Μήνυμα Χριστουγέννων Αρχιεπισκόπου Αναστασίου 2014 - Mesazhi i Kryepiskopit të Tiranës, Durrësit dhe gjithë Shqipërisë, Krishtlindje 2014

+ Αναστάσιος

Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας

Εκπληκτικές οι επεμβάσεις του Θεού. Υπέρβαση του αδυνάτου

Προς τον ευλαβή κλήρο και λαό,

Τέκνα εν Κυρίω προσφιλέστατα,

«Ὅπου Θεός δέ βούλεται νικᾶται φύσεως τάξις»

(Ύμνος από τον όρθρο των Χριστουγέννων)

Απρόσμενοι οι τρόποι με τους οποίους ενεργεί ο Θεός. Ασύλληπτοι στην ανθρώπινη λογική. Τα γεγονότα των Χριστουγέννων επιβεβαιώνουν αυτή την αλήθεια.

Ο Ιησούς Χριστός, ο Λυτρωτής του κόσμου, δεν εισέρχεται στην ιστορία της ανθρωπότητος ως στρατηλάτης ή πανίσχυρος κυβερνήτης.

Δεν επιβάλλεται με εξωτερική ισχύ, πλούτο, σοφία. Γεννιέται σε τόπο φτωχικό, στη φάτνη ενός στάβλου, σε περιβάλλον αφιλόξενο, αδιάφορο έως εχθρικό.

Η στοργική μητέρα Του «ἐσπαργάνωσεν αὐτόν, καὶ ἀνέκλινεν αὐτὸν ἐν τῇ φάτνῃ, διότι οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι»(Λουκ.2:7).

Η ενανθρώπηση του Λόγου του Θεού είναι συνυφασμένη με αντίξοες συνθήκες, ποικίλα αδιέξοδα. Προ της Γεννήσεως ο δίκαιος Ιωσήφ, σκανδαλίζεται και θέλει να εγκαταλείψει την πάναγνη μητέρα του Χριστού.

Οι κάτοικοι της Βηθλεέμ δείχνουν πλήρη αδιαφορία για την ετοιμόγεννη Παναγία. Βρέφος ακόμη απειλείται από τη μανία του παρανοϊκού Ηρώδη.

Στις απειλές αυτές, η έκβαση έρχεται με τη θεία ενέργεια και τη συνέργεια της ανθρώπινης αρετής του «δικαίου» Ιωσήφ και της άχραντης Μαρίας.

Οι διηγήσεις των Ευαγγελιστών για τη Γέννηση αποκαλύπτουν ότι η πρόνοια του Θεού ακολουθεί πρωτόγνωρους δρόμους.

Αυτό ισχύει σε όλη την ανθρώπινη ιστορία. Και την δική μας, την προσωπική. Όσο περισσότερο συνδεόμαστε με τον Χριστό, με πίστη βαθιά και ολοκληρωτική υπακοή στο θέλημά Του, τα ποικίλα προσωπικά, οικογενειακά και κοινωνικά προβλήματα λύνονται ειρηνικά.

Συγχρόνως με τη δική Του έμπνευση και δύναμη μπορούμε κι εμείς να συμβάλουμε στην υπέρβαση ποικίλων αδιεξόδων: Ανοίγοντας περάσματα κατανοήσεως και καταλλαγής εκεί που όλα είναι σφραγισμένα από τη σκληρότητα, την καχυποψία, τη μικρόνοια, το μίσος ή τον φανατισμό.

Παράλληλα, τα ιστορικά γεγονότα της Γεννήσεως του Χριστού καθορίζουν το πρότυπο ζωής για όσους Τον ακολουθούν.

Ο Ιησούς ταπεινώθηκε, τονίζοντας την αξία των ταπεινών. Γεννήθηκε σε τόπο φτωχικό, για να μην περιφρονούνται οι φτωχοί.

Διώχθηκε, προβάλλοντας την αξιοπρέπεια των αδίκως διωκομένων. Υπέφερε, εμπνέοντας τη συμπάθεια στους πάσχοντες.

Ταλαιπωρήθηκε ως παιδί, για να μη λησμονούμε τα δικαιώματα και τις ανάγκες των παιδιών όλου του κόσμου.

***

Υπάρχει όμως η και άλλη διάσταση των Χριστουγέννων, η θεολογική και κοσμολογική. Αυτήν αποκαλύπτει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης επισημαίνοντας ότι το μεγάλο Μυστήριο της Γεννήσεως συνδέεται με όλη τη δημιουργία.

«Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος ... Καὶ ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν»(Ιω. 1: 1,14).

Ο Ευαγγελιστής ρίχνει φως στο μυστήριο της Σαρκώσεως που συνιστά την υπέρβαση του αδυνάτου και μας καλεί να δούμε το βαθύτερο νόημα και την προοπτική του.

Παρά τις εξωτερικές συνάφειες με την αρχαία ελληνική φιλοσοφία και την εβραϊκή επεξεργασία της, η έννοια του λόγου λαμβάνει στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο μια νέα θεολογική σημασία.

Ο Λόγος είναι ο Ιησούς Χριστός, ο δημιουργός του σύμπαντος, το φως και η ζωή της ανθρωπότητος, ο Οποίος έγινε άνθρωπος για τη σωτηρία του κόσμου.

Ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος συνοψίζει περιεκτικά: «Και μην αναζητάς το πώς. Επειδή όπου θέλει ο Θεός, υπερβαίνεται της φύσεως η τάξη.

Το θέλησε, το κατέστησε δυνατό. Κατέβηκε (στη γη) έσωσε... Αλλά δεν έγινε άνθρωπος με αλλοίωση της θεότητος ούτε πάλι έγινε Θεός με προοδευτική εξέλιξη. Αλλά ως Λόγος απαθής χωρίς καμία αλλοίωση, έλαβε σάρκα, χωρίς η θεία Του φύση να μεταβληθεί». (Στο πρωτότυπο: «Καὶ μὴ ζήτει πῶς· ὅπου γὰρ βούλεται Θεὸς, νικᾶται φύσεως τάξις. Ἠβουλήθη γὰρ, ἠδυνήθη· κατῆλθεν, ἔσωσε... Οὐδὲ γὰρ κατ' ἔκστασιν θεότητος γέγονεν ἄνθρωπος, οὐδὲ πάλιν κατὰ προκοπὴν ἐξ ἀνθρώπου γέγονε Θεός· ἀλλὰ Λόγος ὢν, διὰ τὸ ἀπαθὲς σὰρξ ἐγένετο, ἀμεταβλήτου μεν ούσης τῆς φύσεως.» (Migne P.G.56:385-386).

Στο πρόσωπο του Χριστού έσμιξαν η θεία και η ανθρώπινη φύση.

Ο άπειρος και απρόσιτος Θεός προσέλαβε την ανθρώπινη φύση επισημαίνοντας την απέραντη αξία του ανθρώπου, τόσο κατά τη πνευματική όσο και τη σωματική του οντότητα.

Εκείνο, συνεπώς που δίνει στον κάθε άνθρωπο αξία δεν είναι η καταγωγή, η φυλή, οι γνώσεις, οι ικανότητες, το φύλο, η εξωτερική εμφάνιση, ο πλούτος, αλλά το ότι είναι άνθρωπος.

Πολλοί, δεν αποδέχονται την αλήθεια της σαρκώσεως του Λόγου. «Οὐ γὰρ πάντων ἡ πίστις»(Β΄ Θεσ. 3:2). Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης το επισημαίνει: «Εἰς τὰ ἴδια ἦλθε καὶ οἱ ἴδιοι αὐτὸν οὐ παρέλαβον.»(Ιω. 1:11).

Οι Ιουδαίοι, που Τον περίμεναν ως Μεσσία, δεν Τον αναγνώρισαν ως Σωτήρα. Άλλοι χαρακτήρισαν «αδύνατο» το γεγονός ότι ο «Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί» (Α΄ Τιμ. 3:16), «Ὅσοι δὲ ἔλαβον αὐτόν, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τὸ ὄνομα αὐτοῦ...» (Ιω.1:12).

Χάρη στην πίστη τους, ο Θεός τούς δωρίζει την ικανότητα και την εξουσία να γίνουν όχι απλώς ακόλουθοί Του, άλλα, «Τέκνα Θεού», ανοίγοντάς τους δρόμους για την υπέρβαση της αμαρτίας και του θανάτου, ώστε να γίνουν «κοινωνοί θείας φύσεως»(Β' Πέτρ. 1: 3-4).

Αυτή η μοναδική δυνατότητα ενεργοποιείται μέσα στο μυστικό Σώμα του Χριστού «ὅ ἐστίν ἡ Ἐκκλησία», με την εξαγιαστική Χάρη των Μυστηρίων.

Αυτές οι αλήθειες δεν επιβάλλονται, βεβαίως, με σχήματα νοητικά. Προσεγγίζονται και βιώνονται «ἐν πίστει». Και η Εκκλησία μάς καλεί σ' αυτή την προσέγγιση, ιδιαίτερα στις μεγάλες εορτές.

**

«Ὅπου Θεός δέ βούλεται νικᾶται φύσεως τάξις»

Η εορτή των Χριστουγέννων, αδελφοί μου, μας θυμίζει τις ιδιαίτερες συνθήκες και δυσκολίες μέσα στις οποίες βάδισε από βρέφος ο Ιησούς Χριστός.

Αλλά, κυρίως, ότι Αυτός είναι ο Λόγος ο Οποίος «ἐσαρκώθη... καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν». Κι εμείς συχνά αντιμετωπίζουμε ανυπέρβλητες αντιξοότητες.

Ας μην τα χάνουμε. Η πίστη στον Χριστό χαρίζει την πεποίθηση ότι δεν είμαστε μόνοι σε ένα έναν κόσμο σκληρό. Ο ένσαρκος Λόγος του Θεού παραμένει αδιάκοπα μαζί μας.

Αυτός δίνει νόημα, φως και δύναμη σε κάθε φάση της ζωής μας. Αυτός ανοίγει περάσματα σε δύσβατους τόπους Προσφέρει τη δυνατότητα υπερβάσεως του ανθρωπίνως αδυνάτου.

Με τη βεβαιότητα ότι «τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν» (Λουκ. 18:27) ,ας εορτάσουμε τα Χριστούγεννα, αντλώντας έμπνευση, αντοχή και ελπίδα στις μικρές ή μεγάλες δοκιμασίες, στα προσωπικά και κοινωνικά μας προβλήματα.

Ευλογημένα Χριστούγεννα, ειρηνοφόρος ο νέος χρόνος.

Τσίπρας σε Αρχιεπίσκοπο: ''Θα σταθούμε στο πλευρό της Εκκλησίας''

Δίπλα στα παιδιά του «ΔΗΜΗΤΡΕΙΟΥ» Κέντρου Δημιουργικής Απασχόλησης στο Μοσχάτο, βρέθηκε σήμερα το μεσημέρι, ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας εν΄όψει της περιόδου των Χριστουγέννων. 

Τον κ. Τσίπρα, υποδέχθηκε ο ΜακαριώτατοςΑρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος με τον Γενικό Διευθυντή του Φιλανθρωπικού Οργανισμού «Αποστολή» κ. Κωνσταντίνο Δήμτσα.

Ο κύριος σκοπός του Κέντρου είναι να υλοποιεί, ναεπεκτείνει και να συντονίζει ολοκληρωμένες εκπαιδευτικές, πολιτιστικές, περιβαλλοντικές και ψυχαγωγικές υπηρεσίες σε 60 παιδιά ευπαθών οικογενειών που φιλοξενεί.

Ο κ. Τσίπρας γνώρισε τους χώρους δημιουργικής απασχόλησης των παιδιών, γευμάτισε μαζί με τα παιδιάκαι άκουσε τα κάλαντα και στη συνέχειαχριστουγεννιάτικα τραγούδια από τους μικρούς μας φίλους σε μία χαρούμενη εορταστική ατμόσφαιρα γεμάτη παιδικές φωνές και χαμόγελα.

Ο κ. Τσίπρας τόνισε: "Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω θερμά για την υποδοχή και την ξενάγηση στο Δημήτρειο Κέντρο που έχει αγκαλιάσει παιδιά [διακοπή ήχου] και από τη θρησκεία τους και τους προσφέρει δημιουργική απασχόληση, κάτι το οποίο είναι πάρα πολύ σημαντικό, κυρίως όμως τους προσφέρει αγάπη, φροντίδα, ένα ζεστό πιάτο φαγητό, γιατί στις μέρες μας αυτό δεν είναι αυτονόητο.

Μακαριότατε, ακολούθησα κι εγώ την προτροπή του Απόστολου Φίλιππου «Έρχου και Ίδε». Ήρθα να δω ιδίοις όμμασι το πώς η Εκκλησία προσπαθεί να αντιμετωπίσει ένα τεράστιο πρόβλημα, το πώς προσπαθεί να αντιμετωπίσει, με όσες δυνάμεις διαθέτει, το πρόβλημα της κοινωνικής περιθωριοποίησης, του αποκλεισμού, που δεν απασχολεί δυστυχώς ένα μικρό μέρος του ελληνικού πληθυσμού, των ελληνικών νοικοκυριών, αλλά ένα μεγάλο μέρος.

Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι μπορεί να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα αυτό χωρίς να αλλάξουμε τις κοινωνικές δομές και την παρέμβαση του κράτους και της πολιτείας, ωστόσο, οποιαδήποτε προσπάθεια γίνεται στις μέρες μας προκειμένου να σταθούμε δίπλα στους ανθρώπους που το έχουν περισσότερο ανάγκη, στους πιο αδύναμους, είναι προσπάθεια αξιέπαινη και χρειάζεται τη στήριξή μας. Και μία τέτοια προσπάθεια είναι αυτή που εδώ και καιρό, εδώ και χρόνια, διεξάγεται από τον φιλανθρωπικό οργανισμό «Αποστολή» που σύστησε η Εκκλησία της Ελλάδος προκειμένου να μπορέσει να σταθεί δίπλα, με όσες δυνάμεις μπορεί να έχει, στους ανθρώπους που το έχουν ανάγκη.

Πριν από λίγες ημέρες ήρθε στα χέρια μου η έκθεση της Unicef, Μακαριότατε, για τον κοινωνικό αποκλεισμό και τη φτώχεια στην Ελλάδα, και διαπίστωσα ότι τα μεγαλύτερα θύματα της κρίσης είναι τα νέα παιδιά, τα μικρά παιδιά. Πάνω από 600.000 παιδιά στη χώρα μας βρίσκονται στον κοινωνικό αποκλεισμό, στη φτώχεια, πάνω από 600.000 παιδιά αντιμετωπίζουν τεράστιες δυσκολίες οι οικογένειές τους ώστε να τους παρέχουν τα στοιχειώδη, ακόμα και το φαγητό. Και το πρόβλημα κυρίως εστιάζεται στα παιδιά μονογονεϊκών και πολύτεκνων οικογενειών.

Οφείλουμε λοιπόν όλοι μας να σκύψουμε σε αυτό το πρόβλημα, διότι αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα της κρίσης. Το πραγματικό πρόβλημα της κρίσης, αν μου επιτρέπετε, δεν θα πολιτικολογήσω αλλά θα πω ότι το πρόβλημα της κρίσης είναι ότι τόσα χρόνια, τέσσερα και πλέον χρόνια, μας ανάγκασαν να ακολουθήσουμε ένα αδιέξοδο πρόγραμμα για την έξοδο από την κρίση, οικονομικό πρόγραμμα, που έχει διευρύνει τις κοινωνικές ανισότητες, έχει διευρύνει την κοινωνική αδικία και έχει δημιουργήσει εκατοντάδες χιλιάδες θύματα. Πώς θα αντιμετωπίσουμε λοιπόν αυτή την πραγματικότητα σήμερα; 

Εγώ, Μακαριότατε, πιστεύω βαθιά ότι μόνο αν ενώσουμε τις δυνάμεις μας μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτό το πρόβλημα. Χρειάζεται λοιπόν να έχουμε στο μυαλό μας ότι ενώνοντας τις δυνάμεις μας, μπορούμε να τα καταφέρουμε. Με το κεφάλι ψηλά και με αξιοπρέπεια, κυρίως όμως αν αναζητήσουμε πρωταρχικές αξίες.

Πρωταρχικές αξίες και ιδέες και οράματα, όπως η αξία της αλληλεγγύης, της αγάπης στο συνάνθρωπο, όπως η αξία της γενναιοδωρίας, όπως η αξία της προσφοράς. Της προσφοράς χωρίς αντάλλαγμα. Αυτές οι αξίες, σε συνδυασμό με την πίστη ότι μπορούμε να βάλουμε τα δυνατά μας για να δημιουργήσουμε μία κοινωνία δικαιοσύνης, μία κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αυτά τα δύο είναι ο κοινός μας παρονομαστής.

Θέλω να συγχαρώ τη διοίκηση, θέλω να συγχαρώ τους εργαζόμενους, αλλά και τους δεκάδες εθελοντές που προσφέρουν υπηρεσίες στο Δημήτρειο Κέντρο που πραγματικά φιλοξενεί δεκάδες παιδιά και εγώ πρέπει να πω ότι είναι πολύ συγκινητικό που βλέπω αυτά τα παιδιά εδώ, ανεξάρτητα από το σε ποιο Θεό πιστεύουν, ανεξάρτητα από το από ποια χώρα προέρχονται, να βρίσκονται εδώ και να δέχονται την αρωγή, να δέχονται τη φροντίδα, να δέχονται την αγάπη των ανθρώπων που τους περιβάλλουν.

Θέλω κλείνοντας, φίλες και φίλοι, Μακαριότατε, να δεσμευτώ ενώπιόν σας ότι από εδώ και στο εξής η προσπάθεια της Εκκλησίας να σταθεί δίπλα στους ανθρώπους που το έχουν ανάγκη, να περιβάλλει όχι μονάχα την υποστήριξή μας αλλά θα περιβάλλει και την αγάπη μας και την εμπιστοσύνη μας.

Κάθε προσπάθεια να προσφέρεται έργο για το καλό των συνανθρώπων μας θα πρέπει να ανταμείβεται κυρίως με την αναγνώριση της Πολιτείας, ταυτόχρονα να ενισχύεται και από την βούληση των συνανθρώπων μας που έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν σε αυτή την κατεύθυνση, διότι είμαι βέβαιος πως εάν δείξουμε όλοι μας το καλό κομμάτι του εαυτού μας και το βγάλουμε προς τα έξω, που υπάρχει σε καθέναν από εμάς και προσφέρουμε έστω τα ελάχιστα που μπορούμε, όλα μπορούν να γίνουν καλύτερα.

Πιστεύω λοιπόν ότι σε αυτή την προσπάθεια στο άμεσο μέλλον μπορεί να συνδράμει όχι μόνο η Πολιτεία αλλά και συμπολίτες μας οι οποίοι με την εθελοντική τους προσφορά αλλά και δίνοντας από το υστέρημά τους, μπορεί να δημιουργήσουν ένα πλέγμα διαφορετικών δομών, ένα πλέγμα δομών που μπορεί να είναι και δίχτυ προστασίας στους συνανθρώπους μας που το έχουν μεγάλη ανάγκη.

Τέλος, θέλω να ευχαριστήσω και να συγχαρώ τον Αρχιεπίσκοπο και την Εκκλησία για τη συνδρομή και την άμεση ανταπόκριση στην προσπάθειά μας να δείξουμε αλληλεγγύη στους Κούρδους στο Κομπάνι, στους ανθρώπους εκεί που δίνουν μία μάχη να επιβιώσουν και να κρατήσουν ψηλά αξίες, να ζήσουν, να επιβιώσουν και να κρατήσουν ψηλά την αξία της ανθρωπιάς απέναντι στην επέλαση της φρίκης.

Με αυτές τις σκέψεις, θα ήθελα να συγχαρώ γι’ άλλη μία φορά τη διοίκηση και να επιμείνω στην ανάγκη να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για να σταθούμε στους συνανθρώπους μας και να καταφέρουμε να βγούμε από αυτή την κρίση με το κεφάλι ψηλά.
Σας ευχαριστώ πολύ."

Ο Αρχιεπίσκοπος ανέφερε : "Κύριε Πρόεδρε, θα ήθελα κι εγώ με τη σειρά μου να ευχαριστήσω εσάς, αλλά συγχρόνως πιστεύω ότι εκφράζω και την καρδιά των παιδιών, από τα πιο μικρά έως τα μεγαλύτερα που λένε ένα μεγάλο ευχαριστώ σήμερα, που είστε μαζί μας στο τραπέζι μας. 

Ένας μεγάλος λογοτέχνης, Έλληνας, ο Γιώργος Θεοτοκάς, γράφει ένα κομμάτι στους στοχασμούς του, ρωτούν πολλοί νέοι, τί μας χρειάζεται η Εκκλησία, τί προσφέρει η Εκκλησία σήμερα; Εγώ, λέει, που πέρασα από διάφορα στάδια και περιπλανήθηκα και διάβασα και μελέτησα, θα ήθελα να πω το εξής: Η Εκκλησία ήταν, είναι και θα είναι για δύο σκοπούς. Πρώτα από όλα, να ημερώσει τον άνθρωπο, να τον μάθει από πού έρχεται, πού πηγαίνει, να τον καλλιεργήσει, να μην του εμποδίσει τη ***, να μη γίνει εμπόδιο για την ελευθερία, να τον αφήσει να δημιουργήσει και, ύστερα, τον όποιο άνθρωπο υποφέρει, είναι πλάι του, έχει δυσκολίες, είναι χτυπημένος, να τον συνδράμει, να τον βοηθήσει. Δεν είπε όμως τίποτε άλλο, παρά μόνο επανέλαβε αυτό που είχε ρωτήσει κάποιος το Χριστό μας, για πες μου, του είπε, Κύριε, εγώ θέλω να ζήσω ευτυχισμένος, θέλω φεύγοντας από αυτή τη ζωή να είμαι ήρεμος, πες μου ποιο είναι το νόημα της ζωής. Και ο Χριστός του είπε: Αγάπα με όλη τη δύναμη της ψυχής σου, τη διάνοια, το Θεό, και ύστερα τον άνθρωπο, το συνάνθρωπο, όποιος είναι πλάι μας. Αν αυτά τα δύο πράγματα τα τηρήσεις, αυτό είναι το νόημα της ζωής.

Εμείς λοιπόν δεν κάνουμε τίποτα άλλο, και ο διευθυντής της αποστολής και οι εθελοντές και οι εργαζόμενοι,προσπαθούμε να τηρήσουμε αυτό το θέμα. Μιλήσαμε εδώ και το υπογράμμισε ο κύριος Πρόεδρος, το είπε και ο κύριος Δήμτσας, ότι είναι περίπου 10-15 οι εθελοντές. Δεν μπορούμε να τους μετρήσουμε πια. Εννιακόσιες γυναίκες μαγειρεύουν κάθε μέρα στα μαγειρεία της Εκκλησίας. Με τη σοφία που έχει κοσμήσει ο Θεός τη γυναίκα, έκαναν πρόγραμμα κυλιόμενο 20-30 γυναίκες σε ένα χώρο, που κάθε μία, κάθε δέκα ημέρες δίνει ένα κομμάτι από το χρόνο της. 

Θα ήθελα να σας πω, κύριε Πρόεδρε, και σε όλους τους άλλους που είμαστε εδώ σήμερα, ότι τέτοιες προσπάθειες έχει γεμίσει όλη η Ελλάδα μας, γιατί είναι ανάγκη σε όλη την Ελλάδα μας.

Η Αθήνα έχει πολλά τέτοια σπίτια της Αγάπης που καλύπτουν πολλές δομές, από τους ανθρώπους που έπαψαν πια να σκέπτονται, που δε γνωρίζουν τα παιδιά τους, τους Alzheimer, τους κατάκοιτους, τα παιδιά που έχουν νοητική υστέρηση και ένα σωρό άλλοι άνθρωποι που ο καθένας έχει το πρόβλημά του. Παλεύουμε. Από πού βρίσκουμε τις δυνάμεις μας τις οικονομικές; Μην παραξενεύεστε, ο λαός μας, οι άνθρωποι, ο λαός μας, οι φτωχοί άνθρωποι, αυτοί είναι πλάι μας.

Είπε ο κύριος Δήμτσας για δύο εκατομμύρια, πόσα είπαμε;

Δήμτσας: Κοντά στα τρία εκατομμύρια κιλά. 

Αρχιεπίσκοπος: Τρία εκατομμύρια κιλά τρόφιμα. Αυτά τα έδωσαν οι φτωχοί Έλληνες. Βρέθηκαν βέβαια και μερικοί επώνυμοι και πολλοί ξένοι από τις… που είναι στο εξωτερικό, Έλληνες.

Λοιπόν; Αυτό τί μας λέει; Ότι και σε δύσκολη ώρα είμαστε, μπορούμε να σηκωθούμε, να βοηθήσει ο ένας τον άλλον και να προχωρήσουμε. 

Να ευχηθούμε, κύριε Πρόεδρε, να μην κάνουμε συσσίτια σε δύο χρόνια και τρία, αλλά να τα έχουμε αυτά τα κτίρια για να παίζουν τα παιδιά, να χορεύουν, να μαθαίνουν και να ερχόμαστε εμείς οι μεγαλύτεροι να τα διασκεδάζουμε.

Σας ευχαριστούμε λοιπόν πάρα πολύ και σας παρακαλούμε να αγαπάτε αυτά τα παιδιά όπως το είπατε, αλλά και όλους τους άλλους, όπου βρίσκονται, κάτω από δύσκολες συνθήκες, να τα αγαπάτε, να λέτε καλά λόγια για αυτά και να τα ενθαρρύνετε. Σας ευχαριστώ για σήμερα που είστε κοντά μας".

Ο Γενικός Διευθυντής της «Αποστολής» κ. Κωνσταντίνος Δήμτσας ανέφερε: « Μακαριώτατε, κύριε Πρόεδρε, Αγαπητοί Συνδαιτυμόνες,

Εκ μέρους των 60 υπέροχων παιδιών μας και του εκπαιδευτικού και βοηθητικού προσωπικού, έχω τη χαρά να σας καλωσορίσω στο ΔΗΜΗΤΡΕΙΟ Κέντρο Φροντίδας παιδιού της «Αποστολής» της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Σ’ αυτό το ηλιόλουστο, χρωματιστό, ζεστό σπιτικό, που χαρίστηκε στα παιδιά για να τα κάνει ευτυχισμένα και αποτελεί πρότυπο συνεργασίας της εκκλησίας με την τοπική αυτοδιοίκηση.

Το σπιτικό αυτό, το οποίο υπήρξε το όραμα του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου, φροντίζει για τη σίτιση, μελέτη, δημιουργική απασχόληση και ψυχαγωγία των παιδιών, τα οποία προέρχονται από οικογένειες με χαμηλά εισοδήματα ή που αντιμετωπίζουν αξεπέραστα κοινωνικά προβλήματα. Εδώ, πρωταρχικά, διδάσκονται ότι πρέπει να είναι μεταξύ τους αλληλέγγυοι.

Ότι πρέπει να συγχωρούν, να ευχαριστούν, να ευγνωμονούν και να ανταποδίδουν. Ότι πρέπει να είναι φύλακες άγγελοι ο ένας για τον άλλο και πως αν είναι ενωμένοι, θα είναι και πιο

δυνατοί. Αυτό, λοιπόν, που προσπαθούμε να κάνουμε εμείς, είναι να δώσουμε στα παιδιά, ισότιμα και δίκαια, όλα τα εφόδια που χρειάζονται για να κάνουν αυτό, για το οποίο προορίζονται: Να φτιάξουν έναν καλύτερο κόσμο. 

Κύριε Πρόεδρε

Η διδασκαλία της Εκκλησίας, όπως γνωρίζετε, έχει έναν βαθύτατα ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα, συνδυάζοντας την αγάπη για τον Θεό, αλλά και για τον πλησίον. 
Το αυθεντικό δίδαγμα του Ευαγγελίου, χωρίς τις οποιεσδήποτε παρεκκλίσεις ή παρεκτροπές συνέβησαν στο ρου της ανθρώπινης ιστορίας, υπάρχει ανθρωποκεντρικό και αγαπητικό, σε αρμονία με τον Θεό και τον συνάνθρωπο.

Είναι ένα μήνυμα, το οποίο ενώνει τους ανθρώπους, ακόμη και όταν πολλά και διάφορα επιμέρους στοιχεία τους, υπάρχουν και λειτουργούν διαιρετικά και συγκρουσιακά.
Ο Χριστός ενώνει. 

Και δεν ενώνει μοναχά τους Χριστιανούς μεταξύ τους, αλλά και όλους τους Ανθρώπους μεταξύ τους, αφού δεν προβαίνει σε καμία διάκριση, είτε θρησκευτική είτε εθνική είτε άλλη, αλλά βλέπει στο πρόσωπο του κάθε ανθρώπου να αντικατοπτρίζεται όχι μόνο η εικόνα του Θεού, ή του άλλου ανθρώπου, αλλά ακόμη και η εικόνα του ίδιου μας του εαυτού. 

Ο Άνθρωπος, λοιπόν, και ο αγώνας για κοινωνική δικαιοσύνη, ισότητα, ελευθερία, ειρήνη, η δημιουργία ενός κόσμου χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς, είναι τα σημεία που μας ενώνουν, σε μια προοπτική, προσωπική και συλλογική.

Κύριε Πρόεδρε

Η Χώρα μας διέρχεται μια φοβερή κρίση, της οποίας οι αιτίες, πολλώ δε μάλλον οι συνέπειες, είναι σε όλους γνωστές. Είτε εσείς από το πολιτικό μετερίζι σας, είτε εμείς εδώ από το δικό μας μετερίζι, αγωνιζόμασθε ο καθένας μας με τον τρόπο του, αλλά πάντα για τον ίδιο σκοπό, να βοηθήσουμε και να στηρίξουμε τον άνθρωπο.

Χρειαζόμαστε, λοιπόν, ο καθένας μας τη βοήθεια και τη στήριξη του άλλου για να επιτύχουμε αυτόν τον κοινό και ενωτικό στόχο, του οποίου κέντρο είναι η σωτηρία του ανθρώπου· και η σωτηρία αυτή δεν είναι μόνο μεταφυσική, αλλά και βιοτική, και αυτή ακριβώς η βιοτική σωτηρία ενώνει όλους μας.

Ο Μακαριωτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμος αφιέρωσε ικανό μέρος και ενέργεια από την αναληφθείσα υψηλή πρωθιεραρχική Του Διακονία στην κοινωνική πρόνοια και αρωγή των ευπαθών κοινωνικών ομάδων, επιτυχαίνοντας με τη διάκριση, που τον διέπει, και την κοινωνική αποδοχή, της οποίας τυγχάνει, να αποκαταστήσει την κοινωνική μαρτυρία της Εκκλησίας, δημιουργώντας μεταξύ άλλων ένα ευρύ δίκτυο φιλανθρωπικών και κοινωνικών δράσεων, αλλά και να εμπνεύσει και να κινητοποιήσει το Λαό του Θεού σε έργα και δράσεις αγάπης και φιλανθρωπίας.

Κεντρικό όργανο της προσπάθειας αντιμετώπισης της κρίσης αποτελεί η δημιουργία και λειτουργία της ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ, η οποία σε αγαστή συνεργασία με τους υπόλοιπους οργανισμούς και ιδρύματα της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, της Εκκλησίας της Ελλάδος, έρχεται αρωγός στις ανάγκες των εμπερίστατωνσυνανθρώπων μας.

Θα πληροφορηθείτε για τη δράση και τις υπηρεσίες της ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ από ένα σύντομο βίντεο ώστε να παρέλκει κάθε άλλη επιπλέον επανάληψή τους. Ένα μόνο θα ήθελα να μου επιτρέψετε να αναφέρω με συναίσθηση και συνείδηση ευθύνης... τούτο, ό,τι η ΑΠΟΣΤΟΛΗ δύναται να σεμνύνεται ότι με βάση αξιόπιστα αριθμητικά, ποσοτικά και ποιοτικά, αλλά και συνδυαστικά στοιχεία δράσεων, υπηρεσιών, επωφελουμένων και διαθέσιμων πόρων, αποτελεί τη μεγαλύτερη φιλανθρωπική και κοινωνική οργάνωση της Χώρας, η οποία συνδράμει το Έργο της Εκκλησίας. 

Χωρίς εξαιρέσεις και χωρίς αποκλεισμούς ο Οργανισμός μας, πιστός στις εντολές του Κυρίου μας, βοηθά κάθε άνθρωπο με γνώμονα την ανάγκη. Μολονότι, δε, αποτελεί φιλανθρωπικό οργανισμό της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών έχει επεκτείνει τη δράση και τις υπηρεσίες της και εκτός των ορίων της Ελλάδος, σε Χώρες, όπου προέκυψε ανάγκη για βοήθεια και στήριξη, όπως για παράδειγμα η σημερινή παράδοση ανθρωπιστικής βοήθειας για τους πρόσφυγες του Κομπάνι. 

Μόνο για το 2014 και με τα μέχρι σήμερα στοιχεία, η «Αποστολή» προσέφερε 2.981.848 κιλά τροφίμων σε ανθρώπους που ζούνε με ετήσιο εισόδημα κάτω από 6000 ευρώ ετησίως. Παράλληλα παρέδωσε 5 κοντέινερ 40 ποδών με υγειονομικό υλικό σε νοσοκομεία της χώρας, 90 τόνους πετρελαίου σε ιδρύματα και στάθηκε δίπλα σε 2.100.000 συνανθρώπους μας 

Κύριε Πρόεδρε,

Σας ευχαριστούμε για τη συμβολική, αλλά και ουσιαστική αυτή επίσκεψή σας στο κοινό αυτό τραπέζι, διότι για όλους εμάς εδώ σημαίνει αναγνώριση και στήριξη του δύσκολου έργου μας. 

Σας εύχομαι Καλά και Ευλογημένα Χριστούγεννα και Καλή Χρονιά. Ο Χριστός, που αυτές τις ημέρες αναγεννάται στις καρδιές μας, να σας ενδυναμώνει και να σας φωτίζει.»

Μία από τις ληστείες της συμμορίας Ιλύρ Κούπα, στην Αλβανία (Βίντεο)

Ένας από τους πιο επικίνδυνους αλβανούς κακοποιούς ο Ιλύρ Κούπα που διέφυγε από τις φυλακές Τρικάλων μαζί με άλλους δημιούργησε την συμμορία του στην Αλβανία. Όλοι μαζί μετά από την μεγάλη ληστεία ως Άγιο Βασιλίδες συνελήφθησαν πριν από κάποιες εβδομάδες. Δείτε μία από τις ληστείες της ομάδας του.   

Grabitja ne Xhoilloto από lapsi-al

Ξενοφών Ζολώτας: «Αυτοί οι δύο θα χρεοκοπήσουν τη χώρα»

Περικλής Βασιλόπουλος [Διατέλεσε Διευθυντής του Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού στην Οικουμενική Κυβέρνηση Ζολώτα (1989-90)] 

Ήταν 3 Ιανουαρίου 1990, αργά το βράδυ και ενώ οι διάδρομοι της Βουλής ήσαν σχεδόν άδειοι, στο γραφείο του πρωθυπουργού της οικουμενικής κυβέρνησης Καθηγητή Ξενοφώντα Ζολώτα επικρατούσε μια απίστευτη ένταση και υπερκινητικότητα.

Το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών (Κωνστ. Μητσοτάκης, Ανδρέας Παπανδρέου, Χαρίλαος Φλωράκης - πρόεδρος Συνασπισμού της Αριστεράς) δεν ενέκρινε το έκτακτο σχέδιο 10 σημείων που πρότεινε ο κ. Καθηγητής και η χώρα κινδύνευε με άμεση χρεοκοπία και στάση πληρωμών.

Το ήξεραν ή το υποψιάζονταν ελάχιστοι και η καθημερινότητα στην χειμωνιάτικη Αθήνα ήταν απολύτως ομαλή παρά τις γνωστές και οικείες έντονες πολιτικές αντιπαραθέσεις. Άλλωστε παντού στον δυτικό κόσμο η πτώση του τείχους του Βερολίνου, η διάλυση του υπαρκτού σοσιαλισμού και το άνοιγμα των βόρειων συνόρων της χώρας είχαν προκαλέσει μια γενικευμένη αίσθηση αισιοδοξίας.

Στην Ελλάδα είχαν προηγηθεί δύο εκλογικές αναμετρήσεις με την πρώτη να οδηγεί στην συγκρότηση της κυβέρνησης Τζαννετάκη με συνεργασία ΝΔ-Συνασπισμού και η δεύτερη στην οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα. Ήταν μια κυβέρνηση γέφυρα που θα οδηγούσε την χώρα ομαλά στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση μέσα όμως από ένα σχέδιο συναινετικής Εθνικής Ανασυγκρότησης που θα οδηγούσε τη χώρα σε μια νέα πορεία.

Γι’αυτό ο Ζολώτας αποφάσισε ως πρωθυπουργός να συγκροτήσει την περίφημη τότε άγνωστη σήμερα Επιτροπή Αγγελόπουλου (Άγγελος Αγγελόπουλος, Καθηγητής Οικονομίας, νεανικός φίλος του Ξ. Ζολώτα, υπουργός της «Κυβέρνησης του  Βουνού» ΠΕΕΑ και της Κυβέρνησης Εθν. Ενότητας τον Οκτώβριο Δεκέμβριο 1944).

Στόχος του ήταν να πείσει επιτέλους όλα τα πολιτικά κόμματα να συμφωνήσουν σε ένα ελάχιστο κοινό πρόγραμμα που συμπύκνωνε την έμμονη ιδέα του Καθηγητή από το 1924, όταν έγινε - ο νεότερος στη ιστορία - Καθηγητής Οικονομικών. Νομισματική σταθερότητα μαζί με γρήγορη οικονομική ανάπτυξη και εκβιομηχάνιση. Κάτι που το κατόρθωσε προσωρινά ως διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας την περίοδο 1955-1967, όταν η Ελλάδα σημείωσε ποσοστά ανάπτυξης του ΑΕΠ με τον «ιαπωνικό» ρυθμό  του 6-7% ετησίως. Σε στενή συνεργασία και με την υποστήριξη του Κων. Καραμανλή που έγινε πρωθυπουργός το 1955, προώθησε ένα επιτυχημένο μείγμα κρατικής παρέμβασης και αγοράς που μόνον η Ιαπωνία και η Νότιος Κορέα κατόρθωσαν να επιτύχουν.

Αυτό ήταν το όραμα Ζολώτα. Βιομηχανία τύπου Νότιας Κορέας (το 1960 ήταν φτωχότερη από την Ελλάδα) δημοκρατία αναπτυγμένης χώρας και στόχευση στην καρδιά της Ευρώπης. Αν και δεν εξέφραζε ποτέ ανοικτά τις πολιτικές του προτιμήσεις και τηρούσε με θρησκευτική ευλάβεια την αμερόληπτη ουδετερότητα που του επέβαλλε η θέση του ως Διοικητή της ΤτΕ και ο δυναμικά μειλίχιος χαρακτήρας του, δεν ανήκε ποτέ στην Δεξιά Παράταξη. Ήταν πάντοτε ένας κεντρώος της σύνθεσης.

Έκανα αυτή την παρενθετική παρέμβαση του κεντρικού αφηγηματικού νήματος του άρθρου για τρεις λόγους. Ο πρώτος είναι η εξαιρετική έκθεση για το έργο και την ζωή του Ξενοφώντα Ζολώτα που εγκαινιάστηκε προχθές στο νέο κτίριο της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ) στην οδό Αμερικής και θα διαρκέσει αρκετούς μήνες. Προτείνω σε όλους και ιδίως στους νεότερους που μάλλον δεν ξέρουν καν της ύπαρξή του να την επισκεφτούν. Πρόκειται για τον μεγαλύτερο Έλληνα οικονομολόγο και - για μένα - τον πιο συνειδητό Έλληνα πρωθυπουργό που προσέγγισε την έννοια του «Δημόσιου Συμφέροντος» περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον.

Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει και αυτός με την επικαιρότητα των πιο σκληρών πλευρών της ιστορίας μας.  Με αφορμή τα 70 χρόνια από τα Δεκεμβριανά του 1944 και την συζήτηση που άνοιξε θα πρέπει να εξεταστεί και η προσπάθεια ενός τρίτου, σοσιαλιστικού και δημοκρατικού πόλου που συνετρίβη πρόωρα μέσα στην μέγγενη του εμφύλιου πολέμου που ακολούθησε. Άλλωστε ο Ξεν. Ζολώτας θεωρούσε ιδανικό οικονομικό σύστημα και για την Ελλάδα – με σταδιακά βήματα και εφόσον το επέτρεπαν οι συνθήκες – τον «Δημιουργικό Σοσιαλισμό» (βλέπε βιβλίο του με τον ίδιο τίτλο το 1943) που θα ήταν μια σύνθεση φιλελεύθερης (όχι αρρύθμιστης ή όπως λέμε σήμερα νεοφιλελεύθερης) αγοράς με ένα ισχυρό κοινωνικό κράτος και γι’αυτό μαζί με τον Άγγελο Αγγελόπουλο ίδρυσαν κατά την διάρκεια της Κατοχής το 1942 τον όμιλο Σοσιαλιστική Ένωση (στην οποία από πρόταση της Ιωάννας Τσάτσου συμμετείχε για λίγο και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής).

Ο τρίτος λόγος και πιο σημαντικός ακολουθεί. Ας ξαναγυρίσουμε  λοιπόν στην αρχή της ιστορίας.

«Είναι καλοί άνθρωποι αλλά είναι άρπαγες του κράτους»

Όταν στις 23 Νοεμβρίου 1989 ο Καθηγητής Ζολώτας ανέλαβε  ύστερα από ομόφωνα πρόταση των κομμάτων την πρωθυπουργία της οικουμενικής Κυβέρνησης, τα οικονομικά στοιχεία που του δόθηκαν ήταν από ασαφή έως θολά. Σίγουρα πολύ χειρότερα απ' ότι του είχαν ειπωθεί. Είχε προηγηθεί η τρίμηνη θητεία της κυβέρνησης Τζαννετάκη, ένα καθεστώς ημικυβερνησίας. Υπουργός Οικονομικών ήταν ο Αντ. Σαμαράς με βασική καινοτομία της υπουργίας του την εισαγωγή των αφορολόγητων κόκκινων πινακίδων αυτοκινήτων ΑΜΟ που πλημμύρισαν τη χώρα, παρότι προορίζονταν αρχικά για τους εργαζόμενους στο εξωτερικό (βλ άρθρο ΑΔ Παπαγιαννίδη στον Οικ. Ταχυδρόμο Σεπτ 1999). Μεταπήδησε στην συνέχεια και στην οικουμενική ως υπουργός Εξωτερικών. Την ίδια θέση διατήρησε και στην κυβέρνηση Μητσοτάκη που ήλθε στην εξουσία τον Απρίλιο του 1990, όταν έγινε ο «μοιραίος» άνθρωπος για την εμπλοκή στο Σκοπιανό αλλά και για την πτώση της κυβέρνησης της ΝΔ το 1993. Και μετά ήλθε πάλι στην εξουσία ο ΑΓ Παπανδρέου και πάλι τα γνωστά. Στην Ελλάδα ένας κλειστός αριθμός ατόμων επανέρχονται εναλλάξ στην εξουσία.

Γενικά η κυβέρνηση Τζαννετάκη - όπως και όλες οι προηγουμένως -  δεν παρέδωσε τίποτα. Όταν ο πρωθυπουργός μου ζήτησε να βρω τα αρχεία αποφάσεων και ομιλιών για να τα συμβουλευτεί, οι δέκα, προϋπάρχουσες, κυρίες γραμματείς του Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού - «τρελάθηκα» με τον αριθμό - με κοίταξαν με απορία. «Ποια αρχεία, δεν υπάρχουν αρχεία» μου είπε η προϊσταμένη. «Τα παίρνουν όλα οι Πρωθυπουργοί στο σπίτι τους». Τρελάθηκα για δεύτερη φορά αλλά όπως αποδείχτηκε ήμουν απλά στον πρόλογο. (Τελικά το 2002 ψηφίσθηκε νόμος για τα Αρχεία του Πρωθυπουργού με πρωτοβουλία του καθηγητή Γιώργου Παπαδημητρίου, νομικού συμβούλου επί πρωθυπουργίας Κώστα Σημίτη, αλλά μάλλον δεν εφαρμόζεται πλήρως ακόμη. Ίσως το 2050). Όταν  μετέφερα το νέο στον Καθηγητή Ζολώτα, παρότι τυπικά το θέμα ήταν ήσσονος σημασίας για την εποχή, εξερράγη. «Είμαι 86 ετών. Έχω γράψει  40 βιβλία αλλά μόνο τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω τις βαθιές παθογένειες της χώρας. Είναι θαύμα που επιβιώνει αυτό το κράτος» Και ήταν μόνο  η αρχή.

Στις 3 Ιανουαρίου του 1990 η κατάσταση στα δημοσιονομικά πράγματα έτεινε να γίνει απελπιστική. Το ΑΕΠ της χώρας σε ευρώ ήταν περίπου στα 70 δις (σήμερα είναι 184 δις) ενώ το Δημόσιο χρέος ακόμη ήταν μόνο στο 70% με ραγδαία όμως αυξητική τάση (σήμερα είναι ως γνωστόν στο 176% του ΑΕΠ). Ο πληθωρισμός γύρω στο 15% (σήμερα έχουμε αρνητικό πληθωρισμό ή αποπληθωρισμό) τα επιτόκια εσωτερικού στο 24% το δημόσιο έλλειμμα κτύπαγε το 13% (όπως το 2009) και περίπου στο 10-12% ήταν το έλλειμμα του εξωτερικού ισοζυγίου πληρωμών. Είχαν αρχίσει σταδιακά εξαγωγές κεφαλαίων με ταξίδια στην Ελβετία κα το κυριότερο κινδυνεύαμε με αθέτηση  διεθνών πληρωμών και με μη πληρωμή μισθών και συντάξεων. Ουσιαστικά υπήρχε διορία 2 ή 3 ήμερών πριν το πρόβλημα πάρει μεγάλες διαστάσεις και υπήρχε ο άμεσος κίνδυνος γενικευμένης ανησυχίας των πολιτών για την «υγεία» και την ισοτιμία της δραχμής. (Αποκτήσαμε τελικά το 2001 το ευρώ αλλά ήδη είχαν ξεπροβάλλει τα τρία περίφημα κριτήρια του Μάαστριχτ που θεσπίστηκαν το 1993.)

Με δεδομένη την άρνηση των τριών πολιτικών αρχηγών να συναινέσουν στα 10 έκτακτα μέτρα Ζολώτα, το μόνο που έμενε ήταν η έκτακτη σύναψη Syndicated Loan από Διεθνείς Τράπεζες (η αγορά Ομολόγων δεν ήταν τότε πολύ αναπτυγμένη). Πράγμα ιδιαιτέρως δύσκολο να πραγματοποιηθεί σε ένα λογικό και μη αστρονομικό επιτόκιο.

Όταν μπήκα στο γραφείo του καθηγητή Ζολώτα στο ισόγειο της Βουλής, τον είδα για μια και μόνη φορά στην 18χρονης γνωριμίας μας (τον γνώρισα το 1986 όταν έκανα μαζί του μια συνέντευξη εφ’όλης της ύλης για τα 70 χρόνια του ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ) να κάθεται «σε αναμμένα κάρβουνα».  Είχε μπροστά του δυο μεγάλα καλογραμμένα λογιστικά φύλλα κάτι σαν έσοδα - έξοδα υποχρεώσεις του κράτους και δίπλα κράταγε σημειώσεις με συνεχείς αναπροσαρμογές. Είχε έρθει για δεύτερη φορά ένας παλιός μαθητής του από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους με άλλα δυο λογιστικά τεφτέρια υπό μάλης. Τηλεφώνησε στον από χρόνια στενότερο συνεργάτη του Ν.Α. από την Τράπεζα της Ελλάδας «Μόνο σε αυτούς του δύο έχω εμπιστοσύνη για την αξιοπιστία των στοιχείων. Είναι οι μόνοι που δεν μου πασάρουν "αλλοιωμένα" στοιχεία για τις πραγματικές υποχρεώσεις του κράτους». «Μα κύριε Καθηγητά του αντέτεινα αυτά δεν είναι επίσημα στοιχεία. Είστε Πρωθυπουργός της χώρας θα έπρεπε να είχατε σε πέντε λεπτά τα πραγματικά μεγέθη του Κράτους».

«Παιδί μου, είπε (προσφιλής προσφώνηση του Καθηγητή στους στενούς του συνεργάτες ανεξαρτήτως ηλικίας) δεν υπάρχει πλέον ενιαίο κράτος στην Ελλάδα. Το κράτος είναι κάτι σαν αδειανό πουκάμισο για τα μάτια του κόσμου. Γνωρίζω από παλιά τον Ανδρέα και τον Μητσοτάκη και είναι καλοί άνθρωποι ως άτομα. Αλλά με τα κόμματά τους έχουν γίνει άρπαγες του κράτους που το λαφυραγωγούν εναλλάξ. Έχουν φτιάξει δύο παράλληλους κομματικούς μηχανισμούς υποκαθιστώντας το επίσημο κράτος. Συγκρούονται αδυσώπητα αλλά ξέρουν ότι είναι μια ο ένας μια ο άλλος. Και κρατάνε τις κρίσιμες πληροφορίες μόνο για τον εαυτό τους.  Οι της ΝΔ δραματοποιούν τα στοιχεία προς το χειρότερο γιατί θέλουν άμεσα εκλογές, οι του ΠΑΣΟΚ κάνουν το ακριβώς αντίθετο γιατί δεν θέλουν τώρα εκλογές και είναι ικανοί μέσα στην αδιάφορη ανευθυνότητά τους να καταγγέλλουν ο ένας τον άλλο δημοσίως και να εκθέτουν τη χώρα διεθνώς. Να το θυμάσαι ότι αυτό οι δύο σε πέντε σε δέκα ίσως και λίγο περισσότερα χρόνια θα χρεοκοπήσουν την Ελλάδα».

«Το δράμα», συνέχισε «η τραγωδία είναι ότι αυτός που είναι ο πιο λογικός αυτός που με στηρίζει περισσότερο στο Συμβούλιο Αρχηγών που είναι αυτός που έχουμε τις μεγαλύτερες διαφορές. Ο Χαρίλαος Φλωράκης ίσως επειδή έζησε την άγρια εποχή του εμφύλιου δείχνει την μεγαλύτερη ευαισθησία για την κρισιμότητα της κατάστασης. Αλλά και αυτός δεν μπορεί να τα πει δημοσίως. Τις προάλλες μου είπε: «Ξενοφώντα αν σε στηρίξω δημοσίως θα με φάνε οι δικοί μου». Ίσως τελικά να μας σώσει η Ευρώπη με τις νέες Συνθήκες αλλά με διαλυμένο και αρπακτικό κράτος η ιδιωτική οικονομία θα μείνει απροστάτευτη και θα καταστραφεί μέσα στον θυελλώδη ανταγωνισμό».

Συγκρουσιακή λαφυραγώγηση εναλλάξ και ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Σοφά, προφητικά λόγια ενός ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ  Έλληνα που δυστυχώς αποδείχτηκαν στο σύνολο τους αληθινά. Δεκατέσσερα χρόνια μετά, το 2004 ο Γ. Αλογοσκούφης καταγγέλλει ως υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή την προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ότι έκρυβε ελλείμματα κάτω από το χαλί. Πρώτη διεθνής δυσφήμηση της χώρας. Το 2009 ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου ως υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου καταγγέλλει τον Γ Αλογοσκούφη (και  Γ Παπαθανασίου) ότι και αυτοί με την σειρά τους έκρυβαν το κολοσσιαία δημόσιο έλλειμμα στο 13,5% του ΑΕΠ. Τα στοιχεία ήσαν αληθινά αλλά πρέπει να δούμε τον «φαύλο κύκλο» και των δυο μαζί στο ίδιο πλαίσιο. Είναι οι δυο όψεις της ίδιας συγκρουσιακής λαφυραγώγησης του κράτους εναλλάξ που έλεγε κι ο καθηγητής Ζολώτας. Δεύτερη διεθνής δυσφήμηση της χώρας. Μετά πανικός, μερική χρεοκοπία, αποκλεισμός από τις αγορές, ΜΝΗΜΟΝΙΟ. Όσοι έζησαν από κοντά και μέσα στο εσωτερικό της τότε κεντρικής εξουσίας περιγράφουν μια εικόνα απίστευτης σύγχυσης, πρωτοφανούς ερασιτεχνισμού και τσαπατσουλιάς και δυστυχώς δεν υπήρχε ένας Ζολώτας με μαεστρικές κινήσεις να σώσει την χώρα όπως το έκανε το 1990.

Ο Α Σαμαράς και η ΝΔ ήταν κατά του Μνημονίου μέχρι το 2012. Μετά ανέλαβε την εξουσία μαζί με το ΠΑΣΟΚ και έγινε υπέρ αναφανδόν. Συνεχίσθηκε η ίδια παράλογη υφεσιακή περιοριστική πολιτική σε καθεστώς αποπληθωρισμού που στραγγάλισε την ιδιωτική οικονομία και η οποία είναι ομόρροπη μόνο με τα βραχυπρόθεσμα συμφέροντά της Γερμανίας και των χωρών του Βορρά. Ακολούθησαν θυελλώδεις, σπασμωδικές δήθεν «αλλαγές», μαζική περικοπή εισοδημάτων και υπερφορολόγηση που αφορούσαν μόνον τους «πολλούς άλλους», αλλά όχι το κομματικό τους δυναμικό μαζί με τις οικογένειές τους. Σύμφωνα με ορισμένες αδημοσίευτες έρευνες, το ποσοστό ανεργίας τους ανέρχεται μόνο στο 4-5% ενώ το συνολικό είναι 27%.

Αυτό φαίνεται λογικό γιατί ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (περίπου 6000 στελέχη και 150.000 μέλη) έχουν γίνει τα τελευταία 20 χρόνια αποκλειστικοί «ιδιοκτήτες» του ελληνικού κράτους.  Έχουν «αποικιοποιήσει» το κράτος.  Σε συνδυασμό με προσωρινά ευνοϊκές γι αυτούς ευρωπαϊκές συμμαχίες και μαζί με το 20% των πιο πλούσιων Ελλήνων που έχουν πληγεί λίγο η καθόλου από την κρίση είχαν συγκροτήσει ένα σκληρό μπλοκ εξουσίας που μοιάζει με στάσιμη ολιγαρχία και ελέγχει το σύνολο σχεδόν των επικοινωνιακών διαύλων της χώρας. Αποτελούν ένα είδος «vested interests» (καθεστωτικά συμφέροντα) που υπονομεύουν την παραγωγικότητα του κράτους, την κοινωνική κινητικότητα και την επιχειρηματική ανανέωση. Γιατί να δουλέψει κάποιος περισσότερο και πιο παραγωγικά όταν ξέρει ότι ο κομματικός θα πάρει όλα τα εύσημα  και τις θέσεις έτσι κι αλλιώς; Γιατί να δεχτεί κάποιος αξιολόγηση όταν ξέρει ότι την αξιολόγηση την ελέγχει ο μηχανισμός ΝΔ - ΠΑΣΟΚ;

Η Ελληνική Δημοκρατία που δημιουργήθηκε με τόσες προσδοκίες το 1974 πρέπει να βρει με άψογες δημοκρατικές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες ένα τρόπο να απελευθερώσει το Ελληνικό κράτος από την «αποκλειστική ιδιοκτησία» τους προσπαθώντας επιτέλους να του δώσει δίκαιες «απρόσωπες» δομές σε κοινό κτήμα έτσι ώστε κανένας να μην μπορεί να γίνει μόνιμα αποκλειστικός κυρίαρχος. Ένα σύγχρονο δημοκρατικό κράτος στην καρδιά του πρέπει να παραμένει πάντοτε ένας «κενός χώρος» με προσωρινή καθοδήγηση αυτών που επιλέγουν οι πολίτες. Χωρίς να είναι ιδιοκτησία κανενός. Αυτή είναι η μία και μόνη κεφαλαιώδης «Διαρθρωτική Αλλαγή» η  πιο σημαντική μεταρρύθμιση που πρέπει να γίνει και είναι πολύ πιο σημαντική από οποιαδήποτε εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ για τις επιμέρους αγορές ή την ασφαλιστική μεταρρύθμιση των ταμείων.

Για να κλείσουμε εαυτό το μακροσκελές και βιωματικό άρθρο που είναι αφιερωμένο στα 10 χρόνια από το θάνατο του Καθηγητή Ζολώτα (πέθανε πλήρης ημερών το 2004 σε ηλικία 100 ετών) να πούμε ότι την 3 Ιανουαρίου 1990 μέσα σε λίγες ώρες με απανωτές, συντονισμένες κινήσεις ο πρωθυπουργός Ζολώτας έσωσε την χώρα από μια άτακτη   χρεοκοπία. Με τηλεφωνικές επικοινωνίες με 3 κεντρικούς τραπεζίτες, τον Ζακ Ντελόρ, τον Μίνω Ζομπανάκη και ιδίως με τον τότε Διοικητή της ΤτΕ Γ. Χαλικιά για την αποτροπή οποιασδήποτε ανησυχίας του κοινού για την δραχμή και την κινητοποίηση του προσωπικού με εποπτεία των τραπεζών (τότε δεν υπήρχαν online συστήματα και πολλά ΑΤΜ) και ιδίως  με την σύναψη δολλαριακού δάνειου με το υψηλό επιτόκιο 10,4% (πληρώσαμε παραπάνω αλλά σώθηκε προσωρινά η χώρα) η απειλή χρεοκοπίας απεχώρησε από το προσκήνιο.

Οι εκλογές έγιναν ομαλά στις 8 Απριλίου 1990 και εξελέγη πρωθυπουργός ο Κων Μητσοτάκης. Εκείνη την ημέρα αφού ψήφισε στο εκλογικό κέντρο κοντά στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου κάτσαμε σε ένα καφενεδάκι για έναν ήρεμο καφέ. Ήταν εύθυμος, σφύριζε με τον δικό του μελωδικό σκοπό, κάπνισε το καθιερωμένο τσιγάρο Benson Royal των 100 εκατοστών με τον καφέ - χωρίς ποτέ να κατεβάζει τον καπνό - σχολίαζε και συζήταγε με δεκάδες θαμώνες που του μιλούσαν με σεβασμό. Ήταν 87 ετών και ένιωθε πενηντάρης. «Έκανα το καθήκον μου και παρέδωσα την χώρα χωρίς κανένα επιπλέον πρόβλημα. Θα μπορούσα να κάνω πολλά ακόμη αν με άφηναν και αν είχα χρόνο. Αλλά αυτός ο Μητσοτάκης βιαζότανε να πάρει την εξουσία και απέσυρε τους υπουργούς του πρόωρα. Τι να κάνουμε αυτά έχει η ζωή και  η πολιτική. Αλλά μην ξεχάσεις ότι σου είπα την πρώτη ημέρα που σε διόρισα στο γραφείο μου. Ό,τι είδες, ό,τι ακούσεις, ό,τι σου είπα θα τα ξεχάσεις. Τουλάχιστον για 20 χρόνια. Έως τότε θα έχουμε ίσως διορθωθεί και άλλωστε μάλλον και οι τέσσερις μας στο Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών θα έχουμε αποδημήσει εις Κύριον».

Μόνο μια αστοχία πρόβλεψης. Ο Κων. Μητσοτάκης ζει και βασιλεύει κα είναι πλέον ο μόνος εν ζωή πολύπειρος πρώην πρωθυπουργός. Λίγα χρόνια μετά  ρώτησα τον Κων. Μητσοτάκη ποια είναι η γνώμη του για τον Ξενοφώντα Ζολώτα. «Ο Ξενοφών Ζολώτας είναι ένας πεπεισμένος κρατιστής. Γι’αυτό διαφωνούσαμε τόσο συχνά». Ναι αλλά τι είδους κρατιστής; ¨Ένα τέτοιο δημιουργικό κρατιστή με μετριοπαθείς φιλελεύθερες απόψεις και πίστη στον δημιουργικό Σοσιαλισμό που συνδυάζει το κράτος με την αγορά και την επιχειρηματική καινοτομία μάλλον χρειάζεται ακόμη και σήμερα η χώρα, 110 χρόνια μετά τη γέννησή του.

Περικλής Βασιλόπουλος
Δημοσιογράφος, Αντιπρόεδρος της Ένωσης Πολιτών για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ. Διατέλεσε Διευθυντής του Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού στην Οικουμενική Κυβέρνηση Ζολώτα (1989-90)

tvxs

Γιορτή κατηχητικών Μητροπόλεως Κορυτσάς Χριστούγεννα 2014 - Festa e Krishtlindjes Katekizmi i Mitropolisë Korçë 2014

Ίσως είναι άδικο για τον Βασίλη Κάγιο, αλλά...

Πραγματοποιήθηκε η 9η συνδιάσκεψη της ΔΕΕΕΜ ΟΜΟΝΟΙΑΣ και οι εκλογές για την ανάδειξη του νέου προέδρου, το Σάββατο 20 Δεκεμβρίου.

Η αίσθηση που δόθηκε είναι πως τούτες οι εκλογές κέντρισαν το ενδιαφέρον περισσότερου κόσμου και νέων ανθρώπων που επιζητούν αλλαγή, πιθανόν λόγω και της ύπαρξης ηλικιακά νέων υποψηφίων .

Έκπληξη ή "έκπληξη" της τελευταίας στιγμής ήταν η υποψηφιότητα του Βασίλη Κάγιου, ενός επίσης νέου ανθρώπου, σχετικά άγνωστος στην Βορειοηπειρώτικη κοινότητα.
Το παρασκήνιο, που λόγω και του διαδικτύου, έγινε κοινό μυστικό, έδειχνε και το σκοπό της. Την ύστερη προσπάθεια όσων θεωρούσαν πως δεν θα μπορούσαν να ελέγχουν την ΟΜΟΝΟΙΑ με πρόεδρο έναν εκ των Παππά ή Πούλη.

Σε κάθε περίπτωση, όσο διάτρητες κι αν ήταν αυτές οι εκλογές, όσο κι αν θα πρέπει να αλλάξουν οι διαδικασίες εκλογής, υπάρχει αποτέλεσμά.

Τους Καίση και Νταλιάνη να αποσύρονται στο παρά πέντε - αυτοβούλως ή μη το κρίνει ο καθένας.
Τον Αλκη Πούλη να καταλαμβάνει την τρίτη θέση μετά από έναν αξιοπρεπή αγώνα, δείχνοντας να επιβεβαιώνει αυτό που είχαμε σημειώσει μετά τις βουλευτικές εκλογές του 2013. πως ανήκει στο πολιτικό μέλλον του τόπου.

Στον δεύτερο γύρο θα αναμετρηθούν ο Λεωνίδας Παππάς, ένας άνθρωπος που έχει δείξει δείγματα γραφής και προσφοράς στον τόπο και ο Βασίλης Κάγιος, που πιθανόν να μπορεί να προσφέρει πολλά. Η εντύπωση που δημιουργείται είναι πως δεν θα πρόκειται -κυρίως- για μια αναμέτρηση δυο προσώπων κι αυτό γιατί η υποψηφιότητα Κάγιου, δεν δίνει την αίσθηση της ανάληψης ευθύνης και έκθεσης στο κοινό, άλλα της τοποθέτησης του εκεί .

Σίγουρα,θα ήταν καλύτερο να ήταν μια αναμέτρηση ιδεών ,σκέψεων, προτάσεων, ικανοτήτων , αλλά η ΕΕΜ επιζητεί το τέλος της ομηρίας στην ΟΜΟΝΟΙΑ. Θεωρεί πως αυτό θα επιτευχθεί μέσω του Λεωνίδα Παππα , γι' αυτό και του δείχνει την προτίμησή της.

Ίσως είναι άδικο αυτό για τον Βασίλη Κάγιο, αλλά αποδέχθηκε τον ρόλο του..

Οι εκλέκτορες οφείλουν να αφουγκραστούν τους Βορειοηπειρώτες και να εκλέξουν αυτόν που θα έχει την αποδοχή τους, για να μπορέσει η ΟΜΟΝΟΙΑ να αποκτήσει την θέση που της αξίζει, να συσπειρώσει τους Βορειοηπειρωτες και να πάει βήματα μπροστά.

Αγναντεύοντας

Υ.Γ. Καλές γιορτές και να μας βρει καλύτερα το 2015

Πηγή: www.himara.gr

Όπως είπαμε και πρωτύτερα θεωρούμε πως ο Λεωνίδας Παππάς είναι μια εξαιρετική προσωπικότητα την οποία την έχει τόσο πολύ ανάγκη τώρα η ΟΜΟΝΟΙΑ.  Επιπλέον στην Κορυτσά ήταν ένας εξ αυτών που ξέρουμε, έχουμε γνωρίσει,  έχει βρεθεί δίπλα μας και σε άλλες στιγμές ξέρει και καταλαβαίνει τις ανάγκες και τα προβλήματα της ΕΕΜ στην Κορυτσά.   

Λιούμπτσο Γκεοργκιέφσκι: Οι Βούλγαροι Μακεδονίας, τώρα έγιναν αρχαίοι Μακεδόνες...

Αφαιρεί τα προσωπεία των μακεδονιστών ο πρώην πρωθυπουργός των Σκοπίων

Δεκέμβριος 15, 2014.

Σκόπια.

«Γνωρίζω ανώτερους αξιωματούχους του κυβερνώντος κόμματος VMRO-DPMNE,  οι οποίοι μου δηλώσανε ότι ήταν Βούλγαροι της Μακεδονίας, και τώρα λένε ότι είναι αρχαίοι Μακεδόνες», δήλωσε στην τηλεόραση Alsat-M, ο πρώην πρωθυπουργός των Σκοπίων και νυν ηγέτης του  Λαϊκού Κόμματος του VMRO (ВМРО-Народна партија), Λιούμπτσο Γκεοργκιέφσκι.

«Τι φοβούνται να πουν ότι οι σημερινοί (λεγόμενοι) Μακεδόνες ήταν  Βούλγαροι κατά το παρελθόν, κανείς δε είπε να το πράξουν. Υπάρχει μηχανισμός στη χώρα που απαγορεύει ορισμένες εθνοτικές κοινότητες (Βούλγαροι, Έλληνες) να εκφράσουν ελεύθερα την εθνικότητά τους», είπε ο Γκεοργκιέφσκι.

Το σχόλιο του έγινε με την απόφαση του Μπρανισλάβ Σιναντονόφσκι, ενός από τους ιδρυτές του κόμματος VMRO-DPMNE,  να δηλώσει υπάρχουν Αλβανοί Ορθόδοξοι στο νοτιοσλαβικό κράτος – FYROM,  όπως είναι και ο ίδιος.

--

"Фокус"

echedoros

Το χρονικό των χθεσινών εκλογών της ΟΜΟΝΟΙΑΣ

Με την συγκέντρωση των 500 Βορειοηπειρωτών, ξεκίνησε η 9η γενική συνδιάσκεψη της Δ.Ε.Ε.Ε.Μ – ΟΜΟΝΟΙΑ. Στην αρχή της συνδιάσκεψης, διαβάστηκε ο χαιρετισμός του πρωθυπουργού της Ελλάδας, Αντώνη Σαμαρά, μέσω γραπτής επιστολής του. Αμέσως μετά τον λόγο πήρε ο Βασίλης Μπολάνος, γενικός πρόεδρος της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, όπου ανέφερε την απόφαση του να μην κατέβει ξανά υποψήφιος για γενικός πρόεδρος, καθώς έκανε και την αυτοκριτική του για τα λάθη και τις παραλείψεις που έκανε όλα αυτά τα χρόνια που βρισκόταν στην ηγεσία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ.

Στην συνέχεια τον λόγο πήρε ο Βαγγέλης Ντούλες, πρόεδρος του ΚΕΑΔ, ο οποίος ευχαρίστησε τον κόσμο που βρέθηκε χθες στους Αγίους Σαράντα για την συνδιάσκεψη, τόνισε και αυτός λάθη στην πορεία του ΚΕΑΔ – ΟΜΟΝΟΙΑΣ αυτά τα χρόνια, αλλά έδωσε και μήνυμα συσπείρωσης για την συνέχεια, στηρίζοντας όλους του υποψήφιους.

Πριν προχωρήσει η συνδιάσκεψη στην ανοιχτή συζήτηση και στην ανακοίνωση των υποψηφίων, τον λόγο πήραν οι επίσημοι προσκεκλημένοι: ο γενικός πρόξενος της Ελλάδος στο Αργυρόκαστρο κ. Νίκος Κοτροκόης και ο βουλευτής της Ν.Δ στην Α’ Θεσσαλονίκης κ. Κωνσταντίνος Γκιουλέκας. Ο πρώτος, διάβασε τις επιστολές των Ευάγγελου Βενιζέλου, υπουργού εξωτερικών, Καρόλου Παπούλια, πρόεδρου της δημοκρατίας και του Κυριάκου Γεροντόπουλου, υφυπουργού εξωτερικών.

Οι κύριοι Ν. Κοτροκόης και Κ. Γκιουλέκας, εκτός από την στήριξη τους στην ΟΜΟΝΟΙΑ για όλα αυτά τα χρόνια διατήρησης της ζωντανής Ελληνικής Μειονότητας στην Βόρειο Ήπειρο, μίλησαν εμφανώς συγκινημένοι, πέρα από κάθε πολιτική συσχέτιση και εξέφρασαν την αγάπη τους για την Ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου.

Η συνέχεια περιελάμβανε τον λόγο του Φρέντυ Διονύση Μπελέρη, προέδρου ΟΜΟΝΟΙΑΣ Χιμάρας, του Γιάννη Μπάμπη υφυπουργού Γεωργίας της Αλβανίας με το ΚΕΑΔ καθώς και άλλων εκπροσώπων φορέων των Βορειοηπειρωτών. Στην αίθουσα παρευρισκόταν και ο ελληνικής καταγωγής βουλευτής του Σοσιαλιστικού Κόμματος, Ανδρέας Μάρτος, ο οποίος δεν έγινε αντιληπτός από πολλούς, αλλά υπήρξαν και στιγμές που δυσανασχέτησαν μερικοί με την παρουσία του κυρίως λίγο πριν την έναρξη της συνδιάσκεψης.

Στην συνέχεια οι υποψήφιοι, παρουσιάστηκαν στο κοινό, δίνοντας έναν ολιγόλεπτο λόγο ο καθένας. Οι ομιλίες όμως είχαν και εκπλήξεις καθώς 2 από τους 5 υποψηφίους, απέσυραν την υποψηφιότητα τους τελευταία στιγμή. Οι κύριοι Ηρώδης Νταλιάνης και Χρήστος Καίσης απέσυραν τις υποψηφιότητες τους, κατά την διάρκεια των ομιλιών τους, στηρίζοντας και τους 3 νέους υποψηφίους. Στην συνέχεια, τον λόγο πήρε η Ελένη Δήμου, πρόεδρος της Νεολαίας Βορειοηπειρωτών. Η κα. Δήμου, ύστερα από ανοιχτή επίθεση της προς τον κ. Ντούλε (αφού είχε προηγηθεί δυσαρέσκεια από μέρους της για τους υποψήφιους και την επιλογή τους) ξεκίνησαν οι εντάσεις στην αίθουσα και η κατάσταση βγήκε εκτός ελέγχου. Άλλοι στήριξαν την κα. Δήμου, άλλοι την κατηγόρησαν, αλλά γενικά επικρατούσε για 10 λεπτά ένας αναβρασμός στην αίθουσα.

Στην συνέχεια την σκυτάλη πήρε ο δημοσιογράφος Βασίλης Ιατρού όπου είπε ανοιχτά πως όταν πήγε στα Τίρανα για να να ζητήσει κάτι για μια εφημερίδα σε Βορειοηπειρώτη βουλευτή, αυτός του το αρνήθηκε, και απολογήθηκε λέγοντας πως περιορίζει τις κινήσεις του η Νεολαία Βορειοηπειρωτών. Η αναστάτωση στην αίθουσα, επανήλθε. Μέσα στις φωνές, ρωτήθηκε ποιος ήταν ο βουλευτής και είπε ανοιχτά από το βήμα πως αυτός ήταν ο Σπύρος Ξέρας.

Οι αποδοκιμασίες συνεχίστηκαν, με τον Βασίλη Μπολάνο να προσπαθήσει να ηρεμήσει την κατάσταση αλλά μάταια. Αφού τα πνεύματα κατευνάστηκαν, ο Βασίλης Μπολάνος, εξήγησε την διαδικασία της ψηφοφορίας βάση του καταστατικού και η διαδικασία ξεκίνησε με τους Κορυτσαίους να ξεκινούν πρώτοι. Ανάμεσα τους και ο κατηγορούμενος από την αλβανική κυβέρνηση, Ναούμ Ντίσιος. Στην συνέχεια, ψήφισαν τα παραρτήματα Αυλώνας και των Τιράνων και στην συνέχεια η Χιμάρα.

Η διαδικασία διήρκεσε αρκετή ώρα, καθώς υπήρξαν πολλοί ψηφοφόροι από Αγίους Σαράντα και Αργυρόκαστρο. Αφού σκοτείνιασε, το κοινό μαζεύτηκε εκ νέου στην αίθουσα, όπου ολοκληρώθηκε η διαδικασία και άρχισε η καταμέτρηση.

Λόγω της απουσίας αρκετού κόσμου, καθώς αρκετοί είχαν φύγει και δεν επέστρεψαν, καταμετρήθηκαν μόνο τα αποτελέσματα για την θέση του γενικού Προέδρου και όχι για το Γενικό Συμβούλιο.

Ο Άλκης Πούλης συγκέντρωσε 67 ψήφους, ο Λεωνίδας Παππάς 148 και ο Βασίλης Κάγιος 152. Από την εν λόγω ψηφοφορία προέκυψε 2ος γύρος ο οποίος σύμφωνα με την ανακοίνωση του Προέδρου Βασίλη Μπολάνου, θα γίνει στις 11 Ιανουαρίου ώρα 13:00 μετά την γιορτή για τα 24 χρόνια ΟΜΟΝΟΙΑΣ στους Αγίους Σαράντα.

Από απεσταλμένο - συνεργάτη μας στους Αγίους Σαράντα

Πηγή: www.himara.gr

Έτσι μας έμαθαν να γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα οι γονείς μας

Σε μια επαρχιακή πόλη της Μακεδονίας, στη μαύρη και φοβερή Κατοχή του ’41 με ’42, όπου οι εκτελέσεις και οι σφαγές των αθώων ανθρώπων ήσαν ανελέητες και αθρόες, οι φυλακίσεις και οι εξορίες φοβερές, το ξύλο και τα βασανιστήρια τρομακτικά, και η πείνα ως γνωστόν θέριζε τους πάντες. Σε όλα αυτά δυστυχώς έχω και γω προσωπική πείρα διότι πολλά είδαν τότε τα παιδικά μου μάτια.

Η οικογένεια της κυρίας αυτής όταν ήτο παιδούλα, ήτο πολύ ευσεβής και ακόμα ευσεβέστεροι ο παππούς και η γιαγιά. Άνθρωποι της πολλής προσευχής και της πολλής ελεημοσύνης.

Το βράδυ που ξημέρωνε Χριστούγεννα, η πεντάχρονη αδελφή της ξύπνησε και της ζήτησε να βγουν έξω στην αυλή, για να πάει στην τουαλέτα. Δυστυχώς εκείνη την εποχή οι τουαλέτες ήσαν έξω στις αυλές. Έξι παιδιά κοιμόντουσαν όλα κάτω στο πάτωμα, στρωματσάδα, – δεν υπήρχαν κρεβάτια και πούπουλα και παπλώματα σαν τα σημερινά.

Σιγά σιγά βγήκαν έξω στο μικρό διάδρομο. Απέναντί τους ήταν το δωμάτιο του παππού και της γιαγιάς.

Ξαφνιάστηκαν όμως γιατί είδαν, έντονο φως να βγαίνει από τις χαραμάδες και από τα πολλά ανοίγματα της σαραβαλιασμένης πόρτας. Πλησίασαν πιο κοντά και είδαν έντρομοι τη γιαγιά τους τυλιγμένη στις φλόγες. Άρχισαν να τσιρίζουν δυνατά, και η μεγάλη να φωνάζει:

- Φωτιά, φωτιά, η γιαγιά καίγεται!

Ξύπνησαν βέβαια όπως ήταν επόμενο όλοι, και πρώτοι έτρεξαν οι γονείς, οι οποίοι άνοιξαν την πόρτα, κοίταξαν μέσα, και ύστερα την έκλεισαν απαλά και σιγά σιγά. Γύρισαν στα παιδιά και τους είπαν:

- Μη φοβάστε, δεν είναι φωτιά.

Και με σιγανή φωνή είπε ο πατέρας στα παιδιά του:

- Αυτό που είδατε παιδιά μου, δεν είναι φωτιές. Είναι οι φλόγες του Αγίου Πνεύματος που μοιάζουν με φωτιές. Για κοιτάξτε τώρα… Σιγά σιγά σβήνουν. Έτσι γίνεται πάντοτε. Όταν η γιαγιά και ο παππούς προσεύχονται και μάλιστα τις πιο πολλές φορές όλη τη νύχτα. Διότι αν δεν ηπροσηύχονταν τόσο πολύ, ο παππούς και η γιαγιά, όπως και ποιος ξέρει, πόσοι άλλοι άγνωστοι χριστιανοί, δεν θα μας είχαν πετσοκόψει όλους τα Βουλγαρικά τότε στρατεύματα κατοχής. Από τέτοιες προσευχές και αγρυπνίες δεν θα αφήσει να χαθεί ποτέ η Ελλάδα η πατρίδα μας, ούτε και η Ορθοδοξία.

«Αυτά ήσαν τα λόγια του πατέρα μας, την αξέχαστη εκείνη νύχτα των Χριστουγέννων», μου είπε η κυρία και συνέχισε λέγοντας:

«Πολλές φορές από τότε, είδα τον παππού και τη γιαγιά να προσεύχονται όλη την νύχτα. Και όσες φορές επέτρεψε ο Θεός, στην παιδική μου τότε αθωότητα, έβλεπα να καίγονται σαν λαμπάδες από τις φλόγες της Πεντηκοστής. Έτσι μας έμαθαν να γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα οι γονείς μας. Με προσευχή και με Δοξολογία. Με εκκλησιασμό και Θεία Κοινωνία».

Ευχαριστίες στην Έλλη Π

- See more at: 

http://istologio.org/?p=5951&utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+istologio+%28Alive+blog%29#sthash.oM23U6x6.dpuf

Γράμμα στο Χριστούλη και στην Παναγίτσα

Ήταν χειμώνας του 1947 και πλησίαζαν οι εορτές των Χριστουγέννων κι ένα μικρό παιδάκι, 6 περίπου ετών, ρακένδυτο, προσπαθεί να ρίξει έναν λιγδιασμένο φάκελο μέσα στο γραμματοκιβώτιο. Προσπαθούσε αρκετή ώρα, αλλά, επειδή ήταν κοντούλης, δεν τα κατάφερνε. Την ώρα εκείνη περνούσε ο πατήρ Γεώργιος Ασλάνογλου, πολύτεκνος και βασανισμένος από τη μαύρη Κατοχή που περνούσαμε στη Δράμα. Το πρόσεξε ο ιερεύς το παιδί, το πλησίασε και το ρωτά:

- Τι προσπαθείς να κάνης, αγοράκι μου;

- Να, θέλω να στείλω αυτό το γράμμα.

- Δως το μου να το ρίξω εγώ.

Το παίρνει από τα χεράκια του παιδιού και το μάτι του πέφτει στο όνομα του παραλήπτη: «Στο Χριστούλη και στη Παναγίτσα»! «Ο Νικολάκης».

Συγκινήθηκε ο ιερεύς και το ρώτησε:

-Τι ζητάς, παιδάκι μου, μέσα σ’ αυτό το γράμμα από το Θεούλη;

Κι εκείνο, αρχίζοντας να κλαίει, απάντησε:

- Να μου ξαναστείλει πίσω από τον ουρανό τη μανούλα μου και τον πατερούλη μου, που τους σκοτώσανε οι κακοί Βούλγαροι. Θέλω κι εγώ τη μανούλα μου, να έχω και παιχνιδάκια! Πεινάω…, κρυώνω…, είμαι μόνος!... Την περασμένη εβδομάδα πέθανε και η αδελφούλα μου που με προστάτευε. Τώρα είμαι μόνος!... Μόνος!...

Και συνέχισε να κλαίει με λυγμούς.

Ενδιαφέρθηκε ο παπά Γιώργης για το παιδί και διαπίστωσε πράγματι ότι ήταν ορφανό και μόνο, και ότι κούρνιαζε και ζούσε μέσα σε κάτι χαλάσματα. Ο ιερεύς, παρ’ όλο που είχε επτά παιδιά, με συνοπτικές διαδικασίες και μέσω του Εισαγγελέως της Δράμας, πήρε το παιδί υπό την προστασία του. Ύστερα από τριάντα χρόνια, δηλαδή το 1977, ο Νικολάκης ήταν πλέον ένας καταξιωμένος Λειτουργός του Υψίστου, άξιος ακόμη να γίνει και επίσκοπος, διότι διάλεξε τη μοναχική ζωή.

Του Νικολάου Βοϊνέσκου

Από το βιβλίο: «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΣΤΟΥΣ ΜΑΚΑΡΙΣΜΟΥΣ» του Π.ΣΤΕΦΑΝΟΥ Κ.ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ.

Αναδημοσίευση από: Ιερός Ναός Παναγίας Αγίας Νάπας