Εορταστική Εκδήλωση της Ομόνοιας, Παράρτημα Κορυτσάς με την ευκαιρία των εορτών. - Aktivitet festiv i Omonias,dega Korce me rastin e Krishtlindjes dhe Vitit te Ri.

Εορταστική Εκδήλωση της Ομόνοιας, Παράρτημα Κορυτσάς με την ευκαιρία των εορτών. Σε ένα από τα καλύτερα καταστήματα της πόλης της Κορυτσάς, η οργάνωση της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας Κορυτσάς, διοργάνωσε  μια μουσική εκδήλωση με την ευκαιρία των εορτών. Σε μια φιλική ατμόσφαιρα και αρκετά χαρούμενη, οι πολλοί συμμετέχοντες ευχήθηκαν ο ένας στον άλλον και απόλαυσαν την ωραία ελληνική μουσική, που ερμήνευσε μια ορχήστρα από την Φλώρινα. Έπειτα χόρεψαν παραδοσιακούς χορούς και διασκέδασαν με τα διάφορα παιχνίδια που διοργανώθηκαν, σεβόμενοι την παράδοση και ζεσταίνοντας την ατμόσφαιρα λίγο πριν από τα Χριστούγεννα. Εκτός από τα μέλη της Ομόνοιας, στην εκδήλωση συμμετείχαν υπάλληλοι του Ελληνικού Προξενείου Κορυτσάς αλλά και ο ίδιος ο Πρόξενος κ Γιώργος Αλαμάνος. Επίσης καλεσμένοι από το Πανεπιστήμιο Κορυτσάς, επιχειρηματίες, εκπρόσωποι της τοπικής διοίκησης κ.α Η δραστηριότητα αποτέλεσε ένα  Χριστουγεννιάτικο μήνυμα προς τα μέλη της οργάνωσης μας όπου και να βρίσκονται, στην Ελλάδα και παντού στο κόσμο, για να εορτάσουμε μαζί, πνευματικά την Γέννηση του Σωτήρα μας Ιησού Χριστού, με  ελπίδα,  ταπείνωση και την πεποίθηση πως ανήκουμε σ΄ένα αρχαίο λαό που έχει στις φλέβες του τον Μικρό Χριστό και από αυτόν βρίσκει ζωή και δύναμη για να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο.

Aktivitet festiv  i Omonias,dega Korce me rastin e Krishtlindjes dhe Vitit te Ri. Ne nje nga lokalet me te mire te qytetit te Korces, organizata e minoritetit etnik grek “Omonia” dega Korce organizoi nje aktivitet muziko-argetues me rastin e festave  te Krishlindjes dhe te Vitit te Ri. Ne nje atmosfere shume miqesore  e mjaft te gezueshme pjesemarresit e shumte ne numer uruan njeri tjetrin dhe shijuan muziken e bukur greke,te interpretuar nga nje grup muzikor nga Florina,valezuan e kercyen valle tradicionale si dhe shijuan moment e te kendshme argetuese ne saje te lojrave te organizuara  ,duke respektuar traditen e atmosferen  e gezuar qe ngjall festa e Krishlindjes ne komunitetin tone orthodhoks. Pjesetaret e aktivitetit ,pervec antareve te organizates sone e drejtuesve te saj te te gjitha niveleve.ishin edhe pjesetare te konsullates greke  dhe konsulli I pergjithshem I saj z.Jorgos Alamanos,si dhe mjaft te ftuar te tjere nga Universiteti I Korces,nga fusha e biznesit ,perfaqesues te pushtetit locale etj. Aktiviteti sherbeu edhe si mesazh krishtlindjeje per te gjithe antaret e organizates sone Omonia kudo qe ata ndodhen,ne Shqiperi, ne Greqi dhe kudo ne bote,per te festuar sebashku,me fryme e besim tek lindja e Shpetimtarit tone Jezu Krisht,me shprese,me perulesi ,me bindje se ne perfaqesojme  nje pjese te nje kombi  te lashte ,qe historikisht   ka ne dejet e tij,vitytet e foshnjes se lindur ne grazhd,te cilat ushqejne vitalitetin e tij te perhershem dhe fuqine per te kapercyer  cdo pengese e veshtiresi. Me kete rast,ju urojme  bashkekombesve tane,gezuar festat e Krishlindjes dhe te Vitit te Ri!

Αλλοίωση και ουσιαστικό νόημα των Χριστουγέννων - Μήνυμα Αρχιεπισκόπου Αναστασίου, Χριστούγεννα 2017

+ Αναστάσιος

Αρχιεπίσκοπος Tιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2017

Αλλοίωση

και ουσιαστικό νόημα των Χριστουγέννων

«Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν. Ἐν τούτῳ ἐφανερώθη ἡ ἀγάπη

τοῦ Θεοῦ ἐν ἡμῖν, ὅτι τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἀπέσταλκεν

ὁ Θεὸς εἰς τὸν κόσμον ἵνα ζήσωμεν δι᾿ αὐτοῦ». (Α΄ Ιω. 4:8-9)

    Η εορτή των Χριστουγέννων στις παραδοσιακά χριστιανικές κοινωνίες διατηρεί κάτι το ξεχωριστό. Ακτινοβολεί φως, γαλήνη, αγάπη κι ελπίδα. Με τον τρόπο, όμως, που εορτάζεται στις εκκοσμικευμένες χώρες μας, το βαθύτερο νόημά της συχνά αλλοιώνεται. Χάνεται μέσα στα πολυποίκιλα στολίδια. Η καταναλωτική υστερία και η πνευματική αδιαφορία συρρικνώνουν το θρησκευτικό ενδιαφέρον. Επιδείξεις πολυτελείας και κενοδοξίας παραμορφώνουν την ομορφιά της απλότητος και της αθωότητος. Δεν πρόκειται για εξωτερικά φαινόμενα. Η μετάλλαξη αυτή συντελείται ανεπαίσθητα στη συνείδησή μας.

    Η αλλοίωση συμπληρώνεται με την εισβολή μιας άσχετης με τα Χριστούγεννα φιγούρας, του λεγομένου «Αϊ Βασίλη», που εμφανίζεται ως ένας ευτραφής γεροντάκος με κόκκινη αμφίεση, ο οποίος έρχεται από τον βορρά και μοιράζει δώρα, μια μυθοπλασία, που μαγνητίζει τη φαντασία μικρών και μεγάλων. Στην ουσία είναι μια φοβερή παραποίηση της υπέροχης μορφής του σοφού οικουμενικού διδασκάλου Βασιλείου του Μεγάλου, Αρχιεπισκόπου Καισαρείας, ο οποίος έζησε και κήρυξε το Ευαγγέλιο του Χριστού, απαλύνοντας τον ανθρώπινο πόνο με πρωτοποριακά έργα αγάπης.

    Η Εκκλησία επιμένει να αποκαλύπτει το ουσιαστικό νόημα της εορτής: «Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί». Έτσι φανερώθηκε η αγάπη του Θεού για μάς: απέστειλε τον Υιόν αυτού τον μονογενή στον κόσμο για να ζήσουμε δι’ αυτού, βιώνοντας τη δική Του αλήθεια, δύναμη και χάρη. Ο «Θεὸς ἐφανερώθη ἐν σαρκί» (Α΄ Τιμ. 3:16). Αυτό αποτελεί την ειδοποιό διαφορά της Χριστιανικής πίστεως ως προς οιοδήποτε ιδεολόγημα και θρησκευτικό σύστημα. Με τον τονισμό ότι ο Θεός είναι Αγάπη διακηρύσσεται ότι ο Δημιουργός και Κύριος του σύμπαντος δεν είναι μία απρόσωπη Υπέρτατη ενέργεια, σοφία, δύναμη, που ο άνθρωπος θα μπορούσε να προσεγγίσει με τις διανοητικές του μόνο λειτουργίες. Είναι Θεός προσωπικός, και εκφράζει την αγάπη Του με συγκεκριμένη σχέση με το ανθρώπινο γένος.

    Ο Υιός και Λόγος Του προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση, «σαρκοῦται». Το μοναδικό νόημα τής εορτής διατυπώνει εύστοχα ο Μέγας Αθανάσιος: «Ὁ Λόγος Σάρξ ἐγένετο, ἵνα τόν ἄνθρωπον δεκτικόν θεότητος ποιήσῃ», (ο Λόγος του Θεού έγινε άνθρωπος για να οδηγήσει τους ανθρώπους στη θέωση). Η Γέννηση του Χριστού μοιάζει με εμβόλιο αγάπης, που ενεργεί μυστικά και διαχέεται μακροπρόθεσμα στο σώμα της ανθρωπότητος. Η αγάπη όλο και περισσότερο προσελκύει τον γενικό σεβασμό και θαυμασμό και αναγνωρίζεται ως η κατεξοχήν πανανθρώπινη αξία.

    Κάθε πιστός καλείται την περίοδο αυτών των εορτών σε εσωτερική ανασύνταξη. Καλείται να συνειδητοποιήσει βαθύτερα το νόημα της ελεύσεως του Σωτήρος Χριστού στην ιστορική πορεία της ανθρωπότητος. Το Γεγονός αυτό παραμένει η ρίζα της Χριστιανικής αποκαλύψεως και τροφοδοτεί κάθε άλλη χριστιανική πρόταση και αξία.

    Είναι ιδιαίτερα σημαντικό ότι πρώτος ο Θεός εκδηλώνει την αγάπη Του: «Ἐν τούτῳ ἐστὶν ἡ ἀγάπη, οὐχ ὅτι ἡμεῖς ἠγαπήσαμεν τὸν Θεόν, ἀλλ᾿ ὅτι αὐτὸς ἠγάπησεν ἡμᾶς καὶ ἀπέστειλε τὸν υἱὸν αὐτοῦ ἱλασμὸν περὶ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν.» (Α’ Ιω. 4:10). Από αυτή την πηγή αγάπης αναβλύζει το χρέος της δικής μας αγάπης: «Αγαπητοί, εἰ οὕτως ὁ Θεὸς ἠγάπησεν ἡμᾶς, καὶ ἡμεῖς ὀφείλομεν ἀλλήλους ἀγαπᾶν.» (Α’ Ιω. 4:11). Ο Θεός αγαπά ανεξάρτητα από το αν οι άλλοι είναι άξιοι της αγάπης του και αν τελικά ανταποκρίνονται σ’ αυτήν. Ακτινοβολεί αυτό που είναι: Αγάπη. Και σε αυτήν ακριβώς την ποιότητα αγάπης προσκαλεί όσους τον ακολουθούν.

* * *

    Υπάρχει όμως και μια άλλη ακόμη αλλοίωση˙ αυτή τραυματίζει επικίνδυνα την έννοια της αγάπης. Η υπέροχη αυτή λέξη χρησιμοποιείται με διάφορες σημασίες, που μεταλλάσσουν το ουσιαστικό νόημά της. Αυτό ισχύει σε ποικίλες μορφές τέχνης της εποχής μας, ώστε να διερωτάται κανείς: Πού είναι η αγάπη που χάθηκε στον ερωτισμό; Και πού είναι ο αληθινός έρωτας που χάθηκε σε πάθη ακατονόμαστα;

    Η Εκκλησία, ως «Σώμα Χριστού», δεν παύει να προβάλλει σταθερά το νόημα της αγάπης, όπως το αποκάλυψε ο Χριστός με τη Γέννησή Του και με ολόκληρη τη ζωή και τη διδασκαλία Του. Η αγάπη συνυφαίνεται με εθελούσια ταπείνωση. Ο Λυτρωτής ήρθε στον κόσμο ως αθώο βρέφος. Πρόκειται για μια εκπληκτική ενέργεια του ανέκφραστου και απερινόητου Θεού της αγάπης. Ασύλληπτη για τις συχνότητες της αντιληπτικής δυνατότητος του ανθρώπου.

    Η αγάπη είναι μία κίνηση ελευθερίας από την αιχμαλωσία του εγωκεντρισμού. Καθορίζει την ανθρώπινη συμπεριφορά σε όλες τις εκφράσεις της. Η αγάπη μακροθυμεί, έχει τη δύναμη να συγχωρεί, δεν ζηλεύει, δεν φέρεται με αλαζονεία, δεν υπερηφανεύεται, δεν ζητάει τα δικά της, δεν οργίζεται, δεν σκέπτεται το κακό για τους άλλους, δεν χαίρεται με την αδικία, αλλά μετέχει στη χαρά όταν βλέπει να επικρατεί η αλήθεια (πρβλ. Α’ Κορ. Κεφ. 13). Η αγάπη δεν περιορίζεται από κανένα σύνορο, φυλετικό, κοινωνικό, πολιτικό.

    Στην επιδημία πλεονεξίας και αδικίας, που μαστίζει τις εκκοσμικευμένες καπιταλιστικές κοινωνίες, όπως και στο αμόκ της βίας και του μίσους, που στον αιώνα μας εκρήγνυνται με συνθήματα θρησκευτικά, η αντίδραση των πιστών Χριστιανών είναι η βίωση και προσφορά αγάπης, με ταπεινοφροσύνη και θυσιαστική διάθεση. Κανείς κοινωνικός θεσμός δεν μπορεί να αντικαταστήσει την Εκκλησία σ’ αυτή την προσφορά. Αυτή είναι το διαχρονικό εργαστήριο αγάπης. Έχοντας κεφαλή της τον Χριστό, ο Οποίος είναι η Σαρκωμένη Αγάπη του Θεού, διακηρύσσει ότι «Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί» (Α΄ Ιω. 4:16)˙ και ο μόνος τρόπος για να ζήσουμε αληθινά είναι να βιώσουμε την αγάπη, όπως την έζησαν αναρίθμητα πλήθη Αγίων σε όλες τις εποχές. Μόνο έτσι θα «ζήσωμεν δι᾿ αὐτοῦ» και θα είμαστε σε κοινωνία μαζί Του: «Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί, καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ». (Α΄ Ιω. 4:16).

    Η εορτή της Γεννήσεως του Χριστού αποκαλύπτει ένα απροσμέτρητο μέγεθος αγάπης. Ας το προσεγγίσουμε με περισυλλογή, προσευχή, με ευγνωμοσύνη για το υπέροχο αυτό δώρο του Θεού. Ευλογημένα Χριστούγεννα, με ανυπόκριτη αγάπη στην καρδιά μας, όπως την αποκάλυψε ο Ιησούς Χριστός, ο Λυτρωτής και Κύριός μας, με μια αγάπη γεμάτη ταπείνωση, ειρήνη και κοινωνική ευαισθησία.

Tjetërsimi dhe kuptimi esencial i Krishtlindjes

† Anastasi
Kryepiskop i Tiranës, Durrësit dhe i Gjithë Shqipërisë

KRISHTLINDJE 2017

Tjetërsimi dhe kuptimi esencial i Krishtlindjes

Klerit dhe popullit besimtar

                  Bij fort të shtrenjtë më Zotin,

 

“Perëndia është dashuri. Në këtë u shfaq dashuria

e Perëndisë te ne: Se Perëndia, Birin e tij, të vetëmlindurin,

e dërgoi në botë, që të rrojmë me anë të atij” (1 Jn. 4:8-9)

    E kremtja e Krishtlindjes, në shoqëritë tradicionalisht të krishtera, ruan diçka të veçantë. Ajo rrezaton dritë, paqe, dashuri dhe shpresë. Por, për shkak të mënyrës si kremtohet në vendet tona të shekullarizuara, shpeshherë kuptimi i Krishtlindjes tjetërsohet dhe humbet brenda zbukurimeve të shumta. Histeria e konsumizmit dhe indiferenca shpirtërore e rrudhin interesin fetar. Shfaqjet e luksit dhe të lavdidashjes e deformojnë bukurinë e thjeshtësisë dhe të pafajësisë. Nuk bëhet fjalë për fenomene të jashtme. Ky modifikim ndodh pakuptuar në ndërgjegjen tonë.

    Tjetërsimi plotësohet me pushtimin e një figure që nuk ka lidhje me Krishtlindjen, që quhet “Shën Vasili” apo babagjyshi i Krishtlindjes, i cili na shfaqet si një plak i shëndoshë me rroba të kuqe, që vjen nga Veriu dhe shpërndan dhurata. Ky mit i krijuar, që rrëmben fantazinë e të vegjëlve dhe të mëdhenjve, në thelb është një shtrembërim i frikshëm i figurës së mrekullueshme të mësuesit të urtë ekumenik, Shën Vasilit të Madh, Kryepiskopit të Qesarisë, i cili e jetoi dhe e predikoi Ungjillin e Krishtit, duke lehtësuar vuajtjen njerëzore me vepra dashurie të realizuara për herë të parë në histori.

    Kisha këmbëngul të zbulojë kuptimin esencial të së kremtes: “Perëndia është dashuri”. Kështu u shfaq dashuria e Perëndisë për ne: dërgoi Birin e Tij, të vetëmlindurin, në botë, që të rrojmë me anë të Atij, duke përjetuar të vërtetën, fuqinë dhe hirin e Tij. “Perëndia u shfaq në mish” (1 Tim. 3:16). Kjo e dallon në mënyrë specifike besimin e krishterë nga çdo ideologji dhe sistem tjetër fetar. Duke theksuar se Perëndia është dashuri, shpallet qartë se Krijuesi dhe Zoti i gjithësisë nuk është një energji personale e përmbiepërme, dituri, fuqi, që njeriu do të kishte mundësi t’i afrohej me anë të aftësive të tij intelektuale. Është Perëndi personal dhe e shfaq dashurinë e Tij me marrëdhënie konkrete me gjininë njerëzore.

    Biri dhe Fjala e Tij merr natyrën njerëzore, “mishërohet”. Kuptimi unikal i së kremtes formulohet saktë nga Athanasi i Madh: “Fjala e Perëndisë u bë njeri që t’i çojë njerëzit në hyjnizim”. Lindja e Krishtit i ngjan një vaksine dashurie, që vepron mistikisht dhe përhapet në mënyrë afatgjatë brenda trupit të njerëzimit. Gjithnjë e më tepër dashuria tërheq respektin dhe admirimin e gjithanshëm dhe pranohet si vlera kryesore mbarënjerëzore.

    Gjatë periudhës së këtyre të kremteve, çdo besimtar ftohet në një riorganizim të brendshëm. Ftohet të ndërgjegjësohet më thellë rreth kuptimit të ardhjes së Shpëtimtarit Krisht në rrugëtimin historik të njerëzimit. Kjo Ngjarje vazhdon të mbetet rrënja e zbulesës së krishterë dhe ushqen çdo lloj propozimi dhe çdo vlerë tjetër të krishterë.

    Veçanërisht e rëndësishme është se Perëndia është Ai që i pari shfaq dashurinë e Tij: “Në këtë është dashuria, jo se ne e deshëm Perëndinë, por se ai na deshi ne dhe dërgoi Birin e tij shpërblim për mëkatet tona” (1 Jn. 4:10). Nga ky burim i dashurisë buron edhe detyrimi i dashurisë sonë: “Të dashur, nëse na deshi kështu Perëndia, edhe ne kemi detyrë të duam njëri-tjetrin” (1 Jn. 4:11). Perëndia dashuron pavarësisht nëse të tjerët janë ose jo të denjë për dashurinë e Tij, dhe nëse në fund i përgjigjen siç duhet kësaj dashurie. Rrezaton atë që Vetë është: Dashuri. Dhe ata që e ndjekin, i fton pikërisht në këtë cilësi të dashurisë.

* * *

    Por ekziston akoma edhe një tjetërsim. Ky e plagos rëndë kuptimin e dashurisë. Dashuria, kjo fjalë e mrekullueshme, përdoret me semantika të ndryshme që e modifikojnë kuptimin e saj të vërtetë. Ky tjetërsim i saj mbizotëron në aq shumë forma të artit të epokës sonë, saqë njeriu pyet veten: Ku është dashuria që humbi në erotizëm? Dhe ku është erosi që humbi në pasione, të cilat vështirë se mund t’i nxërë goja e njeriut?

    Kisha, si “Trup i Krishtit”, nxjerr vazhdimisht në pah kuptimin e dashurisë, siç e zbuloi Jisu Krishti me Lindjen e Tij, me tërë jetën dhe doktrinën e Tij. Dashuria gërshetohet me përulësinë e vullnetshme. Çlirimtari erdhi në botë si foshnjë e pafajshme. Ky është një veprim i mahnitshëm i Perëndisë së pashprehshëm dhe të pakonceptueshëm të dashurisë. Është diçka e pakapshme për frekuencat e kapacitetit perceptues njerëzor.

    Dashuria është një lëvizje lirie për t’u çliruar nga robëria e egocentrizmit. Ajo përcakton sjelljen njerëzore në të gjitha shprehjet e saj. Dashuria është zemërgjerë, ka fuqinë për të falur, nuk ka smirë, nuk mburret, nuk mbahet me të madh, nuk kërkon të sajat, nuk zemërohet, nuk mendon të keqen për të tjerët, nuk gëzohet për padrejtësinë, por gëzohet kur shikon të mbizotërojë e vërteta (shih 1 Kor. kap. 13). Dashuria nuk njeh kufij racorë, socialë apo politikë.

    Reagimi i të krishterëve besimtarë ndaj epidemisë së lakmisë dhe padrejtësisë që fshikullon shoqëritë e shekullarizuara kapitaliste, si dhe ndaj amokut të dhunës dhe të urrejtjes që në shekullin tonë shpërthejnë me parulla fetare, është përjetimi dhe ofrimi i dashurisë me përulësi dhe predispozitë flijuese. Asnjë institucion social nuk e zëvendëson dot Kishën në këtë kontribut. Ajo është punishtja diakronike e dashurisë. Duke pasur si krye të saj Krishtin, i Cili është Dashuria e Mishëruar e Perëndisë, shpall se: “Perëndia është dashuri” (1 Jn. 4:16) dhe se mënyra e vetme për një jetë të vërtetë është të përjetojmë dashurinë, siç e përjetuan shenjtorë të panumërt në të gjitha epokat. Vetëm kështu “do të rrojmë me anë të tij” dhe të jemi në kungim me Atë: “Perëndia është dashuri; dhe ai që qëndron në dashuri, qëndron në Perëndinë, dhe Perëndia në atë” (1 Jn. 4:16).

    Vëllezërit e mi, e kremtja e Lindjes së Krishtit zbulon një dimension të pamasë të dashurisë. Le t’i përqasemi asaj me meditim, lutje dhe mirënjohje për këtë dhuratë të mrekullueshme të Perëndisë. Krishtlindje të bekuara me dashuri jo të shtirur në zemrën tonë, por me dashuri të mbushur me përulësi, paqe dhe ndjeshmëri sociale, siç na e zbuloi Jisu Krishti, Çlirimtari dhe Zoti ynë.

Me lutje të zjarrta te Zoti

†Anastasi

Kryepiskop i Tiranës, Durrësit dhe i Gjithë Shqipërisë

«Να μην επιτραπούν ελληνικά στρατιωτικά νεκροταφεία σε αλβανικό έδαφος»

 «Ποια είναι αυτά τα νεκροταφεία ενός στρατού που χρησιμοποίησε την αλβανική γη ως πεδίο μάχης;»

Τίρανα.

Γράφει ο Spartak Ngjela

 

Η απόφαση της αλβανικής κυβέρνησης για τα νεκροταφεία των Ελλήνων στρατιωτών που έπεσαν στην Αλβανία είναι μια επαίσχυντη πράξη, γράφει αλβανικό δημοσίευμα που συνεχίζει:

Πως μπορούν να γίνουν δεκτοί τάφοι Ελλήνων στρατιωτών πολεμώντας στην Αλβανία,  σε μια εποχή που δεν ζητήθηκε βοήθεια από την αλβανική αρχή;

Το ερώτημα είναι: Γιατί να έρθουν;

Πως μπορεί κάποιος να έχει ένα νεκροταφείο στην Αλβανία, από έναν σοβινιστικό στρατό που κατέκτησε την αλβανική πόλη (…) των Ιωαννίνων το 1913; Και ανάγκασαν στη Διάσκεψη των Πρέσβεων να εγκαταλείψει η Αλβανία μια πόλη που κατοικούνταν εξ ολοκλήρου από Αλβανούς;

Ποια είναι αυτά τα νεκροταφεία ενός στρατού που χρησιμοποίησε το αλβανικό έδαφος ως πεδίο μάχης με τους εισβολείς της Αλβανίας;  Γιατί, αφού εισέβαλε στα Γιάννενα το 1913, ο ελληνικός στρατός ήθελε να κατακτήσει την Κορυτσά και το Αργυρόκαστρο το 1940;

Γιατί χτίζουμε τάφους εδώ για τους αδίστακτους εισβολείς;

Έγκλημα των αλβανικών κυβερνήσεων

Οι αλβανικές κυβερνήσεις, όχι μόνο δεν πρέπει να το δεχθούν, ούτε έχουν το δικαίωμα να συζητούν για το θέμα αυτό, διότι αποτελεί  ιστορικό έγκλημα κατά της ανεξαρτησίας της Αλβανίας.

 Για το λόγο αυτόν:

Η κυβέρνηση Ράμα πρέπει να αποσύρει επειγόντως την απόφαση της σχετικά με τα νεκροταφεία των Ελλήνων στρατιωτών στην Αλβανία, γιατί αλλιώς θα πρέπει να κατηγορηθεί αμέσως για εθνική προδοσία.

Γιατί να τιμούμε εδώ τους αδίστακτους εισβολείς στρατιώτες;

Οι αλβανικές κυβερνήσεις, να μην δεχθούν, ούτε να συμμετέχουν σε συνομιλίες για το θέμα αυτό, δεν πρέπει να το επιτρέψουν.

Είναι γνωστό ότι ο Ράμα δεν γνωρίζει την ιστορία της Αλβανίας, αυτό γίνεται αντιληπτό από τη μέτρια διαμόρφωσή του, αλλά και δεν καταλαβαίνει και αυτό σημαίνει ότι το άτομο αυτό πρέπει να διωχθεί αμέσως από την πρωθυπουργία.

Και η απόφαση που ελήφθη από την κυβέρνηση για τα νεκροταφεία των Ελλήνων στρατιωτών που σκοτώθηκαν στην Αλβανία πρέπει να καταργηθεί αμέσως.

Αντίθετα, αυτή η απόφαση θα είναι μια κατηγορία εθνικής προδοσίας, κατατεθειμένη εναντίον όλων των μελών του Ράμα 2, που ψήφισαν.

Η αλβανική κυβέρνηση  του προέδρου ‘Ράμα 2’ (2^η τετραετία Ράμα) είναι είτε εντελώς ερασιτεχνική ή έχει εγκατασταθεί πουλώντας τα εθνικά συμφέροντα, όπως έχουν πράξει όλες οι αντι- αλβανικές κυβερνήσεις που ήταν πουλημένες στην Αθήνα και το Βελιγράδι.

Spartak Ngjela

 

 

( Στοιχεία από oranews.tv)

--

The Hellenic Information Team

               

  Το παρόν άρθρο μεταφράστηκε και επιμελήθηκε από το  © Βαλκανικό Περισκόπιο -Γιῶργος Ἐχέδωρος

- http://www.echedoros-a.gr

Αλβανία: Έντονη αντίδραση Αλβανοτσάμηδων για τα ελληνικά στρατιωτικά νεκροταφεία

«Τα νεκροταφεία των Ελλήνων στρατιωτών στην Αλβανία, αντιδρά έντονα το PDIU: εδαφικές διεκδικήσεις, δεν πολεμάμε τους νεκρούς, αλλά…»

Τίρανα.

Η πολιτική έκφραση των Αλβανοτσάμηδων, το Κόμμα Δικαιοσύνης, Ενσωμάτωσης και Ενότητας - PDIU, αντέδρασε έντονα στο θέμα των ελληνικών στρατιωτικών νεκροταφείων που συμφωνήθηκε μεταξύ των Τιράνων και της Αθήνας, γράφει αλβανικό δημοσίευμα.

Το κόμμα των Αλβανοτσάμηδων με δελτίο τύπου αναφέρει ότι παρακολουθεί με ανησυχία τις τελευταίες εξελίξεις,  προσθέτοντας ότι: «Εμείς δεν πολεμάμε του νεκρούς, αλλά οι νεκροί  δεν μπορεί και δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται από τους ζώντες για να ικανοποιήσουν εδαφικές απαιτήσεις και να νομιμοποιήσουν  σοβινιστικές διεκδικήσεις».

«Νωρίτερα ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, Νίκος Κοτζιάς, απέστειλε μήνυμα ευχαριστίας σε συνέδριο  σχετικά με την απόφαση της αλβανικής κυβέρνησης να ρυθμίσει το θέμα των ελληνικών στρατιωτικών νεκροταφείων στη χώρας κατά τη διάρκεια  του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου», σημειώνει η αλβανική «Tema».

Σχόλια

Χαρακτηριστικά είναι δύο σχόλια Αλβανών πολιτών στο δημοσίευμα της εφημερίδας «Tema», όπου το πρώτο,  που το υπογράφει ο Berisha Largohu αναφέρει:

 «Μη μιλάτε στο όνομα των Αλβανών, γιατί δεν είναι όλοι οι Αλβανοί της κοινότητας των τσάμηδων. Οι Αλβανοί δεν χρειάζεται να αντιδράσουν, είστε μια απλή κοινότητα και δεν μπορείτε να μιλάτε στο όνομα της πλειοψηφίας».

Και το άλλο που το υπογράφει ο beni, λέει μεταξύ των άλλων:

«Ασκείτε αυτόν τον ισλαμικό πατριωτισμό για νεκρούς!  Οι νεκροί είναι σεβαστοί από τους ζώντες, σε κάθε μέρος της γης ακόμη και αν είναι εχθροί! Ο ισλαμικός πολιτισμός σας δεν ταιριάζει με τους πολιτισμένους και τους ευρωπαίους».

(Στοιχεία από gazetatema.net)

--

The Hellenic Information Team

               

  Το παρόν άρθρο μεταφράστηκε και επιμελήθηκε από το  © Βαλκανικό Περισκόπιο -Γιῶργος Ἐχέδωρος

http://www.echedoros-a.gr

ΟΧΤΩ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΛΛΗΝΟΑΛΒΑΝΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

Της Μυρένας Σερβιτζόγλου

Για το βιβλίο «Ελλάδα και Αλβανία. Φυγή στο μέλλον ή Επιστροφή στο Παρελθόν» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Σιδέρης.
(αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα slpress.gr)

Φιλοπευθής, φιλομαθής και πολυταξιδεμένος, σε εκδρομή με φιλική παρέα πριν από πολλά χρόνια στην Καστοριά, όπως το βλέμμα χανόταν προς τα ελληνοαλβανικά σύνορα, ο Χρήστος Παπανικολάου είχε δηλώσει αδιαπραγμάτευτα στην ομήγυρη Βλέπετε την Αλβανία; «Σε αυτήν την χώρα δεν πρόκειται να ταξιδέψω ποτέ».

Εις επίρρωσιν του αφορισμού του Κωστή Παπαγιώργη ότι «τα μεγάλα «όχι» γίνονται κοτρόνες που λουζόμαστε κατακέφαλα», ο ζωγράφος Παπανικολάου εδώ και δεκαοχτώ συναπτά έτη, διαβιοί ανάμεσα σε Ελλάδα και Αλβανία, ενώ τα τελευταία έξι είναι σχεδόν μόνιμα εγκατεστημένος στα Τίρανα. Φιλοτέχνησε το Παρεκκλήσιο της Γεννήσεως, ενώ τώρα αναμετριέται με τις επιφάνειες του Καθεδρικού Ναού της Αναστάσεως, αντλώντας έμπνευση και δύναμη από το πρόσωπο και το έργο του Αρχιεπισκόπου Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας, Αναστάσιο.

Ένα συλλογικό έργο για τις ελληνοαλβανικές σχέσεις

Το συλλογικό έργο «Ελλάδα και Αλβανία. Φυγή στο μέλλον ή Επιστροφή στο Παρελθόν», με εισαγωγή και σε επιμέλεια του Πρέσβεως επί τιμή Αλέξανδρου Μαλλιά, έρχεται μετά από μία περίοδο εντάσεως των ελληνοαλβανικών σχέσεων. Τα εκκρεμή διμερή ζητήματα που ταλανίζουν τις διπλωματικές σχέσεις των δύο χωρών και τον καθημερινό βίο των πολιτών τους, για ενάμιση περίπου έτος βρίσκονταν στην πρώτη θέση της ημερησίας διατάξεως ελληνικών και αλβανικών μέσων μαζικής ενημέρωσης. Μέσα σε αυτό το κλίμα και τον απόηχο των γεγονότων της Χειμάρρας την άνοιξη του 2017, πρωτοσυζητήθηκε η ιδέα της εκπόνησης του τόμου ανάμεσα στον εκδότη και τον Πρέσβυ Μαλλιά στο ημιυπόγειο των Εκδόσεων Σιδέρης.

Οι οχτώ συγγραφείς που γράφουν για τις σχέσεις Ελλάδος–Αλβανίας, -τέσσερις πολιτικοί, ένας ακαδημαϊκός, ένας δημοσιογράφος, ένας στρατιωτικός και ένας διπλωμάτης-, παρουσιάζουν πέντε ομοιότητες. Θεωρούν τις ελληνοαλβανικές σχέσεις θεμελιώδους σημασίας και έχουν εργαστεί με αυτόν τον προσανατολισμό. Έχουν γνώση κληρονομικών, ιστορικών και νεοφυών θεμάτων ελληνοαλβανικών σχέσεων και έχουν εργαστεί προς επίλυσή τους.

Κατέχουν πρόσωπα, ιδεολογίες, ταυτότητες, ψευδαισθήσεις. Γνωρίζουν από πρώτο χέρι την αλβανική πραγματικότητα εδώ και τρεις δεκαετίες, έχοντας πολλάκις διέλθει την μπάρα του μεθοριακού σταθμού Κακαβιάς. Διατηρούν ανοικτούς και λειτουργικούς δεσμούς με την γείτονα, υποστηρίζοντας την θέση ενίσχυσης και ανάπτυξης των σχέσεων με την Αλβανία και τον αλβανικό παράγοντα εν γένει στα Βαλκάνια. Τέλος, προβληματίζονται και εξανίστανται για την πολιτική των Τιράνων απέναντι στην Ελλάδα και την ελληνική μειονότητα, αποστερώντας με τον τρόπο αυτό την ευρωπαϊκή προοπτική από την χώρα και το λαό της.

Οι εισηγήσεις ακολουθούν αλφαβητική σειρά ονόματος συντάκτη, ενώ στο τέλος υπάρχουν τα βιογραφικά τους στοιχεία. Στους συγγραφείς εδόθη ελευθερία θεμάτων, μορφής και ύφους, γεγονός που απέβη σε πλεονέκτημα του έργου.

Μαριέττα Γιαννάκου

Η επί σειρά ετών Ευρωβουλευτής, Βουλευτής και Υπουργός, Μαριέττα Γιαννάκου, καταθέτει λεπτομερώς συγκεκριμένα ιστορικά και διπλωματικά γεγονότα κατά την πολιτική της σταδιοδρομία, φωτίζοντας εξελίξεις στο εσωτερικό της Αλβανίας, περιδινήσεις ελληνοαλβανικών σχέσεων, τα δικαιώματα και την πολιτική παρουσία της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας, και ζητήματα της πολυπληθούς κοινότητας των Αλβανών μεταναστών στην Ελλάδα, η οποία σήμερα εκτιμάται στις 700.000.

Σταύρος Λυγερός

Ο διακεκριμένος δημοσιογράφος και συγγραφέας Σταύρος Λυγερός με γνώση και ευθυβολία πραγματεύεται τον αλβανικό μεγαλοϊδεατισμό, εξετάζει την περίπτωση των Τσάμηδων, παρουσιάζει το διάλειμμα των καλών σχέσεων και την επάνοδο στον αστερισμό της έντασης. Κλείνει δε αποτιμώντας την πολιτική κατάσταση για την Ελληνική Μειονότητα.

Ελευθέριος Οικονόμου

Σε εντελώς διαφορετικό κλίμα κινείται ο Ελευθέριος Οικονόμου, πρώην Αρχηγός Ελληνικής Αστυνομίας και διατελέσας Γενικός Γραμματέας, Υφυπουργός και Υπουργός Προστασίας Πολίτη. Αυτή ακριβώς η εναλλαγή υποκειμένου, ύφους, χαρακτήρα, είναι που ανανεώνει σε κάθε κεφάλαιο το ενδιαφέρον του επίδοξου αναγνώστη.

Ο Οικονόμου προβαίνει ευθύς σε εξηγήσεις. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην ακριτική Κόνιτσα, ως εκ τούτου η γνώση και η σχέση του με τους «Αλβανούς γείτονές μας» και τους Έλληνες Νοτίου Αλβανίας είναι πρωτογενής και βιωματική. Αναπτύσσει «Ζητήματα Δημόσιας Τάξης και Ασφάλειας» που απεκόμισε κατά την επαγγελματική του σταδιοδρομία. Τα στοιχεία που μοιράζεται καίτοι εν πρώτοις φαντάζουν εξειδικευμένα, αποδεικνύονται εξόχως ενδιαφέροντα.

Θεόδωρος Πάγκαλος

Ο πρώην Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και αναπληρωτής Πρωθυπουργός, πρώην Υπουργός Εξωτερικών, με σημαντικό συγγραφικό έργο, Θεόδωρος Πάγκαλος μετά από ευσύνοπτη ιστορική αναδρομή της δημιουργίας του αλβανικού Κράτους, αναλύει «πάγιες και έντιμες θέσεις», τις οποίες η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση οφείλει να θέτει ξεκάθαρα στους γείτονες. Κλείνει με ένα κείμενο «Αρβανίτες και Αλβανοί» το οποίο είχε δημοσιευθεί στον ελληνικό Τύπο και είχε γίνει viral, περί της υπερηφάνειάς του για την αρβανίτική του καταγωγή και του αδήριτου συμφέροντος ανανεώσεως της συνήθειας της κοινής συμβίωσης των δύο λαών.

Αλέκος Παπαδόπουλος

Σε εμβριθή ανάλυση προβαίνει εν συνεχεία ο Αλέκος Παπαδόπουλος, πρώην Υπουργός και συγγραφέας εκ Θεσπρωτίας, με πλούσια ιστορικά στοιχεία για τις φυλές, το έθνος, το νεοσύστατο κράτος της Αλβανίας, και τον ρόλο του ελληνικού πολιτισμού και γλώσσας. Παρατίθενται στατιστικά στοιχεία και πίνακες για τον πληθυσμό της Ηπείρου, εξετάζονται Κουτσόβλαχοι, Τσάμηδες, ιστορικοί δεσμοί, σημεία τριβής, σχέσεις Αλβανίας-Τουρκίας.

Άγγελος Συρίγος

Ακολουθεί η εισήγηση του Καθηγητή Διεθνούς Δικαίου και Εξωτερικής Πολιτικής, πρώην Γενικού Γραμματέα Υπουργείου Εσωτερικών, Άγγελου Συρίγου «Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν». Στο πρώτο υποκεφάλαιο «Ο πλανήτης Αλβανία» ο Καθηγητής παραδίδεται σε μία αυτοβιογραφική, σε πρώτο πρόσωπο εξιστόρηση του οδικού ταξιδιού στα Τίρανα ως ανταποκριτή αθηναϊκού περιοδικού προκειμένου να καλύψει τις πρώτες «ελεύθερες» πολυκομματικές εκλογές στις 31 Μαρτίου 1991.

Η γραφή οιονεί ντοκιμαντερίστικη, φωτίζει πρόσωπα, τόπους και καταστάσεις με ένα λοξό, ζατελικό φως. Το κείμενο, νηφάλιο και ψύχραιμο, το κουρδίζει από αρχής μέχρι τέλους ένας εσωτερικός λυγμός, για την πολύπαθη ιστορία του γείτονα λαού, αναπόσπαστο κομμάτι του οποίου αποτελούν οι γηγενείς Έλληνες.

Στο δεύτερο υποκεφάλαιο «Ελλάδα και Αλβανία» υποστηρίζεται ότι οι αντιλήψεις του Ενβέρ Χότζα εξακολουθούν να διαπνέουν την αλβανική ιθύνουσα τάξη ως προς την αντιμετώπιση της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας και τις διακρατικές σχέσεις Αλβανίας-Ελλάδος.

Γιώργος Χατζηθεοφάνους

Η μαρτυρία του Γιώργου Χατζηθεοφάνους, Υποστράτηγου εν αποστρατεία, για την 19μηνη θητεία του στο Κόσοβο κατά το 2009 με 2010, ως Διοικητή της Ελληνικής Δύναμης (ΕΛΔΥΚΟ-2), διαβάζεται απνευστί. Ο Χατζηθεοφάνους εξαίρει το έργο των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων κατά την δεκαετή τους περίπου παραμονή στην περιοχή και την αποδοχή τους από όλες τις αντιμαχόμενες πλευρές. Εκφράζει τους προβληματισμούς του για την ανάκληση της ΕΛΔΥΚΟ και την εκκένωση του στρατοπέδου «Ρήγας Φεραίος» με κίνδυνο η παρακαταθήκη των Ελλήνων στρατιωτών να μην αξιοποιηθεί.

Αποκαλυπτική είναι η δήλωση του Αλβανού Δημάρχου Ουρόσεβατς/Φερίζαι (για τους Σέρβους/Αλβανούς), Μπαρούς Τζεμαϊλί, για τους Έλληνες αξιωματικούς: «Έρχονται σαν στρατιώτες και φεύγουν σαν φίλοι». Ο Δήμαρχος, πάντα επιδίωκε να κυκλοφορεί στην περιοχή έχοντας δίπλα του τον Έλληνα Διοικητή, διότι όπως ο ίδιος έλεγε, ο κόσμος αγαπάει τους Έλληνες.

Ξεχωρίζει μία διαπίστωση: «Η πολιτική ηγεσία συνηθισμένη στα ευρωπαϊκά σαλόνια, αντιμετώπιζε τα ζητήματα αυτά με μία αφ΄ υψηλού θεώρηση και μία υπεροψία, όπως και την Αλβανία τα πρώτα χρόνια, με αλλοπρόσαλλη εξωτερική πολιτική χωρίς ξεκάθαρες θέσεις σε ό, τι αφορά τις πραγματικές μας προθέσεις και στόχους, με αποτέλεσμα να μας αντιμετωπίζουν με μια κάποια καχυποψία, που αποτελούσε τροχοπέδη στον ρόλο που η Χώρα έπρεπε να διαδραματίσει στα Βαλκάνια».

Αλέξανδρος Μαλλιάς

Τέλος, ο διπλωμάτης Αλέξανδρος Μαλλιάς με ευθύνη καταθέτει πρόταση πολιτικής για την Αθήνα. Στην ανάλυση και το Curriculum Vitae, στέκεται κανείς σε τέσσερα σημεία. «Όσο πιο ελεύθερος νιώθει και όσο πιο άφοβα σκέπτεται και ενεργεί ένας διπλωμάτης, τόσο πιο χρήσιμος και παραγωγικός είναι για το Υπουργείο και την πατρίδα του».

«Όσο η Αλβανία αρνείται να τύχουν οι νεκροί της Ελλάδος της αναγνώρισης και της ταφής που τους αρμόζει και τους αξίζει, τότε η κοινή γνώμη της Ελλάδος έχει δικαίωμα να θεωρεί ότι, δυστυχώς, κάποιοι στα Τίρανα, ακόμη και σήμερα, πιστεύουν στην ορθότητα του άρθρου της εφημερίδας ΤΟΜΟΡΙ των Τιράνων που έγραφε, μεταξύ άλλων, στις 21 Δεκεμβρίου 1940: «Ο αλβανικός λαός, σαν ένας άνθρωπος, αντιλαμβάνεται την σημασία του πολέμου αυτού, ο οποίος είναι και δικός μας πόλεμος. Οι Αλβανοί δεν εκτελούν μόνο προθύμως τις διαταγές των στρατιωτικών αρχηγών, δεν αρκούνται μόνο στην παθητική πειθαρχία, αλλά συμμετέχουν ενεργά, με την ψυχή και το σώμα στον πόλεμο. Η Αλβανία δίδει την ψυχή της στο πόλεμο αυτό».

«Τον Δεκέμβριο του 2005, με απόφαση του τότε Δημάρχου Χειμάρρας, Βασίλη Μπολάνου, λίγο πριν φύγω για την Ουάσινγκτον, έγινα επίτιμος Δημότης Χειμάρρας… Ως διπλωμάτης υπηρέτησα υπό 11 Κυβερνήσεις και 15 Υπουργούς Εξωτερικών». Όσοι έχουν ζήσει, ταξιδέψει, υπηρετήσει στην γείτονα μετέχουν μίας ιδιότυπης σολομωνικής, η οποία συνοψίζεται σε ένα μότο: «Όποιος δεν έχει ζήσει στην Αλβανία δεν μπορεί ούτε να φανταστεί, μήτε να καταλάβει».

Αυτήν την σολομωνική, τη γνώση και την εμπειρία φιλοδοξούν οι 295 σελίδες του βιβλίου να μεταφέρουν. Η γειτονία, η συνύπαρξη, ορίζει, προσδιορίζει, καθορίζει την ύπαρξη και την ταυτότητα. Ένθεν κακείθεν. Η Ελλάδα προκειμένου να διαδραματίσει τον ρόλο που της αναλογεί στην Βαλκανική, να αποτελεί μέρος της Δύσης, βρίσκοντας και διατηρώντας ταυτόχρονα ισορροπίες με την Ανατολή, οφείλει να μελετήσει την ιστορία της ως Έθνους και την γεωγραφία της ως Κράτους εκ νέου. Από την αρχή. Ανάμεσα σε Ελλάδα και Εσπερίαν, ΕΕ, υφίσταται μία «ενδιάμεση περιοχή», -όρος που έχει χρησιμοποιήσει ο Θεόδωρος Πάγκαλος και ο Κωστής Παπαγιώργης-, ιστορική, πολιτισμική, γεωγραφική, που πρέπει να χαρτογραφηθεί και να διερευνηθεί.

Πηγή: slpress.gr

Kryepeshkopi Anastas: Pasuesi im, shqiptar

Duke bërë një përshkrim të vështirësive, por dhe të punës kolosale në këto 25 vite që ndodhet në krye të Kishës Autoqefale të Shqipërisë, kryepeshkopi Anastas ka deklaruar në një intervistë për televizionin grek “SKAI” se, pasardhësi i tij padyshim që do të jetë shqiptar.

“Kjo është mëse e qartë. Unë vet jam shumë vite atje. Shikoni. Nuk kemi guximin të shikojmë ngjarjet me sytë e tjetrit. E imagjinoni ne të kishim një gjë të tille, a do të pranonim për shumë vite dikë nga Bullgaria apo nga Serbia në krye të Kishës? Jo, unë e quaj tepër të logjikshme që pasardhësi do të jetë shqiptar. Ne nuk shkuam atje të krijojmë një koloni. Shkuam të krijojmë një Kishë Autoqefale Ortodokse të Shqipërisë”, tha kryepeshkopi i Shqipërisë, Anastas.

Kisha Ortodokse e Shqipërisë nuk është me asnjë parti politike, nuk ngatërrohet përgjithësisht në politikën e vendit, por çdo ortodoks është një anëtar përgjegjës, një qytetar që duhet të ketë rol dhe pozicionim për problemet e ndryshme, ka thënë më tej ai.

Nuk duhet ta gjejmë fajin te të tjerët, por në radhë të parë te vetja, ka theksuar kreu i Kishës Autoqefale shqiptare, kur ka komentuar krizën që po kalon Greqia, ndërsa ka folur edhe për Islamin, duke shpjeguar se është një fenomen në zhvillim.

Problemi – ka thënë ai, – qëndron se shtetet perëndimore nuk janë marrë sistematikisht me të. Për më tepër janë treguar snobe ndaj Krishtërimit, duke lënë boshllëqe, nëpërmjet të cilave ka depërtuar Islami ekstrem.

“Islami nuk është një çështje e lehtë. E gjithashtu nuk kemi kuptuar se nuk eksizton një Islam i vetëm. Është mënyra sesi e përjetojnë Islamin disa, nën predikimet e fanatikëve ekstremistë dhe e shohim sot se çfarë po bëjnë. Dhe, siç e dini, interpretimet ekstreme janë shumë më të pranueshme nga populli i thjeshtë, sesa të ashtuquajturat interpretimet e sintetizuara dhe me tone më të ulëta”, tha kryepeshkopi i Shqipërisë, Anastas.

Për sa i përket ngjarjeve në Himarë, ai ka theksuar se çështja e pronave në Shqipëri, në përgjithësi është tepër komplekse dhe ka vonesa gjyqësore, ashtu si dhe me pronat e kishës, por ka shtuar se çdo gjë duhet të zgjidhet me dialog dhe pozitivitet mes palëve.

Top Channel