Σε υψηλούς τόνους κινήθηκε κατά την ομιλία του στην 10η Γενική Συνδιάσκεψη της ΔΕΕΕΜ ΟΜΟΝΟΙΑ, που διεξάγεται σήμερα στους Αγίους Σαράντα, ο υποψήφιος για την προεδρία Άλκης Πούλης κάνοντας αναφορά σε πρακτικές υπογείων της Τρούμπας και για διαδικασίες που δεν γίνονταν ούτε τα χρόνια της πιο στυγνής δικτατορίας.
Επίσης, ο κύριος Πούλης έκανε μια σύντομη αναδρομή στην παρουσία και προσφορά του στην Οργάνωση, αλλά και στον χώρο της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας.
Διαβάστε το σύνολο της ομιλίας
Αγαπητοί συμπατριώτες, φίλοι και συναγωνιστές Ομονίτες
Χαίρομαι ιδιαίτερα που είμαι ανάμεσά σας σήμερα για άλλη μια φορά, δεν σας κρύβω όμως ότι χαίρομαι περισσότερο που οι πλειοψηφία από τους Ομονίτες δεν είναι ανάμεσά μας, αλλά εκεί έξω. Αυτό και μόνο μας δίνει κάποια ελπίδα για ανάκαμψη στο μέλλον.
Σας κούρασαν όλες αυτές οι κλασικές πολιτικές ομιλίες, πατρίδα, να ενωθούμε, όλοι μαζί, οι μεν οι δε έτσι και αλλιώς; Σαν να βιαζόμαστε να γίνουμε Ευρωπαίοι, σοβαροί και τυπολάτρες, και είμαι σίγουρος ότι αν συνεχίσουμε έτσι σε λίγο θα αρχίσετε να βαριέστε, αν δεν έχετε ήδη βαρεθεί.
Ας το κάνουμε λίγο πιο διαδραστικό λοιπόν και λίγο πιο εύθυμο, πιο σατιρικό.
Η σάτιρα με ι είναι ελληνική λέξη; Από ότι λένε οι γλωσσολόγοι όχι, λατινική είναι.
Οι σάτυροι με υ όμως, είναι Διονυσιακοί χαρακτήρες, ακόλουθοι του Διονύσου, και την ακριβή έννοια θα τη βρείτε στα λεξικά τι ακριβώς εννοούσαν οι Αρχαίοι μας πρόγονοι, δεν λέγονται τέτοιες λέξεις σε δημόσια ομιλία στο σύγχρονο πολιτισμένο κόσμο.
Η κωμωδία όμως, όπως και η τραγωδία είναι ελληνικές.
Και δεν ξέρω σήμερα εδώ αν παίζουμε σε μια κωμωδία ή σε μια τραγωδία.
Πριν βγάλουμε συμπέρασμα, ας αναλύσουμε λοιπόν τις δύο ελληνικές έννοιες, μήπως καταλάβουμε καλύτερα:
Κωμωδία λοιπόν εκ του ορισμού του Αριστοφάνη:
Δύο αντίπαλοι ξεκινούν να αντιδικούν
Όταν μιλάει ο ένας, ο χορός (εσείς δηλαδή) τον διακόπτει με όχι και τόσο κομψό τρόπο και λέξεις ως συνηθίζει ο Αριστοφάνης
Όταν μιλάει ο άλλος, το ίδιο
Στο τέλος, δίνεται η ετυμηγορία του αγώνα (η λεγόμενη σφραγίδα) από το διαιτητή, που συνήθως είναι ο χορός, δηλαδή εσείς.
Σαν να είμαστε κοντά σε συμπέρασμα, ή μήπως όχι;
Από την άλλη η τραγωδία (δηλαδή η ᾠδή των τράγων), λένε ότι είναι τραγούδι Χορού του οποίου τα μέλη είναι μεταμφιεσμένα σε Σατύρους (τραγόμορφους δαίμονες).
Η τραγωδία θα πρέπει να έχει αρχή, μέση και τέλος, και στο τέλος να επέρχεται η κάθαρσις.
Και πάντα, εξ ορισμού η τραγωδία τελειώνει με τον Κομμό: δηλαδή το θρήνο που εκτελείται από τον χορό και τους υποκριτές μαζί.
Δυσκολεύει το συμπέρασμα;
Οι αρχαίοι βέβαια το λύνανε εύκολα το ζήτημα όταν υπήρχαν διαμάχες. Πως; Με την χρυσή τομή. Άρα, σήμερα παίζουμε μια τραγική κωμωδία ή μια κωμική τραγωδία!
Εύκολο είδατε; Γι αυτό όλοι αγαπάνε τον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό και το Θέατρο!
Γι αυτό και εμείς είμαστε περήφανοι ως Έλληνες! Και θα είμαστε, ιδιαίτερα οι νέες γενιές, που παρότι κάνουμε τα πάντα να τους διώξουμε από τον τόπο μας, αυτοί επιμένουν να τον αγαπάνε αγνά και να αφήνουν μια ρίζα και εδώ!
Δεν ξέρω όμως εμείς αν θα είμαστε περήφανοι γι αυτό που κάνουμε σήμερα εδώ.
Μια διαδικασία που δεν έχει ξαναγίνει ούτε χρόνια της πιο στυγνής δικτατορίας, όπου τουλάχιστον το μπυρό κάθε χωριού συνεδρίαζε, διάλεγε τους καλύτερους κομμουνιστές, τους προετοίμαζε για το συνέδριο του κόμματος, τους έπαιρνε και καινούργια ρούχα και πηγαίνανε οργανωμένα να εκλέξουν τους καλύτερους εκπροσώπους σε κάθε ρέθι, μετά τους καλύτερους για να πάνε στο κεντρικό συνέδριο του Κόμματος. ΟΚ, θα μου πείτε, παμψηφεί όλοι, αλλά τουλάχιστον οι εκλογές (σε εισαγωγικά) γίνονταν ανοιχτές και ενίοτε στην Πλατεία του χωριού.
Προς τιμήν του αγαπητού πρώην Προέδρου Βασίλη Μπολλάνου, 3.5 χρόνια πριν κάναμε μερικές τέτοιες συγκεντρώσεις, ήρθε νέος κόσμος σε ένα μεγάλο ποσοστό και δώσαμε μια ελπίδα αναγέννησης εκλέγοντας το Λεωνίδα Παππά. Ο Βασίλης Μπολλάνος δεν έκανε τίποτε άλλο από το να εγγυηθεί ότι η Οργάνωση την οποία υπηρέτησε και τον τίμησαν οι Ομονίτες με το κορυφαίο για τον τόπο αξίωμα, θα έχει μια συνέχεια με όση δημοκρατικότητα επέτρεπαν οι συνθήκες.
Αντιθέτως, ο Λεωνίδας Παππάς, παραιτήθηκε πριν ξεκινήσουν οι διεργασίες εκλογής νέου Προέδρου, έφυγε διαμαρτυρόμενος, αφήνοντας την Ομόνοια έρμαιο στα χέρια κάθε ενός που την χρειάζεται ως σημαία για να επιβιώσει πολιτικά.
Και εσύ που ήσουνα κε. Πούλη, που τόσο ευεργετηθήκατε από την Ομόνοια;
Δεν θα ήμουν σήμερα εδώ ως Σάτυρος, αν ακολουθούσα τις συστάσεις φίλων και την κοινή λογική, που λέει να μη συμμετέχεις σε διαδικασίες με προαποφασισμένο αποτέλεσμα.
Αλλά, γενικά δεν θα ήμουν ενεργό μέλος της Ομόνοιας, αν ακολουθούσα τη λογική και το Μάιο του 2013, ένα μήνα πριν τις Εθνικές εκλογές, όπου μετά από τιμητική πρόσκληση του Διονύσου ενεπλάκην πρώτη φορά ως Σάτυρος στις Εθνικές Εκλογές χωρίς καμία μαθηματική πιθανότητα, αλλά και ουσιαστική γνώση για τα δικά μας πολιτικά μας παίγνια.
Ούτε τον Οκτώβριο του 2013, όπου ενάντια σε οιανδήποτε κοινή λογική, δέχτηκα την περίεργη και όντως σατιρική για πολλούς επιλογή του ΚΕΑΔ να αναλάβει Υφυπουργικό θώκο στο «καυτό» Υπουργείο Εξωτερικών της Αλβανίας.
Δεν θα ήμουν όμως σήμερα εδώ, αν δεν δεχόμουνα το τελευταίο διάστημα, χωρίς καν να έχω εκδηλώσει ενδιαφέρον να είμαι υποψήφιος, κωμικοτραγικές επιθέσεις σε εισαγωγικά από τα μακροβιότερα και πλέον ευεργετημένα στελέχη της Ομόνοιας, με τρόπους και μεθόδους αλήστου μνήμης καθεστώτων και υπογείων καφενείων της πάλε ποτέ διάσημης Τρούμπας.
Οπότε σήμερα καλό είναι να δώσουμε μερικές απαντήσεις στις κωμικοτραγικές κατηγορίες.
Κατηγορείτε κύριοι με ή χωρίς εισαγωγικά, τον Πούλη, ότι ευεργετήθηκε από την Ομόνοια, τον βάλαμε από το παράθυρο, οπότε πρέπει να μη μιλάει και πολύ. Όντως χάρη στην τιμητική πρόσκληση της Ομόνοιας, γνώρισα νέο κόσμο, απέκτησα νέες εμπειρίες, επέστρεψα στον τόπο που τόσο αγαπάω, έκανα νέους και καλούς φίλους, γνώρισα και γνωρίζω κάθε μέρα γνήσιους πατριώτες
.
Αλήθεια πόσοι από εσάς ψηφίσατε Ομόνοια στις τελευταίες εκλογές;
Ξέχασα, συγχωρείστε με, δεν συμμετείχαμε ως οργάνωση λόγω συγκυριών!
Ωραία λοιπόν, πόσοι από εσάς ψήφισαν Ομόνοια-ΚΕΑΔ το 2013;
Σας διαβεβαιώνω λοιπόν με όσο κύρος μου έχει απομείνει ότι τα στελέχη της Ομόνοιας Αργυροκάστρου το 2013 οργάνωναν λεωφορεία και έστελναν ψηφοφόρους κατά 80% για άλλα κόμματα. Οι αριθμοί είναι σκληροί, δεν χρειάζονται καν ανάλυση.
Εκλογές ήταν και πέρασαν.
Έλαβα, χάρη στο διορισμό από το ΚΕΑΔ, 14 μισθούς ως υφυπουργός Εξωτερικών της Αλβανίας, τους 7 δεν τους δικαιούμουν καν, μιας και ουσιαστικά δεν ασκούσα τα καθήκοντά μου, αναμένοντας την αντικατάστασή μου από το Διόνυσο στην κωμωδία με τίτλο «συγκυβέρνηση» με πλήρη εισαγωγικά.
Βέβαια ως γνήσιος Αρχαίος Σάτυρος, γνωρίζω και την έννοια της χορηγίας, μια ευγενή πράξη κατ απαίτηση του χορού. Οπότε χορήγησα:
1 μισθό στην Νεολαία Δερβιτσάνης για την ανακατασκευή της πλατείας
3 μισθούς στο Σύλλογο Συνταξιούχων Ελληνοδιδασκάλων, στους ανθρώπους δηλαδή που κράτησαν ζωντανή τη γλώσσα και την παιδεία μας τα χρόνια της μαύρης δικτατορίας, για την επίπλωση και τον λειτουργικό εξοπλισμό του Μοναδικού Μουσείου που έχουμε φτιάξει ποτέ ως κοινότητα σε όλη την Επικράτεια, αυτό της Ελληνικής Παιδείας στη Βόδριστα Αργυροκάστρου, το οποίο σήμερα παρεμπιπτόντως, χάρη στην άγνοια ή αδιαφορία των Δεροπολιτών Δημοτικών Συμβούλων, μεταξύ αυτών και των εκλεγμένων από το ΚΕΑΔ, δεν λειτουργεί, ξέχασαν βλέπετε να του εκδώσουν μια άδεια.
Και τέλος, 2 μισθούς σε 2 νέους της περιοχής για να ολοκληρώσουν σημαντικές μελέτες και διδακτορικές διατριβές στην Ελλάδα.
Αυτά τα ολίγα, οπότε ας μας που οι υπόλοιποι Σάτυροι, σε ποιο σημείο του τόπου έβαλαν ένα λιθαράκι από τους Δημόσιους Θώκους που τους προσφέρει απλόχερα η Ομόνοια 20 και πλέον χρόνια.
Η δεύτερη κατηγορία είναι ότι ο Πούλης συνεργάζεται με τους «εχθρούς του λαού» σε άλλες παραστάσεις. Οι εχθροί βέβαια, αλλάζουν κάθε 2 ή το πολύ 4 χρόνια. Ενίοτε και εν μια νυκτί.
Και τι παραστάσεις παίξαμε για τους «εχθρούς»: αναδείχθηκε για πρώτη φορά και έγινε επισκέψιμη η Αρχαία Φοινίκη, να πούμε ένα μεγάλο μπράβο και στο Σωκράτη γι αυτό, φτιάξαμε το πρώτο ντοκιμαντέρ που προβάλει με τα υψηλότερα Ευρωπαϊκά στάνταρ τα θρησκευτικά και ιστορικά μας μνημεία, μέσα από πόλεμο κάθε μισαλλόδοξου γραφειοκράτη, θα αποκτήσει ο Βούρκος Πολιτιστικό Κέντρο στη Λιβαδειά, θα σωθεί και θα αναστηλωθεί το σημαντικότερο Θρησκευτικό μας Μνημείο, ο Άγιος Νικόλαος Μεσοποτάμου, θα δημιουργηθεί το πλέον σύγχρονο διαδραστικό Μουσείο Λαϊκού Πολιτισμού στη Δρόβιανη, κτλ.
Η φιλοσοφία των νέων ανθρώπων που αγαπάνε τον τόπο κύριοι είναι η συνεργασία για το καλό του τόπου, αφήνοντας για τα σημαντικότερα ζητήματα τις κομματικές ταυτότητες είτε στα σύνορα, είτε στο σπίτι μας.
Και βέβαια, αν κάπου αλλού αυτοί οι «εχθροί» περάσουν τις κόκκινες γραμμές, τότε δεν πτοούμεθα να είμαστε σκληροί απέναντί τους.
Αυτή τη φιλοσοφία δεν μπορεί καν να την κατανοήσει η προηγούμενη γενιά, διότι ζει μόνο δημιουργώντας εχθρούς, προδότες, αντιπάλους, χαφιέδες και μιζέρια.
Δυστυχώς της ιδίας νοοτροπίας ήταν και ο Λεωνίδας ο Παππάς, εξ ου και απέτυχε παταγωδώς να ορθοποδήσει την Ομόνοια και βρισκόμαστε εδώ σήμερα.
Δεν παράγουμε κύριοι ουσιαστική πολιτική, υπεραξίες, συνέργειες για το καλό του τόπου στην καθημερινότητά του, εξ ου και μας εγκατέλειψαν οι ψηφοφόροι εδώ και μια δεκαετία.
Ακόμη χειρότερα, και στα ουσιαστικά ζητήματα, τα ζωτικά για τον τόπο, όπως τα εθνικά και μειονοτικά δικαιώματά μας, είμαστε απλά ταλαντούχοι λόγιοι και ντελάλιδες στις πλατείες και στους εξώστες.
Και θα σας φέρω ένα τραγικό παράδειγμα.
Στον σημαντικότερο Νομό για εμάς, το πλαίσιο για τις μειονότητες στην Αλβανία, βρέθηκα μπροστά στην πλέον δυσάρεστη έκπληξη στην καριέρα μου ως Σάτυρος.
Φαντάζεστε να πουλάς ένα προϊόν 20 χρόνια σε μία εταιρεία, να το διαφημίζεις με όλα τα μέσα και τελικά όταν εμφανιστεί ο πελάτης απλά να μην το έχεις;
Αυτό έπαθε η Ομόνοια όταν ήρθε η ώρα να συζητηθεί ο Νόμος Πλαίσιο για τις Μειονότητες στην Αλβανία.
Στη συνεδρίαση της Επιτροπής με συμμετοχή των περισσότερων φορέων υπό τον πρόεδρο της Ομόνοιας και του ΚΕΑΔ, λίγες μέρες πριν την προθεσμία λήξης της δημόσιας διαβούλευσης του νόμου, ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ καμία ολοκληρωμένη εισήγηση, πλαίσιο, κείμενο θέσεων, παρά παρατηρήσεις γενικές και αόριστες από όλους.
Ο ένας έφερε πρόχειρες εκτυπώσεις νόμων άλλων χωρών που ούτε καν τις είχε μελετήσει 20 χρόνια στο προσκήνιο της Μειονότητας, άλλοι γνωστοί κριτές των πάντων είχαν στείλει κατεβατά που μόνο το όνομά τους δεν έγραφε πάνω, οι φίλοι εξ Ελλάδος γενικές κατευθυντήριες παρατηρήσεις, κτλ. Κάποιοι ειδικοί που προτάθηκαν εκ μέρους του ΚΕΑΔ, του κόμματος των μειονοτήτων, στις συζητήσεις σε μια συνάντηση διαβούλευσης δεν καταλάβαιναν τα ουσιώδη ζητήματα και τις σημαντικές παγίδες του προτεινομένου νόμου.
Εκεί κατάλαβα κύριοι, ΠΟΥ πάσχουμε: επιφανειακή ενασχόληση με τα ουσιαστικά προβλήματα επιβίωσής μας, όσο βαρύ και αν ακούγεται.
Ανέλαβα λοιπόν την πρωτοβουλία τυπικά από την Επιτροπή να συνθέσω τις απόψεις, και εβρισκόμενος σε πραγματικό ΣΟΚ στη διαδρομή Άγιοι Σαράντα-Ιωάννινα, μίλησα με όσους ήξερα, μπορούσα, και έφτιαξα σε δύο μέρες μια ομάδα δικών μας παιδιών που κάνουν καριέρα στους Σημαντικότερους Παγκόσμιους Οργανισμούς, τα οποία ακόμη και σήμερα θέλουν να παραμείνουν ανώνυμα, και σε τέσσερεις μέρες φτιάξαμε μαζί με φίλους από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ, με αρχή και τέλος.
ΕΦΑΡΜΟΣΤΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ και όχι θεωρητικό, με ουσιαστικές παρεμβάσεις, και είμαι πολύ περήφανος για αυτά τα παιδιά, για όλο αυτό το ξενύχτι διαβούλευσης τόσες μέρες με το Ίντερνετ 24 ώρες ανοικτό, στα γραφεία, στους δρόμους και τα αεροδρόμια.
Το σχέδιο συζητήθηκε με όλους τους πολιτικούς παράγοντες της μειονότητας, κάναμε υποχωρήσεις σε θέματα εκλογικού νόμου και κάποιων τυπικών διαδικασιών όπου υπήρχαν ενστάσεις και το υπογράψανε όλοι:
Ομόνοια, ΚΕΑΔ, ΜΕΓΚΑ, οι Δήμαρχοι, ο Τάβος, ο Μάρτος, οι Βλαχόφωνοι.
Και για πρώτη φορά στα χρονικά, δεν στείλαμε μια επιστολή με σχόλια διαμαρτυρίας, αλλά ένα όντως ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΑ αναλυτικό νομοσχέδιο για το Αλβανικό Υπουργείο Εξωτερικών, καινοτόμο, που κάλυπτε ΟΛΕΣ τις πτυχές, όπως η ίδια η Πρόεδρος της Επιτροπής παραδέχθηκε σε λαϊκή διάλεκτο: φοβερό.
Εφαρμόστηκε; Προφανώς όχι, ούτε το περίμενε κανείς, αλλά αυτό δεν είναι λόγος εμείς ως η μεγαλύτερη μειονότητα της χώρας να μην είμαστε ουσιαστικοί και σοβαροί, παρά μια ζωή να διαμαρτυρόμαστε. Τα γραπτά μένουν και αποτελούν οδικό χάρτη.
Ας προχωρήσουμε λοιπόν στον επίλογο για να μην κουραστείτε και άλλο.
Μια αναφορά στο παράρτημα που έκανε εξαιρετική δουλειά και μας δείχνει το δρόμο, το Παράρτημα Κορυτσάς, οι Βλαχόφωνοι Έλληνες, ένα σημαντικό κομμάτι μας. Εμείς μιλάμε και τη γλώσσα σας και για εμάς είστε από τα πιο ζωντανά μας κομμάτια.
Τινιισίτς Ρεμένι, βόι σβι τζέκ ουν μάρι μπράβο τσι αβέτς βρούτε Ομόνοια. Τσινέτς νσους ρετζιτίνα αβόστε, κουλτούρα σι σούφλιτου αβόστου ντιτ του Ελλάδε.
Ομόνοια έστι κάσα αβόστε.
Και σε ελεύθερη μετάφραση από τη γλώσσα των προγόνων σας:
Αδέρφια Βλαχόφωνοι Ρωμιοί, θέλω να σας πω ένα μεγάλο μπράβο που αγαπάτε την Ομόνοια. Κρατήστε ψηλά την ρίζα σας, την κουλτούρα και την ψυχή σας πάντα στραμμένη από την Ελλάδα.
Η Ομόνοια είναι το σπίτι σας.
Και κλείνοντας, μια μικρή αναφορά, στη θητεία του απελθόντος Προέδρου.
Κανείς δεν αμφισβήτησε την αγάπη του για τον τόπο. Αλλά έχει εμποτιστεί ανεπανόρθωτα με τη φιλοσοφία ωχαδερφισμού και εσωστρέφειας και απέτυχε παταγωδώς να δημιουργήσει συνθέσεις και συνέργειες στα ουσιαστικά ζητήματα.
Το σημαντικότερο κύριοι ήταν να φάτε σε εισαγωγικά ο ένας τον άλλον.
Και το αποτέλεσμα είναι να τρώτε τα σωθικά του τόπου και της Ομόνοιας, και το μέλλον των παιδιών μας.
Αυτός ο τραγικός σας τρόπος σκέψης, αυτή η αδιαφάνεια σε όλα, στη λειτουργία, στις δομές, στα οικονομικά της Οργάνωσης, οι ομηρικές μάχες εντός των οργάνων της Ομόνοιας επιπέδου Τρούμπας, δεν οδηγούν πουθενά.
Σε αυτά, εντός των οργάνων, ήμουν και θα είμαι ο πιο αυστηρός κριτής και αν θέλετε αντίπαλος, όπως και αντίστροφα, ο πιο ένθερμος υποστηρικτής των προσπαθειών για δημοκρατικές διαδικασίες, ένωση των υγειών δυνάμεων, νέο καταστατικό, ουσιαστική αναδιοργάνωση, όποιος και να την αναλάβει και να την εννοεί.
Και αν πιστεύετε ότι μετά την πλέον κωμικοτραγική Γενική Συνέλευση στην ιστορία της Ομόνοιας, ο λαός μας θα μας ακολουθήσει και ο τόπος θα μας έχει ανάγκη για να επιβιώσει, τότε πλανάστε οικτρά.
Η δικιά μας Ομόνοια κύριοι, είναι η Ομόνοια του μέλλοντος, που μπορεί να ενώσει όλους τους δημιουργικούς ανθρώπους, τη νέα γενιά, να συνθέσει διαφορετικές απόψεις, να φέρει την ένωση στα βασικά και κρίσιμα ζητήματα και ΔΕΝ μπορεί να δημιουργηθεί με νοοτροπίες και πρακτικές του παρελθόντος.
Μια Ομόνοια με κύρος που θα την εκτιμάνε ΟΛΟΙ και θα την υπολογίζουν ΟΛΟΙ ως αξιοπρεπή, αξιόπιστο και καταρτισμένο συνομιλητή.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι στη σημαντικότερη στιγμή των διαβουλεύσεων για να λυθούν χρονίζοντα ζητήματα μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας, ΔΕΝ είμαστε καν συμβουλευτικός παράγοντας, ακόμη και στα ζητήματα που άμεσα μας αφορούν, ΕΝΩ θα έπρεπε να είμασταν ο ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟΣ.
Έχουμε χάσει κάθε κύρος και αξιοπρέπεια.
Και αυτό το κύρος δεν το κερδίζεις από τη σημαία και την ιστορική φανέλα της Ομόνοιας, το κερδίζεις στον αγωνιστικό στίβο όταν φτιάχνεις ΟΜΑΔΑ, έχεις σχέδιο, στρατηγική, προπονητή, οικονομικούς πόρους, συνέργειες και βεβαίως φιλάθλους να γεμίζεις το γήπεδο και όχι χούλιγκαν για τους οποίους φταίει πάντα η διαιτησία, το στημένο πρωτάθλημα και οι συμπαίχτες.
Η Ομόνοια είναι στην καρδιά του 80% των Βορειοηπειρωτών, και να θέλετε με οποιοδήποτε τρόπο δεν μπορείτε να την ξεριζώσετε.
Όσο και να μας στοχοποιείτε, όσο και να μας διαβάλετε στα δικά σας πολυτελή υπόγεια και ανώγεια μια ως εθνικιστές, μία ως προδότες, μια ως σοσιαλιστές και μία ως δεξιούς, εμείς εδώ θα είμαστε και θα παραμείνουμε βαθιά δημοκράτες, ανοιχτοί σε όλους, φιλελεύθεροι και ευρωπαϊστές.
Το πολιτικό εκκρεμές μας είναι σταθερό στην αγνή αγάπη για το τόπο, σε αντίθεση με τη μικροπολιτική πυξίδα που έλκεται μόνο από την εξουσία.
Και αν είμαστε σήμερα τραγικοί;
Θα ξαναχαμογελάσουμε!
Και αν είμαστε οι χαμένοι;
Θα ξαναπολεμήσουμε και θα κερδίσουμε για τις επόμενες γενιές Βορειοηπειρωτών!
Και μια τελευταία ερώτηση σε εσάς το χορό της Οργάνωσης:
Αξίζει κανείς να είναι Σάτυρος σε αυτή την σημερινή Τραγωδία της Ομόνοιας;
Σας ευχαριστώ!
