Ενίσχυση του έργου!

Ενίσχυση του έργου!

Σάββατο 11 Αυγούστου 2018

Η Ομόνοια ιδρύθηκε με θυσίες και πρέπει να ξαναβρεί τον παλιό καλό της εαυτό

Όλοι γνωρίζουμε και πολλές φορές το έχουμε επισημάνει πως η ίδρυση της Ομόνοιας ήταν μια αναγκαιότητα. Χρειαζόταν η ΕΕΜ να είχε μια φωνή, ένα λάβαρο. Με το σκεπτικό αυτό στις 11 Γενάρη 1991 ιδρύθηκε στη Δερβιτσιάνη η πολιτικο-κοινωνική και πολιτισμική οργάνωση με το όνομα ΟΜΟΝΟΙΑ.
Οι ιδρυτές της, αυτοί που ανέλαβαν την ηγεσία, δεν ήταν πολιτικοί, ούτε άνθρωποι με πείρα. Ήταν απλοί διανοούμενοι, δάσκαλοι, δημοσιογράφοι, γιατροί, μηχανικοί… μα και απλοί άνθρωποι. Είχαν μέσα τους, όμως, την αγάπη γι’ αυτόν τον τόπο και κόσμο, είχαν την πίστη στο αύριο.
Η πίστη και το όραμα αυτό της έδωσαν πνοή, αναβάθμισαν το ρόλο της Ομόνοιας και της Ε.Ε.Μ. στο εσωτερικό και εξωτερικό. Αντιπροσωπεύτηκε η Ελληνική Κοινότητα στο αλβανικό Κοινοβούλιο, μάλιστα στην αρχή με πέντε βουλευτές. Για πρώτη φορά όλα τα αιτήματα ανακεφαλαιώνονται και συμπυκνώνονται στο επίσημο ντοκουμέντο της Ομόνοιας, το ΨΗΦΙΣΜΑ, το Μάιο του 1993, με 12 αιτήματα, εγκριμένο απ’ όλα τα πολιτικά κόμματα και τους κυβερνητικούς φορείς.
Αυτό που αναμφίβολα έχει μεγάλη σημασία, είναι το γεγονός που η Ομόνοια ευαισθητοποίησε την παγκόσμια κοινή γνώμη για τα αιτήματα της ΕΕΜ, πράγμα που Διεθνείς Οργανισμοί και κράτη όπως Αμερική Καναδάς, η ίδια η Ευρώπη, ανάφεραν στα πρακτικά και εκθέσεις τους με στοιχεία την κατάσταση της ΕΕΜ, πίεζαν την αλβανική κυβέρνηση για τον σεβασμό των δικαιωμάτων και ελευθεριών του ατόμου και των μειονοτήτων.
Το Καταστατικό της Ομόνοιας
Ως πολιτικο-κοινωνική και πολιτισμική οργάνωση η Ομόνοια λειτούργησε βάση ενός καταστατικού και προγράμματος, εγκριμένα από το αλβανικό Υπουργείο Δικαιοσύνης.
Η ίδρυση, στο βορειοηπειρωτικό χώρο, με την ευλογία των Ελλήνων διπλωματών, πυρήνων του σοσιαλιστικού κόμματος, έφερε, εκτός των άλλων, και τη διάσπαση στο χώρο μας. Διαφορετικές ιδεολογίες, διαφορετικές κομματικές τοποθετήσεις.
Με σκοπό να ηγηθούν τα άτομα αυτά και της Ομόνοιας ή η Ομόνοια να πλεύσει αριστερά, άρχισαν οι συζητήσεις και οι διαμάχες περί των παραγράφων 3 και 4 του άρθρου 3 του Καταστατικού. «Αντιομονοιακό», «Διαχωριστικό» κι άλλα επίθετα κόλλησαν πάνω του, με το αιτιολογικό ό,τι δεν άφηνε περιθώριο ώστε όλοι οι Βορειοηπειρώτες να είναι μέλη της Ομόνοιας.
Τι έλεγε το άρθρο 3, παράγραφος 4: «Δεν μπορούν να είναι μέλη της Ομόνοιας, άτομα που είναι μέλη άλλων Κομμάτων ή Οργανώσεων των οποίων το πρόγραμμα, το καταστατικό και οι καθημερινές τους πράξεις έρχονται σε αντίθεση με το πρόγραμμα και το καταστατικό της Ομόνοιας». «Δεν μπορούν να γίνουν μέλη της Ομόνοιας άτομα που αντιτίθενται στον πολιτικό και εθνικό αγώνα της Οργάνωσης, που δεν στηρίζουν το πρόγραμμα, τους στόχους και τις αποφάσεις των ηγετικών οργάνων της». παρ. 3.
Τραβήχτηκαν και οι δυο παράγραφοι, παρά την αντίρρηση ώστε στην παράγραφο 4 ν’ αναφέρονταν: «Να είναι μέλη της Ομόνοιας ανεξαρτήτως από την κομματική τοποθέτηση, αλλά να μην εκλέγονται στα ανώτερα όργανά της μέλη που συμμετέχουν σε άλλα πολιτικά κόμματα εκτός του κόμματος εκείνου που η οργάνωση έχει διαρκή πολιτική συμμαχία».
Η Ομόνοια από μια πολιτική οργάνωση μετατράπηκε γρήγορα σε μια πολυκομματική που κυριαρχούσε το σοσιαλιστικό στοιχείο και όραμα. Πρόεδροι των σοσιαλιστικών οργανώσεων ηγούνταν και τις τοπικές οργανώσεις της Ομόνοιας. Σκληροπυρηνικοί και εγκληματίες, ακόμα, κατά των ελληνικών συμφερόντων έγιναν πρόεδροι Παραρτημάτων, μέλη του Γενικού Συμβουλίου και Προεδρείου. Για μια θέση στον ήλιο (κυβερνητική ή τοπική) άλλαζαν τα κόμματα σαν τα πουκάμισα κι ας ήταν και στα ανωτέρα όργανα της Ομόνοιας.
Η ύφεση της Ομόνοιας
Μετά τα γεγονότα της 18ης Απριλίου 1994, με την δίκη παρωδία κατά των πέντε ηγετών της Ομόνοιας, σκοπός των οποίων ήταν να βαλθεί στο εδώλιο του κατηγορουμένου η Ομόνοια, η ΕΕΜ και η ίδια η Ελλάδα, στο χώρο μας επικράτησε για πολύ καιρό ο δισταγμός, η φοβία, η αδράνεια.
Τότε ήταν που η Ομόνοια πέρασε την κρίση της διάλυσης και την ένταξή της στα αλβανικά κόμματα. Τους ενθάρρυναν και διάφορα ελληνικά κυβερνητικά στελέχη να μπουν στα κόμματα αυτά. Από τότε άρχισε και η ύφεση της Ομόνοιας.
Εν τούτοις, τα υγιέστατα μέλη της προσπαθούσαν να μην το βάλουν κάτω και να στηρίζουν την πολυπόθητη οργάνωσή τους.
Η ύφεση όμως βάθαινε. Ηγετικά στελέχη της πέρασαν ανοιχτά στην υπηρεσία του αλβανικού κατεστημένου, ως βουλευτές, ως πρόξενοι, ως σύμβουλοι κ. ο. κ.
Η Ομόνοια έχασε τον ηγετικό της ρόλο και έγινε ουρά του κόμματος (ΚΕΑΔ) που είχε πολιτική συμμαχία. Ο Πρόεδρος του κόμματος μετέτρεψε την οργάνωση σε δικό του κτήμα και όλα λειτουργούσαν τηλεκατευθυνόμενα από το δικό του χέρι.
Αυτό το απέδειξε περίτρανα η τελευταία Γενική Συνδιάσκεψη της Ομόνοιας, που όλοι την χαρακτήρισαν ως μια παρωδία, παρά μια Συνδιάσκεψη με δημοκρατικό χαρακτήρα και βασιζόμενη στο ίδιο το καταστατικό της.
Η Ομόνοια ιδρύθηκε με θυσίες, προχώρησε με αγώνα και θυσίες και πρέπει να ξαναβρεί τον πρώην καλό της εαυτό. Κι αυτό γίνεται όταν όλα τα μέλη της ασχοληθούν σοβαρά, να βρουν τη λύση και να δώσουν στο καθένα την πρέπουσα θέση και απάντηση.
Βαγγέλης Παπαχρήστος
Πηγή: Himara.gr | Ειδήσεις απ' την Βόρειο Ήπειρο
Πηγή: Himara.gr | Ειδήσεις απ' την Βόρειο Ήπειρο

Δεν υπάρχουν σχόλια: