανίας στα πλαίσια μιας εξελιγμένης κοινωνίας με ανιόντα το δείκτη της οικονομικής αναπτύξεως, γεγονός που τελικά θα θέσει φραγμό τόσο στην ιταλική διείσδυση προς τα βαλκανικά κράτη, αλλά και στην αυστριακή επιρροή στη Βαλκανική».

Μάριος Δημόπουλος – Γλωσσολόγος-Εθνολόγος

https://www.tribune.gr/

Artikulli në shqip më poshtë

http://www.gazetadita.al/