«ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΝ ΕΟΡΤΑΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΕΠΙΔΗΜΙΑΝ...» - “Kremtojmë Pendekostinë dhe ardhjen e Shpirtit të Shenjtë…”

 

«ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΝ ΕΟΡΤΑΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΕΠΙΔΗΜΙΑΝ...» (Στιχηρό ἰδιόμελο Ἑσπερινοῦ ἑορτῆς)   Μητροπολίτου Αὐλῶνος Χριστοδούλου.     Ἡ μεγάλη ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ὑπενθυμίζει στόν κάθε Χριστιανό τή γενέθλια ἱστορικά ἡμέρα τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας στό Ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλήμ. Τό Πανάγιο Πνεῦμα ἐπίσημα τήν ἡμέρα αὐτή ἄνοιξε τήν ὡραία Πύλη τῆς Ἐκκλησίας πρός τά ἔθνη καί ταυτόχρονα ἔγινε ἡ μεγάλη δύναμή της! Ὁ Ἰησοῦς Χριστός μετά τό σωτήριο Πάθος, τή λαμπροφόρο Ἀνάσταση καί τήν ἔνδοξη Ἀνάληψή Του ὁλοκλήρωσε τό ἐπί τῆς γῆς ἔργο Του μέ τήν ἀποστολή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στούς Μαθητές καί στήν Ἐκκλησία Του. Ἔτσι ἡ Πεντηκοστή εἶναι τό πλήρωμα τῆς Ἀνάστασης καί τοῦ σωτηριολογικοῦ Του ἔργου, γιατί «ἡ μαρτυρία Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Ἀποκ. 1,2) θά φτάσει ὥς τά πέρατα τῆς γῆς (Πράξ. 1,8). Τό Ἅγιο Πνεῦμα ἑνώνει Στήν Παλαιά Διαθήκη καί συγκεκριμένα στό βιβλίο τῆς Γένεσης (11, 1 – 9) ὑπάρχει ἡ διήγηση γιά τή σύγχυση τῶν γλωσσῶν, τήν ἀσυνεννοησία καί τή διαίρεση τῶν ἀνθρώπων κατά τή διάρκεια τοῦ χτισίματος τοῦ πύργου τῆς Βαβέλ. Ἡ ἁμαρτία διαιρεῖ τούς ἀνθρώπους, τούς δαιμονοποιεῖ, ἐνῷ ἀντίθετα τό Πανάγιο Πνεῦμα ἑνώνει καί ἰσχυροποιεῖ τούς δεσμούς τῆς ἀγάπης μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς ἀναφέρει χαρακτηριστικά, στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων: «Ὅλοι αὐτοί (οἱ πρῶτοι χριστιανοί) ἦταν ἀφοσιωμένοι στή διδασκαλία τῶν Ἀποστόλων καί τή μεταξύ τους κοινωνία» (2,42). Ὅλοι «εἶχαν μιά καρδιά καί μιά ψυχή» (4,32)! Ἡ ἐσωτερική πηγή τῆς ὁρμῆς τῆς πρωτοχριστιανικῆς Ἐκκλησίας γιά αὔξηση τῶν μελῶν της (6,7) καί ἡ σύμπνοια τῶν πιστῶν στή χαρά τῆς σωτηρίας τους, ἦταν τό Ἅγιο Πνεῦμα! (13,52). Τό Ἅγιο Πνεῦμα ἑνώνει τούς πιστούς καί τήν Ἐκκλησία (Α’ Κόρ. 12,13). Τούς κάνει ἕνα Σῶμα. Ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλον νά ἔχει στοργή, ἔλεος (Φιλιπ. 2,1). Μέ ἄλλα λόγια, τό Ἅγιο Πνεῦμα στήν Ἐκκλησία δημιουργεῖ τόν σύνδεσμο τῆς ἑνότητας καί τῆς κοινωνίας στήν πίστη, στήν ἀγάπη, στήν ἐλπίδα (Ἐφεσ. 4, 3). Γεμίζει καί ξεχειλίζει τίς καρδιές μέ ἀγάπη (Ρωμ. 5,5). Τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ὁ συνδετικός κρίκος τῆς ἑνότητας τῶν Χριστιανῶν στήν παροῦσα ζωή (Ἐφεσ. 4, 4), ἀλλά καί ἡ ἐγγύηση γιά τήν ἀφθαρσία καί τήν ἀθανασία τους στήν ἐρχόμενη ζωή (Β’ Κορ. 5,5). Καρποί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ χαρά, ἡ εἰρήνη, ἡ μακροθυμία, ἡ καλοσύνη, ἡ ἀγαθότητα, ἡ πίστη, ἡ πραότητα, ἡ ἐγκράτεια, (Γαλ. 5,22). Μέ ὅλα αὐτά γεμίζει τήν καρδιά τοῦ πιστοῦ καί τόν κάνει νά χαίρεται μυσταγωγικά τό μυστήριο τῆς σωτηρίας του, ἀλλά καί τήν Ἁγία του Μητέρα Ἐκκλησία, τήν Πύλη τῆς Σωτηρίας! Τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι «τό ὕδωρ τό ζών» Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶπε στό πλῆθος τοῦ κόσμου πού εἶχε κατακλύσει τήν πηγή τοῦ Σιλωάμ· «ὅποιος διψάει νά ΄ρθεῖ σέ μένα νά πιεῖ». Δίψα εἶναι ἡ ἀλήθεια, ἡ δικαιοσύνη, ἡ λύτρωση, ἡ σωτήρια· θεία δίψα εἶναι ὅλα τά μεγάλα καί τά ἀληθινά, στά ὁποῖα ἀναπαύεται ἡ ἀνθρώπινη ψυχή καί ὁ Χριστός τά δίνει σ’ ἐκείνους πού εἰλικρινά τά ποθοῦν καί ἀγωνίζονται καί, κυρίως, ἀγωνιοῦν νά τά ἀποκτήσουν. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ἡ πηγή πού ὄχι μόνο ξεδιψάει τούς πνευματικά διψασμένους, ἀλλά κάνει καί τούς ἴδιους πηγές. Πηγή καί ποτάμι γίνεται ἡ καρδιά τοῦ πιστοῦ μέσα στήν Ἐκκλησία μέ τό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας! Γιατί στήν Ἐκκλησία κατοικεῖ ὁ Παράκλητος. Τό ζωντανό, δηλαδή, νερό· τό νερό πού τρέχει συνέχεια καί κινεῖται καί τήν ἀρδεύει. Ἡ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος παρομοιάζεται μέ φωτιά καί νερό τρεχούμενο· καί ὅποια καρδιά ποτίσει, γίνεται καί ἡ ἴδια πηγή πού ἀναβλύζει διαρκῶς τούς καρπούς Του. Ὅποιος ζεῖ «ἐν Χριστῷ» σημαίνει πώς ζεῖ καί «ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι». Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἔγραψε στούς Γαλάτες: «Δέ ζῶ πιά ἐγώ, ἀλλά ζεῖ στό πρόσωπό μου ὁ Χριστός» (2,20) καί ὁ Χριστός ὁδηγεῖ τόν κάθε πιστό στό χῶρο πού κυριαρχεῖ τό Ἅγιο Πνεῦμα (Ρωμ. 8,2). Καί τό Ἅγιο Πνεῦμα κυριαρχεῖ στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων πού τίς ἐξαγιάζει. Πού τίς κάνει κατοικητήριο καί θρόνο τῆς Παναγίας Τριάδος. Ὄχι μόνο ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἀλλά καί τό Ἅγιο Πνεῦμα ζεῖ καί βασιλεύει στίς καρδιές τῶν πιστῶν καί τίς κάνει ἀθάνατες. Γιατί τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι «ὁ ἅγιος ἀθάνατος», ὅπως ψάλλουμε, Θεός, τό Τρίτο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος πού ἁγιάζει καί χαριτώνει τόν ἄνθρωπο. Τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ἡ δύναμη Τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ἡ μεγάλη δύναμη τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτό, ὅμως, δέν σημαίνει πώς εἶναι ἀπρόσωπη τοῦ Θεοῦ δύναμη. Εἶναι Πρόσωπο πού ἐνεργεῖ δυνάμεις καί χορηγεῖ χαρίσματα (Α’ Κορ. 12, 4 – 11). Εἶναι ἡ ἔσχατη δωρεά τοῦ Θεοῦ στούς ἀνθρώπους (Πράξ. 2,16 ἑξ.). Τό Ἅγιο Πνεῦμα βάφτισε τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς τούς Ἀποστόλους μέ τίς πύρινες γλῶσσες καί τούς ἐξακόντισε σέ ὅλο τόν κόσμο καί κατέκτησαν τόν κόσμο, βαπτίζοντας τον «εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Αὐτό δημιούργησε τούς μάρτυρες πού μέ τήν παρρησία καί τή θυσία τους ἀντιστέκονται σέ βασιλεῖς καί ἡγεμόνες (Ματθ. 10,18). Αὐτό φώτισε τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας νά ἑρμηνεύσουν μέ τή σοφία τους τήν Ἁγία Γραφή. Τό Ἅγιο Πνεῦμα, ὅμως, εἶναι καί ὁ Θεός πού μέ μιά στοργή σκύβει ἐπάνω μας, βοηθός στίς ἀδυναμίες μας· πού προσεύχεται γιά μᾶς ὄχι μέ λόγια -νά μή μᾶς μπερδέψει- ἀλλά μέ στεναγμούς ἀλάλητους πού ἐκφράζουν ὅλο τόν πόνο καί τήν ὀδύνη μας (Ρωμ. 8, 26-27). Ἀπό τή μιά μεριά ὁ δυναμισμός, ἀπό τήν ἄλλη ἡ στοργή καί ἡ τρυφερότητα γιά τόν ἄνθρωπο! Κάθε μέρα ὁ Θεός μᾶς καλεῖ στό δρόμο Του. Καί εἶναι αὐτό γιά μᾶς μιά πορεία ἐν «Ἁγίῳ Πνεύματι», γιά νά κατακτήσουμε τόν κόσμο καί τά τοῦ κόσμου, νικῶντας τήν ἁμαρτία καί τό θάνατο καί κερδίζοντας ἀπό τούτη τή γῆ τήν αἰώνια ζωή! Εἴθε τό Ἅγιο Πνεῦμα, ὁ Παράκλητος, πού εἶναι «πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν» νά σκηνώνει μέσα μας, νά μᾶς ζωογονεῖ σάν τόν ἥλιο, νά μᾶς δροσίζει σάν τό νερό καί τήν αὔρα καί νά μᾶς κάνει κατοικητήρια τοῦ Ἁγίου Θεοῦ.

“Kremtojmë Pendekostinë dhe ardhjen e Shpirtit të Shenjtë…” (Vargje idiomela të mbrëmësores së festës)   Nga Mitropoliti i Avlonës, Hirësi Kristodulli.   Dita e madhe e Pendekostisë i kujton çdo të krishteri ditën historike të lindjes së shenjtë të Kishës sonë, në dhomën e sipërme të Jeruzalemit. Shpirti i Shenjtë, pikërisht në këtë ditë, hapi zyrtarisht Portën e Bukur të Kishës përpara kombeve dhe, njëkohësisht, u bë forca e madhe e saj! Jezusi Krisht, pas Pësimi shpëtimtar, Ngjalljes së lavdishme dhe Ngjitjes së Tij hyjnore, përmbushi misionin e Tij në tokë me dërgimin e Shpirtit të Shenjtë te dishepujt dhe te Kisha e Tij. Kështu, Pendikostia është përmbushja e Ngjalljes dhe e veprës së Tij shpëtuese, sepse “dëshmia e Jezu Krishtit” (Zbulesa 1,2) do të arrijë deri në skajet e tokës (Veprat 1,8).   Shpirti i Shenjtë bashkon Në Dhjatën e Vjetër, dhe konkretisht në librin e Zanafillës (11,1–9), tregohet rrëfimi për ngatërrimin e gjuhëve, për keqkuptimin dhe ndarjen e njerëzve gjatë ndërtimit të kullës së Babelit. Mëkati ndan njerëzit, i shndërron në demonë, ndërsa, përkundrazi, Shpirti i Shenjtë bashkon dhe forcon lidhjet e dashurisë mes njerëzve. Ungjilltari Luka përmend karakteristikisht në Veprat e Apostujve: “Të gjithë këta (të krishterët e parë) ishin të përkushtuar në mësimin e Apostujve dhe në bashkësinë ndërmjet tyre” (2,42). Të gjithë “kishin një zemër dhe një shpirt” (4,32)! Burimi i brendshëm i vrullit të Kishës së hershme për shtimin e anëtarëve të saj (6,7) dhe harmonia e besimtarëve në gëzimin e shpëtimit të tyre ishte vetë Shpirti i Shenjtë! (13,52).   Shpirti i Shenjtë bashkon besimtarët dhe Kishën (1 Kor. 12,13). Ai i bën një Trup të vetëm. Njëri të ketë dhembshuri dhe mëshirë për tjetrin (Filip. 2,1). Me fjalë të tjera, Shpirti i Shenjtë në Kishë krijon lidhjen e unitetit dhe të bashkësisë në besim, në dashuri, në shpresë (Efes. 4,3). Ai mbush dhe e derdh zemrën me dashuri (Rom. 5,5). Shpirti i Shenjtë është nyja lidhëse e unitetit të të krishterëve në jetën e tashme (Efes. 4,4), por edhe garancia për pavdekësinë dhe përjetësinë e tyre në jetën që do të vijë (2 Kor. 5,5). Frytet e Shpirtit të Shenjtë janë dashuria, gëzimi, paqja, durimi, mirësia, zemërgjerësia, besimi, butësia, vetëpërmbajtja (Gal. 5,22). Me këto mbushet zemra e besimtarit dhe ai gëzon në mënyrë mistike misterin e shpëtimit të tij, por edhe Kishën e tij të Shenjtë, Portën e Shpëtimit! Shpirti i Shenjtë është “uji i gjallë” Jezu Krishti u tha turmave që kishin mbushur burimin e Siloamit: “Kush ka etje, të vijë tek unë dhe të pijë.” Etja është për të vërtetën, drejtësinë, shpëtimin, lirinë – një etje hyjnore për gjithçka të madhe dhe të vërtetë, në të cilat prehet shpirti i njeriut. Dhe Krishti ua jep këto atyre që i dëshirojnë me sinqeritet dhe luftojnë për to, madje ankohen për t’i arritur. Jezusi Krisht është burimi që jo vetëm i shuan etjen shpirtërore njeriut, por e bën vetë atë burim. Zemra e besimtarit brenda në Kishë bëhet burim dhe lumë përmes misterit të Eukaristisë Hyjnore. Sepse në Kishë banon Ngushëlluesi, uji i gjallë – uji që rrjedh dhe lëviz vazhdimisht, që e ujit. Hiri i Shpirtit të Shenjtë krahasohet me zjarr dhe ujë të rrjedhshëm – dhe çdo zemër që e ujit, bëhet edhe vetë burim që rrjedh përherë frytet e Tij. Kush jeton “në Krishtin” do të thotë se jeton edhe “në Shpirtin e Shenjtë”. Apostulli Pavlli u shkroi Galatasve: “Nuk jetoj më unë, por Krishti jeton në mua” (Gal. 2,20), dhe Krishti e udhëheq çdo besimtar në hapësirën ku mbizotëron Shpirti i Shenjtë (Rom. 8,2). Dhe Shpirti i Shenjtë mbizotëron në shpirtrat e njerëzve që Ai i shenjtëron, i bën banesë dhe fron të Trinisë së Shenjtë. Jo vetëm Jezusi Krisht, por edhe Shpirti i Shenjtë jeton dhe mbretëron në zemrat e besimtarëve dhe i bën ato të pavdekshme. Sepse Shpirti i Shenjtë është “i shenjtë dhe i pavdekshëm”, siç këndojmë, Perëndia, Personi i Tretë i Trinisë së Shenjtë që shenjtëron dhe hiron njeriun. Shpirti i Shenjtë është fuqia Shpirti i Shenjtë është forca e madhe e Kishës. Kjo nuk do të thotë se është një fuqi pa personalitet e Perëndisë. Ai është Person që vepron me fuqi dhe jep hirësi (1 Kor. 12, 4–11). Ai është dhurata e fundit e Perëndisë për njerëzit (Veprat 2,16 e më tej). Shpirti i Shenjtë, ditën e Pendekostisë, i pagëzoi Apostujt me gjuhë të zjarrta dhe i dërgoi në gjithë botën dhe ata e fituan botën, duke pagëzuar “në emër të Atit, të Birit dhe të Shpirtit të Shenjtë”. Ai krijoi dëshmorët që me guximin dhe flijimin e tyre u përballën me mbretër dhe sundimtarë (Matth. 10,18). Ai ndriçoi Etërit e Kishës që, me urtësinë e tyre, shpjeguan Shkrimin e Shenjtë. Shpirti i Shenjtë është edhe Perëndia që me butësi përkulet mbi ne, ndihmës në dobësitë tona; që lutet për ne jo me fjalë – për të mos na hutuar – por me psherëtima të pashprehshme që shprehin tërë dhimbjen dhe ankthin tonë (Rom. 8, 26-27). Nga njëra anë fuqia, nga ana tjetër dhembshuria dhe butësia për njeriun! Çdo ditë Perëndia na fton në rrugën e Tij. Dhe kjo për ne është një ecje “në Shpirtin e Shenjtë”, për të fituar botën dhe çka i përket botës, duke mposhtur mëkatin dhe vdekjen dhe duke fituar që këtu në tokë jetën e përjetshme! U bëftë Shpirti i Shenjtë, Ngushëlluesi, që është “kudo i pranishëm dhe gjithçka e përmbush”, të banojë në ne, të na japë jetë si dielli, të na freskojë si uji dhe era, dhe të na bëjë banesa të Perëndisë së Shenjtë.