Τα γεγονότα με το Ναό του Αγίου Αθανασίου στους Δρυμάδες, το Τάγμα των Ουνιτών και οι Αλβανικές Κυβερνήσεις.- Ngjarjet e Kishës së Shën Athanasit në Dhërmi, Misioni Bazilian dhe Qeveritë Shqiptare.

.Ngjarja e Kishës së Shë Athanasit në Dhërmi, përtej habisë dhe reminishencave të një kohe jo shumë të largët, ngjalli dhe një debat në media, falë të cilit gjithkush e di tashmë saktësisht thelbin e kësaj fabule tragjike. Fatmirësisht nëpërmet debatit mjaft intelektualë ortodoksë dhe joortodoksë treguan edhe një herë se tharmi i qytetarisë dhe shpirtit demokrat ekziston ende, ndërkohë që veprimet dhe qëndrimi i qeverisë, fatkeqësisht minoi edhe njëherë atë që sidomos lidershipi politik në vend i pëlqen ta quajnë harmoni fetare.  Nuk duam të flasim këtu për qëllimet e këtij veprimi arrogant të qeverisë, apo për justifikimin komik të veprime të saj; as nuk duam të bëjmë ndonjë histori në lidhje me misionarin e Kishës Romanokatolike Nilo Catalano, pasi u shkrua mjaft në lidhje me ta këto ditë, bile nuk do të ndalemi as tek butaforia e shtetit, për ndërtimin e një kishe të re, duke u “konsultuar” me popullin, pa përfillur institucionin legjitim, Kishën Ortodokse, pronarin shekullor fizik dhe shpirtëror të kishës në fjalë.  Duke marrë shkas nga ky veprim dhe duke u abstraguar pak sa në kohë është mirë të sjellim në vëmendjen e opinionit publik disa ngjarje ne lidhje me historinë e aktivitetit të këtij misioni të kishës Romanokatolike në vendin tonë, të sivllezërve të Nil Catalanit në kohë më të afërta, që ka rezultuar një aktivitet shumë i rrezikshëm dhe prosilizues për Kishën Ortodokse ne vend. Kështu në mjaft monografi për Voskopojën shkruar nga studiues me emër, vërehet tendenca e kishës Unite që nëpërmjet misionit të saj me klerikë kryesisht arbërershë, të ndërtonte një qendër të saj në qytetin mesjetar të Voskopojës, por që nuk ja arriti dot qëllimit dhe ky mision atje deshtoi pa filluar mirë. Gjithashtu nga studiuesit, është mirë të evidentohet edhe lufta e gjatë dhe e dhimshme e popullatës ortodokse arbëreshe, kur kjo e fundit u vendos në Jug të Italisë, për ruajtjen e besimit të vjetër stërgjyshor ortodoks. Kjo qëndresë zgjati për shumë kohë dhe arbëreshët filluan të distancohen edhe nga grupimet e para brenda llojit, të cilët përqafuan fenë Romanokatolike, mjafton të përmendim këtu rastin e Jul Varibobës, poetin e vjetër arbëresh shkruesin e veprës “Gjella e Shën Marisë së Virgjër”, i cili dëbohet prej qytezës së tij nga arbëreshët për arsye se si prift katolik që ishte, filloi të bënte prosilitizëm ndër arbëreshë, për ti bërë ata që të ndërronin fenë e të parëve. Pra ky presion ka ekzistuar së pari mbi vetë arbëreshët.  Duke erdhur në fillim të shekullit të XX, shikojmë se presioini i Unitëve që shfaqej si kisha arbëreshe, filloi të bëhej nëpërmjet qeverive të asaj kohe. Në kujtimet e një veterani të Rilindjes Kombëtare, Goni Treska, botuar nga Universiteti i Tiranës në vitin 1965, mësojmë se kur patriotët korçarë i këkuan një ndihmë ekonomike shtetit Italian, nëpërmet konsullatës Italiane në Manasir, për të ngritur shkolla në gjuhën shqipe në zonën e Korçës, përgjigjja ishte se nëse 40 familje do të linin besimin ortodoks dhe do të përqafonin atë Unit, Papa do t’ju dërgonte trefishin e shumës së kërkuar. Kështu misionarët unitë arbëreshë, që u shfaqën në vitet 30 të shekullit të kaluar edhe në qytetin e Korçës, nëpërmjet meshave private, të një kishe të përkohëshme dhe të një shkolle, që filloi të funksionojë me murgesha katolike, u përpoqën të bënin për vete besimtarët ortodoksë nëpëmjet shumave monetare dhe bursave që filluan të jepnin kryesisht për në Itali, gjithashtu u përpoqën të bënin për vete disa të rinj bile edhe klerikë ortodoksë, por falë aktivitetit të klerit ortodoks dhe sidomos përpjekjeve të mitropolitit të atëhershëm të Korçës imzot Evlogjio. Kurillës, ata u mënjanuan përfundimisht dhe misioni i tyre dështoi edhe në këtë qytet.  Megjithatë, këmbëngulja e tyre është vërtet për tu admiruar, me pushtimin e Shqipërisë nga Italia fashiste, prezenca e tyre u rrit mjaft dhe ata synuan që të shtien në dorë krejt Kishën Ortodokse. Në këtë kohë qeveria vendore, e cila kuptohet ishte nën ndikimin e Italisë, ushtroi presion mbi kryepiskopin e atëhershëm të Kishës Ortodokse për të caktuar në vendet vakante të mitropolive në vend, mitropolitë unitë arbëreshë. Pikërisht në këtë periudhë dorëzohet mitropolit profesori i liceut të Tiranës, Ilia Banushi, i njohur më pas me emrin Irine Banushi, në mënyrë që të mos lejonin që këto skema uzurpimi të materializoheshin. Në ballafaqimin që u bë me përfaqësuesin e Vatikanit me kreun e Kishës Ortodokse Shqiptare , mbetën proverbiale fjalët e imzot Evlogjio Kurilla i cili i thotë atij se “ortodoksët shqiptarë do t’ju luftojnë juve dyfish edhe si pushtues të atdheut edhe si pushtues të besimit”. Nëse Kisha Ortodokse diti të mbijetonte me dinjitet edhe në kushte të tilla rrobërie, doemos që do të dijë edhe sot të përballojë këto sfida të turpshme që bëhen me dorën e qeverisë së sotme lokale dhe qëndrore, historia fatkeqësisht përsëritet.  Vasil Tushi Marrë nga profili personal i autorit në Facebook

Το γεγονός με το ναό τους Αγίου Αθανασίου στους Δρυμάδες πέρα από την έκπληξη και την αναπόληση μιας όχι τόσο μακρινής εποχής, επανέφερε μια συζήτηση στα ΜΜΕ, εξαιτίας της οποίας, ο καθένας γνωρίζει τώρα πια ακριβώς την ουσία αυτού του τραγικού μύθου. Ευτυχώς μέσω αυτής της συζήτησης αρκετοί ορθόδοξοι και μη ορθόδοξοι διανοούμενοι  έδειξαν για ακόμη μια φορά πως η ζύμη του πολιτισμού και του δημοκρατικού πνεύματος υπάρχει ακόμα, την ίδια στιγμή που οι πράξεις και η στάση της κυβέρνησης, δυστυχώς υπονόμευσε για ακόμη μια φορά, αυτό που αρέσκεται να ονομάζει θρησκευτική αρμονία. Δεν θέλουμε να μιλάμε εδώ για τους σκοπούς αυτής της αλαζονικής πράξης της κυβέρνησης ή για την κωμική αιτιολόγηση των πράξεών της, ούτε θέλουμε να κάνουμε καμία ιστορία με τον ιεραπόστολο της Ρωμαιοκαθολικής ιστορίας Νίλο Καταλάνο, αφού έχουν γραφτεί αρκετά σε σχέση με αυτά, αυτές τις μέρες, μάλιστα ούτε καν θα σταθούμε στο δήθεν κρατικό ενδιαφέρων, για το χτίσιμο ενός νέου ναού, κάνοντας «διαβουλεύσεις» μόνο με το λαό, χωρίς να λογαριάσουν την Ορθόδοξη Εκκλησία, το φυσικό πνευματικό και αιώνιο ιδιοκτήτη του εν λόγω ναού. Λαμβάνοντα αφορμή από την πράξη αυτή και πηγαίνοντας πίσω στο χρόνο είναι καλύτερα να επιστήσουμε την προσοχή της κοινής γνώμης σε μερικά γεγονότα σε σχέση με τη δράση αυτής της ιεραποστολής της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, στην χώρα μας, τον ισαδελφών του Νιλ Καταλανού σε πιο κοντινούς καιρούς, το οποίο αποτέλεσε μια πολύ επικίνδυνη και προσηλυτιστική δράση για την Ορθόδοξη Εκκλησία στην χώρα. Έτσι σε αρκετές μονογραφίες για την Μοσχόπλη, γραμμένα από γνωστούς μελετητές, επιβεβαιώνεται η τάση της Ουνιτικής Εκκλησίας, που μέσω της ιεραποστολή της με κληρικούς κυρίως αρβανίτες/αρμπερές  της   κάτω Ιταλίας, να κτίσει ένα κέντρο της στην μεσαιωνική πόλη της Μοσχόπολης, αλλά που ποτέ δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει τους σκοπούς της και αυτή η αποστολή εκεί απέτυχε πριν ξεκινήσει καλά – καλά. Επίσης από τους μελετητές, είναι καλό να διακριθεί και ο μακρύς και επίπονος πόλεμος του ορθόδοξου αρβανίτικου πληθυσμού, όταν οι τελευταίοι εγκαταστάθηκαν στα Νότια της Ιταλίας για τη διαφύλαξη της πατροπαράδοτης παλαιάς ορθόδοξης πίστης. Αυτή η αντίσταση διήρκησε πολύ στο χρόνο και οι αρβανίτες/αρμπερές  άρχισαν να κρατούν αποστάσεις και από τις πρώτες ομάδες μέσα στο είδος, οι οποίοι αγκάλιασαν την ρωμαιοκαθολική θρησκεία, αρκεί ν΄ αναφέρουμε εδώ την περίπτωση του Ιούλ(ιου) Βαρυμπόμπη, του παλαιού αρβανίτη ποιητή και συγγραφέα του έργου «Το φαγητό της Παρθένου Μαρίας», ο οποίος εκδιώχτηκε από την κωμόπολη του από τους αρμπερές επειδή ως καθολικός ιερέας που ήταν, άρχισε τον προσηλυτισμό ανάμεσα στους συμπατριώτες του , για να τους κάνει ν΄ αλλάξουν την θρησκεία  των προγόνων τους.  Δηλαδή η πίεση αυτή υπήρχε εξ αρχής πάνω στους ίδιους τους αρμπερές. Προχωρώντας στην αρχή του 20-του αιώνα  βλέπουμε πως η πίεση των Ουνιτών που εμφανιζόταν ως η εκκλησία των αρμπερέσιδων/ αρβανιτών, άρχισε μέσω των κυβερνήσεων της εποχής. Στα απομνημονεύματα ενός βετεράνου της Αλβανική Εθνικής Αναγέννησης, Γόνη Τρέσκα, που εκδόθηκαν από το Πανεπιστήμιο Τιράνων το 1965, μαθαίνουμε πως όταν οι πατριώτες εξ Κορυτσάς ζήτησαν την οικονομική βοήθεια του ιταλικού κράτους, μέσω του ιταλικού Προξενείου στο Μοναστήρι , για να ανοίξουν αλβανικά σχολεία στην περιοχή της Κορυτσάς, η απάντηση ήταν πως, εάν 40 οικογένειες θα απαρνούνταν την ορθόδοξη πίστη και θα αγκάλιασαν το ουνιτισμό, ο Πάπας θα τους έστελνε τα τριπλά του ποσού που ζητήθηκε στην αρχή. Έτσι οι ουνίτες, αρβανίτες(κάτω Ιταλίας) ιεραπόστολοι που εμφανίστηκαν κατά τα έτη 30 του περασμένου αιώνα και στην πόλη της Κορυτσάς, μέσω των ιδιωτικών «Λειτουργιών/τελετών», μια προσωρινής εκκλησίας και ενός σχολείου που άρχισε να λειτουργεί με καθολικές μοναχές, προσπάθησαν να προσελκύσουν με το μέρος τους ορθόδοξους πιστούς μέσω χρημάτων, υποτροφιών κυρίως στην Ιταλία, αλλά χάρη στο τότε Μητροπολίτη Κορυτσάς Ευλόγιο Κουρίλα  εκείνοι απομακρύνθηκαν εντελώς και η αποστολή τους απέτυχε ολοκληρωτικά  στην πόλη αυτή. Πέρα τούτο όμως, την επιμονή τους είναι να τη θαυμάσει κανείς, με την κατάκτηση της Αλβανίας από την φασιστική Ιταλία, η παρουσία τους μεγάλωσε αρκετά και εκείνοι στόχευαν πια στον έλεγχο ολόκληρης της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Την εποχή αυτή η τοπική κυβέρνηση, η οποία εννοείται πως ήταν υπό την επιρροή της Ιταλίας, άσκησε πίεση στον τότε Αρχιεπίσκοπο της Ορθόδοξης Εκκλησίας για να τοποθετήσει στις κενές θέσεις των Μητροπόλεων της χώρας , Ουνίτες, αρμπερές/αρβανίτες κληρικούς .Ακριβώς κατά την περίοδο αυτή χειροτονήθηκε Μητροπολίτης ο καθηγητής του Λυκείου Τιράνων, Ηλία Μπανούση, γνωστός με το όνομα Ειρηναίος Μπανούση, ώστε να μην επιτραπεί η πραγματοποίηση αυτών των σχεδίων κατάκτησης. Στη συνάντηση που έγινε μεταξύ των εκπροσώπων του Βατικανού και του Αρχιεπισκόπου  της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας, έμειναν παροιμιώδεις τα λόγια του Σεβασμιότατου Ευλόγιου Κουρίλα  ο οποίος είπε σ΄ αυτόν πως «οι ορθόδοξοι θα σας πολεμήσουν εις διπλούν και ως κατακτητές της πατρίδας και ως κατακτητές της πίστης». Εάν η Ορθόδοξη Εκκλησία ήξερε να επιζήσει με αξιοπρέπεια σε καταστάσεις σκλαβιάς, οπωσδήποτε θα ξέρει και σήμερα να αντιμετωπίσει αυτές τις ντροπιαστικές προκλήσεις που γίνονται με το χέρι της σημερινής κυβέρνησης, τοπικής και κεντρικής. Η ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται. Βασίλεις Τούσης Φιλόλογος - Διδάκτωρ Φιλοσοφικής Αθηνών, Καθηγητής Πανεπιστημίου Κορυτσάς Το πήραμε από το προσωπικό του προφίλ στα μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.

Η αμοιβαία δυσπιστία ως πηγή των ελληνοαλβανικών κρίσεων - Mosbesimi i ndërsjellë si burim i problemeve shqiptaro-greke

Mosbesimi i ndërsjellë si burim i problemeve shqiptaro-greke Jordan Jorgji Zhvillimet në lidhje me kishën ortodokse të Shën Thanasit në Dhërmi nxorën sërish në pah marrëdhëniet problematike midis shtetit shqiptar dhe atij grek. Duket se burimi i problemeve të marrëdhënieve në fjalë lidhet në mënyrë të rëndësishme me ekzistencën e mosbesimit të ndërsjellë midis shqiptarëve dhe grekëve, si dhe mes shteteve të tyre. Rrënjët e mosbesimit shqiptaro-grek fillojnë të paktën në shekullin e 19- të, disa dekada pas krijimit të shtetit grek dhe para krijimit të atij shqiptar. Në kuadrin e shoqërisë së segmentarizuar të perandorisë osmane ku identiteti fetar ishte më i fuqishëm se ai kombëtar, përplasja e ideve nacionale përbën themelin e mosbesimit midis dy kombeve dhe shteteve. Pra, mosbesimi i ndërsjellë fillon nga identiteti i theksuar fetar - ortodoks - i grekëve, si dhe nga nevoja e shqiptarëve për kontrollin e identiteteve fetare nën ombrellën e një ndërgjegjeje kombëtare. Reagimi i Greqisë në rastet e prishjes së kishave, përveç anës pragmatiste të politikës së influencës, tregon ndjeshmërinë e këtij shteti kundrejt mosrespektimit të vendeve të kultit ortodoks. Shqipëria nga ana tjetër e quan reagimin grek ndërhyrje në punët e brendshme tek një shtet tjetër sovran. Ky lloj tensioni u përsërit këtë vit, ashtu si dy vite më parë, në prishjen e kishës së Përmetit, po në muajin gusht, afër ditës fetare të Shën Marisë, duke i ngjarë më shumë një provokimi se sa një politike të pjekur e demokratike në bashkëpunim me komunitetin lokal dhe fetar. Identifikimi, në të kaluarën, i disa klerikëve ortodoksë të kishës autoqefale shqiptare dhe asaj greke me nacionalizmin dhe irridentizmin grek, por edhe konceptimi nga shteti shqiptar i origjinës greke si kërcënim real për Shqipërinë, ka dëmtuar jo vetëm marrëdhëniet shqiptaro-greke, por edhe ato të kishës autoqefale me shtetin shqiptar. Sot, kryepeshkopi Anastas konsiderohet nga nacionalistët shqiptarë si tejçuesi i politikës së Athinës në Shqipëri, ndërsa nacionalistët grekë propagandojnë shtypjen e ortodoksëve në Shqipëri si dhe kërcënimet e përditshme, me të cilat kryepeshkopi përballet. Sot, referimi i fjalës “vorioepir” nga shteti grek bezdis Shqipërinë, ashtu siç bezdis Greqinë referimi i fjalës “çam” nga zyrtarë të shtetit shqiptar. Shqetësimi vjen sepse këto dy nocione lidhen më shumë me irridentizëm se sa me realitetin pragmatist. Kur vjen fjala për minoritetin grek në Shqipëri, nacionalistët grekë zmadhojnë dukshëm numrat duke futur edhe ata që s’kanë as lidhje gjuhësore ose etnike me Greqinë dhe as disponojnë ndonjë identitet kombëtar grek. Nga ana tjetër dhe në mënyrë të ngjashme, nacionalistët shqiptarë zvogëlojnë deri në inekzistencë ose në ekzistencë artificiale elementin grek në Shqipëri. Propaganda klasike shqiptare përmblidhet shpeshherë në epitetet e tipit “grekomanë”, “tradhtarë shqipfolës”, “të shitur për një pension”, etj. Shqipëria shprehu pakënaqësinë e saj sepse në faqen e internetit të presidencës greke ndeshej fjala “vorioepir”, ndërsa në Greqi, theksohet pakënaqësia ndaj përdorimit të hartave shqiptaromadhe nga zyrtarë shqiptarë, si për shembull nga ish-kryeministri Berisha në zyrën e tij apo dhe nga Rama gjatë ndriçimit të kryeministrisë. Ndërsa gjatë Luftës së Dytë Botërore mosbesimi greko-shqiptar përfundoi në armiqësi ndërluftuese, gjendje lufte që për çudi, tipikisht, vazhdon deri më sot, gjatë periudhës gjysmëshekullore të Luftës së Ftohtë mosbesimi dypalësh i shtoi armiqësisë historike kundërshtinë ideologjike të kohës. Ndërhyrja nxitëse e Shqipërisë në luftën civile greke si dhe roli i Greqisë tek presionet e Perëndimit kundër regjimit të Hoxhës helmuan edhe më tej këto marrëdhënie. Pas viteve 1990, shqiptarë dhe grekë do të vijnë në kontakt të drejtpërdrejtë dhe të gjerë mes tyre përmes emigracionit masiv shqiptar në Greqi. Përveç të tjerash, ky fenomen shërbeu në prodhimin e stereotipeve tek të dyja shoqëritë karshi njëra-tjetrës. Për grekët, shqiptarët sollën në Greqi kriminalitetin, ndërsa për shqiptarët, grekët ishin popull racist që shkelnin të drejtat e emigrantëve. Mosbesimi midis dy vendeve u rrit akoma dhe më shumë. Precipitimi i këtij mosbesimi në marrëdhëniet ndërshtetërore u pasqyrua përmes tensioneve të herëpashershme. Pavarësia e Kosovës si dhe të drejtat e shqiptarëve të Ish Republikës Jugosllave të Maqedonisë pas Marrëveshjes së Ohrit, i dha një hov kombësisë shqiptare dhe krenarisë për të deklaruar këtë kombësi. Mundësia e kalimit të këtij entuziazmi në irridentizëm shqetëson jo vetëm Greqinë, por edhe shtete të tjera të Ballkanit. Trekëndëshet diplomatike ose gjeostrategjike përbëjnë një faktor tjetër që mëshuan në mosbesimin shqiptarogrek dhe e përdorën atë. Pas pushtimit të Shqipërisë, Italia fashiste sulmoi Greqinë duke përdorur si pretekst problemin çam. Disa dhjetëvjeçarë më vonë, ish-ministrja e jashtme greke Dhora Bakojani fajësoi ndërhyrjen e Turqisë, në rrëzimin nga Gjykata Kushtetuese shqiptare të marrëveshjes së shelfit kontinental midis Shqipërisë dhe Greqisë në vitin 2010. Sipas ekspertëve grekë, qëndrimet e Shqipërisë janë identike me ato turke se ishujt nuk disponojnë shelf kontinental, ndërsa pala greke mbron qendrueshmërisht pikëpamje të kundërt. Rama, Majko dhe Berisha, kundërshtojnë ndërhyrjet e Greqisë duke theksuar se Shqipëria nuk është nën tutelën e Greqisë, ndërsa shumë media greke bëjnë fjalë për provokime shqiptare mbi sovranitetin tokësor dhe detar të Greqisë. Është tepër e rëndësishme të kuptohet se në marrëdhëniet ndërshtetërore nuk mjafton vetëm zgjidhja mekanike apo aritmetike e problemeve dypalëshe dhe shumëpalëshe. Nevojitet analizë e kujdesshme e perceptimeve konfliktuale, të cilat helmojnë marrëdhëniet midis brezave dhe shoqërive duke sjellë urrejtje dhe luftë, edhe pse këto perceptime mund të jenë prodhuar për përdorim të brendshëm. Çdo shtet ka si qëllim primar mbrojtjen e interesave kombëtare. Por aq e rëndësishme sa këto interesa janë edhe ato ndërkombëtare dhe rajonale, për ekzistencën e paqes dhe progresit në vend dhe në rajon. Qasja midis Shqipërisë dhe Greqisë, por edhe midis vendeve të tjera, duhet të bazohet në krijimin e një atmosfere miqësore afatgjatë, ku problemet e ndryshme të zgjidhen në klimën e miqësisë së përhershme midis kombeve. Nuk mjaftojnë vetëm qarku i mbyllur i ekzistencës së marrëdhënieve ndërshtetërore, ministrave, diplomatëve, nëpunësve civilë, rrogave....dhe rutinës që vijon. πηγή

Η αμοιβαία δυσπιστία ως πηγή των ελληνοαλβανικών κρίσεων Ιορδάνης Γιώργη (Jordan Jorgji) Οι πρόσφατες εξελίξεις σχετικά με την εκκλησία του Αγίου Αθανασίου στην Δρυμάδες έφεραν και πάλι στο προσκήνιο τις προβληματικές σχέσεις ανάμεσα στην Αλβανία και την Ελλάδα. Φαίνεται ότι οι κρίσεις στις διμερείς αυτές σχέσεις έχουν ως σημαντική πηγή την ύπαρξη αμοιβαίας δυσπιστίας μεταξύ Αλβανών και Ελλήνων, καθώς και μεταξύ των χωρών τους. Οι ρίζες της ελληνοαλβανικής δυσπιστίας ξεκινάνε τουλάχιστον κατά τον 19ο αιώνα, μερικές δεκαετίες μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους και πριν τη σύσταση του αλβανικού. Στο πλαίσιο μίας κερματισμένης οθωμανικής κοινωνίας, όπου η θρησκευτική ταυτότητα ήταν σαφώς ισχυρότερη από την εθνική, η σύγκρουση των εθνικών ιδεών και κινημάτων αποτέλεσε τον ακρογωνιαίο λίθο της δυσπιστίας μεταξύ των δύο εθνών και κρατών. Έτσι λοιπόν, η αμοιβαία δυσπιστία ξεκίνησε, αφενός, από την έντονη θρησκευτική – ορθόδοξη – ταυτότητα των Ελλήνων, και αφετέρου, από την προτεραιότητα των Αλβανών να ελέγχουν τις θρησκευτικές ταυτότητες κάτω από την ομπρέλα μιας συνολικής – εθνικής – συνείδησης. Η αντίδραση της Ελλάδας στις περιπτώσεις εκούσιας βλάβης στις εκκλησίες, εκτός από τη διάσταση της άσκησης μίας ρεαλιστικά πολιτικής επιρροής, δείχνει την ευαισθησία της συγκεκριμένης χώρας σε κάθε έλλειψης σεβασμού για τους ορθόδοξους χώρους λατρείας. Η Αλβανία, από την άλλη, χαρακτηρίζει την ελληνική αντίδραση ως παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις ενός άλλου κυρίαρχου κράτους. Αυτό το είδος έντασης επαναλήφθηκε φέτος, όπως και πριν από δύο χρόνια όταν κατεδαφίστηκε μία εκκλησία στη Πρεμετή, επίσης το μήνα Αύγουστο, κοντά στην εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Έτσι, οι ενέργειες της Αλβανίας απέναντι στις εκκλησίες, μοιάζουν περισσότερο με εσκεμμένη πρόκληση παρά με μια σοβαρή και δημοκρατική πολιτική που χαράζεται σε συνεργασία με τη τοπική και θρησκευτική κοινότητα. Η παρελθούσα ταύτιση ορισμένων ιερέων, Αλβανών και Ελλήνων, με τον ελληνικό εθνικισμό και αλυτρωτισμό, αλλά και η εχθρική αντιμετώπιση από την Αλβανία της ελληνικής καταγωγής ως εν δυνάμει απειλητικό στοιχείο, έβλαψαν όχι μόνο τις ελληνοαλβανικές σχέσεις, αλλά είχαν αρνητικό αντίκτυπο και στη σχέση της αυτοκέφαλης ορθόδοξης εκκλησίας με το αλβανικό κράτος. Η αντίληψη που επικρατεί σήμερα στο κόλπο των Αλβανών εθνικιστών για τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο είναι ότι προωθεί στην Αλβανία τα σχέδια και την πολιτική της Αθήνας. Με τον ίδιο τρόπο, οι Έλληνες εθνικιστές κάνουν λόγο για καθημερινές απειλές και πίεση που δέχεται στην Αλβανία ο Αρχιεπίσκοπος καθώς και όλοι οι ορθόδοξοι. Σήμερα, η αναφορά του όρου «Βόρειος Ήπειρος» από το ελληνικό κράτος ενοχλεί την Αλβανία, όπως επίσης, ενοχλεί την Ελλάδα κάθε φορά που Αλβανοί αξιωματικοί επικαλούνται τη λέξη «Τσάμηδες». Η ανησυχία αυτή προέρχεται από το γεγονός ότι οι δύο έννοιες σχετίζονται περισσότερο με αλυτρωτικές τάσεις παρά με την πραγματιστική πραγματικότητα. Όσον αφορά την ελληνική μειονότητα στην Αλβανία, οι Έλληνες εθνικιστές αυξάνουν συχνά τους αριθμούς, συμπεριλαμβάνοντας σε αυτή άτομα που δεν διαθέτουν σχεδόν κανένα γλωσσικό ή εθνοτικό δεσμό με την Ελλάδα και ούτε νιώθουν συνειδητά μέλη ενός ελληνικού έθνους. Από την άλλη και με παρόμοιο τρόπο, Αλβανοί εθνικιστές  έχουν σταθερά την τάση να μειώνουν σε ανυπαρξία ή σε τεχνητή ύπαρξη το ελληνικό στοιχείο στην Αλβανία. Η εθνικιστική προπαγάνδα των Αλβανών συνοψίζεται συχνά σε  επιθετικούς μειονεκτικούς προσδιορισμούς κατά των Ελλήνων της μειονότητας, όπως "γκρεκομάνοι", "αλβανόφωνοι προδότες", "λασποαίματοι", "πουλημένοι για μία σύνταξη" και ούτω καθεξής. Η Αλβανία εξέφρασε τη δυσαρέσκειά της επειδή συνάντησε τον όρο «Βόρειο Ήπειρο» στην ιστοσελίδα του Έλληνα Προέδρου της Δημοκρατίας. Ομοίως, η Ελλάδα ανησυχεί για την ευρεία χρήση συμβόλων της «Μεγάλης Αλβανίας» και από επισήμους Αλβανούς, όπως, για παράδειγμα, από τον πρώην πρωθυπουργό Μπερίσα – ο όποιος φυλάει στο γραφείο του τον προκλητικό χάρτη της «Μεγάλης Αλβανίας» που εμφανίστηκε στον ποδοσφαιρικό αγώνα με τη Σερβία – ή από το νυν πρωθυπουργό Ράμα – ο οποίος επέτρεψε την προβολή αυτού του χάρτη στους τοίχους του Πρωθυπουργικού Μεγάρου. Ενώ, στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η ελληνοαλβανική δυσπιστία κατέληξε σε «αντιμαχόμενη έχθρα» - εμπόλεμη κατάσταση που παραδόξως, συνεχίζεται, τυπικά, μέχρι και σήμερα – κατά τη διάρκεια μισού αιώνα του Ψυχρού Πολέμου, η διμερής δυσπιστία συνδύασε τις ιστορικές ανασφάλειες και διενέξεις με την ιδεολογική αντιπαλότητα, χαρακτηριστικό στοιχείο τότε. Η παρέμβαση της Αλβανίας στον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο αφενός, και ο ρόλος της Ελλάδας στις πιέσεις της Δύσης κατά του καθεστώτος «Χότζα» αφετέρου, δηλητηρίασαν περαιτέρω τις σχέσεις.  Μετά το 1990, Αλβανοί και Έλληνες θα έρθουν σε άμεση και ευρεία επαφή μεταξύ τους, μέσω της μαζικής μετανάστευσης των Αλβανών στην Ελλάδα. Αυτό χρησίμευσε, μεταξύ άλλων, στη δημιουργία στερεοτύπων και στις δύο κοινωνίες κατά του «άλλου». Για τους Έλληνες, οι Αλβανοί έφεραν την εγκληματικότητα στην Ελλάδα, ενώ για τους Αλβανούς, οι Έλληνες ήταν ένας ρατσιστικός λαός που καταπατούσε τα δικαιώματα των μεταναστών. Η δυσπιστία μεταξύ των δύο χωρών αυξήθηκε πιο πολύ. Ο αντικατοπτρισμός της συγκεκριμένης δυσπιστίας στις διακρατικές σχέσεις, προκάλεσε, συχνές εντάσεις.   Η ανεξαρτησία του Κοσσόβου, καθώς και η αναβάθμιση των δικαιωμάτων των Αλβανών στην ΠΓΔΜ μετά τη Συμφωνία της Αχρίδας, εμψύχωσε τους Αλβανούς να δηλώνουν με περισσότερη υπερηφάνεια την αλβανική τους ταυτότητα. Η πιθανή υπέρβαση αυτού του ενθουσιασμού σε αλυτρωτισμό, ενοχλεί όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και τις άλλες χώρες των Βαλκανίων. Τα διπλωματικά ή γεωστρατηγικά «τρίγωνα» αποτελούν έναν άλλο παράγοντα που τονίζουν και εκμεταλλεύονται την ελληνοαλβανική δυσπιστία. Το 1940, μετά την κατάληψη της Αλβανίας, η φασιστική Ιταλία επιτέθηκε στην Ελλάδα, χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα το πρόβλημα των «Τσάμηδων». Δεκαετίες αργότερα, η πρώην υπουργός εξωτερικών της Ελλάδας, Ντόρα Μπακογιάννη, κατηγόρησε την παρέμβαση της Τουρκίας στην καταψήφιση από το αλβανικό Συνταγματικό Δικαστήριο της συμφωνίας για την υφαλοκρηπίδα, η οποία υπεγράφη ανάμεσα στην Αλβανία και την Ελλάδα το 2009. Σύμφωνα με Έλληνες ειδικούς, υπάρχει ταύτιση στις αλβανικές και τις τουρκικές θέσεις ότι οι βραχονησίδες δε διαθέτουν υφαλοκρηπίδα, ενώ η ελληνική πλευρά προβάλλει αντίθετη άποψη. Ο Ράμα, ο Μπερίσα και ο Μαΐκο, αντιτίθενται σε «παρεμβάσεις» της Αθήνας, τονίζοντας ότι η Αλβανία δεν βρίσκεται υπό τη κηδεμονία της Ελλάδα. Από την άλλη, ελληνικά ΜΜΕ υποστηρίζουν ότι τα Τϊρανα αμφισβητούν τα θαλάσσια και χερσαία σύνορα με την Ελλάδα. Εξαιρετικά σημαντικό αποτελεί το γεγονός ότι στις διακρατικές σχέσεις δεν αρκεί μόνο η λογική της μηχανικής ή αριθμητικής λύση στα διμερή ή πολυμερή θέματα. Χρειάζεται προσεκτική ανάλυση των αλληλοσυγκρουόμενων αντιλήψεων, οι οποίες δηλητηριάζουν τις σχέσεις μεταξύ των γενεών και των κοινωνιών, φέρνοντας μίσος και πολέμους. Αυτό δεν δικαιολογεί τη πιθανή κατασκευή των συγκεκριμένων αντιλήψεων για εσωτερική χρήση, με σκοπό  την αποβολή πολιτικού κόστους. Πρωταρχικός στόχος κάθε κράτους αποτελεί η υπεράσπιση και η προώθηση των εθνικών συμφερόντων. Παράλληλα, εξίσου σημαντικά είναι τα περιφερειακά και τα διεθνή συμφέροντα, η διατήρηση της ειρήνης και της προόδου, και τη χώρα αλλά και ευρύτερα. Η ελληνοαλβανική προσέγγιση, καθώς και η προσέγγιση με άλλες χώρες, θα πρέπει να βασίζεται στη δημιουργία μίας μακροπρόθεσμης φιλικής ατμόσφαιρας, όπου τα διάφορα προβλήματα να επιλυθούν σε κλίμα  μόνιμης φιλίας μεταξύ των λαών και εθνών. Δεν αρκεί μονάχα ο κλειστός κύκλος μίας απλής και μονότονης ύπαρξης των διακρατικών σχέσεων, των υπουργών, των διπλωματών, των δημοσίων υπαλλήλων, των μισθών .... και της ρουτίνας που ακολουθεί.

Η βάρβαρη καταστροφή της Εκκλησίας - The barbaric catastrophe of the Church

Η βάρβαρη καταστροφή της Εκκλησίας

Ν. Λυγερός

Στην Αλβανία, η βάρβαρη καταστροφή της εκκλησίας του Αγίου Αθανασίου δεν έγινε τυχαία και θυμίζει άλλες εποχές όπου αυτές οι πρακτικές ήταν συνηθισμένες. Δεν είναι ένα γεγονός που οφείλεται σε λανθασμένες, αλλά εσκεμμένες κινήσεις. Και το κόλπο του άλλου αγίου είναι καθαρά γελοίο. Η αλαζονεία κρύβει επίσης και μια παράδοση, αφού παλαιότερα με τις συστηματικές καταστροφές των εκκλησιών γινόταν ταυτόχρονα και ένα λαθρεμπόριο στο εξωτερικό με τις εικόνες. Έχει ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι ακόμα και η οικογένεια του πρωθυπουργού της Αλβανίας έχει κατηγορηθεί μέσω του προσώπου του πατέρα του για τέτοιες καταδικαστέες πράξεις εναντίον του Χριστιανισμού. Έχουμε δει και σε άλλες περιοχές του κόσμου βαρβαρότητες τέτοιου τύπου και δεν πρόκειται να κλείσουμε το στόμα μας διότι ξέρουμε ότι αλλιώς θα συνεχιστεί η ίδια μεθοδολογία. Αντιθέτως λοιπόν και για την Αλβανία που είναι χώρα δημοκρατική και μάλιστα υποψήφια για την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι άκρως απαράδεκτη αυτή η πράξη βαρβαρότητας. Δεν πρόκειται να σωπάσουμε για αυτό το θέμα όσο δεν έχει αποκατασταθεί η εκκλησία του Αγίου Αθανασίου και δεν είναι λόγια χωρίς σκέψη που θα μας εμποδίσουν γι’ αυτόν τον αγώνα αφού ξέρουμε ποιο είναι το πρέπον. Αυτή η εκκλησία δεν είναι μία, αλλά ένα παράδειγμα αντίστασης που πρέπει να δείξει σε όλους τι πρέπει να γίνει για να μην υπάρξει επανάληψη αλλά για να γίνει και η απαραίτητη διόρθωση έτσι ώστε αυτό το γεγονός να μετατραπεί σε μια τοπική καταστροφή που δεν θα έχει άλλες επεκτάσεις αλλού κι άλλες επιπτώσεις σε άλλους τομείς των σχέσεών μας. ...................................... The barbaric catastrophe of the Church N. Lygeros Translated from the Greek by Athena Kehagias In Albania, the barbaric destruction of the church of Aghios Athanasios did not occur randomly and it reminds us of other eras, when such actions were common practice. It isn't a fact that it's due to wrong movements, but due to deliberate ones. And the trick regarding the other saint is purely ridiculous. The arrogance derives fron a hidden tradition, since in the past, simultaneously with the systematic destruction of the churches, the smuggling of icons abroad also occurred. It is interesting to note that even the family of Albanian Prime Minister has been accused through his father for such condemnable acts against Christianity. We have seen atrocities of this kind in other parts of the world, and we will not keep our mouths shut, because we know that otherwise the same methodology will continue. As far as Albania is conserned, being a democratic country, and evenmore, a candidate for EU membership, this act of barbarism is highly unacceptable. We will not remain silent regarding this issue, for as long as the church of Aghios Athanasios has not been restored, and thoughtless words would not impede us from this battle, because we know what is the proper that ought to be done. This church is not a singular one in actual fact, but it is an example of resistance which must indicate to everyone what should be done, in order to avoid a repetition, but also for the necessary corrections to occur, so that this fact may be transformed into a local disaster, which will have no other diversifications elsewhere, or other effects in other sectors of our relations.

Jorgo Goro, αρνείται την ελληνικότητα της Χιμάρας αλλά πήρε ελληνική υπηκοότητα ως Βορειοηπειρώτης

Σε σημερινό δημοσίευμά της εφημερίδας ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, ο δημοσιογράφος Παναγιώτης Σαββίδης, αποκαλύπτει πως ο δήμαρχος Χιμάρας κατέχει απο το 2014 την ελληνική υπηκοότητα. Μέχρι τότε κατείχε Ειδικό Δελτίο Ταυτότητας Ομογενούς με αριθμό Α479519. Ο ίδιος έχει δηλώσει αρκετές φορές πως δεν υπάρχει ελληνικό στοιχείο στην Χιμάρα, ούτε καμία σύνδεση των κατοίκων με την ελληνική μειονότητα της Αλβανίας, παρόλα αυτά πήρε την ελληνική ταυτότητα ως Βορειοηπειρώτης.

Το ανθελληνικό του έργο συνεχίζεται κανονικά αφού πρόσφατα κατεδάφισε την εκκλησία του Αγίου Αθανασίου στο χωρίο Δρυμάδες της Χιμάρας.

Αναλυτικά όσα γράφει το Φύλλο Εφημερίδος της Κυβέρνησης που αποκαλύπτει το Πρώτο Θέμα:
Με την υπ’ αριθμ. Φ.5631/2013/0004778/29−04−2014 απόφαση της Γενικής Γραμματέως της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Ηπείρου − Δυτ. Μακεδονίας που εκδόθηκε σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 23 του Ν. 3838/2010 (ΦΕΚ 49/Α) γίνεται αποδεκτή η από 30− 07−2013 αίτηση πολιτογράφησης για την απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας του ομογενούς αλλοδαπού υπό στοιχεία: ΓΚΟΡΟΣ (GORO) ΓΙΩΡΓΟΣ (JORGO) ον. πατρός ΣΩΚΡΑΤΗΣ (SOKRAT), κατόχου του Ειδικού Δελτίου Ταυτότητας Ομογενούς (Ε.Δ.Τ.Ο.) με αριθμό Α479519, που γεννήθηκε στην ΑΛΒΑΝΙΑ την 09−12−1965 και κατοικεί στο Δήμο ΙΩΑΝΝΙΤΩΝ.

Δείτε περισσότερα εδών: http://himara.gr/4735-jorgo-goro-arneite-tin-ellinikotita-tis-himaras-alla-pire-elliniki-ypikootita-os-vorioipirotis#sthash.mZtt3HaW.dpuf

Πηγή: www.himara.gr

ΙΓ' Ματθ Η παραβολή των κακών γεωργών, Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου 30 08 2015

Α. Αντωνάκος - Ελληνική Γλώσσα χθες, σήμερα, αύριο

Κι άλλα σύννεφα έφερε το γκρέμισμα του ναού

• 

Το γκρέμισμα από τις αλβανικές Αρχές του ναού του Αγίου Αθανασίου στους Δρυμάδες Χειμάρρας προκάλεσε έντονες αντιδράσεις από την πλευρά της χριστιανικής κοινότητας της Αλβανίας και συσσώρευσε και άλλα σύννεφα στις ήδη αρνητικά φορτισμένες ελληνοαλβανικές σχέσεις.

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:

Η κατεδάφιση μιας εκκλησίας αποτελεί σε κάθε περίπτωση βάναυση πρόκληση στο θρησκευτικό αίσθημα των πιστών, μπορεί όμως να προκαλέσει και ισχυρές αναταράξεις στις διακρατικές σχέσεις. Και τα δύο αυτά έγιναν με το γκρέμισμα από τις αλβανικές Αρχές του ορθόδοξου χριστιανικού ναού του Αγίου Αθανασίου στο χωριό Δρυμάδες στην περιοχή της Χειμάρρας, ενέργεια που πυροδότησε ένταση στην ορθόδοξη χριστιανική κοινότητα της Αλβανίας και συσσώρευσε και άλλα σύννεφα στις ήδη αρνητικά φορτισμένες ελληνοαλβανικές σχέσεις.

Για τους ορθόδοξους χριστιανούς της Αλβανίας, ο Αη-Θανάσης ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της προαιώνιας θρησκευτικής τους παρουσίας στη Χειμάρρα και δεν τον εγκατέλειψαν ποτέ, ακόμη και στις πιο μαύρες μέρες, όταν το 1972 το καθεστώς Χότζα τον κατέστρεψε, μαζί με εκατοντάδες άλλες εκκλησίες και μοναστήρια στην Αλβανία. Τις νύχτες, κρυφά και με κίνδυνο να βρεθούν στο εκτελεστικό απόσπασμα, πιστοί, Ελληνες της Χειμάρρας αλλά και Αλβανοί, άναβαν ένα κερί και άλλοι, πιο τολμηροί, τελούσαν εν ριπή οφθαλμού έναν άτυπο γάμο ή έκαναν μια (αερο)βάπτιση.

Ωσπου, το 1992, όταν το καθεστώς κατέρρευσε, οι πιστοί έχτισαν όπως όπως, χωρίς άδεια, όπως οι πάντες λειτουργούσαν τότε στην Αλβανία, έναν πρόχειρο ναό για τις λατρευτικές τους ανάγκες, με την προσδοκία ότι σε βάθος χρόνου θα τον ολοκληρώσουν.

Είκοσι τρία χρόνια αργότερα, στις αρχές Αυγούστου, το υπουργείο Πολιτισμού της Αλβανίας ανακοινώνει ότι σχεδιάζει να αναστηλώσει στην αρχική του μορφή τον παλαιό ναό, τον οποίο κατατάσσει στα μνημεία πολιτισμού της χώρας, και στέλνει συνεργείο της πολεοδομικής αστυνομίας, που γκρεμίζει το κτίσμα των πιστών, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις σε τοπική κοινωνία, Τίρανα και Αθήνα. Στους επίσημους ισχυρισμούς περί «μνημείου πολιτισμού» αντιτάχθηκε με σφοδρότητα η Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας, που κατήγγειλε ως βεβήλωση την κατεδάφιση, τονίζοντας πως η εκκλησία των Δρυμάδων αποτελεί με νόμο ιδιοκτησία της και δεν βρίσκεται σε καμία λίστα μνημείων πολιτιστικής κληρονομιάς.

Ισως, εάν η υπόθεση εξελισσόταν σε κάποια άλλη περιοχή της Αλβανίας, να μην είχε λάβει τέτοιες διαστάσεις. Στη Χειμάρρα όμως η ατμόσφαιρα, ιστορικά φορτισμένη, ηλεκτρίζεται με το παραμικρό, καθώς εμπλέκεται ενστικτωδώς, κάθε φορά που ανακύπτει ένα ζήτημα τριβής, και η εθνοτική παράμετρος, με την ελληνική μειονότητα να τη θεωρεί προπύργιό της και τον αλβανικό εθνικοπατριωτισμό να επιμένει πως αποτελεί κοιτίδα του.

Αυτή η πτυχή δεν θα μπορούσε να εκλείψει ούτε και τώρα. Ετσι, σε μια προσπάθεια να προβληθεί η θεωρία περί «ιστορικά αμιγώς αλβανικής» Χειμάρρας, επιστρατεύθηκε από μερίδα της πολιτικής και πνευματικής ελίτ ένας ρωμαιοκαθολικός ιεραπόστολος του 17ου αιώνα, ονόματι Nilo Catalano, ο οποίος φέρεται να λειτούργησε την εποχή εκείνη σχολεία στην αλβανική γλώσσα, γεγονός που, σύμφωνα με το σχετικό αφήγημα, αποδεικνύει την προαιώνια παρουσία του αλβανικού στοιχείου. Προσαρμοζόμενο στις τωρινές συνθήκες το αφήγημα, που είδες το φως σε μερίδα του αλβανικού Τύπου, θέλει τους χριστιανούς ορθόδοξους, Ελληνες μειονοτικούς στην πλειονότητά τους, να έχτισαν το παράνομο «γκαράζ», όπως το αποκάλεσε ακόμη και ο πρωθυπουργός Ράμα (!), για να καλύψουν τον τάφο του ιεραπόστολου και να εξαφανίσουν έτσι στοιχεία που κατ’ εκείνους ενισχύουν την θεωρία ότι στη Χειμάρρα ανέκαθεν κυριαρχούσε το αλβανικό στοιχείο.

Δεν είναι καινούργιο αυτό το αφήγημα. Οταν το 1999 ο UCK κατέλαβε με τη βοήθεια του ΝΑΤΟ το Κόσοβο, φανατικοί Αλβανοί αξίωναν να κατεδαφιστούν τα ιστορικά χριστιανικά μοναστήρια και οι εκκλησίες, για να αποκαλυφθεί ότι κάτω από αυτά υπήρχαν στοιχεία που δήθεν αποδείκνυαν ότι οι Αλβανοί προϋπήρχαν των Σέρβων... Η διεθνής ειρηνευτική δύναμη πρόλαβε και ανέπτυξε γύρω από αυτά ενόπλους και, τελικά, τα έσωσε.

Η κατεδάφιση του ναού του Αγίου Αθανασίου προκάλεσε την ανταλλαγή σκληρών δηλώσεων σε Αθήνα και Τίρανα –την καταδίκασαν το ΚΕΑΔ και η ΟΜΟΝΟΙΑ–, με τον εκπρόσωπο του ΥΠΕΞ Κωνσταντίνο Κούτρα να κάνει λόγο για «τζιχαντισμό» και για «αχαριστία από ευεργετηθέντα», ενώ ο Εντι Ράμα, με το σύνηθες αλαζονικό του ύφος, είπε πως «θα πάρει λίγο καιρό στην Ελλάδα να καταλάβει ότι η Αλβανία δεν δέχεται κηδεμόνα».

Ο τέως πρωθυπουργός Σαλί Μπερίσα μίλησε για «κρατικό έγκλημα», όμοιο με αυτό του Χότζα, εις βάρος των θρησκευτικών ελευθεριών, και επιτέθηκε ευθέως εναντίον του Ράμα, στον οποίο υπενθύμισε καταγγελία στη Βουλή του Φατός Νάνο, σύμφωνα με την οποία, όταν στη δεκαετία του 1990 ζούσε (σ.σ. ο Ράμα) στο Παρίσι, ασχολήθηκε με πωλήσεις κλεμμένων εικόνων από εκκλησίες της Αλβανίας. «Πρόκειται για απαίσια πράξη, για επιστροφή της μαύρης εποχής του 1967 της κομμουνιστικής δικτατορίας, όταν οι Χότζα, Αλία, αλλά και ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού, Κριστάκ Ράμα, προχώρησαν στην κατεδάφιση χιλιάδων εκκλησιών, τζαμιών και τεκέδων σε όλη τη χώρα. Χιλιάδες εικόνες, ιερά βιβλία και άλλα αντικείμενα αξίας των χώρων λατρείας καταληστεύτηκαν και εξαφανίστηκαν από τις συμμορίες του Χότζα», είπε.

πηγή

Συνέντευξη Λεωνίδα Παππά, πρόεδρος της Ομόνοιας, σε τηλεοπτικό σταθμό

Συνέντευξη στον τηλεοπτικό σταθμό SBCTV και στην εκπομπή του Βασίλη Ταλαμάγκα "ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ & ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ" παραχώρησε ο Γενικός πρόεδρος της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, Λεωνίδας Παππάς

PANEPIROTIC FEDERATION OF AMERICA CONDEMNS ALBANIA’S RUTHLESS DESTRUCTION OF GREEK CHURCH

The Panepirotic Federation of America vehemently condemns the brutal destruction by Albanian authorities on August 26 of a Greek Orthodox Church in the Chimara region of the former Communist nation that once prohibited all forms of religious worship. The Church of St. Athanasius in the town of Drymades, known in Albanian as Dhermi, was completely destroyed by government agents acting on the authority of Albania’s Interior Ministry. 

The action has raised fears in Albania’s large community of ethnic Greeks of renewed persecution of the country’s Orthodox Christians, who constitute a third of the country’s 3.5 million people. “The razing of St. Athanasius Church echoes the brutal actions of the Stalinist regime that ruled Albania for half of the last century when government forces executed priests, turned churches into stables and imprisoned anyone wearing a cross or reading the Bible,” said Nicholas Gage, president of the Federation. 

“It is a shameful act for a country trying to shed its violent past and become a member of the European Union.” Mr. Gage said the only way Tirana can make amends for its brutal actions is to offer an alternative site for the construction of a new church and to provide the funds to build it. St. Athanasius was first destroyed in 1972 by agents of Stalinist dictator Enver Hohxa and its stones were used to build a water depot. When communism fell in the country in 1992, residents built a new church on the site of the old one. It served the Orthodox Christians in the town as a place of worship for 23 years. Last week as worshipers were observing religious services, local government agents acting on an order from the Interior Ministry removed icons and other religious objects and began to destroy parts of the building. 

The next day the agents returned in cars without license plates and continued the demolition despite the protests of the local priest who was almost crushed by falling debris. By August 26 the whole building was razed to the ground. The Orthodox Church of Albania, leaders of the ethnic Greek minority, human rights activists and foreign diplomats have all condemned the destruction of the church by Albanian authorities as arbitrary, brutal and in violation of the country’s own laws. A spokesman for the Orthodox Church of Albania noted that Law 10057 passed in 2009 that ratified a previous agreement between the Albanian nation and the Orthodox Church guarantees the inviolability of places of worship and their protection by the state. 

Reports from Tirana say that U.S. Ambassador Donald Lu met with Prime Minister Edi Rama to protest the destruction of the church as insensitive to the rights of the Orthodox faith in Albania and the ethnic Greek minority and to urge him to seek a solution to the problem acceptable to both. Omonia, the largest advocacy group representing the Greek minority, and the Human Rights Party of Albania, the minority’s political organization, both issued statements condemning the brutal destruction of the church and warning that it will seriously harm relations between the government of Prime Minister Rama and all minorities in the country. 

Those warnings were echoed by the leaders of the Panepirotic Federation of America both in the United States and in Albania, where the organization’s vice president, Menelaos Tzelios, is traveling to assess the treatment of minorities in the country. Mr Tzelios called on the Albanian government to move quickly and decisively to repair relations with its Orthodox Christians citizens if it wants to claim a rightful place in the community of civilized nations.

Η εξουσία Ράμα - Κοκδήμα ένα κακό αντίγραφο του Χότζα

Άρθρο του Λεωνίδα Παππά , Γενικού Προέδρου της «ΔΕΕΕΜ Ομόνοιας», που δημοσιεύτηκε στην Αλβανική εφημερίδα "Panorama"

Διαβάζοντας το άρθρο του «πρωθυπουργού» της Περιφέρειας Αυλώνας  όπως αποκαλούν άλλοι με ειρωνεία και άλλοι με καμάρι τον κ. Κοκδήμα, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι πόσοι βαρβαρότητα μπορεί να ανεχθεί ακόμα αυτός ο τόπος!;   

Το να αισθάνεται κάποιος ιδιοκτήτης της χώρας ή του δήμου που κυβερνάει, δεν είναι μόνο δικό μας φαινόμενο. Το να σου χαλάνε το σπίτι (με άδεια ή χωρίς άδεια οικοδομής) για να σου πάρουν το οικόπεδο, σίγουρα θα συμβαίνει και σε άλλες τρίτες  χώρες. Το να αποφασίζει  ένας βουλευτής από το ποιος θα διδάσκει τα παιδιά μας μέχρι το ποιος θα καθαρίζει το σχολείο, σίγουρα θα συμβαίνει και σε άλλες χώρες των Βαλκανίων.  Το να θέλεις όμως να φτιάξεις την ιστορία ενός τόπου σύμφωνα με τη δική σου αισθητική, αυτό ξεπερνάει ακόμα και την αλαζονεία της κάθε εξουσίας και σίγουρα μόνο στην Αλβανία  του Ράμα – Κοκδήμα θα συμβαίνει.

Ακόμα και ο δικτάτορας της Αλβανίας Ενβέρ Χότζα, τον οποίο προσπάθησε να αναστήσει ο κ. Κοκδήμα με κάποιες  καρικατούρες στο χωριό Κούδεσι της Χειμάρρας θα ζήλευε το απόλυτο της εξουσίας του Ράμα - Κοκδήμα. Το ολοκληρωτικό καθεστώς επέβαλε λογοκρισία στους επιστήμονες αλλά δεν τόλμησε να αναλάβει το ρόλο τους. Πρόσθεσε τις δικές του σελίδες στην ιστορία αλλά δεν αντικατέστησε με άλλες  αυτές που έσκισε ή έκρυψε.

Κανένας  δεν γνώρισε μέχρι πριν από μία εβδομάδα  το όνομα του ουνίτη μοναχού Νίλο Καταλάνου. Είναι όμως ευρέως γνωστό ότι στο δεύτερο μισώ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, υπήρχε μία συνεχής αλλά πάντα άκαρπη προσπάθεια του Βατικανού να πάρει με το μέρος του τους ορθοδόξους της Χειμάρρας .  Στην παράδοση του τόπου υπάρχει μάλιστα και τραγούδια όπου ο ντόπιος πληθυσμός ειρωνεύεται τις άκαρπες προσπάθειες τους.

Είναι βλασφημία και ψέμα να ισχυρίζεται ο κ. Κοκδήμα ότι οι δύο Δρυμαδιώτες  ιερείς προσπάθησαν να κρύψουν τα ίχνη του τάφου του ουνίτη μοναχού. Ο Άγιος Αθανάσιος πριν κατεδαφιστεί από το κομουνιστικό καθεστώς, ήταν μία ορθόδοξη μονόχωρη βασιλική εκκλησία και το 1992 οι πιστοί του χωριό με τα μέσα και τις δυνατότητες που διέθεταν την αναστήλωσαν πάνω στα ίδια θεμέλια.

Είναι δικαίωμα του κ. Κοκδήμα να πιστεύει σε όποια ιδεολογία και σε όποια θρησκεία, είναι δικαίωμα του να γίνει συνεχιστής του Νίλο Καταλάνω για να σπείρει τον παπισμό στη Χειμάρρα. Δεν δικαιούται όμως να προσβάλει την πίστη, την ταυτότητα και την ιστορία των ορθοδόξων και όσον αισθάνονται έλληνες στη Χειμάρρα.

Θα ήθελα να διευκρινίσω εδώ , πως δεν έχω σκοπό να ανοίξω δημόσιο διάλογο με τους σημερινούς διοικούντες  της Αλβανίας αλλά να απευθυνθώ στους συμπολίτες μου, άσχετα με το θρήσκευμα ή την εθνικότητα και να τους πω, πως ο τόπος αυτός  έχει ανάγκη από αλήθειες και όχι από τεχνιτούς φανατισμούς. Κανένα κράτος, κανένα έθνος και καμία θρησκεία δεν μπορεί να στηριχθεί  στην απάτη και το ψέμα.  Ο προσανατολισμός της κοινής γνώμης από τα ουσιαστικά προβλήματα της  χώρας, γκρεμίζοντας νύχτα με ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, που ήρθαν από την πρωτεύουσα, ένα εκκλησάκι που έχτισαν οι Δρυμαδιώτες, ξεπερνάει κάθε αρρωστημένη φαντασία. Δεν χρειάζονται ούτε πολιτικά ούτε ιστορικά επιχειρήματα για να αποδείξεις την σκοπιμότητα τους.  Αρκεί κάποιος να δει το μένος του κ. Ράμα και του Κοκδήματα  προσπαθώντας να βάλουν απέναντι στις ενέργειες τους την Ελλάδα, την Ορθόδοξη Εκκλησία, Την Ομόνοια και άλλα πρόσωπου τα οποία οι ίδιοι με τα πολλά μέσα ενημέρωσης που ελέγχουν προσπαθούν να δαιμονοποιήσουν ως εχθρούς του αλβανικού έθνους  αντιγράφοντας αυτή τη φορά πιστά το ολοκληρωτικό καθεστώς  που πίστευε πως οι εχθροί αν δεν υπάρχουν πρέπει να βρεθούν γιατί  είναι απαραίτητοι για την επιβίωση τους.     

Κάνω έκκληση σε όλους τους υγιώς σκεπτόμενους συμπολίτες της χώρας, άσχετα με το θρήσκευμα ή την εθνικότητα να αντισταθούν σε αυτή τη βαρβαρότητα. Να αντισταθούμε στην αλαζονεία που θέλει να μετατρέψει   το ιστορικό παρελθόν  και τους  ιερούς τόπους δεν σε πολιτικά βάθρα. Η ιστορία είναι εκεί για να μας διδάσκει, να μας ελέγχει και να μας εμπνέει για το παρόν και το μέλλον.

Τέλος θα ήθελα να κλείσω με τις ρήσεις τριών παγκόσμιων προσωπικοτήτων που παραμένουν πάντα διαχρονικοί και μας βοηθούν για συμπεράσματα»  :

1. «Την οίησιν προκοπής εγκοπήν» ( μτφρ: η έπαρση είναι εμπόδιο της προκοπής) -  Ηράκλειτος ,544-484 
2.  «Ου γαρ εά φρονέειν μέγα ο Θεός άλλον ή εαυτόν» ( μτφρ: ο θεός δεν επιτρέπεται σε κανέναν, εκτός από τον ίδιο, να έχει μεγαλεπήβολες ιδέες) Ηρόδοτος ,480-420 
3. «Δεν γίνεται κανείς γελοίος με τις ιδιότητες που έχει, αλλά με τις ιδιότητες που προσποιείται ότι έχει»   -   Ο FrançoisdeLaRochefoucauld ( 1613-1680

πηγή

Γρηγόρης Καραμέλος: Η καταστροφή του Αγίου Αθανασίου, πράξη ολοκληρωτικού καθεστώτος - Ligoraq Karamelo: Shkatërrimi i Shën Thanasit veprim i një pushteti totalitar.

Δηλώσεις στην γνωστή εφημερίδα Ντιέβνικ έκανε και ο κ Γρηγόρης Καραμέλος πρώην Πρόεδρος της Ομόνοιας Κορυτσάς. Ο ίδιος αναφέρθηκε στην καταστροφή του ναού τους Αγίου Αθανασίου τονίζοντας πως το γεγονός αυτό δεν έχει προηγούμενο για την ορθόδοξη κοινότητα στην Αλβανία και επιστρέφει  μνήμες, που είναι ακόμη νωπές, ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος που δεν σέβεται τα θεμελιώδη δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες, όπως είναι και η Πίστη. Το καθεστώς αυτό παραβιάζει την ανεξαρτησία των θρησκευτικών θεσμών όπως και την συμφωνία που έχουν υπογράψει οι θεσμοί αυτοί με την Αλβανική Πολιτεία. -         Ασφαλώς και είμαστε θυμωμένοι και καταδικάζουμε αυτή την πράξη τόνισε ο κ Γρηγόρης Καραμέλος που είναι σπουδαίο και ιστορικό μέλος της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία. Ο κ Καραμέλο αναρωτήθηκε αν ταιριάζει σε μια κυβέρνηση με ευρωπαϊκές φιλοδοξίες να κάνει παρόμοιες πράξεις. Αναμφίβολα- τόνισε ο ίδιος- η κατάσταση είναι δύσκολη και εμποτισμένοι με διάφορους κινδύνους με απρόβλεπτες συνέπειες. Αυτό κυρίως γιατί το γεγονός αυτό άγγιξε το πιο ευαίσθητο σημείο κάθε ορθόδοξου που δεν είναι άλλο παρά η Αγία του Πίστη. Οι αυθαιρεσίες της κυβέρνησης προκαλούν ανασφάλεια, άγχος και θυμό. Δεν μπορεί να δικαιολογείται πρωθυπουργός χώρας που φιλοδοξεί να είμαι μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας να λαμβάνει τέτοια ακραία μέτρα. Να παρεμβαίνει βάναυσα  στην εσωτερική ζωή των θρησκευτικών ιδρυμάτων και θεσμών, να ενθαρρύνει την διχόνοια, τις διακρίσεις, να προσβάλλουν την Ορθοδοξία συγκρίνοντας το παρεκκλήσι που χτίστηκε με τους κόπους και την εργασία των κατοίκων, μ΄ ένα «γκαράζ»- ανέφερε ο κ Καραμέλο. Το ελληνικό στοιχείο αντέδρασε έντονα προς το Έντι Ράμα που δημοσιεύοντας φωτογραφίες της παλιάς εκκλησίας προκαλούσε λέγοντας που «ο ναός αυτός θα ξαναγεννηθεί  στο όνομα της εθνικής κληρονομιάς. Ρώτησαν τον κ Καραμέλο να εξηγήσει γιατί συνέβη ό, τι συνέβη. Ο ίδιος τους απάντησε πως είναι δύσκολο να βγάλεις κάποιο, ακριβές, συμπέρασμα και ότι πίσω από την πράξη αυτή είναι κρυμμένες τάσεις διαστρέβλωσης της ιστορίας της Ορθοδοξίας στην περιοχή. Δημιουργώντας έτσι προϋποθέσεις για ποικίλες ερμηνείες που εξυπηρετούν τον εθνικισμό. Ως βάση για τον εθνικισμό αυτό είναι και οι αβάσιμες ιστορίες περί ιεραποστόλων που δίδασκαν την αλβανική γλώσσα εκεί.     Με υλικό από το Ντνιέβνικ.

Deklarata në gazetën e njohur Dievnik bëri z. Ligoraq Karamelo, ish Kryetar i Omonias Dega Korçë. Ai ju rreferua shkatërrimit të Kishës së Shën Athanasit duke theksuar se kjo ngjarje është e paprecedent për komunitetin orthodhoks në Shqipëri dhe natyrisht sjell në mendje, kujtime akoma të freskta nga sistemi totalitar, i cili nuk respektonte të drejtat elementare, siç është dhe vetë Besimi Fetar. Ky pushtet shkel pavarësinë e institucioneve fetare por dhe marrëveshjen që kanë nënshkruar këto institucione më shtetin Shqiptar. -         Sigurisht që jemi të zemëruar dhe dënojmë këtë veprim –theksoi z Ligoraq Karamelo që është një prej anëtarëve të shquar dhe të rëndësishëm të minoritetit grek në Shqipëri.  Zoti Karamelo pyeti veten nëse i pështatet një qeverie me ambicie evropiane që të kryejë të tilla veprime. Pa diskutim – tha ai- që gjendja është e vështirë dhe e mbushur me rreziqe të ndryshme të cilat mund të sjellin rrjedhime të paparashikueshme. Kjo kryesisht sepse kjo ngjarje preku pikën më delikate për çdo orthodhoks që nuk është gjë tjetër veçse Besimit të tyre Shenjtë. Shkeljet e paligjshme të qeverisë nxitin pasiguri, ankth dhe zemërim. Nuk mundet të jusifikohet, kryeministri i një vendi që ka ambicje të jetë anëtar i familjes europiane, të marrë masa kaq ekstreme. Të ndërhyjë me dhunë në jetën e brendshme të institucioneve fetare, të inkurajojë përçarjen, dallimet, të ofendojë Orthodhoksinë duke krahasuar kishën që u ngrit me mundin dhe punën e qytetarëve, me një “garazhd” – tha z Karamelo. Elementi helen reagoi ashpër kundrejt Edi Ramës i cili duke publikuar fotografi të kishës së vjetër përshkallëzonte situatën duke thënë “se ky tempull do të rilindë në emër të trashëgimisë kulturore”. E pyetën z Karamelo që të shpjegonte përse ndodhi kjo që ndodhi. Ai vetë u përgjigj se është e vështirë që të nxjerrësh një rezultat ekzakt por gjithashtu ky veprim fsheh tendenca të shtrembërimit të historisë së Orthodhoksisë në këtë zonë. Duke krijuar kështu, kushtet për interpretime të larmishme që do t’i shërbenin nacionalizmit. Si bazë për këtë nacionalizëm janë dhe historitë e pabaza për misionarë që mësonin gjuhën shqipe atje. Me material  nga Dievnik